Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 28 mei 2008 om 10:34
woensdag 28 mei 2008 om 11:32
En Intiem, wat zei je huisarts? Heb je nog een goed gesprek gehad met je vriend?
Onzekermeisje, pittig dat ze denken aan die diagnose. Ik schrok er destijds ook van en dat heeft wel even geduurd voordat ik er aan gewend was. Misschien went het wel nooit. Ik denk wel dat ze je wat vaker moeten zien voordat ze met zekerheid zo'n diagnose kunnen geven, maar dat terzijde.
Mijn relatie is bij mij juist iets wat gelukkig wel goed gaat. Ik ben al 10 jaar samen met dezelfde partner. We hebben wel heftige jaren gehad maar het gaat wel goed tussen ons. Hij is een er stabiel persoon, dat werkt goed samen. Ik denk dat Lin je een goeie tip gaf en wie weet kunnen de anderen je wat ervaringen vertellen. Weet je zeker dat deze man de juiste voor je is? Dan zou ik zeggen volg je hart en laat hem nog een keer zien dat je ervoor wilt vechten. Maar realiseer je dan wel dat je hem ook echt ruimte zal moeten geven.
Onzekermeisje, pittig dat ze denken aan die diagnose. Ik schrok er destijds ook van en dat heeft wel even geduurd voordat ik er aan gewend was. Misschien went het wel nooit. Ik denk wel dat ze je wat vaker moeten zien voordat ze met zekerheid zo'n diagnose kunnen geven, maar dat terzijde.
Mijn relatie is bij mij juist iets wat gelukkig wel goed gaat. Ik ben al 10 jaar samen met dezelfde partner. We hebben wel heftige jaren gehad maar het gaat wel goed tussen ons. Hij is een er stabiel persoon, dat werkt goed samen. Ik denk dat Lin je een goeie tip gaf en wie weet kunnen de anderen je wat ervaringen vertellen. Weet je zeker dat deze man de juiste voor je is? Dan zou ik zeggen volg je hart en laat hem nog een keer zien dat je ervoor wilt vechten. Maar realiseer je dan wel dat je hem ook echt ruimte zal moeten geven.
woensdag 28 mei 2008 om 11:45
Wow, wat is er ineens veel bijgekomen sinds ik de laatste keer bijlas.
Ik had gisteren vette stress en waarom? Pc problemen. Van zoiets kleins kan mijn humeur echt heel snel tot het nulpunt dalen. Had het gisteren echt even een kort moment gehád. Maar goed, na veel pijn en moeite lukte het ons (mij en vriend) om een online scan te starten. Het is niet eens gelukt die helemaal te voltooien maar dat gaf niks want het heeft wel geholpen. Pc doet nu weer normaal. Vandaag doe ik em nog een keer helemaal.
Uiteraard heb ik wel een virusscanner er op zitten en ook nog een registry scanner maar blijkbaar is dat niet voldoende.
Ik kan er slecht tegen als dingen in de soep draaien, stuk gaan, maar half functioneren zodat ik er last van heb of dingen niet kan doen die ik wil doen.
Intiem, je vroeg of ik tevreden ben met mijn leven, werk e.d.
Tja, dat vraag ik me vaak af. Soms denk ik:'ik vind het wel goed zo, ik hoef niet zo nodig hogerop of 'iets bereiken'. Laat maar zo het is. Maar andere keren voelt het weer heel anders.
Dan heb ik naar mijn idee mijn passie nog niet gevonden en dat wil ik wel. Dan ben ik naarstig op zoek naar ideeën e.d. voor een nieuwe carrière, nieuwe dingen in mijn leven zodat ik vooruit ga, wil ik een studie doen etc. Ik vind het moeilijk omdat ik nooit zeker weet of iets wel echt bij mij past. Mijn beginnersenthousiasme is nogal eens misleidend.
Dus nee, ik denk niet dat mijn leven al geheel is zoals ik dat graag zie maar ik ben blijkbaar nog niet zover dat ik al weet hoe het dan wel 100% eruit moet zien.
Enfin, zolang ik er niet uit ben, blijf ik doen wat ik al deed.
Het vrijwilligerswerk in het ziekenhuis, de honden, huishouden, administratie en moeder zijn.
Wel heb ik al veel geprobeerd in mijn leven, aan veel dingen geproefd en dat scheelt wel in de zoektocht. Je moet toch eerst uitsluiten wat je echt niet wilt, wat niet bij je past en wat je echt niet kunt.
Deze zomer blijf ik 'gewoon' thuis. Ik heb het er met zoon wel over gehad om misschien nog een weekend naar London te gaan. Dat wil hij erg graag. De kinderen zijn nog jarig in de zomervakantie dus op die dagen gaan we ook nog wel wat leuks doen. Afhankelijk van wat ze op hun dag willen doen.
Voor het moment ben ik in contact met iemand om voor die persoon als virtueel assistent te fungeren. We zitten nog in de beginfase dus het is allemaal nog even afwachten hoe of wat.
Ik heb ook een advertentie geplaatst om in de vakantie aan huis dieren te verzorgen. Wie weet reageert daar nog iemand op of meerdere. Dat zou leuk zijn. Ik hou mijn opties dus zoveel mogelijk open.
Over marktplaats gesproken. Ik heb een zwarte kast vol met spullen waar ik nog vanaf wil/moet. Ik moet dus op korte termijn maar eens gaan adverteren daarmee voor iedereen al weg is op vakantie.
Ik had gisteren vette stress en waarom? Pc problemen. Van zoiets kleins kan mijn humeur echt heel snel tot het nulpunt dalen. Had het gisteren echt even een kort moment gehád. Maar goed, na veel pijn en moeite lukte het ons (mij en vriend) om een online scan te starten. Het is niet eens gelukt die helemaal te voltooien maar dat gaf niks want het heeft wel geholpen. Pc doet nu weer normaal. Vandaag doe ik em nog een keer helemaal.
Uiteraard heb ik wel een virusscanner er op zitten en ook nog een registry scanner maar blijkbaar is dat niet voldoende.
Ik kan er slecht tegen als dingen in de soep draaien, stuk gaan, maar half functioneren zodat ik er last van heb of dingen niet kan doen die ik wil doen.
Intiem, je vroeg of ik tevreden ben met mijn leven, werk e.d.
Tja, dat vraag ik me vaak af. Soms denk ik:'ik vind het wel goed zo, ik hoef niet zo nodig hogerop of 'iets bereiken'. Laat maar zo het is. Maar andere keren voelt het weer heel anders.
Dan heb ik naar mijn idee mijn passie nog niet gevonden en dat wil ik wel. Dan ben ik naarstig op zoek naar ideeën e.d. voor een nieuwe carrière, nieuwe dingen in mijn leven zodat ik vooruit ga, wil ik een studie doen etc. Ik vind het moeilijk omdat ik nooit zeker weet of iets wel echt bij mij past. Mijn beginnersenthousiasme is nogal eens misleidend.
Dus nee, ik denk niet dat mijn leven al geheel is zoals ik dat graag zie maar ik ben blijkbaar nog niet zover dat ik al weet hoe het dan wel 100% eruit moet zien.
Enfin, zolang ik er niet uit ben, blijf ik doen wat ik al deed.
Het vrijwilligerswerk in het ziekenhuis, de honden, huishouden, administratie en moeder zijn.
Wel heb ik al veel geprobeerd in mijn leven, aan veel dingen geproefd en dat scheelt wel in de zoektocht. Je moet toch eerst uitsluiten wat je echt niet wilt, wat niet bij je past en wat je echt niet kunt.
Deze zomer blijf ik 'gewoon' thuis. Ik heb het er met zoon wel over gehad om misschien nog een weekend naar London te gaan. Dat wil hij erg graag. De kinderen zijn nog jarig in de zomervakantie dus op die dagen gaan we ook nog wel wat leuks doen. Afhankelijk van wat ze op hun dag willen doen.
Voor het moment ben ik in contact met iemand om voor die persoon als virtueel assistent te fungeren. We zitten nog in de beginfase dus het is allemaal nog even afwachten hoe of wat.
Ik heb ook een advertentie geplaatst om in de vakantie aan huis dieren te verzorgen. Wie weet reageert daar nog iemand op of meerdere. Dat zou leuk zijn. Ik hou mijn opties dus zoveel mogelijk open.
Over marktplaats gesproken. Ik heb een zwarte kast vol met spullen waar ik nog vanaf wil/moet. Ik moet dus op korte termijn maar eens gaan adverteren daarmee voor iedereen al weg is op vakantie.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 28 mei 2008 om 12:03
Lin, heel fijn om weer van je te lezen! Ben blij dat je toch elke keer weer komt schrijven. Nee, het gaat niet goed, dat begrijp ik wel. De shit is ook nog maar zo kort geleden hè. Heb je die flat nog kunnen krijgen? Ik hoop het zo voor je! Als je bezig kunt met je eigen stekje scheelt dat zo enorm!
Wat relaties betreft, heb ik met van alles ervaring. Gelukkig ook dat het wel normaal kan zonder ruzies en gedoe en sinds ik dat ken neem ik met minder geen genoegen meer.
Máár het betekent niet dat ik mijn vriend altijd even graag zie verschijnen hoor. Ik heb nog steeds wel eens het gevoel dat ik er niet elke keer zin in heb dat hij langs komt. Dan zeg of mail ik gerust dat het niet uitkomt. En dat is dan ook oké.
Ik zie me echter absoluut dus niet met hem samenwonen. Ooit? Ja, daar durf ik me nog wel aan te wagen dat ik dat misschien wel wil op een dag. Maar op korte termijn of binnen nu en twee jaar? No way. Ik wil het nog heel lang zo houden als het nu is. Een of twee keer per week elkaar zien en voor de rest mailen of bellen we wel. Daar heb ik voldoende aan en zoals ik het bekijk zitten we daarmee ook wel op één lijn, wat enorm scheelt. Dan heb je geen discussies of niet overeenkomende verwachtingen of spanningen. Het lijkt me dan ook moeilijk om mee om te gaan. Ik zou daar ook paniekgevoelens of overmatig stress van kunnen krijgen. Relatieproblemen, daar heb ik nooit goed tegen gekund.
Wat relaties betreft, heb ik met van alles ervaring. Gelukkig ook dat het wel normaal kan zonder ruzies en gedoe en sinds ik dat ken neem ik met minder geen genoegen meer.
Máár het betekent niet dat ik mijn vriend altijd even graag zie verschijnen hoor. Ik heb nog steeds wel eens het gevoel dat ik er niet elke keer zin in heb dat hij langs komt. Dan zeg of mail ik gerust dat het niet uitkomt. En dat is dan ook oké.
Ik zie me echter absoluut dus niet met hem samenwonen. Ooit? Ja, daar durf ik me nog wel aan te wagen dat ik dat misschien wel wil op een dag. Maar op korte termijn of binnen nu en twee jaar? No way. Ik wil het nog heel lang zo houden als het nu is. Een of twee keer per week elkaar zien en voor de rest mailen of bellen we wel. Daar heb ik voldoende aan en zoals ik het bekijk zitten we daarmee ook wel op één lijn, wat enorm scheelt. Dan heb je geen discussies of niet overeenkomende verwachtingen of spanningen. Het lijkt me dan ook moeilijk om mee om te gaan. Ik zou daar ook paniekgevoelens of overmatig stress van kunnen krijgen. Relatieproblemen, daar heb ik nooit goed tegen gekund.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 28 mei 2008 om 12:25
Hoi meiden!
Ik heb vanacht eindelijk na 1,5 week weer eens 8 uur achter elkaar geslapen! Heerlijk!
Werd wel weer wakker met de gedachte, ik mis hem....
Het is en blijft zo vreselijk raar dat we uit elkaar zijn! Ik zou niks liever willen dan weer bijelkaar komen!
Ik weet dat het nu niet de tijd is. Eerst ik mijn ding doen bij de therapie hij naar het buitenland en dan in december maar weer kijken!
Ik heb hem sinds vorige week zondag niet meer gesproken. Volgende week zaterdag ga ik hem weer zien. Aan de ene kant hoop ik dat hij er dan achter komt dat ie me gemist heeft en me terug wilt, maar aan de andere kant ben ik zo bang dat ie bij zijn beslissing blijft en dus zie ik er gigantisch tegenop hem weer te zien.
Die twijfel! Vreselijk!
Ik moet er een keer doorheen, dat weet ik. Maar iets in mij zegt, geef die jongen de ruimte om je écht te gaan missen, dan komt ie wel weer terug!
Met mijn werk heb ik afgesproken dat ik steeds maar een paar uurtjes kom. Ik werk met kinderen op een buitenschoolse opvang (bso) en dat maakt het gewoon lastig. Ze snappen niet dat ik er steeds maar even ben en daarna weer wegga. Ik heb tegen ze gezegd dat ik gewoon heel moe ben.
Gisteren heb ik nog even mijn ouders bezocht. Ik ben van plan om HBO te gaan doen in september. Iets wat ik al jaren roep. Maar mijn vader ( die het vaak goed inschat ) gaf aan dat het misschien niet verstandig is nu. Maar ik wil zo graag!
Zo, weten jullie weer wat meer over mij! Misschien kunnen jullie wat advies geven?
Liefs
Ik heb vanacht eindelijk na 1,5 week weer eens 8 uur achter elkaar geslapen! Heerlijk!
Werd wel weer wakker met de gedachte, ik mis hem....
Het is en blijft zo vreselijk raar dat we uit elkaar zijn! Ik zou niks liever willen dan weer bijelkaar komen!
Ik weet dat het nu niet de tijd is. Eerst ik mijn ding doen bij de therapie hij naar het buitenland en dan in december maar weer kijken!
Ik heb hem sinds vorige week zondag niet meer gesproken. Volgende week zaterdag ga ik hem weer zien. Aan de ene kant hoop ik dat hij er dan achter komt dat ie me gemist heeft en me terug wilt, maar aan de andere kant ben ik zo bang dat ie bij zijn beslissing blijft en dus zie ik er gigantisch tegenop hem weer te zien.
Die twijfel! Vreselijk!
Ik moet er een keer doorheen, dat weet ik. Maar iets in mij zegt, geef die jongen de ruimte om je écht te gaan missen, dan komt ie wel weer terug!
Met mijn werk heb ik afgesproken dat ik steeds maar een paar uurtjes kom. Ik werk met kinderen op een buitenschoolse opvang (bso) en dat maakt het gewoon lastig. Ze snappen niet dat ik er steeds maar even ben en daarna weer wegga. Ik heb tegen ze gezegd dat ik gewoon heel moe ben.
Gisteren heb ik nog even mijn ouders bezocht. Ik ben van plan om HBO te gaan doen in september. Iets wat ik al jaren roep. Maar mijn vader ( die het vaak goed inschat ) gaf aan dat het misschien niet verstandig is nu. Maar ik wil zo graag!
Zo, weten jullie weer wat meer over mij! Misschien kunnen jullie wat advies geven?
Liefs
woensdag 28 mei 2008 om 20:58
Onzekermeisje....1 tip: pik je eigen leven op en laat hem los. Persoonlijk heb ik het helemaal gehad met mannen de ruimte geven. In mijn geval betekende dat de hele dag zo'n beetje de hort op en van alles ondernemen, behalve serieus over mij nadenken. Als een man jou wil en van jou houdt, dan doet hij wel moeite (al zal dat nooit zoveel moeite zijn als wij al gedaan hebben) zoniet, dan is hij gewoon "not that into you". Dan is hij gewoon te laf om in je gezicht te zeggen dat hij niet van je houdt. Mijn mening, maar ik ben nog steeds veel te boos om alles.
Intiem, overleggen kan nooit kwaad. En het kan ook geen kwaad om iets voor de zekerheid in huis te hebben. Jij beslist toch of je ze inneemt of niet? Beter dan gigantische paniek voelen en het idee hebben dat je er niet uitkomt. Als je ze wil slikken omdat je je hoofd in het zand wil stoppen omdat je dingen niet wil of kan handelen, is het waarschijnlijk een ander verhaal en loop je sneller het risico er verslaafd aan te raken. Dat geldt ook voor blowen, drinken en dwangmatig eten en/of lijnen. (of alles wat dwangmatig gebeurd)
Satine (ff wennen nog aan je nieuwe naam),
Rot voor je dat je last van angstklachten hebt. Kan heel overheersend zijn en zich behoorlijk fysiek manifesteren. Vaak krijg je daarbij ook angst om de angst, waardoor je je nog rotter gaat voelen. Vaak helpt het om te wat los te laten en gewoon dingen op je pad te laten komen......vertrouwen in het universum of zoiets. Een stabiele partner is fijn, dat geloof ik zonder meer....maar ik weet (na 5 onstabiele relaties) dat ik daar niet toe in staat ben. Ik heb het drama, de pijn, de vernederingen, afwijzingen en de liefdeloosheid nodig op een bepaalde manier omdat dat is wat ik ken van vroeger uit. Hoe rotter de man voor mij is, hoe minder hij van mijn houdt, hoe harder de noodzaak om de man te veranderen in een liefdevolle, goede man, omdat ik dan "win" ten op zichte van vroeger. Bovendien ben ik diep van binnen overtuigd niets beters te verdienen en ben ik gewoon niet in staat meer van mezelf te houden zodat ik stop kan zeggen tegen bepaalde gedragingen van de ander. En ik ga ook heel ver in mijn manipulaties om de relatie te redden......zoals een junk alles doet om aan zijn shotje te komen. Afgelopen zaterdag was ik bereid mijn leven te geven om duidelijk te maken hoe groot de pijn is. Meer dan bereid die weg te bewandelen, maar niet zonder hem te laten weten dat ik het ging doen (zijn moeder heeft letterlijk mijn leven gered). Ik schaam mij diep en ik realiseer mij hoe hard ik "verslaafd" ben. Ik kom echt tot een punt dat ik alles doe, als ik maar niet zijn liefde kwijt raak. Ook al is er van liefde geen sprake. De afgelopen weken ben ik op advies van het boek passief gebleven, zodat ik zonder drama kon zien wat er werkelijk aan de hand was...tenminste dat maakte ik mezelf wijs. Ik zocht gewoon een andere methode om mijn verslaving in stand te houden. Aankomende dinsdag heb ik gelukkig een afspraak met een psycholoog om te kijken wat er mogelijk is om op de been te komen en te blijven. Ik kan amper beschrijven hoe ik me voel.....het is alsof de wind dwars door mij heen waait en alsof er geen bodem meer is onder mijn voeten.
Dus wat jij beschrijft, Shalha, dat je tevreden bent met een paar keer in de week elkaar zien, en verder bellen en mailen, dat is iets wat ik niet voel. Mijn behoeftes aan liefde, steun, erkenning voor mijn bestaan zijn zo groot (geen enkele behoefte die ik als kind had is ooit vervult) dat de man in mijn leven de bron is waar ik uit put, alleen gaat dat water steeds maar op, want mijn behoefte is veel te groot. Mijn eigen leven valt weg, mijn vrieden zie ik nauwelijks meer en aan andere dingen, behalve hem, kan ik niet meer denken. Ook al behandeld de betreffende man mij als ongedierte, dan nog, juist dan, kan ik niet loslaten. Zoals een junk weet dat heroine slecht voor hem is, zijn gezondheid vernielt en zijn geest/ziel kapot maakt, kan hij/zij toch het spuiten niet laten.....zo kan ik de man niet loslaten.....
Gelukkig ben ik wel in staat tot vriendschappen. Waarschijnlijk omdat die contacten anders van aard zijn. En ik heb mijn hersens mee of misschien tegen omdat ik voor elke rottige situatie een clausibele uitleg (maar zo onwaar) in elkaar kan draaien. Ik kan niet voelen wanneer iets niet goed voor mij is en dat is echt een handicap.
Sorry meiden....voor mijn lap (ego) tekst, maar mijn behoefte aan schrijven is op dit moment enorm groot en waarschijnlijk de enige anker die ik heb nu (schrijven en praten.....)
Intiem, overleggen kan nooit kwaad. En het kan ook geen kwaad om iets voor de zekerheid in huis te hebben. Jij beslist toch of je ze inneemt of niet? Beter dan gigantische paniek voelen en het idee hebben dat je er niet uitkomt. Als je ze wil slikken omdat je je hoofd in het zand wil stoppen omdat je dingen niet wil of kan handelen, is het waarschijnlijk een ander verhaal en loop je sneller het risico er verslaafd aan te raken. Dat geldt ook voor blowen, drinken en dwangmatig eten en/of lijnen. (of alles wat dwangmatig gebeurd)
Satine (ff wennen nog aan je nieuwe naam),
Rot voor je dat je last van angstklachten hebt. Kan heel overheersend zijn en zich behoorlijk fysiek manifesteren. Vaak krijg je daarbij ook angst om de angst, waardoor je je nog rotter gaat voelen. Vaak helpt het om te wat los te laten en gewoon dingen op je pad te laten komen......vertrouwen in het universum of zoiets. Een stabiele partner is fijn, dat geloof ik zonder meer....maar ik weet (na 5 onstabiele relaties) dat ik daar niet toe in staat ben. Ik heb het drama, de pijn, de vernederingen, afwijzingen en de liefdeloosheid nodig op een bepaalde manier omdat dat is wat ik ken van vroeger uit. Hoe rotter de man voor mij is, hoe minder hij van mijn houdt, hoe harder de noodzaak om de man te veranderen in een liefdevolle, goede man, omdat ik dan "win" ten op zichte van vroeger. Bovendien ben ik diep van binnen overtuigd niets beters te verdienen en ben ik gewoon niet in staat meer van mezelf te houden zodat ik stop kan zeggen tegen bepaalde gedragingen van de ander. En ik ga ook heel ver in mijn manipulaties om de relatie te redden......zoals een junk alles doet om aan zijn shotje te komen. Afgelopen zaterdag was ik bereid mijn leven te geven om duidelijk te maken hoe groot de pijn is. Meer dan bereid die weg te bewandelen, maar niet zonder hem te laten weten dat ik het ging doen (zijn moeder heeft letterlijk mijn leven gered). Ik schaam mij diep en ik realiseer mij hoe hard ik "verslaafd" ben. Ik kom echt tot een punt dat ik alles doe, als ik maar niet zijn liefde kwijt raak. Ook al is er van liefde geen sprake. De afgelopen weken ben ik op advies van het boek passief gebleven, zodat ik zonder drama kon zien wat er werkelijk aan de hand was...tenminste dat maakte ik mezelf wijs. Ik zocht gewoon een andere methode om mijn verslaving in stand te houden. Aankomende dinsdag heb ik gelukkig een afspraak met een psycholoog om te kijken wat er mogelijk is om op de been te komen en te blijven. Ik kan amper beschrijven hoe ik me voel.....het is alsof de wind dwars door mij heen waait en alsof er geen bodem meer is onder mijn voeten.
Dus wat jij beschrijft, Shalha, dat je tevreden bent met een paar keer in de week elkaar zien, en verder bellen en mailen, dat is iets wat ik niet voel. Mijn behoeftes aan liefde, steun, erkenning voor mijn bestaan zijn zo groot (geen enkele behoefte die ik als kind had is ooit vervult) dat de man in mijn leven de bron is waar ik uit put, alleen gaat dat water steeds maar op, want mijn behoefte is veel te groot. Mijn eigen leven valt weg, mijn vrieden zie ik nauwelijks meer en aan andere dingen, behalve hem, kan ik niet meer denken. Ook al behandeld de betreffende man mij als ongedierte, dan nog, juist dan, kan ik niet loslaten. Zoals een junk weet dat heroine slecht voor hem is, zijn gezondheid vernielt en zijn geest/ziel kapot maakt, kan hij/zij toch het spuiten niet laten.....zo kan ik de man niet loslaten.....
Gelukkig ben ik wel in staat tot vriendschappen. Waarschijnlijk omdat die contacten anders van aard zijn. En ik heb mijn hersens mee of misschien tegen omdat ik voor elke rottige situatie een clausibele uitleg (maar zo onwaar) in elkaar kan draaien. Ik kan niet voelen wanneer iets niet goed voor mij is en dat is echt een handicap.
Sorry meiden....voor mijn lap (ego) tekst, maar mijn behoefte aan schrijven is op dit moment enorm groot en waarschijnlijk de enige anker die ik heb nu (schrijven en praten.....)
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
donderdag 29 mei 2008 om 19:40
Helaas ligt bij mij internet eraf (router is zeer waarschijnlijk kapot en ik krijg over een dag of twee een nieuwe). Nu zit ik op laptop van vriend met een erg zwak signaal hier ergens uit de buurt te schrijven. Maar betekend dat ik overdag als hij met laptop niet bij mij is, so wie so geen internet heb helaas. Hopelijk na het weekend nog eventjes?
Maar goed, ik hou het even kort, omdat ik telkens signaal even verlies.
Dankjullie wel voor het begrip en meeleven! Echt, dankzij jullie heb ik het toch aangedurfd te bellen en te overleggen. Ik heb ook een goed gesprekje gehad met peut via telefoon en we hebben gelijk na de vakantie een afspraak, zodat ik kan ventileren (want dat is waarschijnlijk de bron van mijn hoge stress). Maar goed, ik heb wat laag gedoseerde oxazepam voorgeschreven gekregen en morgen krijg ik hopelijk de uitslag van mijn bloedprikken.
Aangezien ik best moe ben, laat ik het hier even bij. Als ik strakjes de rust heb (en een gegarandeerde internetverbinding), dan kom ik absoluut even naar jullie vragen en meekleppen, voordat ik aftaai naar vakantie.
Liefs van mij, knuffel voor jullie!
P.s. Lin, ik ken het boek, mijn moeder was er verslaafd aan (robin norwood). Het was geloof ik ook haar bijbel haha.
Maar goed, ik hou het even kort, omdat ik telkens signaal even verlies.
Dankjullie wel voor het begrip en meeleven! Echt, dankzij jullie heb ik het toch aangedurfd te bellen en te overleggen. Ik heb ook een goed gesprekje gehad met peut via telefoon en we hebben gelijk na de vakantie een afspraak, zodat ik kan ventileren (want dat is waarschijnlijk de bron van mijn hoge stress). Maar goed, ik heb wat laag gedoseerde oxazepam voorgeschreven gekregen en morgen krijg ik hopelijk de uitslag van mijn bloedprikken.
Aangezien ik best moe ben, laat ik het hier even bij. Als ik strakjes de rust heb (en een gegarandeerde internetverbinding), dan kom ik absoluut even naar jullie vragen en meekleppen, voordat ik aftaai naar vakantie.
Liefs van mij, knuffel voor jullie!
P.s. Lin, ik ken het boek, mijn moeder was er verslaafd aan (robin norwood). Het was geloof ik ook haar bijbel haha.
vrijdag 30 mei 2008 om 13:18
Kun je wanhopig worden van je laptop? Ja, dat is mogelijk. Pffff, ik word er gek van. Elke dag is hetzelfde verhaal. Dan kan ik via firefox google niet gebruiken, niet op viva komen etc.
Als ik dan online heb gescand doet hij het weer een poosje om vervolgens de volgende dag weer hetzelfde kunstje te vertonen.
Vandaag heb ik me rotgescand, zowel offline als onine maar het helpt niks meer. Misschien moet ik blij zijn dat ik nog wel Explorer kan gebruiken?
Als ik dan online heb gescand doet hij het weer een poosje om vervolgens de volgende dag weer hetzelfde kunstje te vertonen.
Vandaag heb ik me rotgescand, zowel offline als onine maar het helpt niks meer. Misschien moet ik blij zijn dat ik nog wel Explorer kan gebruiken?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 30 mei 2008 om 15:49
Ik mis hem zo enorm! Ik weet dat het uit is en dat hij het allemaal niet meer zag zitten. We probeerden het al zo lang, maar volgens hem werkt het niet.
Het is zo raar om nu de dagen zo zonder hem te zijn! We hadden zulke fijne avonden samen. Mooie gesprekken met hem en zn huisgenootjes!
Ik zit nog met zoveel vragen, maar weet niet wanneer ik ze durf te gaan stellen.
We hebben sinds 2 weken geen contact en ik voel me zo ontzettend eenzaam. Mijn vrienden steunen me enorm, maar de enige die ik wil is hem!
Ik geef mezelf ook zo de schuld van alles. Ik claimde hem enorm, liet alles vallen voor hem. Ik zocht overal wat achter en ik heb hem onbewust zo gekwetst.
Ik ben zo bang dat het allemaal mijn eigen schuld is dat hij het heeft uitgemaakt... vreselijk! Op zulke momenten denk ik dan echt... kon ik de tijd maar terugdraaien!
Ik zit nu met het volgende. Volgende week zaterdag is mijn broer jarig. Hij is bevriend met hem, dus hij zal ook op dat feestje zijn. Ik zit nu zo te twijfelen of ik hem nu al wil zien.
Heb nog zoveel hoop...
Ben bang dat ik hem niet wil zien omdat ik bang ben dat ik weer te horen krijg dat het nooit meer goed komt!
Ik mis hem zo...
Het is zo raar om nu de dagen zo zonder hem te zijn! We hadden zulke fijne avonden samen. Mooie gesprekken met hem en zn huisgenootjes!
Ik zit nog met zoveel vragen, maar weet niet wanneer ik ze durf te gaan stellen.
We hebben sinds 2 weken geen contact en ik voel me zo ontzettend eenzaam. Mijn vrienden steunen me enorm, maar de enige die ik wil is hem!
Ik geef mezelf ook zo de schuld van alles. Ik claimde hem enorm, liet alles vallen voor hem. Ik zocht overal wat achter en ik heb hem onbewust zo gekwetst.
Ik ben zo bang dat het allemaal mijn eigen schuld is dat hij het heeft uitgemaakt... vreselijk! Op zulke momenten denk ik dan echt... kon ik de tijd maar terugdraaien!
Ik zit nu met het volgende. Volgende week zaterdag is mijn broer jarig. Hij is bevriend met hem, dus hij zal ook op dat feestje zijn. Ik zit nu zo te twijfelen of ik hem nu al wil zien.
Heb nog zoveel hoop...
Ben bang dat ik hem niet wil zien omdat ik bang ben dat ik weer te horen krijg dat het nooit meer goed komt!
Ik mis hem zo...
vrijdag 30 mei 2008 om 20:02
Wat denk je, sta ik te wachten op mn broer, kom ik hem gewoon tegen. Ik wist niet wat ik moest doen, dus in paniek draaide ik me om en heb hem genegeerd...
Ik heb nu een hele lange mail geschreven, ook over het gesprek met de therapeut.
Ik weet dat ik niet veel hoop moet hebben, maar dat doe ik nog steeds...
Hou jullie op de hoogte!
Ik heb nu een hele lange mail geschreven, ook over het gesprek met de therapeut.
Ik weet dat ik niet veel hoop moet hebben, maar dat doe ik nog steeds...
Hou jullie op de hoogte!
zaterdag 31 mei 2008 om 18:19
Hoi, daar ben ik weer even. Ik heb net weer even een paar uurtjes bijgeslapen. Verder is het hier in huis weer volle bak, dus het is vaak lastig om een computer te scoren! Maar nu even snel dan maar, voordat we gaan eten.
Gisteren en vandaag wat mindere dagen gehad qua energie. Dus veel geslapen. In die zin geeft het me rust dat ik niet meer werk. Ik kan nu echt aan mezelf gaan denken.
Intiem fijn dat je nu goed voorbereid op vakantie kunt. Ook fijn dat je daarna gelijk een afspraak hebt bij je therapeut. Je kunt evt. op vakantie ook af en toe wat dingen op papier zettem.
Lin. Ik vind het verdrietig voor je dat je hier doorheen moet, het loslaten. Toch klink je wel krachtig en ik ben blij dat je voor jezelf hebt gekozen. Knuffel voor jou. Gezellig dat je hier weer langskomt!
Shahla heb je een lekker weekendje? Ik hoop het. Hoe is het met jouzelf dan?
Onzekermeisje ik wou dat ik wat anders kon zeggen maar hier moet je toch echt doorheen vrees ik. Moeilijk hoor. Hopelijk kom je het weekend een beetje door.
Gisteren en vandaag wat mindere dagen gehad qua energie. Dus veel geslapen. In die zin geeft het me rust dat ik niet meer werk. Ik kan nu echt aan mezelf gaan denken.
Intiem fijn dat je nu goed voorbereid op vakantie kunt. Ook fijn dat je daarna gelijk een afspraak hebt bij je therapeut. Je kunt evt. op vakantie ook af en toe wat dingen op papier zettem.
Lin. Ik vind het verdrietig voor je dat je hier doorheen moet, het loslaten. Toch klink je wel krachtig en ik ben blij dat je voor jezelf hebt gekozen. Knuffel voor jou. Gezellig dat je hier weer langskomt!
Shahla heb je een lekker weekendje? Ik hoop het. Hoe is het met jouzelf dan?
Onzekermeisje ik wou dat ik wat anders kon zeggen maar hier moet je toch echt doorheen vrees ik. Moeilijk hoor. Hopelijk kom je het weekend een beetje door.
zaterdag 31 mei 2008 om 21:14
Is je vakantie al bijna zover Intiem? Wel ff laten weten, kunnen we je hier uitzwaaien. Inderdaad, dat boek van Norwood is momenteel ook mijn bijbel. Het sluit gewoon precies aan bij waar ik nu aan denk en wat ik voel......wel cliche, maar het is zo herkenbaar. 
Satine, fijn dat je weer wat bijgeslapen bent. Maakt het wat makkelijker om het allemaal voor elkaar te krijgen. Vind toch dat je het heel knap doet. Je ziekte, je gevoeligheden en dan er toch zijn voor je partners kinderen. Petje af.
Shahla....knap dat jij al weet wat bij je past en wat niet....jouw leven is ook geen kattenpis geweest. (en nog) Ik heb veel aan je gedacht en hoe jij met je situatie omgegaan bent. Ik heb er veel uit kunnen halen en sterkt mij om op mijn pad te blijven.
Onzekermeisje, doe nou niet zoveel.....leun achterover en kijk wat er gebeurd, dat zegt zoveel meer.
En ja, ik voel me krachtig. Hij heeft misschien wel van mij gehouden, maar voornamelijk toen hij mij nodig had.....het is gewoon een narcist. (met MD) Wat mij aantrok was zijn humor, zijn kunst om makkelijk met mensen om te gaan (charme). Dat is ook wat mij in mijn zoon aantrekt (en wat ik minder heb, met momenten soms wel) Maar daar waar mijn zoon een hart heeft, ook aan mij denkt, excuses kan aanbieden als hij zich rot gedraagt (en hij weet ook wanneer hij zich rot gedraagt), ook voor mij zorgt, en mij steunt, als ik het nodig heb. En bovenal ECHT van mij houdt, zijn dat nou net de dingen die ontbreken bij mijn ex (dat narcisme)
En dat is zo helder geworden in dat gesprek met zijn moeder. Bovendien staan zijn voeten nu toch niet op de grond, dus reflectie verwacht ik helemaal niet van hem. En om nou 1 keer in de 3 jaar, 3 kwart jaar een fijne partner te hebben (in de herstelfase) en de rest van de tijd een egocentrische, ongevoelige man......doei! Daar ben ik echt te goed voor. De laatste weken was het echt: goed genoeg voor de seks, en vooral nergens moeilijk over doen...dan konden we met elkaar omgaan.....anders niet! (en alles draaide maar om hem....bah)
Laat maar, ik richt mij op mijn aanstaande huisje, mijn vrienden (die wel om mij geven en mij steunen) en ik ga de komende jaren hard met mezelf aan de slag om nooit, maar dan ook nooit meer met een foute man in zee te gaan.
Zoals mijn begeleider hier zegt: niets is zo erg als een vrouw die niets om haarzelf geeft, houdt van een man die alleen maar van zichzelf houdt.
Misschien leest hij mee, misschien niet. Maar ik vind het niet meer zo belangrijk. Alle draadjes zijn doorgeknipt en ik ben klaar met hem, helemaal klaar.
Satine, fijn dat je weer wat bijgeslapen bent. Maakt het wat makkelijker om het allemaal voor elkaar te krijgen. Vind toch dat je het heel knap doet. Je ziekte, je gevoeligheden en dan er toch zijn voor je partners kinderen. Petje af.
Shahla....knap dat jij al weet wat bij je past en wat niet....jouw leven is ook geen kattenpis geweest. (en nog) Ik heb veel aan je gedacht en hoe jij met je situatie omgegaan bent. Ik heb er veel uit kunnen halen en sterkt mij om op mijn pad te blijven.
Onzekermeisje, doe nou niet zoveel.....leun achterover en kijk wat er gebeurd, dat zegt zoveel meer.
En ja, ik voel me krachtig. Hij heeft misschien wel van mij gehouden, maar voornamelijk toen hij mij nodig had.....het is gewoon een narcist. (met MD) Wat mij aantrok was zijn humor, zijn kunst om makkelijk met mensen om te gaan (charme). Dat is ook wat mij in mijn zoon aantrekt (en wat ik minder heb, met momenten soms wel) Maar daar waar mijn zoon een hart heeft, ook aan mij denkt, excuses kan aanbieden als hij zich rot gedraagt (en hij weet ook wanneer hij zich rot gedraagt), ook voor mij zorgt, en mij steunt, als ik het nodig heb. En bovenal ECHT van mij houdt, zijn dat nou net de dingen die ontbreken bij mijn ex (dat narcisme)
En dat is zo helder geworden in dat gesprek met zijn moeder. Bovendien staan zijn voeten nu toch niet op de grond, dus reflectie verwacht ik helemaal niet van hem. En om nou 1 keer in de 3 jaar, 3 kwart jaar een fijne partner te hebben (in de herstelfase) en de rest van de tijd een egocentrische, ongevoelige man......doei! Daar ben ik echt te goed voor. De laatste weken was het echt: goed genoeg voor de seks, en vooral nergens moeilijk over doen...dan konden we met elkaar omgaan.....anders niet! (en alles draaide maar om hem....bah)
Laat maar, ik richt mij op mijn aanstaande huisje, mijn vrienden (die wel om mij geven en mij steunen) en ik ga de komende jaren hard met mezelf aan de slag om nooit, maar dan ook nooit meer met een foute man in zee te gaan.
Zoals mijn begeleider hier zegt: niets is zo erg als een vrouw die niets om haarzelf geeft, houdt van een man die alleen maar van zichzelf houdt.
Misschien leest hij mee, misschien niet. Maar ik vind het niet meer zo belangrijk. Alle draadjes zijn doorgeknipt en ik ben klaar met hem, helemaal klaar.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zaterdag 31 mei 2008 om 22:44
Hallo allemaal,
ik ben net bij vriend aangekomen en hij heeft gelukkig wel internet. Bij mij zal het niet eerder dan maandag zijn met een beetje geluk (wanneer de postbode het pakket opnieuw aanbiedt).
Ha fijn Lin, wat klink je dapper. Ik moest ook wel veel aan jou denken hoor. Want als ik zo'n ruzie en mot heb met vriend en dan ook bijna geen weg meer zie dan er een eind aan te breien, omdat ik het gevoel heb dat ik het niet meer trek, dan is dat zo wrang. Ik kan dan kracht voelen, als ik op dat moment het gevoel heb dat ik in mijn recht sta. Maar het idee dat het over zou moeten zijn (zoals mijn peut eigenlijk een logische conclusie zou vinden geloof ik), echt over, daaraan denkende...dat deed heel erg pijn. Mijn lief is nl. misschien minder mijn practische toekomst (zoals waar gaan we wonen, hoe richten we ons leven in, etc.), omdat ik toch nog veel redeneer vanuit mijn eigen gedachten daarover bij gebrek aan daadkracht van zijn kant. Maar mijn lief is wel mijn heden en ook erg veel mijn verleden. We hebben al dertien jaar liefdevolle geschiedenis met elkaar geschreven (ondanks alle ruzies daar tussendoor) en dat is geen krant die je na een dag weggooit. Beseffende hoe een liefde in je vezels gaat zitten, merkte ik ook wel weer hoeveel pijn zoiets kan doen.
Dus ik vind het echt bijzonder knap dat je zo snel alweer een hele dame bent die zoekt naar je krachten! En ik hoop echt heel erg dat als ik terug kom van vakantie, dat jij dan goed huisjes nieuws hebt!
Shahla, lekker gedouched?
Satine, ik heb meer ei mensen gevonden haha! Ik heb in mijn kennissenkring wat rondgevraagd en er waren er veel meer die ik het nieuws kon vertellen van EK. Dan wist ik het nog eerder dan hullie haha, dus zijn zij meer ei dan ik...
*grijnst*
Hebben jullie thuis maar 1 computer met al die (pre)pubers? Dat is vragen om ruzie denk ik. Wij hebben er beiden 1 en als lief bij mij is, neemt hij meestal zijn laptop mee, dus dan zijn er 2. Maar die van mij staat boven op de rommel/naai/studeer kamer en da's niet zo gezellig als in de woonkamer. Dus zitten we elkaar alsnog weg te concurreren om zijn laptop. Zal wat worden als dochter groter wordt...
Kan me voorstellen dat je nu meer om jezelf kunt gaan denken Satine, nu je werk op de lange baan staat. Wat ik me afvroeg was of je pijnklachten weer beetje minder zijn geworden nu je weer omhoog bent gegaan met je AD?
En is er al meer duidelijk over je vaders situatie inmiddels?
Vakantie is woensdagochtend verrie verrie vroeg en dinsdag avond liggen we hopelijk vroeg op 1 oor (als ik kan slapen ten minste). Dus nog 2 en een halve dag thuis dingen doen en dan foetsie! Ik heb geen idee of ik nog in Italie af en toe kan posten, of dat ik het toch even ga opsparen voor thuis. Maar dat wordt dan wel pas eind juni weer. En ik hoop natuurlijk dat ik wat Italiaanse zon jullie/de Nederlandse kant kan opsturen he. Want gun jullie ook een vakantiegevoel!
Onzeker meisje, kennelijk heb je genoeg dingen om aan te werken op therapie. De dingen die je noemt kunnen enorme relatievalkuilen zijn en wat je hebt kunnen lezen uit de post van Lin, is dat zij binnen een relatie een erg grote focus heeft op de man in kwestie. Zo erg zelfs, dat ze haar eigenheid eraan opoffert (vriendschappen met anderen bijvoorbeeld). Nogmaals, ik kan echt wel begrip hebben voor je pijn, maar dat neemt niet weg dat het nooit wat met je vriend of welke man dan ook zal worden, als je niet nu al gaat werken aan zelfstandiger worden. Want niemand kan er op den duur meer tegen als je te afhankelijk wordt of je loopt grote kans in de armen van een misbruiker te lopen die dat allemaal wel heel handig uitkomt en dan kom je eruit als appelmoes en ben je helemaal ver van huis. Nu ben je nog een appeltje (met wat deukjes). Laat geen moes van je maken hoor meid, en pak je problemen aan!
Wat voor soort therapie heb je eigenlijk en hoe intensief is dat en heb je tot nu toe al het gevoel dat je winst geboekt hebt?
Sterkte met dit alles, ik kan niet voor je zeggen wat je wel/niet moet doen met die verjaardag.
Vandaag hebben lief en ik (met dochter erbij) bij mijn zusje en haar vriend geklust aan het babykamertje van mijn nichtje to be. Vriend heeft een commode achtig iets daar gemaakt wat helemaal op maat is voor dat kamertje en nog wat aanpassingen in de badkamer geloof ik. En ik ben met zusje stof gaan kopen in de stad en vervolgens ben ik daar gordijnen gaan naaien. De gordijnen bestaan uit twee verschillende lappen die ik weer in elkaar gezet heb. Ziet er mooi strak uit straks, al zeg ik het zelf. En als ik terug kom van vakantie, dan ga ik mijn zusje naailes instructies geven.
Ik heb nog steeds een erg hoge stress lading, maar kan er nu wel een beetje mee omgaan. Vriend voelt voor mij erg schappelijk en relaxt aan en dan kan ik hem juist heel erg goed hebben. Dan is hij voor mij zo zacht, vriendelijk, lief, warm en menselijk, dat ik me altijd ga afvragen of ik dan wel helemaal spoor. Maar uiteindelijk weet ik ook wel dat hij zijn waanzinnig moeilijke kanten heeft, dus relatietherapie blijft gewoon staan. Sterker, ik hoor na de vakantie wat er besproken is tussen maatschappelijk werk en peut en of de relatietherapie doorgaat. En anders ga ik op zoek naar andere bronnen.
Oxazepam gaat mee op vakantie en dan zie ik wel of het nodig is of niet.
Bloeduitslag was iig binnen en in tegenstelling tot wat ik verwachtte, is er helemaal niks aan de hand. Ik snap d'r echt geen jota van! Hoe kan ik me fysiek zo slecht voelen (zo waanzinnig moe, duizelig, hartkloppingen, flauw, vaginale klachten, allemaal kleine abcessen, etc.) terwijl er niks te vinden is. Oooooh ik word zo moe van mijn gesomatiseer als het psychisch is pfffffff, da's erg verwarrend!!!! Maar goed, tis dus weer eens spiegiesch,
duh
: (
ik ben net bij vriend aangekomen en hij heeft gelukkig wel internet. Bij mij zal het niet eerder dan maandag zijn met een beetje geluk (wanneer de postbode het pakket opnieuw aanbiedt).
Ha fijn Lin, wat klink je dapper. Ik moest ook wel veel aan jou denken hoor. Want als ik zo'n ruzie en mot heb met vriend en dan ook bijna geen weg meer zie dan er een eind aan te breien, omdat ik het gevoel heb dat ik het niet meer trek, dan is dat zo wrang. Ik kan dan kracht voelen, als ik op dat moment het gevoel heb dat ik in mijn recht sta. Maar het idee dat het over zou moeten zijn (zoals mijn peut eigenlijk een logische conclusie zou vinden geloof ik), echt over, daaraan denkende...dat deed heel erg pijn. Mijn lief is nl. misschien minder mijn practische toekomst (zoals waar gaan we wonen, hoe richten we ons leven in, etc.), omdat ik toch nog veel redeneer vanuit mijn eigen gedachten daarover bij gebrek aan daadkracht van zijn kant. Maar mijn lief is wel mijn heden en ook erg veel mijn verleden. We hebben al dertien jaar liefdevolle geschiedenis met elkaar geschreven (ondanks alle ruzies daar tussendoor) en dat is geen krant die je na een dag weggooit. Beseffende hoe een liefde in je vezels gaat zitten, merkte ik ook wel weer hoeveel pijn zoiets kan doen.
Dus ik vind het echt bijzonder knap dat je zo snel alweer een hele dame bent die zoekt naar je krachten! En ik hoop echt heel erg dat als ik terug kom van vakantie, dat jij dan goed huisjes nieuws hebt!
Shahla, lekker gedouched?
Satine, ik heb meer ei mensen gevonden haha! Ik heb in mijn kennissenkring wat rondgevraagd en er waren er veel meer die ik het nieuws kon vertellen van EK. Dan wist ik het nog eerder dan hullie haha, dus zijn zij meer ei dan ik...
*grijnst*
Hebben jullie thuis maar 1 computer met al die (pre)pubers? Dat is vragen om ruzie denk ik. Wij hebben er beiden 1 en als lief bij mij is, neemt hij meestal zijn laptop mee, dus dan zijn er 2. Maar die van mij staat boven op de rommel/naai/studeer kamer en da's niet zo gezellig als in de woonkamer. Dus zitten we elkaar alsnog weg te concurreren om zijn laptop. Zal wat worden als dochter groter wordt...
Kan me voorstellen dat je nu meer om jezelf kunt gaan denken Satine, nu je werk op de lange baan staat. Wat ik me afvroeg was of je pijnklachten weer beetje minder zijn geworden nu je weer omhoog bent gegaan met je AD?
En is er al meer duidelijk over je vaders situatie inmiddels?
Vakantie is woensdagochtend verrie verrie vroeg en dinsdag avond liggen we hopelijk vroeg op 1 oor (als ik kan slapen ten minste). Dus nog 2 en een halve dag thuis dingen doen en dan foetsie! Ik heb geen idee of ik nog in Italie af en toe kan posten, of dat ik het toch even ga opsparen voor thuis. Maar dat wordt dan wel pas eind juni weer. En ik hoop natuurlijk dat ik wat Italiaanse zon jullie/de Nederlandse kant kan opsturen he. Want gun jullie ook een vakantiegevoel!
Onzeker meisje, kennelijk heb je genoeg dingen om aan te werken op therapie. De dingen die je noemt kunnen enorme relatievalkuilen zijn en wat je hebt kunnen lezen uit de post van Lin, is dat zij binnen een relatie een erg grote focus heeft op de man in kwestie. Zo erg zelfs, dat ze haar eigenheid eraan opoffert (vriendschappen met anderen bijvoorbeeld). Nogmaals, ik kan echt wel begrip hebben voor je pijn, maar dat neemt niet weg dat het nooit wat met je vriend of welke man dan ook zal worden, als je niet nu al gaat werken aan zelfstandiger worden. Want niemand kan er op den duur meer tegen als je te afhankelijk wordt of je loopt grote kans in de armen van een misbruiker te lopen die dat allemaal wel heel handig uitkomt en dan kom je eruit als appelmoes en ben je helemaal ver van huis. Nu ben je nog een appeltje (met wat deukjes). Laat geen moes van je maken hoor meid, en pak je problemen aan!
Wat voor soort therapie heb je eigenlijk en hoe intensief is dat en heb je tot nu toe al het gevoel dat je winst geboekt hebt?
Sterkte met dit alles, ik kan niet voor je zeggen wat je wel/niet moet doen met die verjaardag.
Vandaag hebben lief en ik (met dochter erbij) bij mijn zusje en haar vriend geklust aan het babykamertje van mijn nichtje to be. Vriend heeft een commode achtig iets daar gemaakt wat helemaal op maat is voor dat kamertje en nog wat aanpassingen in de badkamer geloof ik. En ik ben met zusje stof gaan kopen in de stad en vervolgens ben ik daar gordijnen gaan naaien. De gordijnen bestaan uit twee verschillende lappen die ik weer in elkaar gezet heb. Ziet er mooi strak uit straks, al zeg ik het zelf. En als ik terug kom van vakantie, dan ga ik mijn zusje naailes instructies geven.
Ik heb nog steeds een erg hoge stress lading, maar kan er nu wel een beetje mee omgaan. Vriend voelt voor mij erg schappelijk en relaxt aan en dan kan ik hem juist heel erg goed hebben. Dan is hij voor mij zo zacht, vriendelijk, lief, warm en menselijk, dat ik me altijd ga afvragen of ik dan wel helemaal spoor. Maar uiteindelijk weet ik ook wel dat hij zijn waanzinnig moeilijke kanten heeft, dus relatietherapie blijft gewoon staan. Sterker, ik hoor na de vakantie wat er besproken is tussen maatschappelijk werk en peut en of de relatietherapie doorgaat. En anders ga ik op zoek naar andere bronnen.
Oxazepam gaat mee op vakantie en dan zie ik wel of het nodig is of niet.
Bloeduitslag was iig binnen en in tegenstelling tot wat ik verwachtte, is er helemaal niks aan de hand. Ik snap d'r echt geen jota van! Hoe kan ik me fysiek zo slecht voelen (zo waanzinnig moe, duizelig, hartkloppingen, flauw, vaginale klachten, allemaal kleine abcessen, etc.) terwijl er niks te vinden is. Oooooh ik word zo moe van mijn gesomatiseer als het psychisch is pfffffff, da's erg verwarrend!!!! Maar goed, tis dus weer eens spiegiesch,
duh
: (
zaterdag 31 mei 2008 om 23:23
Probeer liefde, steun en erkenning ook in jezelf te vinden.
Als je dat kunt, zul je veel minder een hèm nodig hebben. Iemand die je wel zal 'redden', al weet je soms niet eens waarvan, terwijl in realiteit jij eerst hem mag gaan redden zodat hij jou weer kan redden. Dat duurt allemaal veel te lang.
De reden dat ik het vooral zelf wil kunnen, heeft dezelfde reden die waarin jij nu leeft. Je hebt een herkenbaar verhaal.
Je komt er wel uit. Op een dag zal het als iets uit een ander leven lijken. Dan kijk je om je heen, waarschijnlijk vanaf je eigen bank, in je eigen huis en denk je 'ik heb het nu een stuk beter voor elkaar'.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 1 juni 2008 om 12:34
Amen Shalha..... En ja, ik heb hem gered, gesteund, nooit laten vallen, naast hem gestaan in hele moeilijke tijden....En nee, ik heb dat niet terug gekregen.....(wat betreft mijn zoon heeft hij mij wel gesteund, echter zonder de overeenkomsten te zien in zijn relatie met zijn moeder, die nu weer alles opknapt, schoonmaakt, regelt en betaald) .Sterker nog, als borderline (of mijn relatieverslaafproblemen) een zeer been zijn, heeft hij er loeihard tegenaan geschopt. Er is maar 1 persoon waar ik volledig van op aan kan (die geen grote woorden en beloftes doet om dan vervolgens koud, hard en gemeen te worden) en dat ben ik. Dus daar ligt de focus op.......en nu ik het zo helder zie allemaal, zie ik ook dat dit de enige weg is die ik moet gaan. Het komt allemaal goed.
Woensdag is het dan zover, intiem? Zal ik proberen dinsdag vroeg in de avond je uit te zwaaien......Bofkont, Italië, daar wil ik ook zo graag heen (Venetië, Florence, Rome, alles....de oude cultuur en historie opsnuiven....) Wat je schrijft over je vriend....in mijn achterhoofd de ruzies houdende...het is ook niet makkelijk. Niets zo moeilijk als een relatie. Maar alles valt of staat met de bereidheid naar jezelf te kijken en het belangrijk vinden van de ander. (daaruit ontstaat ook de bereidheid om na jezelf te kijken, je wil de ander niet zien lijden) Als dat er niet is of het is eenzijdig (zoals in mijn geval was), dan is het niet te doen. En wat ik lees, is dat je vriend gewoon ook wil dat het met jou goed gaat.....
Stress kan een enorm aantal fysieke klachten veroorzaken. Dat moet je echt niet onderschatten. Als je echt langere tijd een specifieke pijn ergens hebt, dan moet je wel doorduwen qua onderzoek (heb mijn lesje geleerd en had graag mijn hele darm behouden). Weet niet of je wel goed eet? Dat heeft ook enorme invloed.
Mooi die vergelijking met appelmoes (over eten gesproken). Ik ben nu appelmoes op weg om weer een mooi, gezond, lekker appeltje te worden.
Woensdag is het dan zover, intiem? Zal ik proberen dinsdag vroeg in de avond je uit te zwaaien......Bofkont, Italië, daar wil ik ook zo graag heen (Venetië, Florence, Rome, alles....de oude cultuur en historie opsnuiven....) Wat je schrijft over je vriend....in mijn achterhoofd de ruzies houdende...het is ook niet makkelijk. Niets zo moeilijk als een relatie. Maar alles valt of staat met de bereidheid naar jezelf te kijken en het belangrijk vinden van de ander. (daaruit ontstaat ook de bereidheid om na jezelf te kijken, je wil de ander niet zien lijden) Als dat er niet is of het is eenzijdig (zoals in mijn geval was), dan is het niet te doen. En wat ik lees, is dat je vriend gewoon ook wil dat het met jou goed gaat.....
Stress kan een enorm aantal fysieke klachten veroorzaken. Dat moet je echt niet onderschatten. Als je echt langere tijd een specifieke pijn ergens hebt, dan moet je wel doorduwen qua onderzoek (heb mijn lesje geleerd en had graag mijn hele darm behouden). Weet niet of je wel goed eet? Dat heeft ook enorme invloed.
Mooi die vergelijking met appelmoes (over eten gesproken). Ik ben nu appelmoes op weg om weer een mooi, gezond, lekker appeltje te worden.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
maandag 2 juni 2008 om 16:37
maandag 2 juni 2008 om 19:16
Niet zo raar geen puf met dit weer, Robin
En yes, weer internet, Intiem
Ik heb niet zo'n fijne dag gehad. Moest vanmiddag naar de huisarts voor soa-testen en dat maakte weer een beerput los (moest oxazepam nemen)
Mijn ex had richting zijn moeder verteld dat hij verliefd is, een ander heeft. Ook richting mijn zoon heeft hij dat beaamd. Maar naar mij toe zegt hij dat het niet zo is en dat hij dat met een reden verteld heeft en dat ik maar moest bedenken waarom. Idioot natuurlijk, kan geen reden bedenken en bovendien waarom zou ik überhaupt hierover na moeten denken. Had al gezegd dat ik het lullig vond dat hij richting zijn familie niet eerlijk was over ons. Liegen en dan ook nog liegen over een ander? Lijkt mij niet. Als ik bedenk dat hij de afgelopen weken, perse weg moest, op zijn puntje van zijn stoel zat, bij wijze van spreken, terwijl wij samen waren, tja.......(hij zei dat hij naar de koffieshop moest...ahum, alsof het daar zo nauw komt). Bovendien besteedde hij behoorlijk wat aandacht aan zijn uiterlijk (aftershave, nette kleren,enz), alsmede 2 keer naar een schoonheidsspecialist, dan vind ik het niet zo onwaarschijnlijk, zelfs logisch dat er een ander is, vandaar de soa-test. Bovendien heeft hij zijn ex ook bedrogen. Ik mocht zelfs een tijd (in 2004) niet bij hem thuis komen, want dan zou de buurvrouw aan zijn ex kunnen doorbrieven dat er een ander was (ik) en dan zou zij niet meer met hem willen praten (voor mij waren er ook anderen). Hij kwam wel bij mij, vree met mij, enz, maar hield naar buiten toe dus een vals beeld op. Ik vond dat toen zo pijnlijk, oneerlijk en vernederend. Later bleek hij zijn ex wel degelijk terug te willen, terwijl zijn verhaal naar mij toe was dat hij alleen maar met haar wilde praten omdat hij haar zo rot behandeld had (wat doet het er dan toe dat hij een ander heeft)........
Dat brengt mij op het volgende dilemma. Ik kan maar niet begrijpen waarom hij wel weet en ziet hoe rot hij richting zijn ex is geweest en geen flauw idee lijkt te hebben hoeveel pijn hij mij heeft gedaan. Misschien omdat ik niet zo zachtaardig ben als zijn ex en ook hem gekwetst heb (zeker een week geleden, was zo boos, heb 4 jaar gif via smsjes eruit gegooid). Misschien omdat hij nu nog midden in zijn manie zit en überhaupt niet kan reflecteren. Ik heb gewoon moeite te accepteren dat hij haar zo hoog in zijn vaandel houdt en zoveel moeite heeft gedaan voor haar, terwijl hij zei veel meer van mij te houden, veel meer zichzelf bij mij te kunnen zijn, enz. Snap er geen jota van. Zijn woorden kloppen niet met zijn daden. Het is in ieder geval een uiterlijk ding. Ik weet dat hij haar waanzinnig mooi vond, terwijl hij dat naar mij toe amper over zijn lippen kreeg. Ik krijg daardoor, zo achteraf echt het gevoel dat ik echt alleen maar zijn beddeler en huishoudster was. Dat dat mijn waarde was, voor hem. Niet meer, niet minder.
Dat doet zeer, maar wat het allermeeste zeer doet is dat ik deze man zo graag gewild heb, die eigenlijk zo weinig geïnteresseerd was in mij. Zo weinig hield van mij. Dat ik mij zo heb laten gebruiken. Dat ik appelmoes ben geworden voor een man die niet eens van appels houdt. En terugkijkend zijn er zoveel signalen geweest waaruit ik had moeten opmaken dat hij gewoon "not that into me", was. Hij heeft zelfs tegen een vriend gezegd dat hij niet verliefd op mij was. En ook uit chatsessies blijkt dat hij zo enorm getwijfeld heeft (dat speciale gevoel miste). Wat ben ik toch een sukkel dat ik 4 jaar van mijn leven heb gegeven aan een man die daar helemaal niet op zat te wachten. Dat ik zoveel hart, ziel, steun, liefde en hard werken gestopt heb in een man die dat wel aangenomen heeft, maar nooit van plan is geweest dat te retourneren. Jesus, zit nu keihard te janken, geloof dat ik de kern van het verhaal hier raak, alsmede alle oude pijn die erachter zit.
Mijn vader heeft mij echt, totaal niet gewild. Hij heeft kunnen doen, wat hij deed, omdat hij niets voor mij voelde. Toen kon ik er niets aan doen, was ik afhankelijk. Maar om te constateren dat ik in mijn volwassen leven nog steeds zo mijn best doe voor mannen die gewoon niets voor mij voelen, zelfs gemeen, kleinerend en uiteindelijk gewelddadig worden richting mij, is wel heel erg pijnlijk. En de mannen kunnen dat rechtvaardigen in hun hoofd, omdat ze niets om mij geven. Mijn ex heeft mij nachtenlang laten janken, zonder er ook maar iets van aan te trekken (ja, dat het irritant en lastig was). Ik val ook wel eens uit richting mijn zoon, of hij richting mij, maar wij zitten daar dan mee en bieden dan onze excuses aan, dat is liefde.
Heb nog een lange weg te gaan.....maar dit gaat mij nooit meer gebeuren. Ik ben nu geen klein afhankelijk kind meer. Mijn borderline zit 'm in het te heftig reageren op wat er gebeurd, maar met datgene wat ik voel zit ik niet zover naast de waarheid, al ga ik veel te ver in mijn reactie. Zowel naar mezelf, als naar de ander toe. Misschien omdat ik nu wel mijn stem kan verheffen.....
Wat betreft de appelmoes. Ik merk dat dat nu ook zo op mijn uiterlijk zit. Ik ben al 5 kilo kwijt (weeg nu 59 k.), maar ik blijf moeite houden met eten, wil nog dunner worden, zodat ik net zo dun ben als zijn ex, net zo dun als die pubermeisjes die zich zo uitkleden voor de webcame en die hij zo smachtend en geil bekijkt. Ik weet dat het onzin is, maar mijn zelfvertrouwen is zo geknakt, appelmoes.
Slapen gaat wel goed, omdat ik nu niet meer in spanning hoef te zitten. Kan gaan slapen als ik moe ben. Niet meer bang hoef te zijn over wat hij dan uitspookt op zijn PC. Nu weet ik wat hij uitspookt en dat het alleen maar erger is geworden sinds ik weg ben. Hij bewaart zelfs portretten van hele jonge meisjes op zijn PC, geplukt van een site waar meisjes tussen de 12 en 18 jaar zichzelf op een vreselijke manier presenteren.....het is geen porno, maar het schilt niets. Walgelijk en hij vind het volkomen normaal (elke man doet dat......???) Hoe heb ik ooit van zo'n man kunnen houden? Met mijn verleden....is het een wonder dat ik nog appelmoes ben, in plaats van compleet verdwenen....
Excuse me, I guess I'm mistaken you for somebody else
Somebody who gave a damn
Somebody more like myself......
En yes, weer internet, Intiem
Ik heb niet zo'n fijne dag gehad. Moest vanmiddag naar de huisarts voor soa-testen en dat maakte weer een beerput los (moest oxazepam nemen)
Mijn ex had richting zijn moeder verteld dat hij verliefd is, een ander heeft. Ook richting mijn zoon heeft hij dat beaamd. Maar naar mij toe zegt hij dat het niet zo is en dat hij dat met een reden verteld heeft en dat ik maar moest bedenken waarom. Idioot natuurlijk, kan geen reden bedenken en bovendien waarom zou ik überhaupt hierover na moeten denken. Had al gezegd dat ik het lullig vond dat hij richting zijn familie niet eerlijk was over ons. Liegen en dan ook nog liegen over een ander? Lijkt mij niet. Als ik bedenk dat hij de afgelopen weken, perse weg moest, op zijn puntje van zijn stoel zat, bij wijze van spreken, terwijl wij samen waren, tja.......(hij zei dat hij naar de koffieshop moest...ahum, alsof het daar zo nauw komt). Bovendien besteedde hij behoorlijk wat aandacht aan zijn uiterlijk (aftershave, nette kleren,enz), alsmede 2 keer naar een schoonheidsspecialist, dan vind ik het niet zo onwaarschijnlijk, zelfs logisch dat er een ander is, vandaar de soa-test. Bovendien heeft hij zijn ex ook bedrogen. Ik mocht zelfs een tijd (in 2004) niet bij hem thuis komen, want dan zou de buurvrouw aan zijn ex kunnen doorbrieven dat er een ander was (ik) en dan zou zij niet meer met hem willen praten (voor mij waren er ook anderen). Hij kwam wel bij mij, vree met mij, enz, maar hield naar buiten toe dus een vals beeld op. Ik vond dat toen zo pijnlijk, oneerlijk en vernederend. Later bleek hij zijn ex wel degelijk terug te willen, terwijl zijn verhaal naar mij toe was dat hij alleen maar met haar wilde praten omdat hij haar zo rot behandeld had (wat doet het er dan toe dat hij een ander heeft)........
Dat brengt mij op het volgende dilemma. Ik kan maar niet begrijpen waarom hij wel weet en ziet hoe rot hij richting zijn ex is geweest en geen flauw idee lijkt te hebben hoeveel pijn hij mij heeft gedaan. Misschien omdat ik niet zo zachtaardig ben als zijn ex en ook hem gekwetst heb (zeker een week geleden, was zo boos, heb 4 jaar gif via smsjes eruit gegooid). Misschien omdat hij nu nog midden in zijn manie zit en überhaupt niet kan reflecteren. Ik heb gewoon moeite te accepteren dat hij haar zo hoog in zijn vaandel houdt en zoveel moeite heeft gedaan voor haar, terwijl hij zei veel meer van mij te houden, veel meer zichzelf bij mij te kunnen zijn, enz. Snap er geen jota van. Zijn woorden kloppen niet met zijn daden. Het is in ieder geval een uiterlijk ding. Ik weet dat hij haar waanzinnig mooi vond, terwijl hij dat naar mij toe amper over zijn lippen kreeg. Ik krijg daardoor, zo achteraf echt het gevoel dat ik echt alleen maar zijn beddeler en huishoudster was. Dat dat mijn waarde was, voor hem. Niet meer, niet minder.
Dat doet zeer, maar wat het allermeeste zeer doet is dat ik deze man zo graag gewild heb, die eigenlijk zo weinig geïnteresseerd was in mij. Zo weinig hield van mij. Dat ik mij zo heb laten gebruiken. Dat ik appelmoes ben geworden voor een man die niet eens van appels houdt. En terugkijkend zijn er zoveel signalen geweest waaruit ik had moeten opmaken dat hij gewoon "not that into me", was. Hij heeft zelfs tegen een vriend gezegd dat hij niet verliefd op mij was. En ook uit chatsessies blijkt dat hij zo enorm getwijfeld heeft (dat speciale gevoel miste). Wat ben ik toch een sukkel dat ik 4 jaar van mijn leven heb gegeven aan een man die daar helemaal niet op zat te wachten. Dat ik zoveel hart, ziel, steun, liefde en hard werken gestopt heb in een man die dat wel aangenomen heeft, maar nooit van plan is geweest dat te retourneren. Jesus, zit nu keihard te janken, geloof dat ik de kern van het verhaal hier raak, alsmede alle oude pijn die erachter zit.
Mijn vader heeft mij echt, totaal niet gewild. Hij heeft kunnen doen, wat hij deed, omdat hij niets voor mij voelde. Toen kon ik er niets aan doen, was ik afhankelijk. Maar om te constateren dat ik in mijn volwassen leven nog steeds zo mijn best doe voor mannen die gewoon niets voor mij voelen, zelfs gemeen, kleinerend en uiteindelijk gewelddadig worden richting mij, is wel heel erg pijnlijk. En de mannen kunnen dat rechtvaardigen in hun hoofd, omdat ze niets om mij geven. Mijn ex heeft mij nachtenlang laten janken, zonder er ook maar iets van aan te trekken (ja, dat het irritant en lastig was). Ik val ook wel eens uit richting mijn zoon, of hij richting mij, maar wij zitten daar dan mee en bieden dan onze excuses aan, dat is liefde.
Heb nog een lange weg te gaan.....maar dit gaat mij nooit meer gebeuren. Ik ben nu geen klein afhankelijk kind meer. Mijn borderline zit 'm in het te heftig reageren op wat er gebeurd, maar met datgene wat ik voel zit ik niet zover naast de waarheid, al ga ik veel te ver in mijn reactie. Zowel naar mezelf, als naar de ander toe. Misschien omdat ik nu wel mijn stem kan verheffen.....
Wat betreft de appelmoes. Ik merk dat dat nu ook zo op mijn uiterlijk zit. Ik ben al 5 kilo kwijt (weeg nu 59 k.), maar ik blijf moeite houden met eten, wil nog dunner worden, zodat ik net zo dun ben als zijn ex, net zo dun als die pubermeisjes die zich zo uitkleden voor de webcame en die hij zo smachtend en geil bekijkt. Ik weet dat het onzin is, maar mijn zelfvertrouwen is zo geknakt, appelmoes.
Slapen gaat wel goed, omdat ik nu niet meer in spanning hoef te zitten. Kan gaan slapen als ik moe ben. Niet meer bang hoef te zijn over wat hij dan uitspookt op zijn PC. Nu weet ik wat hij uitspookt en dat het alleen maar erger is geworden sinds ik weg ben. Hij bewaart zelfs portretten van hele jonge meisjes op zijn PC, geplukt van een site waar meisjes tussen de 12 en 18 jaar zichzelf op een vreselijke manier presenteren.....het is geen porno, maar het schilt niets. Walgelijk en hij vind het volkomen normaal (elke man doet dat......???) Hoe heb ik ooit van zo'n man kunnen houden? Met mijn verleden....is het een wonder dat ik nog appelmoes ben, in plaats van compleet verdwenen....
Excuse me, I guess I'm mistaken you for somebody else
Somebody who gave a damn
Somebody more like myself......
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
maandag 2 juni 2008 om 22:42
Lin, waarschijnlijk zag hij dat eerst bij die andere ex ook niet in. Ik vermoed dat hij erg lang erover doet voor hij doorheeft wat hij heeft gedaan.
Zolang je hem ergens tegen komt of andere mensen vertellen dingen over hem aan jou, of je dat nu wilt weten of niet: dat zorgt ervoor dat je er mee bezig blijft. Dat er vragen in je opkomen en dat je antwoorden wilt. En dat je irritaties voelt over zijn gedrag en uitspraken. Ik zou bijna zeggen dat je blij mag zijn dat je geen kinderen met hem hebt gekregen. Kun je hem nog helemaal uit je leven bannen. Ik hoop dat het je lukt maar tijd doet een hoop.
Zolang je hem ergens tegen komt of andere mensen vertellen dingen over hem aan jou, of je dat nu wilt weten of niet: dat zorgt ervoor dat je er mee bezig blijft. Dat er vragen in je opkomen en dat je antwoorden wilt. En dat je irritaties voelt over zijn gedrag en uitspraken. Ik zou bijna zeggen dat je blij mag zijn dat je geen kinderen met hem hebt gekregen. Kun je hem nog helemaal uit je leven bannen. Ik hoop dat het je lukt maar tijd doet een hoop.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 2 juni 2008 om 22:46
Intiem, mocht ik je mislopen morgen hier (computerprobleem is er nog steeds, hele dag last van gehad, nu weer even niet) wens ik je alvast een hele toffe vakantie!
Satine, voel je je alweer energieker?
Ik niet. Maandelijks gedoe weer dus met een dag of wat zal het wel weer beter worden.
Satine, voel je je alweer energieker?
Ik niet. Maandelijks gedoe weer dus met een dag of wat zal het wel weer beter worden.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 2 juni 2008 om 22:56
Is zo Shalha.....alle banden zijn doorgesneden en behalve in de stad of zo denk ik niet hem tegen te komen.
Als ik zo weer over lees, dan ben ik weer bezig met hem, weer bezig met analyseren. Het zal deels wel bij het verwerkingsproces horen. Maar eigenlijk gaat het erom dat mijn ex voor mij iemand was waar enorm veel "te redden" viel. Zulke zware psychische problemen en geen inzicht erin...dus hup, met al mijn kunde, kennis en liefde heb ik mij in de strijd gegooid. Zodat ik mijn leegte (die al heel mijn leven duurt) niet hoefde te voelen. Geen verantwoording hoefde te nemen voor mezelf. En toen bleek dat ex niet gered wilde worden, stortte natuurlijk mijn wereld in.
In 1 ding heeft hij gelijk.....we staan elkaar in de weg om beter te worden. Al leidt zijn ontwikkeling tot een nieuwe psychose (en dat is al rot genoeg, dat gun ik hem echt niet). Mijn weg leidt hopelijk naar herstel en uiteindelijk naar echt liefde, voor mezelf en hopelijk ooit voor een ander......
Als hij niet zo schofterig is en was geworden, dan waren we misschien ooit weer bij elkaar gekomen....maar dat zit er niet meer in. (en vreemd genoeg doet ook dat pijn...)
Als ik zo weer over lees, dan ben ik weer bezig met hem, weer bezig met analyseren. Het zal deels wel bij het verwerkingsproces horen. Maar eigenlijk gaat het erom dat mijn ex voor mij iemand was waar enorm veel "te redden" viel. Zulke zware psychische problemen en geen inzicht erin...dus hup, met al mijn kunde, kennis en liefde heb ik mij in de strijd gegooid. Zodat ik mijn leegte (die al heel mijn leven duurt) niet hoefde te voelen. Geen verantwoording hoefde te nemen voor mezelf. En toen bleek dat ex niet gered wilde worden, stortte natuurlijk mijn wereld in.
In 1 ding heeft hij gelijk.....we staan elkaar in de weg om beter te worden. Al leidt zijn ontwikkeling tot een nieuwe psychose (en dat is al rot genoeg, dat gun ik hem echt niet). Mijn weg leidt hopelijk naar herstel en uiteindelijk naar echt liefde, voor mezelf en hopelijk ooit voor een ander......
Als hij niet zo schofterig is en was geworden, dan waren we misschien ooit weer bij elkaar gekomen....maar dat zit er niet meer in. (en vreemd genoeg doet ook dat pijn...)
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
