Psyche
alle pijlers
Burn-out / overspannen; wie praat er mee?
vrijdag 2 augustus 2019 om 14:09
Hoi allemaal,
Twee weken geleden ben ik flink ingestort. Een stempel 'burn-out' vind ik een beetje lastig, omdat er zoveel verschillende verhalen over bestaan. Vandaar ook dat ik in de titel 'burn-out / overspannen' heb gezet. Want dat ik flink overspannen ben, dat is wel duidelijk.
Ik zou het fijn vinden om met wat mensen in contact te komen die ook in dit proces zitten. Ben jij op dit moment ook overspannen of heb je een burn-out, dan hoop ik dat dit een plek is waarop we met elkaar kunnen communiceren.
Twee weken geleden ben ik flink ingestort. Een stempel 'burn-out' vind ik een beetje lastig, omdat er zoveel verschillende verhalen over bestaan. Vandaar ook dat ik in de titel 'burn-out / overspannen' heb gezet. Want dat ik flink overspannen ben, dat is wel duidelijk.
Ik zou het fijn vinden om met wat mensen in contact te komen die ook in dit proces zitten. Ben jij op dit moment ook overspannen of heb je een burn-out, dan hoop ik dat dit een plek is waarop we met elkaar kunnen communiceren.
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
woensdag 25 september 2019 om 16:35
En dit is besloten door de mensen die je bijna nooit gezien hebt?
Je eigen therapeut/begeleider was het er niet mee eens toch? Heeft die er dan niets meer in te zeggen?
Ik snap wel dat je het als falen vindt voelen als het toch niet blijkt te lukken. Plus dat ik denk dat de angst dan juist alleen maar groter wordt; de drempel om het nog eens te proberen nog hoger...
Het geeft je nu al stress, dat is zo jammer
Je eigen therapeut/begeleider was het er niet mee eens toch? Heeft die er dan niets meer in te zeggen?
Ik snap wel dat je het als falen vindt voelen als het toch niet blijkt te lukken. Plus dat ik denk dat de angst dan juist alleen maar groter wordt; de drempel om het nog eens te proberen nog hoger...
Het geeft je nu al stress, dat is zo jammer
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
woensdag 25 september 2019 om 18:40
Ik ben in januari uitgevallen en moest 6 weken later weer opbouwen. Dat heeft een jaar geduurd omdat mijn werkomgeving ook ziekmakend was.Take-a-Break schreef: ↑25-09-2019 10:21Mippert ik heb ook het gevoel dat het meer praten is dan een soort van therapie bij mijn GGZ ondersteuner. Moet wel zeggen door te praten krijg ik het soms wel beter op een rijtje.
Binkie wanneer was jij uitgevallen en na hoeveel tijd ben je begonnen met re-integreren en hoe ging de opbouw?
Ik moet over 2 weken beginnen met 2x 2 uur en de week erna 2x3 uur en dat blijft zo tot half november. Ik vind het heel snel gaan. Ik ben 1 mei uitgevallen waarvan ik de eerste tijd alleen maar verder achteruit gegaan ben. In juli ben ik pas eigenlijk echt begonnen met herstellen. Het is allemaal nog erg wankel en dat weten en zien ze ook wel. Ik had graag nog even gewacht met re-integreren maar het zit er niet in.
Het tweede half jaar was een prettiger plek.
Daarom dacht ik ook ik ben er weer.
Maar waar ik nu werk is gewoon too much. En Ik voel me letterlijk bedreigd.
woensdag 25 september 2019 om 21:34
@ twinkel. Gecondoleerd.... zo vervelend hoe jouw dagen zijn verlopen , geen fijn uitje die je zo verdiend had na al die drukte ..en dan nog de reacties van je familie... ik vind het erg respectloos in hun reacties om je opa er nog bij te halen... ik vind het echt heel knap hoe jullie hier mee omgaan door een bericht te sturen en hierin verteld over je situatie en je voor je zelf op komt. Dit is toch weer een zware last op je schouders..
Momenteel voel ik me ook weer niet optimaal..., te veel aan het nadenken en aan het piekeren.
Ik heb een mooi aanbod gekregen, de mogelijkheid om uit mijn comfortzone te stappen.. een opleiding volgen (wel op eigen kosten) op de plek waar ik gevraagd heb wat de mogelijkheden zijn tot stage heeft mij gelijk een werkplek aangeboden. Geen garantie op uren, wel in de toekomst als ik de opleiding heb behaald. Wat misschien goed is, is dat dit helemaal uit de branche is die ik gewend ben, wat me aan mijn hart gaat maar die ook al jaren mijn struikelblok is. Na de opleiding etc is er geen garantie op goed betaalde banen, maar wel een leuke betaalde “hobby” met een papiertje. Ik ben ook eerlijk geweest over mijn situatie, niet tot in details natuurlijk maar zei geven me alle ruimte en begeleiding en tijd voor de opleiding, dit geeft me een goed gevoel Mn vriend zegt dat ik Mn hart moet volgen en het gewoon moet proberen juist om hier zelfkennis en persoonlijke ontwikkeling uit te halen. Is het niks dan heb ik weer geleerd... aankomende tijd wat datums gepland om mee te kijken en het team te leren kennen en om te zien of ik mezelf dit zie doen. Maar ik zit nog met mijn baan en in de ziektewet. Is dit wel het juiste moment? Contract van mijn huidige baan loopt tot januari. In januari begint ook die opleiding. De eerste periode van de opleiding heb ik geen inkomsten als het goed is en ik wil niet alleen afhankelijk zijn van mijn vriend. Dus voor nu zie ik alleen maar beren op de weg, Mn vriend zegt dat ik blij moet zijn... en wilt dat ik gelukkig ben. Ik wil het alleen maar goed doen, misschien ga ik wel iets aan wat ik niet aan kan? Of leid me dit een positievere flow
Denk dat ook hier de menstruatie weer aan het roepen is, last van de zijkant van Mn borsten en emoties gaan van links naar rechts, hebben jullie hier ook vaak last van? hormoon en stres huishouding waar wij misschien extra gevoelig voor zijn? Voel vaak rond deze periode een bobbeltje onder Mn oksel/borst, wel eens laten checken maar dit zou een cyste of klier zijn, toch vind ik het altijd eng... na de menstruatie is dit meestal weer over. Donderdag een afspraak bij de huisarts dus gelijk mn klachtenlijst maar weer eens doornemen...
Verder rustig aan, spiegel lijst aan het verven en huishoudelijke dingen... verder kom ik momenteel niet
Momenteel voel ik me ook weer niet optimaal..., te veel aan het nadenken en aan het piekeren.
Ik heb een mooi aanbod gekregen, de mogelijkheid om uit mijn comfortzone te stappen.. een opleiding volgen (wel op eigen kosten) op de plek waar ik gevraagd heb wat de mogelijkheden zijn tot stage heeft mij gelijk een werkplek aangeboden. Geen garantie op uren, wel in de toekomst als ik de opleiding heb behaald. Wat misschien goed is, is dat dit helemaal uit de branche is die ik gewend ben, wat me aan mijn hart gaat maar die ook al jaren mijn struikelblok is. Na de opleiding etc is er geen garantie op goed betaalde banen, maar wel een leuke betaalde “hobby” met een papiertje. Ik ben ook eerlijk geweest over mijn situatie, niet tot in details natuurlijk maar zei geven me alle ruimte en begeleiding en tijd voor de opleiding, dit geeft me een goed gevoel Mn vriend zegt dat ik Mn hart moet volgen en het gewoon moet proberen juist om hier zelfkennis en persoonlijke ontwikkeling uit te halen. Is het niks dan heb ik weer geleerd... aankomende tijd wat datums gepland om mee te kijken en het team te leren kennen en om te zien of ik mezelf dit zie doen. Maar ik zit nog met mijn baan en in de ziektewet. Is dit wel het juiste moment? Contract van mijn huidige baan loopt tot januari. In januari begint ook die opleiding. De eerste periode van de opleiding heb ik geen inkomsten als het goed is en ik wil niet alleen afhankelijk zijn van mijn vriend. Dus voor nu zie ik alleen maar beren op de weg, Mn vriend zegt dat ik blij moet zijn... en wilt dat ik gelukkig ben. Ik wil het alleen maar goed doen, misschien ga ik wel iets aan wat ik niet aan kan? Of leid me dit een positievere flow
Denk dat ook hier de menstruatie weer aan het roepen is, last van de zijkant van Mn borsten en emoties gaan van links naar rechts, hebben jullie hier ook vaak last van? hormoon en stres huishouding waar wij misschien extra gevoelig voor zijn? Voel vaak rond deze periode een bobbeltje onder Mn oksel/borst, wel eens laten checken maar dit zou een cyste of klier zijn, toch vind ik het altijd eng... na de menstruatie is dit meestal weer over. Donderdag een afspraak bij de huisarts dus gelijk mn klachtenlijst maar weer eens doornemen...
Verder rustig aan, spiegel lijst aan het verven en huishoudelijke dingen... verder kom ik momenteel niet
anoniem_380349 wijzigde dit bericht op 25-09-2019 21:49
3.86% gewijzigd
woensdag 25 september 2019 om 21:45
@ take@break... ik hoop dat je je inmiddels al wat beter voelt. Over 2 weken werken is al snel... voel je daar nu al de spanningen van ? Let op jezelf
En Mip ik hoop dat bij jou de rust en ritme er weer een beetje in zit
@Binkie, fijn Dat je je verhaal met ons deelt maar wat een rot situatie... ik herken je gevoel wel. Ook jij moet aan jezelf denken... als je je eigen (volgens mij) laatste post eens terug leest geef je eigenlijk zelf al andwoord op wat goed voor je zou zijn.
En Mip ik hoop dat bij jou de rust en ritme er weer een beetje in zit
@Binkie, fijn Dat je je verhaal met ons deelt maar wat een rot situatie... ik herken je gevoel wel. Ook jij moet aan jezelf denken... als je je eigen (volgens mij) laatste post eens terug leest geef je eigenlijk zelf al andwoord op wat goed voor je zou zijn.
donderdag 26 september 2019 om 09:00
Goedemorgen,
Ad-astra het klinkt op zich wel leuk wat je zegt. En als het pas in januari begint is er een kans dat je weer wat verder opgeknapt ben. Ik zou er alleen geen bijbaantje bij nemen.... even afhankelijk zijn van je vriend is toch niet zo erg. Zeker als hij er geen problemen mee heeft. Wanneer moet je echt een beslissing maken?
En menstruatie is een drama, ik ben er gelukkig bijna weer vanaf pfff
Twinkel hoe is het met jou? Beetje tot rust gekomen weer?
En met de rest ook redelijk?
Ik voel me erg onrustig deze week. Kan niet zo goed plaatsen waar dat vandaan komt. Ik zou me zo graag weer eens blij willen voelen.
Ad-astra het klinkt op zich wel leuk wat je zegt. En als het pas in januari begint is er een kans dat je weer wat verder opgeknapt ben. Ik zou er alleen geen bijbaantje bij nemen.... even afhankelijk zijn van je vriend is toch niet zo erg. Zeker als hij er geen problemen mee heeft. Wanneer moet je echt een beslissing maken?
En menstruatie is een drama, ik ben er gelukkig bijna weer vanaf pfff
Twinkel hoe is het met jou? Beetje tot rust gekomen weer?
En met de rest ook redelijk?
Ik voel me erg onrustig deze week. Kan niet zo goed plaatsen waar dat vandaan komt. Ik zou me zo graag weer eens blij willen voelen.
donderdag 26 september 2019 om 13:43
Goedemiddag!
Ad astra, Ik snap je volkomen dat het spannend is om aan iets heel nieuws te beginnen! Ik zou het doen denk ik op basis van wat je schrijft. En ik snap ook heel goed dat je niet volkomen afhankelijk van je vriend wil zijn. Ik hou er ook van om ook eigen geld te verdienen, maar als je een klein bijbaantje neemt is dat veel extra belasting?
He Mip wat akelig dat het deze week niet echt wil, komt dat niet van de menstruatie?
Ik ben snotverkouden en dat is ook niet zo fijn maar goed dat gaat wel weer over. Ik maak me op zich nog niet zo druk om de re-integratie, ook al vind het te vlot. Als het niet gaat durf ik het wel te zeggen. En etopbouwen gebeurd in mijn tempo heb ik besloten. Als de eerste week 2x2 uur genoeg is dan ga ik de volgende week geen 2x 3 uur doen dat durf ik nu wel te zeggen.
Ad astra, Ik snap je volkomen dat het spannend is om aan iets heel nieuws te beginnen! Ik zou het doen denk ik op basis van wat je schrijft. En ik snap ook heel goed dat je niet volkomen afhankelijk van je vriend wil zijn. Ik hou er ook van om ook eigen geld te verdienen, maar als je een klein bijbaantje neemt is dat veel extra belasting?
He Mip wat akelig dat het deze week niet echt wil, komt dat niet van de menstruatie?
Ik ben snotverkouden en dat is ook niet zo fijn maar goed dat gaat wel weer over. Ik maak me op zich nog niet zo druk om de re-integratie, ook al vind het te vlot. Als het niet gaat durf ik het wel te zeggen. En etopbouwen gebeurd in mijn tempo heb ik besloten. Als de eerste week 2x2 uur genoeg is dan ga ik de volgende week geen 2x 3 uur doen dat durf ik nu wel te zeggen.
donderdag 26 september 2019 om 17:55
Klinkt alsof je er ergens wel klaar voor bent, @take a break! Knap hoor 
Ben erg benieuwd hoe het gaat. Bij mijn vriendin ging het heel geleidelijk en ook in haar tempo.
@astra: je beschrijving klinkt leuk. Ik krijg er haast plaatsvervangend energie van. En als je vriend er achter staat, en het prima vindt om tijdelijk alleen de financiële lasten te dragen, en het is mogelijk, zou ik het zeker doen!
Ik vond het in het begin ook een naar en falend idee om ‘afhankelijk’ te zijn van mijn mans inkomen. Maar zo is het helemaal niet. Zo moet je niet denken. En als de rollen waren omgedraaid, zou je het dan goed vinden als hij het zou proberen en even afhankelijk zou zijn van jou?
Hoe dan ook. Het klinkt als een super kans! En wordt het niks, nou ja, dan niet. Je hebt het geprobeerd! En ze weten je situatie en geven je alle ruimte. Super bijzonder!
Ben erg benieuwd hoe het gaat. Bij mijn vriendin ging het heel geleidelijk en ook in haar tempo.
@astra: je beschrijving klinkt leuk. Ik krijg er haast plaatsvervangend energie van. En als je vriend er achter staat, en het prima vindt om tijdelijk alleen de financiële lasten te dragen, en het is mogelijk, zou ik het zeker doen!
Ik vond het in het begin ook een naar en falend idee om ‘afhankelijk’ te zijn van mijn mans inkomen. Maar zo is het helemaal niet. Zo moet je niet denken. En als de rollen waren omgedraaid, zou je het dan goed vinden als hij het zou proberen en even afhankelijk zou zijn van jou?
Hoe dan ook. Het klinkt als een super kans! En wordt het niks, nou ja, dan niet. Je hebt het geprobeerd! En ze weten je situatie en geven je alle ruimte. Super bijzonder!
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
vrijdag 27 september 2019 om 09:38
Ook ik schrijf/lees graag mee in dit topic. Zit nu bijna 4 weken thuis. Van de week wel geprobeerd om een aantal uren te werken maar schoot na een paar uur al zo in de stress, dat ik weer naar huis ben gestuurd.
Het is voor mij iets wat er al langere tijd zat aan te komen. Ik denk zelfs al jaren. De persoon die ik ben, het altijd bezig zijn met anderen, niet voldoende luisteren naar mezelf, het niet goed aangeven van mijn grenzen. Daarnaast een soort van relatie met een man die me vooral emotioneel heeft uitgeput.
Werk was voor mij mijn afleiding. Ik maakte lange dagen. Smorgens vroeg op, savonds laat thuis. Haast geen tijd om te rusten. Ook de weekenden waren te kort om echt tot rust te komen.
Gegeven moment was elk contact te veel. Een simpel appje, telefoontje voelde als een enorme inbreuk op mijn ruimte.
Ik heb constante spanning in mijn lijf, mijn hoofd. Ik volg gelukkig therapie, haptotherapie en daar heb ik heel veel aan. Maar t is een langdurig proces.
Het is voor mij iets wat er al langere tijd zat aan te komen. Ik denk zelfs al jaren. De persoon die ik ben, het altijd bezig zijn met anderen, niet voldoende luisteren naar mezelf, het niet goed aangeven van mijn grenzen. Daarnaast een soort van relatie met een man die me vooral emotioneel heeft uitgeput.
Werk was voor mij mijn afleiding. Ik maakte lange dagen. Smorgens vroeg op, savonds laat thuis. Haast geen tijd om te rusten. Ook de weekenden waren te kort om echt tot rust te komen.
Gegeven moment was elk contact te veel. Een simpel appje, telefoontje voelde als een enorme inbreuk op mijn ruimte.
Ik heb constante spanning in mijn lijf, mijn hoofd. Ik volg gelukkig therapie, haptotherapie en daar heb ik heel veel aan. Maar t is een langdurig proces.
vrijdag 27 september 2019 om 10:06
Cherokee welkom bij onze club, de reden is natuurlijk verre van leuk maar nu we allemaal in deze omstandigheden zitten is het wel fijn om hier steun te vinden bij elkaar. Denk dat het ons allemaal bekend in de oren klinkt wat je verteld tenminste bij mij wel. Ik las laatst een zinnetje die ik eigenlijk best "grappig" vond namelijk: Het is hard werken om Burn-out te raken. Was een echte eyeopener voor mij.
Twinkle, ik weet niet of ik er klaar voor ben voor re-integratie, ik worstel daar best mee. Maar ik heb wel zoiets van ik ga het proberen het kan ook goed uitpakken natuurlijk, maar als ik verneem dat het niet gaat ga ik niet doorzetten want dan ben ik zo terug bij af, dat heb ik mezelf plechtig belooft.
Verder voel ik me nu knap ellendig, ben echt zo verkouden en dat lijkt nu nog vermoeiender dan normaal. Zit erbij als een dweil. Wel net 40 minuten met de hond gelopen, de frisse wind voelde lekker voor mijn verkouden hoofd.
En er staat zoveel paddestoelen, ik zag wel groepen van 20 rood-witte paddestoelen bij elkaar. Mooi gezicht.
Mip hoe is het met de spanning?
Twinkle, ik weet niet of ik er klaar voor ben voor re-integratie, ik worstel daar best mee. Maar ik heb wel zoiets van ik ga het proberen het kan ook goed uitpakken natuurlijk, maar als ik verneem dat het niet gaat ga ik niet doorzetten want dan ben ik zo terug bij af, dat heb ik mezelf plechtig belooft.
Verder voel ik me nu knap ellendig, ben echt zo verkouden en dat lijkt nu nog vermoeiender dan normaal. Zit erbij als een dweil. Wel net 40 minuten met de hond gelopen, de frisse wind voelde lekker voor mijn verkouden hoofd.
En er staat zoveel paddestoelen, ik zag wel groepen van 20 rood-witte paddestoelen bij elkaar. Mooi gezicht.
Mip hoe is het met de spanning?
vrijdag 27 september 2019 om 10:30
Cherokee welkom!
Rot dat je in deze situatie zit! Ik hoop dat je hier ook lekker van je af kan schrijven!
Take-a-break waardeloos die verkoudheid. Ik heb het idee dat ik nog steeds vermoeider ben als voor de griep. En als ik zo moe ben ben ik ook gevoeliger voor spanning en paniek enzo. Gaat allemaal nog niet zo lekker. Heerlijk dat je er van kan genieten met je hond wandelen. Ik durf nog niet alleen op pad.
Zou zo graag weer eens een stap vooruit doen. Maar goed geduld is het sleutelwoord.....
Rot dat je in deze situatie zit! Ik hoop dat je hier ook lekker van je af kan schrijven!
Take-a-break waardeloos die verkoudheid. Ik heb het idee dat ik nog steeds vermoeider ben als voor de griep. En als ik zo moe ben ben ik ook gevoeliger voor spanning en paniek enzo. Gaat allemaal nog niet zo lekker. Heerlijk dat je er van kan genieten met je hond wandelen. Ik durf nog niet alleen op pad.
Zou zo graag weer eens een stap vooruit doen. Maar goed geduld is het sleutelwoord.....
vrijdag 27 september 2019 om 13:00
Mip ik moest ook echt een drempel over en ermee oefenen. Misschien eerst 100 meter op en neer. Of even ergens heen lopen waar het rustig is, even op een bankje zitten. Met je man samen naar het bos of zee, daar heb je niet zoveel prikkels. Heel raar maar momenteel voel ik me buiten beter dan binnen. Binnen schiet ik sneller in de piekermodus. Jij verneemt wat je het beste voor je is en je moet ook niets forceren.
vrijdag 27 september 2019 om 16:41
Dank voor t welkom 
Hoe gingen jullie werkgevers er (in t begin) mee om?
Mijn manager stuurt soms een appje en hij belt elke week een keertje (vraagt altijd wel wanneer t uitkomt) maar... Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om elke week een "verplicht" telefoongesprek te doen. Ik waardeer de belangstelling maar het irriteert me ook mateloos.
Hoe gingen jullie werkgevers er (in t begin) mee om?
Mijn manager stuurt soms een appje en hij belt elke week een keertje (vraagt altijd wel wanneer t uitkomt) maar... Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om elke week een "verplicht" telefoongesprek te doen. Ik waardeer de belangstelling maar het irriteert me ook mateloos.
zaterdag 28 september 2019 om 07:53
Oh ja dat herinner ik me ook nog ja. Hier ook elke week. Was verplicht vanuit de arbo en ik zat er nooit op te wachtenCherokeeRose1977 schreef: ↑27-09-2019 16:41Dank voor t welkom
Hoe gingen jullie werkgevers er (in t begin) mee om?
Mijn manager stuurt soms een appje en hij belt elke week een keertje (vraagt altijd wel wanneer t uitkomt) maar... Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om elke week een "verplicht" telefoongesprek te doen. Ik waardeer de belangstelling maar het irriteert me ook mateloos.
maandag 30 september 2019 om 05:26
Poeh ik baal. Vh weekend weggeweest en dat was heel fijn.
Maar zodra we in de auto stapten terug naar huis begon mijn lijf weer signalen af te geven. Hartkloppingen, paniek gevoel, hoofdpijn, oorsuizen.
Vroeg gaan slapen omdat ik op de een of andere manier kapot was.
En de hele nacht onrustig geweest, net uit bed en jawel koorts.
Ik denk dat het verstandigste is ziekmelden. Alweer.... Voor de twee keer in 3 weken.
Ik werk er pas net.
Maar ik voel mezelf afglijden... En dat wil ik geen tweede keer.....
Wat moet ik nou?
Ik voel me zo'n enorme loser....
Maar zodra we in de auto stapten terug naar huis begon mijn lijf weer signalen af te geven. Hartkloppingen, paniek gevoel, hoofdpijn, oorsuizen.
Vroeg gaan slapen omdat ik op de een of andere manier kapot was.
En de hele nacht onrustig geweest, net uit bed en jawel koorts.
Ik denk dat het verstandigste is ziekmelden. Alweer.... Voor de twee keer in 3 weken.
Ik werk er pas net.
Maar ik voel mezelf afglijden... En dat wil ik geen tweede keer.....
Wat moet ik nou?
Ik voel me zo'n enorme loser....
maandag 30 september 2019 om 09:18
Binkie wat vervelend!
Zou het niet beter zijn om je voorlopig even ziek te melden? Hoe vervelend ook blijkbaar geeft het je heel veel spanning.... Maar je moet natuurlijk jou gevoel volgen. Hoe langer je over je grens gaat hoe dieper het gat...
Ik lijk eindelijk een beetje rustiger te worden. Voel me nu in ieder geval niet zo gestresst en gespannen. Gewoon moe. Hoop dat ik nu toch echt eens de goede kant op kan.
Het voordeel van dit weer is dat je zonder schuldgevoel op de bank kan hangen
Zou het niet beter zijn om je voorlopig even ziek te melden? Hoe vervelend ook blijkbaar geeft het je heel veel spanning.... Maar je moet natuurlijk jou gevoel volgen. Hoe langer je over je grens gaat hoe dieper het gat...
Ik lijk eindelijk een beetje rustiger te worden. Voel me nu in ieder geval niet zo gestresst en gespannen. Gewoon moe. Hoop dat ik nu toch echt eens de goede kant op kan.
Het voordeel van dit weer is dat je zonder schuldgevoel op de bank kan hangen
maandag 30 september 2019 om 16:27
Hier het weekend ook weer aardig doorgekomen. Verkoudheid is op zijn retour en voel me weer wat energieker dus dat is wel fijn!
Cherokee, ik heb wel contact met mijn leidinggevende maar niet wekelijks gelukkig, het zou me meer slecht doen dan goed denk ik. Wij hebben ongeveer 3 wekelijks contact. En ik zit nu bij bedrijfsmaatschappelijk werk.
Mip, oooh wat fijn dat je wat rustiger lijkt te worden, mag ook wel een keertje, je hebt al lang genoeg teveel spanning gehad.
Ik heb verder niet zoveel te melden. Morgen weer naar de GGZ ondersteuner. Vandaag naar fysio geweest en hij merkt wel dat er steeds minder spanning in mijn lijf zit, dus ook fijn!
Cherokee, ik heb wel contact met mijn leidinggevende maar niet wekelijks gelukkig, het zou me meer slecht doen dan goed denk ik. Wij hebben ongeveer 3 wekelijks contact. En ik zit nu bij bedrijfsmaatschappelijk werk.
Mip, oooh wat fijn dat je wat rustiger lijkt te worden, mag ook wel een keertje, je hebt al lang genoeg teveel spanning gehad.
Ik heb verder niet zoveel te melden. Morgen weer naar de GGZ ondersteuner. Vandaag naar fysio geweest en hij merkt wel dat er steeds minder spanning in mijn lijf zit, dus ook fijn!
dinsdag 1 oktober 2019 om 03:48
Hoi, op aanraden van mijn beste vriendin heb ik jullie opgezocht (L, als je meeleest, hai, ben toch maar gaan spuien).
Aangenaam allemaal. Het was leuker geweest als we elkaar onder betere omstandigheden hadden ontmoet, maar we hebben in ieder geval iets aan elkaar, dat is mooi toch?
Ik heb een hoop meegelezen, veel herkend in jullie verhalen. Het is fijn om te lezen dat veel emoties waar ik van ben geschrokken niet alleen op mij van toepassing zijn. En zelfs zijn toe te wijzen aan mijn burn-out. Die herkenning is fijn, maakt dat je minder alleen bent in deze toch vaak eenzame strijd.
Afgelopen januari ben ik voor de eerste keer uitgevallen op het werk. Achteraf (zoals ik bij de meeste van jullie lees) was het te voorspellen. Maar toch schrok ik van de hevigheid. De manier waarop je lichaam bijna letterlijk uit kan schakelen vond ik heel akelig. Er is zelfs aan een tia of iets dergelijks gedacht, gelukkig is dat al snel uitgesloten en bleek het “maar” migraine.
Na mijn eerste uitval in januari, ben ik in mei weer begonnen met opbouwen. Achteraf te vroeg en te vlug, waardoor ik afgelopen zomer weer ben uitgevallen. Ik zit nu weer thuis en ben vastberaden niet in dezelfde valkuil te gaan stappen. Hoe? Nog geen idee...
Ik loop bij een haptonoom en dat helpt. We doen fijne oefeningen, hebben goede gesprekken. Wat ik ook prettig vind is dat we grote dingen (zoals bijvoorbeeld het verjaardagsfeestje van mijn dochter) samen goed kunnen voorbereiden. Zij geeft me handvaten die ik in kan zetten als het me te veel dreigt te worden.
Ik loop nog tegen een hoop dingen aan, en het zwaarste weegt denk ik mijn ongeduld. Ik wil me weer gewoon fijn voelen, leuke dingen kunnen doen zonder consessies en angsten. Dat mijn leven niet meer op pauze staat. Gewoon op stap kunnen met vriendinnen, uit eten, werken, de deur uit! En ik vind het verschrikkelijk dat ik nu nog niet weet wanneer dat allemaal “gewoon” weer kan. De balans vinden... ja ja, ik weet het. Maar wanneer ligt die wip dan horizontaal? En hoeveel kracht blijft het me kosten om ‘m zo te houden? Kunnen daar geen krukjes onder of zo, zodat ‘ie blijft staan?
Er zijn ook een hoop praktische dingen waar ik nu tegenaanloop. Met mijn haptonoom ben ik bezig met grenzen. Het lukt me vaker om na te denken voor ik ergens “ja” tegen zeg, maar toch voelt dat niet altijd helemaal goed. Als ik naar mijn grenzen luister, en toegeef aan wat op dat moment goed voelt, voelt het toch altijd alsof ik de ander tekort doe. Ik voel me een minder goede vriendin wanneer ik niet even langs kan gaan als ik weet dat zij zich rot voelt. Of wanneer ik niet aan kan sluiten bij een vergadering van ons clubje vrijwilligers. Mijn keuzes gaan daarin automatisch ten koste van iemand anders. En dat maakt me dan toch weer verdrietig, terwijl ik eigenlijk een goede beslissing maak voor mezelf. Hoe zien jullie dit? En hoe kan ik dit leren relativeren?
Sowieso is dit in mijn hoofd veel groter dan bij anderen. Als ik er op terugkom snapt iedereen het altijd super goed, waarom maak ik me er dan toch druk om? Dat is toch dom? Kost alleen maar energie... en toch kan ik het niet uitschakelen. Zal wel weer zo’n ding zijn wat tijd nodig heeft, pffft.
Ik had eigenlijk nooit zin om veel te schrijven hierover. Nu ik wakker lig op dit sullige tijdstip voelt het ineens nog niet zo slecht.
Aangenaam allemaal. Het was leuker geweest als we elkaar onder betere omstandigheden hadden ontmoet, maar we hebben in ieder geval iets aan elkaar, dat is mooi toch?
Ik heb een hoop meegelezen, veel herkend in jullie verhalen. Het is fijn om te lezen dat veel emoties waar ik van ben geschrokken niet alleen op mij van toepassing zijn. En zelfs zijn toe te wijzen aan mijn burn-out. Die herkenning is fijn, maakt dat je minder alleen bent in deze toch vaak eenzame strijd.
Afgelopen januari ben ik voor de eerste keer uitgevallen op het werk. Achteraf (zoals ik bij de meeste van jullie lees) was het te voorspellen. Maar toch schrok ik van de hevigheid. De manier waarop je lichaam bijna letterlijk uit kan schakelen vond ik heel akelig. Er is zelfs aan een tia of iets dergelijks gedacht, gelukkig is dat al snel uitgesloten en bleek het “maar” migraine.
Na mijn eerste uitval in januari, ben ik in mei weer begonnen met opbouwen. Achteraf te vroeg en te vlug, waardoor ik afgelopen zomer weer ben uitgevallen. Ik zit nu weer thuis en ben vastberaden niet in dezelfde valkuil te gaan stappen. Hoe? Nog geen idee...
Ik loop bij een haptonoom en dat helpt. We doen fijne oefeningen, hebben goede gesprekken. Wat ik ook prettig vind is dat we grote dingen (zoals bijvoorbeeld het verjaardagsfeestje van mijn dochter) samen goed kunnen voorbereiden. Zij geeft me handvaten die ik in kan zetten als het me te veel dreigt te worden.
Ik loop nog tegen een hoop dingen aan, en het zwaarste weegt denk ik mijn ongeduld. Ik wil me weer gewoon fijn voelen, leuke dingen kunnen doen zonder consessies en angsten. Dat mijn leven niet meer op pauze staat. Gewoon op stap kunnen met vriendinnen, uit eten, werken, de deur uit! En ik vind het verschrikkelijk dat ik nu nog niet weet wanneer dat allemaal “gewoon” weer kan. De balans vinden... ja ja, ik weet het. Maar wanneer ligt die wip dan horizontaal? En hoeveel kracht blijft het me kosten om ‘m zo te houden? Kunnen daar geen krukjes onder of zo, zodat ‘ie blijft staan?
Er zijn ook een hoop praktische dingen waar ik nu tegenaanloop. Met mijn haptonoom ben ik bezig met grenzen. Het lukt me vaker om na te denken voor ik ergens “ja” tegen zeg, maar toch voelt dat niet altijd helemaal goed. Als ik naar mijn grenzen luister, en toegeef aan wat op dat moment goed voelt, voelt het toch altijd alsof ik de ander tekort doe. Ik voel me een minder goede vriendin wanneer ik niet even langs kan gaan als ik weet dat zij zich rot voelt. Of wanneer ik niet aan kan sluiten bij een vergadering van ons clubje vrijwilligers. Mijn keuzes gaan daarin automatisch ten koste van iemand anders. En dat maakt me dan toch weer verdrietig, terwijl ik eigenlijk een goede beslissing maak voor mezelf. Hoe zien jullie dit? En hoe kan ik dit leren relativeren?
Sowieso is dit in mijn hoofd veel groter dan bij anderen. Als ik er op terugkom snapt iedereen het altijd super goed, waarom maak ik me er dan toch druk om? Dat is toch dom? Kost alleen maar energie... en toch kan ik het niet uitschakelen. Zal wel weer zo’n ding zijn wat tijd nodig heeft, pffft.
Ik had eigenlijk nooit zin om veel te schrijven hierover. Nu ik wakker lig op dit sullige tijdstip voelt het ineens nog niet zo slecht.
dinsdag 1 oktober 2019 om 06:31
Take a break positief als je minder spanning in je lijf hebt.
Mippert ook fijn als je je wat meer kunt ontspannen.
Ik ben gisteren naar de huisarts gegaan. En geen verrassing natuurlijk. Weer beginnende burn out klachten. Advies time out. Dus ik zit thuis (weer).
En ik voelde me eerst een sufferd, dat het me weer overkomt. Maar ik kan het verstandelijk gezien wel verklaren. De situatie is niet werkbaar en bedreigend.
Dus ik zal wel opgeroepen worden door de arbo....
Mijn baas was niet blij. Jammer dan en ze snapte het niet. Maar kom je volgende week wel weer?
Ondertussen staan er 3 sollicitaties uit in een andere werkomgeving. Afwachten dus.
Mippert ook fijn als je je wat meer kunt ontspannen.
Ik ben gisteren naar de huisarts gegaan. En geen verrassing natuurlijk. Weer beginnende burn out klachten. Advies time out. Dus ik zit thuis (weer).
En ik voelde me eerst een sufferd, dat het me weer overkomt. Maar ik kan het verstandelijk gezien wel verklaren. De situatie is niet werkbaar en bedreigend.
Dus ik zal wel opgeroepen worden door de arbo....
Mijn baas was niet blij. Jammer dan en ze snapte het niet. Maar kom je volgende week wel weer?
Ondertussen staan er 3 sollicitaties uit in een andere werkomgeving. Afwachten dus.
dinsdag 1 oktober 2019 om 10:04
Hoi 1987 welkom! Andere omstandigheden hadden fijner geweest ja 
Ik vond het ook doodeng wat mijn lichaam allemaal deed. Veel paniek en angst gehad. Dat is gelukkig wel wat minder maar ik kan nog wel in de stress schieten bij een lichamelijke klacht.
Ik probeer zo goed mogelijk mijn gezin te draaien en als ik een goede dag heb rommel ik wat meer.
Ik ga nog niet veel weg omdat ik nog veel moeite met prikkels heb...
Het is inderdaad een eenzame strijd en heel fijn als je hier af en toe je ei kwijt kan.
Mijn psycholoog drukt me op het hart alleen aan mijzelf te denken. En buiten mijn gezin (die staan toch echt op de 1e plaats) om lukt dat aardig.
Binkie jammer dan dat je baas niet blij is, jij ook niet. Ik zou wel even oppassen met solliciteren nu... ik heb in ieder geval moeite met beslissingen nemen enzo merk dat ik die anders neem als normaal.
Ik vond het ook doodeng wat mijn lichaam allemaal deed. Veel paniek en angst gehad. Dat is gelukkig wel wat minder maar ik kan nog wel in de stress schieten bij een lichamelijke klacht.
Ik probeer zo goed mogelijk mijn gezin te draaien en als ik een goede dag heb rommel ik wat meer.
Ik ga nog niet veel weg omdat ik nog veel moeite met prikkels heb...
Het is inderdaad een eenzame strijd en heel fijn als je hier af en toe je ei kwijt kan.
Mijn psycholoog drukt me op het hart alleen aan mijzelf te denken. En buiten mijn gezin (die staan toch echt op de 1e plaats) om lukt dat aardig.
Binkie jammer dan dat je baas niet blij is, jij ook niet. Ik zou wel even oppassen met solliciteren nu... ik heb in ieder geval moeite met beslissingen nemen enzo merk dat ik die anders neem als normaal.
dinsdag 1 oktober 2019 om 11:03
Hoi allemaal,
Ik merk dat ik echt veel minder op het forum kijk, en dat is eigenlijk positief bedoeld. Ik voel me naar omstandigheden best wel oké. Ik heb dit weekend een schema voor mezelf gemaakt, omdat ik graag structuur wil in mijn dagen. Anders glippen die alsnog aan me voorbij.
Ik heb veel behoefte een structuur en een dagindeling. Ik probeer het nu toe te gaan passen en daarbinnen ook (nieuwe) dingen op te pakken.
Ik heb vanmorgen ook mijn -voorlopig- laatste gesprek met mijn coach gehad. Als ik weer behoefte voel aan meer sturing of ik val terug, dan kan ik meteen aan de bel trekken. Maar op dit moment voel ik dat ik het wel alleen kan. Ik moet mijn draai gaan vinden in mijn nieuwe ritme. Dat is spannend, en fijn tegelijk.
Er zijn inmiddels weer nieuwe mensen bijgekomen, en ik hoop dat jullie elkaar net zoveel tot steun kunnen zijn. Ik heb heel veel aan jullie gehad deze zomer! Echt heel veel
Ik wens jullie alle goeds en ik hoop oprecht dat jullie je ook snel weer wat beter gaan voelen. Stap voor stap komt het echt weer goed. Misschien niet 100% zoals het was, maar dat moet ook eigenlijk niet.
Ik merk dat ik nu meer op mijn grenzen let, en nadenk over of ik iets oké vind of niet. Dat scheelt zoveel!
Prikkels vind ik nog steeds lastig, en dat zal ook altijd wel blijven. Heb er nooit goed tegen gekund. Ik moet alleen gewoon standaard mijn koptelefoon meenemen, en niet denken: ach, vandaag lukt het wel om zonder 'bescherming' in de bus te zitten.
En het is niet zo dat ik er al helemaal ben, hoor. Afgelopen zaterdag was ik even naar een foodtruck-festival in de stad. Het was druk, maar wel gezellig. Maar eenmaal thuis was ik zó kapot en ik had enorme hoofdpijn. Gewoon teveel prikkels... Vallen en opstaan. Jullie komen er ook! Echt waar 
Ik merk dat ik echt veel minder op het forum kijk, en dat is eigenlijk positief bedoeld. Ik voel me naar omstandigheden best wel oké. Ik heb dit weekend een schema voor mezelf gemaakt, omdat ik graag structuur wil in mijn dagen. Anders glippen die alsnog aan me voorbij.
Ik heb veel behoefte een structuur en een dagindeling. Ik probeer het nu toe te gaan passen en daarbinnen ook (nieuwe) dingen op te pakken.
Ik heb vanmorgen ook mijn -voorlopig- laatste gesprek met mijn coach gehad. Als ik weer behoefte voel aan meer sturing of ik val terug, dan kan ik meteen aan de bel trekken. Maar op dit moment voel ik dat ik het wel alleen kan. Ik moet mijn draai gaan vinden in mijn nieuwe ritme. Dat is spannend, en fijn tegelijk.
Er zijn inmiddels weer nieuwe mensen bijgekomen, en ik hoop dat jullie elkaar net zoveel tot steun kunnen zijn. Ik heb heel veel aan jullie gehad deze zomer! Echt heel veel
Ik wens jullie alle goeds en ik hoop oprecht dat jullie je ook snel weer wat beter gaan voelen. Stap voor stap komt het echt weer goed. Misschien niet 100% zoals het was, maar dat moet ook eigenlijk niet.
Ik merk dat ik nu meer op mijn grenzen let, en nadenk over of ik iets oké vind of niet. Dat scheelt zoveel!
Prikkels vind ik nog steeds lastig, en dat zal ook altijd wel blijven. Heb er nooit goed tegen gekund. Ik moet alleen gewoon standaard mijn koptelefoon meenemen, en niet denken: ach, vandaag lukt het wel om zonder 'bescherming' in de bus te zitten.
En het is niet zo dat ik er al helemaal ben, hoor. Afgelopen zaterdag was ik even naar een foodtruck-festival in de stad. Het was druk, maar wel gezellig. Maar eenmaal thuis was ik zó kapot en ik had enorme hoofdpijn. Gewoon teveel prikkels... Vallen en opstaan. Jullie komen er ook!
Echt waar
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
dinsdag 1 oktober 2019 om 18:37
Hallo allemaal!
Ik merk ook dat ik wat minder hier kijk maar ik wil voorlopig wel blijven schrijven alleen al voor diegene die het net gekomen zijn. Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik haalde enorm veel vertrouwen en hoop uit positieve berichten dat het echt weer goed komt. Ik ben er nu ook nog niet maar wel een heel eind op weg.
En ik heb ook zoveel angst gehad of het allemaal wel goed zou komen, zo bang dat je lichaam zoveel spanning kan hebben dat je jezelf helemaal kwijt bent wat weer paniek en angst geeft. Ik heb ook echt op de bodem gezeten.
Nu gaat het zoveel beter ook door tijdelijke medicatie waar ik vanaf ben en een lichte antidepressiva die ik nog wel slik. Heb veel baat bij de psychosomatisch fysiotherapeut die enorm aan mijn gespannen lijf heeft gewerkt. En nu zo langzamerhand leer ik mezelf weer beter kennen. De afgelopen jaren ben ik mezelf kwijt geweest. Dwangmatig werken en dingen doen in huis, alles om de onrust maar niet te voelen. Ontspannen kon ik niet meer. En nu doe ik weer dingen die ontspanning geven, heb nieuwe dingen ontdekt die ik leuk vind maar ook dingen die ik voorheen altijd leuk vond maar de laatste jaren uit het oog verloren was.
Nu sta ik voor mijn re-integratie, heel spannend ergens ook wel weer fijn maar ook onzeker, kan ik het wel alweer, val ik niet terug. Ik denk dat het er allemaal bij hoort. Mijn GGZ ondersteuner zei dat ik nu verder ga in mijn ontdekkingstocht wat bij me past en wat niet.
Ik vertrouw er weer op dat alles weer op zijn plek zal vallen, ooh er zullen nog zat minne dagen komen maar ik geloof er weer in dat er betere tijden zullen komen en dat geloof is echt helemaal weg geweest.
Ik merk ook dat ik wat minder hier kijk maar ik wil voorlopig wel blijven schrijven alleen al voor diegene die het net gekomen zijn. Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik haalde enorm veel vertrouwen en hoop uit positieve berichten dat het echt weer goed komt. Ik ben er nu ook nog niet maar wel een heel eind op weg.
En ik heb ook zoveel angst gehad of het allemaal wel goed zou komen, zo bang dat je lichaam zoveel spanning kan hebben dat je jezelf helemaal kwijt bent wat weer paniek en angst geeft. Ik heb ook echt op de bodem gezeten.
Nu gaat het zoveel beter ook door tijdelijke medicatie waar ik vanaf ben en een lichte antidepressiva die ik nog wel slik. Heb veel baat bij de psychosomatisch fysiotherapeut die enorm aan mijn gespannen lijf heeft gewerkt. En nu zo langzamerhand leer ik mezelf weer beter kennen. De afgelopen jaren ben ik mezelf kwijt geweest. Dwangmatig werken en dingen doen in huis, alles om de onrust maar niet te voelen. Ontspannen kon ik niet meer. En nu doe ik weer dingen die ontspanning geven, heb nieuwe dingen ontdekt die ik leuk vind maar ook dingen die ik voorheen altijd leuk vond maar de laatste jaren uit het oog verloren was.
Nu sta ik voor mijn re-integratie, heel spannend ergens ook wel weer fijn maar ook onzeker, kan ik het wel alweer, val ik niet terug. Ik denk dat het er allemaal bij hoort. Mijn GGZ ondersteuner zei dat ik nu verder ga in mijn ontdekkingstocht wat bij me past en wat niet.
Ik vertrouw er weer op dat alles weer op zijn plek zal vallen, ooh er zullen nog zat minne dagen komen maar ik geloof er weer in dat er betere tijden zullen komen en dat geloof is echt helemaal weg geweest.
vrijdag 4 oktober 2019 om 10:18
Hoi allemaal,
Het wordt steeds stiller hier zeg!
Ik heb deze week voor het eerst het gevoel dat ik echt vooruit ga
Dat is echt fijn! Moet er wel echt op letten dat ik niet te enthousiast wordt omdat mijn energielevel nog erg laag is.
Vandaag ben ik erg moe en daar ga ik lekker aan toegeven ik ga lekker een poosje onder de wol genieten van de tikkende regen.
Morgen een herkansing van het verjaardagsfeest voor mijn dochter. Ik zie er nog wel tegenop maar heb het idee dat het wel gaat lukken. Waar buikgriep al niet goed voor is haha.
Ik hoop echt dat ik nu eindelijk eens echt de goeie kant op mag gaan.
Hoe is het met jullie? Take-a-break? Ad-astra? Twinkel? En alle anderen?
Het wordt steeds stiller hier zeg!
Ik heb deze week voor het eerst het gevoel dat ik echt vooruit ga
Dat is echt fijn! Moet er wel echt op letten dat ik niet te enthousiast wordt omdat mijn energielevel nog erg laag is.
Vandaag ben ik erg moe en daar ga ik lekker aan toegeven ik ga lekker een poosje onder de wol genieten van de tikkende regen.
Morgen een herkansing van het verjaardagsfeest voor mijn dochter. Ik zie er nog wel tegenop maar heb het idee dat het wel gaat lukken. Waar buikgriep al niet goed voor is haha.
Ik hoop echt dat ik nu eindelijk eens echt de goeie kant op mag gaan.
Hoe is het met jullie? Take-a-break? Ad-astra? Twinkel? En alle anderen?
vrijdag 4 oktober 2019 om 10:56
Mippert, het is inderdaad erg rustig! En wat super dat je vooruitgang hebt! Ik ook, ik word steeds stabieler ook wat stemming betreft. Fysiek was ik al niet zo moe meer. Maar ook mijn sombere buien zijn deze week weg gebleven. Ik pieker niet veel meer, en voel weinig stress.
En toen ik zo diep zat las ik wel eens dat je blij moest zijn met je Burn-out en Gefeliciteerd met je Burn-out, het zou je een betere versie maken van jezelf. Ik dacht toen echt en daarvoor moet ik eerst in deze hel belanden! Kon niet geloven dat het zo zou zijn. En toch moet ik nu zeggen dat er wel wat in zit. Ik heb echt wel nieuwe dingen ontdekt of dingen die verstopt en op de achtergrond waren beland en weet nu ook wat ik wel en niet wil. En dat is toch wel heel fijn!
Mip heel veel plezier morgen met je dochters feestje! Het gaat goedkomen, je hebt er zelf vertrouwen in dan kan het eigenlijk niet mis gaan.
En toen ik zo diep zat las ik wel eens dat je blij moest zijn met je Burn-out en Gefeliciteerd met je Burn-out, het zou je een betere versie maken van jezelf. Ik dacht toen echt en daarvoor moet ik eerst in deze hel belanden! Kon niet geloven dat het zo zou zijn. En toch moet ik nu zeggen dat er wel wat in zit. Ik heb echt wel nieuwe dingen ontdekt of dingen die verstopt en op de achtergrond waren beland en weet nu ook wat ik wel en niet wil. En dat is toch wel heel fijn!
Mip heel veel plezier morgen met je dochters feestje! Het gaat goedkomen, je hebt er zelf vertrouwen in dan kan het eigenlijk niet mis gaan.
