Psyche
alle pijlers
Burn-out / overspannen; wie praat er mee?
vrijdag 2 augustus 2019 om 14:09
Hoi allemaal,
Twee weken geleden ben ik flink ingestort. Een stempel 'burn-out' vind ik een beetje lastig, omdat er zoveel verschillende verhalen over bestaan. Vandaar ook dat ik in de titel 'burn-out / overspannen' heb gezet. Want dat ik flink overspannen ben, dat is wel duidelijk.
Ik zou het fijn vinden om met wat mensen in contact te komen die ook in dit proces zitten. Ben jij op dit moment ook overspannen of heb je een burn-out, dan hoop ik dat dit een plek is waarop we met elkaar kunnen communiceren.
Twee weken geleden ben ik flink ingestort. Een stempel 'burn-out' vind ik een beetje lastig, omdat er zoveel verschillende verhalen over bestaan. Vandaar ook dat ik in de titel 'burn-out / overspannen' heb gezet. Want dat ik flink overspannen ben, dat is wel duidelijk.
Ik zou het fijn vinden om met wat mensen in contact te komen die ook in dit proces zitten. Ben jij op dit moment ook overspannen of heb je een burn-out, dan hoop ik dat dit een plek is waarop we met elkaar kunnen communiceren.
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
maandag 4 november 2019 om 14:26
Ben er ook nog! Vanmorgen 3 uurtjes gewerkt, ging aardig. Aan het eind wat hoofdpijn en dan word ik ook moe maar nu trekt het ook wel weg. Het doet me ook wel goed om weer een beetje te re-integreren.
Nu 2 dagen niets, wel de huishouding natuurlijk maar dat kan ik zelf indelen. Woensdag moet ik weer naar de psychsomatisch fysiotherapeute ,helpt me goed.
Mip hoe gaat het met jou??
Nu 2 dagen niets, wel de huishouding natuurlijk maar dat kan ik zelf indelen. Woensdag moet ik weer naar de psychsomatisch fysiotherapeute ,helpt me goed.
Mip hoe gaat het met jou??
dinsdag 5 november 2019 om 08:59
@mip: Vervelend, hé, als het de hele tijd zo wisselt?
@take-a-break: wat fijn dat werken goed gaat!
Gister tijdens de les realiseerde ik me opeens weer even dat ik zo buiten de groep sta wat werk betreft. Iedereen komt uit zijn werk vandaan naar die cursus. Voelt zo stom af en toe. Maar dat is niet alleen nu. Omdat ik vanuit huis werk, heb ik dat gevoel wel vaker, maar dan had ik in elk geval nog een beetje het gevoel dat ik wel iets deed.
Veder was ik kennelijk toch wel echt moe van de fysio ook. Maar ben wel heel blij dat ik gegaan ben.
Ik blijf in mijn hoofd worstelen met toegeven aan het hebben van weinig energie en het verzetten ertegen en er gefrustreerd over zijn. Wat natuurlijk totaal niet meehelpt.
Hoe gaan jullie daar mee om? Ik probeer er gewoon vrede mee te hebben, maar dat lukt dus niet zo goed.
@take-a-break: wat fijn dat werken goed gaat!
Gister tijdens de les realiseerde ik me opeens weer even dat ik zo buiten de groep sta wat werk betreft. Iedereen komt uit zijn werk vandaan naar die cursus. Voelt zo stom af en toe. Maar dat is niet alleen nu. Omdat ik vanuit huis werk, heb ik dat gevoel wel vaker, maar dan had ik in elk geval nog een beetje het gevoel dat ik wel iets deed.
Veder was ik kennelijk toch wel echt moe van de fysio ook. Maar ben wel heel blij dat ik gegaan ben.
Ik blijf in mijn hoofd worstelen met toegeven aan het hebben van weinig energie en het verzetten ertegen en er gefrustreerd over zijn. Wat natuurlijk totaal niet meehelpt.
Hoe gaan jullie daar mee om? Ik probeer er gewoon vrede mee te hebben, maar dat lukt dus niet zo goed.
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
dinsdag 5 november 2019 om 11:37
He Mip wat akelig... ik dacht al zoiets omdat je hier even weg was. Ik hoop dat je deze week een betere week hebt!
Twinkle, het werken vraag van mij ook nog wel veel hoor en ik doe nog hele lichte werkzaamheden maar wel met veel interactie met de cliënten en dan merk ik wel dat ik moe word en mijn hoofd vol komt te zitten maar dat verdwijnt wel weer in de loop van de dag dat ik weer thuis ben.
Het helpt mij ook dat ik weer het gevoel heb in de maatschappij mee te draaien. Dat gevoel hebben is wel goed voor mijn herstel ondanks dat het ook nog wel veel van me vraagt.
Ik kan het redelijk accepteren dat ik rustmomenten in moet lassen, ik probeer het ook zo te zien dat het moet dat het een nieuwe levensstijl is want ik moet ook niet meer doen zoals ik deed natuurlijk en dat geldt voor ons allemaal.
Het enige wat ik lastig vind is dat concentratie, dingen onthouden etc nog best prut is. Maar accepteren kan ik het wel. Een boek lezen bijvoorbeeld is iets wat nog steeds niet goed wil.
Twinkle, het werken vraag van mij ook nog wel veel hoor en ik doe nog hele lichte werkzaamheden maar wel met veel interactie met de cliënten en dan merk ik wel dat ik moe word en mijn hoofd vol komt te zitten maar dat verdwijnt wel weer in de loop van de dag dat ik weer thuis ben.
Het helpt mij ook dat ik weer het gevoel heb in de maatschappij mee te draaien. Dat gevoel hebben is wel goed voor mijn herstel ondanks dat het ook nog wel veel van me vraagt.
Ik kan het redelijk accepteren dat ik rustmomenten in moet lassen, ik probeer het ook zo te zien dat het moet dat het een nieuwe levensstijl is want ik moet ook niet meer doen zoals ik deed natuurlijk en dat geldt voor ons allemaal.
Het enige wat ik lastig vind is dat concentratie, dingen onthouden etc nog best prut is. Maar accepteren kan ik het wel. Een boek lezen bijvoorbeeld is iets wat nog steeds niet goed wil.
dinsdag 5 november 2019 om 16:42
Hi medemensen,
Ik ben een tijdje weggeweest maar heb ondertussen wel vaak meegelezen met jullie ervaringen en verhalen. Destijds had ik even geen behoefte meer om hiermee bezig te zijn en ondertussen begon ik me ook steeds beter te voelen. Na mijn vakantie voelde ik mij stukken beter.
Nu ben ik al een tijd aan het re-integreren. Elke week komt er een dagdeel aan werk bij tot 40uur per week. Dit is mijn 6de week en zit nu op een totaal van 24 uur. 2 weken geleden heb voor het eerst open en eerlijk een gesprek gehad met mijn directrice waarbij ik erg emotioneel werd. Niet kwa tranen was het te zien maar ze voelde mijn kwetsbaarheid in mijn stem en lichaamstaal. Van binnen probeerde ik me constant sterk te houden omdat ik niet in tranen wou uitbarsten. Als jonge man zijnde vind ik dit sowieso moeilijk. Het respect en begrip wat mijn baas uitte naar mij toe deed echt iets met me. Na het gesprek was ik ook erg blij en opgelucht dat het zo is verlopen. Ik zag er natuurlijk tegenop en had alweer spanningen in me lijf opgebouwd. Gelukkig was er alle begrip.
Tijdens mijn reintegratie merk ik dat ik toch nog niet mezelf ben en nog een lange weg heb te gaan. Na een hele dag werken ben ik vooral op en voel ik mij leeg. Ik heb erg wisselende energie. Soms opgewekt en klaar om te gaan maar vaak toch down en moe.
De PO vond dat ik niet meer gesprekken nodig had om mezelf weer op te kunnen pakken en verdere te kunnen en ik vond dit zelf ook. Toch heb ik nu wel moeite met mezelf. Het helpt ook niet dat ik al een tijdje last heb van een branderige tong/mond en hiervoor diverse keren al bij de huisarts ben geweest maar niets lijkt te helpen hiertegen. Ik zit hier nog steeds mee en maak me vaak zorgen hierover. Ondanks vele bloedtesten, diverse uitsluitingen van ziektes etc. ben ik vaak toch wel bang omdat ik er nog steeds dagelijks hinder van heb. Er word gedacht een BMS syndroom.
Ik heb ook moeite met mezelf in de zin van dat ik me eenzaam voel. Ik heb wel een onwijs leuke vriendin (8jaar al). Een hele lieve moeder en schoonmoeder maar verder is er vrij weinig om mij heen waar ik op kan bouwen. Ik heb een broertje die ADHD en Autistisch is en een stiefvader die kreupel is en verder geen familie leden. Het is soms moeilijk en van jongs af aan heb ik veel zelf moeten leren en doen. Het verleden van mij is niet rooskleurig. Hier kon ik zelf vrij weinig aan doen maar toch mis ik gewoon wat meer liefde in mijn leven denk ik. Het hebben van een echte vader? het samen zijn met familie? meer zelf liefde? het leven voor jezelf? verleden loslaten? loslaten waar je geen invloed op hebt? soms worstel ik hier nog mee.
Maar goed zoals ik al zei in het begin, het gaat stukken beter met me. Ik heb meer energie (al is dit wel wisselend), ik sport alweer een tijdje, ik kan weer tussen de mensen zijn en ik ben aan het reïntegreren! genoeg aanknopingspunten om verder te kunnen.
Mijn oprechte excuses voor mijn plotselinge verdwijning.
Ik ben een tijdje weggeweest maar heb ondertussen wel vaak meegelezen met jullie ervaringen en verhalen. Destijds had ik even geen behoefte meer om hiermee bezig te zijn en ondertussen begon ik me ook steeds beter te voelen. Na mijn vakantie voelde ik mij stukken beter.
Nu ben ik al een tijd aan het re-integreren. Elke week komt er een dagdeel aan werk bij tot 40uur per week. Dit is mijn 6de week en zit nu op een totaal van 24 uur. 2 weken geleden heb voor het eerst open en eerlijk een gesprek gehad met mijn directrice waarbij ik erg emotioneel werd. Niet kwa tranen was het te zien maar ze voelde mijn kwetsbaarheid in mijn stem en lichaamstaal. Van binnen probeerde ik me constant sterk te houden omdat ik niet in tranen wou uitbarsten. Als jonge man zijnde vind ik dit sowieso moeilijk. Het respect en begrip wat mijn baas uitte naar mij toe deed echt iets met me. Na het gesprek was ik ook erg blij en opgelucht dat het zo is verlopen. Ik zag er natuurlijk tegenop en had alweer spanningen in me lijf opgebouwd. Gelukkig was er alle begrip.
Tijdens mijn reintegratie merk ik dat ik toch nog niet mezelf ben en nog een lange weg heb te gaan. Na een hele dag werken ben ik vooral op en voel ik mij leeg. Ik heb erg wisselende energie. Soms opgewekt en klaar om te gaan maar vaak toch down en moe.
De PO vond dat ik niet meer gesprekken nodig had om mezelf weer op te kunnen pakken en verdere te kunnen en ik vond dit zelf ook. Toch heb ik nu wel moeite met mezelf. Het helpt ook niet dat ik al een tijdje last heb van een branderige tong/mond en hiervoor diverse keren al bij de huisarts ben geweest maar niets lijkt te helpen hiertegen. Ik zit hier nog steeds mee en maak me vaak zorgen hierover. Ondanks vele bloedtesten, diverse uitsluitingen van ziektes etc. ben ik vaak toch wel bang omdat ik er nog steeds dagelijks hinder van heb. Er word gedacht een BMS syndroom.
Ik heb ook moeite met mezelf in de zin van dat ik me eenzaam voel. Ik heb wel een onwijs leuke vriendin (8jaar al). Een hele lieve moeder en schoonmoeder maar verder is er vrij weinig om mij heen waar ik op kan bouwen. Ik heb een broertje die ADHD en Autistisch is en een stiefvader die kreupel is en verder geen familie leden. Het is soms moeilijk en van jongs af aan heb ik veel zelf moeten leren en doen. Het verleden van mij is niet rooskleurig. Hier kon ik zelf vrij weinig aan doen maar toch mis ik gewoon wat meer liefde in mijn leven denk ik. Het hebben van een echte vader? het samen zijn met familie? meer zelf liefde? het leven voor jezelf? verleden loslaten? loslaten waar je geen invloed op hebt? soms worstel ik hier nog mee.
Maar goed zoals ik al zei in het begin, het gaat stukken beter met me. Ik heb meer energie (al is dit wel wisselend), ik sport alweer een tijdje, ik kan weer tussen de mensen zijn en ik ben aan het reïntegreren! genoeg aanknopingspunten om verder te kunnen.
Mijn oprechte excuses voor mijn plotselinge verdwijning.
dinsdag 5 november 2019 om 20:21
@take-a-break: toch vind ik het knap dat je al weer zo bezig bent met reïntegreren. Ik hoop voor je dat het zo de goede kant op blijft gaan.
Ik denk dat ik morgen maar even de tijd ga nemen om weer iets meer na te denken over een dagplanning. Ik merk dat ik dat helemaal kwijt ben. Ik weet niet precies wanneer ik dat heb losgelaten of uit het oog verloren ben. In sommige opzichten is mijn geheugen ook een zeef.
Lezen kan ik godzijdank wel. Niet lang achter elkaar, maar kon kon sowieso nooit uren lezen.
Ik moet er echt weer aan denken om die rustmomenten veel bewuster in te zetten. Na inspannende activiteiten lukt het meestal wel, maar vergeet het dan ook weleens. Maar ook gewoon gedurende de dag. Mediteren schiet er ook bij in, terwijl dat juist zo goed is om met regelmaat te doen. Enfin, een van de doelen voor morgen.
Kun jij wel naar luisterboeken luisteren? (Mocht je boeken missen, en lezen lukt nog niet...)
@gun; wat fijn dat je al zo aan het reïntegreren bent. Wel oppassen dat je niet over je grenzen gaat, hé?
Het andere stuk dat je schrijft, over het gemis aan een soort liefde, of dat eenzame gevoel, herken ik heel erg. Ik heb nooit een grote vriendenkring gehad, maar wat losse vrienden. Een aantal wonen nog steeds in de stad waar ik woonde, en die zie ik als ik in Nederland ben. Ik zie die paar dagen maar als een soort sociale overdosis, want alle dagen zitten dan vol met sociale afspraken.
Mijn band met mijn familie is ook erg beperkt. Met mijn vader heb ik goed contact, maar mijn moeder is een van de (vele) redenen die mijn burn-out heeft mede-veroorzaakt. Binnen mijn familie zijn de relaties heel oppervlakkig, en ze zijn erg veroordelend. Ik ben altijd een enorme buitenstaander geweest en men heeft mij altijd al raar gevonden. Dat is prima. Want het stelt me in staat mijn eigen weg te gaan, maar iets meer betrokkenheid of liefde was fijn geweest.
Mijn vader weet van mijn burn-out, en vraagt af en toe hoe het gaat. Ik heb het mijn oma ook verteld, maar die is het inmiddels vergeten. Er is veel gebeurd natuurlijk, maar ergens heb ik ook de indruk dat ze niet begrijpt wat het is. Terwijl ik heb aangegeven dat het wel een jaar kan duren.
Het blijft iets lastigs, hé? Je wilt open zijn over hoe je je voelt en hoe het met je gaat, maar soms lijkt het wel of de buitenwereld alleen het leuke verhaaltje wil horen. Na twee keer ‘het gaat niet zo goed’ zijn ze er klaar mee. En soms wil je zelf ook liever een andere plaat opzetten.
Sorry dat ik zo uitweid. Ik wilde vooral aangeven dat ik je gevoel herken van het moeite hebben met jezelf en zo
Ik denk dat ik morgen maar even de tijd ga nemen om weer iets meer na te denken over een dagplanning. Ik merk dat ik dat helemaal kwijt ben. Ik weet niet precies wanneer ik dat heb losgelaten of uit het oog verloren ben. In sommige opzichten is mijn geheugen ook een zeef.
Lezen kan ik godzijdank wel. Niet lang achter elkaar, maar kon kon sowieso nooit uren lezen.
Ik moet er echt weer aan denken om die rustmomenten veel bewuster in te zetten. Na inspannende activiteiten lukt het meestal wel, maar vergeet het dan ook weleens. Maar ook gewoon gedurende de dag. Mediteren schiet er ook bij in, terwijl dat juist zo goed is om met regelmaat te doen. Enfin, een van de doelen voor morgen.
Kun jij wel naar luisterboeken luisteren? (Mocht je boeken missen, en lezen lukt nog niet...)
@gun; wat fijn dat je al zo aan het reïntegreren bent. Wel oppassen dat je niet over je grenzen gaat, hé?
Het andere stuk dat je schrijft, over het gemis aan een soort liefde, of dat eenzame gevoel, herken ik heel erg. Ik heb nooit een grote vriendenkring gehad, maar wat losse vrienden. Een aantal wonen nog steeds in de stad waar ik woonde, en die zie ik als ik in Nederland ben. Ik zie die paar dagen maar als een soort sociale overdosis, want alle dagen zitten dan vol met sociale afspraken.
Mijn band met mijn familie is ook erg beperkt. Met mijn vader heb ik goed contact, maar mijn moeder is een van de (vele) redenen die mijn burn-out heeft mede-veroorzaakt. Binnen mijn familie zijn de relaties heel oppervlakkig, en ze zijn erg veroordelend. Ik ben altijd een enorme buitenstaander geweest en men heeft mij altijd al raar gevonden. Dat is prima. Want het stelt me in staat mijn eigen weg te gaan, maar iets meer betrokkenheid of liefde was fijn geweest.
Mijn vader weet van mijn burn-out, en vraagt af en toe hoe het gaat. Ik heb het mijn oma ook verteld, maar die is het inmiddels vergeten. Er is veel gebeurd natuurlijk, maar ergens heb ik ook de indruk dat ze niet begrijpt wat het is. Terwijl ik heb aangegeven dat het wel een jaar kan duren.
Het blijft iets lastigs, hé? Je wilt open zijn over hoe je je voelt en hoe het met je gaat, maar soms lijkt het wel of de buitenwereld alleen het leuke verhaaltje wil horen. Na twee keer ‘het gaat niet zo goed’ zijn ze er klaar mee. En soms wil je zelf ook liever een andere plaat opzetten.
Sorry dat ik zo uitweid. Ik wilde vooral aangeven dat ik je gevoel herken van het moeite hebben met jezelf en zo
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
woensdag 6 november 2019 om 06:55
Hier weer even een kleine update van mij:
Inmiddels ben ik weer 40 uur aan het werk. De ene dag gaat dat beter dan de andere. Ik probeer wel steeds mijn grenzen aan te geven en 1 ding tegelijk te doen, maar soms is het gewoon zo druk, dat dat echt heel erg moeilijk is. Gister bijvoorbeeld; er kwam geen eind aan het werk, alle collega's waren een beetje gestresseerd (en ook moe door een personeelsuitje de avond ervoor).
Dan merk ik dat ik ook echt de druk weer voel, wordt er zenuwachtig van en toen ik iemand moest bellen en die was ook nog niet echt behulpzaam, ging ik ook tekeer tegen diegene....
Daardoor ook vannacht weer slecht geslapen. Ik kon het niet van me af zetten....
Sorry dat ik niet reageer op alle reacties. Heb niet alles gelezen en nu helaas ook even geen tijd om dat nu te doen.....
Inmiddels ben ik weer 40 uur aan het werk. De ene dag gaat dat beter dan de andere. Ik probeer wel steeds mijn grenzen aan te geven en 1 ding tegelijk te doen, maar soms is het gewoon zo druk, dat dat echt heel erg moeilijk is. Gister bijvoorbeeld; er kwam geen eind aan het werk, alle collega's waren een beetje gestresseerd (en ook moe door een personeelsuitje de avond ervoor).
Dan merk ik dat ik ook echt de druk weer voel, wordt er zenuwachtig van en toen ik iemand moest bellen en die was ook nog niet echt behulpzaam, ging ik ook tekeer tegen diegene....
Daardoor ook vannacht weer slecht geslapen. Ik kon het niet van me af zetten....
Sorry dat ik niet reageer op alle reacties. Heb niet alles gelezen en nu helaas ook even geen tijd om dat nu te doen.....
woensdag 6 november 2019 om 08:36
@gun: het is alleen maar goed om je gevoel te uiten en je kwetsbaar op te stellen, ook naar je baas toe. Zo kunnen anderen ook meer met je meedenken en meevoelen is mijn ervaring, als jij je altijd maar sterk houdt denkt de buitenwereld al gauw dat het weer goed met je gaat en weer de `oude` bent terwijl dat helemaal niet het geval is.
Wat betreft het hebben van veel vrienden en familie heb ik dit ook niet hoor. Mijn vrienden kan ik ook op 1 hand tellen maar dat vind ik niet erg, door de jaren heen zijn er steeds minder mensen in mijn leven gebleven en nu heb ik alleen de echte goede nog over. Mensen waar ik echt op kan bouwen en die me niet in de steek laten, dat is mij meer waard dan een grote groep vrienden waar je toch eigenlijk niks aan hebt.
@itismee: het blijft een lastig iets hè die grenzen aangeven en bewaken.. is voor mij ook een van de lastigste dingen om te doen. In hoeveel tijd ben jij weer opgebouwd tot 40 uur?
Ik ben gisteren bij de fysio geweest en hij heeft mijn nek en rug losgemaakt, en wát een verademing. Ik voel me weer een stuk losser en merk nu ook pas hoe vast alles eigenlijk zat, het voelt weer heerlijk om wat losser te kunnen bewegen
Wat betreft het hebben van veel vrienden en familie heb ik dit ook niet hoor. Mijn vrienden kan ik ook op 1 hand tellen maar dat vind ik niet erg, door de jaren heen zijn er steeds minder mensen in mijn leven gebleven en nu heb ik alleen de echte goede nog over. Mensen waar ik echt op kan bouwen en die me niet in de steek laten, dat is mij meer waard dan een grote groep vrienden waar je toch eigenlijk niks aan hebt.
@itismee: het blijft een lastig iets hè die grenzen aangeven en bewaken.. is voor mij ook een van de lastigste dingen om te doen. In hoeveel tijd ben jij weer opgebouwd tot 40 uur?
Ik ben gisteren bij de fysio geweest en hij heeft mijn nek en rug losgemaakt, en wát een verademing. Ik voel me weer een stuk losser en merk nu ook pas hoe vast alles eigenlijk zat, het voelt weer heerlijk om wat losser te kunnen bewegen
woensdag 6 november 2019 om 10:18
@Fudge: haha, jaaaa, heerlijk hé!! Mijn nek begint al weer een klein beetje vast te raken.
Ik overweeg om in de tussentijd 1 of 2 keer een rug/schouder/nek massage te boeken bij een gewone masseur. Heeft iemand daar ervaring mee? Ik ben twee keer bij een gewone masseur geweest voor een uitgebreide massage, maar ik had er helemaal niks mee. (als mijn man het -veel minder professioneel- doet, vind ik het vele malen fijner en ontspannender).
Maar misschien dat ik kan vragen om het goed los te kneden, in plaats van een onspanningsmassage?
Ik overweeg om in de tussentijd 1 of 2 keer een rug/schouder/nek massage te boeken bij een gewone masseur. Heeft iemand daar ervaring mee? Ik ben twee keer bij een gewone masseur geweest voor een uitgebreide massage, maar ik had er helemaal niks mee. (als mijn man het -veel minder professioneel- doet, vind ik het vele malen fijner en ontspannender).
Maar misschien dat ik kan vragen om het goed los te kneden, in plaats van een onspanningsmassage?
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
woensdag 6 november 2019 om 13:23
@twinkelrainbowstar
Bedankt voor je reactie. Het doet me goed als je de tijd voor me neemt om te reageren. Het blijft inderdaad lastig. Hoe je het omschrijft herken ik namelijk heel erg. Heel vervelend dat je moeder een rol speelt in je burn-out. Ik denk dat wij veel gelijkenissen hebben op dat vlak. Het doet me ook emotioneel veel om het te lezen.
Over de massage's; een normale ontspanningsmassage werkt vaak niet in ons geval. Dat komt omdat de spieren van ons enorm verstijfd zijn. Een ontspanningsmassage is te soft om dat los te krijgen. Een sportmassage daarentegen word hardhandige aangepakt maar zorgt er wel voor dat het resultaat beter is. Misschien moet je daar even over informeren.
@fudgebrownie
Echte vrienden heb ik niet meer naar mijn idee. Meer kennissen waarmee ik af en toe wat leuks mee doe. Ik begin mezelf steeds meer een loner te voelen.
Wat betreft de "oude" zijn is wat mensen inderdaad denken. Omdat ze me zien lachen, dingen zien ondernemen maar vaak vertel ik ze wel dat ik me niet goed voel. Alleen is dit zo onbegrijpelijk voor de mens die ons probleem niet kent en dat frustreert me soms.
@itsmee
Knap van je dat je alweer op 40 uur zit. Heb je dit rustig aan opgebouwd? en doe je nog iets naast je werk? bijvoorbeeld sporten, kids? of een hobby?
Bedankt voor je reactie. Het doet me goed als je de tijd voor me neemt om te reageren. Het blijft inderdaad lastig. Hoe je het omschrijft herken ik namelijk heel erg. Heel vervelend dat je moeder een rol speelt in je burn-out. Ik denk dat wij veel gelijkenissen hebben op dat vlak. Het doet me ook emotioneel veel om het te lezen.
Over de massage's; een normale ontspanningsmassage werkt vaak niet in ons geval. Dat komt omdat de spieren van ons enorm verstijfd zijn. Een ontspanningsmassage is te soft om dat los te krijgen. Een sportmassage daarentegen word hardhandige aangepakt maar zorgt er wel voor dat het resultaat beter is. Misschien moet je daar even over informeren.
@fudgebrownie
Echte vrienden heb ik niet meer naar mijn idee. Meer kennissen waarmee ik af en toe wat leuks mee doe. Ik begin mezelf steeds meer een loner te voelen.
Wat betreft de "oude" zijn is wat mensen inderdaad denken. Omdat ze me zien lachen, dingen zien ondernemen maar vaak vertel ik ze wel dat ik me niet goed voel. Alleen is dit zo onbegrijpelijk voor de mens die ons probleem niet kent en dat frustreert me soms.
@itsmee
Knap van je dat je alweer op 40 uur zit. Heb je dit rustig aan opgebouwd? en doe je nog iets naast je werk? bijvoorbeeld sporten, kids? of een hobby?
woensdag 6 november 2019 om 16:20
Hallo allemaal!!!
Gun wat super weer van je te horen!! Fijn dat het beter met je gaat en super naar dat je je eigenlijk best eenzaam voelt.... Heb je er ook wel eens over nagedacht wat je precies mist? Je geeft jezelf al een hele hoop vragen en dat het een geworstel is begrijp ik. Maar als ik nu vraag wat zou je het liefst willen wat is dan het antwoord wat er al eerste in je op komt? Ik heb nog wel familie ook die om mij geven. Mijn moeder leeft niet meer en mijn vader leunt meer op ons (mijn zus en mij). Mijn vader is nog helder van geest en fysiek ook prima in orde en soms zou ik willen dat ik een vader had waar ik even kind bij kon zijn maar dat is niet zo. Soms hebben we een ideaalbeeld voor ogen wat soms gewoon niet zal worden. Maar wat doe jij zelf er aan om misschien een vertrouwensband met iemand te krijgen. Dat je je kwetsbaar opstelt naar je baas is goed maar misschien heb je wel een buurman die heel graag naar je wil luisteren wil die misschien op zaterdagmiddag zegt kom we doen even een biertje, dat is gewoon een voorbeeld he. We roepen veel dat we weinig vrienden hebben maar wat doen we er zelf aan, hoe stel je je op, zie je de wereld en de mensen om je heen? Maak je een praatje met het meisje achter de kassa of met de man die folders rondbrengt terwijl jij de bladeren in de tuin harkt, bel je de collega die ziek is om eens langs te gaan? Al die dingen zorgen al dat je minder eenzaam kunt voelen. Het zijn kleine dingen die een ander gelukkig kunnen maken maar ook jijzelf. Natuurlijk echte vrienden zijn fijn maar er is meer.
Gun wat super weer van je te horen!! Fijn dat het beter met je gaat en super naar dat je je eigenlijk best eenzaam voelt.... Heb je er ook wel eens over nagedacht wat je precies mist? Je geeft jezelf al een hele hoop vragen en dat het een geworstel is begrijp ik. Maar als ik nu vraag wat zou je het liefst willen wat is dan het antwoord wat er al eerste in je op komt? Ik heb nog wel familie ook die om mij geven. Mijn moeder leeft niet meer en mijn vader leunt meer op ons (mijn zus en mij). Mijn vader is nog helder van geest en fysiek ook prima in orde en soms zou ik willen dat ik een vader had waar ik even kind bij kon zijn maar dat is niet zo. Soms hebben we een ideaalbeeld voor ogen wat soms gewoon niet zal worden. Maar wat doe jij zelf er aan om misschien een vertrouwensband met iemand te krijgen. Dat je je kwetsbaar opstelt naar je baas is goed maar misschien heb je wel een buurman die heel graag naar je wil luisteren wil die misschien op zaterdagmiddag zegt kom we doen even een biertje, dat is gewoon een voorbeeld he. We roepen veel dat we weinig vrienden hebben maar wat doen we er zelf aan, hoe stel je je op, zie je de wereld en de mensen om je heen? Maak je een praatje met het meisje achter de kassa of met de man die folders rondbrengt terwijl jij de bladeren in de tuin harkt, bel je de collega die ziek is om eens langs te gaan? Al die dingen zorgen al dat je minder eenzaam kunt voelen. Het zijn kleine dingen die een ander gelukkig kunnen maken maar ook jijzelf. Natuurlijk echte vrienden zijn fijn maar er is meer.
woensdag 6 november 2019 om 16:23
Ik stond vanmorgen onder de douche ontzettend na te denken. Dat doe ik vrijwel altijd, maar dit keer was het erg effectief.
Misschien aangewakkerd door wat jij schreef @Gun
En ook omdat ik gister een artikel las over dat je het kernprobleem moet vinden van je burn-out. En dat het vaak iets diepers is dan alleen teveel werken, etc.
Ik geloof dat ik mijn kernprobleem gevonden heb. En dat geeft een enorme verlichting op dit moment. Ik weet niet of het blijvend is. Ik zie opeens welk onderliggend patroon er continu onder zit. Totaal onbewust.
Zonder er uitgebreid over te typen (wil ik best, maar houd het even kort voor de leesbaarheid); ik heb van kinds af aan geleerd om niet te klagen, sterk te zijn en door te zetten. Iedereen die zwak was, daar werd negatief over gesproken door mijn moeder. “Wat een aansteller, die blijft thuis van dr werk omdat ze ziek is.” Dat soort dingen. En denken dat ik het zwaar had haalde ik wel uit m’n hoofd, omdat m’n moeder meer dan geregeld zichzelf prees om haar doorzettingsvermogen. “Ik werk toch ook door, terwijl ik ziek ben.” Enz.
Dat, plus dat ik altijd heb geprobeerd haar te pleasen. Ik probeerde me altijd te gedragen, zoals zij dat goed vond, in de hoop dat ze me zag staan. Ik kan er gewoon niet bij dat ik dat nú pas inzie. Ik zag mezelf totaal niet als pleaser. Maar goed, die voorwaardelijke aandacht of liefde kwam er zelden en de laatste maanden is me erg duidelijk geworden dat ik het bij het rechte eind heb wat betreft haar persoonlijkheid.
Nu pas zie ik dat mijn gedachtes als; is het nou al over? Dat uitrusten heeft toch lang genoeg geduurd? Kan ik weer wat nuttigs gaan doen? allemaal voortkomen uit die twee dingen.
En ik kon mezelf vanmorgen pas voor het eerst echt oprecht toestaan en zeggen dat het heel erg logisch is dat ik ben omgevallen, na al die enorm grote veranderingen in amper een jaar tijd. Natuurlijk ben ik niet in een paar weken of maanden beter. En het enige wat ik kan doen is mezelf en de situatie erkennen en het oké vinden om rust te houden.
Gek hoor, zo’n eureka-moment...
Misschien aangewakkerd door wat jij schreef @Gun
En ook omdat ik gister een artikel las over dat je het kernprobleem moet vinden van je burn-out. En dat het vaak iets diepers is dan alleen teveel werken, etc.
Ik geloof dat ik mijn kernprobleem gevonden heb. En dat geeft een enorme verlichting op dit moment. Ik weet niet of het blijvend is. Ik zie opeens welk onderliggend patroon er continu onder zit. Totaal onbewust.
Zonder er uitgebreid over te typen (wil ik best, maar houd het even kort voor de leesbaarheid); ik heb van kinds af aan geleerd om niet te klagen, sterk te zijn en door te zetten. Iedereen die zwak was, daar werd negatief over gesproken door mijn moeder. “Wat een aansteller, die blijft thuis van dr werk omdat ze ziek is.” Dat soort dingen. En denken dat ik het zwaar had haalde ik wel uit m’n hoofd, omdat m’n moeder meer dan geregeld zichzelf prees om haar doorzettingsvermogen. “Ik werk toch ook door, terwijl ik ziek ben.” Enz.
Dat, plus dat ik altijd heb geprobeerd haar te pleasen. Ik probeerde me altijd te gedragen, zoals zij dat goed vond, in de hoop dat ze me zag staan. Ik kan er gewoon niet bij dat ik dat nú pas inzie. Ik zag mezelf totaal niet als pleaser. Maar goed, die voorwaardelijke aandacht of liefde kwam er zelden en de laatste maanden is me erg duidelijk geworden dat ik het bij het rechte eind heb wat betreft haar persoonlijkheid.
Nu pas zie ik dat mijn gedachtes als; is het nou al over? Dat uitrusten heeft toch lang genoeg geduurd? Kan ik weer wat nuttigs gaan doen? allemaal voortkomen uit die twee dingen.
En ik kon mezelf vanmorgen pas voor het eerst echt oprecht toestaan en zeggen dat het heel erg logisch is dat ik ben omgevallen, na al die enorm grote veranderingen in amper een jaar tijd. Natuurlijk ben ik niet in een paar weken of maanden beter. En het enige wat ik kan doen is mezelf en de situatie erkennen en het oké vinden om rust te houden.
Gek hoor, zo’n eureka-moment...
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
woensdag 6 november 2019 om 16:26
Mijn zoon reist voor zijn studie met het OV. En hij zegt ook dat iedereen met oortjes in zit muziek te luisteren of op zijn telefoon zit. Eigenlijk is dat toch een verarming? Ik heb in mijn jonge jaren heel veel met het OV gereisd en ik herinner me toch echt dat je soms hele leuke gesprekken met mensen had die je helemaal niet kende. Hooguit dat iemand een boek of tijdschrift las maar er was meer contact.
woensdag 6 november 2019 om 21:20
Ja, iedereen zit met oortjes in of een koptelefoon op. En allemaal scrollen en dingen liken.
Ik gebruik tegenwoordig ook een koptelefoon, omdat ik de vele geluiden niet meer trek. Ik denk dat meer mensen daar last van hebben. Omdat alles zo druk en veeleisend is tegenwoordig. Misschien, als we iets rustiger zouden leven (als in; minder prikkels) zoals vroeger, dan zouden die oortjes ook minder nodig zijn? Maar ik weet het niet, hoor, ik roep ook maar wat.
@take-a-break; ik weet deels uit wat voor gezin zij komt. Ik weet dat zij een moeizame relatie heeft met haar moeder, mijn oma. Maar hoe en wat weet ik niet precies. Het zou een verklaring kunnen zijn waarom ze die narcistische persoonlijkheid ontwikkeld heeft. Naar het schijnt gebeurt dit meestal in je vroege levensjaren. Ik heb het op honderd manieren geprobeerd goed te praten, te verklaren, alles. Maar het heeft geen zin, omdat dit soort mensen niet te vergelijken zijn met normale mensen.
Het gaat te ver om hier nu dieper op in te gaan, en dat wil ik ook niet. Het is iets heel complex, met verstrekkende gevolgen. Ik ben blij dat ik tot bepaalde inzichten ben gekomen, een tijdje geleden al, en nu nog meer in dit verband. Hier kan en moet ik zelf mee aan de slag.
Ik gebruik tegenwoordig ook een koptelefoon, omdat ik de vele geluiden niet meer trek. Ik denk dat meer mensen daar last van hebben. Omdat alles zo druk en veeleisend is tegenwoordig. Misschien, als we iets rustiger zouden leven (als in; minder prikkels) zoals vroeger, dan zouden die oortjes ook minder nodig zijn? Maar ik weet het niet, hoor, ik roep ook maar wat.
@take-a-break; ik weet deels uit wat voor gezin zij komt. Ik weet dat zij een moeizame relatie heeft met haar moeder, mijn oma. Maar hoe en wat weet ik niet precies. Het zou een verklaring kunnen zijn waarom ze die narcistische persoonlijkheid ontwikkeld heeft. Naar het schijnt gebeurt dit meestal in je vroege levensjaren. Ik heb het op honderd manieren geprobeerd goed te praten, te verklaren, alles. Maar het heeft geen zin, omdat dit soort mensen niet te vergelijken zijn met normale mensen.
Het gaat te ver om hier nu dieper op in te gaan, en dat wil ik ook niet. Het is iets heel complex, met verstrekkende gevolgen. Ik ben blij dat ik tot bepaalde inzichten ben gekomen, een tijdje geleden al, en nu nog meer in dit verband. Hier kan en moet ik zelf mee aan de slag.
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
woensdag 6 november 2019 om 23:18
@take-a- break
Wat ik mis? Ik denk een vader. Iemand die me leerde dingen aan te pakken als man.. die me leerde scheren of me leerde vertrouwen te hebben in mezelf. Ik zei altijd dat mijn moeder me vader en moeder tegelijkertijd was.. maar nu ik volwassen ben weet ik hoe belangrijk je beide ouders eigenlijk zijn. Ik zou ook graag een stabielere basis vanuit huis willen hebben. Een huis zonder zorgen en problemen. Ik snap ook dat het nu lijkt alsof ik een ideaal beeld heb maar dat is niet zo... Een gelukkig gezin dat had ik graag gewild want het leven dat mijn moeder heeft geleefd voor mij en nu nog steeds als mantelzorger voor me stiefvader en mijn onhandelbare adhd/autistische broertje doet mij vaak veel verdriet.
Ik ben mijn eigen weg ingeslagen al vanaf mijn 16de en heb het er altijd goed en verstandig vanaf gebracht. Ik heb een geweldige vriendin, ik heb een goeie baan, ik heb alles altijd zelf geregeld, geleerd en betaald in mijn leven. Hier ben ik trots op! maar ik ben ook mezelf voorbij gelopen.. altijd maar knallen, doorzetten, kop vooruit, doelen stellen etc. Ik wil wat maken van mijn leven omdat ik een enorm verantwoordelijkheidsgevoel heb tegenover mijn moeder.
Wat doe ik er zelf aan? Ik sluit mijzelf niet op. Ik ben sociaal en kan met veel mensen omgaan. Ik voetbal nog altijd, ik ga naar de sportschool, ik werk, ik ga opstap. Maar wie staat er nou echt erom te springen om mijn kwetsbaarheid te zien? En te begrijpen? Meerendeel van de mensen kan het niet aanhoren. Waarom schrijf ik hier op dit forum? Waarom schrijf jij op dit forum? Omdat we het allemaal snappen en begrijpen denk ik.
@twinkelrainbowstar
Wat fijn dat je een eureka moment had en dat je nu beseft dat het al die tijd niet aan jezelf had gelegen en nu ook toestaat dat je “ziek” mag zijn. Fijn om te horen.
De burn-out is bij mij ook niet alleen ontstaan door het werken maar veel diepere en meer problemen die o.a. Hierboven staan. Ik kan nog veel meer vertellen maar dat word ook wat teveel
Ook herken ik het stuk van “Pleasen”. Daar worstel ik zelf ook mee. Hierdoor zet ik mezelf vaak op plaats 2 en dat hoort niet.
Wat ik mis? Ik denk een vader. Iemand die me leerde dingen aan te pakken als man.. die me leerde scheren of me leerde vertrouwen te hebben in mezelf. Ik zei altijd dat mijn moeder me vader en moeder tegelijkertijd was.. maar nu ik volwassen ben weet ik hoe belangrijk je beide ouders eigenlijk zijn. Ik zou ook graag een stabielere basis vanuit huis willen hebben. Een huis zonder zorgen en problemen. Ik snap ook dat het nu lijkt alsof ik een ideaal beeld heb maar dat is niet zo... Een gelukkig gezin dat had ik graag gewild want het leven dat mijn moeder heeft geleefd voor mij en nu nog steeds als mantelzorger voor me stiefvader en mijn onhandelbare adhd/autistische broertje doet mij vaak veel verdriet.
Ik ben mijn eigen weg ingeslagen al vanaf mijn 16de en heb het er altijd goed en verstandig vanaf gebracht. Ik heb een geweldige vriendin, ik heb een goeie baan, ik heb alles altijd zelf geregeld, geleerd en betaald in mijn leven. Hier ben ik trots op! maar ik ben ook mezelf voorbij gelopen.. altijd maar knallen, doorzetten, kop vooruit, doelen stellen etc. Ik wil wat maken van mijn leven omdat ik een enorm verantwoordelijkheidsgevoel heb tegenover mijn moeder.
Wat doe ik er zelf aan? Ik sluit mijzelf niet op. Ik ben sociaal en kan met veel mensen omgaan. Ik voetbal nog altijd, ik ga naar de sportschool, ik werk, ik ga opstap. Maar wie staat er nou echt erom te springen om mijn kwetsbaarheid te zien? En te begrijpen? Meerendeel van de mensen kan het niet aanhoren. Waarom schrijf ik hier op dit forum? Waarom schrijf jij op dit forum? Omdat we het allemaal snappen en begrijpen denk ik.
@twinkelrainbowstar
Wat fijn dat je een eureka moment had en dat je nu beseft dat het al die tijd niet aan jezelf had gelegen en nu ook toestaat dat je “ziek” mag zijn. Fijn om te horen.
De burn-out is bij mij ook niet alleen ontstaan door het werken maar veel diepere en meer problemen die o.a. Hierboven staan. Ik kan nog veel meer vertellen maar dat word ook wat teveel
Ook herken ik het stuk van “Pleasen”. Daar worstel ik zelf ook mee. Hierdoor zet ik mezelf vaak op plaats 2 en dat hoort niet.
donderdag 7 november 2019 om 08:18
@Gun; ik zou je echt heel graag een knuffel willen geven!
Ik vind het heel goed van je dat je zelf inziet hoe jouw gedrag ontstaan is. Hopelijk kun je daarin enigszins veranderen, om het voor jezelf makkelijker te maken. Mja, dat is meteen het moeilijkste van alles...
Gelukkig heb je een fijne vriendin en leuke activiteiten om te doen. Ik snap heel goed wat je zegt. Meestal zitten mensen niet op andermans problemen te wachten. Althans zo voel ik dat ook vaak. Daarom is dit forum zo fijn ja
En tegelijkertijd hoop ik dat je de andere sociale contacten wel kunt waarderen om wat ze zijn. Misschien hebben we soms iets te hoge verwachtingen van anderen ook... niet alleen van onszelf. Maar ik snap je gevoel hele goed.
Ik krijg eind december een spannende vuurproef. Twee vrienden komen een paar dagen logeren rond de jaarwisseling. Super, supregaaf dat ze komen. Maar ik voel ook meteen een angst in m’n lijf, omdat het vorige keer o.a. Ook mis ging door het vele bezoek (en hoe ik daar mee omga). Ik moet die dagen heel goed naar mezelf gaan luisteren en aangeven waar ik behoefte aan heb. En het ook gewoon zeggen. Als ik even alleen thuis wil zijn bijvoorbeeld, kan ik op zich best vragen of ze even met z’n drieën iets leuks willen gaan doen... zo raar is dat niet (toch...?) het voelt heel onwennig om zoiets te zeggen.
Gelukkig zijn het lieve mensen en ze komen samen, dus dan hebben ze ook elkaar nog en voel ik me minder verantwoordelijk voor alle aandacht en zo.
Het ís ook gewoon al bijna kerst hé jongens.... hoe is het mogelijk!
Ik vind het heel goed van je dat je zelf inziet hoe jouw gedrag ontstaan is. Hopelijk kun je daarin enigszins veranderen, om het voor jezelf makkelijker te maken. Mja, dat is meteen het moeilijkste van alles...
Gelukkig heb je een fijne vriendin en leuke activiteiten om te doen. Ik snap heel goed wat je zegt. Meestal zitten mensen niet op andermans problemen te wachten. Althans zo voel ik dat ook vaak. Daarom is dit forum zo fijn ja
En tegelijkertijd hoop ik dat je de andere sociale contacten wel kunt waarderen om wat ze zijn. Misschien hebben we soms iets te hoge verwachtingen van anderen ook... niet alleen van onszelf. Maar ik snap je gevoel hele goed.
Ik krijg eind december een spannende vuurproef. Twee vrienden komen een paar dagen logeren rond de jaarwisseling. Super, supregaaf dat ze komen. Maar ik voel ook meteen een angst in m’n lijf, omdat het vorige keer o.a. Ook mis ging door het vele bezoek (en hoe ik daar mee omga). Ik moet die dagen heel goed naar mezelf gaan luisteren en aangeven waar ik behoefte aan heb. En het ook gewoon zeggen. Als ik even alleen thuis wil zijn bijvoorbeeld, kan ik op zich best vragen of ze even met z’n drieën iets leuks willen gaan doen... zo raar is dat niet (toch...?) het voelt heel onwennig om zoiets te zeggen.
Gelukkig zijn het lieve mensen en ze komen samen, dus dan hebben ze ook elkaar nog en voel ik me minder verantwoordelijk voor alle aandacht en zo.
Het ís ook gewoon al bijna kerst hé jongens.... hoe is het mogelijk!
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
donderdag 7 november 2019 om 08:42
@twinkel: dat please-gedrag herken ik ook heel erg, alleen doe ik dit niet bij 1 specifieke persoon maar probeer ik iedereen altijd te pleasen. Ik wilde altijd het liefste door iedereen leuk en aardig gevonden worden door constant op mijn tenen te lopen en niet te luisteren naar mijn eigen gevoel. Hier ben ik tijdens de therapie achtergekomen, ik heb hiervoor goede handvaten en die helpen me tot nu toe heel erg goed. Al moet ik wel zeggen dat het voor mij nog steeds heel erg wennen is om voor mezelf op te komen en niet meer bang te zijn voor de reactie van anderen. Maar het heeft een hele positieve uitwerking op mezelf heb ik gemerkt, als ik assertief ben voel ik me daarna veel beter en opgelucht.
@gun: als ik jouw verhaal hoor lijkt me dat ook heel moeilijk. Probeer vooral de dingen te koesteren die je wel gelukkig maken en dat je toch terug kunt vallen op je vriendin. Je kwetsbaarheid hoef je ook zeker niet aan iedereen te tonen, alleen doen waar jij je prettig bij voelt. Heb je je toevallig al eens verdiept in EMDR therapie? Een vriendin van mij heeft een soortgelijk verleden als dat van jou en EMDR heeft haar toen geholpen om de scherpe kantjes van haar verleden af te halen, ze heeft het hierdoor beter een plaats kunnen geven. Ik weet niet of het iets voor jou zou zijn en ik wil je absoluut niets aanpraten maar misschien zou het je kunnen helpen.
Ik heb zometeen een afspraak bij de osteopaat, ben benieuwd of dat me iets gaat opleveren.
@gun: als ik jouw verhaal hoor lijkt me dat ook heel moeilijk. Probeer vooral de dingen te koesteren die je wel gelukkig maken en dat je toch terug kunt vallen op je vriendin. Je kwetsbaarheid hoef je ook zeker niet aan iedereen te tonen, alleen doen waar jij je prettig bij voelt. Heb je je toevallig al eens verdiept in EMDR therapie? Een vriendin van mij heeft een soortgelijk verleden als dat van jou en EMDR heeft haar toen geholpen om de scherpe kantjes van haar verleden af te halen, ze heeft het hierdoor beter een plaats kunnen geven. Ik weet niet of het iets voor jou zou zijn en ik wil je absoluut niets aanpraten maar misschien zou het je kunnen helpen.
Ik heb zometeen een afspraak bij de osteopaat, ben benieuwd of dat me iets gaat opleveren.
donderdag 7 november 2019 om 10:29
@Fudge: Wat voor handvaten heb je daarvoor gekregen? Ik denk dat ik er wel een paar kan gebruiken 
Ben benieuwd hoe de osteopaat bevalt. Ik ben er vroeger eens geweest voor m’n nek, dat hielp wel!
Ik heb je trouwens een pb gestuurd
Ben benieuwd hoe de osteopaat bevalt. Ik ben er vroeger eens geweest voor m’n nek, dat hielp wel!
Ik heb je trouwens een pb gestuurd
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
donderdag 7 november 2019 om 13:17
Gun je mag zeker supertrots op jezelf zijn! En ik begrijp heel goed dat je een vaderfiguur hebt gemist en nu nog mist, iemand aan wie je je kunt spiegelen. Ik bedoel met een ideaal beeld ook zeker niet dat het een onrealistisch beeld is maar ook al had je een vader in je leven gehad dan nog is het niet gezegd dat jij die band met hem zou hebben die je hier beschrijft, dat wil ik er meer mee zeggen.
Mijn ideaalbeeld was een fijn gezin, samen oud worden met de man van mijn kinderen, een fijne vader voor de kinderen. Dit beeld is niet geworden, gescheiden en een echt betrokken vader hebben ze ook niet. Dat geven mijn kinderen ook aan met name de oudste. Dat heeft mij pijn gedaan en nu nog steeds wel maar acceptatie is het grote woord wat alleen kan helpen, ik kan er niets aan veranderen. Ik ben de moeder voor die ik wil en kan zijn, mijn vriend is hun maat die de mannendingen regelmatig met ze doet en hun vader is zoals hij is, hij geeft wel om ze maar is geen ondernemende vader en kan wat meer verantwoordelijkheid tonen. Daar kan ik boos en gefrustreerd om zijn of verdrietig maar het helpt me niet! IK kan het accepteren dat is alles en dat is soms verschrikkelijk moeilijk maar het enige wat mij helpt in mijn herstel!! Mijn jeugd was goed maar ook niet geheel zorgeloos, mijn zus had faalangst en neigde naar anorexia daar ging veel aandacht en zorg naar toe. Dat speelde in mijn puberjaren en tja ik verdiende misschien wel wat meer aandacht maar ik begrijp ook volkomen dat mijn ouders zorgen hadden. Gun ik wil niet de therapeut uithangen en dat kan en ben ik ook niet maar heb best wel levenservaring door mijn, leeftijd, eigen ervaringen en vanuit mijn werk en echt probeer het te accepteren.
En wat betreft hier schrijven daar hebben we verschillende ervaringen mee. IK ben heel open over wat ik heb en hoe het de afgelopen maanden was en ik ondervind ontzettend veel begrip en hoor veel ervaringsverhalen. Waarom ik hier schrijf... de eerste tijd sprak ik geen mensen simpelweg omdat ik de straat niet op durfde. En daarom was het forum wel heel fijn. Nu ken ik jullie en is het gewoon fijn om te horen hoe het met iedereen gaat en wat jullie ervaren. Van je af kunnen schrijven op de momenten dat er even niemand is.
Twinkle dat gaat vast wel goedkomen met het bezoek. Misschien proberen om het gewoon op je af te laten komen zonder dat je denkt wat als.... Als het vrienden zijn dan weten ze vast van je situatie dan kun je op dat moment altijd bedenken wat goed voor je is als het even niet gaat. Zoals mijn moeder zei...Tob niet, het komt toch anders!!
Mijn ideaalbeeld was een fijn gezin, samen oud worden met de man van mijn kinderen, een fijne vader voor de kinderen. Dit beeld is niet geworden, gescheiden en een echt betrokken vader hebben ze ook niet. Dat geven mijn kinderen ook aan met name de oudste. Dat heeft mij pijn gedaan en nu nog steeds wel maar acceptatie is het grote woord wat alleen kan helpen, ik kan er niets aan veranderen. Ik ben de moeder voor die ik wil en kan zijn, mijn vriend is hun maat die de mannendingen regelmatig met ze doet en hun vader is zoals hij is, hij geeft wel om ze maar is geen ondernemende vader en kan wat meer verantwoordelijkheid tonen. Daar kan ik boos en gefrustreerd om zijn of verdrietig maar het helpt me niet! IK kan het accepteren dat is alles en dat is soms verschrikkelijk moeilijk maar het enige wat mij helpt in mijn herstel!! Mijn jeugd was goed maar ook niet geheel zorgeloos, mijn zus had faalangst en neigde naar anorexia daar ging veel aandacht en zorg naar toe. Dat speelde in mijn puberjaren en tja ik verdiende misschien wel wat meer aandacht maar ik begrijp ook volkomen dat mijn ouders zorgen hadden. Gun ik wil niet de therapeut uithangen en dat kan en ben ik ook niet maar heb best wel levenservaring door mijn, leeftijd, eigen ervaringen en vanuit mijn werk en echt probeer het te accepteren.
En wat betreft hier schrijven daar hebben we verschillende ervaringen mee. IK ben heel open over wat ik heb en hoe het de afgelopen maanden was en ik ondervind ontzettend veel begrip en hoor veel ervaringsverhalen. Waarom ik hier schrijf... de eerste tijd sprak ik geen mensen simpelweg omdat ik de straat niet op durfde. En daarom was het forum wel heel fijn. Nu ken ik jullie en is het gewoon fijn om te horen hoe het met iedereen gaat en wat jullie ervaren. Van je af kunnen schrijven op de momenten dat er even niemand is.
Twinkle dat gaat vast wel goedkomen met het bezoek. Misschien proberen om het gewoon op je af te laten komen zonder dat je denkt wat als.... Als het vrienden zijn dan weten ze vast van je situatie dan kun je op dat moment altijd bedenken wat goed voor je is als het even niet gaat. Zoals mijn moeder zei...Tob niet, het komt toch anders!!
donderdag 7 november 2019 om 13:53
Haha, dat is een goede en leuke uitspraak van jouw moeder. Ik kan het ook wel aardig loslaten nu. Het was even het nieuwe wat zorgde voor honderd gedachten en scenario’s.
Ik heb vooral met een van hen veel contact, en hij weet mijn situatie ook. Ik heb ook gewoon gezegd dat ik het heel leuk, maar ook een beetje spannend vind en dat ik dus moet oefenen met m’n grenzen. En hij zegt ook dat ik dat zeker moet doen, alles gewoon aangeven en uitspreken als er iets is. Sowieso zijn dit een van de meest relaxte mensen om te ontvangen.
Is het bij jullie ook zo grauw en donker buiten...? Heeft het bij jullie invloed op hoe je je voelt? (Of had je dat ook zonder burn-out?)
Ik gebruik vanaf oktober altijd een energielamp, zo’n blauw licht ding. Het helpt me om ‘s ochtend wat beter en ‘blijer’ wakker te worden.
Ik heb vooral met een van hen veel contact, en hij weet mijn situatie ook. Ik heb ook gewoon gezegd dat ik het heel leuk, maar ook een beetje spannend vind en dat ik dus moet oefenen met m’n grenzen. En hij zegt ook dat ik dat zeker moet doen, alles gewoon aangeven en uitspreken als er iets is. Sowieso zijn dit een van de meest relaxte mensen om te ontvangen.
Is het bij jullie ook zo grauw en donker buiten...? Heeft het bij jullie invloed op hoe je je voelt? (Of had je dat ook zonder burn-out?)
Ik gebruik vanaf oktober altijd een energielamp, zo’n blauw licht ding. Het helpt me om ‘s ochtend wat beter en ‘blijer’ wakker te worden.
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
vrijdag 8 november 2019 om 09:05
@twinkel: wat mij vooral geholpen heeft is vantevoren oefenen met de psycholoog (d.m.v. rollenspel), dit ben ik daarna langzaam in de praktijk gaan brengen. Op het begin lukte dit eigenlijk nog helemaal niet maar hoe meer ik het probeerde hoe beter het werd, dit ook omdat ik me steeds meer zelfverzekerd begon te voelen omdat de mensen niet reageerden zoals ik zou verwachten (ik verwacht altijd dat mensen negatief reageren maar er is gebleken dat vaak het tegendeel waar is). Wat mij ook heel erg geholpen heeft is niet alleen 'nee' zeggen maar ook je gevoelens daarbij uitleggen, waarom nee, waarom wil je dit niet, dan begrijpen mensen je ook vaak beter. Verder niet agressief worden (maar dat was ik toch al bijna nooit) en als mensen je niet (willen) begrijpen het niet persoonlijk nemen.
Van het donker en grauw weer heb ik trouwens minder last, ik vind het savonds altijd wel gezellig lekker de lampjes en kaarsjes aan. Ik ga wel normaal gesproken een paar keer naar de zonnebank in de herfst/winter, die vitamine D doet ook altijd goed.
Ik heb je trouwens een pb terug gestuurd
Bij de osteopaat ben ik tot hele nieuwr inzichten gekomen. Zij heeft mijn hele lichaam onderzocht en gevonden dat mijn spanningsklachten al in de buik beginnen, die loopt dan verder via mijn bekken naar de rug (die ook weer helemaal vast zat) en dan naar de nek. Dit zou dan ook heel goed de oorzaak kunnen zijn van mijn duizeligheid. Ze heeft me nu even kort behandeld en wat wat oefeningen meegegeven en volgende week moet ik weer terug.
Van het donker en grauw weer heb ik trouwens minder last, ik vind het savonds altijd wel gezellig lekker de lampjes en kaarsjes aan. Ik ga wel normaal gesproken een paar keer naar de zonnebank in de herfst/winter, die vitamine D doet ook altijd goed.
Ik heb je trouwens een pb terug gestuurd
Bij de osteopaat ben ik tot hele nieuwr inzichten gekomen. Zij heeft mijn hele lichaam onderzocht en gevonden dat mijn spanningsklachten al in de buik beginnen, die loopt dan verder via mijn bekken naar de rug (die ook weer helemaal vast zat) en dan naar de nek. Dit zou dan ook heel goed de oorzaak kunnen zijn van mijn duizeligheid. Ze heeft me nu even kort behandeld en wat wat oefeningen meegegeven en volgende week moet ik weer terug.
vrijdag 8 november 2019 om 09:19
@Fudge: Wow, wat fascinerend! Ik vind dat zo knap, dat ze dat kunnen voelen.
Masseert ze dan je buik, om op andere plekken ook spanning weg te halen?
Toen ik er eens naartoe ging,, bleek er een klein botje bij m’n heup niet helemaal goed te zitten, waardoor de rest van m’n rug en nek ook allemaal een beetje uit balans waren.
Ik ga toch eens kijken of osteopathie hier onder de reguliere zorg valt. Ik vermoed van niet. Zal wel net als in Nederland ‘alternatief’ zijn.
Ben benieuwd wat voor effect je gaat merken!
Masseert ze dan je buik, om op andere plekken ook spanning weg te halen?
Toen ik er eens naartoe ging,, bleek er een klein botje bij m’n heup niet helemaal goed te zitten, waardoor de rest van m’n rug en nek ook allemaal een beetje uit balans waren.
Ik ga toch eens kijken of osteopathie hier onder de reguliere zorg valt. Ik vermoed van niet. Zal wel net als in Nederland ‘alternatief’ zijn.
Ben benieuwd wat voor effect je gaat merken!
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
vrijdag 8 november 2019 om 15:27
Ja ze heeft inderdaad ook de buik gemasseerd, of eigenlijk was het meer de onderliggende organen die ze heeft aangepakt. Niet de meest prettige ervaring moet ik zegggen 
Gisteren heb ik er weinig last van ondervonden maar vandaag heb ik toch aardige spierpijn in de rug en nek.
Vervelend is dat hè dat het niet onder de reguliere zorg valt. De behandelingen vind ik vrij duur in verhouding tot wat je terug krijgt van de zorgverzekering.. Maar goed als het helpt heb ik dat geld er zeker voor over!
@binkie: wat jammer zeg! Is er een bepaald iets waardoor je dat gevoel krijgt?
Gisteren heb ik er weinig last van ondervonden maar vandaag heb ik toch aardige spierpijn in de rug en nek.
Vervelend is dat hè dat het niet onder de reguliere zorg valt. De behandelingen vind ik vrij duur in verhouding tot wat je terug krijgt van de zorgverzekering.. Maar goed als het helpt heb ik dat geld er zeker voor over!
@binkie: wat jammer zeg! Is er een bepaald iets waardoor je dat gevoel krijgt?
