Psyche
alle pijlers
Contact ouders verbreken
zondag 11 juli 2021 om 19:42
Na ongeveer een zeer instabiele relatie met mijn ouders gehad te hebben, en ook al meerdere 'rustpozen' ingelast te hebben, heb ik vandaag het contact met mijn ouders verbroken.
Er is geen specifieke gebeurtenis geweest die de druppel heeft doen overlopen, het is een optelsom.
Ik heb altijd het contact, hoe minimaal ook, gehouden; ook vanwege mijn dochter (zij is hun enige kleinkind). Maar ik kan het niet meer, het is op. Als ik ze gezien heb, ben ik er 3 weken lang van van slag. Mijn gezin gaat eronder lijden.
Mijn ouders begrijpen het niet, of willen het niet begrijpen. Al die keren dat ik geprobeerd heb om het gesprek aan te gaan, gaan ze direct in de verdediging. Ze hebben mij als kind en puber mentaal en emotioneel zo 'mishandeld', dat gevoel komt direct naar boven als ik ze zie/spreek.
Ik voel me momenteel nogal leeg, opgelucht, maar leeg. En schuldig.
Ik weet niet precies wat ik wil met dit topic; van me af schrijven? Herkenning? Lotgenoten? Geen idee.
Er is geen specifieke gebeurtenis geweest die de druppel heeft doen overlopen, het is een optelsom.
Ik heb altijd het contact, hoe minimaal ook, gehouden; ook vanwege mijn dochter (zij is hun enige kleinkind). Maar ik kan het niet meer, het is op. Als ik ze gezien heb, ben ik er 3 weken lang van van slag. Mijn gezin gaat eronder lijden.
Mijn ouders begrijpen het niet, of willen het niet begrijpen. Al die keren dat ik geprobeerd heb om het gesprek aan te gaan, gaan ze direct in de verdediging. Ze hebben mij als kind en puber mentaal en emotioneel zo 'mishandeld', dat gevoel komt direct naar boven als ik ze zie/spreek.
Ik voel me momenteel nogal leeg, opgelucht, maar leeg. En schuldig.
Ik weet niet precies wat ik wil met dit topic; van me af schrijven? Herkenning? Lotgenoten? Geen idee.
zaterdag 24 juli 2021 om 14:59
Dit is ontzettend herkenbaar. Mijn vader is ontzettend negatief over alles en iedereen, iedereen doet het fout en deugt niet. Hoe hij (wij) dingen doen, dat klopt. Dat hij geen enkele vriend had, zag ik pas later. Mijn moeder is een emotionele manipulator, die met mij negeren of schuldgevoel aanpraten mij wil controleren.twinkelrainbowstar schreef: ↑23-07-2021 19:23Wat bijzonder om zoveel herkenning te vinden hier...
En ik begrijp heel goed wat je zegt; je hoeft het tenminste niet meer aan te horen.
Pfoe, al die verwijten altijd. En telkens weer de waarheid zo verdraaien dat ze er zelf goed mee wegkwam. Dat mensen gewoon niet inzien dat het krokodillentranen zijn, begrijp ik nog tot op zekere hoogte. Maar mijn naaste familie heeft er bovenop gestaan toen mijn moeder de grote afwezige was (keer op keer) tijdens belangrijke gebeurtenissen. Dat ze dan toch weer in haar leugens trappen, bewijst maar hoe goed dat soort mensen manipuleren.
@Kuzu: moeilijk is dat, hé.. Je wil de situatie natuurlijk helemaal niet zo. Ik mis ook elke dag 'een moeder' in mijn leven, maar niet de vrouw die biologisch gezien mijn moeder is.
Ik schrok heel erg van mezelf toen ik iets meer dan een jaar geleden voor het eerst dacht: warempel, eigenlijk ben ik best wel lief/aardig...
Ik heb 30 jaar lang alleen maar leugens over mezelf geleerd, en over hoe de wereld in elkaar steekt. Mijn moeder had altijd zoveel kritiek op iedereen, zei veel lelijke dingen over anderen, niemand deugde.
Ik moet nu alles herschrijven. Gelukkig heb ik een geweldige echtgenoot, en een paar lieve vrienden die allemaal wel goed weten hoe het hoort. Maar die waarheid over jezelf herschrijven is me een karwei...
Zelf merk ik dat ik nu tegen een muur oploop. Ik heb veel zelf gered, maar ik kan niet meer verder. Dus ik heb me nu aangemeld bij een trauma-therapeut. Hopelijk kan zij me verder helpen.
Voor degenen die geen contact meer hebben met 1 of beide ouders: hebben jullie broers of zussen? Zo ja; hoe is het contact daarmee?
Ik ben zelf enigkind
Toen ik ging studeren, en uit huis ging, zag ik dat dat beeld wat ik van mijn ouders mee had gekregen niet klopt. Ik ging anders denken over zaken, wat niet gewaardeerd werd. Opmerkingen als "Je schaamt je zeker nu voor ons" of "Nu heb je ons niet meer nodig zeker, nu je iets beters hebt gevonden" waren toen ook dagelijkse kost.
Ik heb daar een enorme tik van gekregen, in een depressie beland, uiteindelijk in therapie gegaan, waar ik aan de slag ging met een positiever zelfbeeld. In dezelfde periode mijn man leren kennen. Mijn leven is nu compleet anders. Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat mijn oude vrienden helemaal niet bij mij pasten. Ondertussen een hele nieuwe vriendengroep, zelf een leuk en warm gezin gesticht. Ik kan en wil die negativiteit van mijn ouders niet meer toelaten. Hoe hard ze ook krijsen.
zondag 25 juli 2021 om 08:00
@Kruimeltaart: wat een bevrijding voor je, hé
En het blijft altijd moeilijk, want je draagt dit voor altijd met je mee. Maar het verdriet van ouders moeten missen (die niet eens echt ouders voor je waren) vind ik dragelijker dan constant gemanipuleerd worden.
Hoe gaan jullie om met ouders/andere familieleden die jullie proberen om te praten weer contact op te nemen?
En het blijft altijd moeilijk, want je draagt dit voor altijd met je mee. Maar het verdriet van ouders moeten missen (die niet eens echt ouders voor je waren) vind ik dragelijker dan constant gemanipuleerd worden.
Hoe gaan jullie om met ouders/andere familieleden die jullie proberen om te praten weer contact op te nemen?
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
zondag 25 juli 2021 om 10:16
Je verhaal is zo herkenbaar. Met deze opmerkingen ben ik ook bekend. Het lijkt wel of al die ouders gewoon dezelfde patronen hebben.Kruimeltaart schreef: ↑24-07-2021 14:59
Toen ik ging studeren, en uit huis ging, zag ik dat dat beeld wat ik van mijn ouders mee had gekregen niet klopt. Ik ging anders denken over zaken, wat niet gewaardeerd werd. Opmerkingen als "Je schaamt je zeker nu voor ons" of "Nu heb je ons niet meer nodig zeker, nu je iets beters hebt gevonden" waren toen ook dagelijkse kost.
Ik heb daar een enorme tik van gekregen, in een depressie beland, uiteindelijk in therapie gegaan, waar ik aan de slag ging met een positiever zelfbeeld. In dezelfde periode mijn man leren kennen. Mijn leven is nu compleet anders.
Als jonge blom heb ik nog weleens getwijfeld aan mezelf. Voelde ik mij echt beter? Het is eigenlijk dat gevoel dat je ouders je altijd hebben gegeven. Jij doet dingen fout. Hoe goed je het ook probeert te doen. Het zijn een stelletje ziekelijke figuren.
Emboldened by the flame of ambition
zondag 25 juli 2021 om 10:22
Mooi gezegd en zeker waar.twinkelrainbowstar schreef: ↑25-07-2021 08:00
En het blijft altijd moeilijk, want je draagt dit voor altijd met je mee. Maar het verdriet van ouders moeten missen (die niet eens echt ouders voor je waren) vind ik dragelijker dan constant gemanipuleerd worden.
Hoe gaan jullie om met ouders/andere familieleden die jullie proberen om te praten weer contact op te nemen?
Ik heb 0 contact met die kant van de familie. Elke poging druk ik meteen de kop in. Word ik gebeld en neem ik op via een nummer dat ik niet herken? Ophangen. Kom ik iemand tegen in de stad? Negeren. Komen ze naar mij toe? Afkappen.
100% zelfbescherming modus. Kei en keihard zijn. Dit is het enige wat voor mij werkt. Als ik een klein beetje toegeef, dan begint het hele circus weer opnieuw.
Het is bizar dat je jarenlang gemanipuleerd wordt en mishandeld als kind, genegeerd, nare dingen die tegen je worden gezegd en dat mensen nog de durf hebben om te zeggen dat het wel je ouders zijn. Het interesseert mij niet dat ze de details niet kennen. Het zou algemeen erkend moeten zijn dat wanneer je als kind geen contact wenst met je ouder/ouders daar een verdomd goeie reden achter zit. Dit doe je niet voor een lelijk shirt dat je aan moest op school. Er zit onbeschrijfbaar veel leed en verdriet achter. Mensen die dat niet willen of kunnen begrijpen hebben geen plaats in mijn leven.
Ik moet hier echt voor mijzelf kiezen. Als kind ben je totaal overgeleverd. Ik pas ervoor als volwassene. En hoewel ik de "demonen" van vroeger nog altijd - gelukkig - in veel mindere mate meedraag, heb ik een heel erg mooi leven. Een leven met fijne mensen en een leuke baan, maar vooral een leven waarin ik mentale rust ervaar. Nog altijd rijd ik na een werkdag naar huis en dan voel ik gewoon een moment van geluk dat ik een veilig huis heb waar ik niet geraakt kan worden. Ik geniet echt heel erg van mijn leven nu en dat verdien ik ook. Ik laat niemand toe die daar iets aan kan veranderen.
Emboldened by the flame of ambition
zondag 25 juli 2021 om 11:38
Heel mooi gezegd. Ik hoop dat ik dat binnenkort ook zo kan benaderen en gaan voelen. Hoe lang heb jij al geen contact meer als ik vragen mag?Skadí schreef: ↑25-07-2021 10:22Mooi gezegd en zeker waar.
Ik heb 0 contact met die kant van de familie. Elke poging druk ik meteen de kop in. Word ik gebeld en neem ik op via een nummer dat ik niet herken? Ophangen. Kom ik iemand tegen in de stad? Negeren. Komen ze naar mij toe? Afkappen.
100% zelfbescherming modus. Kei en keihard zijn. Dit is het enige wat voor mij werkt. Als ik een klein beetje toegeef, dan begint het hele circus weer opnieuw.
Het is bizar dat je jarenlang gemanipuleerd wordt en mishandeld als kind, genegeerd, nare dingen die tegen je worden gezegd en dat mensen nog de durf hebben om te zeggen dat het wel je ouders zijn. Het interesseert mij niet dat ze de details niet kennen. Het zou algemeen erkend moeten zijn dat wanneer je als kind geen contact wenst met je ouder/ouders daar een verdomd goeie reden achter zit. Dit doe je niet voor een lelijk shirt dat je aan moest op school. Er zit onbeschrijfbaar veel leed en verdriet achter. Mensen die dat niet willen of kunnen begrijpen hebben geen plaats in mijn leven.
Ik moet hier echt voor mijzelf kiezen. Als kind ben je totaal overgeleverd. Ik pas ervoor als volwassene. En hoewel ik de "demonen" van vroeger nog altijd - gelukkig - in veel mindere mate meedraag, heb ik een heel erg mooi leven. Een leven met fijne mensen en een leuke baan, maar vooral een leven waarin ik mentale rust ervaar. Nog altijd rijd ik na een werkdag naar huis en dan voel ik gewoon een moment van geluk dat ik een veilig huis heb waar ik niet geraakt kan worden. Ik geniet echt heel erg van mijn leven nu en dat verdien ik ook. Ik laat niemand toe die daar iets aan kan veranderen.
zondag 25 juli 2021 om 11:49
Wij hebben sowieso geen hechte familie. Ik heb zelf mijn broertje ook al 1,5 jaar niet gezien. Geen ruzie, maar gewoon geen band. Ooms en tantes en neven en nichten zag ik sowieso max 1x per 5 jaar. Dus het is aan de ene kant wel een raar idee dat er aan mijn kant 'niets' meer is, aan de andere kant ook een opluchting.twinkelrainbowstar schreef: ↑25-07-2021 08:00@Kruimeltaart: wat een bevrijding voor je, hé
En het blijft altijd moeilijk, want je draagt dit voor altijd met je mee. Maar het verdriet van ouders moeten missen (die niet eens echt ouders voor je waren) vind ik dragelijker dan constant gemanipuleerd worden.
Hoe gaan jullie om met ouders/andere familieleden die jullie proberen om te praten weer contact op te nemen?
Daarover gesproken, ik merk wel dat ik sinds in het contact heb verbroken me lichter voel. Ik ben weer gezonder aan het leven, het sporten weer aan het oppakken etc. Ik voel alsof ik het waard ben. Elke keer als ik de laatste jaren bij mijn ouders wegkwam voelde ik me heel klein en niets waard.
zondag 25 juli 2021 om 12:08
Kruimeltaart schreef: ↑25-07-2021 11:49Wij hebben sowieso geen hechte familie. Ik heb zelf mijn broertje ook al 1,5 jaar niet gezien. Geen ruzie, maar gewoon geen band. Ooms en tantes en neven en nichten zag ik sowieso max 1x per 5 jaar. Dus het is aan de ene kant wel een raar idee dat er aan mijn kant 'niets' meer is, aan de andere kant ook een opluchting.
Daarover gesproken, ik merk wel dat ik sinds in het contact heb verbroken me lichter voel. Ik ben weer gezonder aan het leven, het sporten weer aan het oppakken etc. Ik voel alsof ik het waard ben. Elke keer als ik de laatste jaren bij mijn ouders wegkwam voelde ik me heel klein en niets waard.
Mijn ervaring is dat dit gevoel altijd wel blijft.
anoniem_639dcde78f69d wijzigde dit bericht op 25-07-2021 21:00
21.29% gewijzigd
zondag 25 juli 2021 om 12:31
Al een paar jaar. In de jaren jaren daarvoor was er ook al weinig contact. Ik merkte dat ik het altijd prima vond om elkaar niet te zien en dat ik stress kreeg als ik er weer heenging. Als ik terugkwam voelde ik mij altijd heel klein en onzeker, terwijl ik helemaal niet zo ben in het dagelijks leven. Ik moest vaak ook in bed liggen na bezoek. Ik voelde me zo ellendig. Zelfs al was er niets ergs gebeurd, mijn lichaam was helemaal van slag.Kruimeltaart schreef: ↑25-07-2021 11:38Heel mooi gezegd. Ik hoop dat ik dat binnenkort ook zo kan benaderen en gaan voelen. Hoe lang heb jij al geen contact meer als ik vragen mag?
Toen ik het contact eenmaal verbrak (dit was nadat ze zich weer als een idioot gedroeg en ik het spuugzat was) gaf dat vrij snel erna rust. Mijn leven is helemaal opgeklaard nu dat monster weg is.
Ik denk dat het heel normaal is dat je altijd een soort van gemis blijft houden. Iedereen wil natuurlijke fijne en warme ouders, maar soms is het gewoon niet zo. Ik kan daar niets aan veranderen. Ik kan wel een fijne, warme partner vinden en vrienden. Ik probeer de focus daarop te leggen. Natuurlijk is het niet hetzelfde als een moeder/vader, maar ik weiger om er teveel bij stil te staan. Ze heeft mij al mijn jeugd ontnomen, aan de rest van mijn jaren blijft ze af.
Emboldened by the flame of ambition
zondag 25 juli 2021 om 12:46
Alsof ik mezelf zie schrijvenSkadí schreef: ↑25-07-2021 12:31Al een paar jaar. In de jaren jaren daarvoor was er ook al weinig contact. Ik merkte dat ik het altijd prima vond om elkaar niet te zien en dat ik stress kreeg als ik er weer heenging. Als ik terugkwam voelde ik mij altijd heel klein en onzeker, terwijl ik helemaal niet zo ben in het dagelijks leven. Ik moest vaak ook in bed liggen na bezoek. Ik voelde me zo ellendig. Zelfs al was er niets ergs gebeurd, mijn lichaam was helemaal van slag.
Toen ik het contact eenmaal verbrak (dit was nadat ze zich weer als een idioot gedroeg en ik het spuugzat was) gaf dat vrij snel erna rust. Mijn leven is helemaal opgeklaard nu dat monster weg is.
zondag 25 juli 2021 om 12:59
Ja, dit herken ik wel. In het begin gaf het me veel rust en opluchting. Ik koos voor mezelf, wow! Maar daarna begon de rest van de familie aan me te trekken. Mijn grenzen werden totaal niet gerespecteerd, maar juist zwaar overschreden. En nu dat contact ook allemaal weg is, en ik eindelijk op een fijne, rustige en veilige plek woon, komt er rust en ruimte in mijn hoofd. Ik hoef in mijn leven nu niets meer te veranderen, want ik woon op de plek van mijn dromen, en alles gaat goed.
En nu is er ruimte voor al het weggepropte leed. Ik heb een groot deel zelf op kunnen ruimen, maar het is voor mij nu te complex en zwaar geworden. Vandaar ook dat ik die therapeut gemaild heb.
Ik hoop die rust weer te gaan ervaren als de verwerking verder is.. want daar verlang ik enorm naar
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
zondag 25 juli 2021 om 13:01
Oef, ja, dit.....Skadí schreef: ↑25-07-2021 12:31Al een paar jaar. In de jaren jaren daarvoor was er ook al weinig contact. Ik merkte dat ik het altijd prima vond om elkaar niet te zien en dat ik stress kreeg als ik er weer heenging. Als ik terugkwam voelde ik mij altijd heel klein en onzeker, terwijl ik helemaal niet zo ben in het dagelijks leven. Ik moest vaak ook in bed liggen na bezoek. Ik voelde me zo ellendig. Zelfs al was er niets ergs gebeurd, mijn lichaam was helemaal van slag.
Ik woon dus verder weg, en ik ging altijd met gigantische buikpijn bij ze op bezoek... Dat ik mezelf dat toch heb aangedaan.......
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
maandag 26 juli 2021 om 16:06
Ik heb nog zeker een half jaar nadat ze was overleden heel vervelende dromen gehad waarin mijn moeder een rol speelde, en voorafgaande aan verjaardagen of zo kreeg ik nog een tijd zo'n gevoel van 'kan ze hier iets van zeggen?' totdat ik dan in de volgende paar seconden heel opgelucht bedacht dat dat niet meer kon. En dan ging het om gewoon heel simpele dingen waarvan ik me eerst nooit gerealiseerd had dat het zooo diep doorwerkte.
maandag 26 juli 2021 om 17:36
Wil niemand schofferen of beledigen, iedereen heeft zijn / haar redenen om contact met ouder(s) te verbreken.
Maar wat mij altijd opvalt is dat kinderen het contact verbreken maar je hoort / leest zelden dat de ouder(s) het contact met het kind verbreken. Kan mij absoluut niet voorstellen dat de ouders alles van hun kinderen accepteren onder het mom van de mantel der liefde....... of ben ik nou zo nuchter?
Maar wat mij altijd opvalt is dat kinderen het contact verbreken maar je hoort / leest zelden dat de ouder(s) het contact met het kind verbreken. Kan mij absoluut niet voorstellen dat de ouders alles van hun kinderen accepteren onder het mom van de mantel der liefde....... of ben ik nou zo nuchter?
maandag 26 juli 2021 om 18:11
@Kleppeboxx dat ouders het contact verbreken met kinderen hoor je wel. Dat gebeurt voornamelijk wanneer kinderen bijvoorbeeld verslavingsproblematiek hebben of in het criminele circuit zitten. Vaak hebben deze ouders al jarenlang ellende achter de rug met hun kind tot het moment dat ze echt voor zichzelf moeten kiezen omdat ze er anders aan onderdoor gaan.
Emboldened by the flame of ambition
dinsdag 27 juli 2021 om 09:04
Oh jawel, hoor. Mijn moeder en oma hebben in hun ogen het contact met mij verbroken, omdat ik 'zo asociaal' ben door geen contact meer te willen met mijn moeder.Kleppeboxx schreef: ↑26-07-2021 17:36Wil niemand schofferen of beledigen, iedereen heeft zijn / haar redenen om contact met ouder(s) te verbreken.
Maar wat mij altijd opvalt is dat kinderen het contact verbreken maar je hoort / leest zelden dat de ouder(s) het contact met het kind verbreken. Kan mij absoluut niet voorstellen dat de ouders alles van hun kinderen accepteren onder het mom van de mantel der liefde....... of ben ik nou zo nuchter?
Ik heb 2,5 jaar geleden -na het zoveelste incident- besloten geen contact meer te willen met mijn moeder. Maar mijn oma accepteerde dat niet en heeft heel lang gepusht en afgedwongen dat ik wel weer contact op nam. Dat deed ik niet, en na 2 jaar was bij haar de maat vol en wilde ze me niet meer spreken. (ik heb al die tijd wel contact met mijn oma gehad en die relatie, tegen beter weten in, goed proberen te houden.)
En onlangs deelde mijn moeder mede dat 'als wij geen contact met haar op nemen, zij dat dan ook maar niet meer mij ons doet'. Enfin, iets met omgekeerde realiteit.
Maar, jazeker dus. Ik heb grenzen voor mezelf gesteld en voor mezelf gekozen, en dat werkt in hun universum niet, dus willen ze me niet meer. (maar goed, dat is wederzijds; zijn we 't eindelijk eens...)
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
dinsdag 27 juli 2021 om 18:19
Laatst schreef ik nog ergens dat ik blij was, dat het een soort goed is gekomen tussen mijn ouders en ik. Dacht ik althans, ik dacht dat er tegenwoordig een volwassen wederzijds respect was.
Niet dus. Maar ze zeggen maar niets, want ze durven dat niet zo goed, want ik reageer daar zo heftig op.
Vreemd. Volgens hun is het irrealistisch dat ik een andere baan wil gaan zoeken, gaat mij niet zomaar lukken (Als IT'r in een booming economie?!), en ik ben single, maar mijn eierklokje tikt, en ik heb een kinderwens die ik niet aan de kant kan zetten, dus ik ga mij inschrijven voor een kid traject.
Maar ik moet geen moeder worden, dan kan ik niet aan, ik mag dat een kind niet aandoen...
Echt!!!! Nog steeds denken ze dat ik een of andere schlemiel die niets kan. Die met het ene been in een opname zit, en het andere been in een drugsgoot. Alle drie is totaal geen sprake van, is nooit sprake van geweest ook!!!
Ergens is het wel aantrekkelijk ja, snap echt helemaal dat mensen die zo opgroeien soms wel aan die kant van de medaille terecht komen.
Echt geen idee, hoe ik dat vroeger heb overleefd. Weet nu wel dat ik mij als twintiger, toen ik het contact voor lange tijd had verbroken, niet aanstelde.
Pijnlijk, om elke keer door je eigen ouders als irrealistisch, dom, en half gek weggezet te worden.
Ik dacht nog serieus ook half, dat het grotendeels aan mij lag. Nu ook nog steeds ook, knaagt het aan mij. Ben ik inderdaad zo'n loser, dat geen andere werkgever mij ooit wil hebben. Doe ik net alsof ik een functionerend mens ben, maar hoor ik eigenlijk in een opvang thuis?
Het ergste is nog wel, de grootste kwetsuur in mijn leven, zijn zij. Zij hebben mij al die tijd opgevoed, met, je bent niet goed genoeg, jij kunt dat niet doen, dat is dom, dat moet je niet doen, waarom ben je zo'n moeilijk kind, er is echt iets mis met jou.
Maar het ligt niet aan hun, he? Ik ben een moeilijk kind, en er is iets mis met mij. Niet met hun.
Ik hoef ze de komende jaren even niet meer te spreken (alhoewel ik nu wel boos ben op hun, maar ook op mijzelf, dat ik dacht dat het anders had kunnen zijn).
Ik weet dat dit vroeger hard aan kwam. Maar ik ben, nu, als volwassen persoon echt verbaasd, dat ze het überhaupt over de lippen krijgen. Dat ze niet gewoon het gesprek aangaan, ik heb ze alle ruimte gegeven. Want tuurlijk snap ik bezorgdheid en twijfels, alhoewel ze op hun minst een beetje vertrouwen in hun eigen dochter mogen hebben. Maar dit is gewoon bizar.
Ze luisteren ook blijkbaar niet naar wat ik zeg, of geloven het niet. Ze laten mij maar wat kletsen als een of andere peuter, van haha, wat een onzin kraamt die allemaal uit, dat kan en gaat helemaal niet.
Niet dus. Maar ze zeggen maar niets, want ze durven dat niet zo goed, want ik reageer daar zo heftig op.
Vreemd. Volgens hun is het irrealistisch dat ik een andere baan wil gaan zoeken, gaat mij niet zomaar lukken (Als IT'r in een booming economie?!), en ik ben single, maar mijn eierklokje tikt, en ik heb een kinderwens die ik niet aan de kant kan zetten, dus ik ga mij inschrijven voor een kid traject.
Maar ik moet geen moeder worden, dan kan ik niet aan, ik mag dat een kind niet aandoen...
Echt!!!! Nog steeds denken ze dat ik een of andere schlemiel die niets kan. Die met het ene been in een opname zit, en het andere been in een drugsgoot. Alle drie is totaal geen sprake van, is nooit sprake van geweest ook!!!
Ergens is het wel aantrekkelijk ja, snap echt helemaal dat mensen die zo opgroeien soms wel aan die kant van de medaille terecht komen.
Echt geen idee, hoe ik dat vroeger heb overleefd. Weet nu wel dat ik mij als twintiger, toen ik het contact voor lange tijd had verbroken, niet aanstelde.
Pijnlijk, om elke keer door je eigen ouders als irrealistisch, dom, en half gek weggezet te worden.
Ik dacht nog serieus ook half, dat het grotendeels aan mij lag. Nu ook nog steeds ook, knaagt het aan mij. Ben ik inderdaad zo'n loser, dat geen andere werkgever mij ooit wil hebben. Doe ik net alsof ik een functionerend mens ben, maar hoor ik eigenlijk in een opvang thuis?
Het ergste is nog wel, de grootste kwetsuur in mijn leven, zijn zij. Zij hebben mij al die tijd opgevoed, met, je bent niet goed genoeg, jij kunt dat niet doen, dat is dom, dat moet je niet doen, waarom ben je zo'n moeilijk kind, er is echt iets mis met jou.
Maar het ligt niet aan hun, he? Ik ben een moeilijk kind, en er is iets mis met mij. Niet met hun.
Ik hoef ze de komende jaren even niet meer te spreken (alhoewel ik nu wel boos ben op hun, maar ook op mijzelf, dat ik dacht dat het anders had kunnen zijn).
Ik weet dat dit vroeger hard aan kwam. Maar ik ben, nu, als volwassen persoon echt verbaasd, dat ze het überhaupt over de lippen krijgen. Dat ze niet gewoon het gesprek aangaan, ik heb ze alle ruimte gegeven. Want tuurlijk snap ik bezorgdheid en twijfels, alhoewel ze op hun minst een beetje vertrouwen in hun eigen dochter mogen hebben. Maar dit is gewoon bizar.
Ze luisteren ook blijkbaar niet naar wat ik zeg, of geloven het niet. Ze laten mij maar wat kletsen als een of andere peuter, van haha, wat een onzin kraamt die allemaal uit, dat kan en gaat helemaal niet.
summerisnear wijzigde dit bericht op 27-07-2021 18:31
5.67% gewijzigd
Wanhoop is een zwart leren jasje is dat iedereen goed staat; terwijl hoop een rose jurkje met ruches is tot boven je knie, waarin niemand gezien wil worden.
dinsdag 27 juli 2021 om 20:16
@Summerisnear
Ik stuur je even een pb. Je verhaal lijkt zo ontzettend op dat van mij...
Weet dat het niet aan jou ligt!
Boeken die mij ongelooflijk veel inzicht gaven, en misschien anderen ook:
- You're not crazy, it's your mother
- Will I ever be good enough
- Het verdwenen zelf (+ werkboek)
Die laatste is niet altijd even goed geschreven qua spelling/grammatica, maar inhoudelijk echt mega mega mega uitgebreid! Voor allerlei vormen van narcistische mishandeling/manipulatie
PS @summer: ik vind je echt ONWIJS dapper dat je in je eentje een kindje wilt. Echt fantastisch
Ik stuur je even een pb. Je verhaal lijkt zo ontzettend op dat van mij...
Weet dat het niet aan jou ligt!
Boeken die mij ongelooflijk veel inzicht gaven, en misschien anderen ook:
- You're not crazy, it's your mother
- Will I ever be good enough
- Het verdwenen zelf (+ werkboek)
Die laatste is niet altijd even goed geschreven qua spelling/grammatica, maar inhoudelijk echt mega mega mega uitgebreid! Voor allerlei vormen van narcistische mishandeling/manipulatie
PS @summer: ik vind je echt ONWIJS dapper dat je in je eentje een kindje wilt. Echt fantastisch
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
dinsdag 27 juli 2021 om 23:08
Thnx.
Ik heb in het verleden best veel gehad, aan het begaafde kind en Trauma And Recovery, en Toxic Parents. Ook om te begrijpen waar ik doorheen ging. En een soort van leren en accepteren, dat het inderdaad niet normaal was hoe mijn ouders tegen mij deden. Heeft ook best lang geduurd.twinkelrainbowstar schreef: ↑27-07-2021 20:16@Summerisnear
Ik stuur je even een pb. Je verhaal lijkt zo ontzettend op dat van mij...
Weet dat het niet aan jou ligt!
Boeken die mij ongelooflijk veel inzicht gaven, en misschien anderen ook:
- You're not crazy, it's your mother
- Will I ever be good enough
- Het verdwenen zelf (+ werkboek)
Die laatste is niet altijd even goed geschreven qua spelling/grammatica, maar inhoudelijk echt mega mega mega uitgebreid! Voor allerlei vormen van narcistische mishandeling/manipulatie
PS @summer: ik vind je echt ONWIJS dapper dat je in je eentje een kindje wilt. Echt fantastisch
Misschien dat het tijd wordt om weer eens wat nieuws te lezen! Alhoewel het ook altijd erg emotioneel en pijnlijk is. Ik had eigenlijk gedacht dat ik het allemaal een beetje verwerkt had, en in het verleden kon laten.
Dat lege en vermoeide gevoel na het zien van ouders, komt mij trouwens ook erg bekend voor. Maar ik vond het ook wel normaal hoe het ging, want mijn moeder en ik lagen elkaar gewoon niet zo, en ik geloofde dus ook dat ik erg moeilijk was en het allemaal aan mij lag, omdat ik niet aan haar visie van perfecte dochter kon voldoen.
Heeft wat therapeuten gekost, voordat ik hun woorden 'goh wat heb jij het zwaar gehad als kind' en het puzzelstukje, goh mijn ouders keuren alles wat ik doe af, en de ouders van mijn vriend zijn helemaal trots op mij, bij elkaar had gelegd.
En dapper, het is doodeng. Ik heb mij geprobeerd te vereenzelvigen met nooit kinderen, maar dat waren een paar hele donkere maanden in mijn leven. Als je mij binnen één tel emotioneel wilt krijgen, dan moet je over een toekomst beginnen zonder.
Mocht het niet lukken, dan zal ik daar mee leren leven. Maar het niet eens proberen... Dat is een keuze die ik nooit kan terugdraaien.
Het is eigenlijk de enige echte wens die ik heb in het leven.
Wanhoop is een zwart leren jasje is dat iedereen goed staat; terwijl hoop een rose jurkje met ruches is tot boven je knie, waarin niemand gezien wil worden.
woensdag 28 juli 2021 om 08:16
Ah, nog meer boekentips. Dank je!
Ik heb bovenstaande boeken ook zeker niet achter elkaar gelezen. Het is inderdaad enorm zwaar om te doen. Er waren echt maanden achtereen dat ik niets van dat alles kon aanraken, zelfs als ik het ergens wel wilde. En dan opeens waren er weer wat weken waarin ik het wel aankon, en dan las ik weer wat hoofdstukken.
Het sterkte me erg in het gevoel dat ik niet gek was of het mij verbeelde. En het hielp mij om bepaalde patronen te herkennen waardoor ik nog beter voor mezelf kon verantwoorden waarom geen enkel contact het beste was. Anders had ik waarschijnlijk altijd in die vicieuze cirkel blijven ronddraaien van nieuwe kansen geven en weer teleurgesteld worden.
En ik geef je groot gelijk dat je het gaat proberen. Natuurlijk is het doodeng, maar jij kunt dit
Ik heb bovenstaande boeken ook zeker niet achter elkaar gelezen. Het is inderdaad enorm zwaar om te doen. Er waren echt maanden achtereen dat ik niets van dat alles kon aanraken, zelfs als ik het ergens wel wilde. En dan opeens waren er weer wat weken waarin ik het wel aankon, en dan las ik weer wat hoofdstukken.
Het sterkte me erg in het gevoel dat ik niet gek was of het mij verbeelde. En het hielp mij om bepaalde patronen te herkennen waardoor ik nog beter voor mezelf kon verantwoorden waarom geen enkel contact het beste was. Anders had ik waarschijnlijk altijd in die vicieuze cirkel blijven ronddraaien van nieuwe kansen geven en weer teleurgesteld worden.
En ik geef je groot gelijk dat je het gaat proberen. Natuurlijk is het doodeng, maar jij kunt dit
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
woensdag 28 juli 2021 om 09:09
Bedankt voor het delen van je verhaal, heel herkenbaar ook weer. Verder wil ik zeggen dat ik het super goed van je vind dat je de mogelijkheden om in je eentje ouder te worden gaat onderzoeken. Als je vanuit huis hebt meegekregen dat je niet goed genoeg bent, is dit echt een grote stap. Chapeau. Ik snap ook heel goed dat je daar je ouders op deze manier niet bij wilt hebben.SummerIsNear schreef: ↑27-07-2021 18:19Laatst schreef ik nog ergens dat ik blij was, dat het een soort goed is gekomen tussen mijn ouders en ik. Dacht ik althans, ik dacht dat er tegenwoordig een volwassen wederzijds respect was.
Niet dus. Maar ze zeggen maar niets, want ze durven dat niet zo goed, want ik reageer daar zo heftig op.
Vreemd. Volgens hun is het irrealistisch dat ik een andere baan wil gaan zoeken, gaat mij niet zomaar lukken (Als IT'r in een booming economie?!), en ik ben single, maar mijn eierklokje tikt, en ik heb een kinderwens die ik niet aan de kant kan zetten, dus ik ga mij inschrijven voor een kid traject.
Maar ik moet geen moeder worden, dan kan ik niet aan, ik mag dat een kind niet aandoen...
Echt!!!! Nog steeds denken ze dat ik een of andere schlemiel die niets kan. Die met het ene been in een opname zit, en het andere been in een drugsgoot. Alle drie is totaal geen sprake van, is nooit sprake van geweest ook!!!
Ergens is het wel aantrekkelijk ja, snap echt helemaal dat mensen die zo opgroeien soms wel aan die kant van de medaille terecht komen.
Echt geen idee, hoe ik dat vroeger heb overleefd. Weet nu wel dat ik mij als twintiger, toen ik het contact voor lange tijd had verbroken, niet aanstelde.
Pijnlijk, om elke keer door je eigen ouders als irrealistisch, dom, en half gek weggezet te worden.
Ik dacht nog serieus ook half, dat het grotendeels aan mij lag. Nu ook nog steeds ook, knaagt het aan mij. Ben ik inderdaad zo'n loser, dat geen andere werkgever mij ooit wil hebben. Doe ik net alsof ik een functionerend mens ben, maar hoor ik eigenlijk in een opvang thuis?
Het ergste is nog wel, de grootste kwetsuur in mijn leven, zijn zij. Zij hebben mij al die tijd opgevoed, met, je bent niet goed genoeg, jij kunt dat niet doen, dat is dom, dat moet je niet doen, waarom ben je zo'n moeilijk kind, er is echt iets mis met jou.
Maar het ligt niet aan hun, he? Ik ben een moeilijk kind, en er is iets mis met mij. Niet met hun.
Ik hoef ze de komende jaren even niet meer te spreken (alhoewel ik nu wel boos ben op hun, maar ook op mijzelf, dat ik dacht dat het anders had kunnen zijn).
Ik weet dat dit vroeger hard aan kwam. Maar ik ben, nu, als volwassen persoon echt verbaasd, dat ze het überhaupt over de lippen krijgen. Dat ze niet gewoon het gesprek aangaan, ik heb ze alle ruimte gegeven. Want tuurlijk snap ik bezorgdheid en twijfels, alhoewel ze op hun minst een beetje vertrouwen in hun eigen dochter mogen hebben. Maar dit is gewoon bizar.
Ze luisteren ook blijkbaar niet naar wat ik zeg, of geloven het niet. Ze laten mij maar wat kletsen als een of andere peuter, van haha, wat een onzin kraamt die allemaal uit, dat kan en gaat helemaal niet.
Wat ik verder heel erg herken is dat ik ook altijd gehoord heb dat ik zo'n moeilijk kind ben. Ik verpeste altijd alle vakanties (letterlijk hun woorden), als ik niet veranderde zou ik nooit vrienden, een partner etc hebben. Mensen willen toch niet met mij gezien worden en ga zo maar door.
Dat aspect lees ik bij veel personen hier terug. Nu ik zelf moeder ben, snap ik nog minder hoe je dag soort dingen tegen je kind kan zeggen. Je zelfbeeld en zelfvertrouwen wordt gewoon verpulverd. Ik denk ook bij mezelf, hoewel er zeker verbetering inzit, dat ik daar de rest van mijn leven last van ga houden. En elke keer dat ik ze zag veranderde ik weer in dat kleine kwetsbare meisje.
Bedankt voor de boekentips allemaal. Ik heb er nu twee thuis liggen en lees er af en toe wat in. Het is best heftig (bij mij is het verbreken van contact ook erg vers nog), maar levert ook echt nieuwe inzichten op.
woensdag 28 juli 2021 om 09:23
Gek is dat he? Het rare is dat ik helemaal geen moeilijk kind was. Volgens mij was het probleem gewoon dat mijn ouder niet geschikt is als ouder en dat niet kon handelen. Ik was juist een heel timide en angstig kind. Ik hoorde ook altijd dat ik gewoon mooi moest zijn anders zou ik nooit een fatsoenlijke vent aan de haak slaan. Niemand zou mij leuk vinden etc.Kruimeltaart schreef: ↑28-07-2021 09:09Wat ik verder heel erg herken is dat ik ook altijd gehoord heb dat ik zo'n moeilijk kind ben. Ik verpeste altijd alle vakanties (letterlijk hun woorden), als ik niet veranderde zou ik nooit vrienden, een partner etc hebben. Mensen willen toch niet met mij gezien worden en ga zo maar door.
Hoe jong ik ook was, ik heb dit gelukkig nooit geloofd. Ik had vrij jong door dat mijn ouder niet helemaal lekker was. Toch ervaar je wel de schade ervan. Geen enkel kind zou dit mogen meemaken. Het maakte eigenlijk niet uit wat je deed, niks was goed.
De keren dat ik mijn ouder van alles heb aangedaan in mijn slaap is ontelbaar. Soms de enige manier om je af te kunnen reageren voor mijn gevoel.
Emboldened by the flame of ambition
woensdag 28 juli 2021 om 09:55
Dat is fijn dat je je dat al op vroege leeftijd realiseerde, heeft denk ik dan wel extra pijn gescheeld
Ikzelf realiseerde het echt toen ik 18 was en op kamers ging. Maar ja, dan is er al zo lang ingestampt dat niemand wat met jou te maken wil hebben, dat een nieuw leven met nieuwe mensen beginnen echt een hel was eerst. Je laatste zin herken ik ook echt. Zelfs als ik rustig op de bank een boek aan het lezen was o.i.d. vonden ze wel iets waar ze weer op konden zeuren. Waren ze echt woest op mij, terwijl ik serieus geen idee had waarom.
Ik heb nu 2,5 week het contact verbroken, maar het voelt nu ook heel erg als een bevrijding dat ik er niet meer heen hoef. Dat er verwachtingen zijn, of dat er bezoekjes moeten worden afgelegd (die ik eigenlijk niet wil afleggen etc.). Vooral rust. En dat voelt heerlijk
woensdag 28 juli 2021 om 10:27
Fijn dat je het voelt als en bevrijding. Het eerste jaar dat het contact was verbroken had ik een paar gekke momenten. Bijvoorbeeld met Kerst en mijn verjaardag. Dan was ik toch ineens bang dat er contact kwam. Daar had ik absoluut geen zin in en zou ik meteen afkappen. Uiteindelijk kwam het niet.
Na het eerste jaar voelde ik mij nog beter. Het was zo een enorme last die van mijn schouders viel. Pas nadat dit contact was verbroken realiseerde ik mij hoeveel kleurrijker en mooier het leven is zonder zon bloedzuiger.
Sorry voor mijn harde woorden, maar ik heb geen enkel goed woord over voor deze persoon.
Na het eerste jaar voelde ik mij nog beter. Het was zo een enorme last die van mijn schouders viel. Pas nadat dit contact was verbroken realiseerde ik mij hoeveel kleurrijker en mooier het leven is zonder zon bloedzuiger.
Sorry voor mijn harde woorden, maar ik heb geen enkel goed woord over voor deze persoon.
Emboldened by the flame of ambition
