Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 5 juni 2008 om 20:00
Satine....je bent alle complimenten waard....ik vind je altijd zo rustig en evenwichtig overkomen hier op het forum. Empathies en betrokken en vol liefde over je stiefkinderen. Ik heb gewoon moeite om te lezen (te de regels door) wat dan jouw borderlineklachten zijn. Soms krijg ik het gevoel dat je het allemaal binnen houdt en ook binnenin oplost.
Ook bij jou Shahla krijg ik een redelijk evenwichtig en sterk beeld. In ieder geval nuchter....ook lees ik soms je moeite met structuur en motivatie. Misschien omdat jij en Satine medicijnen slikken en Intiem en ik niet. Bij Intiem zijn de emoties ook veel meer op de voorgrond.
Onzekermeisje, ik hoop dat de ontmoeting goed verloopt voor jou. Probeer rustig en bij jezelf te blijven.....
Missy, wat een verhaal ook. Misschien handig je ook te laten testen op schizofrenie (vanwege de achtervolgingswaan) en/of op manisch-depressiviteit. (maar dan de rapid cycling versie).....belangrijkste blijft natuurlijk om te blijven kijken naar waar je zelf last van hebt en/of waar je anderen last mee bezorgd.
Mariekje...dat zijn nog wat diagnoses...hallo......we kunnen bijna kwartetten ermee...(sorry, grapje, mag wel als insider). Ben wel nieuwsgierig waarom narcisme en of je het daar zelf wel mee eens bent. Toch knap dat je al door zoveel therapie bent heengegaan en nooit de moed verloren hebt (ik heb ook een jaar dagbehandeling achter de rug, heel nuttig, maar niet om mijn incestverleden te verwerken, wat zich nu zo aandient)
Waps, als je wil kan ik je wel meer vertellen over de VERS, al heb ik maar 5 bijeenkomsten meegemaakt. Ik snap de theorie erachter wel en het nut ook. Zeker als je extreme stemmingswisselingen hebt.
Pffff, ik hoop dat ik niemand overgeslagen heb....in het weekend mag je de hele dag achter de PC, en kan ik zonder me opgejaagd te voelen even rustig vooral de verhalen van de nieuwe meiden doorlezen. Komt goed.....
Ook bij jou Shahla krijg ik een redelijk evenwichtig en sterk beeld. In ieder geval nuchter....ook lees ik soms je moeite met structuur en motivatie. Misschien omdat jij en Satine medicijnen slikken en Intiem en ik niet. Bij Intiem zijn de emoties ook veel meer op de voorgrond.
Onzekermeisje, ik hoop dat de ontmoeting goed verloopt voor jou. Probeer rustig en bij jezelf te blijven.....
Missy, wat een verhaal ook. Misschien handig je ook te laten testen op schizofrenie (vanwege de achtervolgingswaan) en/of op manisch-depressiviteit. (maar dan de rapid cycling versie).....belangrijkste blijft natuurlijk om te blijven kijken naar waar je zelf last van hebt en/of waar je anderen last mee bezorgd.
Mariekje...dat zijn nog wat diagnoses...hallo......we kunnen bijna kwartetten ermee...(sorry, grapje, mag wel als insider). Ben wel nieuwsgierig waarom narcisme en of je het daar zelf wel mee eens bent. Toch knap dat je al door zoveel therapie bent heengegaan en nooit de moed verloren hebt (ik heb ook een jaar dagbehandeling achter de rug, heel nuttig, maar niet om mijn incestverleden te verwerken, wat zich nu zo aandient)
Waps, als je wil kan ik je wel meer vertellen over de VERS, al heb ik maar 5 bijeenkomsten meegemaakt. Ik snap de theorie erachter wel en het nut ook. Zeker als je extreme stemmingswisselingen hebt.
Pffff, ik hoop dat ik niemand overgeslagen heb....in het weekend mag je de hele dag achter de PC, en kan ik zonder me opgejaagd te voelen even rustig vooral de verhalen van de nieuwe meiden doorlezen. Komt goed.....
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
donderdag 5 juni 2008 om 20:38
Auw Lin, die komt even binnen.
Laatste zin klopt helemaal, en daardoor volkomen destructief naar mezelf. Ik vind mezelf vaak niks waard. Zelfs hier vind ik het moeilijk een plekje in te nemen voor mijn emoties. Ze mogen er nl niet zijn, die emoties, dat is wat mij is geleerd. Nét zo fout als emoties groter maken dan ze zijn, wat me zonder medicatie ook wel vaak gebeurde.
Ik heb geen uitbarstingen, ik kan mijn woede niet kwijt, soms zelfs mijn verdriet niet. Het hoopt zich allemaal op in mezelf, vandaar dat ik ook vaak spanningsklachten heb. De kenmerken die ik heb zijn idd door de medicatie gelukkig wat afgezwakt (en ook door therapie). Ik merkte dat toen ik aan het afbouwen was, dat maakte een verschil zeg. Net als in tijden van stress (zoals bijv. de periode nadat ik die pijnklachten had gekregen) dan staan de kenmerken veel heftiger op de voorgrond.
De belangrijkste kenmerken die ik heb zijn: stemmingswisselingen, gevoel van leegte, wisselend zelfbeeld, dissociatie, verlatingsangst. De impulsiviteit uitte zich voorheen vnl in vreetbuien en alcoholgebruik.
Ik heb het al eens vaker hier besproken en Shahla gaf dat toevallig ook aan, dat ook in real-life mensen het niet achter ons zouden zoeken. Behalve dan de mensen dichtbij ons, die merken het wel. Bij hen is die rol niet in stand te houden.
Het is bij mij gewoon zo'n continue angst voor afwijzing. Als ik nl niet lief/mooi/aardig/zorgzaam etc ben, dan moeten ze me niet. Dan gaan ze bij me weg of wijzen ze me af. In therapie komt dit ook vaak aan de orde. Ik moet leren dat ik ook recht heb op mijn gevoelens, dat ik er best mag zijn ofzo.
donderdag 5 juni 2008 om 22:35
Missy, kun je wel zeggen, ja. Heb meerdere relaties gehad voor ik medicatie kreeg toegeschreven. Dat verbeterde de situatie voor mezelf aanzienlijk en ook hoe ik met relaties omga. De relatie waar ik in zat toen ik aan de medicatie ging, heb ik uiteindelijk afgebroken. Zoals dat ging was niet zoals ik het wilde en nodig had. Heb daarna voor mezelf uitgedacht wat ik dan liever wil. En als ik weer iemand zou tegenkomen die ik leuk vond op die manier en die persoon zou voor mij gaan, dan zou ik het alle kans geven. Niet lang daarna ontmoette ik inderdaad iemand. We hebben nu iets van zestien maanden een relatie. En raar maar waar, dat gaat prima. Waarschijnlijk passen onze karakters goed en heeft het een gunstige uitwerking op de mate van mijn borderlineklachten.
Dus ja, het is inderdaad iets wat je alleen kunt uitvinden door ervaring. Je kunt er ook achter komen dat je eigenlijk helemaal niet een relatie aan kunt. Dat kan ook nog. Of dat je ontdekt dat je met de juiste persoon wél kunt samenwonen of een hechte relatie hebben terwijl dat al ettelijke keren daarvoor jammerlijk is mislukt. Het kan nog alle kanten op.
Het is alleen zo lastig in te geloven als je middenin vervelende dingen zit.
Dus ja, het is inderdaad iets wat je alleen kunt uitvinden door ervaring. Je kunt er ook achter komen dat je eigenlijk helemaal niet een relatie aan kunt. Dat kan ook nog. Of dat je ontdekt dat je met de juiste persoon wél kunt samenwonen of een hechte relatie hebben terwijl dat al ettelijke keren daarvoor jammerlijk is mislukt. Het kan nog alle kanten op.
Het is alleen zo lastig in te geloven als je middenin vervelende dingen zit.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 5 juni 2008 om 22:44
Lin, je hebt wel gelijk. Door de medicatie ben ik veel evenwichtiger. Nuchter is waarschijnlijk het juiste woord ervoor. Ik slik echter niet zo'n hele hoge dosis. Ik kan deze dosis nog een keer halveren en daarna kun je enkel nog stoppen. Terwijl als het omhoog geschroeft zou moeten worden kan dat nog wel drie of vier keer.
Voor mij is dat een teken dat het bij mij allemaal wel meevalt zoals het gaat. Ik voel me tenminste redelijk goed en kan veel meer hebben. Ik ben zelf dus niet verstopt. Dat je meer medicatie bent dan je eigen ik. Die is er zeker nog, alleen wat minder extreem.
Zoals jij schrijft met de gevoelens die tussen de regels sijpelen zo heb ik ook geschreven en het gevoeld. Niet iedereen begrijpt altijd even goed de heftigheid ervan. Ik wel en daarom snap ik heel goed en waarschijnlijk iedereen of de meesten hier wel dat je het van je af moet kunnen schrijven. Dat je het kwijt moet en dat je niet 1,2,3 er bovenop bent. Blijf schrijven, zo veel en vaak als je nodig hebt.
Voor mij is dat een teken dat het bij mij allemaal wel meevalt zoals het gaat. Ik voel me tenminste redelijk goed en kan veel meer hebben. Ik ben zelf dus niet verstopt. Dat je meer medicatie bent dan je eigen ik. Die is er zeker nog, alleen wat minder extreem.
Zoals jij schrijft met de gevoelens die tussen de regels sijpelen zo heb ik ook geschreven en het gevoeld. Niet iedereen begrijpt altijd even goed de heftigheid ervan. Ik wel en daarom snap ik heel goed en waarschijnlijk iedereen of de meesten hier wel dat je het van je af moet kunnen schrijven. Dat je het kwijt moet en dat je niet 1,2,3 er bovenop bent. Blijf schrijven, zo veel en vaak als je nodig hebt.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 5 juni 2008 om 22:53
Satine, je hebt wel gelijk. Onze naasten zullen het soms wel merken, ja. Of ze het een naam kunnen geven, is in mijn geval een tweede. Het zijn meer de symptomen die ze merken. Soms snel uit mijn doen in bepaalde omstandigheden (ongesteldheid bv.), weinig energie, moeite hebben met structuur en gemotiveerd blijven of zijn. (Gaf je al aan, Lin) Maar dat is het zo'n beetje.
Ik denk dat zelfs mijn naasten het niet meer zo erg als borderline en/of chronisch depressief herkennen. Door de medicatie voel je het zelf minder dus gedraag je jezelf er minder naar. Je leert daarnaast ook om een beetje de rem op jezelf te zetten. Zodat andere mensen geen 'last' van je kunnen krijgen.
Maar emoties echt binnenhouden, erg lange tijd, dat werkt tegen je op den duur. Ik heb wel eens een hele dag lang zitten janken. Kon gewoon niet ophouden. Had veel te veel opgespaard en de dam brak. Nu houd ik dingen niet meer zo lang voor, bij of in me.
Ik denk dat zelfs mijn naasten het niet meer zo erg als borderline en/of chronisch depressief herkennen. Door de medicatie voel je het zelf minder dus gedraag je jezelf er minder naar. Je leert daarnaast ook om een beetje de rem op jezelf te zetten. Zodat andere mensen geen 'last' van je kunnen krijgen.
Maar emoties echt binnenhouden, erg lange tijd, dat werkt tegen je op den duur. Ik heb wel eens een hele dag lang zitten janken. Kon gewoon niet ophouden. Had veel te veel opgespaard en de dam brak. Nu houd ik dingen niet meer zo lang voor, bij of in me.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 5 juni 2008 om 23:49
Hij is net weg en ik heb echt rust nu. Het was zo'n fijn gesprek. Ik heb echt het gevoel dat ik het nu heb kunnen afsluiten.
Voor het eerst ben ik gaan inzien dat het niet goed is nu. Ook heb ik ingezien dat ik de tijd nu ga gebruiken om aan mezelf te werken, voor mezelf en niet voor hem!
Daarbij komt dat als je ECHT van elkaar houdt, je later altijd nog terug kunt bijelkaar. Maar die hoop heb ik nu los gelaten.
Het is goed zo!
Ik heb besloten om morgenvroeg de huisarts te bellen om toch eerder bij haar een gesprek te hebben. Ik wil zo snel mogelijk aan de slag! Desnoods weer klinisch. Ik wil weer gelukkig zijn en dan ook blijven. Niet leven voor een ander, maar voor mezelf!
Lieve meiden tot snel!
Bedankt voor het lezen!
Liefs, meisje
Voor het eerst ben ik gaan inzien dat het niet goed is nu. Ook heb ik ingezien dat ik de tijd nu ga gebruiken om aan mezelf te werken, voor mezelf en niet voor hem!
Daarbij komt dat als je ECHT van elkaar houdt, je later altijd nog terug kunt bijelkaar. Maar die hoop heb ik nu los gelaten.
Het is goed zo!
Ik heb besloten om morgenvroeg de huisarts te bellen om toch eerder bij haar een gesprek te hebben. Ik wil zo snel mogelijk aan de slag! Desnoods weer klinisch. Ik wil weer gelukkig zijn en dan ook blijven. Niet leven voor een ander, maar voor mezelf!
Lieve meiden tot snel!
Bedankt voor het lezen!
Liefs, meisje
vrijdag 6 juni 2008 om 22:34
Ik herken wat je schrijft, maar heb mijn temperament mee (of tegen, hoe je het bekijkt). Afgewezen wordt je toch wel in je leven.....soms zelfs als je lief/mooi/aardig en zorgzaam bent. Als je kan toelaten wat je voelt, en daar (niet te extreem) uiting aan kan geven, voel je je veel minder gespannen en vrijer...en dat is toch ook heel veel waard. Je bent mens, en je hebt recht om eens chagrijnig, boos of lelijk in een joggingbroek te zijn. Je moet natuurlijk niet dagenlang iemand afbekken, maar een keer moet kunnen zonder dat de bom valt. En van wat ik gelezen heb, lijkt mij dat jouw vriend dat best goed kan handelen....Als je lief/zorgzaam blijft, zonder dat het oprecht is....dan bouw je een vals beeld op, waarmee je alleen jezelf onder druk zet en ook valse verwachtingen bij anderen kweekt. En als jouw vriend je zou verlaten omdat je eens een keer boos wordt, dan zegt dat meer over hem (mijn ex maakte het altijd uit als ik kritiek had/boos of overstuur raakte....dus mijn angst was niet irreëel....maar goed, is niet voor niets mijn ex) Jouw vriend zou dat niet doen denk ik.....
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 6 juni 2008 om 22:40
Tanks, zal ik ook zeker doen......en soms twijfel ik ook nog over medicijnen.....maar los van crisissen in mijn leven, heb ik niet zo'n last van heftige emoties. En aangezien ik mijn incestverleden nu echt aan het verwerken ben....wil ik het niet continue verdoven. Het is een heel zwaar proces, maar het is goed....ik weet dat het nu moet en kan. En alles en iedereen werkt mee, het mogelijk te maken. Als ik straks met heel wat minder spanningen en heel wat meer liefde voor mezelf verder kan leven, is dat het helemaal waard. Heb ook nog elders geschreven......
Onzekermeisje, klinkt goed. Fijn dat je voor jezelf wil gaan....Focus daarop en blijf dat doen, en geef ook ruimte aan je verdriet, is ook belangrijk.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zaterdag 7 juni 2008 om 12:25
Hoi meiden,
Lin en onzeker meisje, wat klinken jullie sterk en zeker. Heel veel sterkte met waar jullie doorheen gaan!
Gisteren een 'tussendoortje' bij de psych gehad, er was iemand uitgevallen. Wat een fijn gesprek! En de tissues kwamen voor 't eerst niet op tafel
Wel een heftige uitkomst: ze heeft me aangeraden me een tijdje ziek te melden op m'n werk. Dat vind ik wel een hele stap, en vraag me ook af hoe ik het ga redden zonder de structuur en afleiding. Satine, hoe ervaar jij dat?
Verder was de psych ook erg boos over de lange wachttijd tot de intake bij de GGZ. Ze gaat bellen om te kijken of ze wat kan doen want als 't even kan wil ze me in september ergens geplaatst hebben. Lin, ik heb heel uiteenlopende verhalen gehoord over de VERS-training. Hoe heb jij 't ervaren? En heb je 'm niet afgemaakt omdat het niet bij je paste of was er een andere reden voor?
Hou 't kort want heb een verschrikkelijke rotdag. Probeer straks even te gaan sporten: flink zweten en m'n hoofd leegmaken.
Tot gauw allemaal!
Lin en onzeker meisje, wat klinken jullie sterk en zeker. Heel veel sterkte met waar jullie doorheen gaan!
Gisteren een 'tussendoortje' bij de psych gehad, er was iemand uitgevallen. Wat een fijn gesprek! En de tissues kwamen voor 't eerst niet op tafel
Wel een heftige uitkomst: ze heeft me aangeraden me een tijdje ziek te melden op m'n werk. Dat vind ik wel een hele stap, en vraag me ook af hoe ik het ga redden zonder de structuur en afleiding. Satine, hoe ervaar jij dat?
Verder was de psych ook erg boos over de lange wachttijd tot de intake bij de GGZ. Ze gaat bellen om te kijken of ze wat kan doen want als 't even kan wil ze me in september ergens geplaatst hebben. Lin, ik heb heel uiteenlopende verhalen gehoord over de VERS-training. Hoe heb jij 't ervaren? En heb je 'm niet afgemaakt omdat het niet bij je paste of was er een andere reden voor?
Hou 't kort want heb een verschrikkelijke rotdag. Probeer straks even te gaan sporten: flink zweten en m'n hoofd leegmaken.
Tot gauw allemaal!
zondag 8 juni 2008 om 12:25
Lin, ik heb daar gereageerd.
Het is trouwens een wonder dat ik weer op viva kan. De afgelopen twee dagen is dat niet gelukt. Sommige sites doen het bij mij geregeld ineens niet meer. Dus als je me een poosje weer niet aantreft hier, kan ik niet op de viva site komen. Dan post ik elders, zoals gisteren. Kan ik toch nog een beetje mijn ei kwijt. Er zijn een paar dingen waarmee ik bezig ben en die ongelovelijk tegen zitten.
Gisteren heb ik mijn hart tegenover mijn ouders gelucht. Heb zelfs nog even zitten janken. Gewoon omdat ik er moedeloos van word.
Een voorbeeld is: dat ik en de school van mijn zoon niet overeenkomen in wat het beste lijkt voor mijn zoon.
Grof gezegd; zij willen van hem af. Ze denken dat hij in de derde klas gaat stagneren. Hij zit nog niet eens in de derde klas. Wat hen betreft, krijgt hij dus niet de kans om te bewijzen of hij het wel of niet kan. Ik vind dat echt raar.
Vorig jaar ging het niet goed, dat is zeker waar. Ik ben toen echt heel vaak door de school gebeld omdat hij volledig door het lint was gegaan na een incident op school. Kon tussen hem en een leerling zijn of tussen hem en een leraar. Vaak werd hij ook voor een dag of twee dagen geschorst. Daarop wilde de school dat ik voor hem een renn4 indicatie aanvroeg.
Die indicatie werkt nu tegen ons want ze zeggen nu doodleuk dat als hij op deze school niet kan blijven hij dus door die indicatie aangewezen is op een cluster 4 school. Dat zijn scholen voor kinderen met ernstige gedragsproblemen. Mijn zoon heeft dit jaar geen ernstige gedragsproblemen. Ik ben hooguit twee keer gebeld dit jaar en geen van die keren is hij geschorst. Zijn cijfers zijn wel gekelderd maar dan nog: een kind zou toch moeten mogen doubleren als het daarop uitdraait?
Nu heb ik weer iets meer moed. Het gesprek met mijn ouders heeft in elk geval ervoor gezorgd dat ik mijn grieven even kwijt was. Mijn vader heeft me wat nieuwe suggesties aan de hand gedaan en misschien dat hij ook nog zijn woordje ergens ertussen kan gooien. Mijn vader is een man die altijd wel erg sterk is in goede argumenten aandragen en heeft ook een bepaald overwicht. Dwingt een natuurlijk respect af bij andere mensen. Dat laatste geluk heb ik namelijk niet. Ik voel me vaak niet serieus genomen.
Gisteren ben ik gaan zoeken op internet naar mogelijke wettelijke argumenten die we kunnen gebruiken in ons voordeel. Ik heb ontdekt dat de school waar ze mijn zoon naartoe willen hebben op een lijst staat. (Inspectie van onderwijs)
Een lijst met zeer zwakke scholen op het gebied van speciaal voortgezet onderwijs. Dat houdt in dat die school kwalitatief niet voldoet aan de eisen die door de inspectie worden gesteld om de kwaliteit van een school goed genoeg te laten zijn.
En daar moet mijn zoon naartoe? Aankomende woensdag heb ik een gesprek op die school en dan ga ik ze vragen hoe het kan dat zij op die lijst staan.
De school staat me nu helemaal niet meer aan. Ik was al bang dat er kinderen op zouden zitten die nagenoeg rijp zijn voor bureau halt. Mijn zoon is erg beïnvloedbaar. Hij hoeft maar vrienden te worden met zo'n kereltje en dan kan het helemaal verkeerd gaan. Daar zit ik uiteraard niet op te wachten!
En nu dus weer dat ze op die lijst staan.
Na het gesprek ga ik een brief of mail schrijven aan de onderwijsinspectie. Dan zullen we zien of deze gang van zaken wel zo hoort te zijn.
Het is trouwens een wonder dat ik weer op viva kan. De afgelopen twee dagen is dat niet gelukt. Sommige sites doen het bij mij geregeld ineens niet meer. Dus als je me een poosje weer niet aantreft hier, kan ik niet op de viva site komen. Dan post ik elders, zoals gisteren. Kan ik toch nog een beetje mijn ei kwijt. Er zijn een paar dingen waarmee ik bezig ben en die ongelovelijk tegen zitten.
Gisteren heb ik mijn hart tegenover mijn ouders gelucht. Heb zelfs nog even zitten janken. Gewoon omdat ik er moedeloos van word.
Een voorbeeld is: dat ik en de school van mijn zoon niet overeenkomen in wat het beste lijkt voor mijn zoon.
Grof gezegd; zij willen van hem af. Ze denken dat hij in de derde klas gaat stagneren. Hij zit nog niet eens in de derde klas. Wat hen betreft, krijgt hij dus niet de kans om te bewijzen of hij het wel of niet kan. Ik vind dat echt raar.
Vorig jaar ging het niet goed, dat is zeker waar. Ik ben toen echt heel vaak door de school gebeld omdat hij volledig door het lint was gegaan na een incident op school. Kon tussen hem en een leerling zijn of tussen hem en een leraar. Vaak werd hij ook voor een dag of twee dagen geschorst. Daarop wilde de school dat ik voor hem een renn4 indicatie aanvroeg.
Die indicatie werkt nu tegen ons want ze zeggen nu doodleuk dat als hij op deze school niet kan blijven hij dus door die indicatie aangewezen is op een cluster 4 school. Dat zijn scholen voor kinderen met ernstige gedragsproblemen. Mijn zoon heeft dit jaar geen ernstige gedragsproblemen. Ik ben hooguit twee keer gebeld dit jaar en geen van die keren is hij geschorst. Zijn cijfers zijn wel gekelderd maar dan nog: een kind zou toch moeten mogen doubleren als het daarop uitdraait?
Nu heb ik weer iets meer moed. Het gesprek met mijn ouders heeft in elk geval ervoor gezorgd dat ik mijn grieven even kwijt was. Mijn vader heeft me wat nieuwe suggesties aan de hand gedaan en misschien dat hij ook nog zijn woordje ergens ertussen kan gooien. Mijn vader is een man die altijd wel erg sterk is in goede argumenten aandragen en heeft ook een bepaald overwicht. Dwingt een natuurlijk respect af bij andere mensen. Dat laatste geluk heb ik namelijk niet. Ik voel me vaak niet serieus genomen.
Gisteren ben ik gaan zoeken op internet naar mogelijke wettelijke argumenten die we kunnen gebruiken in ons voordeel. Ik heb ontdekt dat de school waar ze mijn zoon naartoe willen hebben op een lijst staat. (Inspectie van onderwijs)
Een lijst met zeer zwakke scholen op het gebied van speciaal voortgezet onderwijs. Dat houdt in dat die school kwalitatief niet voldoet aan de eisen die door de inspectie worden gesteld om de kwaliteit van een school goed genoeg te laten zijn.
En daar moet mijn zoon naartoe? Aankomende woensdag heb ik een gesprek op die school en dan ga ik ze vragen hoe het kan dat zij op die lijst staan.
De school staat me nu helemaal niet meer aan. Ik was al bang dat er kinderen op zouden zitten die nagenoeg rijp zijn voor bureau halt. Mijn zoon is erg beïnvloedbaar. Hij hoeft maar vrienden te worden met zo'n kereltje en dan kan het helemaal verkeerd gaan. Daar zit ik uiteraard niet op te wachten!
En nu dus weer dat ze op die lijst staan.
Na het gesprek ga ik een brief of mail schrijven aan de onderwijsinspectie. Dan zullen we zien of deze gang van zaken wel zo hoort te zijn.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 8 juni 2008 om 13:22
Shahla, ik heb ook op msn gereageerd. Wat een tegenvallers heb je weer even, bah.
Lin, ik bén ook gewoon mezelf. Het is geen rol. Het is alleen dat ik lastig ruimte voor mezelf vraag en mijn emoties toon, vooral als dit boosheid is of enorm verdriet, wat zó van mezelf is. dan neig ik nog steeds naar het 'alleen doen'. Ik heb niet voor niets psychologie gestudeerd. In die periode was het echt nog mijn kracht dat ik goed kan luisteren, empathie tonen, me kan inleven in andermans verhalen. Er moet alleen gewoon steeds wat meer ruimte voor mij komen, en dat gebeurt ook wel, maar niet van de één op andere dag.
Ik heb heel erg geluk met mijn partner. Bij hem voel ik me heel erg mezelf en hij kent me door en door. Dat heb ik nooit eerder zo gevoeld. We passen erg goed bij elkaar. Zijn stabiliteit houdt mij ook op de rit.
Waps, heftig. Ga je dat ook doen, het ziekmelden? Je kunt je ook gedeeltelijk ziekmelden he. Bijv. dat je alleen de ochtenden gaat werken. Ik ben ooit van 3 dagen naar 3 halve dagen gegaan, toen naar 2 halve dagen en toen naar niet meer werken. Dat schijnt echter niet zo vaak voor te komen. Meestal bouwen mensen na een tijdje hun uren weer op. Ik ben ook al langer dan 2 jaar ziek dus heb al Wajong/Wia-keuring etc. gehad.
Bij mij ging het dus stap voor stap terug met mijn uren. Ik merk dat ik vooral bij deze laatste stap (naar niet meer werken) erg moet wennen. Het is inderdaad lastig een vast ritme te krijgen. Ik slaap ook erg veel door de lichamelijke klachten die ik heb.
Ik geef mezelf nu een paar weekjes respijt tot na mijn vakantie om gewoon flink uit te rusten en bij te slapen, maar daarna wil ik toch wel meer structuur in mijn week brengen (ook mbv therapie trouwens). Nu probeer ik dat door toch niet laat op te staan, normale tijd naar bed, smiddags niet te lang slapen en 3 keer op een dag eten. Ook wil ik iedere dag even naar buiten.
Het scheelt voor jou denk ik erg veel of je helemaal ziekmeld nu of voor een gedeelte. Als je helemaal ziek bent zul je toch echt moeten bewaken hoe je een ritme houdt. En vergis je niet, therapie en 'ziek zijn' vraagt veel energie en daar gaat ook veel tijd in zitten. Houd ons op de hoogte en sterkte. Wat ik van je gelezen heb heb je inderdaad aardig wat hooi op je vork dus ik vind het niet gek dat je psych dit aanraadt.
Lin, ik bén ook gewoon mezelf. Het is geen rol. Het is alleen dat ik lastig ruimte voor mezelf vraag en mijn emoties toon, vooral als dit boosheid is of enorm verdriet, wat zó van mezelf is. dan neig ik nog steeds naar het 'alleen doen'. Ik heb niet voor niets psychologie gestudeerd. In die periode was het echt nog mijn kracht dat ik goed kan luisteren, empathie tonen, me kan inleven in andermans verhalen. Er moet alleen gewoon steeds wat meer ruimte voor mij komen, en dat gebeurt ook wel, maar niet van de één op andere dag.
Ik heb heel erg geluk met mijn partner. Bij hem voel ik me heel erg mezelf en hij kent me door en door. Dat heb ik nooit eerder zo gevoeld. We passen erg goed bij elkaar. Zijn stabiliteit houdt mij ook op de rit.
Waps, heftig. Ga je dat ook doen, het ziekmelden? Je kunt je ook gedeeltelijk ziekmelden he. Bijv. dat je alleen de ochtenden gaat werken. Ik ben ooit van 3 dagen naar 3 halve dagen gegaan, toen naar 2 halve dagen en toen naar niet meer werken. Dat schijnt echter niet zo vaak voor te komen. Meestal bouwen mensen na een tijdje hun uren weer op. Ik ben ook al langer dan 2 jaar ziek dus heb al Wajong/Wia-keuring etc. gehad.
Bij mij ging het dus stap voor stap terug met mijn uren. Ik merk dat ik vooral bij deze laatste stap (naar niet meer werken) erg moet wennen. Het is inderdaad lastig een vast ritme te krijgen. Ik slaap ook erg veel door de lichamelijke klachten die ik heb.
Ik geef mezelf nu een paar weekjes respijt tot na mijn vakantie om gewoon flink uit te rusten en bij te slapen, maar daarna wil ik toch wel meer structuur in mijn week brengen (ook mbv therapie trouwens). Nu probeer ik dat door toch niet laat op te staan, normale tijd naar bed, smiddags niet te lang slapen en 3 keer op een dag eten. Ook wil ik iedere dag even naar buiten.
Het scheelt voor jou denk ik erg veel of je helemaal ziekmeld nu of voor een gedeelte. Als je helemaal ziek bent zul je toch echt moeten bewaken hoe je een ritme houdt. En vergis je niet, therapie en 'ziek zijn' vraagt veel energie en daar gaat ook veel tijd in zitten. Houd ons op de hoogte en sterkte. Wat ik van je gelezen heb heb je inderdaad aardig wat hooi op je vork dus ik vind het niet gek dat je psych dit aanraadt.
zondag 8 juni 2008 om 13:41
Ik zal het wel aantrekken, Satine. Er is heel vaak iets wat niet loopt zoals ik het zou willen of zoals het zou moeten. Soms raak ik daardoor wel sterk ontmoedigd. Dan weet ik ook niet meer wat ik moet of kan doen. Het voelt dan alsof ik in mijn eentje moet vechten tegen hele sterke tegenstanders en dat breekt me op.
Ik denk dat ik wel een beetje zoals jij ben. Ik vraag ook niet snel ruimte voor mijn sores of gevoelens aan andere mensen. Ik probeer het altijd zelf op te lossen. Gelukkig hebben we een fijne partner die ons accepteert zoals we zijn.
Ik denk dat ik wel een beetje zoals jij ben. Ik vraag ook niet snel ruimte voor mijn sores of gevoelens aan andere mensen. Ik probeer het altijd zelf op te lossen. Gelukkig hebben we een fijne partner die ons accepteert zoals we zijn.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 8 juni 2008 om 17:14
Hoi lieve meiden,
Gisteren was echt the worst day ever! Mijn broer was jarig en hij is bevriend met mijn ex (stom om dat te zeggen, moet er nog aan wennen...). Dus ik stond daar gezellig met een rozeetje en ineens was hij er... man ik werd helemaal niet goed.
Ik liep een paar keer weg om even in de tuin te zitten, zoutjes bij te vullen, zodat niemand zag dat ik verdrietig was.
Ik zei tegen mezelf, nog 1 keer huilen en anders ben ik weg hier. Ik liep weer terug en deed echt mijn best, maar het was té confronterend. Ik pakte mn spullen en ben naar huis gegaan. Ik was mijn telefoon vergeten, dus ik weer terug. Ik begon ineens zwaar te hyperventileren en was helemaal over de zeik.
Ik had hem voor zijn verjaardag kaartjes gegeven van Guus Meeuwis. (RIB UIT MN LIJF, WANT VIA MARKTPLAATS) We zouden daar komende zaterdag heen gaan. Ik stuurde hem een sms met de vraag of ie even naar de tuin wilde komen om te praten. Hij kwam meteen en ik heb tegen hem gezegd dat ik voorlopig geen contact wil. Ik kan het gewoon niet aan.
Nu zit ik dus in dubio of ik wel of niet naar dat concert moet gaan met hem. Hij zei al dat ie de kaartjes aan mij terug wilde geven, zodat ik met een vriendin kon gaan, maar dat zie ik niet zitten.
Ik zit nu te twijfelen wat ik moet doen. Beide kaartjes terug vragen en ze doorverkopen of hem met een ander laten gaan?!
Wat zouden jullie doen???
Liefs, meisje
Gisteren was echt the worst day ever! Mijn broer was jarig en hij is bevriend met mijn ex (stom om dat te zeggen, moet er nog aan wennen...). Dus ik stond daar gezellig met een rozeetje en ineens was hij er... man ik werd helemaal niet goed.
Ik liep een paar keer weg om even in de tuin te zitten, zoutjes bij te vullen, zodat niemand zag dat ik verdrietig was.
Ik zei tegen mezelf, nog 1 keer huilen en anders ben ik weg hier. Ik liep weer terug en deed echt mijn best, maar het was té confronterend. Ik pakte mn spullen en ben naar huis gegaan. Ik was mijn telefoon vergeten, dus ik weer terug. Ik begon ineens zwaar te hyperventileren en was helemaal over de zeik.
Ik had hem voor zijn verjaardag kaartjes gegeven van Guus Meeuwis. (RIB UIT MN LIJF, WANT VIA MARKTPLAATS) We zouden daar komende zaterdag heen gaan. Ik stuurde hem een sms met de vraag of ie even naar de tuin wilde komen om te praten. Hij kwam meteen en ik heb tegen hem gezegd dat ik voorlopig geen contact wil. Ik kan het gewoon niet aan.
Nu zit ik dus in dubio of ik wel of niet naar dat concert moet gaan met hem. Hij zei al dat ie de kaartjes aan mij terug wilde geven, zodat ik met een vriendin kon gaan, maar dat zie ik niet zitten.
Ik zit nu te twijfelen wat ik moet doen. Beide kaartjes terug vragen en ze doorverkopen of hem met een ander laten gaan?!
Wat zouden jullie doen???
Liefs, meisje
zondag 8 juni 2008 om 18:02
Satine.....Geen rol, gelukkig...maar recht op ruimte heb je zeker. Gewoon nemen, daarmee blijf je zelf ook stabieler....
Shahla, wat een gedoe, wel fijn dat je zoveel steun bij je ouders kan vinden. Ik heb ooit een spreuk gehoord, waar ik toen de tijd veel aan had: "om 1 kind op te voeden, heb je een heel dorp nodig"....die spreuk maakte het voor mij makkelijker hulp te vragen en te accepteren.
Onzekermeisje, als hij aanbiedt de kaartjes terug te geven, gewoon aannemen en met een vriendin gaan. Dan heb je een verzetje....
Man, heb knallende koppijn, hou het dus kort.....
Ik heb hier in de crisis een man ontmoet met wie ik het heel goed kan vinden (zit ook in mijn zingevingscursus). Ik heb hem wel duidelijk gemaakt dat ik een kluns met mannen ben en dat ik niets wil/wens. Het frappante is dat we veel gepraat hebben over het boek van Pim Lommers over bijna-doodervaring.
Dat boek was aanleiding voor mijn ex om 4 dagen niets van zichzelf te laten horen, een afspraak te vergeten en mij definitief hard, bot, totaal zonder gevoel aan de kant te zetten. Met de man van de crisis hadden we het erover dat bijna-doodervaring in de regel mensen veel liefdevoller, zachter en behulpzamer maakt.......vind daarvan in mijn ex dus niets terug. (hij beweert dat zijn ziekte daarvan dan komt...slaat ook weer nergens op).
Laat ook maar, teveel pijn in mijn kop, baal ervan dat alles zo lelijk is geworden.....
Shahla, wat een gedoe, wel fijn dat je zoveel steun bij je ouders kan vinden. Ik heb ooit een spreuk gehoord, waar ik toen de tijd veel aan had: "om 1 kind op te voeden, heb je een heel dorp nodig"....die spreuk maakte het voor mij makkelijker hulp te vragen en te accepteren.
Onzekermeisje, als hij aanbiedt de kaartjes terug te geven, gewoon aannemen en met een vriendin gaan. Dan heb je een verzetje....
Man, heb knallende koppijn, hou het dus kort.....
Ik heb hier in de crisis een man ontmoet met wie ik het heel goed kan vinden (zit ook in mijn zingevingscursus). Ik heb hem wel duidelijk gemaakt dat ik een kluns met mannen ben en dat ik niets wil/wens. Het frappante is dat we veel gepraat hebben over het boek van Pim Lommers over bijna-doodervaring.
Dat boek was aanleiding voor mijn ex om 4 dagen niets van zichzelf te laten horen, een afspraak te vergeten en mij definitief hard, bot, totaal zonder gevoel aan de kant te zetten. Met de man van de crisis hadden we het erover dat bijna-doodervaring in de regel mensen veel liefdevoller, zachter en behulpzamer maakt.......vind daarvan in mijn ex dus niets terug. (hij beweert dat zijn ziekte daarvan dan komt...slaat ook weer nergens op).
Laat ook maar, teveel pijn in mijn kop, baal ervan dat alles zo lelijk is geworden.....
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
dinsdag 10 juni 2008 om 17:55
Het is nu bijna 1800 en ik zit nu echt even te balen!
Ik heb de hele dag binnen gezeten en alleen maar geslapen, tv gekeken en zitten roken!
Ik weet wel hoe het komt, maar ik baal zo dat ik het toelaat.
Gisteren zou ik met de vriendin van mn broer naar de kroeg gaan voor het voetballen, maar mn broer had zn vrienden van school en dus ook mn ex uitgenodigd en daar wilde ze liever bij zijn. Ze zijn met een hele club naar de kroeg gegaan en ik had er zo graag bij willen zijn.
Ik merk aan mezelf dat ik boos begin te worden op mn ex omdat hij de hele tijd nu met mijn broer omgaat, terwijl dat tijdens onze relatie helemaal niet zo was... ik zit thuis en hij is maar aan het feesten... ik ben de dag nu dus doorgekomen met verstand op 0 en ik ben bang dat ik nog veel zo zal zijn tot ik eindelijk kan starten met therapie. Moesten jullie ook zo lang wachten???
Ik ben gisteren weer naar de huisarts geweest en mn medicijnen zijn nu verhoogd. Ook heb ik het over de gigantische wachtlijsten gehad en ze heeft me nu doorverwezen naar een eerste lijns psycholoog. Maar ook hier zijn weer wachtlijsten! Ik word er helemaal gek van!
Hoe gaan jullie hiermee om en wat zouden jullie doen als jullie ook zo'n broer hebben??
Liefs, meisje
Ik heb de hele dag binnen gezeten en alleen maar geslapen, tv gekeken en zitten roken!
Ik weet wel hoe het komt, maar ik baal zo dat ik het toelaat.
Gisteren zou ik met de vriendin van mn broer naar de kroeg gaan voor het voetballen, maar mn broer had zn vrienden van school en dus ook mn ex uitgenodigd en daar wilde ze liever bij zijn. Ze zijn met een hele club naar de kroeg gegaan en ik had er zo graag bij willen zijn.
Ik merk aan mezelf dat ik boos begin te worden op mn ex omdat hij de hele tijd nu met mijn broer omgaat, terwijl dat tijdens onze relatie helemaal niet zo was... ik zit thuis en hij is maar aan het feesten... ik ben de dag nu dus doorgekomen met verstand op 0 en ik ben bang dat ik nog veel zo zal zijn tot ik eindelijk kan starten met therapie. Moesten jullie ook zo lang wachten???
Ik ben gisteren weer naar de huisarts geweest en mn medicijnen zijn nu verhoogd. Ook heb ik het over de gigantische wachtlijsten gehad en ze heeft me nu doorverwezen naar een eerste lijns psycholoog. Maar ook hier zijn weer wachtlijsten! Ik word er helemaal gek van!
Hoe gaan jullie hiermee om en wat zouden jullie doen als jullie ook zo'n broer hebben??
Liefs, meisje
dinsdag 10 juni 2008 om 18:12
Onzekermeisje, ik zou als ik jou was mijn broer er maar eens duidelijk op aanspreken! Van je familie moet je het hebben zeg maar.. Op zn minst zou hij rekening met jou kunnen houden, net als je ex trouwens. Die zou toch ook kunnen begrijpen dat jij graag met hen naar de kroeg gaat.
Shahla succes morgen met je gesprek op die school. Ik zal voor je duimen.
Hoe zou Intiem het hebben? Die zit tussen chagrijnige italianen haha.. Lin gaat het alweer wat beter? Geen hoofdpijn meer?
Ikzelf heb een beetje een off-day. Nou 2 dagen al eigenlijk. Ik voel me gespannen en somber. Ik weet wel waardoor het komt. Dat ik niet meer werk vind ik echt moeilijk. Ik heb nog totaal geen ritme en baal dat ik nog niets nuttigs heb gedaan, in huis bijvoorbeeld. Ook is mijn therapeut op vakantie en daarna ga ik, zo'n lange tijd is dan echt pittig als je al zolang elke week daarheen gaat.
Shahla succes morgen met je gesprek op die school. Ik zal voor je duimen.
Hoe zou Intiem het hebben? Die zit tussen chagrijnige italianen haha.. Lin gaat het alweer wat beter? Geen hoofdpijn meer?
Ikzelf heb een beetje een off-day. Nou 2 dagen al eigenlijk. Ik voel me gespannen en somber. Ik weet wel waardoor het komt. Dat ik niet meer werk vind ik echt moeilijk. Ik heb nog totaal geen ritme en baal dat ik nog niets nuttigs heb gedaan, in huis bijvoorbeeld. Ook is mijn therapeut op vakantie en daarna ga ik, zo'n lange tijd is dan echt pittig als je al zolang elke week daarheen gaat.
woensdag 11 juni 2008 om 13:23
Hoi dames,
Ben ik weer... Zit nu thuis en internet valt vaak uit overdag. Dan moet ik wachten tot m'n huisgenoot thuis is om e.e.a. te resetten. Balen, maar wel goed om te leren omgaan met mijn mailobsessie Da's namelijk 1 van de vele vormen waarin mijn extreme hang naar contact zich uit!
Lin, lichamelijk wat beter? Fijn dat je iemand ontmoet hebt waarmee je over dat soort dingen kunt praten!
Shahla, benieuwd naar het gesprek!
Onzeker meisje: waanzinnig frusterend idd, overal die eindeloze wachtlijsten! Een flink deel van de woede in mij richt zich daarop... Als je eindelijk aanklopt voor hulp omdat je er zelf niet meer uitkomt, dan heb je 'm ook echt nodig! Punt.
Satine, je bent dus nog niet zo lang helemaal gestopt met werken? Denk dat het wel goed is dat je jezelf even de ruimte geeft om 'uit te drijven', en dan na je vakantie met frisse plannen en een doordacht ritme de draad weer oppakken. Toch?
En hoe zou het eigenlijk met Missy_2 zijn?
Heb zelf een aantal flinke stappen gezet geloof ik, maar of ik me er beter door ga voelen?!
Ten eerste het ziek melden. Voel het voornamelijk als een afgang, hoewel ik van het doormodderen net zo ongelukkig werd. Bovendien werd de druk steeds verder opgebouwd, omdat ik deed wat ik wel kon, en alles dus redelijk leek te gaan. Gelukkig wel contact met mijn meest geliefde collega's, die achter me staan. Maar heb het idee dat mijn baas ongeduldig wordt... Wel erg fijn dat ik nu de tijd en ruimte heb om overal diep in te duiken, hoeveel pijn en angst en woede dat ook oproept. Nu kan ik midden op de dag ff in bed duiken als het me overspoelt, of gewoon de ogen uit mijn kop janken.
Ook heb ik mijn ouders verteld wat er aan de hand is... Heb er al een keer of vier gezeten en kreeg het niet voor elkaar, maar uiteindelijk heb ik het eruit geflapt. Nou, de reactie was precies zoals ik me had voorgesteld. Ze vroegen zich hardop af wat ze me dan toch hadden aangedaan, dat ik 'zo geworden' ben, en tussen de regels door hoorde ik 'ach, geef jezelf een schop onder je kont, gewoon doorgaan'. Heb mijn moeder sindsdien twee keer gesproken en ze ontwijkt me en is bijzonder kil en afstandelijk. Volgens mij schaamt ze zich rot voor haar 'gestoorde' dochter.
Verder heb ik definitief het contact verbroken met mijn geweldige, lieve, prachtige ex... Ik krijg het maar niet voor elkaar om hier over hem te schrijven, het doet allemaal te veel pijn. Dat komt nog wel. Hij heeft ook BPS, en we hebben elkaar echt over het randje geholpen: naast enorm liefdevol en intens was onze relatie bij vlagen bizar en zelfs gewelddadig. We lijken teveel op elkaar! En dat maakt het juist zo ontzettend moeilijk niet samen te zijn. Hij heeft gelijk: als er twee mensen op deze wereld zijn die elkaar volledig begrijpen zijn wij dat, maar deze lafaard hier durft het niet aan omdat het veel te heftig is... Waarschijnlijk heb ik de liefde van mijn leven laten gaan...
Nou, sorry meiden, volgende keer beter bericht?!
Tot gauw, Waps
Ben ik weer... Zit nu thuis en internet valt vaak uit overdag. Dan moet ik wachten tot m'n huisgenoot thuis is om e.e.a. te resetten. Balen, maar wel goed om te leren omgaan met mijn mailobsessie
Da's namelijk 1 van de vele vormen waarin mijn extreme hang naar contact zich uit!Lin, lichamelijk wat beter? Fijn dat je iemand ontmoet hebt waarmee je over dat soort dingen kunt praten!
Shahla, benieuwd naar het gesprek!
Onzeker meisje: waanzinnig frusterend idd, overal die eindeloze wachtlijsten! Een flink deel van de woede in mij richt zich daarop... Als je eindelijk aanklopt voor hulp omdat je er zelf niet meer uitkomt, dan heb je 'm ook echt nodig! Punt.
Satine, je bent dus nog niet zo lang helemaal gestopt met werken? Denk dat het wel goed is dat je jezelf even de ruimte geeft om 'uit te drijven', en dan na je vakantie met frisse plannen en een doordacht ritme de draad weer oppakken. Toch?
En hoe zou het eigenlijk met Missy_2 zijn?
Heb zelf een aantal flinke stappen gezet geloof ik, maar of ik me er beter door ga voelen?!
Ten eerste het ziek melden. Voel het voornamelijk als een afgang, hoewel ik van het doormodderen net zo ongelukkig werd. Bovendien werd de druk steeds verder opgebouwd, omdat ik deed wat ik wel kon, en alles dus redelijk leek te gaan. Gelukkig wel contact met mijn meest geliefde collega's, die achter me staan. Maar heb het idee dat mijn baas ongeduldig wordt... Wel erg fijn dat ik nu de tijd en ruimte heb om overal diep in te duiken, hoeveel pijn en angst en woede dat ook oproept. Nu kan ik midden op de dag ff in bed duiken als het me overspoelt, of gewoon de ogen uit mijn kop janken.
Ook heb ik mijn ouders verteld wat er aan de hand is... Heb er al een keer of vier gezeten en kreeg het niet voor elkaar, maar uiteindelijk heb ik het eruit geflapt. Nou, de reactie was precies zoals ik me had voorgesteld. Ze vroegen zich hardop af wat ze me dan toch hadden aangedaan, dat ik 'zo geworden' ben, en tussen de regels door hoorde ik 'ach, geef jezelf een schop onder je kont, gewoon doorgaan'. Heb mijn moeder sindsdien twee keer gesproken en ze ontwijkt me en is bijzonder kil en afstandelijk. Volgens mij schaamt ze zich rot voor haar 'gestoorde' dochter.
Verder heb ik definitief het contact verbroken met mijn geweldige, lieve, prachtige ex... Ik krijg het maar niet voor elkaar om hier over hem te schrijven, het doet allemaal te veel pijn. Dat komt nog wel. Hij heeft ook BPS, en we hebben elkaar echt over het randje geholpen: naast enorm liefdevol en intens was onze relatie bij vlagen bizar en zelfs gewelddadig. We lijken teveel op elkaar! En dat maakt het juist zo ontzettend moeilijk niet samen te zijn. Hij heeft gelijk: als er twee mensen op deze wereld zijn die elkaar volledig begrijpen zijn wij dat, maar deze lafaard hier durft het niet aan omdat het veel te heftig is... Waarschijnlijk heb ik de liefde van mijn leven laten gaan...
Nou, sorry meiden, volgende keer beter bericht?!
Tot gauw, Waps
woensdag 11 juni 2008 om 19:34
Waps, het kan nooit een afgang zijn dat je nu hebt besloten om wat liever voor jezelf te zijn!! Niet vergeten hoor. En laat je baas maar wachten. Ik had ook wel eens dat idee (ze willen dat het opschiet, ze vinden vast dat ik me aanstel etc.), maar toen ik het ter sprake bracht bleek dat iedereen juist achter mijn beslissing stond. Sterker nog, ze waren van mening dat ik het eerder had moeten doen. Het was dus een keiharde projectie en misschien bij jou ook wel: dat je zelf eigenlijk ongeduldig bent bedoel ik..
Klinkt heftig, jullie (ex-)relatie. Als ik het goed begrijp heb jij dus besloten ermee te stoppen? Verstandelijk lijkt het idd niet de slimste combinatie, 2 personen met BPS, maar dat zegt niets over je gevoelens voor hem.. Sterkte joh.
Shahla, ik ben benieuwd hoe het met je is en hoe het vandaag is gegaan, het gesprek op school etc. Ben je wat wijzer geworden?
Klinkt heftig, jullie (ex-)relatie. Als ik het goed begrijp heb jij dus besloten ermee te stoppen? Verstandelijk lijkt het idd niet de slimste combinatie, 2 personen met BPS, maar dat zegt niets over je gevoelens voor hem.. Sterkte joh.
Shahla, ik ben benieuwd hoe het met je is en hoe het vandaag is gegaan, het gesprek op school etc. Ben je wat wijzer geworden?
woensdag 11 juni 2008 om 20:16
Hoofdpijn over......menstruatie begonnen, soa-test nog niet uitsluitend (moet nog urine inleveren...)
Maar ik heb het helemaal gehad hier. Op mijn verdieping zijn er 14 kinderen, waarvan 11 onder de 10 jaar. Pffff......herrie, herrie, herrie. Mijn laptop is gecrasht, 3 maanden schrijfwerk kwijt. Plus kan nu niet schrijven...grrrr. Zit hier nu 3 en een halve maand. Het duurt allemaal veel te lang.
Zat weer te malen......zoveel dingen die gebeurd zijn, die je dan weer vergeet. Over mijn opname op de Paaz-afdeling. Dat mijn ex mij boos op kwam halen, mij liever daar had laten zitten, en dat ook gewoon zei...ongelooflijk (hij weet hoe het daar is, gillende mensen in isoleercellen, apathische mensen, mensen die zo de weg kwijt zijn.) Als ik ergens niet hoorde, dan was het daar wel. Wat een omgekeerde wereld weer. Eerst er achter komen dat je weer bedonderd bent, waar dan weer om gelogen wordt. Vervolgens 4 dagen doodgezwegen worden......nergens terecht kunnen....is het dan raar dat ik op een gegeven moment overstuur raak? In eerste instantie is er gebeld naar crisisopvang, daar was geen plek, dus maar de Paaz.....om dan naar 3 dagen te horen te krijgen dat je ex je liever daar had laten zitten....terwijl hij de aanleiding was dat ik daar kwam.....ongelooflijk. Hoe kan zo'n man ooit van liefde spreken. Ik vond het vreselijk dat hij opgenomen was, al was er in zijn geval echt geen andere keus. Vreselijk vond ik het.......
Maar dat is het punt.
Hij werd boos op mij (bot, gemeen en uiteindelijk afwijzend), maar niet om iets wat ik deed, maar om iets wat hij zelf had gedaan (onbetrouwbaar zijn, liegen, draaien.....)Daar word je toch gek van?
Dat is het vervelende met borderline. Zodra er een diagnose is, word je vanuit een bepaalde bril bekeken. Als je emotioneel of boos wordt om iets dan komt de hele schuld voor een conflict bij jou te liggen......wat er aan vooraf gaat, is niet meer relevant. Herkennen jullie dat? Ik had laatst woorden met mijn zoon, omdat hij ineens verdween terwijl het eten al klaar was (kon hem nergens meer vinden) Dat vond ik, terecht niet leuk....sprak hem erop aan om dan vervolgens te horen dat hij mijn manier van reageren (kon toch wel losser wat het eten betreft....nee, koud is niet lekker)...niet goed vond en of dat met mijn borderline te maken had. Uch? Heb het op dat moment afgekapt. Maar wel later weer met hem opgenomen dat dat echt niet kan. Hij flikt iets, ik spreek hem daarop aan.....en dan wordt niet als bliksemafleider mijn borderline erbij gehaald. Punt!
Dat was met mijn ex ook zo......hij flikt iets. Ik vind dat niet leuk en vervolgens is mijn borderline het probleem????? Ik ben -tig keren uit een ruzie weggelopen....urenlang hem met rust gelaten. Nachtenlang lopen janken beneden, zodat hij wel kon slapen....kortom alles gedaan wat moeilijk voor mij was. En dan nog alles op de borderline gooien. Mijn reacties zijn misschien heftiger (uiteindelijk) dan bij mensen zonder borderline, maar dat betekent niet dat dat het hele verhaal is en dat er verder niets is gebeurd. Hoe ervaren jullie dat? Ook met betrekking tot je kinderen?
Los daarvan wordt mij steeds duidelijker dat van liefde geen sprake was......vind heel veel herkenning op het narcistentopic. Alleen al het feit dat hij mij liever op de Paaz liet zitten, maakt dat duidelijk.
Satine, hoop dat je baaldagen voorbij zijn en waps hoop dat al die grote stappen niet teveel voor je zijn.
Maar ik heb het helemaal gehad hier. Op mijn verdieping zijn er 14 kinderen, waarvan 11 onder de 10 jaar. Pffff......herrie, herrie, herrie. Mijn laptop is gecrasht, 3 maanden schrijfwerk kwijt. Plus kan nu niet schrijven...grrrr. Zit hier nu 3 en een halve maand. Het duurt allemaal veel te lang.
Zat weer te malen......zoveel dingen die gebeurd zijn, die je dan weer vergeet. Over mijn opname op de Paaz-afdeling. Dat mijn ex mij boos op kwam halen, mij liever daar had laten zitten, en dat ook gewoon zei...ongelooflijk (hij weet hoe het daar is, gillende mensen in isoleercellen, apathische mensen, mensen die zo de weg kwijt zijn.) Als ik ergens niet hoorde, dan was het daar wel. Wat een omgekeerde wereld weer. Eerst er achter komen dat je weer bedonderd bent, waar dan weer om gelogen wordt. Vervolgens 4 dagen doodgezwegen worden......nergens terecht kunnen....is het dan raar dat ik op een gegeven moment overstuur raak? In eerste instantie is er gebeld naar crisisopvang, daar was geen plek, dus maar de Paaz.....om dan naar 3 dagen te horen te krijgen dat je ex je liever daar had laten zitten....terwijl hij de aanleiding was dat ik daar kwam.....ongelooflijk. Hoe kan zo'n man ooit van liefde spreken. Ik vond het vreselijk dat hij opgenomen was, al was er in zijn geval echt geen andere keus. Vreselijk vond ik het.......
Maar dat is het punt.
Hij werd boos op mij (bot, gemeen en uiteindelijk afwijzend), maar niet om iets wat ik deed, maar om iets wat hij zelf had gedaan (onbetrouwbaar zijn, liegen, draaien.....)Daar word je toch gek van?
Dat is het vervelende met borderline. Zodra er een diagnose is, word je vanuit een bepaalde bril bekeken. Als je emotioneel of boos wordt om iets dan komt de hele schuld voor een conflict bij jou te liggen......wat er aan vooraf gaat, is niet meer relevant. Herkennen jullie dat? Ik had laatst woorden met mijn zoon, omdat hij ineens verdween terwijl het eten al klaar was (kon hem nergens meer vinden) Dat vond ik, terecht niet leuk....sprak hem erop aan om dan vervolgens te horen dat hij mijn manier van reageren (kon toch wel losser wat het eten betreft....nee, koud is niet lekker)...niet goed vond en of dat met mijn borderline te maken had. Uch? Heb het op dat moment afgekapt. Maar wel later weer met hem opgenomen dat dat echt niet kan. Hij flikt iets, ik spreek hem daarop aan.....en dan wordt niet als bliksemafleider mijn borderline erbij gehaald. Punt!
Dat was met mijn ex ook zo......hij flikt iets. Ik vind dat niet leuk en vervolgens is mijn borderline het probleem????? Ik ben -tig keren uit een ruzie weggelopen....urenlang hem met rust gelaten. Nachtenlang lopen janken beneden, zodat hij wel kon slapen....kortom alles gedaan wat moeilijk voor mij was. En dan nog alles op de borderline gooien. Mijn reacties zijn misschien heftiger (uiteindelijk) dan bij mensen zonder borderline, maar dat betekent niet dat dat het hele verhaal is en dat er verder niets is gebeurd. Hoe ervaren jullie dat? Ook met betrekking tot je kinderen?
Los daarvan wordt mij steeds duidelijker dat van liefde geen sprake was......vind heel veel herkenning op het narcistentopic. Alleen al het feit dat hij mij liever op de Paaz liet zitten, maakt dat duidelijk.
Satine, hoop dat je baaldagen voorbij zijn en waps hoop dat al die grote stappen niet teveel voor je zijn.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
donderdag 12 juni 2008 om 19:27
Hoi meiden,
Lin, wat ontzettend balen! Is er niet een of andere slimmerik die je schrijfwerk kan terughalen uit die gecrashte laptop... En je komt ook al niet aan je rust, met al die kids. Werkt allemaal negatief op elkaar in of niet... Heb waar ik nu tijdelijk woon ook echt bizarre overlast gehad met de buren (die van mij gescheiden waren door een gipswandje): ze sloegen elkaar verrot, bijna elke dag schreeuwende ruzie en in de weekenden gingen ze dag en nacht door. Als je dan al onrustig, boos en chaotisch bent... Ik draaide echt helemaal door in ieder geval, werd zo agressief! Nou ja, ze zijn er uiteindelijk uitgezet.
Onzeker meisje, waren de afgelopen twee dagen wat beter? Nog contact gehad?
Satine, wat fijn, je berichtje van gisteren. Projectie is een probleem inderdaad Maar weet het niet hoor, ben benieuwd wanneer de bedrijfsarts contact gaat opnemen en wat dan?! Zijn je off-days verdwenen trouwens? Begrijp dat je individueel in therapie zit. Werkt dat goed voor jou?
Ik heb inderdaad de relatie beëindigd. Uiteindelijk, want er zijn al heel wat breuken en breukjes van beide kanten aan vooraf gegaan, inclusief een zelfmoordpoging van zijn kant... Bedacht vandaag dat dat pas 4 maanden geleden is. Het lijkt wel eeuwen, zoveel is er gebeurd in die tijd. Het is een verstandelijke beslissing inderdaad, die echt volkomen tegen mijn gevoel indruist. Maar wij bij elkaar... Dat geeft zo waanzinnig veel chaos en onrust, voor allebei. Klinkt verstandig he Maar het voelt zo klote 
Nou ja, weer even genoeg over mezelf gekletst. Even kijken of ik een uurtje rustig kan zitten om een boek te lezen!
Tot gauw!
Lin, wat ontzettend balen! Is er niet een of andere slimmerik die je schrijfwerk kan terughalen uit die gecrashte laptop... En je komt ook al niet aan je rust, met al die kids. Werkt allemaal negatief op elkaar in of niet... Heb waar ik nu tijdelijk woon ook echt bizarre overlast gehad met de buren (die van mij gescheiden waren door een gipswandje): ze sloegen elkaar verrot, bijna elke dag schreeuwende ruzie en in de weekenden gingen ze dag en nacht door. Als je dan al onrustig, boos en chaotisch bent... Ik draaide echt helemaal door in ieder geval, werd zo agressief! Nou ja, ze zijn er uiteindelijk uitgezet.
Onzeker meisje, waren de afgelopen twee dagen wat beter? Nog contact gehad?
Satine, wat fijn, je berichtje van gisteren. Projectie is een probleem inderdaad
Maar weet het niet hoor, ben benieuwd wanneer de bedrijfsarts contact gaat opnemen en wat dan?! Zijn je off-days verdwenen trouwens? Begrijp dat je individueel in therapie zit. Werkt dat goed voor jou? Ik heb inderdaad de relatie beëindigd. Uiteindelijk, want er zijn al heel wat breuken en breukjes van beide kanten aan vooraf gegaan, inclusief een zelfmoordpoging van zijn kant... Bedacht vandaag dat dat pas 4 maanden geleden is. Het lijkt wel eeuwen, zoveel is er gebeurd in die tijd. Het is een verstandelijke beslissing inderdaad, die echt volkomen tegen mijn gevoel indruist. Maar wij bij elkaar... Dat geeft zo waanzinnig veel chaos en onrust, voor allebei. Klinkt verstandig he
Maar het voelt zo klote Nou ja, weer even genoeg over mezelf gekletst. Even kijken of ik een uurtje rustig kan zitten om een boek te lezen!
Tot gauw!
vrijdag 13 juni 2008 om 00:08
Hoi meiden!
@ Lin, wat vreselijk lijkt het me dat je eigen kind alles op de borderline gooit. Ik werk zelf met kinderen en ik weet hoe eerlijk kinderen kunnen zijn. Ze bekijken alles vanuit een ander beeld, maar dat maakt het er niet makkelijker op! Hoe oud is je zoon eigenlijk?? (misschien heb ik er over heen gelezen ;) hoor). Ik werk in een wijk met veel één ouder gezinnen, drugs en andere sores en krijg soms echt dingen te horen waar mn oren van klapperen. Ik heb een collega die nogal aan de forse kant is en kinderen zijn dan zo eerlijk door te zeggen, jeetje wat ben jij dik zeg. Natuurlijk zegt je verstand: ach het zijn kinderen, maar je wordt er wel lekker mee geconfronteerd...
Wat ik me wel eens afvraag is of jullie (als moeder) de kinderen in een soort therapie vorm sturen? Ik heb laatst een stuk gelezen over mijn vorige therapeut die een nieuwe vorm van therapie heeft ontwikkeld, puur voor kinderen van een ouder die in een situatie zit als ons.
Op woensdag middag wordt er op spelender wijs dingen gedaan en gepraat! Ik weet jammer genoeg niet hoe oud jullie kids zijn en of er in jullie woonplaats ook zo'n mogelijkheid is, maar ik kan me voorstellen dat het voor kinderen lastig kan zijn en daardoor weer moeilijk wordt voor ons.
Misschien bemoei ik me ergens mee waar ik als single me helemaal niet bezig moet houden, maar ik dacht... ach ik vertel het gewoon even! Het is immers goed bedoeld!!!
Hier gaat alles een beetje beter. Ik heb vanmiddag heel lang met een vriend van vroeger gepraat over mijn dingentjes en hij staat zo gigantisch positief in het leven, waardoor ik het even vanuit een ander perspectief ben gaan bekijken. Nadat ik vanavond 4 uur met een goeie vriendin in de kroeg heb gezeten en het er over gehad heb ik er ineens een veel beter gevoel bij mijn breuk met mn vriend.
Ik zal vast nog wel moeten janken en me klote voelen, maar het wordt tijd om aan mezelf te werken...
Ik heb geen contact meer met hem en dat voelt ook wel goed. Ik kan hem overal op straat tegen komen, woont 5 minuten fietsen van me vandaan... maar ja!
Maar even een vraagje he! Ik heb 2 weken geleden die intake gehad he, nu kom ik waarschijnlijk op een wachtlijst enzo. Nu is mijn vraag hoe lang jullie op wachtlijsten hebben gestaan, voordat er echt actie kwam?
Ik hoorde van die mevrouw dat je soms wel een maand of 6-8 maanden moest wachten! Dat trek ik echt niet!!!
Ben benieuwd!
Ik ga gauw slapen! Ben doodop! Tot snel weer!!
Liefs meisje
@ Lin, wat vreselijk lijkt het me dat je eigen kind alles op de borderline gooit. Ik werk zelf met kinderen en ik weet hoe eerlijk kinderen kunnen zijn. Ze bekijken alles vanuit een ander beeld, maar dat maakt het er niet makkelijker op! Hoe oud is je zoon eigenlijk?? (misschien heb ik er over heen gelezen ;) hoor). Ik werk in een wijk met veel één ouder gezinnen, drugs en andere sores en krijg soms echt dingen te horen waar mn oren van klapperen. Ik heb een collega die nogal aan de forse kant is en kinderen zijn dan zo eerlijk door te zeggen, jeetje wat ben jij dik zeg. Natuurlijk zegt je verstand: ach het zijn kinderen, maar je wordt er wel lekker mee geconfronteerd...
Wat ik me wel eens afvraag is of jullie (als moeder) de kinderen in een soort therapie vorm sturen? Ik heb laatst een stuk gelezen over mijn vorige therapeut die een nieuwe vorm van therapie heeft ontwikkeld, puur voor kinderen van een ouder die in een situatie zit als ons.
Op woensdag middag wordt er op spelender wijs dingen gedaan en gepraat! Ik weet jammer genoeg niet hoe oud jullie kids zijn en of er in jullie woonplaats ook zo'n mogelijkheid is, maar ik kan me voorstellen dat het voor kinderen lastig kan zijn en daardoor weer moeilijk wordt voor ons.
Misschien bemoei ik me ergens mee waar ik als single me helemaal niet bezig moet houden, maar ik dacht... ach ik vertel het gewoon even! Het is immers goed bedoeld!!!
Hier gaat alles een beetje beter. Ik heb vanmiddag heel lang met een vriend van vroeger gepraat over mijn dingentjes en hij staat zo gigantisch positief in het leven, waardoor ik het even vanuit een ander perspectief ben gaan bekijken. Nadat ik vanavond 4 uur met een goeie vriendin in de kroeg heb gezeten en het er over gehad heb ik er ineens een veel beter gevoel bij mijn breuk met mn vriend.
Ik zal vast nog wel moeten janken en me klote voelen, maar het wordt tijd om aan mezelf te werken...
Ik heb geen contact meer met hem en dat voelt ook wel goed. Ik kan hem overal op straat tegen komen, woont 5 minuten fietsen van me vandaan... maar ja!
Maar even een vraagje he! Ik heb 2 weken geleden die intake gehad he, nu kom ik waarschijnlijk op een wachtlijst enzo. Nu is mijn vraag hoe lang jullie op wachtlijsten hebben gestaan, voordat er echt actie kwam?
Ik hoorde van die mevrouw dat je soms wel een maand of 6-8 maanden moest wachten! Dat trek ik echt niet!!!
Ben benieuwd!
Ik ga gauw slapen! Ben doodop! Tot snel weer!!
Liefs meisje
zaterdag 14 juni 2008 om 23:03
Ik weet nu dat geel, geel is. Ook al zijn er anderen die het groen noemen.
Ik weet nu dat ik de moed moet hebben om te accepteren wat ik niet kan veranderen en te veranderen wat ik kan en de wijsheid om het verschil te weten.
Mijn ex gaat nu de lijdensweg op, die ik hem met heel mijn hart en ziel heb willen besparen. De weg naar de absolute eenzaamheid. Los van iedereen, maar vooral van zichzelf. En god weet hoe hij erin zal gaan of hoe hij eruit zal komen, als hij er al uitkomt. Ik kan niets meer.
Alles is weg, slechts de liefde blijft.
Keep him safe!
Ik weet nu dat ik de moed moet hebben om te accepteren wat ik niet kan veranderen en te veranderen wat ik kan en de wijsheid om het verschil te weten.
Mijn ex gaat nu de lijdensweg op, die ik hem met heel mijn hart en ziel heb willen besparen. De weg naar de absolute eenzaamheid. Los van iedereen, maar vooral van zichzelf. En god weet hoe hij erin zal gaan of hoe hij eruit zal komen, als hij er al uitkomt. Ik kan niets meer.
Alles is weg, slechts de liefde blijft.
Keep him safe!
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 15 juni 2008 om 12:38
Joh Lin, weet niet precies wat er aan de hand is maar heel veel sterkte meid!!
Gisteren het bericht hieronder geschreven en net toen ik 't wilde versturen viel internet weer eens uit... Nou ja, alsnog dus.
Jeetje meisje, dus je hebt ook nog een pittige baan. Je klinkt in ieder geval een stukje rustiger en blijft vooruitkijken. Goed bezig!!! Waar heb je intake gehad?? Heb ik daar overheen gelezen?
Ik word echt gek van mijn stemmingswisselingen ( cliche, maar ja, daarom schrijven we hier;-) ). Gisteren weer zo'n wazige dag, alsof ik de wereld vanachter een dikke dot watten bekijk. Was heel suf en somber. Ging 's avonds onverwacht wat leuks doen met een vriendin, stond ik binnen een half uur helemaal uit mijn dak te gaan en gek te doen en had ik de tijd van mijn leven. Vervolgens, eenmaal thuis, voelde ik binnen de kortste keren weer helemaal niks. En vandaag ben ik energiek en vroeg begonnen, vanmiddag volkomen paniek om niks aanwijsbaars, ogen uit mijn kop gejankt en gedacht: moet ik de psych niet eens vertellen dat ik soms wel aan zelfmoord denk -zoals op dat moment. En een paar uur daarna was het weer helemaal okee, zat ik helemaal gelukkig te genieten met behangstaaltjes voor mijn nieuwe huisje!!! Aaargh!
Meiden, hebben jullie dit ook? Het put me zo uit en ik begrijp er niks van. Soms voel ik de wisseling aan komen rollen, vooral de paniek en woede en het verdriet, en ben ik bang voor wat er komen gaat. Mijn ex heeft me weleens gedwongen 1 van zijn pillen (Oxazepam?) te nemen toen ik een enorme paniekaanval kreeg en zat te shaken als een idioot. Wilde niet, maar binnen no-time was ik echt belachelijk rustig. Soms hoop ik dat de psychiater medicatie gaat voorschrijven om de scherpste randjes eraf te halen... Een aantal van jullie heeft medicatie, anderen niet toch? Ben benieuwd naar jullie afwegingen, pas geleden ging het er in dit topic nog even over...
Intussen zit ik dus alweer een week thuis. De psych zou afgelopen maandag de GGZ en mij bellen om e.e.a. te versnellen (intake nu nog minstens 5 weken te gaan!!!) maar ik heb uiteraard niks gehoord. Als ik bij haar ben kan ik haar wel fijnknijpen, zo geweldig vind ik haar dan. Maar elke keer dat ze haar belofte niet nakomt draai ik 180 graden om en voel ik alleen maar een enorm wantrouwen en felle boosheid. Intussen heb ik haar alweer veel te veel mailtjes gestuurd en voel ik me zo stom... Waarom vertrouw ik toch altijd volledig op mensen die dat niet waarmaken? Treurig...
Gisteren het bericht hieronder geschreven en net toen ik 't wilde versturen viel internet weer eens uit... Nou ja, alsnog dus.
Jeetje meisje, dus je hebt ook nog een pittige baan. Je klinkt in ieder geval een stukje rustiger en blijft vooruitkijken. Goed bezig!!! Waar heb je intake gehad?? Heb ik daar overheen gelezen?
Ik word echt gek van mijn stemmingswisselingen ( cliche, maar ja, daarom schrijven we hier;-) ). Gisteren weer zo'n wazige dag, alsof ik de wereld vanachter een dikke dot watten bekijk. Was heel suf en somber. Ging 's avonds onverwacht wat leuks doen met een vriendin, stond ik binnen een half uur helemaal uit mijn dak te gaan en gek te doen en had ik de tijd van mijn leven. Vervolgens, eenmaal thuis, voelde ik binnen de kortste keren weer helemaal niks. En vandaag ben ik energiek en vroeg begonnen, vanmiddag volkomen paniek om niks aanwijsbaars, ogen uit mijn kop gejankt en gedacht: moet ik de psych niet eens vertellen dat ik soms wel aan zelfmoord denk -zoals op dat moment. En een paar uur daarna was het weer helemaal okee, zat ik helemaal gelukkig te genieten met behangstaaltjes voor mijn nieuwe huisje!!! Aaargh!
Meiden, hebben jullie dit ook? Het put me zo uit en ik begrijp er niks van. Soms voel ik de wisseling aan komen rollen, vooral de paniek en woede en het verdriet, en ben ik bang voor wat er komen gaat. Mijn ex heeft me weleens gedwongen 1 van zijn pillen (Oxazepam?) te nemen toen ik een enorme paniekaanval kreeg en zat te shaken als een idioot. Wilde niet, maar binnen no-time was ik echt belachelijk rustig. Soms hoop ik dat de psychiater medicatie gaat voorschrijven om de scherpste randjes eraf te halen... Een aantal van jullie heeft medicatie, anderen niet toch? Ben benieuwd naar jullie afwegingen, pas geleden ging het er in dit topic nog even over...
Intussen zit ik dus alweer een week thuis. De psych zou afgelopen maandag de GGZ en mij bellen om e.e.a. te versnellen (intake nu nog minstens 5 weken te gaan!!!) maar ik heb uiteraard niks gehoord. Als ik bij haar ben kan ik haar wel fijnknijpen, zo geweldig vind ik haar dan. Maar elke keer dat ze haar belofte niet nakomt draai ik 180 graden om en voel ik alleen maar een enorm wantrouwen en felle boosheid. Intussen heb ik haar alweer veel te veel mailtjes gestuurd en voel ik me zo stom... Waarom vertrouw ik toch altijd volledig op mensen die dat niet waarmaken? Treurig...
