Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 3
woensdag 29 november 2017 om 22:29
Deel 2
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
woensdag 28 februari 2018 om 09:56
Voor reizen heb ik ondervonden dat het prettig is om ruim op voorhand te weten hoe de eigenlijke heen-en terugreis zal verlopen. Eenmaal daar laat ik de planning liefst afhangen van ons gemoed. Gelukkig staat mijn partner hier hetzelfde in want met een strakke dagplanning met zaken die we moeten zien, zou het vakantiegevoel snel verdwijnen. Voor onze komende trip willen we zowel de bergen als het strand bezoeken, maar wanneer we dit doen, dat zullen we ter plaatse wel beslissen.
Met afspraken ben ik degene die veelal veel te vroeg arriveert, maar dat geeft me dan ook de tijd om weer wat tot rust te komen alvorens de eigenlijke ontmoeting.
Met afspraken ben ik degene die veelal veel te vroeg arriveert, maar dat geeft me dan ook de tijd om weer wat tot rust te komen alvorens de eigenlijke ontmoeting.
woensdag 28 februari 2018 om 09:57
Ik vind het knap van je, dat je, ook al zie je er tegenop en heb je er veel spanning van, tóch kiest voor iets dat je echt wilt.Elfje112 schreef: ↑27-02-2018 20:27Man en ik gaan dit jaar naar een heel andere vakantiebestemming dan ik gewend ben en we gaan ook heel iets anders doen dan ik gewend ben. Ik wilde het zelf, want ik wil meer van de wereld zien. Ik ben er ontzettend veel mee bezig. Zoek op wat we willen zien, waar we boodschappen kunnen doen, ik probeer wat van de taal te leren. Ik bijt me er helemaal in vast. Ik heb er ongelooflijk veel zin in en door er zo absurd veel mee bezig te zijn is het minder eng. Toch zal ik als het eenmaal zover is de spanning voelen. Maar ik wil dit echt doen.
Ik hoop dan ook dat je heel veel plezier gaat hebben op je vakantie! Wanneer is die?
woensdag 28 februari 2018 om 09:57
Ja! Herkenbaarlisa198 schreef: ↑27-02-2018 20:29Ja dit herken ik wel. Ten eerste het deel waarbij je je afvraagt waar je last van hebt.
En die stress van reizen (uitpluizen hoe je ergens komt, waar het precies is, wat de reistijd is, denken aan wat allemaal wel niet kan gebeuren, en dat tien keer doorlopen). Dan het op de nieuwe plek aankomen (ben ik op het juiste adres, is dit juist, hoe kom ik binnen, waar moet ik heen, hoe lang duurt dit, weet ik heel zeker dat ik vandaag op dit tijdstip er moet zijn).
En dan nog naar huis gaan...
woensdag 28 februari 2018 om 09:59
Welke medicatie gebruik je?ongeveinsd schreef: ↑27-02-2018 21:11Bedankt voor alle reacties! Erg interessant om te lezen. Ik was dus niet eens zo heel oud toen ik op mijn 28e de diagnose kreeg!
Ik heb overigens zelf de diagnose Asperger én de diagnose ADHD (die werd een aantal jaar daarvoor al gesteld). Daarnaast een zeer disharmonisch intelligentieprofiel (verbaal hoogbegaafd en performaal maar net bovengemiddeld) en een verleden met eetproblematiek.
Prettig pakketje, maar niet heus... Desondanks heb ik in de loop van de jaren aardig mijn eigen gebruiksaanwijzing leren kennen en de juiste medicatie gevonden. Met als resultaat een redelijk stabiel en zelfs gelukkig ongeveinsdje op dit moment.
woensdag 28 februari 2018 om 10:07
Dank je! We gaan in mei.
Als mijn man me niet had overgehaald met de eerdere vakanties, dan was ik niet ver gekomen. Dan bleef ik steeds naar hetzelfde teruggaan, terwijl ik eigenlijk meer wil zien en hij ook. Hij wist me bij de eerdere vakanties steeds over te halen, maar we doen niets wat ik echt niet wil. Hij kent me ondertussen
Deze vakantie voelt, ondanks dichterbij huis dan de voorgaande reizen, als een stapje verder.
woensdag 28 februari 2018 om 10:09
Ik ga sowieso niet op vakantie. Dat ik dat niet meer hoef heeft veel rust gegeven.
En ik ben ook altijd overal te vroeg. Dat geeft ook zo veel stress, dat ik altijd nog weer een kwartiertje eerder klaar wil zijn, want de brug kan open zijn, de bus kan uitvallen, de trein kan vertraging hebben, en dat allemaal in het kwadraat.
Ik heb een poosje in een andere stad gewerkt dan waar ik woon. Het werk was het punt niet, maar het reizen (bus-trein-bus) en de continue angst dat ik ofwel te laat op mijn werk zou zijn ofwel te laat weer terug om de kinderen van de bso te halen.
Bij mijn WAO-keuring is dat bijv ook meegewogen, dat ik niet te ver van huis kan werken.
En ik ben ook altijd overal te vroeg. Dat geeft ook zo veel stress, dat ik altijd nog weer een kwartiertje eerder klaar wil zijn, want de brug kan open zijn, de bus kan uitvallen, de trein kan vertraging hebben, en dat allemaal in het kwadraat.
Ik heb een poosje in een andere stad gewerkt dan waar ik woon. Het werk was het punt niet, maar het reizen (bus-trein-bus) en de continue angst dat ik ofwel te laat op mijn werk zou zijn ofwel te laat weer terug om de kinderen van de bso te halen.
Bij mijn WAO-keuring is dat bijv ook meegewogen, dat ik niet te ver van huis kan werken.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
woensdag 28 februari 2018 om 10:13
Gisteren was ik iets te laat bij fitness. Nou dan ben ik ook direct van slag. Zeer gefrustreerd in de auto naar de sportschool toe. Me vervolgens niet aanmelden en vergeten een kluisje te vragen. Dus bij het omkleden kom ik m’n waardevolle spullen tegen en nog meer stress want dat moet ik nog regelen en dus ben ik nog later.
Om deze reden kom ik dus nooit te laat. Soms ben ik zelfs ergens een uur te vroeg en dan ga ik maar rondjes in de buurt lopen zodat het niet opvalt.
Om deze reden kom ik dus nooit te laat. Soms ben ik zelfs ergens een uur te vroeg en dan ga ik maar rondjes in de buurt lopen zodat het niet opvalt.
woensdag 28 februari 2018 om 10:16
Heel herkenbaar!multomap schreef: ↑28-02-2018 10:13Gisteren was ik iets te laat bij fitness. Nou dan ben ik ook direct van slag. Zeer gefrustreerd in de auto naar de sportschool toe. Me vervolgens niet aanmelden en vergeten een kluisje te vragen. Dus bij het omkleden kom ik m’n waardevolle spullen tegen en nog meer stress want dat moet ik nog regelen en dus ben ik nog later.
Om deze reden kom ik dus nooit te laat. Soms ben ik zelfs ergens een uur te vroeg en dan ga ik maar rondjes in de buurt lopen zodat het niet opvalt.
woensdag 28 februari 2018 om 10:41
Ik ga ook niet meer op vakantie. Toen de kinderen nog klein waren, ging ik wel met hen om het jaar een weekje of zo, maar dan gewoon in Nederland in een huisje. Vond ik verschrikkelijk, maar de kinderen hebben er hele goede en leuke herinneringen aan. Ze hebben het duidelijk heel anders beleefd dan ik!Solomio schreef: ↑28-02-2018 10:09Ik ga sowieso niet op vakantie. Dat ik dat niet meer hoef heeft veel rust gegeven.
En ik ben ook altijd overal te vroeg. Dat geeft ook zo veel stress, dat ik altijd nog weer een kwartiertje eerder klaar wil zijn, want de brug kan open zijn, de bus kan uitvallen, de trein kan vertraging hebben, en dat allemaal in het kwadraat.
Ik heb een poosje in een andere stad gewerkt dan waar ik woon. Het werk was het punt niet, maar het reizen (bus-trein-bus) en de continue angst dat ik ofwel te laat op mijn werk zou zijn ofwel te laat weer terug om de kinderen van de bso te halen.
Bij mijn WAO-keuring is dat bijv ook meegewogen, dat ik niet te ver van huis kan werken.
Nou ja, dat was dan ook de bedoeling. Toen ik nog geen kinderen had heb ik wel veel gereisd. Altijd min of meer op de bonnefooi. Zonder schema, zodat het niet uitmaakte hoe laat, waar en wanneer. Dat scheelde me heel veel spanning. Ik ging ook nooit voor een week of zo, maar minimaal voor een maand. Dat hielp ook.
Ik ben ook vroeg meestal voor afspraken. Voordeel van een auto is dat ik daar dan ik kan blijven zitten (eigen wereldje) tot ik eruit kan om naar mijn afspraak te gaan. Tot een paar jaar geleden had ik geen rijbewijs en moest alles met het openbaar vervoer of de fiets. Ik fietste vooral, om spanningen rond aansluitingen en dergelijke te vermijden. Maar soms was de afstand te ver om te fietsen en dan moest dat met het o.v. Verschrikkelijk! Niet alleen de vertrektijden, aansluitingen en dergelijke, maar ook al die mensen, de geuren, drukte, mensen die tegen je aan gaan staan of zitten. Ben nog alle dagen intens blij dat ik dat niet meer hoef.
Met de auto check ik altijd wel eerst de route via google maps, vervolgens check ik de nummers van de wegen en onthou ik de grotere plaatsen. Allemaal voor het geval de tomtom uitvalt
Maar ik heb een goed oriënteringsvermogen, dus ik weet dat ik het uiteindelijk wel red om ergens te komen. Omdat ik altijd meer dan ruim de tijd neem om te reizen, kom ik ook als het tegenzit eigenlijk altijd te vroeg.
woensdag 28 februari 2018 om 11:07
Ik ben erg slecht in het meeste OV. Snap geen hol van busroosters en ook treinen kunnen opeens van perron switchen. Vliegvelden vind ik echter overal ter wereld een systeem hebben wat ik makkelijk kan handelen en metro's ook. Die zijn heel goed in schema gebracht, rijden van vaste perrons en om de 5-10 minuten.
woensdag 28 februari 2018 om 11:10
Ik was gisteren voor het eerst naar de lotgenotengroep van mijn provincie. Het is me 1000% meegevallen. Ik had eigenlijk nog nooit een mede-autist gezien haha. Heel aardige mensen. Het thema was ASS en stress en we hadden een groepsgesprek over wat stress geeft en wat tips zijn om ermee om te gaan. Gaan jullie ook wel eens naar zo'n groepen of een auti café ofzo?
woensdag 28 februari 2018 om 11:22
Ik heb dus, onder druk van de huisarts en mijn ouders, het traject om een officiële diagnose te verkrijgen weer gestopt. Beiden zijn van de "Waarom zou je nu nog dat stempeltje willen?" brigade. De huisarts zei dat ook toen ik er een aantal maandjes geleden om ging. Kijk, ik weet ook wel dat ik het tot nu toe best aardig rooi allemaal. Maar het ziet er, denk ik, voor de buitenwereld makkelijker uit dan het voor mij is. Ik merk dat ik het erg moeilijk vind om dat over te brengen op de mensen om mij heen.
Ik snap dat mijn ouders zoiets hebben van, weet je zeker dat je alle ellende uit het verleden weer wil gaan oprakelen? Nou nee, ik bedoel, ik heb ook niet bijster veel behoefte eraan om mijn hele pestverleden en zo weer onder de loep te nemen. Ik heb ook geen idee in hoeverre dat dan weer uit gepluisd moet worden. Ik ben daar iets van 15 jaar geleden al voor in therapie geweest en heb dat grotendeels verwerkt.
Ik neem het die mensen trouwens wel een beetje kwalijk dat er bij mij nooit verder is gezocht in die tijd. Heel veel van mijn therapiegenootjes kregen psychologische tests en zo, maar ik niet. Bij mij werd puur en alleen gefocust op het pesten en wat dat met mij gedaan had. Er werd niet gekeken naar eventuele dieperliggende "redenen" waardoor ik zo gepest werd. Maar dat terzijde. Daar heb ik nu niets meer aan.
Ik snap dat mijn ouders zoiets hebben van, weet je zeker dat je alle ellende uit het verleden weer wil gaan oprakelen? Nou nee, ik bedoel, ik heb ook niet bijster veel behoefte eraan om mijn hele pestverleden en zo weer onder de loep te nemen. Ik heb ook geen idee in hoeverre dat dan weer uit gepluisd moet worden. Ik ben daar iets van 15 jaar geleden al voor in therapie geweest en heb dat grotendeels verwerkt.
Ik neem het die mensen trouwens wel een beetje kwalijk dat er bij mij nooit verder is gezocht in die tijd. Heel veel van mijn therapiegenootjes kregen psychologische tests en zo, maar ik niet. Bij mij werd puur en alleen gefocust op het pesten en wat dat met mij gedaan had. Er werd niet gekeken naar eventuele dieperliggende "redenen" waardoor ik zo gepest werd. Maar dat terzijde. Daar heb ik nu niets meer aan.
woensdag 28 februari 2018 om 11:54
Twee keer per dag 5mg dexamfetamine op dagen dat ik een functioneel en productief persoon moet zijn (college, studeren en/of werken) en daarnaast standaard 50mg sertraline in de ochtend. Dexamfetamine is ADHD-medicatie en de sertraline zorg voor meer rust en een afname van mijn angst- en dwangklachten.
Edit: oh, en melatonine met vertraagde afgifte in de avond om beter te kunnen slapen. Maar dat telt niet echt als medicatie denk ik.
Als je loslaat, heb je twee handen vrij.
woensdag 28 februari 2018 om 12:09
Als ik ergens voor het eerst heen moet, maak ik altijd een proef-reis. Dus ga ik een aantal dagen voor de afspraak de route vast fietsen/bus/metro/etc, daarnaast kijk ik hoe de het gebouw eruit ziet op google maps.
Ik ben altijd te vroeg voor afspraken, meestal 30 minuten soms langer. Dan probeer ik ergens onopvallend te zijn, in de zomer is dat makkelijker, kan je gewoon buiten rondje lopen.. In de stromende regen vind ik dat niet zo leuk.
Vakantie vind ik wel leuk, maar moet niet te lang duren, ik krijg dan stress/paniekerig gevoel dat er iets met mijn woning gebeurd of ik een belangrijke rekening misloop etc. Niet per se heimwee want ontdek graag de wereld.
Ik ben altijd te vroeg voor afspraken, meestal 30 minuten soms langer. Dan probeer ik ergens onopvallend te zijn, in de zomer is dat makkelijker, kan je gewoon buiten rondje lopen.. In de stromende regen vind ik dat niet zo leuk.
Vakantie vind ik wel leuk, maar moet niet te lang duren, ik krijg dan stress/paniekerig gevoel dat er iets met mijn woning gebeurd of ik een belangrijke rekening misloop etc. Niet per se heimwee want ontdek graag de wereld.
woensdag 28 februari 2018 om 12:22
Inmiddels heb ik hier het een en ander gelezen en ik moet zeggen dat ik wel heel erg veel herken.
Bijvoorbeeld hoe iemand omschreef hoe zij reizen met OV ervaart, dat had ik zelf geschreven kunnen hebben.
Vanmorgen ben ik bij de huisarts geweest en ik heb de verwijsbrief gekregen.
Mezelf ook meteen maar aangemeld en meteen gaan er al vragen door mijn hoofd.
Waar is het precies?
Hoe kom ik daar?
Hoe lang duurt het om er met de bus te komen?
Ik heb zelf geen rijbewijs dus met de bus zou kunnen maar ik ben nu al erg geneigd om te vragen of mijn man mee wil gaan.
De auto is een stuk veiliger, van het idee dat ik met de bus moet word ik nu al onrustig terwijl ik me nog maar net heb aangemeld.
Is dit herkenbaar voor iemand?
Echt, ik denk al jaren dat ik “gek” ben en vast de enige ben die OV zo vervelend vind.
In ieder geval ben ik heel blij met dit topic, het is fijn om zoveel herkenning te vinden.
En ook om te lezen dat ik zeker niet de enige ben die pas zo laat de diagnose krijgt.
Als het zo is tenminste, dat moet natuurlijk eerst nog getest worden.
Bijvoorbeeld hoe iemand omschreef hoe zij reizen met OV ervaart, dat had ik zelf geschreven kunnen hebben.
Vanmorgen ben ik bij de huisarts geweest en ik heb de verwijsbrief gekregen.
Mezelf ook meteen maar aangemeld en meteen gaan er al vragen door mijn hoofd.
Waar is het precies?
Hoe kom ik daar?
Hoe lang duurt het om er met de bus te komen?
Ik heb zelf geen rijbewijs dus met de bus zou kunnen maar ik ben nu al erg geneigd om te vragen of mijn man mee wil gaan.
De auto is een stuk veiliger, van het idee dat ik met de bus moet word ik nu al onrustig terwijl ik me nog maar net heb aangemeld.
Is dit herkenbaar voor iemand?
Echt, ik denk al jaren dat ik “gek” ben en vast de enige ben die OV zo vervelend vind.
In ieder geval ben ik heel blij met dit topic, het is fijn om zoveel herkenning te vinden.
En ook om te lezen dat ik zeker niet de enige ben die pas zo laat de diagnose krijgt.
Als het zo is tenminste, dat moet natuurlijk eerst nog getest worden.
woensdag 28 februari 2018 om 12:25
Nee hoor, ov vind ik een ramp (op vliegtuig na vreemd genoeg), maar sinds ik noise cancelling koptelefoon heb, is het best te doen behalve de spits, die probeer ik te mijden.
Helaas volgende week een afspraak net na de spits waar ik geen chauffeur (ik heb geen rijbewijs of auto) voor kan vinden (want ook midden in de stad dus echt onhandig), maar koptelefoon op en sudoko erbij.
Helaas volgende week een afspraak net na de spits waar ik geen chauffeur (ik heb geen rijbewijs of auto) voor kan vinden (want ook midden in de stad dus echt onhandig), maar koptelefoon op en sudoko erbij.
woensdag 28 februari 2018 om 12:31
Ja dat heb ik ook. Dan geeft het me een stukje rust, omdat ik dan weet hoelang ik er over doe, hoe het eruit ziet, etc. Ik kan goed wegen onthouden, dat scheelt ook wel denk ik.Hawelry schreef: ↑28-02-2018 12:09Als ik ergens voor het eerst heen moet, maak ik altijd een proef-reis. Dus ga ik een aantal dagen voor de afspraak de route vast fietsen/bus/metro/etc, daarnaast kijk ik hoe de het gebouw eruit ziet op google maps.
Ik ben altijd te vroeg voor afspraken, meestal 30 minuten soms langer. Dan probeer ik ergens onopvallend te zijn, in de zomer is dat makkelijker, kan je gewoon buiten rondje lopen.. In de stromende regen vind ik dat niet zo leuk.
Vakantie vind ik wel leuk, maar moet niet te lang duren, ik krijg dan stress/paniekerig gevoel dat er iets met mijn woning gebeurd of ik een belangrijke rekening misloop etc. Niet per se heimwee want ontdek graag de wereld.
woensdag 28 februari 2018 om 12:36
Ik ben juist heel blij met het OV! Ok, ik moet er wel wat tijd en energie in stoppen om uit te vogelen hoe en wat en het kost over het algemeen meer tijd omdat ik allerlei reservetijd in bouw voor noodgevallen en wijzigingen van de plannen.... Maar ik hoef me niet druk te maken om parkeren, rijden in de binnenstad, files, wegomleidingen etc. Ondertussen kan ik muziek luisteren, spelletje doen, boekje lezen... Misschien ook juist omdat ik in een grote stad woon. Ik snap vaak die parkeermeters niet of ben bang dat ik ze niet snap. Als ik gratis kan parkeren dan is de drempel vaak al weer lager.
Onbewust vreet het ongelooflijk veel energie (al die mensen, geluiden, kleuren etc.) maar daar ben ik me op dat moment vaak nog niet zo van bewust. Pas als ik weer richting huis ga voel ik me dan helemaal uitgeblust.
Onbewust vreet het ongelooflijk veel energie (al die mensen, geluiden, kleuren etc.) maar daar ben ik me op dat moment vaak nog niet zo van bewust. Pas als ik weer richting huis ga voel ik me dan helemaal uitgeblust.
woensdag 28 februari 2018 om 12:38
Doe ik ook en ben ook redelijk goed in wegen onthouden.Kwebbeltje91 schreef: ↑28-02-2018 12:31Ja dat heb ik ook. Dan geeft het me een stukje rust, omdat ik dan weet hoelang ik er over doe, hoe het eruit ziet, etc. Ik kan goed wegen onthouden, dat scheelt ook wel denk ik.
woensdag 28 februari 2018 om 12:40
Ja, haalt stukje reis-stress weg denk ik? Ik wil graag weten waar de verkeerslichten staan etc. En ik kan goed inschatten welke b-route ik dan moet nemen als de a-route op die dag dan opeens niet kan, want ik ''zie'' altijd gelijk dus de straten die ik kan nemen om om te rijden. Ik best veel richtingsgevoel, bij aardrijkskunde ooit geleerd hoe verschillende steden/dorpen zijn opgebouwd (de straten) en dat systeem is heel fijn en maak ik veel gebruik van.Kwebbeltje91 schreef: ↑28-02-2018 12:31Ja dat heb ik ook. Dan geeft het me een stukje rust, omdat ik dan weet hoelang ik er over doe, hoe het eruit ziet, etc. Ik kan goed wegen onthouden, dat scheelt ook wel denk ik.
Ook maak ik gebruik van rare herkenningspunten, ooit wezen wandelen in onbekende wijk en toen ik terug moest was onder andere mijn focus punt bepaalde scheve tegels, een groepje kippen (ja, echt) en een bakfiets die geparkeerd stond.
Man vind het superhandig, door mij verdwaalt hij nooit meer. - ook niet in buitenlandse steden -
