Psyche
alle pijlers
Contact ouders verbreken
zondag 11 juli 2021 om 19:42
Na ongeveer een zeer instabiele relatie met mijn ouders gehad te hebben, en ook al meerdere 'rustpozen' ingelast te hebben, heb ik vandaag het contact met mijn ouders verbroken.
Er is geen specifieke gebeurtenis geweest die de druppel heeft doen overlopen, het is een optelsom.
Ik heb altijd het contact, hoe minimaal ook, gehouden; ook vanwege mijn dochter (zij is hun enige kleinkind). Maar ik kan het niet meer, het is op. Als ik ze gezien heb, ben ik er 3 weken lang van van slag. Mijn gezin gaat eronder lijden.
Mijn ouders begrijpen het niet, of willen het niet begrijpen. Al die keren dat ik geprobeerd heb om het gesprek aan te gaan, gaan ze direct in de verdediging. Ze hebben mij als kind en puber mentaal en emotioneel zo 'mishandeld', dat gevoel komt direct naar boven als ik ze zie/spreek.
Ik voel me momenteel nogal leeg, opgelucht, maar leeg. En schuldig.
Ik weet niet precies wat ik wil met dit topic; van me af schrijven? Herkenning? Lotgenoten? Geen idee.
Er is geen specifieke gebeurtenis geweest die de druppel heeft doen overlopen, het is een optelsom.
Ik heb altijd het contact, hoe minimaal ook, gehouden; ook vanwege mijn dochter (zij is hun enige kleinkind). Maar ik kan het niet meer, het is op. Als ik ze gezien heb, ben ik er 3 weken lang van van slag. Mijn gezin gaat eronder lijden.
Mijn ouders begrijpen het niet, of willen het niet begrijpen. Al die keren dat ik geprobeerd heb om het gesprek aan te gaan, gaan ze direct in de verdediging. Ze hebben mij als kind en puber mentaal en emotioneel zo 'mishandeld', dat gevoel komt direct naar boven als ik ze zie/spreek.
Ik voel me momenteel nogal leeg, opgelucht, maar leeg. En schuldig.
Ik weet niet precies wat ik wil met dit topic; van me af schrijven? Herkenning? Lotgenoten? Geen idee.
woensdag 28 juli 2021 om 10:47
@Skadí
Ja, dat herken ik enorm. Ik heb eerst het contact met mijn moeder verbroken (mijn ouders zijn gescheiden). En opeens 2 of 3 weken voor mijn verjaardag, stuurde ze een kaart. Vrij algemeen, wat mijn man echt absurd vond. Ik had weer heel even de naïeve hoop. Maar al snel werd via m'n oma duidelijk dat m'n moeder op z'n minst een bedankje had verwacht en erg teleurgesteld was dat ik niks had laten horen.
Toen ik eenmaal jarig was, bleef het stil. Geen app'je of belletje, niets. Toen nog wel van m'n oma.
In de tussentijd is mijn oma ook steeds meer tegen mij gekeerd, omdat ik weigerde het contact met mijn moeder te herstellen.
En vorig jaar is die bom gebarsten. Als ik het contact niet meer wilde herstellen dan hoefde zij mij ook niet meer te spreken. Het was kort voordat we zouden verhuizen, en de kaarten waren net verstuurd. Maar er kwam geen reactie op onze verhuiskaart, geen bericht over of de verhuizing gelukt was. Geen kerstkaart, en ook bij latere belangrijke dagen (trouwdag, bijv.) kwamen er geen berichten of kaarten.
Deze maand was voor mij de laatste drempel die ik over moest. Ik merk het aan heel m'n lijf. Alles is enorm stijf en verkrampt, maar nu alles achter de rug is voel ik mentaal al meer opluchting. M'n lijf volgt wel, denk ik.
M'n oma zelf was deze maand jarig, en ik voelde me niet geroepen iets te sturen na die eindeloze radiostilte en alle verwijten van voor die tijd. Kort na die verjaardag probeerde m'n moeder dus contact met ons op te nemen. Vol verwijten en heel naar van toon. Waar we niet op gereageerd hebben.
Haar laatste woorden waren dat als wij geen contact meer willen, dat we het dan wel zo kunnen krijgen en ze niets meer van zich zal laten horen. En hoe fantastisch ze altijd voor me geweest is.
Goed, mijn eigen verjaardag kwam, en inmiddels is wel duidelijk dat ik van zowel mijn moeder (al voor het 3e jaar op rij) en m'n oma (nu voor 't eerst) niets meer hoor op mijn verjaardag. Geen kaart, geen berichtje.
Dus het is nu echt over en uit. Mijn moeders nummer is inmiddels geblokkeerd op ons nieuwe nummer, en mijn oma durft denk ik geen contact meer op te nemen.
Ademruimte.
Gek hé... misschien is het vergelijkbaar met rouw; dat je eerst dat eerste jaar door moet, bepaalde feestdagen moet overleven zonder die persoon, en dat je daarna weer adem kunt halen.
Ps. geen sorry, hoor... het zijn bloedzuigers
Ja, dat herken ik enorm. Ik heb eerst het contact met mijn moeder verbroken (mijn ouders zijn gescheiden). En opeens 2 of 3 weken voor mijn verjaardag, stuurde ze een kaart. Vrij algemeen, wat mijn man echt absurd vond. Ik had weer heel even de naïeve hoop. Maar al snel werd via m'n oma duidelijk dat m'n moeder op z'n minst een bedankje had verwacht en erg teleurgesteld was dat ik niks had laten horen.
Toen ik eenmaal jarig was, bleef het stil. Geen app'je of belletje, niets. Toen nog wel van m'n oma.
In de tussentijd is mijn oma ook steeds meer tegen mij gekeerd, omdat ik weigerde het contact met mijn moeder te herstellen.
En vorig jaar is die bom gebarsten. Als ik het contact niet meer wilde herstellen dan hoefde zij mij ook niet meer te spreken. Het was kort voordat we zouden verhuizen, en de kaarten waren net verstuurd. Maar er kwam geen reactie op onze verhuiskaart, geen bericht over of de verhuizing gelukt was. Geen kerstkaart, en ook bij latere belangrijke dagen (trouwdag, bijv.) kwamen er geen berichten of kaarten.
Deze maand was voor mij de laatste drempel die ik over moest. Ik merk het aan heel m'n lijf. Alles is enorm stijf en verkrampt, maar nu alles achter de rug is voel ik mentaal al meer opluchting. M'n lijf volgt wel, denk ik.
M'n oma zelf was deze maand jarig, en ik voelde me niet geroepen iets te sturen na die eindeloze radiostilte en alle verwijten van voor die tijd. Kort na die verjaardag probeerde m'n moeder dus contact met ons op te nemen. Vol verwijten en heel naar van toon. Waar we niet op gereageerd hebben.
Haar laatste woorden waren dat als wij geen contact meer willen, dat we het dan wel zo kunnen krijgen en ze niets meer van zich zal laten horen. En hoe fantastisch ze altijd voor me geweest is.
Goed, mijn eigen verjaardag kwam, en inmiddels is wel duidelijk dat ik van zowel mijn moeder (al voor het 3e jaar op rij) en m'n oma (nu voor 't eerst) niets meer hoor op mijn verjaardag. Geen kaart, geen berichtje.
Dus het is nu echt over en uit. Mijn moeders nummer is inmiddels geblokkeerd op ons nieuwe nummer, en mijn oma durft denk ik geen contact meer op te nemen.
Ademruimte.
Gek hé... misschien is het vergelijkbaar met rouw; dat je eerst dat eerste jaar door moet, bepaalde feestdagen moet overleven zonder die persoon, en dat je daarna weer adem kunt halen.
Ps. geen sorry, hoor... het zijn bloedzuigers
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
woensdag 28 juli 2021 om 10:51
Dit begrijp ik even niet. Laat ze wél iets horen is het niet goed, laat ze niks horen dan is het ook niet goed.twinkelrainbowstar schreef: ↑28-07-2021 10:47@Skadí
Ja, dat herken ik enorm. Ik heb eerst het contact met mijn moeder verbroken (mijn ouders zijn gescheiden). En opeens 2 of 3 weken voor mijn verjaardag, stuurde ze een kaart. Vrij algemeen, wat mijn man echt absurd vond. Ik had weer heel even de naïeve hoop. Maar al snel werd via m'n oma duidelijk dat m'n moeder op z'n minst een bedankje had verwacht en erg teleurgesteld was dat ik niks had laten horen.
Toen ik eenmaal jarig was, bleef het stil. Geen app'je of belletje, niets. Toen nog wel van m'n oma.
In de tussentijd is mijn oma ook steeds meer tegen mij gekeerd, omdat ik weigerde het contact met mijn moeder te herstellen.
En vorig jaar is die bom gebarsten. Als ik het contact niet meer wilde herstellen dan hoefde zij mij ook niet meer te spreken. Het was kort voordat we zouden verhuizen, en de kaarten waren net verstuurd. Maar er kwam geen reactie op onze verhuiskaart, geen bericht over of de verhuizing gelukt was. Geen kerstkaart, en ook bij latere belangrijke dagen (trouwdag, bijv.) kwamen er geen berichten of kaarten.
Deze maand was voor mij de laatste drempel die ik over moest. Ik merk het aan heel m'n lijf. Alles is enorm stijf en verkrampt, maar nu alles achter de rug is voel ik mentaal al meer opluchting. M'n lijf volgt wel, denk ik.
M'n oma zelf was deze maand jarig, en ik voelde me niet geroepen iets te sturen na die eindeloze radiostilte en alle verwijten van voor die tijd. Kort na die verjaardag probeerde m'n moeder dus contact met ons op te nemen. Vol verwijten en heel naar van toon. Waar we niet op gereageerd hebben.
Haar laatste woorden waren dat als wij geen contact meer willen, dat we het dan wel zo kunnen krijgen en ze niets meer van zich zal laten horen. En hoe fantastisch ze altijd voor me geweest is.
Goed, mijn eigen verjaardag kwam, en inmiddels is wel duidelijk dat ik van zowel mijn moeder (al voor het 3e jaar op rij) en m'n oma (nu voor 't eerst) niets meer hoor op mijn verjaardag. Geen kaart, geen berichtje.
Dus het is nu echt over en uit. Mijn moeders nummer is inmiddels geblokkeerd op ons nieuwe nummer, en mijn oma durft denk ik geen contact meer op te nemen.
Ademruimte.
Gek hé... misschien is het vergelijkbaar met rouw; dat je eerst dat eerste jaar door moet, bepaalde feestdagen moet overleven zonder die persoon, en dat je daarna weer adem kunt halen.
Ps. geen sorry, hoor... het zijn bloedzuigers
Sorry maar ik vind dat je in deze situatie ook best even naar jezelf mag kijken.
woensdag 28 juli 2021 om 12:07
Ik denk dat jij even niet zoveel moet vinden van mijn situatie als je mij niet kent
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
woensdag 28 juli 2021 om 12:21
Jij bent degene die hier op een openbaar forum (een deel van) haar verhaal deelt, daar mag ik dan best wat van vinden.twinkelrainbowstar schreef: ↑28-07-2021 12:07Ik denk dat jij even niet zoveel moet vinden van mijn situatie als je mij niet kent
woensdag 28 juli 2021 om 14:09
Ik wil iedereen bedanken voor het delen van zijn/haar verhaal. Ik vind het soms lastig om op iedereen te reageren, juist omdat het voor mij nog zo vers is (al ging er wel 20 jaar ellende aan vooraf). Het is fijn om herkenning te vinden, in mijn omgeving heb ik genoeg vrienden die mopperen op hun ouders, maar dat is van een heel ander 'niveau'. Zij kunnen zich (gelukkig) niets voorstellen bij het verbreken van contact.
Ik hoop dat dit dan ook een plekje blijft waar men ervaringen kan uitwisselen, en niet elkaar gaat aanvallen. Aan het breken met ouders gaat een hele lange tijd vol met leed vooraf. Laten we elkaar steunen.
Ik hoop dat dit dan ook een plekje blijft waar men ervaringen kan uitwisselen, en niet elkaar gaat aanvallen. Aan het breken met ouders gaat een hele lange tijd vol met leed vooraf. Laten we elkaar steunen.
woensdag 28 juli 2021 om 15:42
Wat ben ik blij dat ik dit topic gevonden heb!
Ik denk er namelijk ook over het contact met mijn ouders te verbreken.
Mijn moeder is nooit een fijne moeder geweest.
Ze had (heeft nog steeds) last van depressies en mijn zusje en ik werden zowel fysiek als mentaal mishandeld.
Ze maakte ook bijna altijd ruzie met mijn vader en gunde niemand iets leuks voor zichzelf.
Als we ziek waren kon ze ineens wel zorgzaam zijn, tot op zekere hoogte.
En inderdaad voor de buitenwereld leek het alsof we een normaal gezin waren.
Mijn vader hield zich afzijdig en kwam niet voor ons of zichzelf op.
Ik weet nog goed dat ik op een gegeven moment aan een tante vertelde wat er thuis gebeurde.
Tante belde mijn moeder en zij draaide het zo om dat ik de schuldige was én ik kreeg vreselijk op mijn donder van mijn tante.
Vanaf toen liet ik het wel uit mijn hoofd ooit nog iemand te vertrouwen.
Tot op de dag van vandaag worden er dingen verzwegen waar ik nu langzaam achter begin te komen.
En nu ik een ernstige ziekte heb (gehad, ben inmiddels schoon) en nog midden in de behandelingen zit laten ze me weer keihard barsten.
Ik herken veel van wat jullie hier schrijven.
Dat over anderen praten en altijd negatief zijn.
Dat het nooit aan hen ligt.
Ze hebben ook geen vrienden want mijn moeder jaagt iedereen weg met haar negatieve gedrag.
Fijn om hier zoveel herkenning te vinden, al is het voor jullie ronduit pijnlijk.
Mag ik vragen hoe jullie het contact verbroken hebben?
Ik las in elk geval al van iemand die een brief heeft geschreven.
Alvast mijn excuses als ik weinig of niet snel reageer, mijn hoofd is een vreselijke warboel door alles dat er speelt.
Ik denk er namelijk ook over het contact met mijn ouders te verbreken.
Mijn moeder is nooit een fijne moeder geweest.
Ze had (heeft nog steeds) last van depressies en mijn zusje en ik werden zowel fysiek als mentaal mishandeld.
Ze maakte ook bijna altijd ruzie met mijn vader en gunde niemand iets leuks voor zichzelf.
Als we ziek waren kon ze ineens wel zorgzaam zijn, tot op zekere hoogte.
En inderdaad voor de buitenwereld leek het alsof we een normaal gezin waren.
Mijn vader hield zich afzijdig en kwam niet voor ons of zichzelf op.
Ik weet nog goed dat ik op een gegeven moment aan een tante vertelde wat er thuis gebeurde.
Tante belde mijn moeder en zij draaide het zo om dat ik de schuldige was én ik kreeg vreselijk op mijn donder van mijn tante.
Vanaf toen liet ik het wel uit mijn hoofd ooit nog iemand te vertrouwen.
Tot op de dag van vandaag worden er dingen verzwegen waar ik nu langzaam achter begin te komen.
En nu ik een ernstige ziekte heb (gehad, ben inmiddels schoon) en nog midden in de behandelingen zit laten ze me weer keihard barsten.
Ik herken veel van wat jullie hier schrijven.
Dat over anderen praten en altijd negatief zijn.
Dat het nooit aan hen ligt.
Ze hebben ook geen vrienden want mijn moeder jaagt iedereen weg met haar negatieve gedrag.
Fijn om hier zoveel herkenning te vinden, al is het voor jullie ronduit pijnlijk.
Mag ik vragen hoe jullie het contact verbroken hebben?
Ik las in elk geval al van iemand die een brief heeft geschreven.
Alvast mijn excuses als ik weinig of niet snel reageer, mijn hoofd is een vreselijke warboel door alles dat er speelt.
woensdag 28 juli 2021 om 15:45
Kruimeltaart en anderen, ik vind het knap dat jullie de beslissing hebben genomen om het contact met jullie ouders te verbreken.
Ik heb jarenlang zeer beperkt contact met mijn moeder. Wanneer er wel een afspraak staat, levert dat vooraf en daarna veel stress op bij mij.
Mijn moeder heeft gevraagd waarom ze mij zo weinig ziet. Hierop heb ik al meerdere malen uitgelegd waarom ik het moeilijk vind om haar te zien, maar mijn uitleg vergeet ze/klopt niet/begrijpt ze niet/er is in elk gezin wel iets.
In mijn jeugd heb ik alleen maar gehoord wat ik allemaal verkeerd deed. Het veranderde steeds wat wel goed was, waardoor ik het alsnog fout deed. Ik moest vooral stil zijn zodat mijn ouders geen last van mij hadden.
In het bijzijn van andere mensen deed mijn moeder alsof we het ideale gezin waren. Zij voerde een soort toneelstuk op en iedereen werd geacht mee te doen. Als kind vond ik het heel raar om mijn moeder zich opeens zo anders te zien gedragen. In het bijzijn van andere mensen voelde ik mij veilig, maar na zo’n contact moest ik het weer ontgelden. Dan hoorde ik dat ik niet sociaal/te sociaal was of dat ik bijvoorbeeld te hard had gelachen of gepraat. Mijn moeder schaamde zich voor mij.
Op mijn achttiende ging ik op kamers wonen en sindsdien is er weinig contact.
Vanwege mijn kinderen heb ik nog af en toe contact met mijn moeder gehad. Ik hoopte dat zij een leuke oma voor hen kon zijn. Ook dat blijkt niet te kunnen.
Mijn moeder is vanaf bejaarde leeftijd drie keer gedwongen opgenomen geweest in de ggz. Ik heb met een behandelaar van mijn moeder gesproken. Hoe mijn jeugd was en hoe mijn moeder zich gedroeg, past bij het gedrag van de cliënten van de behandelaar. Aan de ene kant voelt het als een opluchting dat ik het niet verkeerd zag hoe mijn moeder zich gedroeg en aan de andere kant ben ik bang dat er ook iets mis is met mij en dat ik mijn kinderen ook verkeerd ga opvoeden.
Eigenlijk weet ik niet goed waarom ik het contact niet durf te verbreken. Ik voel nauwelijks een band met mijn moeder en het levert alleen maar stress op bij mij. Misschien omdat ik altijd een slecht kind was in de ogen van mijn moeder en door het verbreken van het contact mijn rol bevestig.
Of omdat ik hoor dat ik moet leren accepteren dat mijn moeder haar best heeft gedaan naar haar kunnen en acceptatie niet hetzelfde is als goedkeuren.
Sorry als het een wat warrig en lang verhaal is geworden. Het opschrijven maakt het echt en roept veel emoties op.
Ik heb jarenlang zeer beperkt contact met mijn moeder. Wanneer er wel een afspraak staat, levert dat vooraf en daarna veel stress op bij mij.
Mijn moeder heeft gevraagd waarom ze mij zo weinig ziet. Hierop heb ik al meerdere malen uitgelegd waarom ik het moeilijk vind om haar te zien, maar mijn uitleg vergeet ze/klopt niet/begrijpt ze niet/er is in elk gezin wel iets.
In mijn jeugd heb ik alleen maar gehoord wat ik allemaal verkeerd deed. Het veranderde steeds wat wel goed was, waardoor ik het alsnog fout deed. Ik moest vooral stil zijn zodat mijn ouders geen last van mij hadden.
In het bijzijn van andere mensen deed mijn moeder alsof we het ideale gezin waren. Zij voerde een soort toneelstuk op en iedereen werd geacht mee te doen. Als kind vond ik het heel raar om mijn moeder zich opeens zo anders te zien gedragen. In het bijzijn van andere mensen voelde ik mij veilig, maar na zo’n contact moest ik het weer ontgelden. Dan hoorde ik dat ik niet sociaal/te sociaal was of dat ik bijvoorbeeld te hard had gelachen of gepraat. Mijn moeder schaamde zich voor mij.
Op mijn achttiende ging ik op kamers wonen en sindsdien is er weinig contact.
Vanwege mijn kinderen heb ik nog af en toe contact met mijn moeder gehad. Ik hoopte dat zij een leuke oma voor hen kon zijn. Ook dat blijkt niet te kunnen.
Mijn moeder is vanaf bejaarde leeftijd drie keer gedwongen opgenomen geweest in de ggz. Ik heb met een behandelaar van mijn moeder gesproken. Hoe mijn jeugd was en hoe mijn moeder zich gedroeg, past bij het gedrag van de cliënten van de behandelaar. Aan de ene kant voelt het als een opluchting dat ik het niet verkeerd zag hoe mijn moeder zich gedroeg en aan de andere kant ben ik bang dat er ook iets mis is met mij en dat ik mijn kinderen ook verkeerd ga opvoeden.
Eigenlijk weet ik niet goed waarom ik het contact niet durf te verbreken. Ik voel nauwelijks een band met mijn moeder en het levert alleen maar stress op bij mij. Misschien omdat ik altijd een slecht kind was in de ogen van mijn moeder en door het verbreken van het contact mijn rol bevestig.
Of omdat ik hoor dat ik moet leren accepteren dat mijn moeder haar best heeft gedaan naar haar kunnen en acceptatie niet hetzelfde is als goedkeuren.
Sorry als het een wat warrig en lang verhaal is geworden. Het opschrijven maakt het echt en roept veel emoties op.
woensdag 28 juli 2021 om 15:58
@rozepioen jeetje wat is je verhaal herkenbaar. Mijn moeder is een stuk jonger dan de jouwe, maar ik loop precies tegen hetzelfde aan.
Ik heb ze dit jaar 1 keer gezien, daarna ben ik weken van slag geweest voordat ik mezelf weer was.
Vorige week belde ze een paar keer, uiteindelijk heb ik haar teruggebeld. Ze begrijpt er niets van dat we elkaar zo weinig zien. Met mijn verjaardag heb ik ze niet uitgenodigd, ook omdat ik weg was, en dat begreep ze niet. Ik krijg het haar niet uitgelegd helaas.
Ik merk dat het me rust geeft als we elkaar niet zien. Ik mis haar ook niet. Wel vraag ik me soms af hoe het moet als ze straks ziek blijkt te zijn, of door ouderdom kwaaltjes krijgt. Maargoed, dat is nog een hele lange tijd voordat het zover komt hoop ik.
Met mijn vader heb ik wel goed contact gelukkig (zijn gescheiden). Ik heb het er wel regelmatig met hem over, hij staat achter mijn beslissing, wat ik ook doe.
Ik denk er regelmatig over na om het contact helemaal te verbreken met haar, maar ik ben bang dat ze dat niet aan kan. Vorig jaar heb ik een tijdje het contact al verbroken gehad, maar uiteindelijk toch weer haar even gezien met haar verjaardag (wel op neutraal terrein, en ik was niet alleen).
Ik heb ze dit jaar 1 keer gezien, daarna ben ik weken van slag geweest voordat ik mezelf weer was.
Vorige week belde ze een paar keer, uiteindelijk heb ik haar teruggebeld. Ze begrijpt er niets van dat we elkaar zo weinig zien. Met mijn verjaardag heb ik ze niet uitgenodigd, ook omdat ik weg was, en dat begreep ze niet. Ik krijg het haar niet uitgelegd helaas.
Ik merk dat het me rust geeft als we elkaar niet zien. Ik mis haar ook niet. Wel vraag ik me soms af hoe het moet als ze straks ziek blijkt te zijn, of door ouderdom kwaaltjes krijgt. Maargoed, dat is nog een hele lange tijd voordat het zover komt hoop ik.
Met mijn vader heb ik wel goed contact gelukkig (zijn gescheiden). Ik heb het er wel regelmatig met hem over, hij staat achter mijn beslissing, wat ik ook doe.
Ik denk er regelmatig over na om het contact helemaal te verbreken met haar, maar ik ben bang dat ze dat niet aan kan. Vorig jaar heb ik een tijdje het contact al verbroken gehad, maar uiteindelijk toch weer haar even gezien met haar verjaardag (wel op neutraal terrein, en ik was niet alleen).
woensdag 28 juli 2021 om 16:49
@blauwetrui wat is voor jou de reden om toch elkaar te zien? Aangezien je zegt jouw moeder niet te missen en het jou rust geeft als je haar niet ziet.
Ik denk dat jouw moeder net als de mijne de redenen niet wil horen + kan begrijpen. Het maakt niet uit wat je zegt of hoe vaak je het uitlegt. Het komt niet binnen.
Ik merk dat ik van alleen al een berichtje van mijn moeder stress krijg en dan zien we elkaar niet eens. Dat mijn moeder op die manier mijn leven weer probeert binnen te komen.
Fijn dat jij wel goed contact hebt met jouw vader en hij achter jou staat!
Ik denk dat jouw moeder net als de mijne de redenen niet wil horen + kan begrijpen. Het maakt niet uit wat je zegt of hoe vaak je het uitlegt. Het komt niet binnen.
Ik merk dat ik van alleen al een berichtje van mijn moeder stress krijg en dan zien we elkaar niet eens. Dat mijn moeder op die manier mijn leven weer probeert binnen te komen.
Fijn dat jij wel goed contact hebt met jouw vader en hij achter jou staat!
woensdag 28 juli 2021 om 17:25
Het was vooral een praktische reden eigenlijk. Ik had sleutels van haar huis maar omdat de woningbouw alle sloten in het gebouw gingen vervangen moesten de sleutels voor een bepaalde datum ingeleverd zijn. Ik dacht er heel even aan om ze op te sturen maar ik was bang dat ze dan kwijt zouden raken.RozePioen schreef: ↑28-07-2021 16:49@blauwetrui wat is voor jou de reden om toch elkaar te zien? Aangezien je zegt jouw moeder niet te missen en het jou rust geeft als je haar niet ziet.
Ik denk dat jouw moeder net als de mijne de redenen niet wil horen + kan begrijpen. Het maakt niet uit wat je zegt of hoe vaak je het uitlegt. Het komt niet binnen.
Ik merk dat ik van alleen al een berichtje van mijn moeder stress krijg en dan zien we elkaar niet eens. Dat mijn moeder op die manier mijn leven weer probeert binnen te komen.
Fijn dat jij wel goed contact hebt met jouw vader en hij achter jou staat!
Ik schiet ook in de stress als ik alleen al een berichtje van haar krijg, ik herken me heel erg in jou.
woensdag 28 juli 2021 om 18:14
De laatste keer dat ik haar zag gedroeg ze zich weer idioot. Alles was de schuld van een ander en niks was goed. Waarom is toch altijd alles en iedereen tegen haar? Toen keerde ze zich tegen mij en knapte ik gewoon.stippelbeestje schreef: ↑28-07-2021 15:42Mag ik vragen hoe jullie het contact verbroken hebben?
Ik las in elk geval al van iemand die een brief heeft geschreven.
Alvast mijn excuses als ik weinig of niet snel reageer, mijn hoofd is een vreselijke warboel door alles dat er speelt.
Ik zei dat ze op kon flikkeren, heb m'n spullen gepakt en heb nooit meer naar haar omgekeken. Elk telefoontje, smsje, berichtje wat dan ook blokkeer en verwijder ik. Ze bestaat voor mij niet meer.
Emboldened by the flame of ambition
woensdag 28 juli 2021 om 18:35
Ik droomde vaak over mijn moeder, zij deed dan lelijk tegen mij. (en dan zeg ik het netjes) Nadat zij was overleden heb ik nooit meer over haar gedroomd.Quincy2 schreef: ↑26-07-2021 16:06Ik heb nog zeker een half jaar nadat ze was overleden heel vervelende dromen gehad waarin mijn moeder een rol speelde, en voorafgaande aan verjaardagen of zo kreeg ik nog een tijd zo'n gevoel van 'kan ze hier iets van zeggen?' totdat ik dan in de volgende paar seconden heel opgelucht bedacht dat dat niet meer kon. En dan ging het om gewoon heel simpele dingen waarvan ik me eerst nooit gerealiseerd had dat het zooo diep doorwerkte.
Gaat u anders ondertussen even wat voor u zelf doen. (Viktor)
woensdag 28 juli 2021 om 20:22
@ blauwetrui, oh een praktische reden. Ja ik begrijp dat je in die situatie ervoor kiest om af te spreken ipv de sleutel op te sturen. Op die manier word je gedwongen tot contact…
@ cafe-lungo, dank je voor het noemen van KOPP! Ik heb er het eea over gelezen, maar wil mij daar meer in gaan verdiepen.
Soms twijfel ik omdat mijn moeder in mijn jeugd niet is gediagnosticeerd, maar pas op bejaarde leeftijd en ik ruim volwassen ben. Al blijft mijn moeders gedrag hetzelfde.
@ cafe-lungo, dank je voor het noemen van KOPP! Ik heb er het eea over gelezen, maar wil mij daar meer in gaan verdiepen.
Soms twijfel ik omdat mijn moeder in mijn jeugd niet is gediagnosticeerd, maar pas op bejaarde leeftijd en ik ruim volwassen ben. Al blijft mijn moeders gedrag hetzelfde.
woensdag 28 juli 2021 om 20:47
Ik ben ook een KOPP. Mijn moeder heeft borderliner, waarschijnlijk nog wel meer maar dat wilt ze niet laten uitzoeken.RozePioen schreef: ↑28-07-2021 20:22@ blauwetrui, oh een praktische reden. Ja ik begrijp dat je in die situatie ervoor kiest om af te spreken ipv de sleutel op te sturen. Op die manier word je gedwongen tot contact…
@ cafe-lungo, dank je voor het noemen van KOPP! Ik heb er het eea over gelezen, maar wil mij daar meer in gaan verdiepen.
Soms twijfel ik omdat mijn moeder in mijn jeugd niet is gediagnosticeerd, maar pas op bejaarde leeftijd en ik ruim volwassen ben. Al blijft mijn moeders gedrag hetzelfde.
woensdag 28 juli 2021 om 21:04
@BlauweTrui: jouw fysieke en mentale reactie zegt zoveel over hoe ongezond de relatie is. Jij bent niet verantwoordelijk voor haar toestand.
Als er zo weinig interesse is voor jou, en jij zo kapot gaat van wél contact hebben, waarom zou je het dan aanhouden?
Of zij dat aankan of niet, doet er niet toe. Jij moet voor jezelf zorgen, zij voor zichzelf.
Bovendien is het de vraag hoe echt het is, als ze het niet aankan. Ik krijg al meer dan een jaar het verwijt dat ‘als dit zo doorgaat’ ze m’n moeder nog kunnen ‘wegbrengen’. Dat ze het psychisch zó zwaar heeft. Maar dat is haar probleem, bot gezegd. Net zoals ik moet dealen met mijn (complexe) trauma’s, en daar behandelingen voor zoek, moet zij dat voor haar problemen doen. Maar dat doet ze nooit, want ‘ze mankeert niks’.
@Pioenroos: zo herkenbaar… toen ik nog wel contact had met mijn oma, kreeg ik standaard zware hartkloppingen als er een berichtje van haar binnenkwam. Het was altijd weer wachten tot het moment dat ze over mijn moeder zou beginnen. Ook als ik bij haar op bezoek ging en ik dat van te voren aankondigde, had ik tot aan het bezoek buikpijn van de stress… “zou ze m’n moeder ongevraagd uit gaan nodigen…? Hoe kom ik er onderuit?”
@Kadí: wow, wat een heftig einde joh!
@Pokkewijf: ik heb ook met enige regelmaat nachtmerries over mijn familie. Dan zien ze me letterlijk niet staan, of wel maar doen ze alsof ze me niet zien, of ze doen lelijk tegen mij of verwijten van alles. Echt naar… Fijn dat je ze nu niet meer hebt!
Over KOPP:
Ik realiseer me nu pas dat ik volgens mij ook KOPP ben. Mijn moeder kreeg een postnatale depressie ‘door mij’. M.a.w: nadat ik geboren ben. Maar in die tijd was dat nog helemaal niet zo bekend, dus ze heeft daar 3 jaar mee rondgelopen en -in elk geval naar eigen zeggen- angststoornissen aan overgehouden. Maar daar heeft ze ook nooit iets aan gedaan… En ze slikte vrijwel mijn hele jeugd anti-depressiva om te functioneren. Mijn vader heeft ook depressieve periodes gehad en slikte toen ook al heel lang een soort onderhoudsdosis anti-depressieva.
En sowieso… een narcistische persoonlijkheid valt ook onder de psychische hoek lijkt me..?
Als er zo weinig interesse is voor jou, en jij zo kapot gaat van wél contact hebben, waarom zou je het dan aanhouden?
Of zij dat aankan of niet, doet er niet toe. Jij moet voor jezelf zorgen, zij voor zichzelf.
Bovendien is het de vraag hoe echt het is, als ze het niet aankan. Ik krijg al meer dan een jaar het verwijt dat ‘als dit zo doorgaat’ ze m’n moeder nog kunnen ‘wegbrengen’. Dat ze het psychisch zó zwaar heeft. Maar dat is haar probleem, bot gezegd. Net zoals ik moet dealen met mijn (complexe) trauma’s, en daar behandelingen voor zoek, moet zij dat voor haar problemen doen. Maar dat doet ze nooit, want ‘ze mankeert niks’.
@Pioenroos: zo herkenbaar… toen ik nog wel contact had met mijn oma, kreeg ik standaard zware hartkloppingen als er een berichtje van haar binnenkwam. Het was altijd weer wachten tot het moment dat ze over mijn moeder zou beginnen. Ook als ik bij haar op bezoek ging en ik dat van te voren aankondigde, had ik tot aan het bezoek buikpijn van de stress… “zou ze m’n moeder ongevraagd uit gaan nodigen…? Hoe kom ik er onderuit?”
@Kadí: wow, wat een heftig einde joh!
@Pokkewijf: ik heb ook met enige regelmaat nachtmerries over mijn familie. Dan zien ze me letterlijk niet staan, of wel maar doen ze alsof ze me niet zien, of ze doen lelijk tegen mij of verwijten van alles. Echt naar… Fijn dat je ze nu niet meer hebt!
Over KOPP:
Ik realiseer me nu pas dat ik volgens mij ook KOPP ben. Mijn moeder kreeg een postnatale depressie ‘door mij’. M.a.w: nadat ik geboren ben. Maar in die tijd was dat nog helemaal niet zo bekend, dus ze heeft daar 3 jaar mee rondgelopen en -in elk geval naar eigen zeggen- angststoornissen aan overgehouden. Maar daar heeft ze ook nooit iets aan gedaan… En ze slikte vrijwel mijn hele jeugd anti-depressiva om te functioneren. Mijn vader heeft ook depressieve periodes gehad en slikte toen ook al heel lang een soort onderhoudsdosis anti-depressieva.
En sowieso… een narcistische persoonlijkheid valt ook onder de psychische hoek lijkt me..?
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
woensdag 28 juli 2021 om 22:10
@twinkelrainbowstar; je hebt helemaal gelijk, zij is niet mijn verantwoordelijkheid. Ik begin me dat ook steeds meer te realiseren. Eigenlijk, als ik terugkijk op mijn hele jeugd en de verhalen van mijn familieleden, zijn er van jongs af aan problemen met mijn moeder geweest. Ze is vroeger ook veel gepest, buitengesloten. In de familie kon ze nooit meekomen (waarschijnlijk lager IQ). Ik heb vooral medelijden met haar. Met als gevolg dat ik nog lang heb geprobeerd haar te veranderen. Proberen te bemiddelen, haar troosten als ze verdrietig was. Een dagje met haar winkelen, boodschappen doen.
Maar ik ben ook tot de conclusie gekomen dat ik haar niet kan veranderen, hoe graag ik het ook wil. Ze kan niet accepteren dat ik mijn eigen leven heb. Ik heb een vaste baan, auto, een fijne plek om te wonen (op genoeg afstand van haar godzijdank).
Het is ook eigenlijk een rouwproces, waar ik nu in zit. Ik weet dat het beter is om geen contact meer te hebben, maar toch kan ik het (nog) niet helemaal loslaten.
Maar ik ben ook tot de conclusie gekomen dat ik haar niet kan veranderen, hoe graag ik het ook wil. Ze kan niet accepteren dat ik mijn eigen leven heb. Ik heb een vaste baan, auto, een fijne plek om te wonen (op genoeg afstand van haar godzijdank).
Het is ook eigenlijk een rouwproces, waar ik nu in zit. Ik weet dat het beter is om geen contact meer te hebben, maar toch kan ik het (nog) niet helemaal loslaten.
donderdag 29 juli 2021 om 08:05
Het dikgedrukte is een hele belangrijke realisatie. En je moet pas helemaal loslaten als je daar zelf aan toe bent (beetje omgekeerde wereld).Blauwetrui schreef: ↑28-07-2021 22:10@twinkelrainbowstar; je hebt helemaal gelijk, zij is niet mijn verantwoordelijkheid. Ik begin me dat ook steeds meer te realiseren. Eigenlijk, als ik terugkijk op mijn hele jeugd en de verhalen van mijn familieleden, zijn er van jongs af aan problemen met mijn moeder geweest. Ze is vroeger ook veel gepest, buitengesloten. In de familie kon ze nooit meekomen (waarschijnlijk lager IQ). Ik heb vooral medelijden met haar. Met als gevolg dat ik nog lang heb geprobeerd haar te veranderen. Proberen te bemiddelen, haar troosten als ze verdrietig was. Een dagje met haar winkelen, boodschappen doen.
Maar ik ben ook tot de conclusie gekomen dat ik haar niet kan veranderen, hoe graag ik het ook wil. Ze kan niet accepteren dat ik mijn eigen leven heb. Ik heb een vaste baan, auto, een fijne plek om te wonen (op genoeg afstand van haar godzijdank).
Het is ook eigenlijk een rouwproces, waar ik nu in zit. Ik weet dat het beter is om geen contact meer te hebben, maar toch kan ik het (nog) niet helemaal loslaten.
Ik herken veel van wat je schrijft en ik heb een paar jaar geleden ook besloten dat ik voor mezelf moet kiezen. Ik heb nog wel contact met mijn ouders, maar van mijn kant uit heel oppervlakkig. Dat geeft rust.
Sterkte
donderdag 29 juli 2021 om 08:52
Dank je welAlcedo schreef: ↑29-07-2021 08:05Het dikgedrukte is een hele belangrijke realisatie. En je moet pas helemaal loslaten als je daar zelf aan toe bent (beetje omgekeerde wereld).
Ik herken veel van wat je schrijft en ik heb een paar jaar geleden ook besloten dat ik voor mezelf moet kiezen. Ik heb nog wel contact met mijn ouders, maar van mijn kant uit heel oppervlakkig. Dat geeft rust.
Sterkte
donderdag 29 juli 2021 om 08:54
De keren dat ik het contact verbroken heb was dat vrij impulsief.stippelbeestje schreef: ↑28-07-2021 15:42
Mag ik vragen hoe jullie het contact verbroken hebben?
Ik las in elk geval al van iemand die een brief heeft geschreven.
Alvast mijn excuses als ik weinig of niet snel reageer, mijn hoofd is een vreselijke warboel door alles dat er speelt.
Als twintiger, heb ik ze ooit om financiële hulp gevraagd, emotioneel kon ik niet bij ze terecht, maar ik had gehoopt dan in ieder geval toch financieel, geld hebben ze genoeg. Ik was ziek, mijn relatie was over, en ik kon het allemaal niet meer alleen bolwerken.
Het antwoord was dat ze een overzicht van in mijn inkomsten en uitgaven wilden zien, en dan zouden ze overleggen wat ze mij wilden geven.
Zo kil. Verder geen vragen hoe het ging, geen goh vervelend dat het niet lukt. Nee heel zakelijk, en wantrouwend, een overzicht van mijn inkomsten en uitgaven opstellen. Terwijl ik nooit om geld vroeg. En ze wisten donders goed wat ik ongeveer per maand kwijt was aan wonen en studeren.
Toen heb ik vrij pissed geantwoord, dat als ik én emotioneel en financieel niet op ze kon rekenen. Dat ik ze dan helemaal niet meer hoefde te spreken en te zien. En dat was dat.
En nu was ik ook vrij pissed, had mijn moeder gebeld naar aanleiding van een berichtje dat ze had gestuurd, en ze reageerde daarna niet meer op mijn antwoorden. In dat telefoongesprek kwam eruit hoe ze werkelijk dachten over mij en mijn plannen. Kwam wel binnen, alsof ik één klap, zo weer bam mijn jeugd in werd getrokken.
Een berichtje gestuurd dat ik zoals altijd mijn eigen plan trek. En dat ik ze niet meer hoef te zijn. Nog een berichtje van mijn vader eroverheen gekregen. En daarna heb ik ze beide geblokkeerd. En dat was dat, denk ik.
De opa's en de oma's zijn inmiddels al overleden, mijn tantes en ooms, zullen het nog wel een tijdje overleven. De vorige keer hoorde ik alleen wat, niet eens van hun, maar via familie, van (komende) overlijdens en de uitnodigingen voor begrafenissen. Zal wel even duren, voordat ik ooit weer oog in oog met ze zal staan.
Ik weet ook nooit of ik daar blij mee moet zijn, Dat ze blijkbaar zoiets hebben van okay, onze dochter wil ons niet meer spreken en zien, nou ja jammer dan.
Er zijn ouders die daar wat moeilijker in zijn, dat lastig accepteren. Dat is ook geen pretje, als je rust wilt. En lastig, want eigenlijk, wilt iedereen gewoon van die leuke ouders, die er voor je zijn en je serieus nemen. Moeilijk om er dan niet in te trappen, en weer teleurgesteld te worden.
Daar heb ik dan weer geen last van.
Toen ik in de twintig, heb ik er wel mee, geworsteld en mij schuldig gevoeld. Dat ik dingen zou missen, dat het niet goed met ze zou gaan. Vooral mijn vader, want daar had ik minder problemen mee.
Maar goed mijn vader ging er nu ook net zo hard in mee. Dus waarom ik mij daar ooit druk over heb gemaakt. Dat vroegen therapeuten vroeger nog, waarom ik dacht dat mijn vader anders was, want hij nam het inderdaad ook nooit echt voor mij op. Nou ja, ze hadden gelijk.
Ik heb het ooit nog met ze gehad over een zoon van een kennis van ze, waar het niet zo goed mee gaat, drugsgebruik was het volgens mij ook, in tegenstelling tot zijn zussen die met hoge cijfers zijn afgestudeerd en alles goed voor elkaar hebben. Toen was hun conclusie ook, van het ligt niet aan de ouders, want de zussen zijn wel goed terecht gekomen.
Maar ja, hoe vaak heeft die zoon van die kennissen wel niet te horen gekregen dat hij meer als zijn zussen moet zijn? Wat moet dat wel niet met die jongen gedaan hebben.
Wanhoop is een zwart leren jasje is dat iedereen goed staat; terwijl hoop een rose jurkje met ruches is tot boven je knie, waarin niemand gezien wil worden.
donderdag 29 juli 2021 om 10:31
@Blauwe trui:
Inderdaad, je moet echt helemaal zelf bepalen of je helemaal geen contact meer wilt, of minimaal, of gewoon ‘normaal’, en hoe jij dat dan invult. Indien je kies voor (voorlopig) wel contact, is het meest gelezen advies in de literatuur om het zo oppervlakkig mogelijk te houden, en niets prijs te geven. Je reageert kort met ja/nee, praat een beetje over koetjes en kalfjes. Zoiets. Maar ook daar moet je zelf een weg in vinden.
Weet dat alles goed is, zolang het voor jou goed voelt
Inderdaad, je moet echt helemaal zelf bepalen of je helemaal geen contact meer wilt, of minimaal, of gewoon ‘normaal’, en hoe jij dat dan invult. Indien je kies voor (voorlopig) wel contact, is het meest gelezen advies in de literatuur om het zo oppervlakkig mogelijk te houden, en niets prijs te geven. Je reageert kort met ja/nee, praat een beetje over koetjes en kalfjes. Zoiets. Maar ook daar moet je zelf een weg in vinden.
Weet dat alles goed is, zolang het voor jou goed voelt
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
donderdag 29 juli 2021 om 10:38
Over hoe het contact verbroken is:
Na een incident in het najaar (nu bijna 3 jaar terug) negeerde mijn moeder mij weer als vanouds. Ook gewoon als we elkaar dus fysiek zagen bij bijv. mijn oma. Tegen iedereen zei ze gedag, behalve tegen mij.
Uiteindelijk kwamen we elkaar helemaal niet meer tegen en ben ik (ver weg) verhuisd. Daar heeft ze verder weinig tot niet op gereageerd, en ook naderhand niet geïnformeerd naar hoe het ging, etc.
Alle keren dat ik mijn oma bezocht werden er dus ontmoetingen gearrangeerd tegen mijn wil in. Ik heb heel vaak aangegeven geen contact te willen met mijn moeder, dat het voor mij klaar is, beter zo, enz. Maar dat accepteerde men niet.
Dat is toen zo'n 1,5 jaar zo gegaan, en daarna kon ik dankzij covid heel lang niet op bezoek komen. Vorig jaar zomer wilden mijn man en ik weer een keer langsgaan, maar als we mijn moeder op datzelfde moment niet wilden zien, waren we niet welkom. We mochten niet meer komen.
Een paar maanden later eiste mijn oma via de app dat ik mijn moeder een bericht zou sturen. Toen heb ik voor de 10e keer uitgelegd waarom ik dat niet wil. Daar is ze heel boos om geworden en sindsdien wil ze mij niet meer spreken. En dat is voor mij eigenlijk een heel grote opluchting, want ik wist al een hele tijd niet wat ik met die relatie moest. Ik voelde voor haar nog die loyaliteit die ik vroeger voor mijn moeder had; nog een kans geven, ze bedoelt het niet zo, het ligt aan mij, enz.
Man, hoe verdrietig en klote alles ook is, op dit moment overheerst echt even zoveel opluchting! Ik zat echt heel erg tegen deze maand aan te hikken merk ik. Zo blij dat de bepaalde dagen uit deze maand nu over zijn en alles duidelijk geworden is
Na een incident in het najaar (nu bijna 3 jaar terug) negeerde mijn moeder mij weer als vanouds. Ook gewoon als we elkaar dus fysiek zagen bij bijv. mijn oma. Tegen iedereen zei ze gedag, behalve tegen mij.
Uiteindelijk kwamen we elkaar helemaal niet meer tegen en ben ik (ver weg) verhuisd. Daar heeft ze verder weinig tot niet op gereageerd, en ook naderhand niet geïnformeerd naar hoe het ging, etc.
Alle keren dat ik mijn oma bezocht werden er dus ontmoetingen gearrangeerd tegen mijn wil in. Ik heb heel vaak aangegeven geen contact te willen met mijn moeder, dat het voor mij klaar is, beter zo, enz. Maar dat accepteerde men niet.
Dat is toen zo'n 1,5 jaar zo gegaan, en daarna kon ik dankzij covid heel lang niet op bezoek komen. Vorig jaar zomer wilden mijn man en ik weer een keer langsgaan, maar als we mijn moeder op datzelfde moment niet wilden zien, waren we niet welkom. We mochten niet meer komen.
Een paar maanden later eiste mijn oma via de app dat ik mijn moeder een bericht zou sturen. Toen heb ik voor de 10e keer uitgelegd waarom ik dat niet wil. Daar is ze heel boos om geworden en sindsdien wil ze mij niet meer spreken. En dat is voor mij eigenlijk een heel grote opluchting, want ik wist al een hele tijd niet wat ik met die relatie moest. Ik voelde voor haar nog die loyaliteit die ik vroeger voor mijn moeder had; nog een kans geven, ze bedoelt het niet zo, het ligt aan mij, enz.
Man, hoe verdrietig en klote alles ook is, op dit moment overheerst echt even zoveel opluchting! Ik zat echt heel erg tegen deze maand aan te hikken merk ik. Zo blij dat de bepaalde dagen uit deze maand nu over zijn en alles duidelijk geworden is
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
donderdag 29 juli 2021 om 11:20
Wat een herkenbare en verdrietige verhalen van jullie!
Ik heb mijn moeder op jonge leeftijd op afstand gehouden. Ik realiseerde mij na een boze bui van haar dat mijn moeder eigenlijk helemaal niet zo lief en aardig was als andere moeders. Ik heb toen al een muur om mij heen opgetrokken. Als er al iets aan mij werd gevraagd, vertelde ik het hoognodige. Zolang ik maar rustig op mijn kamer zat en het op school goed deed, lieten mijn ouders mij met rust.
Het is vroeger niet een en al ellende geweest. Dat weet ik. Toch heb ik aan mijn ouders heel weinig herinneringen en zijn deze negatief.
Wanneer mijn moeder mij begroet met drie zoenen verstar ik. Zo’n effect heeft ze op mij.
Meerdere malen heb ik geprobeerd om na een rustperiode het contact te herstellen. Iedere keer ben ik weer teleurgesteld. Ik vraag mij af hoe vaak en waarom ik mijzelf dit wil blijven aandoen, omdat ik nog steeds niet klaar ben om definitief te breken met mijn moeder.
Ik heb mijn moeder op jonge leeftijd op afstand gehouden. Ik realiseerde mij na een boze bui van haar dat mijn moeder eigenlijk helemaal niet zo lief en aardig was als andere moeders. Ik heb toen al een muur om mij heen opgetrokken. Als er al iets aan mij werd gevraagd, vertelde ik het hoognodige. Zolang ik maar rustig op mijn kamer zat en het op school goed deed, lieten mijn ouders mij met rust.
Het is vroeger niet een en al ellende geweest. Dat weet ik. Toch heb ik aan mijn ouders heel weinig herinneringen en zijn deze negatief.
Wanneer mijn moeder mij begroet met drie zoenen verstar ik. Zo’n effect heeft ze op mij.
Meerdere malen heb ik geprobeerd om na een rustperiode het contact te herstellen. Iedere keer ben ik weer teleurgesteld. Ik vraag mij af hoe vaak en waarom ik mijzelf dit wil blijven aandoen, omdat ik nog steeds niet klaar ben om definitief te breken met mijn moeder.
donderdag 29 juli 2021 om 11:48
Wat een herkenbaarheid rozepioen. Ik blijf ook steeds hopen, dat als we elkaar zien, dat het dan goed gaat. Dat ze in een goede bui is, dat ze oprecht geïnteresseerd in me is. Helaas is dit niet zo, en dat begin ik steeds meer in te zien.
Daarom heb ik uit zelfbescherming besloten haar niet meer (alleen) te willen zien. Het kost me enorm veel energie omdat ik echt op mijn hoede wil zijn wat ik wel en niet tegen haar zeg. Toen ik dit jaar even bij haar was, zat ik naderhand gewoon te trillen in de auto.
Daarom alleen via de telefoon contact, zodat er toch letterlijk een afstand tussen ons is en ze niet kan zien hoe ik me voel.
Nu is ze echter binnenkort jarig en ze nodigde me uit voor haar verjaardag. Ondanks corona viert ze hem toch, maar op haar verjaardag zelf moet ik werken. Straks ga ik naar mijn zus, even overleggen wat zij gaan doen. Vorig jaar zijn we voor haar verjaardag ergens gaan lunchen, mijn zus was er wat eerder, ik kwam wat later zodat ik niet alleen met haar zou zijn.
Daarom heb ik uit zelfbescherming besloten haar niet meer (alleen) te willen zien. Het kost me enorm veel energie omdat ik echt op mijn hoede wil zijn wat ik wel en niet tegen haar zeg. Toen ik dit jaar even bij haar was, zat ik naderhand gewoon te trillen in de auto.
Daarom alleen via de telefoon contact, zodat er toch letterlijk een afstand tussen ons is en ze niet kan zien hoe ik me voel.
Nu is ze echter binnenkort jarig en ze nodigde me uit voor haar verjaardag. Ondanks corona viert ze hem toch, maar op haar verjaardag zelf moet ik werken. Straks ga ik naar mijn zus, even overleggen wat zij gaan doen. Vorig jaar zijn we voor haar verjaardag ergens gaan lunchen, mijn zus was er wat eerder, ik kwam wat later zodat ik niet alleen met haar zou zijn.
donderdag 29 juli 2021 om 11:48
twinkelrainbowstar schreef: ↑29-07-2021 10:31@Blauwe trui:
Inderdaad, je moet echt helemaal zelf bepalen of je helemaal geen contact meer wilt, of minimaal, of gewoon ‘normaal’, en hoe jij dat dan invult. Indien je kies voor (voorlopig) wel contact, is het meest gelezen advies in de literatuur om het zo oppervlakkig mogelijk te houden, en niets prijs te geven. Je reageert kort met ja/nee, praat een beetje over koetjes en kalfjes. Zoiets. Maar ook daar moet je zelf een weg in vinden.
Weet dat alles goed is, zolang het voor jou goed voelt
