Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
maandag 31 juli 2017 om 10:36
.Bumba1985 schreef: ↑28-07-2017 17:48Wat zijn dat dan voor nummers die jullie raken?? Ik vind dit heel mooi: https://youtu.be/m3lF2qEA2cw
Mijn laatste grote crush was deze, ik word hier heel rustig van en gebruik het ook als relaxer:
https://www.youtube.com/watch?v=XpIMGamlvwg
Colors of the wind, uit Pocahontas (dat laatste wist ik eerst niet, ik ben niet zo'n Disneyfan).
Er zijn heel veel uitvoeringen maar ik vind deze de mooiste, van Tori Kelly hoewel Vanessa Willams ook een hele mooie heeft.
.
En dit stukje vind ik prachtig en kan ik tien keer terugspoelen
. En ook heel toepasselijk in dit topic !You think the only people who are people
Are the people who look and think like you
But if you walk the footsteps of a stranger
You'll learn things you never knew, you never knew
Het begin is ook al zo mooi:
You think I'm an ignorant savage
And you've been so many places
I guess it must be so
But still I cannot see
If the savage one is me
How can there be so much that you don't know
(Ja, jullie hebben nu wel even een fiep geactiveerd hoor
)
.
maandag 31 juli 2017 om 10:44
Het eerste spreekt mij niet zo aan, ik hoor graag teksten. Maar ik kan me voorstellen dat het wel werkt als slaapmuziek ofzo.ButtersStotch schreef: ↑28-07-2017 21:39https://www.youtube.com/watch?v=cDEx6tolC6w
Deze blijft ook zo mooi https://www.youtube.com/watch?v=lrpXArn3hII
En het tweede is een lekker nummer, maar ben ik nooit hooked aan geraakt
Het is ook zo persoonlijk he, wat je raakt.
.
maandag 31 juli 2017 om 11:29
Ik voel me momenteel een beetje in de war. Ik sta nu al 3 maanden op de wachtlijst voor een diagnostisch onderzoek naar autisme. Maar inmiddels heb ik door o.a hier meeschrijven voor mezelf al wel het gevoel dat ik autistisch ben. Ik herken mezelf in zó ontzettend veel dingen. Maar ik vraag me nu wel af wat er zou gebeuren als ik straks dat onderzoek doe en het blijkt (volgens hun?) dat ik géén autisme heb? Wat dan?!
maandag 31 juli 2017 om 13:02
Ik denk dat die kans nihil erg klein is, als je je er al zo in hebt verdiept en je ook een behoorlijk hoge score had op de AQ-test (dat heb ik ergens gelezen). Dat is nl ook de test die bij het onderzoek wordt afgenomen (bij mij wel althans, of een test die er verdacht veel op leek). Mocht het balletje toch anders rollen, kun je altijd nog een second opinion vragen.Bumba1985 schreef: ↑31-07-2017 11:29Ik voel me momenteel een beetje in de war. Ik sta nu al 3 maanden op de wachtlijst voor een diagnostisch onderzoek naar autisme. Maar inmiddels heb ik door o.a hier meeschrijven voor mezelf al wel het gevoel dat ik autistisch ben. Ik herken mezelf in zó ontzettend veel dingen. Maar ik vraag me nu wel af wat er zou gebeuren als ik straks dat onderzoek doe en het blijkt (volgens hun?) dat ik géén autisme heb? Wat dan?!
Ik zou me daar helemaal niet druk over gaan maken ! Je kunt wel vast gaan kijken naar waar je eventueel heen zou willen/kunnen voor het vervolgtraject. Ik weet eigenlijk niet of je daar keuze in krijgt, ik ben doorverwezen naar een gespecialiseerde GGZ-afdeling in mijn regio waar ik eigenlijk wel tevreden over ben.
.
maandag 31 juli 2017 om 18:27
maandag 31 juli 2017 om 18:48
Ik las je verhaal over de mussen en de pinguin. Zo mooi ! Ik heb hem niet opgeslagen, zou je hem hier nog eens neer willen zetten? (Dat was jij toch??)
Ik heb de diagnose ook pas kort (anderhalf jaar) en het geeft me idd nieuwe inzichten. Niet perse direct rust, want je kijkt opeens overal anders tegenaan. De hele boel wordt opgeschud, zeg maar.
.
dinsdag 1 augustus 2017 om 20:58
Op verzoek van Impala:
Stel je voor dat je een mus bent, je leeft in een familie mussen in een stad vol mussen in een wereld van mussen.
Maar je bent een beetje een belabberde mus. Eigenlijk zo ongeveer de slechtst mogelijke mus.
Je kan namelijk niet vliegen. Je bent bij artsen geweest die je medicijnen voorschreven om je te helpen vliegen. Maar je kan het nog steeds niet. Je probeert het elke dag, en elke dag misluk je en alle andere mussen zeggen dat dit iets heel belangrijks is.
Een tijdje stop je met proberen. Elke dag mislukken maakte je ellendig en je kon niet meer, dus stopte je met proberen te vliegen. In sommige opzichten was dat fijn, maar je voelde je schuldig, want opgeven was niet hoe je opgevoed was. Het veroorzaakte een breuk met je familie. Vliegen is een belangrijke activiteit die mussen-families met elkaar doen. Is jouw familie niet belangrijk voor jou? Verdienen zij het niet dat je op z'n minst probeert?
Dus omdat er medisch niets mis met je is, ga je naar een therapeut, die je diagnosticeert met een angst voor vliegen. Je werkt eraan om je angst te overwinnen. Je hebt geluk, je familie is heel verdraagzaam ten opzichte van psychische problemen (andere mussen hebben niet zoveel geluk, en het maakt je heel verdrietig wanneer je daarover nadenkt). Zij waarderen en bewonderen hoe hard je werkt. Zij proberen je te betrekken, dus in plaats van samenkomen om te vliegen, komen ze soms bij elkaar en zitten allemaal in hun nest. Dat is ook niet ideaal, maar het is zeker een vooruitgang.
Je blijft proberen, en blijft mislukken, te vliegen. Je probeert nog harder. Je probeert het zo hard als je kunt. Soms kun je jezelf er nog niet eens toe zetten om met je vleugels te wapperen, het is zulke zinloze onzin en je hebt het gevoel dat het je nooit zal lukken. Soms ga je op een stoel staan en springt eraf en flapt heel hard met je vleugels en klapt toch op de grond.
Soms pesten gemene vogels je omdat je zo'n vreselijke mislukking bent.
26 jaar lang, is dit hoe je leven is.
Dan op een dag, bijna uit het niets, als een soort overdenking, een bijzaak, iets dat nauwelijks de moeite waard is om te noemen, omdat het zo duidelijk is, zegt een arts 'Je bent trouwens een pinguïn'.
Allemachtig! Je bent geen mislukking. Je bent een pinguïn. Je bent niet lui of dom of zwak. Je hebt geen slechte moraal. Je bent een pinguïn. Je bent altijd een pinguïn geweest!
Er is niets mis met je, je bent een prachtige pinguïn. De meest perfecte pinguïn. Maar het is gewoon een feit, pinguïns kunnen niet vliegen.
Wanneer je nu met je mussen-vrienden bent en zij zitten in nesten, zit jij in een emmer ijs. Meestal breng je je eigen. Sommige vogel-restaurants zijn erg behulpzaam en brengen je een emmer ijs om in te zitten. Soms pesten gemene vogels je met je emmer, maar dat doet niet zoveel pijn als dat het voorheen deed, want je weet dat je een pinguïn bent en je bent gewoon precies wat een pinguïn moet zijn.
Je geeft jezelf toestemming om te stoppen met proberen te vliegen. Doordat je niet meer de hele tijd faalt, wordt je humeur beter en ook je algeheel functioneren. Eindelijk voel je je sterk genoeg om uitnodigingen om te komen vliegen, af te slaan. Aan een schuldgevoel daarover, verspil je geen energie meer.
Je houdt van je mussen-familie, maar je vindt ook een heel nieuwe gemeenschap van pinguïns om lief te hebben. Dingen waarvan je dacht dat alleen jij die had, zoals liever vis eten dan vogelzaadjes, dingen waarvan je dacht dat je er de enige mee was en die helemaal fout waren, zijn ineens gewoon en geaccepteerd. Sommige van die dingen worden zelfs bewonderd. Je nieuwe pinguïn-vrienden vinden je flippers en bol pinguïn-buikje aandoenlijk. Je krijgt een band met elkaar door te praten over hoe en wanneer je doorkreeg dat je van zwemmen houdt.
Te weten dat je een pinguïn bent, betekent te weten waar je past in een wereld waarin je nooit het gevoel had te passen. Het betekent dat het geen persoonlijke mislukking is wanneer jij dingen niet kunt doen, die alle pinguïns niet kunnen. Je wordt ook niet geacht die te kunnen. In plaats daarvan kan jij heel andere dingen. Mussen zijn eigenlijk best slechte zwemmers. Je voelt je goed over de dingen waar je goed in bent.
Dit is waarom ik denk dat 'etiketten' belangrijk zijn. Dit is waarom ik denk dat het schadelijk is om te denken 'we zijn allemaal vogels, laten we focussen op de overeenkomsten in plaats van de verschillen'. Dit is hoe mijn autisme-diagnose me liet ademen, na 26 jaar mijn adem in gehouden te hebben.
Dit is een vertaling van het blog ‘Sparrows and pinguïns’ op 16 juni 2016 geplaatst op de blogpagina ‘Candidly Autistic’. Het blog is hier te vinden: https://candidlyautistic.tumblr.com/...
Stel je voor dat je een mus bent, je leeft in een familie mussen in een stad vol mussen in een wereld van mussen.
Maar je bent een beetje een belabberde mus. Eigenlijk zo ongeveer de slechtst mogelijke mus.
Je kan namelijk niet vliegen. Je bent bij artsen geweest die je medicijnen voorschreven om je te helpen vliegen. Maar je kan het nog steeds niet. Je probeert het elke dag, en elke dag misluk je en alle andere mussen zeggen dat dit iets heel belangrijks is.
Een tijdje stop je met proberen. Elke dag mislukken maakte je ellendig en je kon niet meer, dus stopte je met proberen te vliegen. In sommige opzichten was dat fijn, maar je voelde je schuldig, want opgeven was niet hoe je opgevoed was. Het veroorzaakte een breuk met je familie. Vliegen is een belangrijke activiteit die mussen-families met elkaar doen. Is jouw familie niet belangrijk voor jou? Verdienen zij het niet dat je op z'n minst probeert?
Dus omdat er medisch niets mis met je is, ga je naar een therapeut, die je diagnosticeert met een angst voor vliegen. Je werkt eraan om je angst te overwinnen. Je hebt geluk, je familie is heel verdraagzaam ten opzichte van psychische problemen (andere mussen hebben niet zoveel geluk, en het maakt je heel verdrietig wanneer je daarover nadenkt). Zij waarderen en bewonderen hoe hard je werkt. Zij proberen je te betrekken, dus in plaats van samenkomen om te vliegen, komen ze soms bij elkaar en zitten allemaal in hun nest. Dat is ook niet ideaal, maar het is zeker een vooruitgang.
Je blijft proberen, en blijft mislukken, te vliegen. Je probeert nog harder. Je probeert het zo hard als je kunt. Soms kun je jezelf er nog niet eens toe zetten om met je vleugels te wapperen, het is zulke zinloze onzin en je hebt het gevoel dat het je nooit zal lukken. Soms ga je op een stoel staan en springt eraf en flapt heel hard met je vleugels en klapt toch op de grond.
Soms pesten gemene vogels je omdat je zo'n vreselijke mislukking bent.
26 jaar lang, is dit hoe je leven is.
Dan op een dag, bijna uit het niets, als een soort overdenking, een bijzaak, iets dat nauwelijks de moeite waard is om te noemen, omdat het zo duidelijk is, zegt een arts 'Je bent trouwens een pinguïn'.
Allemachtig! Je bent geen mislukking. Je bent een pinguïn. Je bent niet lui of dom of zwak. Je hebt geen slechte moraal. Je bent een pinguïn. Je bent altijd een pinguïn geweest!
Er is niets mis met je, je bent een prachtige pinguïn. De meest perfecte pinguïn. Maar het is gewoon een feit, pinguïns kunnen niet vliegen.
Wanneer je nu met je mussen-vrienden bent en zij zitten in nesten, zit jij in een emmer ijs. Meestal breng je je eigen. Sommige vogel-restaurants zijn erg behulpzaam en brengen je een emmer ijs om in te zitten. Soms pesten gemene vogels je met je emmer, maar dat doet niet zoveel pijn als dat het voorheen deed, want je weet dat je een pinguïn bent en je bent gewoon precies wat een pinguïn moet zijn.
Je geeft jezelf toestemming om te stoppen met proberen te vliegen. Doordat je niet meer de hele tijd faalt, wordt je humeur beter en ook je algeheel functioneren. Eindelijk voel je je sterk genoeg om uitnodigingen om te komen vliegen, af te slaan. Aan een schuldgevoel daarover, verspil je geen energie meer.
Je houdt van je mussen-familie, maar je vindt ook een heel nieuwe gemeenschap van pinguïns om lief te hebben. Dingen waarvan je dacht dat alleen jij die had, zoals liever vis eten dan vogelzaadjes, dingen waarvan je dacht dat je er de enige mee was en die helemaal fout waren, zijn ineens gewoon en geaccepteerd. Sommige van die dingen worden zelfs bewonderd. Je nieuwe pinguïn-vrienden vinden je flippers en bol pinguïn-buikje aandoenlijk. Je krijgt een band met elkaar door te praten over hoe en wanneer je doorkreeg dat je van zwemmen houdt.
Te weten dat je een pinguïn bent, betekent te weten waar je past in een wereld waarin je nooit het gevoel had te passen. Het betekent dat het geen persoonlijke mislukking is wanneer jij dingen niet kunt doen, die alle pinguïns niet kunnen. Je wordt ook niet geacht die te kunnen. In plaats daarvan kan jij heel andere dingen. Mussen zijn eigenlijk best slechte zwemmers. Je voelt je goed over de dingen waar je goed in bent.
Dit is waarom ik denk dat 'etiketten' belangrijk zijn. Dit is waarom ik denk dat het schadelijk is om te denken 'we zijn allemaal vogels, laten we focussen op de overeenkomsten in plaats van de verschillen'. Dit is hoe mijn autisme-diagnose me liet ademen, na 26 jaar mijn adem in gehouden te hebben.
Dit is een vertaling van het blog ‘Sparrows and pinguïns’ op 16 juni 2016 geplaatst op de blogpagina ‘Candidly Autistic’. Het blog is hier te vinden: https://candidlyautistic.tumblr.com/...
woensdag 2 augustus 2017 om 09:47
Hebben jullie dat ook je extreem veel onthoudt van het verleden bijvoorbeeld welke vakanties in welk jaar bent geweest wanneer je op welke school zat inclusief jaar taal. Terwijl ik korte termijn dingen vaak vergeet bijvoorbeeld als je iets moet pakken op het werk en daarna met iemand praat je ineens bent vergeten 
woensdag 2 augustus 2017 om 12:52
@Bumba:
Als je jezelf zo erg herkent dan is er natuurlijk een grote kans dat je de diagnose gewoon gaat krijgen. Mocht dat niet zo zijn dan zullen ze waarschijnlijk met een andere diagnose komen die jouw problemen verklaren. En dan is het goed mogelijk dat je je daar ook in herkent maar gewoon nog niet van het bestaan af wist. Dat kan dan even wennen zijn maar uiteindelijk kan dat ook passend aanvoelen en hoor je ook ergens bij.
Als je jezelf zo erg herkent dan is er natuurlijk een grote kans dat je de diagnose gewoon gaat krijgen. Mocht dat niet zo zijn dan zullen ze waarschijnlijk met een andere diagnose komen die jouw problemen verklaren. En dan is het goed mogelijk dat je je daar ook in herkent maar gewoon nog niet van het bestaan af wist. Dat kan dan even wennen zijn maar uiteindelijk kan dat ook passend aanvoelen en hoor je ook ergens bij.
woensdag 2 augustus 2017 om 13:10
Oh ja heel erg. Jaartallen, maar ook uitslagen van slagbalpartijtjes, wat we aten op welk verjaardagsfeestje, welke musicals of liedjes we in welke groep kregen, welke vakanties in welk jaar. Ik had als tiener al de bijnaam "lopende agenda". Op de klassenreünie stonden ze versteld wat ik nog wist. Ik vond dat best leuk, dan had ik ook eens iets waar ik goed in was. Alleen kan ik dat vaak niet delen. De ander weet het meestal niet meer en dan ben je er zo gauw over uitgepraat. Ik onthoud vaak dingen die er voor anderen niet (zo) toe doen. Voor mij heeft dat een bepaalde waarde en ik weet niet goed waarom.ButtersStotch schreef: ↑02-08-2017 09:47Hebben jullie dat ook je extreem veel onthoudt van het verleden bijvoorbeeld welke vakanties in welk jaar bent geweest wanneer je op welke school zat inclusief jaar taal. Terwijl ik korte termijn dingen vaak vergeet bijvoorbeeld als je iets moet pakken op het werk en daarna met iemand praat je ineens bent vergeten
Maar korte termijn dingen vergeet ik heel snel. Soms lijk ik wel dement. Dat heb ik heel mijn leven al. Ik maak ook regelmatig domme fouten. Niet goed kijken. Dingen verkeerd opschrijven. Best vermoeiend.
woensdag 2 augustus 2017 om 14:10
Heel erg. Maar bij mij is het niet met jaartallen, maar meer met heel veel herinneringen uit m'n jeugd (wat bij het diagnostisch onderzoek heel goed van pas kwam).ButtersStotch schreef: ↑02-08-2017 09:47Hebben jullie dat ook je extreem veel onthoudt van het verleden bijvoorbeeld welke vakanties in welk jaar bent geweest wanneer je op welke school zat inclusief jaar taal. Terwijl ik korte termijn dingen vaak vergeet bijvoorbeeld als je iets moet pakken op het werk en daarna met iemand praat je ineens bent vergeten
vrijdag 4 augustus 2017 om 14:29
Hallo allemaal, ik wilde mezelf eerst even een beetje voorstellen. Ik had net al een topic geopend over dit onderwerp maar ik zie dat er hier al geschreven word. Zelf heb ik geen autisme maar mijn partner wel. Kan ik dan ook hier schrijven of word het dan te ingewikkeld?
Ik ben getrouwd met iemand die asperger heeft. Wij zijn nu 10 jaar samen en sinds 2 jaar weten wij dat hij dit heeft. Het maakte een hoop duidelijk maar ook dingen los zoals verdriet om anders te zijn enz
Ik hoop dat ik hier mee kan schrijven.
Groetsjes Auta
Ik ben getrouwd met iemand die asperger heeft. Wij zijn nu 10 jaar samen en sinds 2 jaar weten wij dat hij dit heeft. Het maakte een hoop duidelijk maar ook dingen los zoals verdriet om anders te zijn enz
Ik hoop dat ik hier mee kan schrijven.
Groetsjes Auta
vrijdag 4 augustus 2017 om 22:20
Lijkt mij ook! Welkom!
zaterdag 5 augustus 2017 om 11:40
Gisteren heb ik afgesproken met een vroegere vriend. We hadden elkaar 15 jaar niet gezien, dus er viel nogal wat bij te kletsen. We spraken af op het terras van een café. De plaats waar wij zaten zat net op de grens van het andere terras. De grens was niet zo duidelijk aangegeven. Toen ik naar de wc ging liep ik zonder het door te hebben naar het café ernaast. Niemand zei er wat van. Ik ben dus naar de wc van de concurrent geweest. Zonder te betalen. Echt weer iets voor mij. 
zondag 6 augustus 2017 om 15:07
Zijn jullie ook soms TE eerlijk?
Mijn buurvrouw kwam met een voorstel. Zij weet dat ik wil verhuizen en zou misschien mijn rolluiken willen overkopen. Natuurlijk alleen als ik ze in mijn nieuwe huis niet kan gebruiken. Ja, daar wil ik best over onderhandelen tegen die tijd. Toen zei ze dat ze ook kan verhuizen naar mijn huidige woning. Dat ze een plek opschuift. Dan kunnen de rolluiken blijven zitten. Ze vroeg of het tuinhuisje zeker niet nog een keer verplaatst kon worden. Dat was namelijk gebeurd toen ik het over kocht van de vorige eigenaar. Ik zei te denken dat dat moeilijk ging worden. Omdat het niet een heel stevige kwaliteit is. Dat als je erin loopt op sommige plekken de bodem een beetje schommelt. Ik vertelde dit verhaal mijn moeder en die zei dat ik mijn spullen niet moest afkraken. Want dan willen mensen het niet meer kopen.
Niet goed weten wat ik wel en niet kan zeggen.
Mijn buurvrouw kwam met een voorstel. Zij weet dat ik wil verhuizen en zou misschien mijn rolluiken willen overkopen. Natuurlijk alleen als ik ze in mijn nieuwe huis niet kan gebruiken. Ja, daar wil ik best over onderhandelen tegen die tijd. Toen zei ze dat ze ook kan verhuizen naar mijn huidige woning. Dat ze een plek opschuift. Dan kunnen de rolluiken blijven zitten. Ze vroeg of het tuinhuisje zeker niet nog een keer verplaatst kon worden. Dat was namelijk gebeurd toen ik het over kocht van de vorige eigenaar. Ik zei te denken dat dat moeilijk ging worden. Omdat het niet een heel stevige kwaliteit is. Dat als je erin loopt op sommige plekken de bodem een beetje schommelt. Ik vertelde dit verhaal mijn moeder en die zei dat ik mijn spullen niet moest afkraken. Want dan willen mensen het niet meer kopen.
Niet goed weten wat ik wel en niet kan zeggen.
zondag 6 augustus 2017 om 20:47
Ik zag een man van zijn fiets vallen toen ik met de auto langs reed. Ik wilde hem helpen en wilde de auto snel parkeren, maar ik kon geen plek vinden. Op een zeer ongeschikte plek mijn auto willen neerzetten, maar man vond dat natuurlijk geen goed idee.
Ik wil graag helpen, maar mijn hoofd kan geen goede oplossingen bedenken. Ben daar nog steeds boos over, terwijl ik er niks aan kan doen.
Ik wil graag helpen, maar mijn hoofd kan geen goede oplossingen bedenken. Ben daar nog steeds boos over, terwijl ik er niks aan kan doen.
zondag 6 augustus 2017 om 23:59
Hondenmens, ik zou zoiets als dat tuinhuisje liever zeggen dan achteraf rond te moeten lopen met het idee dat ik iets verkocht heb met een min of meer verborgen gebrek.
Dat overkopen van die rolluiken is iets waar ik zelf niet op zou komen. Rolluiken zijn met plinten ingewerkt in de muren, dat ziet er toch niet uit als je die er zomaar uit neemt? Blijf je met rare openingen zitten waar eerst het rolluik en het lint zaten. En jouw rolluiken moeten ook maar net passen bij de buurvrouw... maar misschien is het standaardwerk en zijn de ramen identiek?
Af en toe zie ik eens een film of een TV-drama waarvan ik het jammer vind dat het afgelopen is, maar er is zoooveel te bekijken dat ik daar niet al te lang bij stil blijf staan. Misschien gelukkig maar. En natuurlijk kan je altijd dat wat je net gezien hebt nog een keertje bekijken...
Dat overkopen van die rolluiken is iets waar ik zelf niet op zou komen. Rolluiken zijn met plinten ingewerkt in de muren, dat ziet er toch niet uit als je die er zomaar uit neemt? Blijf je met rare openingen zitten waar eerst het rolluik en het lint zaten. En jouw rolluiken moeten ook maar net passen bij de buurvrouw... maar misschien is het standaardwerk en zijn de ramen identiek?
Af en toe zie ik eens een film of een TV-drama waarvan ik het jammer vind dat het afgelopen is, maar er is zoooveel te bekijken dat ik daar niet al te lang bij stil blijf staan. Misschien gelukkig maar. En natuurlijk kan je altijd dat wat je net gezien hebt nog een keertje bekijken...
