Borderline en aanverwante zaken II

Je hebt (had?) barstende koppijn en moest constant naar de plee. Ik dacht dat je misschien ziek ging worden of iets anders?

Ik ben vandaag weer voor het eerst sinds dagen in de kleren en de deur uitgegaan. Was echt erg fijn, want ik had het binnenzitten onderhand wel gezien. Ben ook niet echt ziek meer te noemen, hooguit wat stijfjes en nog wat moetjes (als in moe). Veel geslapen en vanavond ook weer op tijd m'n nest in en dan moet het morgen maar weer gewoon normaal zijn! Drie dagen zat dochter op de creche en drie dagen heb ik verslapen. Normaal had ik zooooveeeeeel kunnen doen op die dagen jammer, maar tis niet anders.



Hoe het met mijzelf is (waar zijn trouwens onze nieuwe schrijfsters? die ben ik een beetje vergeten tijdens mijn ziekzijn, sorry)?

Beetje lastig voor mezelf uit te vogelen, want ben net ziek geweest. Maar goed, om antwoord te geven op je vraag Shahla, ik weet het eigenlijk niet. Ik voel me zeker niet slecht hoor. Heb wel over een paar dingen nagedacht die ik jullie voor willen leggen, gewoon om even af te tasten of het normaal is. Waar al die nadenktijd wel niet toe lijdt haha...



Zo vroeg ik me bijvoorbeeld af of dat vele huilen (nu ja, neiging tot) normaal is en verder vroeg ik me af wat jullie "voelen" als het aankomt op fysieke liefde. Beetje raar gesteld, dus ik zal het even uitleggen.



Aangezien 'voelen' voor mij best wel een issue is (geweest) in mijn leven en daar tijdens dagbehandeling ook vrij veel aandacht aan besteed is, ben ik daar vandaag de dag nog altijd met grote regelmaat mee bezig. Omdat me bewust zijn van wat ik voel voor mij erg belangrijk is. Als ik niet voel, bestaat de kans dat ik voor mij slechte keuzes maak. Bijvoorbeeld in het geval van overvragen en spanning. Als ik dat niet op tijd genoeg in de gaten heb, dan loop ik mezelf voorbij.



Ik reflecteer dus constant (heel kort hoor, ik sta er niet urenlang bij stil) op wat ik voel (in mijn lijf, mijn gevoel zit in mijn lijf). Voel ik spanning (maw koppijn, nekklachten, hartkloppingen), voel ik boosheid (mijn bloed kookt, mijn oren stomen, mijn hart slaat slagen over), voel ik blijheid (hoe voel ik dat? Euh, effe denken, heeft alles een glans denk ik?), etc.

Alleen nu bedacht ik me/besefte ik me dat ik heel vaak geen liefdevolle gevoelens voel. Ten minste, niet zo vaak als dat ik aanneem dat wellicht normaal is. Nu -als het klopt wat ik denk- is dat geen wereldramp, omdat ik er al jaren mee leef en ik weet dat ik absoluut liefde voel en in me heb (de momenten dat ik het nl. wél voel, is het ook erg groot aanwezig).



Reden waarom ik het me afvraag, is omdat ik het idee heb dat veel van mijn handelen (fysieke affectie tonen, iemand vastpakken, aaien, strelen, knuffelen, hand op de arm leggen etc.) erg gestuurd wordt vanuit mijn hoofd. Omdat ik dan denk/vind dat dit gepast is of nodig is in die situaties. Terwijl als ik boos ben ik gewoon handel. Dan komt alles als vanzelf uit me rollen (moet nog eerder mezelf inhouden dan andersom) en neemt iets in mij het helemaal over. Ik hoef geen twijfel te hebben of dat wat ik voel echt is. Het is dan nl. all over aanwezig in elke vezel van mijn lijf. Maar op normale doordeweekse niks aan de hand basis vraag ik me eigenlijk af wat ik voel. Nogmaals, tis geen wereldkwestie en uberhaupt een "luxe" probleem dat ik hier over nadenk.



Maar voel me soms wel eens zo onecht en fake (en ik vind dat zeker frustrerend naar dochter toe) als ik haar oppak en knuffel en haar armpje aai. De reflex is er wel, want ik wil nl. goed voor haar zorgen, dus ook affectie tonen. Dus doe ik dat echt niet heel doelbewust. Maar voel ik daar iets bij, stroomt er iets van mij naar haar? Ik weet het niet. Als ik puur ego op mezelf af zou gaan, volgens mij zou ik dan haar heel vaak niet aanhalen en knuffelen Terwijl ze volgens mij nu best veel knuffels krijgt, omdat ik dat belangrijk vind voor haar. Maar ik zag gisteren een programma van een babyfluisterar of zoiets en toen vroeg ik me af of ze zou merken dat dit nogal gemaakt is.



Mijn handen/armen lijken soms net touwtjes als het aankomt op affectie. Ik ben me er dan doorgaans overbewust van wat ik moet doen, hoe ik moet handelen, wat liefdevol is. Terwijl asl ik boos ben ik daar geeneens een miliseconde mee bezig ben. De enkele keer dat ik echt overstroom van liefde, voel ik dat nl. ook in mijn armen. Die willen dan alleen maar knuffelen en aaien!!! Dan zou je bij wijze van spreken niet van de ander af kunnen blijven.



Hoe voelen jullie dit?

met handen als touwtjes onderaan mijn verhaaltje bedoel ik dat ik mezelf soms net de aanstuurder voel van mezelf als marionet. Ik trek aan het stokje ne beweeg daarmee de handen en armen richting de ander om een liefdevolle aai te geven. Maar ben me dus erg bewust van wat ik mijn armen eigenlijk opdraag te doen. Vandaar dat het zo gemaakt voel. Want dat 'hoort' toch automatisch te gaan (net als bij boosheid?). Dat komt toch vanuit een innerlijke beleving ipv buitenaf?

He meiden,

Thanks weer voor de opbeurende woorden. Vandaag alweer wat vrolijker. Heb net te horen gekregen dat mijn therapie tot eind van het jaar vergoed blijft worden, 1 keer in de 2 weken dan. Dat was mijn doel en daar ben ik blij mee! Eindelijk dat gezeik met die verzekering even voorbij. Okee, in 2008 begint het weer, maar dat is van later zorg! 1 stressbron minder

Ik heb vandaag gewerkt en dat ging redelijk. Ik kan me door de pijn/ mijn medicijnen (en ook hoort het wel bij depressieve klachten), you name it, slecht concentreren. gelukkig weten ze daarvan op het werk. Hopelijk gaat dat langzaamaan beter.

Het weekend komen de kids weer bij ons. dat vind ik altijd gezellig. Wel druk, maar ik vind het heerlijk ze weer te zien.



Dat kan idd wel kloppen, dat als je om een ander huilt het ook iets bij jezelf raakt. Ik kan alleen moeilijk doorhuilen, draai de kraan snel weer dicht zeg maar (oud gedrag: het mag namelijk niet..) Heb jij dat ook geleerd in therapie Intiem, het verschil leren herkennen tussen emoties als bijv. machteloosheid en bijv. echt verdriet? Ik merk nu echt het verschil wel vaker.



fijn weekend allemaal,

Robin

Wat fijn dat je therapie zonder problemen so wie so doorgaat tot het eind van dit jaar. Ik kan me enorm goed voorstellen wat voor opluchting dat geeft. Ik denk dat ik me hetzelfde voel als dochter de creche toegewezen heeft gekregen -> enorme opluchting en een pak van m'n hart! Tja, jammer dat ze het niet gewoon voor onbepaalde tijd (of langere tijd dan iig) laten staan. Iedere keer begint de stress weer van voor af aan. Maar goed, dit heb je in je zak!



Wat voor werk doe je ook alweer Robin? Daar is een slechte concentratie geen probleem iig? Ik heb tot nu toe eigenlijk (zeker de laatste jaren) alleen maar ervaren dat een slechte concentratie funest was voor mijn werk (in de zorg met medicijnen klaarmaken en delen oei oei). Fijn dat je ernaar uitkijkt om de kinderen en de gezelligheid weer over de vloer te hebben.



Of ik het verschil in soorten verdriet heb leren kennen? Effe nadenken...nou, wat ik gemerkt heb ik dat ik eerst veel te veel boosheid had en geen verdriet. Vrijwel alles leek zich te vertalen in boosheid, frustratie, ergernis, irritatie en stress. Misschien omdat ik van vroeger uit ook geen voorbeeld heb gekend dat er meer is dan boosheid (ik heb mijn moeder 1 x zien huilen en dat was toen er al wat karakterveranderingen waren gebeurd door haar ziekte proces (kanker). Anyhow, ik merkte dat ik ten tijde van therapie heel langzaam wat geleerd heb om mijn schild/mijn muur wat af te breken en dat er daardoor ook een softere kant naar buiten kon.



Er zijn nu diverse redenen waarom ik kan huilen (waarvan machteloosheid best hoog scoort). Diep verdriet neigt bij mij snel om in achterkamertjes te belanden als het mezelf aangaat. Maar waar ik wel echt verdrietig van kan worden in de klassieke zin, is als ik denk dat mensen doodgaan of wegvallen. ook als het mijn eigen omgeving betreft (hoewel ik dan ook soms niet gevoel kan hebben, kan er dan gewoon niet bij). Maar meelezen met topics waar kinderen kanker hebben en het een gevecht is op leven en dood, nou , dan kun je me wegdragen sopsop.



Als het mezelf aangaat voel ik niet echt erg vaak verdriet, of praat ik nu in paradoxen. Maar inderdaad, ik heb dat wel deels geleerd in therapie of dat grote proces waar ik toen inzat. Het is goed om te leren wat de verschillen zijn. Voor mij bijvoorbeeld dat het goed is om te weten dat woede, frustratie etc. eigenlijk een verkapte vorm van verdriet is. Je voelt je nl. onrecht aagedaan, onjuist behandeld, je hebt teleurstellingen, je verwachtingen klopten niet. Een ander gaat er om huilen en ik neig om te schoppen naar mezelf of anderen. Als ik dit weet, kan ik er beter bij stilstaan en proberen te voelen wat er écht onder zit.

Shahla, ik reageer eerst eevn op jouw stukje, misschien wacht je wel op een reactie. over jouw stuk denk ik even na Intiem, wordt vervolgd (heb nu niet zoveel tijd).



Wat lastig van dat roken pff. Ik denk het me evn in, wij hebben hier ook een puber van bijna 15. Hij rookt niet (naar ons weten), maar wij merken ook dat dingen erg veranderen nu. Het is hier natuurlijk wel wat anders, ik ben niet zijn moeder en hij is hier niet elke dag.

Maargoed, wij hebben ook gerookt. Ik ben 3 jaar geleden gestopt. Wat is dit moeilijk voor je. Wat zo ik doen? Ik zou op een rustig moment met hem een gesprek hebben Shahla. Ik zou hem vertellen dat je nu weet dat hij af en toe een trekje neemt. Zeg eerlijk wat je voelt. Dat je het jammer vindt maar je realiseert dat je niet het goede voorbeeld daarin geeft. Even het riedeltje hoe slecht het is..Dat je niet zou willen dat hij stiekem dingen onderneemt (je kunt dan ook drinken noemen bijv.). Er is echter wel een verschil, jij bent volwassen. Ik zou hem dus ook niet thuis laten roken. Volgens mij is dat een stap te ver. Hij is zo jong, dan stimuleer je het alleen maar.

Verder zou ik proberen (op een rustige manier) te achterhalen waarom hij die trekjes neemt en hem daarna uitleggen dat je best begrijpt dat het spannend is etc. , maar dat je hoopt (mocht hij echt gaan roken) dat hij dat uit eigen wil doet..



Het alerbelangrijkste is denk ik te zeggen wat je voelt, op een rustige manier. Hou het bij jezelf: ik denk dit, ik voel daarover..etc..Beschuldig hem niet oid. Vooral er geen conflict van maken, hoe moeilijk ook. In gesprekken met pubers bereik je daarmee veel meer naar mijn idee, zo voelen ze zich begrepen. Ik weet niet in hoeverre je een goed gesprek met je zoon kunt hebben?



Weet niet of je hier wat aan hebt. Lastig hoor..Sterkte.

Goed bezig dus Shahla. Hier min of meer hetzelfde: heel lang geslapen en vervolgend de badkamer schoongemaakt. Dat stel ik dan te lang uit omdat dat me zo veel energie kost. Maar het moet toch een keer gebeuren! Nu wel een voldaan gevoel, dat wel. Balen dat je hulp ermee wil ophouden. Ik heb geen hulp maar het lijkt me zo fijn. Maargoed wij hebben natuurlijk het voordeel dat we met z'n 2-en zijn, ik hoef dus ook niet alles zelf te doen.



Fijn dat je een goed gesprek met je zoon hebt gehad. Ik ben benieuwd wat zijn beslissing is geworden?

Intiem, ik doe op het moment secretarieel werk, waarbij mijn slechte concentratie dus best wel een probleem is. De ene keer gaat het wel beter dan de andere keer. Ik baal er van, want normaal gesproken kon ik deze functie makkelijk aan. Het lijkt wel alsof ik op meerdere fronten slechter functioneer.



Goed dat je vaak let op de lichamelijke signalen van emoties. Dat leer ik ook al een tijdje in therapie, maar ik zit atijd zo in mijn hoofd dat dat erg lastig is.

Over het 'gemaakte gevoel' wat je aankaart wil ik nog even reageren. Wat jij schrijft herken ik in die zin dat ik het zo ervaar als ik me weer zo vervreemd voel van mezelf. Dan is het net of het nep is wat ik doe en ik er over na moet denken. Dit is dus niet altijd. Als ik me gewoon mezelf voel (duh, klinkt nogal apart maar jullie volgen het vast wel) heb ik daar geen last van. Tenminste niet met de mensen die dichtbij me staan, bij anderen ben ik niet zo aanhalig. Ik kan me je zorgen daarover wel voorstellen naar je dochter toe, al denk ik dat je doet wat je kunt omdat je er ook bewust van bent. Maar het zou natuurlijk heerlijk zijn als het tonen van genegenheid wat automatischer kon gaan.



Ik heb eerder dat ik soms dus helemaal niets voel, ook niet voor mijn partner of voor de kinderen. Ik vind dat heel erg. Dat is echt die leegte. Bedoel jij dat ook daarmee? Lastig hé, gevoelens met elkaar vergelijken..

Hoi, heb een druk weekend achter de rug, waarbij ik ook weinig beschikking had tot de computer (vriend had 'm nodig voor zijn werk, dus ik kwam op de 2e plek).



Ik zal zo even reageren op jou Shahla met je zoon en het roken (herkenbaar!).



Robin, je had deze baan dus al voordat je last kreeg van je symptomen? Dus voor de depressie(s)? Of ook voordat je wist dat je diabetes had en al die pijnklachten? Maar kennelijk hebben ze wel begrip op je werk voor je functioneren of zie ik dat verkeerd? Want je hebt nu een "kleine" baan toch? Had je die altijd al (voor ziek worden?) of ben je echt bewust minder gaan werken?



Dat is erg goed dat je leert op je fysieke signalen te letten! Ik heb daar heel lang met een haptotherapeut aan gesleuteld, maar eigenlijk liepen we vast, omdat bijna alles wat ze met me deed en wilde proberen enorme spanning opriep, waardoor ik blokkeerde. Eigenlijk moesten eerst een aantal barrieres geslecht worden, voordat hapto iets met me had gekund. Dat merkte ik met PMT (soort gym therapie) ook, dat ik met ademhalings -en ontspanningsoefeningen erg neigde om te hyperventileren. De aandacht voor mijn lijf werd te groot, dus ik moet dat niet teveel en te diep doen.



Er was echt een tijd dat ik heel slecht kon voelen wat er allemaal in mijn lijf gebeurde. Ik had dat echt neit in de gaten. Pijn voelde ik slecht, stress voelde ik slecht. Ik heb echt heel erg moeten leren wat mijn lijf nu allemaal deed en hoe die dat deed. Erg interessante ontdekkingstocht haha. Ik stond soms echt verbaasd van de dingen die ik voelde. Dus wie weet vind jij het ook wel erg leuk en leerzaam om te ontdekken. En als je dat eenmaal een beetje kan voelen allemaal, kan je ook gaan leren wat er gebeurt als dit en wat er gebeurt als dat. En dan kun je dat gaan onderzoeken en uitproberen.



Eventjes over die wel/niet voelen en leegte en zo.

Het gemaakte gevoel lijkt wel een klein beetje op het vervreemd voelen, maar is nog niet zo erg. Het vervreemd voelen ging nog wel flink wat stappen verder. Soms zelfs wel bijna alsof je een gek soort drug ophebt en jij ergens in een hele andere dimensie verkeerd. Ik nam de dingen dan soms ook anders waar. Misschien herken je het een beetje van stoned zijn (maar dan zonder stoned te zijn). Niet altijd hoor dat ik me 'doped' voelde, maar soms wel. Nu gebeurt dat gelukkig nog maar weinig en is het van korte duur. Af en toe van die momentjes die me overvallen en enkele keer dat het een dag of twee aanhoudt. Maar dan is het ook wel weg.



Het niet houden van of het liefdeloos voelen, geen liefde voelen. Ja, dat heb ik nog wel geregeld en vind ik ook wel beangstigend. Omdat ik ook dan ervaar dat ik bijvorbeeld geen onderdeel ben van het gezin. Dan zie ik mijn lief lachen met dochter en ... dan is er niks. Ik kan ze aankijken, en nog eens aankijken en heel erg willen dat ik iets voel. Maar er is niks. Zip, weg. Dan al helemaal is al mijn affectie (die ik natuurlijk wel geef, want ik vind niet dat dochter daar ook maar iets van hoeft te merken dat ze zo'n stomme moeder heeft op dat moment) super gemaakt.

Alles wat ik doe, doe ik omdat het hoort, omdat ik het zo wil. Als mijn vriend vraagt of ik van hem hou zeg ik 'tuurlijk'. Maar ik voel het niet. Als hij vraagt of ik hem heb gemist, zeg ik 'zeker'. Maar het heeft me eigenlijk koud gelaten dat hij er niet was. En als het te erg is, dan voel ik niet alleen niets, dan voel ik ook weerstand en weerzin. Dan wil ik helemaal niet eens bij ze zijn of aanraken. Dan wil ik weg of dat zij weg moeten. Ik wil niet aangeraakt worden of andersom zelf aanraken. Dan wil ik geen kind (meer) en hoef ik ook geen lief (meer). Ten minste, het voel/lijkt dan zo, alsof het me allemaal gestolen kan worden. Ik vind dat erg balen allemaal. Maar ik ben er inmiddels mee vertrouwed geraakt en ik zit die non) gevoelens maar uit. Tja, wat moet ik anders doen?



Maar met het gemaakte bedoel ik eigenlijk een mildere vorm van dat. Want ik voel wel liefde (als ik m'n best doe en bijvoorbeeld denk dat er iets met dochter zou kunnen zijn, dan is instinctief mijn gevoel weer op z'n plek -gelukkig maar!-), maar niet heel erg aanwezig. Dan moet ik echt een beroep doen op mijn sociale zelf (heel erg van buitenaf lief doen, knuffelen, affectie tonen, etc.). En als ik dat niet heb bij anderen, maakt me dat niks uit. Maar bij voornl. dochter baal ik daar wel van.



Maar hoe ga jij er dan mee om???? Vind je dat niet enorm vervelend? Heb je het daar wel eens met anderen over gehad? Mijn zusje heeft dat nl. een korte periode gehad bij haar vriendje (vooral weerzin/hem stom vinden/zich afvragen of ze nog wel van hem hield/of het niet uit moest zijn enzo, terwijl ze als ze uit die bui was absoluut zeker wist dat ze oud met hem wilde worden. Het was voor haar dus erg verwarrend.) en toen was dat erg fijn, omdat voor het eerst iemand zich (gedeeltelijk) herkende in mijn extreme gevoel.



Want alle balletjes die ik daar wel eens bij anderen over op had gegooid, liepen op niks uit. Het leek wel alsof ik de enige was. En het is zo fijn dat er hier wat dat betreft herkenning is. Ook al is het echt al stukken beter dan het vroeger was hoor. En ik heb het al grotendeels leren accepteren, dus ik schrik er ook niet zo enorm meer van. Maar toch, het is wel vervelend op die mometen. Wat doe jij dan? Doe je anders? Heb je het wel eens eerlijk genoemd naar jouw vriend? Ik nl. wel, maar hij was er helemaal door geschokt, arme lief.

Shahla, even speciaal op jou gericht. Ik kan me erg goed voorstellen dat je dit erg lastig vind en weer een nieuwe fase. Ik ben daar nog lang niet aangekomen (dochter is pas 2,5 jaar) en jij en Robin al wel. Maar met de gedachte in mijn achterhoofd datook ik daar ooit zal staan met dochter. Kan me voorstellen dat dat erg moeilijk moet zijn. Want inmiddels weet je zelf allemaal wat het je kost (niet in geld, maar gewoon hoe stom het eigenlijk is). Een kind van 14 denkt niet in kosten. Die denkt alleen maar in erbij willen horen etc.

Maar volgens mij heb je het beste gesprek met hem gevoerd wat je doen kunt en volgens mij is er weinig meer wat je kunt doen. Alleen maar hopen dat het klimaat waarin je zoon zit erg weinig verleidingen biedt. want dat scheelt misschien wel dat je zoon naar een soort ZMLK school gaat? In ieder geval een speciale school toch? Ik kan me voorstellen dat roken. blowen etc. daar ook meer normaal is.



Ik heb zelf op een gymnasium gezeten (althans, daar ben ik begonnen haha) en dat was toch echt een heel ander klimaat dan de LTS en de MAVO om de hoek. Doorgaans is het allemaal wat braver volgens mij op gymnasia. Toen ik later op een scholengemeenschap kwam met MAVO toen kleurden mijn puberoortjes vaak rood van de ongegeneerde macho en macha dingen die ik zag, hoorde en rook. Toen ik niet veel later met jeugdhulpverlening in aanraking kwam (en buiten het veilige school milieu), toen was het overal: drank, drugs, geweld, seks you name it. Het zou bijna normaal worden op die manier.



Dus naast open en eerlijk zijn en er voor je zoon te zijn, zou ik -nu het nog kan- erg kritisch zijn naar zijn omgeving en bijvoorbeeld paal en perk te stellen in hoeveel uren hij vrij en ongestoord kan hangen met andere vrienden. Want hoe meer kansen hij krijgt om in kliekjes te zitten, hoe meer verleidingen er zijn. Tja, en meer dan vertrouwen op hem en de normen die je hopelijk hebt kunnen overdragen op hem, kun je toch niet meer doen. Hij moet het zefl doen en vaak trekt het ook wel weer bij he! Als hij 20 is, zal hij vast wel weer een beetje uitgeraasd en uitgetest zijn.



Maar als ik vanuit mijn eigen jeugd perspectief op dit hele roken en niet roken gebeuren neerkijk, was ik echt een verschrikkelijke puber. Ik denk dat mijn moeder vaak met haar handen in d'r haar heeft gezeten, zo bang als ze was dat ik helemaal in de goot terrecht zou komen. Maar eigenlijk viel het nog best wel mee, het had 100 x erger gekund. En denk je dat ik me iets aangetrokken heb van mijn moeders preken? Ik dacht het niet! Ik was een ondoordringbaar fort en ze kon lullen als brugman. Ze kon echt m'n rug op. Dus helaas, niet alles heeft zin. Heel veel sterkte joh.

Ja Shahla fijn is dat hé, dat we er zo voor elkaar zijn. Ik ben er ook erg blij mee.



Nog even over het roken, het hangt er ook maar net van af met wie je omgaat als puber en hoe beïnvoedbaar je bent op dat moment. Ik heb mavo, havo en vwo gedaan en begon pas op het vwo met roken, meedoen met vriendinnen, en oh, ik voelde me echt wel stoer hoor. Ik trok het me wel aan dat mijn ouders me waarschuwden en het niks vonden, maar ik ging er toch wel mee door. Ik had toen ook al diabetes en mensen zeiden dat ik het juist daarom niet moest doen (voor jou is het extra slecht), in die zin was het ook een beetje afzetten tegen de rest (en tegen mijn ziekte) ofzo.



Dus Intiem, want jij vroeg daar wat over, ik heb al veel langer diabetes, al ruim 15 jaar. De pijnklachten als complicatie heb ik nu 2 jaar. Ik heb nu 4 jaar therapie want de psychische klachten heb ik ook al wat langer, maar die zijn enorm verergerd (ik ben ook echt erg depressief geweest) sinds dat ik 2 jaar geleden acuut die pijn kreeg. Het was gewoon zo'n enorm signaal van mijn lichaam, daar kon ik niet omheen. Ik las laatst ergens dat de kenmerken van Borderline vaak verergeren (soms zelfs in een crisis uitmonden) als er sprake is van een verlies, in welke zin dan ook. Dat heb ik zeker zo ervaren. Het was gewoon een enorme trigger. Nu ga ik langzaam stapjes vooruit, maar ik denk niet dat ik mijn oude 'niveau' nog zal halen.

Ik werkte toen (2 jr geleden) ook al in deze baan, alleen veel meer uren in de week. Wel werk ik echt onder mijn opleidingsniveau (ik heb een bul van de uni). Destijds was er ook lastig werk te vinden, maar ook toen kon ik meer gewoon even niet aan.

Nu ben ik blij als ik hier mijn uren goed draai. Dat is een pijnlijk besef. Ik merk bij mezelf dat ik daar verdrietig van wordt, ik wil ook zo graag meedraaien op een ander niveau, zoals de mensen om mij heen. Op mijn werk hebben ze wel begrip, al staan mijn lichamelijke gezondheidsklachten voorop in mijn ziekmelding. Over mijn psychische klachten ben ik minder open en misschien ook wel wat onduidelijk. Ik ben wel blij dat ik nog werk, al is het minimaal. Het haalt me even uit mijn kleine kringetje. Vertellen jullie trouwens aan mensen om je heen de reden dat je niet werkt? Ik vind dat zo lastig.

Intiem, ik heb ook die gradaties daarin, in die vervreemding bedoel ik. Ik heb er nu minder last van en ook minder vaak. Maar een jaar geleden bijv. echt bijna continu, en toen had ik ook vaker wat jij beschrijft: de weerzin naar anderen toe. Ik heb dan heel erg het gevoel dat ik weg wil lopen, niemand weer wil zien. Alleen ik heb wel altijd heel erg het gevoel dat het aan mij ligt, en niet aan de anderen. Ik wil ze niet meer tot last zijn, dus wil ik alleen zijn, weglopen, weg gaan. Alleen dat is enorm pijnlijk want dat kan niet, ik kan niet weg voor mezelf.



Het niks voelen, het geen liefde kunnen voelen vind ik ook heel erg, maar het is wel zo dat ik dat niet vaak heb. Tenminste niet dat het me opvalt, want ik denk dat maar weinig mensen altijd contact kunnen maken met gevoelens van liefde bijv. (?) Toen ik dat vaker had (het echt beangstigend niks voelen) heb ik het ook wel eens tegen mijn vriend gezegd, maar wel een beetje in het algemene, zo van: "soms voel ik echt helemaal niks, ook niet voor de mensen om wie ik normaal gesproken zoveel geef..". Hij vatte het niet persoonlijk op gelukkig, hij zag het echt een beetje als iets wat komt door mijn toestand van dat moment (erg depressief). Verder heb ik het er nooit over. Ik zie het wel ook als iets van buiten mezelf. Ik weet namelijk dat ik echt wel in staat ben om lief te hebben en om van iemand te houden. Ik ga er ook van uit dat dit 'symptoom' steeds minder vaak voorkomt.



Als we het zo beschrijven merk ik wel dat deze dingen tegenwoordig een stuk minder heftig zijn dan eerst (en in ieder geval dat ik het idee heb dat ik wat meer grip begin te krijgen op mijn klachten). Maar wat wilden we graag dat anders was hé. Als ik hierover schrijf, over het hechten aan iemand eigenlijk en dat in stand houden (want daar gaat het toch een beetje over) merk ik dat het me veel doet. Het is een belangrijk thema. Ook daarin zou ik graag nog meer een middenweg vinden. Ik kan namelijk ook enorm overdrijven, dan is iemand echt alles voor me en hebben we zooo'n bijzonder contact en kan ik never nooit meer zonder.:) Heb ik al vaker gezegd maar ook in mijn therapie is dit een belangrijk terugkerend onderwerp. En dat is maar goed ook, want zo werk ik er wel aan en veranderen er langzaam wel dingen (hoop ik).

oeps, foutje

Sorry voor het eerste stuk, want dat leest nogal onduidelijk zonder gekleurde tekst.



quote:

Robin75 schreef op 09 oktober 2007 @ 19:16:

Intiem, ik heb ook die gradaties daarin, in die vervreemding bedoel ik. Ik heb er nu minder last van en ook minder vaak. Maar een jaar geleden bijv. echt bijna continu, en toen had ik ook vaker wat jij beschrijft: de weerzin naar anderen toe. Ik heb dan heel erg het gevoel dat ik weg wil lopen, niemand weer wil zien. Alleen ik heb wel altijd heel erg het gevoel dat het aan mij ligt, en niet aan de anderen. Ik wil ze niet meer tot last zijn, dus wil ik alleen zijn, weglopen, weg gaan. Alleen dat is enorm pijnlijk want dat kan niet, ik kan niet weg voor mezelf.



Wat goed van je dat je beseft dat het bij/aan jou ligt. Ik vind het dan heel moeilijk om het bij mezelf te houden, omdat ik iets voel tégen de ander. Het is een sterk gevoel uit mezelf, maar geprojecteert op de ander. Vaak bezit de ander in mijn beleving dan een hoop vervelende en nare eigenschappen (erg oneerlijk, ik weet het) of legt de ander zo'n beslag op mij (zo ervaar ik dat) dat ik de ander wil weren. Persoonlijk ervaar ik dus minder dat ik de ander niet tot last wil zijn (heb ik in het verleden wel gevoeld toen ik depressief was. Toen voelde ik me vaak schuldig en slecht. Maar dan nog kon ik óók momenten hebben dat ik de ander niet kon verdragen).





Het niks voelen, het geen liefde kunnen voelen vind ik ook heel erg, maar het is wel zo dat ik dat niet vaak heb. Tenminste niet dat het me opvalt, want ik denk dat maar weinig mensen altijd contact kunnen maken met gevoelens van liefde bijv. (?)



Ik denk dat het hartstikke waar is dat je niet doorlopend het gevoel hebt van een brandend liefdesvuur. Niemand heeft dat lijkt me. Maar dat bedoel ik ook niet. Ik bedoel echt de momenten/dagen/uren waarop er geen klick is. Waarop het lijkt dat er allemaal erge dingen kunnen gebeuren en dat het je koud laat. Of dat je je kind ophaalt van een weekend logeren en je verlangt op geen enkele wijze naar je kind (terwijl het nog een schattig klein kindje is, ik heb het dus niet over monsterlijke tieners ofzo). Dat vind ik erg beangstigend. Of als je je vriend een week of twee weken niet hebt gezien door vakantie en je zit in het vleigtuig terug en er is geen gevoel bij en over het weerzien. Dat is toch vreemd????



Toen ik dat vaker had (het echt beangstigend niks voelen) heb ik het ook wel eens tegen mijn vriend gezegd, maar wel een beetje in het algemene, zo van: "soms voel ik echt helemaal niks, ook niet voor de mensen om wie ik normaal gesproken zoveel geef..". Hij vatte het niet persoonlijk op gelukkig, hij zag het echt een beetje als iets wat komt door mijn toestand van dat moment (erg depressief).





Wat goed van je! Ik zou een puntje kunnen zuigen van je tact. Ik wou dat ik het ook zo had aangepakt, want het heeft een boel ellende teweeg gebracht hoe ik ermee omging. Ik zei koelbloedig of huilend (hangt er vanaf wat ik voelde) dat ik gewoon geen liefde meer voelde en dat ik het zelf ook niet begreep waarom dat was. Maar dat ik er niks aan kon doen ofzo en dat het niet zijn schuld was. Tja, probeer dat maar eens uit te leggen, zonder dat de ander dan iets heeft van WATTE?



Verder heb ik het er nooit over. Ik zie het wel ook als iets van buiten mezelf. Ik weet namelijk dat ik echt wel in staat ben om lief te hebben en om van iemand te houden. Ik ga er ook van uit dat dit 'symptoom' steeds minder vaak voorkomt.



Uiteindelijk weet ik ook van mezelf dat ik erg goed in staat ben om lief te hebben en dat mijn liefde erg diep gaat. Ik wou alleen dat het wat consequenter was en wat meer gemiddeld aanwezig.





Als we het zo beschrijven merk ik wel dat deze dingen tegenwoordig een stuk minder heftig zijn dan eerst (en in ieder geval dat ik het idee heb dat ik wat meer grip begin te krijgen op mijn klachten). Maar wat wilden we graag dat anders was hé. Als ik hierover schrijf, over het hechten aan iemand eigenlijk en dat in stand houden (want daar gaat het toch een beetje over) merk ik dat het me veel doet. Het is een belangrijk thema. Ook daarin zou ik graag nog meer een middenweg vinden. Ik kan namelijk ook enorm overdrijven, dan is iemand echt alles voor me en hebben we zooo'n bijzonder contact en kan ik never nooit meer zonder.:) Heb ik al vaker gezegd maar ook in mijn therapie is dit een belangrijk terugkerend onderwerp. En dat is maar goed ook, want zo werk ik er wel aan en veranderen er langzaam wel dingen (hoop ik).



Ik heb het je inderdaad al vaak horen zeggen, dat een ander ook alles voor je kan zijn. Dat lijkt me een lastig iets, want dan is het gevoel afhankelijk te zijn van die ander ook al sneller aanwezig denk ik (in de trant van ik ben nergens zonder die ander). Gelukkig heb ik (volgens mij??) niet zo'n last daarvan. Volgens mij is mijn omgaan met problemen toch eerder gevoel uitschakelen dan veel gevoel toelaten. Soms ben ik wel eens verbaasd over het gemak waarmee het wel eens lijkt dat ik omga met dreigende 'het-gaat-uit-crisissen'. Volgens mij duurt het dan heeeel lang voordat ik eindelijk zover ben om bij mijn verdriet uit te komen. Dat de klap pas een jaar later komt ofzo? En dat terwijl ik toch echt een gevoelig mens ben. Ongevoelig gevoelig? Bestaat dat?

Ik bedoel dat ook wel hoor Intiem, dat alles je koud laat, eng en leeg, alleen gelukkig heb ik dat niet zo vaak meer. Ik heb ook meerdere momenten (gehad) waarop het echt beangstigend was, dan kon ik gewoon niet bij een gevoel komen. Dan dacht ik: wat nu als hij doodgaat, volgens mij voel ik dan nog niks! Je weet natuurijk niet (afkloppen!) hoe dat zou zijn mocht er iets gebeuren op zo'n moment en waarschijnlijk komen we daar (gelukkig!) ook niet achter. Maar het is inderdaad vreemd en beangstigend, en schaamtevol ook wel.



Misschien wel tactvol gezegd destijds (over dat geen liefde kunnen voelen op dat moment) maar bij mij kwam dat ook echt doordat ik me dan inhoud met een reden. Ik ben namelijk (en toen helemaal) doodsbang iemand me verlaat als ik ook maar iets negatiefs zeg. Postitief in dit geval is dat je de boel dan niet op scherp zet, wat bij jou dus wel gebeurt. Negatief (met name op de lange termijn) is dat ik lange tijd veel woede/boosheid op mezelf heb gericht, in plaats van op anderen. Mm waar is toch weer die middenweg.



Ik denk dat je echt wel gevoelig bent Intiem. Ik lees alleen uit je verhalen (erg herkenbaar) dat je ook die balans nog niet optimaal hebt. Ik heb geleerd dat gezonde emoties (verdriet, boosheid) er mogen zijn: je hoeft ze niet weg te maken maar ook niet te overdrijven/dramatiseren. Wij zijn alledrie misschien geneigd het een of het ander te doen. Dan komen ze op een andere manier aan de oppervlakte in de wat minder gezonde variant: bijv. in depressieve klachten, woede-aanvallen, vervreemding.



Ik denk dat dat echt scheelt Shahla, dat je je minder zorgen maakt om het 'ver weg zitten'van je gevoelens en je realiseert dat je dit verkiest boven de oude situatie (toen de vlam nog vaak in de pan sloeg zeg maar). Ook dat je het vertrouwen hebt dat die gevoelens van liefde en genegenheid er wel zijn. Dat geeft wel rust vind ik. Ik merk dat jij Intiem daar nog erg mee worstelt?

Shahla ik merk bij mezelf daarin niet echt verschil van vóór en na de medicatie. Wél in de somberheid, het heeft me net een schop onder mijn kont gegeven om te willen blijven vechten. Maar de grootste krediet gaat in mijn ogen wel naar therapie hoor, want ik heb nu al een jaar die medicatie en pas nu begin ik soms weer wat meer toekomst te zien.



Ik heb vandaag trouwens een afspraak bij de psychiater over de medicatie. Ik twijfelde toch een tijd over wisseling van AD? Nou ik heb besloten het toch maar even zo te laten. Het is wel stom want zo'n beslissing laat ik toch een beetje afhangen van het moment. De laatste dagen voel ik me qua stemming wat beter en dan denk ik never change a winning team..(Voor hetzelfde geld morgen weer anders maargoed, ik probeer wel het totaal te overzien: er zijn wat vaker betere dagen!)

Ik moet zo de deur uit. Maar wou even zeggen dat ik jullie lief vind. Ondanks wel of niet emoties voelen, er zitten allemaal gevoelige mensen in ons, dat is wel duidelijk.

Ik denk dat je zeker gelijk hebt hoor Shahla. Ik mag blij zijn dat ik niet die hele heftige verlatingsangst heb die jullie hebben. Want die non gevoelens zijn welliswaar vervelend, maar ook heel erg horend bij mij (ik veroorzaak het zelf). Verlaten worden (al dan niet reëel) ligt buiten jezelf. Je hebt er geen controle over, want het is die ander die dat zou kunnen doen. Dat lijkt me inderdaad veel en veel erger qua gevoel. Gelukkig heb ik dat dus niet en zou ik bijna wensen dat ik jullie wat van mijn stoicijnsheid zou kunnen geven.

Fijne dag allemaal, bis spater