Borderline en aanverwante zaken II

Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,

Het is me trouwens gisteren gelukt helemaal niet naar bed te gaan overdag, met hangen en wurgen, dat wel en tegen half 9 gaan slapen. Zowaar werd ik pas om half zeven wakker, de hele nacht doorgeslapen. Dat is echt bijzonder haha

Zeker, Robin. Het is waar dat ik veel slaap nodig heb. Daarom snap ik ook niet goed waarom ik na een paar uurtjes altijd al weer wakker word om vervolgens een aantal uren later eigenlijk alweer terug naar bed te moeten. Blijkbaar was ik gisteravond zo kapot dat ik daarom de hele nacht wel in een soort coma zal hebben gelegen. Dus pas als ik echt helemaal óp ben, kan ik een hele nacht onder zeil zijn. Vandaag weer de hele dag wakker geweest. In de middag kreeg ik een moeheidsinzinking. Ben boven even op bed gaan liggen lezen maar wilde niet slapen omdat ik hoop dat ik dan vannacht weer doorslaap tot de ochtend.

Aan de andere kant weet ik ook dat ik dit nooit volhou. Morgen overdag zal ik waarschijnlijk zo moe zijn en anders de dag erna wel dat ik tóch een dutje moet doen of ik slaap vannacht niet door en met hetzelfde resultaat. Vreemd stom lichaam wat niet mee wil werken aan een normaal slaapritme

Jammer dat ik het niet aan de straat kan zetten en me een nieuw lichaam aanschaffen.



Het vreemde is dat ik helemaal niet het idee heb dat ik nog last heb van stemmingsklachten. Maar dat zal onderhuids toch wel doorwerken dan, dat ik het bewust niet merk/voel/weet door de medicijnen. Of misschien is mijn batterij wel tanende, net zoals die van mijn mobiele telefoon. Naarmate je het ding langer hebt, hoe sneller hij leeg raakt.

In elk geval heeft mijn huis e.d er profijt van want ik doe allerhande huishoudelijke klusjes om mezelf maar wakker te houden.



Op het werk vandaag was een mevrouw die wéér slecht nieuws had gekregen en dus emotioneel was. Heb haar nog getroost. Daarna kwam mijn collega met een andere patiënt terug op de huiskamer en hebben we met zijn vieren een spel gedaan. Na twee potjes ben ik begonnen aan een nieuwe kaart voor patiënten die graag aan het eind van de morgen een leuke kaart mee willen nemen. Geen vervelende oudjes erbij dus



Ik begrijp je lege gevoel niet zo goed, wat je dan precies voelt en of ik dat ook heb. Wat ik eruit haal, klinkt als een soort algehele onverschilligheid of desinteresse en als je dat bedoelt, herken ik het wel. Dat alles je een beetje koud laat. Wat ik soms ook heb is dat ik echt niet kan benoemen wat ik ergens bij voel. Of dat wat anderen beschrijven als een bepaald iets of bepaalde benaming niet precies is wat ik soms ook heb maar dat ik me er zo slecht bewust van ben. Dan weet ik het gewoon niet. Misschien is dat ook wel een soort leeg gevoel.



Gelukkig geeft de verhoging van je medicijnen geen bijwerkingen. Is je lichamelijke pijn wel minder?

Ciara, misschien is dat het wel. Voor de medicijnen had ik altijd heel veel overdreven emoties. Heel heftig. Intens verdrietig, heel boos etc en dat vond ik moeilijk. Dan probeer je dat in te dammen, daar raak je aan gewend met als gevolg dat je er de controle over kwijtraakt. Net als met huilen. Als je dat heel vaak tegenhoudt lukt het ook slecht te huilen als je het wél wilt, als het beter uitkomt of als je alleen bent. En als je dan ook nog medicijnen hebt die hard hun best doen dat indammen te bevorderen..tja, tel uit je winst en soms je verlies.

Gelukkig helpt de ophoging toch íets, Robin. Het lijkt me echt heel naar wat jij hebt. Elke dag pijn. Daar word je ook wanhopig van, logisch, wat zich uit in willen huilen en verdrietig zijn. Wat ook heel naar is dat het zo blijft, chronisch is. Als er geen einde aan de tunnel komt, moet je het inpassen in je leven en dat is verdomde moeilijk. Ik denk dat als het jou wel lukt te huilen je sneller overstuur raakt, niet meer op kan houden omdat je dan al veel opgespaard hebt, tegen wil en dank. Zo noemde iemand dat tegen mij een keer als het 'stuwmeereffect'. Als een stuwmeer té vol raakt en de dammen erdoor zouden breken er niks meer is om het tegen te houden. Dat je dan moet wachten tot het stuwmeer weer leeg is. Dat vond ik wel een logische verklaring. Heb namelijk in het verleden ook wel eens dagen gehad dat ik 's morgens begon met janken en dat de hele dag doorging. Ik had er geen controle meer over.



Ik begrijp heel goed dat die pil je wat tegenvalt. Je hoopt toch als je ermee begint of het ophoogt dat dát de oplossing is en van dan af aan alles véél beter zal gaan en als dat niet zo is, ben je toch wat teleurgesteld. Wat mij tegenvalt aan de efexor is de moeheid. Eén van de bijwerkingen en daar moet ik maar mee zien te leven. Dat ik heel snel moe ben en daardoor niet een zo volwaardig leven kan hebben als andere mensen van mijn leeftijd. Maar aan de andere kant heeft deze pil mij wel geholpen om weer toekomstplannen te kunnen maken, niet meer zo te jojoën met stemmingen, ruimte in mijn hoofd om dingen aan te kunnen pakken, nagenoeg geen last meer van verlatingsangst. Dat soort zaken. Het laatste half jaar vóór die pil had ik ook al geen volwaardig leven meer dus in die zin ben ik er alleen op vooruit gegaan. Soms moet je iets inleveren om er een aantal dingen voor terug te krijgen. Blijkbaar zij dat zo. Maar goed, een mens heeft een geheugen en ik herinner me een tijd dat ik wél in staat was tot een volwaardig leven omdat ik veel meer energie had en dat steekt. Dat ik daar afscheid van heb moeten nemen.



Je zegt dat jij vooral stemmingswisselingen met een depressieve ondertoon had en niet een klassieke depressie. Ik weet niet wat het bij mij precies is. Het heeft de naam borderline met een dhysthyme stoornis. Lijkt me ook niet een klassieke depressie. Ik kan alleen maar zeggen dat mijn depressie de borderlineklachten veroorzaakte en die worden door de efexor aardig goed in toom gehouden. Waardoor ik nu wel eens denk, heb ik wel echt borderline.

Het zal geen klassieke borderline zijn, vermoed ik maar een bepaalde vorm van borderline omdat er vier soorten te benoemen zijn. Gelukkig val ik niet in de categorie 'erop uit om andere mensen het leven zo zuur mogelijk te maken', de borderline die de meeste mensen kennen. Precies de reden dat ik irl behalve mijn familie niemand nog vertel dat ik gediagnosticeerd ben met borderline. Ik hou het altijd op een chronische depressie. Daar hebben mensen toch meer begrip voor.



Ja, ik denk ook dat we dan wel ongeveer hetzelfde bedoelen met het 'lege gevoel'. Toch ervaar ik het minder als vervelend. Ik zie het zo: soms ben ik gewoon onverschillig. Soms kan ik gewoon niet huilen als ik het wil e.d. Dat is dan zo. Een bepaalde vorm van acceptatie, denk ik. Is het bij jou dat je daar juist erg veel last van hebt of is het meer dat je het heel moeilijk te accepteren vindt dat je lichaam er meer controle over hebt dan jij ?



Op het werk is het elke keer weer anders. Je weet nooit vantevoren welk oudje er komt. De meesten zijn leuk hoor. Ik heb tot nu toe maar eentje getroffen die overal negatief commentaar op had. Probeerde ik het haar naar de zin te maken door te proberen mee te zingen met oude liedjes die ze leuk vond, het enige wat ze wilde als activiteit, zong ik vals volgens haar. Ik zong alleen maar mee door haar het idee te geven dat ik actief met haar wensen bezig was omdat ze daarvoor een keer had gezegd dat we 'met onze eigen dingen bezig waren'. Wat ook niet waar was want we waren bezig met 3D kaarten en die zijn juist voor hén bedoeld. ;) Zo zie je maar dat je goede bedoelingen niet altijd automatisch gewaardeerd worden maar ja, die mensen zijn ziek, ze zitten niet voor niks in dat ziekenhuis dus slik je het. Hoe zou je zelf zijn als je ziek bent en wekenlang of soms maandenlang in een ziekenhuis moet verblijven. En als je het zo bekijkt, kun je ook veel meer van ze hebben. Je bent er tenslotte om hen te helpen en niet om jezelf beledigd te voelen als het een keertje duidelijk niet gewaardeerd wordt. De meesten zijn blij met de afwisseling.

De 3D kaarten worden altijd vóór hen gemaakt en soms mét hen, als ze aangeven zin te hebben ook wat te maken. Dat laten we aan hen of hen ziekte over. Sommigen zijn niet in staat te knippen of te plakken. Dan helpen we uiteraard. Verder: Het is allemaal vrije wil. Geen enkel oudje is verplicht naar de huiskamer te komen en geen enkel oudje hoeft ook maar iets te doen waar hij of zij geen zin in heeft. Wij zijn de aangevers. We stellen dingen voor maar uiteindelijk kiezen zij wat er gebeurt. Ik vind het fijn dat ik iets kan betekenen voor zo iemand. Misschien juist wel omdat ik zelf in principe ook een ziekte heb. Niet dat iemand daar dat weet. Ik vond het niet relevant te melden omdat het niet van invloed is op mijn aanwezigheid of functioneren daar.



Even posten, het bericht is alweer behoorlijk lang

Ciara, hoe gaat het nu?

Intiem, hoe gaat het met jou?

Het lijkt me ook best moeilijk voor je, Winnie, als ik het zo lees.

Maar goed, ik kan niet met je delen wat je vraagt. Ik ben zelf degene met 'het probleem'.

Ciara, probeer niet boos op jezelf te zijn dat dingen die je graag wilt niet lukken. Makkelijker gezegd dan gedaan, I know maar je geeft jezelf voor iets op je kop waar je weinig aan kunt doen. Je kúnt niet. Het is niet dat je laks bent of te lui o.i.d. Ik vind dat alleen in het laatste geval het goed is jezelf op je kop te geven, want dan kun je iets veranderen. Te moe zijn is zo moeilijk te doorbreken. Als je letterlijk omvalt van vermoeidheid kan niemand toch de dingen doen die ze wíllen doen? Probeer minder hard voor jezelf te zijn want uit je berichten haal ik toch dat je wel degelijk dingen probeert en niet opgeeft. Probeer jezelf juist te complimenteren voor de dingen die je wél doet/kunt doen.



Het zware gevoel in je lichaam is voor mij ook herkenbaar. Mijn lichaam doet soms gewoon ook pijn als ik zo moe ben. Ik voel me vandaag niet uitgerust. Gisteren was dat iets beter.



Robin, net als jij heb ik een vriend die heel stabiel in de omgang is. Begripvol, makkelijk in de omgang. Ik denk ook dat als je zelf dergelijke problemen hebt je een relatie moet hebben met iemand die juist heel stabiel is. Dat dat de meeste kans van slagen heeft. Als je een relatie hebt met iemand die zelf ook allerhande problemen heeft, gaat dat niet goed.



Mijn vriend heeft begrip voor mijn gebrek aan energie. Dat is eigenlijk ook het enige waar hij met mij tegen aanloopt. Ik voel me er schuldig over. Hij heeft er echter helemaal geen probleem mee. Hij snapt dat mijn medicatie dit grotendeels veroorzaakt. Natuurlijk heb ik ook wel eens een mindere stemming waar hij bijzit. Somber bv. Maar het is nooit zo dat we woorden hebben omdat ik bepaalde dingen op hem afreageer. Dat doe ik namelijk niet. We hebben nu ruim een half jaar een relatie en we hebben nog nooit ruzie gehad. Daar ben ik ook heel blij om want daar kan ik heel slecht mee omgaan, als ik ruzie met iemand zou hebben.



Ik heb wel geregeld discussies en woorden met mijn zoon. Hij is namelijk iemand die ook een psychische aandoening heeft en dat botst wel eens met de mijne. Bovendien is hij een kind en kinderen zijn vaak impulsiever dan volwassenen en moeten nog groeien geestelijk gezien. Als kind was ik ook minder goed in staat redelijk te zijn om maar één voorbeeld te geven. Ach, het duurt nooit lang. Het is al heel snel weer zo dat we weer vriendjes zijn.



Robin, huilen tijdens een documentaire of film is toch op de één of andere manier wel verbonden met jezelf. Iets wat je ziet, doet je herinneren, misschien onbewust, aan iets in jezelf of iets wat je hebt meegemaakt en waar je nog verdriet om hebt of kunt voelen. Ik had het vaak met de woensdagavond dramafilm op rtl 4.



Misschien heb je wel gelijk, Robin, dat het makkelijker te hanteren zou zijn als je niet die pijn had. Ik denk ook dat het dan ietsje makkelijker zou worden voor je. In elk geval één probleem minder op je bordje, hè. Dat het dan niet voorbij is, besef je zelf al. Er blijven dingen over en die zijn ook niet makkelijk maar ik snap heel goed dat het wel verschil maakt als je in elk geval geen lichamelijke pijn hebt!



Ja, ik heb het er soms erg moeilijk mee dat het ooit béter was dan nu. Er waren ook dingen slechter, dat ontken ik zeker niet. Op bepaalde punten ben ik er erg op vooruitgegaan maar qua energie ben ik er op achteruit gegaan. Dat is pijnlijk duidelijk voor me. Ik denk dat ik ergens had verwacht dat ik met het nemen van AD's een leven zou gaan krijgen als andere mensen. Dat door het wegnemen van de stemmingsklachten en borderlineklachten ik een beter leven zou hebben. Helaas moest ik er mijn energie voor inleveren. Maar goed, ik denk dat de tijd er wel voor zorgt dat ik daar mee leer om te gaan.



Het irriteert me soms mateloos hoe snel ik alweer moe ben. Heb ik bv. gewinkeld met mijn zoon en aansluitend naar de film geweest zoals gisteren en dan ben ik móe. Terwijl ik eigenlijk nog zou moeten gaan koken maar dat red ik dan niet meer op. Dus hebben we maar eten bij de chinees gehaald. Correctie: zoon heeft het gehaald en ik heb met mijn laatste krachten de keuken nog een beetje staan schoonmaken. Puur omdat ik het anders niet eerlijk verdeeld vond. Hij wel in actie en ik hangend in een stoel voor de tv zeker. Leek me niet eerlijk. Bovendien was ik bang dat ik anders in slaap zou vallen als ik ging zitten haha



En ik ben ook blij dat ik hier mijn ei kwijt kan en van gedachten kan wisselen met jullie. Omdat jullie met hetzelfde rondlopen begrijpen jullie het en dat is een prettig gevoel. Dan voel je je inderdaad minder alleen staan.

Robin, omdat we zelf minder stabiel zijn, kunnen we slechter omgaan met instabiliteit en daarom zal een minder stabiele partner het moeilijker maken voor ons om goed mee om te gaan. Persoonlijk denk ik dat het een wissel trekt. Ik voel me dan ook veel relaxter met mijn huidige vriend dan in vorige relaties. Deze vriend is wel voorspelbaar en dus misschien soms wel eens een beetje saai maar daar geef ik inmiddels de voorkeur aan



Jammer dat je je een aansteller voelt dan, Robin. Dat vind ik gelukkig niet meer. Ik probeer het eraan toegeven daarentegen wel zo lang mogelijk te rekken maar als het niet lukt, ben ik geen aansteller maar moet ik luisteren naar mijn lichaam. Dus ik probeer niet bij de eerste tekenen al te gaan liggen maar wil het nog wat langer volhouden. Bijvoorbeeld als mijn vader hier komt klussen. Dan kan ik sociaal gezien het voor mezelf niet goedpraten dat ik niks zit te doen. Dan ga ik ook aan de slag. Maar als ik omval, zij het zo. Dan ga ik wel even liggen en hoop ik dat daar begrip voor is.

Dus eerst nog een verplichting of meerdere nakomen en dan als beloning mag ik even liggen of even een dutje doen. Zoiets. Daarnaast wil ik gevoelsmatig niet meer te hard vechten tegen de dingen die ik minder goed kan. Als ik er té hard tegen vecht, zal het me nooit lukken te accepteren dat ik niet meer de persoon ben die ik vroeger was.



Fijn weekend, Robin. Heb zelf nog een barbeque vandaag. En morgen zie ik mijn dochter nog een paar uurtjes als ze terug komt van opa en oma.

Voor de rest hou ik me maar een beetje rustig.

Intiem, ik ben nooit in therapie geweest dus bij mij is het sowieso niet aan de orde geweest ;)

Ik lijkt me juist wel pittig om niet in te gaan op down en up energieperiodes. Als ik in de up weinig doe zodat ik misschien meer energie heb in de down werkt dat bij mij niet. Daarom pak ik toch maar liever aan als ik wel voldoende energie heb.

Dan hoef ik me minder schuldig te voelen als ik wat in de down zit en valt het rondom me met het nog moeten doen van dingen mee. Die zijn dan voornamelijk al gedaan in de up periode.

Toch heb ik ondertussen wel het idee dat er een verschuiving is geweest en het daarmee niet zo verkeerd gaat. Een hele tijd terug was het een dag heel veel doen en drie dagen op mijn gat. Momenteel heb ik elke dag afwisselend up - en down dus lukt het me bijna elke dag wel dingen te doen. Misschien is het bij mij dan toch wel aardig verdeeld?

Door na een tijdje inspanning even een rustmoment in te bouwen, op bed even liggen lezen of even een dutje doen, tank ik weer wat energie bij en pleeg ik niet langer roofbouw op mijn lichaam. Wat ik vroeger zeker wel ontzettend deed. Was ook altijd te mager.



Ik heb nog even gezocht naar de vier typen borderline. Ooit eens gevonden op internet en ik vond dat wel interessant maar ik weet niet meer waar ik dat heb gelezen. Wat ik tot noch toe wel heb gevonden is dat Kernberg drie typen definieert waaronder de depressieve borderliner.

Het staat op deze pagina: Kijk onder eenzaamheid en leegte voor de drie types

We gaan zo boodschappen doen. Zal later nog eens proberen of ik die vier terug kan vinden.

Dat low level e.d. is nieuw voor me. Klinkt ook wel interessant. Zal zo eens googlen.

De barbeque was best leuk. Een grote overdekte tent midden op het pleintje.

Alleen ken ik de anderen voornamelijk van gezicht en ben ik meestal niet een ster in grote groepen dus het was vooral eten en her en der een opmerking.

Ik ben nogal op mezelf en niet een type wat erg de banden aanhaalt met de buren ;) maar zo eens per jaar een keertje ergens aan meedoen, ach waarom niet. In tegenstelling tot vorig jaar was het nu de hele tijd droog.

Heb wederom gisteren niet geslapen overdag, lukte niet dus tegen half 11 was ik nogal gesloopt en ben naar bed gegaan. Ben net een half uurtje wakker en voel me nóg moe. Maar goed, het kan ook zijn dat ik nog even wakker moet worden.



Winnie, het lijkt me voor jou wel belangrijk dat jij ook een uitlaatklep in je relatie hebt. Er zijn ook sites bedoeld voor partners van borderliners. Misschien heb je daar wat aan?

Ik vind het geen fijne dag vandaag. Allebei mijn kinderen zijn hier en die zijn een ramp samen. Lekker relaxed hier rondlopen is er echt niet bij. Ben ontzettend gespannen en de stress staat me aan de lippen. Bah.

Zoon zit ook in de stress. Moet vandaag naar school ter introductie en is daarvan over de zeik, omdat hij niet weet wat hij kan verwachten. Het stelt geen ruk voor natuurlijk, een uurtje naar school voor wat uitleg, je rooster en je boeken maar hij stelt allerlei onbelangrijke vragen, maakt zich druk om niks en vraagt dingen die hem al tig keer zijn uitgelegd. Zucht.

Het is natuurlijk ook best spannend. Na bijna twee maanden weer naar school. Tweede klas van het voortgezet onderwijs maar moet hij dan echt mijn geduld tot het uiterste uittesten?

Zoon kwam net weer relaxed terug uit school dus het is allemaal meegevallen en stelde inderdaad niks voor. Het is nu rustig tussen die twee, ze zitten ook apart van elkaar maar zodra ze elkaar opzoeken is het naadje.

Nou ja, ik moet straks met zoon nog een agenda gaan kopen dus dat geeft ook weer ff lucht. Dan nog tot morgenavond en dan is er maar weer één kind. Maar wel jammer dat het zo moet altijd tussen die twee. :(

Ik denk dat ik zo even een zonnebankje ga pakken, zoon achter de pc en dochter tv kijken. Daarna de stad in met zoon en dochter even computeren.

Zo schipper je voort.



Emoticons komen weer tevoorschijn als je bezig bent met je bericht en dan op bekijk bericht klikt.