Psyche
alle pijlers
Contact ouders verbreken
zondag 11 juli 2021 om 19:42
Na ongeveer een zeer instabiele relatie met mijn ouders gehad te hebben, en ook al meerdere 'rustpozen' ingelast te hebben, heb ik vandaag het contact met mijn ouders verbroken.
Er is geen specifieke gebeurtenis geweest die de druppel heeft doen overlopen, het is een optelsom.
Ik heb altijd het contact, hoe minimaal ook, gehouden; ook vanwege mijn dochter (zij is hun enige kleinkind). Maar ik kan het niet meer, het is op. Als ik ze gezien heb, ben ik er 3 weken lang van van slag. Mijn gezin gaat eronder lijden.
Mijn ouders begrijpen het niet, of willen het niet begrijpen. Al die keren dat ik geprobeerd heb om het gesprek aan te gaan, gaan ze direct in de verdediging. Ze hebben mij als kind en puber mentaal en emotioneel zo 'mishandeld', dat gevoel komt direct naar boven als ik ze zie/spreek.
Ik voel me momenteel nogal leeg, opgelucht, maar leeg. En schuldig.
Ik weet niet precies wat ik wil met dit topic; van me af schrijven? Herkenning? Lotgenoten? Geen idee.
Er is geen specifieke gebeurtenis geweest die de druppel heeft doen overlopen, het is een optelsom.
Ik heb altijd het contact, hoe minimaal ook, gehouden; ook vanwege mijn dochter (zij is hun enige kleinkind). Maar ik kan het niet meer, het is op. Als ik ze gezien heb, ben ik er 3 weken lang van van slag. Mijn gezin gaat eronder lijden.
Mijn ouders begrijpen het niet, of willen het niet begrijpen. Al die keren dat ik geprobeerd heb om het gesprek aan te gaan, gaan ze direct in de verdediging. Ze hebben mij als kind en puber mentaal en emotioneel zo 'mishandeld', dat gevoel komt direct naar boven als ik ze zie/spreek.
Ik voel me momenteel nogal leeg, opgelucht, maar leeg. En schuldig.
Ik weet niet precies wat ik wil met dit topic; van me af schrijven? Herkenning? Lotgenoten? Geen idee.
donderdag 29 juli 2021 om 11:50
Dat heb ik ook zo ervaren. Toch maar weer proberen om het contact te herstellen, en weer in de kou te staan. Mijn pogingen om dingen uit te praten, (om een meer functionerend gezin te krijgen), werden direct aangegrepen om mij verder aan te vallen. Het is raar dat met woorden, en beelden je een mens kan aanvallen, en dat ze dan naar de buitenwereld doen alsof ze goed zijn geweest voor hun kinderen.Meerdere malen heb ik geprobeerd om na een rustperiode het contact te herstellen. Iedere keer ben ik weer teleurgesteld.
Bepaalde patronen bleken zo hardnekkig dat er voor mij geen ruimte was.
De enige optie is met verdriet in mijn hart weggaan,
donderdag 29 juli 2021 om 14:57
TO, wat knap dat je een keuze hebt gemaakt. Ik wil je wel meegeven dat hulpvragen een goed idee is. Je geeft aan dat je nu al twijfelt aan spijt, dus waarom zou je je daar alleen doorheen worstelen? Dit is een geldige reden om hulp te vragen:)
dag1 wijzigde dit bericht op 29-07-2021 15:11
Reden: Persoonlijk verhaal ingetrokken
Reden: Persoonlijk verhaal ingetrokken
83.31% gewijzigd
donderdag 29 juli 2021 om 15:59
Bedankt voor de tip, maar ik twijfel niet en heb zeker geen spijt, zie mijn laatste bijdragen. Wie weet dat dat in de toekomst nog komt, dan kan er natuurlijk altijd hulp ingeroepen worden. Maar op dit moment niet nodig
vrijdag 30 juli 2021 om 09:06
Dit herken ik ontzettend. Als ik uit school kwam sliep mijn moeder vaak (bijna altijd de hele middag) of ze was aan het werk. Als ze dan tussendoor even vroeg: "Alles goed op school?" zei ik ja. Er werd toch niet doorgevraagd. Nooit was er interesse in wat ik deed, of hoe ik me daar bij voelde. Als kind voel je dat denk ik aan, en trek je je onbewust terug.RozePioen schreef: ↑29-07-2021 11:20Ik heb toen al een muur om mij heen opgetrokken. Als er al iets aan mij werd gevraagd, vertelde ik het hoognodige. Zolang ik maar rustig op mijn kamer zat en het op school goed deed, lieten mijn ouders mij met rust.
[...]
Wanneer mijn moeder mij begroet met drie zoenen verstar ik. Zo’n effect heeft ze op mij.
Later kreeg ik altijd het verwijt dat ik nooit iets zei. Maar ik realiseerde me dat ik bij hén nooit iets zei, maar tegen vrienden en de ouders van vrienden kon ik altijd gezellig kletsen en vertellen. En die luisterden ook oprecht geïnteresseerd.
Ik zat 90% van de tijd alleen in mijn kamer. Ik heb ook geen broers of zussen, dus ik was echt altijd alleen. Mijn moeder kwam hooguit even zeggen dat ze naar bed ging 's avonds.
En dat verstarren herken ik enorm. Dat werkt zo diep door in m'n lijf... Nou raakte mijn moeder mij eigenlijk nooit aan. Maar áls ze me dan eens een hand gaf oid (bijv op een verjaardag) wilde ik mezelf het liefst zo snel mogelijk bevrijden uit die houdgreep.
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
vrijdag 30 juli 2021 om 09:11
Gisteren een heel fijn en best emotioneel gesprek gehad met mijn zus. Eigenlijk staan we allebei hetzelfde erin, hoe we nu het contact willen onderhouden met onze moeder.
We hebben besloten om niet naar haar verjaardag te gaan, we sturen haar een kaartje. Zo houden we de eer aan onszelf. Ik wilde zelf eigenlijk niets sturen omdat ze met mijn verjaardag ook niets heeft laten weten, maar op aanraden van mijn zus doen we het toch op deze manier, wat ik ergens ook wel begrijp.
We hebben besloten om niet naar haar verjaardag te gaan, we sturen haar een kaartje. Zo houden we de eer aan onszelf. Ik wilde zelf eigenlijk niets sturen omdat ze met mijn verjaardag ook niets heeft laten weten, maar op aanraden van mijn zus doen we het toch op deze manier, wat ik ergens ook wel begrijp.
vrijdag 30 juli 2021 om 10:32
Twinkelrainbowstar, ik zou bijna denken dat wij dezelfde moeder hebben.
Voelde jij je eenzaam in jouw jeugd?
Terugkijkend heb ik het idee dat ik wist dat het niet klopte zoals het thuis ging, maar legde ik mij erbij neer. Het was gewoon zo. Pas toen ik op kamers ging, merkte ik wat een last er van mij af viel. Geen spanningen en negatieve sfeer meer om mij heen. Ik mocht er gewoon zijn.
Blauwetrui, wat goed dat jij en jouw zus hetzelfde idee hebben over contact met jullie moeder en jullie daar goed over kunnen praten. Op basis van wat jij schrijft hoe jij op jouw moeder reageert, denk ik dat het goed is om niet langs te gaan en alleen een kaart te sturen.
Voelde jij je eenzaam in jouw jeugd?
Terugkijkend heb ik het idee dat ik wist dat het niet klopte zoals het thuis ging, maar legde ik mij erbij neer. Het was gewoon zo. Pas toen ik op kamers ging, merkte ik wat een last er van mij af viel. Geen spanningen en negatieve sfeer meer om mij heen. Ik mocht er gewoon zijn.
Blauwetrui, wat goed dat jij en jouw zus hetzelfde idee hebben over contact met jullie moeder en jullie daar goed over kunnen praten. Op basis van wat jij schrijft hoe jij op jouw moeder reageert, denk ik dat het goed is om niet langs te gaan en alleen een kaart te sturen.
vrijdag 30 juli 2021 om 13:23
@Blauwetrui: wat fijn om zo'n zus te hebben met wie je kunt sparren en van wie je ook (wederzijdse) steun hebt. Je houdt inderdaad de eer aan jezelf door deze keer een kaart te sturen.
Maar hoe pijnlijk, hé, om met je verjaardag niets van je eigen moeder te krijgen. Heeft ze je op die dag nog wel iets laten weten? Gebeld of zo?
Ik zal nooit vergeten hoeveel verdriet het me deed dat ze me doelbewust 'vergat' toen ik 30 werd. En dat mijn oma nu precies hetzelfde patroon is gaan volgen, doet net zoveel pijn. Maar het zegt zoveel over hun karakter. Ook over dat van jouw moeder... Je bent wel heel stoer, hoor.. om je eigen (klein)kind niets te sturen als hij/zij jarig is.. Chapeau!
Ik vraag me soms tegen beter weten in hoe ze zich daar dan over zouden voelen. Trots? Stoer? Verheven? Maar ik denk dat ze vooral denken: dit is je verdiende loon voor hoe jij mij/ons behandelt...
@RozePioen: ben jij ook enigkind?
Ik heb me heel eenzaam gevoeld in mijn jeugd, ja. En ik vond het altijd heel fijn om bij de moeder van mijn destijds beste vriend te zijn. Als kind speelden we altijd samen en ik kwam echt graag daar. Een keer was ze een beetje chagrijnig, en toen verontschuldigde ze zich. Ik vond dat zo raar. Dat deed mijn moeder echt nooit. "Oh ja, ik wil wel, hoor," zei ze. "Dan leg ik gewoon even uit waarom ik zo deed. Bijv. omdat ik moe ben, of omdat ik nog van alles moet doen."
Ergens vond ik het heel raar dat mijn moeder nooit zo deed, maar zoals jij ook zegt; ik legde me er ook bij neer. Blijkbaar was mijn moeder gewoon anders. Je weet ook niet echt beter of zo.
Of ook bij een vriendinnetje, dat haar moeder dan heel geïnteresseerd was in hoe het op school allemaal ging. Wat ze had gedaan. Of die en die toets moeilijk was. En hoe het met mij ging.
Wat mijn moeder wel goed kon was óf mijn (nieuwe) vriendinnen helemaal afzeiken; dan waren ze te kakkerig, dan weer te aso, dan weer dit dan weer dat. "Komt M. weer? Pff, dat vind ik zo'n stom grietje..."
Óf ze pikte ze helemaal in. En in dat geval nam ik ze dus ook maar 1x mee naar huis en daarna nooit meer. Ik heb sowieso bij 2 vriendinnen op een gegeven moment gezegd: als je me zoekt zit ik daar... (of in de keuken, of in mijn eigen kamer). Mijn moeder bleef maar met ze praten, en vragen stellen joh, héle interviews en oh wat was ze geïnteresseerd in die meisjes. En dan na afloop tegen mij zeggen hoe leuk en knap en slim ze wel niet zijn... dingen die ze nog nooit over mij had gezegd.
Maar hoe pijnlijk, hé, om met je verjaardag niets van je eigen moeder te krijgen. Heeft ze je op die dag nog wel iets laten weten? Gebeld of zo?
Ik zal nooit vergeten hoeveel verdriet het me deed dat ze me doelbewust 'vergat' toen ik 30 werd. En dat mijn oma nu precies hetzelfde patroon is gaan volgen, doet net zoveel pijn. Maar het zegt zoveel over hun karakter. Ook over dat van jouw moeder... Je bent wel heel stoer, hoor.. om je eigen (klein)kind niets te sturen als hij/zij jarig is.. Chapeau!
Ik vraag me soms tegen beter weten in hoe ze zich daar dan over zouden voelen. Trots? Stoer? Verheven? Maar ik denk dat ze vooral denken: dit is je verdiende loon voor hoe jij mij/ons behandelt...
@RozePioen: ben jij ook enigkind?
Ik heb me heel eenzaam gevoeld in mijn jeugd, ja. En ik vond het altijd heel fijn om bij de moeder van mijn destijds beste vriend te zijn. Als kind speelden we altijd samen en ik kwam echt graag daar. Een keer was ze een beetje chagrijnig, en toen verontschuldigde ze zich. Ik vond dat zo raar. Dat deed mijn moeder echt nooit. "Oh ja, ik wil wel, hoor," zei ze. "Dan leg ik gewoon even uit waarom ik zo deed. Bijv. omdat ik moe ben, of omdat ik nog van alles moet doen."
Ergens vond ik het heel raar dat mijn moeder nooit zo deed, maar zoals jij ook zegt; ik legde me er ook bij neer. Blijkbaar was mijn moeder gewoon anders. Je weet ook niet echt beter of zo.
Of ook bij een vriendinnetje, dat haar moeder dan heel geïnteresseerd was in hoe het op school allemaal ging. Wat ze had gedaan. Of die en die toets moeilijk was. En hoe het met mij ging.
Wat mijn moeder wel goed kon was óf mijn (nieuwe) vriendinnen helemaal afzeiken; dan waren ze te kakkerig, dan weer te aso, dan weer dit dan weer dat. "Komt M. weer? Pff, dat vind ik zo'n stom grietje..."
Óf ze pikte ze helemaal in. En in dat geval nam ik ze dus ook maar 1x mee naar huis en daarna nooit meer. Ik heb sowieso bij 2 vriendinnen op een gegeven moment gezegd: als je me zoekt zit ik daar... (of in de keuken, of in mijn eigen kamer). Mijn moeder bleef maar met ze praten, en vragen stellen joh, héle interviews en oh wat was ze geïnteresseerd in die meisjes. En dan na afloop tegen mij zeggen hoe leuk en knap en slim ze wel niet zijn... dingen die ze nog nooit over mij had gezegd.
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
vrijdag 30 juli 2021 om 13:26
Ja, natuurlijk!Blauwetrui schreef: ↑30-07-2021 13:24Twinkelrainbowstar mag ik je een pb sturen? Dat praat wat makkelijker.
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
vrijdag 30 juli 2021 om 14:09
Jeetje, hebben meerderen van ons dezelfde ouder? Bizar gewoon.
@twinkelrainbowstar ik herken echt alles van wat je schrijft. Bij mij vroeg ze ook nooit naar school of hoe het ging. Ik heb weleens in groep 6 aangegeven dat ik een probleem had en toen zei ze letterlijk "WAT KUN JIJ NOU VOOR PROBLEMEN HEBBEN!? Wat een onzin!!" Ik was meteen klaar. Meteen de mond gesnoerd. Ik heb werkelijk nooit meer iets geprobeerd te vertellen.
Nooit hulp met school, meerdere keren onvoldoendes gehaald omdat ik gewoon niet wist hoe ik als klein kind zelf een spreekbeurt moest voorbereiden. Ik word er helemaal emotioneel van als ik denk aan de ontzettende ellendige eenzaamheid die ik heb gevoeld. Ik heb altijd als kind al het idee gehad dat de hele wereld op mijn schouders stond en dat ik alles alleen moest doen. Ik was heel vaak alleen thuis voor lange perioden ook. Soms zat ik voor een dichte deur te wachten. Getroost werd ik niet. Wat een takkewijf is het ook!
Dat van vrienden herken ik ook. Niemand was gewoon. Ze waren allemaal aso, bekakt, voelde zich te goed OF ze werd helemaal de hemel ingeprezen. Niks kon ze fout doen. Soms draaide dit ook weer naar het negatieve. Eerst kon een vriendin jarenlang niks fouts doen en ineens sloeg ze om. Dat was ze niet meer welkom in ons huis, die rare meid.
Walgelijk mens is het echt waar. Voelt zich werkelijk te goed voor alles en iedereen, kijkt neer op mensen met een praktisch beroep terwijl ze werkelijk nog nooit een dag in haar luie leven heeft gewerkt.
@twinkelrainbowstar ik herken echt alles van wat je schrijft. Bij mij vroeg ze ook nooit naar school of hoe het ging. Ik heb weleens in groep 6 aangegeven dat ik een probleem had en toen zei ze letterlijk "WAT KUN JIJ NOU VOOR PROBLEMEN HEBBEN!? Wat een onzin!!" Ik was meteen klaar. Meteen de mond gesnoerd. Ik heb werkelijk nooit meer iets geprobeerd te vertellen.
Nooit hulp met school, meerdere keren onvoldoendes gehaald omdat ik gewoon niet wist hoe ik als klein kind zelf een spreekbeurt moest voorbereiden. Ik word er helemaal emotioneel van als ik denk aan de ontzettende ellendige eenzaamheid die ik heb gevoeld. Ik heb altijd als kind al het idee gehad dat de hele wereld op mijn schouders stond en dat ik alles alleen moest doen. Ik was heel vaak alleen thuis voor lange perioden ook. Soms zat ik voor een dichte deur te wachten. Getroost werd ik niet. Wat een takkewijf is het ook!
Dat van vrienden herken ik ook. Niemand was gewoon. Ze waren allemaal aso, bekakt, voelde zich te goed OF ze werd helemaal de hemel ingeprezen. Niks kon ze fout doen. Soms draaide dit ook weer naar het negatieve. Eerst kon een vriendin jarenlang niks fouts doen en ineens sloeg ze om. Dat was ze niet meer welkom in ons huis, die rare meid.
Walgelijk mens is het echt waar. Voelt zich werkelijk te goed voor alles en iedereen, kijkt neer op mensen met een praktisch beroep terwijl ze werkelijk nog nooit een dag in haar luie leven heeft gewerkt.
Emboldened by the flame of ambition
vrijdag 30 juli 2021 om 14:18
vrijdag 30 juli 2021 om 15:29
Twinkelrainbowstar, ik ben niet enigkind. Er is veel leeftijdsverschil tussen ons en ook de manier waarop wij onze ouders benaderen verschilt heel erg. Wij kijken heel verschillend naar onze thuissituatie en we zijn nauwelijks met elkaar opgegroeid. In die zin ben ik wel alleen.
Wat jij en Skadi schrijven over vrienden meenemen herken ik ook. Er was altijd wel iets negatiefs op te merken. Of iemand werd de hemel in geprezen. Was ik ook maar zo.
Ik was ook altijd verbaasd hoe geïnteresseerd andere ouders zijn in hun kinderen en ook aan mij dingen vroegen. Er werd dan echt geluisterd en doorgevraagd.
Skadi, wat enorm verdrietig dat jij je ook zo eenzaam hebt gevoeld vroeger en het gevoel had er helemaal alleen voor te staan!
Wat jij en Skadi schrijven over vrienden meenemen herken ik ook. Er was altijd wel iets negatiefs op te merken. Of iemand werd de hemel in geprezen. Was ik ook maar zo.
Ik was ook altijd verbaasd hoe geïnteresseerd andere ouders zijn in hun kinderen en ook aan mij dingen vroegen. Er werd dan echt geluisterd en doorgevraagd.
Skadi, wat enorm verdrietig dat jij je ook zo eenzaam hebt gevoeld vroeger en het gevoel had er helemaal alleen voor te staan!
vrijdag 30 juli 2021 om 16:28
@Pioen & Skadí
Ja, en dan durven mensen te zeggen: "Maar 't zijn wel je ouders..."
Ik was idd ook veel alleen thuis. Als klein meisje was ik vaak bij mijn opa en oma, waar ik buiten kon spelen.
Toen ik een jaar of 11/12 was, mocht ik alleen thuis blijven en ik kwam dus vaak alleen uit school, of mijn moeder lag te slapen en ja, daar heb je dan ook niets aan. Dan ben je nog steeds alleen.
Ik herinner me nog dat ik op de basisschool heel erg gepest werd. En een meisje uit een klas onder mij ook. Zij is toen naar een andere school gegaan, waar het supergoed ging met haar. Ik wilde dat ook, en dus had mijn moeder gebeld. Mja, het was eind groep 7... nog maar 1 jaar. De docenten twijfelden; moet je dat wel doen? "Joh, dat ene jaartje dat kan er wel bij joh... dat is zo om," zei m'n moeder uiteindelijk. En dus ging het feest niet door.
Mijn man heeft dus een heel goede band met zijn ouders. Hij spreekt ze meerdere keren per week. Soms kort, soms wat langer. En ik heb dat dus nooit begrepen... Maar ik vind het zo fijn om te zien dat het wel kan en bestaat.
En ik begrijp me nu ook steeds meer waarom ik altijd zo afstandelijk was naar zijn moeder. Deels is dat karakter, maar het hele begrip 'familie' betekent voor mij alleen maar onveiligheid, verstoppen, je anders voordoen, nooit goed genoeg zijn, vroeg of laat toch weer problemen krijgen.
Maar, zo is het dus niet altijd. En weet je? Zijn moeder geeft dus al een paar keer aan meer contact met mij te willen. En sinds kort hebben we elkaar op whatsapp. En ze heeft in al die 12 jaar nooit verwijten gemaakt. Nooit. Ze heeft nooit gezegd: Nou die Twinkel is zo'n stom kind, laat maar gaan, als ze mij niet wil spreken, dan bekijkt ze het maar!
Ze heeft altijd geprobeerd aardig te doen. En soms probeerde ze te achterhalen wat er nou speelde tussen ons, maar ik kon dat toen echt nog niet benoemen, ik had geen idee.
Ik wil haar nu voor kerst, als we elkaar na 3 jaar eindelijk weer fysiek kunnen ontmoeten (zij woont in het buitenland) een kaart of brief geven. Waarin ik aangeef hoe bijzonder ik het vind dat ze het geduld nooit verloren is, en me altijd gerespecteerd heeft.
Ja, en dan durven mensen te zeggen: "Maar 't zijn wel je ouders..."
Ik was idd ook veel alleen thuis. Als klein meisje was ik vaak bij mijn opa en oma, waar ik buiten kon spelen.
Toen ik een jaar of 11/12 was, mocht ik alleen thuis blijven en ik kwam dus vaak alleen uit school, of mijn moeder lag te slapen en ja, daar heb je dan ook niets aan. Dan ben je nog steeds alleen.
Ik herinner me nog dat ik op de basisschool heel erg gepest werd. En een meisje uit een klas onder mij ook. Zij is toen naar een andere school gegaan, waar het supergoed ging met haar. Ik wilde dat ook, en dus had mijn moeder gebeld. Mja, het was eind groep 7... nog maar 1 jaar. De docenten twijfelden; moet je dat wel doen? "Joh, dat ene jaartje dat kan er wel bij joh... dat is zo om," zei m'n moeder uiteindelijk. En dus ging het feest niet door.
Mijn man heeft dus een heel goede band met zijn ouders. Hij spreekt ze meerdere keren per week. Soms kort, soms wat langer. En ik heb dat dus nooit begrepen... Maar ik vind het zo fijn om te zien dat het wel kan en bestaat.
En ik begrijp me nu ook steeds meer waarom ik altijd zo afstandelijk was naar zijn moeder. Deels is dat karakter, maar het hele begrip 'familie' betekent voor mij alleen maar onveiligheid, verstoppen, je anders voordoen, nooit goed genoeg zijn, vroeg of laat toch weer problemen krijgen.
Maar, zo is het dus niet altijd. En weet je? Zijn moeder geeft dus al een paar keer aan meer contact met mij te willen. En sinds kort hebben we elkaar op whatsapp. En ze heeft in al die 12 jaar nooit verwijten gemaakt. Nooit. Ze heeft nooit gezegd: Nou die Twinkel is zo'n stom kind, laat maar gaan, als ze mij niet wil spreken, dan bekijkt ze het maar!
Ze heeft altijd geprobeerd aardig te doen. En soms probeerde ze te achterhalen wat er nou speelde tussen ons, maar ik kon dat toen echt nog niet benoemen, ik had geen idee.
Ik wil haar nu voor kerst, als we elkaar na 3 jaar eindelijk weer fysiek kunnen ontmoeten (zij woont in het buitenland) een kaart of brief geven. Waarin ik aangeef hoe bijzonder ik het vind dat ze het geduld nooit verloren is, en me altijd gerespecteerd heeft.
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
zaterdag 31 juli 2021 om 21:19
Maar het zijn wel jouw ouders. Pfff, als ik die zin hoor, staan mijn haren al recht overeind.
Twinkelrainbowstar, ik begrijp precies wat je bedoelt met wat jij onder het begrip familie verstaat. Dat iemand familie is, zegt mij weinig. Ik voel niet automatisch iets voor de ander omdat het familie is. Wel is het met mijn eigen gezin heel anders.
Lief dat jouw schoonmoeder meer contact zoekt met jou en ook dat jij haar een kaart of brief wilt geven! Jouw schoonmoeder laat hiermee zien dat jij ook bij haar familie hoort. Dat is een fijn idee toch?
Wat jij schrijft over het willen veranderen van school en dat jouw moeder dat niet door heeft gezet. Ik herken het niet opkomen van jouw moeder voor haar eigen kind en totaal niet inzien wat voor impact het heeft. Het gebrek aan inlevingsvermogen en de pijn die jij had niet zien. Ook het afdoen met dat het schooljaar zo om is. Ik kan daar gewoon kwaad om worden. Je wilt toch dat jouw kind gelukkig is en alles doen om jouw kind beschermen?!
Twinkelrainbowstar, ik begrijp precies wat je bedoelt met wat jij onder het begrip familie verstaat. Dat iemand familie is, zegt mij weinig. Ik voel niet automatisch iets voor de ander omdat het familie is. Wel is het met mijn eigen gezin heel anders.
Lief dat jouw schoonmoeder meer contact zoekt met jou en ook dat jij haar een kaart of brief wilt geven! Jouw schoonmoeder laat hiermee zien dat jij ook bij haar familie hoort. Dat is een fijn idee toch?
Wat jij schrijft over het willen veranderen van school en dat jouw moeder dat niet door heeft gezet. Ik herken het niet opkomen van jouw moeder voor haar eigen kind en totaal niet inzien wat voor impact het heeft. Het gebrek aan inlevingsvermogen en de pijn die jij had niet zien. Ook het afdoen met dat het schooljaar zo om is. Ik kan daar gewoon kwaad om worden. Je wilt toch dat jouw kind gelukkig is en alles doen om jouw kind beschermen?!
zondag 1 augustus 2021 om 11:29
Zoveel herkenbare dingen bij iedereen.RozePioen schreef: ↑31-07-2021 21:19Maar het zijn wel jouw ouders. Pfff, als ik die zin hoor, staan mijn haren al recht overeind.
Twinkelrainbowstar, ik begrijp precies wat je bedoelt met wat jij onder het begrip familie verstaat. Dat iemand familie is, zegt mij weinig. Ik voel niet automatisch iets voor de ander omdat het familie is. Wel is het met mijn eigen gezin heel anders.
Lief dat jouw schoonmoeder meer contact zoekt met jou en ook dat jij haar een kaart of brief wilt geven! Jouw schoonmoeder laat hiermee zien dat jij ook bij haar familie hoort. Dat is een fijn idee toch?
Wat jij schrijft over het willen veranderen van school en dat jouw moeder dat niet door heeft gezet. Ik herken het niet opkomen van jouw moeder voor haar eigen kind en totaal niet inzien wat voor impact het heeft. Het gebrek aan inlevingsvermogen en de pijn die jij had niet zien. Ook het afdoen met dat het schooljaar zo om is. Ik kan daar gewoon kwaad om worden. Je wilt toch dat jouw kind gelukkig is en alles doen om jouw kind beschermen?!
Over dat laatste: mijn moeder riep dat wel altijd over zichzelf, maar in de praktijk deed ze dat dus niet bij mij. Wel tégen mij: namens mijn zusje ging ze dan tegen mij 'natuurlijk voor haar kind opkomen' over een of ander verzonnen probleem, en dan snapte ze er niks van als ik zei dat ik ook haar kind was. Dit was echt één van de raarste gesprekken die ik ooit heb gevoerd, omdat ik blijkbaar in haar beleving helemaal geen kind van haar was. (En het dan gek vinden dat ze uiteindelijk in mijn beleving geen moeder was
)
zondag 1 augustus 2021 om 12:30
@RozePioen:
Ja, dat lijkt me ook… Dat je je kind wilt beschermen, en dat je probeert een zo fijn mogelijke plek te vinden waar je kind kan bloeien en groeien?
@Quincy2:
Huh, dat is echt raar, man… Wat een rare soort kortsluiting in haar hoofd??
Ik herinner me nog een verjaardag bij mijn oma. Ik moet echt vrij jong geweest zijn. Misschien 6 of zo? En mijn nichtjes (ongeveer dezelfde leeftijd) vroegen: “Wie heeft jou meer opgevoed, je vader of je moeder? Bij mij denk ik mijn moeder…”
En ik zei: “Ik heb mezelf opgevoed.” Dat was namelijk toevallig net iets wat ik me die week had bedacht. Dat ik mezelf opvoedde. (Waarom denk je dat, als je zo super jong bent?)
En toen rende m’n nichtje lachend naar beneden. “Haha, (..) zegt dat ze zichzelf heeft opgevoed…”
“Ha, dat mocht ze willen!” riep m’n moeder. En ik dacht: “Ha, nou het is toevallig wel zo.”
Ja, dat lijkt me ook… Dat je je kind wilt beschermen, en dat je probeert een zo fijn mogelijke plek te vinden waar je kind kan bloeien en groeien?
@Quincy2:
Huh, dat is echt raar, man… Wat een rare soort kortsluiting in haar hoofd??
Ik herinner me nog een verjaardag bij mijn oma. Ik moet echt vrij jong geweest zijn. Misschien 6 of zo? En mijn nichtjes (ongeveer dezelfde leeftijd) vroegen: “Wie heeft jou meer opgevoed, je vader of je moeder? Bij mij denk ik mijn moeder…”
En ik zei: “Ik heb mezelf opgevoed.” Dat was namelijk toevallig net iets wat ik me die week had bedacht. Dat ik mezelf opvoedde. (Waarom denk je dat, als je zo super jong bent?)
En toen rende m’n nichtje lachend naar beneden. “Haha, (..) zegt dat ze zichzelf heeft opgevoed…”
“Ha, dat mocht ze willen!” riep m’n moeder. En ik dacht: “Ha, nou het is toevallig wel zo.”
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
woensdag 11 augustus 2021 om 18:07
Inmiddels heb ik besloten het contact met mijn moeder te verbreken. Moeilijke beslissing al lucht het ergens ook wel op. Afgelopen week had ik wel wat contact met haar (kwam vooral vanuit haar, op een dwingende negatieve manier) maar dat ging dus niet van harte. Het is heel spijtig en ik had het liever anders gezien maar het is beter zo.
donderdag 12 augustus 2021 om 00:18
@Blauwetrui
Lastige beslissing inderdaad. Vooral in jouw geval, waarin je enige verantwoordelijkheid voelt naar je moeder toe.
Maar soms is het nodig om jezelf in bescherming te nemen. Je kunt wel grenzen proberen af te bakenen, maar vaak ben je die dan constant aan het verdedigen. En dat is ook geen fijn gevoel.
En kleine gebaren en woorden van ze kunnen op de een of andere manier al een enorme invloed hebben. Het rakelt/triggert al van alles van binnen.
Lastige beslissing inderdaad. Vooral in jouw geval, waarin je enige verantwoordelijkheid voelt naar je moeder toe.
Maar soms is het nodig om jezelf in bescherming te nemen. Je kunt wel grenzen proberen af te bakenen, maar vaak ben je die dan constant aan het verdedigen. En dat is ook geen fijn gevoel.
En kleine gebaren en woorden van ze kunnen op de een of andere manier al een enorme invloed hebben. Het rakelt/triggert al van alles van binnen.
Wanhoop is een zwart leren jasje is dat iedereen goed staat; terwijl hoop een rose jurkje met ruches is tot boven je knie, waarin niemand gezien wil worden.
donderdag 12 augustus 2021 om 09:41
@Kruimeltaart hoe gaat het nu met je?
@Blauwetrui heftige situatie. Heeft het ermee te maken dat je niet naar haar verjaardag besloot te gaan en de consequenties ervan? Het is maar een gok.
Je weet zelf het beste wat je moet doen, maar het is altijd een vreselijk moeilijke en pijnlijke beslissing.
Zelf was ik vorige week aan het wandelen en toen zag ik een vrouw die op mijn ouder leek. Ik kreeg meteen een lichte stressreactie. Ik weet ook niet goed hoe ik zou reageren als het haar echt was. Ik denk zelf dat ik haar gewoon zou negeren of - indien ze mij aanspreekt - ik het meteen afkap en doorloop. Zelfbescherming is het belangrijkste voor mij in dit geval.
@Blauwetrui heftige situatie. Heeft het ermee te maken dat je niet naar haar verjaardag besloot te gaan en de consequenties ervan? Het is maar een gok.
Je weet zelf het beste wat je moet doen, maar het is altijd een vreselijk moeilijke en pijnlijke beslissing.
Zelf was ik vorige week aan het wandelen en toen zag ik een vrouw die op mijn ouder leek. Ik kreeg meteen een lichte stressreactie. Ik weet ook niet goed hoe ik zou reageren als het haar echt was. Ik denk zelf dat ik haar gewoon zou negeren of - indien ze mij aanspreekt - ik het meteen afkap en doorloop. Zelfbescherming is het belangrijkste voor mij in dit geval.
Emboldened by the flame of ambition
donderdag 12 augustus 2021 om 12:23
donderdag 12 augustus 2021 om 16:21
vrijdag 20 augustus 2021 om 16:20
Excuus voor de late reactie, maar ik ben een tijdje niet online geweest.Skadí schreef: ↑12-08-2021 09:41@Kruimeltaart hoe gaat het nu met je?
@Blauwetrui heftige situatie. Heeft het ermee te maken dat je niet naar haar verjaardag besloot te gaan en de consequenties ervan? Het is maar een gok.
Je weet zelf het beste wat je moet doen, maar het is altijd een vreselijk moeilijke en pijnlijke beslissing.
Zelf was ik vorige week aan het wandelen en toen zag ik een vrouw die op mijn ouder leek. Ik kreeg meteen een lichte stressreactie. Ik weet ook niet goed hoe ik zou reageren als het haar echt was. Ik denk zelf dat ik haar gewoon zou negeren of - indien ze mij aanspreekt - ik het meteen afkap en doorloop. Zelfbescherming is het belangrijkste voor mij in dit geval.
Het gaat goed met me. Er is een enorme last van me afgevallen. Ik merk dat ik met de week positiever over mezelf ga denken, omdat ik niet telkens weer de grond in getrapt word. Ik sport weer, eet gezond en ben al 5 kilo kwijt, er valt dus letterlijk een hoop van me af
@blauwetrui: hoe gaat het nu met jou?
zondag 22 augustus 2021 om 11:50
Inmiddels heb ik haar een kaart gestuurd, ik heb eerst een proefversie gemaakt en die aan 2 mensen laten lezen, daarna heb ik de tekst in een kaartje geschreven. Ik heb haar geen verwijten gemaakt, heb puur mijn gevoel omschreven.Kruimeltaart schreef: ↑20-08-2021 16:20Excuus voor de late reactie, maar ik ben een tijdje niet online geweest.
Het gaat goed met me. Er is een enorme last van me afgevallen. Ik merk dat ik met de week positiever over mezelf ga denken, omdat ik niet telkens weer de grond in getrapt word. Ik sport weer, eet gezond en ben al 5 kilo kwijt, er valt dus letterlijk een hoop van me af
@blauwetrui: hoe gaat het nu met jou?
De beslissing heeft er toch best ingehakt merk ik, al weet ik dat het beter is zo.
