Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
zaterdag 8 april 2017 om 12:11
quote:lisa198 schreef op 08 april 2017 @ 08:33:
Ik heb net een paar rotdagen achter de rug. Het ging zo fantastisch met me en dan boek beland ik in het ziekenhuis en vervolgens kliniek. Gelukkig mocht ik binnenn24 uur weer uit de kliniek maar toen gebeurde het weer. Dus weer naar het ziekenhuis maar hoefde niet terug naar de kliniek.
Zo echt even bijkomen. Ik wil niet dat die dingen gebeuren maar ze lijken plots me te overvallen.Heftig zeg!! Wat was er gebeurt dat je naar het ziekenhuis en de kliniek moest?
Ik heb net een paar rotdagen achter de rug. Het ging zo fantastisch met me en dan boek beland ik in het ziekenhuis en vervolgens kliniek. Gelukkig mocht ik binnenn24 uur weer uit de kliniek maar toen gebeurde het weer. Dus weer naar het ziekenhuis maar hoefde niet terug naar de kliniek.
Zo echt even bijkomen. Ik wil niet dat die dingen gebeuren maar ze lijken plots me te overvallen.Heftig zeg!! Wat was er gebeurt dat je naar het ziekenhuis en de kliniek moest?
zaterdag 8 april 2017 om 13:56
quote:Bumba1985 schreef op 08 april 2017 @ 12:11:
[...]
Heftig zeg!! Wat was er gebeurt dat je naar het ziekenhuis en de kliniek moest?1 keer in de zoveeltijd neem ik een overdosis zonder aanleiding. Ik weet zelf ook niet wat er op dat moment gebeurd. Echt heel vreemd en vervelend. Kan er ook niks aan doen
[...]
Heftig zeg!! Wat was er gebeurt dat je naar het ziekenhuis en de kliniek moest?1 keer in de zoveeltijd neem ik een overdosis zonder aanleiding. Ik weet zelf ook niet wat er op dat moment gebeurd. Echt heel vreemd en vervelend. Kan er ook niks aan doen
zaterdag 8 april 2017 om 16:13
quote:Bumba1985 schreef op 08 april 2017 @ 12:13:
Ik heb trouwens nog nieuws: over 2,5 week start mijn psychiatrisch onderzoek
Niet dat ik nou persé die diagnose moet hoor, maar het is gewoon fijn, wat duidelijkheid.Ik zie dat je van zelfde geboortejaar bent als mij waarom onderzoek ineens? Ik had pas 2015 iets te horen gekregen wel even wennen dan hoor ....
Ik heb trouwens nog nieuws: over 2,5 week start mijn psychiatrisch onderzoek
Niet dat ik nou persé die diagnose moet hoor, maar het is gewoon fijn, wat duidelijkheid.Ik zie dat je van zelfde geboortejaar bent als mij waarom onderzoek ineens? Ik had pas 2015 iets te horen gekregen wel even wennen dan hoor ....
zaterdag 8 april 2017 om 17:35
@ButtersStotch: omdat ik nu pas het vermoeden heb dat het om autisme gaat, na het zien van een documentaire erover. Hiervoor had ik er altijd een heel verkeerd beeld bij (beeld dat door de media wordt geschapen), dus ik dacht dat ik nooit autistisch kon zijn, omdat ik juist heel emotioneel kan reageren en ik dacht altijd dat autisme betekende dat je juist heel weinig emotie kon tonen. Maar nu weet ik dat dit niet zo is / niet zo hoeft te zijn.
Ik loop nu momenteel tegen veel dingen aan en hoop sowieso, ongeacht de diagnose, daar goede hulp bij te krijgen zodat het beter zal gaan.
Ik loop nu momenteel tegen veel dingen aan en hoop sowieso, ongeacht de diagnose, daar goede hulp bij te krijgen zodat het beter zal gaan.
zaterdag 8 april 2017 om 17:52
Nou, het is heel grappig, want wij zeggen thuis vaak dat mijn oma en vader autistisch zijn, maar van mezelf had ik het dan echt totaal niet verwacht. Daarnaast hebben mijn schoonmoeder en schoonzus beide asperger. Dus je zou toch wel denken dat ik genoeg vergelijkingsmateriaal heb, maar elke persoon met autisme is toch weer anders. Opzich logisch, maargoed. Als je jezelf er niet echt in hebt verdiept mis je dat een beetje
Mijn oma is erg stug en alleen maar met zichzelf bezig, kan totaal niet tegen veranderinge, alles moet op haar manier etc.
Mijn vader is heel erg star in zijn opvattingen en slecht met contact maken of gevoelens laten zien. Maar dan weer totaal niet met zichzelf bezig.
Zelf heb ik ook veel eigenaardigheden, maar ik had ze niet zo gelinkt aan autisme. Maar nu is het echt zo hoe meer ik erover lees, hoe duidelijker ik mezelf erin herken. Niet in de standaard dingen waar men autisme direct zou kunnen herkennen, maar het is er wel degelijk
Mijn oma is erg stug en alleen maar met zichzelf bezig, kan totaal niet tegen veranderinge, alles moet op haar manier etc.
Mijn vader is heel erg star in zijn opvattingen en slecht met contact maken of gevoelens laten zien. Maar dan weer totaal niet met zichzelf bezig.
Zelf heb ik ook veel eigenaardigheden, maar ik had ze niet zo gelinkt aan autisme. Maar nu is het echt zo hoe meer ik erover lees, hoe duidelijker ik mezelf erin herken. Niet in de standaard dingen waar men autisme direct zou kunnen herkennen, maar het is er wel degelijk
dinsdag 11 april 2017 om 18:14
Ik werd vanmiddag weer even op de feiten gedrukt dat ik perfectionistisch en overgevoelig ben. Vanmiddag naar de orthodontist geweest, waar ik vorig jaar ook ben geweest. Ik ben door een parodontoloog terug doorverwezen naar de ortho. Want anders zou de komende tandvleesbehandeling geen zin hebben. Mijn voortanden onder moeten weer terug naar achter geplaatst worden met een beugel. Volgende maand start mijn beugelbehandeling. Ik besprak net als vorig jaar mijn andere klachten. En dacht misschien kan hij me nu helemaal kon helpen. Ook mijn open beet aanpakken. Want ik bijt vaak mijn wang kapot, doordat mijn vel er tussen schiet. Alleen mijn achterste kiezen maken nog contact bij dichtbijten, de rest niet meer. Volgens hem is dat helemaal niet erg. Want zoveel mensen hebben dat. Maar ik vind het erg vervelend. Anderen kunnen dat blijkbaar negeren. Ik niet en voel me dan een zeur.
Het probleem aan mijn voortanden wordt verholpen en ik krijg nog een antiknarsplaat. Want blijkbaar knars ik veel 's nachts. De open beet kan niet verholpen worden. Als mijn tandvlees weer goed is, wil ik toch eens met een kaakchirurg praten. Ik MOET dan weten of er geen mogelijkheden zijn, anders blijf ik er over malen.
Het probleem aan mijn voortanden wordt verholpen en ik krijg nog een antiknarsplaat. Want blijkbaar knars ik veel 's nachts. De open beet kan niet verholpen worden. Als mijn tandvlees weer goed is, wil ik toch eens met een kaakchirurg praten. Ik MOET dan weten of er geen mogelijkheden zijn, anders blijf ik er over malen.
zondag 16 april 2017 om 19:51
Hier vermoeden van ASStrekken, ben al enkele maanden in behandeling bij pyscholoog vanwege een verleden van depressie en angst, waar dwangklachten bij kwamen kijken. Nu ben ik stabiel, heb ik een goede universitaire opleiding en een goede baan, maar met name in mijn priveleven heb ik moeite met sociale omgang. Op het werk kijk ik goed naar hoe men met elkaar omgaat (al zegt men soms dat ik bot klink in mijn mails omdat ik alles heel gestructureerd opschrijf en echt moet letten op het gebruik van asjeblieft en dank je wel - voor mij zijn mails niet meer dan korte berichten( "Heb jij dat boek? Kan ik dat aub lenen?). Voor de klas heb ik er weinig last van omdat ik ten eerste een bepaalde afstand behoud tot de leerlingen en ten tweede een rol aanneem, die van docent (al ben ik wel iemand die graag grapjes met ze maakt). Op mijn opleiding heb ik uitgebreid geleerd hoe op bepaalde situaties te reageren, dus daar kom ik goed mee vooruit.
Als klein kind kwam ik totaal niet mee met mijn klasgenoten,snapte op de basisschool niet hoe je nou "vrienden maakt", ondanks dat ik wel hoogbegaafd ben bestempeld en extra werk deed. Ik ben jarenlang gepest tot ik echt inde puberteit kwam en in de smaak begon te vallen bij jongens. |Ik begon ook uit te gaan, te drinken, te blowen, alles om cool over te komen. Tegenwoordig ga ik nooit echt meer uit, op een concert na, heb ik ontdekt dat ik alcohol heel vies vind en blowen heb ik de energie niet meer voor omdat ik de dag erna helemaal kapot ben.
Maar ook toen ik volwassen werd waren er problemen, ik ben vaak verweten dat ik teveel deel en dan ik weinig interesse toon in de ander en veel over mijzelf praat. Daarentegen vind ik dat mensen gewoon uit zichzelf dingen moeten kunnen vertellen, maar of dat bij ASS hoort of gewoon bij mijn karakter zal de tijd uitwijzen. Volgens mijn moeder heb ik moeite met het troosten van mensen in de privekring, op het werk weet ik hoe ik moet handelen omdat het bij de baan hoort (een huilend kind zal ik bijvoorbeeld chocolademelk aanbieden en hem even laten kalmeren) maar thuis of bij vrienden voel ik me erg ongemakkelijk als iemand opeens huilt. Omdat ik hoogintelligent bent weet ik wel wat ik moet zeggen (althans dat zegt de dokter, niet dat ik mezelf zo'n genie vind, anders was ik wel de nieuwe Mark Zuckerberg), maar is het niet natuurlijk en als ik thuis ben vermijd ik het liever.
Ik had als student veel relaties en ben ook nu een paar jaar samen met iemand, maar de laatste twee serieuze relaties gingen mis omdat we samen gingen wonen en dat voor mij zeer veel irritaties en spanning opleverde (ik ben iemand die verwacht dat mijn vriend ook meewerkt in het huishouden, maar dan ook meteen zodra ik vraag, ik hou niet van uitstel en al helemaal niet als iets is beloofd en het niet gebeurt). Mijn huidige vriend zit ook in het spectrum en dat kan soms grote ruzies opleveren, maar we leren elkaar steeds beter te begrijpen. Samenwonen gaat hem niet worden, daar hebben we beiden nare ervaringen mee en ik heb het echt nodig om na een paar dagen weer naar huis te gaan.
Als het op vriendinnen aan komt, daar heb ik er maar 2 van, de rest zijn allemaal man. Vrouwen verwachten een veel communicatievere vriendschap, zijn gevoeliger voor de manier waarop je wat zegt en als er ruzie ontstaat dan blijft dat nog maanden doorsudderen. Mannen zeggen het gewoon als je bot over komt en accepteren sneller hoe je bent naar mijn ervaring. Ik ken mijn mannelijke vrienden al 11 jaar en er is nooit echt drama geweest, de goede vriendinnen (3) die ik bij mijn studie had hebben of de vriendschap verbroken, of ze hebben het laten verwateren. Ik baal daarvan, maar ik mag dankbaar zijn dat ik nog steeds een hechte vriendengroep heb.
Als klein kind kwam ik totaal niet mee met mijn klasgenoten,snapte op de basisschool niet hoe je nou "vrienden maakt", ondanks dat ik wel hoogbegaafd ben bestempeld en extra werk deed. Ik ben jarenlang gepest tot ik echt inde puberteit kwam en in de smaak begon te vallen bij jongens. |Ik begon ook uit te gaan, te drinken, te blowen, alles om cool over te komen. Tegenwoordig ga ik nooit echt meer uit, op een concert na, heb ik ontdekt dat ik alcohol heel vies vind en blowen heb ik de energie niet meer voor omdat ik de dag erna helemaal kapot ben.
Maar ook toen ik volwassen werd waren er problemen, ik ben vaak verweten dat ik teveel deel en dan ik weinig interesse toon in de ander en veel over mijzelf praat. Daarentegen vind ik dat mensen gewoon uit zichzelf dingen moeten kunnen vertellen, maar of dat bij ASS hoort of gewoon bij mijn karakter zal de tijd uitwijzen. Volgens mijn moeder heb ik moeite met het troosten van mensen in de privekring, op het werk weet ik hoe ik moet handelen omdat het bij de baan hoort (een huilend kind zal ik bijvoorbeeld chocolademelk aanbieden en hem even laten kalmeren) maar thuis of bij vrienden voel ik me erg ongemakkelijk als iemand opeens huilt. Omdat ik hoogintelligent bent weet ik wel wat ik moet zeggen (althans dat zegt de dokter, niet dat ik mezelf zo'n genie vind, anders was ik wel de nieuwe Mark Zuckerberg), maar is het niet natuurlijk en als ik thuis ben vermijd ik het liever.
Ik had als student veel relaties en ben ook nu een paar jaar samen met iemand, maar de laatste twee serieuze relaties gingen mis omdat we samen gingen wonen en dat voor mij zeer veel irritaties en spanning opleverde (ik ben iemand die verwacht dat mijn vriend ook meewerkt in het huishouden, maar dan ook meteen zodra ik vraag, ik hou niet van uitstel en al helemaal niet als iets is beloofd en het niet gebeurt). Mijn huidige vriend zit ook in het spectrum en dat kan soms grote ruzies opleveren, maar we leren elkaar steeds beter te begrijpen. Samenwonen gaat hem niet worden, daar hebben we beiden nare ervaringen mee en ik heb het echt nodig om na een paar dagen weer naar huis te gaan.
Als het op vriendinnen aan komt, daar heb ik er maar 2 van, de rest zijn allemaal man. Vrouwen verwachten een veel communicatievere vriendschap, zijn gevoeliger voor de manier waarop je wat zegt en als er ruzie ontstaat dan blijft dat nog maanden doorsudderen. Mannen zeggen het gewoon als je bot over komt en accepteren sneller hoe je bent naar mijn ervaring. Ik ken mijn mannelijke vrienden al 11 jaar en er is nooit echt drama geweest, de goede vriendinnen (3) die ik bij mijn studie had hebben of de vriendschap verbroken, of ze hebben het laten verwateren. Ik baal daarvan, maar ik mag dankbaar zijn dat ik nog steeds een hechte vriendengroep heb.
dinsdag 18 april 2017 om 21:55
Ik zou echt eens moeten leren liegen, als in leren de schijn op te houden. Ik bedoel niet het vertellen van grote leugens natuurlijk. Maar bijvoorbeeld wanneer iemand aan mij vraagt hoe het gaat, dan hoor ik natuurlijk het sociaal gewenste antwoord "goed" te geven. Dat antwoord geef ik enkel als het ook daadwerkelijk goed gaat op dat moment. Als het niet goed gaat, dan zal ik ook altijd aangeven dat het niet goed gaat.
Of als ze me een vraag stellen over mij of over iets waar ik interesse in heb, dan moet ik alles precies zo vertellen zoals het is. Laatst vroeg iemand aan me hoe lang ik een bepaald onderdeel van mijn werk al deed, en ik moest daar even over nadenken... Hardop. Dus ik zo van nou, ik doe mijn werk al X jaar... "O," onderbreekt die man mij en zei toen op zo'n toon alsof ik heel dom ben, "Nou, dan doe je dat dus zo lang." En toen liep hij door. Terwijl hetgeen waar hij naar vroeg, iets is wat ik dus nog niet zó lang deed.
Ik was er helemaal gefrustreerd van.
Soms is het echt lastig als je alles altijd letterlijk wil proberen te vertellen.
Dat laatste heeft natuurlijk niet echt met schijn ophouden te maken, maar is meer gewoon een ergernis. Ik moest even van me afschrijven, geloof ik.
Of als ze me een vraag stellen over mij of over iets waar ik interesse in heb, dan moet ik alles precies zo vertellen zoals het is. Laatst vroeg iemand aan me hoe lang ik een bepaald onderdeel van mijn werk al deed, en ik moest daar even over nadenken... Hardop. Dus ik zo van nou, ik doe mijn werk al X jaar... "O," onderbreekt die man mij en zei toen op zo'n toon alsof ik heel dom ben, "Nou, dan doe je dat dus zo lang." En toen liep hij door. Terwijl hetgeen waar hij naar vroeg, iets is wat ik dus nog niet zó lang deed.
Ik was er helemaal gefrustreerd van.
Soms is het echt lastig als je alles altijd letterlijk wil proberen te vertellen.
Dat laatste heeft natuurlijk niet echt met schijn ophouden te maken, maar is meer gewoon een ergernis. Ik moest even van me afschrijven, geloof ik.
woensdag 19 april 2017 om 11:31
quote:Fifi123 schreef op 18 april 2017 @ 21:55:
Ik zou echt eens moeten leren liegen, als in leren de schijn op te houden. Ik bedoel niet het vertellen van grote leugens natuurlijk. Maar bijvoorbeeld wanneer iemand aan mij vraagt hoe het gaat, dan hoor ik natuurlijk het sociaal gewenste antwoord "goed" te geven. Dat antwoord geef ik enkel als het ook daadwerkelijk goed gaat op dat moment. Als het niet goed gaat, dan zal ik ook altijd aangeven dat het niet goed gaat.
Of als ze me een vraag stellen over mij of over iets waar ik interesse in heb, dan moet ik alles precies zo vertellen zoals het is. Laatst vroeg iemand aan me hoe lang ik een bepaald onderdeel van mijn werk al deed, en ik moest daar even over nadenken... Hardop. Dus ik zo van nou, ik doe mijn werk al X jaar... "O," onderbreekt die man mij en zei toen op zo'n toon alsof ik heel dom ben, "Nou, dan doe je dat dus zo lang." En toen liep hij door. Terwijl hetgeen waar hij naar vroeg, iets is wat ik dus nog niet zó lang deed.
Ik was er helemaal gefrustreerd van.
Soms is het echt lastig als je alles altijd letterlijk wil proberen te vertellen.
Dat laatste heeft natuurlijk niet echt met schijn ophouden te maken, maar is meer gewoon een ergernis. Ik moest even van me afschrijven, geloof ik.
Grappig dat het je zo'n moeite kost om niet uit te gaan wijden wanneer mensen standaardvragen stellen die vooral bedoeld zijn om wat sociaal cement erin te gooien. Ik heb mezelf aangeleerd om geen echt antwoord te geven. Wordt er gevraagd: "Hoe gaat het?" Dan zeg ik "Prima" als het goed gaat en als ik dat echt niet kan beweren, dan roep ik iets vaags als "Ja hoor!" (wat natuurlijk een kul antwoord is, of zelfs niet eens een antwoord) en daar plak ik meteen een vraag achteraan "En hoe is het met jou?". Op die manier vermijd ik dat ik uitgebreid moet antwoorden. Maar misschien is het verschil dat ik vooral liever geen antwoord geef. Ik praat niet graag over mijzelf tegen anderen. (Hier op het forum is dat makkelijker, dat is anoniem.)
Ik ga er van uit dat mensen zelden echt interesse hebben. Daarom volstaat over het algemeen een kort en bondig antwoord dat nergens over gaat.
Ik zou echt eens moeten leren liegen, als in leren de schijn op te houden. Ik bedoel niet het vertellen van grote leugens natuurlijk. Maar bijvoorbeeld wanneer iemand aan mij vraagt hoe het gaat, dan hoor ik natuurlijk het sociaal gewenste antwoord "goed" te geven. Dat antwoord geef ik enkel als het ook daadwerkelijk goed gaat op dat moment. Als het niet goed gaat, dan zal ik ook altijd aangeven dat het niet goed gaat.
Of als ze me een vraag stellen over mij of over iets waar ik interesse in heb, dan moet ik alles precies zo vertellen zoals het is. Laatst vroeg iemand aan me hoe lang ik een bepaald onderdeel van mijn werk al deed, en ik moest daar even over nadenken... Hardop. Dus ik zo van nou, ik doe mijn werk al X jaar... "O," onderbreekt die man mij en zei toen op zo'n toon alsof ik heel dom ben, "Nou, dan doe je dat dus zo lang." En toen liep hij door. Terwijl hetgeen waar hij naar vroeg, iets is wat ik dus nog niet zó lang deed.
Ik was er helemaal gefrustreerd van.
Soms is het echt lastig als je alles altijd letterlijk wil proberen te vertellen.
Dat laatste heeft natuurlijk niet echt met schijn ophouden te maken, maar is meer gewoon een ergernis. Ik moest even van me afschrijven, geloof ik.
Grappig dat het je zo'n moeite kost om niet uit te gaan wijden wanneer mensen standaardvragen stellen die vooral bedoeld zijn om wat sociaal cement erin te gooien. Ik heb mezelf aangeleerd om geen echt antwoord te geven. Wordt er gevraagd: "Hoe gaat het?" Dan zeg ik "Prima" als het goed gaat en als ik dat echt niet kan beweren, dan roep ik iets vaags als "Ja hoor!" (wat natuurlijk een kul antwoord is, of zelfs niet eens een antwoord) en daar plak ik meteen een vraag achteraan "En hoe is het met jou?". Op die manier vermijd ik dat ik uitgebreid moet antwoorden. Maar misschien is het verschil dat ik vooral liever geen antwoord geef. Ik praat niet graag over mijzelf tegen anderen. (Hier op het forum is dat makkelijker, dat is anoniem.)
Ik ga er van uit dat mensen zelden echt interesse hebben. Daarom volstaat over het algemeen een kort en bondig antwoord dat nergens over gaat.
woensdag 19 april 2017 om 11:32
quote:Gudetama schreef op 16 april 2017 @ 19:51:
Hier vermoeden van ASStrekken, ben al enkele maanden in behandeling bij pyscholoog vanwege een verleden van depressie en angst, waar dwangklachten bij kwamen kijken. Nu ben ik stabiel, heb ik een goede universitaire opleiding en een goede baan, maar met name in mijn priveleven heb ik moeite met sociale omgang. Op het werk kijk ik goed naar hoe men met elkaar omgaat (al zegt men soms dat ik bot klink in mijn mails omdat ik alles heel gestructureerd opschrijf en echt moet letten op het gebruik van asjeblieft en dank je wel - voor mij zijn mails niet meer dan korte berichten( "Heb jij dat boek? Kan ik dat aub lenen?). Voor de klas heb ik er weinig last van omdat ik ten eerste een bepaalde afstand behoud tot de leerlingen en ten tweede een rol aanneem, die van docent (al ben ik wel iemand die graag grapjes met ze maakt). Op mijn opleiding heb ik uitgebreid geleerd hoe op bepaalde situaties te reageren, dus daar kom ik goed mee vooruit.
Als klein kind kwam ik totaal niet mee met mijn klasgenoten,snapte op de basisschool niet hoe je nou "vrienden maakt", ondanks dat ik wel hoogbegaafd ben bestempeld en extra werk deed. Ik ben jarenlang gepest tot ik echt inde puberteit kwam en in de smaak begon te vallen bij jongens. |Ik begon ook uit te gaan, te drinken, te blowen, alles om cool over te komen. Tegenwoordig ga ik nooit echt meer uit, op een concert na, heb ik ontdekt dat ik alcohol heel vies vind en blowen heb ik de energie niet meer voor omdat ik de dag erna helemaal kapot ben.
Maar ook toen ik volwassen werd waren er problemen, ik ben vaak verweten dat ik teveel deel en dan ik weinig interesse toon in de ander en veel over mijzelf praat. Daarentegen vind ik dat mensen gewoon uit zichzelf dingen moeten kunnen vertellen, maar of dat bij ASS hoort of gewoon bij mijn karakter zal de tijd uitwijzen. Volgens mijn moeder heb ik moeite met het troosten van mensen in de privekring, op het werk weet ik hoe ik moet handelen omdat het bij de baan hoort (een huilend kind zal ik bijvoorbeeld chocolademelk aanbieden en hem even laten kalmeren) maar thuis of bij vrienden voel ik me erg ongemakkelijk als iemand opeens huilt. Omdat ik hoogintelligent bent weet ik wel wat ik moet zeggen (althans dat zegt de dokter, niet dat ik mezelf zo'n genie vind, anders was ik wel de nieuwe Mark Zuckerberg), maar is het niet natuurlijk en als ik thuis ben vermijd ik het liever.
Ik had als student veel relaties en ben ook nu een paar jaar samen met iemand, maar de laatste twee serieuze relaties gingen mis omdat we samen gingen wonen en dat voor mij zeer veel irritaties en spanning opleverde (ik ben iemand die verwacht dat mijn vriend ook meewerkt in het huishouden, maar dan ook meteen zodra ik vraag, ik hou niet van uitstel en al helemaal niet als iets is beloofd en het niet gebeurt). Mijn huidige vriend zit ook in het spectrum en dat kan soms grote ruzies opleveren, maar we leren elkaar steeds beter te begrijpen. Samenwonen gaat hem niet worden, daar hebben we beiden nare ervaringen mee en ik heb het echt nodig om na een paar dagen weer naar huis te gaan.
Als het op vriendinnen aan komt, daar heb ik er maar 2 van, de rest zijn allemaal man. Vrouwen verwachten een veel communicatievere vriendschap, zijn gevoeliger voor de manier waarop je wat zegt en als er ruzie ontstaat dan blijft dat nog maanden doorsudderen. Mannen zeggen het gewoon als je bot over komt en accepteren sneller hoe je bent naar mijn ervaring. Ik ken mijn mannelijke vrienden al 11 jaar en er is nooit echt drama geweest, de goede vriendinnen (3) die ik bij mijn studie had hebben of de vriendschap verbroken, of ze hebben het laten verwateren. Ik baal daarvan, maar ik mag dankbaar zijn dat ik nog steeds een hechte vriendengroep heb.Je hebt behoorlijk wat zelfinzicht. Ik denk dat dat heel fijn moet zijn, want daardoor heb je je leven zo ingericht dat het zo goed mogelijk bij je past. Ik vind het ook knap.
Hier vermoeden van ASStrekken, ben al enkele maanden in behandeling bij pyscholoog vanwege een verleden van depressie en angst, waar dwangklachten bij kwamen kijken. Nu ben ik stabiel, heb ik een goede universitaire opleiding en een goede baan, maar met name in mijn priveleven heb ik moeite met sociale omgang. Op het werk kijk ik goed naar hoe men met elkaar omgaat (al zegt men soms dat ik bot klink in mijn mails omdat ik alles heel gestructureerd opschrijf en echt moet letten op het gebruik van asjeblieft en dank je wel - voor mij zijn mails niet meer dan korte berichten( "Heb jij dat boek? Kan ik dat aub lenen?). Voor de klas heb ik er weinig last van omdat ik ten eerste een bepaalde afstand behoud tot de leerlingen en ten tweede een rol aanneem, die van docent (al ben ik wel iemand die graag grapjes met ze maakt). Op mijn opleiding heb ik uitgebreid geleerd hoe op bepaalde situaties te reageren, dus daar kom ik goed mee vooruit.
Als klein kind kwam ik totaal niet mee met mijn klasgenoten,snapte op de basisschool niet hoe je nou "vrienden maakt", ondanks dat ik wel hoogbegaafd ben bestempeld en extra werk deed. Ik ben jarenlang gepest tot ik echt inde puberteit kwam en in de smaak begon te vallen bij jongens. |Ik begon ook uit te gaan, te drinken, te blowen, alles om cool over te komen. Tegenwoordig ga ik nooit echt meer uit, op een concert na, heb ik ontdekt dat ik alcohol heel vies vind en blowen heb ik de energie niet meer voor omdat ik de dag erna helemaal kapot ben.
Maar ook toen ik volwassen werd waren er problemen, ik ben vaak verweten dat ik teveel deel en dan ik weinig interesse toon in de ander en veel over mijzelf praat. Daarentegen vind ik dat mensen gewoon uit zichzelf dingen moeten kunnen vertellen, maar of dat bij ASS hoort of gewoon bij mijn karakter zal de tijd uitwijzen. Volgens mijn moeder heb ik moeite met het troosten van mensen in de privekring, op het werk weet ik hoe ik moet handelen omdat het bij de baan hoort (een huilend kind zal ik bijvoorbeeld chocolademelk aanbieden en hem even laten kalmeren) maar thuis of bij vrienden voel ik me erg ongemakkelijk als iemand opeens huilt. Omdat ik hoogintelligent bent weet ik wel wat ik moet zeggen (althans dat zegt de dokter, niet dat ik mezelf zo'n genie vind, anders was ik wel de nieuwe Mark Zuckerberg), maar is het niet natuurlijk en als ik thuis ben vermijd ik het liever.
Ik had als student veel relaties en ben ook nu een paar jaar samen met iemand, maar de laatste twee serieuze relaties gingen mis omdat we samen gingen wonen en dat voor mij zeer veel irritaties en spanning opleverde (ik ben iemand die verwacht dat mijn vriend ook meewerkt in het huishouden, maar dan ook meteen zodra ik vraag, ik hou niet van uitstel en al helemaal niet als iets is beloofd en het niet gebeurt). Mijn huidige vriend zit ook in het spectrum en dat kan soms grote ruzies opleveren, maar we leren elkaar steeds beter te begrijpen. Samenwonen gaat hem niet worden, daar hebben we beiden nare ervaringen mee en ik heb het echt nodig om na een paar dagen weer naar huis te gaan.
Als het op vriendinnen aan komt, daar heb ik er maar 2 van, de rest zijn allemaal man. Vrouwen verwachten een veel communicatievere vriendschap, zijn gevoeliger voor de manier waarop je wat zegt en als er ruzie ontstaat dan blijft dat nog maanden doorsudderen. Mannen zeggen het gewoon als je bot over komt en accepteren sneller hoe je bent naar mijn ervaring. Ik ken mijn mannelijke vrienden al 11 jaar en er is nooit echt drama geweest, de goede vriendinnen (3) die ik bij mijn studie had hebben of de vriendschap verbroken, of ze hebben het laten verwateren. Ik baal daarvan, maar ik mag dankbaar zijn dat ik nog steeds een hechte vriendengroep heb.Je hebt behoorlijk wat zelfinzicht. Ik denk dat dat heel fijn moet zijn, want daardoor heb je je leven zo ingericht dat het zo goed mogelijk bij je past. Ik vind het ook knap.
woensdag 19 april 2017 om 12:07
http://www.wtf.nl/bizar/33103/haal-jij- ... video.html
Een video hoe veel mensen met Autisme de wereld om zich heen beleven. Ik heb zelf altijd gedacht dat ik hooggevoelig was totdat ik de diagnose Autisme kreeg. De video is voor mij ontzettend herkenbaar.
Een video hoe veel mensen met Autisme de wereld om zich heen beleven. Ik heb zelf altijd gedacht dat ik hooggevoelig was totdat ik de diagnose Autisme kreeg. De video is voor mij ontzettend herkenbaar.
woensdag 19 april 2017 om 12:46
quote:Bitterbleu schreef op 19 april 2017 @ 12:07:
http://www.wtf.nl/bizar/33103/haal-jij- ... video.html
Een video hoe veel mensen met Autisme de wereld om zich heen beleven. Ik heb zelf altijd gedacht dat ik hooggevoelig was totdat ik de diagnose Autisme kreeg. De video is voor mij ontzettend herkenbaar.Ik vind dat de video bij lange na niet alle informatie laat zien die achter elkaar en tegelijkertijd binnenkomt. Eerlijk gezegd heb ik me nooit gerealiseerd dat dit dan waarschijnlijk voor mensen zonder autisme niet zo is?
http://www.wtf.nl/bizar/33103/haal-jij- ... video.html
Een video hoe veel mensen met Autisme de wereld om zich heen beleven. Ik heb zelf altijd gedacht dat ik hooggevoelig was totdat ik de diagnose Autisme kreeg. De video is voor mij ontzettend herkenbaar.Ik vind dat de video bij lange na niet alle informatie laat zien die achter elkaar en tegelijkertijd binnenkomt. Eerlijk gezegd heb ik me nooit gerealiseerd dat dit dan waarschijnlijk voor mensen zonder autisme niet zo is?
woensdag 19 april 2017 om 13:04
quote:Case-je schreef op 19 april 2017 @ 12:46:
[...]
Ik vind dat de video bij lange na niet alle informatie laat zien die achter elkaar en tegelijkertijd binnenkomt. Eerlijk gezegd heb ik me nooit gerealiseerd dat dit dan waarschijnlijk voor mensen zonder autisme niet zo is?
Ik vind het inderdaad ook niet echt compleet. Maar ik herken me ook lang niet in alle prikkels. Sommige dingen vallen mij toch wel veel meer op dan andere dingen. Bijvoorbeeld mensen met een shirt met een eng gezicht erop, dat prikkelt mij enorm. Maar bijvoorbeeld ballonnen dat weer veel minder. Dat geluid stoort me niet in elk geval
Ik ervaar het ook niet als allemaal losstaande prikkels, denk ik. Het is meer dat je gewoon merkt dat je doodop begint te raken, maar het is echt niet zo dat ik alle prikkels kan benoemen. Het komt allemaal tegelijk binnen, niet om de beurten.
[...]
Ik vind dat de video bij lange na niet alle informatie laat zien die achter elkaar en tegelijkertijd binnenkomt. Eerlijk gezegd heb ik me nooit gerealiseerd dat dit dan waarschijnlijk voor mensen zonder autisme niet zo is?
Ik vind het inderdaad ook niet echt compleet. Maar ik herken me ook lang niet in alle prikkels. Sommige dingen vallen mij toch wel veel meer op dan andere dingen. Bijvoorbeeld mensen met een shirt met een eng gezicht erop, dat prikkelt mij enorm. Maar bijvoorbeeld ballonnen dat weer veel minder. Dat geluid stoort me niet in elk geval
Ik ervaar het ook niet als allemaal losstaande prikkels, denk ik. Het is meer dat je gewoon merkt dat je doodop begint te raken, maar het is echt niet zo dat ik alle prikkels kan benoemen. Het komt allemaal tegelijk binnen, niet om de beurten.
woensdag 19 april 2017 om 13:45
quote:Bitterbleu schreef op 19 april 2017 @ 12:08:
Zijn hier ook mensen met Autisme die kinderen hebben?
Yep, eentje (kleuter).
Wat die video betreft. Ik vind het lastig te bepalen of ik het zo ervaar of niet. Zo zal ik niet zo snel in paniek raken zoals dit jongetje. Daarnaast kan ik me niet goed afsluiten voor geroezemoes (dus in de stad ben ik vaak helemaal in mezelf gekeerd, alsof ik m'n geluidsontvangst even uit gezet heb). Maar mijn aandacht schiet naar mijn idee ook wel van links naar rechts.
Het is voor mij nooit anders geweest, dus ik ben me er ook niet bewust van dat ik daarin anders zou kunnen zijn dan andere mensen...
Zijn hier ook mensen met Autisme die kinderen hebben?
Yep, eentje (kleuter).
Wat die video betreft. Ik vind het lastig te bepalen of ik het zo ervaar of niet. Zo zal ik niet zo snel in paniek raken zoals dit jongetje. Daarnaast kan ik me niet goed afsluiten voor geroezemoes (dus in de stad ben ik vaak helemaal in mezelf gekeerd, alsof ik m'n geluidsontvangst even uit gezet heb). Maar mijn aandacht schiet naar mijn idee ook wel van links naar rechts.
Het is voor mij nooit anders geweest, dus ik ben me er ook niet bewust van dat ik daarin anders zou kunnen zijn dan andere mensen...
woensdag 19 april 2017 om 13:56
quote:Case-je schreef op 19 april 2017 @ 11:31:
[...]
Grappig dat het je zo'n moeite kost om niet uit te gaan wijden wanneer mensen standaardvragen stellen die vooral bedoeld zijn om wat sociaal cement erin te gooien. Ik heb mezelf aangeleerd om geen echt antwoord te geven. Wordt er gevraagd: "Hoe gaat het?" Dan zeg ik "Prima" als het goed gaat en als ik dat echt niet kan beweren, dan roep ik iets vaags als "Ja hoor!" (wat natuurlijk een kul antwoord is, of zelfs niet eens een antwoord) en daar plak ik meteen een vraag achteraan "En hoe is het met jou?". Op die manier vermijd ik dat ik uitgebreid moet antwoorden. Maar misschien is het verschil dat ik vooral liever geen antwoord geef. Ik praat niet graag over mijzelf tegen anderen. (Hier op het forum is dat makkelijker, dat is anoniem.)
Ik ga er van uit dat mensen zelden echt interesse hebben. Daarom volstaat over het algemeen een kort en bondig antwoord dat nergens over gaat.
Ik praat ook niet graag over mezelf eigenlijk. Ik heb juist liever dat ze helemaal niet vragen hoe het gaat en zo.
Ja, als mijn familie het vraagt... maar dat is heel anders dan wanneer een willekeurige collega het vraagt. Het is niet zo dat ik meteen heel mijn ziel en zaligheid bij zo'n persoon neerleg, maar als het niet lekker gaat dan zal ik wel iets antwoorden in de zin van "Gaat wel" of "Meh" en dan stel ik als ik er zin in heb de vraag terug.
[...]
Grappig dat het je zo'n moeite kost om niet uit te gaan wijden wanneer mensen standaardvragen stellen die vooral bedoeld zijn om wat sociaal cement erin te gooien. Ik heb mezelf aangeleerd om geen echt antwoord te geven. Wordt er gevraagd: "Hoe gaat het?" Dan zeg ik "Prima" als het goed gaat en als ik dat echt niet kan beweren, dan roep ik iets vaags als "Ja hoor!" (wat natuurlijk een kul antwoord is, of zelfs niet eens een antwoord) en daar plak ik meteen een vraag achteraan "En hoe is het met jou?". Op die manier vermijd ik dat ik uitgebreid moet antwoorden. Maar misschien is het verschil dat ik vooral liever geen antwoord geef. Ik praat niet graag over mijzelf tegen anderen. (Hier op het forum is dat makkelijker, dat is anoniem.)
Ik ga er van uit dat mensen zelden echt interesse hebben. Daarom volstaat over het algemeen een kort en bondig antwoord dat nergens over gaat.
Ik praat ook niet graag over mezelf eigenlijk. Ik heb juist liever dat ze helemaal niet vragen hoe het gaat en zo.
Ja, als mijn familie het vraagt... maar dat is heel anders dan wanneer een willekeurige collega het vraagt. Het is niet zo dat ik meteen heel mijn ziel en zaligheid bij zo'n persoon neerleg, maar als het niet lekker gaat dan zal ik wel iets antwoorden in de zin van "Gaat wel" of "Meh" en dan stel ik als ik er zin in heb de vraag terug.
woensdag 19 april 2017 om 17:16
quote:Biebeltje schreef op 19 april 2017 @ 13:45:
[...]
Yep, eentje (kleuter).
Wat die video betreft. Ik vind het lastig te bepalen of ik het zo ervaar of niet. Zo zal ik niet zo snel in paniek raken zoals dit jongetje. Daarnaast kan ik me niet goed afsluiten voor geroezemoes (dus in de stad ben ik vaak helemaal in mezelf gekeerd, alsof ik m'n geluidsontvangst even uit gezet heb). Maar mijn aandacht schiet naar mijn idee ook wel van links naar rechts.
Het is voor mij nooit anders geweest, dus ik ben me er ook niet bewust van dat ik daarin anders zou kunnen zijn dan andere mensen...Ik herken dat wel, dat ik helemaal in mezelf ben gekeerd in de stad. Maar als ik dan bijvoorbeeld met mijn man in de stad ben, dan erger ik me er soms echt aan dat hij me op allerlei dingen gaat wijzen. Waardoor ik niet in mezelf gekeerd en gefocust kan blijven op mijn eigen gedachten. Hij prikt dan als het ware elke keer door de bubbel heen die ik om mezelf heb opgebouwd. Gelukkig heb ik er niet altijd last van, maar soms wel opeens. Herkennen jullie dit?
[...]
Yep, eentje (kleuter).
Wat die video betreft. Ik vind het lastig te bepalen of ik het zo ervaar of niet. Zo zal ik niet zo snel in paniek raken zoals dit jongetje. Daarnaast kan ik me niet goed afsluiten voor geroezemoes (dus in de stad ben ik vaak helemaal in mezelf gekeerd, alsof ik m'n geluidsontvangst even uit gezet heb). Maar mijn aandacht schiet naar mijn idee ook wel van links naar rechts.
Het is voor mij nooit anders geweest, dus ik ben me er ook niet bewust van dat ik daarin anders zou kunnen zijn dan andere mensen...Ik herken dat wel, dat ik helemaal in mezelf ben gekeerd in de stad. Maar als ik dan bijvoorbeeld met mijn man in de stad ben, dan erger ik me er soms echt aan dat hij me op allerlei dingen gaat wijzen. Waardoor ik niet in mezelf gekeerd en gefocust kan blijven op mijn eigen gedachten. Hij prikt dan als het ware elke keer door de bubbel heen die ik om mezelf heb opgebouwd. Gelukkig heb ik er niet altijd last van, maar soms wel opeens. Herkennen jullie dit?
woensdag 19 april 2017 om 17:50
quote:Bumba1985 schreef op 19 april 2017 @ 17:16:
[...]
Ik herken dat wel, dat ik helemaal in mezelf ben gekeerd in de stad. Maar als ik dan bijvoorbeeld met mijn man in de stad ben, dan erger ik me er soms echt aan dat hij me op allerlei dingen gaat wijzen. Waardoor ik niet in mezelf gekeerd en gefocust kan blijven op mijn eigen gedachten. Hij prikt dan als het ware elke keer door de bubbel heen die ik om mezelf heb opgebouwd. Gelukkig heb ik er niet altijd last van, maar soms wel opeens. Herkennen jullie dit?
Mijn moeder doet dat soms ook. "Kijk daar eens hoe leuk.... Heb je dat al gezien?
Zij kan daar dan een poos bij blijven staan kijken, terwijl ik na een minuut alweer door wil lopen.
[...]
Ik herken dat wel, dat ik helemaal in mezelf ben gekeerd in de stad. Maar als ik dan bijvoorbeeld met mijn man in de stad ben, dan erger ik me er soms echt aan dat hij me op allerlei dingen gaat wijzen. Waardoor ik niet in mezelf gekeerd en gefocust kan blijven op mijn eigen gedachten. Hij prikt dan als het ware elke keer door de bubbel heen die ik om mezelf heb opgebouwd. Gelukkig heb ik er niet altijd last van, maar soms wel opeens. Herkennen jullie dit?
Mijn moeder doet dat soms ook. "Kijk daar eens hoe leuk.... Heb je dat al gezien?
Zij kan daar dan een poos bij blijven staan kijken, terwijl ik na een minuut alweer door wil lopen.
woensdag 19 april 2017 om 18:08
quote:Case-je schreef op 19 april 2017 @ 11:32:
[...]
Je hebt behoorlijk wat zelfinzicht. Ik denk dat dat heel fijn moet zijn, want daardoor heb je je leven zo ingericht dat het zo goed mogelijk bij je past. Ik vind het ook knap.
Het heeft jaren geduurd maar dank je! Ik loop nog steeds tegen dingen aan en baal nu bijvoorbeeld dat exen trouwen en kinderen krijgen met anderen dan mij. Het maakt mij soms erg boos van binnen. Ik heb de laatste tijd vaak woedebuien als ik overprikkeld raak prive. Op mijn werk denk ik bij een lastig kind" ik krijg toch wel betaald, doe maar moeilijk, jij krijgt straks straf en moet nakomen om je werk toch te maken". Prive zie ik geen meerwaarde vaak als er gedoe is dat niet vanuit mijzelf komt. Ik krijg niet betaald en er valt niks te winnen. Een vriendin klaagde de hele tijd over haar relatie maar dumpte hem niet, hoewel ik zelf wel inzie dat het niet zo zwart wit is als ik relatieproblemen heb is een ander dan een last. Ik kan wel stiekem genieten van ruzies tussen mensen waar ik toeschouwer ben, of foute tv.
Ik maak ook soms afspraken met mensen die ik al tijden niet gezien heb omdat ze bijv zijn afgestudeerd maar zeg dan last minute af omdat ik gewoon geen zin heb om naar een ander te luisteren. In mijn vrije tijd doe ik heel veel alleen, zelfs naar de film gaan, ik schik me niet graag en als mensen moeilijk doen over een film vind ik het zwaar vermoeiend. Ik plan veel dingen ook liever een week van te voren. Dingen als Koningsdag vind ik hels, dronken mensen, viezigheid etc. Hoewel ik in de categorie 'hipster' val qua muzieksmaak heb ik ook nooit een festival bezocht. Oh en ik haaaat aanrakingen. Alleen mijn vriend mag dat.
[...]
Je hebt behoorlijk wat zelfinzicht. Ik denk dat dat heel fijn moet zijn, want daardoor heb je je leven zo ingericht dat het zo goed mogelijk bij je past. Ik vind het ook knap.
Het heeft jaren geduurd maar dank je! Ik loop nog steeds tegen dingen aan en baal nu bijvoorbeeld dat exen trouwen en kinderen krijgen met anderen dan mij. Het maakt mij soms erg boos van binnen. Ik heb de laatste tijd vaak woedebuien als ik overprikkeld raak prive. Op mijn werk denk ik bij een lastig kind" ik krijg toch wel betaald, doe maar moeilijk, jij krijgt straks straf en moet nakomen om je werk toch te maken". Prive zie ik geen meerwaarde vaak als er gedoe is dat niet vanuit mijzelf komt. Ik krijg niet betaald en er valt niks te winnen. Een vriendin klaagde de hele tijd over haar relatie maar dumpte hem niet, hoewel ik zelf wel inzie dat het niet zo zwart wit is als ik relatieproblemen heb is een ander dan een last. Ik kan wel stiekem genieten van ruzies tussen mensen waar ik toeschouwer ben, of foute tv.
Ik maak ook soms afspraken met mensen die ik al tijden niet gezien heb omdat ze bijv zijn afgestudeerd maar zeg dan last minute af omdat ik gewoon geen zin heb om naar een ander te luisteren. In mijn vrije tijd doe ik heel veel alleen, zelfs naar de film gaan, ik schik me niet graag en als mensen moeilijk doen over een film vind ik het zwaar vermoeiend. Ik plan veel dingen ook liever een week van te voren. Dingen als Koningsdag vind ik hels, dronken mensen, viezigheid etc. Hoewel ik in de categorie 'hipster' val qua muzieksmaak heb ik ook nooit een festival bezocht. Oh en ik haaaat aanrakingen. Alleen mijn vriend mag dat.
