Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 11 september 2007 om 14:48
Hoi Intiem,
Zijn ze mooi geworden de gordijnen? En het uitje met je dochter, was het leuk?
Robin en Shahla,
Ik gebruik ook antidepressiva. Ik gebruik twee middelen tegelijk omdat mijn depressiviteit niet zo goed reageert op medicatie. Ik ervaar medicatie meer als een steuntje in de rug dan als een oplossing. Het is misschien 20 procent medicatie en 80 procent eigen werk wat je uit je depressie helpt. Helaas is het bij mij niet simpel met een pilletje te verhelpen. En die pillen hebben ook nog vervelende bijwerkingen. Ik heb bv de hele dag honger en wil het liefst de hele dag eten. Dus daar moet ik steeds een rem op zetten en dat is best vermoeiend.
Ik las vandaag een stukje op internet over de oorzaken van borderline. Dit stond er in:
"Dé oorzaak bestaat niet. Soms lijkt het meemaken van een schokkende gebeurtenis (affectieve verwaarlozing, mishandeling en seksueel misbruik) medeverantwoordelijk voor het ontstaan van een persoonlijkheidsstoornis in de vroege ontwikkeling. Maar er zijn steeds meer aanwijzingen dat ook een biologische component meespeelt en misschien wel de meest bepalende factor is.
Recent Noors onderzoek met een- en tweeiige tweelingen wijst namelijk uit dat het ontwikkelen van de stoornis voor 69 procent biologisch bepaald wordt. Daarmee lijkt een antwoord te zijn gevonden op de vraag waarom zo vele wèl getraumatiseerde mensen geen borderlinestoornis ontwikkelen. Tegelijkertijd is er ook een groep borderlinepatiënten bij wie zich in de vroege kindertijd geen trauma's hebben voorgedaan."
Dus Robin, wij hoeven ons niet schuldig te voelen. Want als het voor 69 procent door biologische factoren wordt bepaald dan kunnen we er niets aan doen.
Gr. Ciara
Zijn ze mooi geworden de gordijnen? En het uitje met je dochter, was het leuk?
Robin en Shahla,
Ik gebruik ook antidepressiva. Ik gebruik twee middelen tegelijk omdat mijn depressiviteit niet zo goed reageert op medicatie. Ik ervaar medicatie meer als een steuntje in de rug dan als een oplossing. Het is misschien 20 procent medicatie en 80 procent eigen werk wat je uit je depressie helpt. Helaas is het bij mij niet simpel met een pilletje te verhelpen. En die pillen hebben ook nog vervelende bijwerkingen. Ik heb bv de hele dag honger en wil het liefst de hele dag eten. Dus daar moet ik steeds een rem op zetten en dat is best vermoeiend.
Ik las vandaag een stukje op internet over de oorzaken van borderline. Dit stond er in:
"Dé oorzaak bestaat niet. Soms lijkt het meemaken van een schokkende gebeurtenis (affectieve verwaarlozing, mishandeling en seksueel misbruik) medeverantwoordelijk voor het ontstaan van een persoonlijkheidsstoornis in de vroege ontwikkeling. Maar er zijn steeds meer aanwijzingen dat ook een biologische component meespeelt en misschien wel de meest bepalende factor is.
Recent Noors onderzoek met een- en tweeiige tweelingen wijst namelijk uit dat het ontwikkelen van de stoornis voor 69 procent biologisch bepaald wordt. Daarmee lijkt een antwoord te zijn gevonden op de vraag waarom zo vele wèl getraumatiseerde mensen geen borderlinestoornis ontwikkelen. Tegelijkertijd is er ook een groep borderlinepatiënten bij wie zich in de vroege kindertijd geen trauma's hebben voorgedaan."
Dus Robin, wij hoeven ons niet schuldig te voelen. Want als het voor 69 procent door biologische factoren wordt bepaald dan kunnen we er niets aan doen.
Gr. Ciara
dinsdag 11 september 2007 om 15:07
Evenego en daarna ga ik jullie berichtjes lezen.
Boehoe, mijn uitstapje is niet doorgegaan door een stomme fout van mij! Ik zou naar mijn vriendin/nicht in Den Haag om met dochter een nachtje te komen logeren. Normaal kan ik dat nooit, omdat ik geen auto heb en het niet te doen is om met dochter en bedje en spullen op de rug in de trein te zitten (nicht heeft niks voor kleine kinderen in huis). Maar ik heb nu even tijdelijk (1 maandje) de auto van mijn zusje te leen, want die zit in het buitenland.
Normaal gesproken kosten dat soort activiteiten ondernemen mij heel veel energie. Maar ik was (dacht ik) goed voorbereid, had alles er goed voor geregeld, incl. rustpauze de dag erop dat dochter naar de creche zou kunnen aan het eind vd middag als we terug waren, etc. Wil ik n de fruithap van dochter naar de auto lopen om de boel in te laden, ben ik de auto g#dvr#deG*dv*er vergeten bij mijn vriend. Op dat moment HAAAAAT ik het om niet samen te wonen. Mijn vriend heeft de hele dag cursus en is onbereikbaar en woont 20 km verderop. Dus ik kan ook niet zomaar 123 in de bus/trein/bus springen om de auto op te halen. Boehoe, kon wel huilen. Dochter moest huilen omdat we toch niet naar vriednin gingen (had ze zich op verheugd) en ik moest ook huilen. Vriendin nicht vond het geen drama, maar wel jammer natuurlijk. En ze vond het best typisch, want ze zei dat ze dat nou nooit zou vergeten, tenzij ze gewoon niet zoveel kan verwerken (moe is, psychisch niet lekker zit).
Dus heb nu de rekening gepresenteerd gekregen dat ik dan toch minder goed functioneer dan ik hoop/wens/wil???? Ik dacht dat het best ging, maar kan gewoon niet alles overzien en op een rij houden. Heb al m'n concentratie nodig voor dagelijkse dingen. Is dat dan zo raar?
Ben nu stikchagerijnig dat mijn leuke plannetje niet doorging en ben nu bij mijn vader om toch maar beetje afleiding te hebben. Het frustreert me dat ik alles zo goed wil plannen en regelen, zodat ik toch dat sort (voor mij grote) opgaven kan doen en dan blijk ik er toch met mijn hoofd neit genoeg bij te zijn....baal!
Boehoe, mijn uitstapje is niet doorgegaan door een stomme fout van mij! Ik zou naar mijn vriendin/nicht in Den Haag om met dochter een nachtje te komen logeren. Normaal kan ik dat nooit, omdat ik geen auto heb en het niet te doen is om met dochter en bedje en spullen op de rug in de trein te zitten (nicht heeft niks voor kleine kinderen in huis). Maar ik heb nu even tijdelijk (1 maandje) de auto van mijn zusje te leen, want die zit in het buitenland.
Normaal gesproken kosten dat soort activiteiten ondernemen mij heel veel energie. Maar ik was (dacht ik) goed voorbereid, had alles er goed voor geregeld, incl. rustpauze de dag erop dat dochter naar de creche zou kunnen aan het eind vd middag als we terug waren, etc. Wil ik n de fruithap van dochter naar de auto lopen om de boel in te laden, ben ik de auto g#dvr#deG*dv*er vergeten bij mijn vriend. Op dat moment HAAAAAT ik het om niet samen te wonen. Mijn vriend heeft de hele dag cursus en is onbereikbaar en woont 20 km verderop. Dus ik kan ook niet zomaar 123 in de bus/trein/bus springen om de auto op te halen. Boehoe, kon wel huilen. Dochter moest huilen omdat we toch niet naar vriednin gingen (had ze zich op verheugd) en ik moest ook huilen. Vriendin nicht vond het geen drama, maar wel jammer natuurlijk. En ze vond het best typisch, want ze zei dat ze dat nou nooit zou vergeten, tenzij ze gewoon niet zoveel kan verwerken (moe is, psychisch niet lekker zit).
Dus heb nu de rekening gepresenteerd gekregen dat ik dan toch minder goed functioneer dan ik hoop/wens/wil???? Ik dacht dat het best ging, maar kan gewoon niet alles overzien en op een rij houden. Heb al m'n concentratie nodig voor dagelijkse dingen. Is dat dan zo raar?
Ben nu stikchagerijnig dat mijn leuke plannetje niet doorging en ben nu bij mijn vader om toch maar beetje afleiding te hebben. Het frustreert me dat ik alles zo goed wil plannen en regelen, zodat ik toch dat sort (voor mij grote) opgaven kan doen en dan blijk ik er toch met mijn hoofd neit genoeg bij te zijn....baal!
dinsdag 11 september 2007 om 15:16
Vinik ook hor, Robin, ophouden met schuldgevoelens! Je kunt er toch zeker niks aan doen dat je borderline en andere klachten hebt!?! Als je kon kiezen voor klachtenloos zijn, dan zou je het wel weten toch?
Ik bedoel, als mensen een leleijke neus hebben bij geboorte, dan mag je je eigne nus best lelijk vinden. Ergo, je kunt er vaak nog wel begrip voor krijgen en men neemt het je niet kwalijk als je er van baalt en er iets aan wil doen. Je hoort iig niemand zeggen dat je er zo mee geboren bent, dus dat het eigen schuld of aanstelleritis is. Waarom zou het dan wel inene gelden als je een psychische of lichamelijke stoornis hebt? Schizofrenie zeker ook eigen schuld? Manke poot ook? Heb je niksergs meegemaakt mevrouw manke poot? Nou, schop onder je kont en meelopen die 4daagse
Ik bedoel, als mensen een leleijke neus hebben bij geboorte, dan mag je je eigne nus best lelijk vinden. Ergo, je kunt er vaak nog wel begrip voor krijgen en men neemt het je niet kwalijk als je er van baalt en er iets aan wil doen. Je hoort iig niemand zeggen dat je er zo mee geboren bent, dus dat het eigen schuld of aanstelleritis is. Waarom zou het dan wel inene gelden als je een psychische of lichamelijke stoornis hebt? Schizofrenie zeker ook eigen schuld? Manke poot ook? Heb je niksergs meegemaakt mevrouw manke poot? Nou, schop onder je kont en meelopen die 4daagse
dinsdag 11 september 2007 om 17:43
Er is zeker niet één oorzaak om borderline te krijgen. Want bij mij gaat het traumatische ervaringen in de jeugd ook niet op. Ik ben niet verwaarloosd, ik ben niet misbruikt en behalve een oorvijg als ik buitengewoon brutaal was, ben ik zeer zeker niet mishandeld. Wel denk ik dat ik een bepaalde gevoeligheid heb geërfd van mijn moeder. Pas later toen ik mijn ex leerde kennen en de meest vreselijke jaren van mijn leven heb beleefd, is het verkeerd gegaan. Toen kwamen de depressies, de woede uitbarstingen, het niet meer zien zitten etc etc.
Ik denk daarom wel dat het gedeelte traumatische ervaring erg mee kan spelen maar dat hoeft dus echt niet per sé in de jeugd gespeeld te hebben.
En soms zul je echt niet kunnen bedenken waarom je het nou hebt. Nou, dan zal het inderdaad wel biologisch zijn.
Voor mij doet het er niet meer zo toe hóe ik het gekregen heb. Ik heb het en nu zie ik er op toe dat ik er zo min mogelijk last van heb.
Jammer, intiem, dat het niet doorging. Kan je vriend de auto straks niet brengen zodat je morgen kunt gaan?
Ciara, welke twee middelen gebruik jij?
Ik denk daarom wel dat het gedeelte traumatische ervaring erg mee kan spelen maar dat hoeft dus echt niet per sé in de jeugd gespeeld te hebben.
En soms zul je echt niet kunnen bedenken waarom je het nou hebt. Nou, dan zal het inderdaad wel biologisch zijn.
Voor mij doet het er niet meer zo toe hóe ik het gekregen heb. Ik heb het en nu zie ik er op toe dat ik er zo min mogelijk last van heb.
Jammer, intiem, dat het niet doorging. Kan je vriend de auto straks niet brengen zodat je morgen kunt gaan?
Ciara, welke twee middelen gebruik jij?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 12 september 2007 om 12:07
Hoi Shahla,
Ik gebruik Remeron en Aurorix. Die laatste wordt maar weinig voorgeschreven. Ik heb een heleboel antidepressiva geprobeerd maar met weinig resultaat.
Mijn ouders hadden allebei psychische problemen en daar heb ik zeker wat van mee gekregen. Mijn vader was net zo'n emotioneel wezen als ik ben. Dus die gevoeligheid is zeker aanleg. Moeilijke dingen in mijn leven hebben er voor gezorgd dat het helemaal fout ging met mij en een opname volgde. Ik ben niet seksueel misbruikt en ben ook niet ernstig mishandeld. Ik heb weleens een klap gehad maar niet regelmatig. Mijn vader was nogal onvoorspelbaar en dat was niet fijn. Hij kon ook heel lief zijn maar we konden ook enorme ruzies hebben. Volgens mij ben ik mijn jeugd emotioneel wel veel te kort gekomen. Mijn moeder heeft na mijn geboorte een postnatale depressie gehad. Ik vraag me af of dat er ook toe bijgedragen heeft. Ik weet het niet. Maar misschien is er toen wel iets fout gegaan met het hechten aan je verzorgers. Er zijn ook nog andere dingen gebeurd (ziekte, zelfdoding en sterfte in mijn nabije omgeving). Dat heeft er ook toe bijgedragen denk ik.
Jammer intiem dat het uitje niet doorging. Ik vergeet ook weleens dingen omdat ik zo in gedachten ben. Ik weet niet of dat het probleem is bij jou. Ik heb laatst een keer mijn sleutels in mijn schuurtje laten zitten omdat mijn gedachten ergens anders waren. Voordat je bij de schuurtjes bent moet je eerst een deur door met je sleutel... Ik kwam er in de supermarkt achter dat ik mijn sleutels kwijt was. Paniek.... En denken: wat heb ik ermee gedaan??? Toen terug naar huis door het raam gekeken bij de schuurtjes of ik mijn sleutel daar had laten hangen en ja hoor. Ik was dus zo in gedachten geweest dat zelf iets wat ik normaal automatisch doe (nl mijn sleutels in mijn tas stoppen) vergeten was. Gelukkig mocht ik de sleutel van de buurvrouw lenen om mijn sleutels te pakken. Nou zijn er natuurlijk wel meer mensen die hun sleutels vergeten maar ik vind het heel naar om afhankelijk te zijn van anderen. Ik ben bijna niet in staat om hulp te vragen dus ik let altijd heel goed op of ik mijn sleutels wel heb.
Ik gebruik Remeron en Aurorix. Die laatste wordt maar weinig voorgeschreven. Ik heb een heleboel antidepressiva geprobeerd maar met weinig resultaat.
Mijn ouders hadden allebei psychische problemen en daar heb ik zeker wat van mee gekregen. Mijn vader was net zo'n emotioneel wezen als ik ben. Dus die gevoeligheid is zeker aanleg. Moeilijke dingen in mijn leven hebben er voor gezorgd dat het helemaal fout ging met mij en een opname volgde. Ik ben niet seksueel misbruikt en ben ook niet ernstig mishandeld. Ik heb weleens een klap gehad maar niet regelmatig. Mijn vader was nogal onvoorspelbaar en dat was niet fijn. Hij kon ook heel lief zijn maar we konden ook enorme ruzies hebben. Volgens mij ben ik mijn jeugd emotioneel wel veel te kort gekomen. Mijn moeder heeft na mijn geboorte een postnatale depressie gehad. Ik vraag me af of dat er ook toe bijgedragen heeft. Ik weet het niet. Maar misschien is er toen wel iets fout gegaan met het hechten aan je verzorgers. Er zijn ook nog andere dingen gebeurd (ziekte, zelfdoding en sterfte in mijn nabije omgeving). Dat heeft er ook toe bijgedragen denk ik.
Jammer intiem dat het uitje niet doorging. Ik vergeet ook weleens dingen omdat ik zo in gedachten ben. Ik weet niet of dat het probleem is bij jou. Ik heb laatst een keer mijn sleutels in mijn schuurtje laten zitten omdat mijn gedachten ergens anders waren. Voordat je bij de schuurtjes bent moet je eerst een deur door met je sleutel... Ik kwam er in de supermarkt achter dat ik mijn sleutels kwijt was. Paniek.... En denken: wat heb ik ermee gedaan??? Toen terug naar huis door het raam gekeken bij de schuurtjes of ik mijn sleutel daar had laten hangen en ja hoor. Ik was dus zo in gedachten geweest dat zelf iets wat ik normaal automatisch doe (nl mijn sleutels in mijn tas stoppen) vergeten was. Gelukkig mocht ik de sleutel van de buurvrouw lenen om mijn sleutels te pakken. Nou zijn er natuurlijk wel meer mensen die hun sleutels vergeten maar ik vind het heel naar om afhankelijk te zijn van anderen. Ik ben bijna niet in staat om hulp te vragen dus ik let altijd heel goed op of ik mijn sleutels wel heb.
woensdag 12 september 2007 om 13:59
Ciara, van remeron heb ik wel eens gehoord. Die andere ken ik niet. Waarom wordt het zo weinig voorgeschreven?
Tot nu toe is is dit het tweede middel wat ik probeer. Seroxat bleek voor mij een middel te zijn wat funest was. Het haalde volledig de drempel weg om mezelf iets aan te doen. In al die jaren dat ik rondliep met suïcide gedachten hield iets in mij het altijd tegen. De seroxat haalde dat weg. Dat wil ik nooit meer meemaken. Daarom ben ik erg blij met efexor en bang voor andere middelen. Want stel dat ik zou willen proberen of ik meer baat heb bij een ander middel en het gaat weer zo? Dan neem ik liever genoegen met het middel wat ik nu heb. Daarmee voelt het veilig, al is het niet ideaal.
In mijn jeugd zijn ook wel dingen gebeurd die anders hadden gekund maar als ik echt een periode van ontstaan aan moet wijzen, zijn het wel de jaren dat ik met de vader van mijn kinderen heb geleefd.
Tot nu toe is is dit het tweede middel wat ik probeer. Seroxat bleek voor mij een middel te zijn wat funest was. Het haalde volledig de drempel weg om mezelf iets aan te doen. In al die jaren dat ik rondliep met suïcide gedachten hield iets in mij het altijd tegen. De seroxat haalde dat weg. Dat wil ik nooit meer meemaken. Daarom ben ik erg blij met efexor en bang voor andere middelen. Want stel dat ik zou willen proberen of ik meer baat heb bij een ander middel en het gaat weer zo? Dan neem ik liever genoegen met het middel wat ik nu heb. Daarmee voelt het veilig, al is het niet ideaal.
In mijn jeugd zijn ook wel dingen gebeurd die anders hadden gekund maar als ik echt een periode van ontstaan aan moet wijzen, zijn het wel de jaren dat ik met de vader van mijn kinderen heb geleefd.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 12 september 2007 om 15:03
Hoi Ciara, Shahla en robin,
jeetje, wat schrijven jullie veel. Tis haast niet bij te houden...zeker niet nu ik afgelopen twee weken weer elke middag even een uurtje pik om bij te slapen 's middags. Ben kennelijk nog moe van de verhuizing.
Ik slik -zoals jullie weten?- geen medicatie en ik blijf het een vraagteken vinden of dat nu juist wel slim is of toch niet? Maar goed, volgens mij red ik het redelijk zonder medicatie. Maar dit geeft wel een vertekend beeld, want ik red het juist doordat mijn leven zo beschermd is ingericht. Vraag me sterk af of ik het zou redden zonder die bescherming. Ik fluctueer niet meer zo als vroeger, maar daarbij is dan ook werkelijk alles weggenomen wat mij doet wankelen, zoals te veel mensen, te veel hectiek, te veel onrust, te veel spanning, te veel werk etc. Als baanloze doe ik 'maar' 1 dag vrijwilligerswerk en denken aan 1 dag meer geeft me al panische gevoelens. Daarbij heb ik ook nog eens hulp in de huishouding. Dus al met al vind ik eht magertjes. Maar goed, tis nu zo.
Ciara, ik vergeet aan de lopende band mijn sleutels (hoe vaak buren wel niet hebben aangbeld om me mijn sleutels te wijzen die nog in de voordeur zaten pffff). Dit van mezelf wetende moet ik ook voorzorgsmaatregelen nemen om meerdere geheime plekjes te hebben waar ik desnoods sleutels begraaf. Zodat ik midden in de nacht nog ergens een sleutel kan opgraven als ik die kwijt ben haha. Maar vervelend is eht wel.
Ook lastig dat jij zo moeilijk hulp durft te vragen/aanvaarden. Ik had dat vroeger ook heel sterk, maar heb dat wel enigzins afgeleerd met dagbehandeling. Daarnaast heb ik een vriend die is afgestudeerd op hulp vragen, dus hij kan het supergoed! Ik schuif hulp vragen ook vaak op hem af, omdat ik het zo slecht durf...maar ik kan eht echt al beter en geloof me, het maakt de wereld er wél een stuk makkelijker op hoor!!
Met dingen kwijtraken, ik kan het me niet zo goed herinneren dat ik dat vroeger ook zo sterk had. Ik heb soms wel eens het gevoel dat ik -toen ik ziek werd een aantal jaar geleden- ik ook een stuk van m'n hersens ben kwijtgeraakt.
jeetje, wat schrijven jullie veel. Tis haast niet bij te houden...zeker niet nu ik afgelopen twee weken weer elke middag even een uurtje pik om bij te slapen 's middags. Ben kennelijk nog moe van de verhuizing.
Ik slik -zoals jullie weten?- geen medicatie en ik blijf het een vraagteken vinden of dat nu juist wel slim is of toch niet? Maar goed, volgens mij red ik het redelijk zonder medicatie. Maar dit geeft wel een vertekend beeld, want ik red het juist doordat mijn leven zo beschermd is ingericht. Vraag me sterk af of ik het zou redden zonder die bescherming. Ik fluctueer niet meer zo als vroeger, maar daarbij is dan ook werkelijk alles weggenomen wat mij doet wankelen, zoals te veel mensen, te veel hectiek, te veel onrust, te veel spanning, te veel werk etc. Als baanloze doe ik 'maar' 1 dag vrijwilligerswerk en denken aan 1 dag meer geeft me al panische gevoelens. Daarbij heb ik ook nog eens hulp in de huishouding. Dus al met al vind ik eht magertjes. Maar goed, tis nu zo.
Ciara, ik vergeet aan de lopende band mijn sleutels (hoe vaak buren wel niet hebben aangbeld om me mijn sleutels te wijzen die nog in de voordeur zaten pffff). Dit van mezelf wetende moet ik ook voorzorgsmaatregelen nemen om meerdere geheime plekjes te hebben waar ik desnoods sleutels begraaf. Zodat ik midden in de nacht nog ergens een sleutel kan opgraven als ik die kwijt ben haha. Maar vervelend is eht wel.
Ook lastig dat jij zo moeilijk hulp durft te vragen/aanvaarden. Ik had dat vroeger ook heel sterk, maar heb dat wel enigzins afgeleerd met dagbehandeling. Daarnaast heb ik een vriend die is afgestudeerd op hulp vragen, dus hij kan het supergoed! Ik schuif hulp vragen ook vaak op hem af, omdat ik het zo slecht durf...maar ik kan eht echt al beter en geloof me, het maakt de wereld er wél een stuk makkelijker op hoor!!
Met dingen kwijtraken, ik kan het me niet zo goed herinneren dat ik dat vroeger ook zo sterk had. Ik heb soms wel eens het gevoel dat ik -toen ik ziek werd een aantal jaar geleden- ik ook een stuk van m'n hersens ben kwijtgeraakt.
woensdag 12 september 2007 om 15:34
donderdag 13 september 2007 om 18:38
Ik ben er ook weer even. Inderdaad veel geschreven zeg!
Intiem, wat ontzettend jammer voor je dat je uitje niet doorging. Wat een tegenvaller dan hé. Ik was ook 2 dagen weg naar mijn ouders, die zaten ergens in een huisje. Ik merk zo dat ik niet goed in mijn vel zit. ik kan heel slecht ergens van genieten en ik voel me vaak alsof ik in een andere dimensie ofzo zit dan de anderen om me heen. Dat vond ik ook een tegenvaller. Ik denk nu dat ik echt van medicatie wil wisselen, maar voor hetzelfde geld gaat het morgen weer stukken beter. Dus ik wacht het weekend nog af en als ik er dan nog hetzelfde over denk ga ik actie ondernemen. Ik wil niet meer zo depressief zijn.
Ik heb geen traumatische jeugd gehad in de zin van misbruik of mishandeling. Wel kan ik toch ook (als ik er langer over nadenk en eigenlijk komt dat in therapie ook naar voren) factoren aanwijzen die bij mij van invloed kunnen zijn geweest. Ik heb namelijk vaak in het ziekenhuis gelegen en mijn 1e herrinnering was dan ook dat ik helemaal overstuur was, in mijn eentje in een kamer in het ziekenhuis. Toen was ik 2. Ook ben ik erg opgevoed met het idee dat je je verdriet en boosheid niet mag laten zien. Ik werd alleen lief gevonden als ik lief blij en gezellig was. Nog steeds ervaar ik dat zo. Dat heeft ook wel een rem gezet op het vrijuit kunnen ontwikkelen van mijn gezonde emoties.Ik wilde anderen er ook nooit mee belasten, me niet aanstellen. Nu 'voel' ik dus vaak te weinig, of juist buiten proporties veel. Ik voel me ook niet schuldig hoor, maar kan me enorm verbazen hoe het zover heeft kunnen komen,nog steeds heb ik dat.
Intiem, wat ontzettend jammer voor je dat je uitje niet doorging. Wat een tegenvaller dan hé. Ik was ook 2 dagen weg naar mijn ouders, die zaten ergens in een huisje. Ik merk zo dat ik niet goed in mijn vel zit. ik kan heel slecht ergens van genieten en ik voel me vaak alsof ik in een andere dimensie ofzo zit dan de anderen om me heen. Dat vond ik ook een tegenvaller. Ik denk nu dat ik echt van medicatie wil wisselen, maar voor hetzelfde geld gaat het morgen weer stukken beter. Dus ik wacht het weekend nog af en als ik er dan nog hetzelfde over denk ga ik actie ondernemen. Ik wil niet meer zo depressief zijn.
Ik heb geen traumatische jeugd gehad in de zin van misbruik of mishandeling. Wel kan ik toch ook (als ik er langer over nadenk en eigenlijk komt dat in therapie ook naar voren) factoren aanwijzen die bij mij van invloed kunnen zijn geweest. Ik heb namelijk vaak in het ziekenhuis gelegen en mijn 1e herrinnering was dan ook dat ik helemaal overstuur was, in mijn eentje in een kamer in het ziekenhuis. Toen was ik 2. Ook ben ik erg opgevoed met het idee dat je je verdriet en boosheid niet mag laten zien. Ik werd alleen lief gevonden als ik lief blij en gezellig was. Nog steeds ervaar ik dat zo. Dat heeft ook wel een rem gezet op het vrijuit kunnen ontwikkelen van mijn gezonde emoties.Ik wilde anderen er ook nooit mee belasten, me niet aanstellen. Nu 'voel' ik dus vaak te weinig, of juist buiten proporties veel. Ik voel me ook niet schuldig hoor, maar kan me enorm verbazen hoe het zover heeft kunnen komen,nog steeds heb ik dat.
vrijdag 14 september 2007 om 00:36
Beetje uitgerust weer Shahla?
Hai Robin, jij ook uitgerust van je ouders teruggekomen, ondanks je andere demensie?
Dat zul je nog wel een lange tijd houden hoor, dat je niet altijd die aansluiting voelt met je omgeving. Zelfs ik heb dat nog wel eens, dat ik me inene realiseer dat ik de draad kwijt ben. Dat ik naar de anderen kijk en ze me soms zo vreemd/vervreemden overkomen. Zelfs bij mijn bloedeigen dochter heb ik dat en ik vind dat heeeeel irritant. Ik heb dan de neiging (in het begin ten minste) om die connectie weer te willen voelen. Ik wil het voelen, dus wil ik haar voelen. Ik wil dan haar graag oppakken, aanraken en knuffelen, om te merken dat het er weer is. Dat alleen een aanraking kan maken dat ik uit die geisoleerde status kom. Maar dat lukt bijna nooit. Ik kijk haar dan vaak heel erg diep in de ogen, om te peilen of die "breuk" ook bij haar zit of dat het echt iets is van mij. Vaak voel ik dan ook afwijzing van haar kant (dat denk ik dan te voelen, dat ze me aankijkt met zo'n frons en wie ben jij dan helemaal). Tuurlijk is dit echt een projectie van mezelf, want het IS niet iets van haar, maar van mezelf dat ik het gewoon kwijt ben.
Ik moet het in zo'n situatie dan maar gewoon accepteren dat het zo is en hopen dat het snel overgaat. Maar als het langer dan een dag duurt, vind ik dat wel heel erg vervelend. Meestal gaat het binnen 3 dagen wel over, dan gebeurt er wel weer iets, waardoor ik op een of andere manier weer open ga ofzo. Niet te geloven dat ik na de geboorte van dochter zo maanden heb rondgelopen. Kijkend naar haar en haar te voelen als een vreemde. Vooral in het geval van intimi vind ik dit een erg vervelend gevoel, want het voelt dan ook alsof er geen liefde is, alsof ik niet van hen hou en met mijn dochter vind ik dit echt hartbrekend dat ik het niet kan voelen soms.
Het is erg vervelend dat je zo vervreemd bent van je omgeving, maar ik hoop echt ook voor jou dat het langzaamaan beter wordt. Dat is voor mij ook een grote reden waarom ik niet aan de AD durf te gaan. Omdat ik er jaren op heb zitten dat ik geen gevoel had, geen connectie met mezelf en al helemaal niet met mijn omgeving. Dat het eigenlijk niet uitmaakte of ik moeite deed voor vriendschappen of niet, omdat ik me meestal toch in een vacuum voelde zitten, als geen onderdeel uitmakend van deze wereld.
Nou ja, helemaal klopt die steling niet, want ik deed erg veel moeite voor vriendschap en had ook hoge verwachtingen van die ene vriendschap. Want ik wilde bij die vriendschap nu juist dat diepe gevoel voelen, dat dingen uitmaken. Dat vriendschap uitmaakt. Beetje op het dramatische af, een boezemvriendin.
Ik wilde erbij horen, ik wilde voelen dat ik onderdeel was, ik wilde voelen dat dingen uitmaakte, dat mijn hart geraakt zou worden, ik wilde voelen dat het verdriet zou doen als mijn moeder zou overlijden, maar kon het niet. Ik kon eigenlijk alleen maar teleurstelling incasseren, omdat niemand mij dat gevoel kon geven. Zelfs een streven naar innige verbondenheid op vriendschapsvlak was als zand tussen mijn vingers, ik kon het gevoel niet vasthouden. Het vulde niet, het voldeed gewoonweg niet...
Nu ik eindelijk een beetje gevoel heb (gek om te beweren dat ik een erg gevoelig persoon ben, maar ben ik), wil ik dat niet weer kwijtraken aan AD. Want dat schijnt toch erg te kunnen vervlakken. Daar ben ik erg bang voor (naast dat ik echt niet dik wil worden no way).
Heb geen idee hoe het met me gaat. T zal wel niet slecht gaan, anders had ik dat denk ik wel geweten. Even voor mezelf hoor, want heb morgen weer een sessie met peut (nieuwe peut, 2e gesprek). Dan moet ik altijd even bedenken hoe het gaat. Dat vind ik zooo moeilijk, want dat weet ik gewoon neit. Ik weet niet hoe het hoort te gaan, wat normaal is. Op het moment dat ik niet middenin een tranenbui zit, gaat het goed denk ik dan maar.
Maar afgelopen maand resumerend:
ik heb het even flink moeilijk gehad met dochter. Wist het niet meer opvoedtechnisch. Heb m'n handen iets te los gehad (dochter heeft in 2 weken tijd meerdere keren pets op handen gehad of luiertik, iets wat ik persoonlijk verwerpelijk vind voor een 2 jaar oud kind. Maar maakt dat ik gewoon ook niet meer weet hoe ik ermee om moet gaan.
Ik heb heel lijfelijk ervaren dat ik op een minimum zit met wat er georganiseerd is in mijn leven en dat ik (nu) niet moet denken aan minder. Creche is zoooo essentieel voor mij (ik moet mezelf echt een beetje wapenen voor het weekend met dochter en vriend in 1 huis, want het weekend is voor mij doorgaans bikkelen als beiden thuis zijn). Ik zucht veel (aldus vriend). Dat voelt ook letterlijk zo, als balast dat hoog in mijn schouders zit dat ik moet wegzuchten. Ik ben erg stress gevoelig en merk dat als ik op mijn tenen aan het lopen ben, als ik teveel wil of het idee heb dat er teveel verwacht wordt. Daarom ben ik continue bezig met verwachtingen van mezelf bijstellen en dat is soms...erg frustrerend jah. Zo weinig kunnen voor mijn gevoel of ik loop weer tegen stress aan.
Verder wat kleine crisissen gehad met lief (wat is nieuw??), waarbij ik het officieel heb uitgemaakt, waarna het een dag later weer goed was (uitmaken denk ik vaak genoeg, maar na maanden heb ik het ook maar uitgesproken). Ik vind relatietherapie nog steeds erg noodzakelijk, want soms is mijn gevoel zo torenhoog, dat ik alleen nog maar kan vluchten of vechten. Waarbij ik alleen nog maar kan roepen: IK HAAAAAT JE (voel ik ook echt tot op mijn bot helaas). En de dag erna zitten we te tortelen op de bank. Hmmm, vreemd. Mijn vriend vindt mij een onvoorspelbare vulkaan en ik vind mezelf compleet te begrijpen en mijn gevoel te snappen. Sja, voor mijzelf voel ik dus als logica, voor de buitenwereld kennelijk niet.
Qua stemming, ach, het kan beter. Zit duidelijk niet in mijn eufoor trip, neig weer naar nachten doorhalen, maar gelukkig voor mezelf heb ik een lief die op mij gaat mopperen als ik niet voor 01.00 uur in bed lig. Heb ik een soort van dag/weekritme en dat houdt me aardig in het gareel. Echt echt (diep) glijen gebeurt niet zo snel meer, als alles een beetje normaal blijft lopen.
Dus hoe gaat het dan (stemming is een 6, is dat ok genoeg of niet?)
Hai Robin, jij ook uitgerust van je ouders teruggekomen, ondanks je andere demensie?
Dat zul je nog wel een lange tijd houden hoor, dat je niet altijd die aansluiting voelt met je omgeving. Zelfs ik heb dat nog wel eens, dat ik me inene realiseer dat ik de draad kwijt ben. Dat ik naar de anderen kijk en ze me soms zo vreemd/vervreemden overkomen. Zelfs bij mijn bloedeigen dochter heb ik dat en ik vind dat heeeeel irritant. Ik heb dan de neiging (in het begin ten minste) om die connectie weer te willen voelen. Ik wil het voelen, dus wil ik haar voelen. Ik wil dan haar graag oppakken, aanraken en knuffelen, om te merken dat het er weer is. Dat alleen een aanraking kan maken dat ik uit die geisoleerde status kom. Maar dat lukt bijna nooit. Ik kijk haar dan vaak heel erg diep in de ogen, om te peilen of die "breuk" ook bij haar zit of dat het echt iets is van mij. Vaak voel ik dan ook afwijzing van haar kant (dat denk ik dan te voelen, dat ze me aankijkt met zo'n frons en wie ben jij dan helemaal). Tuurlijk is dit echt een projectie van mezelf, want het IS niet iets van haar, maar van mezelf dat ik het gewoon kwijt ben.
Ik moet het in zo'n situatie dan maar gewoon accepteren dat het zo is en hopen dat het snel overgaat. Maar als het langer dan een dag duurt, vind ik dat wel heel erg vervelend. Meestal gaat het binnen 3 dagen wel over, dan gebeurt er wel weer iets, waardoor ik op een of andere manier weer open ga ofzo. Niet te geloven dat ik na de geboorte van dochter zo maanden heb rondgelopen. Kijkend naar haar en haar te voelen als een vreemde. Vooral in het geval van intimi vind ik dit een erg vervelend gevoel, want het voelt dan ook alsof er geen liefde is, alsof ik niet van hen hou en met mijn dochter vind ik dit echt hartbrekend dat ik het niet kan voelen soms.
Het is erg vervelend dat je zo vervreemd bent van je omgeving, maar ik hoop echt ook voor jou dat het langzaamaan beter wordt. Dat is voor mij ook een grote reden waarom ik niet aan de AD durf te gaan. Omdat ik er jaren op heb zitten dat ik geen gevoel had, geen connectie met mezelf en al helemaal niet met mijn omgeving. Dat het eigenlijk niet uitmaakte of ik moeite deed voor vriendschappen of niet, omdat ik me meestal toch in een vacuum voelde zitten, als geen onderdeel uitmakend van deze wereld.
Nou ja, helemaal klopt die steling niet, want ik deed erg veel moeite voor vriendschap en had ook hoge verwachtingen van die ene vriendschap. Want ik wilde bij die vriendschap nu juist dat diepe gevoel voelen, dat dingen uitmaken. Dat vriendschap uitmaakt. Beetje op het dramatische af, een boezemvriendin.
Ik wilde erbij horen, ik wilde voelen dat ik onderdeel was, ik wilde voelen dat dingen uitmaakte, dat mijn hart geraakt zou worden, ik wilde voelen dat het verdriet zou doen als mijn moeder zou overlijden, maar kon het niet. Ik kon eigenlijk alleen maar teleurstelling incasseren, omdat niemand mij dat gevoel kon geven. Zelfs een streven naar innige verbondenheid op vriendschapsvlak was als zand tussen mijn vingers, ik kon het gevoel niet vasthouden. Het vulde niet, het voldeed gewoonweg niet...
Nu ik eindelijk een beetje gevoel heb (gek om te beweren dat ik een erg gevoelig persoon ben, maar ben ik), wil ik dat niet weer kwijtraken aan AD. Want dat schijnt toch erg te kunnen vervlakken. Daar ben ik erg bang voor (naast dat ik echt niet dik wil worden no way).
Heb geen idee hoe het met me gaat. T zal wel niet slecht gaan, anders had ik dat denk ik wel geweten. Even voor mezelf hoor, want heb morgen weer een sessie met peut (nieuwe peut, 2e gesprek). Dan moet ik altijd even bedenken hoe het gaat. Dat vind ik zooo moeilijk, want dat weet ik gewoon neit. Ik weet niet hoe het hoort te gaan, wat normaal is. Op het moment dat ik niet middenin een tranenbui zit, gaat het goed denk ik dan maar.
Maar afgelopen maand resumerend:
ik heb het even flink moeilijk gehad met dochter. Wist het niet meer opvoedtechnisch. Heb m'n handen iets te los gehad (dochter heeft in 2 weken tijd meerdere keren pets op handen gehad of luiertik, iets wat ik persoonlijk verwerpelijk vind voor een 2 jaar oud kind. Maar maakt dat ik gewoon ook niet meer weet hoe ik ermee om moet gaan.
Ik heb heel lijfelijk ervaren dat ik op een minimum zit met wat er georganiseerd is in mijn leven en dat ik (nu) niet moet denken aan minder. Creche is zoooo essentieel voor mij (ik moet mezelf echt een beetje wapenen voor het weekend met dochter en vriend in 1 huis, want het weekend is voor mij doorgaans bikkelen als beiden thuis zijn). Ik zucht veel (aldus vriend). Dat voelt ook letterlijk zo, als balast dat hoog in mijn schouders zit dat ik moet wegzuchten. Ik ben erg stress gevoelig en merk dat als ik op mijn tenen aan het lopen ben, als ik teveel wil of het idee heb dat er teveel verwacht wordt. Daarom ben ik continue bezig met verwachtingen van mezelf bijstellen en dat is soms...erg frustrerend jah. Zo weinig kunnen voor mijn gevoel of ik loop weer tegen stress aan.
Verder wat kleine crisissen gehad met lief (wat is nieuw??), waarbij ik het officieel heb uitgemaakt, waarna het een dag later weer goed was (uitmaken denk ik vaak genoeg, maar na maanden heb ik het ook maar uitgesproken). Ik vind relatietherapie nog steeds erg noodzakelijk, want soms is mijn gevoel zo torenhoog, dat ik alleen nog maar kan vluchten of vechten. Waarbij ik alleen nog maar kan roepen: IK HAAAAAT JE (voel ik ook echt tot op mijn bot helaas). En de dag erna zitten we te tortelen op de bank. Hmmm, vreemd. Mijn vriend vindt mij een onvoorspelbare vulkaan en ik vind mezelf compleet te begrijpen en mijn gevoel te snappen. Sja, voor mijzelf voel ik dus als logica, voor de buitenwereld kennelijk niet.
Qua stemming, ach, het kan beter. Zit duidelijk niet in mijn eufoor trip, neig weer naar nachten doorhalen, maar gelukkig voor mezelf heb ik een lief die op mij gaat mopperen als ik niet voor 01.00 uur in bed lig. Heb ik een soort van dag/weekritme en dat houdt me aardig in het gareel. Echt echt (diep) glijen gebeurt niet zo snel meer, als alles een beetje normaal blijft lopen.
Dus hoe gaat het dan (stemming is een 6, is dat ok genoeg of niet?)
vrijdag 14 september 2007 om 00:42
Een zes is een voldoende. als je je best doet en een zes haalt, mag je daar toch blij mee zijn. Later meer, ik moet morgen werken dus beter als ik nu wel naar bed ga. Heb vanmiddag nog even een tukje gedaan en dat heeft me echt goed gedaan want verder heb ik het volgehouden tot nu aan toe.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 14 september 2007 om 00:45
Trouwens Robin, da's ook een beetje mijn angst/zorg naar dochter toe, dat ik neit te streng voor haar ben, te veeleisend. Omdat ik kennelijk nogal snel teleurgesteld ben in mijn verwachtingen (en dus ook van haar) en dat ik kennelijk nogal onverwacht mijn stress niveau heb bereikt en daardoor onverwachts inene niks (maar dan ook helemaal niks) meer kan hebben.
Daardoor ben ik bang dat ik mijn dochter ook wel een trauma kan bezorgen.
Dat ze later ook het gevoel heeft dat ze alleen maar lief is, als ze lief doet. Omdat mama zo slecht ertegen kon als ze meer energie vroeg (wat meestal zo is als kinderen moeilijk/lastig zijn) dan ik te geven had. En het daarom ook zo snel afkapte (vervelend gedrag). Wat nu als dochter hetzelfde ervaart als jij vroeger hebt ervaren.Lijkt me verschrikkelijk als ze alleen maar het gevoel heeft dat ze er mag zijn als ze leuk, gezellig of lief is. Puur en alleen omdat mama zo ego was dat die niet meer te geven had. Snif.
Daardoor ben ik bang dat ik mijn dochter ook wel een trauma kan bezorgen.
Dat ze later ook het gevoel heeft dat ze alleen maar lief is, als ze lief doet. Omdat mama zo slecht ertegen kon als ze meer energie vroeg (wat meestal zo is als kinderen moeilijk/lastig zijn) dan ik te geven had. En het daarom ook zo snel afkapte (vervelend gedrag). Wat nu als dochter hetzelfde ervaart als jij vroeger hebt ervaren.Lijkt me verschrikkelijk als ze alleen maar het gevoel heeft dat ze er mag zijn als ze leuk, gezellig of lief is. Puur en alleen omdat mama zo ego was dat die niet meer te geven had. Snif.
vrijdag 14 september 2007 om 14:58
@Intiem. Misschien is die angst ook wel terecht. Dat weet ik niet maar er is en groot verschil. Jij bent je er bewust van en je durft er ook de verantwoordelijkheid voor te nemen zo te lezen. Zodra je ergens bewust van bent kun je er ook iets mee. Tuurlijk niet zomaar, maar je hebt ook therapie en bent volgens mij elke dag hard aan het werk om het zo goed mogelijk te doen voor je dochter. Ik ken die angst ook wel naar de kinderen van mijn vriend. Ik wil niet op dezelfde voet verder gaan zoals ik ben opgevoed. Ik wil van ze houden zoals ze zijn, ook als ze boos zijn of afstandelijk, gewoon onvoorwaardelijk. Dat is alleen op die momenten erg lastig, als er dus te veel stress in de tent is. Wederom herkenbaar dus. Je moet wel weten dat ik mijn ouders niet de schuld geef van mijn problemen. Eerst was ik daar een tijd boos om. Nu nog wel, maar ik heb goed nagedacht hoe hen gedrag is ontstaan. Ik probeer nu mijn verwachtingen bij te stellen naar hen. Soms lukt dat, soms niet. Dan voel ik de afwijzing, omt natuurlijk ook omdat ik door therapie alerter ben op de zg. triggers..
Wat omschrijf je dat helder, die vervreemding, die leegte. Precies hoe ik het ook ervaar. Ik zou het dan uit mezelf en een ander willen trekken, zodat ik me niet meer zo afgesneden voel. Ik moet vanuit therapie er nu goed op letten wanneer dit gebeurt, wat de aanleiding is. Die schijnt er vaak te zijn maar is soms lastig te achterhalen. Het maakt me wanhopig, vooral als het langer duurt inderdaad. Meestal is het 1 a 2 dagen of een paar uur. Je snijdt je gevoelens dan ahw af. Het beangstigt me, omdat ik dan altijd het gevoel heb dat de wereld kan instorten, ik voel toch niks, heel eng. Dan denk ik: straks heb ik dat ook als iemand van wie ik hou doodgaat, dat is toch zo eng. Want ik ben juist heel gevoelig, net als jij. die uitersten weer hé.
Ik heb vandaag een klein 7-tje. Goeie score vind ik. Dat zul je net zien, juist als ik helemaal in een dip zit (dat was de afgelopen dagen) en besloten heb over te stappen qua medicatie, voel ik me wat beter. Nou ja, beter zo dan andersom
Shahla dat scheelt soms zoveel he, even bijslapen. Ik slaap ook elke middag omdat dan echt het kaarsje uitgaat. De dag zou uit 2 delen moeten bestaan.
Wat omschrijf je dat helder, die vervreemding, die leegte. Precies hoe ik het ook ervaar. Ik zou het dan uit mezelf en een ander willen trekken, zodat ik me niet meer zo afgesneden voel. Ik moet vanuit therapie er nu goed op letten wanneer dit gebeurt, wat de aanleiding is. Die schijnt er vaak te zijn maar is soms lastig te achterhalen. Het maakt me wanhopig, vooral als het langer duurt inderdaad. Meestal is het 1 a 2 dagen of een paar uur. Je snijdt je gevoelens dan ahw af. Het beangstigt me, omdat ik dan altijd het gevoel heb dat de wereld kan instorten, ik voel toch niks, heel eng. Dan denk ik: straks heb ik dat ook als iemand van wie ik hou doodgaat, dat is toch zo eng. Want ik ben juist heel gevoelig, net als jij. die uitersten weer hé.
Ik heb vandaag een klein 7-tje. Goeie score vind ik. Dat zul je net zien, juist als ik helemaal in een dip zit (dat was de afgelopen dagen) en besloten heb over te stappen qua medicatie, voel ik me wat beter. Nou ja, beter zo dan andersom
Shahla dat scheelt soms zoveel he, even bijslapen. Ik slaap ook elke middag omdat dan echt het kaarsje uitgaat. De dag zou uit 2 delen moeten bestaan.
zaterdag 15 september 2007 om 23:29
zaterdag 15 september 2007 om 23:33
Maar liever niet nog meer uren in een dag, Robin
De uren die we hebben, vind ik al meer dan zat. Dat is al vermoeiend.
Vandaag ben ik na zes uurtjes slaap opgestaan en nu ben ik echt helemaal af. De hele dag wakker geweest. Ben naar mijn ouders in een andere provincie geweest en op de terugreis zakte ik echt in. Toen ik thuis kwam, zag ik de vermoeidheid op mijn gezicht staan dus ik duik er zo in.
Toch was het een goeie dag en dan heb ik die vermoeidheid er wel weer voor over ook, anders kom je nooit eens ergens. Maar het zal vast morgen zo zijn dat ik veel bij zal slapen en rustig aan zal doen en anders de dag erna wel.
De uren die we hebben, vind ik al meer dan zat. Dat is al vermoeiend.
Vandaag ben ik na zes uurtjes slaap opgestaan en nu ben ik echt helemaal af. De hele dag wakker geweest. Ben naar mijn ouders in een andere provincie geweest en op de terugreis zakte ik echt in. Toen ik thuis kwam, zag ik de vermoeidheid op mijn gezicht staan dus ik duik er zo in.
Toch was het een goeie dag en dan heb ik die vermoeidheid er wel weer voor over ook, anders kom je nooit eens ergens. Maar het zal vast morgen zo zijn dat ik veel bij zal slapen en rustig aan zal doen en anders de dag erna wel.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 15 september 2007 om 23:52
Hoi Shahla, heb jij nou nooit een soort dagritme training gevolgd of zelf uitgeprobeerd of zoiets? Lijkt me nl. zo lastig om je vermoeidheid in te schatten als je zo onregelmatig ritme hebt door -juist weer- die vermoeidheid?
Ten minste, door mijn depressies voelde ik me doorlopend erg vermoeid, maar het slapen gaf ook geen energie. Eigenlijk voelde ik me constant moe met lood door al mijn aderen. maar die vermoeidheid was ook niet meer te peilen door mij als zijnde fysiek of geestelijk moe. Ik wist op een gegeven moment zelf ook niet meer of ik er juist verstandig aan deed om te gaan slapen. Of dat het juist verstandig was om mijn moeheid te negeren en door te gaan (in de hoop over mijn moeheid heen te komen)
Nu ben ik nog steeds wel snel moe en heb verhoudingsgewijs weinig energie. Maar omdat ik zo'n ritme heb, kan ik het wel veel beter doseren en (niet onbelangrijk) inschatten. Ik weet nu echt veel beter wat mijn energie is en wat haalbaar is en wat niet. Dus ben het helemaal eens met Robin...eigenlijk zouden dagen uit twee delen moeten bestaan. Waarbij een middagrust mogelijk is. Even bijtanken.
Hebben jullie dat nou ook, dat je al slapend veel verwerkt? Volgens mij geef ik slapend de meeste dingen een plekje.
Robin, het gaat niet om een score per dag. Belangrijk is dat je terugkijkt over de afgelopen maand of langer als het je lukt en dat je daarvan bepaalt wat je gemiddelde score was. Als je eigenlijk een slechte maand hebt gehad met wat goeie dagen her en der, dan kun je stellen dat afgelopen maand geen goeie maand was. Je moet je indruk niet laten afhangen van wat goeie dagen.
ga nu slapen. Vriend moppert over mijn computeren, terwijl hij zelf de hele avond achter dat ding hangt...
: S
Ten minste, door mijn depressies voelde ik me doorlopend erg vermoeid, maar het slapen gaf ook geen energie. Eigenlijk voelde ik me constant moe met lood door al mijn aderen. maar die vermoeidheid was ook niet meer te peilen door mij als zijnde fysiek of geestelijk moe. Ik wist op een gegeven moment zelf ook niet meer of ik er juist verstandig aan deed om te gaan slapen. Of dat het juist verstandig was om mijn moeheid te negeren en door te gaan (in de hoop over mijn moeheid heen te komen)
Nu ben ik nog steeds wel snel moe en heb verhoudingsgewijs weinig energie. Maar omdat ik zo'n ritme heb, kan ik het wel veel beter doseren en (niet onbelangrijk) inschatten. Ik weet nu echt veel beter wat mijn energie is en wat haalbaar is en wat niet. Dus ben het helemaal eens met Robin...eigenlijk zouden dagen uit twee delen moeten bestaan. Waarbij een middagrust mogelijk is. Even bijtanken.
Hebben jullie dat nou ook, dat je al slapend veel verwerkt? Volgens mij geef ik slapend de meeste dingen een plekje.
Robin, het gaat niet om een score per dag. Belangrijk is dat je terugkijkt over de afgelopen maand of langer als het je lukt en dat je daarvan bepaalt wat je gemiddelde score was. Als je eigenlijk een slechte maand hebt gehad met wat goeie dagen her en der, dan kun je stellen dat afgelopen maand geen goeie maand was. Je moet je indruk niet laten afhangen van wat goeie dagen.
ga nu slapen. Vriend moppert over mijn computeren, terwijl hij zelf de hele avond achter dat ding hangt...
: S
zondag 16 september 2007 om 15:40
Hoi Intiem, nee, ik heb geen enkele training gehad voor mijn 'problemen' en dus ook niet in verband met mijn vermoeidheid. Het enige wat ik trof, in overleg met de psychiater die het voor mij probeerde op te zetten, waren kant - en klare fulltime therapieën. Niks op maat en paste dus ook totaal niet bij mijn situatie. Misschien kun je zeggen dat ik niet goed op weg ben geholpen of dat het niet het juiste moment was of wat het dan ook maar was, het kwam niet van de grond en daar heb ik het bij gelaten.
Vermoeidheid is wat mij betreft altijd lastig in te schatten. De ene keer kan mijn lichaam of geest of beide veel meer hebben dan andere keren. Het gaan slapen of juist wakker blijven laat ik vooral afhangen van afspraken. Als ik bv. weet dat ik over twee uurtjes mijn dochter op moet vangen op het station ga ik niet meer terug naar bed, ook al wil ik dat eigenlijk wel. Ik wil niet het risico lopen dat ik me verslaap of dat ik ineens heel snel snel moet om er op tijd te zijn. Heb altijd even nodig om op gang te komen.
Als het kán negeer ik mijn moeheid niet en pak ik die rust waar mijn lichaam of geest om vraagt. Als het niet kan, stel ik het uit en moet ik accepteren dat het slapen uitgesteld wordt. Dat is mijn zelfbedachte methode.
Als ik moeheid voel dat mijn lichaam heel zwaar aanvoelt of dat mijn lichaam bijna pijn doet, wijt ik dat aan lichamelijk moe zijn. En soms weet ik ook gewoon dat ik moe ben omdat ik niet genoeg uren heb gemaakt. En soms zal het geestelijk zijn. Dat ik veel te verwerken heb gekregen.
Verder denk ik dat ik wel aardig weet wat ik wel en niet kan. Ik maak bv. nooit meer dan één afspraak per dag waarbij bepaalde inzet, geestelijk of lichamelijk, gevraagd wordt. En na een paar dagen van relatieve drukte komt er ook altijd wel weer een dag dat ik weinig tot niks móet. Dan doe ik ook zo weinig mogelijk. Laat ik het huishouden voor wat het is, morgen weer een dag. Zoals bv. vandaag. Het enige wat ik hoef is straks mijn dochter opvangen op het station, een uur met haar doorbengen tot haar bus gaat. Voor de rest mag alles wachten tot morgen.
De slogan 'stel niet uit tot morgen wat je vandaag kunt doen' heb ik volledig overboord gegooid.
Voor mensen die te kampen hebben met (bijna) dagelijkse vermoeidheidsverschijnselen denk ik dat het verstandig is een leven op te bouwen waarin het inderdaad mogelijk is de dag in twee te breken. Of in elk geval een redelijk aantal keren per week. Ergens heb ik dat al. Ik heb legio mogelijkheden om als het nodig is toch even te gaan liggen overdag. Gisteren toevallig niet maar het viel mee. Heb alleen eind van de morgen vermoeidheid gevoeld en op de terugweg naar huis. Maar goed, toen was ik ook al twaalf uren wakker.
Slapend één en ander verwerken. Jazeker, mijn dromen, die ik me vaak (deels) herinner wijzen daar sterk op. Ik vind dat wel een goede zaak omdat ik er anders lang niet altijd aan toe kom om af te rekenen met vervelende gebeurtenissen of herinneringen.
Vermoeidheid is wat mij betreft altijd lastig in te schatten. De ene keer kan mijn lichaam of geest of beide veel meer hebben dan andere keren. Het gaan slapen of juist wakker blijven laat ik vooral afhangen van afspraken. Als ik bv. weet dat ik over twee uurtjes mijn dochter op moet vangen op het station ga ik niet meer terug naar bed, ook al wil ik dat eigenlijk wel. Ik wil niet het risico lopen dat ik me verslaap of dat ik ineens heel snel snel moet om er op tijd te zijn. Heb altijd even nodig om op gang te komen.
Als het kán negeer ik mijn moeheid niet en pak ik die rust waar mijn lichaam of geest om vraagt. Als het niet kan, stel ik het uit en moet ik accepteren dat het slapen uitgesteld wordt. Dat is mijn zelfbedachte methode.
Als ik moeheid voel dat mijn lichaam heel zwaar aanvoelt of dat mijn lichaam bijna pijn doet, wijt ik dat aan lichamelijk moe zijn. En soms weet ik ook gewoon dat ik moe ben omdat ik niet genoeg uren heb gemaakt. En soms zal het geestelijk zijn. Dat ik veel te verwerken heb gekregen.
Verder denk ik dat ik wel aardig weet wat ik wel en niet kan. Ik maak bv. nooit meer dan één afspraak per dag waarbij bepaalde inzet, geestelijk of lichamelijk, gevraagd wordt. En na een paar dagen van relatieve drukte komt er ook altijd wel weer een dag dat ik weinig tot niks móet. Dan doe ik ook zo weinig mogelijk. Laat ik het huishouden voor wat het is, morgen weer een dag. Zoals bv. vandaag. Het enige wat ik hoef is straks mijn dochter opvangen op het station, een uur met haar doorbengen tot haar bus gaat. Voor de rest mag alles wachten tot morgen.
De slogan 'stel niet uit tot morgen wat je vandaag kunt doen' heb ik volledig overboord gegooid.
Voor mensen die te kampen hebben met (bijna) dagelijkse vermoeidheidsverschijnselen denk ik dat het verstandig is een leven op te bouwen waarin het inderdaad mogelijk is de dag in twee te breken. Of in elk geval een redelijk aantal keren per week. Ergens heb ik dat al. Ik heb legio mogelijkheden om als het nodig is toch even te gaan liggen overdag. Gisteren toevallig niet maar het viel mee. Heb alleen eind van de morgen vermoeidheid gevoeld en op de terugweg naar huis. Maar goed, toen was ik ook al twaalf uren wakker.
Slapend één en ander verwerken. Jazeker, mijn dromen, die ik me vaak (deels) herinner wijzen daar sterk op. Ik vind dat wel een goede zaak omdat ik er anders lang niet altijd aan toe kom om af te rekenen met vervelende gebeurtenissen of herinneringen.
anoniem_32439 wijzigde dit bericht op 16-09-2007 15:41
Reden: quote moest nog weggehaald worden
Reden: quote moest nog weggehaald worden
% gewijzigd
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 17 september 2007 om 12:29
Hallo mensen,
Graag zou ik jullie iets willen voorleggen. (hè, ik zit al een kwartier te denken hoe ik dit toch op moet schrijven, dus als ik het niet goed omschrijf, vergeef me!)
Gisteravond was het weer zo ver. Ik was bij vriend en eigenlijk was het best wel weer gezellig na mijn 'bui' van zaterdagavond. We hadden een nog al drukke dag gehad en zaten thuis op de bank. Ik stelde voor om naar bed te gaan, het was al half 12 en vriend moet er rond zes uur weer uit. Na nog ff wat gedronken te hebben zijn we ons gaan klaarmaken voor de nacht. Ik zei: misschien kunnen we nog even knuffelen enzo... het is al bijna drie weken geleden dat we seks hadden, of heb je echt geen zin? (zoiets ging dat) Vriend gaf aan wel graag even te knuffelen en we gingen naar bed. Hij deed het licht uit en kroop lekker tegen me aan. En toen was het er weer... Ik werd heel boos in mezelf en verdrietig en chagarijnig. Vriend deed het licht uit dus dat betekend dat hij het niet fijn vindt om me te zien, ik ben te dik of te lelijk. Hij kruipt tegen me aan en streelt mijn rug maar dat doet hij omdat ik heb gezegd dat we al zolang geen seks meer hadden en nu denkt hij dat het 'moet' van mij. Dit denk ik allemaal in mezelf en blijf liggen als een houten plank en reageer nergen op. Als hij vraagt: wat is er? Dan zeg ik: Niks!!! Als hij dan zegt: Nou oké, maar vindt je het fijn als ik over je rug kriebel? Dan zeg ik: Maakt me niets uit!!! En zo ontstaat er een soort van ruzie en ga ik hem verwijten dat hij nooit eens het initiatief neemt voor seks en dat ik me als vrouw ondergewaardeerd voel en dat ik niet snap hoe een man! drie het volhoudt om drie weken geen seks te hebben, dat ik hier hartstikke gefrustreerd door raak enz enz...
Terwijl: mijn vriend is een lievert, hij is hartstikke gek op me, zegt regelmatig dat hij trots op me is, als ik me een beetje mooi voor hem maak (thuis loop ik vaak in mijn huispak -stom genoeg- ) maar dan zie ik dat hij trots is en dat hij me wél mooi vindt. Hij doet alles voor me, ik bedoel hij probeert overal rekening mee te houden enz.Oja, en die seks was nog maar anderhalve week geleden ipv drie.
Waarom doe ik dan zo?
Zaterdag ging al net zo. Hij was bij mij thuis en we gingen slapen en hoe het zo kwam weet ik niet maar opeens begon ik over zijn werk en dat hij het allemaal helemaal niet zo goed aanpakt en oja, dat hij vaak tegen me liegt en dat ik hem niet vertrouw en dat ik niet begrijp waarom hij niet alles eerlijk zegt. enz.
oeps hij belt net, hij komt ff thuis nu. Ook daar ging het weer mis, schrijf straks ff verder en post dit alvast.
sorry voor zo'n warrig verhaal maar ik weet het anders niet.
Graag zou ik jullie iets willen voorleggen. (hè, ik zit al een kwartier te denken hoe ik dit toch op moet schrijven, dus als ik het niet goed omschrijf, vergeef me!)
Gisteravond was het weer zo ver. Ik was bij vriend en eigenlijk was het best wel weer gezellig na mijn 'bui' van zaterdagavond. We hadden een nog al drukke dag gehad en zaten thuis op de bank. Ik stelde voor om naar bed te gaan, het was al half 12 en vriend moet er rond zes uur weer uit. Na nog ff wat gedronken te hebben zijn we ons gaan klaarmaken voor de nacht. Ik zei: misschien kunnen we nog even knuffelen enzo... het is al bijna drie weken geleden dat we seks hadden, of heb je echt geen zin? (zoiets ging dat) Vriend gaf aan wel graag even te knuffelen en we gingen naar bed. Hij deed het licht uit en kroop lekker tegen me aan. En toen was het er weer... Ik werd heel boos in mezelf en verdrietig en chagarijnig. Vriend deed het licht uit dus dat betekend dat hij het niet fijn vindt om me te zien, ik ben te dik of te lelijk. Hij kruipt tegen me aan en streelt mijn rug maar dat doet hij omdat ik heb gezegd dat we al zolang geen seks meer hadden en nu denkt hij dat het 'moet' van mij. Dit denk ik allemaal in mezelf en blijf liggen als een houten plank en reageer nergen op. Als hij vraagt: wat is er? Dan zeg ik: Niks!!! Als hij dan zegt: Nou oké, maar vindt je het fijn als ik over je rug kriebel? Dan zeg ik: Maakt me niets uit!!! En zo ontstaat er een soort van ruzie en ga ik hem verwijten dat hij nooit eens het initiatief neemt voor seks en dat ik me als vrouw ondergewaardeerd voel en dat ik niet snap hoe een man! drie het volhoudt om drie weken geen seks te hebben, dat ik hier hartstikke gefrustreerd door raak enz enz...
Terwijl: mijn vriend is een lievert, hij is hartstikke gek op me, zegt regelmatig dat hij trots op me is, als ik me een beetje mooi voor hem maak (thuis loop ik vaak in mijn huispak -stom genoeg- ) maar dan zie ik dat hij trots is en dat hij me wél mooi vindt. Hij doet alles voor me, ik bedoel hij probeert overal rekening mee te houden enz.Oja, en die seks was nog maar anderhalve week geleden ipv drie.
Waarom doe ik dan zo?
Zaterdag ging al net zo. Hij was bij mij thuis en we gingen slapen en hoe het zo kwam weet ik niet maar opeens begon ik over zijn werk en dat hij het allemaal helemaal niet zo goed aanpakt en oja, dat hij vaak tegen me liegt en dat ik hem niet vertrouw en dat ik niet begrijp waarom hij niet alles eerlijk zegt. enz.
oeps hij belt net, hij komt ff thuis nu. Ook daar ging het weer mis, schrijf straks ff verder en post dit alvast.
sorry voor zo'n warrig verhaal maar ik weet het anders niet.
maandag 17 september 2007 om 13:24
Ben ik weer. Die zaterdagavond dus... Ik wierp hem vanalles voor de voeten. Ben gewoon op zoek naar dingen die ik anders zou doen en verwijt hem dat dan. Heel raar want dat wil ik helemaal niet. Op dat moment lijkt het of ik hem zoveel mogelijk wil verwijten en hij voelt zich dan hartstikke rot en als hij er dan tegen in gaat dan ga ik het allemaal nog gemener zeggen ofzo.
Wat is dit toch en waarom doe ik dit? Ik begrijp dat jullie daar ook geen antwoord op kunnen geven en dat alleen ik zou moeten weten waarom ik dit doe maar ik weet het niet!
Zojuist toen hij belde weer net zo. Ik had hem gezegd dat ik vanmorgen naar mijn eigen huis zou gaan omdat ik nog veel te doen heb. Omdat ik vanacht echt super slecht geslapen heb (ik word steeds wakker en voel me dan reuze zenuwachtig ofzo, waarom weet ik ook niet) maar ik ben dus wat langer blijven liggen, heb vanmorgen alvast wat aardappeltjes voor vriend geschild en wat groente gewassen zodat hij vanavond uit zijn werk het zo kan opzetten. Daarom was ik hier nog. Toen het net kwart over twaalf was dacht ik: hij heeft nog niet gebeld om thuis ff zijn pauze te houden, zie wel hij vindt het niet leuk als ik hier ben...
Toen hij dus vlak voor half één belde vroeg hij: Ben je al thuis? Ik antwoorde: Nee ben nog in jouw huis. Hij: Ow, zal ik dan ff thuis komen eten? Ik: Mwah, moet je zelf weten...
Dat is toch niet te geloven. Wat wil ik nu eigenlijk? Toen hij thuis kwam was ik net ff boven om was op te hangen, ik weet dat hij maar 20 minuutjes thuis kan zijn maar ging niet naar beneden. Toen ik eindelijk wel beneden kwam zei hij: Wat is er toch mijn meisje, je bent zo stil en ziet er ook niet echt florisant uit. Nou hup, daar ging ik, ik moest janken maar dat wilde ik niet dus toen hij me wilde troosten zei ik: Nee, ga maar eten want je pauze is zo om, er is niets en ik weet het ook niet dus kan het jou ook niet vertellen. Hij zei: Ik hou toch van je?! Ik: k weet niet, ik doe steeds zo stom en dat wil ik niet. Hij zei: je zegt dat (dat wanneer ik 'stom'doe) alleen omdat je van me houdt en omdat het beste wilt voor ons... Ik zei: tuurlijk niet maar ik weet ook niet waarom ik het wel doe, ik heb gewoon een kronkel in m'n hoofd en ben vast niet helemaal goed. Hij: natuurlijk en je wel goed enz enz...
Zo gaat dat dus.
Sorry, het is vast een heel warrig verhaal geworden, ik heb maarzo opgeschreven wat in mijn gedachten kwam. Als ik er over na ga denken dan schrijf ik het niet zo op zoals het gaat en dan hebben jullie misschien niet een duidelijk beeld. Want eigenlijk wil ik jullie vragen, herkennen jullie dit? Zitten hier misschien trekken in van bordeline o.i.d?
Ik kan zelf gaan zoeken op internet. Heb ik al vaker gedaan maar dat is té eng ofzo. Dan wordt ik er vervelend van en denk: Dat gezeik, ik zeur gewoon en heb niets ik moet gewoon niet zo achterlijk doen. En dan klik ik de website maar weer weg.
Door het hier te schrijven hoop ik dat sommigen het herkennen en misschien goede tips kunnen geven hoe ik dit kan voorkomen. Want echt, ik wil niet zo 'gemeen' doen. Ik wil juist liefde geven aan vriend en familie.
Of ben ik soms zó egoistisch geworden dat ik een ander wél pijn wil doen ofzo?
Help, wie herkent dit en kan me een beetje geruststellen?
Groetjes van een heel onzekere Search
Wat is dit toch en waarom doe ik dit? Ik begrijp dat jullie daar ook geen antwoord op kunnen geven en dat alleen ik zou moeten weten waarom ik dit doe maar ik weet het niet!
Zojuist toen hij belde weer net zo. Ik had hem gezegd dat ik vanmorgen naar mijn eigen huis zou gaan omdat ik nog veel te doen heb. Omdat ik vanacht echt super slecht geslapen heb (ik word steeds wakker en voel me dan reuze zenuwachtig ofzo, waarom weet ik ook niet) maar ik ben dus wat langer blijven liggen, heb vanmorgen alvast wat aardappeltjes voor vriend geschild en wat groente gewassen zodat hij vanavond uit zijn werk het zo kan opzetten. Daarom was ik hier nog. Toen het net kwart over twaalf was dacht ik: hij heeft nog niet gebeld om thuis ff zijn pauze te houden, zie wel hij vindt het niet leuk als ik hier ben...
Toen hij dus vlak voor half één belde vroeg hij: Ben je al thuis? Ik antwoorde: Nee ben nog in jouw huis. Hij: Ow, zal ik dan ff thuis komen eten? Ik: Mwah, moet je zelf weten...
Dat is toch niet te geloven. Wat wil ik nu eigenlijk? Toen hij thuis kwam was ik net ff boven om was op te hangen, ik weet dat hij maar 20 minuutjes thuis kan zijn maar ging niet naar beneden. Toen ik eindelijk wel beneden kwam zei hij: Wat is er toch mijn meisje, je bent zo stil en ziet er ook niet echt florisant uit. Nou hup, daar ging ik, ik moest janken maar dat wilde ik niet dus toen hij me wilde troosten zei ik: Nee, ga maar eten want je pauze is zo om, er is niets en ik weet het ook niet dus kan het jou ook niet vertellen. Hij zei: Ik hou toch van je?! Ik: k weet niet, ik doe steeds zo stom en dat wil ik niet. Hij zei: je zegt dat (dat wanneer ik 'stom'doe) alleen omdat je van me houdt en omdat het beste wilt voor ons... Ik zei: tuurlijk niet maar ik weet ook niet waarom ik het wel doe, ik heb gewoon een kronkel in m'n hoofd en ben vast niet helemaal goed. Hij: natuurlijk en je wel goed enz enz...
Zo gaat dat dus.
Sorry, het is vast een heel warrig verhaal geworden, ik heb maarzo opgeschreven wat in mijn gedachten kwam. Als ik er over na ga denken dan schrijf ik het niet zo op zoals het gaat en dan hebben jullie misschien niet een duidelijk beeld. Want eigenlijk wil ik jullie vragen, herkennen jullie dit? Zitten hier misschien trekken in van bordeline o.i.d?
Ik kan zelf gaan zoeken op internet. Heb ik al vaker gedaan maar dat is té eng ofzo. Dan wordt ik er vervelend van en denk: Dat gezeik, ik zeur gewoon en heb niets ik moet gewoon niet zo achterlijk doen. En dan klik ik de website maar weer weg.
Door het hier te schrijven hoop ik dat sommigen het herkennen en misschien goede tips kunnen geven hoe ik dit kan voorkomen. Want echt, ik wil niet zo 'gemeen' doen. Ik wil juist liefde geven aan vriend en familie.
Of ben ik soms zó egoistisch geworden dat ik een ander wél pijn wil doen ofzo?
Help, wie herkent dit en kan me een beetje geruststellen?
Groetjes van een heel onzekere Search
maandag 17 september 2007 om 16:27
Je vraagt je af waarom je zo doet. Dat is altijd een lastige, want het is niet altijd klip en klaar waarom je reageert zoals je reageert. Een slecht gevoel kan zich soms zo aan je opdringen dat je bijna niet anders meer kunt dan daar impulsief gehoor aan geven. Dan schuif je misschien wel wat al te makkelijk aan de kant dat het moment niet zo goed gekozen is. Tenslotte gaf je vriend op dat moment wel gehoor aan je wens. Dat was op zich al prettig. Je werd gehoord en er werd wat mee gedaan. Alleen kwam bij jou het gevoel op dat hij het vooral deed omdat hij misschien dacht dat het moest en hij zelf er geen behoefte aan had.
Mijn opinie is dat een man volgens mij nooit wat doet waar hij absoluut geen behoefte aan heeft. Natuurlijk heb ik niet de wijsheid in pacht en zullen er mannen zijn die anders zijn of handelen.
Ik heb de indruk dat er veel is dat jou dwars zit en dat je dat niet altijd gelijk zegt maar het op laat stapelen tot een moment dat je niet meer anders kunt dan spuien. En ja, dan is dat wel eens een moment dat het niet zo goed gekozen is. Ik weet niet of mijn indruk juist is hoor. Dat is iets wat je alleen zelf kunt beantwoorden. Als dit klopt, is het dan niet handiger om er minder lang mee te wachten?
Mijn opinie is dat een man volgens mij nooit wat doet waar hij absoluut geen behoefte aan heeft. Natuurlijk heb ik niet de wijsheid in pacht en zullen er mannen zijn die anders zijn of handelen.
Ik heb de indruk dat er veel is dat jou dwars zit en dat je dat niet altijd gelijk zegt maar het op laat stapelen tot een moment dat je niet meer anders kunt dan spuien. En ja, dan is dat wel eens een moment dat het niet zo goed gekozen is. Ik weet niet of mijn indruk juist is hoor. Dat is iets wat je alleen zelf kunt beantwoorden. Als dit klopt, is het dan niet handiger om er minder lang mee te wachten?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 17 september 2007 om 16:34
Je tweede berichtje: Ik vind het lastig uit te maken of hier borderlinetrekken van te maken zijn. Ik weet wel dat ik voor de medicijnen ook wel eens had dat ik me ineens heel slecht ging voelen, een stemmingswisseling en ging denken aan vele dingetjes die me niet zinden of hadden gezind van mijn toenmalige partner. En dat werd dan op het slecht voelen moment allemaal geuit.
Ik heb dus wel borderline maar wie zegt dat niet iedereen zo zou reageren als je je heel slecht in je vel voelt zitten.
Ik denk juist niet dat jij je vriend of andere dierbaren echt pijn wil doen. Als dat zo was, zou je er achteraf echt niet mee zitten wie je wel of niet hebt gekwetst hoor.
Misschien is het goed dat jij meer uitlaatkleppen zoekt. Bijvoorbeeld door hier mee te schrijven dat je dan toch meer dingen die je op het hart liggen kwijt kunt zodat het zich niet allemaal opstapelt en je gefrustreerd raakt. Je kunt ook inzicht krijgen in jezelf door een dagboek bij te gaan houden over de dingen die je dwars zitten en hoe je tegen de dag aankijkt, wat je gevoelens waren, wat voor gedachten je hebt gehad. Zo ontstaat er lijn in waar jij tegenaanloopt in wat je niet leuk vindt van iemand en waarom dat zo is.
Ik heb dus wel borderline maar wie zegt dat niet iedereen zo zou reageren als je je heel slecht in je vel voelt zitten.
Ik denk juist niet dat jij je vriend of andere dierbaren echt pijn wil doen. Als dat zo was, zou je er achteraf echt niet mee zitten wie je wel of niet hebt gekwetst hoor.
Misschien is het goed dat jij meer uitlaatkleppen zoekt. Bijvoorbeeld door hier mee te schrijven dat je dan toch meer dingen die je op het hart liggen kwijt kunt zodat het zich niet allemaal opstapelt en je gefrustreerd raakt. Je kunt ook inzicht krijgen in jezelf door een dagboek bij te gaan houden over de dingen die je dwars zitten en hoe je tegen de dag aankijkt, wat je gevoelens waren, wat voor gedachten je hebt gehad. Zo ontstaat er lijn in waar jij tegenaanloopt in wat je niet leuk vindt van iemand en waarom dat zo is.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 17 september 2007 om 16:37
Ik heb vandaag een zoals ik het zelf noem 'off day'. Dat houdt in dat ik of te moe of te lui of gemoedsmatig niet in staat ben er echt een actieve dag van te maken. Kan me ook lekker niks schelen. Wel straks wandelen met de hond en voor de rest geloof ik het wel.
Heb gisteren nog wel taco's gemaakt voor het avondeten. Zoon heeft meegeholpen maar die heeft helaas de bijbehorende saus verpest door er twee keer zoveel water bij te doen dan moest. Och, kan gebeuren. Volgende keer beter, nietwaar?
Heb gisteren nog wel taco's gemaakt voor het avondeten. Zoon heeft meegeholpen maar die heeft helaas de bijbehorende saus verpest door er twee keer zoveel water bij te doen dan moest. Och, kan gebeuren. Volgende keer beter, nietwaar?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 17 september 2007 om 17:40
Bedankt voor je reactie Shahla!
het kan idd zo zijn dat ik sommige dingen te lang binnenhoudt maar van de andere kant ben ik juist iemand die vaal meteen zegt wat ie vindt. Vaak denk ik juist achteraf: Shit, waarom heb ik dat nou gezegd, waar bemoei ik me eigenlijk mee, dat is toch zijn of haar probleem?
Snap je, ik zeg al snel wat ik ergens van vind. Vaak impulsief en zonder er eerst over na te denken, een soort eerste reactie zeg maar.
Het is nu een hele tijd 'goed' gegaan, geen explosies want af en toe had ik bijna iedere weekend ruzie als m'n vriend hier was. Dan moets ik gewoon aan hem 'wennen' en tegen de tijd dat hij weer naar huis ging dan kreeg ik me toch een spijt... En steeds deed ik het weer.
Toen ik een aantal jaren terug een andere huisarts kreeg i.v.m. verhuizing kwam ik er achter dat in mijn gegevens staat: Kenmerken van bordeline stoornis.
Ik schrok me een hoedje toen ik dat zeg, dat had mijn vorige huisarts me nooit verteld, anders had ik dat echt nog wel geweten.
Ik heb het toen maar naast me neer gelegd, maar nu denk ik dat ik toch iets moet ondernemen. Want dit wil ik niet.
Vaak voel ik me heel onzeker, maar bijvoorbeeld op mijn (vorige) werk bepaalde ik wel de stemming...
Snap je? Als ik 's ochtens vrolijk binnen kwam dan was iedereen vrolijk. Als ik binnenkwam en nauwelijks iets zei dan leek iedereen een beetje sip. Dat is echt vreselijk, want dan wil je altijd vrolijk doen en je hebt een gevoel dat iedereen op eieren gaat lopen zodra jij in de buurt komt. Heel lastig.
Ik wil echt aan mezelf gaan werken. Wat meer stabiel worden en wat positiever gaan denken, maar...dat heb ik ook al wel 10x geroepen en nu is het dus weer mis.
Tóch ga ik eens aan een 'profesional' vragen of ik nu wel of geen kenmerken van een bordeliner bezit en in welke mate en of er misschien wat aan te doen is.
Voor nu heel erg bedankt voor het 'luisteren' en sterkte met jouw/jullie moeiten.
Een lieve groet van Search
het kan idd zo zijn dat ik sommige dingen te lang binnenhoudt maar van de andere kant ben ik juist iemand die vaal meteen zegt wat ie vindt. Vaak denk ik juist achteraf: Shit, waarom heb ik dat nou gezegd, waar bemoei ik me eigenlijk mee, dat is toch zijn of haar probleem?
Snap je, ik zeg al snel wat ik ergens van vind. Vaak impulsief en zonder er eerst over na te denken, een soort eerste reactie zeg maar.
Het is nu een hele tijd 'goed' gegaan, geen explosies want af en toe had ik bijna iedere weekend ruzie als m'n vriend hier was. Dan moets ik gewoon aan hem 'wennen' en tegen de tijd dat hij weer naar huis ging dan kreeg ik me toch een spijt... En steeds deed ik het weer.
Toen ik een aantal jaren terug een andere huisarts kreeg i.v.m. verhuizing kwam ik er achter dat in mijn gegevens staat: Kenmerken van bordeline stoornis.
Ik schrok me een hoedje toen ik dat zeg, dat had mijn vorige huisarts me nooit verteld, anders had ik dat echt nog wel geweten.
Ik heb het toen maar naast me neer gelegd, maar nu denk ik dat ik toch iets moet ondernemen. Want dit wil ik niet.
Vaak voel ik me heel onzeker, maar bijvoorbeeld op mijn (vorige) werk bepaalde ik wel de stemming...
Snap je? Als ik 's ochtens vrolijk binnen kwam dan was iedereen vrolijk. Als ik binnenkwam en nauwelijks iets zei dan leek iedereen een beetje sip. Dat is echt vreselijk, want dan wil je altijd vrolijk doen en je hebt een gevoel dat iedereen op eieren gaat lopen zodra jij in de buurt komt. Heel lastig.
Ik wil echt aan mezelf gaan werken. Wat meer stabiel worden en wat positiever gaan denken, maar...dat heb ik ook al wel 10x geroepen en nu is het dus weer mis.
Tóch ga ik eens aan een 'profesional' vragen of ik nu wel of geen kenmerken van een bordeliner bezit en in welke mate en of er misschien wat aan te doen is.
Voor nu heel erg bedankt voor het 'luisteren' en sterkte met jouw/jullie moeiten.
Een lieve groet van Search
