Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
maandag 17 september 2007 om 22:31
Search, oké, dan is het dus eigenlijk net andersom. Dat je meteen eruit klapt wat je dwars zit. Misschien omdat je emoties veel heftiger voelen dan
gangbaar hoort te zijn? Zo steek ik eigenlijk ook wel in elkaar. Al heb ik
ondertussen geleerd dat het soms verstandiger is, niet erg of de kool het sop niet waard en daarom eens een keertje de kaken op elkaar te houden en iets te laten voor wat het is me beter zal bekomen. Nadenken over het mogelijke resultaat van het uiten, kan daarbij helpen. Is dat het waard? Zoja, dan uit je het.
Lukt aardig moet ik zeggen, deze methode. Daarna heb ik meestal niet het gevoel dat het blijft hangen, want als dat wel zo blijkt te zijn, zeg ik er alsnog wat van.
Ik zou je willen adviseren voor jezelf uit te maken wat je echt belangrijk vindt hierin. Zit het je echt hoog, zeg het. En probeer dat te doen op een manier dat de ander niet het gevoel heeft zich te moeten verdedigen. (Al heb je ook types die zich altijd gaan verdedigen, hoe je het ook brengt.)
Ik heb gemerkt dat de manier van formuleren het verschil van dag en nacht kan uitmaken.
Als je heel impulsief bent, is het goed te wachten tot je erover hebt kunnen nadenken en hebt kunnen bepalen of het gevoelsmatig nodig is het alsnog bespreekbaar te maken. Vooral in het begin, als je dit 'gedrag' wilt veranderen. Als je dat al wat langer 'geoefend' hebt, weet je vaak automatisch wel van jezelf wat je kunt laten varen en waar je nog over moet praten.
Het voordeel van wachten met spuien is vaak dat de eerste grootste emotie (woede, irritatie e.d.) er af is. Dan kun je het veel rustiger brengen. Zodat er ook weer rustiger op gereageerd wordt en ruzie waarschijnlijk voorkomen kan worden.
Ik begrijp nu dat een arts ooit in je gegevens heeft gezet dat je borderlinekenmerken hebt. Is het niet een idee contact met die persoon op te nemen en te vragen hoe hij daartoe gekomen is en waarom jij daar dan niet van op de hoogte bent gesteld? Als je echt duidelijkheid wilt, kun je je laten testen. Zo heb ik me laten testen in een ziekenhuis met een psychiatrie voor volwassenen. Dan weet je tenminste waar je aan toe bent en kun je van daaruit kijken hoe je ermee omgaat.
gangbaar hoort te zijn? Zo steek ik eigenlijk ook wel in elkaar. Al heb ik
ondertussen geleerd dat het soms verstandiger is, niet erg of de kool het sop niet waard en daarom eens een keertje de kaken op elkaar te houden en iets te laten voor wat het is me beter zal bekomen. Nadenken over het mogelijke resultaat van het uiten, kan daarbij helpen. Is dat het waard? Zoja, dan uit je het.
Lukt aardig moet ik zeggen, deze methode. Daarna heb ik meestal niet het gevoel dat het blijft hangen, want als dat wel zo blijkt te zijn, zeg ik er alsnog wat van.
Ik zou je willen adviseren voor jezelf uit te maken wat je echt belangrijk vindt hierin. Zit het je echt hoog, zeg het. En probeer dat te doen op een manier dat de ander niet het gevoel heeft zich te moeten verdedigen. (Al heb je ook types die zich altijd gaan verdedigen, hoe je het ook brengt.)
Ik heb gemerkt dat de manier van formuleren het verschil van dag en nacht kan uitmaken.
Als je heel impulsief bent, is het goed te wachten tot je erover hebt kunnen nadenken en hebt kunnen bepalen of het gevoelsmatig nodig is het alsnog bespreekbaar te maken. Vooral in het begin, als je dit 'gedrag' wilt veranderen. Als je dat al wat langer 'geoefend' hebt, weet je vaak automatisch wel van jezelf wat je kunt laten varen en waar je nog over moet praten.
Het voordeel van wachten met spuien is vaak dat de eerste grootste emotie (woede, irritatie e.d.) er af is. Dan kun je het veel rustiger brengen. Zodat er ook weer rustiger op gereageerd wordt en ruzie waarschijnlijk voorkomen kan worden.
Ik begrijp nu dat een arts ooit in je gegevens heeft gezet dat je borderlinekenmerken hebt. Is het niet een idee contact met die persoon op te nemen en te vragen hoe hij daartoe gekomen is en waarom jij daar dan niet van op de hoogte bent gesteld? Als je echt duidelijkheid wilt, kun je je laten testen. Zo heb ik me laten testen in een ziekenhuis met een psychiatrie voor volwassenen. Dan weet je tenminste waar je aan toe bent en kun je van daaruit kijken hoe je ermee omgaat.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 18 september 2007 om 08:06
Bedankt voor je reactie Shahla. Ben blij dat je een beetje met me mee denkt. Het voelt soms best wel eenzaam omdat je er met niemand over kunt (wilt) praten.
Mensen reageren soms van: Ah, natuurlijk niet, natuurlijk heb jij niet zoiets...
Dat is dan best wel lastig als je jezelf kent. Voor andere mensen doe je je vaak anders voor dan hoe je je voelt.
Ik moet nu gaan maar bedankt dat je reageerde!
Mensen reageren soms van: Ah, natuurlijk niet, natuurlijk heb jij niet zoiets...
Dat is dan best wel lastig als je jezelf kent. Voor andere mensen doe je je vaak anders voor dan hoe je je voelt.
Ik moet nu gaan maar bedankt dat je reageerde!
dinsdag 18 september 2007 om 09:16
Is tegen mij ooit ook eens gezegd. Nee hoor, dat heb jij niet terwijl ik me in bijna elk kenmerk herkende. Het was van alles, kon van alles zijn maar dat niet, nee. Dat stak me behoorlijk en toen later bleek dat ik het wel degelijk had, voel je je niet erg serieus genomen. Máár.. het belangrijkste is niet weten dát je het hebt. Het belangrijkste is je zwakste punten herkennen, erkennen en dáár aan werken. Een diagnose is een diagnose en slechts het begin. In principe weet je nu best al waar het aan schort en kun je dus nu al bedenken wat je daar aan wilt en kunt doen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 18 september 2007 om 15:12
He Search, welkom hier!
Ik kan me voorstellen dat je met een hoop vragen zit. Als ik je verhaal zo lees kun je misschien stellen dat je veel piekert en regelmatig onrealistische gedachten hebt. Het lijkt alsof je je vriend aan het uittesten bent hoe ver je kunt gaan..?
Het lijkt me niet slim je eigen diagnose te stellen, en ook niet op een forum. Als ik jou was zou ik weer eens naar de huisarts gaan en een doorverwijzing vragen naar de Ggz of inderdaad een ziekenhuis met een psychiatrie-afdeling. Zij kunnen je testeb. Wat nog meer de vraag voor jezelf is, is denk ik: Waar heb ik last van en wat wil ik daarmee? Zoals Shahla ook al zei. Maar ik begrijp dat je er een labeltje aan wil hangen, in ieder geval voor jezelf. Dat geeft vaak toch wel rust. Ik laat mensen ook nog steeds verteld staan als ik vertel over mijn psychische problemen (mijn Borderline kenmerken en depressieve klachten). Kennelijk zijn we in taat om een prachitge rol te spelen naar de buitenwereld..
Ik had gisteren weer therapie. Ik was enorm verdrietig. Dat is op zich wel een doorbraak, meestal kom ik er niet bij zeg maar. We hadden het er ook over dat ik al veel heb geleerd in therapie. Dat is waar. Ik kan het alleen vaak nog niet goed gebruiken. Het maakt me ook wel bang. Is dit nu bijna het eindresultaat en moet ik het met deze 'versie van mezelf' gaan doen over een tijdje..?
Gaat het weer een beetje Shahla? Geen off-day meer?
liefs Robin
Ik kan me voorstellen dat je met een hoop vragen zit. Als ik je verhaal zo lees kun je misschien stellen dat je veel piekert en regelmatig onrealistische gedachten hebt. Het lijkt alsof je je vriend aan het uittesten bent hoe ver je kunt gaan..?
Het lijkt me niet slim je eigen diagnose te stellen, en ook niet op een forum. Als ik jou was zou ik weer eens naar de huisarts gaan en een doorverwijzing vragen naar de Ggz of inderdaad een ziekenhuis met een psychiatrie-afdeling. Zij kunnen je testeb. Wat nog meer de vraag voor jezelf is, is denk ik: Waar heb ik last van en wat wil ik daarmee? Zoals Shahla ook al zei. Maar ik begrijp dat je er een labeltje aan wil hangen, in ieder geval voor jezelf. Dat geeft vaak toch wel rust. Ik laat mensen ook nog steeds verteld staan als ik vertel over mijn psychische problemen (mijn Borderline kenmerken en depressieve klachten). Kennelijk zijn we in taat om een prachitge rol te spelen naar de buitenwereld..
Ik had gisteren weer therapie. Ik was enorm verdrietig. Dat is op zich wel een doorbraak, meestal kom ik er niet bij zeg maar. We hadden het er ook over dat ik al veel heb geleerd in therapie. Dat is waar. Ik kan het alleen vaak nog niet goed gebruiken. Het maakt me ook wel bang. Is dit nu bijna het eindresultaat en moet ik het met deze 'versie van mezelf' gaan doen over een tijdje..?
Gaat het weer een beetje Shahla? Geen off-day meer?
liefs Robin
dinsdag 18 september 2007 om 18:44
Wie weet moet je er gewoon nog wat mee leren oefenen? Oefening baart kunst zeggen ze altijd. Groei is voor ons ook vast mogelijk en als ik zo bekijk hoe ik jaren terug was en nu merk ik wel degelijk groei.
Nog wel een beetje off hoor, Robin. Was gewoon moe en omdat ik geen afspraken buiten de deur had, behalve dan wandelen met een hond, hoef je ook niet echt moeite te doen uit je off te raken.
Straks heb ik ouderavond, over twintig minuten moet ik de deur uit. Hopelijk is het dan droog want op dit moment is het kwalitatief uitermate teleurstellend weer.
Nog wel een beetje off hoor, Robin. Was gewoon moe en omdat ik geen afspraken buiten de deur had, behalve dan wandelen met een hond, hoef je ook niet echt moeite te doen uit je off te raken.
Straks heb ik ouderavond, over twintig minuten moet ik de deur uit. Hopelijk is het dan droog want op dit moment is het kwalitatief uitermate teleurstellend weer.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 19 september 2007 om 17:32
Robin,
Ik schrok een beetje dat je schreef: "het lijkt wel of je je vriend aan het uittesten bent hoe ver je kunt gaan". Dat heb ik zelf ook wel eens bedacht. Klinkt gek maar soms denk ik: Mopper eens op me, wordt een kwaad, zeg ook eens wat lelijks over mij...
Raar hè?! Als hij (zo heel af en toe) eens boos op me is en dat ook zegt dan kan ik daar eigenlijk helemaal niet tegen, dus waarom 'vraag' ik er dan om?
Ja, ik weet waar het aan schort (nog niet waarom en waar het vandaan komt) en ik wil er zeker wat aan doen. Dat wil ik al tijden en als ik het voel aankomen dan zeg ik ook tegen mezelf dat ik me rustig moet houden en geen dingen moet gaan zeggen die een ander kwetsen en waar ik achteraf weer spijt van heb. En toch doe ik het weer! Het lijkt wel sterker dan mezelf (of ik moet sterker worden!)
Ik wil ook niet meteen het etiket van bordeline of wat dan ook op dit alles plakken, het gaat er tenslotte om dat ik niet meer zo doe. Maar... zoals Robin zegt in haar post: moet ik het doen met deze versie van mezelf? Het klinkt niet erg gelukkig en tevreden. Dat voel ik ook. Ik wil níet zo zijn! En als het geen 'stoornis' is betekend het dat ík gewoon zo ben! Zo hard en gemeen. En dat wil ik niet en daar schrik ik ook van als ik me dat bedenk. Dus wat dat betreft zou het makkelijker zijn als er 'een naam' voor is, snap je? Niet om daar dan misbruik van te maken maar voor m'n eigen gevoel. Van de andere kant ben ik bang voor zo'n test, stel dat ik wel iets heb? Dat ze een diagnose kunnen stellen waaruit blijkt dat het niet helemaal oké met me is? Dat wil ik ook niet horen zeg. Stel je voor, Search die het altijd wel redt, die zo sterk is en 'nooit' huilt...
Haha, ik zie al die ongelovelijke gezichten al voor me. (bij wijze van spreken want zou het niet aan de grote klok hangen als het niet noodzakelijk is)
Maargoed, nu wel weer genoeg over mij. Vinden jullie het niet erg als ik hier af en toe mijn ei deponeer
en mijn onzekerheden of stommiteiten met jullie deel?
Groetjes Search
Hoe was de ouderavond trouwens Shahla?
Ik schrok een beetje dat je schreef: "het lijkt wel of je je vriend aan het uittesten bent hoe ver je kunt gaan". Dat heb ik zelf ook wel eens bedacht. Klinkt gek maar soms denk ik: Mopper eens op me, wordt een kwaad, zeg ook eens wat lelijks over mij...
Raar hè?! Als hij (zo heel af en toe) eens boos op me is en dat ook zegt dan kan ik daar eigenlijk helemaal niet tegen, dus waarom 'vraag' ik er dan om?
Ja, ik weet waar het aan schort (nog niet waarom en waar het vandaan komt) en ik wil er zeker wat aan doen. Dat wil ik al tijden en als ik het voel aankomen dan zeg ik ook tegen mezelf dat ik me rustig moet houden en geen dingen moet gaan zeggen die een ander kwetsen en waar ik achteraf weer spijt van heb. En toch doe ik het weer! Het lijkt wel sterker dan mezelf (of ik moet sterker worden!)
Ik wil ook niet meteen het etiket van bordeline of wat dan ook op dit alles plakken, het gaat er tenslotte om dat ik niet meer zo doe. Maar... zoals Robin zegt in haar post: moet ik het doen met deze versie van mezelf? Het klinkt niet erg gelukkig en tevreden. Dat voel ik ook. Ik wil níet zo zijn! En als het geen 'stoornis' is betekend het dat ík gewoon zo ben! Zo hard en gemeen. En dat wil ik niet en daar schrik ik ook van als ik me dat bedenk. Dus wat dat betreft zou het makkelijker zijn als er 'een naam' voor is, snap je? Niet om daar dan misbruik van te maken maar voor m'n eigen gevoel. Van de andere kant ben ik bang voor zo'n test, stel dat ik wel iets heb? Dat ze een diagnose kunnen stellen waaruit blijkt dat het niet helemaal oké met me is? Dat wil ik ook niet horen zeg. Stel je voor, Search die het altijd wel redt, die zo sterk is en 'nooit' huilt...
Haha, ik zie al die ongelovelijke gezichten al voor me. (bij wijze van spreken want zou het niet aan de grote klok hangen als het niet noodzakelijk is)
Maargoed, nu wel weer genoeg over mij. Vinden jullie het niet erg als ik hier af en toe mijn ei deponeer
en mijn onzekerheden of stommiteiten met jullie deel?Groetjes Search
Hoe was de ouderavond trouwens Shahla?
donderdag 20 september 2007 om 12:50
Tja, wat zal ik ervan zeggen, het was een soort algemene avond. Maar in elk geval heb ik de andere ouders gezien. In de klas van mijn zoon zitten veel pddnossers dus wat dat betreft heeft hij zijn gelijken wel gevonden 
Er is gesproken over de stage die dit jaar gedaan moet worden. Daar was ik eerst van geschrokken toen ik dat hoorde. Zag hem dat echt nog niet doen. Al voor deze ouderavond wist ik ervan maar het bleek allemaal mee te vallen. Het gaat om in totaal 20 uur en daar mogen ze het hele jaar over doen. Bovendien hebben we een soort handleiding daarover meegekregen waar alles in staat dus het zal wel goedkomen. Uiteraard hadden we een voorstelronde, ojee maar ik ratelde zo een heel verhaal af haha, normaal ben ik in een groep niet zo spraakzaam. Het wordt een belangrijk jaar voor mijn zoon want mag hij hier blijven, dat is nog niet zeker door het gedonder van vorig jaar. En daarbij komt dat ze dit jaar een richting moeten kiezen en het uiteindelijke niveau wordt bepaald. Aan de hand daarvan wordt bekeken of dat op deze school verder kan of dat hij daarvoor op een andere school moet zijn en welke dan. Tegen het eind van het jaar zullen we meer weten.
Vanmorgen moest ik weer werken en heb fantastisch geslapen, not maar goed, heb het opgered. Ditmaal waren de mensjes wat emotioneel dus er is heel wat afgetroost. Zo sneu vind ik het dan voor ze hè. Het is niet makkelijk als je oud bent en ziek, je geen familie meer hebt die je bijstaat en je niet weet of je thuis mag blijven wonen of niet. Maar wel fijn dat je dan een arm om ze heen kan slaan, een luisterend oor kan bieden. Dan heb je wel het gevoel dat je wat betekent voor je medemens en je weer een nuttige rol hebt in de maatschappij. Dat je niet alleen maar moeder van bent en goed voor het huishouden.
Nu ben ik wel moe maar moet zometeen eerst nog met drie honden uit en daarna kan ik wel even een dutje doen.
Er is gesproken over de stage die dit jaar gedaan moet worden. Daar was ik eerst van geschrokken toen ik dat hoorde. Zag hem dat echt nog niet doen. Al voor deze ouderavond wist ik ervan maar het bleek allemaal mee te vallen. Het gaat om in totaal 20 uur en daar mogen ze het hele jaar over doen. Bovendien hebben we een soort handleiding daarover meegekregen waar alles in staat dus het zal wel goedkomen. Uiteraard hadden we een voorstelronde, ojee maar ik ratelde zo een heel verhaal af haha, normaal ben ik in een groep niet zo spraakzaam. Het wordt een belangrijk jaar voor mijn zoon want mag hij hier blijven, dat is nog niet zeker door het gedonder van vorig jaar. En daarbij komt dat ze dit jaar een richting moeten kiezen en het uiteindelijke niveau wordt bepaald. Aan de hand daarvan wordt bekeken of dat op deze school verder kan of dat hij daarvoor op een andere school moet zijn en welke dan. Tegen het eind van het jaar zullen we meer weten.
Vanmorgen moest ik weer werken en heb fantastisch geslapen, not maar goed, heb het opgered. Ditmaal waren de mensjes wat emotioneel dus er is heel wat afgetroost. Zo sneu vind ik het dan voor ze hè. Het is niet makkelijk als je oud bent en ziek, je geen familie meer hebt die je bijstaat en je niet weet of je thuis mag blijven wonen of niet. Maar wel fijn dat je dan een arm om ze heen kan slaan, een luisterend oor kan bieden. Dan heb je wel het gevoel dat je wat betekent voor je medemens en je weer een nuttige rol hebt in de maatschappij. Dat je niet alleen maar moeder van bent en goed voor het huishouden.
Nu ben ik wel moe maar moet zometeen eerst nog met drie honden uit en daarna kan ik wel even een dutje doen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 20 september 2007 om 14:04
Search, we vinden het heel erg dat je hier je onzekerheden over ons uitstort..:(
Tuurlijk niet! Je bent an harte welkom.. Wij doen hier niet anders
Ik bedoelde trouwens met: 'moet ik het doen met deze versie van mezelf' denk ik iets anders dan wat jij bedoelt. Ik denk dat jij nog aan het begin van het proces staat, welk proces dan ook, gewoon met het naar jezelf kijken of evt. mét hulp.
Ik bedoel dat ik na 4 jaar therapie een stuk verder ben gekomen, maar dat ik wellicht te hoge verwachtingen had. Alsof ik ooit een stabiel mens zou worden o.i.d. Dat valt nog wel tegen, vooral het depressieve is nog zo aanwezig. Maar ik ben er ook nog niet maar wel hard bezig. En er is groei. Ik wil nog steeds zo graag (vanaf NU aub!) dat alles anders is, dat ik gelukkig ben, dat alles loopt zoals bij anderen, dat ik het leven niet meer ingewikkeld vind, die onrust uit mijn hoofd..
Ik snap trouwens goed dat jij graag een diagnose wilt. Daar hoef je je niet voor te schamen hoor. Dan is er tenminste duidelijkheid wat er aan de hand is en kun je aan de slag. En rare reacties van mensen hou je altijd. Aan niemand van ons kun je denk ik aan de buitenkant aflezen hoe iemand zich voelt of hoe iemand denkt.
Wat heerlijk Shahla dat je soms veel voldoening uit je werk kan halen. Op zo'n moment voel je je heel waardevol. Ja, oud zijn kan heel zwaar zijn denk ik. Het is vaak een en al verlies, van mensen, van omgeving, van gezondheid vaak.
Spannend dus dit jaar voor je zoon, en voor jou. Ik hoop dat het goed gaat en dat hij daar een plek krijgt.
ik ga even bijslapen. Laterz.
Tuurlijk niet! Je bent an harte welkom.. Wij doen hier niet anders
Ik bedoelde trouwens met: 'moet ik het doen met deze versie van mezelf' denk ik iets anders dan wat jij bedoelt. Ik denk dat jij nog aan het begin van het proces staat, welk proces dan ook, gewoon met het naar jezelf kijken of evt. mét hulp.
Ik bedoel dat ik na 4 jaar therapie een stuk verder ben gekomen, maar dat ik wellicht te hoge verwachtingen had. Alsof ik ooit een stabiel mens zou worden o.i.d. Dat valt nog wel tegen, vooral het depressieve is nog zo aanwezig. Maar ik ben er ook nog niet maar wel hard bezig. En er is groei. Ik wil nog steeds zo graag (vanaf NU aub!) dat alles anders is, dat ik gelukkig ben, dat alles loopt zoals bij anderen, dat ik het leven niet meer ingewikkeld vind, die onrust uit mijn hoofd..
Ik snap trouwens goed dat jij graag een diagnose wilt. Daar hoef je je niet voor te schamen hoor. Dan is er tenminste duidelijkheid wat er aan de hand is en kun je aan de slag. En rare reacties van mensen hou je altijd. Aan niemand van ons kun je denk ik aan de buitenkant aflezen hoe iemand zich voelt of hoe iemand denkt.
Wat heerlijk Shahla dat je soms veel voldoening uit je werk kan halen. Op zo'n moment voel je je heel waardevol. Ja, oud zijn kan heel zwaar zijn denk ik. Het is vaak een en al verlies, van mensen, van omgeving, van gezondheid vaak.
Spannend dus dit jaar voor je zoon, en voor jou. Ik hoop dat het goed gaat en dat hij daar een plek krijgt.
ik ga even bijslapen. Laterz.
donderdag 20 september 2007 om 22:03
Spui maar, Search. Hier kan dat gerust en scheelt misschien een woordenwisseling, conflict of opgekropt gevoel.
Robin, herken ik wel. Heb soms ook te hoge verwachtingen. Dat ik denk dat ik iets wel kan, een plan of een idee. Alsof ik nog steeds niet weet dat ik dat allemaal in mijn upje niet ga volbrengen. Het is lastig één lijn aan te houden.
Robin, herken ik wel. Heb soms ook te hoge verwachtingen. Dat ik denk dat ik iets wel kan, een plan of een idee. Alsof ik nog steeds niet weet dat ik dat allemaal in mijn upje niet ga volbrengen. Het is lastig één lijn aan te houden.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 21 september 2007 om 13:41
Hallo, ben ik weer. Ben gisterne terug gekomen van mijn herkansing naar die vriendin in Den Haag (toen ik de auto vergeten was). En gisteravond was de computer van lief "under construction" (m.a.w. helemaal uit elkar geschroefd), dus dat schoot niet op.
Maar goed, ben er weer. Hoi Search, welkom en spui je onzekerheden gerust. Misschien lucht het wat op om je frusten van je af te schrijven. Kan me eigenlijk alleen maar aansluiten bij wat de anderen en jijzelf al geschreven hebben. Zelf diagnose stellen moet je niet doen, hoewel jezelf informeren je wel kan helpen om al in een redelijk goeie richting te zoeken. 't Zal schelen in je zoektocht waar je last van hebt. Maar vaker spelen er nog meer complicerende dingen die maken dat je doet wat je doet. Borderline is een comlex geheel aan verscheidene klachten (gelinkt aan zelfbeeld, zelfvertrouwen, stemmingsklachten, oftewel emotie regulatie stoornis) die ook nog weer eens allemaal anders uit kunnen pakken. Zo herkennen we hier een boel bij elkaar, maar toch zijn er op bepaalde vlakken toch ook weer grote verschillen. Het maakt eigenlijk niet uit. Als je je maar prettig voelt hier. Daar gaat het toch eigenlijk om?!
Ik herken sommige dingetjes die je opnoemde, maar niet alles. Vooral je onhebbelijkheden naar je vriend toe haha. Ik zat toevallig gisteren een film te kijken over de prozac generatie. Nou, als dat geen borderliner was, dan weet ik het ook niet meer. Haha, maar toch lijk ik he-le-maal NIET op haar (niet in gedrag dan ten minste, wél in sommige gedachtengangen). Ik zou me gewoon schamen als ik me zo schaamteloos liet gaan in bijzijn van anderen. Zoveel aandacht hoef ik niet op mezelf te vestigen hoor.
Ik heb min of meer te horen gekregen dat de indicatie (creche) voor dochter waarschijnlijk OK is. Blijft mistig, maar ga maar gewoon uit van het goeie. Ook vorige week gesprek gehad met hulpverlener (is een nieuwe, 2e gesprek) en daar hebben we relatietherapie besproken. Aangegeven dat ik het zie als grote noodzaak (vind ik ook) en dat het mijn voorkeur heeft boven individuele therapie (moet kiezen uit het een of het ander). Dus als ik het goedgekeurd krijg, dan volgt binnenkort relatietherapie. Daarna of tussentijds krijg ik nog een individueel gesprek, waarbij er gekozen wordt voor een soort traject. M.a.w. of ik ga stoppen bij de GGZ (heeft het zin om daar te blijven komen) of dat ik in de categorie lange behandeltijd ga vallen (geen idee wat dat is, dacht dat ik al "lang" behandeld werd haha). Ik zit nu al afgelopen jaren zo'n 4 jaar in therapie. Van heel intensief tot minder intensief. Zitten jullie in zo'n lang behandeltraject of kennen jullie daar verhalen van? Geen idee of het voor miij zinvol is en wat het betekend (m.n. de gevolgen zijn) als ik helemaal uit therapie verdwijn? Betekend dat dan ook dat ik mijn (creche) indicaties kwijt raak?
Want eigenlijk gaat het nog steeds best goed (gelukkig maar) met me. Maar aan de andere kant heb ik wel dezelfde verwachtingen van het leven als Robin en ik ben nu erg stabiel gebaseerd op mijn non verwachtingen (doe gewoon mijn ogen dicht en probeer geen toekomst te zien, vandaag is de dag die ik leef). Maar ik heb wel wensen voor de toekomst, waarin ik een normaler leven wil. Maar als ik daaraan denk, bekruipt me een bak met angst. En om die angst niet te hoeven voelen, doe ik m'n ogen maar weer dicht.
Ik zou graag (ooit) wel in staat willen zijn om een rustige relatie te onderhouden, waarbij ik zelfs in staat ben om samen te wonen (dit heen en weer reizen is zo vermoeiend). Waarbij staan of vallen niet gebaseerd hoeft te zijn of ik een medische indicatie krijg voor de creche. Waarbij ik hoop een kleine baan te kunnen combineren met de zorg voor dochter en de zorg voor mezelf (dus ook nog een beetje basic kan koken en administratie kan bijhouden bijvoorbeeld).
Dat is dus allemaal een kwestie van opschroeven van functioneren, maar red ik dat? Grote vraagtekens hierover...
Ik hoop in relatietherapie ook antwoorden te vinden over dat samen woon probleem. Want als ik zou samen wonen, dan zou er wat betreft creche ook niet zo'n probleem zijn (denk ik). Want vriend heeft een baan, dus kan waarschijnlijk dan wel een tegemoetkoming krijgen via belastingdienst (zoals alle 'normale' families dat doen). Maar omdat ik het voor mezelf niet aandurf, bang als ik ben dat ik inklap, ben en blijf ik maar aangewezen op gemeentelijke subsidie.
Ik wil vandaag per se niet gaan slapen, hoewel mijn bedje roept. Maar dit is lui-ig moeheid of geen interesse in de wereld moeheid en die herken ik inmiddels. Dus ga ik lekker niet doen. Sterker nog, ik knal die computer zometeen uit en zet de muziek lekker hard en ga iets doen. Euh, iets? Gordijnen afmaken, administratie afmaken of toch maar de trap afschilderen, help, tis ook zoveeeeeel : (
Maar goed, blijven computeren onder het mom van ik ga zometeen echt administratie doen, zet ook geen zoden aan de dijk. Dusssssssss
*blieb*
Maar goed, ben er weer. Hoi Search, welkom en spui je onzekerheden gerust. Misschien lucht het wat op om je frusten van je af te schrijven. Kan me eigenlijk alleen maar aansluiten bij wat de anderen en jijzelf al geschreven hebben. Zelf diagnose stellen moet je niet doen, hoewel jezelf informeren je wel kan helpen om al in een redelijk goeie richting te zoeken. 't Zal schelen in je zoektocht waar je last van hebt. Maar vaker spelen er nog meer complicerende dingen die maken dat je doet wat je doet. Borderline is een comlex geheel aan verscheidene klachten (gelinkt aan zelfbeeld, zelfvertrouwen, stemmingsklachten, oftewel emotie regulatie stoornis) die ook nog weer eens allemaal anders uit kunnen pakken. Zo herkennen we hier een boel bij elkaar, maar toch zijn er op bepaalde vlakken toch ook weer grote verschillen. Het maakt eigenlijk niet uit. Als je je maar prettig voelt hier. Daar gaat het toch eigenlijk om?!
Ik herken sommige dingetjes die je opnoemde, maar niet alles. Vooral je onhebbelijkheden naar je vriend toe haha. Ik zat toevallig gisteren een film te kijken over de prozac generatie. Nou, als dat geen borderliner was, dan weet ik het ook niet meer. Haha, maar toch lijk ik he-le-maal NIET op haar (niet in gedrag dan ten minste, wél in sommige gedachtengangen). Ik zou me gewoon schamen als ik me zo schaamteloos liet gaan in bijzijn van anderen. Zoveel aandacht hoef ik niet op mezelf te vestigen hoor.
Ik heb min of meer te horen gekregen dat de indicatie (creche) voor dochter waarschijnlijk OK is. Blijft mistig, maar ga maar gewoon uit van het goeie. Ook vorige week gesprek gehad met hulpverlener (is een nieuwe, 2e gesprek) en daar hebben we relatietherapie besproken. Aangegeven dat ik het zie als grote noodzaak (vind ik ook) en dat het mijn voorkeur heeft boven individuele therapie (moet kiezen uit het een of het ander). Dus als ik het goedgekeurd krijg, dan volgt binnenkort relatietherapie. Daarna of tussentijds krijg ik nog een individueel gesprek, waarbij er gekozen wordt voor een soort traject. M.a.w. of ik ga stoppen bij de GGZ (heeft het zin om daar te blijven komen) of dat ik in de categorie lange behandeltijd ga vallen (geen idee wat dat is, dacht dat ik al "lang" behandeld werd haha). Ik zit nu al afgelopen jaren zo'n 4 jaar in therapie. Van heel intensief tot minder intensief. Zitten jullie in zo'n lang behandeltraject of kennen jullie daar verhalen van? Geen idee of het voor miij zinvol is en wat het betekend (m.n. de gevolgen zijn) als ik helemaal uit therapie verdwijn? Betekend dat dan ook dat ik mijn (creche) indicaties kwijt raak?
Want eigenlijk gaat het nog steeds best goed (gelukkig maar) met me. Maar aan de andere kant heb ik wel dezelfde verwachtingen van het leven als Robin en ik ben nu erg stabiel gebaseerd op mijn non verwachtingen (doe gewoon mijn ogen dicht en probeer geen toekomst te zien, vandaag is de dag die ik leef). Maar ik heb wel wensen voor de toekomst, waarin ik een normaler leven wil. Maar als ik daaraan denk, bekruipt me een bak met angst. En om die angst niet te hoeven voelen, doe ik m'n ogen maar weer dicht.
Ik zou graag (ooit) wel in staat willen zijn om een rustige relatie te onderhouden, waarbij ik zelfs in staat ben om samen te wonen (dit heen en weer reizen is zo vermoeiend). Waarbij staan of vallen niet gebaseerd hoeft te zijn of ik een medische indicatie krijg voor de creche. Waarbij ik hoop een kleine baan te kunnen combineren met de zorg voor dochter en de zorg voor mezelf (dus ook nog een beetje basic kan koken en administratie kan bijhouden bijvoorbeeld).
Dat is dus allemaal een kwestie van opschroeven van functioneren, maar red ik dat? Grote vraagtekens hierover...
Ik hoop in relatietherapie ook antwoorden te vinden over dat samen woon probleem. Want als ik zou samen wonen, dan zou er wat betreft creche ook niet zo'n probleem zijn (denk ik). Want vriend heeft een baan, dus kan waarschijnlijk dan wel een tegemoetkoming krijgen via belastingdienst (zoals alle 'normale' families dat doen). Maar omdat ik het voor mezelf niet aandurf, bang als ik ben dat ik inklap, ben en blijf ik maar aangewezen op gemeentelijke subsidie.
Ik wil vandaag per se niet gaan slapen, hoewel mijn bedje roept. Maar dit is lui-ig moeheid of geen interesse in de wereld moeheid en die herken ik inmiddels. Dus ga ik lekker niet doen. Sterker nog, ik knal die computer zometeen uit en zet de muziek lekker hard en ga iets doen. Euh, iets? Gordijnen afmaken, administratie afmaken of toch maar de trap afschilderen, help, tis ook zoveeeeeel : (
Maar goed, blijven computeren onder het mom van ik ga zometeen echt administratie doen, zet ook geen zoden aan de dijk. Dusssssssss
*blieb*
vrijdag 21 september 2007 om 15:28
@Intiem, was het wel een goeie film? Ik heb hem opgenomen, ben benieuwd.
Ik heb geen idee wat het voor bijv. die creche-indicatie betekent als je zou stoppen bij de Ggz. Ik ben ook al 4 jaar in therapie, maar gewoon wekelijks en vorig jaar een tijdje 2 keer per week. Maar dat is bij een vrijgevestigd therapeut, dus dat werkt dan weer anders. Als ik bij haar zou stoppen zal ik ook bij de Ggz gaan, want ik heb elke keer problemen nu met de verzekering, de vergoeding. Jij krijgt waarsch. hulp vanuit de Awbz, dus langdurige zorg. Maar ik weet niet of daar een limiet aan zit. Kun je dat niet eens navragen ergens (bij die instelling bijv.)? Want het is natuurlijk wel belangrijk wat de gevolgen (kunnen) zijn.
Ik denk trouwens dat het verstandig is dat jullie nu relatietherapie gaan doen. Vaak schrijf je hier toch wel over problemen op dat vlak, in ieder geval ben je op je eentje wat stabieler volgens mij ;) Hoop dat het wat op gaat leveren joh.
Ik heb geen idee wat het voor bijv. die creche-indicatie betekent als je zou stoppen bij de Ggz. Ik ben ook al 4 jaar in therapie, maar gewoon wekelijks en vorig jaar een tijdje 2 keer per week. Maar dat is bij een vrijgevestigd therapeut, dus dat werkt dan weer anders. Als ik bij haar zou stoppen zal ik ook bij de Ggz gaan, want ik heb elke keer problemen nu met de verzekering, de vergoeding. Jij krijgt waarsch. hulp vanuit de Awbz, dus langdurige zorg. Maar ik weet niet of daar een limiet aan zit. Kun je dat niet eens navragen ergens (bij die instelling bijv.)? Want het is natuurlijk wel belangrijk wat de gevolgen (kunnen) zijn.
Ik denk trouwens dat het verstandig is dat jullie nu relatietherapie gaan doen. Vaak schrijf je hier toch wel over problemen op dat vlak, in ieder geval ben je op je eentje wat stabieler volgens mij ;) Hoop dat het wat op gaat leveren joh.
zaterdag 22 september 2007 om 16:22
Hoi Robin en anderen,
hmmm, vond het niet per se een hele goeie film. Komt omdat ik een film meestal rationeel of gevoelsmatig moet kunnen begrijpen en dat kon ik niet. Ik kon het verhaal wel volgen, maar als de hoofdpersoon bij mij eerder anti-pathie oproept, vinnik het gelijk al niet echt een goeie film meer haha. So wie so ben ik volgens mij halverwege aangehaakt, want ik heb het begin gemist.
In dit geval was de hoofdpersoon dezelfde als dat meisje (wat toen nog meisje was) van de Adams family. Nu de volwassen variant ervan (grappig altijd om te zien hoe kindsterretjes volwassenen zijn op een gegeven moment). Tis niet dat ze slecht acteerde, maar ik vond haar karakter -ondanks psychische problemen- veeeeel negatieve aandacht vragen. Zoals ze zich bezuipt op een feestje dat haar moeder voor haar geeft en daar dramatisch loopt te doen en dan zegt dat ze er niks aan kan doen. Hmmmm, vinnik persoonlijk nogal vreemd. Ik ben eerder geneigd om dan weg te kruipen zodat niemand mij ziet. Ze doet ook erg bitcherig naar een vriendin en dat zou ik ook echt niet doen. Kan er nog wel vanalles van vinden, maar ga een vriendin echt niet zo afzeiken hoor. En dan maar weer roepen dat ze er niks aan kan doen.
Ik bedoel, ik zeg/denk ook weleens gemene dingen, maar die knal ik er niet zoooo makkelijk uit.
Mijn thuissituatie, zucht, is weer eens ontploft. Weer een weekend naar de mallemoeren. Ik zou d'r een abonnement op kunnen nemen pfffff.
Gisteren ruzie gehad/gemaakt met vriend en achteraf kan ik wel inzien dat ik 90 % schuldige was in deze. Maar vandaag is vriend boos weggegaan omdat hij vindt dat ik niet zo'n mening mag hebben/mag ventileren zoals ik doe. Terwijl het een onderwerp blijft die voor mij blijft spelen, waar hij niks/weinig van aantrekt.
Ik vind nl. dat vriend te weinig opvoedkundig bezig is. Hij stelt vaak weinig grenzen (vind ik dan) en dat resulteert in een verschil van dochter bij mij en bij hem. Zij is veel jankeriger en zeurderiger in zijn bijzijn, dan dat ze is als we alleen/samen zijn. Dochter presteert het dus om al een jaar bij het wassen te krijsen als een mager speenvarken als vriend haar wast. Je hoort het door alle geluidsbarrieres heen. Ik heb daar een mega groot probleem mee, aangezien ze dat bij mij gewoon niet doet (in den beginnen wel bij mij geprobeerd, maar daar heb ik snel paal en perk aan gesteld. Ik zette d'r gewoon met d'r blote kont (van het wassen) op de grond en liep weg. Na 3 x was het over).
Ik vind dat vriend haar diezelfde grenzen moet geven. En als hij het niet voor zichzelf doet, dan wel voor haar en mij. Zodat zij niet meer compleet hoeft te flippen en totaal door het lint hoeft te gaan. En ook voor mij, omdat het mij irriteert tot op het bot.
Maar goed, vriend vindt dat als ik daar een probleem mee heb, dat ik dan niet boos moet gaan schreeuwen dat hij gvd eens een keer ingrijpt. Hij vindt dat ik het hooguit ter sprake kan/mag brengen. Gggggrrrrrr. Ik ben klaar met dat stadium. Nou, vervolgens een boel verwijten over dat ik onze relatie kapot maak, dat ik altijd wat te zeiken heb, dat hij nooit goed is, dat hij niet goed opvoedt, etc. En vervolgens een bak met scheldwoorden over me heengekregen dat hij me haaaaat en dat ik een t##f ben. Euh, bedankt.
Nu alleen al wil ik hem niet meer zien, omdat hij me heeft uit lopen schelden. Dat is een oude afspraak van ons dat we dat niet meer doen. Hij zei dat hij daar schijt aan had aan die afspraak. Maar goed, hij heeft dochter meegenomen en nu? Kweet niet. Op dit soort momenten weet ik echt niet meer wie nu begonnen is met de verkeerde stappen te zetten en wie deze ruzie dus veroorzaakt heeft en of dat wel of niet terecht was. Mag ik dat niet verwachten, is het niet reeel, ben ik dan altijd aan het zeiken en zieken??? Ik vind van niet. Vriend vindt van wel.
OOoooooooh relatietherapie, help! Je hebt gelijk hoor Robin, dit is zo nodig voor ons.
Ik heb geen idee of en wat de gevolgen zijn als ik stop met therapie. Maar liever ga ik niet uit van wel/geen gevolgen als ik wel/niet stop. Ik ga liever uit van de vraag of er nog wel een noodzaak is om therapie te blijven volgen. Want ik vind het persoonlijk een beetje krom als ik uit angst om evt. gevolgen maar aan therapie blijf plakken. Ik wil doorgaan als blijkt dat het zinvol is en wenselijk is. Niet alleen maar voor de vorm. Maar hoe bepaal je zoiets? Wanneer ben je categorie "lange behandeltijd". Schizofrenen zijn dat volgens mij per definitie. Maar ik sta volgens mij zover af van schizofrenen. Vergeleken bij hen ben ik denk ik zo gezond en normaal. Wat hoort dan allemaal thuis in de vergaarbak lange behandeltijd?? De chronisch zieken maw.
Om die vraag te beantwoorden, moet ik denk ik weten (objectief weten en meten) of ik ziek ben en hoe. Ik weet dat nl. echt niet (meer). Ok, toen ik nog dagelijks in de put zat, was het wel duidelijk. Maar aangezien ik redelijk functioneer (afgezien van al die relatie-crissisen), weet ik het gewoon niet meer.
Ik heb een woning, ik heb een aantal vrienden die ik min of meer met regelmaat in mijn leven kan passen, ik heb een dochter voor wie ik met behoud van creche min of meer een stabiele moeder kan zijn (ruzies met vriend uitgezonderd), ik heb wat geld over voor hulp in de huishouding, waardoor ik min of meer een georganiseerd huishouden kan voeren. Oh ja, en ik heb een min of meer vast weekschema met RIBW en vrijwilligerswerk. En ik vermoed dat ik dat ook wel kan vasthouden zonder individuele therapie. Ben gewoon benieuwd wat voor nieuw licht er op mij en mijn relatie wordt geschenen als wij relatietherapie krijgen. Want dat (relatie) is toch een grote factor in mijn leven en die bepaald toch ook veel uit mijn leven. Mijn weekinvullingen (of juist niet als je knetterend uit elkaar gaat in zo'n weekend), mijn veilige haventje voor dochter (hoe veilig is het als papa en mama tegen elkaar staan te schreeuwen), mijn financiele backup wordt mede bepaald door vriend (kan altijd wel wat geld lenen), al dan niet samenwonen -> blijf ik altijd alleen wonen of ga ik ooit het leven leiden van samen wonen? Etc. nogal grote invloed dus.
hmmm, vond het niet per se een hele goeie film. Komt omdat ik een film meestal rationeel of gevoelsmatig moet kunnen begrijpen en dat kon ik niet. Ik kon het verhaal wel volgen, maar als de hoofdpersoon bij mij eerder anti-pathie oproept, vinnik het gelijk al niet echt een goeie film meer haha. So wie so ben ik volgens mij halverwege aangehaakt, want ik heb het begin gemist.
In dit geval was de hoofdpersoon dezelfde als dat meisje (wat toen nog meisje was) van de Adams family. Nu de volwassen variant ervan (grappig altijd om te zien hoe kindsterretjes volwassenen zijn op een gegeven moment). Tis niet dat ze slecht acteerde, maar ik vond haar karakter -ondanks psychische problemen- veeeeel negatieve aandacht vragen. Zoals ze zich bezuipt op een feestje dat haar moeder voor haar geeft en daar dramatisch loopt te doen en dan zegt dat ze er niks aan kan doen. Hmmmm, vinnik persoonlijk nogal vreemd. Ik ben eerder geneigd om dan weg te kruipen zodat niemand mij ziet. Ze doet ook erg bitcherig naar een vriendin en dat zou ik ook echt niet doen. Kan er nog wel vanalles van vinden, maar ga een vriendin echt niet zo afzeiken hoor. En dan maar weer roepen dat ze er niks aan kan doen.
Ik bedoel, ik zeg/denk ook weleens gemene dingen, maar die knal ik er niet zoooo makkelijk uit.
Mijn thuissituatie, zucht, is weer eens ontploft. Weer een weekend naar de mallemoeren. Ik zou d'r een abonnement op kunnen nemen pfffff.
Gisteren ruzie gehad/gemaakt met vriend en achteraf kan ik wel inzien dat ik 90 % schuldige was in deze. Maar vandaag is vriend boos weggegaan omdat hij vindt dat ik niet zo'n mening mag hebben/mag ventileren zoals ik doe. Terwijl het een onderwerp blijft die voor mij blijft spelen, waar hij niks/weinig van aantrekt.
Ik vind nl. dat vriend te weinig opvoedkundig bezig is. Hij stelt vaak weinig grenzen (vind ik dan) en dat resulteert in een verschil van dochter bij mij en bij hem. Zij is veel jankeriger en zeurderiger in zijn bijzijn, dan dat ze is als we alleen/samen zijn. Dochter presteert het dus om al een jaar bij het wassen te krijsen als een mager speenvarken als vriend haar wast. Je hoort het door alle geluidsbarrieres heen. Ik heb daar een mega groot probleem mee, aangezien ze dat bij mij gewoon niet doet (in den beginnen wel bij mij geprobeerd, maar daar heb ik snel paal en perk aan gesteld. Ik zette d'r gewoon met d'r blote kont (van het wassen) op de grond en liep weg. Na 3 x was het over).
Ik vind dat vriend haar diezelfde grenzen moet geven. En als hij het niet voor zichzelf doet, dan wel voor haar en mij. Zodat zij niet meer compleet hoeft te flippen en totaal door het lint hoeft te gaan. En ook voor mij, omdat het mij irriteert tot op het bot.
Maar goed, vriend vindt dat als ik daar een probleem mee heb, dat ik dan niet boos moet gaan schreeuwen dat hij gvd eens een keer ingrijpt. Hij vindt dat ik het hooguit ter sprake kan/mag brengen. Gggggrrrrrr. Ik ben klaar met dat stadium. Nou, vervolgens een boel verwijten over dat ik onze relatie kapot maak, dat ik altijd wat te zeiken heb, dat hij nooit goed is, dat hij niet goed opvoedt, etc. En vervolgens een bak met scheldwoorden over me heengekregen dat hij me haaaaat en dat ik een t##f ben. Euh, bedankt.
Nu alleen al wil ik hem niet meer zien, omdat hij me heeft uit lopen schelden. Dat is een oude afspraak van ons dat we dat niet meer doen. Hij zei dat hij daar schijt aan had aan die afspraak. Maar goed, hij heeft dochter meegenomen en nu? Kweet niet. Op dit soort momenten weet ik echt niet meer wie nu begonnen is met de verkeerde stappen te zetten en wie deze ruzie dus veroorzaakt heeft en of dat wel of niet terecht was. Mag ik dat niet verwachten, is het niet reeel, ben ik dan altijd aan het zeiken en zieken??? Ik vind van niet. Vriend vindt van wel.
OOoooooooh relatietherapie, help! Je hebt gelijk hoor Robin, dit is zo nodig voor ons.
Ik heb geen idee of en wat de gevolgen zijn als ik stop met therapie. Maar liever ga ik niet uit van wel/geen gevolgen als ik wel/niet stop. Ik ga liever uit van de vraag of er nog wel een noodzaak is om therapie te blijven volgen. Want ik vind het persoonlijk een beetje krom als ik uit angst om evt. gevolgen maar aan therapie blijf plakken. Ik wil doorgaan als blijkt dat het zinvol is en wenselijk is. Niet alleen maar voor de vorm. Maar hoe bepaal je zoiets? Wanneer ben je categorie "lange behandeltijd". Schizofrenen zijn dat volgens mij per definitie. Maar ik sta volgens mij zover af van schizofrenen. Vergeleken bij hen ben ik denk ik zo gezond en normaal. Wat hoort dan allemaal thuis in de vergaarbak lange behandeltijd?? De chronisch zieken maw.
Om die vraag te beantwoorden, moet ik denk ik weten (objectief weten en meten) of ik ziek ben en hoe. Ik weet dat nl. echt niet (meer). Ok, toen ik nog dagelijks in de put zat, was het wel duidelijk. Maar aangezien ik redelijk functioneer (afgezien van al die relatie-crissisen), weet ik het gewoon niet meer.
Ik heb een woning, ik heb een aantal vrienden die ik min of meer met regelmaat in mijn leven kan passen, ik heb een dochter voor wie ik met behoud van creche min of meer een stabiele moeder kan zijn (ruzies met vriend uitgezonderd), ik heb wat geld over voor hulp in de huishouding, waardoor ik min of meer een georganiseerd huishouden kan voeren. Oh ja, en ik heb een min of meer vast weekschema met RIBW en vrijwilligerswerk. En ik vermoed dat ik dat ook wel kan vasthouden zonder individuele therapie. Ben gewoon benieuwd wat voor nieuw licht er op mij en mijn relatie wordt geschenen als wij relatietherapie krijgen. Want dat (relatie) is toch een grote factor in mijn leven en die bepaald toch ook veel uit mijn leven. Mijn weekinvullingen (of juist niet als je knetterend uit elkaar gaat in zo'n weekend), mijn veilige haventje voor dochter (hoe veilig is het als papa en mama tegen elkaar staan te schreeuwen), mijn financiele backup wordt mede bepaald door vriend (kan altijd wel wat geld lenen), al dan niet samenwonen -> blijf ik altijd alleen wonen of ga ik ooit het leven leiden van samen wonen? Etc. nogal grote invloed dus.
zaterdag 22 september 2007 om 19:13
Haha, ik verzin het ter plekke. Geen idee of dat 'taaltje' überhaupt ergens wordt gesproken ;)
Anyway, lastig als je niet op één lijn ligt met opvoeden. Daar maakte ik met ex, vader van de kinderen, ook wel eens ruzie over. Gaf hij ze snoep terwijl ik ze te jong vond e.d. Maar goed, vanaf dat ze 3 en 4 zijn doe ik het alleen dus heb ik dat probleem niet meer. Ik kan het nu naar goeddunken invullen. Maar als je in een relatie zit met degene met wie je kinderen hebt, is die lijn zó belangrijk. Anders maken kids daar misbruik van of raken helemaal in de war bij het grenzen aftasten en wat nu wel of niet mag. Ik denk dat dat een goed onderwerp is voor therapie samen.
Maar eerst douchen, dan eten maken en dan nog ergens even op visite.
Anyway, lastig als je niet op één lijn ligt met opvoeden. Daar maakte ik met ex, vader van de kinderen, ook wel eens ruzie over. Gaf hij ze snoep terwijl ik ze te jong vond e.d. Maar goed, vanaf dat ze 3 en 4 zijn doe ik het alleen dus heb ik dat probleem niet meer. Ik kan het nu naar goeddunken invullen. Maar als je in een relatie zit met degene met wie je kinderen hebt, is die lijn zó belangrijk. Anders maken kids daar misbruik van of raken helemaal in de war bij het grenzen aftasten en wat nu wel of niet mag. Ik denk dat dat een goed onderwerp is voor therapie samen.
Maar eerst douchen, dan eten maken en dan nog ergens even op visite.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 23 september 2007 om 21:03
Hebben jullie ook zo'n "last" van het viva topic dat je steeds opnieuw moet aanvinken dat je de laatste berichten wilt zien? Ik dacht het nl. ingesteld te hebben bij mijn persoonlijke nog iets. Maar ik moet blijven aanpassen bij elk nieuw geopend topic.
Pffff, net een heel verhaal en verwijterij op een abortus topic. Vinnik moeilijk om daar niet mijn mening te ventileren. Ik vind al zo snel dat mensen vanuit heel persoonlijke meningen anderen veroordelen om hun mening of anders handelen. Terwijl ik het zo belangijk vind dat we met z'n allen gewoon proberen om een beetje respect te houden voor andere keuzes, ook al zijn het niet je eigen keuzes. Moeilijk moeilijk, maar daar zal ik jullie maar niet mee lastig vallen.
Lastig he Shahla, dat je zo elk je eigen normen en waarden blijkt te hebben, maar dat je wel op min of meer 1 standpunt moet uit zien te komen, zonder dat je kind het getrouwtrek in de gaten heeft. Sosm denk ik ook weleens dat ik het makkelijker zou vinden als ik het alleen mocht doen en gewoon mijn eigen koers kon varen. Ik vind het erg lastig om twee verschillende koersen tot een harmonieus geheel te brengen. Terwijl vriend zegt dat ook zijn weg (manier) naar Rome leidt Hmmm, daar twijfel ik dan wel eens over. Erg he?
Vandaag en gisteren zo'n onverwacht vreemde wending van het weekend. Het ene moment ben ik moeder en zit ik in een stressvolle relatie debacle en het volgende moment is het huis leeg, is het stil, geen kind of kinderlachje te bekennen, geen plannen voor het weekend (want weg, doordat vriend weg is), echt helemaal alleen. Alsof ik geen kind heb en ook geen relatie.
En het volgende moment ding dong, gaat de bel en staat een vriendin van mij spontaan op de stoep. Terwijl dit anders eigenlijk nooit gebeurd (zeker niet zo spontaan). Heb dus onverwacht een vriendinnenavond gehad met ouderwets kletsen en lachen. Belt diezelfde avond (gister dus) een andere vriendin of ik zin heb om morgen samen iets leuks te doen. Zo heb je plannen, zo sta je er weer alleen voor en zo is dat ingevuld door vriendinnen alsof je altijd al kinderloos en manloos bent geweest (want meestal lopen de dingen niet meer zo spontaan, aangezien men toch altijd wel denkt dat ik niet kan vanwege kind ofzo). Waarom dit dan zomaar uit de lucht komt vallen??? Geeeen idee!
Heb iig een supergezellige dag gehad. lekker gefietst, geteut, geouwehoerd en in de zon gezeten en op het terras. Zij is single en ik voelde me single. Gek hoor. Ik mis dochter wel. Het doet ergens een beetje pijn. Als ik haar nl. naar de creche breng, heb ik eigenlijk nergens last van. Maar met de ruzie en het zo wegplukken tot na het weekend, dat viel me rauw op het dak. Het huis voelt vreemd leeg en stil (nu ik weer terug ben na de gezellige dag) en ik kon het niet helpen vandaag kindjes met hun ouders te zien in de leeftijd van dochter. En dan heb ik echt zoiets van ik hoor nu bij haar te zijn. Het zou anders zijn als ik met die vriendin had afgeproken en er was geen vervelende aanleiding. Dan had ik er zeker niet zwaar aan getild. Maar nu voelt het afgesneden. Kil ergens.
Robin, hoe gaat het nu met je? Ben je een ontspannen weekend aan het hebben? Heb je de film nog gekeken? En wat vond je ervan?
Pffff, net een heel verhaal en verwijterij op een abortus topic. Vinnik moeilijk om daar niet mijn mening te ventileren. Ik vind al zo snel dat mensen vanuit heel persoonlijke meningen anderen veroordelen om hun mening of anders handelen. Terwijl ik het zo belangijk vind dat we met z'n allen gewoon proberen om een beetje respect te houden voor andere keuzes, ook al zijn het niet je eigen keuzes. Moeilijk moeilijk, maar daar zal ik jullie maar niet mee lastig vallen.
Lastig he Shahla, dat je zo elk je eigen normen en waarden blijkt te hebben, maar dat je wel op min of meer 1 standpunt moet uit zien te komen, zonder dat je kind het getrouwtrek in de gaten heeft. Sosm denk ik ook weleens dat ik het makkelijker zou vinden als ik het alleen mocht doen en gewoon mijn eigen koers kon varen. Ik vind het erg lastig om twee verschillende koersen tot een harmonieus geheel te brengen. Terwijl vriend zegt dat ook zijn weg (manier) naar Rome leidt Hmmm, daar twijfel ik dan wel eens over. Erg he?
Vandaag en gisteren zo'n onverwacht vreemde wending van het weekend. Het ene moment ben ik moeder en zit ik in een stressvolle relatie debacle en het volgende moment is het huis leeg, is het stil, geen kind of kinderlachje te bekennen, geen plannen voor het weekend (want weg, doordat vriend weg is), echt helemaal alleen. Alsof ik geen kind heb en ook geen relatie.
En het volgende moment ding dong, gaat de bel en staat een vriendin van mij spontaan op de stoep. Terwijl dit anders eigenlijk nooit gebeurd (zeker niet zo spontaan). Heb dus onverwacht een vriendinnenavond gehad met ouderwets kletsen en lachen. Belt diezelfde avond (gister dus) een andere vriendin of ik zin heb om morgen samen iets leuks te doen. Zo heb je plannen, zo sta je er weer alleen voor en zo is dat ingevuld door vriendinnen alsof je altijd al kinderloos en manloos bent geweest (want meestal lopen de dingen niet meer zo spontaan, aangezien men toch altijd wel denkt dat ik niet kan vanwege kind ofzo). Waarom dit dan zomaar uit de lucht komt vallen??? Geeeen idee!
Heb iig een supergezellige dag gehad. lekker gefietst, geteut, geouwehoerd en in de zon gezeten en op het terras. Zij is single en ik voelde me single. Gek hoor. Ik mis dochter wel. Het doet ergens een beetje pijn. Als ik haar nl. naar de creche breng, heb ik eigenlijk nergens last van. Maar met de ruzie en het zo wegplukken tot na het weekend, dat viel me rauw op het dak. Het huis voelt vreemd leeg en stil (nu ik weer terug ben na de gezellige dag) en ik kon het niet helpen vandaag kindjes met hun ouders te zien in de leeftijd van dochter. En dan heb ik echt zoiets van ik hoor nu bij haar te zijn. Het zou anders zijn als ik met die vriendin had afgeproken en er was geen vervelende aanleiding. Dan had ik er zeker niet zwaar aan getild. Maar nu voelt het afgesneden. Kil ergens.
Robin, hoe gaat het nu met je? Ben je een ontspannen weekend aan het hebben? Heb je de film nog gekeken? En wat vond je ervan?
zondag 23 september 2007 om 22:58
Heb het bewuste topic niet gelezen, intiem.
Er zijn altijd meerdere wegen naar Rome, natuurlijk maar als je sámen opvoedt, lijkt het me het meest gewenst dat je samen één opvoeding hanteert. En niet dat hij met jullie kind via weg a naar Rome gaat en jij het kind daar weer op komt halen om er vervolgens mee over weg b naar Rome te gaan. Een kind zal toch onbewust en als ze ouder worden bewust doorhebben dat jullie het over bepaalde dingen mbt jullie kind niet eens zijn. Niet alles hoeft op de intiemmanier te gaan maar het hoeft ook niet allemaal op zijn manier. Zolang jullie voor de belangrijkste zaken maar wel één manier hebben en één mening.
Toeval en voor jou een leuke afleiding dat er een paar vriendinnen aan kwamen waaien.
Waarom nam hij je dochter eigenlijk mee dan?
Trouwens, zelfs als je uit elkaar bent kunnen er nog wel momenten zijn dat je het niet eens bent met wat papa wel of niet doet of hoe hij het doet. Nou zie ik mijn ex niet zo gekke vaak maar als hij in the picture is overlegt hij nergens over. Hij belooft dan dingen terwijl hij niet even met mij heeft overlegd of dat nu allemaal wel zo'n goed idee is. Dat irriteert me. We hebben eigenlijk nooit echt iets aan hem gehad maar hij walst binnen (niet letterlijk) alsof hij altijd overal en nergens bij is geweest en dus alle rechten heeft beslissingen te nemen zonder even te overleggen. Zo werkt het wat mij betreft niet maar je kunt 100x uitleggen wat je ergens van vindt, dat is altijd zo weer vergeten. En sowieso legt hij nooit de link naar hemzelf. Als je een keer ietwat kattig aangeeft dat je iets niet leuk vindt, zal ik wel depressief zijn, een slechte dag hebben of gewoon de smoor in. De volgende keer staat hij ineens weer zo plompverloren op de stoep en doet alsof er nooit wat geweest is.
Heb er spijt van dat ik kinderen met hém heb gekregen. Echt ongelooflijk, die kerel.
Er zijn altijd meerdere wegen naar Rome, natuurlijk maar als je sámen opvoedt, lijkt het me het meest gewenst dat je samen één opvoeding hanteert. En niet dat hij met jullie kind via weg a naar Rome gaat en jij het kind daar weer op komt halen om er vervolgens mee over weg b naar Rome te gaan. Een kind zal toch onbewust en als ze ouder worden bewust doorhebben dat jullie het over bepaalde dingen mbt jullie kind niet eens zijn. Niet alles hoeft op de intiemmanier te gaan maar het hoeft ook niet allemaal op zijn manier. Zolang jullie voor de belangrijkste zaken maar wel één manier hebben en één mening.
Toeval en voor jou een leuke afleiding dat er een paar vriendinnen aan kwamen waaien.
Waarom nam hij je dochter eigenlijk mee dan?
Trouwens, zelfs als je uit elkaar bent kunnen er nog wel momenten zijn dat je het niet eens bent met wat papa wel of niet doet of hoe hij het doet. Nou zie ik mijn ex niet zo gekke vaak maar als hij in the picture is overlegt hij nergens over. Hij belooft dan dingen terwijl hij niet even met mij heeft overlegd of dat nu allemaal wel zo'n goed idee is. Dat irriteert me. We hebben eigenlijk nooit echt iets aan hem gehad maar hij walst binnen (niet letterlijk) alsof hij altijd overal en nergens bij is geweest en dus alle rechten heeft beslissingen te nemen zonder even te overleggen. Zo werkt het wat mij betreft niet maar je kunt 100x uitleggen wat je ergens van vindt, dat is altijd zo weer vergeten. En sowieso legt hij nooit de link naar hemzelf. Als je een keer ietwat kattig aangeeft dat je iets niet leuk vindt, zal ik wel depressief zijn, een slechte dag hebben of gewoon de smoor in. De volgende keer staat hij ineens weer zo plompverloren op de stoep en doet alsof er nooit wat geweest is.
Heb er spijt van dat ik kinderen met hém heb gekregen. Echt ongelooflijk, die kerel.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 24 september 2007 om 12:42
Hoi, daar ben ik ook weer. In het weekend heb ik weinig tijd om te posten. de kids zijn dan atijd hier en als ik dan een computer kan bezetten heb ik vaak weinig tijd.
Het verhaal over jouw ex daar gaan mijn haren recht van overeind staan Shahla. Mijn vriend (en ik ook) vinden het enorm belangrijk om zijn kinderen een zo'n normaal mogelijk leven te geven, ondanks dat hun ouders al heel lang niet meer bij elkaar zijn. De eerste jaren was het contact met zijn ex moeilijk, maar ik ben blij dat dat nu goed gaat. Ik denk dat het zoveel scheelt als de ouders met elkaar kunnen blijven overleggen, ook als ze het niet met ekaar eens zijn.
Het lijkt me heel erg frustrerend voor jou en zo te lezen zal die situatie ook niet gauw veranderen. Moeilijk hoor. Hebben jullie wel een duidelijke omgangsregeling?
Intiem, ik heb de film voor de helft gezien. Ik vind het niet echt een goeie film en de hoofdpersoon bijzonder irritant. Toch herken ik wel veel van haar 'hersenspinsels' vrees ik. Dat zwart-wit denken bijvoorbeeld, de jaloezie, het depressieve. Maar ze neemt bijv. totaal geen verantwoordelijkheid voor haar eigen gedrag en dat doe ik inmiddels wel godzijdank. Ik zou mijn frustraties ook nooit zo uitdragen en zo enorm de aandacht trekken. Wat zij laat zien is echt het standaardbeeld wat mensen hebben.
Ja apart lijkt me dat Intiem. Het ene moment ben je volop in de moederrol en het volgende moment lijkt het weer 5 jaar geleden met je vriendinnen op een terrasje. Wel leuk dat ze langskwamen. Je mag er ook best van genieten. Bij ouders die wel bij elkaar wonen gaat er 1 ook wel eens op stap moet je maar denken.
Weet je al wanneer jullie kunnen starten met de therapie (misschien had je dat al verteld hoor)?
Het verhaal over jouw ex daar gaan mijn haren recht van overeind staan Shahla. Mijn vriend (en ik ook) vinden het enorm belangrijk om zijn kinderen een zo'n normaal mogelijk leven te geven, ondanks dat hun ouders al heel lang niet meer bij elkaar zijn. De eerste jaren was het contact met zijn ex moeilijk, maar ik ben blij dat dat nu goed gaat. Ik denk dat het zoveel scheelt als de ouders met elkaar kunnen blijven overleggen, ook als ze het niet met ekaar eens zijn.
Het lijkt me heel erg frustrerend voor jou en zo te lezen zal die situatie ook niet gauw veranderen. Moeilijk hoor. Hebben jullie wel een duidelijke omgangsregeling?
Intiem, ik heb de film voor de helft gezien. Ik vind het niet echt een goeie film en de hoofdpersoon bijzonder irritant. Toch herken ik wel veel van haar 'hersenspinsels' vrees ik. Dat zwart-wit denken bijvoorbeeld, de jaloezie, het depressieve. Maar ze neemt bijv. totaal geen verantwoordelijkheid voor haar eigen gedrag en dat doe ik inmiddels wel godzijdank. Ik zou mijn frustraties ook nooit zo uitdragen en zo enorm de aandacht trekken. Wat zij laat zien is echt het standaardbeeld wat mensen hebben.
Ja apart lijkt me dat Intiem. Het ene moment ben je volop in de moederrol en het volgende moment lijkt het weer 5 jaar geleden met je vriendinnen op een terrasje. Wel leuk dat ze langskwamen. Je mag er ook best van genieten. Bij ouders die wel bij elkaar wonen gaat er 1 ook wel eens op stap moet je maar denken.
Weet je al wanneer jullie kunnen starten met de therapie (misschien had je dat al verteld hoor)?
maandag 24 september 2007 om 13:32
Ja, gek he. Gisteren dus met die vriendin een gezellige fietsmiddag hebbende en hebben we het over vriendschappen en wat lastig zou kunnen zijn. Zegt die vriendin dus dat ze het bijvoorbeeld echt niet zou trekken om om te gaan met een borderliner, want dat zijn zulke zuigende mensen. Eeeeeh, wist niet zo goed wat te zeggen hierop. Heb er maar niks opgezegd, omdat ik het vervelend vind als ze met andere ogen naar me zou gaan kijken.
maandag 24 september 2007 om 14:46
Dus weer dat standaardbeeld.. Lastig is dat hé. Ik vind dat vooral moeilijk bij mensen die geen vage kennissen zijn, maar ook geen familie of vrienden. Het liefst ben ik eerlijk over mijn situatie, maar dat is niet altijd verstandig.
Bij mensen die me lief zijn ben ik duidelijk over mijn borderline-kenmerken, en die zien ook dat ik daar last van heb (zien het gebeuren zeg maar). Maar bij bijv. vrienden van vroeger die ik soms weer eens zie hou ik nog steeds zo'n rol hoog. Zij zien me heel anders volgens mij. Maar ik wil ze ook niet in het ongewisse laten, want ze weten wel dat ik nog amper werk en al jaren therapie heb. Het is denk ik wel aan ons om duidelijkheid hierover te geven, en op een manier zodat ze het begrijpen. Maar daar ben ik juist bang voor, dat ze me veroordelen en er niks van snappen.. Jij ook dus lees ik uit je woorden?
Ik hou het vaak maar op de depressie, daar heb ik immers ook last van. Ik voel me de laatste week wel wat beter qua stemming zeg maar. Wat vaker voel ik me mezelf. Daar ben ik wel blij om.
Bij mensen die me lief zijn ben ik duidelijk over mijn borderline-kenmerken, en die zien ook dat ik daar last van heb (zien het gebeuren zeg maar). Maar bij bijv. vrienden van vroeger die ik soms weer eens zie hou ik nog steeds zo'n rol hoog. Zij zien me heel anders volgens mij. Maar ik wil ze ook niet in het ongewisse laten, want ze weten wel dat ik nog amper werk en al jaren therapie heb. Het is denk ik wel aan ons om duidelijkheid hierover te geven, en op een manier zodat ze het begrijpen. Maar daar ben ik juist bang voor, dat ze me veroordelen en er niks van snappen.. Jij ook dus lees ik uit je woorden?
Ik hou het vaak maar op de depressie, daar heb ik immers ook last van. Ik voel me de laatste week wel wat beter qua stemming zeg maar. Wat vaker voel ik me mezelf. Daar ben ik wel blij om.
maandag 24 september 2007 om 17:12
Lijkt me ook lastig, intiem, zo'n opmerking. Ga je er op reageren en als je dat doet hoe dan. Ik denk dat ikzelf ook niet had gezegd dat ze op dat moment naast eentje fietste. De standaardborderliner is wat mensen kennen en zodra de term borderline valt denken mensen gelijk het ergste. Soms is het gewoon makkelijker als je niet alles zegt. Depressie begrijpen mensen vaak wel beter dus als het echt niet anders kan, zeg ik dat wel. Zoals dat mijn vriend een hele tijd terug aan mij vroeg waar ik die medicijnen voor slikte.
Die film ken ik helemaal niet. Maar als ik het zolees kwam daar weer typisch het standaardtypetje naar voren. Jammer.
Robin, ik krijg de kans gewoon niet. Hij belooft dan zelf al iets en in dit geval aan mijn dochter. Hij houdt er geen rekening mee dat er meer partijen zijn die de verantwoordelijkheid over haar dragen en hun stem telt ook. Niet alleen de mijne. Mijn dochter woont immers in een pleeggezin en ik vind dat zij ook een stem hebben als het om haar gaat. Tenslotte woont ze daar de meeste tijd. Het ging maar om een simpel mobieltje maar ze is net dertien en ik vind het onzin dat ze zo'n ding zou moeten hebben. Dat kan altijd nog. Bovendien krijgt ze niet eens genoeg zakgeld om elke keer een telefoonkaart aan te kunnen schaffen en als het om een abonnement zou gaan, wie gaat dat dan betalen? Daar denkt hij niet aan. Ik snap best dat het goed bedoeld is maar rekening houden met andere mensen, eens verder kijken dan zijn neus lang is, dat mis ik nogal bij hem. En daarbij, als zij een telefoontje krijgt, wil mijn zoon natuurlijk ook eentje. Krijg je dat ook weer. Ik vind mijn ex eigenlijk net een soort puber. Mijn kinderen zijn vaak verstandiger dan hij, dat is toch triest?
Jouw haren gaan er van overeind staan, ik weet al niet beter meer.
Ik heb ook totaal geen clue hoe ik met hem om moet gaan, want eigenlijk wil ik niet eens met hem omgaan. Dus dochter is zondag even naar hem geweest en ik heb me er verder niet mee bemoeid. Ik heb ook niet gezegd wat ik van zijn gedrag vind. Ik probeer de kinderen daar buiten te houden, wat niet altijd meevalt. Je hebt toch de neiging daarover íets tegen hen te zeggen. Heb het er met dochter dus wel heel ff over gehad maar ik kapte het snel af door te zeggen dat ik haar niet de indruk wil geven dat ze voor mij moet zijn en tegen hem, dat ze ahw een keuze moet maken. Zij vond dat ik best mocht zeggen wat ik ervan vond. Dat is natuurlijk heel lief maar ik wil haar geen rotgevoel geven, dat ze tussen twee vuren zit, dat vind ik te zwaar voor zo'n jong meisje.
Ex en ik hebben geen regeling. Die is er nooit geweest. Ik heb het wel geprobeerd, zelfs ook een keer via de school van mijn zoon maar de eerste keer kwam hij al niet opdagen. Kon de school zelf ook zien waarom ik eigenlijk vond dat hij ze maar beter helemaal niet kon zien. Het leek hen beter als ze hem wel zagen en dat heb ik ook heel lang gedacht maar wat hebben ze eraan als ze keer op keer voor niks zitten te wachten. Daarom doe ik geen moeite meer. Als hij zelf langs komt, out of the blue en de kids willen bij hem langsgaan, dan kan dat. Als ze niet willen, gaan ze niet. Heel simpel. Dochter wilde blijkbaar dit weekend wel, dan mag dat. Zoon wil sowieso niet. Maar dat weet mijn ex dondersgoed dus voor onze zoon doet hij al totaal geen moeite meer.
Ik ga nu even met de hond uit.
Die film ken ik helemaal niet. Maar als ik het zolees kwam daar weer typisch het standaardtypetje naar voren. Jammer.
Robin, ik krijg de kans gewoon niet. Hij belooft dan zelf al iets en in dit geval aan mijn dochter. Hij houdt er geen rekening mee dat er meer partijen zijn die de verantwoordelijkheid over haar dragen en hun stem telt ook. Niet alleen de mijne. Mijn dochter woont immers in een pleeggezin en ik vind dat zij ook een stem hebben als het om haar gaat. Tenslotte woont ze daar de meeste tijd. Het ging maar om een simpel mobieltje maar ze is net dertien en ik vind het onzin dat ze zo'n ding zou moeten hebben. Dat kan altijd nog. Bovendien krijgt ze niet eens genoeg zakgeld om elke keer een telefoonkaart aan te kunnen schaffen en als het om een abonnement zou gaan, wie gaat dat dan betalen? Daar denkt hij niet aan. Ik snap best dat het goed bedoeld is maar rekening houden met andere mensen, eens verder kijken dan zijn neus lang is, dat mis ik nogal bij hem. En daarbij, als zij een telefoontje krijgt, wil mijn zoon natuurlijk ook eentje. Krijg je dat ook weer. Ik vind mijn ex eigenlijk net een soort puber. Mijn kinderen zijn vaak verstandiger dan hij, dat is toch triest?
Jouw haren gaan er van overeind staan, ik weet al niet beter meer.
Ik heb ook totaal geen clue hoe ik met hem om moet gaan, want eigenlijk wil ik niet eens met hem omgaan. Dus dochter is zondag even naar hem geweest en ik heb me er verder niet mee bemoeid. Ik heb ook niet gezegd wat ik van zijn gedrag vind. Ik probeer de kinderen daar buiten te houden, wat niet altijd meevalt. Je hebt toch de neiging daarover íets tegen hen te zeggen. Heb het er met dochter dus wel heel ff over gehad maar ik kapte het snel af door te zeggen dat ik haar niet de indruk wil geven dat ze voor mij moet zijn en tegen hem, dat ze ahw een keuze moet maken. Zij vond dat ik best mocht zeggen wat ik ervan vond. Dat is natuurlijk heel lief maar ik wil haar geen rotgevoel geven, dat ze tussen twee vuren zit, dat vind ik te zwaar voor zo'n jong meisje.
Ex en ik hebben geen regeling. Die is er nooit geweest. Ik heb het wel geprobeerd, zelfs ook een keer via de school van mijn zoon maar de eerste keer kwam hij al niet opdagen. Kon de school zelf ook zien waarom ik eigenlijk vond dat hij ze maar beter helemaal niet kon zien. Het leek hen beter als ze hem wel zagen en dat heb ik ook heel lang gedacht maar wat hebben ze eraan als ze keer op keer voor niks zitten te wachten. Daarom doe ik geen moeite meer. Als hij zelf langs komt, out of the blue en de kids willen bij hem langsgaan, dan kan dat. Als ze niet willen, gaan ze niet. Heel simpel. Dochter wilde blijkbaar dit weekend wel, dan mag dat. Zoon wil sowieso niet. Maar dat weet mijn ex dondersgoed dus voor onze zoon doet hij al totaal geen moeite meer.
Ik ga nu even met de hond uit.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 26 september 2007 om 21:22
Shahla, wat triest om te lezen, je verhaal over het gedrag van je ex. Vooral vind ik het heel erg dat hij zo'n onderscheid maakt tussen zijn kinderen, vreselijk. Ik kan me dat niet voorstellen, in ieder geval niet dat je dat ook dan nog eens laat blijken.
Het lijkt me ontzettend zwaar voor je. het zou je leven zoveel makkelijker maken als jullie wat meer op 1 lijn zaten. Of eigenlijk is het al een stap eerder; met elkaar kunnen overeggen op welke lijn je zit. Maar kennelijk moet jij je eigen weg daarin zien te vinden en hoef je niets meer van hem te verwachten. Het lijkt of er ook nog veel woede bij je zit naar hem toe. Je hebt veel meegemaakt hé.
Je krijgt op afstand even een heel dikke knuffel. Wou dat ik meer voor je kon doen.
De afgelopen dagen heb ik veel pijn dus ik slaap ook veel. Vanochtend tot 10 uur en vanmiddag weer van 3 tot 6. Alleen tussendoor even boodschappen gedaan en met mijn laatste loodjes (dit spreekwrd klopt niet maargoed) gestofzuigd. Ook heb ik een dip-dag dus dan wil een mens ook wel graag slapen. Morgen weer een nieuwe dag.
Hoe is het met jullie? Intiem? Ciara ben je er nog? Search misschien?
Het lijkt me ontzettend zwaar voor je. het zou je leven zoveel makkelijker maken als jullie wat meer op 1 lijn zaten. Of eigenlijk is het al een stap eerder; met elkaar kunnen overeggen op welke lijn je zit. Maar kennelijk moet jij je eigen weg daarin zien te vinden en hoef je niets meer van hem te verwachten. Het lijkt of er ook nog veel woede bij je zit naar hem toe. Je hebt veel meegemaakt hé.
Je krijgt op afstand even een heel dikke knuffel. Wou dat ik meer voor je kon doen.
De afgelopen dagen heb ik veel pijn dus ik slaap ook veel. Vanochtend tot 10 uur en vanmiddag weer van 3 tot 6. Alleen tussendoor even boodschappen gedaan en met mijn laatste loodjes (dit spreekwrd klopt niet maargoed) gestofzuigd. Ook heb ik een dip-dag dus dan wil een mens ook wel graag slapen. Morgen weer een nieuwe dag.
Hoe is het met jullie? Intiem? Ciara ben je er nog? Search misschien?
donderdag 27 september 2007 om 11:00
Hoi Robin,
Ja ik ben er nog. Ik lees wel mee. Ik heb een beetje drukke week dus niet veel energie om te reageren. Maar ik doe wel leuke dingen. Gisteren ben ik naar het museum beelden aan zee geweest in Scheveningen. Dat was mooi. Vandaag heb ik een rustiger dagje. Ik moet wel mijn huishouden doen en vanmiddag heb ik yoga. Ik ga nu douchen. Tot later.
Ja ik ben er nog. Ik lees wel mee. Ik heb een beetje drukke week dus niet veel energie om te reageren. Maar ik doe wel leuke dingen. Gisteren ben ik naar het museum beelden aan zee geweest in Scheveningen. Dat was mooi. Vandaag heb ik een rustiger dagje. Ik moet wel mijn huishouden doen en vanmiddag heb ik yoga. Ik ga nu douchen. Tot later.
donderdag 27 september 2007 om 18:08
Hoe ging de yoga, ciara?
Net als jij slaap ik momenteel ook heel veel, Robin. Ik weet niet waar het aan ligt, misschien is dit alweer het pms gedeelte wat ik ruim een week vóór mijn ongesteldheid krijg. Ik heb in elk geval alweer een paar pukkels, krijg ik meestal een dag of een paar uur voor het begint. Voel me in elk geval totaal niet energiek. Het pluk de dag gevoel is bij mij even ver te zoeken. Hoe gaat het vandaag, Robin?
Weet je wat eigenlijk nog triester is, Robin. Dat het allemaal al een stuk verbeterd is met hem..Voor ik hier kwam wonen, woonde ik in een andere provincie, in een andere stad. Daar woonde hij ook en daar maakte hij ons het leven zuur/moeilijk, hoe je het maar wil noemen. Het was vrij erg.
En bijna elke keer als ik zijn gezicht moet zien, komt dat allemaal weer boven. Ja, soms kan ik er nog echt boos om zijn of heel verdrietig. Er zijn ook hele tijden dat ik er totaal onverschillig tegenover sta (zelfbeschermingsmechanisme?) maar momenteel dus ff niet.
Soms denk ik wel eens dat ik al teveel heb meegemaakt, dat er voorgoed iets stuk is wat niet meer helemaal te herstellen is. Iets wat je lijmt, zal ook nooit meer zo gaaf worden als het eerst was. En dat is nog minder het geval als je helemaal in de vernieling hebt gelegen. Maar ik laat me er niet onder krijgen. Vechtlust heb ik zeker nog wel. Alleen niet 24/7 365 dagen per jaar.
Bedankt voor je virtuele knuf. Heel lief. Soms wilde ik ook wel dat er iemand was die de pasklare oplossing zou hebben en dat dan alles weer oké is en blijft. Dat kan helaas niet, al was het wel leuk geweest ;)
Net als jij slaap ik momenteel ook heel veel, Robin. Ik weet niet waar het aan ligt, misschien is dit alweer het pms gedeelte wat ik ruim een week vóór mijn ongesteldheid krijg. Ik heb in elk geval alweer een paar pukkels, krijg ik meestal een dag of een paar uur voor het begint. Voel me in elk geval totaal niet energiek. Het pluk de dag gevoel is bij mij even ver te zoeken. Hoe gaat het vandaag, Robin?
Weet je wat eigenlijk nog triester is, Robin. Dat het allemaal al een stuk verbeterd is met hem..Voor ik hier kwam wonen, woonde ik in een andere provincie, in een andere stad. Daar woonde hij ook en daar maakte hij ons het leven zuur/moeilijk, hoe je het maar wil noemen. Het was vrij erg.
En bijna elke keer als ik zijn gezicht moet zien, komt dat allemaal weer boven. Ja, soms kan ik er nog echt boos om zijn of heel verdrietig. Er zijn ook hele tijden dat ik er totaal onverschillig tegenover sta (zelfbeschermingsmechanisme?) maar momenteel dus ff niet.
Soms denk ik wel eens dat ik al teveel heb meegemaakt, dat er voorgoed iets stuk is wat niet meer helemaal te herstellen is. Iets wat je lijmt, zal ook nooit meer zo gaaf worden als het eerst was. En dat is nog minder het geval als je helemaal in de vernieling hebt gelegen. Maar ik laat me er niet onder krijgen. Vechtlust heb ik zeker nog wel. Alleen niet 24/7 365 dagen per jaar.
Bedankt voor je virtuele knuf. Heel lief. Soms wilde ik ook wel dat er iemand was die de pasklare oplossing zou hebben en dat dan alles weer oké is en blijft. Dat kan helaas niet, al was het wel leuk geweest ;)
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 27 september 2007 om 18:56
Fijn dat je er nog bent Ciara. Zo te horen heb je een paar relaxte dagen, leuk.
Shahla, die pms daar heb jij erg last van hé. Ik heb sinds 3 jaar ofzo een Mirena spiraaltje en sindsdien wordt ik amper meer ongesteld en ook geen buien meer (ja mijn normale buien..Lijkt dat je niet wat?
Dus het is al een vooruitgang voor je dat je niet meer bij je ex in 1 stad woont. Kan me wat bij voorstellen. Je voelt je dan toch veiliger, hoeft niet continu alert te zijn.
Ik had het nooit gedacht maar kan nu best goed opschieten met de ex van mijn vriend. Zijn wel wat jaren overheen gegaan maar het kan dus wel. Erg fijn, en helemaal voor de kids. Ik zou je dat ook gunnen. Ik kan me voorstellen dat je soms (als je alleen naar jezelf kijkt) liever zou willen dat hij helemaal uit de picture was. Maar dat is niet echt goed te praten naar de kinderen. Wederom roeien met de riemen die je hebt. Lastige riemen hoor.
Ik heb ook vaak dat gevoel alsof ik al te veel heb meegemaakt. Als ik het vergelijk met vriendinnen is mijn leven zo anders en heb ik al zoveel op mijn dak gekregen, net als jij (andere dingen, maar genoeg). Inderdaad alsof er iets is dat niet meer valt te repareren. Een soort levenspijn ofzo. Maar misschien is het ook wel die kwetsbaarheid, dat ik het leven gewoon ingewikkelder vindt (of maak!) dan anderen, een soort gevoeligheid ofzo. In goeie dagen buig ik die gedachten wel snel om naar te kijken naar wat ik wel heb, of eigenlijk te kijken naar de mensen die om mij geven. Maar dat is niet altijd genoeg. Het is een soort ongelukkigheid met mezelf ook. Bijv. dat het nu niet goed gaat met mijn gezondheid en ik in de Wia kom en de financiën zorgen opleveren vind ik erger voor mijn vriend dan voor mezelf. Ze zeggen vaak dat je niet goed van anderen kunt houden als je niet van jezelf houdt maar in mijn geval gaat dat niet op; ik houd reteveel van hem, veel meer dan van mezelf. Maar ik dwaal af. Je snapt misschien wel wat ik bedoel.
Vandaag heb ik gewerkt en vanmiddag geslapen. Dat is eigenlijk standaard nu. Daarna ben ik toch weer wat opgeknapt.
Shahla, die pms daar heb jij erg last van hé. Ik heb sinds 3 jaar ofzo een Mirena spiraaltje en sindsdien wordt ik amper meer ongesteld en ook geen buien meer (ja mijn normale buien
..Lijkt dat je niet wat?Dus het is al een vooruitgang voor je dat je niet meer bij je ex in 1 stad woont. Kan me wat bij voorstellen. Je voelt je dan toch veiliger, hoeft niet continu alert te zijn.
Ik had het nooit gedacht maar kan nu best goed opschieten met de ex van mijn vriend. Zijn wel wat jaren overheen gegaan maar het kan dus wel. Erg fijn, en helemaal voor de kids. Ik zou je dat ook gunnen. Ik kan me voorstellen dat je soms (als je alleen naar jezelf kijkt) liever zou willen dat hij helemaal uit de picture was. Maar dat is niet echt goed te praten naar de kinderen. Wederom roeien met de riemen die je hebt. Lastige riemen hoor.
Ik heb ook vaak dat gevoel alsof ik al te veel heb meegemaakt. Als ik het vergelijk met vriendinnen is mijn leven zo anders en heb ik al zoveel op mijn dak gekregen, net als jij (andere dingen, maar genoeg). Inderdaad alsof er iets is dat niet meer valt te repareren. Een soort levenspijn ofzo. Maar misschien is het ook wel die kwetsbaarheid, dat ik het leven gewoon ingewikkelder vindt (of maak!) dan anderen, een soort gevoeligheid ofzo. In goeie dagen buig ik die gedachten wel snel om naar te kijken naar wat ik wel heb, of eigenlijk te kijken naar de mensen die om mij geven. Maar dat is niet altijd genoeg. Het is een soort ongelukkigheid met mezelf ook. Bijv. dat het nu niet goed gaat met mijn gezondheid en ik in de Wia kom en de financiën zorgen opleveren vind ik erger voor mijn vriend dan voor mezelf. Ze zeggen vaak dat je niet goed van anderen kunt houden als je niet van jezelf houdt maar in mijn geval gaat dat niet op; ik houd reteveel van hem, veel meer dan van mezelf. Maar ik dwaal af. Je snapt misschien wel wat ik bedoel.
Vandaag heb ik gewerkt en vanmiddag geslapen. Dat is eigenlijk standaard nu. Daarna ben ik toch weer wat opgeknapt.
