begeleid wonen

quote:petit1968 schreef op 28 juni 2010 @ 00:29:

Kan niet meer tegen zijn wispelturige gedrag.Wispelturig... dat is het woord dat ook bij mij opkomt...

Stoornis of niet, wat voor mij belangrijk is in vriendschap is dat ik mezelf kan zijn, dat ik me bij mijn vrienden op mijn gemak voel, dat er een basis is van vertrouwen, gelijkwaardigheid, wederkerigheid en respect. Bovendien is mijn uitgangspunt in alle relaties die ik op vrijwillige basis aanga dat de som der delen méér op moet leveren dan de afzonderlijke delen bij elkaar. Dat laatste gegeven is louter subjectief natuurlijk. Al ben je een vat vol eigenaardigheden, als aan die voorwaarden voldaan word, dan staat niets een vriendschap in de weg.



Wat ik in jouw verhaal teruglees, is dat je je niet gerespecteerd voelt (hij laat je vaak ineens zitten, zijn strikte bedtijd is belangrijker dan het normaal afronden van een gesprek met jou), dat er geen sprake is van gelijkwaardigheid (hij bepaalt de mate van contact) en dat er amper sprake is van wederkerigheid (op belangrijke momenten voor jou toont hij geen interesse). Bovendien vertrouw je hem niet (de hele reden waarom je dit topic hebt geopend). Ik kan niet uit je verhaal opmaken of je je bij hem op je gemak voelt. Wat deze vriendschap toevoegt aan jóuw leven, wordt ook niet duidelijk uit je posts. Het enige wat ik lees, is dat je om hem geeft en dat je al tien jaar contact met hem hebt. Ik vind dat persoonlijk een vrij magere basis voor een vriendschap.



Andersom denk ik dat je je ook moet afvragen in hoeverre jij een goede vriendin voor hem bent. Je vertrouwt hem niet, want je wil achter zijn rug om proberen te achterhalen of er medische diagnoses zijn en of hij wel zelfstandig woont. Dat is ook ongelijkwaardigheid: jij plaatst jezelf boven hem. Jij denkt dat je het recht hebt om dit uit te zoeken, los van wat hij daarvan vindt.



Wat word je, als je eerlijk kijkt naar de relatie die jullie hebben, per saldo beter van het contact met hem. Ik lees alleen maar ergernis, ongelijkwaardigheid, wantrouwen, gebrek aan wederkerigheid en ongemak. Berekenend als de mens is, moet er dus iets anders zijn waardoor jij het zo belangrijk vindt om energie in hem te steken. Kom niet aan met liefde, want liefde alleen is in een relatie niet voldoende. Wat voor beeld dat jij van jezelf hebt, wordt door hem bevestigd? Op welk vlak wordt jouw behoefte bevredigd door deze vriendschap?



Ik denk dat het belangrijker is om hier eens eerlijk naar te kijken dan om uit te zoeken of hij een stoornis heeft en of hij zelfstandig woont. Zo'n label of omstandigheid maakt namelijk niks uit, tenzij je -zoals je zelf al zei- op zoek bent naar dingen waarmee je ongewenst gedrag kunt verklaren en vergoeilijken. Dan kun je medelijden met hem hebben, wat het makkelijker maakt om over zijn makke heen te stappen.



Als je deze vriend werkelijk als gelijkwaardig beschouwt, maakt het niet uit waardoor zijn gedrag veroorzaakt wordt. Dit is hoe hij is en óf je accepteert het (omdat het nu eenmaal bij hem hoort), óf je accepteert het niet (omdat je het onbeschoft gedrag vindt wat de vriendschap uitholt of zelfs in de weg staat). Als jij hem enkel kunt accepteren hoe hij is als je er een stempel "ziek in zijn hoofd" op hebt kunnen plakken, achter zijn rug om ook nog eens, dan bevestig je daarmee in mijn ogen alleen maar hóe ongelijkwaardig deze vriendschap is.

Ik denk dat Qwertuu de spijker op de kop slaat. Wat zij schrijft wat voor haar geldt, geldt ook voor mij. Ik kan daarom bevriend zijn (over verschil vriendschap en bevriend zijn kom ik later nog op terug) met mannen en vrouwen, met mensen met of zonder een gedragsstoornis (autisme, ADHD of een psychiatrische handicap).



Voor mij is er een verschil zijn tussen bevriend zijn en vrienden zijn. Als je vrienden bent, ga je bij hen vaak wederzijds op bezoek (naast de eigenschappen en voorwaarden die Qwertuu opsomt), en als je bevriend bent, gelden in veel gevallen ook al deze eigenschappen, maar niet altijd. Aangezien ik nu volwassen ben, lukt het me beter om normaal sociaal contact te hebben met anderen, ook al maak ik af en toe fouten, waar ik wel wat aan kan doen, en fouten, die ik door mijn stoornis niet kan voorkomen.



Zoals ik al eerder schreef kost het me moeite om vriendschappen te onderhouden met mensen die door verhuizen verder af komen te wonen. Ik weet niet waardoor het komt, maar mensen zouden eens wat vaker gebruik kunnen maken van openbaar of eigen vervoer, of ze gaan met me chatten. Waarschijnlijk speelt de gedragsstoornis wel een rol, omdat zij de sociale vaardigheden missen om vriendschappen te onderhouden. Ikzelf lijk op het eerste gezicht die vaardigheden wel voor een groot deel te hebben. Dat voel ik zo met mensen zonder stoornissen.

En toch moet je waarschijnlijk op je gevoel of intuïtie afgaan, als de ander per se niet wil vertellen wat zijn stoornis is. Vooral bij gedragsstoornissen is het zo dat je niet weet hoe die persoon is. Gedrag wordt volgens mij ook gekleurd door de persoonlijkheid van de persoon in kwestie. Bij een gedragsgehandicapte probeer ik gewoon wat gedragingen uit. Kijken hoe hij reageert. En kijken of ik er wat mee kan, en - kijkend naar het verhaal van Qwertuu - of ik met de ander bevriend kan zijn. Op een gegeven moment leer ik hem kennen met zijn gebreken en kwaliteiten, ook al weet ik de diagnose niet precies. Ik spreek een beetje uit ervaring. Ik ben zelf autistisch, ken andere autisten, ADHD-ers, Aspergers, PDD/NOS-ers, schizofrenen, Borderliners, mensen met manie-depressiviteit, etc. En als ik één groep eruit pik, zijn de mensen in die groep onderling weer verschillend. Een gedragskenmerk die ik bij de ene zie, ontbreekt bij de ander. Ik ken autisten die erg agressief reageren, en ik ken autisten die in hun schulp kruipen, omdat ze wat angstig van aard zijn. Ik vind mezelf nogal flexibel in gedrag, terwijl ik een ander erg rigide vindt, omdat hij om 23:00:00 exact, op de seconde nauwkeurig naar bed gaat. Als hij dan toevallig aan het bellen is, wordt dat telefoongesprek gewoon, hatsekidee, afgekapt. En zo kan ik heel wat indrukken incasseren, terwijl een ander met dezelfde diagnose als ik, dat niet kan.



M.a.w. heeft het echt zin om te weten wat iemand mankeert?

quote:petit1968 schreef op 28 juni 2010 @ 23:26:

Zeg ik gewoon iets spontaans of met wat humor zoals: heej schatje heb je zin om even te babbelen dan werkt dat wel. Zeg ik: ik wil graag met je praten dan klinkt dat denk ik te zwaar voor hem.Die twee zinnen komen ook op mij verschillend over. In het eerste geval wil je praten over koetjes en kalfjes, of wil je misschien ouwehoeren of grapjes maken. In het tweede geval heb je misschien een punt dat een serieus gesprek vereist. Je wilt iets met je lief regelen, of je wilt een misverstand in de relatie uitpraten. Ook omdat "praten" en "babbelen" voor mij verschillende betekenissen hebben.

Petit,waarom wil je persé aan een dood paard blijven trekken?

Je kunt blijven trekken aan een dood paard maar het paard blijft dood.

Ja, ik denk ook dat je je energie beter ergens anders op kunt richten. Op een man, waarbij je de informatie niet zo eruit hoeft te trekken. Uit een dood paard trek je ook geen leven meer.

Petit, ik denk dat je mijn stuk geïnterpreteerd hebt als hoopgevend, maar zo was het niet bedoeld. Het was eerder bedoeld als spiegel. Als jij je in honderd bochten moet wringen om überhaupt met hem te kunnen communiceren en als er zelfs dan nog allemaal misverstanden en onhandigheden zijn die een oprechte communicatie in de weg staan, in welk opzicht kun je dan van vriendschap spreken. Wat doet deze man voor jóu, anders dan een hoop problemen en onzekerheid opleveren tussen die spaarzame momenten door dat hij zégt om jou te geven (maar je dat niet af kan lezen uit zijn gedrag).



Ik zie je alleen maar verder en verder en verder zoeken naar excuses waarmee zijn gedrag verklaard kan worden. Terwijl je soms gewoon moet concluderen dat een gelijkwaardige vriendschap er nu eenmaal gewoon niet in zit. Of dat komt door een stoornis (ja, dat kan) of door karakter, boeit niet zo. Beide eigenschappen kunnen een zodanige verstoring van de normale verhoudingen veroorzaken dat het geoorloofd is om er een eind aan te breien. Ook al zouden zijn gedragingen veroorzaakt worden door een stoornis: hij blijft een egocentrische hork. En jij zou je af moeten vragen of je met zo'n egocentrische hork bevriend zou moeten willen blijven.

Belangrijk is nog steeds dat je je goed voelt bij deze vriendschap. Het moet niet te veel van je vergen.