Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 23 oktober 2007 om 08:44
Intiem, dat gedrag is ook hartstikke onvolwassen en puberaal. Dit was een voorbeeld van afgelopen weekend. Gebeurt verder ook niet heel erg vaak gelukkig. Maar we hebben ook vaak genoeg onenigheid omdat we elkaar verkeerd hebben begrepen. Dat er een kink zit in wat mijn man bedoelt te zeggen en hoe ik de boodschap binnenkrijg. Dat loopt dan eerst even hoog op, maar uiteindelijk wordt het prima uitgesproken en ook gekeken hoe het in de toekomst vermeden kan worden. En dan kan ik hoofdzakelijk boos worden als ik het gevoel krijg dat ik niet serieus genomen wordt.
dinsdag 23 oktober 2007 om 09:11
Ik ben er al aan gewend dat het zo gaat en niet anders. Ik vond het veel zwaarder toen ze nog allebei bij mij woonden en ik dag in dag uit hier tegenaan liep en eigenlijk niemand een oplossing had en ik het zelf ermee uit moest zoeken.
Wat erg dat niemand op de vijfde verjaardag van je zoon wilde komen. Dat gaat je als moeder inderdaad door je ziel. Dat is mijn zoon gelukkig nooit gebeurd maar hij is in de buurt wel heel erg gepest. Ik heb onder andere wel eens gezien dat iemand met een stok achter hem aan zat en dat ik moest ingrijpen. Sowieso vond en vind ik veel kinderen hier in de buurt niet zo leuk. Dat gaat heel anders dan ik gewend ben uit mijn eigen jeugd. Wij speelden altijd allerlei spellen buiten op een hele leuke gezellige manier. Hier niet. Ik heb hier vaak de indruk dat ze uit verveling maar andere kinderen gaan klieren. Mijn zoon speelt nu nooit meer buiten. Hij is ondertussen veertien en is meer binnen of gaat naar een vriendje toe. Beter voor hem ook. Heeft nu geen nare ervaringen meer.
Ik ben met hem bij zo'n beetje elke instantie geweest die ik kon bedenken. Heb van alles uit de kast getrokken om hulp voor hem en ons te krijgen. Dat heeft in enkele opzichten zijn vruchten wel afgeworpen. Ik heb zeker hoop en geloof dat hij goed terecht zal komen, al ben ik wel eens bang dat hij verkeerd beïnvloed gaat worden. Zoals laatst met dat rokende vriendje. Voor zover ik weet heeft hij sindsdien niet meer gerookt maar ja, hij moet morgen weer naar school en hoe gaat het dan. Toch nog maar even een gesprekje vandaag.
Fijn dat jouw zoon uiteindelijk zo 'opgeknapt' is maar je vertelde wel dat het nog niet lukte om op zichzelf te wonen?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 23 oktober 2007 om 09:15
Robin, het is gewoon supervervelend dat je zowel geestelijk als lichamelijk een probleem hebt. Het heeft je dubbel getroffen en dat valt zeker niet mee om daarmee om te gaan. Het lijkt me heel logisch dat je af en toe slechte dagen hebt omdat het weer even teveel wordt om te handelen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 23 oktober 2007 om 09:19
Dank je, Biebeltje, doet me altijd weer goed als iemand zoiets zegt. Het voelt vaak niet als krachtig of moedig maar eerder als dat ik het opgegeven heb. In een bepaald opzicht heb ik het inderdaad opgegeven om te proberen mijn kinderen met elkaar op te laten schieten maar het welzijn van ons gezin gaf ik niet op. Soms loopt er ook een onconventionele weg naar Rome, heb ik bedacht.
Loop een beetje achter met reageren maar hoop binnenkort weer bij te raken. Gisteren moest ik werken en ik slaap niet altijd voldoende. Vannacht ook niet helemaal genoeg uren gemaakt hoewel ik wel redelijk op tijd op bed lag. Ik ga zo even terug nog en vanmiddag ga ik met zoon naar de Ikea. We kunnen wel wat nieuwe borden gebruiken.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 23 oktober 2007 om 10:03
Er wordt ook veel gezegd en het is onmogelijk om overal op te reageren.....
Poeh, wat voel ik mij leeg nu....net zoals je een kater hebt, brak, brak brak. Ik zat te denken (kan ik beter niet doen) wat bordeline voor mij eigenlijk betekent. Wanneer het begon en wat mij het meeste dwars zit. De emotionele uitbarstingen zijn er altijd al geweest.....veel te veel moeten inhouden op bepaalde momenten. De intense pijn is er ook altijd al geweest. De totale leegheid en het gevoel van vervreemding (ik ben een alien) hebben ook al zolang ik mij kan herinneren deel gemaakt uit mijn leven. Verslavingsgevoelig ben ik wat minder, ben ik een te grote angsthaas voor. Impulsief? Vroeger veel meer dan nu. Structuur? Dat zit wel goed, heb mijn karakter mee wat dat betreft...hou van opruimen.
De pijn en de vervreemding zijn het ergst...voor mij. Contacten worden er behoorlijk door vermoeilijkt. De vervreemding zorgt voor een bepaalde eenzaamheid die door niets of niemand op te vullen is.
40 jaar ben ik nu, en nog steeds is het er.....
Wat is voor jullie het ergst? Het moeilijkste om mee te dealen? Wat maakt jullie een "bordie"?
Poeh, wat voel ik mij leeg nu....net zoals je een kater hebt, brak, brak brak. Ik zat te denken (kan ik beter niet doen) wat bordeline voor mij eigenlijk betekent. Wanneer het begon en wat mij het meeste dwars zit. De emotionele uitbarstingen zijn er altijd al geweest.....veel te veel moeten inhouden op bepaalde momenten. De intense pijn is er ook altijd al geweest. De totale leegheid en het gevoel van vervreemding (ik ben een alien) hebben ook al zolang ik mij kan herinneren deel gemaakt uit mijn leven. Verslavingsgevoelig ben ik wat minder, ben ik een te grote angsthaas voor. Impulsief? Vroeger veel meer dan nu. Structuur? Dat zit wel goed, heb mijn karakter mee wat dat betreft...hou van opruimen.
De pijn en de vervreemding zijn het ergst...voor mij. Contacten worden er behoorlijk door vermoeilijkt. De vervreemding zorgt voor een bepaalde eenzaamheid die door niets of niemand op te vullen is.
40 jaar ben ik nu, en nog steeds is het er.....
Wat is voor jullie het ergst? Het moeilijkste om mee te dealen? Wat maakt jullie een "bordie"?
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
dinsdag 23 oktober 2007 om 10:15
En wat betreft mijn zoon. Op zijn 18de ging hij op kamers...Hij zat/zit in een groep waarin veel geblowd wordt. Hij kon daarin geen grenzen bepalen. Dus werd het een zooitje....fysiek, mentaal, financieel. Als kind had hij geen vrienden, dus dan kan je begrijpen hoe belangrijk het voor hem was om in een groep opgenomen te worden. Helaas was dat een groep waarin veel geblowd wordt. Aan de andere kant, is dat blowen het enige wat hem van binnen een beetje rust geeft, dus ik snap de aantrekkingskracht.
Ik heb hem weer in huis genomen. Samen met mijn vriend zijn we aan de slag gegaan om hem wat zelfstandiger en bewuster van de keuzes die hij heeft, te maken. En dat werpt behoorlijk zijn vruchten af. Over een tijdje zie ik hem wel weer zelfstandig wonen. Het is nu gewoon een heel open, communicatief sterk en spontaan joch...
Ik heb hem weer in huis genomen. Samen met mijn vriend zijn we aan de slag gegaan om hem wat zelfstandiger en bewuster van de keuzes die hij heeft, te maken. En dat werpt behoorlijk zijn vruchten af. Over een tijdje zie ik hem wel weer zelfstandig wonen. Het is nu gewoon een heel open, communicatief sterk en spontaan joch...
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
dinsdag 23 oktober 2007 om 13:54
Wat lief van je longjohn, dat je Lin op deze manier verteld dat je -ondanks boos zijn- altijd van haar houdt. Het lijkt wel een trouwaanzoek : )
Ik kan me jullie (Shahla en Lin) zorgen on jullie al grote kinderen goed voorstellen. Shahla, ik vind het ook getuigen van kracht om dat soort moeilijke keuzes te maken hoor! Ik kan me ook moeilijk voorstellen dat mensen daar een negatieve mening over hebben (maar jij zal dat ongetwijfeld ervaren hebben?). Ik denk dat je soms beter onorthodoxe keuzes kunt maken, dan krampachtig aan de norm of het ideaalplaatje moet blijven proberen te voldoen.
Mijn moeder heeft in het verleden ook keuzes gemaakt naar mij en met veel ben ik het niet eens. Maar dat ze mij bijvoorbeeld op 'straat' heeft gezet toen ik 16 was, was een erg goede keuze voor ons allebei. Een ander zal het ervaren als op straat zetten (deed ze niet letterlijk, want jeugdzorg had ze er wel bij ingeschakeld), ik heb het ervaren als weer vrij komen van mijn moeder en onze intens slechte band. Soms zijn de moeilijkste keuzes de beste die je je kinderen geven kunt, daar ben ik absoluut van overtuigd! Hoe pijnlijk en verdrietig het ook is.
Ik voel me vaak ook zo leeggetrokken na zo'n heftige ruzie of emotioneel drama. Beetje anders dan 'leeg' gevoel, maar echt leeggetrokken. Inderdaad katerig.
Tja, wat mij een bordie maakt. Ik weet dus onderhand niet zeker (meer) of ik er 1 ben. Maar als we het puur hebben over klachten waar ik het meeste last van heb/had. Vroeger zal ik ongetwijfeld gezegd hebben mijn depressieve klachten en mijn enorme leegte en vervreemdingsgevoelens (inderdaad alien-achtig).
Mijn depressieve klachten (en het niet kunnen bijbenen van deze wereld) hielden ook in dat ik enorm veel last had van vermoeidheid. Dat vond ik ook vaak zwaar, want ik leverde daardoor voor mijn doen altijd topprestaties, terwijl anderen bijvoorbeeld niet eens wakker liggen om boodschappen te doen. De hele practische kant van leven viel mij zwaar.
Tegenwoordig zet ik veel lager in (ik moet niet zoveel maatschappelijks meer), dus heb ik daar niet chronisch meer last van (bij perioden nog wel, vooral als het met dochter moeizamer gaat). Ook zijn mijn depressieve stemmingen veel gematigder en sneller voorbij. De leegte en vervreemding zijn ook stukken minder (als ik het weer heb vind ik het wel erg vervelend, maar dit kan ik goed accepteren. Er zit niks anders op helaas).
Mijn meeste last zit 'm vooral in de heftige (negatieve) emoties. Ik vind dat het ergst, omdat het nu mijn dochter betreft (en die had ik vroeger natuurlijk nog niet). Ik zit met een vingerknip aan die grens waarbij het teveel is en ik niks meer kan hebben.
En de eeuwige ruzies he thuis. Mijn vriend wijt het vooral aan mij en mijn problemen, dus als ik dat moet aannemen heeft mijn borderline persoonlijkheid ook een nogal ruzie-makend (niks kunnen hebben en dan helemaal gaan steigeren) karakter en dat vind ik erg vervelend. Voor hem, voor mij, het kost zoveel energie en is zo zonde!
Ik lees veel van intense pijn in combinatie met borderline en verlatingsangst. Volgens mij heb ik hier minder last van, net als van impulsiviteit en verslavingsgevoelig (ik ben volgens mij erg verslavingsgevoelig en juist daardoor ben ik nergens verslaafd aan. Ik durf gewoon niet teveel iets te doen, bang als ik ben dat ik eraan vast kom te zitten haha). Maar goed, dat van die pijn en verlatingsangst ben ik op terecht gewezen door Shahla toen ik de uitslag kreeg van de therapeut. Ik weet het niet hoe dat met mij werkt. Ik heb wel regelmatig dikke paniekgevoelens door iets of iemand, maar doorgaans ben ik niet de hele tijd bang dat mijn vriend mij zal verlaten bijvoorbeeld (want ik weet gewoon dat hij dat niet zomaar zou doen en daar vertrouw ik ook op). Dus wat dit aspect aangaat weet ik niet hoe dat zit dan.
Lieve Robin, doe je lekker wat goed voor je is? Gewoon een beetje proberen bij de dag te leven? Het is mooi weer nu (gelukkig weer wel, maar men wat is het koud brrrr). Heb je eigenlijk wel eens geprobeerd om iets creatiefs te doen? Want dat deden wij in dagbehandeling (creatieve therapie) en dat was echt heeerlijk om te doen (vond ik dan, sporten -PMT- vond ik ook geweldig hoor). Het is zo fijn om alles wat in je koppie zit af te kunnen laten vloeien door bijvorbeeld te zingen, dansen, schilderen, sporten of wat dan ook. Het is een hele positieve manier van jezelf uiten en kanalen te geven om dat te doen. Als je dat kunt structureren (bijvoorbeeld met een heel laagdrempelig groepje, door bijvoorbeeld een club van het GGZ -ze bestaan nl.-), kun je daar misschien wel lekker veel van jezelf in kwijt.
Want ik merk (denk ik ten minste) dat het je momenteel allemaal heel erg zwaar valt. De combinatie van therapie, de keuring en hoe definitief alles is en daar bovernop geef je nog regelmatig aan dat je het zwaar hebt met je stemming en dat je medicatie het net niet, net wel is. Ik hoop dat je iets luchtigs vindt voor jezelf, want dat heb je nl. nodig als je in veel zwaar weer verkeerd. Als je de puf hebt, probeer er dan eens naar te informeren bij je peut of het GGZ. Want dat was wel mijn voordeel van dagbehandeling. Zware therapie wordt afgewisseld met creatieve en sport therapie en dat zijn catalysatoren die je dan erg goed kunt gebruiken. Jij hebt gekozen om (nog) geen zware/intensieve dagbehandeling te volgen. Maar daardoor mis je de catalysatoren wél en dat is zo jammer voor jou...
Search, goed om weer van je te horen. Blijf vooral lekker hier schrijven, want dit is allemaal wel weer erg spannend en eng om nu met die intake procedure te beginnen en wat er allemaal uitkomt straks. Ik kan me voorstellen dat je moeite hebt met de diagnose borderline als je dan specifiek denkt aan een bepaald type. Ik had dat bij mezelf ook en ook toen ik te horen kreeg dat ik depressief was. In mijn beleving moest ik dan al klaar staan met een pot pillen om er meteen een einde aan te maken. Maar dat hoeft natuurlijk allemaal niet. Want daarnaast ben je vooral ook nog je eigen persoon. Geen mens is hetzelfde. Als jij hoopt dat de duidelijkheid je wat meer lucht geeft, dan hoop ik met je mee dat je die duidelijkheid krijgt. Hell, ik wil zelf ook meer duidelijkheid. Maar ben aan de andere kant ook bang dat ze zeggen dat ik geen diagnose heb, want dan voel ik me al he-le-maal een enorme aansteller. Dus durf het niet te vragen enzo. Net als dat ik het ergens enorm balen vond dat mijn veelvuldige lichamelijke klachten medisch gezien geen reden hadden. Tuurlijk blij dat je geen enge ziektes hebt enzo. Maar je hébt wel wat, alleen heet het dan inene stress. Net aslof het allemaal tussen je oren zit en ook dan wéér...voelde ik me een enorme aansteller (terwijl de nierbekken ontstekingen, de abcessen, de darmklachten, de grandioze vermoeidheid, het overal opduikende exceem echt niet ingebeeld waren, maar toch...er werd niks gevonden wat een reden kon zijn). Dus kan me goed voorstellen dat je graag duidelijkheid wilt hoor.
Even posten. Heb een leuk weekend gehad met een house warming feestje. Of had ik dat al verteld? Ga vandaag maar beetje rommelen en hopelijk nog wat schilderen (ik moet even de zelfdiscipline kant van mezelf aanspreken). Ik lag er pas laat in vannacht (02.00 uur), vanwege -het zal ook niet- ruzie met vriend. Hierdoor wilde ik niet meer naast hem slapen en heb ik mezelf wakker gehouden. Vanochtend het riedeltje gedraaid van dochter wassen en aankleden en naar de creche brengen. Maar daarna weer terug naar bed gegaan en van 11.00 tot bijna 13.00 liggen slapen. Dan blijft er niet veel dag meer over, want dochter moet ik over 3 uurtjes alweer ophalen. Nou ja, eigen keuze he, dus eigen schuld haha.
Daarom -zippp-, die computer uit...
Ik kan me jullie (Shahla en Lin) zorgen on jullie al grote kinderen goed voorstellen. Shahla, ik vind het ook getuigen van kracht om dat soort moeilijke keuzes te maken hoor! Ik kan me ook moeilijk voorstellen dat mensen daar een negatieve mening over hebben (maar jij zal dat ongetwijfeld ervaren hebben?). Ik denk dat je soms beter onorthodoxe keuzes kunt maken, dan krampachtig aan de norm of het ideaalplaatje moet blijven proberen te voldoen.
Mijn moeder heeft in het verleden ook keuzes gemaakt naar mij en met veel ben ik het niet eens. Maar dat ze mij bijvoorbeeld op 'straat' heeft gezet toen ik 16 was, was een erg goede keuze voor ons allebei. Een ander zal het ervaren als op straat zetten (deed ze niet letterlijk, want jeugdzorg had ze er wel bij ingeschakeld), ik heb het ervaren als weer vrij komen van mijn moeder en onze intens slechte band. Soms zijn de moeilijkste keuzes de beste die je je kinderen geven kunt, daar ben ik absoluut van overtuigd! Hoe pijnlijk en verdrietig het ook is.
Ik voel me vaak ook zo leeggetrokken na zo'n heftige ruzie of emotioneel drama. Beetje anders dan 'leeg' gevoel, maar echt leeggetrokken. Inderdaad katerig.
Tja, wat mij een bordie maakt. Ik weet dus onderhand niet zeker (meer) of ik er 1 ben. Maar als we het puur hebben over klachten waar ik het meeste last van heb/had. Vroeger zal ik ongetwijfeld gezegd hebben mijn depressieve klachten en mijn enorme leegte en vervreemdingsgevoelens (inderdaad alien-achtig).
Mijn depressieve klachten (en het niet kunnen bijbenen van deze wereld) hielden ook in dat ik enorm veel last had van vermoeidheid. Dat vond ik ook vaak zwaar, want ik leverde daardoor voor mijn doen altijd topprestaties, terwijl anderen bijvoorbeeld niet eens wakker liggen om boodschappen te doen. De hele practische kant van leven viel mij zwaar.
Tegenwoordig zet ik veel lager in (ik moet niet zoveel maatschappelijks meer), dus heb ik daar niet chronisch meer last van (bij perioden nog wel, vooral als het met dochter moeizamer gaat). Ook zijn mijn depressieve stemmingen veel gematigder en sneller voorbij. De leegte en vervreemding zijn ook stukken minder (als ik het weer heb vind ik het wel erg vervelend, maar dit kan ik goed accepteren. Er zit niks anders op helaas).
Mijn meeste last zit 'm vooral in de heftige (negatieve) emoties. Ik vind dat het ergst, omdat het nu mijn dochter betreft (en die had ik vroeger natuurlijk nog niet). Ik zit met een vingerknip aan die grens waarbij het teveel is en ik niks meer kan hebben.
En de eeuwige ruzies he thuis. Mijn vriend wijt het vooral aan mij en mijn problemen, dus als ik dat moet aannemen heeft mijn borderline persoonlijkheid ook een nogal ruzie-makend (niks kunnen hebben en dan helemaal gaan steigeren) karakter en dat vind ik erg vervelend. Voor hem, voor mij, het kost zoveel energie en is zo zonde!
Ik lees veel van intense pijn in combinatie met borderline en verlatingsangst. Volgens mij heb ik hier minder last van, net als van impulsiviteit en verslavingsgevoelig (ik ben volgens mij erg verslavingsgevoelig en juist daardoor ben ik nergens verslaafd aan. Ik durf gewoon niet teveel iets te doen, bang als ik ben dat ik eraan vast kom te zitten haha). Maar goed, dat van die pijn en verlatingsangst ben ik op terecht gewezen door Shahla toen ik de uitslag kreeg van de therapeut. Ik weet het niet hoe dat met mij werkt. Ik heb wel regelmatig dikke paniekgevoelens door iets of iemand, maar doorgaans ben ik niet de hele tijd bang dat mijn vriend mij zal verlaten bijvoorbeeld (want ik weet gewoon dat hij dat niet zomaar zou doen en daar vertrouw ik ook op). Dus wat dit aspect aangaat weet ik niet hoe dat zit dan.
Lieve Robin, doe je lekker wat goed voor je is? Gewoon een beetje proberen bij de dag te leven? Het is mooi weer nu (gelukkig weer wel, maar men wat is het koud brrrr). Heb je eigenlijk wel eens geprobeerd om iets creatiefs te doen? Want dat deden wij in dagbehandeling (creatieve therapie) en dat was echt heeerlijk om te doen (vond ik dan, sporten -PMT- vond ik ook geweldig hoor). Het is zo fijn om alles wat in je koppie zit af te kunnen laten vloeien door bijvorbeeld te zingen, dansen, schilderen, sporten of wat dan ook. Het is een hele positieve manier van jezelf uiten en kanalen te geven om dat te doen. Als je dat kunt structureren (bijvoorbeeld met een heel laagdrempelig groepje, door bijvoorbeeld een club van het GGZ -ze bestaan nl.-), kun je daar misschien wel lekker veel van jezelf in kwijt.
Want ik merk (denk ik ten minste) dat het je momenteel allemaal heel erg zwaar valt. De combinatie van therapie, de keuring en hoe definitief alles is en daar bovernop geef je nog regelmatig aan dat je het zwaar hebt met je stemming en dat je medicatie het net niet, net wel is. Ik hoop dat je iets luchtigs vindt voor jezelf, want dat heb je nl. nodig als je in veel zwaar weer verkeerd. Als je de puf hebt, probeer er dan eens naar te informeren bij je peut of het GGZ. Want dat was wel mijn voordeel van dagbehandeling. Zware therapie wordt afgewisseld met creatieve en sport therapie en dat zijn catalysatoren die je dan erg goed kunt gebruiken. Jij hebt gekozen om (nog) geen zware/intensieve dagbehandeling te volgen. Maar daardoor mis je de catalysatoren wél en dat is zo jammer voor jou...
Search, goed om weer van je te horen. Blijf vooral lekker hier schrijven, want dit is allemaal wel weer erg spannend en eng om nu met die intake procedure te beginnen en wat er allemaal uitkomt straks. Ik kan me voorstellen dat je moeite hebt met de diagnose borderline als je dan specifiek denkt aan een bepaald type. Ik had dat bij mezelf ook en ook toen ik te horen kreeg dat ik depressief was. In mijn beleving moest ik dan al klaar staan met een pot pillen om er meteen een einde aan te maken. Maar dat hoeft natuurlijk allemaal niet. Want daarnaast ben je vooral ook nog je eigen persoon. Geen mens is hetzelfde. Als jij hoopt dat de duidelijkheid je wat meer lucht geeft, dan hoop ik met je mee dat je die duidelijkheid krijgt. Hell, ik wil zelf ook meer duidelijkheid. Maar ben aan de andere kant ook bang dat ze zeggen dat ik geen diagnose heb, want dan voel ik me al he-le-maal een enorme aansteller. Dus durf het niet te vragen enzo. Net als dat ik het ergens enorm balen vond dat mijn veelvuldige lichamelijke klachten medisch gezien geen reden hadden. Tuurlijk blij dat je geen enge ziektes hebt enzo. Maar je hébt wel wat, alleen heet het dan inene stress. Net aslof het allemaal tussen je oren zit en ook dan wéér...voelde ik me een enorme aansteller (terwijl de nierbekken ontstekingen, de abcessen, de darmklachten, de grandioze vermoeidheid, het overal opduikende exceem echt niet ingebeeld waren, maar toch...er werd niks gevonden wat een reden kon zijn). Dus kan me goed voorstellen dat je graag duidelijkheid wilt hoor.
Even posten. Heb een leuk weekend gehad met een house warming feestje. Of had ik dat al verteld? Ga vandaag maar beetje rommelen en hopelijk nog wat schilderen (ik moet even de zelfdiscipline kant van mezelf aanspreken). Ik lag er pas laat in vannacht (02.00 uur), vanwege -het zal ook niet- ruzie met vriend. Hierdoor wilde ik niet meer naast hem slapen en heb ik mezelf wakker gehouden. Vanochtend het riedeltje gedraaid van dochter wassen en aankleden en naar de creche brengen. Maar daarna weer terug naar bed gegaan en van 11.00 tot bijna 13.00 liggen slapen. Dan blijft er niet veel dag meer over, want dochter moet ik over 3 uurtjes alweer ophalen. Nou ja, eigen keuze he, dus eigen schuld haha.
Daarom -zippp-, die computer uit...
dinsdag 23 oktober 2007 om 17:10
Ja, die gaan regelmatig als ufo's door de lucht.
dinsdag 23 oktober 2007 om 17:14
Wat voor dingen trek je dan niet?
Die paniek herken ik alleen nog van voor de medicijnen. Nu heb ik dat niet meer. Daar ben ik heel blij om want het is zo'n gevoel waar je niks mee kan maar wat zich wel heel erg aan je opdringt. Het beheerst je totaal op dat moment en je weet van ellende niet waar je het zoeken moet of wat je moet doen om het kwijt te raken.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 23 oktober 2007 om 17:24
Leest het echt als pure ellende, wat wij hier schrijven? Kan natuurlijk zomaar maar voor mezelf voelt het eigenlijk niet zo. We lopen uiteraard tegen bepaalde kwesties aan die niet makkelijk zijn en ik voel juist meer de erkenning hier dan dat ik er moedeloos van word. Moedeloos word ik eigenlijk alleen soms van mezelf of mijn situatie. Ik blijf hier schrijven omdat het wel prettig is dat je niet altijd een soort schijn op hoeft te houden of dat je gewoon eens kunt praten over issues die je zo in het dagelijkse leven niet bespreekt. Ja, ik herken het uitstellen van dingen, afhaken, denken van 'laat maar' of 'dit kost me teveel energie'.
Dat schaar ik dus wel onder destructief gedrag want het zou beter voor jezelf of specifiek mijzelf zijn als ik die dingen wel gewoon gelijk aanpakte en niet dat op de lange baan schuif van 'morgen' wat heel lang 'morgen' blijft. Ik ben ook altijd op het laatste moment met vervolgmedicatie bestellen. Ik haal het recept ook maar altijd zelf op omdat als ze het doorsturen ik een dag zonder medicatie zit en dat is ook niet een goed idee.
Ik denk niet dat jouw dingen in het niet vallen bij sommige van die van ons. Voor jou is het gewoon ook vervelend want jij hebt er last van anders zou jij je er niet druk om maken.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 23 oktober 2007 om 17:28
dinsdag 23 oktober 2007 om 17:49
Naar de huisarts geweest. Zat daar echt met een racende hartslag en stiknerveus in de wachtkamer. Weet nog steeds niet helemaal wat ik van mijn huisarts moet denken, maar geef hem maar het voordeel van de twijfel, want hij heeft ook eigenlijk nog niets gedaan waar ik me echt aan zou kunnen storen. (Maar en klik is er nog niet van mijn kant uit).
Heb het nummer doorgekregen van PsyQ voor therapie. En wonder boven wonder net ook daadwerkelijk gebeld. (Ik ben ook heel erg van het eeuwige morgen). Ik ga binnenkort teruggebeld worden (met een week of twee) voor een telefonische intake. Ben benieuwd!!! Ben nu wel even trots op mezelf dat ik gelijk gebeld heb!
Helaas is de boksbal die we gisteren hebben opgehangen, gisteren ook weer naar beneden komen zetten. Heb er nu ook wel even genoeg van, zijn er zo lang mee bezig.
En was vandaag wel even behoorlijk verontwaardigd door wat een collega allemaal riep (dat ik iets beloofd zou hebben etc.). Tssss..... Ik heb gezegd dat het een optie is, maar dat ik dat eerst met mijn manager moest bespreken en dat dat alleen een optie zou zijn als twee mogelijke leveranciers heel dicht op elkaar zouden scoren. En dan gaat iedereen dingen roepen. Ik weet toch zeker zelf wel wat ik heb gezegd? Ik kan daar nog helemaal niet tegen. Ga me helemaal op lopen naaien (ik wil dat iedereen me aardig vindt namelijk). Gelukkig staat mijn manager wel achter mij in dit opzicht. Hij kent die collega en heeft er zelf ook vaak genoeg woorden mee.
Heb wel eerst even nog wat boodschapjes gedaan voordat ik belde om de spanning wat te laten afnemen. Had alleen maar een oortelefoontje nodig voor mijn pa, maar kwam thuis met twee van die dingen, drie brievenbakjes en een pak yoghurt *grijns*
Heb het nummer doorgekregen van PsyQ voor therapie. En wonder boven wonder net ook daadwerkelijk gebeld. (Ik ben ook heel erg van het eeuwige morgen). Ik ga binnenkort teruggebeld worden (met een week of twee) voor een telefonische intake. Ben benieuwd!!! Ben nu wel even trots op mezelf dat ik gelijk gebeld heb!
Helaas is de boksbal die we gisteren hebben opgehangen, gisteren ook weer naar beneden komen zetten. Heb er nu ook wel even genoeg van, zijn er zo lang mee bezig.
En was vandaag wel even behoorlijk verontwaardigd door wat een collega allemaal riep (dat ik iets beloofd zou hebben etc.). Tssss..... Ik heb gezegd dat het een optie is, maar dat ik dat eerst met mijn manager moest bespreken en dat dat alleen een optie zou zijn als twee mogelijke leveranciers heel dicht op elkaar zouden scoren. En dan gaat iedereen dingen roepen. Ik weet toch zeker zelf wel wat ik heb gezegd? Ik kan daar nog helemaal niet tegen. Ga me helemaal op lopen naaien (ik wil dat iedereen me aardig vindt namelijk). Gelukkig staat mijn manager wel achter mij in dit opzicht. Hij kent die collega en heeft er zelf ook vaak genoeg woorden mee.
Heb wel eerst even nog wat boodschapjes gedaan voordat ik belde om de spanning wat te laten afnemen. Had alleen maar een oortelefoontje nodig voor mijn pa, maar kwam thuis met twee van die dingen, drie brievenbakjes en een pak yoghurt *grijns*
dinsdag 23 oktober 2007 om 22:54
Ik kwam ook met meer thuis van de Ikea dan van tevoren gepland.
Niet zo heel veel meer. Het ging tenslotte om de borden en het bestek.
En nog een haak voor de rugzak van mijn zoon die momenteel altijd in een hoek van de woonkamer wordt gekwakt en dat vind ik niet netjes. Ik kan niet tegen rondslingerende dingen. Ik probeer wel te accepteren dat dat in een gezin normaal is en ook omdat ik het zelf niet allemaal bij kan houden. Maar als het aan mij lag, was altijd alles op orde, schoon en aan kant. Daar voel ik mij het prettigst bij.
Biebeltje, doe je dat altijd? Provoceren als je niet lekker in je vel zit? Waarom denk je dat je je dan wel beter voelt als de ander daar op reageert? Denk je niet dat als de ander boos of geïrriteerd raakt je je dan ook niet beter voelt?
Of wil je dan eigenlijk dat de ander zich dan ook niet tof voelt als jij je dat niet voelt? Bij mij is het juist dat ik er slecht tegen kan dat ik geprovoceerd word en zelf eigenlijk niet provoceer. Als ik me negatief uitgedaagd voel, probeer ik me wel in te houden maar als ik al niet zo goed in het vel zat, zijn de rapen gaar. Het laatste incident wat ik me kan herinneren, was vorig jaar met een agent wat daarom op een ruzie uitliep. Daar baal ik nog wel eens van want ik had helemaal nooit meer problemen met andere mensen en dan gaat het inene toch weer mis. Nou ja, pech.
Search, je bent al zo je bent, daar doet een diagnose inderdaad niks aan af.
Lin, het is inderdaad winst dat je er nu al anders mee om kan gaan.
Fijn dat het beter gaat, Robin!
Niet zo heel veel meer. Het ging tenslotte om de borden en het bestek.
En nog een haak voor de rugzak van mijn zoon die momenteel altijd in een hoek van de woonkamer wordt gekwakt en dat vind ik niet netjes. Ik kan niet tegen rondslingerende dingen. Ik probeer wel te accepteren dat dat in een gezin normaal is en ook omdat ik het zelf niet allemaal bij kan houden. Maar als het aan mij lag, was altijd alles op orde, schoon en aan kant. Daar voel ik mij het prettigst bij.
Biebeltje, doe je dat altijd? Provoceren als je niet lekker in je vel zit? Waarom denk je dat je je dan wel beter voelt als de ander daar op reageert? Denk je niet dat als de ander boos of geïrriteerd raakt je je dan ook niet beter voelt?
Of wil je dan eigenlijk dat de ander zich dan ook niet tof voelt als jij je dat niet voelt? Bij mij is het juist dat ik er slecht tegen kan dat ik geprovoceerd word en zelf eigenlijk niet provoceer. Als ik me negatief uitgedaagd voel, probeer ik me wel in te houden maar als ik al niet zo goed in het vel zat, zijn de rapen gaar. Het laatste incident wat ik me kan herinneren, was vorig jaar met een agent wat daarom op een ruzie uitliep. Daar baal ik nog wel eens van want ik had helemaal nooit meer problemen met andere mensen en dan gaat het inene toch weer mis. Nou ja, pech.
Search, je bent al zo je bent, daar doet een diagnose inderdaad niks aan af.
Lin, het is inderdaad winst dat je er nu al anders mee om kan gaan.
Fijn dat het beter gaat, Robin!
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 24 oktober 2007 om 15:48
Hallo meiden,
Ben ik weer even. Ik heb me nog niet eens voorgesteld aan de 'nieuwelingen', dus bij deze.. Misschien een goeie manier om weer een beetje in te komen, er is zoveel geschreven.
Ik heet hier Robin75, in het dagelijks leven anders (al ben ik volgens mij hartstikke herkenbaar hier voor mensen die mij kennen maargoed). Ik ben 32. Ik ben al 9 jaar met mijn vriend, hij is eind 30. Hij heeft 3 kids en die zijn gem. 2 dagen in de week bij ons en de halve vakanties. Dat gaat hartstikke goed en ik ben heel erg gek op ze (en zij ook op mij). Wel vroeger veel ellende meegemaakt met ex en omgangsregeling etc., maar nu is dat allemaal rustig gelukkig. Wij hebben zelf/samen (nog) geen kinderen, dat is in mijn situatie nu (qua gezondheid) helaas onmogelijk. Ik ben afgestudeerd in de psychologie (klinische) maar doe helaas niks met mijn studie. Hopelijk in de toekomst, wie weet.
Sinds een jaar of 2 (na mijn afstuderen, ja ik heb heel lang over mijn studie gedaan) gaat het niet goed met mijn gezondheid. Ik heb 4 jaar psychotherapie, 1 á 2 wekelijks. Ik heb (moeilijk instelbare) diabetes sinds mijn puberteit. Ik heb een insulinepomp. 2 jaar geleden heb ik daar een complicatie (neurologisch) van gekregen, zenuwpijn in armen en benen, waar ik anti-epileptica en antidepressiva voor slik. Dat kost me erg veel energie en ik slaap dus veel. Ik werk dan ook maar 2 ochtenden in de week, in een voor mij niet-stressvolle baan (secretarieel). Door deze pijnklachten zijn mijn Borderline-kenmerken heftig naar voren gekomen. Daarvoor was het ook al aanwezig maar niet in een crisis als dit. Veel last van depressieve gevoelens, vervreemding, verlatingsangst, stemmingswisselingen noem maar op. Vooral het laatste jaar is een gevecht. Inmiddels ga ik wel langzaam wat stapjes vooruit, ik leer natuurijk ook veel in therapie. Maar er zijn dagen/ weken, zoals vorige week, dan lijkt het of ik weer een paar stappen terug doe. Zo depressief ben ik dan, met ook de gedachten aan de dood die jullie eerder bespraken, alsof dat de enige oplossing nog is. Het gekke (maar ik ben er wel gerust door) is dat dat ook binnen een paar uur weer kan omslaan. Ik begin wel steeds meer grip te krijgen op mijn emoties. Ik zie vaak wat de aanleiding was. Vorige week was dat een zwaar therapiegesprek (enorme verlatingsangst daarna) en de keuring bij het Uwv (ben grotendeels afgekeurd).
Ik kan niet verder dromen over het leven dat ik zo wens, ik moet mijn eigen situatie onder ogen gaan zien. Dat is wel verdrietig, verdriet (en boosheid) ook wat ik nog niet altijd echt kan voelen. Vooral de onzekerheid over de toekomst maakt het verwarrend. Wordt het beter, hetzelfde of gaat het over een tijdje zelfs slechter. Daar word ik soms wel angstig van. Verder blijft het een dagelijks gebeuren om mijn bloedsuikerwaarden een beetje op peil te houden.
Pff, dit is wél een ellendig stukje zo (nav Search)! Maar ik heb ook veel goede momenten hoor. Ik kan genieten van mensen om mij heen. Ik heb in mijn vriend echt mijn grote liefde gevonden (ook in zijn kinderen) en dat al zo lang. Dat is toch een cadeautje.. Hij is zo'n stabie persoon, hij kan erg veel hebben, echt goud waard (juist ook met deze klachten, want af en toe ben ik pff echt veeleisend). Ik heb ook een hele lieve beste vriendin, ze woont alleen ver weg helaas. Verder heb ik aan dit forum erg veel steun. Zoveel herkenning en warmte, dat ook dat me soms bang maakt: als het maar niet voorbij gaat, als ze maar niet afhaken.. Wat kan ik het toch ingewikkeld maken voor mezelf hé. Nu genoeg verteld.
O ja, intiem, je hebt gelijk dat ik niet een volledig pakket aan therapie krijg en daardoor wellicht iets aanvullends mis. Ik ga wel 1 keer in de 2 weken (vrij) schilderen in een buurthuis hier. Dat vind ik erg leuk. Ook een paar leuke contacten opgedaan daar. Ik merk alleen dat ik zo weinig energie heb dus het is zo enorm plannen om leuke dingen te doen. Hoe is het met jou nu meid?
Shahla leuk hé de Ikea. ik kom ook altijd met meer thuis dan de bedoeling was..
Ben je al een beetje bijgeslapen? Denk aan jezelf hoor..
Search en Biebeltje, goed dat jullie een stap nemen nu (huisarts/GGZ) om verder te kijken. De eertse stap om weer goed voor jezelf te gaan zorgen!
Lin67, wat lief van je vriend.. Ik laat mijn vriend af en toe ook een stukje hier lezen. Soms is dat makkelijker dan iets vertellen.
Herinner ik me goed dat jij de Vers-training gaat doen? Ik hoor daar goeie verhalen over, ben benieuwd..
Ben ik weer even. Ik heb me nog niet eens voorgesteld aan de 'nieuwelingen', dus bij deze.. Misschien een goeie manier om weer een beetje in te komen, er is zoveel geschreven.
Ik heet hier Robin75, in het dagelijks leven anders (al ben ik volgens mij hartstikke herkenbaar hier voor mensen die mij kennen maargoed). Ik ben 32. Ik ben al 9 jaar met mijn vriend, hij is eind 30. Hij heeft 3 kids en die zijn gem. 2 dagen in de week bij ons en de halve vakanties. Dat gaat hartstikke goed en ik ben heel erg gek op ze (en zij ook op mij). Wel vroeger veel ellende meegemaakt met ex en omgangsregeling etc., maar nu is dat allemaal rustig gelukkig. Wij hebben zelf/samen (nog) geen kinderen, dat is in mijn situatie nu (qua gezondheid) helaas onmogelijk. Ik ben afgestudeerd in de psychologie (klinische) maar doe helaas niks met mijn studie. Hopelijk in de toekomst, wie weet.
Sinds een jaar of 2 (na mijn afstuderen, ja ik heb heel lang over mijn studie gedaan) gaat het niet goed met mijn gezondheid. Ik heb 4 jaar psychotherapie, 1 á 2 wekelijks. Ik heb (moeilijk instelbare) diabetes sinds mijn puberteit. Ik heb een insulinepomp. 2 jaar geleden heb ik daar een complicatie (neurologisch) van gekregen, zenuwpijn in armen en benen, waar ik anti-epileptica en antidepressiva voor slik. Dat kost me erg veel energie en ik slaap dus veel. Ik werk dan ook maar 2 ochtenden in de week, in een voor mij niet-stressvolle baan (secretarieel). Door deze pijnklachten zijn mijn Borderline-kenmerken heftig naar voren gekomen. Daarvoor was het ook al aanwezig maar niet in een crisis als dit. Veel last van depressieve gevoelens, vervreemding, verlatingsangst, stemmingswisselingen noem maar op. Vooral het laatste jaar is een gevecht. Inmiddels ga ik wel langzaam wat stapjes vooruit, ik leer natuurijk ook veel in therapie. Maar er zijn dagen/ weken, zoals vorige week, dan lijkt het of ik weer een paar stappen terug doe. Zo depressief ben ik dan, met ook de gedachten aan de dood die jullie eerder bespraken, alsof dat de enige oplossing nog is. Het gekke (maar ik ben er wel gerust door) is dat dat ook binnen een paar uur weer kan omslaan. Ik begin wel steeds meer grip te krijgen op mijn emoties. Ik zie vaak wat de aanleiding was. Vorige week was dat een zwaar therapiegesprek (enorme verlatingsangst daarna) en de keuring bij het Uwv (ben grotendeels afgekeurd).
Ik kan niet verder dromen over het leven dat ik zo wens, ik moet mijn eigen situatie onder ogen gaan zien. Dat is wel verdrietig, verdriet (en boosheid) ook wat ik nog niet altijd echt kan voelen. Vooral de onzekerheid over de toekomst maakt het verwarrend. Wordt het beter, hetzelfde of gaat het over een tijdje zelfs slechter. Daar word ik soms wel angstig van. Verder blijft het een dagelijks gebeuren om mijn bloedsuikerwaarden een beetje op peil te houden.
Pff, dit is wél een ellendig stukje zo (nav Search)! Maar ik heb ook veel goede momenten hoor. Ik kan genieten van mensen om mij heen. Ik heb in mijn vriend echt mijn grote liefde gevonden (ook in zijn kinderen) en dat al zo lang. Dat is toch een cadeautje.. Hij is zo'n stabie persoon, hij kan erg veel hebben, echt goud waard (juist ook met deze klachten, want af en toe ben ik pff echt veeleisend). Ik heb ook een hele lieve beste vriendin, ze woont alleen ver weg helaas. Verder heb ik aan dit forum erg veel steun. Zoveel herkenning en warmte, dat ook dat me soms bang maakt: als het maar niet voorbij gaat, als ze maar niet afhaken.. Wat kan ik het toch ingewikkeld maken voor mezelf hé. Nu genoeg verteld.
O ja, intiem, je hebt gelijk dat ik niet een volledig pakket aan therapie krijg en daardoor wellicht iets aanvullends mis. Ik ga wel 1 keer in de 2 weken (vrij) schilderen in een buurthuis hier. Dat vind ik erg leuk. Ook een paar leuke contacten opgedaan daar. Ik merk alleen dat ik zo weinig energie heb dus het is zo enorm plannen om leuke dingen te doen. Hoe is het met jou nu meid?
Shahla leuk hé de Ikea. ik kom ook altijd met meer thuis dan de bedoeling was..
Ben je al een beetje bijgeslapen? Denk aan jezelf hoor..
Search en Biebeltje, goed dat jullie een stap nemen nu (huisarts/GGZ) om verder te kijken. De eertse stap om weer goed voor jezelf te gaan zorgen!
Lin67, wat lief van je vriend.. Ik laat mijn vriend af en toe ook een stukje hier lezen. Soms is dat makkelijker dan iets vertellen.
Herinner ik me goed dat jij de Vers-training gaat doen? Ik hoor daar goeie verhalen over, ben benieuwd..
woensdag 24 oktober 2007 om 17:21
Shahla, niet altijd provoceren. Meestal probeer ik mezelf dan uit de problemen te houden door iets voor mezelf te gaan doen (lezen, in bad, aan de computer). Maar dat weekend voelde ik eigenlijk niets... En door provocatie probeerde ik een reactie uit te lokken waar ik weer op zou kunnen reageren en daardoor weer iets zou voelen. Had dus eigenlijk alle kanten op kunnen gaan.
Robin, ik vind de situatie al moeilijk genoeg met een 'gezond' lichaam. Laat staan als je daar dus ook nog mee loopt te stoeien. Net als nog meerderen hier. Ik vind het knap dat je toch gewoon door blijft zetten.
Vanmorgen een beetje labiel omdat ik gisteren al onenigheid had met mijn man. Heb op Schiphol even staan tieren tegen hem. Daarna een geestelijk zware cursus gehad (RDA model bespreken, conflicthantering etc.). Dus nu even relaxen. Ik moet eigenlijk studeren vanavond. Maar ben echt moe en heb hoofdpijn. Dus denk niet dat het echt gaat lukken. Morgen ook al een drukke dag voor de boeg...
Robin, ik vind de situatie al moeilijk genoeg met een 'gezond' lichaam. Laat staan als je daar dus ook nog mee loopt te stoeien. Net als nog meerderen hier. Ik vind het knap dat je toch gewoon door blijft zetten.
Vanmorgen een beetje labiel omdat ik gisteren al onenigheid had met mijn man. Heb op Schiphol even staan tieren tegen hem. Daarna een geestelijk zware cursus gehad (RDA model bespreken, conflicthantering etc.). Dus nu even relaxen. Ik moet eigenlijk studeren vanavond. Maar ben echt moe en heb hoofdpijn. Dus denk niet dat het echt gaat lukken. Morgen ook al een drukke dag voor de boeg...
woensdag 24 oktober 2007 om 21:18
Hee Robin...ik wilde je net vragen wat nou je fysieke klachten zijn (was al bang dat ik er overheen gelezen had) maar gelukkig kwam je zelf al met een korte samenvatting van jouw specifieke issues. Jeetje wat heftig. Ik heb ooit zelf zenuwpijn in mijn borstbeen gehad, wat deed dat zeer! Wist van gekkigheid niet wat ik moest doen met zo'n pijn...en geen pijnstiller die hielp. Ik hoop dat die pijn bij jou nu weg is...is echt geen doen. Ik snap niet hoe je gezien je gezondsheidsklachten uberhaupt nog in staat ben om te werken....maar misschien is dat voor jou juist prettig (afleiding of zoiets). Suikerziekte is echt geen pretje...je krijgt het wel voor je kiezen. En dan ook nog borderline. Knap dat je nog overeind staat uberhaupt. Ik weet bijna niet wat ik moet zeggen zonder met cliches aan te komen. Gelukkig heb je een stabiele relatie en kinderen (ook al zijn die niet van jezelf) die je plezier geven.
Mijn vriend is ook dol op mijn zoon...ik vind dat heerlijk om te zien, word ik echt intens gelukkig van.
Als dingen mij dreigen te overspoelen (los van de heftige emoties)...dan maak ik lijstjes en probeer ik beetje bij beetje de dingen te doen die ik moet doen......en belangrijker nog: te blijven zien wat wel lukt, wat wel goed gaat.
Misschien dat dat helpt Robin.....
Intiem....dus ook de heftige emoties. Ik denk dat het niet zozeer om verlatingsangst (of alleen maar) gaat, maar eerder om afwijzing. Ik voel dat het hardst bij mijn vriend omdat hij mij het meest na staat (en we zijn nu 3 jaar bij elkaar wat eigenlijk kort is....) Maar in elke interactie met een ander dat niet soepel verloopt...loert voor mij het gevaar (en de pijn dus) van afwijzing. Soms loopt een contact zo stroef, dat het letterlijk mijn strot dichtknijpt....met als gevolgd dat ik alleen maar heel hard wil weglopen. Dat kan niet altijd, met paniekaanvallen als gevolg. Vandaar dat ik nu al maanden loop aan te hikken tegen weer iets buiten de deur doen.....het duurt zolang voordat ik mij bij iemand veilig voel. Het lullige is dat niemand het aan de buitenkant ziet (als de paniek totaal is, dan wel) en vaak de indruk hebben dat ik een sterke vrouw ben, terwijl ik mij dan vervreemd en angstig voel.
Ik moest wel een beetje lachen om dat stukje dat je niet naast je vriend wil slapen als je boos bent en dan vervolgens jezelf wakker gaat zitten houden....zo herkenbaar. Als ik ruzie heb met mijn vriend...dan ga ik op de bank liggen...terwijl ik daar voor geen meter op kan liggen (is zo'n harde, koude leren bank...grrrr) Als ik mij niet vreselijk afgewezen voel en het loopt niet uit de hand...dan kruip ik een uurtje of zo later wel weer in bed. Wil mezelf niet de hele nacht martelen met (op) die bank. Wat betreft je dochtertje...zijn er momenten dat je voor jezelf een time-out kan inlassen? Zodat je even tot rust kan komen? Ze is nog te jong om alleen gelaten te worden...maar misschien kan ze wel al leren om iets voor haarzelf te doen? Ik maakte vaak een kleurplaat voor mijn kinderen toen ze nog klein waren, die ze dan "moesten" inkleuren, zodat ik even kon bijtanken. Ik maakte ze zelf, zodat ze konden kiezen wat het moest worden, waardoor ze zich meer betrokken voelde bij de kleurplaat en er langer "zoet" mee waren. Of misschien kan ze naar een peuterspeelzaal of zo?
Shahla...ik beticht je niet van borden gooien hoor...hihi....maar met al de heftigheid die hier op dit forum op tafel komt, is het niet zo moeilijk om daar vliegende borden bij voor te stellen. Ik ben wel benieuwd naar welke medicijnen je slikt....
Biebeltje....goed dat je nu stappen aan het zetten bent.....zonder je te willen beledigen moet ik zeggen dat ik wel moeite heb met je stukjes. Het klinkt bijna alsof je trots bent of je "vervelende" gedrag. Of het tot iets komisch wil maken, zoiets, kan er niet helemaal de vinger op leggen. Misschien is het wel je stijl van schrijven of zo. Uiteindelijk is er vooral 1 iemand die er niets mee opschiet op anderen tegen je in het harnas te jagen en dat ben je zelf!
Nou poeh, heb wel weer genoeg geschreven (zit sinds gisteren met migraine....ook niet prettig) dus ga lekker even douchen en zo..
Veel sterkte en liefs allemaal....
Oja, het gesprek bij de arbeidsdeskundige: over een jaar wordt ik weer herbeoordeeld...dan wordt het wga of iva. Dus herbeoordelingsgesprekken of afkeuring voor het leven....moet dat nog even zelf laten bezinken.
Mijn vriend is ook dol op mijn zoon...ik vind dat heerlijk om te zien, word ik echt intens gelukkig van.
Als dingen mij dreigen te overspoelen (los van de heftige emoties)...dan maak ik lijstjes en probeer ik beetje bij beetje de dingen te doen die ik moet doen......en belangrijker nog: te blijven zien wat wel lukt, wat wel goed gaat.
Misschien dat dat helpt Robin.....
Intiem....dus ook de heftige emoties. Ik denk dat het niet zozeer om verlatingsangst (of alleen maar) gaat, maar eerder om afwijzing. Ik voel dat het hardst bij mijn vriend omdat hij mij het meest na staat (en we zijn nu 3 jaar bij elkaar wat eigenlijk kort is....) Maar in elke interactie met een ander dat niet soepel verloopt...loert voor mij het gevaar (en de pijn dus) van afwijzing. Soms loopt een contact zo stroef, dat het letterlijk mijn strot dichtknijpt....met als gevolgd dat ik alleen maar heel hard wil weglopen. Dat kan niet altijd, met paniekaanvallen als gevolg. Vandaar dat ik nu al maanden loop aan te hikken tegen weer iets buiten de deur doen.....het duurt zolang voordat ik mij bij iemand veilig voel. Het lullige is dat niemand het aan de buitenkant ziet (als de paniek totaal is, dan wel) en vaak de indruk hebben dat ik een sterke vrouw ben, terwijl ik mij dan vervreemd en angstig voel.
Ik moest wel een beetje lachen om dat stukje dat je niet naast je vriend wil slapen als je boos bent en dan vervolgens jezelf wakker gaat zitten houden....zo herkenbaar. Als ik ruzie heb met mijn vriend...dan ga ik op de bank liggen...terwijl ik daar voor geen meter op kan liggen (is zo'n harde, koude leren bank...grrrr) Als ik mij niet vreselijk afgewezen voel en het loopt niet uit de hand...dan kruip ik een uurtje of zo later wel weer in bed. Wil mezelf niet de hele nacht martelen met (op) die bank. Wat betreft je dochtertje...zijn er momenten dat je voor jezelf een time-out kan inlassen? Zodat je even tot rust kan komen? Ze is nog te jong om alleen gelaten te worden...maar misschien kan ze wel al leren om iets voor haarzelf te doen? Ik maakte vaak een kleurplaat voor mijn kinderen toen ze nog klein waren, die ze dan "moesten" inkleuren, zodat ik even kon bijtanken. Ik maakte ze zelf, zodat ze konden kiezen wat het moest worden, waardoor ze zich meer betrokken voelde bij de kleurplaat en er langer "zoet" mee waren. Of misschien kan ze naar een peuterspeelzaal of zo?
Shahla...ik beticht je niet van borden gooien hoor...hihi....maar met al de heftigheid die hier op dit forum op tafel komt, is het niet zo moeilijk om daar vliegende borden bij voor te stellen. Ik ben wel benieuwd naar welke medicijnen je slikt....
Biebeltje....goed dat je nu stappen aan het zetten bent.....zonder je te willen beledigen moet ik zeggen dat ik wel moeite heb met je stukjes. Het klinkt bijna alsof je trots bent of je "vervelende" gedrag. Of het tot iets komisch wil maken, zoiets, kan er niet helemaal de vinger op leggen. Misschien is het wel je stijl van schrijven of zo. Uiteindelijk is er vooral 1 iemand die er niets mee opschiet op anderen tegen je in het harnas te jagen en dat ben je zelf!
Nou poeh, heb wel weer genoeg geschreven (zit sinds gisteren met migraine....ook niet prettig) dus ga lekker even douchen en zo..
Veel sterkte en liefs allemaal....
Oja, het gesprek bij de arbeidsdeskundige: over een jaar wordt ik weer herbeoordeeld...dan wordt het wga of iva. Dus herbeoordelingsgesprekken of afkeuring voor het leven....moet dat nog even zelf laten bezinken.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
woensdag 24 oktober 2007 om 21:39
O, Robin, wilde nog iets zeggen. Ik snap dat het heel moeilijk is om je toekomstbeeld, dromen bij te moeten stellen of daar veel onzekerheid over te hebben. Maar het hoeft niet per definitie negatief te zijn. Mijn vriend heeft lange tijd geleden een hersenbloeding gehad en heeft daarmee zijn leven drastisch zien veranderen. Ambities, plannen en dromen, alles is op de schop gegaan. En hij heeft het er lang moeilijk mee gehad. Toch is hij er op een bepaalde manier een "rijkere" man van geworden. Meer inzichten, meer diepte in wat hij beleefd en veel meer relativering wat betreft pijn en tegenslagen. (kan ik nog een puntje aan zuigen). Tenminste zo zie ik het (misschien ziet hij het zelf anders, maar dan moet hij dat zelf schrijven).....en het is een lieverd (ik had niet eens in de gaten dat hij dat stukje schreef, we hebben ieder een eigen pc) Als deuren dicht gaan, gaan andere deuren open.....
Er zitten her en der wat fouten in mijn teksten...in schrijf vaak andere woorden dan ik bedoel - ik in plaats van in- of -op in plaats van of- rare tik...ik lees het wel over, maar zie het niet altijd.
Er zitten her en der wat fouten in mijn teksten...in schrijf vaak andere woorden dan ik bedoel - ik in plaats van in- of -op in plaats van of- rare tik...ik lees het wel over, maar zie het niet altijd.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
woensdag 24 oktober 2007 om 22:27
Lin, die pijn is inderdaad vreselijk. Pijnstillers helpen niet inderdaad. De medicatie die ik nu heb dempt de pijn wel, maar wel in een hoge dosering dus het is afwegen tussen de bijwerkingen en de pijn. De pijn is er elke dag. Ik heb nog de hoop dat het eens overgaat. Ik moet wel overeind blijven, er is maar 1 andere optie en die zie ik alleen in mijn ergste momenten.
Mooi wat je schrijft over je vriend. Zo kijk ik er ook wel vaak tegen aan hoor. Maar ik vond eigenlijk dat ik al genoeg shit had gehad waar ik van kon 'groeien' in het leven..
Ik maak ook lijstjes, dat helpt. Het geeft afleiding. Alleen soms overheersen je emoties gewoon zo.. Werk geeft mij inderdaad ook afleiding. Het is moeilijk vol te houden, dat merk ik elke keer dat ik daar ben. Daarna moet ik echt 2 dagen bijtanken. Maar ik denk dat het beter voor me is. Anders is mijn kringetje zo klein, in mijn eentje thuis, dan word ik nog depressiveer. Ik heb leuke collega's en voel me nog een beetje nuttig..
Biebeltje, jij ook bedankt voor je reactie. Rust jij ook maar eens goed uit. Als je moe bent ga je ook eerder over grenzen heen hé, dus ook eerder conflicten met je vriend..
Mooi wat je schrijft over je vriend. Zo kijk ik er ook wel vaak tegen aan hoor. Maar ik vond eigenlijk dat ik al genoeg shit had gehad waar ik van kon 'groeien' in het leven..
Ik maak ook lijstjes, dat helpt. Het geeft afleiding. Alleen soms overheersen je emoties gewoon zo.. Werk geeft mij inderdaad ook afleiding. Het is moeilijk vol te houden, dat merk ik elke keer dat ik daar ben. Daarna moet ik echt 2 dagen bijtanken. Maar ik denk dat het beter voor me is. Anders is mijn kringetje zo klein, in mijn eentje thuis, dan word ik nog depressiveer. Ik heb leuke collega's en voel me nog een beetje nuttig..
Biebeltje, jij ook bedankt voor je reactie. Rust jij ook maar eens goed uit. Als je moe bent ga je ook eerder over grenzen heen hé, dus ook eerder conflicten met je vriend..
woensdag 24 oktober 2007 om 22:36
Duzz, Ik wil wel even inhaken ten bate van Robin; zoals Lin al schreef verandert je leven "drastisch" met zulke fysieke klachten. Zoals ik het zie ga je door tegenslagen(lijden) anders met zaken om (zoals Boedha beschrijft) m.a.w je gaat de betrekkelijkheid van veel zaken zien. Het feit dat je z.g maatschappelijk buiten spel gezet wordt bied je vaak ook andere mogelijkheden, al lijken die niet altijd even voor de hand liggend. Mij heeft het veel tijd gegeven om voor mij belangrijke zaken een plek te geven en er daadwerkelijk (sinds kort) wat mee te kunnen doen. Ik mag dan wel niet volgens het plaatje maatschappelijk er toe doen (?), maar ik kan nu wel mijn ervaringen delen met andere mensen die er op hun beurt ook wat aan hebben. Zo is het voor mij ook niet voor nix geweest.
Als uitsmijter ff wat cliche's:
1. Een cliche is niet voor niets een cliche
2. Zelfs de grootse reis begint met 1 enkele stap.
3. De levensspindel draait zich sowieso wel af, of je leven nu lachend of huilend doorbrengt. (Confucius, die moet gezien deze uitspraak ook wel een bordi geweest zijn ;) )
een quote:
"auw, kut! mijn teen gestoten" (Ghandi)
Als uitsmijter ff wat cliche's:
1. Een cliche is niet voor niets een cliche
2. Zelfs de grootse reis begint met 1 enkele stap.
3. De levensspindel draait zich sowieso wel af, of je leven nu lachend of huilend doorbrengt. (Confucius, die moet gezien deze uitspraak ook wel een bordi geweest zijn ;) )
een quote:
"auw, kut! mijn teen gestoten" (Ghandi)
woensdag 24 oktober 2007 om 23:05
Snap wel dat je me ouder had ingeschat, Intiem. Meestal is een vrouw met kinderen in die leeftijd ietsje ouder maar ja, ik was er nu eenmaal erg jong bij. Met de eerste vond ik dat prima. Ik wilde erg graag kinderen. De tweede was er gewoon echt te snel erachter aan. Sinds die tijd had ik het allemaal niet meer zo goed onder controle en mijn relatie ging verder en verder bergafwaarts. Ik had het heel zwaar in die tijd. Ik ben in die periode echt getekend geraakt. Niet door de kinderen maar door wat mijn ex me allemaal heeft aangedaan en dat hij me alleen liet worstelen met twee zulke kleine pukjes waarvan eentje duidelijk iets mankeerde.
De oudste is vanaf het begin af aan mijn zorgenkind geweest. Geboren met 26-28 weken en het was niet zeker of hij het zou halen. Voor hem heb ik alles uit de kast moeten trekken. En de buitenwereld begreep hem vaak niet. Ik ook niet altijd maar ik verdedigde hem wel altijd. Die neiging heb ik nog wel. Toen we nog met zijn tweetjes waren, aan ex hadden we niet veel, ging ik overal met hem naartoe. We waren echt een team. En ergens lijken we in een bepaald opzicht sterk op elkaar, al hebben we niet dezelfde aandoening. Dat schept een band waardoor ik automatisch makkelijker naar hem trok dan naar mijn dochter. Bij haar had ik meer nodig om haar te begrijpen, we voelden elkaar lang zo goed niet aan. Zij is echt een gezelschapsmens en ik niet om maar een voorbeeld te geven. Ik heb wel eens aan dezen en genen kenbaar gemaakt dat ik meer met mijn zoon had dan met mijn dochter. Dat kreeg ik terug op mijn bordje toen ik besliste dat mijn zoon weer bij mij zou komen wonen en mijn dochter niet. Ik kreeg voor de voeten dat ik voor hem koos omdat ik hem het liefste had. Dat heeft me erg pijn gedaan want zo zat het helemaal niet. Dat mensen oordelen, prima, dat doen we allemaal maar dat ik ijskoud werd veroordeeld, ondanks dat ik aangaf hoe het echt zat, dat trok ik slecht. Dat soort mensen ga ik dan mijden en uit mijn leven weren. Daar heb ik geen behoefte en geen boodschap aan. Tenslotte zijn zij er ook niet als ik mijn eigen sores op moet lossen omdat niemand anders dat doet of kan doen. Dan ook niet een grote bek als ik een bepaalde keuze maak, vind ik.
Ik heb inderdaad heel lang tegen beter weten in geprobeerd aan het plaatje te voldoen. Een opmerking als 'jij hebt voor kinderen gekozen dus je doet het er maar mee' (daar kwam het volgens mijn moeder op neer) bracht mij ertoe toch maar door te gaan op de oude manier. Pas toen ik geestelijk en lichamelijk echt niet meer kon, gooide ik de kont tegen de krib. Ik hield niet langer de schijn op. Ruimde niet meer op als ik bezoek verwachtte. Ik ging niet snel snel nog mezelf opknappen zodat ik netjes in de kleertjes en in make up klaar zat om gemaakt gezellig te gaan doen. Ik dacht 'bekijk het maar, laat ze maar zien hoe ik ervoor zit, misschien nemen ze me dan serieus'. Ik werd heel onverschillig en nonchalant naast mijn depressie en had geen zin meer mee te werken aan bepaalde dingen. Zoals dat ik elke week op gesprek moest komen omdat mijn zoon in een behandelcentrum zat voor zijn adhd/pddnos. Die lange fietstocht elke keer, ik bracht het niet meer op. Ik zag nergens het nut meer van in.
Voor sommigen zal die ene dag dat ik het helemaal door en door had gehad een dag zijn waar ze niet graag aan terug denken maar voor mij is dat een hele goede dag geweest. Daarna zijn er een hele hoop dingen veranderd en verbeterd, wat me nooit was gelukt als ik door had gemodderd.
Intiem, hoe ging dat dan destijds? Moest je naar een pleeggezin?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 24 oktober 2007 om 23:14
Had natuurlijk best gekund. Zowel mijn zoon als ik kunnen best heftige types zijn dus als we eens ruzie hebben, wat steeds minder voorkomt, weet de laatste niet eens meer, zijn we vooral met woorden heel heftig en kort door de bocht. Zoon kan nog wel eens iets ter hand grijpen en om zich heen gooien maar borden zijn daar nooit bij. Vroeger heb ik wel met dingen gegooid. Pure onmacht maar gelukkig heb ik dat allang niet meer. In gedachten ben ik soms nog wel agressief. Denk regelmatig 'klootzak' of dat ik zin heb iemand door elkaar te rammelen en vaak is het niet eens iemand in het bijzonder. Blijkbaar doe ik dat als een soort frustratie uitlaatklep voor mezelf.
De medicijnen die ik nu al vier jaar slik heten efexor. Ik slik alweer een ruim jaar 75 mg. Daarvoor het dubbele. Heb jij medicijnen of heb je ze ooit gehad. Overweeg je het (wel eens)?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 25 oktober 2007 om 00:01
(gedouched nu, hoofdpijn begint af te nemen...dus weer wat vrolijker)....
Shalha......ongelofelijk hoeveel jouw verhaal op het mijne lijkt. Ik kreeg op mijn 17de mijn dochter, ongepland (ik slikte trouw de pil, maar ook antibiotica...wat niet samen gaat, wat ik toen niet wist)......maar omdat ik zelf enigskind ben, wilde ik absoluut niet dat mijn dochter alleen zou zijn, dus op mijn 19de werd mijn zoon geboren. Netjes op tijd, dat wel (26 weken is echt op het randje), maar met zuurstoftekort.....en anders was hij. Hij sprak pas toen hij 3 was, fysiek altijd in de nesten....en sommige dingen (onuitgesproken vooral sociale regels), snapte hij gewoon niet...en druk, heel druk (tikken, geluidjes, enz....) Ik heb zoveel commentaar gehad...mijn opvoeding deugde natuurlijk voor geen meter. Toenmalig vriendje heeft toen gezegd: geef hem een week aan mij...dan loopt hij wel in het gareel. Pufff..doodmoe werd ik van alle veroordelingen. Maar op de een of andere manier begreep ik hem wel (al werd ik er zelf soms ook doodmoe van) en heb ik hem altijd verdedigd....Toen hij 5 was liep hij weg van school, om naar huis te gaan (is een eind fietsen...er had ik weet niet wat kunnen gebeuren). Ik heb hem toen zelf op het speciale onderwijs ingeschreven. Het klikte enorm tussen ons. Mijn dochter was anders....echt een meisjesmeisje. Turnen, paarden, tutten, dat soort dingen. En, eerlijk is eerlijk, ik heb daar niets mee...was vroeger echt een jongensmeisje (bomen klimmen dat soort dingen). Mijn zoon vroeg veel aandacht en ik stond er alleen voor (14 jaar lang)....en het contact met mijn dochter ging niet vanzelfsprekend, soepel....dat was veel meer nadenken. (dat betekende niet dat ik minder van haar hield) En zij vroeg op haar manier ook veel aandacht....op een manier waar ik niet zo goed bijkon, veel onderhuidser, kan het niet uitleggen. Achteraf gezien, heb ik haar echt tekort gedaan. Maar er was bijna geen ruimte om andere keuzes te maken, behalve dan haar laten gaan toen ze 15 jaar was (naar een leefgroep, via jeugdzorg) Ik heb echt geprobeerd een goede band met haar op te bouwen, ging altijd mee naar paardrijlessen en zo....maar het was moeilijk, zwaar. Ze leek qua karakter ook veel meer op haar vader. Nadat ze uit huis was, hebben we via therapie geprobeerd dingen uit te werken, wat onze relatie steeds beter maakte....maar ik had de pech, dat ze een vriendje kreeg waar ik echt niets mee kon en die een bloedhekel aan mij had. Uiteindelijk heeft dat tot een escalatie geleidt (die jongen bedreigde mijn zoon en haalde spullen uit mijn huis). Mijn zoon heeft toen de politie gebeld. En daar was die jongen zo gebelgd over dat hij mijn dochter voor het blok heeft gezet: je moeder of ik.....en ze heeft gekozen, voor hem. Ik heb haar nu dus bijna 2 jaar niet gesproken. Meegespeeld heeft, dat haar vader weer opdook (wat hij eens in de zoveel tijd doet) en aangezien mijn dochter haar vader helemaal idealiseerde....was ze daar superblij mee. Erg ingewikkeld allemaal....maar het doet heel erg zeer, dagelijks. Mijn eigen pijn dat hij mij 14 lang heeft laten zitten met 2 kinderen, geen bezoekregeling, geen financieele ondersteuning en dan nog liegen dat hij jarenlang brieven heeft gestuurd, die ik dan achterovergedrukt zou hebben. (krijg braakneigingen als ik dit opschrijf). Ik heb van alles geprobeerd om contact met haar te krijgen, maar haar vriendje staat er tussen en staat het niet toe. Ik hoop dat ze ooit weer contact met mij zoekt......een andere keuze heb ik niet meer.
Jee, weer een heel verhaal, er is ook zoveel.
Qua medicijnen, ja ik denk erover na wat te gaan slikken. Iets waardoor dingen mij niet meer zo raken. Maar dat ga ik opnemen met de psycholoog van het GGZ. (slikte wel eens oxazepam...meer niet)
Shalha......ongelofelijk hoeveel jouw verhaal op het mijne lijkt. Ik kreeg op mijn 17de mijn dochter, ongepland (ik slikte trouw de pil, maar ook antibiotica...wat niet samen gaat, wat ik toen niet wist)......maar omdat ik zelf enigskind ben, wilde ik absoluut niet dat mijn dochter alleen zou zijn, dus op mijn 19de werd mijn zoon geboren. Netjes op tijd, dat wel (26 weken is echt op het randje), maar met zuurstoftekort.....en anders was hij. Hij sprak pas toen hij 3 was, fysiek altijd in de nesten....en sommige dingen (onuitgesproken vooral sociale regels), snapte hij gewoon niet...en druk, heel druk (tikken, geluidjes, enz....) Ik heb zoveel commentaar gehad...mijn opvoeding deugde natuurlijk voor geen meter. Toenmalig vriendje heeft toen gezegd: geef hem een week aan mij...dan loopt hij wel in het gareel. Pufff..doodmoe werd ik van alle veroordelingen. Maar op de een of andere manier begreep ik hem wel (al werd ik er zelf soms ook doodmoe van) en heb ik hem altijd verdedigd....Toen hij 5 was liep hij weg van school, om naar huis te gaan (is een eind fietsen...er had ik weet niet wat kunnen gebeuren). Ik heb hem toen zelf op het speciale onderwijs ingeschreven. Het klikte enorm tussen ons. Mijn dochter was anders....echt een meisjesmeisje. Turnen, paarden, tutten, dat soort dingen. En, eerlijk is eerlijk, ik heb daar niets mee...was vroeger echt een jongensmeisje (bomen klimmen dat soort dingen). Mijn zoon vroeg veel aandacht en ik stond er alleen voor (14 jaar lang)....en het contact met mijn dochter ging niet vanzelfsprekend, soepel....dat was veel meer nadenken. (dat betekende niet dat ik minder van haar hield) En zij vroeg op haar manier ook veel aandacht....op een manier waar ik niet zo goed bijkon, veel onderhuidser, kan het niet uitleggen. Achteraf gezien, heb ik haar echt tekort gedaan. Maar er was bijna geen ruimte om andere keuzes te maken, behalve dan haar laten gaan toen ze 15 jaar was (naar een leefgroep, via jeugdzorg) Ik heb echt geprobeerd een goede band met haar op te bouwen, ging altijd mee naar paardrijlessen en zo....maar het was moeilijk, zwaar. Ze leek qua karakter ook veel meer op haar vader. Nadat ze uit huis was, hebben we via therapie geprobeerd dingen uit te werken, wat onze relatie steeds beter maakte....maar ik had de pech, dat ze een vriendje kreeg waar ik echt niets mee kon en die een bloedhekel aan mij had. Uiteindelijk heeft dat tot een escalatie geleidt (die jongen bedreigde mijn zoon en haalde spullen uit mijn huis). Mijn zoon heeft toen de politie gebeld. En daar was die jongen zo gebelgd over dat hij mijn dochter voor het blok heeft gezet: je moeder of ik.....en ze heeft gekozen, voor hem. Ik heb haar nu dus bijna 2 jaar niet gesproken. Meegespeeld heeft, dat haar vader weer opdook (wat hij eens in de zoveel tijd doet) en aangezien mijn dochter haar vader helemaal idealiseerde....was ze daar superblij mee. Erg ingewikkeld allemaal....maar het doet heel erg zeer, dagelijks. Mijn eigen pijn dat hij mij 14 lang heeft laten zitten met 2 kinderen, geen bezoekregeling, geen financieele ondersteuning en dan nog liegen dat hij jarenlang brieven heeft gestuurd, die ik dan achterovergedrukt zou hebben. (krijg braakneigingen als ik dit opschrijf). Ik heb van alles geprobeerd om contact met haar te krijgen, maar haar vriendje staat er tussen en staat het niet toe. Ik hoop dat ze ooit weer contact met mij zoekt......een andere keuze heb ik niet meer.
Jee, weer een heel verhaal, er is ook zoveel.
Qua medicijnen, ja ik denk erover na wat te gaan slikken. Iets waardoor dingen mij niet meer zo raken. Maar dat ga ik opnemen met de psycholoog van het GGZ. (slikte wel eens oxazepam...meer niet)
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
donderdag 25 oktober 2007 om 08:54
Lin, het spijt me dat mijn stukjes zo op je overkomen, dat is niet mijn bedoeling. Vind ik ook eigenlijk best vervelend dat dat zo is (maar laat niemand zich erdoor weerhouden om commentaar te geven hoor!!! Daar moet ik zelf mee leren omgaan).
En misschien heb je wel helemaal gelijk dat het allemaal wat lacherig overkomt. Ik schrijf eigenlijk gewoon wat er in mijn hoofd opkomt... En ik denk dat als ik eerlijk ben tegenover mezelf dat ik de diagnose als zodanig nog niet geaccepteerd heb. Dat ik mezelf bescherm/afstand ervan neem door het er op een bepaalde manier over te hebben.
Daarnaast ben ik zeker niet trots op mijn gedrag. Het is kinderachtig en niet effectief. Ik wil me eigenlijk gewoon gedragen als een normale volwassene...
Maar daar staat tegenover dat ik al sinds jaar en dag graag ergens in uit wil blinken. Mezelf wil onderscheiden van 'de rest'. Dit schiet inderdaad niet bepaald op... maar diepgewortelde denkbeelden en verlangens zijn moeilijk aan de kant te schuiven.
Ondanks dat ik altijd loop te piekeren en te malen doe ik heel veel dingen vanuit mijn gevoel. En mijn gevoel word weer geleid door die diepgewortelde denkbeelden.
Dus ik ben blij dat ik me eindelijk ingeschreven heb bij een organisatie om te gaan werken aan mijn 'defecte' gedragingen. Ze zouden binnen twee weken terug bellen voor een telefonische intake, dus ik ben benieuwd.
En misschien heb je wel helemaal gelijk dat het allemaal wat lacherig overkomt. Ik schrijf eigenlijk gewoon wat er in mijn hoofd opkomt... En ik denk dat als ik eerlijk ben tegenover mezelf dat ik de diagnose als zodanig nog niet geaccepteerd heb. Dat ik mezelf bescherm/afstand ervan neem door het er op een bepaalde manier over te hebben.
Daarnaast ben ik zeker niet trots op mijn gedrag. Het is kinderachtig en niet effectief. Ik wil me eigenlijk gewoon gedragen als een normale volwassene...
Maar daar staat tegenover dat ik al sinds jaar en dag graag ergens in uit wil blinken. Mezelf wil onderscheiden van 'de rest'. Dit schiet inderdaad niet bepaald op... maar diepgewortelde denkbeelden en verlangens zijn moeilijk aan de kant te schuiven.
Ondanks dat ik altijd loop te piekeren en te malen doe ik heel veel dingen vanuit mijn gevoel. En mijn gevoel word weer geleid door die diepgewortelde denkbeelden.
Dus ik ben blij dat ik me eindelijk ingeschreven heb bij een organisatie om te gaan werken aan mijn 'defecte' gedragingen. Ze zouden binnen twee weken terug bellen voor een telefonische intake, dus ik ben benieuwd.
