Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
zondag 6 november 2016 om 19:52
quote:Valdemar_II schreef op 06 november 2016 @ 18:55:
Domme vraag misschien, maar waar maak je momenteel reclame?
Via marktplaats.
Het is gratis (helaas kan ik daardoor maar erg weinig tekst kwijt) en dat is erg handig want ik ben echt blut...heb nog maar twee tientjes voor de komende twee weken (geleend geld) en een lege tank.
Van mijn eigen laatste geld heb ik goede olie gekocht, om een goed begin te maken, maar nu belt er dus geen kip...alleen af en toe zo'n eikel.
Degene die mij zou helpen met mijn website heeft blijkbaar geen tijd.
Hij zou regelen dat ik dit weekend aan de slag kon, maar niets meer gehoord, net even gebeld en nog steeds geen tijd.
Van iemand anders heb ik nog geld tegoed, maar die laat ineens niets meer horen en intussen maar relaxed blijven.
Maar misschien heeft hij morgen wel tijd en misschien belt er morgen een aardige mevrouw of meneer voor een serieuze behandeling...dat zou ECHT fijn zijn!
Gewoon geduldig zijn en vertrouwen blijven houden nu, relativeren dat niet alles in 1 keer kan, het komt wel goed uiteindelijk, ik heb de diploma's en ik heb het materiaal en ik heb de wil om te werken...keeping the faith.
Domme vraag misschien, maar waar maak je momenteel reclame?
Via marktplaats.
Het is gratis (helaas kan ik daardoor maar erg weinig tekst kwijt) en dat is erg handig want ik ben echt blut...heb nog maar twee tientjes voor de komende twee weken (geleend geld) en een lege tank.
Van mijn eigen laatste geld heb ik goede olie gekocht, om een goed begin te maken, maar nu belt er dus geen kip...alleen af en toe zo'n eikel.
Degene die mij zou helpen met mijn website heeft blijkbaar geen tijd.
Hij zou regelen dat ik dit weekend aan de slag kon, maar niets meer gehoord, net even gebeld en nog steeds geen tijd.
Van iemand anders heb ik nog geld tegoed, maar die laat ineens niets meer horen en intussen maar relaxed blijven.
Maar misschien heeft hij morgen wel tijd en misschien belt er morgen een aardige mevrouw of meneer voor een serieuze behandeling...dat zou ECHT fijn zijn!
Gewoon geduldig zijn en vertrouwen blijven houden nu, relativeren dat niet alles in 1 keer kan, het komt wel goed uiteindelijk, ik heb de diploma's en ik heb het materiaal en ik heb de wil om te werken...keeping the faith.
zondag 6 november 2016 om 20:48
Als je er de tijd voor hebt: advertentie gewoon elke dag opnieuw plaatsen, zodat ze bij zoekopdrachten bovenaan komt te staan. 
Misschien ook wat plaatsnamen van (kleine) gemeentes in de buurt in de advertentie vermelden, zodat mensen die zoeken naar iemand in hun eigen woonplaats jouw advertentie te zien krijgen.
Misschien ook wat plaatsnamen van (kleine) gemeentes in de buurt in de advertentie vermelden, zodat mensen die zoeken naar iemand in hun eigen woonplaats jouw advertentie te zien krijgen.
zondag 6 november 2016 om 22:07
quote:lisa198 schreef op 06 november 2016 @ 20:54:
Ik wil niet lullig doen maar massages aanbieden via marktplaats vind ik echt not done. Je trekt er gewoon typisch publiek mee, vage gasten. Ik zou er direct mee kappen en een Facebookpagina aanmaken.
Dank je wel voor de tip, ik ben er direct mee begonnen.
Die vriend heeft gelukkig even tijd vrijgemaakt om mij een beetje te helpen met het aanmaken van een professioneel emailadres (had ik ook nog niet), zodat ik zelf ook wat minder shady overkom.
Ik wil niet lullig doen maar massages aanbieden via marktplaats vind ik echt not done. Je trekt er gewoon typisch publiek mee, vage gasten. Ik zou er direct mee kappen en een Facebookpagina aanmaken.
Dank je wel voor de tip, ik ben er direct mee begonnen.
Die vriend heeft gelukkig even tijd vrijgemaakt om mij een beetje te helpen met het aanmaken van een professioneel emailadres (had ik ook nog niet), zodat ik zelf ook wat minder shady overkom.
maandag 7 november 2016 om 21:36
dinsdag 8 november 2016 om 01:03
dinsdag 8 november 2016 om 07:36
quote:shisha schreef op 07 november 2016 @ 21:36:
[...]
Tropisch in Nederland...mis ik iets?
Maar wat goed dat je die stap hebt gezet!
Vind het ook doodeng, stel dat het doorgaat. Een aaneenschakeling van veranderingen, nieuwe routines aanleren zowel thuis als op jet werk. Vinden ze me wel aardig, aaah.
Ik snap nu veel beter waarom mijn oud klasgenoot langer over de studie deed (hij woont er al) dan ik. Ook hij had flink moeite zich aan te passen in het begin, we vonden hem lui. Nu zie ik wel in dat dat wel weer heel small minded gedacht was van ons provinciale kaaskoppen
[...]
Tropisch in Nederland...mis ik iets?
Maar wat goed dat je die stap hebt gezet!
Vind het ook doodeng, stel dat het doorgaat. Een aaneenschakeling van veranderingen, nieuwe routines aanleren zowel thuis als op jet werk. Vinden ze me wel aardig, aaah.
Ik snap nu veel beter waarom mijn oud klasgenoot langer over de studie deed (hij woont er al) dan ik. Ook hij had flink moeite zich aan te passen in het begin, we vonden hem lui. Nu zie ik wel in dat dat wel weer heel small minded gedacht was van ons provinciale kaaskoppen
dinsdag 8 november 2016 om 19:59
quote:yyy schreef op 08 november 2016 @ 01:03:
Vandaag naar het UWV geweest voor mijn vrouw. De keuringsarts was zeer sympathiek en hielp zelfs om de problemen aan te geven. Ze heeft er nu duurzaam geen arbeidsvermogen van gemaakt.
Heel dubbel natuurlijk, maar ook wel een geruststelling dat we door kunnen leven met enige middelen.
Wauw, dat is erg fijn.
Ik had een arbeidsdeskundige en een verzekeringsarts die me bij beide gesprekken aan het huilen hebben gemaakt, door door te blijven zeuren over dat ik me maar moest aanmelden bij een vereniging, moest gaan sporten, meer vrienden moest krijgen en vaker uit moest gaan.
Dan zou het vanzelf wel goedkomen?!
(Ik kwam er met overprikkelings- en overspannenheid klachten, had bij beide gesprekken een begeleider van een begeleidende instantie mee, en toch )
Vandaag naar het UWV geweest voor mijn vrouw. De keuringsarts was zeer sympathiek en hielp zelfs om de problemen aan te geven. Ze heeft er nu duurzaam geen arbeidsvermogen van gemaakt.
Heel dubbel natuurlijk, maar ook wel een geruststelling dat we door kunnen leven met enige middelen.
Wauw, dat is erg fijn.
Ik had een arbeidsdeskundige en een verzekeringsarts die me bij beide gesprekken aan het huilen hebben gemaakt, door door te blijven zeuren over dat ik me maar moest aanmelden bij een vereniging, moest gaan sporten, meer vrienden moest krijgen en vaker uit moest gaan.
Dan zou het vanzelf wel goedkomen?!
(Ik kwam er met overprikkelings- en overspannenheid klachten, had bij beide gesprekken een begeleider van een begeleidende instantie mee, en toch )
dinsdag 8 november 2016 om 20:15
quote:Valeriaansnoepje schreef op 08 november 2016 @ 19:59:
[...]
Wauw, dat is erg fijn.
Ik had een arbeidsdeskundige en een verzekeringsarts die me bij beide gesprekken aan het huilen hebben gemaakt, door door te blijven zeuren over dat ik me maar moest aanmelden bij een vereniging, moest gaan sporten, meer vrienden moest krijgen en vaker uit moest gaan.
Dan zou het vanzelf wel goedkomen?!
(Ik kwam er met overprikkelings- en overspannenheid klachten, had bij beide gesprekken een begeleider van een begeleidende instantie mee, en toch )
Had je toen al de diagnose autisme/ASS?
Indien ja, hoe reageerde de begeleider?
[...]
Wauw, dat is erg fijn.
Ik had een arbeidsdeskundige en een verzekeringsarts die me bij beide gesprekken aan het huilen hebben gemaakt, door door te blijven zeuren over dat ik me maar moest aanmelden bij een vereniging, moest gaan sporten, meer vrienden moest krijgen en vaker uit moest gaan.
Dan zou het vanzelf wel goedkomen?!
(Ik kwam er met overprikkelings- en overspannenheid klachten, had bij beide gesprekken een begeleider van een begeleidende instantie mee, en toch )
Had je toen al de diagnose autisme/ASS?
Indien ja, hoe reageerde de begeleider?
dinsdag 8 november 2016 om 20:29
Ja, dat had ik toen al. Begeleider reageerde steeds verontwaardigder, probeerde ook uit te leggen hoe en wat en waarom hij het absoluut niet eens was met het oordeel van de arbeidsdeskundige en verzekeringsarts.
Die laatste twee leken zoiets te hebben van: "oh daar heb je weer zo'n begeleider die alles weer beter weet."
Edit: Sterker nog, ze leken eerst van plan om de hele begeleider maar te negeren. Ze stelden ook alleen aan mij vragen.
Tuurlijk is dat nog altijd beter dan iemand die denkt dat ik "debiel" ben en míj negeren ipv andersom, maar de begeleider zat er natuurlijk ook niet voor Jan Lul.
Die laatste twee leken zoiets te hebben van: "oh daar heb je weer zo'n begeleider die alles weer beter weet."
Edit: Sterker nog, ze leken eerst van plan om de hele begeleider maar te negeren. Ze stelden ook alleen aan mij vragen.
Tuurlijk is dat nog altijd beter dan iemand die denkt dat ik "debiel" ben en míj negeren ipv andersom, maar de begeleider zat er natuurlijk ook niet voor Jan Lul.
woensdag 9 november 2016 om 00:42
Was dat ook voor een herkeuring of voor je eerste aanmelding? Ik hoop het eerste, arbeidsvermogen is nog niet zo heel erg in eerste instantie.
Er lijken hele grote verschillen te zijn tussen de verzekeringsartsen. Wel hadden we een sterk dossier met een aantal heftige momenten, dat helpt natuurlijk ook (hoe erg dan ook).
Er lijken hele grote verschillen te zijn tussen de verzekeringsartsen. Wel hadden we een sterk dossier met een aantal heftige momenten, dat helpt natuurlijk ook (hoe erg dan ook).
woensdag 9 november 2016 om 02:58
Bij ons in België krijg je een afspraak om het arbeidsvermogen te beoordelen. Je krijgt dan (uiteraard...) tijdstip en plaats van afspraak, maar ook de naam van de arts die je zal beoordelen. Als je daar niet gelukkig mee bent dan kan je om een andere arts vragen. Wij hebben dat ook gedaan omdat mensen van een autisme-vzw waar we contact mee hebben slechte ervaringen hadden met die bepaalde arts. Weet niet of je in Nederland dezelfde 'luxe' hebt?
woensdag 9 november 2016 om 09:44
Misschien wel, maar de arbeidsdeskundige was een bekende van één van de begeleiders. Die was al helemaal geschrokken toen ze hoorde hoe het was gegaan. En
Het was een eerste beoordeling, geen herkeuring (gelukkig niet, want als ik dan terecht gebruik kon maken van bepaalde voorzieningen, dan was ik ze nu natuurlijk weer kwijt)
Oh ja en de opmerking: "we hebben allemaal wel iets, en dat hoef je niet van de daken te schreeuwen, want daar kunnen anderen toch niks mee" wil ik ook nooit meer horen
Het was een eerste beoordeling, geen herkeuring (gelukkig niet, want als ik dan terecht gebruik kon maken van bepaalde voorzieningen, dan was ik ze nu natuurlijk weer kwijt)
Oh ja en de opmerking: "we hebben allemaal wel iets, en dat hoef je niet van de daken te schreeuwen, want daar kunnen anderen toch niks mee" wil ik ook nooit meer horen
woensdag 9 november 2016 om 11:54
woensdag 9 november 2016 om 12:03
Oh ja en de opmerking: "we hebben allemaal wel iets, en dat hoef je niet van de daken te schreeuwen, want daar kunnen anderen toch niks mee" wil ik ook nooit meer horen :no:[/quote]
Ook zo'n dooddoener.
Toen ik gevraagd werd om overblijf juf te worden op de school waar ik vrijwilliger was, vertelde ik dat ik het wilde proberen. Maar dat ik door mijn Autisme meer tijd nodig heb. Dat was niet erg, ze hadden dringend iemand nodig en wilden me toch een kans geven. Na 2 jaar ging het toch vaak mis met de communicatie tussen mij en het hoofd van de overblijf. Ik vroeg of ze duidelijker wilde zijn en herinnerde haar aan mijn Autisme. Toen zei ze: "Ja dat vind ik geen excuus, want iedereen kan wel zeggen dat ie iets heeft." De maatschappij zit nou eenmaal niet zo in elkaar."
Ook zo'n dooddoener.
Toen ik gevraagd werd om overblijf juf te worden op de school waar ik vrijwilliger was, vertelde ik dat ik het wilde proberen. Maar dat ik door mijn Autisme meer tijd nodig heb. Dat was niet erg, ze hadden dringend iemand nodig en wilden me toch een kans geven. Na 2 jaar ging het toch vaak mis met de communicatie tussen mij en het hoofd van de overblijf. Ik vroeg of ze duidelijker wilde zijn en herinnerde haar aan mijn Autisme. Toen zei ze: "Ja dat vind ik geen excuus, want iedereen kan wel zeggen dat ie iets heeft." De maatschappij zit nou eenmaal niet zo in elkaar."
donderdag 10 november 2016 om 07:00
quote:yyy schreef op 10 november 2016 @ 01:56:
Oei, de ellende van de herkeuring is net voorbij en ze willen mijn kind naar het speciaal onderwijs sturen. Ik zie problemen, maar ben verre van klaar voor die stap.Oke, ik snap dat je even schrikt...wat verandert er eigenlijk als je kind naar speciaal onderwijs gaat?
Oei, de ellende van de herkeuring is net voorbij en ze willen mijn kind naar het speciaal onderwijs sturen. Ik zie problemen, maar ben verre van klaar voor die stap.Oke, ik snap dat je even schrikt...wat verandert er eigenlijk als je kind naar speciaal onderwijs gaat?
donderdag 10 november 2016 om 07:25
Hoort dit bij autisme of niet:
Dingen die mensen tegen mij zeggen kunnen ineens naar binnen slaan, alsof de woorden filterloos binnenkomen, niet gescreend en de kans krijgen om direct een aantal reacties los te maken in mijn lichaam...emoties.
Het is dan alsof de emotie die wordt opgewekt puur lichamelijk binnenkomt...een paar seconden later volg ik zelf pas met mijn bewustzijn, ga ik het alsnog filteren en zo.
Alleen dan ZIT het AL in mijn lichaam.
Het komt er tien keer sneller in, dan dat ik het er weer uit krijg, uit mijn lichaam en voelt zo puur lichamelijk.
Ik moet dan allerlei dingen gaan doen om dat "gevoel" weer uit mijn systeem te krijgen; eventjes pas op de plaats maken, ademhalingsoefeningen, kopje thee, wandeling, huilen...
Maar met mijn gedachten heb ik het dus al geneutraliseerd, ik vind dan dat het nergens meer op slaat, alleen mijn lichaam slaat het op, houdt het nog een tijdje vast.
Gisteren had ik dat dus weer en het voelt altijd erg kinderlijk aan.
Het feit dat ik er nu zo bewust mee omga maakt wel dat mijn omgeving er minimaal last van heeft, alleen ik zelf ervaar het lichamelijke gedeelte natuurlijk nog wel vanbinnen en het zorgt ervoor dat ik het gevoel heb nog altijd een soort van kind te zijn in een volwassen lichaam.
Ik vraag mij soms af of dit soort reacties niet meer bij borderline horen, of anders gewoon heel erg menselijk zijn...
En ik geloof ook wel dat ieder mens dit heeft, het lijkt alleen bij mij vaak gewoon erger, alsof ik het heftiger ervaar, juist omdat het bij mij zo lichamelijk is. maar ik probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan en mezelf te blijven observeren.
Zo heb ik bijvoorbeeld ontdekt dat als er tranen uit mijn ogen komen, dat dan dat gevoel in mijn lichaam afneemt en rustiger wordt, de tranen werken letterlijk als een uitlaadklep, ook als ik helemaal niet verdrietig ben.
Ook sta ik soms ineens dan te springen, beweeg ik mijn handen erbij op een kinderlijke manier en word ik heel druk om de spanning te geleiden.
Ik heb ook ontdekt dat als ik mij daar niet voor schaam en mij gewoon uit zoals mijn lichaam aangeeft, dan vloeit de spanning veel eerder af. Alleen ben ik nogal expressief, dus het valt best een beetje op.
Door erg bewust om te gaan met dit soort dingen de laatste tijd gaat het wel een heel stuk beter met mij en ook door de juiste mensen om mij heen te kiezen die mij accepteren zoals ik ben.
Door mezelf te accepteren dus, alleen blijft dat "lichamelijke" altijd lastig.
Dingen die mensen tegen mij zeggen kunnen ineens naar binnen slaan, alsof de woorden filterloos binnenkomen, niet gescreend en de kans krijgen om direct een aantal reacties los te maken in mijn lichaam...emoties.
Het is dan alsof de emotie die wordt opgewekt puur lichamelijk binnenkomt...een paar seconden later volg ik zelf pas met mijn bewustzijn, ga ik het alsnog filteren en zo.
Alleen dan ZIT het AL in mijn lichaam.
Het komt er tien keer sneller in, dan dat ik het er weer uit krijg, uit mijn lichaam en voelt zo puur lichamelijk.
Ik moet dan allerlei dingen gaan doen om dat "gevoel" weer uit mijn systeem te krijgen; eventjes pas op de plaats maken, ademhalingsoefeningen, kopje thee, wandeling, huilen...
Maar met mijn gedachten heb ik het dus al geneutraliseerd, ik vind dan dat het nergens meer op slaat, alleen mijn lichaam slaat het op, houdt het nog een tijdje vast.
Gisteren had ik dat dus weer en het voelt altijd erg kinderlijk aan.
Het feit dat ik er nu zo bewust mee omga maakt wel dat mijn omgeving er minimaal last van heeft, alleen ik zelf ervaar het lichamelijke gedeelte natuurlijk nog wel vanbinnen en het zorgt ervoor dat ik het gevoel heb nog altijd een soort van kind te zijn in een volwassen lichaam.
Ik vraag mij soms af of dit soort reacties niet meer bij borderline horen, of anders gewoon heel erg menselijk zijn...
En ik geloof ook wel dat ieder mens dit heeft, het lijkt alleen bij mij vaak gewoon erger, alsof ik het heftiger ervaar, juist omdat het bij mij zo lichamelijk is. maar ik probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan en mezelf te blijven observeren.
Zo heb ik bijvoorbeeld ontdekt dat als er tranen uit mijn ogen komen, dat dan dat gevoel in mijn lichaam afneemt en rustiger wordt, de tranen werken letterlijk als een uitlaadklep, ook als ik helemaal niet verdrietig ben.
Ook sta ik soms ineens dan te springen, beweeg ik mijn handen erbij op een kinderlijke manier en word ik heel druk om de spanning te geleiden.
Ik heb ook ontdekt dat als ik mij daar niet voor schaam en mij gewoon uit zoals mijn lichaam aangeeft, dan vloeit de spanning veel eerder af. Alleen ben ik nogal expressief, dus het valt best een beetje op.
Door erg bewust om te gaan met dit soort dingen de laatste tijd gaat het wel een heel stuk beter met mij en ook door de juiste mensen om mij heen te kiezen die mij accepteren zoals ik ben.
Door mezelf te accepteren dus, alleen blijft dat "lichamelijke" altijd lastig.
donderdag 10 november 2016 om 07:34
Is dat niet gewoon compleet de Kern van autosme, alleen dan heel goed uitgelegd!
Ik heb een enorme ahaaa beleving hier, zo op de vroege ochtend. Veel emoties kan ik reguleren, behalve frustratie. Ik zoek daar nog iets voor.
Dat wapperen wat jij doet, of huilen, of elke handeling die je spanning verlaagt. Heet stimming.
Zoek maar eens de filmpjes op youtube op 'ask an autistic' van Amythest Schuber
Ik heb een enorme ahaaa beleving hier, zo op de vroege ochtend. Veel emoties kan ik reguleren, behalve frustratie. Ik zoek daar nog iets voor.
Dat wapperen wat jij doet, of huilen, of elke handeling die je spanning verlaagt. Heet stimming.
Zoek maar eens de filmpjes op youtube op 'ask an autistic' van Amythest Schuber
