Psyche
alle pijlers
Contact ouders verbreken
zondag 11 juli 2021 om 19:42
Na ongeveer een zeer instabiele relatie met mijn ouders gehad te hebben, en ook al meerdere 'rustpozen' ingelast te hebben, heb ik vandaag het contact met mijn ouders verbroken.
Er is geen specifieke gebeurtenis geweest die de druppel heeft doen overlopen, het is een optelsom.
Ik heb altijd het contact, hoe minimaal ook, gehouden; ook vanwege mijn dochter (zij is hun enige kleinkind). Maar ik kan het niet meer, het is op. Als ik ze gezien heb, ben ik er 3 weken lang van van slag. Mijn gezin gaat eronder lijden.
Mijn ouders begrijpen het niet, of willen het niet begrijpen. Al die keren dat ik geprobeerd heb om het gesprek aan te gaan, gaan ze direct in de verdediging. Ze hebben mij als kind en puber mentaal en emotioneel zo 'mishandeld', dat gevoel komt direct naar boven als ik ze zie/spreek.
Ik voel me momenteel nogal leeg, opgelucht, maar leeg. En schuldig.
Ik weet niet precies wat ik wil met dit topic; van me af schrijven? Herkenning? Lotgenoten? Geen idee.
Er is geen specifieke gebeurtenis geweest die de druppel heeft doen overlopen, het is een optelsom.
Ik heb altijd het contact, hoe minimaal ook, gehouden; ook vanwege mijn dochter (zij is hun enige kleinkind). Maar ik kan het niet meer, het is op. Als ik ze gezien heb, ben ik er 3 weken lang van van slag. Mijn gezin gaat eronder lijden.
Mijn ouders begrijpen het niet, of willen het niet begrijpen. Al die keren dat ik geprobeerd heb om het gesprek aan te gaan, gaan ze direct in de verdediging. Ze hebben mij als kind en puber mentaal en emotioneel zo 'mishandeld', dat gevoel komt direct naar boven als ik ze zie/spreek.
Ik voel me momenteel nogal leeg, opgelucht, maar leeg. En schuldig.
Ik weet niet precies wat ik wil met dit topic; van me af schrijven? Herkenning? Lotgenoten? Geen idee.
donderdag 15 juli 2021 om 18:07
@ttroeteltje:
Dat laatste is nu erg van toepassing. Er zijn nu een aantal dagen overheen gegaan, en soms slaat de twijfel toe. Was het echt zo erg? Reageer ik niet te overdreven? Er zijn toch mensen die veel slechter behandeld zijn dan ik en toch wel contact hebben.
Maar dan realiseer ik dat het contact zo'n enorme invloed heeft op mij en mijn gezin, dat ik weer dat het goed is.
Ik vind het toch alleen erg om ze te kwetsen, dat wil ik dan weer niet. Helaas is er geen tussenweg voor mij.
Dat laatste is nu erg van toepassing. Er zijn nu een aantal dagen overheen gegaan, en soms slaat de twijfel toe. Was het echt zo erg? Reageer ik niet te overdreven? Er zijn toch mensen die veel slechter behandeld zijn dan ik en toch wel contact hebben.
Maar dan realiseer ik dat het contact zo'n enorme invloed heeft op mij en mijn gezin, dat ik weer dat het goed is.
Ik vind het toch alleen erg om ze te kwetsen, dat wil ik dan weer niet. Helaas is er geen tussenweg voor mij.
donderdag 15 juli 2021 om 18:19
Steeds afkeuring over je heen krijgen is wel degelijk een vorm van geestelijke mishandeling. Het is niet zo dat het niet erg, omdat het niet fysiek is. Sterker nog, je hoeft jezelf met niets of niemand te vergelijken. Het gaat om jouw grens die niet wordt gerespecteerd. Je hoeft ook helemaal geen definitief besluit te maken. Je kan voor nu beslissen en ik zou je aanraden om ea ook in therapie te bespreken.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 23 juli 2021 om 16:10
Bluh, zo ontzettend herkenbaar...Skadí schreef: ↑12-07-2021 09:34Ik vind het bizar om te lezen hoeveel herkenbare elementen in deze verhalen zitten. Ik heb in mijn omgeving niemand die hetzelfde heeft meegemaakt en ik vind mijn verhaal altijd zo raar om over na te denken. Net alsof mijn hoofd het gewoon niet kan bevatten wat er allemaal is gebeurd. Door jullie verhalen te lezen lukt dat ineens makkelijker ofzo?
Ook het zwartmaken bij anderen speelt hier. Mijn ouder is heel erg van het mooi weer spelen naar de buitenwereld en pronken. Alles voor de show. Dat ik er niet meer ben komt door mij. Ik spoor niet en mijn ouder heeft altijd alles goed gedaan en voor mij gezorgd. Ik ben een ondankbaar kind.
Het is niet te bevatten hoever die ouder van de realiteit af kan zitten. Ze doen er alles aan om je te laten twijfelen en je mee te zuigen in hun geestdodende realiteit. Alles wordt kleiner gemaakt en ontkend. Ik verbaas mij erover dat dit soort mensen gewoon vrij rondlopen en dat de mensen die daar over te vloer komen waarschijnlijk echt denken dat ze een ontspoord kind hebben.
Hier ook geen contact meer met mijn moeder. Met mijn vader wel (ze zijn gescheiden). Geen heel diepgaand of warm contact, maar in elk geval respectvol en positief.
Met mijn moeder heb ik 2,5 jaar geleden gebroken. En inderdaad; als kind het contact met je ouder verbreken doe je echt niet zomaar.
Mijn moeder heeft een narcistische persoonlijkheid. Ik heb mijn hele leven overal de schuld van gekregen, en alles moest volgens haar regels. Week je 1 mm af, dan was je de pineut en moest je het ontgelden.
Ze heeft mij diverse keren maandenlang genegeerd, ook als we bijv. samen bij mijn opa en oma op de koffie zaten. Ze zei dan tegen iedereen gedag, vroeg hoe het ging, maar zweeg in alle toonaarden tegen mij. Ook maakte ze me graag zwart bij mensen in het dorp en binnen de familie.
Toen mijn man en ik ver weg verhuisden was ze de grote afwezige. Nog geen verhuiskaartje kon er vanaf, en dat was voor mij de druppel. Heel even stond mijn familie aan mijn kant, maar dat was van korte duur. Ik was weg, dus zij had vrij spel om mij zwart te maken bij iedereen. Het duurde dan ook niet lang voor ik het probleemgeval weer was. Het vervelende kind dat geen contact wil met haar eigen moeder, die daar zo hard onder lijdt.
Ik ben regelmatig gedwongen tot contact met mijn moeder. Dan werden er ontmoetingen geforceerd zonder met mij te overleggen, in de wetenschap dat ik dat niet op prijs zou stellen. Bij elk familiebezoek moest ik mij in bochten wringen om onder de afspraken uit te komen. Elke keer heb ik er iets van gezegd, maar het werd niet gerespecteerd.
Inmiddels wil niemand van de familie mij nog zien, omdat ik in hun ogen de zondebok ben die haar moeder zwaar depressief maakt.
@MMXVIII: je verwoordt het echt zo prachtig... je raakt me diep:
"Ik begrijp namelijk heel goed wat het met mijn moeder doet dat ik nu geen contact met haar heb. Helaas heeft mijn moeder nooit begrepen wat het mij doet om wel contact met haar te hebben."
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
vrijdag 23 juli 2021 om 17:26
Ik reageer even vluchtig...
Ik heb sinds 1,5 jaar geen contact meer met mijn ouders. Een enorm goede ontwikkeling maar ik heb ook veel verdriet.
Buiten het gemis van 'een vader en een moeder' komt er ook enorm veel informatie naar boven over het verleden.
Vrijwel alles wat mij door hen is bijgebracht, verteld, geleerd, is gebaseerd op leugens.
Ik heb mezelf in de afgelopen 1,5 jaar een boel opnieuw moeten aanleren en ben daar nu nog druk mee bezig.
Enorm aangrijpend en intensief.
Ik zit vol met woede en verdriet. Het contact weer oppakken zal absoluut nooit gaan gebeuren maar man, wat steekt het.
Ik heb sinds 1,5 jaar geen contact meer met mijn ouders. Een enorm goede ontwikkeling maar ik heb ook veel verdriet.
Buiten het gemis van 'een vader en een moeder' komt er ook enorm veel informatie naar boven over het verleden.
Vrijwel alles wat mij door hen is bijgebracht, verteld, geleerd, is gebaseerd op leugens.
Ik heb mezelf in de afgelopen 1,5 jaar een boel opnieuw moeten aanleren en ben daar nu nog druk mee bezig.
Enorm aangrijpend en intensief.
Ik zit vol met woede en verdriet. Het contact weer oppakken zal absoluut nooit gaan gebeuren maar man, wat steekt het.
vrijdag 23 juli 2021 om 18:46
twinkelrainbowstar schreef: ↑23-07-2021 16:10Bluh, zo ontzettend herkenbaar...
Hier ook geen contact meer met mijn moeder. Met mijn vader wel (ze zijn gescheiden). Geen heel diepgaand of warm contact, maar in elk geval respectvol en positief.
Met mijn moeder heb ik 2,5 jaar geleden gebroken. En inderdaad; als kind het contact met je ouder verbreken doe je echt niet zomaar.
Mijn moeder heeft een narcistische persoonlijkheid. Ik heb mijn hele leven overal de schuld van gekregen, en alles moest volgens haar regels. Week je 1 mm af, dan was je de pineut en moest je het ontgelden.
Ze heeft mij diverse keren maandenlang genegeerd, ook als we bijv. samen bij mijn opa en oma op de koffie zaten. Ze zei dan tegen iedereen gedag, vroeg hoe het ging, maar zweeg in alle toonaarden tegen mij. Ook maakte ze me graag zwart bij mensen in het dorp en binnen de familie.
Toen mijn man en ik ver weg verhuisden was ze de grote afwezige. Nog geen verhuiskaartje kon er vanaf, en dat was voor mij de druppel. Heel even stond mijn familie aan mijn kant, maar dat was van korte duur. Ik was weg, dus zij had vrij spel om mij zwart te maken bij iedereen. Het duurde dan ook niet lang voor ik het probleemgeval weer was. Het vervelende kind dat geen contact wil met haar eigen moeder, die daar zo hard onder lijdt.
Ik ben regelmatig gedwongen tot contact met mijn moeder. Dan werden er ontmoetingen geforceerd zonder met mij te overleggen, in de wetenschap dat ik dat niet op prijs zou stellen. Bij elk familiebezoek moest ik mij in bochten wringen om onder de afspraken uit te komen. Elke keer heb ik er iets van gezegd, maar het werd niet gerespecteerd.
Inmiddels wil niemand van de familie mij nog zien, omdat ik in hun ogen de zondebok ben die haar moeder zwaar depressief maakt.
@MMXVIII: je verwoordt het echt zo prachtig... je raakt me diep:
"Ik begrijp namelijk heel goed wat het met mijn moeder doet dat ik nu geen contact met haar heb. Helaas heeft mijn moeder nooit begrepen wat het mij doet om wel contact met haar te hebben."
voor jou! Het tot zondebok gemaakt worden is heel herkenbaar. Eigenlijk kon ik niets meer goed doen. Ik wist haar toch wel weer op een of andere manier teleur te stellen, verdrietig te maken. Als ik probeerde uit te leggen hoe ik mij voelde, zei ze simpelweg dat ik dat allemaal verkeerd zag. Uiteindelijk kwam ik op een punt waarop ik heb bedacht dat ik dan maar beter helemaal niets meer kon zeggen of doen. Nu ben ik gewoon een grote teleurstelling, maar ik hoef het tenminste niet meer aan te horen. Vreemd genoeg geeft dat toch rust.
vrijdag 23 juli 2021 om 19:23
Wat bijzonder om zoveel herkenning te vinden hier...
En ik begrijp heel goed wat je zegt; je hoeft het tenminste niet meer aan te horen.
Pfoe, al die verwijten altijd. En telkens weer de waarheid zo verdraaien dat ze er zelf goed mee wegkwam. Dat mensen gewoon niet inzien dat het krokodillentranen zijn, begrijp ik nog tot op zekere hoogte. Maar mijn naaste familie heeft er bovenop gestaan toen mijn moeder de grote afwezige was (keer op keer) tijdens belangrijke gebeurtenissen. Dat ze dan toch weer in haar leugens trappen, bewijst maar hoe goed dat soort mensen manipuleren.
@Kuzu: moeilijk is dat, hé.. Je wil de situatie natuurlijk helemaal niet zo. Ik mis ook elke dag 'een moeder' in mijn leven, maar niet de vrouw die biologisch gezien mijn moeder is.
Ik schrok heel erg van mezelf toen ik iets meer dan een jaar geleden voor het eerst dacht: warempel, eigenlijk ben ik best wel lief/aardig...
Ik heb 30 jaar lang alleen maar leugens over mezelf geleerd, en over hoe de wereld in elkaar steekt. Mijn moeder had altijd zoveel kritiek op iedereen, zei veel lelijke dingen over anderen, niemand deugde.
Ik moet nu alles herschrijven. Gelukkig heb ik een geweldige echtgenoot, en een paar lieve vrienden die allemaal wel goed weten hoe het hoort. Maar die waarheid over jezelf herschrijven is me een karwei...
Zelf merk ik dat ik nu tegen een muur oploop. Ik heb veel zelf gered, maar ik kan niet meer verder. Dus ik heb me nu aangemeld bij een trauma-therapeut. Hopelijk kan zij me verder helpen.
Voor degenen die geen contact meer hebben met 1 of beide ouders: hebben jullie broers of zussen? Zo ja; hoe is het contact daarmee?
Ik ben zelf enigkind
En ik begrijp heel goed wat je zegt; je hoeft het tenminste niet meer aan te horen.
Pfoe, al die verwijten altijd. En telkens weer de waarheid zo verdraaien dat ze er zelf goed mee wegkwam. Dat mensen gewoon niet inzien dat het krokodillentranen zijn, begrijp ik nog tot op zekere hoogte. Maar mijn naaste familie heeft er bovenop gestaan toen mijn moeder de grote afwezige was (keer op keer) tijdens belangrijke gebeurtenissen. Dat ze dan toch weer in haar leugens trappen, bewijst maar hoe goed dat soort mensen manipuleren.
@Kuzu: moeilijk is dat, hé.. Je wil de situatie natuurlijk helemaal niet zo. Ik mis ook elke dag 'een moeder' in mijn leven, maar niet de vrouw die biologisch gezien mijn moeder is.
Ik schrok heel erg van mezelf toen ik iets meer dan een jaar geleden voor het eerst dacht: warempel, eigenlijk ben ik best wel lief/aardig...
Ik heb 30 jaar lang alleen maar leugens over mezelf geleerd, en over hoe de wereld in elkaar steekt. Mijn moeder had altijd zoveel kritiek op iedereen, zei veel lelijke dingen over anderen, niemand deugde.
Ik moet nu alles herschrijven. Gelukkig heb ik een geweldige echtgenoot, en een paar lieve vrienden die allemaal wel goed weten hoe het hoort. Maar die waarheid over jezelf herschrijven is me een karwei...
Zelf merk ik dat ik nu tegen een muur oploop. Ik heb veel zelf gered, maar ik kan niet meer verder. Dus ik heb me nu aangemeld bij een trauma-therapeut. Hopelijk kan zij me verder helpen.
Voor degenen die geen contact meer hebben met 1 of beide ouders: hebben jullie broers of zussen? Zo ja; hoe is het contact daarmee?
Ik ben zelf enigkind
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
vrijdag 23 juli 2021 om 19:44
Dit boek zal een eye opener en steun zijn TO:
https://www.bol.com/nl/nl/f/zal-ik-ooit ... 115140365/
https://www.bol.com/nl/nl/f/zal-ik-ooit ... 115140365/
vrijdag 23 juli 2021 om 19:48
Oh dat is echt heel fijn, lijkt me! Ook dat je iemand hebt die alles van dichtbij (min of meer hetzelfde) heeft meegemaakt.Blauwetrui schreef: ↑23-07-2021 19:40Ik heb een zus, daarmee heb ik gelukkig goed contact. Wij zitten wat contact ouder betreft heel erg op 1 lijn dus dat is echt fijn.
Mijn man heeft heel lang nog gedacht: misschien bedoelt je moeder het niet zo, misschien moet je haar nog een kans geven, tot hij zelf aan den lijve ondervond hoe ze was. Hij heeft sowieso altijd achter me gestaan, hoor, maar voor een buitenstaander is het nog moeilijker om allemaal te begrijpen dan voor jezelf.
Je moet helemaal niks doen, en accepteren dat dat alles is wat je kan doen.
vrijdag 23 juli 2021 om 19:51
Het vervelende is dat mijn moeder het niet bewust doet. Het verdriet is voor haar echt. Het probleem is dat ze niet meer voorbij haar eigen verdriet kan kijken. Dit komt op de eerste plaats, want ze heeft zoveel moeten doorstaan. Als ik daar als dochter op een of andere manier geen rekening mee hou, heb ik het fout gedaan.
Ik heb een broer, maar geen contact mee. Wij zijn nooit hecht geweest. Hij heeft voor zover ik weet wel contact met mijn ouders, maar hij heeft ook niet in de positie gezeten waar ik in heb gezeten. Ik stond letterlijk tussen mijn ouders in en hij was er alleen als het hem uitkwam.
Ik heb een broer, maar geen contact mee. Wij zijn nooit hecht geweest. Hij heeft voor zover ik weet wel contact met mijn ouders, maar hij heeft ook niet in de positie gezeten waar ik in heb gezeten. Ik stond letterlijk tussen mijn ouders in en hij was er alleen als het hem uitkwam.
vrijdag 23 juli 2021 om 20:18
Breken met je ouders doe je echt niet zomaar. Dus als jouw grens bereikt is, dan moet je naar dat gevoel luisteren.
Voor mij was het ook geen makkelijke keuze, daar is ook veel tijd overheen gegaan. Ik hield ook vooral nog contact voor mijn dochter. Tot ik na een verjaardag van haar een heftige migraine aanval kreeg en iedereen om mij heen zich afvroeg waarom ik dit altijd maar volhield.
Naar familieverjaardagen nam ik de laatste jaren van contact een vriendin mee. Die vriendin brak op een gegeven moment na een verjaardag. Ze wist wel hoe mijn familie was door de verhalen, maar als zij erbij was zat er toch altijd een vrij dun laagje vernis op hun gedrag. Dat verdween met de jaren en zag ze met eigen ogen hoe de dynamiek altijd was. Ik zat toen nog in een 'ja snap ik, maar dit is normaal en het ligt allemaal aan mij fase'.
Eerlijk gezegd sinds ik met mijn familie gebroken heb, voel ik mij op tijden nog wel eenzaam. Echter zie ik ook dat ik gewoon een moeder en fijne familie mis en helemaal niet mijn familie. Ik heb wel altijd het contact tussen hun en mijn dochter gefaciliteerd. Gewoon omdat mijn moeder en zus erg belangrijk waren voor mijn dochter.
Wat ik eigenlijk heel omslachtig wil zeggen is dat er vanzelf een moment komt dat je er echt een streep onder kunt zetten. Als dat nu is, helemaal prima. Gun het jezelf. Je hoeft echt met niemand contact te houden ten koste van jezelf.
Voor mij was het ook geen makkelijke keuze, daar is ook veel tijd overheen gegaan. Ik hield ook vooral nog contact voor mijn dochter. Tot ik na een verjaardag van haar een heftige migraine aanval kreeg en iedereen om mij heen zich afvroeg waarom ik dit altijd maar volhield.
Naar familieverjaardagen nam ik de laatste jaren van contact een vriendin mee. Die vriendin brak op een gegeven moment na een verjaardag. Ze wist wel hoe mijn familie was door de verhalen, maar als zij erbij was zat er toch altijd een vrij dun laagje vernis op hun gedrag. Dat verdween met de jaren en zag ze met eigen ogen hoe de dynamiek altijd was. Ik zat toen nog in een 'ja snap ik, maar dit is normaal en het ligt allemaal aan mij fase'.
Eerlijk gezegd sinds ik met mijn familie gebroken heb, voel ik mij op tijden nog wel eenzaam. Echter zie ik ook dat ik gewoon een moeder en fijne familie mis en helemaal niet mijn familie. Ik heb wel altijd het contact tussen hun en mijn dochter gefaciliteerd. Gewoon omdat mijn moeder en zus erg belangrijk waren voor mijn dochter.
Wat ik eigenlijk heel omslachtig wil zeggen is dat er vanzelf een moment komt dat je er echt een streep onder kunt zetten. Als dat nu is, helemaal prima. Gun het jezelf. Je hoeft echt met niemand contact te houden ten koste van jezelf.
...
vrijdag 23 juli 2021 om 20:23
Ja absoluut, wij zijn ook veel hechter geworden de laatste jaren.twinkelrainbowstar schreef: ↑23-07-2021 19:48
Oh dat is echt heel fijn, lijkt me! Ook dat je iemand hebt die alles van dichtbij (min of meer hetzelfde) heeft meegemaakt.
Mijn man heeft heel lang nog gedacht: misschien bedoelt je moeder het niet zo, misschien moet je haar nog een kans geven, tot hij zelf aan den lijve ondervond hoe ze was. Hij heeft sowieso altijd achter me gestaan, hoor, maar voor een buitenstaander is het nog moeilijker om allemaal te begrijpen dan voor jezelf.
Wat jij verder schrijft herken ik ook heel erg. Ik heb best veel gesprekken gevoerd de afgelopen jaren wat betreft het contact met mijn moeder, en dat ik eraan zat te denken om het te verbreken. Ik kreeg best veel reacties van 'ja het is toch je moeder dus dat kan je toch niet maken?' tja ik heb het zelf ook heel lang tegen gehouden inderdaad. Ik had zelf ook die gedachten; het is toch mijn moeder en anders heeft ze niemand meer.
Nou ja, lang verhaal kort dus; Mijn omgeving viel het op dat telkens als ik bij haar was geweest, ik niet meer mezelf was. Eerst had ik dat zelf niet zo door maar uiteindelijk wel. Het keerpunt kwam eigenlijk dat ik me meer haar hulpverlener voelde dan haar dochter.
Er is nog wel meer gebeurd maar dan word ik te herkenbaar dus ik houd het hier even bij.
zaterdag 24 juli 2021 om 08:12
Het verdriet van mijn ouder is ook echt. Dat vond ik er ook moeilijk aan. Ze is eigenlijk een heel zielig persoon met hele destructieve patronen en kan onmogelijk mensen vasthouden in haar leven. Niemand deugt en alles is tegen haar. Dit patroon herhaalt zich elke keer weer. En toch ziet ze niet haar aandeel hierin. Ze is gewoon psychisch niet in orde.
Van mensen die zeggen "het is toch je moeder/vader" kan ik wel gillen. Ik zeg dan ook altijd "oke, dus misbruikt en/of psychisch/geestelijk mishandelt worden als klein kindje is gewoon prima?"
Ehm nee.. dat bedoelen ze niet... Ongemakkelijk kijken.
Hou op zeg! Denk eens na voordat je wat zegt. Contact met een ouder verbreken is ontzettend pijnlijk en doe je niet door een teleurstelling hier of daar. De weg ernaartoe is een lange en zeer pijnlijke. Het is vaak het laatste redmiddel voor je eigen leven.
Van mensen die zeggen "het is toch je moeder/vader" kan ik wel gillen. Ik zeg dan ook altijd "oke, dus misbruikt en/of psychisch/geestelijk mishandelt worden als klein kindje is gewoon prima?"
Ehm nee.. dat bedoelen ze niet... Ongemakkelijk kijken.
Hou op zeg! Denk eens na voordat je wat zegt. Contact met een ouder verbreken is ontzettend pijnlijk en doe je niet door een teleurstelling hier of daar. De weg ernaartoe is een lange en zeer pijnlijke. Het is vaak het laatste redmiddel voor je eigen leven.
skadí wijzigde dit bericht op 24-07-2021 08:16
1.70% gewijzigd
Emboldened by the flame of ambition
zaterdag 24 juli 2021 om 09:20
Ik zou bijna denken dat wij dezelfde moeder hebbenSkadí schreef: ↑24-07-2021 08:12Het verdriet van mijn ouder is ook echt. Dat vond ik er ook moeilijk aan. Ze is eigenlijk een heel zielig persoon met hele destructieve patronen en kan onmogelijk mensen vasthouden in haar leven. Niemand deugt en alles is tegen haar. Dit patroon herhaalt zich elke keer weer. En toch ziet ze niet haar aandeel hierin. Ze is gewoon psychisch niet in orde.
Van mensen die zeggen "het is toch je moeder/vader" kan ik wel gillen. Ik zeg dan ook altijd "oke, dus misbruikt en/of psychisch/geestelijk mishandelt worden als klein kindje is gewoon prima?"
Ehm nee.. dat bedoelen ze niet... Ongemakkelijk kijken.
Hou op zeg! Denk eens na voordat je wat zegt. Contact met een ouder verbreken is ontzettend pijnlijk en doe je niet door een teleurstelling hier of daar. De weg ernaartoe is een lange en zeer pijnlijke. Het is vaak het laatste redmiddel voor je eigen leven.
Mijn moeder is ook psychisch ziek. Er is 1 stoornis vastgesteld, waarschijnlijk speelt er ook nog wel meer maar dat wilt ze niet laten onderzoeken want (volgens haarzelf) mankeert ze niks.
zaterdag 24 juli 2021 om 09:35
Mooi gezegdSkadí schreef: ↑24-07-2021 08:12Het verdriet van mijn ouder is ook echt. Dat vond ik er ook moeilijk aan. Ze is eigenlijk een heel zielig persoon met hele destructieve patronen en kan onmogelijk mensen vasthouden in haar leven. Niemand deugt en alles is tegen haar. Dit patroon herhaalt zich elke keer weer. En toch ziet ze niet haar aandeel hierin. Ze is gewoon psychisch niet in orde.
Van mensen die zeggen "het is toch je moeder/vader" kan ik wel gillen. Ik zeg dan ook altijd "oke, dus misbruikt en/of psychisch/geestelijk mishandelt worden als klein kindje is gewoon prima?"
Ehm nee.. dat bedoelen ze niet... Ongemakkelijk kijken.
Hou op zeg! Denk eens na voordat je wat zegt. Contact met een ouder verbreken is ontzettend pijnlijk en doe je niet door een teleurstelling hier of daar. De weg ernaartoe is een lange en zeer pijnlijke. Het is vaak het laatste redmiddel voor je eigen leven.
zaterdag 24 juli 2021 om 11:09
Ik heb het stukje gelezen, dat je als inkijkexemplaar kunt lezen, en inderdaad zeer treffend !twinkelrainbowstar schreef: ↑23-07-2021 19:46Een boek waar ik enorm veel aan had was: You're not crazy, it's your mother
(vond de titel al fantastisch)
zaterdag 24 juli 2021 om 11:18
Ik heb je een pb gestuurd.Ttroeteltje schreef: ↑24-07-2021 10:23Blijkbaar klets ik hier al enkele dagen voor Jan met de korte achternaam mee. In dat geval zal ik mij niet meer kwetsbaar opstellen en mijn info niet meer delen.
Dank jullie wel.
