Psyche
alle pijlers
Contact ouders verbreken
zondag 11 juli 2021 om 19:42
Na ongeveer een zeer instabiele relatie met mijn ouders gehad te hebben, en ook al meerdere 'rustpozen' ingelast te hebben, heb ik vandaag het contact met mijn ouders verbroken.
Er is geen specifieke gebeurtenis geweest die de druppel heeft doen overlopen, het is een optelsom.
Ik heb altijd het contact, hoe minimaal ook, gehouden; ook vanwege mijn dochter (zij is hun enige kleinkind). Maar ik kan het niet meer, het is op. Als ik ze gezien heb, ben ik er 3 weken lang van van slag. Mijn gezin gaat eronder lijden.
Mijn ouders begrijpen het niet, of willen het niet begrijpen. Al die keren dat ik geprobeerd heb om het gesprek aan te gaan, gaan ze direct in de verdediging. Ze hebben mij als kind en puber mentaal en emotioneel zo 'mishandeld', dat gevoel komt direct naar boven als ik ze zie/spreek.
Ik voel me momenteel nogal leeg, opgelucht, maar leeg. En schuldig.
Ik weet niet precies wat ik wil met dit topic; van me af schrijven? Herkenning? Lotgenoten? Geen idee.
Er is geen specifieke gebeurtenis geweest die de druppel heeft doen overlopen, het is een optelsom.
Ik heb altijd het contact, hoe minimaal ook, gehouden; ook vanwege mijn dochter (zij is hun enige kleinkind). Maar ik kan het niet meer, het is op. Als ik ze gezien heb, ben ik er 3 weken lang van van slag. Mijn gezin gaat eronder lijden.
Mijn ouders begrijpen het niet, of willen het niet begrijpen. Al die keren dat ik geprobeerd heb om het gesprek aan te gaan, gaan ze direct in de verdediging. Ze hebben mij als kind en puber mentaal en emotioneel zo 'mishandeld', dat gevoel komt direct naar boven als ik ze zie/spreek.
Ik voel me momenteel nogal leeg, opgelucht, maar leeg. En schuldig.
Ik weet niet precies wat ik wil met dit topic; van me af schrijven? Herkenning? Lotgenoten? Geen idee.
zondag 11 juli 2021 om 22:17
Ergens vind ik het 'fijn' dat het meer voorkomt, al gun ik niemand deze situatie. Als ik in mijn omgeving vertrek dat ik slecht contact had met mijn ouders, dan beginnen mensen vaak toch wat te bagatelliseren, ook zo van ja we hebben allemaal wel eens wat, of: het zijn toch je ouders.
Het is dan fijn om hier ook wat lotgenoten te treffen die daadwerkelijk voelen wat ik bedoel.
Het is dan fijn om hier ook wat lotgenoten te treffen die daadwerkelijk voelen wat ik bedoel.
zondag 11 juli 2021 om 22:24
Ja klopt, heel herkenbaar. Inmiddels weet mijn omgeving wel beter maar ik heb een periode gehad dat er werd gezegd 'het is je moeder' Ja dat klopt maar dat wil dan toch niet zeggen dat ik het moet accepteren hoe ze me behandelt?
Maar zoals ik al zei, inmiddels weet mijn omgeving ook wel beter en ik weet ook veel beter mijn grenzen aan te geven wat betreft contact.
Maar zoals ik al zei, inmiddels weet mijn omgeving ook wel beter en ik weet ook veel beter mijn grenzen aan te geven wat betreft contact.
zondag 11 juli 2021 om 22:31
Vergeet de "het zijn toch je ouders" kaart niet in het rijtje van pijnlijke dingen die je als KOPP-kind naar je hoofd geslingerd krijgt. Aanvulling: oops ik zie nu dat je die al hebt genoemd.
Contact met een ouder verbreken is nooit iets wat je als kind zomaar doet. Zoals in mijn geval ging er jarenlang mishandeling en verwaarlozing aan vooraf. Jarenlang nagedacht wat je als kind beter had kunnen doen om de volgende keer echt niet meer stout te zijn.
Mensen die dat soort dingen zeggen hebben geen benul van wat ze zeggen. Het is ontzettend pijnlijk om mee te maken, helemaal als kind dat geen keuze heeft.
Ik leef een ontzettend prettig en rustig leven. Ik voel mij veilig en ik heb prettige mensen om mij heen. Het is nu zolang geleden dat ik het contact hebt verbroken dat het bijna een ander leven lijkt. Mocht ik ooit bericht krijgen dat ze er niet meer is, dan laat ik dat ook langs mij heen gaan. Ze is nooit een moeder voor mij geweest.
Contact met een ouder verbreken is nooit iets wat je als kind zomaar doet. Zoals in mijn geval ging er jarenlang mishandeling en verwaarlozing aan vooraf. Jarenlang nagedacht wat je als kind beter had kunnen doen om de volgende keer echt niet meer stout te zijn.
Mensen die dat soort dingen zeggen hebben geen benul van wat ze zeggen. Het is ontzettend pijnlijk om mee te maken, helemaal als kind dat geen keuze heeft.
Ik leef een ontzettend prettig en rustig leven. Ik voel mij veilig en ik heb prettige mensen om mij heen. Het is nu zolang geleden dat ik het contact hebt verbroken dat het bijna een ander leven lijkt. Mocht ik ooit bericht krijgen dat ze er niet meer is, dan laat ik dat ook langs mij heen gaan. Ze is nooit een moeder voor mij geweest.
Emboldened by the flame of ambition
zondag 11 juli 2021 om 22:37
Er is altijd een andere kant van de medaille. Het is niet alsof je dat niet weet of voelt als je het contact verbreekt. Daarom is het ook geen makkelijke keuze. Het is niet nodig om dit te benadrukken.Vivamensje schreef: ↑11-07-2021 20:23Ik zie het ook van de andere kant. Een vriendin van mij heeft een dochter die (tijdelijk?) het contact heeft gebroken met haar moeder. Ik zie hoe mijn vriendin daar onder lijdt, dat is de andere kant van de medaille. Ik heb wel voor allebei de kanten begrip.
Jouw vriendin zou zo maar mijn moeder kunnen zijn. Ik begrijp namelijk heel goed wat het met mijn moeder doet dat ik nu geen contact met haar heb. Helaas heeft mijn moeder nooit begrepen wat het mij doet om wel contact met haar te hebben.
Kruimeltaart: blijf vooral luisteren naar jezelf.
zondag 11 juli 2021 om 22:45
Mooi gezegdMMXVIII schreef: ↑11-07-2021 22:37Er is altijd een andere kant van de medaille. Het is niet alsof je dat niet weet of voelt als je het contact verbreekt. Daarom is het ook geen makkelijke keuze. Het is niet nodig om dit te benadrukken.
Jouw vriendin zou zo maar mijn moeder kunnen zijn. Ik begrijp namelijk heel goed wat het met mijn moeder doet dat ik nu geen contact met haar heb. Helaas heeft mijn moeder nooit begrepen wat het mij doet om wel contact met haar te hebben.
Emboldened by the flame of ambition
maandag 12 juli 2021 om 07:31
Contact met ouders verbreken is inderdaad niets iets wat je over 1 nacht ijs doet.
Er gaat een heel proces aan vooraf en ook tijdens en na die keuze gebeurd er heel veel met en in jouzelf.
Er bestaan mensen, vaak ook die ouders zelf die het betreft, die van mening zijn dat ouders op een voetstuk dienen te worden gezet. Dat zij, enkel vanwege hun titel als ouder/vader/moeder, een soort van beschermde status bezitten.
Een status die heilig is, een status waar niemand aan mag en kan tornen.
Ik ben juist anders van mening.
Bloedband en ouderschap ontslaat je niet van een kritische kijk en maakt je niet tot een soort van icoon waar tegenop dient te worden gekeken. Respect en vertrouwen moet iemand verdienen.
Als kind respecteer en vertrouw je je ouders. Je ouders zijn de personen die jou de richting wijzen, voorleven en leren die juist is. Op dat moment de enige juiste richting.
Pas wanneer het kind in je volwassen wordt komt het moment dat het mogelijk ontdekt dat die richting helemaal niet de juiste was.
Ik zelf heb jarenlang gevoeld dat het niet klopte, echter stelde mezelf niet de kritische vraag wat ik zelf wilde en dacht. Ik stond niet dicht bij mijn eigen gevoel.
Toen ik zelf moeder werd stond mijn leven op zijn kop. Ineens haalde mijn eigen jeugd met bijbehorende opvoeding en problemen mij dubbel en dwars in. Alle emoties kwamen vrij. Zo zeer dat ik helemaal niet in staat was daar een plek aan te geven. Ik werd letterlijk overspoeld.
Mijn weggestopte gevoel en mijn weggestopte emoties drongen zich dag en nacht aan mij op. De overweldigende liefde die ik voelde voor mijn eigen kind, de drang om mijn kind te beschermen tegen alles wat mij was aangedaan, de frustratie en de wanhoop die ik ervoer tav de opvoeding die ikzelf had gehad. Ik heb me letterlijk afgevraagd hoe iemand zijn eigen kind kan blootstellen aan hetgeen mij ten deel is gekomen in mijn jeugd.
Uiteindelijk besloot ik niet meer te willen voelen. Ik kon het niet aan. Het was te veel.
Bij mij resulteerde dat in anorexia. Daar stond ik dan. Een vrouw die gestudeerd had, ambities had, altijd geknokt had om doelen te bereiken, moeder van een jong kind die op volwassen leeftijd verviel in de ziekte anorexia. Wat heb ik me geschaamd. Hoe kon ik zo diep zinken? Hoe was het mogelijk dat ik dat toeliet? Oud, wijs en verstandig genoeg zou je denken, en toch liet ik deze ziekte toe.
Het was in mijn situatie een methode die ik ongemerkt hanteerde om angstvallig grip te hebben op mijn leven. Om de touwtjes terug in handen te krijgen. Niets vermoedend dat ik door deze ziekte juist steeds minder controle en regie had over eigen leven. Mevrouw anorexia nam de controle volledig over. Bijkomend succes daarvan was wel dat ik op gegeven moment letterlijk niet meer kon voelen. Wat begon met niet meer willen voelen resulteerde in niet meer kunnen voelen. Ondervoeding en ondergewicht maakten dat mijn lichaam alleen nog bezig was met de hoognodige processen om het lichaam in leven te houden. Er was letterlijk en figuurlijk geen plek om te piekeren en te voelen. Er was alleen de eventuele mogelijkheid tot overleven. Hoewel dat toentertijd voor mij ook eigenlijk al geen rol meer speelde.
En ja, ook ik hoorde zo nu en dan….het zijn je ouders. Verbreek dat contact niet. En ondanks alle ellende dacht ik na over andermans toestand. Maakte ik de ander verdrietig? Maakte de ander zich zorgen? Zou de ander het kunnen handelen?
Tot ik voor mezelf koos. En met de informatie die ik nu heb weet ik inmiddels…….had ik eerder geweten wat ik nu weet had ik deze keuze al veel eerder gemaakt.
Er gaat een heel proces aan vooraf en ook tijdens en na die keuze gebeurd er heel veel met en in jouzelf.
Er bestaan mensen, vaak ook die ouders zelf die het betreft, die van mening zijn dat ouders op een voetstuk dienen te worden gezet. Dat zij, enkel vanwege hun titel als ouder/vader/moeder, een soort van beschermde status bezitten.
Een status die heilig is, een status waar niemand aan mag en kan tornen.
Ik ben juist anders van mening.
Bloedband en ouderschap ontslaat je niet van een kritische kijk en maakt je niet tot een soort van icoon waar tegenop dient te worden gekeken. Respect en vertrouwen moet iemand verdienen.
Als kind respecteer en vertrouw je je ouders. Je ouders zijn de personen die jou de richting wijzen, voorleven en leren die juist is. Op dat moment de enige juiste richting.
Pas wanneer het kind in je volwassen wordt komt het moment dat het mogelijk ontdekt dat die richting helemaal niet de juiste was.
Ik zelf heb jarenlang gevoeld dat het niet klopte, echter stelde mezelf niet de kritische vraag wat ik zelf wilde en dacht. Ik stond niet dicht bij mijn eigen gevoel.
Toen ik zelf moeder werd stond mijn leven op zijn kop. Ineens haalde mijn eigen jeugd met bijbehorende opvoeding en problemen mij dubbel en dwars in. Alle emoties kwamen vrij. Zo zeer dat ik helemaal niet in staat was daar een plek aan te geven. Ik werd letterlijk overspoeld.
Mijn weggestopte gevoel en mijn weggestopte emoties drongen zich dag en nacht aan mij op. De overweldigende liefde die ik voelde voor mijn eigen kind, de drang om mijn kind te beschermen tegen alles wat mij was aangedaan, de frustratie en de wanhoop die ik ervoer tav de opvoeding die ikzelf had gehad. Ik heb me letterlijk afgevraagd hoe iemand zijn eigen kind kan blootstellen aan hetgeen mij ten deel is gekomen in mijn jeugd.
Uiteindelijk besloot ik niet meer te willen voelen. Ik kon het niet aan. Het was te veel.
Bij mij resulteerde dat in anorexia. Daar stond ik dan. Een vrouw die gestudeerd had, ambities had, altijd geknokt had om doelen te bereiken, moeder van een jong kind die op volwassen leeftijd verviel in de ziekte anorexia. Wat heb ik me geschaamd. Hoe kon ik zo diep zinken? Hoe was het mogelijk dat ik dat toeliet? Oud, wijs en verstandig genoeg zou je denken, en toch liet ik deze ziekte toe.
Het was in mijn situatie een methode die ik ongemerkt hanteerde om angstvallig grip te hebben op mijn leven. Om de touwtjes terug in handen te krijgen. Niets vermoedend dat ik door deze ziekte juist steeds minder controle en regie had over eigen leven. Mevrouw anorexia nam de controle volledig over. Bijkomend succes daarvan was wel dat ik op gegeven moment letterlijk niet meer kon voelen. Wat begon met niet meer willen voelen resulteerde in niet meer kunnen voelen. Ondervoeding en ondergewicht maakten dat mijn lichaam alleen nog bezig was met de hoognodige processen om het lichaam in leven te houden. Er was letterlijk en figuurlijk geen plek om te piekeren en te voelen. Er was alleen de eventuele mogelijkheid tot overleven. Hoewel dat toentertijd voor mij ook eigenlijk al geen rol meer speelde.
En ja, ook ik hoorde zo nu en dan….het zijn je ouders. Verbreek dat contact niet. En ondanks alle ellende dacht ik na over andermans toestand. Maakte ik de ander verdrietig? Maakte de ander zich zorgen? Zou de ander het kunnen handelen?
Tot ik voor mezelf koos. En met de informatie die ik nu heb weet ik inmiddels…….had ik eerder geweten wat ik nu weet had ik deze keuze al veel eerder gemaakt.
maandag 12 juli 2021 om 09:01
Ik heb inmiddels meer dan 10 jaar geen contact meer met mijn ouders, hoe ik me er bij voel komt en gaat met fases. Ik zou me als ik jou was daar op voorbereid, nu ben je opgelucht en leeg, maar je kan straks ook een tijd twijfelen of je wel het juiste hebt gedaan, je schuldig voelen, gemis voelen, verdrietig zijn of wat je dan ook nog zal voelen. En het mag er allemaal zijn, ook als het jouw keuze is mag je boos zijn op hun of verdrietig omdat je geen ouders in je leven hebt.
Ik heb de keuze overigens totaal onverwachts en impulsief genomen. Ik ging naar hun toe om met ze te praten en ze waren er niet, ik voelde dat als ik het nu niet allemaal zou zeggen dat ik het nooit meer zou durven. En dat brak het laatste stukje bij mij af. Ik was als kind, geschopt, geslagen, daar werdt weer over gelogen, gedaan alsof hun neus bloed, ik werd niet geloofd en kon hun niet vertrouwen laat staan op hun bouwen. Ik was ook toen ik uit huis was gegaan bang voor hun. En dat besef daalde daar toen ik. Aan de keukentafel heb ik een brief geschreven en ik ben vertrokken, ik heb met een goede vriend in de kroeg gezeten tot het ochtend werdt en het was gedaan. Ze hebben me online opgezocht, de schuld in mijn schoenen geschoven en ongetwijfeld ook bij familie zwart gemaakt. Ik heb toen ik zelf kinderen had gekregen nog een poging gedaan om het contact te herstellen en gevraagd of wie iets uit konden praten. Ik dacht dat ze hoewel ze geen goede ouders konden zijn ze misschien wel goede grootouders konden zijn, dat die rol (minder contact, geen verantwoordelijkheid, niet altijd rekening hoeven houden met kinderen en bij frustratie gewoon weg kunnen lopen) misschien beter bij hun zou passen. Dat dat misschien voor hun en voor mijn kinderen leuk zou zijn. Alleen ik had het dan nodig dat ze dan eerlijk konden zijn over dat ik vroegen geslagen was en dat dat fout was, niet eens naar de buiten wereld maar naar mij en zichzelf. Ik wilde niet met de kinderen bij mensen in de buurt zijn met wie ik hun niet alleen zou durven laten als ik even naar de wc moest. Dat open en eerlijk op tafel leggen zat er niet in, ik had hun gekwetst door het contact te verbreken en zou me moeten verantwoorden daar voor en over wat ik gevoeld had kon niet gesproken worden. Dus contact is er nog steeds niet en dat zal er ook niet meer komen. Mijn kinderen zijn nog jong, ze weten dat ze bestaan maar vragen nooit naar hun. En soms, soms mis ik ook na ruim 10 jaar nog ouders waarmee ik dingen kan bespreken, ouders om te vragen hoe ik was op een bepaalde leeftijd, ouders om mee te eten met kerst, ouders die er voor me zijn als er iets is. Alleen die ouders had ik ook niet gehad als ik nog contact had gehad met mijn ouders.
Dat bagatelliseren herken ik ook, ik wilde in die tijd graag psychotische hulp er bij en ben naar de huisarts gedaan. Zijn reactie 'dat komt wel weer goed als je stopt met puberen'. Zelfde huisarts die ik heel mijn jeugd heb gehad dus kende mijn ouders ook, was gelijk de laatste keer dat ik daar heen ben gegaan. Ik heb het er in mijn omgeving nauwelijks meer over, zelfs na 10 jaar zijn er mensen die vinden dat ik die keuze vast veel te makkelijk gemaakt heb en die mensen ga je niet overtuigen. Mijn partner steunt me en wat de rest vind mogen ze houden, ik voel me niet verplicht details te vertellen van mijn jeugd, de onzekerheid, de angst en de vernedering om mensen te laten begrijpen waarom ik het contact heb verbroken. Het is denk ik gewoon vaak moeilijk voor te stellen als je zelf een betere band met je ouders hebt.
Het is en blijft een moeilijke keuze en verdrietig dat je niet de ouders hebt gehad die je nodig had. Veel sterkte met je verwerkingsproces
Ik heb de keuze overigens totaal onverwachts en impulsief genomen. Ik ging naar hun toe om met ze te praten en ze waren er niet, ik voelde dat als ik het nu niet allemaal zou zeggen dat ik het nooit meer zou durven. En dat brak het laatste stukje bij mij af. Ik was als kind, geschopt, geslagen, daar werdt weer over gelogen, gedaan alsof hun neus bloed, ik werd niet geloofd en kon hun niet vertrouwen laat staan op hun bouwen. Ik was ook toen ik uit huis was gegaan bang voor hun. En dat besef daalde daar toen ik. Aan de keukentafel heb ik een brief geschreven en ik ben vertrokken, ik heb met een goede vriend in de kroeg gezeten tot het ochtend werdt en het was gedaan. Ze hebben me online opgezocht, de schuld in mijn schoenen geschoven en ongetwijfeld ook bij familie zwart gemaakt. Ik heb toen ik zelf kinderen had gekregen nog een poging gedaan om het contact te herstellen en gevraagd of wie iets uit konden praten. Ik dacht dat ze hoewel ze geen goede ouders konden zijn ze misschien wel goede grootouders konden zijn, dat die rol (minder contact, geen verantwoordelijkheid, niet altijd rekening hoeven houden met kinderen en bij frustratie gewoon weg kunnen lopen) misschien beter bij hun zou passen. Dat dat misschien voor hun en voor mijn kinderen leuk zou zijn. Alleen ik had het dan nodig dat ze dan eerlijk konden zijn over dat ik vroegen geslagen was en dat dat fout was, niet eens naar de buiten wereld maar naar mij en zichzelf. Ik wilde niet met de kinderen bij mensen in de buurt zijn met wie ik hun niet alleen zou durven laten als ik even naar de wc moest. Dat open en eerlijk op tafel leggen zat er niet in, ik had hun gekwetst door het contact te verbreken en zou me moeten verantwoorden daar voor en over wat ik gevoeld had kon niet gesproken worden. Dus contact is er nog steeds niet en dat zal er ook niet meer komen. Mijn kinderen zijn nog jong, ze weten dat ze bestaan maar vragen nooit naar hun. En soms, soms mis ik ook na ruim 10 jaar nog ouders waarmee ik dingen kan bespreken, ouders om te vragen hoe ik was op een bepaalde leeftijd, ouders om mee te eten met kerst, ouders die er voor me zijn als er iets is. Alleen die ouders had ik ook niet gehad als ik nog contact had gehad met mijn ouders.
Dat bagatelliseren herken ik ook, ik wilde in die tijd graag psychotische hulp er bij en ben naar de huisarts gedaan. Zijn reactie 'dat komt wel weer goed als je stopt met puberen'. Zelfde huisarts die ik heel mijn jeugd heb gehad dus kende mijn ouders ook, was gelijk de laatste keer dat ik daar heen ben gegaan. Ik heb het er in mijn omgeving nauwelijks meer over, zelfs na 10 jaar zijn er mensen die vinden dat ik die keuze vast veel te makkelijk gemaakt heb en die mensen ga je niet overtuigen. Mijn partner steunt me en wat de rest vind mogen ze houden, ik voel me niet verplicht details te vertellen van mijn jeugd, de onzekerheid, de angst en de vernedering om mensen te laten begrijpen waarom ik het contact heb verbroken. Het is denk ik gewoon vaak moeilijk voor te stellen als je zelf een betere band met je ouders hebt.
Het is en blijft een moeilijke keuze en verdrietig dat je niet de ouders hebt gehad die je nodig had. Veel sterkte met je verwerkingsproces
maandag 12 juli 2021 om 09:34
Ik vind het bizar om te lezen hoeveel herkenbare elementen in deze verhalen zitten. Ik heb in mijn omgeving niemand die hetzelfde heeft meegemaakt en ik vind mijn verhaal altijd zo raar om over na te denken. Net alsof mijn hoofd het gewoon niet kan bevatten wat er allemaal is gebeurd. Door jullie verhalen te lezen lukt dat ineens makkelijker ofzo?
Ook het zwartmaken bij anderen speelt hier. Mijn ouder is heel erg van het mooi weer spelen naar de buitenwereld en pronken. Alles voor de show. Dat ik er niet meer ben komt door mij. Ik spoor niet en mijn ouder heeft altijd alles goed gedaan en voor mij gezorgd. Ik ben een ondankbaar kind.
Het is niet te bevatten hoever die ouder van de realiteit af kan zitten. Ze doen er alles aan om je te laten twijfelen en je mee te zuigen in hun geestdodende realiteit. Alles wordt kleiner gemaakt en ontkend. Ik verbaas mij erover dat dit soort mensen gewoon vrij rondlopen en dat de mensen die daar over te vloer komen waarschijnlijk echt denken dat ze een ontspoord kind hebben.
Ook het zwartmaken bij anderen speelt hier. Mijn ouder is heel erg van het mooi weer spelen naar de buitenwereld en pronken. Alles voor de show. Dat ik er niet meer ben komt door mij. Ik spoor niet en mijn ouder heeft altijd alles goed gedaan en voor mij gezorgd. Ik ben een ondankbaar kind.
Het is niet te bevatten hoever die ouder van de realiteit af kan zitten. Ze doen er alles aan om je te laten twijfelen en je mee te zuigen in hun geestdodende realiteit. Alles wordt kleiner gemaakt en ontkend. Ik verbaas mij erover dat dit soort mensen gewoon vrij rondlopen en dat de mensen die daar over te vloer komen waarschijnlijk echt denken dat ze een ontspoord kind hebben.
Emboldened by the flame of ambition
maandag 12 juli 2021 om 10:01
Bedankt dat jullie je verhalen ook willen delen. Er staat ontzettend veel herkenbaars in.
Heb zelf een slechte nacht gehad, was al warm en dan ga je liggen malen hè?
Doe ik wel het goede, is/was het echt zo slecht? Ik ben zelf nooit fysiek mishandeld, heb in materieel opzicht altijd meer dan voldoende gekregen, dat was geen probleem. Maar wel een narcistische moeder en een alcoholistische vader en de drang om naar de buitenwereld toe te laten doen voorkomen dat alles prima in ordw was. Maar ondertussen werd mijn zelfbeeld stukje bij beetje afgebrokkeld, waar ik tot op de dag van vandaag, ondanks therapie etc. last van heb. Ik voel dat ik dat het de juiste beslissing is, juist omdat ik zie dat ze niet veranderd zijn en ik alles wil voorkomen dat mijn dochter hetzelfde behandeld wordt.
Mijn partner, die als enige echt weet hoe de afgelopen jaren zijn geweest, steunt mij echt 100%, daar ben ik er blij mee.
Heb zelf een slechte nacht gehad, was al warm en dan ga je liggen malen hè?
Doe ik wel het goede, is/was het echt zo slecht? Ik ben zelf nooit fysiek mishandeld, heb in materieel opzicht altijd meer dan voldoende gekregen, dat was geen probleem. Maar wel een narcistische moeder en een alcoholistische vader en de drang om naar de buitenwereld toe te laten doen voorkomen dat alles prima in ordw was. Maar ondertussen werd mijn zelfbeeld stukje bij beetje afgebrokkeld, waar ik tot op de dag van vandaag, ondanks therapie etc. last van heb. Ik voel dat ik dat het de juiste beslissing is, juist omdat ik zie dat ze niet veranderd zijn en ik alles wil voorkomen dat mijn dochter hetzelfde behandeld wordt.
Mijn partner, die als enige echt weet hoe de afgelopen jaren zijn geweest, steunt mij echt 100%, daar ben ik er blij mee.
maandag 12 juli 2021 om 10:11
Ik denk dat het niet gek is dat je ligt na te denken of het allemaal wel zo erg is geweest etc. Mijn hoofd wil het ergens ook niet geloven en je kan zo aan jezelf twijfelen.
Alleen omdat je niet fysiek bent mishandeld, maakt niet dat je niet bent mishandeld of dat je het contact niet mag verbreken. In heel veel giftige relaties zitten goede momenten. Kijk maar eens op de relatiepijler. Een partner of ouder kan ook lieve dingen zeggen en je kan ook leuke herinneringen hebben, maar dat maakt niet dat de relatie niet destructief is. Wel heel verwarrend.
Alleen omdat je ouders hebben gezorgd dat je materieel niks tekort bent gekomen, maakt niet dat de relatie niet destructief is. Het is niet en dit en dat en zus en zo voordat je het contact verbreekt. De enige reden die je moet hebben om het contact te verbreken is omdat jij dat zelf wil. Omdat jij dat zo voelt. Ongeacht wat er is voorgevallen. Daar is geen goedkeuring voor nodig.
Je schrijft dat je zelf moeder bent. Bij twijfels over of het echt zo slecht is, kun je je afvragen of dat je je eigen kind daaraan zou blootstellen. Het antwoord is waarschijnlijk 1000 keer nee. Daar heb je geen fysieke mishandeling voor nodig. Mishandeling is zoveel meer dan fysiek. Materieel niks tekort komen is geen compensatie hiervoor.
Alleen omdat je niet fysiek bent mishandeld, maakt niet dat je niet bent mishandeld of dat je het contact niet mag verbreken. In heel veel giftige relaties zitten goede momenten. Kijk maar eens op de relatiepijler. Een partner of ouder kan ook lieve dingen zeggen en je kan ook leuke herinneringen hebben, maar dat maakt niet dat de relatie niet destructief is. Wel heel verwarrend.
Alleen omdat je ouders hebben gezorgd dat je materieel niks tekort bent gekomen, maakt niet dat de relatie niet destructief is. Het is niet en dit en dat en zus en zo voordat je het contact verbreekt. De enige reden die je moet hebben om het contact te verbreken is omdat jij dat zelf wil. Omdat jij dat zo voelt. Ongeacht wat er is voorgevallen. Daar is geen goedkeuring voor nodig.
Je schrijft dat je zelf moeder bent. Bij twijfels over of het echt zo slecht is, kun je je afvragen of dat je je eigen kind daaraan zou blootstellen. Het antwoord is waarschijnlijk 1000 keer nee. Daar heb je geen fysieke mishandeling voor nodig. Mishandeling is zoveel meer dan fysiek. Materieel niks tekort komen is geen compensatie hiervoor.
Emboldened by the flame of ambition
maandag 12 juli 2021 om 10:30
Vooral dit. Ik ben niet fysiek mishandelt (alhoewel, dat heeft mijn moeder 1 keer geprobeerd maar mijn vader is er letterlijk tussengesprongen) en ik heb lang gedacht; ik kan het contact niet verbreken want dan heeft ze niemand meer. Mijn moeder is psychisch ziek, heeft bijna geen vrienden meer, met familie ligt ze overhoop. Ze leunde steeds meer op mij, dat heb ik lang toegelaten omdat ik het echt zielig voor haar vond, totdat ik me realiseerde dat ik me meer haar hulpverlener voelde dan haar dochter. Vanaf toen ben ik in gaan zien dat dit niet gezond was.Skadí schreef: ↑12-07-2021 10:11Ik denk dat het niet gek is dat je ligt na te denken of het allemaal wel zo erg is geweest etc. Mijn hoofd wil het ergens ook niet geloven en je kan zo aan jezelf twijfelen.
Alleen omdat je niet fysiek bent mishandeld, maakt niet dat je niet bent mishandeld of dat je het contact niet mag verbreken. In heel veel giftige relaties zitten goede momenten. Kijk maar eens op de relatiepijler. Een partner of ouder kan ook lieve dingen zeggen en je kan ook leuke herinneringen hebben, maar dat maakt niet dat de relatie niet destructief is. Wel heel verwarrend.
Alleen omdat je ouders hebben gezorgd dat je materieel niks tekort bent gekomen, maakt niet dat de relatie niet destructief is. Het is niet en dit en dat en zus en zo voordat je het contact verbreekt. De enige reden die je moet hebben om het contact te verbreken is omdat jij dat zelf wil. Omdat jij dat zo voelt. Ongeacht wat er is voorgevallen. Daar is geen goedkeuring voor nodig.
Je schrijft dat je zelf moeder bent. Bij twijfels over of het echt zo slecht is, kun je je afvragen of dat je je eigen kind daaraan zou blootstellen. Het antwoord is waarschijnlijk 1000 keer nee. Daar heb je geen fysieke mishandeling voor nodig. Mishandeling is zoveel meer dan fysiek. Materieel niks tekort komen is geen compensatie hiervoor.
maandag 12 juli 2021 om 10:39
Psychische mishandeling of iemand monddood maken of structurele negering zijn minder zichtbaar dan lichamelijke mishandeling. Echter niet minder pijnlijk of minder ernstig of minder belangrijk in de ontwikkeling van een kind.
Tekortkomingen kun je ook niet met elkaar vergelijken. Het hoort geen welles-nietes spel te zijn waarbij mensen concurrerend met elkaar zijn omwille van de vraag wie meer of erger geleden heeft.
Leed is doorgaans niet aan iemand af te zien.
Zeker niet aan kinderen. Kinderen gaan door. Zetten hun beste beentje voor. Willen het goed doen. Weten niet beter.
Ik heb mezelf mijn ziek worden lange tijd kwalijk genomen en vond dat ik faalde als moeder. Achteraf bezien heb ik echter juist heel lang heel veel kracht bewezen. Ik heb tot op volwassen leeftijd gevochten, ging door alsof er niets aan de hand was. Dat die kracht op gegeven moment op was en ik dat zelf niet wilde waar hebben is een ander verhaal. Echter ik zie het niet meer als falen. Het was mijn reactie op al wat speelde. Wanneer je de bagage niet hebt om constructief te werken aan problemen kies je al snel voor een destructieve manier, wanneer die wel lijkt te werken.
Ik weet dat ik mijn kind een andere jeugd gun dan ik zelf heb gehad.
Tekortkomingen kun je ook niet met elkaar vergelijken. Het hoort geen welles-nietes spel te zijn waarbij mensen concurrerend met elkaar zijn omwille van de vraag wie meer of erger geleden heeft.
Leed is doorgaans niet aan iemand af te zien.
Zeker niet aan kinderen. Kinderen gaan door. Zetten hun beste beentje voor. Willen het goed doen. Weten niet beter.
Ik heb mezelf mijn ziek worden lange tijd kwalijk genomen en vond dat ik faalde als moeder. Achteraf bezien heb ik echter juist heel lang heel veel kracht bewezen. Ik heb tot op volwassen leeftijd gevochten, ging door alsof er niets aan de hand was. Dat die kracht op gegeven moment op was en ik dat zelf niet wilde waar hebben is een ander verhaal. Echter ik zie het niet meer als falen. Het was mijn reactie op al wat speelde. Wanneer je de bagage niet hebt om constructief te werken aan problemen kies je al snel voor een destructieve manier, wanneer die wel lijkt te werken.
Ik weet dat ik mijn kind een andere jeugd gun dan ik zelf heb gehad.
maandag 12 juli 2021 om 10:51
Ik vond het ook erg lastig om erachter te komen waar de problemen lagen. Als kind was ik mantelzorger en moest ik het huishouden doen en mijn moeder emotioneel steunen. Ik wist wel dat het belangrijk was om gezond te eten en te douchen maar heb geleerd dat hobby's en ontspanning onzin is. Pas tijdens een derde burn-out viel het kwartje dat ik ook geestelijk moest opladen. Ik ben tegen best veel onbegrip aangelopen omdat het voor veel mensen basiskennis is dat je rust en ontspanning nodig hebt.
maandag 12 juli 2021 om 10:55
Ik ben wel fysiek mishandeld, maar het meeste dat pijn deed was dat er vervolgens gelogen werd. Dan was ik geslagen en de volgende dag was het volgens mijn ouders nooit gebeurd, als ze het al een keer boos toegeven dan was het mijn schuld en had ik het verdiend. Mijn zelfvertrouwen en vertrouwen in de wereld brokkelen helemaal af, ik heb me zo klein gevoeld en soms zo boos en onmachtig.Kruimeltaart schreef: ↑12-07-2021 10:01Bedankt dat jullie je verhalen ook willen delen. Er staat ontzettend veel herkenbaars in.
Heb zelf een slechte nacht gehad, was al warm en dan ga je liggen malen hè?
Doe ik wel het goede, is/was het echt zo slecht? Ik ben zelf nooit fysiek mishandeld, heb in materieel opzicht altijd meer dan voldoende gekregen, dat was geen probleem. Maar wel een narcistische moeder en een alcoholistische vader en de drang om naar de buitenwereld toe te laten doen voorkomen dat alles prima in ordw was. Maar ondertussen werd mijn zelfbeeld stukje bij beetje afgebrokkeld, waar ik tot op de dag van vandaag, ondanks therapie etc. last van heb. Ik voel dat ik dat het de juiste beslissing is, juist omdat ik zie dat ze niet veranderd zijn en ik alles wil voorkomen dat mijn dochter hetzelfde behandeld wordt.
Mijn partner, die als enige echt weet hoe de afgelopen jaren zijn geweest, steunt mij echt 100%, daar ben ik er blij mee.
Dat er geen fysiek aspect zat bij je mishandeling maakt het niet minder mishandeling. Fijn dat je partner er zo voor je is.
maandag 12 juli 2021 om 11:00
Ik kwam er op de begrafenis* van mijn moeder achter dat die mensen inderdaad alles geloven, vooral dat mijn moeder alles goed had gedaan en altijd haar best had gedaan voor al haar kinderen.Skadí schreef: ↑12-07-2021 09:34
Ook het zwartmaken bij anderen speelt hier. Mijn ouder is heel erg van het mooi weer spelen naar de buitenwereld en pronken. Alles voor de show. Dat ik er niet meer ben komt door mij. Ik spoor niet en mijn ouder heeft altijd alles goed gedaan en voor mij gezorgd. Ik ben een ondankbaar kind.
Het is niet te bevatten hoever die ouder van de realiteit af kan zitten. Ze doen er alles aan om je te laten twijfelen en je mee te zuigen in hun geestdodende realiteit. Alles wordt kleiner gemaakt en ontkend. Ik verbaas mij erover dat dit soort mensen gewoon vrij rondlopen en dat de mensen die daar over te vloer komen waarschijnlijk echt denken dat ze een ontspoord kind hebben.
Sommige vriendinnen van haar leken ook nogal verbaasd dat ik normaal was
Maar misschien beeldde ik me dat wel in en keken ze verbaasd omdat ik niet verdrietig was.*als ze niet ineens ziek was geworden en binnen 6 weken was overleden, had contact verbreken er zeker ingezeten op een bepaald moment
maandag 12 juli 2021 om 13:35
Het is niet jouw schuld, maar die van je ouders. Zij hebben jou op de wereld gezet en hadden hun verantwoordelijkheid moeten nemen. Ik snap je keuze goed, als het contact alleen maar narigheid oplevert.
Ik ga sinds 2007 niet meer met mijn vader om. Het contact staat op een heel laag pitje. In mijn jeugd had ik met beide ouders een goede band, maar nadat ze gescheiden waren keek mijn vader niet meer naar me om. Hij had een ander en ging direct na de scheiding met haar samenwonen. Ik mocht daar wel komen en dat deed ik tot zijn bruiloft ook nog, maar er was dan weinig aandacht voor me. Daarom ben ik gestopt met die bezoekjes. Hij zei er niks van. Toen 5 jaar helemaal geen contact gehad. Sinds 2012 heb ik hem op Facebook. Zo'n 3 keer per jaar chatten we en dat is het. Het komt nooit van zijn kant. Het lijkt hem niet te interesseren. Zo lang hij geen stap neemt tot echt contact ga ik dat ook niet doen. Waar het bij hem is fout gegaan, geen idee.
Ik ga sinds 2007 niet meer met mijn vader om. Het contact staat op een heel laag pitje. In mijn jeugd had ik met beide ouders een goede band, maar nadat ze gescheiden waren keek mijn vader niet meer naar me om. Hij had een ander en ging direct na de scheiding met haar samenwonen. Ik mocht daar wel komen en dat deed ik tot zijn bruiloft ook nog, maar er was dan weinig aandacht voor me. Daarom ben ik gestopt met die bezoekjes. Hij zei er niks van. Toen 5 jaar helemaal geen contact gehad. Sinds 2012 heb ik hem op Facebook. Zo'n 3 keer per jaar chatten we en dat is het. Het komt nooit van zijn kant. Het lijkt hem niet te interesseren. Zo lang hij geen stap neemt tot echt contact ga ik dat ook niet doen. Waar het bij hem is fout gegaan, geen idee.
donderdag 15 juli 2021 om 09:05
Ik vind jullie enorm dapper.
Het klinkt als narcisme bij veel van de ouders; de moeder doet alles perfect, aan haar kan het niet liggen. Ze ziet het kind als een verlengstuk van zichzelf en geeft niet echt om haar gevoelens.
Alleen om het beeld van haar als moeder.
Zelf heb ik ook te maken gehad met emotionele verwaarlozing en misschien zelfs mishandeling (nooit eens de vraag 'Hoe was het op school?', uitgescholden voor 'raar kind' als ik iets stouts deed, 'mongool' als ik druk deed, 'zielige trut' als ik huilde, etc).
Ik heb ook altijd alles in het teken van mijn moeder gezet en cijfer mezelf enorm weg. Ik ben het tegenovergestelde geworden van een narcist: een echoïst.
Mijn behoeften doen er niet toe. Als anderen me maar aardig vinden. Hierdoor gedraag ik me altijd gespannen en timide in het contact met anderen. Behalve op mijn werk - als professional weet ik dat ik er mag zijn.
Toch hebben mijn ouders me ook veel liefde gegeven, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt, en altijd hun best gedaan. Ze waren vaak gewoon machteloos (3 kinderen was voor hen teveel) en kampten met hun eigen trauma's.
Nu ik zelf kinderen heb en de nodige fouten heb gemaakt (niet zo erg als hierboven, maar toch wel eens een steekje laten vallen waar ik spijt van had) begrijp ik hen beter en ben ik met de mindere kanten van mijn jeugd in het reine gekomen.
Wel is mijn leven echt van mindere kwaliteit omdat ik, zelfs als dertiger nu, een pleaser zonder gevoel van eigenwaarde blijf.
Ik heb nu zelf een dochter (7) en het is voor mij iedere dag weer focussen om niet de fouten te maken die mijn moeder bij mij heeft gemaakt.
Tot nu toe lijkt het oké te gaan, we knuffelen veel, ik heb veel aandacht voor haar en als ik eens minder in mijn vel zit geef ik duidelijk aan dat het niet aan haar ligt, dat ik even moe ben en dat zij een kanjer is. (Mijn moeder ging dan dus schelden.)
Ik moet wel zeggen dat het idee van mijn dochter die ooit, om wat voor reden dan ook, met mij zou breken me de kriebels geeft. Daar is nu totaal geen aanwijzing voor hoor, we zijn gek op elkaar.
Ik geloof ergens wel dat de band met je ouders heilig is (ik vind het doodeng dit te zeggen, pleaser als ik ben, wil niemand voor het hoofd stoten).
Maar ik kan alleen voor mijn eigen situatie spreken.
Ik hoop vooral dat mijn kids gelukkig worden. Met of zonder mij. En dat meen ik, al zou het een zwaar offer zijn om ze uit het oog te verliezen.
Misschien is er nog een middenweg. Leren om afstand te houden van je ouders, om ze je niet te laten raken. Het contact bijna zakelijk houden.
Mij heeft het geholpen om te gaan met mijn schoonfamilie, die ook heel narcistisch is - al is het op een andere manier. Ik kan het contact met hen niet verbreken, hoewel zij mij structureel omlaag halen en kwetsen. Ik wil dat ook niet, want dan verbreek ik ook de relatie van mijn kinderen met hun ooms en tantes en oma, en die keuze wil ik aan mijn kinderen zelf overlaten.
Dat waren even mijn gedachten omtrent het onderwerp. Geen verwijt naar wie dan ook.
Zoals hierboven werd opgemerkt, vertrouw op je eigen gevoel. Dat is zo belangrijk.
En een goed boek hierover: Robin Stern - Het Gaslight Effect.
Over emotionele mishandeling door narcisten.
Veel sterkte iedereen met wat jullie ook beslissen.
Het klinkt als narcisme bij veel van de ouders; de moeder doet alles perfect, aan haar kan het niet liggen. Ze ziet het kind als een verlengstuk van zichzelf en geeft niet echt om haar gevoelens.
Alleen om het beeld van haar als moeder.
Zelf heb ik ook te maken gehad met emotionele verwaarlozing en misschien zelfs mishandeling (nooit eens de vraag 'Hoe was het op school?', uitgescholden voor 'raar kind' als ik iets stouts deed, 'mongool' als ik druk deed, 'zielige trut' als ik huilde, etc).
Ik heb ook altijd alles in het teken van mijn moeder gezet en cijfer mezelf enorm weg. Ik ben het tegenovergestelde geworden van een narcist: een echoïst.
Mijn behoeften doen er niet toe. Als anderen me maar aardig vinden. Hierdoor gedraag ik me altijd gespannen en timide in het contact met anderen. Behalve op mijn werk - als professional weet ik dat ik er mag zijn.
Toch hebben mijn ouders me ook veel liefde gegeven, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt, en altijd hun best gedaan. Ze waren vaak gewoon machteloos (3 kinderen was voor hen teveel) en kampten met hun eigen trauma's.
Nu ik zelf kinderen heb en de nodige fouten heb gemaakt (niet zo erg als hierboven, maar toch wel eens een steekje laten vallen waar ik spijt van had) begrijp ik hen beter en ben ik met de mindere kanten van mijn jeugd in het reine gekomen.
Wel is mijn leven echt van mindere kwaliteit omdat ik, zelfs als dertiger nu, een pleaser zonder gevoel van eigenwaarde blijf.
Ik heb nu zelf een dochter (7) en het is voor mij iedere dag weer focussen om niet de fouten te maken die mijn moeder bij mij heeft gemaakt.
Tot nu toe lijkt het oké te gaan, we knuffelen veel, ik heb veel aandacht voor haar en als ik eens minder in mijn vel zit geef ik duidelijk aan dat het niet aan haar ligt, dat ik even moe ben en dat zij een kanjer is. (Mijn moeder ging dan dus schelden.)
Ik moet wel zeggen dat het idee van mijn dochter die ooit, om wat voor reden dan ook, met mij zou breken me de kriebels geeft. Daar is nu totaal geen aanwijzing voor hoor, we zijn gek op elkaar.
Ik geloof ergens wel dat de band met je ouders heilig is (ik vind het doodeng dit te zeggen, pleaser als ik ben, wil niemand voor het hoofd stoten).
Maar ik kan alleen voor mijn eigen situatie spreken.
Ik hoop vooral dat mijn kids gelukkig worden. Met of zonder mij. En dat meen ik, al zou het een zwaar offer zijn om ze uit het oog te verliezen.
Misschien is er nog een middenweg. Leren om afstand te houden van je ouders, om ze je niet te laten raken. Het contact bijna zakelijk houden.
Mij heeft het geholpen om te gaan met mijn schoonfamilie, die ook heel narcistisch is - al is het op een andere manier. Ik kan het contact met hen niet verbreken, hoewel zij mij structureel omlaag halen en kwetsen. Ik wil dat ook niet, want dan verbreek ik ook de relatie van mijn kinderen met hun ooms en tantes en oma, en die keuze wil ik aan mijn kinderen zelf overlaten.
Dat waren even mijn gedachten omtrent het onderwerp. Geen verwijt naar wie dan ook.
Zoals hierboven werd opgemerkt, vertrouw op je eigen gevoel. Dat is zo belangrijk.
En een goed boek hierover: Robin Stern - Het Gaslight Effect.
Over emotionele mishandeling door narcisten.
Veel sterkte iedereen met wat jullie ook beslissen.
donderdag 15 juli 2021 om 10:00
@TijgerindeNacht bedankt voor het delen van je verhaal. Ik wilde er graag even op reageren.
Ik vind het heftig om te lezen wat je hebt meegemaakt en nog steeds meemaakt met je schoonfamilie. Ik begrijp je overwegingen en ik begrijp dat je spreekt van een zakelijke middenweg als een mogelijkheid
Toch wil ik het volgende schrijven. De gedachte en gevoelens die jij en ik hebben zijn totaal anders. Daardoor is er - in ieder geval voor mij - geen middenweg. Ik heb gelukkig niet te maken met minderwaardige gevoelens en ik ben alles behalve een pleaser.
Ik vergeef en vergeet niet. Dat betekent overigens niet dat ik "actief" boos ben. Het betekent dat de relatie kapot en verbroken is. Er is geen terugweg na wat mij als kind is aangedaan. Als kind had ik geen keuze en geen mogelijkheden, als volwassene staan de deuren voor mij open. Mijn ouder had hulp moeten zoeken en dat heeft ze niet gedaan. Waarschijnlijk omdat zij niks fout kan doen. Dat was mijn probleem als kind, maar als volwassene niet. Dat is mijn verantwoordelijk niet en nooit geweest. Dat zij haar verantwoordelijkheid niet heeft gepakt ongeacht de reden is voor mij niet relevant. Zij koos voor een kind en zij had die keus nooit mogen maken.
Ik zie mezelf als iemand met eigenwaarde en compassie jegens mezelf. Ik wil dat soort mensen niet in mijn leven. Het is niet alleen zelfbescherming, maar ook een soort zelfrespect (even bij gebrek aan een beter woord). Ik heb veel te bieden in relaties en mensen met dat soort trekken hebben niks in mijn leven te zoeken en krijgen de kans niet.
Dit is tevens ook geen verwijt naar jou, maar ik voel sterk te behoefte om deze kant te belichten. Waarom er geen ruimte is voor een tussenweg. Wij staan heel anders in het leven. Als kind was ik een slachtoffer. Als volwassene hoef ik dat niet te zijn. Mensen die in het leven staan zoals mijn ouder verdienen het niet om mij in hun leven te hebben. Ik pas ervoor. De deur is dicht en blijft dicht.
Je schrijft ook dat je de band met ouders heilig vindt. Daar verschillen wij ook. Voor mij zijn mensen die seks hebben gehad en een kind hebben geen ouders per se. Ouders zijn mensen die het beste met je voorhebben, voor je zorgen en liefhebben. Alleen een kind baren of verwekken maakt je een verwekker/baarder. Daar is voor mij niks heiligs aan
Ik vind het heftig om te lezen wat je hebt meegemaakt en nog steeds meemaakt met je schoonfamilie. Ik begrijp je overwegingen en ik begrijp dat je spreekt van een zakelijke middenweg als een mogelijkheid
Toch wil ik het volgende schrijven. De gedachte en gevoelens die jij en ik hebben zijn totaal anders. Daardoor is er - in ieder geval voor mij - geen middenweg. Ik heb gelukkig niet te maken met minderwaardige gevoelens en ik ben alles behalve een pleaser.
Ik vergeef en vergeet niet. Dat betekent overigens niet dat ik "actief" boos ben. Het betekent dat de relatie kapot en verbroken is. Er is geen terugweg na wat mij als kind is aangedaan. Als kind had ik geen keuze en geen mogelijkheden, als volwassene staan de deuren voor mij open. Mijn ouder had hulp moeten zoeken en dat heeft ze niet gedaan. Waarschijnlijk omdat zij niks fout kan doen. Dat was mijn probleem als kind, maar als volwassene niet. Dat is mijn verantwoordelijk niet en nooit geweest. Dat zij haar verantwoordelijkheid niet heeft gepakt ongeacht de reden is voor mij niet relevant. Zij koos voor een kind en zij had die keus nooit mogen maken.
Ik zie mezelf als iemand met eigenwaarde en compassie jegens mezelf. Ik wil dat soort mensen niet in mijn leven. Het is niet alleen zelfbescherming, maar ook een soort zelfrespect (even bij gebrek aan een beter woord). Ik heb veel te bieden in relaties en mensen met dat soort trekken hebben niks in mijn leven te zoeken en krijgen de kans niet.
Dit is tevens ook geen verwijt naar jou, maar ik voel sterk te behoefte om deze kant te belichten. Waarom er geen ruimte is voor een tussenweg. Wij staan heel anders in het leven. Als kind was ik een slachtoffer. Als volwassene hoef ik dat niet te zijn. Mensen die in het leven staan zoals mijn ouder verdienen het niet om mij in hun leven te hebben. Ik pas ervoor. De deur is dicht en blijft dicht.
Je schrijft ook dat je de band met ouders heilig vindt. Daar verschillen wij ook. Voor mij zijn mensen die seks hebben gehad en een kind hebben geen ouders per se. Ouders zijn mensen die het beste met je voorhebben, voor je zorgen en liefhebben. Alleen een kind baren of verwekken maakt je een verwekker/baarder. Daar is voor mij niks heiligs aan
Emboldened by the flame of ambition
donderdag 15 juli 2021 om 12:39
Ik vind het mooi hoe duidelijk jij het voor jezelf kunt afbakenen.Skadí schreef: ↑15-07-2021 10:00@TijgerindeNacht bedankt voor het delen van je verhaal. Ik wilde er graag even op reageren.
Ik vind het heftig om te lezen wat je hebt meegemaakt en nog steeds meemaakt met je schoonfamilie. Ik begrijp je overwegingen en ik begrijp dat je spreekt van een zakelijke middenweg als een mogelijkheid
Toch wil ik het volgende schrijven. De gedachte en gevoelens die jij en ik hebben zijn totaal anders. Daardoor is er - in ieder geval voor mij - geen middenweg. Ik heb gelukkig niet te maken met minderwaardige gevoelens en ik ben alles behalve een pleaser.
Ik vergeef en vergeet niet. Dat betekent overigens niet dat ik "actief" boos ben. Het betekent dat de relatie kapot en verbroken is. Er is geen terugweg na wat mij als kind is aangedaan. Als kind had ik geen keuze en geen mogelijkheden, als volwassene staan de deuren voor mij open. Mijn ouder had hulp moeten zoeken en dat heeft ze niet gedaan. Waarschijnlijk omdat zij niks fout kan doen. Dat was mijn probleem als kind, maar als volwassene niet. Dat is mijn verantwoordelijk niet en nooit geweest. Dat zij haar verantwoordelijkheid niet heeft gepakt ongeacht de reden is voor mij niet relevant. Zij koos voor een kind en zij had die keus nooit mogen maken.
Ik zie mezelf als iemand met eigenwaarde en compassie jegens mezelf. Ik wil dat soort mensen niet in mijn leven. Het is niet alleen zelfbescherming, maar ook een soort zelfrespect (even bij gebrek aan een beter woord). Ik heb veel te bieden in relaties en mensen met dat soort trekken hebben niks in mijn leven te zoeken en krijgen de kans niet.
Dit is tevens ook geen verwijt naar jou, maar ik voel sterk te behoefte om deze kant te belichten. Waarom er geen ruimte is voor een tussenweg. Wij staan heel anders in het leven. Als kind was ik een slachtoffer. Als volwassene hoef ik dat niet te zijn. Mensen die in het leven staan zoals mijn ouder verdienen het niet om mij in hun leven te hebben. Ik pas ervoor. De deur is dicht en blijft dicht.
Je schrijft ook dat je de band met ouders heilig vindt. Daar verschillen wij ook. Voor mij zijn mensen die seks hebben gehad en een kind hebben geen ouders per se. Ouders zijn mensen die het beste met je voorhebben, voor je zorgen en liefhebben. Alleen een kind baren of verwekken maakt je een verwekker/baarder. Daar is voor mij niks heiligs aan
Wat het zo ingewikkeld maakt voor mij is dat mijn ouders, naast dat keiharde, wél voor me hebben gezorgd.
Nog steeds krijg ik trouwens van hen te horen dat ik moeilijk ben (ben ik ook - hoogsensitief en vermoedelijk hoogfunctionerend autistisch). Ze halen me nog steeds onderuit, wat betreft de opvoeding van mijn kinderen bijv.
Als ik op de koffie kom gaat het alleen maar over wat zíj meemaken en wat ik fout doe. Ik werk al bijna tien jaar in een culturele instelling, mijn ouders wonen op een paar minuten wandelafstand en zijn nog nooit een kijkje komen nemen.
Naar mijn kinderen kijken ze amper om, naar hun andere kleinkinderen wel. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ze hebben me altijd het gevoel gegeven dat ik een teleurstelling voor ze ben. (Terwijl ik het verder heb geschopt dan zij, en mijn zussen, maar ja, ze hadden meer van me verwacht.)
Maar sinds ik inzie dat het probleem bij hen ligt, kan ik ermee omgaan.
Al blijft het me op onbewust niveau vast schaden. Ik heb ook vaak overwogen het contact te verbreken.
Maar ik weet niet of ik alles kan wijten aan mijn ouders. Het was voor mij makkelijker geweest als het echt 100% klootzakken waren geweest. Dan had ik minder loyaliteit gevoeld.
donderdag 15 juli 2021 om 13:20
Tijgerindenacht, iedereen bepaald voor zichzelf welke last en welk leed draagbaar is.
Ik voor mij heb besloten dat ik deze mensen geen inkijk meer wens te geven in mijn leven.
Ik kies óf voor mijzelf (wat ik overigens tevens verplicht ben aan mijn gezin) óf ik ga er aan onderdoor. Dat laatste mag geen optie meer zijn.
Ik voor mij heb besloten dat ik deze mensen geen inkijk meer wens te geven in mijn leven.
Ik kies óf voor mijzelf (wat ik overigens tevens verplicht ben aan mijn gezin) óf ik ga er aan onderdoor. Dat laatste mag geen optie meer zijn.
