Borderline en aanverwante zaken II

Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,

Hallo Schildpadje, ja, daar ben je dan

Leuk dat je erbij komt.

Op het andere topic schreef ik al dat ik je verhaal wel herkende.



Ik vind sociale contacten onderhouden ook heel lastig. Er is wel verschil tussen online en offline contacten. Online gaat iets beter omdat ik dan zelf het moment kan kiezen om iets van mij te laten horen. Het is niet de reden waarom het irl moeizamer gaat, want dan zou ik vaak ook zelf het moment uit kunnen kiezen of aangeven dat het me even niet uitkomt. Het lijkt meer zo te zijn dat ik het online minder confronterend vind, het minder energie kost en er wordt ook minder van je verwacht. Daarbij komt dat ik een aversie tegen de telefoon heb. Ik weet niet waarom maar ik zal er niet snel naar grijpen en andersom betekent het dat ik vrij slecht bereikbaar ben. Het ding slingert overal rond dus hoor ik hem niet of de batterij is alweer een poosje leeg voordat ik het doorheb. De meeste mensen met wie ik contact heb, inclusief familie, vinden het vervelend dat ik telefonisch zo slecht bereikbaar ben. Vooralsnog stimuleert het mij niet er verandering in te brengen. Het liefst heb ik helemaal geen telefoon en doe ik alles per e-mail maar ja, soms moet je bellen met instanties. Dan is het wel handig eentje te hebben.



Wat Intiem aangeeft, soms is er wel het verlangen een soort hartsvriendin of boezemvriendin te hebben. Zoiets als in sex and the city. Ik heb wel vriendinnen gehad door de jaren heen maar dan wisselend. Dat ging dan een poos goed maar door omstandigheden raakte ik ze weer kwijt, vond nieuwe en raakte ze weer kwijt etc. Onze levens werden te verschillend, ze deden iets wat ik absoluut niet kon waarderen waardoor ik er vrij vlot klaar mee was of het was teveel op het feit dat we allebei kinderen hadden gericht.



In de laatste echte vriendschap ging het meer over de kinderen en deden we samen zonder de kinderen eigenlijk heel weinig. Is ook moeilijk om iets te plannen tegelijkertijd want je moet wel oppas zien te vinden en daarom kwam het er weinig van om echt om een andere reden vriendinnen te zijn. Ik zag dat graag anders. Ik wilde een soort hartsvriendin en had bij haar niet het gevoel dat het zover ging of zou komen dus haakte ik af. Wel jammer want het was echt wel een lieve meid maar toch heb ik het laten verwateren. Soms heb ik er wel eens spijt van dat ik dat heb gedaan maar in die periode dat het zo is gelopen zat ik uitermate slecht in mijn vel en daar schaamde ik me voor. Dat ik het zover had laten komen met mezelf. Dat ik me door het leven en mijn situatie had laten leven en niet meer in staat was daar verandering in te brengen tot het echt niet meer ging.

Ik vond het heel moeilijk om haar daar nog deelgenoot van te laten zijn. Dat het ipv beter alleen maar slechter ging. Je wilt ook niet elke keer aankomen met depressief gedoe. Mijn kinderen konden niet met elkaar overweg, heel extreem en ik vond het vreselijk dat het zo vaak niet gezellig was door hen.

Daar leed ik zwaar onder. Dat vond ik heel erg want ze hebben wel allebei in je buik gewoond en dan vechten ze de hele dag, maken elkaar en jou als moeder het leven zuur. Ik kreeg nooit rust, speelde de hele dag vredestichter, politieagent, scheidsrechter of ontplofte als ik er niet meer tegen kon. Ten einde raad heb ik besloten om ze allebei tijdelijk uit huis te plaatsen, want ik was zo zwaar depressief dat ik nergens meer toe in staat was. Dat geef je niet graag toe aan een vriendin. Dat je hebt gefaald, dat je het niet aan kunt, dat je het eigenlijk wel gehad hebt met het leven etc etc.



Sindsdien is het irl nooit meer zover gekomen dat ik een echte vriendschap met een vrouw heb opgebouwd. Wel online contacten aangegaan een een paar irl vriendschappen met een man. Toch blijft het af en toe trekken om een soort hartsvriendin te hebben. Iemand met wie je kunt lachen, bij wie je kunt gaan buurten, bij wie je kunt uithuilen, die je alles kunt vertellen wat er in je omgaat, die je neemt zoals je bent en niet verwacht dat je je beter voordoet dan je bent, iemand die je kunt vertrouwen, met wie je af en toe ergens af kunt spreken of wat leuks kunt gaan doen zonder koters erbij of die 's avonds bij je langskomt om samen onder het genot van een wijntje en een muziekje heerlijk over ditjes en datjes kunt kletsen of herinneringen ophalen aan vervlogen tijden.



Maar goed, dan zal ik zelf ook het één en ander aan mijn gedrag moeten veranderen.

Intiem, ik ben net als jij duidelijk minder op mensen gericht. Willen en kunnen en doen zijn echt verschillende dingen. Ik toon vaak wel initiatief in het aangaan van contacten maar het onderhouden is nogal passief. Het komt vaak van de ander uit of het stand houdt of niet. Als een contact voor mij erg belangrijk is, zoals met mijn beste vriend, kom ik vanzelf wel weer uit mijn schulpje en laat van me horen. Maar niet iedereen kan daar tegen. Sommigen haken absoluut af en dat kan je ze eigenlijk niet kwalijk nemen. Je stuurt toch een signaal af dat het je weinig boeit allemaal. Maar het zou wel prettig zijn als ik een vrouwelijke versie van mijn beste vriend vond

Robin, ik heb de high/low/medium levels gevonden maar ik denk dat ik net een site had die nogal vaag was, want ik snapte er niet zo heel veel van.

Ik denk dat ik gewoon ik ben en dat ik gedeeltelijk in een bepaald hokje pas en voor een ander gedeelte weer in een ander hokje. Nooit helemaal in één en hetzelfde hokje.

Jammer, giga, vooral ook voor jezelf. Wat van je af schrijven, kan zo lekker zijn.



Wat erg voor je, Robin. Ik ken de ziekte ook niet maar dat je al twee jaar ermee rondloopt en niet weet of je er ooit nog af komt in combinatie met pijn. Dat is geen kattepis. Ik zou het je zó gunnen als je er per direct vanaf zou zijn!



Als ik het goed begrijp, ben je in de high level in staat om een baan te hebben? Dan val ik daar al niet in, want dat lukt me echt niet. Ik hoop natuurlijk en ook hopelijk niet tegen beter weten in dat het ooit wel weer lukt. Nu doe ik wel vrijwilligerswerk maar dat is drie uurtjes per week. Ze hebben al gevraagd of ik twee keer per week kan maar dat zie ik helemaal niet zitten. Dan wordt de verantwoordelijkheid én de verplichting alweer te groot voor me. Het klopt dat mijn symptomen duidelijk(er) worden als ik me zwaar onder druk gezet voel, op een vervelende manier benaderd word e.d.



De twee kenmerken van borderline waar ik me absoluut niet in herken is het automutileren en het dissociatieve. De rest is herkenbaar voor me en speelt naargelang de situatie in meerdere of veel mindere mate een rol. Wat ook absoluut klopt is het instabiele : Denkwijze, emoties, zelfbeeld, relaties en carrière.



Net als jullie, ciara en robin, ben ik ook erg naar binnen gericht. Heb in het verleden behoorlijk destructief gedrag vertoond en de ene na de andere depressie gehad tot mijn lichaam er een chronische van heeft gemaakt.



Mensen kunnen inderdaad heel begripvol zijn, dat is waar. Alleen zit er vaak wel een houdbaarheidsdatum aan en ik denk dat ik het vaak niet wil afwachten tot het einde daar is. Als er dan ook nog wat dingetjes zijn die ik minder vind, is de punt erachter snel gezet.



Ik denk dat mensen het zich soms niet kunnen voorstellen omdat ze vaak meteen denken aan de meest extreme vorm van borderline. Andere vormen zijn minder bekend, die passen niet in het o zo bekende plaatje.

Wat grappig dat jullie inderdaad dan een zorgberoep hebben gehad/daarvoor hebben geleerd. Ik helemaal niet, ik bleef bij het oude bekende, beetje die richting opgeduwd: de secretariële administratie. Het is sowieso nooit tot een studie gekomen, alleen een kortdurende opleiding omdat ik al vroeg van school af was en uit huis en vroeg aan de kinderen.



Ik weet wel dat ik in bepaalde opzichten ben veranderd in mijn borderline. Voorheen zullen veel meer mensen hebben gemerkt dat ik toch wel 'moeilijk' in de omgang was/kon zijn. Dat is nu veel minder zo. Heb me veel meer teruggetrokken van de rest van de wereld. Misschien ook wel omdat ik geen shit meer wil, daar heb ik al genoeg van gehad in mijn leven. Ik wil niet meer dat mensen me moeilijk vinden want daar komen vaak conflicten van en die wil ik uit de weg gaan. Ik denk dat mijn naasten ook niet zo gekke veel van mijn borderline merken. De medicatie onderdrukt veel. Het is nog maar heel af en toe dat ik in de problemen kom omdat ik mezelf niet kon beheersen. De laatste keer was vorig jaar december.



Toch herken ik mezelf minder in de high level. Ik denk niet dat ik voor de buitenwereld de zaken zo goed voor elkaar heb. Misschien val ik toch meer in de medium level?



Net als jij, Ciara, had ik de meer extremere dingen ook langer geleden.

Ik heb o.a. jarenlang met suïcide gedachten rondgelopen. Als ik een bepaalde situatie niet aan kon/dacht te kunnen, wilde ik dood. Ik wenste heel vaak dat ik de volgende morgen niet wakker zou worden. Dan was ik van alles af. Ruim vier jaar geleden, op verkeerde medicatie, kwam het tot een daadwerkelijke poging. Ik belandde daarmee meteen op een open afdeling van psychiatrie. Daar ben ik overigens niet gebleven. Ik besefte heel goed dat ik hulp nodig had maar niet de hulp die mensen nodig hebben die tegen muren praten. Zo iemand was daar ook. Maakte heel veel indruk op me want voor de rest is het behoorlijk wazig. Was helemaal groggy van de overdosis medicatie.

Dit was de ergste destructieve gedraging die ik heb gehad. Efexor heeft me wat dat betreft gered.



De laatste tijd denk ik weer heel veel aan mijn verleden. Ik ben namelijk bezig een bepaalde periode uit mijn leven op te schrijven waardoor ik er gevoelsmatig soms weer midden in zit. Heel confronterend maar ook therapeutisch goed voor me, denk ik, omdat ik veel weggestopt heb. Het is de periode die ervoor zorgde dat mijn aanleg voor depressie en borderline tot uiting kwam.



Ik denk dat we hier allemaal wel vooruit zijn gegaan. De ergere dingen zijn al gebeurd en het gaat nu op zich redelijk. Het kon erger . Die herinneringen en voorbeelden kennen we. Dan weet je heel goed waar je niet naar terug wil!

Ja, dat is wel zo. Denk wel dat ik op anderen gereserveerd overkom. Je zult met mij niet zomaar een ouwe jongens krentebrood gevoel krijgen. Ik laat niet snel het achterste van mijn tong zien. Ik vind het ook niet prettig als mensen teveel van mij weten. Vooral niet als ze bij mij in de buurt wonen. Ben zwaar gesteld op mijn privacy.



Intiem, wat versta je onder een perfecte presentatie?

Wie weet is dat ook wel een reden dat we het leven niet zo eenvoudig vinden? Het gegeven dat we niet makkelijk ergens in of bij passen.

Ik hoef echt niet persé net zoals de rest van de wereld te zijn. De eenheidsworst zeg maar. Het was alleen wel zo prettig geweest als het leven op zich, het er zijn en hoe je je daarbij voelt e.d., wat eenvoudiger was gegaan en gaat.



Zo verweet mijn zoon me vandaag nog dat ik nooit enthousiast ben. Nooit is wat veel maar hij heeft wel een punt. Ik ben inderdaad niet snel enthousiast. Op de één of andere manier kan ik dat niet zo snel opbrengen. En als je niet zo vaak enthousiasme over bepaalde dingen voelt, is het net of alles een beetje in de schaduw ligt. Terwijl gevoelsmatige zonnige plekjes ook belangrijk zijn.



Zelf heb ik niet meer het idee dat mijn aandoening, ziekte of hoe je het maar noemen wilt onzin is. Ik geloof ondertussen zeker wel dat het bij mij allemaal anders werkt en niet alles is zoals het eigenlijk zou moeten zijn. Maar dat wijt ik meer aan mijn chronische depressie dan aan de borderline. Die laatste wil ik nog wel eens ontkennen, doen of het er niet is, het over is. Stiekem weet ik wel beter want zonder de medicatie zou het er nog volop zijn. Daar ben ik van overtuigd.

Als je op bekijk bericht hebt geklikt, kun je inderdaad niet meer even snel terugkijken wat iemand heeft geschreven.



Ik snap het, intiem. Ergens denk ik dat iedereen dat wel een beetje doet. Een bepaalde kant van jezelf presenteren naargelang de situatie.



Dus ook ik zal dat wel doen maar ben me wel altijd erg bewust van mezelf. Voel me voor mezelf dan zo duidelijk aanwezig en juist minder voor anderen omdat ik in gezelschappen absoluut niet uitbundig ben. Het lijkt er eerder op dat ik me dan wat ondergesneeuwd voel en ik probeer dan het bekende op te zoeken. Ik trek dan naar de mensen die ik wél goed ken, met wie ik me vertrouwd voel. Zodat ik mezelf een houding kan geven dat ik me lekker voel, dat ik het prettig vind daar te zijn. Terwijl dat soms niet écht zo is omdat ik het gevoel heb dat ik er niet echt tussen pas of wil passen.



Terwijl als het een 1 op 1 situatie is of je bent met zijn drietjes vind ik het veel makkelijker om mezelf te presenteren. Dan kan ik veel gerichter mijn aandacht en energie op iemand richten die een bepaalde indruk van me gaat krijgen of moet krijgen. Kom ik veel beter uit de verf.



Het issue wat ik heb met groepen, daar probeer ik wel mee te oefenen door het soms toch op te zoeken, zoals laatst met het buurtfeest.



Aan de andere kant denk ik wel eens, als het nu gewoon niet bij je past, waarom dan forceren. Ik denk dat mensen toch een bepaalde indruk van mij hebben. Gereserveerd, beetje afstandelijk, niet makkelijk te raden wat er in mij omgaat maar wel een rustige vriendelijke persoonlijkheid. Iemand bij wie je wel je verhaal kwijt zou kunnen. Dat laatste komt natuurlijk in mijn vrijwilligerswerk wel goed uit omdat sommige mensen echt behoefte aan een praatje hebben. Je moet wel uitstralen dat ze bij jou je verhaal kwijt kunnen, dat je wilt en kunt luisteren.



Als ik wat ik net heb getypt zo terug lees, krijg ik wel de indruk van mezelf dat het allemaal wat gecalculeerd moet gaan. Er moet zo bij nagedacht worden. Het gaat allemaal niet echt heel erg spontaan. En iets wat niet echt van nature gaat, kost energie. Kan daarom erg goed begrijpen, Intiem, dat je erna bekaf bent.



Ik geloof echt dat je niet een toneelstukje opvoert. Dat het wel echt een kant van je is maar dan niet een kant die je van nature makkelijk laat zien. Daarom vreet het zoveel energie. Of dat het een kant is die wat minder sterk ontwikkeld is en als je daar mee aan de gang gaat, moet je je inspannen.



Mijn dochter is dinsdagavond weer vertrokken. Morgen hebben we telefonisch contact, zoals elke zondag en ik denk dat we begin september elkaar wel weer zien, als zoon uit logeren is. Ik heb ze liever apart omdat er dan geen concurrentiestrijd is. Bovendien kan ik ze dan persoonlijk aandacht geven. Als je ze samen hebt en je moet ingrijpen is er altijd eentje die het er niet mee eens is, die zich achtergesteld voelt of die vindt dat je 'voor de ander bent'.

Je kunt het wat dat betreft nooit goed doen en dat vind ik heel moeilijk. Vooral omdat het niet waar is. Ik probeer het eerlijk op te lossen, ik ben niet meer voor de één dan voor de ander. Ik voel me meestal een rechter die de meest redelijke oplossing voor een geëscaleerde situatie probeert te vinden, zodat beide partijen het idee hebben dat hun belangen behartigd zijn. Probeer dat met kinderen en dan kom je erachter dat zij dat heel anders zien. Soms voel ik me ook wel eens een kind. Dan denk ik 'en mijn belangen dan?' Ik zit er meestal tussenin. Van mij wordt verwacht dat ik me ermee bemoei terwijl ik eigenlijk vind dat ze de leeftijd hebben dat ze het samen op moeten lossen. Op zo'n manier dat ik niet de hele tijd tussen de ruzies wordt geplaatst en ik niet de hele tijd naar hun gekibbel en gebakkelei hoef te luisteren. Maar dat mag ook weer niet van ze, want dan krijg je weer 'je zegt er niet eens wat van'. Aaaargh, laat me met rust. Het maakt toch niet uit wat ik wel of niet doe, het is toch steeds niet goed, hoe ik het ook doe. Daarom heb ik ze maandag gezegd dat ik het voortaan doe zoals ik het wil en dat wie het er niet mee eens is, die heeft dan die keer pech gehad. Dat ik niet elke keer de dupe hoef te zijn, dat zij ervoor kiezen zo met elkaar om te gaan en dat ze dan ook maar zelf de dupe er van mogen zijn.

Zal mij benieuwen hoe lang ik dat volhou haha