Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 19 oktober 2007 om 16:44
Intiem, mooie brief!
Waarom ik naar de huisarts ging voor hulp: In het kort, ik kon ontzettende woede aanvallen hebben, helemaal ongenuanceerd en buiten proportie. Ik heb een zelfbeeld van niets (kan niets, ben niets etc.) Zit geregeld ontzettend met mezelf in de knoop, wil dan ook helemaal niets. Momenten van apathisch voor je uit zitten staren. Problemen met concentratie, geen behoefte aan sex, altijd met je hoofd 'ergens' zijn, altijd maar die drukte. Niet stil kunnen zitten, snel geirriteerd raken om allerlei zaken. Aan dingen beginnen maar niet afmaken, vooral als je ergens tegenaan loopt. Continu moe, slecht slapen en ontzettend veel dromen. Kinderachtig gedrag vertonen (drammen, stampvoeten etc.) Op mijn werk zitten en gewoon dagen niets uitvoeren en je daar weer schuldig om voelen wat weer een neerwaartse spiraal teweeg brengt. Beter af zijn als ik gewoon niet meer wakker zou worden, idee hebben om voor de trein te stappen...
Ik functioneer(de) op zich best goed, mensen hadden niet echt iets in de gaten, alles werd er thuis heel hard uitgegooid. En ik was/ben bang dat het in de toekomst misschien verkeerd zou gaan en ik mijn leven daardoor zou verpesten (relatie uit, baan kwijt etc.). Om dat eigenlijk voor te zijn wilde ik eens kijken of er iets aan de hand was. Zelf zat ik te denken in de richting van AD(H)D, daar herkende ik heel erg veel dingen in. (En dit zijn niet alleen maar recente dingen, speelde ook al toen ik nog op de middelbare school zat en daarvoor)
Doorverwijzing gekregen naar een psycholoog. Daar verschillende testen gedaan en 4 praatsessies ertegenaan. En volgens haar opinie kwam er als resultaat High-level borderline met ADD kenmerken uit. Haar advies was om ondanks mijn redelijke functioneren in therapie te gaan. Ik ben nog jong, kon nog redelijk makkelijk nieuwe vaardigheden aanleren volgens haar.
Voorheen was er altijd wel 'iets anders' wat mijn aandacht nodig had (studie, studie in het buitenland, nieuwe liefde, huis zoeken, werk vinden, (r)emigreren naar Nederland, huis zoeken, werk vinden etc.) Maar op een moment had ik wel zo'n beetje alle omgevingsfactoren op een rijtje, eigen huis, goede baan, leuke relatie. Toe had ik ineens tijd om echt bij mezelf stil te gaan staan.
Dus ik heb nog geen therapie oid achter de rug. Maar ook voor de diagnose Borderline had ik het al moeilijk en vond ik het leven zwaar en oneerlijk. Ik doe niet aan administratie, dat is een zooitje. Evenals het huishouden (alleen als er visite komt en dan ook onder dwang). Geldzaken bemoei ik me niet mee, anders geef ik te veel uit. Terwijl ik aan de andere kant continu bang ben dat er niet genoeg geld is. Ik maak me om alles druk. Maar ben ook snel op alles uitgekeken.
Misschien een beetje hak op de tak... Hoop dat het een beetje duidelijk is. Weet zelf dus ook even niet wat ik met die diagnose aan moet. Ik herken wel dingen, maar als ik dan weer verhalen lees... (mijn moeder dacht al eerder dat ik misschien borderline had omdat een verhaal in de mijn geheim haar heel sterk aan mij deed denken). Net zoiets dat iets ook niet meer hoeft als het niet gaat zoals ik het wil. Dan maar niet.
En daarom dus maar eens naar de huisarts. Misschien zegt een therapeut straks wel dat ze er helemaal naast zaten met hun diagnose, geen idee...
Waarom ik naar de huisarts ging voor hulp: In het kort, ik kon ontzettende woede aanvallen hebben, helemaal ongenuanceerd en buiten proportie. Ik heb een zelfbeeld van niets (kan niets, ben niets etc.) Zit geregeld ontzettend met mezelf in de knoop, wil dan ook helemaal niets. Momenten van apathisch voor je uit zitten staren. Problemen met concentratie, geen behoefte aan sex, altijd met je hoofd 'ergens' zijn, altijd maar die drukte. Niet stil kunnen zitten, snel geirriteerd raken om allerlei zaken. Aan dingen beginnen maar niet afmaken, vooral als je ergens tegenaan loopt. Continu moe, slecht slapen en ontzettend veel dromen. Kinderachtig gedrag vertonen (drammen, stampvoeten etc.) Op mijn werk zitten en gewoon dagen niets uitvoeren en je daar weer schuldig om voelen wat weer een neerwaartse spiraal teweeg brengt. Beter af zijn als ik gewoon niet meer wakker zou worden, idee hebben om voor de trein te stappen...
Ik functioneer(de) op zich best goed, mensen hadden niet echt iets in de gaten, alles werd er thuis heel hard uitgegooid. En ik was/ben bang dat het in de toekomst misschien verkeerd zou gaan en ik mijn leven daardoor zou verpesten (relatie uit, baan kwijt etc.). Om dat eigenlijk voor te zijn wilde ik eens kijken of er iets aan de hand was. Zelf zat ik te denken in de richting van AD(H)D, daar herkende ik heel erg veel dingen in. (En dit zijn niet alleen maar recente dingen, speelde ook al toen ik nog op de middelbare school zat en daarvoor)
Doorverwijzing gekregen naar een psycholoog. Daar verschillende testen gedaan en 4 praatsessies ertegenaan. En volgens haar opinie kwam er als resultaat High-level borderline met ADD kenmerken uit. Haar advies was om ondanks mijn redelijke functioneren in therapie te gaan. Ik ben nog jong, kon nog redelijk makkelijk nieuwe vaardigheden aanleren volgens haar.
Voorheen was er altijd wel 'iets anders' wat mijn aandacht nodig had (studie, studie in het buitenland, nieuwe liefde, huis zoeken, werk vinden, (r)emigreren naar Nederland, huis zoeken, werk vinden etc.) Maar op een moment had ik wel zo'n beetje alle omgevingsfactoren op een rijtje, eigen huis, goede baan, leuke relatie. Toe had ik ineens tijd om echt bij mezelf stil te gaan staan.
Dus ik heb nog geen therapie oid achter de rug. Maar ook voor de diagnose Borderline had ik het al moeilijk en vond ik het leven zwaar en oneerlijk. Ik doe niet aan administratie, dat is een zooitje. Evenals het huishouden (alleen als er visite komt en dan ook onder dwang). Geldzaken bemoei ik me niet mee, anders geef ik te veel uit. Terwijl ik aan de andere kant continu bang ben dat er niet genoeg geld is. Ik maak me om alles druk. Maar ben ook snel op alles uitgekeken.
Misschien een beetje hak op de tak... Hoop dat het een beetje duidelijk is. Weet zelf dus ook even niet wat ik met die diagnose aan moet. Ik herken wel dingen, maar als ik dan weer verhalen lees... (mijn moeder dacht al eerder dat ik misschien borderline had omdat een verhaal in de mijn geheim haar heel sterk aan mij deed denken). Net zoiets dat iets ook niet meer hoeft als het niet gaat zoals ik het wil. Dan maar niet.
En daarom dus maar eens naar de huisarts. Misschien zegt een therapeut straks wel dat ze er helemaal naast zaten met hun diagnose, geen idee...
vrijdag 19 oktober 2007 om 21:43
Dank jullie wel voor de complimentjes van de brief, ik zal ze doorgeven. Dat vindt hij misschien wel leuk om te horen.
Biebeltje, goed dat je wat meer uitleg gaf, want nu begrijp ik al iets meer van je situatie en achtergrond. Goed dat je zelf het initiatief genomen hebt, want inderdaad- hoe vroeger je erbij bent- hoe beter de kansen zijn dat het niet al te ingrijpend je leven verpest. Dus inderdaad die gevolgen voor een relatie en en baan en evt. vriendschappen en wat allemaal nog wel niet meer....Hoop ik dan maar dat het dus meevalt voor jou.
Want voor wat ik heb begrepen van Shahla, werkt bijvoorbeeld een onbehandelde depressie echt in je nadeel. De kans dat er blijvende schade is, is een stuk groter. Dus volgens mij kun je dit soort dingen maar beter vroeg tackelen. Ben benieuwd hoe jouw traject er dan uit gaat zien. En dan in combinatie met AD(H)D, geen idee hoe zoiets uitpakt. De H van hyper komt in ieder geval nergens in mijn leven terug.
Ik snap goed dat je pas na verloop van tijd achter bepaalde dingen komt. Als je alsmaar doorgaat en andere dingen hebt die je aandacht vergen (goeie afleidingsmanouvre -ook van mezelf- om telkens je leven op zijn kop te zetten of weer iets moeilijks op je hals te halen), dan is het niet zo snel duidelijk dat er iets scheelt. Pas als je rust hebt, lijkt je ware ikje dan in zijn kaalheid naar voren te komen en dan kan het wel eens vies tegenvallen. Je kunt je nergens meer achter verstoppen qua excuus (zoals ik onlangs met de verhuizing en bijvoorbeeld irritatie naar dochter of vriend).
Qua practisch je leven invullen: je kunt ook dingen uitbesteden als ze tegen je gaan werken he. Ik ben bijvoorbeeld erg slecht in de chaos te beheersen en mijn huishouden bij te kunnen houden. Het is teveel voor mij om bij te kunnen houden (misschien heb ik gewoon een erg langzaam tempo, kan ook hoor), dus heb dat geaccepteerd en daarbij hulp gezocht. Dit is nu geen punt meer voor mij om ook nog eens in de problemen te komen. Emotionele ellende kun je niet door anderen laten oplossen, maar veel practische problemen (als je je trots opzij kunt zetten) kun je zoveel steun bij krijgen. Voor mij voelt dat echt als het kopen van een stukje geluk! Een schoon huis, heerlijk! Mij lukt het niet, maar iemand anders helpt me (we doen het samen) en dat is zo'n gewaardeerde baan wat mij betreft.
Qua diagnose stellen, ik denk niet dat het de plek is van de huisarts om dat te doen. Misschien kan hij/zij wel een vermoeden uitspreken. Maar als je last hebt, dan zal je denk ik toch doorverwezen moeten worden naar iets als het GGZ denk ik. Tenzij je op eigen houtje een hulpverlener zoekt buiten het GGZ om. Verzekeringen dekken maar een x aantal sessies vaak. Volgens mij is dit bij het GGZ iets beter geregeld (ten minste, sinds het GGZ heb ik geen rekening meer gezien, terwijl daarvoor heeeeeel veeeeeel rekeningen).
Shahla, het RIBW is de afkorting voor regionale instelling beschermd wonen/werken. Dit houdt in dat je (als je bent doorverwezen/een indicatie hebt) gebruik kunt maken van een aantal voorzieningen. Er zijn werkvormen (volgens mij wel vaak geconcentreerd in de grotere steden), zoals in Nijmegen bijvoorbeeld Phoenix is. Dit is het hoofdgebouw voor diverse dagactiviteiten zoals zorghotel, Art-tics (waar ik zit), houtwerkplaats,etc. Je kunt er laagdrempelige cursussen volgen, je kunt er dagbesteding volgen zoals computercursus, maar je kunt ook gewoon de huiskamer inlopen voor een babbeltje etc. Er worden etentjes georganiseerd, korte vakanties, lessen, begeleiding bij (vrijwilligers)werk, etc.
Nu moet ik zeggen dat ik van bijna niks gebruik maak, behalve van Art-tics. Want de doelgroep is psychiatrie en daar houdt de vergelijking dan ook mee op. Dat betekend dat er mensen zoals wij tussenlopen, maar ook mensen die echt beschermd wonen (de andere W van RIBW, beschermde woonvormen) en best ziek zijn en bijvoorbeeld chronisch psychotisch, regelmatig opgenomen worden, etc. Dus het is een uitzoeken waar je past, zonder dat je tussen te zieke mensen zit. Want dat wil je niet, dat is niet goed voor je eigen gezondheid is mijn mening.
Voor mij is het grote verschil tussen normale activiteiten cursussen dat het vrij rustig en prikkelarm is. De verwachtingen zijn laag en ik kan dit bolwerken. Ik hoef er niet sociaal te zijn (ten minste, niemand kijkt raar op als ik wat stil of teruggetrokken ben of als ik een keer oversla omdat het teveel is, etc.). Ik kan er helemaal mezelf zijn en waken dat het binnen mijn prikkelnorm blijft. Bij normale cursussen ga je daar al snel overheen en wil je vooral niet onderdoen voor de sociale rest. Niemand (ver)oordeelt mij hier om mijn Wajong bijvoorbeeld en dat ik dagbehandeling deed.
Lin, mag ik vragen wat je precies voor buikoperatie hebt ondergaan (je darm toch)? Omdat je het had over ontstekingen, betekend dat dat je de ziekte van Crohn hebt? Dat lijkt me nl. een erg pittige ziekte die al behoorlijk veel van je weerstand vraagt. Waarom heb je nog pijn? Is de wond niet goed genezen?
Ik zal jullie even op de hoogte brengen van mijn gesprek vanmiddag. Hoewel ik nog wel het e.e.a. moet laten bezinken, want er zijn dingen gezegd die ik eigenlijk (nog) niet wil horen of weten en waar ik nog niet mee kan leven zeg maar.
Maar goed, de peut bleek mijn post niet te hebben ontvangen. Gelukkig had ik de brief van lief bij me, want ik wist zelf dan eigenlijk niet hoe ik het gesprek anders moest beginnen. De brief zou een goeie opening zijn geweest (beter dan de vraag 'hoe is het nu met je', want daar kan ik toch geen antwoord op geven).
Dus toen maar de brief van lief gegeven die ze heeft gelezen. Ze koppelde terug naar mij wat ze eruit haalde (dat ik nog zo overspannen reageerde en nog last had van mijn huidige functioneren). Ze heeft gezegd dat het haar speet dat ze mij heeft gebeld en niet persoonlijk de boodschap heeft verteld. Dat ze een inschattingsfout had gemaakt, want dat ze dacht dat het mij niet zo zwaar zou vallen. Dat ze daar zelf eigenlijk ook wel een beetje verbaasd over was dat het mij zo zwaar viel en dat dat haar ook heeft geholpen iets anders tegen mij en situatie aan te kijken (ik hoop dat ik het allemaal goed heb begrepen, want mijn oren toeterde en het was moeilijk voor mij om de boodschap helemaal te 'vatten' in 1 x).
Ze heeft gevraagd wat dat dan betekende dat "overspannen reageren" en daar hebben we het even over gehad. Toen kwam eigenlijk de aap uit de mouw, nl. dat zij dacht dat dit niet 'nog steeds' overspannen was en dat mijn beter worden nog in het verschiet lag. Ze wees mij erop dat ze dacht dat dit gewoon mijn functioneren is. Punt. Ze dacht dat ik wat dat betreft uitbehandeld was, want als er nog (veel) verbetering in had gezeten, dan was die groei en verbetering al veel duidelijker zichtbaar geweest na de lange en veelvuldige therapieen die ik heb gehad. Zij meende dat dit voor mij een feit/een gegeven was om te accepteren en dat het overspannen reageren eigenlijk alleen maar aangaf dat ik nog met regelmaat nog over mijn (oh zo summiere) grenzen heenging. M.a.w., accepteer hoe je nu leeft, wat je draagkracht en maximale belasting is, want dit is waarschijnlijk het beste resultaat wat je (voor een lange tijd?) van jezelf kunt verwachten. Pfffffffff.
Hier struikelde ik wel over, want ik heb altijd erg de hoop gehad dat ik nog beterend was, dat er nog groei mogelijk was en dat ik (zij het langzaam) weer terug zou kunnen komen op 'normaal' niveau. Dat ik ook gewoon een baan, een studie of zoiets zou doen. Dat ik het zou trekken om samen te wonen, dat er ooit de ruimte zou ontstaan voor nog een kindje (hoop hoop), etc. Nu vertelde ze mij dat ik wellicht moet loslaten dat dat er ooit inzit. Dat het gewoon teveel verwacht is. Dat vind ik allemaal erg moeilijk om te horen en te accepteren (moet het nog even een plekje zien te geven wat er allemaal gezegd is). Want dat voelt als mijn bejaarde toestand accepteren, onder ogen komen dat ik nu het beste ben van wat er inzit (en ik vind dit he-le-maal niet! best! boehoe) en dat vooral mijn gedroom over de toekomst altijd een droom zal zijn. Loslaten of zoiets, maar dat kan ik (nog) niet.
Met beter bedoelde ze eigenlijk dat ik voor de afdeling psychiatrie te goed ben. Want ik heb nl. een boel dingen op orde die veel van haar clienten niet kunnen waarmaken en daar tegen afgestoken gaat het goed. Ik heb een eigen woning, kan daar zelfstandig wonen, ik heb een kind waar ik zelf voor zorg, ik heb een langdurige relatie, ik doe vrijwilligerswerk, etc. Dus psychiatrisch gezien ben ik erg geslaagd en succesvol (whoehaha, : L da's dus cynisch he, ben ik erg geslaagd....hmmmm, vreemde bijsmaak levert me dat op, maar goed). Tuurlijk, ik wil ook niet klagen en ik benijd degene die het veel moeilijker hebben ook zeker niet. Maar ik leef mijn leven temidden van allemaal gemiddelde en normale mensen en bij hen steek ik schril af. Het contrast is zo groot en ik wil ook gewoon zo graag mee kunnen doen.
Maar ze vindt dat (nogal emo daaro) ik nog veel moeite heb om te kunnen dealen met mijn leven zoals dat is en dat ik daarom erg neig om nog steeds over mijn grenzen heen te gaan. Ze wil kijken of er een plek is voor mij (ik geloof langetermijn zorg nog iets?) waar ik als onderhouds iets met iemand mijn leven kan leren structureren en vrede kan leren hebben met hoe het is. Pas als ik dat kan, zal ik er minder last van hebben en gelukkiger kunnen zijn met mij en mijn leven (zoiets?). Wat wat haar betreft in ieder geval als paal boven water staat, is dat beter zeker niet betekend dat mijn indicaties moeten komen te vervallen. Die zijn juist bepalend voor het feit dat ik nu min of meer stabiel ben. Het zou gekkenwerk zijn om die eraf te halen.
Wat me opviel in het gesprek is dat er nergens wordt gesproken over een of andere diagnose (heb ik die dan uberhaupt wel? Heb ik dan uberhaupt wel (high level) borderline ofzo? want ze had het steeds over kwestbaarheid, persoonlijkheidsstructuur e.d. Als in je bent kwetsbaar, je hebt een gevoeligheid waar je mee zult moeten leren leven. Maar nergens hoor ik iets terug van wat dat dan precies is. Maar burn-out heb ik zeker niet, alleen klachten die lijken alsof ik vers een burn-out ben ingedoken. In mijn geval zal het alleen niet overgaan, hooguit beter leefbaar.
Nou, hoop dat ik het allemaal goed heb onthouden, want het is nogal veel info en tijdens de vergadering vanochtend (moest notuleren) kon ik al helemaal de woordenbrij bijna niet meer uit elkaar houden. Ik moet echt super focussen om het te volgen allemaal.
Nou, ik hoop dat ik hiermee voorlopig het laatste heb gezegd over mezelf. Ik ben wel erg benieuwd of jullie dit ook bij jullie zelf herkennen of dat mijn klachten echt niet hier thuishoren (komt 'ie weer hoor, mijn angst dat ik ook nu weer niet in de goeie hoek zit en dus een aansteller ben. Ik vind het ergens zo belangrijk dat ik met recht en rede ergens mezelf toe kan rekenen. Het lijkt voor mij wel de enige manier waarop ik 'het' kan accepteren).
Knuf voor jullie allemaal. Ik zal echt vanaf nu niet meer zoveel moeilijke ellenlange verhalen houden. Beloofd!
Biebeltje, goed dat je wat meer uitleg gaf, want nu begrijp ik al iets meer van je situatie en achtergrond. Goed dat je zelf het initiatief genomen hebt, want inderdaad- hoe vroeger je erbij bent- hoe beter de kansen zijn dat het niet al te ingrijpend je leven verpest. Dus inderdaad die gevolgen voor een relatie en en baan en evt. vriendschappen en wat allemaal nog wel niet meer....Hoop ik dan maar dat het dus meevalt voor jou.
Want voor wat ik heb begrepen van Shahla, werkt bijvoorbeeld een onbehandelde depressie echt in je nadeel. De kans dat er blijvende schade is, is een stuk groter. Dus volgens mij kun je dit soort dingen maar beter vroeg tackelen. Ben benieuwd hoe jouw traject er dan uit gaat zien. En dan in combinatie met AD(H)D, geen idee hoe zoiets uitpakt. De H van hyper komt in ieder geval nergens in mijn leven terug.
Ik snap goed dat je pas na verloop van tijd achter bepaalde dingen komt. Als je alsmaar doorgaat en andere dingen hebt die je aandacht vergen (goeie afleidingsmanouvre -ook van mezelf- om telkens je leven op zijn kop te zetten of weer iets moeilijks op je hals te halen), dan is het niet zo snel duidelijk dat er iets scheelt. Pas als je rust hebt, lijkt je ware ikje dan in zijn kaalheid naar voren te komen en dan kan het wel eens vies tegenvallen. Je kunt je nergens meer achter verstoppen qua excuus (zoals ik onlangs met de verhuizing en bijvoorbeeld irritatie naar dochter of vriend).
Qua practisch je leven invullen: je kunt ook dingen uitbesteden als ze tegen je gaan werken he. Ik ben bijvoorbeeld erg slecht in de chaos te beheersen en mijn huishouden bij te kunnen houden. Het is teveel voor mij om bij te kunnen houden (misschien heb ik gewoon een erg langzaam tempo, kan ook hoor), dus heb dat geaccepteerd en daarbij hulp gezocht. Dit is nu geen punt meer voor mij om ook nog eens in de problemen te komen. Emotionele ellende kun je niet door anderen laten oplossen, maar veel practische problemen (als je je trots opzij kunt zetten) kun je zoveel steun bij krijgen. Voor mij voelt dat echt als het kopen van een stukje geluk! Een schoon huis, heerlijk! Mij lukt het niet, maar iemand anders helpt me (we doen het samen) en dat is zo'n gewaardeerde baan wat mij betreft.
Qua diagnose stellen, ik denk niet dat het de plek is van de huisarts om dat te doen. Misschien kan hij/zij wel een vermoeden uitspreken. Maar als je last hebt, dan zal je denk ik toch doorverwezen moeten worden naar iets als het GGZ denk ik. Tenzij je op eigen houtje een hulpverlener zoekt buiten het GGZ om. Verzekeringen dekken maar een x aantal sessies vaak. Volgens mij is dit bij het GGZ iets beter geregeld (ten minste, sinds het GGZ heb ik geen rekening meer gezien, terwijl daarvoor heeeeeel veeeeeel rekeningen).
Shahla, het RIBW is de afkorting voor regionale instelling beschermd wonen/werken. Dit houdt in dat je (als je bent doorverwezen/een indicatie hebt) gebruik kunt maken van een aantal voorzieningen. Er zijn werkvormen (volgens mij wel vaak geconcentreerd in de grotere steden), zoals in Nijmegen bijvoorbeeld Phoenix is. Dit is het hoofdgebouw voor diverse dagactiviteiten zoals zorghotel, Art-tics (waar ik zit), houtwerkplaats,etc. Je kunt er laagdrempelige cursussen volgen, je kunt er dagbesteding volgen zoals computercursus, maar je kunt ook gewoon de huiskamer inlopen voor een babbeltje etc. Er worden etentjes georganiseerd, korte vakanties, lessen, begeleiding bij (vrijwilligers)werk, etc.
Nu moet ik zeggen dat ik van bijna niks gebruik maak, behalve van Art-tics. Want de doelgroep is psychiatrie en daar houdt de vergelijking dan ook mee op. Dat betekend dat er mensen zoals wij tussenlopen, maar ook mensen die echt beschermd wonen (de andere W van RIBW, beschermde woonvormen) en best ziek zijn en bijvoorbeeld chronisch psychotisch, regelmatig opgenomen worden, etc. Dus het is een uitzoeken waar je past, zonder dat je tussen te zieke mensen zit. Want dat wil je niet, dat is niet goed voor je eigen gezondheid is mijn mening.
Voor mij is het grote verschil tussen normale activiteiten cursussen dat het vrij rustig en prikkelarm is. De verwachtingen zijn laag en ik kan dit bolwerken. Ik hoef er niet sociaal te zijn (ten minste, niemand kijkt raar op als ik wat stil of teruggetrokken ben of als ik een keer oversla omdat het teveel is, etc.). Ik kan er helemaal mezelf zijn en waken dat het binnen mijn prikkelnorm blijft. Bij normale cursussen ga je daar al snel overheen en wil je vooral niet onderdoen voor de sociale rest. Niemand (ver)oordeelt mij hier om mijn Wajong bijvoorbeeld en dat ik dagbehandeling deed.
Lin, mag ik vragen wat je precies voor buikoperatie hebt ondergaan (je darm toch)? Omdat je het had over ontstekingen, betekend dat dat je de ziekte van Crohn hebt? Dat lijkt me nl. een erg pittige ziekte die al behoorlijk veel van je weerstand vraagt. Waarom heb je nog pijn? Is de wond niet goed genezen?
Ik zal jullie even op de hoogte brengen van mijn gesprek vanmiddag. Hoewel ik nog wel het e.e.a. moet laten bezinken, want er zijn dingen gezegd die ik eigenlijk (nog) niet wil horen of weten en waar ik nog niet mee kan leven zeg maar.
Maar goed, de peut bleek mijn post niet te hebben ontvangen. Gelukkig had ik de brief van lief bij me, want ik wist zelf dan eigenlijk niet hoe ik het gesprek anders moest beginnen. De brief zou een goeie opening zijn geweest (beter dan de vraag 'hoe is het nu met je', want daar kan ik toch geen antwoord op geven).
Dus toen maar de brief van lief gegeven die ze heeft gelezen. Ze koppelde terug naar mij wat ze eruit haalde (dat ik nog zo overspannen reageerde en nog last had van mijn huidige functioneren). Ze heeft gezegd dat het haar speet dat ze mij heeft gebeld en niet persoonlijk de boodschap heeft verteld. Dat ze een inschattingsfout had gemaakt, want dat ze dacht dat het mij niet zo zwaar zou vallen. Dat ze daar zelf eigenlijk ook wel een beetje verbaasd over was dat het mij zo zwaar viel en dat dat haar ook heeft geholpen iets anders tegen mij en situatie aan te kijken (ik hoop dat ik het allemaal goed heb begrepen, want mijn oren toeterde en het was moeilijk voor mij om de boodschap helemaal te 'vatten' in 1 x).
Ze heeft gevraagd wat dat dan betekende dat "overspannen reageren" en daar hebben we het even over gehad. Toen kwam eigenlijk de aap uit de mouw, nl. dat zij dacht dat dit niet 'nog steeds' overspannen was en dat mijn beter worden nog in het verschiet lag. Ze wees mij erop dat ze dacht dat dit gewoon mijn functioneren is. Punt. Ze dacht dat ik wat dat betreft uitbehandeld was, want als er nog (veel) verbetering in had gezeten, dan was die groei en verbetering al veel duidelijker zichtbaar geweest na de lange en veelvuldige therapieen die ik heb gehad. Zij meende dat dit voor mij een feit/een gegeven was om te accepteren en dat het overspannen reageren eigenlijk alleen maar aangaf dat ik nog met regelmaat nog over mijn (oh zo summiere) grenzen heenging. M.a.w., accepteer hoe je nu leeft, wat je draagkracht en maximale belasting is, want dit is waarschijnlijk het beste resultaat wat je (voor een lange tijd?) van jezelf kunt verwachten. Pfffffffff.
Hier struikelde ik wel over, want ik heb altijd erg de hoop gehad dat ik nog beterend was, dat er nog groei mogelijk was en dat ik (zij het langzaam) weer terug zou kunnen komen op 'normaal' niveau. Dat ik ook gewoon een baan, een studie of zoiets zou doen. Dat ik het zou trekken om samen te wonen, dat er ooit de ruimte zou ontstaan voor nog een kindje (hoop hoop), etc. Nu vertelde ze mij dat ik wellicht moet loslaten dat dat er ooit inzit. Dat het gewoon teveel verwacht is. Dat vind ik allemaal erg moeilijk om te horen en te accepteren (moet het nog even een plekje zien te geven wat er allemaal gezegd is). Want dat voelt als mijn bejaarde toestand accepteren, onder ogen komen dat ik nu het beste ben van wat er inzit (en ik vind dit he-le-maal niet! best! boehoe) en dat vooral mijn gedroom over de toekomst altijd een droom zal zijn. Loslaten of zoiets, maar dat kan ik (nog) niet.
Met beter bedoelde ze eigenlijk dat ik voor de afdeling psychiatrie te goed ben. Want ik heb nl. een boel dingen op orde die veel van haar clienten niet kunnen waarmaken en daar tegen afgestoken gaat het goed. Ik heb een eigen woning, kan daar zelfstandig wonen, ik heb een kind waar ik zelf voor zorg, ik heb een langdurige relatie, ik doe vrijwilligerswerk, etc. Dus psychiatrisch gezien ben ik erg geslaagd en succesvol (whoehaha, : L da's dus cynisch he, ben ik erg geslaagd....hmmmm, vreemde bijsmaak levert me dat op, maar goed). Tuurlijk, ik wil ook niet klagen en ik benijd degene die het veel moeilijker hebben ook zeker niet. Maar ik leef mijn leven temidden van allemaal gemiddelde en normale mensen en bij hen steek ik schril af. Het contrast is zo groot en ik wil ook gewoon zo graag mee kunnen doen.
Maar ze vindt dat (nogal emo daaro) ik nog veel moeite heb om te kunnen dealen met mijn leven zoals dat is en dat ik daarom erg neig om nog steeds over mijn grenzen heen te gaan. Ze wil kijken of er een plek is voor mij (ik geloof langetermijn zorg nog iets?) waar ik als onderhouds iets met iemand mijn leven kan leren structureren en vrede kan leren hebben met hoe het is. Pas als ik dat kan, zal ik er minder last van hebben en gelukkiger kunnen zijn met mij en mijn leven (zoiets?). Wat wat haar betreft in ieder geval als paal boven water staat, is dat beter zeker niet betekend dat mijn indicaties moeten komen te vervallen. Die zijn juist bepalend voor het feit dat ik nu min of meer stabiel ben. Het zou gekkenwerk zijn om die eraf te halen.
Wat me opviel in het gesprek is dat er nergens wordt gesproken over een of andere diagnose (heb ik die dan uberhaupt wel? Heb ik dan uberhaupt wel (high level) borderline ofzo? want ze had het steeds over kwestbaarheid, persoonlijkheidsstructuur e.d. Als in je bent kwetsbaar, je hebt een gevoeligheid waar je mee zult moeten leren leven. Maar nergens hoor ik iets terug van wat dat dan precies is. Maar burn-out heb ik zeker niet, alleen klachten die lijken alsof ik vers een burn-out ben ingedoken. In mijn geval zal het alleen niet overgaan, hooguit beter leefbaar.
Nou, hoop dat ik het allemaal goed heb onthouden, want het is nogal veel info en tijdens de vergadering vanochtend (moest notuleren) kon ik al helemaal de woordenbrij bijna niet meer uit elkaar houden. Ik moet echt super focussen om het te volgen allemaal.
Nou, ik hoop dat ik hiermee voorlopig het laatste heb gezegd over mezelf. Ik ben wel erg benieuwd of jullie dit ook bij jullie zelf herkennen of dat mijn klachten echt niet hier thuishoren (komt 'ie weer hoor, mijn angst dat ik ook nu weer niet in de goeie hoek zit en dus een aansteller ben. Ik vind het ergens zo belangrijk dat ik met recht en rede ergens mezelf toe kan rekenen. Het lijkt voor mij wel de enige manier waarop ik 'het' kan accepteren).
Knuf voor jullie allemaal. Ik zal echt vanaf nu niet meer zoveel moeilijke ellenlange verhalen houden. Beloofd!
zaterdag 20 oktober 2007 om 00:47
Intiem, dat is waar ik soms ook bang voor ben. Dat wat ik nu allemaal kan en doe hét is en het niet beter zal worden. Dat kan ik nog niet accepteren en daarom hoop ik nog steeds dat het tijdelijk is. Dat er nog groei zal zijn/komen.
En dat ik ooit weer (bijna) 'normaal' zal zijn cq. functioneren.
Wat ik uit dat gesprek begrijp, is dat ze het eigenlijk 'opgeven'?
Dat zij/ze van mening zijn dat je niet verder gaat komen dan dit en ze er daarom mee op willen houden?
Als ik verder lees wat zij verstaan onder 'beter' ben ik ook psychisch geslaagd en succesvol. Natuurlijk, als je het bekijkt naar beneden, de ergere gevallen, lijkt dat altijd zo maar we leven toch in een maatschappij waar je geacht wordt mee te kunnen draaien. De normale gevallen zijn toch talrijker en van die kant bekeken vind ik niet dat de insteek 'geslaagd en succesvol' goed gekozen is. Misschien hoor je dan niet meer daar thuis, dat kan maar dat je er al bent of dat je maar moet accepteren dat dit het is, denk ik niet hoor, Intiem.
Misschien moet je een andere plek zoeken waar je verder kan met 'gevallen' die nu net zover als jij zijn maar nog niet zover als zou moeten. Ik denk dat dit dan het beste is om te doen en niet het erbij laten zitten.
Je dromen af laten pakken? Dat nooit. Dat mag niemand je aanraden of van je verwachten. Blijf dromen en blijf zoeken naar manieren om ze te verwezenlijken want wat jij wilt en ook ik is echt niet zo uitzonderlijk of onrealistisch! (post alvast even)
En dat ik ooit weer (bijna) 'normaal' zal zijn cq. functioneren.
Wat ik uit dat gesprek begrijp, is dat ze het eigenlijk 'opgeven'?
Dat zij/ze van mening zijn dat je niet verder gaat komen dan dit en ze er daarom mee op willen houden?
Als ik verder lees wat zij verstaan onder 'beter' ben ik ook psychisch geslaagd en succesvol. Natuurlijk, als je het bekijkt naar beneden, de ergere gevallen, lijkt dat altijd zo maar we leven toch in een maatschappij waar je geacht wordt mee te kunnen draaien. De normale gevallen zijn toch talrijker en van die kant bekeken vind ik niet dat de insteek 'geslaagd en succesvol' goed gekozen is. Misschien hoor je dan niet meer daar thuis, dat kan maar dat je er al bent of dat je maar moet accepteren dat dit het is, denk ik niet hoor, Intiem.
Misschien moet je een andere plek zoeken waar je verder kan met 'gevallen' die nu net zover als jij zijn maar nog niet zover als zou moeten. Ik denk dat dit dan het beste is om te doen en niet het erbij laten zitten.
Je dromen af laten pakken? Dat nooit. Dat mag niemand je aanraden of van je verwachten. Blijf dromen en blijf zoeken naar manieren om ze te verwezenlijken want wat jij wilt en ook ik is echt niet zo uitzonderlijk of onrealistisch! (post alvast even)
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 20 oktober 2007 om 01:21
Biebeltje, geen borderlinegeval is hetzelfde. Je hebt allerlei gradaties en ook nog verschillende vormen van borderline. Of een combi, zoals jij jou. Dat je sommige dingen herkent en andere niet is daarom logisch. Ik herken het als het niet zo gaat als je wilt het niet meer hoeft. Mijn meest recente voorbeeld is het gedoe rondom de aanmelding van mijn zoon voor kinderpsychiatrie. (Eerder uitgebreid over geschreven.) Heb dat ook laten zitten en het interesseert me nog steeds niks.
Wel had ik het laatst met die vrouw van de logeeropvang over hoe mijn kinderen met elkaar omgaan. Ze vroeg toen aan mij of er nooit eens hulp aangeboden is om die omgang te verbeteren. Nou nee dus terwijl ik dat wel honderd keer heb aangegeven dat het een giga probleem was. Ik denk dat de instanties het ook niet wisten. Vaak werd er al gezegd dat hoe ik het aanpakte goed was. Nou, waarom blijft het tussen hen dan hetzelfde? Dan zou je toch denken dat er rigoureuzere maatregelen nodig zijn? Het kwam niet en op een dag kon ik ook niet meer en heb ik de meest rigoureuzere richting in moeten slaan. Soms denk ik nog wel eens wrang dat iedereen me mooi heeft laten vallen hiermee. Daarom is het ook een gevoelig punt bij mij.
Niemand moet mij zeggen dat het aan mij ligt dat niet beide kinderen bij mij wonen of dat ik geen goede moeder ben of dat ik het adhd/pddnos kind uit huis had moeten laten en de andere terug had moeten halen. Alsof het om straf gaat ofzo.
Gelukkig hoor ik dat nooit meer en doet het me goed als mensen zeggen dat het moedig of zoiets dergelijks was. Dat er begrip is. Dus dank je wel, Lin.
Op dit moment zijn beide kinderen bij mij. Mijn dochter is hier tijdens de vakantie. En het is niet eenvoudig. Niet dat ze er allebei zijn maar om hoe ze met elkaar omgaan. Dat is voor het grootste gedeelte altijd waar ik het hardst tegenaan liep geweest. Wat ik het allermoeilijkste vind.
Want het gaat gewoon heel vaak niet goed. Vandaag was het ook weer mis. Ze waren zelfs begonnen met vechten dus het oude liedje is weer begonnen. Moest tussenbeide springen, zoon kalmeren en dochter verstaan geven dat ze zich er nu even niet mee moest bemoeien en zich stil houden. Want toen hij zijn verhaal bij mij deed, zodat hij even stoom af kon blazen, kwam zij er steeds tussen om te roepen dat het zo niet gegaan was en werd hij weer woedend.
Aan de ene kant word ik er moedeloos van maar aan de andere kant sterkt het mij ook elke keer opnieuw dat ik destijds de juiste keuze heb gemaakt.
Als ze niet eens een week bij elkaar kunnen zijn zonder te vechten, kunnen ze zeker niet samen onder één dak leven.
Het enige wat ik nu nog hoop, is dat ik zoon zo vlug mogelijk zo zelfstandig kan maken dat hij jong op zichzelf kan. Kan mijn dochter dan nog een paar jaar bij mij wonen omdat we dat nu toch missen. Ik wil eigenlijk dan voor hem een huisje vlak bij mij in de buurt zoeken zodat ik hem makkelijk kan blijven begeleiden en een oogje in het zeil houden. Dat zal niet eenvoudig zijn want met zijn adhd/pddnos blijven bepaalde dingen een struikelblok. Sommige pddnossers zullen nooit helemaal zelfstandig kunnen wonen. Maar ik denk dat mijn zoon het wel zal kunnen zolang ik me ermee blijf bemoeien.
Daarom is het ook belangrijk dat ik binnen een paar jaar en beetje een carrière heb want hij zal financiële steun nodig hebben daarbij. Het gegeven dat ikzelf niet gezond ben, komt heel slecht uit. Ik móet daarom beter worden dan ik nu ben. Vandaar ook dat het me steekt als iemand zegt, zoals tegen jou, intiem, dat je maar moet accepteren dat het is zoals het is. En je dromen en plannen maar vergeten, de dingen die je nodig hebt om gelukkig te kunnen zijn met je leven? Dat kan toch niet. Zonder je dromen en je plannen, wat heb je dan nog? Mensen als wij, die toch al kwetsbaar zijn en het leven niet zo zonnig kunnen bekijken, hebben die dromen hard nodig om staande te blijven.
Morgen reageer ik verder.
Wel had ik het laatst met die vrouw van de logeeropvang over hoe mijn kinderen met elkaar omgaan. Ze vroeg toen aan mij of er nooit eens hulp aangeboden is om die omgang te verbeteren. Nou nee dus terwijl ik dat wel honderd keer heb aangegeven dat het een giga probleem was. Ik denk dat de instanties het ook niet wisten. Vaak werd er al gezegd dat hoe ik het aanpakte goed was. Nou, waarom blijft het tussen hen dan hetzelfde? Dan zou je toch denken dat er rigoureuzere maatregelen nodig zijn? Het kwam niet en op een dag kon ik ook niet meer en heb ik de meest rigoureuzere richting in moeten slaan. Soms denk ik nog wel eens wrang dat iedereen me mooi heeft laten vallen hiermee. Daarom is het ook een gevoelig punt bij mij.
Niemand moet mij zeggen dat het aan mij ligt dat niet beide kinderen bij mij wonen of dat ik geen goede moeder ben of dat ik het adhd/pddnos kind uit huis had moeten laten en de andere terug had moeten halen. Alsof het om straf gaat ofzo.
Gelukkig hoor ik dat nooit meer en doet het me goed als mensen zeggen dat het moedig of zoiets dergelijks was. Dat er begrip is. Dus dank je wel, Lin.
Op dit moment zijn beide kinderen bij mij. Mijn dochter is hier tijdens de vakantie. En het is niet eenvoudig. Niet dat ze er allebei zijn maar om hoe ze met elkaar omgaan. Dat is voor het grootste gedeelte altijd waar ik het hardst tegenaan liep geweest. Wat ik het allermoeilijkste vind.
Want het gaat gewoon heel vaak niet goed. Vandaag was het ook weer mis. Ze waren zelfs begonnen met vechten dus het oude liedje is weer begonnen. Moest tussenbeide springen, zoon kalmeren en dochter verstaan geven dat ze zich er nu even niet mee moest bemoeien en zich stil houden. Want toen hij zijn verhaal bij mij deed, zodat hij even stoom af kon blazen, kwam zij er steeds tussen om te roepen dat het zo niet gegaan was en werd hij weer woedend.
Aan de ene kant word ik er moedeloos van maar aan de andere kant sterkt het mij ook elke keer opnieuw dat ik destijds de juiste keuze heb gemaakt.
Als ze niet eens een week bij elkaar kunnen zijn zonder te vechten, kunnen ze zeker niet samen onder één dak leven.
Het enige wat ik nu nog hoop, is dat ik zoon zo vlug mogelijk zo zelfstandig kan maken dat hij jong op zichzelf kan. Kan mijn dochter dan nog een paar jaar bij mij wonen omdat we dat nu toch missen. Ik wil eigenlijk dan voor hem een huisje vlak bij mij in de buurt zoeken zodat ik hem makkelijk kan blijven begeleiden en een oogje in het zeil houden. Dat zal niet eenvoudig zijn want met zijn adhd/pddnos blijven bepaalde dingen een struikelblok. Sommige pddnossers zullen nooit helemaal zelfstandig kunnen wonen. Maar ik denk dat mijn zoon het wel zal kunnen zolang ik me ermee blijf bemoeien.
Daarom is het ook belangrijk dat ik binnen een paar jaar en beetje een carrière heb want hij zal financiële steun nodig hebben daarbij. Het gegeven dat ikzelf niet gezond ben, komt heel slecht uit. Ik móet daarom beter worden dan ik nu ben. Vandaar ook dat het me steekt als iemand zegt, zoals tegen jou, intiem, dat je maar moet accepteren dat het is zoals het is. En je dromen en plannen maar vergeten, de dingen die je nodig hebt om gelukkig te kunnen zijn met je leven? Dat kan toch niet. Zonder je dromen en je plannen, wat heb je dan nog? Mensen als wij, die toch al kwetsbaar zijn en het leven niet zo zonnig kunnen bekijken, hebben die dromen hard nodig om staande te blijven.
Morgen reageer ik verder.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 20 oktober 2007 om 06:47
Jeetje wat is er veel geschreven. Zoveel herkenbare en rakende dingen. Ik word er een beetje droevig van. Wat een gevecht, wat een geworstel om te kunnen blijven wie je bent........Ik bedoel daarmee te zeggen dat we niet moeten vergeten dat al die labels die ook nu weer in alle verhalen naar voren komen, iets is wat eigenlijk nog maar een aantal decenia bestaat. Vroeger was iemand gewoon "moeilijk" of in ergere gevallen "gek". Daar besteden je dan als familie/gemeenschap wat meer aandacht aan. Of er was ergens wel een wijze oom/oma of zoiets die dan nog vat had en zo'n persoon wist te sturen........Tegenwoordig is er voor iedereen die niet normaal is (niet volgens de norm, volgens de grootste groep??), wel een labeltje te vinden. Waar ligt de grens? Ik bedoel, als ik om mij heen kijk zie ik zoveel mensen worstelen, dat ik mezelf wel eens afvraag of er nog wel een grote groep "normale" mensen bestaat. Toch zijn de labels ergens wel fijn, want het geeft structuur en dat is weer iets wat prettig is voor de mens. Maar je bent/ blijft altijd meer dan je "ziekte". Bovendien is het niet altijd negatief. Ik kan bijvoorbeeld niet meer schilderen sinds ik grootdeels "genezen" ben.....Ook in de geschiedenis zijn er mensen geweest die tot grootste dingen in staat waren ( Van Gogh, Churchill) die nu als borderliner of manisch depressief bestempeld worden. En dat ik als "bordie" goed kan manipuleren, komt mij bij het aanschaffen van dure dingen goed van pas. Misschien is het het belangrijkste dat je jezelf kent en daardoor keuzes kan maken waardoor je een vervullend leven kan leiden (en niet lijden). In de therapie hadden we het eigenlijk weinig over diagnoses (er zaten mensen met verschillende soorten persoonlijkheidsstoornissen...-mooi woord voor galgje-) maar meer over opgebouwde mechanismes....die dus ooit nodig waren om (emotioneel) te kunnen overleven en die in het hier en nu niet meer nodig zijn en vooral destructief zijn. En wat mij ook is bijgebleven is dat dingen (gevoelens) en-en kunnen zijn. Het is niet zwart of wit, maar zwart en wit en alles wat er tussen zit. En ik ben moeilijk en ik ben kleurrijk.......Zover mijn filosofie over deze zaken (althans een deel ervan)
Intiem....al gezegd: erg mooie brief. Getuigd van veel liefde en inzicht. Overspannenheid en borderline-gedrag lijken echter veel op elkaar....het raakt en overlapt elkaar. Overspannenheid is, denk ik, eerder en makkelijker te genezen dan borderline-gedrag...Het een zal het andere ook wel uitlokken denk ik....Maar goed, het is beide instabiliteit...
Structuur...ik hou en walg van dat woord en waar het voor staat.(hoe meer structuur, hoe minder creatieve sappen)
In tegenstelling tot jou, kan ik wel vrij makkelijk strucuur aanbrengen. Het is hier zelden een zooi en mijn administratie is gedaan, en blijft gedaan. Aan de ene kant fijn....want dan kan mijn aandacht meer uitgaan naar de stormen in mijn hoofd. Aan de andere kant, klote, want daardoor kwam ik jarenlang veel sterker over dan ik me emotioneel vooral voelde. Goed echter dat je het uitbesteed, jezelf niet nog meer dwingt tot dingen die moeilijk voor je zijn. Misschien kennen we elkaar. Ik woon sinds kort in Noord-Brabant...daarvoor in Nijmegen, daar ken ik ook alle instellingen. Dat is k*t...want ik kan er nu niet meer zo makkelijk terecht, nu ik geen "Gelderlander" meer ben. Wat hoop en dromen betreft geef ik shahla gelijk....het is aan jou om de keus voor nog een kindje (of wat dan ook) te maken. Niet aan anderen.....Wees je eigen rechter.
Biebeltje....mooi stukje, veel helderder en opener dan je stukjes ervoor (zat toch een beetje de clown in, niet beledigend bedoeld hoor, ik herken haar alleen maar). Neem vooral de tijd om alle info die je krijgt te verwerken. Trek je eigen conclusies. En kijk naar wat jij nodig hebt, waar jij tegenaan loopt, wat jou ongelukkig maakt...enz, en zoek daar hulp bij.
Shahla,....zwaar hoor wat je schrijft over die ruzies tussen je kinderen en heel herkenbaar. Mijn zoon is ook adhd-er en licht autistisch. Ik kan hele boeken schrijven over de schijnende dingen die ik met hem meegemaakt heb. Bijvoorbeeld dat niemand op zijn verjaardag wilde komen toen hij 5 werd, omdat ze hem maar raar vonden. (snijdt nog door mijn ziel). Echter, ondanks zijn handicaps...is het een fantastische jongen geworden. Dat kan ik je meegeven. En die adhd is nu superhandig als er bijvoorbeeld verhuisd moet worden.
Wat betreft mijn operatie. Ik ging met een blindedarmontsteking de operatiekamer in. Toen ik bijkwam, bleken ze de helft van mijn dikke darm weggehaald te hebben omdat ze dachten dat er een tumor zat. Later bleek het difficulitus (of zoiets te zijn)...uitstulpingen die ontstoken waren geraakt. Geen ziekte van Crohn dus. Het is een ziekte voor oude mensen...(heb ik weer)
Het gesprek met de verpleegkundige ging goed..althans ik moet weer naar het GGZ in boxmeer (echt zo beperkt hier) en daar mezelf aanmelden voor een vers-training. Het begint pas in januari..en er is een wachtlijst..dus even afwachten. Het GGZ boxmeer had mij al een anti-stress cursus aangeboden, maar daar zat ik niet op te wachten. Dat heb ik een beetje bot afgekapt, dus ik vind het lullig om nu weer terug te moeten. Ga liever naar Nijmegen, maar dat kan dus niet zo makkelijk.
Er is nog zoveel meer te zeggen.....maar de tekst is al zolang, dus ff kappen maar..
liefs allemaal
Intiem....al gezegd: erg mooie brief. Getuigd van veel liefde en inzicht. Overspannenheid en borderline-gedrag lijken echter veel op elkaar....het raakt en overlapt elkaar. Overspannenheid is, denk ik, eerder en makkelijker te genezen dan borderline-gedrag...Het een zal het andere ook wel uitlokken denk ik....Maar goed, het is beide instabiliteit...
Structuur...ik hou en walg van dat woord en waar het voor staat.(hoe meer structuur, hoe minder creatieve sappen)
In tegenstelling tot jou, kan ik wel vrij makkelijk strucuur aanbrengen. Het is hier zelden een zooi en mijn administratie is gedaan, en blijft gedaan. Aan de ene kant fijn....want dan kan mijn aandacht meer uitgaan naar de stormen in mijn hoofd. Aan de andere kant, klote, want daardoor kwam ik jarenlang veel sterker over dan ik me emotioneel vooral voelde. Goed echter dat je het uitbesteed, jezelf niet nog meer dwingt tot dingen die moeilijk voor je zijn. Misschien kennen we elkaar. Ik woon sinds kort in Noord-Brabant...daarvoor in Nijmegen, daar ken ik ook alle instellingen. Dat is k*t...want ik kan er nu niet meer zo makkelijk terecht, nu ik geen "Gelderlander" meer ben. Wat hoop en dromen betreft geef ik shahla gelijk....het is aan jou om de keus voor nog een kindje (of wat dan ook) te maken. Niet aan anderen.....Wees je eigen rechter.
Biebeltje....mooi stukje, veel helderder en opener dan je stukjes ervoor (zat toch een beetje de clown in, niet beledigend bedoeld hoor, ik herken haar alleen maar). Neem vooral de tijd om alle info die je krijgt te verwerken. Trek je eigen conclusies. En kijk naar wat jij nodig hebt, waar jij tegenaan loopt, wat jou ongelukkig maakt...enz, en zoek daar hulp bij.
Shahla,....zwaar hoor wat je schrijft over die ruzies tussen je kinderen en heel herkenbaar. Mijn zoon is ook adhd-er en licht autistisch. Ik kan hele boeken schrijven over de schijnende dingen die ik met hem meegemaakt heb. Bijvoorbeeld dat niemand op zijn verjaardag wilde komen toen hij 5 werd, omdat ze hem maar raar vonden. (snijdt nog door mijn ziel). Echter, ondanks zijn handicaps...is het een fantastische jongen geworden. Dat kan ik je meegeven. En die adhd is nu superhandig als er bijvoorbeeld verhuisd moet worden.
Wat betreft mijn operatie. Ik ging met een blindedarmontsteking de operatiekamer in. Toen ik bijkwam, bleken ze de helft van mijn dikke darm weggehaald te hebben omdat ze dachten dat er een tumor zat. Later bleek het difficulitus (of zoiets te zijn)...uitstulpingen die ontstoken waren geraakt. Geen ziekte van Crohn dus. Het is een ziekte voor oude mensen...(heb ik weer)
Het gesprek met de verpleegkundige ging goed..althans ik moet weer naar het GGZ in boxmeer (echt zo beperkt hier) en daar mezelf aanmelden voor een vers-training. Het begint pas in januari..en er is een wachtlijst..dus even afwachten. Het GGZ boxmeer had mij al een anti-stress cursus aangeboden, maar daar zat ik niet op te wachten. Dat heb ik een beetje bot afgekapt, dus ik vind het lullig om nu weer terug te moeten. Ga liever naar Nijmegen, maar dat kan dus niet zo makkelijk.
Er is nog zoveel meer te zeggen.....maar de tekst is al zolang, dus ff kappen maar..
liefs allemaal
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zaterdag 20 oktober 2007 om 15:30
Hai Meiden,
Er is inderdaad enorm veel geschreven. Ik vind het heel erg fijn om jullie stukjes te lezen (ook juist jouw verhaal Intiem! blijf schrijven hoor.) Wat Lin schrijft heb ik ook, het doet me verdriet dat we allemaal zo moeizaam ons hoofd boven water kunnen houden.
Er is me te veel geschreven, ik heb nu echt geen ruimte in mijn hoofd om er goed over na te denken. Dat spijt me, komt wel weer.
Shahla wat lijkt me dat zwaar voor je, dat je kids zo moeilijk met elkaar overweg kunnen. Maar vooral de druk die je voelt naar de toekomst. Ik neem wederom mijn petje voor je af hoe je het redt.
Biebeltje, ik zie je verlangen naar duidelijkheid, is dat het? Goed dat je hulp gaat zoeken. Het labeltje is minder van belang (al snap ik dat je daar behoefte aan hebt)..
Lin67, fijn dat jij ook hier schrijft. Ik wil graag nog eens verder praten hoe jij daar mee omgaat, met 2 diagnoses, dus een psychische en verder een lichamelijke (chronische?) aandoening..
Meiden, ik worstel ook weer heel erg op het moment. Het gesprek bij het Uwv van de week leverde praktisch (&financieel) gezien de meest positieve uitkomst op (grotendeels afgekeurd eigenlijk), maar maakt mij ook in de war. Ik voel me zo verdrietig, ik wil dit allemaal niet. Ik weet gewoon soms niet meer waar ik het voor doe. Gisteren had ik ook een fijn maar heftig gesprek bij mijn therapie. Over mijn angst voor verlating, maar ook het projecteren wat ik vaak doe (ze vindt me stom -> nee, ik vind mezelf stom..).
Ook door jullie verhalen wordt ik getriggerd, vooral mijn verlatingsangst is heftig (naar mijn vriend toe, naar therapie).
Ik heb net als jullie zo'n hoop op een ander soort leven, en dan in dubbel opzicht. Want ook mijn lichamelijke klachten beperken mij heel erg. Als ik dan tenminste nog 'normaal' zou kunnen denken/ voelen, zou ik het makkelijker kunnen hebben en meer kunnen genieten van wat er wel is. Soms heb ik echt het gevoel dat het niet over mijn leven gaat. Ik kan gewoon niet met mezelf door 1 deur (ik heb weer een paar slechte dagen, van een afstandje gezien maak ik wel stapjes vooruit hoor).. Ik ben bang voor de toekomst, ook door mijn gezondheid.
Intiem heb je het therapiegesprek niet opgenomen? Ik heb het altijd op een bandje zodat ik het nog eens kan afluisteren. Ook zou ik haar gewoon nog eens vragen naar een officiele diagnose. Dat geeft je in dat opzicht wat rust denk ik. Ik weet het niet zo goed onder woorden te brengen nu maar ik voel erg met je mee wat betreft je twijfels over je diagnose, en ook hoe je nu verder moet, en het je niet willen of kunnen neerleggen bij de situatie zoals hij nu is. Ik ben ook zo bang dat als de therapie op een gegeven moment stopt dat dat het eindpunt is, en ik wil een heel ander eindpunt. Bij mij is het ook erg de angst om het weer alleen te moeten doen. We moeten ons hier ook niet bij neerleggen toch? Ik merk bij mezelf soms ook een sterke kant die ik toch echt nog meer naar voren wil laten komen.
Ik denk aan jullie. Tot later.
Er is inderdaad enorm veel geschreven. Ik vind het heel erg fijn om jullie stukjes te lezen (ook juist jouw verhaal Intiem! blijf schrijven hoor.) Wat Lin schrijft heb ik ook, het doet me verdriet dat we allemaal zo moeizaam ons hoofd boven water kunnen houden.
Er is me te veel geschreven, ik heb nu echt geen ruimte in mijn hoofd om er goed over na te denken. Dat spijt me, komt wel weer.
Shahla wat lijkt me dat zwaar voor je, dat je kids zo moeilijk met elkaar overweg kunnen. Maar vooral de druk die je voelt naar de toekomst. Ik neem wederom mijn petje voor je af hoe je het redt.
Biebeltje, ik zie je verlangen naar duidelijkheid, is dat het? Goed dat je hulp gaat zoeken. Het labeltje is minder van belang (al snap ik dat je daar behoefte aan hebt)..
Lin67, fijn dat jij ook hier schrijft. Ik wil graag nog eens verder praten hoe jij daar mee omgaat, met 2 diagnoses, dus een psychische en verder een lichamelijke (chronische?) aandoening..
Meiden, ik worstel ook weer heel erg op het moment. Het gesprek bij het Uwv van de week leverde praktisch (&financieel) gezien de meest positieve uitkomst op (grotendeels afgekeurd eigenlijk), maar maakt mij ook in de war. Ik voel me zo verdrietig, ik wil dit allemaal niet. Ik weet gewoon soms niet meer waar ik het voor doe. Gisteren had ik ook een fijn maar heftig gesprek bij mijn therapie. Over mijn angst voor verlating, maar ook het projecteren wat ik vaak doe (ze vindt me stom -> nee, ik vind mezelf stom..).
Ook door jullie verhalen wordt ik getriggerd, vooral mijn verlatingsangst is heftig (naar mijn vriend toe, naar therapie).
Ik heb net als jullie zo'n hoop op een ander soort leven, en dan in dubbel opzicht. Want ook mijn lichamelijke klachten beperken mij heel erg. Als ik dan tenminste nog 'normaal' zou kunnen denken/ voelen, zou ik het makkelijker kunnen hebben en meer kunnen genieten van wat er wel is. Soms heb ik echt het gevoel dat het niet over mijn leven gaat. Ik kan gewoon niet met mezelf door 1 deur (ik heb weer een paar slechte dagen, van een afstandje gezien maak ik wel stapjes vooruit hoor).. Ik ben bang voor de toekomst, ook door mijn gezondheid.
Intiem heb je het therapiegesprek niet opgenomen? Ik heb het altijd op een bandje zodat ik het nog eens kan afluisteren. Ook zou ik haar gewoon nog eens vragen naar een officiele diagnose. Dat geeft je in dat opzicht wat rust denk ik. Ik weet het niet zo goed onder woorden te brengen nu maar ik voel erg met je mee wat betreft je twijfels over je diagnose, en ook hoe je nu verder moet, en het je niet willen of kunnen neerleggen bij de situatie zoals hij nu is. Ik ben ook zo bang dat als de therapie op een gegeven moment stopt dat dat het eindpunt is, en ik wil een heel ander eindpunt. Bij mij is het ook erg de angst om het weer alleen te moeten doen. We moeten ons hier ook niet bij neerleggen toch? Ik merk bij mezelf soms ook een sterke kant die ik toch echt nog meer naar voren wil laten komen.
Ik denk aan jullie. Tot later.
zaterdag 20 oktober 2007 om 23:32
Lieve Robin, ik ben net pas thuis en ga gelijk door naar mijn bedje. Morgen drukke dag, maar wil je echt heel even laten weten dat ik aan je denk en je heel veel knuffels toezend (ik heb geen smileys e.d.). Ik hoop echt dat je een beetje mild naar jezelf toe kunt zijn. Je bent zo lief voor en naar anderen en als het op jezelf neerkomt vaak zo hard. Het is niet erg dat je je angsten hebt, mettertijd zullen ze beter voor je te hanteren worden. Je zit momenteel in een erg moeilijke en emotionele tijd met heftige therapie. Dat vraagt al je energie en die moet je ook echt voor jezelf gebruiken. Als je merkt dat (onze) zware verhalen je neer kunnen halen in stemming, moet je misschien gewoon even beter voor je eigen gezondheid kiezen. Of heel bewust kiezen om er erg overheen te lezen. Laat het zware maar eventjes daar, jij hebt nu genoeg aan jezelf! Kop op meissie, schrijf lekker van je af. Ik snap je verdriet echt heel erg goed. Maar omdat je nu zo erg bezig bent met wat ben ik, wie ben ik, voor nu, voor later, voor altijd? etc, dat zijn moeilijke en angstige vragen die je stemming makkelijk naar beneden kunnen halen. Vandaag is de dag die je leeft, echt alleen maar vandaag.
Knuf!
Knuf!
zondag 21 oktober 2007 om 16:07
Whehehehe!!!! Heel stuk getypt, bijna klaar, loopt internet explorer vast. Normaal heb ik dan zoiets van laat maar, maar nu toch nog even een snelle impressie:
Robin: Heel veel sterkte!!! Dikke knuffel, verwen jezelf!!!
Intiem, dat is wel even rot om te horen allemaal. En ik snap je gevoel ook wel. Soort van erkenning/identeit zoeken (toch?)
Shahla, ik vind het getuigen van immense kracht om zo'n beslissing te nemen omtrent het welzijn van je kinderen!!!
Dames, ik vind jullie stuk voor stuk wijze tantes!!
E nu ga ik eten...
Robin: Heel veel sterkte!!! Dikke knuffel, verwen jezelf!!!
Intiem, dat is wel even rot om te horen allemaal. En ik snap je gevoel ook wel. Soort van erkenning/identeit zoeken (toch?)
Shahla, ik vind het getuigen van immense kracht om zo'n beslissing te nemen omtrent het welzijn van je kinderen!!!
Dames, ik vind jullie stuk voor stuk wijze tantes!!
E nu ga ik eten...
zondag 21 oktober 2007 om 21:10
Balen is dat he Biebeltje. Ik kan dan zo boos worden, dat ik echt de neiging krijg om de computer door het raam te pleuren grrrrr. Maar ja, je doet er niks aan (ja, van leren en alles honderd keer saven terwijl je typt).
Vandaag en gisteren drukke dag achter de kiezen. Ik heb een soort houws warming feestje georganiseerd (ja, ik woon er dan al wel officieel vanaf augustus, maar moest eerst even rust vinden). En ik ha d eht nogal dom georganiseerd, nl. veeeels te laat. Dus ik heb pas halverwege deze week de uitnodigingen de duer uitgedaan, waardoor de meesten pas twee dagen geleden het precieze hoe en wat wisten. Ik had in de aanloop ernaar toe wel eens wat laten vallen, maar ja, dan blijft het zo vaag. Nog een gelukje dat toch bijna iedereen er was. Ik vond het erg leuk en was blij dat het toch nog droog bleef. Met de vuurkorf buiten in de tuin, was/werd het toch nog een beetje een buitenfeestje (want vuur trekt, da's het gave van een vuurkorf, iedereen komt toch buiten koffie leuten, hoe koud het ook is). En daardoor pastte gelukkig iedereen in mijn huis en daar had ik een beetje op gehoopt. Maar het had net zo goed keihard kunnen regenen en dan had ik een klein probleempje gehad toch wel.
Dus ook kort door de bocht georganiseerde feestjes kunnen met een beetje mazzel erg goed uitpakken. En nu staat de afwasmachine te reutelen, de boel is aan kant en heb ik de stress aan de kant (want stiekem geeft zo'n feestje in het vooruitzicht ook wel een beetje stress). Ik ga zometeen met de beentjes omhoog, denk ik. Of in ieder geval beetje ontspannen en koffie drinken. Morgen is het hopelijk weer een beetje rustige en overzichtelijke dag (echt hectisch zo'n weekend voor een feest) en is dochter ook gewoon thuis bij mij. Moet ook wel, want ik vond het afgelopen week echt te druk voor haar. Nu weer een beetje normaal doen zeg maar. Dan ga ik er morgen eens voor zitten en op jullie reageren. Lekker slapen straks!
Vandaag en gisteren drukke dag achter de kiezen. Ik heb een soort houws warming feestje georganiseerd (ja, ik woon er dan al wel officieel vanaf augustus, maar moest eerst even rust vinden). En ik ha d eht nogal dom georganiseerd, nl. veeeels te laat. Dus ik heb pas halverwege deze week de uitnodigingen de duer uitgedaan, waardoor de meesten pas twee dagen geleden het precieze hoe en wat wisten. Ik had in de aanloop ernaar toe wel eens wat laten vallen, maar ja, dan blijft het zo vaag. Nog een gelukje dat toch bijna iedereen er was. Ik vond het erg leuk en was blij dat het toch nog droog bleef. Met de vuurkorf buiten in de tuin, was/werd het toch nog een beetje een buitenfeestje (want vuur trekt, da's het gave van een vuurkorf, iedereen komt toch buiten koffie leuten, hoe koud het ook is). En daardoor pastte gelukkig iedereen in mijn huis en daar had ik een beetje op gehoopt. Maar het had net zo goed keihard kunnen regenen en dan had ik een klein probleempje gehad toch wel.
Dus ook kort door de bocht georganiseerde feestjes kunnen met een beetje mazzel erg goed uitpakken. En nu staat de afwasmachine te reutelen, de boel is aan kant en heb ik de stress aan de kant (want stiekem geeft zo'n feestje in het vooruitzicht ook wel een beetje stress). Ik ga zometeen met de beentjes omhoog, denk ik. Of in ieder geval beetje ontspannen en koffie drinken. Morgen is het hopelijk weer een beetje rustige en overzichtelijke dag (echt hectisch zo'n weekend voor een feest) en is dochter ook gewoon thuis bij mij. Moet ook wel, want ik vond het afgelopen week echt te druk voor haar. Nu weer een beetje normaal doen zeg maar. Dan ga ik er morgen eens voor zitten en op jullie reageren. Lekker slapen straks!
zondag 21 oktober 2007 om 22:27
Mijn dochter is weer naar huis. Als ze hier is, slaapt ze altijd bij mij op de kamer in hetzelfde bed. Is groot genoeg en dat vinden wij gezellig omdat we elkaar natuurlijk niet zo heel vaak zien. Dus als ik straks naar boven ga, zal ik wel even slikken dat ze er niet is.
Meiden, ik vind het ontzettend fijn dat jullie hier ook zijn en schrijven.
Het lukt me niet altijd overal op in te gaan of soms kom ik er veel later nog eens op terug maar ik wilde toch even mijn waardering uitspreken.
Morgen moet ik werken dus ik ga nog even een spelletje doen online en dan lekker naar bed.
Meiden, ik vind het ontzettend fijn dat jullie hier ook zijn en schrijven.
Het lukt me niet altijd overal op in te gaan of soms kom ik er veel later nog eens op terug maar ik wilde toch even mijn waardering uitspreken.
Morgen moet ik werken dus ik ga nog even een spelletje doen online en dan lekker naar bed.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 22 oktober 2007 om 02:51
het is zover....het doet zo'n pijn........
mijn vriend en ik waren uit eten geweest....eenmaal thuis...deed hij iets wat ik niet leuk vond, en dat vond hij weer niet leuk...dus alleen naar bed, boos op mij, mij afwijzend....terwijl hij weet dat ik echt niet kan slapen als wij ruzie hebben....janken, janken....wanhopig, morgen om half 10 een gesprek met de arbeidsdeskundige, waar ik niet meer op gerekend had....ik moet slapen, hij bekommerd zich totaal niet om mij, voel me zo afgewezen... wat hij deed was iets waarmee hij mij jaren geleden ook zo mee afgewezen heeft, meerdere keren......dus de pijn nu en de herinnering.....ik hou het gewoon niet meer....hij slaapt en ik verga echt van de pijn. En het ging juist wat beter de laatste dagen omdat ik beter geslapen had......waarom.....het doet echt pijn....dat hij mij afwijst om zoiets onbelangrijks, mijn slaap, mijn pijn en mijn gesprek morgen niet belangrijk vind...........als ik naast hem ga liggen janken, wordt hij alleen maar wakker en nog bozer......wat moet ik nou? Hoe komen jullie uit de pijn, als het zo heftig is? Ik kan echt geen afwijzing verdragen....zo vlak voor het slapen gaan.........als er geen mogelijkheid meer is om het recht te zetten..........ik blijf maar janken, soms even niet, en dan begint het weer..........................en hij slaapt gewoon.................voel me zo alleen..................kan niets meer relativeren....niets meer...........voel alleen die intense pijn dat ik het moet afleggen, weer afleggen tegen zoiets stoms..................
mijn vriend en ik waren uit eten geweest....eenmaal thuis...deed hij iets wat ik niet leuk vond, en dat vond hij weer niet leuk...dus alleen naar bed, boos op mij, mij afwijzend....terwijl hij weet dat ik echt niet kan slapen als wij ruzie hebben....janken, janken....wanhopig, morgen om half 10 een gesprek met de arbeidsdeskundige, waar ik niet meer op gerekend had....ik moet slapen, hij bekommerd zich totaal niet om mij, voel me zo afgewezen... wat hij deed was iets waarmee hij mij jaren geleden ook zo mee afgewezen heeft, meerdere keren......dus de pijn nu en de herinnering.....ik hou het gewoon niet meer....hij slaapt en ik verga echt van de pijn. En het ging juist wat beter de laatste dagen omdat ik beter geslapen had......waarom.....het doet echt pijn....dat hij mij afwijst om zoiets onbelangrijks, mijn slaap, mijn pijn en mijn gesprek morgen niet belangrijk vind...........als ik naast hem ga liggen janken, wordt hij alleen maar wakker en nog bozer......wat moet ik nou? Hoe komen jullie uit de pijn, als het zo heftig is? Ik kan echt geen afwijzing verdragen....zo vlak voor het slapen gaan.........als er geen mogelijkheid meer is om het recht te zetten..........ik blijf maar janken, soms even niet, en dan begint het weer..........................en hij slaapt gewoon.................voel me zo alleen..................kan niets meer relativeren....niets meer...........voel alleen die intense pijn dat ik het moet afleggen, weer afleggen tegen zoiets stoms..................
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
maandag 22 oktober 2007 om 12:12
door iets te doen wat ik echt niet leuk vind....vervolgens boos te worden omdat ik het niet leuk vind...niet meer samen naar bed te willen...afwijzend doet: zo van: maakt niet uit dat je huilt, dat je niet kan slapen, dat je een belangrijk gesprek hebt.......Ik heb de hele nacht gejankt......op geen enkel moment kom hem dat iets schelen....Ik ben alleen naar de arbeidsdeskundige gegaan (zonder geslapen te hebben of hooguit een uurtje)....hij vroeg vanmorgen niet eens of en hoe het met mij ging....kreeg alleen een sneer "he, hoe laat moeten we naar dat gesprek" (op een rottoon)
Thuisgekomen, ook niet vragen hoe het met mij gaat.......nee veel erger...hij is weggegaan zonder te zeggen waarheen en zonder zijn telefoon mee te nemen....het gaat dus maar door.....complete paniek
Thuisgekomen, ook niet vragen hoe het met mij gaat.......nee veel erger...hij is weggegaan zonder te zeggen waarheen en zonder zijn telefoon mee te nemen....het gaat dus maar door.....complete paniek
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
maandag 22 oktober 2007 om 12:50
Lin, ik weet niet zo goed wat te zeggen. Pfff, da's alweer een tijd geleden dat mijn paniek zo heftig was omdat mijn vriend mij afwees. Kan het me nog wel voor de geest halen, maar tis een beetje vaag in mijn hoofd als ik eraan terug denk, omdat het (gelukkig) alweer een tijd terug is.
Je kunt er helaas niks aan doen om het anders te maken. Probeer heel erg te focussen op wat je moet doen. Afspraak, misschien nog een afspraak, boodschappen, etc. Dus hele practische zaken en probeer het denken telkens stop te zetten. Kun je je een denkbeeldige pauzeknop voorstellen waar je iets mee kunt? Telkens als het terug je hoofd insluipt op pauze drukken.
Mocht het niet werken dat je je vriend op korte termijn ziet en het uitgesproken krijgt, probeer er dan even voor te gaan zitten en alles in blokken (dus er gebeurde dit, toen gebeurde er dat en toen deed jij zo en ik voelde dat > een beetje vanuit het perspectief van een buitenstaander, als iemand die het aanschouwt. Dus niet vanuit je eigen heftige gevoelens) te verdelen en te beschrijven. dat kan helpen om orde te brengen in je gedachten en gevoelens en ook om het te verwerken.
Dus probeer even echt heel erg practisch te zijn, van A naar B naar C. Stilstaan bij je stappen. Dat helpt mij om de dag door te komen. En als ik wat gekalmeerd ben, ga ik vaak ook nog even proberen wat te slapen. Want dat vreet energie en ik ben dan vaak bekaf.
Denk je dat je dat kunt, het een beetje beheersen en in stukjes knippen?
Sterkte meis.
Je kunt er helaas niks aan doen om het anders te maken. Probeer heel erg te focussen op wat je moet doen. Afspraak, misschien nog een afspraak, boodschappen, etc. Dus hele practische zaken en probeer het denken telkens stop te zetten. Kun je je een denkbeeldige pauzeknop voorstellen waar je iets mee kunt? Telkens als het terug je hoofd insluipt op pauze drukken.
Mocht het niet werken dat je je vriend op korte termijn ziet en het uitgesproken krijgt, probeer er dan even voor te gaan zitten en alles in blokken (dus er gebeurde dit, toen gebeurde er dat en toen deed jij zo en ik voelde dat > een beetje vanuit het perspectief van een buitenstaander, als iemand die het aanschouwt. Dus niet vanuit je eigen heftige gevoelens) te verdelen en te beschrijven. dat kan helpen om orde te brengen in je gedachten en gevoelens en ook om het te verwerken.
Dus probeer even echt heel erg practisch te zijn, van A naar B naar C. Stilstaan bij je stappen. Dat helpt mij om de dag door te komen. En als ik wat gekalmeerd ben, ga ik vaak ook nog even proberen wat te slapen. Want dat vreet energie en ik ben dan vaak bekaf.
Denk je dat je dat kunt, het een beetje beheersen en in stukjes knippen?
Sterkte meis.
maandag 22 oktober 2007 om 12:52
Sorry, maar dat vind ik ronduit respectloos gedrag van hem. Ik kan me best voorstellen als hij moe wordt van bepaald gedrag van jou, maar op deze manier wordt het er niet beter op.
Mijn man heeft de regel gesteld dat wij nooit naar bed gaan zonder elkaar goede nacht te wensen en elkaar goedenacht te zoenen. Niet met ruzie naar bed, want je weet nooit of je de volgende dag wel wakker wordt. (En ik ging dus altijd boos liggen mokken in bed).
Heeft hij dit gedrag altijd al gehad? Of is het wat recentelijks?
Mijn man heeft de regel gesteld dat wij nooit naar bed gaan zonder elkaar goede nacht te wensen en elkaar goedenacht te zoenen. Niet met ruzie naar bed, want je weet nooit of je de volgende dag wel wakker wordt. (En ik ging dus altijd boos liggen mokken in bed).
Heeft hij dit gedrag altijd al gehad? Of is het wat recentelijks?
maandag 22 oktober 2007 om 13:09
biebeltje, ik ben het in principe met je eens. Maar mijn vriend zijn ook zulke heethoofden, dat wij regelmatig zeer pissig op elkaar gaan slapen. Dat gebeurt zowel van mijn kant als van zijn kant. Ik heb mijn vriend in het verleden net zo getergd als de man van Lin nu ook doet. en andersom heeft mijn vriend mij net zo getergd als ik deed. Wij waren beide schuldig aan grote emotionele drama's, waarbij we schreeuwend en jankend en schreeuwend en jankend en compleet over de zeik de nacht ingingen. Meestal was het een van ons 2 die dan compleet over de zeik was en de ander die tergend boos was. Kortom, niet leuk! Mijn vriend en ik hebben ooit beloofd dat we niet meer zo met elkaar omgaan en dat we altijd, maar dan ook altijd de communicatielijnen openhouden. Dit heeft erg veel geholpen op gebied van complete hysterie (want dat wordt je als je je zo verschrikkelijk de deur gewezen voelt). Wellicht wordt het tijd dat Lin ook probeert zo'n afspraak te maken met haar man.
Maar voor nu/vandaag eerst de dag door zien te komen!
Maar voor nu/vandaag eerst de dag door zien te komen!
maandag 22 oktober 2007 om 13:42
Sjonge wat een ellende zeg. Ik vind het echt dapper dat jullie nog steeds kunnen doorgaan en elkaar kunnen steunen.
Ik wilde hier even heen om te schrijven maar word steeds zo geconfronteerd met bepaalde dingen dat ik er soms moedeloos van word.
Haha, klinkt wat dramatisch maar... zo voelt het soms ook!
Vanmiddag heb ik een afspraak met iemand van GGZ, via huisarts. Ik ben redelijk trots op mezelf dat ik de stap heb gezet. Zo lang uit gesteld. En vorige week naar h.a. gegaan, mijn verhaal daar gedaan en toen ik een afspraak moest maken via de assistent ben ik weer afgehaakt. Ik kon pas in december terecht, toen heb ik gezegd dat dat te lang duurde en dat ik zelf wel wat ging regelen.
Stom hè?! Kennen jullie dat? Dat je zelfzorg echt tot een bijna nulpunt daalt?
Ik zorg wel goed voor mezelf op hygienisch gebied en wat eten betreft ook nog wel maar dingen zoals huisarts, fysiotherapeut (nu al 3x afgebeld) enz. die komen er maar niet doorheen.
Nou, voor nu laat ik het hier weer bij. Kan wel vertellen dat ik weer halve weekend ruzie heb lopen maken en me heb lopen ergeren aan heel normale dingen van m'n vriend maar als ik jullie verhalen lees dan vallen die van mij in het niet en dan denk ik zelf ook: Mens waar maak je je toch druk om!
Maar ik maak me err wel druk om en kan dat niet tegenhouden.
Voor jullie allemaal: Heel veel sterkte!
(ps: lin67, kun je ook ergens terecht met je paniek enz? Iemand om te praten ofzo?)
Ik wilde hier even heen om te schrijven maar word steeds zo geconfronteerd met bepaalde dingen dat ik er soms moedeloos van word.
Haha, klinkt wat dramatisch maar... zo voelt het soms ook!
Vanmiddag heb ik een afspraak met iemand van GGZ, via huisarts. Ik ben redelijk trots op mezelf dat ik de stap heb gezet. Zo lang uit gesteld. En vorige week naar h.a. gegaan, mijn verhaal daar gedaan en toen ik een afspraak moest maken via de assistent ben ik weer afgehaakt. Ik kon pas in december terecht, toen heb ik gezegd dat dat te lang duurde en dat ik zelf wel wat ging regelen.
Stom hè?! Kennen jullie dat? Dat je zelfzorg echt tot een bijna nulpunt daalt?
Ik zorg wel goed voor mezelf op hygienisch gebied en wat eten betreft ook nog wel maar dingen zoals huisarts, fysiotherapeut (nu al 3x afgebeld) enz. die komen er maar niet doorheen.
Nou, voor nu laat ik het hier weer bij. Kan wel vertellen dat ik weer halve weekend ruzie heb lopen maken en me heb lopen ergeren aan heel normale dingen van m'n vriend maar als ik jullie verhalen lees dan vallen die van mij in het niet en dan denk ik zelf ook: Mens waar maak je je toch druk om!
Maar ik maak me err wel druk om en kan dat niet tegenhouden.
Voor jullie allemaal: Heel veel sterkte!
(ps: lin67, kun je ook ergens terecht met je paniek enz? Iemand om te praten ofzo?)
maandag 22 oktober 2007 om 14:09
Search, bij mij duurt het ook eeuwen voordat ik met iets naar de huisarts stap. Heb gelukkig een paar vriendinnen die dan gaan lopen pushen waardoor ik uiteindelijk maar ga...
En ik ben van het weekend ook flink aan het provoceren geweest thuis. Puur om maar een reactie van manlief uit te lokken waardoor ik me anders zou voelen dan wat ik het hele weekend voelde (kan het niet omschrijven, maar alles (woede, verdriet) was beter dan dat gevoel).
Nu achteraf wel grappig: we moesten de was en rondslingerende kleding opvouwen. Eerst lopen weigeren als een klein kind (NEE!). Vervolgens een beetje wezenloos op bed gaan liggen (waar manlief dus eigenlijk de kleding wilde gaan opvouwen, dus lag al aardig in de weg). Vervolgens als een schildpad bovenop de kledingstapel gaan zitten zodat manlief er niet meer bij kon. Kortom, heel vervelend dus. Toen was hij uiteindelijk klaar, maar het bankje bij het bed lag natuurlijk nog helemaal vol met mijn troep. Manlief aan de PC. Ik alles op de grond gegooid: Zo, is dit goed? Ja, als het bankje maar leeg was. Nou, die was leeg, want alles lag nu op de grond.
Uiteindelijk heb ik wel alles weer netjes opgevouwen en in de kast gelegd, maar daar ging dus wel een paar uur overheen...
En manlief ging absoluut niet op mijn provocerende gedrag in (aan de ene kant natuurlijk heel goed, maar aan de andere kant voor mij heel vervelend omdat ik met dat rotgevoel bleef zitten)
En ik ben van het weekend ook flink aan het provoceren geweest thuis. Puur om maar een reactie van manlief uit te lokken waardoor ik me anders zou voelen dan wat ik het hele weekend voelde (kan het niet omschrijven, maar alles (woede, verdriet) was beter dan dat gevoel).
Nu achteraf wel grappig: we moesten de was en rondslingerende kleding opvouwen. Eerst lopen weigeren als een klein kind (NEE!). Vervolgens een beetje wezenloos op bed gaan liggen (waar manlief dus eigenlijk de kleding wilde gaan opvouwen, dus lag al aardig in de weg). Vervolgens als een schildpad bovenop de kledingstapel gaan zitten zodat manlief er niet meer bij kon. Kortom, heel vervelend dus. Toen was hij uiteindelijk klaar, maar het bankje bij het bed lag natuurlijk nog helemaal vol met mijn troep. Manlief aan de PC. Ik alles op de grond gegooid: Zo, is dit goed? Ja, als het bankje maar leeg was. Nou, die was leeg, want alles lag nu op de grond.
Uiteindelijk heb ik wel alles weer netjes opgevouwen en in de kast gelegd, maar daar ging dus wel een paar uur overheen...
En manlief ging absoluut niet op mijn provocerende gedrag in (aan de ene kant natuurlijk heel goed, maar aan de andere kant voor mij heel vervelend omdat ik met dat rotgevoel bleef zitten)
maandag 22 oktober 2007 om 19:08
Biebeltje, ik probeer erg hard te bedenken of ik echt specifiek dat gedrag heb gebruikt om aandacht af te leiden of ruzie uit te lokken. Maar ben eigenlijk wel een beetje verbaasd, want volgens mij (mag ik hopen) doe ik echt niet zo....tja, eigenlijk is dat best wel puberaal. Of vind je dat zelf niet?
Volgens mij (niet minder kinderachtig hoor, daar niet om) gaan onze stomme ruzies echt veel meer over woordenwisselingen en dat ik in mijn wanhoop of woede of wat dan ook lage dingen zeg, omdat die gevoelens zo'n bezit van mij nemen bijvoorbeeld. Of dat ik er zo niet tegen kan wat hij doet, dat ik wegga, mezelf opsluit of zoiets. Ik ga ook wel eens uit "protest" op bed liggen, maar dan lig ik daar meestal te janken.
Maar zal toch niet snel gaan stampvoeten, dreinen, dingen omver trekken die mijn vriend eigenlijk lief bedoelt. Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen, ik ben vaak ook niet leuk of lief of moeilijk of vervelend en doe weer hele andere stomme dingen. Maar wat jij doet herken ik helemaal niet. Dat komt op mij over als echt een beetje treiteren. Dit klikt vast lullig, maar ben gewoon echt erg benieuwd hoe jij er zelf tegenaan kijkt en of je dit niet een beetje onvolwassen vindt? Want je wil dit -mag ik aannemen- toch zelf niet om zo te doen?
Het staat al de hele middag open en heb het nog niet verstuurd. Ik hoop dat je mijn mening niet al te persoonlijk oppakt, maar meer dat ik echt oprecht benieuwd ben hoe je hier zelf tegenaan kijkt. Misschien doet verder iedereen het nl. wel en ben ik degene die daarin afwijkend is, kan ook hoor ; )
Volgens mij (niet minder kinderachtig hoor, daar niet om) gaan onze stomme ruzies echt veel meer over woordenwisselingen en dat ik in mijn wanhoop of woede of wat dan ook lage dingen zeg, omdat die gevoelens zo'n bezit van mij nemen bijvoorbeeld. Of dat ik er zo niet tegen kan wat hij doet, dat ik wegga, mezelf opsluit of zoiets. Ik ga ook wel eens uit "protest" op bed liggen, maar dan lig ik daar meestal te janken.
Maar zal toch niet snel gaan stampvoeten, dreinen, dingen omver trekken die mijn vriend eigenlijk lief bedoelt. Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen, ik ben vaak ook niet leuk of lief of moeilijk of vervelend en doe weer hele andere stomme dingen. Maar wat jij doet herken ik helemaal niet. Dat komt op mij over als echt een beetje treiteren. Dit klikt vast lullig, maar ben gewoon echt erg benieuwd hoe jij er zelf tegenaan kijkt en of je dit niet een beetje onvolwassen vindt? Want je wil dit -mag ik aannemen- toch zelf niet om zo te doen?
Het staat al de hele middag open en heb het nog niet verstuurd. Ik hoop dat je mijn mening niet al te persoonlijk oppakt, maar meer dat ik echt oprecht benieuwd ben hoe je hier zelf tegenaan kijkt. Misschien doet verder iedereen het nl. wel en ben ik degene die daarin afwijkend is, kan ook hoor ; )
maandag 22 oktober 2007 om 19:46
Dank jullie wel voor jullie steun....ik ben er weer redelijk uit. Het lukte mijn vriend uiteindelijk om weer een beetje liefdevol te doen...en dat is echt het enige wat helpt.
Ik heb al zovaak gezegd dat we echt zonder ruzie moeten gaan slapen....maar als hij boos is, is hij boos....juist vaak als het bedtijd is, want dan zijn we beide moe, en gaat het dus sneller mis.
Hij begrijpt die hevigte emoties niet...voor hem ging het om een klein dingetje en moet ik maar vertrouwen hebben dat het de volgende dag weer goed komt. Voor hem is het een hoop gebler en dramma...Hij kan zich makkelijk afsluiten en blijft dan heel koel en heel afstandelijk.
Vroeger bleef ik uren tegen hem aan schreeuwen en janken. Constant maar herhalen wat er gebeurde, wat zeer deed....Hoe harder hij mij ging negeren, hoe harder ik begon te huilen en te herhalen wat zeer deed.
Nu doe ik dat niet meer (voor mijzelf is dat winst). Nu trek ik mij terug en probeer ik zelf de emotie stormen te doorstaan.....
Intiem, goede tip van die blokjes...daar kan ik wel wat mee.......
Ik zal mijn vriend wat dingen laten lezen waarin die emotie stormen (borderline) staan bescherven, misschien helpt dat
Ik heb al zovaak gezegd dat we echt zonder ruzie moeten gaan slapen....maar als hij boos is, is hij boos....juist vaak als het bedtijd is, want dan zijn we beide moe, en gaat het dus sneller mis.
Hij begrijpt die hevigte emoties niet...voor hem ging het om een klein dingetje en moet ik maar vertrouwen hebben dat het de volgende dag weer goed komt. Voor hem is het een hoop gebler en dramma...Hij kan zich makkelijk afsluiten en blijft dan heel koel en heel afstandelijk.
Vroeger bleef ik uren tegen hem aan schreeuwen en janken. Constant maar herhalen wat er gebeurde, wat zeer deed....Hoe harder hij mij ging negeren, hoe harder ik begon te huilen en te herhalen wat zeer deed.
Nu doe ik dat niet meer (voor mijzelf is dat winst). Nu trek ik mij terug en probeer ik zelf de emotie stormen te doorstaan.....
Intiem, goede tip van die blokjes...daar kan ik wel wat mee.......
Ik zal mijn vriend wat dingen laten lezen waarin die emotie stormen (borderline) staan bescherven, misschien helpt dat
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
maandag 22 oktober 2007 om 21:11
Hoi,
Vanmiddag bij iemand geweest die een afspraak voor me maakt bij de Riagg. Het leek hem toch verstandig om een onderzoek te doen naar waar mijn klachten vandaan komen en zo een evt. diagnose te stellen.
ik heb gevraagd waar hij aan dacht en hij vertelde me dat hij toch denkt aan een vorm van bordeline...
Aan de ene kant heb ik er 'zin in', dan weet ik waar ik aan toe ben, aan de andere kant krijg ik het spaans benauwd als ik er aan denk.
Ik werk met verschillende bordeline (en andere persoonlijkheids 'gestoorde') patienten en ik kan me met hen écht níet vergelijken. Gelukkig vertelde hij dat er zoveel soorten zijn en dat het verder geen directe gevolgen voor werk en opleiding zou hebben als de diagnose wel gesteld wordt. Het kan alleen maar beter worden... Dat zei hij en dat was wel ff een hart onder de riem.
Ook zei hij dat ik niet moet aarzelen om naar huisarts te gaan als ik denk dat ik medicatie voor slapen of anti-depressie nodig ben. Het duurt nog 4 a 5 weken voor ik terecht kan en als ik me beter zou voelen met medicatie zou ik dat niet moeten laten.
Ik weet het niet hoor... Ben blij dat ik gegaan ben maar van de andere kant denk ik: waar stort ik me nu weer in?
Mijn gevoel en verstand gaan zo weinig samen...
Nouja, tot zo ver mijn bijdrage aan dit topic
Sorry maar ik moest het even delen en heb nog geen zin het aan de grote klok te hangen voor er meer duidelijkheid is.
Bedankt dat ik hier mijn hart mag luchten en veel sterkte met alles!
Vanmiddag bij iemand geweest die een afspraak voor me maakt bij de Riagg. Het leek hem toch verstandig om een onderzoek te doen naar waar mijn klachten vandaan komen en zo een evt. diagnose te stellen.
ik heb gevraagd waar hij aan dacht en hij vertelde me dat hij toch denkt aan een vorm van bordeline...
Aan de ene kant heb ik er 'zin in', dan weet ik waar ik aan toe ben, aan de andere kant krijg ik het spaans benauwd als ik er aan denk.
Ik werk met verschillende bordeline (en andere persoonlijkheids 'gestoorde') patienten en ik kan me met hen écht níet vergelijken. Gelukkig vertelde hij dat er zoveel soorten zijn en dat het verder geen directe gevolgen voor werk en opleiding zou hebben als de diagnose wel gesteld wordt. Het kan alleen maar beter worden... Dat zei hij en dat was wel ff een hart onder de riem.
Ook zei hij dat ik niet moet aarzelen om naar huisarts te gaan als ik denk dat ik medicatie voor slapen of anti-depressie nodig ben. Het duurt nog 4 a 5 weken voor ik terecht kan en als ik me beter zou voelen met medicatie zou ik dat niet moeten laten.
Ik weet het niet hoor... Ben blij dat ik gegaan ben maar van de andere kant denk ik: waar stort ik me nu weer in?
Mijn gevoel en verstand gaan zo weinig samen...
Nouja, tot zo ver mijn bijdrage aan dit topic
Sorry maar ik moest het even delen en heb nog geen zin het aan de grote klok te hangen voor er meer duidelijkheid is.Bedankt dat ik hier mijn hart mag luchten en veel sterkte met alles!
