Psyche
alle pijlers
Contact ouders verbreken
zondag 11 juli 2021 om 19:42
Na ongeveer een zeer instabiele relatie met mijn ouders gehad te hebben, en ook al meerdere 'rustpozen' ingelast te hebben, heb ik vandaag het contact met mijn ouders verbroken.
Er is geen specifieke gebeurtenis geweest die de druppel heeft doen overlopen, het is een optelsom.
Ik heb altijd het contact, hoe minimaal ook, gehouden; ook vanwege mijn dochter (zij is hun enige kleinkind). Maar ik kan het niet meer, het is op. Als ik ze gezien heb, ben ik er 3 weken lang van van slag. Mijn gezin gaat eronder lijden.
Mijn ouders begrijpen het niet, of willen het niet begrijpen. Al die keren dat ik geprobeerd heb om het gesprek aan te gaan, gaan ze direct in de verdediging. Ze hebben mij als kind en puber mentaal en emotioneel zo 'mishandeld', dat gevoel komt direct naar boven als ik ze zie/spreek.
Ik voel me momenteel nogal leeg, opgelucht, maar leeg. En schuldig.
Ik weet niet precies wat ik wil met dit topic; van me af schrijven? Herkenning? Lotgenoten? Geen idee.
Er is geen specifieke gebeurtenis geweest die de druppel heeft doen overlopen, het is een optelsom.
Ik heb altijd het contact, hoe minimaal ook, gehouden; ook vanwege mijn dochter (zij is hun enige kleinkind). Maar ik kan het niet meer, het is op. Als ik ze gezien heb, ben ik er 3 weken lang van van slag. Mijn gezin gaat eronder lijden.
Mijn ouders begrijpen het niet, of willen het niet begrijpen. Al die keren dat ik geprobeerd heb om het gesprek aan te gaan, gaan ze direct in de verdediging. Ze hebben mij als kind en puber mentaal en emotioneel zo 'mishandeld', dat gevoel komt direct naar boven als ik ze zie/spreek.
Ik voel me momenteel nogal leeg, opgelucht, maar leeg. En schuldig.
Ik weet niet precies wat ik wil met dit topic; van me af schrijven? Herkenning? Lotgenoten? Geen idee.
zondag 11 juli 2021 om 19:50
Breken met je ouders- Marloes Hospes vond ik een goed boek.
De titel suggereert niet dat je moet breken met je ouders maar inhoudelijk gaat het boek over dat je vrij bent om die keuze te maken ongeacht de maatschappelijke taboe rondom dit onderwerp. In het boek komen ook de verschillende gezinsdynamieken naar voren die deze keuze om het contact eventueel te verbreken blootlegt. Ik heb er zelf veel aan gehad gezien de onveilige situatie waarin ik ben opgegroeid.
Niemandskinderen- Carolien Roodvoets vond ik ook een goed boek die de (emotionele) gevolgen en verwerking van een onveilige jeugd blootlegt.
En als laatste het boek: Liefdesbang-Hannah cuppen. Gezien de ''urgentie'' zou ik de eerste twee aanraden om als eerst te lezen. Zijn fijn en overzichtelijk geschreven met ervaringsvaringen van gelijkgestemden.
De titel suggereert niet dat je moet breken met je ouders maar inhoudelijk gaat het boek over dat je vrij bent om die keuze te maken ongeacht de maatschappelijke taboe rondom dit onderwerp. In het boek komen ook de verschillende gezinsdynamieken naar voren die deze keuze om het contact eventueel te verbreken blootlegt. Ik heb er zelf veel aan gehad gezien de onveilige situatie waarin ik ben opgegroeid.
Niemandskinderen- Carolien Roodvoets vond ik ook een goed boek die de (emotionele) gevolgen en verwerking van een onveilige jeugd blootlegt.
En als laatste het boek: Liefdesbang-Hannah cuppen. Gezien de ''urgentie'' zou ik de eerste twee aanraden om als eerst te lezen. Zijn fijn en overzichtelijk geschreven met ervaringsvaringen van gelijkgestemden.
zondag 11 juli 2021 om 20:05
Dit is een hele goede tip denk ik.
Verder wil ik je heel veel sterkte wensen. Het is een stap die je ondanks alles niet lichtzinnig maakt.
zondag 11 juli 2021 om 20:09
Ik heb het contact al verbroken, zie OP. En nee, geen therapeut. Misschien dat ik daar over een tijdje behoefte aan heb, maar nu nog niet.
zondag 11 juli 2021 om 20:10
Ik herken me in je verhaal.
Ik heb het ook gedaan. Na lang heen en weer in mezelf.
Ik was in therapie, echter de beslissing om contact te verminderen en later om het contact te verbreken deed ik op eigen initiatief en in eigen beheer.
Het gevoel van opluchting durft pas aan het oppervlak te komen wanneer je dat gevoel durft toe te staan. Wanneer je de ruimte durft te nemen achter je eigen beslissing te staan.
Ik vind je een dappere vrouw. Ik vind ons twee dappere vrouwen. Ik weet wat voor gevecht je levert. Wees trots op jezelf.
Ik heb het ook gedaan. Na lang heen en weer in mezelf.
Ik was in therapie, echter de beslissing om contact te verminderen en later om het contact te verbreken deed ik op eigen initiatief en in eigen beheer.
Het gevoel van opluchting durft pas aan het oppervlak te komen wanneer je dat gevoel durft toe te staan. Wanneer je de ruimte durft te nemen achter je eigen beslissing te staan.
Ik vind je een dappere vrouw. Ik vind ons twee dappere vrouwen. Ik weet wat voor gevecht je levert. Wees trots op jezelf.
zondag 11 juli 2021 om 20:15
Ik heb ook gebroken met mijn moeder, ruim een jaar geleden. Omdat mijn vader nog met haar getrouwd is, is het contact met hem ook minimaal. Af en toe krijg ik nog appjes van nieuwe nummers of emails met ‘smalltalk’ vragen, waar ik dan gelijk weer een block op zet. Er gaat nooit een excuses komen, dat heb ik inmiddels geaccepteerd. Het heeft me veel rust gegeven nu ik ze niet meer spreek.
zondag 11 juli 2021 om 20:21
zondag 11 juli 2021 om 20:22
Bedankt! Jij ook sterkte, al weet ik niet hoe lang bij jou de situatie al zo is?Ttroeteltje schreef: ↑11-07-2021 20:10Ik herken me in je verhaal.
Ik heb het ook gedaan. Na lang heen en weer in mezelf.
Ik was in therapie, echter de beslissing om contact te verminderen en later om het contact te verbreken deed ik op eigen initiatief en in eigen beheer.
Het gevoel van opluchting durft pas aan het oppervlak te komen wanneer je dat gevoel durft toe te staan. Wanneer je de ruimte durft te nemen achter je eigen beslissing te staan.
Ik vind je een dappere vrouw. Ik vind ons twee dappere vrouwen. Ik weet wat voor gevecht je levert. Wees trots op jezelf.
zondag 11 juli 2021 om 20:23
zondag 11 juli 2021 om 20:24
Dit herken ik ook. Contact stond al op laag pitje, maar mijn moeder probeert op slinkse wijze steeds weer meer contact te krijgen dat ik het gevoel kreeg alsof ik in een kamer sta en alle vier muren de lucht me ontnemen. Zo beklemmend.Babette2017 schreef: ↑11-07-2021 20:15Ik heb ook gebroken met mijn moeder, ruim een jaar geleden. Omdat mijn vader nog met haar getrouwd is, is het contact met hem ook minimaal. Af en toe krijg ik nog appjes van nieuwe nummers of emails met ‘smalltalk’ vragen, waar ik dan gelijk weer een block op zet. Er gaat nooit een excuses komen, dat heb ik inmiddels geaccepteerd. Het heeft me veel rust gegeven nu ik ze niet meer spreek.
zondag 11 juli 2021 om 20:25
Ja. Dat is ook de druppel geweest om contact te verbreken, om mijn dochter te beschermen tegen de emotionele chantage en manipulatie van mijn moeder.viva-amber schreef: ↑11-07-2021 20:21Is het van dien aard, dat je ze ook niet op je kunt durft te laten passen terwijl je er niet bij bent?
zondag 11 juli 2021 om 20:26
Ja ik vind het ook niet fijn dat ik ze verdriet doe, helemaal niet. Maar of ik ga er zelf aan onderdoor, en mijn gezin, of ik verbreek het contact. Ik wou dat dat niet nodig was, maar helaas.Vivamensje schreef: ↑11-07-2021 20:23Ik zie het ook van de andere kant. Een vriendin van mij heeft een dochter die (tijdelijk?) het contact heeft gebroken met haar moeder. Ik zie hoe mijn vriendin daar onder lijdt, dat is de andere kant van de medaille. Ik heb wel voor allebei de kanten begrip.
zondag 11 juli 2021 om 20:27
Goede beslissing als het je zo lang van slag brengt. Jouw eigen gezin is het belangrijkst. Misschien is therapie wel handig voor hulp bij het verwerken en volhouden.
Als jij niets uit het contact haalt, eigenlijk alleen maar ellende is het het niet waard. ‘Het blijven toch je ouders” is altijd zo’n non-argument. Jouw ouders zijn nooit goede ouders voor jou geweest. Je hebt geen enkele verplichting om contact te houden.
Laat je ook niet omturnen door familie of vrienden van je ouders. Alleen jouw eigen gezin is belangrijk voor jou nu.
Als jij niets uit het contact haalt, eigenlijk alleen maar ellende is het het niet waard. ‘Het blijven toch je ouders” is altijd zo’n non-argument. Jouw ouders zijn nooit goede ouders voor jou geweest. Je hebt geen enkele verplichting om contact te houden.
Laat je ook niet omturnen door familie of vrienden van je ouders. Alleen jouw eigen gezin is belangrijk voor jou nu.
zondag 11 juli 2021 om 20:40
Hetgeen jij schrijft zou mijn verhaal kunnen zijn.
Hier ook een kind waarvoor ik de deur op een kier wilde houden. Ik wrong me in allerlei bochten voor kind, voor partner, vanuit een loyaliteitsconflict, vanuit verantwoordelijkheidsgevoel, vanuit schuldgevoel. Ik wilde kind en partner niet belasten met mijn issues met hen.
Tot kind mij in vertrouwen mededeelde hoe het zich voelde bij hen, hoe de sfeer er is en waar het tegen aan liep. Toen brak ik. Hetgeen waarvoor ik mijn kind wilde beschermen bleek ineens juist hetgeen te zijn waar kind mee geconfronteerd werd.
Toen was mijn keuze gemaakt. Ik wilde zelf al geen contact meer en heb toen tevens resoluut besloten en gecommuniceerd dat het contact tussen hen en kind niet meer op hun initiatief mocht worden gezocht. Dat kind, indien het dat zou willen, contact mocht zoeken. Echter andersom beslist niet meer.
En geloof me. Ik denk met afgrijzen aan het moment dat kind zou besluiten contact te zoeken. Dat zou de grond onder mijn voeten vandaan blazen. Echter ik kan niet anders dan hopen en bidden op een gang van zaken die voor mij en mijn gezin verstandig en goed en gezond is.
Hier ook een kind waarvoor ik de deur op een kier wilde houden. Ik wrong me in allerlei bochten voor kind, voor partner, vanuit een loyaliteitsconflict, vanuit verantwoordelijkheidsgevoel, vanuit schuldgevoel. Ik wilde kind en partner niet belasten met mijn issues met hen.
Tot kind mij in vertrouwen mededeelde hoe het zich voelde bij hen, hoe de sfeer er is en waar het tegen aan liep. Toen brak ik. Hetgeen waarvoor ik mijn kind wilde beschermen bleek ineens juist hetgeen te zijn waar kind mee geconfronteerd werd.
Toen was mijn keuze gemaakt. Ik wilde zelf al geen contact meer en heb toen tevens resoluut besloten en gecommuniceerd dat het contact tussen hen en kind niet meer op hun initiatief mocht worden gezocht. Dat kind, indien het dat zou willen, contact mocht zoeken. Echter andersom beslist niet meer.
En geloof me. Ik denk met afgrijzen aan het moment dat kind zou besluiten contact te zoeken. Dat zou de grond onder mijn voeten vandaan blazen. Echter ik kan niet anders dan hopen en bidden op een gang van zaken die voor mij en mijn gezin verstandig en goed en gezond is.
zondag 11 juli 2021 om 20:43
Overigens herken ik ook het gevoel dat je omschrijft wanneer er wel contact is.
Ik herinner mij nog de enorme paniekaanval die zich van mij meester maakte toen bleek dat een van mijn verwekkers een voet in de straat waarin ik woon gezet had.
Iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden gebeurde. Ik was totaal van slag, heb gehuild en geschreeuwd tegelijk. Vanbinnen. Zonder geluid.
En de persoon/personen die het betreft…….die begrijpen er niets van.
En dat begrip zal er nooit komen.
Ik herinner mij nog de enorme paniekaanval die zich van mij meester maakte toen bleek dat een van mijn verwekkers een voet in de straat waarin ik woon gezet had.
Iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden gebeurde. Ik was totaal van slag, heb gehuild en geschreeuwd tegelijk. Vanbinnen. Zonder geluid.
En de persoon/personen die het betreft…….die begrijpen er niets van.
En dat begrip zal er nooit komen.
zondag 11 juli 2021 om 20:47
Jeetje, dit klinkt echt als mijn verhaal. Ook inderdaad wat mijn kind betreft, die zei de laatste keer dat we er waren: "opa en oma zijn niet blij hè?"Ttroeteltje schreef: ↑11-07-2021 20:43Overigens herken ik ook het gevoel dat je omschrijft wanneer er wel contact is.
Ik herinner mij nog de enorme paniekaanval die zich van mij meester maakte toen bleek dat een van mijn verwekkers een voet in de straat waarin ik woon gezet had.
Iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden gebeurde. Ik was totaal van slag, heb gehuild en geschreeuwd tegelijk. Vanbinnen. Zonder geluid.
En de persoon/personen die het betreft…….die begrijpen er niets van.
En dat begrip zal er nooit komen.
Dat mijn ouders niet begrijpen/willen begrijpen waarom kwetst me ook enorm. Maar ik heb me er wel bij neergelegd dat ze dat ook nooit meer zullen toegeven. Ze zijn bijna 70, dit verander je niet meer. En in hun optiek hebben ze alles goed gedaan, terwijl ik jaren depressief ben geweest en nog steeds een ontzettend laag zelfbeeld heb. Dat zelfbeeld wordt steeds positiever, maar zodra ik ze spreek stort het weer in.
En repeat.
zondag 11 juli 2021 om 21:42
Veel sterkte, dit is niet een besluit dat je zomaar even neemt. Daar gaat een hoop leed aan vooraf. En ook al is er geen contact, toch blijft er een wond achter die nooit meer helemaal goed heelt.
Ik hoop dat de afstand en rust je goed doet. Klinkt alsof je dat nu het meeste nodig hebt.
Mocht je tzt zover zijn; Bij mij heeft (h)erkenning veel gedaan voor de verwerking. Eerst door boeken te lezen, later door gesprekken met een psycholoog gespecialiseerd in volwassen KOPP-kinderen. En heb vooral goed de tijd genomen... Alle emoties doorvoelt; woede, walging, verdriet, angst, acceptatie (loslaten). Dat was voor mij heel belangrijk in mijn proces.
Ik hoop dat de afstand en rust je goed doet. Klinkt alsof je dat nu het meeste nodig hebt.
Mocht je tzt zover zijn; Bij mij heeft (h)erkenning veel gedaan voor de verwerking. Eerst door boeken te lezen, later door gesprekken met een psycholoog gespecialiseerd in volwassen KOPP-kinderen. En heb vooral goed de tijd genomen... Alle emoties doorvoelt; woede, walging, verdriet, angst, acceptatie (loslaten). Dat was voor mij heel belangrijk in mijn proces.
zondag 11 juli 2021 om 21:46
Ik kende de term KOPP kind niet, maar oef, dat is een en al herkenning. Ik merk bij mezelf dat er ook steeds meer naar boven komt, die tip van (psychische) ondersteuning is zo gek nog niet._horizon_ schreef: ↑11-07-2021 21:42Veel sterkte, dit is niet een besluit dat je zomaar even neemt. Daar gaat een hoop leed aan vooraf. En ook al is er geen contact, toch blijft er een wond achter die nooit meer helemaal goed heelt.
Ik hoop dat de afstand en rust je goed doet. Klinkt alsof je dat nu het meeste nodig hebt.
Mocht je tzt zover zijn; Bij mij heeft (h)erkenning veel gedaan voor de verwerking. Eerst door boeken te lezen, later door gesprekken met een psycholoog gespecialiseerd in volwassen KOPP-kinderen. En heb vooral goed de tijd genomen... stapje voor stapje zoveel geleerd.
Iedereen trouwens bedankt voor de (lees)tips, hart onder de riem etc. Waardeer ik zeer!
zondag 11 juli 2021 om 21:54
Veel sterkte. Ik heb deze keus jaren geleden ook gemaakt met één van mijn ouders. Het was 100% de juiste keus en ik heb er nooit spijt van gehad. Erkenning ga ik niet krijgen voor hetgeen waarvan ik slachtoffer was. Ik denk zelfs dat het ontkend zou worden waarbij ik voor gek wordt verklaard. Ik heb de erkenning niet nodig. Ik weet zelf heel goed hoe het zit.
Hoewel het al jaren geleden is en ik een heel fijn leven heb, denk ik natuurlijk nog weleens eraan. Als ik bijvoorbeeld een klein meisje zie in de stad met haar ouders, dan snap ik niet hoe mijn moeder zo slecht voor mij heeft kunnen zorgen. De angst en pijn die ik als klein kind heb ervaren was overweldigend en enorm traumatisch. Ik denk dat als ik mijn moeder ineens tegen zou komen in een winkel ik spontaan wegren. Zelfs ookal is het al jaren geleden.
Je vergeet het natuurlijk nooit, maar je kan wel echt rust vinden. De vrede en rust die ik ervaar zonder het contact is voor mij niet te beschrijven. De lading die van mijn schouders valt is enorm.
Hoewel het al jaren geleden is en ik een heel fijn leven heb, denk ik natuurlijk nog weleens eraan. Als ik bijvoorbeeld een klein meisje zie in de stad met haar ouders, dan snap ik niet hoe mijn moeder zo slecht voor mij heeft kunnen zorgen. De angst en pijn die ik als klein kind heb ervaren was overweldigend en enorm traumatisch. Ik denk dat als ik mijn moeder ineens tegen zou komen in een winkel ik spontaan wegren. Zelfs ookal is het al jaren geleden.
Je vergeet het natuurlijk nooit, maar je kan wel echt rust vinden. De vrede en rust die ik ervaar zonder het contact is voor mij niet te beschrijven. De lading die van mijn schouders valt is enorm.
Emboldened by the flame of ambition
zondag 11 juli 2021 om 22:08
Veel sterkte TO.
Nu het forum toch weggaat kan ik hier wel wat opener over zijn; ik heb besloten dat ik mijn moeder ook niet meer wil zien. De laatste jaren had ik het contact op een heel laag pitje staan, en vorig jaar heb ik het contact tijdelijk helemaal verbroken.
Inmiddels wel heel voorzichtig weer contact maar alleen via de telefoon. Ik ben 1 keer op een uitnodiging van haar ingegaan om langs te komen en dat heeft me veel negatieve energie gekost, ik denk dat het echt een paar weken heeft geduurd voordat ik mezelf weer was.
Dat maakte het voor mezelf wel duidelijk dat ik dit niet meer wil. Soms via de telefoon en als we elkaar irl zien, dan wil ik niet alleen met haar zijn.
Nu het forum toch weggaat kan ik hier wel wat opener over zijn; ik heb besloten dat ik mijn moeder ook niet meer wil zien. De laatste jaren had ik het contact op een heel laag pitje staan, en vorig jaar heb ik het contact tijdelijk helemaal verbroken.
Inmiddels wel heel voorzichtig weer contact maar alleen via de telefoon. Ik ben 1 keer op een uitnodiging van haar ingegaan om langs te komen en dat heeft me veel negatieve energie gekost, ik denk dat het echt een paar weken heeft geduurd voordat ik mezelf weer was.
Dat maakte het voor mezelf wel duidelijk dat ik dit niet meer wil. Soms via de telefoon en als we elkaar irl zien, dan wil ik niet alleen met haar zijn.
