Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zondag 2 september 2007 om 11:40
Ciara, inderdaad, je heel geremd voelen in een groep. Daarom doe ik het maar niet al te vaak of het moeten hele kleine groepjes zijn ;)
Leuk, een nieuwe hobby.
Wat ik zelf vaak met nieuwe hobies heb, is dat het nooit zo lang duurt.
Na een poosje gaat de lol eraf of doe ik er simpelweg niks meer mee.
Het nieuwe is eraf. Heb jij dat ook of is een nieuwe hobby voortaan onderdeel van je leven?
Robin, hoe moet dat later dan? Gaat het dan verergeren?
Ik denk dat ik net als Robin in een grotere groep het gevoel heb dat ik meer onzichtbaar ben dan anderen en in een 1 op 1 contact of een heel klein groepje val je meer op. Ik denk dat ik toch wel graag wél gezien word.
Juist als je het idee hebt voor anderen 'onzichtbaar' te zijn, laat mij het gevoel krijgen dat ik mezelf juist heel erg voel. Alsof ik dan wil of moet compenseren. Dat gevoel heb ik niet als er minder mensen zijn.
En jij hebt dat dus net andersom ;), Intiem.
Dat kwetsbare gevoel merk ik juist als ik maar wat zit te zitten in een groep.
Terwijl als je in een klein groepje of met één iemand praat kan al mijn aandacht juist gaan naar het gesprek. Dan voel ik me niet kwetsbaar en ik ben ook niet bang dat ik misschien wat onnozels zeg ofzo. Dan kan ik altijd nog om mezelf gaan lachen.
Gefeliciteerd met je nieuwe plaatje
Die van mij vond ik wel grappig omdat ik een groepje katten heb en soms honden die komen logeren. Dan stel ik me voor dat mijn katten af en toe best wel zin hebben die honden eens hun plek te wijzen. Ik heb de munitie natuurlijk niet erbij aangeschaft. Het moet wel leuk blijven haha
Gisteren ben ik naar de bibliotheek geweest. Daar kom ik erg graag en als ik alleen ga, wat meestal het geval is, ben ik daar gauw zo'n anderhalf uur aan het sneupen en boeken kiezen. Met zoon erbij mag ik blij zijn als ik een half uur krijg. Die heeft zo weinig geduld. 'Tien over drie moet je beneden zijn', zei hij tegen me. 'Zijn' afdeling is namelijk in de 'kelder'. Heel even had ik een visioen van een heel dominante partner die voor mij bepaalt hoe lang ik ergens mag blijven en wanneer ik me weer moet melden. Brr. Heel recalcitrant kwam ik 20 over drie bij hem ;)
Daarna hebben we boodschappen gedaan. Dat wil ik net als hem zo snel mogelijk achter de rug hebben. Als we samen gaan, ruimen we beiden thuis de boodschappen op. Dat is de reden dat hij vaak mee wil. Anders moet hij het alleen opruimen haha.
's Avonds kwam vriend nog. De afgelopen week merk ik toch weer iets minder zin in hem te hebben. Waait wel weer over maar ik blijf het soms best lastig vinden een relatie te hebben.
Leuk, een nieuwe hobby.
Wat ik zelf vaak met nieuwe hobies heb, is dat het nooit zo lang duurt.
Na een poosje gaat de lol eraf of doe ik er simpelweg niks meer mee.
Het nieuwe is eraf. Heb jij dat ook of is een nieuwe hobby voortaan onderdeel van je leven?
Robin, hoe moet dat later dan? Gaat het dan verergeren?
Ik denk dat ik net als Robin in een grotere groep het gevoel heb dat ik meer onzichtbaar ben dan anderen en in een 1 op 1 contact of een heel klein groepje val je meer op. Ik denk dat ik toch wel graag wél gezien word.
Juist als je het idee hebt voor anderen 'onzichtbaar' te zijn, laat mij het gevoel krijgen dat ik mezelf juist heel erg voel. Alsof ik dan wil of moet compenseren. Dat gevoel heb ik niet als er minder mensen zijn.
En jij hebt dat dus net andersom ;), Intiem.
Dat kwetsbare gevoel merk ik juist als ik maar wat zit te zitten in een groep.
Terwijl als je in een klein groepje of met één iemand praat kan al mijn aandacht juist gaan naar het gesprek. Dan voel ik me niet kwetsbaar en ik ben ook niet bang dat ik misschien wat onnozels zeg ofzo. Dan kan ik altijd nog om mezelf gaan lachen.
Gefeliciteerd met je nieuwe plaatje
Die van mij vond ik wel grappig omdat ik een groepje katten heb en soms honden die komen logeren. Dan stel ik me voor dat mijn katten af en toe best wel zin hebben die honden eens hun plek te wijzen. Ik heb de munitie natuurlijk niet erbij aangeschaft. Het moet wel leuk blijven haha
Gisteren ben ik naar de bibliotheek geweest. Daar kom ik erg graag en als ik alleen ga, wat meestal het geval is, ben ik daar gauw zo'n anderhalf uur aan het sneupen en boeken kiezen. Met zoon erbij mag ik blij zijn als ik een half uur krijg. Die heeft zo weinig geduld. 'Tien over drie moet je beneden zijn', zei hij tegen me. 'Zijn' afdeling is namelijk in de 'kelder'. Heel even had ik een visioen van een heel dominante partner die voor mij bepaalt hoe lang ik ergens mag blijven en wanneer ik me weer moet melden. Brr. Heel recalcitrant kwam ik 20 over drie bij hem ;)
Daarna hebben we boodschappen gedaan. Dat wil ik net als hem zo snel mogelijk achter de rug hebben. Als we samen gaan, ruimen we beiden thuis de boodschappen op. Dat is de reden dat hij vaak mee wil. Anders moet hij het alleen opruimen haha.
's Avonds kwam vriend nog. De afgelopen week merk ik toch weer iets minder zin in hem te hebben. Waait wel weer over maar ik blijf het soms best lastig vinden een relatie te hebben.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 2 september 2007 om 16:06
Ja ik heb dat ook altijd met nieuwe hobbies: in het begin heel nethousiast, van alles ervoor aanschaffen enzo, en vervolgen is de lol er gauw af. Alhoewel, het schilderen heb ik ik nog steeds plezier in. Maar dat doe ik ook ergens anders dan thuis, misschien scheelt dat. Wel leuk hoor Ciara. Helaas kunnen we geen stukje proeven..
Shahla, het is soms ook moeilijk een relatie te hebben. ik heb al eerder verteld dat dat bij mij wel goed gaat. Alleen als je je nie zo lekker voelt wil je soms juist niemand om je heen. Als ik dat heb probeer ik soms echt letterlijk ruimte voor mezelf te nemen. Even alleen naar buiten ofzo.
Ik weet niet hoe het later moet, of mijn klachten nog verergeren of dat het stopt. Het kan zijn dat ik over een jaar nergens meer last van heb. Het kan ook zijn dat het nog zoals nu is of dat ik meer complicaties heb. Dat is moeilijk nu, dat ik niet weet hoe het verder loopt. Ik worstel daar erg mee, ook omdat het op deze leeftijd is. Zwanger worden of volledig werken kan nu niet. Ik probeer het echt op korte termijn te bekijken en zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen. Dat is al lastig zat!! De emoties die ik ook hierover heb sluit ik me vaak voor af merk ik. Ook in therapie komt dit aan de orde. Want hoe kun je iets 'verwerken' als je er afstand van neemt. helaas gaat dat voor mijn gevoel 'vanzelf'. Als ik het niet voel is het er niet, zoiets.
Intiem 1 op 1 is soms ook lastig hoor. Ik heb soms ook moeite met oogcontact. Maar het ligt er wel aan met wie ik ben, of ik diegene goed ken (of eigenlijk vertrouw?). Ook in een groep(je) trouwens, de ene groep is de andere niet..
Shahla, het is soms ook moeilijk een relatie te hebben. ik heb al eerder verteld dat dat bij mij wel goed gaat. Alleen als je je nie zo lekker voelt wil je soms juist niemand om je heen. Als ik dat heb probeer ik soms echt letterlijk ruimte voor mezelf te nemen. Even alleen naar buiten ofzo.
Ik weet niet hoe het later moet, of mijn klachten nog verergeren of dat het stopt. Het kan zijn dat ik over een jaar nergens meer last van heb. Het kan ook zijn dat het nog zoals nu is of dat ik meer complicaties heb. Dat is moeilijk nu, dat ik niet weet hoe het verder loopt. Ik worstel daar erg mee, ook omdat het op deze leeftijd is. Zwanger worden of volledig werken kan nu niet. Ik probeer het echt op korte termijn te bekijken en zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen. Dat is al lastig zat!! De emoties die ik ook hierover heb sluit ik me vaak voor af merk ik. Ook in therapie komt dit aan de orde. Want hoe kun je iets 'verwerken' als je er afstand van neemt. helaas gaat dat voor mijn gevoel 'vanzelf'. Als ik het niet voel is het er niet, zoiets.
Intiem 1 op 1 is soms ook lastig hoor. Ik heb soms ook moeite met oogcontact. Maar het ligt er wel aan met wie ik ben, of ik diegene goed ken (of eigenlijk vertrouw?). Ook in een groep(je) trouwens, de ene groep is de andere niet..
zondag 2 september 2007 om 22:47
Lastig dat er niet wat meer duidelijkheid over het latere verloop van je ziekte is, Robin. Dat je beter weet wat je te wachten staat. Nu is het maar gissen welke kant het op zal gaan. Aan de andere kant is er dan nog wel de mogelijkheid tot genezing. Wel fijn dat die optie er ook nog tussen zit.
Je vraag 'hoe kun je iets verwerken als je er afstand van neemt', is ook een vraag die ik mijzelf de laatste tijd stel. Alleen heeft dat meer met een deel van mijn verleden te maken wat zich niet zo eenvoudig laat afsluiten. Vooral ook omdat ik meer en meer ga beseffen dat ik het eigenlijk destijds meer weggedrukt heb en als afgedaan beschouwd. Nu ik bezig ben alles op te schrijven, voel ik wel dat het nog altijd een zwakke plek is.
Je vraag 'hoe kun je iets verwerken als je er afstand van neemt', is ook een vraag die ik mijzelf de laatste tijd stel. Alleen heeft dat meer met een deel van mijn verleden te maken wat zich niet zo eenvoudig laat afsluiten. Vooral ook omdat ik meer en meer ga beseffen dat ik het eigenlijk destijds meer weggedrukt heb en als afgedaan beschouwd. Nu ik bezig ben alles op te schrijven, voel ik wel dat het nog altijd een zwakke plek is.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 3 september 2007 om 20:34
Volgens mij weten we beiden het antwoord wel: je kunt iets niet verwerken denk ik als je er afstand van neemt. Vroeg of laat krijg je er (in meer of mindere mate) last van.
Vandaag had ik therapie en er werd me weer duidelijk dat de enige oplossing is er toch naar durven te kijken, wat voel ik precies, waar gaat het over? Maar dat wekt wel angst op. Is dat bij jou ook zo? Ik ben echt heel hardnekkig daarin volgens mij ;(
Zelfs als ik daar zit dwaal ik af en voel ik me angstig. Terwijl ik zo ontzettend graag mijn verdriet zou willen delen. Zou jij dat niet willen? Of heb je voldoende aan het opschrijven denk je. Ik neem aan dat je dat bedoelt, het voor jezelf opschrijven. Of bedoel je hier op het forum?
Even nog wat anders; lekker is dat he Shahla, in een bibliotheek neuzen.. Ik kan dat ook zo goed in De Slegte ofzo., of op van die boekenbeurzen. Ik hou ook erg van lezen. Ik vind het jammer want er komt nu weinig van. Ik kan me niet zo lang concentreren. Maar wat korter lezen is ook fijn. Alleen als ik in bed ga lezen val ik zo snel in slaap!
Vandaag had ik therapie en er werd me weer duidelijk dat de enige oplossing is er toch naar durven te kijken, wat voel ik precies, waar gaat het over? Maar dat wekt wel angst op. Is dat bij jou ook zo? Ik ben echt heel hardnekkig daarin volgens mij ;(
Zelfs als ik daar zit dwaal ik af en voel ik me angstig. Terwijl ik zo ontzettend graag mijn verdriet zou willen delen. Zou jij dat niet willen? Of heb je voldoende aan het opschrijven denk je. Ik neem aan dat je dat bedoelt, het voor jezelf opschrijven. Of bedoel je hier op het forum?
Even nog wat anders; lekker is dat he Shahla, in een bibliotheek neuzen.. Ik kan dat ook zo goed in De Slegte ofzo., of op van die boekenbeurzen. Ik hou ook erg van lezen. Ik vind het jammer want er komt nu weinig van. Ik kan me niet zo lang concentreren. Maar wat korter lezen is ook fijn. Alleen als ik in bed ga lezen val ik zo snel in slaap!
dinsdag 4 september 2007 om 09:41
Ja, dat is het hè. Als je niet beseft dat je er verstandelijk afstand van hebt genomen maar dacht dat je er gewoon klaar mee was, valt het tegen als je merkt dat dit stiekem anders ligt. Niet voortdurend. Op specifieke momenten. Bij het zien van een film of het lezen van een artikel o.i.d. en je merkt dat je je identificeert met het onderwerp en het je raakt.
Ik sta sowieso zwakker in de schoenen rondom mijn maandelijkse gedoe. Daarom ook dat ik alweer een week wat sombertjes door het leven ga. Dat is elke maand hetzelfde liedje. Aan de ene kant baal ik daarvan. Ik voel me dan echt minder goed geestelijk. Somber, beetje piekeren, ineens de dingen die minder lekker lopen of waar ik minder tevreden over ben als grote(re) obstakels, problemen zien en er moedeloos, verdrietig of beide van worden.
Aan de andere kant voel ik dan wel écht, stop ik niet weg dat ik al die dingen minder leuk vind. Wil ik daar eigenlijk verandering in zien.
Ik zie het daarom allemaal af en toe wel onder ogen maar blijkbaar kan ik er weinig mee. Of misschien moet ik accepteren dat het een zwakke plek blijft.
Niemand in mijn leven heeft echt het volledige plaatje van mijn verleden. Op een bepaalde manier is het daarom wél afgesloten. Natuurlijk heb ik er wel over gepraat met mensen, in het verleden, heel soms nu ook nog, veelvuldig ook wel maar het was allemaal te groot voor mij, denk ik. Dat het daarom lastig is er volledig mee af te rekenen. Ik denk ook dat dat laatste lastig is doordat ik er af en toe op verschillende manieren weer mee wordt geconfronteerd.
Op het forum heb ik er laatst nog het één en ander over geschreven. Niet op dit topic. Maar de echte ins en outs schrijf ik in een document op mijn pc.
Ja, naar de bieb gaan is echt een soort hobby van mij. Het is een uitje. Dan voel ik mij in mijn element. Ik mag graag lezen. Dat doe ik al vanaf dat ik het kon ;) best veel. De laatste jaren lees ik het meest in bed. Het is een voor het slapen gaan ritueel. De ene keer maar een paar bladzijden, de andere keer een paar hoofdstukken, tot ik me voel wegzakken. Dan wordt het boek nog gauw weggeschoven en vallen de ogen dicht.
Robin, ik voel dus geen angst als ik het onder ogen zie. Ik voel vooral medeleven met mezelf. Het waren allemaal echt geen leuke dingen en iedereen had het als op zijn minst vervelend ervaren. Soms kan ik nog echt weer boosheid voelen of verdrietig zijn dat ik het moest meemaken, alsof het vorige week is gebeurd. Heb jij dat ook? Dat het soms weer zo dichtbij lijkt? Waarom vind je het eigenlijk eng om het onder ogen te zien?
Ik sta sowieso zwakker in de schoenen rondom mijn maandelijkse gedoe. Daarom ook dat ik alweer een week wat sombertjes door het leven ga. Dat is elke maand hetzelfde liedje. Aan de ene kant baal ik daarvan. Ik voel me dan echt minder goed geestelijk. Somber, beetje piekeren, ineens de dingen die minder lekker lopen of waar ik minder tevreden over ben als grote(re) obstakels, problemen zien en er moedeloos, verdrietig of beide van worden.
Aan de andere kant voel ik dan wel écht, stop ik niet weg dat ik al die dingen minder leuk vind. Wil ik daar eigenlijk verandering in zien.
Ik zie het daarom allemaal af en toe wel onder ogen maar blijkbaar kan ik er weinig mee. Of misschien moet ik accepteren dat het een zwakke plek blijft.
Niemand in mijn leven heeft echt het volledige plaatje van mijn verleden. Op een bepaalde manier is het daarom wél afgesloten. Natuurlijk heb ik er wel over gepraat met mensen, in het verleden, heel soms nu ook nog, veelvuldig ook wel maar het was allemaal te groot voor mij, denk ik. Dat het daarom lastig is er volledig mee af te rekenen. Ik denk ook dat dat laatste lastig is doordat ik er af en toe op verschillende manieren weer mee wordt geconfronteerd.
Op het forum heb ik er laatst nog het één en ander over geschreven. Niet op dit topic. Maar de echte ins en outs schrijf ik in een document op mijn pc.
Ja, naar de bieb gaan is echt een soort hobby van mij. Het is een uitje. Dan voel ik mij in mijn element. Ik mag graag lezen. Dat doe ik al vanaf dat ik het kon ;) best veel. De laatste jaren lees ik het meest in bed. Het is een voor het slapen gaan ritueel. De ene keer maar een paar bladzijden, de andere keer een paar hoofdstukken, tot ik me voel wegzakken. Dan wordt het boek nog gauw weggeschoven en vallen de ogen dicht.
Robin, ik voel dus geen angst als ik het onder ogen zie. Ik voel vooral medeleven met mezelf. Het waren allemaal echt geen leuke dingen en iedereen had het als op zijn minst vervelend ervaren. Soms kan ik nog echt weer boosheid voelen of verdrietig zijn dat ik het moest meemaken, alsof het vorige week is gebeurd. Heb jij dat ook? Dat het soms weer zo dichtbij lijkt? Waarom vind je het eigenlijk eng om het onder ogen te zien?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 4 september 2007 om 13:49
Robin, ik wou nog even zeggen dat ik het erg naar voor je vind dat je zo chronisch te kampen hebt met je pijnklachten en dat het ook zo moelijk is om jouw pijn te bestrijden. Ik hoop voor je dat in de toekomst iets zal zijn, wat jou helpt om beter met de pijn om te kunnen gaan.
Wat ik me afvroeg (want je hebt het vaak over hoe je het graag het liefst zou willen, logisch ook.) is wat jouw leven zou kunnen zijn ook als er niks veranderd. Dus maw heb je een beetje idee wat je kan verwachten als je ziekte blijft zoals het is. Ik heb nl. heel erg zo moeten leren denken van
therapie --> uitgaan van de situatie zoals het is en dat leren accepteren (moeilijk, moeilijk, ik weet het).
Ik lees dat jullie heel erg bezig zijn met het onderzoeken van het verleden. Misschien een beetje eigenwijs, maar ik heb er toch wat andere ervaringen mee.
Tot een paar jaar geleden had ik eht idee dat ik helemaal geen last (meer) had van mijn verleden. Ik dacht dat ik het verwerkt had of er gewoon niet door was "aangetast". Ik was /had een druk (sociaal) leven en mijn leven volgde min of meer het gangbare pad. Eindelijk was ik ook aan het studeren en dat zou vast eindigen in een mooie carriere. Beetje raar dat ik zo over mezelf dacht (maar ja, weer die goeie tijden he, die kleuren bij mij alles zuurstokroze lijkt wel).
In die periode ben ik erg blind geweest voor mijn eigen depressies. Gut, ik wist niet eens dat ik dat had, dacht dat het normaal was op een bepaalde manier. Ik bedoel, ik schaamde me wel voor de buitenwereld, maar ik kon het zo goed verbergen dat ik er zelf ook haast in geloofde in wat ik anderen wilde laten geloven. Ik had mijn eigen idé fixe gecreëerd....
Maar goed, ik liep zo vast en vaster en nog vaster, totdat op een gegeven moment dagbehandeling nog de enige optie was voor mij. Inmiddels was mij duidelijk geworden (in mijn voortraject) dat ik heeeeeeel erg veel last had van mijn verleden. Dat het me gemaakt had tot wie ik was/ben. Een bang, onzeker, overcompenserend, depressief vogeltje met wantrouwen van kelder tot op de bergzolder. Maar dat ik ook zo'n dikke muur had opgetrokken tot die gevoelens, dat ik helemaal niet meer wist wat nou van mij was en wat niet. Wat nu echt was en wat niet, wie ik nu was en wat ik wilde. Ik wist het allemaal geeneens meer, zover verwijderd was ik van mijn gevoelswereld. Tot op fysieke pijn toe! Daarmee bedoel ik dat ik zelfs geen goeie connectie had met mijn lijf nb. Fysieke pijn (ontstekingen bijvoorbeeld) kreeg ik pas erg laat in de gaten. Meestal als ik pas naar de huisarts ging, was mijn kwaal al behoorlijk gevorderd.
Maar goed, dagbehandeling in het vooruitzicht was ik opgelucht dat ik nu eindelijk eens goed aan mezelf zou gaan werken en dat ik ook naar mijn verleden zou kijken. Verwerken zeg maar. En van daaruit weer overeind krabbelen.
Ik weet alleen maar dat elke poging om naar mijn verleden te gaan (praten over specifieke gebeurtenissen) mij zoveel paniek gaven, dat ik dreigde te gaan hyperventileren en ik was zooo angstig! Wanneer mijn beurt naderde (groepstherapie), groeide de onrust en werd ik klam en stokte mijn adem etc. Ik ben een aantal keren overstuur weggegaan en verder heb ik aangegeven dat ik er toch niet over wilde praten. Wel had ik in die periode een dagboekje, waarin ik letterlijk mijn levensverhaal beschreef (niet voor anderen om te lezen/bespreken, maar gewoon voor mezelf). Dit heeft mij menigmaal een jankavond bezorgd met diep medelij met mezelf. Kennelijk was er in die periode al een proces in gang gezet waardoor ik kon huilen om mezelf. Want daar gaat het om he, dat je (verdriet) kunt voelen. Het opnieuw bespreken is 1 ding, maar het gaat erom dat je evt. gefrustreerde/boze gevoelens los kunt laten en dat je in plaats daarvan het verdriet van de situatie kunt voelen. Dat je ook alweer voelt dat het je raakt, dat het je kwetsbaar heeft gemaakt, dat je gekwetst bént, etc.
Ik volgde eigenlijk een 2spoor met dagbehandeling. Ik besprak niet letterlijk mijn verleden, want was te confronterend. Maar thuis beschreef ik letterlijk mijn leven en de sfeer in ons gezin. Het vrij zijn op dagbehandeling om het niet te MOETEN bespreken en dat ik daarin gerespecteerd werd, was heel fijn. Voor het eerst mocht en kon ik mijn eigen grenzen bepalen. Ook al was het niet daar waar je op gemikt had, voor mij was die ervaring belangrijk.
Ik kreeg in dagbehandeling ook de rationele tools mee om om te kunnen gaan met verdriet. Want huilen alleen is nog geen oplossing.
Waar het om ging was dat je besefte dat het wel degelijk een invloed op je had gehad en dat je wel degelijk besefte dat dat mee bepaalde waar je stond en wie je was voor dat moment. Maar ook dat je besefte dat hoe vervelend het ook was, je je verleden nooit kon veranderen. Dat wat gebeurt was zou altijd pijnlijk zijn en blijven. Dat was niet goed te maken of te repareren.
Het ging er vanaf dat punt om dat je het een plekje ging geven. OK, het is gebeurd en het is jammer, maar het is nu eenmaal niet anders. Als het mogelijk was, kon je dingen vanuit ratio misschien ook beter leren begrijpen (het verdriet voorbij en de situatie bekijken zoals het toen gewoon was).
Bijvoorbeeld, ok, ik moet nu eenmaal leren accepteren dat ik kennelijk een egoistische moeder had en dat zij vaak vanuit die insteek heeft gehandeld. Ik nam het haar erg kwalijk, maar inmiddels in mijn boosheid ook wel voor een deel gesleten. Ook mijn moeder was gewoon een beperkte en zieke vrouw, die ondanks haar missers toch veel van mij heeft gehouden. Zij vond het leven ook zwaar en zij was opgelucht dat ze op 52 jarige leeftijd overleed, omdat ze dan niet meer zo hoefde te vechten. Dus ik kan nu ook weer sympathie voor haar voelen. En het moederschap heeft bij mij ook wel wat ogen geopend. Ook wel de dingen die ik noooooit zou doen, maar bijvoorbeeld dat het gegeven egoisme in combinatie met moeder zijn wel een hele moeilijke schakel is. Eigenlijk ben je constant onzeker omdat je als mens nu eenmaal egoistische behoeften hebt, maar je dat moet aanpassen aan je kind. Een balans tussen jezelf niet tekort doen, maar ook je kind neit tekort doen is gewoon een moeilijke! Mijn moeder heeft daar vast ook meegezeten. Ze heeft misschien keuzes gemaakt die beter voor haar dan voor mij waren. Maar zij heeft vast met dezelfde gewetensvragen rondgelopen. Dat geeft mij bijvoorbeeld de gepaste afstand die nodig is om nu mijn eigen leven te leven.
Wat ik wil zeggen, het beleven/verwerken kan alleen als je tegelijkertijd ook heel rationeel probeert te blijven. Als je A verdriet onderzoekt, maar B ook jezelf er naast probeert te zetten met de wetenschap dat je dat verdriet altijd zult houden. Want je verleden blijft nu eenmaal je verleden. Dus het zal altijd pijn doen als je eraan terug denkt! Het zal altijd een zwakke plek blijven! Je zult altijd perioden hebben waarbij je gevoelige en kwestbare snaar wordt geraakt! Je zult altijd situaties herkennen (in films of boeken) die je raken, omdat het jou had kunnen zijn. Met verwerken neem je dat niet weg.
Waar het om gaat is dat je dat leert accepteren. Als je dat kunt, merk je vanzelf dat je minder verdriet krijgt. Dat je sterker wordt en zelfs dat het je minder begint te raken. Dat je met meer (vernieuwd) zelfvertrouwen je nieuwe ikje kunt opbouwen. Ik heb ten minste minder muren en ben veel minder gereserveerd geworden. Ik ben opener en spontaner. Omdat ik mijn stugge zelfbeschermende schil een beetje los heb kunnen laten.
Poe hee, wat een verhaal sorry. Maar ik wilde heel graag mijn ervaring delen van dagbehandeling. Want ik heb er zoooooveeel aangehad! Datzelfde gun ik iedereen. En dat terwijl ik met peuten dus nagenoeg nul woorden heb gewisseld over mijn verleden. Ze hebben me alleen maar begeleid in mijn proces, door me een kader te geven waarin ik mijn verdriet een plekje kon geven.
Wat ik me afvroeg (want je hebt het vaak over hoe je het graag het liefst zou willen, logisch ook.) is wat jouw leven zou kunnen zijn ook als er niks veranderd. Dus maw heb je een beetje idee wat je kan verwachten als je ziekte blijft zoals het is. Ik heb nl. heel erg zo moeten leren denken van
therapie --> uitgaan van de situatie zoals het is en dat leren accepteren (moeilijk, moeilijk, ik weet het).
Ik lees dat jullie heel erg bezig zijn met het onderzoeken van het verleden. Misschien een beetje eigenwijs, maar ik heb er toch wat andere ervaringen mee.
Tot een paar jaar geleden had ik eht idee dat ik helemaal geen last (meer) had van mijn verleden. Ik dacht dat ik het verwerkt had of er gewoon niet door was "aangetast". Ik was /had een druk (sociaal) leven en mijn leven volgde min of meer het gangbare pad. Eindelijk was ik ook aan het studeren en dat zou vast eindigen in een mooie carriere. Beetje raar dat ik zo over mezelf dacht (maar ja, weer die goeie tijden he, die kleuren bij mij alles zuurstokroze lijkt wel).
In die periode ben ik erg blind geweest voor mijn eigen depressies. Gut, ik wist niet eens dat ik dat had, dacht dat het normaal was op een bepaalde manier. Ik bedoel, ik schaamde me wel voor de buitenwereld, maar ik kon het zo goed verbergen dat ik er zelf ook haast in geloofde in wat ik anderen wilde laten geloven. Ik had mijn eigen idé fixe gecreëerd....
Maar goed, ik liep zo vast en vaster en nog vaster, totdat op een gegeven moment dagbehandeling nog de enige optie was voor mij. Inmiddels was mij duidelijk geworden (in mijn voortraject) dat ik heeeeeeel erg veel last had van mijn verleden. Dat het me gemaakt had tot wie ik was/ben. Een bang, onzeker, overcompenserend, depressief vogeltje met wantrouwen van kelder tot op de bergzolder. Maar dat ik ook zo'n dikke muur had opgetrokken tot die gevoelens, dat ik helemaal niet meer wist wat nou van mij was en wat niet. Wat nu echt was en wat niet, wie ik nu was en wat ik wilde. Ik wist het allemaal geeneens meer, zover verwijderd was ik van mijn gevoelswereld. Tot op fysieke pijn toe! Daarmee bedoel ik dat ik zelfs geen goeie connectie had met mijn lijf nb. Fysieke pijn (ontstekingen bijvoorbeeld) kreeg ik pas erg laat in de gaten. Meestal als ik pas naar de huisarts ging, was mijn kwaal al behoorlijk gevorderd.
Maar goed, dagbehandeling in het vooruitzicht was ik opgelucht dat ik nu eindelijk eens goed aan mezelf zou gaan werken en dat ik ook naar mijn verleden zou kijken. Verwerken zeg maar. En van daaruit weer overeind krabbelen.
Ik weet alleen maar dat elke poging om naar mijn verleden te gaan (praten over specifieke gebeurtenissen) mij zoveel paniek gaven, dat ik dreigde te gaan hyperventileren en ik was zooo angstig! Wanneer mijn beurt naderde (groepstherapie), groeide de onrust en werd ik klam en stokte mijn adem etc. Ik ben een aantal keren overstuur weggegaan en verder heb ik aangegeven dat ik er toch niet over wilde praten. Wel had ik in die periode een dagboekje, waarin ik letterlijk mijn levensverhaal beschreef (niet voor anderen om te lezen/bespreken, maar gewoon voor mezelf). Dit heeft mij menigmaal een jankavond bezorgd met diep medelij met mezelf. Kennelijk was er in die periode al een proces in gang gezet waardoor ik kon huilen om mezelf. Want daar gaat het om he, dat je (verdriet) kunt voelen. Het opnieuw bespreken is 1 ding, maar het gaat erom dat je evt. gefrustreerde/boze gevoelens los kunt laten en dat je in plaats daarvan het verdriet van de situatie kunt voelen. Dat je ook alweer voelt dat het je raakt, dat het je kwetsbaar heeft gemaakt, dat je gekwetst bént, etc.
Ik volgde eigenlijk een 2spoor met dagbehandeling. Ik besprak niet letterlijk mijn verleden, want was te confronterend. Maar thuis beschreef ik letterlijk mijn leven en de sfeer in ons gezin. Het vrij zijn op dagbehandeling om het niet te MOETEN bespreken en dat ik daarin gerespecteerd werd, was heel fijn. Voor het eerst mocht en kon ik mijn eigen grenzen bepalen. Ook al was het niet daar waar je op gemikt had, voor mij was die ervaring belangrijk.
Ik kreeg in dagbehandeling ook de rationele tools mee om om te kunnen gaan met verdriet. Want huilen alleen is nog geen oplossing.
Waar het om ging was dat je besefte dat het wel degelijk een invloed op je had gehad en dat je wel degelijk besefte dat dat mee bepaalde waar je stond en wie je was voor dat moment. Maar ook dat je besefte dat hoe vervelend het ook was, je je verleden nooit kon veranderen. Dat wat gebeurt was zou altijd pijnlijk zijn en blijven. Dat was niet goed te maken of te repareren.
Het ging er vanaf dat punt om dat je het een plekje ging geven. OK, het is gebeurd en het is jammer, maar het is nu eenmaal niet anders. Als het mogelijk was, kon je dingen vanuit ratio misschien ook beter leren begrijpen (het verdriet voorbij en de situatie bekijken zoals het toen gewoon was).
Bijvoorbeeld, ok, ik moet nu eenmaal leren accepteren dat ik kennelijk een egoistische moeder had en dat zij vaak vanuit die insteek heeft gehandeld. Ik nam het haar erg kwalijk, maar inmiddels in mijn boosheid ook wel voor een deel gesleten. Ook mijn moeder was gewoon een beperkte en zieke vrouw, die ondanks haar missers toch veel van mij heeft gehouden. Zij vond het leven ook zwaar en zij was opgelucht dat ze op 52 jarige leeftijd overleed, omdat ze dan niet meer zo hoefde te vechten. Dus ik kan nu ook weer sympathie voor haar voelen. En het moederschap heeft bij mij ook wel wat ogen geopend. Ook wel de dingen die ik noooooit zou doen, maar bijvoorbeeld dat het gegeven egoisme in combinatie met moeder zijn wel een hele moeilijke schakel is. Eigenlijk ben je constant onzeker omdat je als mens nu eenmaal egoistische behoeften hebt, maar je dat moet aanpassen aan je kind. Een balans tussen jezelf niet tekort doen, maar ook je kind neit tekort doen is gewoon een moeilijke! Mijn moeder heeft daar vast ook meegezeten. Ze heeft misschien keuzes gemaakt die beter voor haar dan voor mij waren. Maar zij heeft vast met dezelfde gewetensvragen rondgelopen. Dat geeft mij bijvoorbeeld de gepaste afstand die nodig is om nu mijn eigen leven te leven.
Wat ik wil zeggen, het beleven/verwerken kan alleen als je tegelijkertijd ook heel rationeel probeert te blijven. Als je A verdriet onderzoekt, maar B ook jezelf er naast probeert te zetten met de wetenschap dat je dat verdriet altijd zult houden. Want je verleden blijft nu eenmaal je verleden. Dus het zal altijd pijn doen als je eraan terug denkt! Het zal altijd een zwakke plek blijven! Je zult altijd perioden hebben waarbij je gevoelige en kwestbare snaar wordt geraakt! Je zult altijd situaties herkennen (in films of boeken) die je raken, omdat het jou had kunnen zijn. Met verwerken neem je dat niet weg.
Waar het om gaat is dat je dat leert accepteren. Als je dat kunt, merk je vanzelf dat je minder verdriet krijgt. Dat je sterker wordt en zelfs dat het je minder begint te raken. Dat je met meer (vernieuwd) zelfvertrouwen je nieuwe ikje kunt opbouwen. Ik heb ten minste minder muren en ben veel minder gereserveerd geworden. Ik ben opener en spontaner. Omdat ik mijn stugge zelfbeschermende schil een beetje los heb kunnen laten.
Poe hee, wat een verhaal sorry. Maar ik wilde heel graag mijn ervaring delen van dagbehandeling. Want ik heb er zoooooveeel aangehad! Datzelfde gun ik iedereen. En dat terwijl ik met peuten dus nagenoeg nul woorden heb gewisseld over mijn verleden. Ze hebben me alleen maar begeleid in mijn proces, door me een kader te geven waarin ik mijn verdriet een plekje kon geven.
dinsdag 4 september 2007 om 14:44
fijn juist dat je jouw verhaal vertelt. Heb het bijna in één adem uitgelezen. Heel goed verwoord. En daarmee besef ik ook meteen dat ik helemaal zonder therapie eigenlijk ook een beetje dezelfde weg al heb gevolgd die jij hebt gevolgd met begeleiding, Intiem. Zoals ik al eerder schreef vandaag laat ik ook al doorschemeren dat ik verwacht dat het altijd een zwakke plek zal blijven.
Ik heb het alleen nog niet zo goed geaccepteerd als jij, denk ik.
Ik heb er soms (nog) moeite mee dát ik er zo door veranderd ben. Dat het me heeft veranderd van iemand die nog alle kanten op kon naar iemand voor wie nu heel veel beperkt is geworden. Dat steekt wel. Gelukkig besef ik wel dat het verleden het verleden is en dus onomkeerbaar. Dát accepteer ik wel. Ben alleen nog niet zover dat ik de gevolgen ervan al zo goed geaccepteerd heb.
Het lijkt soms zo te zijn van wel maar een klein deel niet. Die komt soms naar boven, maakt zich groot en sleurt me er weer helemaal bij. Het voelt alsof ik van veel dingen slachtoffer ben geworden en van alle kanten door iemand anders ben aangetast. Dat roept boosheid op en inderdaad dat je de personen die je dat aangedaan hebben het nog erg kwalijk kunt nemen. Of dat je het ze opnieuw kwalijk neemt.
Natuurlijk ben ik niet meer slachtoffer. Ben er tenslotte uitgestapt en ben mijn eigen weg gegaan. Ik denk juist dat het daarom wel wrang is dat het me geestelijk heeft ingehaald op een gegeven moment en van mij voor een gedeelte iemand heeft gemaakt die ik absoluut niet wil zijn. Over andere dingen ben ik wel meer tevreden. Ben veel zelfstandiger, me meer bewust van dingen e.d.
Ik denk dat het wel goed is dat we dit soort processen bespreken. Het proberen te analyseren. En dat anderen, die een zelfde soort aandoening hebben, hun eigen licht daar op laten schijnen, hun ervaringen en meningen daarover geven. Daar kan ik wel wat goeds uithalen, zoals nu uit jouw verhaal, Intiem. Het voelt tenminste alsof je minder alleen staat hierin.
Ik heb het alleen nog niet zo goed geaccepteerd als jij, denk ik.
Ik heb er soms (nog) moeite mee dát ik er zo door veranderd ben. Dat het me heeft veranderd van iemand die nog alle kanten op kon naar iemand voor wie nu heel veel beperkt is geworden. Dat steekt wel. Gelukkig besef ik wel dat het verleden het verleden is en dus onomkeerbaar. Dát accepteer ik wel. Ben alleen nog niet zover dat ik de gevolgen ervan al zo goed geaccepteerd heb.
Het lijkt soms zo te zijn van wel maar een klein deel niet. Die komt soms naar boven, maakt zich groot en sleurt me er weer helemaal bij. Het voelt alsof ik van veel dingen slachtoffer ben geworden en van alle kanten door iemand anders ben aangetast. Dat roept boosheid op en inderdaad dat je de personen die je dat aangedaan hebben het nog erg kwalijk kunt nemen. Of dat je het ze opnieuw kwalijk neemt.
Natuurlijk ben ik niet meer slachtoffer. Ben er tenslotte uitgestapt en ben mijn eigen weg gegaan. Ik denk juist dat het daarom wel wrang is dat het me geestelijk heeft ingehaald op een gegeven moment en van mij voor een gedeelte iemand heeft gemaakt die ik absoluut niet wil zijn. Over andere dingen ben ik wel meer tevreden. Ben veel zelfstandiger, me meer bewust van dingen e.d.
Ik denk dat het wel goed is dat we dit soort processen bespreken. Het proberen te analyseren. En dat anderen, die een zelfde soort aandoening hebben, hun eigen licht daar op laten schijnen, hun ervaringen en meningen daarover geven. Daar kan ik wel wat goeds uithalen, zoals nu uit jouw verhaal, Intiem. Het voelt tenminste alsof je minder alleen staat hierin.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 4 september 2007 om 15:41
Fijn Shahla, dat je er iets uithaalt en dat je het idee hebt dat je zelf al een groot eind op de goede weg bent.
Overigens had ik hetzelfde (bij perioden nog wel), dat ik het nl. moeilijk, zelfs bijna onoverkomelijk vond om te accepteren dat het was zoals het was en ik (daardoor?) functioneerde zoals ik functioneerde (slecht, soms matig, en bij perioden wel goed). Ik wilde gewoon normaal functioneren, net als de rest. Ik wilde niet het aangedane mens zijn met mijn beperkingen.
Maar wat ik heb gemerkt, dat hoe meer je accepteert dat het nu is zoals het nu is en er dus niet tegen vecht, je langzaam eigenlijk steeds meer ruimte (en energie) ervaart.
Ik weet niet of er feitelijk meer ruimte is, maar ik vecht er niet meer zo tegen, waardoor ik meer energie overhou die ik positief kan gebruiken.
Het leek onmogelijk, gezien mijn gesprekken met peut nog niet zo lang geleden. Ik die recalcitrant en boos als ik was riep dat ik nooit maar dan ook nooit zou, kon en willen accepteren dat ik niet die energie, die stabiliteit, die positiviteit had als anderen en dat ik niet kon accepteren dat ik een leven moest leven van een bejaarde (in mijn beleving, moe en energieloos als ik was) en psychisch wrak. Maar feiten waren nu eenmaal zo dat ik toch niet veel meer kon dan dat en ik denk doordat ik me niet meer zo verzette en ik keuzes ging maken die op dat moment beter aansloten bij wat er wél was, ik vanzelf beetje bij beetje meer energie kreeg en ook meer bij mezelf leerde blijven.
Door die ruimte te ervaren, kwam er meer ruimte in mijn kop. Heus hoor, ik zeg niet dat alles nu koek en ei is, maar ik ben zoveel meer tevreden met hoe ik er nu bijzit dan een jaar geleden! En ik voel gewoon meer stabiliteit en daardoor ook meer kansen.
Maar weet je wat, ik loop gewoon niet meer zo hard van stapel en wil gewoon erg in de dag blijven. Vandaag is vandaag en als het over een tijd nog steeds goed gaat, dan is dat super en kan ik vast nog meer dan nu en zal dat ook zeker doen. Maar ik ga me er nu gewoon niet meer zo druk om maken (waardoor ik weer stress krijg en juist energie verlies). Dat zie ik tegen die tijd wel. Vandaag is gewoon de dag die ik leef en ik probeer mijn denken ook erg bij vandaag te houden!
Overigens had ik hetzelfde (bij perioden nog wel), dat ik het nl. moeilijk, zelfs bijna onoverkomelijk vond om te accepteren dat het was zoals het was en ik (daardoor?) functioneerde zoals ik functioneerde (slecht, soms matig, en bij perioden wel goed). Ik wilde gewoon normaal functioneren, net als de rest. Ik wilde niet het aangedane mens zijn met mijn beperkingen.
Maar wat ik heb gemerkt, dat hoe meer je accepteert dat het nu is zoals het nu is en er dus niet tegen vecht, je langzaam eigenlijk steeds meer ruimte (en energie) ervaart.
Ik weet niet of er feitelijk meer ruimte is, maar ik vecht er niet meer zo tegen, waardoor ik meer energie overhou die ik positief kan gebruiken.
Het leek onmogelijk, gezien mijn gesprekken met peut nog niet zo lang geleden. Ik die recalcitrant en boos als ik was riep dat ik nooit maar dan ook nooit zou, kon en willen accepteren dat ik niet die energie, die stabiliteit, die positiviteit had als anderen en dat ik niet kon accepteren dat ik een leven moest leven van een bejaarde (in mijn beleving, moe en energieloos als ik was) en psychisch wrak. Maar feiten waren nu eenmaal zo dat ik toch niet veel meer kon dan dat en ik denk doordat ik me niet meer zo verzette en ik keuzes ging maken die op dat moment beter aansloten bij wat er wél was, ik vanzelf beetje bij beetje meer energie kreeg en ook meer bij mezelf leerde blijven.
Door die ruimte te ervaren, kwam er meer ruimte in mijn kop. Heus hoor, ik zeg niet dat alles nu koek en ei is, maar ik ben zoveel meer tevreden met hoe ik er nu bijzit dan een jaar geleden! En ik voel gewoon meer stabiliteit en daardoor ook meer kansen.
Maar weet je wat, ik loop gewoon niet meer zo hard van stapel en wil gewoon erg in de dag blijven. Vandaag is vandaag en als het over een tijd nog steeds goed gaat, dan is dat super en kan ik vast nog meer dan nu en zal dat ook zeker doen. Maar ik ga me er nu gewoon niet meer zo druk om maken (waardoor ik weer stress krijg en juist energie verlies). Dat zie ik tegen die tijd wel. Vandaag is gewoon de dag die ik leef en ik probeer mijn denken ook erg bij vandaag te houden!
dinsdag 4 september 2007 om 15:44
"Ik heb het alleen nog niet zo goed geaccepteerd als jij, denk ik.
Ik heb er soms (nog) moeite mee dát ik er zo door veranderd ben. Dat het me heeft veranderd van iemand die nog alle kanten op kon naar iemand voor wie nu heel veel beperkt is geworden. Dat steekt wel. Gelukkig besef ik wel dat het verleden het verleden is en dus onomkeerbaar. Dát accepteer ik wel. Ben alleen nog niet zover dat ik de gevolgen ervan al zo goed geaccepteerd heb."
Ik heb dus ervaren dat het niet zo statisch hoeft te zijn. Het zal per persoon en per situatie verschillen. Maar ik dacht ook dat mijn functioneren een statisch gegeven was en niets blijkt minder waar. Misschien dat voor jou ook wel blijkt dat je ooit toch meer ruimte ervaart. Ik help het je hopen
Ik heb er soms (nog) moeite mee dát ik er zo door veranderd ben. Dat het me heeft veranderd van iemand die nog alle kanten op kon naar iemand voor wie nu heel veel beperkt is geworden. Dat steekt wel. Gelukkig besef ik wel dat het verleden het verleden is en dus onomkeerbaar. Dát accepteer ik wel. Ben alleen nog niet zover dat ik de gevolgen ervan al zo goed geaccepteerd heb."
Ik heb dus ervaren dat het niet zo statisch hoeft te zijn. Het zal per persoon en per situatie verschillen. Maar ik dacht ook dat mijn functioneren een statisch gegeven was en niets blijkt minder waar. Misschien dat voor jou ook wel blijkt dat je ooit toch meer ruimte ervaart. Ik help het je hopen
dinsdag 4 september 2007 om 21:30
Intiem, een antwoord op je vraag eerst maar. Ik merk dat ik daar langzaamaan nu een beetje een start mee maak: het uitgaan van de situatie zoals die nu is. Het gekke is dat ik het verdriet om de achteruitgang van mijn gezondheid nooit echt heb gevoeld, ik neem er echt afstand van merk ik. Dat bedoelde ik met: hoe kun je dan iets verwerken als je het zo blijft ontkennen? Zodra ik het verdriet en de boosheid er om begin te voelen word ik gelijk erg angstig. Ik merk wel dat ik nu (net als jij) minder 'vecht' tegen de situatie. Dat geeft we minder onrust. Ik ben lange tijd enorm opstandig geweest en voelde me ook echt een slachtoffer van mijn eigen leven. Dat is (ook door de therapie) wel aan het veranderen. Begin steeds meer mijn eigen verantwoordleijkhied te zien. Dat is denk ik een belangrijk punt.
Verstandelijk weet ik wel van welke situatie ik moet gaan. De minimale uren die ik nu werk blijven wellicht het maximaal haalbare. Misschien dat ik dan over een tijd iets anders ga zoeken waar ik meer voldoening uit haal, maar dat zal ook maar weinig uur in de week zijn. Ik hoop ooit nog eens zo stevig in mijn schoenen te staan dat ik iets met mijn studie kan doen. Als alles blijft zoals nu zal ik geen kinderen krijgen. Mijn gezondheid laat dat niet toe (ook de medicatie, maar ook mijn energielevel: dat kan ik nu niet opbrengen). Dat vind ik natuurlijk erg moeilijk, maar echt verdriet daarom hebben vind ik nog te eng. Ook wil ik van dat idee nog geen afscheid nemen op dit moment. Ik heb nog even.
Jullie kunnen goed onder woorden brengen wat je voelt. Ik ben daar nu niet goed in. Ik merk dat dat iets is van het laatste jaar, slecht geheugen, moeilijk concentreren et. Komt ook deels door de medicijnen maar ook door de depressieve klachten die ik heb denk ik. Maargoed, ik wil jullie toch ook wat schrijven, al is het misschien soms wat chaotisch. Ook erg verdrietig vind ik dat. Ik was (okee; ben)een intelligente vrouw die alle kanten op kon gaan in het leven, maar moet je kijken wat een zooitje het is geworden. Die herkenning zie ik vaak in jouw stukjes Shahla, dat verlangen naar hoe je vroeger was, naar het beeld dat je van jezelf altijd had, het je moeilijk kunnen neerleggen met de grote veranderingen in je leven, in jezelf eigenlijk.
Als ik jouw stuk lees Intiem realiseer ik me dat ik eigenlijk nog middenin dat proces zit. Ik heb dan wel individuele therapie maar dat is ook erg intensief voor mij. Ik heb enorm veel vertrouwen in mijn therapeut. Ik kan ook wel goed mijn grenzen aangeven, zij volgt mijn tempo eigenlijk en geeft me tools hoe ik mijn emoties kan leren ontrafelen en ze geeft me het gevoel dat ik het bij haar misschien wel aandurf, het echte 'voelen'.. Dat is ook iets waar ik trots op ben: ik hou wel vol en het is een dagelijks gevecht maar er veranderen wel dingen. Ik ben wel een doorzetter en zal niet afhaken tot het naar mijn idee goed genoeg zal gaan met mij.
Ik voel me wel verward door wat jullie schrijven. Dat heb ik namelijk heel sterk en is de kern van mijn problemen met emoties: mijn gevoelens mogen er niet zijn voor mezelf. Ook nu, hier, bij jullie. Jullie geven me alle ruimte maar toch schaam ik me voor mijn verhaal. Jullie hebben namelijk (naar ik weet) echt moeilijke dingen meegemaakt vroeger. Alsof ik jullie tijd verdoe want ik heb eigenlijk niets te melden, ik stel me aan.
Ik kom uit een heel hecht gezin, maar ook dat kan verstikkend zijn. Ik heb nooit iets echt willen voelen of uitspreken om anderen maar geen pijn te doen. Het is dan ook niet raar dat het pure 'voelen' angst bij me oproept. Ik voel al gauw of helemaal niks, of het verzandt in heftige overstuurheid, die niet constructief is. Ik voel me daardoor ook zo enorm schuldig naar vooral mijn familie, anderen hebben tenminste een reden voor Borderline-problemen, ik ben kennelijk zo kwetsbaar (lees: fucked-up) van mezelf. Daar schaam ik me voor. Ik heb wel veel dingen meegemaakt, nooit goed kunnen rouwen bijvoorbeeld om verliezen, verlies van mensen, het verlies van gezondheid, wat nu natuurlijk ook enorm speelt. Maar er is mij nooit iets aangedaan, godzijdank. Ik weet even niet hoe ik alles moet uitleggen. Kennelijk zijn jullie al een stuk verder. Het doet me erg veel hier over na te denken. Ik heb nog te veel de neiging mezelf de grond in te boren in mijn hoofd. Het is in mijn geval namelijk allemaal mijn eigen schuld, ik en gewoon stom, niks waard etc. Niet gek ook dat ik me dan zo vaak zo vervreemd voel van mezelf. Ik wil niet bij mezelf blijven. Die strenge blik, naar mezelf, hoop dat ik daar nog vanaf kom. Jouw verhaal geeft me moed Intiem.
Bedankt voor jullie woorden en liefs, Robin
Verstandelijk weet ik wel van welke situatie ik moet gaan. De minimale uren die ik nu werk blijven wellicht het maximaal haalbare. Misschien dat ik dan over een tijd iets anders ga zoeken waar ik meer voldoening uit haal, maar dat zal ook maar weinig uur in de week zijn. Ik hoop ooit nog eens zo stevig in mijn schoenen te staan dat ik iets met mijn studie kan doen. Als alles blijft zoals nu zal ik geen kinderen krijgen. Mijn gezondheid laat dat niet toe (ook de medicatie, maar ook mijn energielevel: dat kan ik nu niet opbrengen). Dat vind ik natuurlijk erg moeilijk, maar echt verdriet daarom hebben vind ik nog te eng. Ook wil ik van dat idee nog geen afscheid nemen op dit moment. Ik heb nog even.
Jullie kunnen goed onder woorden brengen wat je voelt. Ik ben daar nu niet goed in. Ik merk dat dat iets is van het laatste jaar, slecht geheugen, moeilijk concentreren et. Komt ook deels door de medicijnen maar ook door de depressieve klachten die ik heb denk ik. Maargoed, ik wil jullie toch ook wat schrijven, al is het misschien soms wat chaotisch. Ook erg verdrietig vind ik dat. Ik was (okee; ben)een intelligente vrouw die alle kanten op kon gaan in het leven, maar moet je kijken wat een zooitje het is geworden. Die herkenning zie ik vaak in jouw stukjes Shahla, dat verlangen naar hoe je vroeger was, naar het beeld dat je van jezelf altijd had, het je moeilijk kunnen neerleggen met de grote veranderingen in je leven, in jezelf eigenlijk.
Als ik jouw stuk lees Intiem realiseer ik me dat ik eigenlijk nog middenin dat proces zit. Ik heb dan wel individuele therapie maar dat is ook erg intensief voor mij. Ik heb enorm veel vertrouwen in mijn therapeut. Ik kan ook wel goed mijn grenzen aangeven, zij volgt mijn tempo eigenlijk en geeft me tools hoe ik mijn emoties kan leren ontrafelen en ze geeft me het gevoel dat ik het bij haar misschien wel aandurf, het echte 'voelen'.. Dat is ook iets waar ik trots op ben: ik hou wel vol en het is een dagelijks gevecht maar er veranderen wel dingen. Ik ben wel een doorzetter en zal niet afhaken tot het naar mijn idee goed genoeg zal gaan met mij.
Ik voel me wel verward door wat jullie schrijven. Dat heb ik namelijk heel sterk en is de kern van mijn problemen met emoties: mijn gevoelens mogen er niet zijn voor mezelf. Ook nu, hier, bij jullie. Jullie geven me alle ruimte maar toch schaam ik me voor mijn verhaal. Jullie hebben namelijk (naar ik weet) echt moeilijke dingen meegemaakt vroeger. Alsof ik jullie tijd verdoe want ik heb eigenlijk niets te melden, ik stel me aan.
Ik kom uit een heel hecht gezin, maar ook dat kan verstikkend zijn. Ik heb nooit iets echt willen voelen of uitspreken om anderen maar geen pijn te doen. Het is dan ook niet raar dat het pure 'voelen' angst bij me oproept. Ik voel al gauw of helemaal niks, of het verzandt in heftige overstuurheid, die niet constructief is. Ik voel me daardoor ook zo enorm schuldig naar vooral mijn familie, anderen hebben tenminste een reden voor Borderline-problemen, ik ben kennelijk zo kwetsbaar (lees: fucked-up) van mezelf. Daar schaam ik me voor. Ik heb wel veel dingen meegemaakt, nooit goed kunnen rouwen bijvoorbeeld om verliezen, verlies van mensen, het verlies van gezondheid, wat nu natuurlijk ook enorm speelt. Maar er is mij nooit iets aangedaan, godzijdank. Ik weet even niet hoe ik alles moet uitleggen. Kennelijk zijn jullie al een stuk verder. Het doet me erg veel hier over na te denken. Ik heb nog te veel de neiging mezelf de grond in te boren in mijn hoofd. Het is in mijn geval namelijk allemaal mijn eigen schuld, ik en gewoon stom, niks waard etc. Niet gek ook dat ik me dan zo vaak zo vervreemd voel van mezelf. Ik wil niet bij mezelf blijven. Die strenge blik, naar mezelf, hoop dat ik daar nog vanaf kom. Jouw verhaal geeft me moed Intiem.
Bedankt voor jullie woorden en liefs, Robin
woensdag 5 september 2007 om 11:53
Hallo Robin, Shahala en Intiem,
Hier ben ik weer. Ik lees steeds wel mee maar ben vaak te moe om te reageren. De cakejes die ik had gebakken waren goed gelukt. Ik hou zo'n nieuwe hobby ook niet altijd lang vol. Maar dan denk ik maar: ik heb er toch even plezier van gehad. Ik heb in deze hobby ook niet veel geld geïnvesteerd dus dan maakt het niet zoveel uit. Maar tot nu toe vind ik het leuk. Vanmiddag ga ik sinaasappel-chocoladetaart bakken. Vanavond komt een vriendin eten en dan is dat leuk als toetje.
Om even op jullie verhaal in te gaan over acceptatie: Ik dacht een tijd geleden dat ik wel geaccepteerd had dat ik borderline heb en als gevolg daarvan bepaalde dingen niet kan. Maar na die mislukking met dat katje had ik het weer heel moeilijk met mezelf. Ik liep weer zo tegen mijn eigen grenzen op en dat is echt niet leuk. Dat voel je je zo gefrustreerd. Het gaat verder een beetje in golven. Soms accepteer ik het en soms ben ik er weer boos over en wil ik niet accepteren dat ik een chronisch probleem heb. Want dat is het vrees ik toch: bepaalde klachten gaan nooit meer over. Werken zit er denk ik niet in.
En Robin: ik herken wel wat van wat je schrijft. Ik heb ook geen ernstige dingen meegemaakt in mijn verleden. Nou ja, sommige mensen(therapeuten) vinden van wel. Maar als ik het vergelijk met de meiden waarbij ik in deeltijdtherapie zat dan den ik: het stelt niets voor. Daar zaten meiden bij die jarenlang ernstig seksueel misbruikt waren of ernstig mishandeld. Maar goed, daar maak ik me nu niet meer zo druk over. Ik heb borderline en hoe dat ontstaan is is niet relevant. Ik heb het en ik moet er mee leven. Je kunt natuurlijk denken dat een ander meer 'recht' heeft op borderline-klachten maar ja wat schiet je daar mee op. Het heeft weinig zin om je zelf zo de grond in te trappen. Daar gaan namelijk de problemen niet mee weg. En blijkbaar zijn er toch redenen geweest om borderline te ontwikkelen. Ook al zijn dat dan niet ernstige trauma's. En je hebt zelf geen schuld aan borderline, hoor Robin. Als je kon kiezen tussen borderline en gezond dan wist je het wel! Je schrijft wel: 'er is mij nooit iets aangedaan'. Maar je hebt wel verliezen geleden (mensen en gezondheid). Alsof dat jou niet is aangedaan! Dat zijn dingen die er ook behoorlijk inhakken.
Ik ben nu twee keer bij de haptotherapeut geweest. We zijn vooral bezig geweest met mijn leven door te lopen. Dus veel praten. Maar de laatste keer hebben we ook een oefening gedaan. Het ging over voelen en nabijheid. Ze ging dan naast me zitten en kwam steeds dichterbij en dan moest ik zeggen wat ik voelde. Het was wel een interessant experiment. Ik voel in mijn lijf vaak andere dingen dan wat ik rationeel denk. Ik moet er nog maar eens over nadenken want er komt wel veel los.Ze zei ook dat ik continu aan t vluchten ben en dan we aan zelfregulatie kunnen gaan werken zodat ik niet meer hoef te vluchten. Dat vluchten dat klopt wel. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Ik laat het jullie weten.
Groetjes Ciara
Hier ben ik weer. Ik lees steeds wel mee maar ben vaak te moe om te reageren. De cakejes die ik had gebakken waren goed gelukt. Ik hou zo'n nieuwe hobby ook niet altijd lang vol. Maar dan denk ik maar: ik heb er toch even plezier van gehad. Ik heb in deze hobby ook niet veel geld geïnvesteerd dus dan maakt het niet zoveel uit. Maar tot nu toe vind ik het leuk. Vanmiddag ga ik sinaasappel-chocoladetaart bakken. Vanavond komt een vriendin eten en dan is dat leuk als toetje.
Om even op jullie verhaal in te gaan over acceptatie: Ik dacht een tijd geleden dat ik wel geaccepteerd had dat ik borderline heb en als gevolg daarvan bepaalde dingen niet kan. Maar na die mislukking met dat katje had ik het weer heel moeilijk met mezelf. Ik liep weer zo tegen mijn eigen grenzen op en dat is echt niet leuk. Dat voel je je zo gefrustreerd. Het gaat verder een beetje in golven. Soms accepteer ik het en soms ben ik er weer boos over en wil ik niet accepteren dat ik een chronisch probleem heb. Want dat is het vrees ik toch: bepaalde klachten gaan nooit meer over. Werken zit er denk ik niet in.
En Robin: ik herken wel wat van wat je schrijft. Ik heb ook geen ernstige dingen meegemaakt in mijn verleden. Nou ja, sommige mensen(therapeuten) vinden van wel. Maar als ik het vergelijk met de meiden waarbij ik in deeltijdtherapie zat dan den ik: het stelt niets voor. Daar zaten meiden bij die jarenlang ernstig seksueel misbruikt waren of ernstig mishandeld. Maar goed, daar maak ik me nu niet meer zo druk over. Ik heb borderline en hoe dat ontstaan is is niet relevant. Ik heb het en ik moet er mee leven. Je kunt natuurlijk denken dat een ander meer 'recht' heeft op borderline-klachten maar ja wat schiet je daar mee op. Het heeft weinig zin om je zelf zo de grond in te trappen. Daar gaan namelijk de problemen niet mee weg. En blijkbaar zijn er toch redenen geweest om borderline te ontwikkelen. Ook al zijn dat dan niet ernstige trauma's. En je hebt zelf geen schuld aan borderline, hoor Robin. Als je kon kiezen tussen borderline en gezond dan wist je het wel! Je schrijft wel: 'er is mij nooit iets aangedaan'. Maar je hebt wel verliezen geleden (mensen en gezondheid). Alsof dat jou niet is aangedaan! Dat zijn dingen die er ook behoorlijk inhakken.
Ik ben nu twee keer bij de haptotherapeut geweest. We zijn vooral bezig geweest met mijn leven door te lopen. Dus veel praten. Maar de laatste keer hebben we ook een oefening gedaan. Het ging over voelen en nabijheid. Ze ging dan naast me zitten en kwam steeds dichterbij en dan moest ik zeggen wat ik voelde. Het was wel een interessant experiment. Ik voel in mijn lijf vaak andere dingen dan wat ik rationeel denk. Ik moet er nog maar eens over nadenken want er komt wel veel los.Ze zei ook dat ik continu aan t vluchten ben en dan we aan zelfregulatie kunnen gaan werken zodat ik niet meer hoef te vluchten. Dat vluchten dat klopt wel. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Ik laat het jullie weten.
Groetjes Ciara
donderdag 6 september 2007 om 13:10
Intiem, ik denk ook niet dat het altijd zo zal blijven als het nu is. Dat hoop ik tenminste niet. Ik ben nog zo jong en wil nog van alles. Juist omdat ik hoop en stiekem verwacht dat het nog anders kan worden, is het moeilijk te accepteren dat het nu zo is en niet anders. Mijn geduld is soms gewoon op.
En wat als het wél zo blijft, dat vind ik maar een half leven eigenlijk. Maar goed, zover is het niet. Ik zit ook nog midden in de kinderen die veel vragen. Dat zal op een dag minder worden en wie weet komt er dan meer ruimte voor de dingen die ik graag wil.
Robin, bij mij was het zo dat ik al kinderen had voor het bij mij allemaal begon. Dus hoe dat echt voor jou is dat je misschien geen kinderen gaat krijgen, weet ik natuurlijk niet. Maar ik begrijp wel goed dat je dat hoofdstuk vooralsnog niet af wilt sluiten. Het lijkt me een goed idee dat open te houden zolang het biologisch mogelijk is ze te krijgen.
Wel heb ik er over nagedacht wat ik had gedaan als ik ze nu nog niet had gehad. Of ik er toch aan zou beginnen. Zoals ik het nu voel, denk ik van niet. Maar dat is makkelijk gezegd omdat ik al weet hoe het is om ze wél te hebben. Ik vraag me af of het zo verstandig is kinderen te hebben als je deze problematiek hebt. Dat bedoel ik persoonlijk. Ik denk soms dat ik niet zo'n leuke moeder ben omdat ik er niet altijd voor ze ben. Misschien bén ik ook niet altijd zo'n leuke moeder. Dat kan heel goed zijn.
Mijn kinderen vinden dat volgens mij wel meevallen of het komt ze wel goed uit dat ze soms de vrijheid hebben dingen te doen omdat er even geen ogen op hun gericht zijn. Maar voor mezelf voelt het niet prettig, het idee hebben dat je zonder dit gedoe een veel leukere moeder zou zijn geweest. Ik kan alleen maar hopen dat ze niet later dankzij mij ook problemen hebben op geestelijk gebied omdat hun moeder op dat gebied problemen had en steken liet vallen. Dat zou ik wel erg vinden.
Nu, mijn zoon heeft dan adhd/pddnos maar dat ligt in elk geval niet aan mij. Dat heeft hij van zijn vader geërfd. Ook niet leuk natuurlijk. Gun je je kind absoluut niet maar het is iets wat buiten mijn macht ligt, niet iets wat door mijn toedoen is ontstaan. Want ik wist niet dat mijn ex dat had, hij zelf ook niet trouwens.
En wat als het wél zo blijft, dat vind ik maar een half leven eigenlijk. Maar goed, zover is het niet. Ik zit ook nog midden in de kinderen die veel vragen. Dat zal op een dag minder worden en wie weet komt er dan meer ruimte voor de dingen die ik graag wil.
Robin, bij mij was het zo dat ik al kinderen had voor het bij mij allemaal begon. Dus hoe dat echt voor jou is dat je misschien geen kinderen gaat krijgen, weet ik natuurlijk niet. Maar ik begrijp wel goed dat je dat hoofdstuk vooralsnog niet af wilt sluiten. Het lijkt me een goed idee dat open te houden zolang het biologisch mogelijk is ze te krijgen.
Wel heb ik er over nagedacht wat ik had gedaan als ik ze nu nog niet had gehad. Of ik er toch aan zou beginnen. Zoals ik het nu voel, denk ik van niet. Maar dat is makkelijk gezegd omdat ik al weet hoe het is om ze wél te hebben. Ik vraag me af of het zo verstandig is kinderen te hebben als je deze problematiek hebt. Dat bedoel ik persoonlijk. Ik denk soms dat ik niet zo'n leuke moeder ben omdat ik er niet altijd voor ze ben. Misschien bén ik ook niet altijd zo'n leuke moeder. Dat kan heel goed zijn.
Mijn kinderen vinden dat volgens mij wel meevallen of het komt ze wel goed uit dat ze soms de vrijheid hebben dingen te doen omdat er even geen ogen op hun gericht zijn. Maar voor mezelf voelt het niet prettig, het idee hebben dat je zonder dit gedoe een veel leukere moeder zou zijn geweest. Ik kan alleen maar hopen dat ze niet later dankzij mij ook problemen hebben op geestelijk gebied omdat hun moeder op dat gebied problemen had en steken liet vallen. Dat zou ik wel erg vinden.
Nu, mijn zoon heeft dan adhd/pddnos maar dat ligt in elk geval niet aan mij. Dat heeft hij van zijn vader geërfd. Ook niet leuk natuurlijk. Gun je je kind absoluut niet maar het is iets wat buiten mijn macht ligt, niet iets wat door mijn toedoen is ontstaan. Want ik wist niet dat mijn ex dat had, hij zelf ook niet trouwens.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 6 september 2007 om 13:15
Ciara, dat heb ik ook vaak. Denken dat je het geaccepteerd hebt, er vrede mee hebt en dan gebeurt er iets en is het weer helemaal anders. Dat zal het instabiele in het gevoelsleven wel zijn.
Verder ben ik het met Ciara eens, Robin, dat het niet uitmaakt hoe je het hebt gekregen. Je hebt het en of je daarvoor een hele berg ellende moest doorstaan om het te krijgen, doet er eigenlijk weinig toe. Het is ontstaan en je hebt dezelfde symptomen en gevolgen. Wat dat betreft zit je volledig in hetzelfde schuitje en heb je dus net zoveel 'recht' om je daarover Kwalitatief Uitermate Teleurstellend te voelen als iemand die het heeft gekregen door een ellendige jeugd of een andere ellendige periode in diens leven.
Heb vanmorgen gewerkt, was gezellig maar ik voelde me lichamelijk nogal erg ongesteld, bah dus ben wel blij dat ik weer thuis ben. Ga zo even wandelen met drie hondjes en dan een dutje doen.
Verder ben ik het met Ciara eens, Robin, dat het niet uitmaakt hoe je het hebt gekregen. Je hebt het en of je daarvoor een hele berg ellende moest doorstaan om het te krijgen, doet er eigenlijk weinig toe. Het is ontstaan en je hebt dezelfde symptomen en gevolgen. Wat dat betreft zit je volledig in hetzelfde schuitje en heb je dus net zoveel 'recht' om je daarover Kwalitatief Uitermate Teleurstellend te voelen als iemand die het heeft gekregen door een ellendige jeugd of een andere ellendige periode in diens leven.
Heb vanmorgen gewerkt, was gezellig maar ik voelde me lichamelijk nogal erg ongesteld, bah dus ben wel blij dat ik weer thuis ben. Ga zo even wandelen met drie hondjes en dan een dutje doen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 6 september 2007 om 15:31
Ciara, je hebt ook gelijk. Het maakt niet uit wat er vroeger wel of niet is gebeurd, het gaat erom waar we nu last van hebben. Toch verbaast het me gewoon. Soms zit ik in een of andere staat van ontkenning: dan snap ik echt niet hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen. Terwijl ik dat op een andere moment heel goed begrijp..
Wat mijn kinderwens betreft heb ik vooral lichamelijke factoren waardoor ik nu niet zwanger kan worden (bloedsuikerwaarden zijn te wisselend/hoog, te veel medicatiegebruik). Op emotioneel vlak (en qua energie) zou ik het op dit moment gewoon niet op kunnen brengen dagelijks voor een kind te zorgen. Maar zo eigenwijs ben ik dan ook wel weer, misschien gaat dat over een tijdje wel stukken beter (helemaal als ik ook lichamelijk hopelijk weer fitter wordt). Ik wil er ook niet te veel over nadenken, omdat ik zoals ik al zei nu geen beslissingen daarover kan en wil nemen (hoe bedoel je kop in het zand)..
Shahla, ik heb je al eerder gezegd dat ik met bewondering lees hoe jij je ondanks alles staande weet te houden met de kids. Toch is het goed denk ik dat je je realiseert dat je het inderdaad misschien niet altijd optimaal doet (wie wel), maar gegeven jullie omstandigheden kun je alleen maar trots op jezelf zijn. Je roeit met de riemen die je hebt.
Wat mijn kinderwens betreft heb ik vooral lichamelijke factoren waardoor ik nu niet zwanger kan worden (bloedsuikerwaarden zijn te wisselend/hoog, te veel medicatiegebruik). Op emotioneel vlak (en qua energie) zou ik het op dit moment gewoon niet op kunnen brengen dagelijks voor een kind te zorgen. Maar zo eigenwijs ben ik dan ook wel weer, misschien gaat dat over een tijdje wel stukken beter (helemaal als ik ook lichamelijk hopelijk weer fitter wordt). Ik wil er ook niet te veel over nadenken, omdat ik zoals ik al zei nu geen beslissingen daarover kan en wil nemen (hoe bedoel je kop in het zand)..
Shahla, ik heb je al eerder gezegd dat ik met bewondering lees hoe jij je ondanks alles staande weet te houden met de kids. Toch is het goed denk ik dat je je realiseert dat je het inderdaad misschien niet altijd optimaal doet (wie wel), maar gegeven jullie omstandigheden kun je alleen maar trots op jezelf zijn. Je roeit met de riemen die je hebt.
vrijdag 7 september 2007 om 14:54
Robin, inderdaad 'wie wel' maar zover wil ik niet kijken. Ik kan alleen mijn eigen situatie nemen. En ik vind het erg jammer dat mijn kinderen een moeder hebben die vrij weinig energie heeft en daarmee af en toe niet het voorbeeld kan geven wat ze wil geven. Hoe kan ik mijn kinderen vertellen dat ze bv. een carrière op moeten gaan bouwen, moeten gaan voor hun dromen, als ik het zelf niet kan? Hoe moet dat aanslaan. Hoe moeten ze leren dat met iemand een relatie opbouwen, kinderen krijgen, wie weet trouwen en het goed hebben met elkaar een erg mooi gegeven is als ze zelf uit een gebroken gezin komen.
En ze worden ouder dus die onderwerpen komen steeds dichterbij en ik maak me zorgen hoe dat goed moet komen. Natuurlijk kunnen kinderen ook leren van hoe het niet moet maar het was prettiger geweest als ze het af hadden kunnen kijken hoe het wel moet.
En ze worden ouder dus die onderwerpen komen steeds dichterbij en ik maak me zorgen hoe dat goed moet komen. Natuurlijk kunnen kinderen ook leren van hoe het niet moet maar het was prettiger geweest als ze het af hadden kunnen kijken hoe het wel moet.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 9 september 2007 om 11:35
He Shahla, kan me je zorgen daarom goed voorstellen. Elke ouder wil het goede 'voorbeeld' geven aan zijn of haar kinderen. Maar zoals ik al zei, jij roeit met de riemen die je hebt en dat doe je goed. Het is verloren energie als je té veel over de toekomst van je kinderen piekert. Makkelijk gezegd. Ik heb daar ook lang mee geworsteld. De kinderen van mijn vriend komen dus ook uit een gebroken gezin. ik merk wel dat het scheelt dat ze erg jong waren toen hun ouders uit elkaar gingen én dat het fijn is dat ze bij ons een stabiele relatie zien. Ze zien dat het ook wél goed kan gaan en dat we ons redden, ondanks alles.
Maargoed, ook daarin hebben we dat denk ik ook allebei: het had allemaal zo anders kunnen zijn als..
Ik wil je nog wat anders vragen. Jij gebruikt ook al een tijd medicatie (AD) toch/ hoe heltp het jou? Heb jij nog stemmingswisselingen of hele negatieve gedachten? In welk opzicht maakt het verschil voor jou? Wat is er vernaderd?
Ik gebruik het nu ook een tijd maar twijfel of ik niet een andere moet gaan proberen. Ik heb vooral zo'n last dat ik me vaak zo vervreemd voel van mezelf. Echt depressief ben ik niet meer, maar wel de hele tijd een beetje en soms enorme buien met hele zwar gedachten. Maar soms voel ik me ook gewoon normaal, tot het hypere af.. Zit ik aan de max wat ik kan verwachten of zou ik bij een ander soort veel meer baat kunnen hebben? Moeilijk vind ik dat. Ik wil het goed overwegen omdat het afbouwen en opbouwen een heel gedoe is, ook omdat ik nog andere medicatie heb..
Maargoed, ook daarin hebben we dat denk ik ook allebei: het had allemaal zo anders kunnen zijn als..
Ik wil je nog wat anders vragen. Jij gebruikt ook al een tijd medicatie (AD) toch/ hoe heltp het jou? Heb jij nog stemmingswisselingen of hele negatieve gedachten? In welk opzicht maakt het verschil voor jou? Wat is er vernaderd?
Ik gebruik het nu ook een tijd maar twijfel of ik niet een andere moet gaan proberen. Ik heb vooral zo'n last dat ik me vaak zo vervreemd voel van mezelf. Echt depressief ben ik niet meer, maar wel de hele tijd een beetje en soms enorme buien met hele zwar gedachten. Maar soms voel ik me ook gewoon normaal, tot het hypere af.. Zit ik aan de max wat ik kan verwachten of zou ik bij een ander soort veel meer baat kunnen hebben? Moeilijk vind ik dat. Ik wil het goed overwegen omdat het afbouwen en opbouwen een heel gedoe is, ook omdat ik nog andere medicatie heb..
zondag 9 september 2007 om 14:28
Robin, ik gebruik sinds 2003 efexor. De eerste twee weken zat ik op 75 mg. Daarna had ik een afspraak met de psychiater om te peilen hoe de werking op me over kwam en of deze dosis voldoende was. Wat is beter, denk ik dan. Want ik voelde me somber, had de gedachte dat ik het weliswaar weer wilde proberen met het leven maar als het niet lukte ik gewoon een nieuwe poging ging doen van de wereld af te komen. Als je daarnaast in gedachten neemt hoe ik me ervóór voelde, dacht en handelde, was er wel een hele vooruitgang. De psychiater vond het waarschijnlijk qua verbetering niet voldoende en hoogde de boel op naar 150 mg. Die dosis heb ik tot in 2006 geslikt.
De echt negatieve gedachten verdwenen. Ik had niet meer bij een tegenslag die me hard raakte de wens om een punt achter mijn leven te zetten. Iets waar ik toch jaren mee heb rondgelopen. Al deed ik het nooit, er zo vaak aan denken is natuurlijk absoluut niet gezond en niet bevorderlijk voor een fijn leven. Dat is verdwenen door de medicatie. Zo zijn ook de hele wanhopige gevoelens verdwenen, het nergens meer glans op kunnen zien, niet kunnen genieten van een uitje. (En daar dus geen opleving van krijgen.) En wat ook weg is, is dat je niet eens toekomt aan het maken van plannen voor je leven, de so called 'toekomst'. Ik heb eigenlijk best veel teruggekregen door de medicijnen en ook veel negatieve zaken kwijt geraakt. Ik denk niet dat ik nog op deze aarde zou zijn zonder de medicatie. Ik heb dus inderdaad veel aan mijn medicatie gehad. De stemmingswisselingen verdwenen nagenoeg helemaal op 150 mg. Ik was eigenlijk meestal of heel vrolijk of dacht, nou ja vandaag is het ietsje minder maar morgen gaan we er weer voor. Er was altijd hoop, voelde me stabiel en was vast van plan er weer iets goeds van te gaan maken.
Nu zit ik sinds een jaar op 75 mg en ik merk dat dat ietsje moeizamer is. Ik moet zelf veel harder werken eraan. Vaker somber, merken dat ik ineens wel weer af en toe stemmingswisselingen heb. Ik maak me af en toe weer meer zorgen over dingen. Dat vind ik wel lastig omdat ik bang ben dat ik misschien weer af kan glijden. Dat ik terugga naar die vreselijke tijd. Daarom denk ik dat het niet verstandig is nog verder af te gaan bouwen. Het wordt me steeds meer duidelijk dat ik misschien de rest van mijn leven aan medicatie vast zit. Uiteraard kan ik ermee stoppen maar wat krijg ik dan terug? Aan de andere kant wil ik graag van de medicijnen af. Wellicht omdat ik denk dat ik dan mijn energie meer terug krijg. Maar weegt dat op tegen al die andere dingen die verdwenen toen ik medicatie ging nemen. Vooralsnog niet. Ze hebben destijds wel tegen mij gezegd dat ik minstens vijf jaar medicatie moest slikken om de kans zo groot mogelijk te maken dat ik daarna af zou kunnen zijn van de depressie. Ze nemen meestal de helft van de tijd dat je onbehandeld met zoiets hebt rondgelopen en bij mij was dat een jaar of tien.
Ik denk dat jij op een dosis zit dat je weer meer zelf er hard aan moet werken. Je werkt dus meer samen met je medicatie. In mijn opinie: hoe hoger de dosis hoe minder je zelf hoeft te doen en hoe meer de medicatie het doet.
Ik denk dat je je af moet vragen of de samenwerking in deze hoedanigheid voor jou nog acceptabel is. Kun je dat aan of belemmert het je teveel om een beetje een leuk leven te kunnen leiden. Voor mezelf denk ik dat ik het nog wel opred op 75 mg. Dat is voor mij nog acceptabel.
Als jij echt vindt dat dit niet meer een volwaardig leven is, is het een goed idee dit voor te leggen aan een huisarts of een hulpverlener. Ik denk dat als je echt vindt dat dit niet meer volwaardig is je het er wel voor over hebt dit af te bouwen en met andere medicatie weer op te bouwen.
De echt negatieve gedachten verdwenen. Ik had niet meer bij een tegenslag die me hard raakte de wens om een punt achter mijn leven te zetten. Iets waar ik toch jaren mee heb rondgelopen. Al deed ik het nooit, er zo vaak aan denken is natuurlijk absoluut niet gezond en niet bevorderlijk voor een fijn leven. Dat is verdwenen door de medicatie. Zo zijn ook de hele wanhopige gevoelens verdwenen, het nergens meer glans op kunnen zien, niet kunnen genieten van een uitje. (En daar dus geen opleving van krijgen.) En wat ook weg is, is dat je niet eens toekomt aan het maken van plannen voor je leven, de so called 'toekomst'. Ik heb eigenlijk best veel teruggekregen door de medicijnen en ook veel negatieve zaken kwijt geraakt. Ik denk niet dat ik nog op deze aarde zou zijn zonder de medicatie. Ik heb dus inderdaad veel aan mijn medicatie gehad. De stemmingswisselingen verdwenen nagenoeg helemaal op 150 mg. Ik was eigenlijk meestal of heel vrolijk of dacht, nou ja vandaag is het ietsje minder maar morgen gaan we er weer voor. Er was altijd hoop, voelde me stabiel en was vast van plan er weer iets goeds van te gaan maken.
Nu zit ik sinds een jaar op 75 mg en ik merk dat dat ietsje moeizamer is. Ik moet zelf veel harder werken eraan. Vaker somber, merken dat ik ineens wel weer af en toe stemmingswisselingen heb. Ik maak me af en toe weer meer zorgen over dingen. Dat vind ik wel lastig omdat ik bang ben dat ik misschien weer af kan glijden. Dat ik terugga naar die vreselijke tijd. Daarom denk ik dat het niet verstandig is nog verder af te gaan bouwen. Het wordt me steeds meer duidelijk dat ik misschien de rest van mijn leven aan medicatie vast zit. Uiteraard kan ik ermee stoppen maar wat krijg ik dan terug? Aan de andere kant wil ik graag van de medicijnen af. Wellicht omdat ik denk dat ik dan mijn energie meer terug krijg. Maar weegt dat op tegen al die andere dingen die verdwenen toen ik medicatie ging nemen. Vooralsnog niet. Ze hebben destijds wel tegen mij gezegd dat ik minstens vijf jaar medicatie moest slikken om de kans zo groot mogelijk te maken dat ik daarna af zou kunnen zijn van de depressie. Ze nemen meestal de helft van de tijd dat je onbehandeld met zoiets hebt rondgelopen en bij mij was dat een jaar of tien.
Ik denk dat jij op een dosis zit dat je weer meer zelf er hard aan moet werken. Je werkt dus meer samen met je medicatie. In mijn opinie: hoe hoger de dosis hoe minder je zelf hoeft te doen en hoe meer de medicatie het doet.
Ik denk dat je je af moet vragen of de samenwerking in deze hoedanigheid voor jou nog acceptabel is. Kun je dat aan of belemmert het je teveel om een beetje een leuk leven te kunnen leiden. Voor mezelf denk ik dat ik het nog wel opred op 75 mg. Dat is voor mij nog acceptabel.
Als jij echt vindt dat dit niet meer een volwaardig leven is, is het een goed idee dit voor te leggen aan een huisarts of een hulpverlener. Ik denk dat als je echt vindt dat dit niet meer volwaardig is je het er wel voor over hebt dit af te bouwen en met andere medicatie weer op te bouwen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 9 september 2007 om 14:44
Het had allemaal zo anders kunnen zijn. Ik denk dat iedereen van tijd tot tijd wel eens zoiets denkt. Dat is vast niet heel vreemd
Soms maak ik me ineens veel zorgen en soms ook helemaal niet. Dan denk ik 'ik zie het wel'. Teveel erover piekeren probeer ik zeker niet te doen. Daarom uit ik het. Dan heb je het van je af geschreven en blijft het minder in je hoofd rondmalen. In bepaalde opzichten heb ik wel het idee dat 'mijn ellende' ook zijn voordelen voor de kinderen kan hebben. Ze weten nu heel goed hoe het niet moet als bv. vader. Mijn zoon heeft toen hij jonger was het idee gehad dat hij geen vader moest worden want dan zou hij net als zijn vader zijn kinderen niet goed behandelen en in de steek laten. Nu ziet hij het anders. Hij is vast van plan een goede te worden en ik maak hem dan ook duidelijk dat hij niet hetzelfde als zijn vader is maar een eigen persoonlijkheid die heel goed weet hoe het wel - en niet moet. Voor een jongen van veertien misschien een beetje te volwassen praat maar op sommige vlakken is hij zijn kalenderleeftijd vooruit. Op andere vlakken is hij weer veel jonger. (Sociaal/emotioneel.)
Ach, ik hoop gewoon dat ze gelukkig worden en blijven en dat de dingen uit het verleden hun niet bij voorbaat al die kansen heeft ontnomen of verpest. En mocht later blijken dat ze dankzij mij moeilijkheden hebben, zal ik daarin mijn verantwoordelijkheid nemen en ze helpen het weer in orde te krijgen.
Soms maak ik me ineens veel zorgen en soms ook helemaal niet. Dan denk ik 'ik zie het wel'. Teveel erover piekeren probeer ik zeker niet te doen. Daarom uit ik het. Dan heb je het van je af geschreven en blijft het minder in je hoofd rondmalen. In bepaalde opzichten heb ik wel het idee dat 'mijn ellende' ook zijn voordelen voor de kinderen kan hebben. Ze weten nu heel goed hoe het niet moet als bv. vader. Mijn zoon heeft toen hij jonger was het idee gehad dat hij geen vader moest worden want dan zou hij net als zijn vader zijn kinderen niet goed behandelen en in de steek laten. Nu ziet hij het anders. Hij is vast van plan een goede te worden en ik maak hem dan ook duidelijk dat hij niet hetzelfde als zijn vader is maar een eigen persoonlijkheid die heel goed weet hoe het wel - en niet moet. Voor een jongen van veertien misschien een beetje te volwassen praat maar op sommige vlakken is hij zijn kalenderleeftijd vooruit. Op andere vlakken is hij weer veel jonger. (Sociaal/emotioneel.)
Ach, ik hoop gewoon dat ze gelukkig worden en blijven en dat de dingen uit het verleden hun niet bij voorbaat al die kansen heeft ontnomen of verpest. En mocht later blijken dat ze dankzij mij moeilijkheden hebben, zal ik daarin mijn verantwoordelijkheid nemen en ze helpen het weer in orde te krijgen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 9 september 2007 om 18:50
En Shahla, als ze later problemen krijgen, is dat nooit duidelijk waar dat precies door komt. Misschien was dat er ook wel als ze uit een 'normaal' gezin kwamen. Maar je laatste zin (dat jij dan je verantwoordelijkheid zal nemen) zegt heel veel over jouw kwaliteiten als moeder en de liefde die je in huis hebt..;)
Bedankt voor je uitgebreide antwoord over de medicatie. Ik heb er veel aan. Ik moet het even laten bezinken. Ik zie wel veel verschillen. Ik heb nog steeds veel (stemmings)klachten dus. Fijn dat het bij jou toch wel veel heeft opgeleverd en typisch dat je een afname dan meteen merkt hé. Dat had ik ook toen.
Ik denk dat het bij mij echter ook wel verbetering heeft gegeven, maar ik wou er zo graag meer baat bij hebben! As ik jouw verhaal zo lees moet ik misschien toch eens een andere proberen. De dosering bij deze die ik heb kan nl niet anders, er zijn maar 2 opties, die heb ik al geprobeerd. Ik ga het natuurlijk ook nog bespreken met psychiater en therapeut, maar vind het fijn om wat te polsen bij anderen.
De komende dagen kan ik niet of weinig posten, dan weten jullie dat. Zodra ik weer gelegenheid heb ben ik er weer.. Take care.
Bedankt voor je uitgebreide antwoord over de medicatie. Ik heb er veel aan. Ik moet het even laten bezinken. Ik zie wel veel verschillen. Ik heb nog steeds veel (stemmings)klachten dus. Fijn dat het bij jou toch wel veel heeft opgeleverd en typisch dat je een afname dan meteen merkt hé. Dat had ik ook toen.
Ik denk dat het bij mij echter ook wel verbetering heeft gegeven, maar ik wou er zo graag meer baat bij hebben! As ik jouw verhaal zo lees moet ik misschien toch eens een andere proberen. De dosering bij deze die ik heb kan nl niet anders, er zijn maar 2 opties, die heb ik al geprobeerd. Ik ga het natuurlijk ook nog bespreken met psychiater en therapeut, maar vind het fijn om wat te polsen bij anderen.
De komende dagen kan ik niet of weinig posten, dan weten jullie dat. Zodra ik weer gelegenheid heb ben ik er weer.. Take care.
dinsdag 11 september 2007 om 09:06
helaas gisteren prioriteit gegeven aan gordijnen naaien. moest ook hoognodig eens gebeuren, want kon die theedoeken in mijn mooie nieuwe huisje niet meer aanzien.
En zometeen met dochter de deur uit. Ik ga naar familie in Den Haag en moet de boel bij elkaar pakken (dochter incl. tig knufelbeesten en iets afleidends voor onderweg in de auto). Ik blijf daar slapen, dus dat wordt morgen pas weer.
tot morgen
En zometeen met dochter de deur uit. Ik ga naar familie in Den Haag en moet de boel bij elkaar pakken (dochter incl. tig knufelbeesten en iets afleidends voor onderweg in de auto). Ik blijf daar slapen, dus dat wordt morgen pas weer.
tot morgen
dinsdag 11 september 2007 om 14:37
Bij efexor kun je inderdaad meer doseringen proberen. Ik merkte wel dat ik bij 150 mg tot meer in staat was dan nu dus of het zo verstandig is dat ik op 75 mg zit, durf ik niet te zeggen. Ik denk dat ik zelf ook echt een aandeel wilde leveren om de problemen aan te pakken, al doe ik het op eigen houtje en niet in een therapie. Ik heb al zoveel gepraat in mijn leven (maatschappelijk werk, hulperleningsinstanties, psychiater) en dat heeft nooit iets voor mij opgelost. Ik heb meer baat bij praktische oplossingen en als ik wil praten, ga ik wel een forum op of mail of msn met iemand. Mijn visie is gewoon dat als je niet in therapie zit het niet verstandig is alles dicht te kitten met medicijnen, want dan leer je niet om te gaan met je zwakheden. Nu moet ik zelf ook aanpakken terwijl ik wat ondersteuning heb en dat is denk ik toch beter.
Voor jou denk ik dat het goed is als je toch weer eens gaat overleggen. Goed plan van je. Op de medicijnen zou je toch niet meer al teveel stemmingswisselingen moeten hebben. Je moet je wel redelijk ondersteund voelen toch?
Voor jou denk ik dat het goed is als je toch weer eens gaat overleggen. Goed plan van je. Op de medicijnen zou je toch niet meer al teveel stemmingswisselingen moeten hebben. Je moet je wel redelijk ondersteund voelen toch?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
