Borderline en aanverwante zaken II

Intiem we worstelen alledrie met genoeg thema's, dat is een ding wat zeker is.

Die verlatingsangst is iets wat altijd eigenlijk vrij onbewust was. Ik noem het nu verlatingsangst maar het is bij mij eigenlijk meer angst voor afwijzing. Dat kán natuurlijk gevolgd worden door verlating. Angst voor afwijzing komt dagelijks terug, waarbij ik projecteer op anderen dat ze me wel niks zullen vinden, en daarmee vraag ik vaak om bevestiging bij anderen. Doe ik dit wel goed, vind je me wel leuk, mooi etc? Een recent onderwerp waar ik veel over nadenk, dus kom er binnenkort vast nog op terug, het is mezelf nog niet helemaal helder.



Vandaag dus in het ziekenhuis besloten dat ik voorlopig even zo doorga met de medicatie. Ik had me goed voorbereid op het gesprek maar ga daar altijd met een beetje onvoldaan gevoel weg. Tenminste nu was dat zo, andere keren was ik zelfs vaak heel boos en overstuur in mezelf. Ik voel me altijd zo onbegrepen door die man(trouwens door veel artsen etc. hoor), zodat ik ook als ik daar zit lastig mijn verhaal kan doen, er slecht woorden aan kan geven. Vandaag viel het nog mee, ook omdat ik wat dingen op een briefje had geschreven.

Maargoed, ik vind het wel even lekker rustig dat de medicatie zo blijft. Ik heb genoeg aan mijn hoofd. Volgende week heb ik ook de keuring van het Uwv, daar heb ik wel stress van hoor.

Had je een lekker rustig dagje Shahla? Kan geen kwaad hé. In welke zin ging het bij jou beter toen je 150mg slikte? Bedoel je dat je toen wel beter toekwam aan het uitvoeren van bepaalde plannen of heeft dat er niet mee te maken? Je hebt gelijk, de toekomst is nu. Maar door zo naar 'later' uit te kijken of iig over na te denken verschuiven we misschien wel onze verantwoordelijkheden nu..?



liefs Robin

Wat balen zeg dat gedoe met het ziekenhuis Shahla! Echt irritant. Kan me voorstellen dat het je pissed maakt, maar volgens mij heb je je zegje aardig gedaan! Maargoed, je zit wel met de ellende helaas.. Fijn dat je wel even met de juf hebt kunnen babbelen. En wie weet maakt haar anti-roken-'les' wel indruk op je zoon. Ik hoop het.



Wat die angst voor afwijzing betreft heb ik het juist heel erg bij personen waarom ik geef en juist niet bij instanties. Bij instanties kan ik me wel kwaad maken als ik naar mijn idee onrechtmatig behandeld word, of als mijn geduld op de proef wordt gesteld, maar ik ervaar dat denk ik anders dan jij (wat minder persoonlijk?).



Je hebt gelijk, het is zeker weten projectie bij mij. Ik ben bang dat anderen mij niks vinden, mij kritiek geven, vinden dat ik het niet goed doe, niet van mij houden en ga zo maar door, omdat ik zelf zo denk. Soms heb ik het idee dat anderen mij een 'ik' geven. Dus als ik hun liefde/ waardering verlies, wat blijft er dan over..Zoiets? Het moet uit mezelf gaan komen en ik heb daar ook meestal wel vertrouwen in, maar dat heeft natuurlijk veel tijd nodig. Dus zoals jij daarmee omgaat gaat me op korte termijn niet lukken vrees ik



Ja ik denk dat dat een goed idee is om te doen bij die arts. Mijn 1e reactie is wel zoiets van: 'laat dan ook maar zitten ook', maar daar help ik mezelf ook niet mee. Ik ken hem alleen niet zo goed en ik ga eigenlijk alleen naar hem voor de medicatie (niet voor therapie ofzo), dus dat maakt het wel spannend, maar voor de volgende keer hou ik het in mijn gedachten..

Haihai, manneman, mag ik effe van wal steken? Ben er nog helemaal shakey van...

en het is wel toepasselijk in het kader van verantwoordelijkheid nemen voor nu of in de toekomst (en sluit ook wel mooi aan bij jouw keuringstress Robin).



Want ik heb mijn eigen onverwachte 'keuring' achter de rug. Nu ben ik samen met jullie al een tijdje aan het schrijven over hoe het met me gaat ( al een tijdje best stabiel al zeg ik het zelf) en dat ik mijn leven nu wel zodanig ingericht vind (creche indicatie, hulp in huishouding, RIBW, af en toe een gesprekje met GGZ, etc.) dat ik hierbij mijn hoofd redelijk boven water kan houden. Ik heb ook -net als jullie- wel eens gebrainstormed over de toekomst en wat we nu wel of niet kunnen verwachten van onszelf. Hoe ziek ben je nu feitelijk en is dat een statisch gegeven en wat moet je daarom wel of niet laten en noem maar op.

Ook heb ik al meermalen geschreven over de relatie crisissen met mijn lief en dat ik daar dus relatie therapie voor heb aangevraagd. Ook heb ik verteld over mijn verhuizing en wat ik met mijn oude peut heb besproken om in mijn nieuwe woonplaats voorlopig aan vast te houden. Dus, besproken om therapie vast te houden en door te zetten om te zorgen voor een stabiele voorzetting van de lijn die we in Nijmegen (oude woonplaats) hadden uitgezet. En als dat een langere tijd stabiel blijft, bekijken of en hoe we gaan afbouwen, etc.



Nou ja, nu heb ik in mijn nieuwe woonplaats mijn nieuwe peut 2 x gesproken en helemaal geen rare dingen gezegd. Beetje samengevat hoe ik vond dat het ging (veel geleerd, leventje aardig onder controle als ik zorg dat ik mijn stabiliteit vasthou etc.), de insteek van mijn oude peut en mij, dat ik heel erg graag relatietherapie wil (ergo, ik hang er mijn toekomst een beetje aan op, zo ontzettend zit ik ermee in mijn maag maar goed), want dat ik nu eventjes niet meer weet hoe het anders verder moet tussen ons.



-even tussendoor gegeten-



Mijn peut zou dit dan gaan voorleggen in het behandelteam. Zij heeft toen wel tegen mij gezegd dat relatietherapie dan zou komen ipv individuele therapie. Vond ik prima, want zoveel therapie wil ik helemaal niet (ik wil juist beetje afbouwen) en ik wil graag dat naar ons als stel gekeken wordt en niet naar mij als zijnde psychisch geval (zoals mijn conflict met de vorige relatietherapeut). Dus een objectievere insteek vind ik prettiger. Daarnaast heeft peut toen ook tegen mij gezegd dat we -als relatietherapie goedgekeurd werd- dan tzt moesten evalueren of ik daarna verder ging als client bij hun in de langeduurzorg (geen idee hoe die categorie heet) of dat de hulpverlening zou moeten stoppen. Leek me prima om dat dan tegen die tijd te evalueren.



Ik heb er eigenlijk (stom misschien) geen enkele seconde over getwijfeld dat mijn relatietherapie aanvraag wel eens afgewezen zou kunnen worden. Voor mijn gevoel is het zo noodzakelijk en staan we samen zo vaak op springen, is het hebben van die/een (?) relatie voor mij uberhaupt al vrij heftig etc. Dus ik dacht dat ik alle reden van de wereld had. Peut zou iig contact met me opnemen na haar vakantie om te vertellen of en hoe met die relatietherapie en als dat lang zou duren of we nog een tussentijdse (individuele) afspraak zouden maken.



Belt ze me vandaag op dat ik ben besproken in het behandelteam en dat ze me wil meedelen dat 'men' (die ik nog nooit gezien heb) vindt dat ik eigenlijk niet (meer) thuishoor bij de GGZ, omdat 'ze' me gezond vinden. Ik ben geen psychiatrisch geval (meer?) en ik doe het eigenlijk hartstikke goed, etc. In eerste instantie heb ik het hele verhaal stamelend aangehoord en toen ik (mijn tranen verbijtend) wat lauw reageerde. toen vroeg peut: "Goh, maar ben je dan niet blij? Ik dacht dat je wel trots zou zijn op zo'n goed nieuws!?"



Ik begon te huilen (ik was zo ontzettend van slag, dat geloof je gewoon niet) en zei dat ik het allemaal niet begreep. Dat ik dacht dat ik teruggebeld zou worden over de relatietherapie aanvraag en dat het nu inene een individuele keuring betrof. En dat ik niet begreep dat ze me hierover belde om dit te vertellen en waarom ze dit dan niet met me had besproken in een individueel gesprek (ipv telefonisch) en dat ik niet snapte waarom de relatietherapie niet goedgekeurd werd, omdat we afgelopen maand weer zoveel stress hebben gehad en blaaaaa. Peut vertelde me dat ze/het team (?) dacht dat de relatiestress waarschijnlijk bij ons hoorde (immers, al 12 jaar een relatie en het is altijd al zo geweest), dat het waarschijnlijk onze karakters waren en dat ze betwijfelde of therapie daarin zinvol was. Zeker bij hun (hun is dus kennelijk een bepaald soort afdeling -psychiatrie?- waar ik niks meer te zoeken heb). Ik zou dan via de eerstelijnszorg zelf relatietherapie kunnen regelen.



Zo BAM BATS. Ik wist niet wat ik hoorde en ik was finaal over mijn toeren. Ik begreep deze plotselinge insteek echt niet! Ze viel me er zo rauw mee op mijn dak! Ik zat te huilen aan de telefoon en toen zei ze dat ik waarschijnlijk zo reageerde, omdat ik al zo lang in therapie zat en dat ik nu bang was geworden (duh, wat denk je zelf! Natuurlijk ben ik bang! Ik schrik me het leplazerus, dat doe je toch niet zo...!!!!!???). Ze vond het sneu voor me dat ik zo van slag was, dus stelde ze voor om er nog even samen over te praten (nadat ik dus herhaaldelijk heb gezegd dat ik niet begreep waarom ze dit niet heeft besproken met mij tijdens een sessie). Vraag me af wat ze dacht. Dat ze me kon bellen en dat ik dan zei van " okeej, nou, bedankt en daaaaaag" na 5 jaar therapie????



Wat vinden jullie hier nou van?? Ik voel me zo verraden! Me in de rug gestoken eigenlijk.

Tis echt niet zo dat ik vind dat ik ziek moet zijn of blijven. Dat ik absoluut vind dat ik voor de rest van mijn leven in therapie moet zitten (juist helemaal niet!) of dat ik overtuigd ben dat ik niet meer ga groeien. Echt allemaal niet! Ik twijfel nl. best wel vaak over mijn functioneren en vaak denk ik ook wel dat ik het wel weer kan. Dat ik mezelf weer moet uittesten om mijn gezonde kant te laten overheersen. Ik zal daar straks nog wat meer over schrijven over mijn overpeinzingen van mijn functioneren. Ik wil nu alleen dit stukje op het forum neerplempen, want onderhand ben ik (door een bezoekje) weeeer twee uur verder, terwijl ik al om 17.00 ben begonnen.

Ik ben maar weer uit bed gegaan, want ik kan toch niet stoppen met huilen en vriend geeft duidelijk aan dat hij nu wil slapen. Dus weet ik verder ook niet waar ik met mezelf naartoe moet dan hierheen.



Ik ben nog veels te veel van slag en in paniek door wat er gebeurt is vanmiddag. Ongeloof en boosheid , frustratie en algeheel gebrek aan vertrouwen in mijn nieuwe peut/GGZ Arnhem spelen mij nu parten. Ik voel me echt zooo in de steek gelaten, echt ongelofelijk .



Ik weet niet hoe ik kan uitleggen wat deze paar korte zinnetjes van de peut bij mij hebben opgeroepen aan een breed scala aan twijfels en wantrouwen. Doordat ik nu zomaar 'beter' ben verklaard door een groepje mensen die ik nog nooit heb gezien (maar aan de hand van mijn dossier wellicht?), twijfel ik nu over alles wat ik dacht dat waar was. Nu twijfel ik zelfs of ik ooit wel 'ziek' ben geweest om mee te beginnen. Als je net zo makkelijk van de een op de andere dag 'beter' bent, wanneer ben je dan ziek en wie bepaald dat?



In Nijmegen wilde men het inhoudelijk nooit hebben over diagnoses van mijn kant, terwijl ik daar wijfelend wel duidelijkheid over wilde. Maar ik durfde het niet echt te vragen, ook omdat ik bang was dat ik teveel een zeur zou zijn die zich zou ophangen aan een etiketje. Ik wilde niet de indruk wekken dat ik me zou verschuilen achter een diagnose. Dus ooit is de term borderline in wat voor gradatie dan ook gevallen, tesamen met dysthyme stoornis en daar heb ik het dan zelf maar een beetje mee gedaan en mee gelaten. Ja, ik heb jullie gevonden, samen met ontzettend veel herkenning en ook twijfels over de preciese uitleg van de 9 symptomen van borderline (later kon ik me wel terugvinden in de laatste van de drie types).



Maar heb ik nu dan ooit wel borderline gehad? Mijn diagnose was niet interessant aldus mijn oude peut, want het ging om mij, de mens 'Intiem'. Ik had last van dingen, dus het maakte voor haar verder niet uit in welk hokje ik paste. Een diagnose zou alleen maar belemmerend werken. En ik kon het er wel in vinden, ik kon het begrijpen. En heb het maar laten rusten. We werkten aan mijn pad, aan mijn rust en voor maximale stabiliteit. Dat was het uitgangspunt!



Maar hier in Arnhem is een diagnose dus kennelijk wel van belang. Want je bent beter, betekend dan denk ik m.a.w. er is geen diagnose (meer?) op jou van toepassing? En zonder diagnose heb je hier niks meer te zoeken. Tis ten slotte psychiatrie waar we het over hebben, dus adieu. Cold turkey, stekker eruit. Have a nice life.



Maar ik weet de afgelopen jaren niet beter dan dat ik 'ziek' ben, dat ik met recht hulp en therapie krijg. Ten minste, dat zeg ik tegen mezelf om schuldgevoel uit te bannen. Ja, ik ben ziek en ja, ik mag daarom in therapie zijn en nee, dat betekend niet dat ik dus slecht en lui en wat dan ook ben. Maar hard genoeg tegen mezelf zeggen dat ik met recht therapie krijg, dan kan ik het ook voor mezelf accepteren zoiets. Maar heb ik dat dan al die tijd daarvoor ook wel met recht gekregen? Had ik wel een diagnose (ik wil onderhand dat f*ck*ng dossier van mij wel eens lezen!!!) en zat ik daar dan wel goed het afgelopen jaar toen er een stijgende lijn in mijn functioneren en stabiliteit begon te komen. Hoe lang mag je stabiel zijn en dan nog hulp krijgen?



Jezus, zoveel vragen van mijn kant. Wat de heren en dames GGZ Arnhem gemakshalve maar even vergeten is dat mijn hele leven gebasseerd is op therapie en ziek zijn. Mijn "ziek zijn" is nu mijn identiteit. Ik heb geen identiteit meer zonder dit (ja, moeder, ok, dat wel). Ik heb nl. een leven dat is opgebouwd op basis van het feit dat ik een spiechies geval ben. Ik heb indicaties op basis van mijn gesteldheid (die nu dus niet meer zo is???). RIBW, de creche toekenning (voor mij cruciaal, echt waar, dat IS echt zo!!) en last but not least de WAJONG. Als ik kennelijk beter ben, kan ik beter morgen al opbellen en zeggen dat ze me er maar uit moeten gooien, want ik heb er toch niks meer te zoeken. Sjongejonge, mijn leven dat was ingericht op die hele f*ck*ng therapie is nu complete onzin geworden...



Ik weet niet waar mijn identiteit gebleven is. Ik weet wel dat ik niet (meer) weet (heb ik het ooit geweten??? ) hoe ik gezond moet zijn. Hoe ik een gezond leven moet leven. Ik leef al zolang met de twijfels en het grote vraagstuk wat ik van mezelf kan verwachten. Echt, geloof me, hoe eng ik het ook vind, ik ben echt toe om er -met begeleiding- aan te gaan werken mijn gezonde kant te gaan onderzoeken. want die heb ik nl. ook. Dat weet ik gewoon, want die voel ik -zeker het laatste jaar- ook regelmatig. Als ik zie hoe ik nu voor het eerst in mijn leven zo relatief stabiel ben, keuzes durf te maken zoals verhuizen en niet ben ingestort na de verhuizing, weer de draad ben gaan oppakken door vrijwilligerswerk, plezier (wasda? Heb ik dat ooit zo kunnen beleven???) in het schilderen kunnen ervaren. Al die dingen zijn zo waardevol gebleken. Dus er zit een gezond mens in mij. Maar wel een godvergeten bang hoopje mens dat nooit normaal heeft kunnen functioneren zonder therapieland en al die stomme indicaties. Wat blijft er overeind als die wegvallen. Ik weet het niet! Maar mag ik dan asjeblieft onthutst en bang en boos en alles meer zijn door dit stomme stomme telefoontje? dat doe je een mens toch gewoon niet aan als je ook maar een beetje inlevingsvermogen hebt wat jarenlange therapie met mensen doet? Ik voelde me veilig en nu echt he-le-maal niet meer.



En ik wihil he-le-maal niet meer naar dat mens toe! Mijn vertrouwen is helemaal aan gort geslagen. Ik wil mijn leven niet meer met haar bespreken en wat dit met me gedaan heeft. iemand die zo weinig inlevingsvermogen heeft, wil ik al niet meer mijn ziel en zaligheid toevertrouwen. Ik vertrouwde haar goddomme (sorry). Wie ben ik nu en waar sta ik nu



Sorry meiden, maar ben echt helemaal van de waps. Snappen jullie dat stukkie geleuter over dat het ziek-zijn ergens ook je indentiteit wordt? Niet dat ik daarmee bedoel dat je dan alleen maar over bordie dingen loopt te zeuren (naar ik weet doen we dat helemaal niet eens, hoogstens naar elkaar). Maar dat je jezelf toestaan een bepaalde coulance te hebben naar jezelf, omdat je weet (denkt te weten uch) dat je het ergens ook niet helpen kan en dat je daarom niet voor niets wat steuntjes in je rug krijgt.

Lieve lieve Intiem, Ik kan je verdriet en je kwaadheid helemaal voelen. O kan me zo goed voorstellen dat je hier helemaal kapot van bent. Mijn God, wat voel jij je in de steek gelaten. Als ik wist wie je was en waar je woonde zou ik je een hele hele dikke knuffel gaan geven.



Ik vind het belachelijk hoe dat mens dit heeft aangepakt. Dat kun je gewoon niet maken en al helemaal niet bij iemand die zo lang therapie heeft gehad en dat leren we zelfs tijdens de opleiding: bij cliënten met Borderline(trekken) moet je daar zo voorzichtig mee zijn, want er is altijd die enorme angst voor afwijzing. Ik begrijp dus echt volkomen je radeloosheid en ik kan me er zo kwaad om maken.



Twijfel niet aan jezelf, aan je leven en aan je diagnose ooit Intiem. Jij weet zelf het beste hoe het zit. Idd het etiketje heb je niks aan maar het geeft wel een houvast, ook al begrijpen anderen dat misschien niet. Je wordt nu echt door elkaar geschud, wie ben ik dan, wat moet ik nu.. Ik zou echt toch nog een gesprek met haar aangaan als je wat rustiger bent en print het stuk uit wat je naar ons hebt geschreven of stuur het op naar haar. Daar komt zo duidelijk uit naar voren wat er nu voor je speelt.

Ik snap dat je nog een houvast wilt hebben, iig iemand waar je af en toe heen kan. Het is belachelijk dat ze zegt dat het gewoon jullie persoonlijkheden zijn, alsof je daar niks mee kunt in therapie.. Als ik jou was zou ik ook eens uitzoeken in je verzekeringspolis of je vergoeding krijgt voor een vrijgevestig therapeut (als onderhoudscontact?). Dan heb je niet te maken met dit soort dingen. Of er is vast een ziekenhuis in de omgeving die een afdeling Psychatrie heeft.. Informeer eens of je daar terecht kunt. Maar dat is van later zorg, eerst jezelf weer bij elkaar rapen.



Jeetje, ik sla er ook helemaal van op hol. Ik kan helaas vandaag niet meer op de comp. Later schrijf ik ook meer naar jou weer Shahla.

Echt lieve Intiem, ik voel met je mee, ik begrijp je wanhoop. Maar je bent inmiddels een enorm sterke vrouw en ik kan niet beoordelen of je nu 'op eigen benen' kan staan. Feit is wel dat je vertrouwen is geknakt nu, maar blijf in jezelf geloven please.

Een hele hele dikke knuffel van mij, ik denk aan je

Wat een lieverd jouw zoon Shahla..

Lieve meiden, wat zijn jullie toch schatten! Ik heb met tranen in mijn ogen jullie lieve en warme en begripvolle steuntjes gelezen. Ik moet het allemaal even goed laten bezinken, want anders blijf ik er maar over doorgaan en doorgaan en daar schiet ik uiteindelijk ook niets mee op. Mijn hoofd blijft maar malen nl. en iedere keer als mijn gedachten weer uitglijden die kant op, zit ik gelijk te janken. Dus ik wil er eventjes niet teveel bij stilstaan (heb nu afleiding). Als ik dat wel doe kom ik bij nogal stemmige, verdrietige en vooral erg gekwetste emoties uit.

Maar ik heb je virtuele knuffel goed ontvangen hoor Robin en met beide handen aangenomen (virtueel kan ik knuffels goed ontvangen. IRL vind ik dat een stuk moeilijker. Maar het effect was net zo goed!). Ik moet nog even nadenken over wat ik nu wil doen met peut. op zich een goed idee van je om haar wat te schrijven, maar dat is ook wel een kijkje in de keuken die ik erg eng vind (en wil ik wel dat ze dat allemaal leest?).



Shahla, dat wilde ik helemaal niet weten van dat in de steek gelaten voelen. Dacht toch echt dat ik daar geen last van had? Maar kennelijk neemt deze situatie een loopje met me en als ik me gevoelsmatig niet meer veilig voel, dan ken ik mezelf niet meer terug. Dan blijf ik nergens meer. Zo ben je je nuchtere zelf en zo ben je een hoopje mens. Fraai is dat. Ik zal jullie woorden goed tot me door laten dringen. Ik zal nog even moeten nadenken over wat ik er nu mee doe. Mijn eerste reactie is gewoon nooit meer teruggaan naar haar. Dan doe ik het zelf wel, dan wil ik ook geeneens meer in therapie zitten. Mijn vertrouwen is stuk en ik denk niet meer dat wat ze ook zegt dat nog goed kan breien. Ik voel me gewoon in de steek gelaten en verraden op een gekke manier (rationeel weet ik heus wel dat het niks met "verraden" te maken heeft, maar toch...)



Robin, wat bedoel je met dat je er zelf ook helemaal van op hol slaat? Ben je nun ook bang geworden voor jezelf, omdat je vreest dat deze situatie ook ooit op jou van toepassing gaat zijn? Ik hoop heel erg van niet en dat je jouw peut wel kunt en durft te vertrouwen. Jouw peut weet toch van je angsten af en dit is 1 van je grootste angst toch? Dan zal ze het toch wel uit haar hoofd laten om dit te doen? Kan het me echt niet voorstellen dat je -dit wetende- dan toch zo onbegripvol en bot zou zijn. Kom op meis, knuf voor jou en laat je het hoofd niet gek maken hoor!



Shahla, ik herken je gevoel van overeind staande nekharen ook hoor! Ik heb een broertje dood aan instanties, (winkel)personeel, ambtenaren of whatever die denken mij wijs te kunnen maken als iets niet kan, terwijl ik weet dat het wel kan. Maar dat het dan gewoon een kwestie is van niet willen. Dan heb ik zelf nog liever dat ze eerlijk zijn en gewoon zeggen dat ze niet willen. Grrrr, krijg er zelf ook steeds ruzie om hoor. Hoewel ik inmiddels probeer om die energie bij mezelf te houden, want anders lig je constant in de clinch met alles en iedereen. Heb dat inmiddels wel geleerd en jij ook zo te beoordelen? Soms moet je gewoon loslaten, want anders ben je inderdaad zelf aan het proberen ijzer met je handen te breken (want zo log en star zijn zulke instanties). Lief dat je zoon zoveel begrip voor je kon opbrengen en jou in je moment kon laten.

Wat goed van je dat je zoveel probeert om je zoon alternatieven te laten zien

en wat fijn dat zijn juf dit oppikt. Ze zijn zo kwetsbaar nu op deze leeftijd.



Ik ga even proberen te ontspannen en beetje dom tv kijken. Heb al de halve dag weer last van mijn nek en hoofd. Ohja, dochter heeft vanmiddag de aftershave fles in handen gekregen en daar 3 minuten ongemerkt mee kunnen spelen. Moet je raden wat een kind van 2,5 jaar in 3 minuten allemaal met een aftershave fles kan uitspoken....'t stinkt hier uren later nog! Nog een geluk dat ze het vooral lekker vond ruiken en niet zo lekker vond smaken.

Verder is ze erg vermoeiend en moet ik erg veel ingrijpen pfffff. Leve de creche, want na een halve dag ben ik al gesloopt (de middagslaapjes gaan er nu ook steeds vaker vanaf, dus dat beloofd nog wat).



ga nu echt echt een niks doen. Weltrusten voor straks.

Laat het inderdaad maar even bezinken intiem, en neem geen overhaaste beslissingen.

Ik was gisteren gewoon zo geraakt door je stuk, dan kan ik je wanhoop echt voelen (ja kan me altijd wel goed inleven). Het is natuurlijk een grote angst van mij, wat ook regelmatig ter sprake komt in therapie. Zij zegt dan ook altijd dat we zo niet met elkaar om zouden gaan, dat zij nooit zomaar eenzijdig het contact zou opzeggen. Daar vertrouw ik ook op. Soms leiden die gedachten en gevoelens echter gewoon een heel eigen leven. Maargoed, kennelijk is dit voor jou ook iets heel pijnlijks.. Goed van je dat je ekker afleiding zoekt (je dochter geeft dat je in ieder geva wel zo te lezen!). Als je er verder over wilt kletsen dan roep je maar hé!



Shahla alles goed met je?

Een sociaal-emotionele training is vaak erg effectief bij kinderen hoor. Een jongen (van 12) die ik ken heeft dat ook gedaan en we zien enorm verschil met voorheen. Hij maakt veel makkelijker contact en het lijkt als of hij echt meer zelfvertrouwen heeft gekregen. Misschien heeft jouw zoon daar inderdaad ook baat bij.



Wat een mooi weer vandaag hé. Ook maar even lekker naar buiten. Ik moet nog wel een hoop papieren uitzoeken voor dat Uwv-verhaal. Merk dat ik dat elke keer weer voor me uitschuif..:( Mijn geheugen is zo slecht, ik heb elke keer een lijstje met dingen waar ik aan moet denken. Ik heb van de week wel aardig wat kunnen afstrepen dus zou wel lekker zijn als ik dat ook kan doorkrassen!

Ha shahla, klinkt eigenlijk alsof je een gewoon een lekker dagje hebt gehad! Toe maar, je 2e bailys al haha (lekker spul he?). Soms is het ook wel goed om even zonder pc te zitten vinnik. Zo tijdens de verhuizing was ik pc-loos en het gebeurt uberhaupt wel vaker doordat internet eruit knalt of ik er niet op kan, omdat vriend er mega belangrijke dingen mee moet. Ik merk dat de pc ook wel zo'n gewoonte kan worden als 'ie de hele dag aanstaat. Ben je constant aan het checken of er al iets nieuws is tussen de wasjes en de boodschappen door. Daarom laat ik 'm toch wel geregeld uitstaan tot iig 's avonds. Omdat ik me gewoon even wil kunnen focussen op andere dingen. Ik merk dan dat mijn buitenpc'sche activiteiten een stuk effectiever verlopen. Erg he? Hoewel, je moet natuurlijk ook niet onderschatten wat de pc allemaal heeft vervangen aan activiteiten. Fotoalbums maken, sociale contacten onderhouden, administratie doen, etc. dus dan lijkt eht net alsof je "niks" doet, maar helemaal waar is het niet.



Robin, ik dacht al dat mijn gebeurtenis bij jou natuurlijk veel herkenning oproept. Want die angst heb je nl. best vaak uitgesproken. Ik snap 'm helemaal hoor, alleen heb ik 'm nog niet zo heel vaak hoeven voelen. Omdat ik nl. "veiligheidsconstructies" inbouw of heb ingebouwd. Meestal zorgde ik (best onbewust eigenlijk) dat ik gevoelsmatig niet droog kwam te staan. Dat ik altijd iets achter de hand had. Zoals ik al vaker heb gezegd is het niet zozeer de persoon aan wie ik me vastklamp, als wel aan de veilige structuurtjes. Onbewust richt ik mijn leven zo in dat ik voor mijn gevoel een back-up heb waar ik op terug kan vallen.

Bovendien wist ik ook vaak van te voren waar ik aan toe was, omdat ik een indicatie bijvoorbeeld voor een bepaalde tijd kreeg. Reken maar dat ik dan al ruim van te voren had gezorgd dat ik niet in een gat zou vallen. Zo berekenend ben ik dan ook wel. Want ik ben als de dood dat ik alleen kom te staan. Ik durf het gewoon niet. Twijfel ook erg of ik dat uberhaupt kan. Mijn hele leven verloopt al zo dat ik altijd van de ene ijsschots op de ander spring, als de ijsschots waar ik op sta dreigt te zinken of smelten. Ik weet gewoon niet hoe het is om te leven zonder dat. Om gewoon echt er alleen voor te staan.

En niet te vergeten dat mijn vriend op practisch vlak een Hele Belangrijke Ondersteunende Factor is! Ik zou ook eerlijk gezegd niet weten waar ik zou stranden zonder hem. Maar dat is mijn goedbewaarde geheim. En zo voelt het lang niet altijd, maar als ik heel eerlijk ben en objectief probeer te kijken naar de helpende hand die hij is, lijkt hij soms net wel een beetje mijn moeder. Sturend en ondersteunend en -het irritante gedeelte- corrigerend.



Op zich voel ik me nu niet echt heel erg slecht. Ben dit weekend er weinig mee bezig geweest. Ten minste geprobeerd het te negeren. Het lukt ook om niet helemaal over de zeik te zijn, omdat ik het op een bepaalde manier toch nog niet kan geloven. Ik heb nog steeds ergens zo van, dat denk ik nu, maar het zal vast anders gaan. Als ik morgen mijn oude therapeut opbel en vraag of dit zomaar kan en waarom dan, dat zij zegt dat het allemaal een groot misverstand is en dat we het recht gaan breien. Dat ik dan in paniek ben geraakt om niks ofzo. Stiekem denk ik toch zo. Want als ik denk dat het wél echt is, dan ben ik gelijk weer over de zeik. Dus deze struisvogelpolitiek helpt me nu het weekend door en dan bel ik morgen de oude therapie op en dan ga ik het voorleggen. En hopen, erg hopen dat ze me wil helpen met dit uit te werken. Dus ja, ik wil er toch nog over kletsen merk je wel. Maar goed, vbeel zinnigs kan ik er toch niet over zeggen, voordat ik iemand gesproken heb.



En eerlijk is eerlijk, maar ik heb het ook nog aan niemand anders dan lief vertelt (lief zat erbij toen het bewuste gesprek was, dus onmogelijk om daar iets voor te verbergen en dat wil ik trouwens ook helemaal niet bij hem). Maar anderen durf ik dit niet te vertellen, bang als ik ben dat dan gelijk het verwachtingspatroon van hen naar mij omhoog schiet. Dat doe ik zelf al voor mezelf (dus dan moet ik dit gaan doen en dat gaan kunnen en dit en dat etc.), dus laat staan wat anderen dan wel niet zullen vinden waar ik allemaal weer aan toe ben. Bij wijze van alsof mijn zusje dan overmorgen met uitgeknipte advertenties van allerlei banen bij mij op de stoep staat.



Maar verder voel ik nog steeds heel erg sterk dat ik niet meer naar die nieuwe peut wil. Dat zal niet meer goedkomen, dat weet ik zeker!



Shahla, ik weet eigenlijk helemaal niks van sociaal emotieve training. Dus ik kan je er niks over vertellen. Is het een soort assertiviteitstraining?



Wat voor papieren moet je allemaal uitzoeken voor het UWV Robin? Ik moest toen destijds een heel pakket invullen en verder stuurde het GGZ een hele zwik op. Ik geloof dat het niet heel veel meer was? Ik weet nog wel dat ik toen een vragenlijst moest invullen die ik heel erg stom vond. Want het was of A: slecht of B: goed. Er zat niks tussenin of er was geen ruimte voor nuance. Dat je bijvoorbeeld periodes had waarin het redelijk ging en periodes waarin het slecht ging, dat bestond niet. Het was goed of slecht, niet soms dit en soms dat. En als ik denk aan slecht, dan denk ik aan jankend (of het gevoel dat je dat wilt) de dag doorkomen. Maar als ik dat niet die dag voel, wil dat niet gelijk zeggen dat het dan ook helemaal goed is. Dus, stomme invuldinges. Of heb jij een ander? Ik hoop dat het lukt met afstrepen! Gelukkig maar dat er lijstjes bestaan he? Waar zouden we zijn zonder lijstjes haha.



Hebben jullie nog iets leuks gedaan dit weekend? Of dan ten minste een beetje genoten van de zon? Gisteren hebben we dochter weggebracht naar mijn zusje om te logeren en toen zijn we bij mij gaan klussen. Hehe, dat schiet ten minste op zonder peutertje die om je heen rent. Vandaag hebben we de tante en oom (zijn maar een paar jaar ouder) van vriend op bezoek gehad en hebben we voor het eerst geo-cache gedaan (iets met een GPS ding). Wel leuk, maar ook pittig (als in pittige dag). Zeker toen we dochter weer ophaalden. Save the best for last moet ze gedacht hebben, want op de creche en bij anderen is ze een stralend zonnetje en zodra ik de deur binnenkom....pffffff, schreeuw, jank, brul, huil, wil niet dit, wil niet dat, boos worden, etc. Dus ze is weer op d'r gezelligst en ik word er onderhand echt neit goed van. Als we het al hebben over die gevoelens die je kwijtraakt of die enorme afwijzing te voelen, dan weet ik wel dat dit zeker niet behulpzaam is. Ben blij dat ik haar morgen weer naar de creche mag brengen, want het vreet zo'n beetje al mijn energie en voor de middag hebben we dan al ruzie met elkaar. Ook niet bevordelijk voor een goede sfeer vrees ik.

Met vriend ging het dit weekend trouwens wel goed, gelukkig maar.



Hmm, moet zo slapen. Ik klets veel over mezelf. Ik hoop niet dat jullie het erg vinden? Maar ik vind het erg fijn dat ik mijn ei mag delen. Als het teveel gezever wordt, dan echt zeggen he!

Auw van je vinger Shahla. Een eerstegraads brandwond is toch nog erger dan de blaren fase (dus gekookte of verbrande huid)? Misschien moet je er dan toch maar even mee naar de huisarts, denk je niet?



Vannacht weer een malerij gehad aan gedachten en daardoor pas laat in slaap gevallen. Ook weer helemaal gaar ervan en ik kan nog zo zachtjes liggen janken, maar vriend heeft het toch altijd in de gaten. Wat vervelend is, want hij wil en moet slapen. Gelukkig kon ik de knop uiteindelijk weer omzetten.

Was wel fijn dat ik er vanochtend gelukkig (eindelijk na het lange weekend te hebben moeten wachten) met mijn oude peut over heb kunnen spreken en heb kunnen vragen wat zij er nou van vindt. Daar kom ik zo nog even op terug.



Ik heb vannacht ook liggen nadenken wat voor mij o.a. de reden is dat ik het gevoel heb dat mijn vertrouwen helemaal weg is.

Ik ben er voor een deel wel achter, los van het feit dat ik absoluut vind dat je dit zo echt niet kunt aanpakken. Maar wat voor mij al heel lang een issue is, zijn verwachtingen en vooral de verwachtingen die ik naar mezelf heb. Ik heb al erg lang (al ver voor de dagbehandeling hoor) veel moeite om niet aan mijn eigen verwachtingen te voldoen of de verwachtingen die ik denk dat anderen of de maatschappij van mij hebben. Ik heb nogal verwachtingen van mezelf en anderen en ik heb mezelf in het verleden constant teleurgesteld. Mijn depressies waren ook deels gebaseerd op het feit dat ik constant niet voldeed en mezelf daardoor slecht en lui voelde. Ik haalde de 'norm' niet, had een raar leven waar ik mij voor schaamde, was vervolgens niet eerlijk naar de buitenwereld (speigelde hen een andere werkelijkheid voor dan welke zich afspeelde) en voelde me weer superslecht door mijn gelieg. Maar goed, maakt ook niet zoveel (meer) uit.



Tijdens dagbehandeling heb ik geleerd om heel kritisch te zijn naar mijn eigen verwachtingen, mijn uitspatten en dalen en mijn leven te stabiliseren in mijn pieken en dalen. Ik heb mezelf erg moeten aanpassen aan wat voor mij wel haalbaar is, zonder mezelf geweld aan te doen. Ik heb al vaker verteld dat ik het heel erg moeilijk vind om mezelf zo te moeten beperken en sturen en veel regelmaat in te lassen met weinig uitschieters qua prikkels, zodat ik stabiel blijf. Maar goed, het lukt aardig en probeer op een heel bewust niveau mijn leven in te richten. Dat ik daarbij toch telkens grote vraagtekens heb of dit het nou is, etc. is jullie niet onbekend. Maar goed, ik dwaal af.



Wat ik wilde zeggen is dat ik voor het eerst sinds lange tijd de angst heb kunnen loslaten dat ik gelijk zou worden afgerekend op dat het te goed zou gaan. Daar was ik nl. zo bang voor, dat als ik te goed zou zijn, men niet zou zien dat ik het regelmatig (te) zwaar vind. Te bang om tijdens therapie te zeggen als het niet goed gaat, omdat ik me schaam en bang ben dat men mij vindt zeuren. Maar óók bang om te zeggen als ik wél een goede week heb gehad of dat het uberhaupt wel lekker loopt, omdat men dan zou zeggen 'wat doe je hier eigenlijk'. Kortom, nooit eerlijk durven zijn en altijd zoeken en peilen wat het meest gewenste antwoord is.



Tijdens therapie heb ik het afgelopen jaar een beetje durven vertrouwen op mijn oude peut dat ik niet gestraft word voor dat het goed gaat. Ik heb nooit echt de indruk gekregen dat dat gevolgen zou hebben (mijn grote angst), want ze juichtte het toe, maar altijd met een les erin. Hoe komt het, wat is er anders, wat kun je doen om het vast te houden, etc. Het was positief, maar werd nog steeds voor mij gebruikt als leerschool. Net zo goed als negatieve ervaringen lessen waren. Van alles -positief of negatief- kon ik iets leren.

Nu heb ik het gevoel dat als het te goed gaat volgens anderen, ik daar dus op word afgerekend. Het keert zich tegen mij. Het mag nl. ook niet te goed gaan, want dan ben je gelijk helemaal beter. In Nijmegen bepaalde ik de stapjes (ok, het ging niet supersnel, maar er zat absoluut voortgang in), nu bepalen anderen weer voor mij...dat is mijn basis voor vertrouwen, dat ik wel eerlijk kan zijn en dat ik toch serieus wordt genomen. Dat ik toch gezien en gehoord word, zoiets.



Shahla, ik heb in ieder geval mijn partner nog, ja dat klopt, gelukkig wel. Hoewel ik erg allergisch ben voor openlijk hulp vragen. Mijn vriend kan bijna niet zonder zich met mijn leven te bemoeien. Hij heeft van zichzelf denk ik bijna niet in de gaten dat hij zoveel bestiert. Maar openlijk zal ik het nooit durven vragen, dat is mijn eer te na. Dat plaatst mij te zeer in een afhanklijke positie van hem en dat vind ik doodeng. Bovendien hebben we zo vaak enorme ruzies, dat het ook erg instabiel is wat we van elkaar kunnen en durven vragen. Wij gaan echt enorm op en neer, wat ook weer enorm veel energie kost. Energie die ik niet in andere constructievere dingen kan steken.



Shahla, ik heb ook niet echt een leven gekend waarin er iemand was, alswel iets wat er voor mij was. Ik heb financieel bijvoorbeeld altijd net op het randje geleefd, zodanig dat mijn slechte functioneren geen gevolgen zou hebben voor mijn basis (wonen, eten, etc.). Doordat ik altijd net niet in een gat zou vallen met een meevallertje hier, een vangnetregeling daar. Pffff, moet eventjes gaan posten, want ben hier alweer de hele dag mee bezig en krijg last van koppijn. Dus tekenen aan de wand om te kappen. Ik ga dit even neerzetten. Kom er misschien later nog op terug. Want heb nog duizend meer gedachten die ik graag aan jullie wil voorleggen die de hele tijd in mijn kop ronddwalen.

Lieve meiden, ik ben er nog hoor. Ik heb niet zoveel energie deze dagen om te schrijven. Ik lees wle mee hoor. Intiem ik bewonder je durf, om zo voor jezelf te bekijken wat je nu zo heeft geraakt van de week. Ben benieuwd wat je vorige therapeut ervan heeft gezegd. Ik zal eerdaags wat langer reageren hoor, je bent in mijn gedachten.

Shahla je bent zeker best moe nu? Je had een drukke dag hé. Hoop dat alles goed gaat met je.



Even tussen haakjes: ook in de pijler psyche is een topic over AD en daar wordt nu gediscussieerd of iemand wel of niet borderline zou hebben. Dat wil ze niet omdat dat vaak van die aandachttrekkers zijn, zoiets. Dat doet me verdriet dat soort uitspraken. Ik vind dat totaal niet op ons van toepassing. Ik vind verder dat we onze problemen heel erg bij ons houden toch (op het forum bedoel ik)? Ach het zegt vaak meer over diegenen dan over ons. Als men ons topic goed zou lezen zou men dat standaardbeeld wel wat gaan bijstellen denk ik. Het werd trouwens ook niet over ons gezegd hoor maar ik het algemeen, maar toch voel ik me aangesproken. Ik ga er niet op reageren, kan mijn energie beter aan mezelf besteden (en hier aan jullie



De papieren uitzoeken is gelukt. Lief dat je ernaar vraagt. Ik had gewoon zo'n stapel dat ik alles eens op volgorde wou hebben. Dan lijkt mijn hoofd ook leger, voor de keuring van morgen. Ik ben een beetje gespannen, er hangt natuurlijk altijd wel wat van af. Al valt het me mee, de stress vooraf. Vooral ben ik (wederom) bang dat ze me niet begrijpen. Zucht. Ik heb niks te verbergen, ik ga ze vertellen hoe het is, en niet anders. Ik voel me wel sterk staan in de zin dat ik me goed heb voorbereid (veel op papier heb staan), mijn internist en therapeut (en bedrijfsarts) achter mij heb staan en last but not least morgen mijn vriend meeneem. Hij kan mij altijd goed aanvullen, want ik ben bang dat ik door de spanning een leeg hoofd krijg. Ik voel me ook rustiger en vooral ook erg gesteund als hij mee is. Ik laat het jullie weten hoe het ging.

Sterkte Intiem.

lieve robin en Shahla,

-waarschuwing, lange lap tekst-



ik snap helemaal als je jezelf een beetje beperkt in reageren. Ik zit net te scrollen en men, het zijn ook wel enorme lappen waarin ik vooral veel gedachtenspinsels (hardop denken) neerkwak. En als je weet hoe snel en veel je wel niet kan denken in een paar minuten. Poehee, als je dat allemaal bijna letterlijk op zou schrijven, heb je een boek gevult. Maar goed, ik vind al dat je erg veel en lief gereageerd hebt, dus ik ben niks tekort gekomen hoor. Ik merk het soms ook aan mezelf als anderen in heftig vaarwater zitten en ik even beperkt ben in mijn energie. Dan wordt er zoveel geschreven, teveel om bij te houden eigenlijk. Dus focus je ajb lekker op jezelf en morgen!



Ik heb het topic niet gelezen van dat AD topic. Ik heb wel iets gelezen over ad en dikker worden, dat was dan ten minste de vraag. Omdat dat voor mij toen een van de redenen was waarom ik er niet aandurf(de). Maar goed, zoals anderen al beschrijven, als je echt echt erg diep zit qua depressie, neem je zelfs dat voor lief. Dus dan kan ik eigenlijk alleen maar aannemen dat mijn depressies of wat er op lijkt (zeker van de laatste twee jaar) niet ernstig genoeg zijn. Omdat dát me dan toch nog steeds heel erg lijkt. Affijn, ik slik het niet en twijfel er soms aan of ik er goed aandoe. Tis het randje kantje geval, soms wel, soms niet. Maar de meningen over borderline "snap" ik ergens wel op een bepaalde manier. Ten minste bekeken vanuit mijn oude gedachtengang. Ik hoop dat je weet dat ik het niet rottig bedoel Robin, want ik vind jou/ons helemaal geen vervelende en zuigende vrouw (dat weet je he?!).



Maar goed, vroeger dacht ik eigenlijk hetzelfde over borderline. Maar om heel eerlijk te zijn voldeden die borderline vrouwen ook echt aan het hele typische borderline syndroom. Dat was echt snijden, krassen, 110 x per maand bij de verpleegafdeling zitten om de armen weer dicht te laten plakken, heel erg ongemakkelijk voelen in contact, omdat ik nooit zeker wist wat ik eraan had, als pleeg (back in the days) kreeg ik waarschuwingen van mede collega's (ik was nog een erg groentje) dat ik afstand moest houden, omdat je anders voordat je het wist in de meest smerige manipulatieve situaties kwam.

Dus ik had ook een hartstikke eenzijdig beeld van borderline.

Ik hoop trouwens echt heel erg dat er nu geen anderen meelezen die ook borderline hebben en die wel het bovenstaande aan symtomen hebben. Want dan is het nu net alsof ik een soort van belediging uitspreek en zo bedoel ik het niet. Kan dan eigenlijk alleen maar blij zijn dat het bij mij nog maar zo oppervlakkig is.

Want ik ken bij de RIBW echt een hele lieve (rustige) vrouw met borderline die regelmatig opgenomen wordt en die zichzelf ook telkens helemaal openhaalt met mesjes. Ik kan niet anders dan geloven dat het van haar pure wanhoop is. Maar bij sommigen lijkt het er wel zo dik bovenop te liggen. Alsof de drama erbij nodig is om overtuigend over te komen. en zo zal het ook wel voelen hoor. Kan en mag daar eigenlijk niet over oordelen. Maar ben zelf meestal nogal timide. Dus volgens mij verschilt het echt heel erg per mens hoe je ermee omgaat en hoe dik het erbovenop ligt volgens mij. Ik denk dat wij iets meer de tamme types zijn?



Fijn kan dat zijn he, als je al je administratie op orde hebt. Volgens mij kan Shahla er ook wel over meepraten haha. Ik ben er zelf ook zo een hoor. Een opgeruimd huis (administratie bijvoorbeeld) is een opgeruimd hoofd. Niet voor niets dat ik er hulp voor inroep, want anders wordt mijn leven binnnen no time een grote chaos en dan gebeurt er hetzelfde met mijn hoofd. Dus aan de buitenkant beginnen en dan werkt het zich naar binnen uit.

Wat fijn dat je je sterk voelt staan Robin. Dat geeft vast een veel prettiger gevoel dan dat je erg bang bent en je erg afhankelijk voelt van hen en daarmee ook de grond onder je voeten een groot stuk drijfzand wordt. Zo voelde het voor mij nl. ongeveer wel. Terwijl ik best een vriendelijke man tegenover me had. Ze zijn gelukkig vaak niet zoals je ze voorstelt (grote harige monsters met heule grote gele tanden oewraagh <- is een brul ).

Heel veel sterkte morgen en ik hoor graag hoe het ging.



Nog evnetjes kort vertellen wat mijn oude peut te melden had. Ik heb trouwens jullie advies opgevolgd en toch maar gekozen voor een kijkje in de keuken, hoe eng en dubbel ik dat ook vind. Ik heb de nieuwe peut mijn schrijfsels van de afgelopen dagen die ik hier heb staan (ongecensureerd en al) opgestuurd. Ik hoop dat ik mezelf daarmee niet heel raar afschilder, maar ik weet eigenlijk ook niet wat ik anders kan doen om mezelf uit te leggen. Want ik weet zeker dat als ik naar het gesprek ga, dat ik zo moeilijk nog mezelf kan openen naar haar, dat ik absoluut geen constructieve bijdrage kan leveren. Dus met hartbonzen mezelf uitgeprint en op de bus gedaan en nu is het slechts afwachten wat het gesprek brengen zal (ik heb mezelf verplicht ernaar toe te gaan, dus dat ga ik ook doen).



Mijn oude peut heb ik vanochtend het verhaal voorgelegd en zij was heel verbaasd. Ze had dit niet verwacht en ik vroeg of er nog communicatie was geweest waarop dit had kunnen gebeuren. Dat was niet het geval en zij vertelde me dat in d eoverdracht ook had gestaan om laag frequent wél die gesprekken aan te blijven bieden, zodat ik een weg kan vinden met mijn gevoelens. Dus niet echt (meer) als uitbouwende therapie (zoals jij dus eigenlijk wel doet Robin, want jij bent nog echt heel veel aan het uitzoeken en leren), maar wel als ondersteunende therapie. Zeker ook met het oog op mijn relatie met dochter en mijn relatie met Petrik. Daarnaast vond ze ook dat de GGZ nog een belangrijke rol had voor mij als instantie die mij kon en moest helpen met bijvoorbeeld instanties/indicaties e.d. Omdat GGZ doorgaans wel als expert wordt beschouwd op dit gebied. Dus ze begreep het zelf ook niet. Ze vond so wie so dat ik al mijn twijfels eerlijk moest bespreken en wat voor angsten dit allemaal losmaakt. En dat ik dan zou moeten aangeven dat ik het er neit mee eens was. En als dit allemaal niks zou uitmaken, dan wilde zij zich er wel tegenaan bemoeien (bellen denk ik). Maar ik moest het eerst zelf zien op te lossen. Fair enough. Ik ben allang blij dat er dus niet vanalles en nog wat gevonden werd over mij achter mijn rug om.

En daarnaast zei ze dat ik gewoon de pech heb dat ik op het eerste gezicht overkom als een slimme meid die het allemaal op een rijtje heeft en die weet wat ze wil en kan en dat pas bij nader beschouwing blijkt dat het allemaal buitenkantje is. Mijn eerste indruk op mensen is dus gewoon te goed/ te normaal. Kan een voordeel zijn, maar ook een nadeel. En die angst heb ik gewoon, dat ik niet kan overbrengen wat er allemaal diep in mij omgaat. Het lijkt allemaal in orde, maar de diepgezaaide paniek is nauwelijks overbrengbaar. Heel erg ingewikkeld vind ik dat. Ik wou dat ik soms mijn kop of hart even kon openschroeven om te laten zien wat er gaande is. Ben ook vaak zo bang dat ik niet geloofd word. Dat ik de ernst niet kan overbrengen of dat men dan denkt dat ik me aanstel.



Beetje rare wending weer van het verhaal (alsof ik al niet genoeg stof tot nadenken heb gedropt hier), maar ik was vannacht weer eens aan het denken (nadenken over mezelf en hoe dingen werken of dat ik denk dat het werkt). het zal ook eens niet, maar goed. Ik had een theorietje over het concept depressief worden. Vroeg me af of er bij jullie een klein beetje herkenning is van dat mechanisme (zoals ik denk dat het bij mij werkt).



Vroeger vroeger (erg vroeger dus) was ik me niet eens bewust van mijn depressief zijn. Dus kan daar moeilijk theorien over ontwikkelen en de ernst was ook wel zodanig dat ik gevoelsmatig niks ervan kan definieren. In een later stadium had ik een vaag vermoeden, maar lulde alles recht wat krom was, dus dat ook. Het lag vooral aan mezelf en dat ik niet hard genoeg mijn best deed. Als ik maar meer dit of meer dat, dan zou alles vanzelf wel beter worden.

Tijdens dagbehandeling voor het eerst zicht gekregen op het feit dat ik al jarenlang rondliep met depressies. Sommige wat zwaarder dan andere, maar wel altijd maximaal matig te beoordelen. Echt hele zware (ik wil niet meer leven) depressies heb ik godzijdank niet gekend. Het lijkt me vreselijk om maandenlang/jarenlang het gevoel te hebben dat je alleen maar dood wilt.



Met die milde tot matige depressies valt te leven (zeker niet leuk, maar kan wel) en het stelt je ook nog in staat enige zelfreflectie toe te passen. Als je echt gevoelsmatig liever dood was, dan denk je volgens mij geeneens meer, laat staan dat je probeert te achterhalen waarom je je zo klote voelt. Volgens mij ben je dat dan al tig stappen te ver. Maar goed, in dagbehandeling dus een beetje leren kennen en herkennen wat een depressie is, hoe het aanvoelt, wat signalen zijn, hoe je kunt proberen het te voorkomen of te minimaliseren. Kortom, echt wel nuttig, want het heeft mij wel geholpen tot het beheersen ervan.

Maar aangezien ik nu dus signalen herken die altijd vooraf gaan aan het glijen naar een depressie, begin ik ook een beetje te snappen wat mijn hoofd/geest/psyche dan volgens mij doet. Ik ben nl. in een normale leefsituatie heel erg aan het waken en vechten voor stabiliteit. Dat gaat bij mij niet vanzelf, maar kost bij perioden best veel moeite om stabiel te blijven. Vroeger koste het erg veel moeite en kon ik dat maar kort volhouden of ik ging weer. Omdat ik mijn leven voor mij hanteerbaarder heb gemaakt, kost het minder moeite, dus glij minder snel.

Maar ben de afgelopen weken wel weer in het stadium dat ik moet oppassen. M.a.w. ik moet de teugels weer aanhalen. Doe ik dat niet, dan ik de kans op glijen groot: ik moet dus weer beter letten op dag/nachtritme, beter letten op mijn voeding, meer zorgen voor dagstructuur, de neiging om me te onttrekken afkappen, etc.

Hoe dan ook, nu bemerkte ik een gevoel (aanleiding is dat telefoontje, maar heb dus dit geovel onderschept en ben aan het analyseren gegaan) dat wanneer je neigt naar depressie en het echt glijen begint (waar je dus de grip begint te verliezen) en je dus opgeeft met ertegen vechten, dat dat dan net lijkt alsof je aan het staken gaat. Je krijgt zo'n algehele houding/gevoel van fuck it, ik wil niet meer, ik geef het op. Dit is overigens nog vóór het ernstig wordt. Herkennen jullie het gevoel dat je dan staakt. Staakt tegen jezelf en vooral tegen de wereld? Dat je dan niet meer wilt, de handdoek in de ring gooit en de systemen plat legt binnenin jezelf? Om jezelf te beschermen tegen alles wat er van buitenaf tegenaan gegooid wordt, wat er komen gaat, in verzet, in het desinteresse gaat, omdat je er niks mee wilt, hoeft te kunnen, etc. Je vlucht weg in jezelf. Herkennen jullie die fase bij jezelf voordat het echt die kant uitgaat? Ik proefde dat nl. bij mezelf afgelopen nachten (er kwam een oud gevoel bovendrijven wat normaliter perfect had gepast bij deze situatie).



Dus...sorry, weer een lulverhaal van hier tot ginter. Maar ach, als de hersenen eenmaal op volle toeren draaien, is het moeilijk ze weer te stoppen (oh oh, moet niet dat pad opgaan).



Robin, jij hebt een zware stof reageerverbod tot nader orde haha. Eerst de keuring en goed voor jezefl zorgen.

Shahla, hoe is het nu met je vinger? Zijn je kinderen (dochter dan) weer op hun eigen stekkie? Beetje rust in de tent op de honden na? Hoop dat je morgen een prettig drukke dag hebt en niet een vervelend drukke dag.

Hoi allemaal,



Ik heb dit topic zo'n beetje in vogelvlucht doorgelezen (het is teveel om het allemaal grondig door te lezen) Weet ook niet zo goed waar ik moet beginnen. Een aantal jaren geleden, is bij mij de diagnose borderline gesteld. Ik ben een jaar lang 4 dagen in de week in dagbehandeling geweest, waar ik veel aan heb gehad. De laatste maanden is het echter weer pet, zo labiel als de pest. Ik slaap slecht, jank om alles, laag zelfbeeld, verlatingsangst en zo verder. Ik ben al langs de huisarts geweest en kan aanstaande donderdag bij een sociaal verpleegkundige terecht om de boel weer op een rij te zetten.



Wat zeker meespeeld, is dat ik een paar maanden geleden een zware buikoperatie heb ondergaan. De helft van mijn dikke darm is verwijderd, omdat ze dachten dat het kanker was. Later bleek het gelukkig om ontstekingen te gaan. Nog steeds heb ik dagelijks last van mijn buik en ben ik doodmoe. En ik ben het vertrouwen in mijn lichaam kwijt.



Ik ben nu 40 jaar, en volgens sommige berichten zouden de borderlineverschijnselen minder moeten worden, maar vooralsnog wordt het weer erger.



Een voorbeeld: mijn vriend is een paar weken geleden wat gaan drinken met een ex (die hij al 25 jaar niet meer gezien had). Opzich had ik daar van tevoren vrede mee....maar toen hij om 3 uur 's nachts dronken en helemaal lyrisch over haar, thuiskwam....kwam de verlatingsangst in alle hevigheid opzetten...wekenlang probeer ik daar nu overheen te komen. Mijn vriend vind dat ik hem gewoon moet vertrouwen (heeft ook lang en geduldig met mij gesproken).....maar wat is dat moeilijk!



Ik ben volledig afgekeurd, en probeer de laatste maanden weer wat te gaan ondernemen...maar raak vast omdat ik mezelf fysiek niet sterk voel en weer veel last heb van sociale angsten.



Kortom, ik word zo moe van mezelf. Hopelijk helpt het om van mij af te schrijven, en hopelijk kan ik jullie helpen met mijn borderline ervaringen