Autisme, Wie ook? Deel 2

quote:Valdemar_II schreef op 19 november 2016 @ 10:48:

@Valeriaansnoepje: je bent me even kwijt. Wat hebben je ouders er nou mee te maken? Tenzij je nog thuis woont en door hen onderhouden wordt, kies je toch lekker zelf waar je dat spaargeld aan uitgeeft.



@Hans: De rol van aantrekkelijkheid, het uiterlijk dan, wordt mbt relaties overschat. Mensen worden mooier als je er langer mee omgaat; gewenning. Mijn beperkte ervaring: er moet een mentale klik zijn tussen de twee personen en dan kun je streven naar een relatie. Hetgeen jij beschrijft lijkt de moeilijkheid te zijn bij het initiële contact, maar na dat contact begint het spel pas.



Daar ben ik het mee eens. Niet alleen met relaties, maar ook met vriendschappen. Ik zat op mijn werk het liefst naast een bepaalde collega die van de zomer gestopt is met werken. Omdat ze Autisme goed begrijpt en altijd rustig bleef. Niet snauwerig of uitlachen. Maar als het puur om uiterlijk gaat zou ik niet op haar afgestapt zijn. Ze kijkt nogal streng. Maar het was haar manier van doen wat vertrouwd voelde.

Ik vind dat er tegenwoordig teveel waarde aan uiterlijk wordt gehecht. Zo heb ik eens iemand horen zeggen dat ze een bepaalde man niet leuk vond omdat ie rare schoenen aan had. Dan vraag ik me af wat ze belangrijker vind. Die man of zijn schoenen.

Ik had net weer even een ergermomentje. Ik had afgerekend bij de drogist en midden in het smalle gangpad staat een vrouw te kletsen met haar man. De man tegenover haar, maar bij de man was wat meer ruimte. Dus ik vraag of ik even langs mag. Te zacht waarschijnlijk, want ze gingen gewoon door. Ik had geen zin om een ander pad te nemen, dus ik wurm me voorzichtig langs de vrouw. Kon net. Toen haar man dat zag trok hij haar een beetje weg. Hij zei op een rustige toon dat ik het ook gewoon kon vragen. Ik liep gewoon door zonder ze aan te kijken. Ze konden toch ook wel even in een zijpad gaan staan, vond ik. Niet dat ik zelf nooit eens in de weg sta, maar kan me flink ergeren aan zulke dingen.

quote:hondenmens schreef op 19 november 2016 @ 13:16:

Ik had net weer even een ergermomentje. Ik had afgerekend bij de drogist en midden in het smalle gangpad staat een vrouw te kletsen met haar man. De man tegenover haar, maar bij de man was wat meer ruimte. Dus ik vraag of ik even langs mag. Te zacht waarschijnlijk, want ze gingen gewoon door. Ik had geen zin om een ander pad te nemen, dus ik wurm me voorzichtig langs de vrouw. Kon net. Toen haar man dat zag trok hij haar een beetje weg. Hij zei op een rustige toon dat ik het ook gewoon kon vragen. Ik liep gewoon door zonder ze aan te kijken. Ze konden toch ook wel even in een zijpad gaan staan, vond ik. Niet dat ik zelf nooit eens in de weg sta, maar kan me flink ergeren aan zulke dingen.



Wat vervelend voor je.

Zo'n situatie is mij ook weleens overkomen.

Ik klapte toen best wel dicht.

Dan moet je wat assertiever zijn, dit heeft niets met autisme te maken, toch? Trek gewoon je mond open en roep "Pardon, mag ik er even langs?"

quote:Valdemar_II schreef op 19 november 2016 @ 10:48:

@Hans: De rol van aantrekkelijkheid, het uiterlijk dan, wordt mbt relaties overschat. Mensen worden mooier als je er langer mee omgaat; gewenning. Mijn beperkte ervaring: er moet een mentale klik zijn tussen de twee personen en dan kun je streven naar een relatie. Hetgeen jij beschrijft lijkt de moeilijkheid te zijn bij het initiële contact, maar na dat contact begint het spel pas.Een mentale klik is er vaak wel/lijkt er vaak te zijn. Hoe ouder ik word, hoe meer ik denk dat de klik oprecht is. Een relatie lijkt mij vooralsnog moeilijk. Mij ontbreekt de vaardigheden, maar ik ben geneigd om te denken dat ik dat alleen nooit geleerd heb, en niet zozeer dat ik de vaardigheid mis om dat überhaupt te leren.

Volgens mij is het iets dat je enkel kunt leren door het te doen, met vallen en opstaan dus. Veel succes daarmee.

Het is een vicieuze cirkel. Nu maar wachten tot een gelegenheid zich voortdoet. Ik kan alleen succesvol daten als ik ooit gedatet heb. Iemand die nooit gedatet heeft, is niet aantrekkelijk voor een vrouw. Je datet alleen maar met iemand die aantrekkelijk is. Dan ben ik terug bij af. Voor autistische mannen bijzonder lastig, hoewel ik niet wil ontkennen dat het ook lastig is voor autistische vrouwen en sommige vrouwen buiten het spectrum.

quote:RikM schreef op 19 november 2016 @ 16:03:

Dan moet je wat assertiever zijn, dit heeft niets met autisme te maken, toch? Trek gewoon je mond open en roep "Pardon, mag ik er even langs?"Mensen van wie je het toch verwacht, letten niet op. Sommige snackbars hebben eerst een hoop tafels met een nauwe doorgang. Verderop zie je rijen met kassa's en daarachter mensen die jou bedienen. Midden in het nauwe gangpad staan een zestal tieners en mensen die wat willen bestellen kunnen er niet langs. Zij horen daar niet te staan, en ik zou niet (beleefd) moeten vragen: "Zou ik er langs kunnen?" Zij zouden kunnen beredeneren dat ze daar de boel blokkeren.

quote:Valdemar_II schreef op 19 november 2016 @ 10:48:

@Valeriaansnoepje: je bent me even kwijt. Wat hebben je ouders er nou mee te maken? Tenzij je nog thuis woont en door hen onderhouden wordt, kies je toch lekker zelf waar je dat spaargeld aan uitgeeft.

[...]



Tja, ik woon dus nog thuis en ben werkloos, dus word door ze onderhouden. Kostgeld betaal ik gewoon door. Maar zonder medicijnen is mijn concentratie ruk, kan ik niks hebben, snauw ik iedereen af en ben ik 80% van de tijd gefrustreerd. Dan vind ik mezelf gewoon een verschrikkelijk persoon om mee te leven.



Ik heb er therapie voor gehad (jarenlang en bij verschillende psychologen/psychiaters), en tijdens die gesprekken wist ik ook héél goed dat hoe ik me voelde en hoe ik (wilde) reageren echt niet netjes/nodig was. Na zo'n uitbarsting wist ik het ook heel goed en vond ik mezelf maar een rotkind. Maar op het moment zelf verdween dat allemaal, zeg maar. Een beetje eeuwige pubertijd in m'n hoofd.



Ideaal zou zijn dat ik zonder medicatie leer om ermee om te gaan. Maar dat is tot nu toe niet gelukt. En binnenkort start er ook weer een jaartraject(!) met o.a. omgaan met mijn emoties als onderdeel.



Met medicatie is het alsof er meer ruimte in m'n hoofd is, ruimte die ik kan inzetten om me te realiseren dat iemand het niet kwaad bedoelt, dat ik niet zo stom hoef te reageren, dat iemand me gewoon probeert te helpen, dat iemand gewoon gelijk heeft en dat ik daar niet boos om hoef te worden etc.



Ik vind het erg moeilijk, want ik voel vaak een soort oorlog in mijn hoofd tussen de volwassenen, verstandige ik en de puberachtige ik die heel snel opgefokt raakt. Of heel snel verdrietig, of heel snel beledigd etc.. Het is natuurlijk het vervelendst voor de mensen om me heen, want die verdienen zo'n vervelende reactie niet.



Wauw, sorry, was niet m'n bedoeling om zo'n lange post te maken. Was ook de bedoeling om op meerdere mensen te reageren (via de telefoon is meerdere mensen quoten geen doen).



Jezus, als ik dit terug lees dan denk ik: wat heb ik m'n ouders in vredesnaam aangedaan?!

Print dat verhaal en laat het aan je ouders lezen, ze willen toch dat je je goed voelt?



Ik heb jarenlang verzwegen dat ik op vrouwen viel, omdat ik bang was dat ik dan bepaalde medicijnen niet meer mocht gebruiken omdat ik toch niet zwanger zou raken. Maar mijn ouders zijn ook niet zo dus die angst was onterecht

Jij hebt je ouders niets aangedaan, jij hebt hier toch ook niet om gevraagd?

Valeriaansnoepje: Je moet jezelf niks verwijten. Die problemen en heftige emoties komen omdat het bij jou net wat anders werkt in je hoofd dan bij niet-Autisten. Ik snap dat het vervelend is voor je.

Ik kan ook nog wel eens snauwerig zijn tegen mijn moeder. Niet vaak tegenwoordig, maar ze kan me soms overspoelen met informatie of van alles aan me vragen. Dat irriteert me dan en als het lang genoegd duurt krijg ik een soort kortsluiting in mijn hoofd waardoor ik boos word. Mijn moeder kan dan emotioneel reageren wat mij dan weer irriteert. Maar tegelijkertijd heb ik dan ook spijt.

Als ik terugkijk op mijn puberteit, was ik makkelijk en moeilijk. Makkelijk omdat ik niet rookte, dronk en uitging. Ze waren niet bang dat ik domme dingen zou doen. Wel dat me iets zou overkomen. Ik kon me uren alleen bezig houden thuis. Maar moeilijk omdat ik weinig uit mezelf deed. We hadden ook bijna elk weekend ruzie over huiswerk. Omdat ik er zo slecht aan kon beginnen. Zag er altijd tegenop, want het vrat zoveel energie. Daar werd ik moe en somber van. En ik vond bijna niks leuk of interessant.

quote:hondenmens schreef op 19 november 2016 @ 13:16:

Ik had net weer even een ergermomentje. Ik had afgerekend bij de drogist en midden in het smalle gangpad staat een vrouw te kletsen met haar man. De man tegenover haar, maar bij de man was wat meer ruimte. Dus ik vraag of ik even langs mag. Te zacht waarschijnlijk, want ze gingen gewoon door. Ik had geen zin om een ander pad te nemen, dus ik wurm me voorzichtig langs de vrouw. Kon net. Toen haar man dat zag trok hij haar een beetje weg. Hij zei op een rustige toon dat ik het ook gewoon kon vragen. Ik liep gewoon door zonder ze aan te kijken. Ze konden toch ook wel even in een zijpad gaan staan, vond ik. Niet dat ik zelf nooit eens in de weg sta, maar kan me flink ergeren aan zulke dingen.Ik raak daardoor zo geïrriteerd dat ik hard roep dat ik er langs wil, als het lukt ze nog een duwtje te geven en als ik met iemand anders ben roep ik nog even dat je toch niet midden in een pad gaat staan. Beetje aso hihi

quote:Valeriaansnoepje schreef op 20 november 2016 @ 10:35:

[...]





Jezus, als ik dit terug lees dan denk ik: wat heb ik m'n ouders in vredesnaam aangedaan?!Heel erg herkenbaar.

@Hondenmens, ook heel erg herkenbaar, behalve dat van dat huiswerk.

Tja, ik ben ook niet altijd het meest dankbare gezelschap thuis. Mijn leven zit vol frustraties en ik maak veel te weinig positieve dingen mee om tegenvallers altijd maar met de glimlach op te kunnen vangen. Aan de andere kant is er ook heel weinig empathie, wat thuis een hele koude omgeving maakt. Neem nu vanmiddag. Ik wil al een week of zo knutselhout hebben en zelf heb ik geen auto. Mijn moeder een paar keer gevraagd, maar dan vond ze het meestal te laat - ze heeft geen zin om in de avondspits te staan. Ik slaap gruwelijk slecht en val vaak pas ergens in de voormiddag in slaap, daarom is vroeg vertrekken en/of een dag op voorhand afspreken iets wat ik liever niet doe.



Vanmiddag voor mijn doen ietsje vroeger uit bed getuimeld. Mijn moeder was er niet, mijn broer wel. Hij had niet zoveel tijd, zei hij, maar wilde toch graag nu rijden want de volgende dagen had hij het nog veel drukker dan vandaag. Vond ik geen ideale situatie, maar vooruit... toch gedaan. Ter plekke bleken er geen latten van 2 meter te zijn (die passen nog net in de auto). Vier meter hadden ze wel. Bij de kassa heb ik die latten dan even in tweeën gezaagd. Dat duurde hooguit vijf minuten (wellicht minder). Toen ik daarmee bezig was, kwam mijn broer aanlopen - die was zolang in de auto blijven wachten.



Op de heenweg gemerkt dat een baanvak was afgesloten, en op de terugweg wat file. Niet zo lang - hele terugweg duurde zelfs met file maar vijfendertig minuten. Mijn broer kreeg toen een telefoontje van iemand die thuis voor de deur stond en met wie hij blijkbaar had afgesproken - dat was me niet op voorhand verteld. Hij bleef de hele tijd zenuwachtig, wat me het gevoel gaf dat ik hem ongelukkig gemaakt had (en daardoor hij mij ook).



Wat later. Terwijl ik in de garage aan het knutselen ben, belt mijn moeder op mijn gsm - signaal of ik even naar binnen wil komen. Eenmaal binnen zie ik mijn moeder niet, maar hoor ik wel hoe, op de eerste verdieping, een luid gesprek gevoerd wordt tussen mijn moeder en mijn broer. Ik ben een 'tist' (pejoratief Vlaams) waarmee geen afspraken te maken vallen, er was me door haar al zo vaak voorgesteld dat zij zou rijden (nee hoor, vrijdag was ik redelijk wakker maar dan had zij een aanval van file-fixatie), het had allemaal zo lang geduurd omdat ik ter plekke hout was gaan zagen (euh, nee, dat duurde dus maar een paar minuten en ik ben verder als een zenuwachtige gek door de winkel geraasd) en ik communiceer niet (dat klopt tot op zekere hoogte, als ik thuis iets zeg wordt het vaak belachelijk gemaakt of niet geloofd en vroeger heb ik dingen meegemaakt zoals mijn moeder die achter m'n rug mijn dagboek ging lezen; daarom probeer ik thuis inderdaad niet meer te zeggen dan nodig).



Na de zoveelste kwetsende opmerking ben ik maar weer naar buiten gelopen.



Zo gaat het hier heel erg vaak. Voor praktische hulp kan ik wel op thuis rekenen, maar empathisch vermogen is zeer beperkt. Medeleven van anderen is sowieso grotendeels afwezig sinds ik enkele jaren geleden mijn collega's ben kwijtgeraakt.



Dat luide gesprek (vol foute veronderstellingen, sommige dingen komen al-tijd weer terug...) doet me een beetje denken aan mensen die ergens in de weg staan. Ik vind het gewoon zo verschrikkelijk vreemd dat je je zo weinig van je omgeving bewust bent dat je zoiets doet zonder blijkbaar te beseffen wat het effect is op je omgeving. Hoe kan je zo onnadenkend zijn om eerst iemand met een belsignaal te vragen naar binnen te komen en ongeveer een minuut later zo'n kwetsende conversatie te voeren over diezelfde persoon die door het hele huis te horen is?



Dat knutselen is voor mij iets positiefs, waar ik een beetje blij van kan worden, maar door dit soort acties wordt die blijdschap wel een beetje 'besmet'. Hetzelfde geldt voor een andere hobby waarvoor ik ook hulp bij vervoer moet hebben (is elf maanden geleden voorlopig voor het laatst voorgevallen).



Bah.

Jeetje ik kan me niet voorstellen dat mijn moeder of broer zo zouden reageren. Ik vind het heel erg naar voor je.

Een dagje met een heel zenuwachtig moment, maar eindigde met een lach. Ik moest naar het ziekenhuis naar een dermatoloog om donkere, jeukende vlekjes te laten checken. Allemaal goedaardig.

Daarna ging ik laten bloedprikken voor mijn schildklier. Ik had eigenlijk in September al terug gemoeten, maar steeds uitgesteld door extreme angst. Vorige keer ging het mis. Flauwgevallen en liggen schudden. Een naald in het vouwtje van je arm vind ik heel akelig. Daarom vroeg ik of het op een andere plek geprikt kon worden. Elders op mijn arm of hand. Dat kon niet. Ze voelde daar geen ader en het zou ook heel pijnlijk zijn. Ik raakte even in paniek toen ik dat hoorde. Ik zag het voorval van vorige keer al voor me. Een paar traantjes volgden en een snelle ademhaling. De prikster zei dat ik rustig moest doorademen en ze deed een verdovingsspray erop. Omdat ik zo bang was. De spray hielp niet echt, ik voelde de prik nog wel. Heel even maar en het was zo gebeurd. Het scheelt ook dat ik liggend geprikt werd. Vorige keer bij de prikpost kon dat niet. Ze zei dat ik hele goede aders heb en volgende keer echt niet bang hoef te zijn. Lachend verliet ik het ziekenhuis en snapte niet dat ik daarvoor paniek gezaaid had. De prikster was een bekende van me en die zal nu wel denken. Maar ik zal vast niet de 1e zijn bij wie dat gebeurt. Blij dat ik nu doorgezet heb.

Inderdaad liggend prikken. Doe ik al jaren, sinds ik ook onderuit ben gegaan. En er kan wél uit je hand worden geprikt, maar als het uit je arm kan, zou ik dat liever laten doen.



Ik begrijp je helemaal. Het is afschuwelijk...

quote:cumulus schreef op 22 november 2016 @ 17:41:

Inderdaad liggend prikken. Doe ik al jaren, sinds ik ook onderuit ben gegaan. En er kan wél uit je hand worden geprikt, maar als het uit je arm kan, zou ik dat liever laten doen.



Ik begrijp je helemaal. Het is afschuwelijk...Fijn herkenning te lezen. Ik had het liever in mijn hand gehad, maar daar zaten geen goede aders. Ze moeten echt voelbaar zijn.

@ vlaamsevink, heel vervelend.



Ik probeer even te denken in oplossingen nu, zonder emotie dus:

Spreek met je moeder een vaste tijd en dag af en schrijf die in je agenda om dat hout op te halen (of zoiets-wat dan ook) en houdt je daar aan.

(Nu met iets meer emotie):

Als je je er de volgende keer niet aan houdt is je kans op geloofwaardigheid voor weer een tijdje verkeken en het geeft gewoon meer duidelijkheid om met vaste afspraken te werken.

Het is volgens mij ook echt nodig in dit geval.



Nu met de kans op emotie volledig aan en voluit:

De mensen om je heen weten mede door je vreemde dag en nacht ritme niet wat ze aan je hebben, daardoor ontstaan spanningen en frustraties op het moment dat jij iets van hen vraagt.

Geef je hen wel eens een complimentje? (het is goed bedoeld hoor, misschien vergis ik mij, maar vaak helpt het ook gewoon om de mensen om je heen eens gerust te stellen en zo, je oogst vaak ook wat je zaait.)

Probeer verwarring en onrust dus te voorkomen door zo voorspelbaar mogelijk te zijn door je aan vaste tijden en afspraken te houden met hen.

Creeer overzicht en duidelijkheid, voor jezelf en anderen, dat geeft rust.



Ik denk zelfs dat dat misschien meer rust zal geven dan jezelf afzonderen en afleiding zoeken.



Pak het probleem direct aan als het zich voordoet, vat de koe bij de hoorns, sla spijkers met koppen en probeer vooral om toch een vast en normaal redelijk dag en nacht ritme aan te houden, want dat is uiteindelijk voor ieders zenuwstelsel toch het beste.

Dus ook voor jou.



Volgens mij ben je best koppig en slim en ook sterk dus, maar moet je juist daardoor uitkijken om je niet te gaan verschuilen achter ziekte.

Je kunt denk ik toch nog zo veel meer dan je zelf denkt.





O ja...dat mensen hardop hun frustraties uiten en vergeten dat jij het kan horen, kan betekenen dat ze zelf erg gespannen zijn en dus niet meer nadenken.

Misschien houden ze jou een beetje gevangen in een kindrol en ben jij dat zelf ook gewend?

Is het voor jullie allemaal een patroon geworden?



Ik herken namelijk wel een aantal dingen in je verhaal en misschien is het voor jou allemaal helemaal anders dan ik nu schrijf of denk, maar mijn eerste en intuitieve reactie en ik hoop dat je er oprecht iets aan hebt.

quote:vlaamsevink schreef op 21 november 2016 @ 18:42:

[...]als ik thuis iets zeg wordt het vaak belachelijk gemaakt of niet geloofd en vroeger heb ik dingen meegemaakt zoals mijn moeder die achter m'n rug mijn dagboek ging lezen; daarom probeer ik thuis inderdaad niet meer te zeggen dan nodig).



Na de zoveelste kwetsende opmerking ben ik maar weer naar buiten gelopen.



Zo gaat het hier heel erg vaak. Voor praktische hulp kan ik wel op thuis rekenen, maar empathisch vermogen is zeer beperkt. Medeleven van anderen is sowieso grotendeels afwezig sinds ik enkele jaren geleden mijn collega's ben kwijtgeraakt. [...]



Bah.



Even de quote verkort omdat m'n post anders wel erg lang zou worden, hoop dat dat niet erg is.



Helaas erg herkenbaar, op het stuk over het dagboek na dan. De paar keer dat ik een dagboek bij heb gehouden stonden er meer negatieve dingen in dan leuke. Negatieve dingen kwamen gewoon vaker voor en ik had nog niet genoeg vrijheid en middelen (ivm jonge leeftijd enz) om zelf meer positieve dingen te maken. Uiteindelijk flikkerde ik m'n complete dagboek (bij wijze van) dus maar door de shredder (wel erg therapeutisch haha) en bleef er niks van over.



Nog even kort over m'n vorige post: bedankt voor de reacties. Ik heb m'n post opgeslagen zodat ik 'm kan uitprinten als het nodig is. Misschien gebruik ik 'm ook wel bij de huisarts (want die stelde bij m'n vorige medicatie met vervelende bijwerkingen de hele tijd optimistisch voor om te gaan minderen/afbouwen, ipv naar een alternatief met minder bijwerkingen te kijken, zucht )



Pfff, volgens mij heb ik geen fieps (fiepen?), maar eerder dat ik me eens in de zoveel tijd héél erg druk om iets kan maken, echt een paar dagen tot een week lang, of langer. Nu bijv. over wat ik in vredesnaam moet gaan koken als ik op mezelf woon. Ik ben nu bezig met m'n uitzet, pannensets, bestek etc, vandaar.



Het komt voor het grootste deel doordat ik nu heel weinig uit kan proberen van de dingen die ik "later" wil gaan maken. Zelf soep en brood maken bijvoorbeeld. Of zelf groenteburgers maken. Voor veel dingen die ik wil maken heb je namelijk een blender of keukenmachine of staafmixer nodig, en die mag ik niet kopen van m'n ouders omdat er te weinig ruimte is in de keuken.



Nou ja kopen mag wel, maar dan blijft het ongebruikt in de doos staan bij de rest van m'n uitzet, tot ik uit huis ga.



Dus ik kom er niet achter of m'n soep waterig wordt, m'n groenteburgers en brood gortdroog en smakeloos of juist een soort smerig prutje. En dat vind ik vervelend.



Die post over het prikken is voor mij ook erg herkenbaar. Niet dat ik flauwval, maar prikken is bij mij altijd pijnlijk en ik ga standaard weg met gratis blauwe plekken erbij. Ik snap écht niet dat veel mensen vinden dat het niks voorstelt. Hallo pijnlijk!!



Aan m'n pijngrens ligt het niet, want ik loop vrolijk verder als ik m'n teen stoot aan de tafel oid.

[quote]Valeriaansnoepje schreef op 22 november 2016 @ 21:26:

[...]





Even de quote verkort omdat m'n post anders wel erg lang zou worden, hoop dat dat niet erg is.



Helaas erg herkenbaar, op het stuk over het dagboek na dan. De paar keer dat ik een dagboek bij heb gehouden stonden er meer negatieve dingen in dan leuke. Negatieve dingen kwamen gewoon vaker voor en ik had nog niet genoeg vrijheid en middelen (ivm jonge leeftijd enz) om zelf meer positieve dingen te maken. Uiteindelijk flikkerde ik m'n complete dagboek (bij wijze van) dus maar door de shredder (wel erg therapeutisch haha) en bleef er niks van over.



Nog even kort over m'n vorige post: bedankt voor de reacties. Ik heb m'n post opgeslagen zodat ik 'm kan uitprinten als het nodig is. Misschien gebruik ik 'm ook wel bij de huisarts (want die stelde bij m'n vorige medicatie met vervelende bijwerkingen de hele tijd optimistisch voor om te gaan minderen/afbouwen, ipv naar een alternatief met minder bijwerkingen te kijken, zucht )



Pfff, volgens mij heb ik geen fieps (fiepen?), maar eerder dat ik me eens in de zoveel tijd héél erg druk om iets kan maken, echt een paar dagen tot een week lang, of langer. Nu bijv. over wat ik in vredesnaam moet gaan koken als ik op mezelf woon. Ik ben nu bezig met m'n uitzet, pannensets, bestek etc, vandaar.



Het komt voor het grootste deel doordat ik nu heel weinig uit kan proberen van de dingen die ik "later" wil gaan maken. Zelf soep en brood maken bijvoorbeeld. Of zelf groenteburgers maken. Voor veel dingen die ik wil maken heb je namelijk een blender of keukenmachine of staafmixer nodig, en die mag ik niet kopen van m'n ouders omdat er te weinig ruimte is in de keuken.



Nou ja kopen mag wel, maar dan blijft het ongebruikt in de doos staan bij de rest van m'n uitzet, tot ik uit huis ga.



Dus ik kom er niet achter of m'n soep waterig wordt, m'n groenteburgers en brood gortdroog en smakeloos of juist een soort smerig prutje. En dat vind ik vervelend.



Die post over het prikken is voor mij ook erg herkenbaar. Niet dat ik flauwval, maar prikken is bij mij altijd pijnlijk en ik ga standaard weg met gratis blauwe plekken erbij. Ik snap écht niet dat veel mensen vinden dat het niks voorstelt. Hallo pijnlijk!!



Aan m'n pijngrens ligt het niet, want ik loop vrolijk verder als ik m'n teen stoot aan de tafel oid. 8-P[/quote]





Ik heb een rare pijngrens geloof ik. Ooit een allergietest gehad met 15 prikken op mijn rug. Die vond ik veel minder erg dan 1 bloedprik. Als mijn teen, knie of ellenboog stoot vloek ik toch wel even. Als er niemand bij is. Een grijze haar uittrekken, Aargh! Nekwervels laten kraken vind ik weinig voorstellen.

Er zit wel wat in je suggesties hoor, Shisha.



Vaste afspraken is voor mij persoonlijk wat minder aangenaam (alleen al door de stress van te 'moeten' slapen die je daardoor krijgt) en bovendien zijn er ook nog honderd en een andere dingen die mijn moeder wil/moet doen, en die deels onvoorspelbaar zijn (bijvoorbeeld fietsen, wat voor haar ook medische voordelen heeft: dat doe je in dit seizoen als de kans zich voordoet... of (oudere) familieleden die soms onverwacht hulp vragen... vanavond was er dan weer plots een kat die naar de dierenarts moet). Daarvoor laat ik mijn wensen graag vallen, want die zijn zelden heel erg dringend. Vandaar...



Je hebt gelijk met die opmerking over vaste gedragspatronen t.o.v. elkaar, die zijn er doorheen decennia ingesleten en wellicht ook voor 'gewone' mensen niet zo makkelijk te doorbreken. Mijn moeder heeft ook wel een kritisch kantje, dan denk ik zelf toch al wat sneller 'laat al maar'.



Over slim spreek ik me niet uit. Koppig: laten we zeggen dat het minder erg is dan vroeger. Denk ik.



Vandaag ruim twee uur vroeger opgestaan dan gisteren, dat dan weer wel! Beetje met prikkende oogjes gezeten, maar dat is nu aan het wegtrekken (avondmens - is een familietrekje, vrees ik). Was deels vroeg opgestaan met de gedachte dat ik altijd nog even een dutje tussendoor kon doen, maar toen kwam daar die kat tussendoor (moest ik stand-by staan tot dat beest eens binnen wilde komen en pas dan kon ik erbij komen om haar mee in het kooitje te krijgen) en verder kreeg ik per telefoon de vraag of ik even brood wilde gaan halen toen ik nét thuis was van een fietstochtje naar het dorp. Tja, dat doe je dan allemaal toch maar weer.



Eigenlijk vind ik mezelf niet zo geweldig geschikt om samen te leven met andere mensen, maar ja... op mezelf gaan en dan twaalf keer per jaar moeten afwachten of je het einde van de maand haalt is ook niks.



Maar goed, ik zit hier het halve topic vol te zeuren over mijn dingetjes, terwijl iemand anders vandaag een spuit heeft gehad. Ik bedoel maar, dát is pas erg! Ajakkes...

quote:Valeriaansnoepje schreef op 22 november 2016 @ 21:26:



Pfff, volgens mij heb ik geen fieps (fiepen?), maar eerder dat ik me eens in de zoveel tijd héél erg druk om iets kan maken, echt een paar dagen tot een week lang, of langer. Nu bijv. over wat ik in vredesnaam moet gaan koken als ik op mezelf woon. Ik ben nu bezig met m'n uitzet, pannensets, bestek etc, vandaar.







Je moet chips in huis hebben. De rest is bijzaak.



O, valt dat onder 'medisch advies geven' misschien? :p Beetje ernstiger dan maar: kan je niet een beetje experimenteren met wat basisdingetjes die je wél kan maken met wat er thuis aan keukenapparatuur aanwezig is? Dan weet je dat je een paar gerechten/basisproducten kan klaarmaken, en hoef je je misschien minder zorgen te maken over het werken met een kookstooffrituurblenderbakmachine (ik flap er even wat onzin uit). Kan je later in je eigen stek als het zo uitkomt altijd nog leren werken met een meer uitgebreide set apparatuur...