Psyche
alle pijlers
Darkest before dawn
woensdag 6 januari 2010 om 10:49
Begin 2007 heb ik een zwaar auto-ongeluk gehad waar ik chronisch letsel aan heb overgehouden, ben afgekeurd, vaste fijne baan weg, eigen bedrijven in opstartfase weg, financiele onzekerheid deed z'n intrede.
Bijna 3 jaar lang hield ik me vast aan revalidatie, aan de kick van koopjesjagen en zo goedkoop mogelijk een maaltijd op tafel zetten, èn de gedachte dat er ooit, op enig moment, een zak met geld van de tegenpartij zou komen om de financiele onzekerheid een halt toe te roepen of in ieder geval te verminderen.
Oudjaarsdag kreeg ik op de valreep nog een mailtje van m'n advocaat dat de tegenpartij accoord is met het voorgestelde schadebedrag en dat e.e.a. qua papierwinkel nog afgehandeld zou worden maar dan zijn we klaar. Eindelijk!!!
En in plaats van beter, gaat het sinds die dag alleen maar slechter. Ik ben in aan het storten. Ik kan niet meer. M'n man idem. Die heeft (mede door de stress n.a.v. mijn ongeluk maar dat is echt niet de hoofdoorzaak, dat weten we ook wel) een klein herseninfarct gehad en daar clusterhoofdpijn aan over gehouden.
6 weken geleden waren we gestopt met roken. En met blowen (gebruikten we allebei als pijnstilling op doktersadvies). En ik heb er niet af kunnen blijven, van die sigaretten. Gisteren aan man opgebiecht dat ik de afgelopen dagen zo vaak de hond uitliet om dan stiekem een sigaret te kunnen roken. Man biechtte op dat hij die tijd gebruikte om er stiekem ook een op te steken. We konden er om lachen en stoppen weer met roken.
Maar nu... we hebben allebei niet geslapen vannacht. Heb zojuist de speelafspraak van zoon voor vanmiddag hier thuis afgebeld, ik trek het niet. Zoon mag daar gaan spelen als hij wil, en omdat school hier in de straat staat ga ik dadelijk gewoon naar school toe om dat zelf aan zoon te zeggen. Lief van die moeder.
Er kwam ook nog bericht van de belastingdienst, die willen nog wat stukken hebben. Prima, maar ik ben zo in de war dat ik niet weet waar ik moet beginnen.
Nu ga ik naar m'n zweefsio (fysiotherapeute die zweeftherapieën er bij doet) en dat wordt janken dat weet ik nu al. Ik heb ook maar weer een tube stesolid besteld, want als na grote stress er vooruitzicht is op het wegvallen van die stress dan wil ik nog wel eens een epileptische aanval krijgen in m'n slaap. En met die stesolid kan die aanval gestopt worden. Al 5 jaar aanvalsvrij maar ik voel 'm aankomen, ik voel de stress en ik kan 't niet stoppen.
In het zicht van de haven toch nog stranden, zo voelt het een beetje. It's always darkest before dawn, ik weet het. En uiteindelijk zal het allemaal best goed komen want zo'n advocaat belooft zoiets niet voor niets. Ook na dat mailtje is er nog contact geweest trouwens en het is allemaal hosanna en positief.
Maar ik kan niet meer. Ik ben op. Ik wil de dekens over m'n hoofd trekken en wakker worden als het afgehandeld is.
Bijna 3 jaar lang hield ik me vast aan revalidatie, aan de kick van koopjesjagen en zo goedkoop mogelijk een maaltijd op tafel zetten, èn de gedachte dat er ooit, op enig moment, een zak met geld van de tegenpartij zou komen om de financiele onzekerheid een halt toe te roepen of in ieder geval te verminderen.
Oudjaarsdag kreeg ik op de valreep nog een mailtje van m'n advocaat dat de tegenpartij accoord is met het voorgestelde schadebedrag en dat e.e.a. qua papierwinkel nog afgehandeld zou worden maar dan zijn we klaar. Eindelijk!!!
En in plaats van beter, gaat het sinds die dag alleen maar slechter. Ik ben in aan het storten. Ik kan niet meer. M'n man idem. Die heeft (mede door de stress n.a.v. mijn ongeluk maar dat is echt niet de hoofdoorzaak, dat weten we ook wel) een klein herseninfarct gehad en daar clusterhoofdpijn aan over gehouden.
6 weken geleden waren we gestopt met roken. En met blowen (gebruikten we allebei als pijnstilling op doktersadvies). En ik heb er niet af kunnen blijven, van die sigaretten. Gisteren aan man opgebiecht dat ik de afgelopen dagen zo vaak de hond uitliet om dan stiekem een sigaret te kunnen roken. Man biechtte op dat hij die tijd gebruikte om er stiekem ook een op te steken. We konden er om lachen en stoppen weer met roken.
Maar nu... we hebben allebei niet geslapen vannacht. Heb zojuist de speelafspraak van zoon voor vanmiddag hier thuis afgebeld, ik trek het niet. Zoon mag daar gaan spelen als hij wil, en omdat school hier in de straat staat ga ik dadelijk gewoon naar school toe om dat zelf aan zoon te zeggen. Lief van die moeder.
Er kwam ook nog bericht van de belastingdienst, die willen nog wat stukken hebben. Prima, maar ik ben zo in de war dat ik niet weet waar ik moet beginnen.
Nu ga ik naar m'n zweefsio (fysiotherapeute die zweeftherapieën er bij doet) en dat wordt janken dat weet ik nu al. Ik heb ook maar weer een tube stesolid besteld, want als na grote stress er vooruitzicht is op het wegvallen van die stress dan wil ik nog wel eens een epileptische aanval krijgen in m'n slaap. En met die stesolid kan die aanval gestopt worden. Al 5 jaar aanvalsvrij maar ik voel 'm aankomen, ik voel de stress en ik kan 't niet stoppen.
In het zicht van de haven toch nog stranden, zo voelt het een beetje. It's always darkest before dawn, ik weet het. En uiteindelijk zal het allemaal best goed komen want zo'n advocaat belooft zoiets niet voor niets. Ook na dat mailtje is er nog contact geweest trouwens en het is allemaal hosanna en positief.
Maar ik kan niet meer. Ik ben op. Ik wil de dekens over m'n hoofd trekken en wakker worden als het afgehandeld is.
Iets anders
woensdag 6 januari 2010 om 10:54
houd vol!
Ik begrijp dat je veel stress hebt en er nu echt doorheen zit. Klopt dat mensen vaak ineen storten als ze er bijna zijn.
Laat je aanval dan ook maar komen, je hebt er voorzorgsmaatregelen voor genomen, dus laat maar gaan.
Ik weet niet hoe die epilepsie bij jou werkt, maar wie weet is de druk dan van de ketel en voel je je daarna beter.
woensdag 6 januari 2010 om 11:09
Babsjuh heel begrijpelijk hoor. Mensen worden ook vaak ziek in de vakantie omdat ze dan geen stress meer hebben. Op zich een logische reactie dus, maar dat veranderd niks aan jouw gevoel nu.
Is er niemand die de laatste regel dingen van je over kan nemen? Dan kan jij nu even tijd voor jezelf nemen. Succes met de laatste loodjes
Is er niemand die de laatste regel dingen van je over kan nemen? Dan kan jij nu even tijd voor jezelf nemen. Succes met de laatste loodjes
woensdag 6 januari 2010 om 11:09
Wat rot voor je Babsjuh!
Ik kan me voorstellen dat je denkt dat het nu toch nog echt mis gaat, nu het bijna goed komt, maar ik denk niet dat dat zo is. Je heb jarenlang volgehouden toen dat eigenlijk niet kon en nu komt dat er uit, je kunt lichamelijk en geestelijk niet meer. Het enige wat je kunt doen is daar, tijdelijk, zoveel mogelijk aan toe geven. Neem rust, huil en probeer af en toe je zegeningen te tellen (kun je ze nog zien?). Probeer te ontspannen en na een tijdje (ism je fysio) langzaam je conditie weer op te bouwen. Het is hardstikke moeilijk, maar ik denk echt dat als je jezelf de tijd geeft om je rot te voelen en rust te nemen dat het dan ook weer over gaat.
Heel veel sterkte!
Ik kan me voorstellen dat je denkt dat het nu toch nog echt mis gaat, nu het bijna goed komt, maar ik denk niet dat dat zo is. Je heb jarenlang volgehouden toen dat eigenlijk niet kon en nu komt dat er uit, je kunt lichamelijk en geestelijk niet meer. Het enige wat je kunt doen is daar, tijdelijk, zoveel mogelijk aan toe geven. Neem rust, huil en probeer af en toe je zegeningen te tellen (kun je ze nog zien?). Probeer te ontspannen en na een tijdje (ism je fysio) langzaam je conditie weer op te bouwen. Het is hardstikke moeilijk, maar ik denk echt dat als je jezelf de tijd geeft om je rot te voelen en rust te nemen dat het dan ook weer over gaat.
Heel veel sterkte!
Het is zoals het is
woensdag 6 januari 2010 om 11:22
Houdt nog even vol! Je hebt al zo hard gewerkt en zoveel overwonnen. Nog even en straks kun je genieten van de goede dingen! Ik weet uit ervaring hoe ontzettend goed het voelt om na zo'n lange en moeilijke tijd te kunnen genieten van de goede dingen. En dan valt alles op zijn plaats en is er rust.
Echt je kunt het, je bent sterker dan je denkt! Heel veel sterkte, en wees trots op jezelf!
Echt je kunt het, je bent sterker dan je denkt! Heel veel sterkte, en wees trots op jezelf!
woensdag 6 januari 2010 om 11:43
Pfff, wat een verhaal. Maar het zal en zeker allemaal goed komen.
Ik hoop dat je een deze dagen zult merken dat het inderdaad lichter wordt.
Heb je iets waar je afleiding uit kan halen zoals lezen, schrijven, muziek of een hobby? Of ga naar buiten met je hond en kijk hoe mooi het is, als het tenminste bij jullie ook zo mooi wit is. Ga naar een bos of strand en ga lekker gillen. Ik weet uit ervaring dat dit erg lekker is. Verwen jezelf met iets kleins maar fijns, het zijn maar zulke kleine dingen. Maar ik hoop dat je je iets beter gaat voelen!
Ik hoop dat je een deze dagen zult merken dat het inderdaad lichter wordt.
Heb je iets waar je afleiding uit kan halen zoals lezen, schrijven, muziek of een hobby? Of ga naar buiten met je hond en kijk hoe mooi het is, als het tenminste bij jullie ook zo mooi wit is. Ga naar een bos of strand en ga lekker gillen. Ik weet uit ervaring dat dit erg lekker is. Verwen jezelf met iets kleins maar fijns, het zijn maar zulke kleine dingen. Maar ik hoop dat je je iets beter gaat voelen!
woensdag 6 januari 2010 om 11:45
Het is ook nogal niet een boel om voor je kiezen te krijgen en te moeten verwerken.
Dat terugval nu pas komt, nu het einde van de ellende in zicht is, daardoor heb je ook kunnen komen waar je nu bent. Met hard werken, doorvechten en bloed, zweet en tranen waarschijnlijk.
Nu, nu het kan heeft je lijf rust nodig, en jij ook.
Even een break van alles. Uitrusten en bijkomen.
Daarna komt de tijd om te genieten van alles wat je bereikt hebt, en trots te zijn op jezelf.
Geef jezelf wat tijd en ruimte, er zijn vast mensen om jullie heen die in willen springen om te helpen.
Je bent wel toe aan wat èchte rust, zonder zorgen lijkt me!
sterkte!
Dat terugval nu pas komt, nu het einde van de ellende in zicht is, daardoor heb je ook kunnen komen waar je nu bent. Met hard werken, doorvechten en bloed, zweet en tranen waarschijnlijk.
Nu, nu het kan heeft je lijf rust nodig, en jij ook.
Even een break van alles. Uitrusten en bijkomen.
Daarna komt de tijd om te genieten van alles wat je bereikt hebt, en trots te zijn op jezelf.
Geef jezelf wat tijd en ruimte, er zijn vast mensen om jullie heen die in willen springen om te helpen.
Je bent wel toe aan wat èchte rust, zonder zorgen lijkt me!
sterkte!
woensdag 6 januari 2010 om 12:51
Dank jullie wel allemaal!!!
Ben net terug van zweefsio en school. Zoon is de middag onder de pannen bij dat vriendje, vond het wel heel jammer dat het spelen niet bij ons kon want hij wilde z'n nieuwe hotwheelsbaan laten zien. Tja, dat ding loopt niet weg, volgende keer beter, en uiteindelijk ging hij ook met een grote smile met vriendje mee.
Naast de gebruikelijke oefeningen heeft zweefsio ook wat met m'n hoofd- en keelchakra's gedaan. Geen idee wat maar 't was verstopt zei ze. 't Gekke is dat ik zelf helemaal zo zweverig niet ben, maar wat zij doet werkt op de een of andere manier wel altijd, dus ik laat 't maar gebeuren.
En 't laten gebeuren, dat doe ik nu ook maar met "de rest". Ga zo nog even liggen, of onder de douche even m'n ogen uit m'n kop janken ofzo. M'n handen trillen van de stress en ik betrap me er steeds op m'n kaken stijf op elkaar te klemmen. Eerst nog even met de hond naar buiten zo, frisse neus halen is voor ons allebei wel goed.
We proberen vooruit te kijken, onszelf te kietelen met kleine dingetjes en te verheugen op andere dingen. Hebben gekeken wat een paar dagen Eurodisney gaan kosten en ons daar heel erg op verheugd. Maar 't effect van die dingen is een beetje weg, was een van de manieren waarop ik mezelf overeind hield de afgelopen jaren, dagdromen en genieten van kleine dingetjes. Wil niet zeggen dat ik dus maar ophou met proberen, daar ben ik net weer te eigenwijs voor.
Ben net terug van zweefsio en school. Zoon is de middag onder de pannen bij dat vriendje, vond het wel heel jammer dat het spelen niet bij ons kon want hij wilde z'n nieuwe hotwheelsbaan laten zien. Tja, dat ding loopt niet weg, volgende keer beter, en uiteindelijk ging hij ook met een grote smile met vriendje mee.
Naast de gebruikelijke oefeningen heeft zweefsio ook wat met m'n hoofd- en keelchakra's gedaan. Geen idee wat maar 't was verstopt zei ze. 't Gekke is dat ik zelf helemaal zo zweverig niet ben, maar wat zij doet werkt op de een of andere manier wel altijd, dus ik laat 't maar gebeuren.
En 't laten gebeuren, dat doe ik nu ook maar met "de rest". Ga zo nog even liggen, of onder de douche even m'n ogen uit m'n kop janken ofzo. M'n handen trillen van de stress en ik betrap me er steeds op m'n kaken stijf op elkaar te klemmen. Eerst nog even met de hond naar buiten zo, frisse neus halen is voor ons allebei wel goed.
We proberen vooruit te kijken, onszelf te kietelen met kleine dingetjes en te verheugen op andere dingen. Hebben gekeken wat een paar dagen Eurodisney gaan kosten en ons daar heel erg op verheugd. Maar 't effect van die dingen is een beetje weg, was een van de manieren waarop ik mezelf overeind hield de afgelopen jaren, dagdromen en genieten van kleine dingetjes. Wil niet zeggen dat ik dus maar ophou met proberen, daar ben ik net weer te eigenwijs voor.
Iets anders
woensdag 6 januari 2010 om 12:55
Ik zing dit uit volle borst mee, maar voel 't nog niet....
Everybody look around-
'Cause there's a reason to rejoice
You see-
Everybody come out,
And let's commence to singing joyfully...
Everybody look up-
And feel the hope
That we've been waiting on-
Everybody's glad
Because our silent fear
And dread is gone...
Freedom you see,
Has got our hearts singing so joyfully
Just look about
You owe it to yourself
To check it out
Can't you feel a brand-new day?
Can't you feel a brand-new day?
Can't you feel a brand-new day?
Can't you feel a brand-new day?
Everybody be glad
Because the sun is shining just for us
Everybody wake up!
Into the morning, into happiness
Hello world!
It's like a different way of living now...
And thank you world
We'd always knew that we'd be free somehow
In harmony,
Let's show the world that we've got liberty
It's such a change
For us to live so independently-
Freedom, you see-
Has got our hearts singing so joyfully
Just look about,
You owe it to yourself to check it out
Can't you feel a brand-new day?
Can't you feel a brand-new day?
Everybody be glad
Because the sun is shining just for us
Everybody wake up!
Into the morning, into happiness
Hello world!
It's like a different way of living now...
And thank you world
We'd always knew that we'd be free somehow
In harmony,
Let's show the world that we've got liberty
It's such a change
For us to live so independently-
Freedom, you see-
Has got our hearts singing so joyfully
Just look about,
You owe it to yourself to check it out
Can't you feel a brand-new day?
Can't you feel a brand-new day?
Can't you feel a brand-new day?
Can't you feel a - brand new day?...
Everybody look around-
'Cause there's a reason to rejoice
You see-
Everybody come out,
And let's commence to singing joyfully...
Everybody look up-
And feel the hope
That we've been waiting on-
Everybody's glad
Because our silent fear
And dread is gone...
Freedom you see,
Has got our hearts singing so joyfully
Just look about
You owe it to yourself
To check it out
Can't you feel a brand-new day?
Can't you feel a brand-new day?
Can't you feel a brand-new day?
Can't you feel a brand-new day?
Everybody be glad
Because the sun is shining just for us
Everybody wake up!
Into the morning, into happiness
Hello world!
It's like a different way of living now...
And thank you world
We'd always knew that we'd be free somehow
In harmony,
Let's show the world that we've got liberty
It's such a change
For us to live so independently-
Freedom, you see-
Has got our hearts singing so joyfully
Just look about,
You owe it to yourself to check it out
Can't you feel a brand-new day?
Can't you feel a brand-new day?
Everybody be glad
Because the sun is shining just for us
Everybody wake up!
Into the morning, into happiness
Hello world!
It's like a different way of living now...
And thank you world
We'd always knew that we'd be free somehow
In harmony,
Let's show the world that we've got liberty
It's such a change
For us to live so independently-
Freedom, you see-
Has got our hearts singing so joyfully
Just look about,
You owe it to yourself to check it out
Can't you feel a brand-new day?
Can't you feel a brand-new day?
Can't you feel a brand-new day?
Can't you feel a - brand new day?...
Iets anders
woensdag 6 januari 2010 om 13:44
Ik vind jullie steun en reacties heel fijn. Meestal schrijf ik hier op het forum heel weloverwogen maar nu typ ik maar wat voor 't vaderland weg, en dat lucht wel op moet ik zeggen.
Positieve gebeurtenis een paar dagen geleden:
Ik breng zoon naar bed, stop 'm in en zeg 'm weltrusten. Zoon knoopt nog een praatje aan:"Mama? Ik vind jullie de liefste ouders van de hele wereld! Ook al kopen jullie niet zo vaak kadootjes voor me.."
Ik was wat uit het veld geslagen moet ik bekennen. Dankzij de Opa's en Oma's heeft zoon een fantastische Sinterklaas gehad, uitstapjes in de kerstvakantie enz. enz.. Dat dat van de Opa's en Oma's af komt grotendeels weet hij niet, en Sint bestaat wat hem betreft haske echt. Wist ook niet goed of ik nou een enorm compliment kreeg of dat er sprake was van enige emotionele chantage, of een poging daartoe.
Al die gedachten vliegen door m'n hoofd en ik ben aan 't verzinnen hoe ik zal reageren op wat hij net gezegd heeft.
Maar dan gaat zoon verder:"Want weet je mama? Sommige kinderen zien hun ouders als een soort creditcard. Maar jullie zijn tenminste hartstikke lief!" en hij sloot af met me een enorme dikke knuffel te geven...
Zoon komt en kwam niks te kort. Maar zijn situatie is wel anders als die van de meeste van zijn klasgenootjes en vriendjes. Papa en mama vliegen niet van baan naar BSO naar supermarkt maar zijn allebei thuis. Vliegen hooguit van ziekenhuis naar therapeut en weer terug maar dat gebeurt zoveel mogelijk als hij op school zit. Lange en/of verre vakanties zaten er de afgelopen jaren financieel en qua gezondheid gewoon niet in. Vriendjes mogen komen spelen, maar soms komt 't gewoon niet uit vanwege onze gezondheidsklachten.
En ja, daar heb ik me best regelmatig druk over gemaakt, over de impact van dit alles op zoon. Maar na zo'n uitspraak... Nee, dan doen we het helemaal zo verkeerd nog niet met dat manneke!
Positieve gebeurtenis een paar dagen geleden:
Ik breng zoon naar bed, stop 'm in en zeg 'm weltrusten. Zoon knoopt nog een praatje aan:"Mama? Ik vind jullie de liefste ouders van de hele wereld! Ook al kopen jullie niet zo vaak kadootjes voor me.."
Ik was wat uit het veld geslagen moet ik bekennen. Dankzij de Opa's en Oma's heeft zoon een fantastische Sinterklaas gehad, uitstapjes in de kerstvakantie enz. enz.. Dat dat van de Opa's en Oma's af komt grotendeels weet hij niet, en Sint bestaat wat hem betreft haske echt. Wist ook niet goed of ik nou een enorm compliment kreeg of dat er sprake was van enige emotionele chantage, of een poging daartoe.
Al die gedachten vliegen door m'n hoofd en ik ben aan 't verzinnen hoe ik zal reageren op wat hij net gezegd heeft.
Maar dan gaat zoon verder:"Want weet je mama? Sommige kinderen zien hun ouders als een soort creditcard. Maar jullie zijn tenminste hartstikke lief!" en hij sloot af met me een enorme dikke knuffel te geven...
Zoon komt en kwam niks te kort. Maar zijn situatie is wel anders als die van de meeste van zijn klasgenootjes en vriendjes. Papa en mama vliegen niet van baan naar BSO naar supermarkt maar zijn allebei thuis. Vliegen hooguit van ziekenhuis naar therapeut en weer terug maar dat gebeurt zoveel mogelijk als hij op school zit. Lange en/of verre vakanties zaten er de afgelopen jaren financieel en qua gezondheid gewoon niet in. Vriendjes mogen komen spelen, maar soms komt 't gewoon niet uit vanwege onze gezondheidsklachten.
En ja, daar heb ik me best regelmatig druk over gemaakt, over de impact van dit alles op zoon. Maar na zo'n uitspraak... Nee, dan doen we het helemaal zo verkeerd nog niet met dat manneke!
Iets anders
woensdag 6 januari 2010 om 16:00
quote:Babsjuh schreef op 06 januari 2010 @ 13:44:
Maar dan gaat zoon verder:"Want weet je mama? Sommige kinderen zien hun ouders als een soort creditcard. Maar jullie zijn tenminste hartstikke lief!" en hij sloot af met me een enorme dikke knuffel te geven...
Maar na zo'n uitspraak... Nee, dan doen we het helemaal zo verkeerd nog niet met dat manneke!
Hou je vast aan dat soort dingen!
Maar dan gaat zoon verder:"Want weet je mama? Sommige kinderen zien hun ouders als een soort creditcard. Maar jullie zijn tenminste hartstikke lief!" en hij sloot af met me een enorme dikke knuffel te geven...
Maar na zo'n uitspraak... Nee, dan doen we het helemaal zo verkeerd nog niet met dat manneke!
Hou je vast aan dat soort dingen!
woensdag 6 januari 2010 om 16:21
Babsjuh, zie dit als een tijdelijke dip. Zoals velen al eerder schreven.
Wat betreft de epilepsie: ik denk dat je op zoek moet naar technieken om te ontspannen, en letten op je ademhaling. Als het stress-getriggerd is vermoed ik dat het ook samenhangt met de spanning in je lijf. Lukt het anders om tijdelijk wat meer behandelingen bij de zweefsio te ondergaan? Het is niet onmogelijk om deze aanval te stoppen door lichaamsbewustzijn, en als het wel onmogelijk blijkt heb je het in elk geval geprobeerd.
Fijn dat je eindelijk goed nieuws hebt. Ik hoop dat je binnen een week al weer op orde bent qua gevoel, in de tussentijd, laat het maar komen..
Wat betreft de epilepsie: ik denk dat je op zoek moet naar technieken om te ontspannen, en letten op je ademhaling. Als het stress-getriggerd is vermoed ik dat het ook samenhangt met de spanning in je lijf. Lukt het anders om tijdelijk wat meer behandelingen bij de zweefsio te ondergaan? Het is niet onmogelijk om deze aanval te stoppen door lichaamsbewustzijn, en als het wel onmogelijk blijkt heb je het in elk geval geprobeerd.
Fijn dat je eindelijk goed nieuws hebt. Ik hoop dat je binnen een week al weer op orde bent qua gevoel, in de tussentijd, laat het maar komen..
woensdag 6 januari 2010 om 20:02
Vanmiddag nog een uurtje geslapen, dat was wel even heel fijn. Zoon opgehaald en samen wat boodschappen gedaan voor het avondeten. Tijdens de boodschappen zorgde zoon voor nog een lichtpuntje: hij wilde bepaalde soort dinges van Kellogg's en ik stuurde hem vast de winkel in om te zoeken. Ik kwam achter hem aan met het karretje. Ben ik bij hem, heeft hij de supermarktmanager er bij geroepen voor advies over de ontbijtdinges Hij wilde chocopops met honing, en die bestaan niet. Stond op z'n dooie akkertje met de supermarktmanager te overleggen welke dàn lekker zou zijn. Maakt een keus, bedankt de beste man heel beleefd en we gaan verder. Z'n oog valt op de Muts van '63 van Unox. "Mama, mag ik die muts?"
Leuk ding, zo'n muts, maar 3 blikken Unox soep... daar doen we 3 jaar mee. Tel daar bij op dat ik de afgelopen dagen niks anders doe als zijn muts dragen als we ergens naartoe gaan want na 100 meter is hij dat ding zat. Ik zeg dus dat we dat niet gaan doen en dat hij dan jammer genoeg niet zo'n muts krijgt. Supermarktmanager hoort dat en springt in:"Dan krijg je er van mij eentje, gewoon zó!" en gooit zoon zo'n muts toe. Zoon glimt gewoon, bedankt weer heel beleefd en juicht de hele weg naar huis:"Ik heb de muts van '63, ik heb de muts van '63!" en wilde het liefst die muts in bed ook nog ophouden...
Oh ja, en bij de supermarkt ook een bakje Ben & Jerry's ijs meegenomen. Net al een beetje van zitten snoepen met zoon en strakjes de rest van die bak voor mij!
De stesolid is binnen nu (moest trouwens 15 euro voor bijbetaald worden? Is rap duur geworden in die 3 jaar dat ik 'm niet nodig heb gehad!) en dat geeft ook wel een geruster gevoel. Denk dat dat ook wel bijdraagt aan man z'n nachtrust, dat hij ook echt in kan grijpen nu als ik een aanval krijg.
Ik heb dus onverklaarbare ontspanningsepilepsie. Onverklaarbaar in die zin dat er in m'n hersenen geen afwijkingen zijn gevonden, ook niet in allerlei andere onderzoeken. Dat het epilepsie is, is vastgesteld a.d.h.v. beschrijvingen van m'n man èn de huisarts die zo'n aanval hebben gezien bij mij: tonisch clonische aanval a.k.a. grand mal. Krijg ik dus alleen in m'n slaap (thank god!) als ik langere tijd onder grote druk heb gestaan en er zicht is op ontspanning. Slik nu zo'n 5 jaar depakine. Had 3 jaar geleden zullen gaan afbouwen maar i.c.m. m'n letsel was het risico te groot. Veel van het revalidatiewerk zou teniet gedaan kunnen worden door zo'n aanval. Nou, dan nam ik nog wel een pilletje.
Een jaar geleden ben ik wel de dosering gaan halveren, met deze periode in gedachten: het moment dat de stress (bijna) stopt. Dan kan ik wat "bijzetten" in de hoop zo'n aanval voor te kunnen zijn. Dus sinds oudjaar zit ik weer op de oude dosering en daar voel ik me goed bij. Maar ben toch wel bang voor zo'n aanval. Daar zal ook wel van komen dat ik niet kon slapen vannacht.
Ben nu al wat rustiger als aan het begin van de dag. Kan er gelukkig met man heel goed over praten en zweefsio is na 3 jaar ook een soort van vriendin geworden waar ik ook heel goed m'n ei kwijt kan. Merk wel dat m'n pijnklachten het weer over gaan nemen, ontspanning is daarbij ook weer cruciaal en dat wil nog even niet lukken. Maar ben ook heel blij met deze uitlaatklep, even van me af schrijven. En jullie opbeurende woorden!!! Dank jullie wel!!!
Nu zoon naar bed, koffie maken en een bak ijs uit de vriezer vissen.
Leuk ding, zo'n muts, maar 3 blikken Unox soep... daar doen we 3 jaar mee. Tel daar bij op dat ik de afgelopen dagen niks anders doe als zijn muts dragen als we ergens naartoe gaan want na 100 meter is hij dat ding zat. Ik zeg dus dat we dat niet gaan doen en dat hij dan jammer genoeg niet zo'n muts krijgt. Supermarktmanager hoort dat en springt in:"Dan krijg je er van mij eentje, gewoon zó!" en gooit zoon zo'n muts toe. Zoon glimt gewoon, bedankt weer heel beleefd en juicht de hele weg naar huis:"Ik heb de muts van '63, ik heb de muts van '63!" en wilde het liefst die muts in bed ook nog ophouden...
Oh ja, en bij de supermarkt ook een bakje Ben & Jerry's ijs meegenomen. Net al een beetje van zitten snoepen met zoon en strakjes de rest van die bak voor mij!
De stesolid is binnen nu (moest trouwens 15 euro voor bijbetaald worden? Is rap duur geworden in die 3 jaar dat ik 'm niet nodig heb gehad!) en dat geeft ook wel een geruster gevoel. Denk dat dat ook wel bijdraagt aan man z'n nachtrust, dat hij ook echt in kan grijpen nu als ik een aanval krijg.
Ik heb dus onverklaarbare ontspanningsepilepsie. Onverklaarbaar in die zin dat er in m'n hersenen geen afwijkingen zijn gevonden, ook niet in allerlei andere onderzoeken. Dat het epilepsie is, is vastgesteld a.d.h.v. beschrijvingen van m'n man èn de huisarts die zo'n aanval hebben gezien bij mij: tonisch clonische aanval a.k.a. grand mal. Krijg ik dus alleen in m'n slaap (thank god!) als ik langere tijd onder grote druk heb gestaan en er zicht is op ontspanning. Slik nu zo'n 5 jaar depakine. Had 3 jaar geleden zullen gaan afbouwen maar i.c.m. m'n letsel was het risico te groot. Veel van het revalidatiewerk zou teniet gedaan kunnen worden door zo'n aanval. Nou, dan nam ik nog wel een pilletje.
Een jaar geleden ben ik wel de dosering gaan halveren, met deze periode in gedachten: het moment dat de stress (bijna) stopt. Dan kan ik wat "bijzetten" in de hoop zo'n aanval voor te kunnen zijn. Dus sinds oudjaar zit ik weer op de oude dosering en daar voel ik me goed bij. Maar ben toch wel bang voor zo'n aanval. Daar zal ook wel van komen dat ik niet kon slapen vannacht.
Ben nu al wat rustiger als aan het begin van de dag. Kan er gelukkig met man heel goed over praten en zweefsio is na 3 jaar ook een soort van vriendin geworden waar ik ook heel goed m'n ei kwijt kan. Merk wel dat m'n pijnklachten het weer over gaan nemen, ontspanning is daarbij ook weer cruciaal en dat wil nog even niet lukken. Maar ben ook heel blij met deze uitlaatklep, even van me af schrijven. En jullie opbeurende woorden!!! Dank jullie wel!!!
Nu zoon naar bed, koffie maken en een bak ijs uit de vriezer vissen.
Iets anders
donderdag 7 januari 2010 om 09:04
Ben vandaag wat rustiger gelukkig. Gisteravond met man zitten praten en hij wees me er op dat ik veel geleerd heb de afgelopen jaren, waaronder niet blijven hangen in dat onmachtige gevoel maar juist kijken naar wat ik er wèl aan kan doen. Zo ook gisteren: spuit besteld, medicijnen gecontroleerd, speelafspraak aangepast en mezelf een beetje kietelen met o.a. die bak ijs.
En dat is ook zo: dàt heb ik geleerd, achterhalen wat er is en actie nemen waar ik dat kan om 't daarna wat makkelijker los te kunnen laten.
Al is loslaten een wel heel groot woord merk ik. En maf ook om te merken dat juist de ochtenden zo moeilijk zijn voor me. In de avond/nacht ben ik een stuk optimistischer. Maar in de ochtend... dan ligt die hele dag nog voor me, waarin ik zoveel moet en niet weet waar te beginnen. Plannen maken doe ik 's-avonds, en de hoop me er de ochtend er na aan te kunnen houden. Maar ben weer zó moe nu. Vannacht iets meer geslapen als gisteren, maar op 4 uurtjes slaap red ik het niet.
Zoon is op school, heb nog geen mail of ander bericht weer van de advocaat (duh... vorige bericht is van eergisteren, realitycheck in isle 5 please!), belastingpapieren wil/moet ik vandaag echt opzoeken, hond moet nog uit en ik moet ook echt, echt, echt iets aan de was gaan doen. En ook nog boodschappen.
Nog eventjes m'n koffie drinken, en dan eens kijken waar ik ga beginnen. Je maintendrai! Of zoiets... En al zit er weer ietsjes meer rek in, ik loop nog steeds op m'n tandvlees en zit er nog steeds doorheen.
En dat is ook zo: dàt heb ik geleerd, achterhalen wat er is en actie nemen waar ik dat kan om 't daarna wat makkelijker los te kunnen laten.
Al is loslaten een wel heel groot woord merk ik. En maf ook om te merken dat juist de ochtenden zo moeilijk zijn voor me. In de avond/nacht ben ik een stuk optimistischer. Maar in de ochtend... dan ligt die hele dag nog voor me, waarin ik zoveel moet en niet weet waar te beginnen. Plannen maken doe ik 's-avonds, en de hoop me er de ochtend er na aan te kunnen houden. Maar ben weer zó moe nu. Vannacht iets meer geslapen als gisteren, maar op 4 uurtjes slaap red ik het niet.
Zoon is op school, heb nog geen mail of ander bericht weer van de advocaat (duh... vorige bericht is van eergisteren, realitycheck in isle 5 please!), belastingpapieren wil/moet ik vandaag echt opzoeken, hond moet nog uit en ik moet ook echt, echt, echt iets aan de was gaan doen. En ook nog boodschappen.
Nog eventjes m'n koffie drinken, en dan eens kijken waar ik ga beginnen. Je maintendrai! Of zoiets... En al zit er weer ietsjes meer rek in, ik loop nog steeds op m'n tandvlees en zit er nog steeds doorheen.
Iets anders
vrijdag 8 januari 2010 om 15:34
Gisteren groot deel van de dag hier op het forum doorgebracht. Paar boodschappen gehaald, lange wandeling met de hond gemaakt, 2 wasjes gedraaid en wat actie ondernomen m.b.t. de belastingdienst.
Overdag niet gaan liggen voor een dutje, in de hoop dat ik beter kon slapen. Niet dus. Na 3 uurtjes slaap werd ik tegen 7 uur wakker van zoon die naast me lag te woelen i.p.v. man. En een geur die ik niet kon plaatsen. Een kooklucht. Zoiets. Vaag. Maar het drong allemaal net niet genoeg door om echt wakker te worden.
Even later werd ik door man wakker gemaakt met koffie en pannekoeken als ontbijt!!! Die kooklucht was dus de geur van pannekoeken. Man kon ook niet slapen en was om 6 uur maar vlees gaan braden en vond toen in de keukenkastjes nog pannekoekenmix. Zoon helemaal door 't lint want ontbijt op bed en nog pannekoeken ook!! En ik weer janken natuurlijk...
Zoon naar school gebracht en toen was het plan wat in huis te gaan doen. Maar weer verward, trillende handen, ben maar terug naar bed gegaan. Om 2 uur kwam man me weer wakker maken, met koffie. En een verrassing. Als we naar Disney gaan krijgen we een doktersverklaring mee dat ik niet lang kan staan en assistentie nodig heb bij sommige attracties om in en uit te stappen. En we nemen een rolstoel mee. Hadden we het al over gehad maar ik durfde de huisarts niet te bellen hierover. Had man dus vanmorgen geregeld. Weer janken dus...
Fijn kunnen praten, ik maak me nog steeds zorgen om deurwaarders (die zijn nog niet geweest, en toch me zorgen maken) en aanmaningen. Terwijl het nu echt haast over is, en we dat ook kunnen aantonen als er toch een deurwaarder op de stoep staat. Maar ik maak me al zo lang zorgen, ik kan het niet loslaten. Vraag ook steeds aan man of het echt waar is. Het is echt waar. Echt waar! Echt!
Pffffft....
Ben helemaal verkrampt en de pijn is ontzettend hevig nu. Eerst maar een warme douche en dan verder zien. Zoon is bij oma spelen vanmiddag, nog wel even bellen hoe laat hij opgehaald wenst te worden "uit de ballenbak".
Overdag niet gaan liggen voor een dutje, in de hoop dat ik beter kon slapen. Niet dus. Na 3 uurtjes slaap werd ik tegen 7 uur wakker van zoon die naast me lag te woelen i.p.v. man. En een geur die ik niet kon plaatsen. Een kooklucht. Zoiets. Vaag. Maar het drong allemaal net niet genoeg door om echt wakker te worden.
Even later werd ik door man wakker gemaakt met koffie en pannekoeken als ontbijt!!! Die kooklucht was dus de geur van pannekoeken. Man kon ook niet slapen en was om 6 uur maar vlees gaan braden en vond toen in de keukenkastjes nog pannekoekenmix. Zoon helemaal door 't lint want ontbijt op bed en nog pannekoeken ook!! En ik weer janken natuurlijk...
Zoon naar school gebracht en toen was het plan wat in huis te gaan doen. Maar weer verward, trillende handen, ben maar terug naar bed gegaan. Om 2 uur kwam man me weer wakker maken, met koffie. En een verrassing. Als we naar Disney gaan krijgen we een doktersverklaring mee dat ik niet lang kan staan en assistentie nodig heb bij sommige attracties om in en uit te stappen. En we nemen een rolstoel mee. Hadden we het al over gehad maar ik durfde de huisarts niet te bellen hierover. Had man dus vanmorgen geregeld. Weer janken dus...
Fijn kunnen praten, ik maak me nog steeds zorgen om deurwaarders (die zijn nog niet geweest, en toch me zorgen maken) en aanmaningen. Terwijl het nu echt haast over is, en we dat ook kunnen aantonen als er toch een deurwaarder op de stoep staat. Maar ik maak me al zo lang zorgen, ik kan het niet loslaten. Vraag ook steeds aan man of het echt waar is. Het is echt waar. Echt waar! Echt!
Pffffft....
Ben helemaal verkrampt en de pijn is ontzettend hevig nu. Eerst maar een warme douche en dan verder zien. Zoon is bij oma spelen vanmiddag, nog wel even bellen hoe laat hij opgehaald wenst te worden "uit de ballenbak".
Iets anders
zaterdag 9 januari 2010 om 11:49
Pijn is te doen nu, gelukkig. Moet er zo helaas nog wel op uit voor boodschappen maar 't sneeuwt hier gelukkig nog niet.
Balen is wel dat m'n pc 't loodje aan 't leggen is. Net als de oude laptop die we nog hadden. Zit nu even achter de pc van man, maar die is er niet veel beter aan toe. Is natuurlijk geen eerste levensbehoefte maar de afgelopen jaren zijn onze computers voor de sociale contacten heeeel belangrijk geweest. Bea kan wat dat betreft echt de pot op met d'r gewauwel over sociale contacten.
Zoon wilde vandaag gaan schaatsen, we wonen aan 't water en nu zou 't eindelijk kunnen. Komt er een waarschuwing om vooral binnen te blijven.... vind 't zo sneu voor 't ventje. Misschien straks heel eventjes 't ijs op, maar als er nu nog niemand op 't ijs is, dan zal 't inderdaad wel gruwelijk koud zijn.
Ik hou vol, blijf kijken naar de toekomst en vertrouwen houden dat 't inderdaad allemaal goed komt. Maar ik vind het nu zooooo moeilijk. Regelmatig slaat de paniek toe. Aanmaning in de post, paniek in de tent. Terwijl dat eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, gewoon helemaal niet nodig is! Maar de rek is er echt, echt, echt helemaal uit. Gek genoeg helpt het enorm om het hier allemaal op te schrijven.
Ik wil een tijdslijn! Ik wil weten wanneer het precies allemaal goed komt! Is dat deze week? Volgende week? Volgende maand? Ik sleep me door iedere dag, kijk 100 keer per dag op internetbankieren, kijk 100 keer per dag in de brievenbus ook al is de postbode al geweest. I'm losing it 100 keer per dag. En ik ben bang voor die dag dat ik mezelf maar 99 keer tot de orde kan roepen...
Balen is wel dat m'n pc 't loodje aan 't leggen is. Net als de oude laptop die we nog hadden. Zit nu even achter de pc van man, maar die is er niet veel beter aan toe. Is natuurlijk geen eerste levensbehoefte maar de afgelopen jaren zijn onze computers voor de sociale contacten heeeel belangrijk geweest. Bea kan wat dat betreft echt de pot op met d'r gewauwel over sociale contacten.
Zoon wilde vandaag gaan schaatsen, we wonen aan 't water en nu zou 't eindelijk kunnen. Komt er een waarschuwing om vooral binnen te blijven.... vind 't zo sneu voor 't ventje. Misschien straks heel eventjes 't ijs op, maar als er nu nog niemand op 't ijs is, dan zal 't inderdaad wel gruwelijk koud zijn.
Ik hou vol, blijf kijken naar de toekomst en vertrouwen houden dat 't inderdaad allemaal goed komt. Maar ik vind het nu zooooo moeilijk. Regelmatig slaat de paniek toe. Aanmaning in de post, paniek in de tent. Terwijl dat eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, gewoon helemaal niet nodig is! Maar de rek is er echt, echt, echt helemaal uit. Gek genoeg helpt het enorm om het hier allemaal op te schrijven.
Ik wil een tijdslijn! Ik wil weten wanneer het precies allemaal goed komt! Is dat deze week? Volgende week? Volgende maand? Ik sleep me door iedere dag, kijk 100 keer per dag op internetbankieren, kijk 100 keer per dag in de brievenbus ook al is de postbode al geweest. I'm losing it 100 keer per dag. En ik ben bang voor die dag dat ik mezelf maar 99 keer tot de orde kan roepen...
Iets anders
zaterdag 9 januari 2010 om 13:39
Babsjuh, wat zit jij in een akelige situatie zoals ik het hier lees! De pijn en onzekerheid... Ik zou je wel plat kunnen knuffelen. Fijn dat het je helpt door hier te schrijven! Het is hier nu een beetje stil maar ik weet zeker dat er veel mensen (zoals ik) met je mee lezen en voelen. Hoe voel jij je nu? Ging het een beetje met de boodschappen? Is je zoon al op het ijs geweest? Voorzichtig hoor, het is op veel plaatsen nog helemaal niet zo stevig. Hou je sterk!
zaterdag 9 januari 2010 om 16:03
Dank je wel Puikeltje! Lief van je!
Het is inderdaad een beetje stil hier, maar denk dat het voor veel mensen ook een ver van hun bed show is. Geeft niks, als iets je niet raakt of je hebt er niks mee, dan is het ook lastig soms.
Momenteel gaat het wel. Man heeft mijn pc toch weer aan de praat gekregen (voor zolang het duurt) en de boodschappen zijn in huis. Dorp waar ik boodschappen ga doen, daar is niet gestrooid al een paar dagen. Zout = op. Staat wel netjes aangekondigd op van die tekstkarren als je het dorp inrijdt, dat je uit moet kijken en zo. Maar toch was het een paar keer "spannend".
Zoon is net op het ijs geweest. Voor het eerst met "echte" schaatsen, en het viel hem een beetje tegen geloof ik. Hij dacht op het ijs te stappen en a la Sven Kramer weg te kunnen schaatsen. Niet dus. Maar hij deed het wel heel goed, veel gevallen wel maar met een grote grijns weer overeind gekrabbeld, die komt er wel!
Het ijs is hier goed te doen. Het water is ook niet zo diep hier (halve meter ongeveer) alleen wel veel wakken door de overloopjes van sloten die er op uit komen. Maar de buren hebben op een veilig stuk een ijsbaantje schoongeveegd en zoon weet dat hij dáár niet van af mag. Sowieso zijn man en ik er steeds bij gebleven. Nu begint hier de wind echt op te steken dus zijn we weer naar binnen gegaan.
Ik hoop wel dat ik vannacht weer een beetje kan slapen. Die nachten van max 3 uur beginnen me echt op te breken. Lichamelijk was het al niet veel met me, maar met een fatsoenlijke nachtrust kun je geestelijk ook veel meer hebben. En daar gaat het nu mis. Als het maandag nog steeds zo gaat ga ik naar de huisarts. Misschien dat die iets kalmerends voor kan schrijven. En maandag mag ik van mezelf advocaat weer bellen. Het gaat niet sneller als ik twee keer per dag aan de telefoon hang, en advocaat houdt me perfect op de hoogte van alles. Maar maandag ga ik weer bellen, misschien dat hij dan toch al iets van een tijdlijn kan noemen, dat zou al zoveel rust geven...
Het is inderdaad een beetje stil hier, maar denk dat het voor veel mensen ook een ver van hun bed show is. Geeft niks, als iets je niet raakt of je hebt er niks mee, dan is het ook lastig soms.
Momenteel gaat het wel. Man heeft mijn pc toch weer aan de praat gekregen (voor zolang het duurt) en de boodschappen zijn in huis. Dorp waar ik boodschappen ga doen, daar is niet gestrooid al een paar dagen. Zout = op. Staat wel netjes aangekondigd op van die tekstkarren als je het dorp inrijdt, dat je uit moet kijken en zo. Maar toch was het een paar keer "spannend".
Zoon is net op het ijs geweest. Voor het eerst met "echte" schaatsen, en het viel hem een beetje tegen geloof ik. Hij dacht op het ijs te stappen en a la Sven Kramer weg te kunnen schaatsen. Niet dus. Maar hij deed het wel heel goed, veel gevallen wel maar met een grote grijns weer overeind gekrabbeld, die komt er wel!
Het ijs is hier goed te doen. Het water is ook niet zo diep hier (halve meter ongeveer) alleen wel veel wakken door de overloopjes van sloten die er op uit komen. Maar de buren hebben op een veilig stuk een ijsbaantje schoongeveegd en zoon weet dat hij dáár niet van af mag. Sowieso zijn man en ik er steeds bij gebleven. Nu begint hier de wind echt op te steken dus zijn we weer naar binnen gegaan.
Ik hoop wel dat ik vannacht weer een beetje kan slapen. Die nachten van max 3 uur beginnen me echt op te breken. Lichamelijk was het al niet veel met me, maar met een fatsoenlijke nachtrust kun je geestelijk ook veel meer hebben. En daar gaat het nu mis. Als het maandag nog steeds zo gaat ga ik naar de huisarts. Misschien dat die iets kalmerends voor kan schrijven. En maandag mag ik van mezelf advocaat weer bellen. Het gaat niet sneller als ik twee keer per dag aan de telefoon hang, en advocaat houdt me perfect op de hoogte van alles. Maar maandag ga ik weer bellen, misschien dat hij dan toch al iets van een tijdlijn kan noemen, dat zou al zoveel rust geven...
Iets anders
