Borderline en aanverwante zaken II

Bedankt Shahla....dat zo'n operatie niet niks is, snap ik. De consequentie is dat ik nu te vaak "gedwongen" wordt tot nietsdoen. Wat intiem ook schrijft....jarenlang gewoon doorgaan, ondanks depressies. Hard werken omdat dat schijnbaar een soort van controle geeft. Dat je kan denken dat je nog vat op je leven hebt, op z'n minst geen opgever bent. En omdat ik als alleenstaande moeder natuurlijk ook vaak geen keus had. Bovendien werd ik door anderen geprezen om mijn moed en doorzettingsvermogen. Een compliment wat ik niet kon accepteren omdat ik voelde dat als ik niets deed, dan ook niemand was (en zou zijn).



In de dagbehandeling merkte hoe moeilijk ik het vond om 'stilgezet' te worden. Niets kunnen doen, geen afleiding. Al snel begonnen er dan stormen in mijn hoofd te woeden.....destructieve gedachtes, wantrouwen. Ik kon mezelf letterlijk 'gek' denken.



Poeh, wat een chaos in mijn hoofd.....vriend belde net, zit 2 dagen in Duitsland bij een neef. Hij zou even bellen om te laten weten dat hij veilig is aangekomen. Het gesprekje was superkort (hij was bezig...) geen enkel lief woordje en als afsluiter: "groetjes". (hoe onpersoonlijk kan je zijn) Dan voel ik gelijk de neiging om terug te bellen om te vragen waarom hij niets liefs kon zeggen. Hij weet toch dat ik hier superlabiel thuiszit? ....niet doen, geeft alleen weer een blijk van wantrouwen. Hij heeft er veel moeite mee dat ik zo kan twijfelen over zijn gevoel voor mij, wat ik ook wel weer snap......Beh...doet het weer pijn! en zo gaat het maar door. Niet toegeven aan onterechte gevoelens en mijn verstand er bij houden.



Herkennen jullie dat?

Ik probeer ook al sinds vorige week me over te halen iets neer te zetten hier (heb echt geprobeerd alles te lezen, maar haakte iedere keer na een stukje weer af...).



Heb afgelopen maandag de diagnose borderline gekregen (high-level, dat dan weer wel). En ben er nog steeds mee aan het worstelen.

Mijn gedachtestroom toen ik het hoorde ging een beetje als volgt: Oh? Autsj!! Mhm, daar weet ik eigenlijk helemaal niets van. Hebben best veel mensen dat? Oh? Dus eigenlijk is het niets bijzonders? Dus ik stel me vast aan...

(Ik wil heel graag dat men mij bewondert omdat ik ergens heel goed in ben. Stijldansen, mijn passie, gaat helaas niet meer lukken, op andere gebieden blink ik ook nergens in uit. En nu kan ik niet eens uitblinken door het hebben van een aparte ziekte/stoornis. Pfff... weer mislukt.)

En nu zit ik vooral te dubben of ik me gedraag zoals ik me anders ook zou gedragen, of dat ik me gedraag naar mijn "diagnose".



Met als resultaat dat ik echt helemaal niets uitvreet op m'n werk. Want ik heb echt zóóóó ontzettend geen zin... Waar ik wel zin in heb? geen idee, maar niet in op m'n werk zitten. Moest afgelopen week verplicht een vrije dag opnemen van mijn manager (hij weet ervan) zodat ik kon uitrusten na drie heftige dagen op het werk. Heb de hele dag thuis gezeten, niets gedaan, maar ook niet uitgerust dus...

Terwijl ik eigenlijk heel hard aan de studie zou moeten omdat ik eind van de maand twee zware examens heb. Vorige keer ook al 1 examen niet gehaald en baalde daar flink van (iedereen: Jij een onvoldoende? Jij slaagt toch altijd voor alles?)



Anyway.. Ik ga nog maar eens wat verder surfen tot ik naar huis mag...

Welkom biebeltje en Lin67. Lin67, enorm herkenbaar wat je beschrijft, die angst naar je vriend. Ik worstel daar ook erg mee, maar leer nu in therapie dat ik hem daar niet mee moet beasten maar moet proberen de verantwoordelijkheid daarvoor bij mezelf te houden: het is mijn angst, het zijn mijn gedachten, dus moet ik dat onderzoeken op dat moment: waar ben ik precies bang voor, klopt het wat ik denk etc. Dit in plaats van hem elke keer te bomberderen met mijn twijfels. Moeilijk hoor, het lukt me soms wel soms niet. Later meer.



Intiem en Shahla, ik ben er nog. Even gauw: het gesprek van vanmiddag is goed verlopen. Thanks voor jullie steunende woorden. Het was een aardige man en ik voelde me echt serieus genomen. Hij zag ook duidelijk de 'stapeling van lichamelijke klachten en de psychische klachten. De uren die ik nu werk blijft het maximale, de rest wordt een wia-uitkering. Dat is waar ik op hoopte, geen veranderingen. Dus ik en wel opgelucht maar ook verward. Want blij an ik niet zijn met deze situatie, ik wil eigenlijk een ander soort leven maar dat wisten we al

Take care

Even nog: Intiem let op jezelf hé. Maak me een beetje zorgen na wat je schrijft. Dag voor dag bekijken hé meid.

liefs Robin

Dat van alsmaar doorgaan kwam meer van shahla af, dan van intiem. Moet de namen nog wat leren kennen.



Biebeltje, nog maar net de diagnose....zal heel wat door je heen gaan. Voor mij is het alweer bijna 5 jaar geleden. Aan de ene kant was ik toen beledigd, wat ik, zo'n sterke vrouw, borderline? Aan de andere kant gaf het ook een hoop opluchting...de maskers mochten eindelijk af, hoefde niets meer omhoog (groot) te houden. Kreeg langzaamaan zicht op alle verschillende rollen die ik mezelf aangeleerd had (de clown, de bitch, de manipulator, het slachtoffer en de verleidster......ik was iedereen en niemand)



Robin.....ja, borderline en relaties. Lijkt een onmogelijke opgave soms. Alleen kan ik het leven redelijk aan - lees, dus geen risico lopen op afwijzing -, in een relatie ligt mijn focus constant op de ander......een soort van constante risico-analyse. Doodmoe word ik ervan (van mijn eigen leven blijft weinig over) en het is niet te doen voor mijn partner.

Jarenlang heb ik mezelf afgevraagd waarom ik alleen sterk kan zijn en in relaties totaal niet. Of ik dan niet beter alleen kan blijven?

Mijn beste vriendin kwam een tijdje terug met een heel mooi antwoord;

Het is voor jou geen uitdaging om een leven te hebben als je alleen bent. Het is voor jou juist een uitdaging om jezelf en een leven te hebben als je met iemand samen bent!

O, en fijn dat het UWV gesprek goed is verlopen (tegenwoordig is het niet meer zo makkelijk)

Hai lieve robin, shahla en biebeltje en lin67 (kijk, da's gelijk weer een mond vol).



Robin, wat fijn dat je een bevestigend gesprek hebt gehad. Je hebt gewoon erkenning gekregen voor de situatie die op jou van toepassing is. Tuurlijk zou je willen dat het anders was, maar een keuringsarts of arbodeskundige (geen idee waar je mee gesproken hebt) heeft dus wel ingezien dat je het moeilijk hebt. Te moeilijk om meer of andere dingen van je te verwachten. Dus als die erkenning er van anderen voor jouw situatie is, wordt het tijd dat je jezelf ook die ruimte geeft. Vind je niet? En wat de toekomst brengt...dat zien we dan wel toch? Dus voorlopig is er geen druk op de ketel bij jou. Gelukkig maar! Heb je je vriend nog nodig gehad? Heeft hij nog wat gezegd?

Een ander soort leven, hmmm, hoe aantrekkelijk klinkt dat he...? Soms zou ik er zo voor tekenen (als ik tegen al mijn beperkingen aanloop meteen!), soms vind ik mijn eigen leven best leuk en soms vraag ik me uberhaupt af wat de zin van het leven is. Maar vaker ben ik zo bezig met de dagen door te komen, dat ik uberhaupt niet eens het gevoel heb daar over na te kunnen denken.



Robin, lief van je, maar je hoeft je echt geen zorgen te maken. Ik heb het afgelopen jaar alleen maar dat soort voorgevoelens gehad, maar het heeft niet meer doorgezet zoals vroeger. Omdat ik het volgens mij wel aardig kan tackelen. Ten minste, de crisissen van afgelopen jaar hebben nooit doorgezet, wat mij vervolgens onderuit kon hebben gehaald. Mocht de komende tijd helemaal anders verlopen met een voor mij uiterst onveilige situatie (gevoelsmatig dan, zoals het gevoel hebben in een gat te vallen), dan is de kans wel veel groter natuurlijk. Nu zijn het voorweeen die net zo makkelijk kunnen overwaaien. En daar ga ik eigenlijk maar een beetje vanuit. En anders ga ik toch direct een medicatie gesprek aanvragen!



Lin, altijd maar doorgaan, erg herkenbaar. Altijd de schuld bij jezelf zoeken, want jij bent slecht, jij bent lui, jij functioneert niet (en dat allemaal tegen jezelf zeggend he), jij bent een aansteller, jij hebt niks te klagen want al die anderen, jij dit jij dat. Allemaal eigen schuld dikke bult. Schuld is volgens mij een hoofdwoord als ik denk aan depressief zijn (goh, lekker gezellie weer bezig Intiem).

Shahla, ik ben nogmaals erg blij dat ik dat zwarte gat van voor de trein willen springen niet ken. Ik heb wel perioden gehad dat ik het gevoel had (stiekeme wens) dat het me niks kon schelen als ik er morgen niet meer was, dan was het eindelijk lekker rustig. Geen gezeik meer aan mijn kop, maar gewoon RUST.

Omdat ik gewoon niet meer wilde knokken. Maar dat is natuurlijk niet vergelijkbaar met nu meteen dood willen. Dus ben absoluut niet gevaarlijk op dat vlak. Daarom ontkende ik ook in alle toonaarden toen depressie voor het eerst werd aangekaart, want ik had alleen maar een beeld van mensen die dan van een flat zouden afspringen. Maar dat zou ik nooit doen, d'r zitten veels teveel remmen op bij mij (vooral dat je dat niet kunt maken naar anderen). Maar zit me nu inene af te vragen wat ik zou vinden als iedereen heel eerlijk zou zeggen tegen mij van 'toe maar, ik vind het echt niet erg. Spring maar ofzo'.

Euh????? Hellup, dat is ook niet de bedoeling..... : S



Wel een voordeel inderdaad dat ik ook niet bang ben voor de dood. Ik vind het hooguit lullig voor de rest, maar niet voor mezelf. Mijn moeder was ook eigenlijk best wel opgelucht dat ze dood zou gaan. Ze heeft zelf (ze was 52) gezegd dat ze het goed vond, ze vond het mooi geweest, ze was het vechten (haar leven) beu, het knokken zat. Het was goed, lekker rustig (eigen woorden van haar). Dus, elluk nadeel hep se voordeel.



Lin67, dat gevoel herken ik wel toen mijn eigen vriend mij ook een keer sprak en ook iets zei van groetjes of hoiie. Is dat dan zo gek dat je daar gelijk nare gevoelens van krijgt? Vind ik niet raar hoor. Ik vond dat ook helemaal niet leuk en heb hem ook gelijk terug gebeld om te vragen waarom hij zo koel en afstandelijk deed en dat ik dat echt niet leuk vond. Ik kan het me niet meer herinneren, maar volgens mij hebben we er toen even over gepraat en was het ok. Ik had er wel een nare bijsmaak aan overgehouden, maar vond het toch wel fijn om dit gelijk te bespreken. Want anders kan ik al helemaal gereserveerd gaan doen tegen hem, omdat ik er vanalles over ga denken, terwijl er dan niks aan de hand was. Dan nog vind ik het raar, want zou dat niet zeggen, maar goed. Technisch gesproken was er niks aan de hand aldus vriend, dus moet het dan ook echt loslaten.



Hai Biebeltje, zo, dus je hebt de diagnose Bordie binnen. En je baalt dat je niet bijzonder bent daarmee haha? Nou, volgens mij zijn er genoeg die hele bijzondere en extreme eigenschappen koppelen aan borderliner zijn, dus daar kun je best mee vooruit hoor. Ik zou zeggen, waag een gokje op een gesprekje met prospertine nogiets. Die kan volgens mij goed uit de doeken doen hoe extreem bordies wel niet zijn haha. Joh, laat de diagnose even bezinken en bekijk op termijn wat je er voor jezelf uithaalt. Wist je trouwens dat ze (GGZ land) persoonlijkheidsstoornissen willen afschaffen (van AS II afknikkeren) en dat men uberhaupt van mening is dat je er van kunt genezen en dat men ook stelt dat een grote groep vanzelf de diagnose verliest, naarmate hij/zij ouder wordt (omdat de problemen dan schijnbaar minder dominant aanwezig zijn). Eventjes wat aanvulling misschien op je kennis?



Vandaag heb ik zelf een hoofdvullende dag gehad. Ik heb vanmiddag sinds tijden geen middagslaapje genomen (samen met dochter), maar ben doorgegaan (schilderen van houtwerk). Ik was vanmiddag echt gesloopt, dus zonder slaap is het een lange zit. Maar dochter is ook echt tenenkrommend vervelend.

Shahla, je ontneemt mijn hoop op een betere toekomst. Want ik heb voortdurend voor ogen dat het allemaal beter wordt als ze ouder zijn. Maar dat is dus wishfull thinking, niet gebaseerd op welke waarheid dan ook?



Maar echt, op zo'n dag (nou ja, zeg maar rustig een dikke week alweer) als vandaag vraag ik me echt af wat ik ooit dacht dat leuk was aan kinderen. Ik krijg er zulke agressieve neigingen van. Hebben jullie dat niet? Soms schaam ik me echt voor de mep neigingen die ik hard moet onderdrukken. Sjongejonge, denk dan dat er nog maar 1 ding is dat misschien een beetje door kan schemeren bij haar en dat is een flinke ram tegen d'r harses. Sorry, het komt er nogal lomp en hard uit (denk en voel!!!! het ook echt wel, maar zal het heus niet doen, want de seconde waarop ik het doe loop ik volgens mij gelijk door naar de meldkamer kindermishandeling). Maar ik kan er zo wanhopig van worden, echt niet leuk meer. Maar het hoort er allemaal bij he?



Vanavond een etentje gehad bij het woongroepenhuis waar vriend woont, met ca. 20 anderen. Werd georganiseerd door een keuken en was de bedoeling dat het ontspannen aanschuiven zou worden (voor de verandering ook wel eens lekker om niet te hoeven nadenken over eten etc.) Maar ze was zo strontvervelend: elke minuut schreeuwen en janken en niet luisteren, dat ik me gewoon zo schaamde. Niemand kan lekker ontspannen eten op die manier. Dus we zijn maar weggegaan. Dochter meteen met veel scene (schreeuwen en brullen) in bed gekiept.



Gisteren heb ik zonder dat ik het zelf wist ruzie met mijn vader op mijn hals gehaald. Ik was dochter boven op bed aan het leggen en we zouden nog naar beneden, want opa (mijn vader die dus bij mij uitgenodig was voor het eten) zou haar een bedverhaaltje voorlezen. Sta ik boven een poepluier af te vegen, staat mijn vader beneden bij de voordeur en roept naar boven "Ik vertrek" en smijt de deur achter zich dicht. Wa krijge we nou???? Is het eerste wat ik denk, ik snap er niks van. In het verleden hebben vriend en mijn vader geregeld ruzie gehad, maar ik heb boven niks gehoord. Dus kan het niet rijmen.

Eenmaal beneden (dan dochter zelf maar voorlezen) vraag ik wat er gebeurt is. Schijnt dat mijn vader op de computer beneden zat en filmpjes aan het kijken was gegaan uit mijn map. Daar had mijn vader iets over gezegd tegen vriend (iets als, goh, da's wel een mooie tuin wat je hebt ofzo) en die had gezegd van 'ik zou eventjes eerst vragen aan intiem of het O.K. is dat je in haar persoonlijke map filmpjes zit te kijken. Mijn vader had het genegeerd met een opmerking als ah joh, dat mag wel. Toen ging hij verder met filmpjes openen en toen had mijn vriend weer gezegd van 'ik zou eventjes wachten totdat Intiem beneden is en vragen of het O.K. is'. Toen is mijn vader schijnbaar zo pissig geworden, is opgestaan en, nou ja, de rest weten jullie.

Pfff, en dan vinden ze het raar dat IK (?!?) borderline dinges heb?

Haha....itiem, bordeline dinges? als ik dat van je vader lees, snap ik dat je broek ervan af zakt....hoop dat het nu wat rustiger is!



Kinderen zijn soms echt "a pain in the ass" Die van mij zijn nu 22 en 20 jaar. Volwassen zoals dat heet. Ik stond er alleen (met bordeline) voor toen ze klein waren....werd er soms echt gek ervan. Vooral dat geruzie onderling was rampzalig.



Ben wel beniewd naar jullie achtergrond, leeftijd, kinderen, wel of geen partner, dat soort dingen....dus voor wie wil, stel je eens voor.

komtie:

Intiem (ook wel xxxxxxxxcensuur) en 30 (ik word komende maand 31). Ik heb een relatie met xxxxxxxxcensuur en die is 31. We wonen heel bewust niet samen, ondanks (en soms ook wel juist omdat) dat we een dochtertje hebben van 2 jaar en 4 maanden jong. Mijn vriend en ik zijn bijna 12 jaar samen en we hebben een gezamenlijke hobby en dat heet relatiecrisis.

Ik heb een volledige Wajong sinds ik gestopt ben met mijn verpleegkunde studie zo'n 5 jaar geleden. Ik heb er intensieve therapie opzitten, waaronder dagbehandeling die alles bij elkaar zo'n 2 jaar geduurd heeft. Mijn therapieverleden gaat echter terug tot 11 jaar oud pre pubermeisje.

Momenteel ben ik part time moederend en doe ik vrijwilligerswerk bij de RIBW. Bij de RIBW ben ik als client ook zelf bezig met creatieve dingen. En ik moet hoognodig mijn thuisstudie (binnenhuisarchitectuur) weer oppakken, want die moet volgend jaar af zijn en verhuizen kan ik niet meer als excuus gebruiken.



En jij?

Hoi itiem...



Ben wel benieuwd waarom je bewust niet samenwoont....vanwege de gezamelijke hobby? 11 jaar is wel erg jong om al te moeten beginnen in therapieland.....



Goed, ik ben sinds kort 40 jaar (jesus wat klinkt dat oud). Heb dus 2 kinderen. Was op mijn 17de getrouwd en moeder. Op mijn 24ste gescheiden, en nog steeds moeder. Daarna diverse, en hoe kan het ook anders, destructieve relaties (van alcoholisten tot getrouwde, of anderzins onbereikbare mannen). Nu heb iksinds 3 en een half jaar een vriend (manisch depressief) waarmee ik nu officieel een jaar samenwoon. Veel ruzies en moeilijkheden in het begin....maar omdat we beide 'getekend' zijn ook veel begrip over en weer en een hele goede communicatie. (en veel liefde natuurlijk). Mijn dochter woont zelfstandig (22 jaar), mijn zoon woont sinds een half jaar weer bij mij omdat zelfstandig wonen (nog) niet lukte.



Een paar weken geleden weer voor een paar jaar volledig afgekeurd.

Ik woon sinds mijn 13de niet meer thuis en heb ook sinds die tijd verschillende vormen van therapie gehad. Op mijn 35ste volledig ingestort, waarop een jaar dagbehandeling volgde en de diagnose borderline viel. Ben wel veel depressief geweest, maar nooit echt suicidaal geweest. Soms wel van: laat mij maar gaan, dan heb ik rust. Maar sinds de operatie, durf ik dat niet meer te denken.



Op het moment doe ik niets....behalve labiel en onzeker zijn. Ik zit veel achter de pc scrabble te spelen. Ooit hield ik veel van lezen, tekenen en schilderen, fotograferen, filosofie en psychologie. Heb (had) sowieso een brede interesse. Moet dus weer iets gaan doen, weet alleen niet wat.

Misschien is het RIBW wat voor mij? Ik had er nog nooit van gehoord, tot voor een paar weken terug. Ben bij het GGZ geweest, maar raakte gestresst omdat zij mij alleen maar een anti-stress cursus (duh) konden aanbieden. Donderdag dus naar de sociaal verpleegkundige en misschien (tip van vriendin) citalopram (kennen jullie dat?) slikken tegen de labieliteit (?) en de sociale angst.

Oef Kinderen... Ik ben blij dat manlief eindelijk tevreden is met gewoon ons tweetjes en onze twee katten...

Ik wil best heel graag zwanger worden, maar heb nog geen zin in kinderen. Eerst maar eens zien te leren hoe ik voor mezelf moet zorgen. Zolang het allemaal nog nieuw is vind ik het denk ik wel leuk, net als bij mijn katten. Maar na een tijdje zou ik ze wel wat aan willen doen. Zo ontzettend vervelend. Ik haal er echt een soort ongepast genoegen uit om de katten met een waterpistool te straffen... En dan ontzettend gefrustreerd raken omdat het waterpistool niet werkt.



Voorstellen:

Ik ben Biebel, word volgende maand 26. Ben bijna 3 jaar getrouwd met een hele lieve man die verrassend goed met mijn buien weet om te gaan en heel erg in touch is met zichzelf (ik vraag me alleen af hoe lang hij mijn buien nog zal accepteren, ondanks dat hij zegt daarom niet bij me weg te gaan). Heb voor mijn HBO 1 jaar in het buitenland gestudeerd. Ben daar nog twee jaar blijven werken (heb daar ook man ontmoet). Naar Nederland verhuisd en halverwege dit jaar een eigen woning gekocht. Begin van het jaar begonnen aan een nieuwe baan inclusief studie. Ging ook heel goed in het begin, maar nu staat het me allemaal behoorlijk tegen terwijl ik het wel allemaal heel graag wil. Daar waar anderen de moeite hebben gedaan om eens door het cursusboek heen te gaan gaat mijn moeite zover dat ik op kom dagen iedere keer.



Maar momenteel voel ik me hoofdzakelijk verdrietig, vlak en lichtgeraakt... Heb echt nergens zin in.



Moet eigenlijk de dokter bellen voor wat hulp bij het vinden van een therapie, maar kan me er even niet toe zetten.

Heb de huisarts gebeld voor een afspraak. Volgende week ga ik met hem bespreken hoe en wat nu verder in verband met therapie. Ik ben pas 1 keer eerder bij hem geweest en mocht hem toen niet. Kijken of hij mee valt. Ik voel me altijd zo dom als ik naar de huisarts ga.

shalha

We hebben in ieder geval gemeen dat we jong kinderen hebben gekregen. Ook ik heb geen goede ervaringen met hun vader (gokken, liegen, dat soort dingen) maar erger nog vind ik, dat hij 14 jaar lang niet naar ze omgekeken heeft. Nooit iets heeft bijgedragen. Ik heb zelf bijna geen familie (woont in het buitenland)...dus geen omgangsregeling, geen financieele armslag....nooit eens rust. Voor mijzelf ben ik daar nu wel redelijk overheen (zolang ik er niet aan denk tenminste) Voor mijn kinderen vind ik het erg naar.



Gelukkig heb je nu een goede, betrouwbare vriend om die zorg met hem te delen. Vooral nu ze in de pubertijd zijn. Ik vind het ook heel erg knap, en moedig dat je de beslissing hebt kunnen nemen om te uit huis te plaatsen. Er zijn tijden geweest dat ik dat ook beter had kunnen doen, maar ik kon het niet. Al is mijn dochter op haar 15de uit huis gegaan (wel naar opvang natuurlijk). Door ruzie met haar vriend, heb ik haar nu al bijna 2 jaar niet meer gezien, en dat doet heel erg pijn.



Qua therapie heb ik ook moeten wachten tot mijn zoon 16 jaar was....Ik wist wel dat ik hulp nodig had, maar probeer dat maar eens te combineren met zorg voor je kinderen. Heel goed dat je je inzet voor je medemensen...dat is toch eigenlijk waar het om draait. Een beetje zorgdragen voor elkaar. Op dieren passen is superleuk. Dieren zijn ongecompliceerd en kunnen je zoveel liefde geven. Mijn vriend en ik hebben ook een hondje...ze voelt gewoon wanneer je het moeilijk hebt en komt dan even "buurten".



Biebeltje....goed dat je toch een afspraak hebt gemaakt met de huisarts. Zie de huisarts niet als persoon, maar als instituut waar je heengaat om kennis te halen. Dat maakt het makkelijker. En als hij echt niet te pruimen is, gewoon een andere zoeken.

Jeetje gek hoor Shahla, schrijf je al zo lang samen, heb ik toch op een of andere manier in mijn kop gezet dat je een jaar of 40 bent. Gebaseerd op de leeftijd van je kinderen natuurlijk. En dan blijk je amper ouder dan ik (30). Wat hebben jullie (shahla en Lin) jong kinderen gekregen zeg! Sjongejonge, volgens mij had ik toen op die leeftijd pas voor het eerst sex ofzo haha. Vonden jullie dat niet waanzinnig moeilijk om zo jong kinderen te krijgen (en er ook al zo jong alleen voor te komen staan)? Mijn moeder heeft het er echt bij me ingeramd: trouw niet voor je 30 bent en begin al helemaal niet jonger dan dat aan kinderen. Ik heb me dat altijd erg voor ogen gehouden, totdat het gevoel niet te houden was. Maar toen was ik toch al wel 25 hoor.



Biebeltje, wat ik niet helemaal goed begrijp uit je verhaal (behalve dat je er nogal grappend over doet, maar dat kan ook alleen buitenkant zijn) is waar je nu precies last hebt van je diagnose/je symptomen. En ik begrijp -behalve "buien"- ook niet wat voor jou de insteek was van een diagnose. Waar ben je dan geweest? Je huisarts? Heb je dan geen therapie traject achter de rug? Zomaar wat vraagjes, maar lees niet echt terug wat nu je 'last' is. Want daar gaat het uiteindelijk om, niet om de diagnose, maar om de dingen waar je tegenaan loopt en hoe je ermee omgaat. Positief bedoeld hoor.



Maar dat je graag je waterpistool op je kat richt is vast geen reden voor een diagnose of voor het wel/niet willen van kidneren. En ter aanvulling op waar die opmerking eigenlijk voor bedoeld was (toch?): kinderen zijn inderdaad...pittig ja. Er is een topic op de pijler kinderen over 'spijt van je kind'. Nu denk ik niet dat de meeste moeders daar erg eerlijk zullen zijn (ik zou wel oppassen, voor je het in de gaten hebt, heb je een sneer te pakken), maar kan me bij perioden wel veel voorstellen bij de inhoud van die vraag. Daarom, petje af voor de moeders die er 2 aandurven. Ik durf er alleen maar over te dromen, dat ik ooit een ander iemand ben (daar komt het toch op neer vrees ik) die dat wel aankan/aandurft. Tot mijn eigen grote verdriet, dat dan weer wel. Maar he, 1tje kan ik soms nauwelijks dealen, dus dat verdriet slaat dan ook nergens op. Ja, op dat het allemaal niet wat meer van een leien dakje zou gaan, denk ik.



Vandaag was ik uitgeteld. Gisteren ook al, ik zag echt wit en was niet meer aanspreekbaar voor moeilijke dingen/onderwerpen. Vanochtend weer pittige tijd met dochter en godzijdank bestaat er dan zoiets als creche. Daarna emotioneel gesprek gehad met vriend, waarbij hij mij een spiegel voorhield hoe ik op hem overkom (en daarbij dus ook weer die spiegel m.b.t. dochter en dat het me allemaal teveel is vaak) en dat raakt me heel erg. Daarna ben ik op de bank gecrashed en heb ik 2 diepe uren geslapen, terwijl vriend op de computer wat werk deed. In de tussentijd heeft hij een brief over mij geschreven voor de peut van morgen. In de hoop dat hij misschien wat meer over kan brengen dan ik dat kan, want hij is het er niet mee eens dat 'ze' mij 'beter' vinden. Vriend dacht dat ik er misschien wel erg verdrietig van zou zijn van zijn brief, maar dat viel wel mee. Ik vond dat hij nog erg neutraal en bovenal respectvol bleef, en het raakt wel redelijk de waarheid. Dus waarom zou ik er dan boos of verdrietig van zijn? Ik zal het eens uitprinten en meenemen. Geen idee of het behulpzaam is. Maar ik heb vaak zo'n moeite om mijn leven van alledag over te brengen in zo'n uurtje therapie.

Even posten, misschien dat ik zo nog even wat kernzeinnetjes plak van wat vriend geschreven heeft (en dan lijkt hij zo rationeel he haha! Net alsof hij totaal reëel altijd is. Terwijl ik ook vaak ruzie met hem kan maken, omdat ik hem juist niet reëel vind. Maar da's weer een ander punt. In de kern heeft hij zeker gelijk).



Robin, ben je een beetje aan het bijkomen van de stress van de keuring? Hoop dat het is gelukt.

OK, effe posten.

itiem, sterkte.....ik hoop dat je wat (emotionele) rust kan vinden....

Meiden, ik heb jullie stukjes gelezen. Morgen heb ik weer therapie, dus een pittige dag (emotioneel gezien dan). Voel me altijd een beetje schuldig ofzo als ik evevn weinig schrijf, maar het is niet anders. Ik ben erg moe en voel me niet fit. Het is dus eveen niet anders. maar ik ben er gauw weer en denk aan jullie!

Intiem succes morgen. Misschien zitten we wel gelijktijdig bij een therapeut haha.

Volgens mij heb ik moeite met het woord 'even':)

dubbel

intiem schreef op 18 oktober 2007 @ 23:09:

Hai Robin, fijn om even van je te horen. Voel je absoluut niet schuldig als je minder schrijft dan je voor ogen hebt. Je fitheid is het allerbelangrijkst en bovendien voel ik door je trouwe aanwezigheid helemaal niet dat je het laat afweten. Je hebt er je goeie redenen voor, toch? Dus pas op de plaats, rust lekker uit.



Nog even voor het slapengaan de kernwoorden van lief:

Een ding dat ze in elk geval heeft geleerd (in dagbehandelin) is beter voor haar zelf opkomen. Een ander ding is acceptatie van van haar lichamelijke klachten, die al dan niet in verband stonden/staan met haar geestelijke toestand. Maar naar mijn idee (en dit heb ik al meerdere malen teruggekoppeld aan haar) is er te weinig aandacht besteed aan haar primaire probleem, namelijk de burn-out/overspanneheidsklachten. Deze is naar mijn idee nog net zo aanwezig als jaren terug, zoals in de beginperiode van haar klachten.



Naar mijn idee functioneert ze nog lang niet naar behoren. Zij is al tijdens de dagbehandeling weer wat gaan nadenken over haar toekomst, doet vrijwilligerswerk voor een tweetal dagdelen in de week, en zorgt ook nog een dag in de week alleen voor dochter , op de dag dat ik niet werk en ze niet naar de creche kan. Een groot verschil al met haar eerdere staat (net na de burn-outklachten), toen zou dit alles onmogelijk zijn geweest. In die zin is ze dus, voor de buitenwereld, lekker bezig en al weer flink gegroeid richting een ‘normaal’ functioneren in de maatschappij.



Wat die buitenwereld niet ziet en wat zij in mijn opinie erg moeilijk vindt om te erkennen is het feit dat dit bestaan haar verschrikkelijk veel energie kost. Het schoonmaken van haar huis, het doen van de administratie, het zijn zaken die met veel pijn en moeite naast eerder genoemde bezigheden gedaan kunnen worden. Er kan dan niets meer bij, is absoluut geen ruimte voor extra belasting. Heel regelmatig zijn onze dochter en ik bijv. letterlijk te veel. Ik help haar waar ik kan maar heb, naast gedeelde zorg voor dochter, ook een baan en mijn bezigheden. Soms groeit het mij ook allemaal boven het hoofd maar ik kan het niet laten haar dingen uit handen te nemen, omdat ik bang ben dat ze helemaal in de knoop raakt als ik haar aan laat modderen.



Wat ik ook belangrijk vind om even aan te stippen is het volgende. Mijn vriendin heeft nogal de neiging om haar wel en wee veel positiever te laten klinken dan het is. Naar anderen toe die er naar vragen (bijv. familie, vrienden), naar therapie toe wellicht, soms naar mij toe zelfs. Ze benadrukt alles wat wel goed gaat, en schets daarmee prachtige toekomstplaatjes en een ‘normaal’ beeld van zichzelf. Bang als ze is dat mensen haar anders maar ziek en zielig vinden, of wat dan ook. En misschien ook wel om zichzelf een beetje voor de gek te houden, omdat ze zo graag ‘beter’ wil zijn. Ik prik daar meestal wel doorheen en houd haar dan regelmaat een spiegel voor.



De kern van haar probleem is in mijn optiek het ontberen van ‘ruimte in haar hoofd’. Ruimte voor anderen hun aanwezigheid, ruimte voor andere meningen/opvattingen, ruimte voor onverwachte ontwikkelingen, ect.



Zoals u misschien bekend is wonen mijn vriendin en ik niet samen. Niet omdat de wens er niet is, die is er bij beide wel degelijk. De hoofdreden hiervoor is dat wij beiden het idee hebben dat samenwonen niet gezond zou zijn voor onze relatie. Hoewel wij prima langere tijd bij elkaar kunnen zijn (en dat ook met regelmaat doen) is het erg belangrijk dat de mogelijkheid bestaat –acuut- afstand van elkaar te kunnen nemen, als we botsen. En dat laatste doen wij nog al eens. Nu zijn wij beide ook nogal sterke en onafhankelijke karakters, wat wel eens wrijving oplevert. Maar ik denk dat een deel van de ruzies ook door haar ziektebeeld wordt veroorzaakt.

Over haar snelle irritatiefactor: Ik heb de indruk dat haar relativeringmogelijkheden redelijk nihil zijn dan (tijdens ruzies of meninsverschillen) , de vraag ‘is het belangrijk?’ zal altijd beantwoord worden met ‘ja’. Alles is belangrijk en moet worden uitgevochten.



Ook de aanwezigheid van dochter ligt heikel. Zij houdt heel veel van dochter, dat weet ik. In betere tijden fantaseert zij zelfs over een broertje of zusje voor haar (evenals over samenwonen). Maar in de praktijk valt het leven met een kindje haar niet licht. Naar dochter toe weet zij de facade prima hoog te houden, en is ze een zorgzame en lieve moeder, zij het soms erg ongeduldig. In de werkelijkheid loopt ze op haar tenen en moet ze op haar tanden bijten om niet uit te vallen, dochter een pets te verkopen etc.

Het opvoeden valt haar zwaar, het feit dat dochter in haar ‘peuterpuberteit’ zit, maakt haar gevoelens er niet makkelijker op. Wat mist is relativeringsvermogen door je wel te beseffen dat je kind hier van leert, dat het nodig voor haar is om grenzen op te zoeken, te overschrijden en de consequenties te ervaren. Kortom, door je kind een beetje ruimte te geven. Op dit moment is voor mijn vriendin de lol van het hebben van een kindje ver te zoeken. Ook ontstaat er stress in onze relatie over de vraag hoe om te gaan met een peuterend kind.



Het idee van relatietherapie is voor mijn vriendin erg belangrijk. Het afwijzen van haar aanvraag is dan ook hard aangekomen. Ook bij mij viel dit gegeven vrij zwaar, daar ik ook hoopte dat wij door middel van relatietherapie meer rust in onze relatie konden brengen. Ik denk dat meer inzicht in ons eigen funktioneren binnen de relatie geen enkel mens kwaad doet. Ook ben ik een beetje zoekende naar de juistheid van mijn analyse van haar gedrag. Maar misschien moet ik ook wel de hand in eigen boezem steken, wie zal het zeggen.

In elk geval hadden wij beide de hoop dat therapie een eind zou maken aan het overmatig gekibbel. Een ruzie op zijn tijd is helemaal niet erg, mits alles maar goed wordt uitgesproken achteraf. Maar dat voortdurende gebekvecht over van alles en nog wat is slopend, slecht voor de sfeer, slecht voor onze relatie en naar voor dochter.

En juist omdat de aanleiding naar mijn idee meestal helemaal geen fundamentele zaken betreft, maar gewoon futiele ergernisjes zijn, ben ik er van overtuigd dat dit op te lossen is. Dat wij beter met elkaar om leren gaan en dochter gewoon lekker tussen ons in kan opgroeien zonder angst dat wij niet van elkaar houden, uit elkaar gaan etc.



Zo, dit was even de korte (ahum) samenvatting van de brief van vriend. Wel oprecht toch? Waar vriend dus mee zit is dat hij vindt dat mijn ruimte (in mijn kop) nog net zo beperkt is als voor de behandeling en dat ik nog steeds vaak reageer als een overspannen/burn-out tiep en dat dat in al die jaren niet beter is geworden. Nu heb ik geen flauw idee in hoeverre overspannen gedrag lijkt op borderline (want ik ben niet met een borderline diagnose de dagbehandeling ingegaan), maar feit is wel dat ik vaak net mijn hoofd boven water kan houden en dingen mij al snel te veel zijn. Teveel druk, teveel pressie, teveel verwachtingen of er is alweer kortsluiting. Herkennen jullie enige 'overspannen' gedrag bij jullie zelf? En waar ben ik dan in godsnaam overspannen van? Toch zeker niet van werk dat ik niet (meer) heb. Van het leven???? Bestaat dat?

Goed gesprek bij je therapeut vandaan gewenst Robin.

Lekker rustig aan doen Shahla.

Wat een mooie brief Intiem. er spreekt enorm veel liefde en bezorgdheid naar jou toe uit. Erg bijzonder dat hij deze moeite heeft gedaan en de dingen zo goed onder woorden brengt. Het is voor hem ook pittig zo te lezen. Ik hoop dat je therapeut deze brief serieus neemt. Voor zover ik je nu ken vat hij goed jouw probleem samen denk ik. Je vriend geeft het de naam overspannenheid maar dat houdt misschien ook in dat je je emoties niet goed kunt 'containen'..