Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 5
dinsdag 19 mei 2020 om 21:29
Deel 4:
psyche/autisme-wie-ook-deel-4/list_messages/417545
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
Kind met autisme,
Ouder met autisme,
deel je ervaring.
psyche/autisme-wie-ook-deel-4/list_messages/417545
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
Kind met autisme,
Ouder met autisme,
deel je ervaring.
maandag 18 april 2022 om 22:51
Ik ga er al niet goed op als ik onverwacht op visite wordt gevraagd, kan me goed voorstellen dat je error kreeg en het niet goed meer kon volgen. Hoop dat je met de serie wat afleiding hebt kunnen vinden en de rust weer hebt kunnen vinden.
Vergeef me dat ik schreeuw wat ik niet weet en dat ik zwijg over wat helder is, dat ik nooit zeg wat ik bedoel en dingen roep die ik niet voel.
dinsdag 19 april 2022 om 08:03
Dat was vroeger bij mijn familie ook gebruikelijk. Alle neefjes en nichtjes bij elkaar. Tegenwoordig zie ik ze niet meer - vanwege de afstand, maar ook omdat iedereen inmiddels eigen gezinnen heeft.
Onverwachte uitnodigingen hou ik ook niet van. Ik voel me ook niet verplicht ze aan te nemen (en ik geef dan ook niet autisme als reden, al begrijpen mijn ouders - die ervan weten - me nu wel beter).
Eten bij anderen doe ik eigenlijk sowieso niet - en zéker niet onverwacht. Dat vind ik echt heel ongemakkelijk en naar.
Met kerst ga ik tegenwoordig ‘s middags twee uurtjes bij m’n oude gezin en aanhang langs en tegen de tijd dat zij dan uitgebreid gaan eten ga ik lekker weer naar huis.
Vroeger bleef ik wel maar dat gaf me enorm veel spanning, kleine kinderen die druk waren, veel geluid, verplichte gezelligheid. Ik werd daar juíst niet gezelliger van.
Nu ik het van tevoren afgebakend heb, iedereen dat ook weet en me niet over probeert te halen langer te blijven, is het ook oprecht gezellig en zie ik er niet meer zo tegenop.
Ik deed dat al een paar jaar zo voor ik de diagnose kreeg - ben toen zelfs een paar keer helemaal niet geweest met een smoes dat ik bij een vriendin was -, en toen was er toch wel onbegrip. De diagnose heeft wat dit soort dingen betreft voor hun wel wat puzzelstukjes op hun plaats doen vallen en dat is fijn.
Onverwachte uitnodigingen hou ik ook niet van. Ik voel me ook niet verplicht ze aan te nemen (en ik geef dan ook niet autisme als reden, al begrijpen mijn ouders - die ervan weten - me nu wel beter).
Eten bij anderen doe ik eigenlijk sowieso niet - en zéker niet onverwacht. Dat vind ik echt heel ongemakkelijk en naar.
Met kerst ga ik tegenwoordig ‘s middags twee uurtjes bij m’n oude gezin en aanhang langs en tegen de tijd dat zij dan uitgebreid gaan eten ga ik lekker weer naar huis.
Vroeger bleef ik wel maar dat gaf me enorm veel spanning, kleine kinderen die druk waren, veel geluid, verplichte gezelligheid. Ik werd daar juíst niet gezelliger van.
Nu ik het van tevoren afgebakend heb, iedereen dat ook weet en me niet over probeert te halen langer te blijven, is het ook oprecht gezellig en zie ik er niet meer zo tegenop.
Ik deed dat al een paar jaar zo voor ik de diagnose kreeg - ben toen zelfs een paar keer helemaal niet geweest met een smoes dat ik bij een vriendin was -, en toen was er toch wel onbegrip. De diagnose heeft wat dit soort dingen betreft voor hun wel wat puzzelstukjes op hun plaats doen vallen en dat is fijn.
dinsdag 19 april 2022 om 13:38
Herkenbaar. Jaren voordat ik mijn diagnose kreeg, heb ik bijvoorbeeld al verjaardagen afgeschaft. Ik werd daar zo ongelukkig van. Mijn eigen verjaardag vier ik ook niet.OohBoy schreef: ↑19-04-2022 08:03Dat was vroeger bij mijn familie ook gebruikelijk. Alle neefjes en nichtjes bij elkaar. Tegenwoordig zie ik ze niet meer - vanwege de afstand, maar ook omdat iedereen inmiddels eigen gezinnen heeft.
Onverwachte uitnodigingen hou ik ook niet van. Ik voel me ook niet verplicht ze aan te nemen (en ik geef dan ook niet autisme als reden, al begrijpen mijn ouders - die ervan weten - me nu wel beter).
Eten bij anderen doe ik eigenlijk sowieso niet - en zéker niet onverwacht. Dat vind ik echt heel ongemakkelijk en naar.
Met kerst ga ik tegenwoordig ‘s middags twee uurtjes bij m’n oude gezin en aanhang langs en tegen de tijd dat zij dan uitgebreid gaan eten ga ik lekker weer naar huis.
Vroeger bleef ik wel maar dat gaf me enorm veel spanning, kleine kinderen die druk waren, veel geluid, verplichte gezelligheid. Ik werd daar juíst niet gezelliger van.
Nu ik het van tevoren afgebakend heb, iedereen dat ook weet en me niet over probeert te halen langer te blijven, is het ook oprecht gezellig en zie ik er niet meer zo tegenop.
Ik deed dat al een paar jaar zo voor ik de diagnose kreeg - ben toen zelfs een paar keer helemaal niet geweest met een smoes dat ik bij een vriendin was -, en toen was er toch wel onbegrip. De diagnose heeft wat dit soort dingen betreft voor hun wel wat puzzelstukjes op hun plaats doen vallen en dat is fijn.
Nu ga ik sporadisch, als iemand 50 wordt ofzo.
Maar dan ook nog steeds heel kort. Dat geeft wel een prettig gevoel moet ik zeggen.
Andere feesten als vrijgezellen feesten, babyshowers enzo ging ik ook niet heen. Gelukkig nader ik zelf ook de 50 dus dit is ook niet meer aan de orde.
dinsdag 21 juni 2022 om 21:25
Heyy,
Ik heb een vraagje. Ik zou een nieuw topic kunnen openen, maar laat ik hier eens beginnen voor ik alweer een topic over dit onderwerp open. Voor wat meer achtergrond info, lees vooral mijn eerdere topics.
Korte samenvatting is: ik heb last van angst en ocd gedachtes. Deze ocd gedachtes gaan vooral over oogcontact: ik heb een hyperfocus op oogcontact. Ik ben hier constant alert op, aan t scannen en angstig om, wat weer zorgt voor overprikkeling en hoofdpijn. Ik heb t zelfs bij tv kijken of foto's kijken. Naja goed, ocd dus (hyperawareness ocd voor degene die geïnteresseerd is).
Van mn behandelaar moet ik juist de focus op oogcontact gaan leggen (exposure & response prevention). Maar dit voelt ontzettend onnatuurlijk en eng. Ik krijg nauwelijks wat van t gesprek mee daardoor, wat dus ook ontzettend vermoeiend is. Ik heb zelf t vermoeden dat er mogelijk ook ass speelt (juist hierom). Hier ben ik op getest en toen kwam t er niet uit. Mijn vraag aan jullie is eigenlijk: als je ass hebt, is oogcontact ook vaak eng/intimiderend toch? Hoe voelt oogcontact voor jullie? En kun je dat makkelijk loslaten om geen oogcontact of op een andere manier oogcontact te maken? En stel je zou tijdens een film(pje) op een foto van iemand, diegene in de ogen kijken. Is/voelt dat dan ook eng?
Dit zal voor iedereen anders zijn uiteraard. Dus ik ben benieuwd naar hoe dit voor jullie is.
Ik heb een vraagje. Ik zou een nieuw topic kunnen openen, maar laat ik hier eens beginnen voor ik alweer een topic over dit onderwerp open. Voor wat meer achtergrond info, lees vooral mijn eerdere topics.
Korte samenvatting is: ik heb last van angst en ocd gedachtes. Deze ocd gedachtes gaan vooral over oogcontact: ik heb een hyperfocus op oogcontact. Ik ben hier constant alert op, aan t scannen en angstig om, wat weer zorgt voor overprikkeling en hoofdpijn. Ik heb t zelfs bij tv kijken of foto's kijken. Naja goed, ocd dus (hyperawareness ocd voor degene die geïnteresseerd is).
Van mn behandelaar moet ik juist de focus op oogcontact gaan leggen (exposure & response prevention). Maar dit voelt ontzettend onnatuurlijk en eng. Ik krijg nauwelijks wat van t gesprek mee daardoor, wat dus ook ontzettend vermoeiend is. Ik heb zelf t vermoeden dat er mogelijk ook ass speelt (juist hierom). Hier ben ik op getest en toen kwam t er niet uit. Mijn vraag aan jullie is eigenlijk: als je ass hebt, is oogcontact ook vaak eng/intimiderend toch? Hoe voelt oogcontact voor jullie? En kun je dat makkelijk loslaten om geen oogcontact of op een andere manier oogcontact te maken? En stel je zou tijdens een film(pje) op een foto van iemand, diegene in de ogen kijken. Is/voelt dat dan ook eng?
Dit zal voor iedereen anders zijn uiteraard. Dus ik ben benieuwd naar hoe dit voor jullie is.
Zwetser
dinsdag 21 juni 2022 om 22:49
Wat je zelf al zegt: dat is echt voor iedereen anders.
Ik heb geen moeite met oogcontact, hoewel ik het wel een uitzoekerij vind hoe lang je dan precies oogcontact maakt en hoe lang dan weer niet. Want elkaar continu aankijken doet niemand.
Op zich maakt in mijn idee de exacte diagnose niet zoveel uit, zolang jij je erin herkent en de juiste behandeling en begeleiding krijgt.
Moeite met oogcontact komt idd vaak voor bij ASS, maar kan natuurlijk ook samenhangen met bijvoorbeeld angst.
Overigens vind ik dat exposure-idee van je behandelaar nogal twijfelachtig. Want wordt je leven beter als je meer oogcontact maakt? Of vooral als je kunt accepteren hoe het is?
Ik heb geen moeite met oogcontact, hoewel ik het wel een uitzoekerij vind hoe lang je dan precies oogcontact maakt en hoe lang dan weer niet. Want elkaar continu aankijken doet niemand.
Op zich maakt in mijn idee de exacte diagnose niet zoveel uit, zolang jij je erin herkent en de juiste behandeling en begeleiding krijgt.
Moeite met oogcontact komt idd vaak voor bij ASS, maar kan natuurlijk ook samenhangen met bijvoorbeeld angst.
Overigens vind ik dat exposure-idee van je behandelaar nogal twijfelachtig. Want wordt je leven beter als je meer oogcontact maakt? Of vooral als je kunt accepteren hoe het is?
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 21 juni 2022 om 23:27
Hoi Solomio,Solomio schreef: ↑21-06-2022 22:49Wat je zelf al zegt: dat is echt voor iedereen anders.
Ik heb geen moeite met oogcontact, hoewel ik het wel een uitzoekerij vind hoe lang je dan precies oogcontact maakt en hoe lang dan weer niet. Want elkaar continu aankijken doet niemand.
Op zich maakt in mijn idee de exacte diagnose niet zoveel uit, zolang jij je erin herkent en de juiste behandeling en begeleiding krijgt.
Moeite met oogcontact komt idd vaak voor bij ASS, maar kan natuurlijk ook samenhangen met bijvoorbeeld angst.
Overigens vind ik dat exposure-idee van je behandelaar nogal twijfelachtig. Want wordt je leven beter als je meer oogcontact maakt? Of vooral als je kunt accepteren hoe het is?
Dankjewel voor je reactie. De juiste behandeling is volgens mij in dit geval sterk afhankelijk van de juiste diagnose. Speelt autisme een rol, dan zou t raar zijn om de focus juist te verleggen naar oogcontact maken en daarmee antst op te roepen. Bij OCD is dit wel de gebruikelijke behandelmethode. Het idee is dat ik aan oogcontact allerlei angstgedachtes gekoppeld heb (dwanghandelingen in mijn hoofd). Met ERP ga je bewust die angstgedachtes oproepen en ze onder ogen zien ipv ze te ontvluchten. Daar is mn huidige therapie dus ook op gebasseerd. Maar mocht er toch autisme spelen, dan vraag ik me inderdaad af of dit de juiste aanpak is. Misschien goed om te vermelden nog: ik heb deze oogcontact obsessie nu bijna 2 jaar en ben ondertussen in behandeling bij hsk bij een vestiging die gespecialiseerd is in angst & dwang. Dus ze hebben wel best wat ervaring met ocd.
Het is uiteraard voor iedereen anders, maar bij autisme is wel bekend dat t een vaak voorkomend kenmerk is. Dit is überhaupt de reden (opzoeken of ik mogelijk autisme had) waarom die hele obsessie begonnen is. Maar daarom ben ik benieuwd hoe "moeite met oogcontact" ervaren wordt door mensen met autisme (en ik snap dat ik dan nog 10 verschillende verhalen krijg van 10 mensen, maar dat is prima).
Ik wil vooral bereiken dat die hele obsessie weggaat. Ik kan niet eens een film kijken of een foto bekijken zonder dat mijn hoofd getriggerd raakt, geobsedeerd door waar andere mensen kijken, ik angstig word, overprikkeld, hoofdpijn krijg enz. Ik wil dat die obsessie weggaat en ik weer een gesprek kan voeren, waarbij ik met mn gedachtes bij t gesprek ben. Mijn leven wordt niet beter van meer oogcontact, al verteld mijn hoofd me wel dat oogcontact ontzettend belangrijk is: "want anders ben ik raar... En dat wil ik ten allen tijden voorkomen". Dus hier is zeker ook iets te winnen. Ik denk dat acceptatie ook een belangrijk punt is, maar dat klinkt zoveel makkelijker dan t is.
Zwetser
dinsdag 21 juni 2022 om 23:47
Ik heb autisme en las je vraag. Ik heb sinds ik me kan herinneren moeite met oogcontact houden. Ik heb de neiging vaak (kort of langer) weg te kijken omdat het simpelweg te intens is. Ik ervaar onrust en angst en er ligt veel druk op. Gedachten als ik moet aankijken, geen oogcontact is onbeleefd, ziet diegene mijn angst? kijk ik normaal of niet? wat denkt de ander als ik een tijd omlaag kijk? en dat allemaal terwijl ik me probeer te concentreren op het onderwerp of de inhoud die besproken wordt. Als ik met iemand ben bij wie ik me op mijn gemak voel maak ik relatief weinig oogcontact. Ik waardeer het dat deze mensen daar goed aan gewend zijn. Ik kan dan veel beter communiceren omdat ik meer vanuit mijn eigen wereld kan denken en praten, ongehinderd door de extra spanning die maakt dat ik niet meer bij mezelf en mijn binnenwereld kan zijn. Ik ben dan hyper alert op de buitenwereld en de andere persoon en of ik wel het juiste doe. Zeg, kijk, zit, beweeg. Het lijkt soms bijna een soort primitieve doodsangst.
“
dinsdag 21 juni 2022 om 23:54
Mocht je toch autisme hebben zou het daar goed in kunnen passen. Het maskeren is vooral bij vrouwen vaak een groot onderdeel van autisme. Dat je zo graag normaal wilt zijn of tenminste lijken, en steeds bewust bent van wat anderen doen en soms imiteert, alles om maar er bij te horen op een primitief niveau (groepsdieren, overleving, reptielenbrein) en er niet buiten te willen vallen en geaccepteerd te worden. Terwijl met autisme veel dingen nu eenmaal anders zijn en werken. Zoals de filters. Of dat er te veel verbindingen tussen de neuronen nog werkzaam zijn die bij anderen in hun ontwikkeling uitgedoofd zijn las ik eens, waardoor alles intenser binnenkomt. Dus je moet je voortdurend aanpassen wil je neurotypisch / ‘normaal’ overkomen. En dat kost heeeeeel veel energie: qua denken, rekenen, opletten, reageren, bang zijn fouten te maken, eventueel schaamte, spanning, ongemakkelijkheid.
Ik schreef dit op zodat je wellicht nog wat meer aanknopingspunten hebt in je zoektocht.
Ik schreef dit op zodat je wellicht nog wat meer aanknopingspunten hebt in je zoektocht.
“
woensdag 22 juni 2022 om 00:01
Wat zijn jouw angstgedachtes allemaal? Heb je dezelfde gedachten bij real life mensen als wanneer je in ogen op een foto of filmpje kijkt? Wat gebeurt er dan? Weet je eigenlijk waardoor of hoe die obsessie is ontstaan? Is het een kwestie van leeftijd of levensfase of is er iets gebeurd? Wat was voor jou destijds see aanleiding om te gaan onderzoeken of je ass kon hebben?
ALS er sprake is van ASS en de ocd kliniek kijkt vanuit hun ocd en exposure bril dan is de behandeling denk ik echt een mega non-match. Vandaar dat ik benieuwd was of je eventueel ook andere ass kenmerken herkent of het alleen die ogen zijn.
ALS er sprake is van ASS en de ocd kliniek kijkt vanuit hun ocd en exposure bril dan is de behandeling denk ik echt een mega non-match. Vandaar dat ik benieuwd was of je eventueel ook andere ass kenmerken herkent of het alleen die ogen zijn.
“
woensdag 22 juni 2022 om 07:18
Dat is m.i. een groot misverstand. Het misverstand namelijk dat als er sprake is van autisme dat het er dan min of meer bijhoort, terwijl als het bij de ocd hoort dat je er dan iets aan moet (en kunt) doen.Student201 schreef: ↑21-06-2022 23:27Hoi Solomio,
Dankjewel voor je reactie. De juiste behandeling is volgens mij in dit geval sterk afhankelijk van de juiste diagnose. Speelt autisme een rol, dan zou t raar zijn om de focus juist te verleggen naar oogcontact maken en daarmee antst op te roepen. Bij OCD is dit wel de gebruikelijke behandelmethode. Het idee is dat ik aan oogcontact allerlei angstgedachtes gekoppeld heb (dwanghandelingen in mijn hoofd). Met ERP ga je bewust die angstgedachtes oproepen en ze onder ogen zien ipv ze te ontvluchten. Daar is mn huidige therapie dus ook op gebasseerd. Maar mocht er toch autisme spelen, dan vraag ik me inderdaad af of dit de juiste aanpak is. Misschien goed om te vermelden nog: ik heb deze oogcontact obsessie nu bijna 2 jaar en ben ondertussen in behandeling bij hsk bij een vestiging die gespecialiseerd is in angst & dwang. Dus ze hebben wel best wat ervaring met ocd.
Het idee dus dat autisme dingen veroorzaakt.
Zo werkt het niet, althans, tot op heden is daar geen enkele aanwijzing voor.
Als jij last hebt van die oogcontact-obsessie kun je daar iets aan proberen te doen.
De oorzaak is daarbij niet echt interessant.
Autisme is nooit de oorzaak van iets, omdat er helemaal geen aanwijzingen zijn dat er bij autisten daadwerkelijk iets in de hersenen anders werkt.
Als je een x aantal kenmerken hebt krijg je de diagnose autisme.
Eén van die kenmerken is meestal wel dat je niet makkelijk kunt veranderen. Maar onmogelijk is het niet.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 22 juni 2022 om 22:49
Hoi Wolke,Wolkjebovendezee schreef: ↑21-06-2022 23:47Ik heb autisme en las je vraag. Ik heb sinds ik me kan herinneren moeite met oogcontact houden. Ik heb de neiging vaak (kort of langer) weg te kijken omdat het simpelweg te intens is. Ik ervaar onrust en angst en er ligt veel druk op. Gedachten als ik moet aankijken, geen oogcontact is onbeleefd, ziet diegene mijn angst? kijk ik normaal of niet? wat denkt de ander als ik een tijd omlaag kijk? en dat allemaal terwijl ik me probeer te concentreren op het onderwerp of de inhoud die besproken wordt. Als ik met iemand ben bij wie ik me op mijn gemak voel maak ik relatief weinig oogcontact. Ik waardeer het dat deze mensen daar goed aan gewend zijn. Ik kan dan veel beter communiceren omdat ik meer vanuit mijn eigen wereld kan denken en praten, ongehinderd door de extra spanning die maakt dat ik niet meer bij mezelf en mijn binnenwereld kan zijn.Ik ben dan hyper alert op de buitenwereld en de andere persoon en of ik wel het juiste doe. Zeg, kijk, zit, beweeg. Het lijkt soms bijna een soort primitieve doodsangst.
Dankjewel voor je reactie. De stukjes hierboven die ik dikgedrukt heb zijn ZO ONTZETTEND herkenbaar. Ik was hier vroeger echter nooit mee bezig. Geen idee hoe ik toen oogcontact maakte, maar ik heb er nooit ook maar 1 seconde bij stilgestaan. Het is bij mij echt begonnen toen ik erop begon te letten, maar dit soort gedachtes heb ik ook precies. Tijdens het aankijken ben ik ook hyperalert op alles: hoe bewegen diegene zijn ogen? Waar kijkt diegene? Als hij/zij knippert, begin ik ook te knipperen etc. Ik voel de angst al als diegene me niet eens aankijkt. Sterker nog: als ik auto rijd en er komt me iemand tegemoet gefietst, dan gaan mijn gedachtes al naar oogcontact. Ik kan (meestal) niet eens normaal kijken wie diegene is, zonder gestresst te raken om oogcontact en dan gaan er al allerlei kronkels door mijn hoofd...
Zwetser
woensdag 22 juni 2022 om 23:08
Dankjewel nogmaals. Ook voor je bericht hierboven. Komt erg overeen met hoe ik ook denk. Ik ben geen vrouw, maar mogelijk wel ontzettend goed in maskeren. Dit heb ik ook duidelijk aangegeven aan mijn behandelaar.Wolkjebovendezee schreef: ↑22-06-2022 00:01Wat zijn jouw angstgedachtes allemaal? Heb je dezelfde gedachten bij real life mensen als wanneer je in ogen op een foto of filmpje kijkt? Wat gebeurt er dan? Weet je eigenlijk waardoor of hoe die obsessie is ontstaan? Is het een kwestie van leeftijd of levensfase of is er iets gebeurd? Wat was voor jou destijds see aanleiding om te gaan onderzoeken of je ass kon hebben?
ALS er sprake is van ASS en de ocd kliniek kijkt vanuit hun ocd en exposure bril dan is de behandeling denk ik echt een mega non-match. Vandaar dat ik benieuwd was of je eventueel ook andere ass kenmerken herkent of het alleen die ogen zijn.
Over dit bericht: zoals ik al typte, mijn gedachtes lijken erg op die van jou. Ik moet iemand aankijken. Ik moet dat ook nog eens doen zonder spanning te voelen. Ik moet ook het gesprek goed volgen. Ik moet kijken waar andere mensen kijken en als ze mijn kant opkijken moet ik ook oogcontact maken. Ik wil niet dat mensen me raar vinden omdat ik wegkijk. Ik ben, door de spanning, zo hyperbewust dat ik constant oplet waar andere mensen kijken. Als ik dan wegkijk, voel ik nog steeds heel veel spanning, omdat ik én wegkijk én nog steeds in de gaten heb dat die andere mij aankijkt. En dan moet je ook nog eens het gesprek proberen te volgen en daarop te antwoorden. Zo ontzettend vermoeiend zucht. Bij filmpjes/mensen op straat etc. heb ik hetzelfde. Ik moet van mezelf dan mensen aankijken, maar zonder spanning te voelen (neutraal). Maarjah, die spanning is er al voordat ik iemand überhaupt aankijk. Niet aankijken werkt ook niet, want dan ben ik nog steeds hyperbewust van alle prikkels om me heen + dat ik diegene niet aankijk.
Over die andere vragen, wat interessante vragen zijn: de hele achtergrond is een wat lang verhaal. Mocht je geïnteresseerd zijn, dan kun je hier kijken (psyche/ocd-en-angst-iemand-tips/list_me ... #p33734316) + in de topics die ik daar vermeld. Ik heb altijd al wel wat angstklachten gehad, maar die nooit als zodanig ervaren. Verder was ik vroeger heeeel erg verlegen en wilde ik het liefste zowat constant aan mam vastgeplakt zijn. Ook vond ik het moeilijk om aansluiting te vinden in een nieuwe groep, wat ik vooral op de middelbare school goed merkte. Vanaf toen ergens, vanaf een jaar of 14 - 16 ofzo denk ik, begon ik ook het gevoel te krijgen dat ik anders was dan de rest, en dan vooral op sociaal vlak had ik wel moeite om erbij te horen.
De psychische klachten zijn begonnen toen ik tinnitus kreeg zo'n 5 jaar geleden inmiddels (gelukkig is dat weer weg). Maar sindsdien is wel het piekeren en de zoektocht naar mezelf begonnen. Dit heeft geresulteerd in heel veel angst voor tinnitus, daarna een zoektocht naar mijn geaardheid, daarna wie ben ik nu eigenlijk, en toen kwam ik ass op het spoor. In de tussentijd heb ik nog wat obsessie/angst klachten gehad, zoals constant de tredes van een trap tellen of constant een liedje in mijn hoofd, wat beide ook zeer vermoeiend was. Door het zoeken naar info over autisme, kwam ik dit van oogcontact tegen. Ik ging erop letten, merkte dat ik het lastig vond en intens, ging letten op hoe andere mensen dit deden, hoe mensen op tv dit deden en zag toen dat zij dit heel normaal deden terwijl ik het toen dus heel intens vond. En zo kwam weer de angst dat ik ook oogcontact moest maken zonder erbij na te denken, omdat ik anders raar was etc. En de obsessie was geboren.
Vanwege de twijfel om ass, ben ik ook bang dat deze behandeling niet de juiste is. Ik doe ook niet veel anders dan ik voor mijn behandeling deed. Ook toen keek ik mensen vaak gewoon aan, omdat het van mezelf moest. Maar dat levert altijd angst en overprikkeling op. Wel is dit de ene keer meer dan de andere. Maar ik ben er altijd heel bewust mee bezig en voel spanning.
(sorry, lang berichtje)
Zwetser
woensdag 22 juni 2022 om 23:12
Dit vind ik trouwens ook zeer interessant wat je hier noemt. Ga ik eens over nadenken.Solomio schreef: ↑22-06-2022 07:18Dat is m.i. een groot misverstand. Het misverstand namelijk dat als er sprake is van autisme dat het er dan min of meer bijhoort, terwijl als het bij de ocd hoort dat je er dan iets aan moet (en kunt) doen.
Het idee dus dat autisme dingen veroorzaakt.
Zo werkt het niet, althans, tot op heden is daar geen enkele aanwijzing voor.
Als jij last hebt van die oogcontact-obsessie kun je daar iets aan proberen te doen.
De oorzaak is daarbij niet echt interessant.
Autisme is nooit de oorzaak van iets, omdat er helemaal geen aanwijzingen zijn dat er bij autisten daadwerkelijk iets in de hersenen anders werkt.
Als je een x aantal kenmerken hebt krijg je de diagnose autisme.
Eén van die kenmerken is meestal wel dat je niet makkelijk kunt veranderen. Maar onmogelijk is het niet.
Autisme is denk ik niet de oorzaak. Ik herken me, wat betreft klachten, veruit het meeste in ocd. Echter, als voor mij als persoon (met of zonder ass) oogcontact überhaupt onnatuurlijk voelt en dat vroeger ook al was, dan ga ik er met deze therapie niet uitkomen denk ik. Het voelt nu heel onnatuurlijk en eng. Maar de vraag is: komt dat door mijn ocd/hyperbewustzijn óf voelt voor mij als persoon oogcontact gewoon heel intens en onnatuurlijk?
Dit is een vraag waar ik probeer uit te komen, maar die ontzettend lastig is natuurlijk. Het kan namelijk ook best zijn dat ik iemand vroeger ook nooit "echt" of lang aankeek. Maar ik zou het echt niet weten, omdat ik er toen nooit over nadacht. Wat ik toen deed, ging vanzelf.
Zwetser
donderdag 23 juni 2022 om 01:55
Hoi Student,
Ik moet bij nader inzien (:)) zeggen dat ik toen ik kleiner was (ik zei eerst zolang ik me kan herinneren), ook niet bewust was van een oog contact probleem. Ik denk dat ik als kind verlegen was als typering, als puber mega onzeker, moeite met aansluiting en sociaal contact, en misschien ben ik pas de laatste paar jaar vanaf het in zicht komen van de autisme diagnose zo hyper bewust geworden van het oogcontact. Omdat ik herkende dat ik dat lastig vond en vanaf daar kwam er gewoonweg veel meer bewustzijn op. Alsof ik eerst in een soort algemene overweldigende sociale angst leefde tijdens gesprekken, en nu de dingen beter kan ontleden (omdat door te leren over autisme je de woorden en beschrijvingen krijgt van de ervaring en je het daarom pas echt met bewustzijn kunt ervaren). Nu pas kan ik dit oogcontact fenomeen ook beschrijven aan anderen.
Laatst deed ik een experiment met mijn vriend. Ik vroeg hem mij eerst in mijn ogen aan te kijken, en daarna tussen mijn ogen in. Vanaf een a twee meter afstand. Omdat ik wilde weten of het zou opvallen als je mensen niet direct aankijkt. Ook deed ik dat andersom bij hem terwijl hij praatte. Terwijl je in het midden van de ogen tussen de wenkbrauwen kijkt zie in je periferie wel de beide ogen nog. Beiden vonden we het opvallend genoeg het prettigste als de ander zo keek ipv direct in ogen. Het was dan een mildere en meer aankijkende blik. (Ik denk dat ik door mijn ongemak mensen soms juist te gefixeerd aankijk, en angstig? op foto’s heb ik vaak een lichtelijk verschrikte blik)
Nog iets! Die mensen op straat! Vreselijk soms! Behalve als ik in een prima of relaxede bui ben. Al vanaf meters begin ik me zorgen te maken of ik moet kijken, wanneer ik moet kijken, hoe lang of hoe kort, en hoe. Direct die spanning. Ik probeer tegenwoordig zo lang mogelijk in mijn eigen wereld te blijven en dan op het goede moment even op te kijken. In ogen of even aandacht geven aan hun romp, een soort teken van ik heb je gezien, je bestaat. Ik ben soms ook bang om mensen te negeren dus ‘moet’ van mezelf hen erkennen. Hoewel ik sommige buien juist iedereen straal kan negeren omdat ik me bijvoorbeeld heel erg erger aan van alles of haast heb. Hoe dan ook, ik hoorde een keer dat wij mensen evolutionair gezien zodra we in de verte een ander van onze soort zien ook allemaal heel kort een soort doodsangst ervaren: “ kan ik het eten? kan het mij opeten? kan ik er seks mee hebben? “ tja.
Blij dat je iets aan mijn stukjes had, dat hoopte ik al! Ik ga later nog een keer het rustig doorlezen, misschien heb ik nog iets toe te voegen. Voor nu alleen de vraag: waarom was er ooit gebleken dat je geen ass zou hebben? scoorde je niet hoog genoeg zogezegd?
Ik moet bij nader inzien (:)) zeggen dat ik toen ik kleiner was (ik zei eerst zolang ik me kan herinneren), ook niet bewust was van een oog contact probleem. Ik denk dat ik als kind verlegen was als typering, als puber mega onzeker, moeite met aansluiting en sociaal contact, en misschien ben ik pas de laatste paar jaar vanaf het in zicht komen van de autisme diagnose zo hyper bewust geworden van het oogcontact. Omdat ik herkende dat ik dat lastig vond en vanaf daar kwam er gewoonweg veel meer bewustzijn op. Alsof ik eerst in een soort algemene overweldigende sociale angst leefde tijdens gesprekken, en nu de dingen beter kan ontleden (omdat door te leren over autisme je de woorden en beschrijvingen krijgt van de ervaring en je het daarom pas echt met bewustzijn kunt ervaren). Nu pas kan ik dit oogcontact fenomeen ook beschrijven aan anderen.
Laatst deed ik een experiment met mijn vriend. Ik vroeg hem mij eerst in mijn ogen aan te kijken, en daarna tussen mijn ogen in. Vanaf een a twee meter afstand. Omdat ik wilde weten of het zou opvallen als je mensen niet direct aankijkt. Ook deed ik dat andersom bij hem terwijl hij praatte. Terwijl je in het midden van de ogen tussen de wenkbrauwen kijkt zie in je periferie wel de beide ogen nog. Beiden vonden we het opvallend genoeg het prettigste als de ander zo keek ipv direct in ogen. Het was dan een mildere en meer aankijkende blik. (Ik denk dat ik door mijn ongemak mensen soms juist te gefixeerd aankijk, en angstig? op foto’s heb ik vaak een lichtelijk verschrikte blik)
Nog iets! Die mensen op straat! Vreselijk soms! Behalve als ik in een prima of relaxede bui ben. Al vanaf meters begin ik me zorgen te maken of ik moet kijken, wanneer ik moet kijken, hoe lang of hoe kort, en hoe. Direct die spanning. Ik probeer tegenwoordig zo lang mogelijk in mijn eigen wereld te blijven en dan op het goede moment even op te kijken. In ogen of even aandacht geven aan hun romp, een soort teken van ik heb je gezien, je bestaat. Ik ben soms ook bang om mensen te negeren dus ‘moet’ van mezelf hen erkennen. Hoewel ik sommige buien juist iedereen straal kan negeren omdat ik me bijvoorbeeld heel erg erger aan van alles of haast heb. Hoe dan ook, ik hoorde een keer dat wij mensen evolutionair gezien zodra we in de verte een ander van onze soort zien ook allemaal heel kort een soort doodsangst ervaren: “ kan ik het eten? kan het mij opeten? kan ik er seks mee hebben? “ tja.
Blij dat je iets aan mijn stukjes had, dat hoopte ik al! Ik ga later nog een keer het rustig doorlezen, misschien heb ik nog iets toe te voegen. Voor nu alleen de vraag: waarom was er ooit gebleken dat je geen ass zou hebben? scoorde je niet hoog genoeg zogezegd?
“
donderdag 23 juni 2022 om 02:00
PS: met filmpjes van mensen heb ik helemaal geen probleem volgens mij. Die mensen kunnen míj namelijk niet zien. Dan kijk ik vanuit mijn eigen wereld naar iets niet levends. Maar ook dieren of kinderen aankijken is geen probleem. Die zijn puur, er zit geen oordeel in. Hoewel ik soms een kat wel veroordelend vond kunnen kijken of geïrriteerd 
(wellicht projectie) maar goed. Het zijn vooral volwassenen. Hoe werkt dat bij jou dan dat filmpjes al lastig kunnen zijn? Ook als je alleen bent of alleen in sociaal gezelschap? Bij mij is het probleem het gezien worden. Dat geeft angst waardoor ik niet meer kan ‘zien’ naar bezig ben met gezien worden. Maar tegelijkertijd ook heel erg aan het opmerken wat er in detail in het gezicht van de ander gebeurt.
(wellicht projectie) maar goed. Het zijn vooral volwassenen. Hoe werkt dat bij jou dan dat filmpjes al lastig kunnen zijn? Ook als je alleen bent of alleen in sociaal gezelschap? Bij mij is het probleem het gezien worden. Dat geeft angst waardoor ik niet meer kan ‘zien’ naar bezig ben met gezien worden. Maar tegelijkertijd ook heel erg aan het opmerken wat er in detail in het gezicht van de ander gebeurt.
“
donderdag 23 juni 2022 om 03:18
Solomio, jij hebt sterke gedachten over wat autisme wel of niet is, maar daar zijn verschillende meningen over. Er zijn ook onderzoekers die zeggen dat de structuur van de hersenen wel degelijk verschillend zijn bij mensen met autisme. En dat betekend dus dat autisme wel degelijk dingen veroorzaakt.
Hier is zo' n onderzoek, wel in het engels helaas:
https://www.spectrumnews.org/news/autis ... nitive%20p
Er word nog veel onderzoek gedaan naar wat autisme nu precies is, en verschillende onderzoekers komen tot verschillende conclusies.
Jij en ik kijken ook al heel anders naar autisme,omdat we andere onderzoeken lijken te volgen.
Hier is zo' n onderzoek, wel in het engels helaas:
https://www.spectrumnews.org/news/autis ... nitive%20p
Er word nog veel onderzoek gedaan naar wat autisme nu precies is, en verschillende onderzoekers komen tot verschillende conclusies.
Jij en ik kijken ook al heel anders naar autisme,omdat we andere onderzoeken lijken te volgen.
donderdag 23 juni 2022 om 03:59
Dit is ook een leuke om te lezen vind ik.
Het legt uit dat onderzoekers hebben gevonden dat de hersenen van autisten anders zijn dan van gewone mensen, doordat er delen hyper- en hypo actief zijn bij autisten, maar dat er ook weer verschillen zijn tussen de hersenen van autisten onderling als het gaat om welke delen precies, wat weer het verschil tussen autisten onderling verklaard.
Ondanks het feit dat de hersenen van autisten ook onderling verschillen, is het verschil tussen gewone en autistische hersenen aantoonbaar, vanwege de verstoorde reactiviteit van de neuronen in verschillende gebieden.
https://embrace-autism.com/autistic-bra ... nectivity/
Het legt uit dat onderzoekers hebben gevonden dat de hersenen van autisten anders zijn dan van gewone mensen, doordat er delen hyper- en hypo actief zijn bij autisten, maar dat er ook weer verschillen zijn tussen de hersenen van autisten onderling als het gaat om welke delen precies, wat weer het verschil tussen autisten onderling verklaard.
Ondanks het feit dat de hersenen van autisten ook onderling verschillen, is het verschil tussen gewone en autistische hersenen aantoonbaar, vanwege de verstoorde reactiviteit van de neuronen in verschillende gebieden.
https://embrace-autism.com/autistic-bra ... nectivity/
donderdag 23 juni 2022 om 05:58
Ook nog een belgische link gevonden, waarin wordt uitgelegd dat er tot voor kort geen goede technieken waren om de verschillen in beeld te brengen. Door verbeterde technieken lukt dat nu wel.
https://www.participate-autisme.be/go/n ... rsenen.cfm
https://www.participate-autisme.be/go/n ... rsenen.cfm
donderdag 23 juni 2022 om 06:52
Tja, dit is een duidelijk voorbeeld van dat je die onderzoeken aanhaalt die jouw mening ondersteunen.
Ik vind net zoveel andere linkjes, bijv: https://youthonderzoek.nl/2021/03/16/ku ... isme-hebt/
Maar op dit moment is het nog niet mogelijk om autisme objectief aan te tonen en krijg je een diagnose op basis van een pakketje gedragskenmerken.
Als autisme ooit objectief aantoonbaar is zal ongetwijfeld blijken dat er mensen zijn die op basis van gedrag in aanmerking komen voor een diagnose, maar op basis van bijv een hersenscan niet. Bij die mensen wordt dat gedrag dan dus ergens anders door verklaard.
En zolang de diagnose nog gesteld wordt op basis van gedrag, en het resultaat ook nog verschilt per onderzoeker, kun je niet betrouwbaar zeggen dat autisme dingen veroorzaakt.
Niet omdat dat niet zo zou zijn, maar omdat we op dit moment nog helemaal niet in staat zijn om dat aan te tonen.
Ik ben onlangs bij de inaugurele rede geweest van Sander Begeer, professor autisme en diversiteit, en hij zei duidelijk dat er tot op heden geen noemenswaardige verschillen in de hersenen zijn gevonden.
Ik vind net zoveel andere linkjes, bijv: https://youthonderzoek.nl/2021/03/16/ku ... isme-hebt/
Maar op dit moment is het nog niet mogelijk om autisme objectief aan te tonen en krijg je een diagnose op basis van een pakketje gedragskenmerken.
Als autisme ooit objectief aantoonbaar is zal ongetwijfeld blijken dat er mensen zijn die op basis van gedrag in aanmerking komen voor een diagnose, maar op basis van bijv een hersenscan niet. Bij die mensen wordt dat gedrag dan dus ergens anders door verklaard.
En zolang de diagnose nog gesteld wordt op basis van gedrag, en het resultaat ook nog verschilt per onderzoeker, kun je niet betrouwbaar zeggen dat autisme dingen veroorzaakt.
Niet omdat dat niet zo zou zijn, maar omdat we op dit moment nog helemaal niet in staat zijn om dat aan te tonen.
Ik ben onlangs bij de inaugurele rede geweest van Sander Begeer, professor autisme en diversiteit, en hij zei duidelijk dat er tot op heden geen noemenswaardige verschillen in de hersenen zijn gevonden.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 23 juni 2022 om 06:56
De vraag is: wil je van dat oogcontact-probleem af. En als je er vanaf wilt maakt de 'oorzaak' niet uit.Student201 schreef: ↑22-06-2022 23:12Dit vind ik trouwens ook zeer interessant wat je hier noemt. Ga ik eens over nadenken.
Autisme is denk ik niet de oorzaak. Ik herken me, wat betreft klachten, veruit het meeste in ocd. Echter, als voor mij als persoon (met of zonder ass) oogcontact überhaupt onnatuurlijk voelt en dat vroeger ook al was, dan ga ik er met deze therapie niet uitkomen denk ik. Het voelt nu heel onnatuurlijk en eng. Maar de vraag is: komt dat door mijn ocd/hyperbewustzijn óf voelt voor mij als persoon oogcontact gewoon heel intens en onnatuurlijk?
Dit is een vraag waar ik probeer uit te komen, maar die ontzettend lastig is natuurlijk. Het kan namelijk ook best zijn dat ik iemand vroeger ook nooit "echt" of lang aankeek. Maar ik zou het echt niet weten, omdat ik er toen nooit over nadacht. Wat ik toen deed, ging vanzelf.
Mijn mening is dat therapie vooral gericht moet zijn op het leren omgaan met je eigenaardigheden, niet zozeer om je eigenaardigheden te veranderen.
Dus: proberen het geen obsessie te laten worden, maar verder gewoon accepteren dat oogcontact voor jou een dingetje is.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 23 juni 2022 om 07:06
En zelfs dit onderzoek lees ik als ondersteuning van mijn mening: de verschillen zijn klein en er is geen enkel verschil wat specifiek voor autisme is.moonpoppy schreef: ↑23-06-2022 03:18Solomio, jij hebt sterke gedachten over wat autisme wel of niet is, maar daar zijn verschillende meningen over. Er zijn ook onderzoekers die zeggen dat de structuur van de hersenen wel degelijk verschillend zijn bij mensen met autisme. En dat betekend dus dat autisme wel degelijk dingen veroorzaakt.
Hier is zo' n onderzoek, wel in het engels helaas:
https://www.spectrumnews.org/news/autis ... nitive%20p
Er word nog veel onderzoek gedaan naar wat autisme nu precies is, en verschillende onderzoekers komen tot verschillende conclusies.
Jij en ik kijken ook al heel anders naar autisme,omdat we andere onderzoeken lijken te volgen.
Ik hoorde laatst dat een kennis van mij meegedaan had aan een onderzoek naar de verschillen in prikkelverwerking tussen mensen met en mensen zonder autisme.
Zij zat in de controlegroep: mensen zonder autisme.
Terwijl ik haar bijna een 'typische' autist vind en ervan overtuigd ben dat als zij zich zou laten onderzoeken dat ze dan zeker de diagnose autisme zou krijgen.
Want dat is een ander probleem in ons diagnostisch systeem: je gaat alleen een diagnose halen als je er last van hebt.
Ik denk dat er legio mensen zijn die qua kenmerken in aanmerking komen voor een diagnose, maar die er geen last van hebben en zich dus helemaal niet laten onderzoeken.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 23 juni 2022 om 07:15
Ik ben er dus van overtuigd dat áls ooit het moment komt dat autisme objectief aantoonbaar is in de hersenen, dat een deel van de mensen die nu de diagnose autisme hebben die dan niet meer krijgen.
Die hebben dan nog steeds dezelfde problemen, maar daar moet dan een andere naam voor gevonden worden.
Wat mij betreft vergelijkbaar met een snotneus: die kan veroorzaakt worden door een virus, maar ook door hooikoorts of een andere allergie.
Zeggen dat je een snotneus hebt zegt dus wel iets over je klachten, niet over de oorzaak.
Autisme is zo'n verzamelnaam voor een bepaald klachtenpakketje: het zegt iets over je klachten, maar niets over de oorzaak.
Die hebben dan nog steeds dezelfde problemen, maar daar moet dan een andere naam voor gevonden worden.
Wat mij betreft vergelijkbaar met een snotneus: die kan veroorzaakt worden door een virus, maar ook door hooikoorts of een andere allergie.
Zeggen dat je een snotneus hebt zegt dus wel iets over je klachten, niet over de oorzaak.
Autisme is zo'n verzamelnaam voor een bepaald klachtenpakketje: het zegt iets over je klachten, maar niets over de oorzaak.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 23 juni 2022 om 08:07
Hoi Solomio,
Heb jij zelf last van psychische klachten of juist niet? Heb je misschien met mensen in jouw omgeving waarbij je het overdreven vindt dat ze een bepaalde diagnose hebben? Vind je dat de diagnose te snel wordt gegeven?
Mijn vragen komen op omdat je taal me opvalt dat je het bijvoorbeeld een “klachtenpakketje” noemt en spreekt over “een diagnose halen” als je er last van hebt. Het klinkt een beetje als eieren halen bij de supermarkt. Het is geen uitzondering dat het hele traject van vermoeden tot aan diagnose jaren duurt. Niet iets wat je aangaat als je er geen last van hebt toch?
Heb je zelf een diagnostisch traject voor autisme doorlopen / weet je het uit ervaring hoe de lijsten en interviews zijn? Dat vraag ik omdat ik me afvraag hoe het komt dat je denkt dat legio mensen ook een diagnose zouden krijgen, mensen die zelf geen last van autisme zouden hebben. Hoe zou dat dan kunnen? Denk je misschien dat de vragen erg oppervlakkig zijn? Zoals ik autisme ervaar, kan ik me niet voorstellen dat dit samen gaat met er geen last van hebben. Alleen héle zware gevallen die echt totaal afgesloten zijn qua contact maken ervaren misschien ‘geen last’ van hun conditie.
Student beschrijft een best intens issue qua obsessie / oogcontact. jij noemt “een dingetje met oogcontact” maar dat sluit eigenlijk niet aan bij de subjectieve ervaring naar mijn idee. Of is dat voor jou wel zo?
Ik snap wel dat je bedoelt dat er geen fysieke veroorzaker zou zijn voor wat we autisme noemen (ik denk ook dat voor ieder perspectief onderzoeken te vinden zijn, ben zelf niet op de hoogte)
Heb jij zelf last van psychische klachten of juist niet? Heb je misschien met mensen in jouw omgeving waarbij je het overdreven vindt dat ze een bepaalde diagnose hebben? Vind je dat de diagnose te snel wordt gegeven?
Mijn vragen komen op omdat je taal me opvalt dat je het bijvoorbeeld een “klachtenpakketje” noemt en spreekt over “een diagnose halen” als je er last van hebt. Het klinkt een beetje als eieren halen bij de supermarkt. Het is geen uitzondering dat het hele traject van vermoeden tot aan diagnose jaren duurt. Niet iets wat je aangaat als je er geen last van hebt toch?
Heb je zelf een diagnostisch traject voor autisme doorlopen / weet je het uit ervaring hoe de lijsten en interviews zijn? Dat vraag ik omdat ik me afvraag hoe het komt dat je denkt dat legio mensen ook een diagnose zouden krijgen, mensen die zelf geen last van autisme zouden hebben. Hoe zou dat dan kunnen? Denk je misschien dat de vragen erg oppervlakkig zijn? Zoals ik autisme ervaar, kan ik me niet voorstellen dat dit samen gaat met er geen last van hebben. Alleen héle zware gevallen die echt totaal afgesloten zijn qua contact maken ervaren misschien ‘geen last’ van hun conditie.
Student beschrijft een best intens issue qua obsessie / oogcontact. jij noemt “een dingetje met oogcontact” maar dat sluit eigenlijk niet aan bij de subjectieve ervaring naar mijn idee. Of is dat voor jou wel zo?
Ik snap wel dat je bedoelt dat er geen fysieke veroorzaker zou zijn voor wat we autisme noemen (ik denk ook dat voor ieder perspectief onderzoeken te vinden zijn, ben zelf niet op de hoogte)
“
donderdag 23 juni 2022 om 08:17
@wolkjebovendezee
Ik denk dat loepen in dit geval wel kan helpen. Solomio weet écht wel waarover ze het heeft.
Ik deel haar mening ook wel. ASS lijkt nogal een vergaarbak te worden van mensen met issues die niet ergens anders inpassen.
Zo voelt het bij mezelf ook nog steeds wel, 12 jaar therapie voor van alles die maar niet aansloeg, en nu de diagnose ASS en dus uitbehandeld. Leer er maar mee leven. Alsof ik met dit stickertje niks meer hoef omdat ik ‘er niks aan kan doen’ en het toch niet meer over gaat.
En natuurlijk kan het nog steeds best kloppen, het onderzoek wás intensief, en ik herken me ook in dingen, maar toch wringt het ook. Vooral omdat ik nauwelijks herinneringen heb aan m’n jeugd denk ik, en ik wel lang redelijk normaal mee heb kunnen komen.
Ik denk dat loepen in dit geval wel kan helpen. Solomio weet écht wel waarover ze het heeft.
Ik deel haar mening ook wel. ASS lijkt nogal een vergaarbak te worden van mensen met issues die niet ergens anders inpassen.
Zo voelt het bij mezelf ook nog steeds wel, 12 jaar therapie voor van alles die maar niet aansloeg, en nu de diagnose ASS en dus uitbehandeld. Leer er maar mee leven. Alsof ik met dit stickertje niks meer hoef omdat ik ‘er niks aan kan doen’ en het toch niet meer over gaat.
En natuurlijk kan het nog steeds best kloppen, het onderzoek wás intensief, en ik herken me ook in dingen, maar toch wringt het ook. Vooral omdat ik nauwelijks herinneringen heb aan m’n jeugd denk ik, en ik wel lang redelijk normaal mee heb kunnen komen.
donderdag 23 juni 2022 om 10:09
Hey allen (en zeker wolkje!),
Dankjewel voor jullie reacties. Een aantal hiervan kan ik echt wel wat mee. Ik begrijp het standpunt van Solomio heel goed en zo sta ik er ook wel in. Als je genoeg dingen kunt afvinken, krijg je de diagnose. Maar er is geen enkel bewijs dat met 5 vinkjes minder, de draadjes in je hersenen opeens anders lopen en je dus geen autistisch brein hebt. Ze meten gedragskenmerken en die kunnen door zoveel dingen ontstaan. Ik ontken niet dat autisme niet bestaat, maar ik denk wel dat het in sommige gevallen (zoals bij mij?) een verzamelbak kan zijn voor bepaalde problematiek, die heel veel verschillende oorzaken kan hebben.
@Solomio: Mijn mening is dat therapie vooral gericht moet zijn op het leren omgaan met je eigenaardigheden, niet zozeer om je eigenaardigheden te veranderen.
Dus: proberen het geen obsessie te laten worden, maar verder gewoon accepteren dat oogcontact voor jou een dingetje is.
Hier is volgens mij ook wel aardig wat te behalen. Ik ben nog niet lang bij deze behandelaar en heb in het begin ook ACT geopperd, omdat hier volgens mij ook wel e.e.a. te behalen is. Echter, ze willen nu eerst met exposure & response prevention aan de slag gaan om te kijken wat dat doet. Het geen obsessie laten worden is het trouwens te laat voor, die fase ben ik al lang voorbij. Ik heb al zoveel geprobeerd: focus niet op oogcontact leggen en bewust naar de mond kijken, focus wel op oogcontact leggen, mezelf proberen af te leiden etc. Maar tot nu toe zonder echt resultaat, omdat het hyperbewustzijn blijft. Accepteren klinkt voor mij als de weg om de focus hier vanaf te krijgen. Maar op een of andere manier is dit zo ontzettend lastig
Dankjewel voor jullie reacties. Een aantal hiervan kan ik echt wel wat mee. Ik begrijp het standpunt van Solomio heel goed en zo sta ik er ook wel in. Als je genoeg dingen kunt afvinken, krijg je de diagnose. Maar er is geen enkel bewijs dat met 5 vinkjes minder, de draadjes in je hersenen opeens anders lopen en je dus geen autistisch brein hebt. Ze meten gedragskenmerken en die kunnen door zoveel dingen ontstaan. Ik ontken niet dat autisme niet bestaat, maar ik denk wel dat het in sommige gevallen (zoals bij mij?) een verzamelbak kan zijn voor bepaalde problematiek, die heel veel verschillende oorzaken kan hebben.
@Solomio: Mijn mening is dat therapie vooral gericht moet zijn op het leren omgaan met je eigenaardigheden, niet zozeer om je eigenaardigheden te veranderen.
Dus: proberen het geen obsessie te laten worden, maar verder gewoon accepteren dat oogcontact voor jou een dingetje is.
Hier is volgens mij ook wel aardig wat te behalen. Ik ben nog niet lang bij deze behandelaar en heb in het begin ook ACT geopperd, omdat hier volgens mij ook wel e.e.a. te behalen is. Echter, ze willen nu eerst met exposure & response prevention aan de slag gaan om te kijken wat dat doet. Het geen obsessie laten worden is het trouwens te laat voor, die fase ben ik al lang voorbij. Ik heb al zoveel geprobeerd: focus niet op oogcontact leggen en bewust naar de mond kijken, focus wel op oogcontact leggen, mezelf proberen af te leiden etc. Maar tot nu toe zonder echt resultaat, omdat het hyperbewustzijn blijft. Accepteren klinkt voor mij als de weg om de focus hier vanaf te krijgen. Maar op een of andere manier is dit zo ontzettend lastig
Zwetser
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
