Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 3
woensdag 29 november 2017 om 22:29
Deel 2
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
dinsdag 27 februari 2018 om 15:59
Wat vind je er zelf van?
En waarom trekt je huidige psych het in twijfel?
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 27 februari 2018 om 16:52
Ik zelf was wel in shock toenmijn psycholoog vertelde dat ze twijfelt aan de diagnose. Ze zei heel kort dat ze vond dat ik juist heel meelevend ben en attent ben. Ik ben door centrum autisme onderzocht en die vonden zonder twijfel dat het asperger is. Zelf weet ik het allemaal niet meer....heb werkelijk geen flauw idee meer wie ik ben.
dinsdag 27 februari 2018 om 16:53
Welkom!stippelbeestje schreef: ↑27-02-2018 13:07Mag ik mij hier ook aansluiten?
Ik heb (nog) geen diagnose maar wel een vermoeden dat ik ass heb.
Omdat mijn man en zoon het hebben weet ik er aardig wat vanaf en de laatste tijd valt het me op dat ik heel veel dingen wel erg herkenbaar vind.
Ook loop ik al van kind af aan steeds tegen allerlei problemen aan en kwam ik al vroeg in aanraking met hulpverleners.
Behalve dat een psychiater ooit een vermoeden van hb heeft geuit toen ik nog heel jong was is me nooit duidelijk geworden waarom ik steeds naar psychiaters moest.
Als ik ernaar vraag krijg ik helaas nooit een duidelijk antwoord.
Ik loop nu sinds een aantal maanden bij een psycholoog vanwege PTSS en dat gaat inmiddels een stuk beter maar ik blijf tegen dingen aanlopen.
Vandaag mijn vermoedens met mijn psycholoog besproken en zij herkent zeker wel dingen die kunnen wijzen op ass.
Morgen heb ik een afspraak bij de huisarts staan voor een verwijzing naar een psychiater.
Ik wil voor mezelf graag weten hoe het toch komt dat ik zo vaak tegen dingen aan loop.
Of dit nu komt door ass, een andere stoornis of helemaal niks maakt me niet eens zoveel uit, ik wil gewoon eindelijk eens duidelijkheid.
Ik ben inmiddels 40, dus het wordt tijd dat ik weet waar ik aan toe ben en wat ik er eventueel mee moet.
Voor degenen die ook pas laat hun diagnose hebben gekregen; hoe kwam dat zo bij jullie en is er nooit eerder iets opgevallen?
Mijn ouders hadden op mijn 4e al een vermoeden van ASS. Ik had toen een juf die mijn kleineerde om alles wat ik niet kon. Ik gaf ineens geen antwoord meer op vragen van mijn ouders en werd een bang vogeltje. Testen en gesprekken gehad waar geen ASS uit kwam. Alleen extreme faalangst. Daar heb ik jaren therapie voor gevolgd wat nooit lang hielp.
Opvallende dingen in het algemeen:
- Dromerig: dingen niet meekrijgen die verteld waren in de klas. Iedereen wist het behalve ik. In een eigen wereldje zitten of naar buiten kijken.
- Kinderlijk: boeken en speelgoed onder mijn leeftijd kiezen. Ook vaak met jongere kinderen spelen. Leeftijdsgenoten vond ik ouwelijk.
- Traagheid: vaak als laatst klaar zijn.
- Slechte motoriek: onleesbaar handschrift, niet netjes binnen de lijntjes kleuren, dingen niet mooi in vorm krijgen.
- Herhalen: het vertrouwde kiezen. Vaak met hetzelfde kind willen spelen en niet begrijpen als die eens wat anders wilde. Want waarom zou je iets wat leuk is veranderen? Dezelfde films bekijken/muziek luisteren/hetzelfde (computer)spel doen. Anderen raakten dat wel eens beu.
- Interesses: zowel gangbare als vreemde. Bij de gangbare was ik alleen maar daarop gefocust en verloor andere dingen uit het oog, zoals GTST. Vreemde interesses: putjes, doodlopende straten, een detail uit een tekenfilm.
Gevoelig: snel van slag als iemand kwaad op me is. Heftig reageren op kleine dingen. Het huis bij elkaar gillen als ik een splinter had of er een pleister af getrokken werd. Dat als erg pijnlijk ervaren. Niet tegen mensenmassa's, harde muziek kunnen. Uitgaan niet leuk vinden.
Contacten: geen initiatief durven nemen om mee te doen. Voor een speelafspraak dan weer wel.
- Dingen letterlijk nemen.
- Weinig uit mezelf doen.
dinsdag 27 februari 2018 om 20:14
Weet deze psych iets van hoe autisme bij vrouwen zich uit?lisa198 schreef: ↑27-02-2018 16:52Ik zelf was wel in shock toenmijn psycholoog vertelde dat ze twijfelt aan de diagnose. Ze zei heel kort dat ze vond dat ik juist heel meelevend ben en attent ben. Ik ben door centrum autisme onderzocht en die vonden zonder twijfel dat het asperger is. Zelf weet ik het allemaal niet meer....heb werkelijk geen flauw idee meer wie ik ben.
Want ik ben ook meelevend, dat kan heel prima bij ASS.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 27 februari 2018 om 20:15
Even gekopieerd uit een ander topic, want past eigenlijk beter hier:
Mijn leven is inmiddels zo aangepast dat ik soms zelf niet meer weet waar ik nou ook alweer last van heb.
Maar vandaag moest ik al vroeg (voor mijn doen dan) ergens naar toe waar ik nog nooit geweest was.
De stress....... ik was bijna vergeten hoe erg het is.
Ik was pas om 15.45 thuis en zit nu nog steeds met het gevoel dat ik ieder moment in tranen kan uitbarsten.
En dan weet ik weer dat ik echt maar zeer beperkt belastbaar ben.
Mijn leven is inmiddels zo aangepast dat ik soms zelf niet meer weet waar ik nou ook alweer last van heb.
Maar vandaag moest ik al vroeg (voor mijn doen dan) ergens naar toe waar ik nog nooit geweest was.
De stress....... ik was bijna vergeten hoe erg het is.
Ik was pas om 15.45 thuis en zit nu nog steeds met het gevoel dat ik ieder moment in tranen kan uitbarsten.
En dan weet ik weer dat ik echt maar zeer beperkt belastbaar ben.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 27 februari 2018 om 20:20
Zo, hierin herken in veel!hondenmens schreef: ↑27-02-2018 16:53Welkom!
Mijn ouders hadden op mijn 4e al een vermoeden van ASS. Ik had toen een juf die mijn kleineerde om alles wat ik niet kon. Ik gaf ineens geen antwoord meer op vragen van mijn ouders en werd een bang vogeltje. Testen en gesprekken gehad waar geen ASS uit kwam. Alleen extreme faalangst. Daar heb ik jaren therapie voor gevolgd wat nooit lang hielp.
Opvallende dingen in het algemeen:
- Dromerig: dingen niet meekrijgen die verteld waren in de klas. Iedereen wist het behalve ik. In een eigen wereldje zitten of naar buiten kijken.
- Kinderlijk: boeken en speelgoed onder mijn leeftijd kiezen. Ook vaak met jongere kinderen spelen. Leeftijdsgenoten vond ik ouwelijk.
- Traagheid: vaak als laatst klaar zijn.
- Slechte motoriek: onleesbaar handschrift, niet netjes binnen de lijntjes kleuren, dingen niet mooi in vorm krijgen.
- Herhalen: het vertrouwde kiezen. Vaak met hetzelfde kind willen spelen en niet begrijpen als die eens wat anders wilde. Want waarom zou je iets wat leuk is veranderen? Dezelfde films bekijken/muziek luisteren/hetzelfde (computer)spel doen. Anderen raakten dat wel eens beu.
- Interesses: zowel gangbare als vreemde. Bij de gangbare was ik alleen maar daarop gefocust en verloor andere dingen uit het oog, zoals GTST. Vreemde interesses: putjes, doodlopende straten, een detail uit een tekenfilm.
Gevoelig: snel van slag als iemand kwaad op me is. Heftig reageren op kleine dingen. Het huis bij elkaar gillen als ik een splinter had of er een pleister af getrokken werd. Dat als erg pijnlijk ervaren. Niet tegen mensenmassa's, harde muziek kunnen. Uitgaan niet leuk vinden.
Contacten: geen initiatief durven nemen om mee te doen. Voor een speelafspraak dan weer wel.
- Dingen letterlijk nemen.
- Weinig uit mezelf doen.
Ook ben ik meelevend.
dinsdag 27 februari 2018 om 20:25
dinsdag 27 februari 2018 om 20:27
Man en ik gaan dit jaar naar een heel andere vakantiebestemming dan ik gewend ben en we gaan ook heel iets anders doen dan ik gewend ben. Ik wilde het zelf, want ik wil meer van de wereld zien. Ik ben er ontzettend veel mee bezig. Zoek op wat we willen zien, waar we boodschappen kunnen doen, ik probeer wat van de taal te leren. Ik bijt me er helemaal in vast. Ik heb er ongelooflijk veel zin in en door er zo absurd veel mee bezig te zijn is het minder eng. Toch zal ik als het eenmaal zover is de spanning voelen. Maar ik wil dit echt doen.
dinsdag 27 februari 2018 om 20:29
Ja dit herken ik wel. Ten eerste het deel waarbij je je afvraagt waar je last van hebt.Solomio schreef: ↑27-02-2018 20:15Even gekopieerd uit een ander topic, want past eigenlijk beter hier:
Mijn leven is inmiddels zo aangepast dat ik soms zelf niet meer weet waar ik nou ook alweer last van heb.
Maar vandaag moest ik al vroeg (voor mijn doen dan) ergens naar toe waar ik nog nooit geweest was.
De stress....... ik was bijna vergeten hoe erg het is.
Ik was pas om 15.45 thuis en zit nu nog steeds met het gevoel dat ik ieder moment in tranen kan uitbarsten.
En dan weet ik weer dat ik echt maar zeer beperkt belastbaar ben.
En die stress van reizen (uitpluizen hoe je ergens komt, waar het precies is, wat de reistijd is, denken aan wat allemaal wel niet kan gebeuren, en dat tien keer doorlopen). Dan het op de nieuwe plek aankomen (ben ik op het juiste adres, is dit juist, hoe kom ik binnen, waar moet ik heen, hoe lang duurt dit, weet ik heel zeker dat ik vandaag op dit tijdstip er moet zijn).
En dan nog naar huis gaan...
dinsdag 27 februari 2018 om 20:39
Zo.. Echt precies dit!lisa198 schreef: ↑27-02-2018 20:29Ja dit herken ik wel. Ten eerste het deel waarbij je je afvraagt waar je last van hebt.
En die stress van reizen (uitpluizen hoe je ergens komt, waar het precies is, wat de reistijd is, denken aan wat allemaal wel niet kan gebeuren, en dat tien keer doorlopen). Dan het op de nieuwe plek aankomen (ben ik op het juiste adres, is dit juist, hoe kom ik binnen, waar moet ik heen, hoe lang duurt dit, weet ik heel zeker dat ik vandaag op dit tijdstip er moet zijn).
En dan nog naar huis gaan...
dinsdag 27 februari 2018 om 20:52
Ja, heel herkenbaar!lisa198 schreef: ↑27-02-2018 20:29Ja dit herken ik wel. Ten eerste het deel waarbij je je afvraagt waar je last van hebt.
En die stress van reizen (uitpluizen hoe je ergens komt, waar het precies is, wat de reistijd is, denken aan wat allemaal wel niet kan gebeuren, en dat tien keer doorlopen). Dan het op de nieuwe plek aankomen (ben ik op het juiste adres, is dit juist, hoe kom ik binnen, waar moet ik heen, hoe lang duurt dit, weet ik heel zeker dat ik vandaag op dit tijdstip er moet zijn).
En dan nog naar huis gaan...
dinsdag 27 februari 2018 om 20:58
En ik moest van alles meenemen en was bang dat ik wat zou vergeten.lisa198 schreef: ↑27-02-2018 20:29Ja dit herken ik wel. Ten eerste het deel waarbij je je afvraagt waar je last van hebt.
En die stress van reizen (uitpluizen hoe je ergens komt, waar het precies is, wat de reistijd is, denken aan wat allemaal wel niet kan gebeuren, en dat tien keer doorlopen). Dan het op de nieuwe plek aankomen (ben ik op het juiste adres, is dit juist, hoe kom ik binnen, waar moet ik heen, hoe lang duurt dit, weet ik heel zeker dat ik vandaag op dit tijdstip er moet zijn).
En dan nog naar huis gaan...
Of dat het zou gaan sneeuwen en ik dan niet meer naar huis kon.
Of.....
Of.....
Of.....
Maar natuurlijk ging alles goed.
Ik was alleen vergeten te ontbijten.
solomio wijzigde dit bericht op 27-02-2018 20:59
4.69% gewijzigd
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 27 februari 2018 om 21:11
Bedankt voor alle reacties! Erg interessant om te lezen. Ik was dus niet eens zo heel oud toen ik op mijn 28e de diagnose kreeg! 
Ik heb overigens zelf de diagnose Asperger én de diagnose ADHD (die werd een aantal jaar daarvoor al gesteld). Daarnaast een zeer disharmonisch intelligentieprofiel (verbaal hoogbegaafd en performaal maar net bovengemiddeld) en een verleden met eetproblematiek.
Prettig pakketje, maar niet heus... Desondanks heb ik in de loop van de jaren aardig mijn eigen gebruiksaanwijzing leren kennen en de juiste medicatie gevonden. Met als resultaat een redelijk stabiel en zelfs gelukkig ongeveinsdje op dit moment.
Ik heb overigens zelf de diagnose Asperger én de diagnose ADHD (die werd een aantal jaar daarvoor al gesteld). Daarnaast een zeer disharmonisch intelligentieprofiel (verbaal hoogbegaafd en performaal maar net bovengemiddeld) en een verleden met eetproblematiek.
Prettig pakketje, maar niet heus... Desondanks heb ik in de loop van de jaren aardig mijn eigen gebruiksaanwijzing leren kennen en de juiste medicatie gevonden. Met als resultaat een redelijk stabiel en zelfs gelukkig ongeveinsdje op dit moment.
Als je loslaat, heb je twee handen vrij.
dinsdag 27 februari 2018 om 21:18
lisa198 schreef: ↑27-02-2018 16:52Ik zelf was wel in shock toenmijn psycholoog vertelde dat ze twijfelt aan de diagnose. Ze zei heel kort dat ze vond dat ik juist heel meelevend ben en attent ben. Ik ben door centrum autisme onderzocht en die vonden zonder twijfel dat het asperger is. Zelf weet ik het allemaal niet meer....heb werkelijk geen flauw idee meer wie ik ben.
Lijkt me erg lastig als een psycholoog dan ineens twijfelt aan je diagnose. Maar de meeste psychologen hebben – in mijn ervaring – onvoldoende kennis van autisme bij vrouwen. Als die psycholoog geen specifieke achtergrond heeft in autisme, zou ik meer waarde hechten aan het oordeel van het centrum waar je geweest bent. Zij zijn er immers in gespecialiseerd.
Als je loslaat, heb je twee handen vrij.
dinsdag 27 februari 2018 om 21:47
redbulletje schreef: ↑27-02-2018 21:30Hoe meer ik hier lees, hoe meer ik mijn psych waardeer. Hij begon zelf over autisme ondanks dat ik bij hem kwam voor depressie, burnout en rouw.
Dat is volgens mij behoorlijk uitzonderlijk inderdaad. Ik heb de afgelopen 15 jaar verschillende hulpverleners gesproken en dus ook verschillende diagnoses gekregen (die overigens wel juist waren, maar onvolledig) en ben uiteindelijk op eigen verzoek doorverwezen naar een centrum gespecialiseerd in autisme.
Als je loslaat, heb je twee handen vrij.
dinsdag 27 februari 2018 om 22:25
Nou ja zo'n weekend had ik dus... En vandaag ook nog. Maar heb wel wat dingen op een rijtje en geregeld. En ik heb een nieuwe bril! Met meekleurende glazen, wat een genot. Ik snap niet waarom opticiens dat altijd afraden, ik kan nu eindelijk over straat met mijn ogen open en binnen heb je er helemaal niet zoveel last van dat het langzaam ontkleurt.Solomio schreef: ↑27-02-2018 20:15Even gekopieerd uit een ander topic, want past eigenlijk beter hier:
Mijn leven is inmiddels zo aangepast dat ik soms zelf niet meer weet waar ik nou ook alweer last van heb.
Maar vandaag moest ik al vroeg (voor mijn doen dan) ergens naar toe waar ik nog nooit geweest was.
De stress....... ik was bijna vergeten hoe erg het is.
Ik was pas om 15.45 thuis en zit nu nog steeds met het gevoel dat ik ieder moment in tranen kan uitbarsten.
En dan weet ik weer dat ik echt maar zeer beperkt belastbaar ben.
Alleen in de auto schijnt het niet te werken, maar dat is dan maar zo, met een gewone bril is dat immers ook zo.
woensdag 28 februari 2018 om 06:40
Elfje, spannend en leuk vooruitzicht! Ik schiet altijd helemaal in de stress of weerstand als man voorstelt ergens heen te gaan wat ik nog niet ken. Gelukkig maakt hij tegenwoordig hele uitgebreide reisplannen zodat alles al helemaal is uitgestippeld. En heb ik vaak voldoende voorbereidingstijd om Internet af te struinen.
Wat dat reizen naar een nieuwe locatie betreft: heel herkenbaar! Ik plan ook altijd heel ruim de tijd in voor het geval er iets mis mocht gaan.
Ik ben opgegroeid met het idee dat te laat komen echt een doodzonde is.
Laatst had ik om half negen een afspraak met een nieuwe psycholoog op een nieuwe locatie, maar alles zat op slot dus ik kon er niet in. Dan schiet ik helemaal in de stress tegen vijf voor half.
Gelukkig kwam er iemand aan en heb ik gevraagd of ik mee naar binnen kon. Zonder medicatie zou ik dit waarschijnlijk niet gedurfd hebben.
En als ik te laat word opgehaald voor een afspraak ga ik ook gelijk aan mezelf twijfelen. Of ik me misschien niet heb vergist.
Wat dat reizen naar een nieuwe locatie betreft: heel herkenbaar! Ik plan ook altijd heel ruim de tijd in voor het geval er iets mis mocht gaan.
Ik ben opgegroeid met het idee dat te laat komen echt een doodzonde is.
Laatst had ik om half negen een afspraak met een nieuwe psycholoog op een nieuwe locatie, maar alles zat op slot dus ik kon er niet in. Dan schiet ik helemaal in de stress tegen vijf voor half.
Gelukkig kwam er iemand aan en heb ik gevraagd of ik mee naar binnen kon. Zonder medicatie zou ik dit waarschijnlijk niet gedurfd hebben.
En als ik te laat word opgehaald voor een afspraak ga ik ook gelijk aan mezelf twijfelen. Of ik me misschien niet heb vergist.
woensdag 28 februari 2018 om 07:48
woensdag 28 februari 2018 om 08:49
Ik ben beginnen reizen met overgeorganiseerde groeps rondreizen, waarbij zelfs alle maaltijden waren inbegrepen. In het pré-internettijdperk en zelf nog totaal onwetend hoe andere culturen zouden aanvoelen, voor mij de beste optie. Inmiddels kan ik zelf betere inschattingen maken van de landen waar ik naar reis en heb ik het sowieso wel gehad met landen waar ik in mijn eentje niet zou durven reizen. Alsnog plande ik mijn reis van dag tot dag in. Afgelopen reis naar Amerika heb ik het iets meer los gelaten en heb onderweg zelfs hotels geannuleerd omdat mijn reisplan iets wijzigde. Dit beviel me uiteindelijk behoorlijk goed. En nu ga ik binnenkort naar Thailand en ik heb alleen de eerste 4 dagen 'n hotel geregeld. Daarna liggen mijn reisplannen nog helemaal open. Ik ben erg benieuwd hoe me dat gaat bevallen.
woensdag 28 februari 2018 om 08:52
Ik ben echt altijd op tijd en kan er niet tegen dat de ander mij laat wachten. Maandag in 't ziekenhuis voelde ik echt stress dat mijn behandelaar naar de OK was weggeroepen en ik meer dan 'n uur moest wachten en toen een vervanger kreeg. Tis dat ik m'n koptelefoon had, maar anders was ik helemaal één brok stress geweest.
woensdag 28 februari 2018 om 09:03
Spannend. Ben benieuwd.redbulletje schreef: ↑28-02-2018 08:49Ik ben beginnen reizen met overgeorganiseerde groeps rondreizen, waarbij zelfs alle maaltijden waren inbegrepen. In het pré-internettijdperk en zelf nog totaal onwetend hoe andere culturen zouden aanvoelen, voor mij de beste optie. Inmiddels kan ik zelf betere inschattingen maken van de landen waar ik naar reis en heb ik het sowieso wel gehad met landen waar ik in mijn eentje niet zou durven reizen. Alsnog plande ik mijn reis van dag tot dag in. Afgelopen reis naar Amerika heb ik het iets meer los gelaten en heb onderweg zelfs hotels geannuleerd omdat mijn reisplan iets wijzigde. Dit beviel me uiteindelijk behoorlijk goed. En nu ga ik binnenkort naar Thailand en ik heb alleen de eerste 4 dagen 'n hotel geregeld. Daarna liggen mijn reisplannen nog helemaal open. Ik ben erg benieuwd hoe me dat gaat bevallen.
Deze vakantie wordt voor ons ook heel anders. We hebben een appartement geboekt via airbnb, huren een auto om de door mij uitgezochte plekken te bezoeken. Mijn man heeft de afstanden opgezocht en genoteerd. We hebben een dagplanning gemaakt en dat maakt me rustiger. Wetend wat we gaan doen. Nu is de vraag of alles gaat lukken, maar dat moeten we zien als we daar zijn. Bepaalde bergpassen kunnen nog dicht zijn bijvoorbeeld of de reistijd duurt toch langer waardoor het niet haalbaar is om die ene plek te bezoeken. Maar daar heb ik vrede mee, omdat ik er nu al rekening mee houd.
