Psyche
alle pijlers
Darkest before dawn
woensdag 6 januari 2010 om 10:49
Begin 2007 heb ik een zwaar auto-ongeluk gehad waar ik chronisch letsel aan heb overgehouden, ben afgekeurd, vaste fijne baan weg, eigen bedrijven in opstartfase weg, financiele onzekerheid deed z'n intrede.
Bijna 3 jaar lang hield ik me vast aan revalidatie, aan de kick van koopjesjagen en zo goedkoop mogelijk een maaltijd op tafel zetten, èn de gedachte dat er ooit, op enig moment, een zak met geld van de tegenpartij zou komen om de financiele onzekerheid een halt toe te roepen of in ieder geval te verminderen.
Oudjaarsdag kreeg ik op de valreep nog een mailtje van m'n advocaat dat de tegenpartij accoord is met het voorgestelde schadebedrag en dat e.e.a. qua papierwinkel nog afgehandeld zou worden maar dan zijn we klaar. Eindelijk!!!
En in plaats van beter, gaat het sinds die dag alleen maar slechter. Ik ben in aan het storten. Ik kan niet meer. M'n man idem. Die heeft (mede door de stress n.a.v. mijn ongeluk maar dat is echt niet de hoofdoorzaak, dat weten we ook wel) een klein herseninfarct gehad en daar clusterhoofdpijn aan over gehouden.
6 weken geleden waren we gestopt met roken. En met blowen (gebruikten we allebei als pijnstilling op doktersadvies). En ik heb er niet af kunnen blijven, van die sigaretten. Gisteren aan man opgebiecht dat ik de afgelopen dagen zo vaak de hond uitliet om dan stiekem een sigaret te kunnen roken. Man biechtte op dat hij die tijd gebruikte om er stiekem ook een op te steken. We konden er om lachen en stoppen weer met roken.
Maar nu... we hebben allebei niet geslapen vannacht. Heb zojuist de speelafspraak van zoon voor vanmiddag hier thuis afgebeld, ik trek het niet. Zoon mag daar gaan spelen als hij wil, en omdat school hier in de straat staat ga ik dadelijk gewoon naar school toe om dat zelf aan zoon te zeggen. Lief van die moeder.
Er kwam ook nog bericht van de belastingdienst, die willen nog wat stukken hebben. Prima, maar ik ben zo in de war dat ik niet weet waar ik moet beginnen.
Nu ga ik naar m'n zweefsio (fysiotherapeute die zweeftherapieën er bij doet) en dat wordt janken dat weet ik nu al. Ik heb ook maar weer een tube stesolid besteld, want als na grote stress er vooruitzicht is op het wegvallen van die stress dan wil ik nog wel eens een epileptische aanval krijgen in m'n slaap. En met die stesolid kan die aanval gestopt worden. Al 5 jaar aanvalsvrij maar ik voel 'm aankomen, ik voel de stress en ik kan 't niet stoppen.
In het zicht van de haven toch nog stranden, zo voelt het een beetje. It's always darkest before dawn, ik weet het. En uiteindelijk zal het allemaal best goed komen want zo'n advocaat belooft zoiets niet voor niets. Ook na dat mailtje is er nog contact geweest trouwens en het is allemaal hosanna en positief.
Maar ik kan niet meer. Ik ben op. Ik wil de dekens over m'n hoofd trekken en wakker worden als het afgehandeld is.
Bijna 3 jaar lang hield ik me vast aan revalidatie, aan de kick van koopjesjagen en zo goedkoop mogelijk een maaltijd op tafel zetten, èn de gedachte dat er ooit, op enig moment, een zak met geld van de tegenpartij zou komen om de financiele onzekerheid een halt toe te roepen of in ieder geval te verminderen.
Oudjaarsdag kreeg ik op de valreep nog een mailtje van m'n advocaat dat de tegenpartij accoord is met het voorgestelde schadebedrag en dat e.e.a. qua papierwinkel nog afgehandeld zou worden maar dan zijn we klaar. Eindelijk!!!
En in plaats van beter, gaat het sinds die dag alleen maar slechter. Ik ben in aan het storten. Ik kan niet meer. M'n man idem. Die heeft (mede door de stress n.a.v. mijn ongeluk maar dat is echt niet de hoofdoorzaak, dat weten we ook wel) een klein herseninfarct gehad en daar clusterhoofdpijn aan over gehouden.
6 weken geleden waren we gestopt met roken. En met blowen (gebruikten we allebei als pijnstilling op doktersadvies). En ik heb er niet af kunnen blijven, van die sigaretten. Gisteren aan man opgebiecht dat ik de afgelopen dagen zo vaak de hond uitliet om dan stiekem een sigaret te kunnen roken. Man biechtte op dat hij die tijd gebruikte om er stiekem ook een op te steken. We konden er om lachen en stoppen weer met roken.
Maar nu... we hebben allebei niet geslapen vannacht. Heb zojuist de speelafspraak van zoon voor vanmiddag hier thuis afgebeld, ik trek het niet. Zoon mag daar gaan spelen als hij wil, en omdat school hier in de straat staat ga ik dadelijk gewoon naar school toe om dat zelf aan zoon te zeggen. Lief van die moeder.
Er kwam ook nog bericht van de belastingdienst, die willen nog wat stukken hebben. Prima, maar ik ben zo in de war dat ik niet weet waar ik moet beginnen.
Nu ga ik naar m'n zweefsio (fysiotherapeute die zweeftherapieën er bij doet) en dat wordt janken dat weet ik nu al. Ik heb ook maar weer een tube stesolid besteld, want als na grote stress er vooruitzicht is op het wegvallen van die stress dan wil ik nog wel eens een epileptische aanval krijgen in m'n slaap. En met die stesolid kan die aanval gestopt worden. Al 5 jaar aanvalsvrij maar ik voel 'm aankomen, ik voel de stress en ik kan 't niet stoppen.
In het zicht van de haven toch nog stranden, zo voelt het een beetje. It's always darkest before dawn, ik weet het. En uiteindelijk zal het allemaal best goed komen want zo'n advocaat belooft zoiets niet voor niets. Ook na dat mailtje is er nog contact geweest trouwens en het is allemaal hosanna en positief.
Maar ik kan niet meer. Ik ben op. Ik wil de dekens over m'n hoofd trekken en wakker worden als het afgehandeld is.
Iets anders
zaterdag 9 januari 2010 om 19:52
quote:lieveranoniemm schreef op 09 januari 2010 @ 17:05:
even inbreken, wat een ontzettend grappig verhaal over je zoon in de supermarkt. Die komt er wel!
Had hij z'n muts ook op bij het schaatsen?
Lief van je!
Natúúrlijk had hij z'n muts op bij het schaatsen Hij zet geen stap meer buiten de deur zonder dat ding! Heb z'n naam d'r maar in gezet, en hoop dat 'ie niet kwijt raakt op school...
even inbreken, wat een ontzettend grappig verhaal over je zoon in de supermarkt. Die komt er wel!
Had hij z'n muts ook op bij het schaatsen?
Lief van je!
Natúúrlijk had hij z'n muts op bij het schaatsen Hij zet geen stap meer buiten de deur zonder dat ding! Heb z'n naam d'r maar in gezet, en hoop dat 'ie niet kwijt raakt op school...
Iets anders
zaterdag 9 januari 2010 om 20:03
Tijdens en na het eten kon ik van zoon niks meer hebben. Nu is hij wel in een bui dat ik dingen 6 keer moet zeggen en hij 't de 7e keer nog niet doet, maar ik reageer zo ontzettend kortaf... Vind het echt naar... Hij is zo lief... En dan doe ik zo chagrijnig tegen 'm... 'k Ga 'm zo nog maar even flink knuffelen en instoppen.
Man had vannacht weer zuurstof nodig tegen de clusterhoofdpijnen, en dat is een teken dat het slecht met hem gaat. Hij probeert mij er buiten te houden, maar dat lukt niet echt. En is ook niet nodig en ik wil dat ook niet. Want als hij mij niet vertelt wat er is, merk ik toch aan hem dat er iets is en ga ik me dáár weer zorgen over lopen maken, moet ik 't uit hem trekken en dat is voor ons allebei veel naarder en vermoeiender dan dat hij gewoon zegt wat er is. Maar goed, er is weer een nieuwe fles zuurstof naar boven, kan hij weer een paar nachten vooruit.
Volgende week ben ik jarig, en m'n ouders komen een paar dagen. Moet echt het huis op orde zien te krijgen voor die tijd maar of dat gaat lukken... Het is echt erg hier. 't Is niet zo dat de schimmel op de muren of in de koelkast staat, of de vuilniszakken tot het plafond opgestapeld staan, maar het stadium daarvóór? Daar zitten we ondertussen wel vrees ik... Stapels papieren in de ene kamer die hoognodig opgeruimd moeten worden. Stapel was bij de wasmachine waar nog zomerkleren tussen zitten. Stapel schone was bij het bed waar ik overheen moet hinkstapspringen om in bed te kunnen kruipen. De kerstboom moet nog opgeruimd (gelukkig geen echte: nog meer rommel en rotzooi). Stofzuigen is ook geen overbodige luxe, en in de woonkamer moet je niet te hard lopen anders stuift 't van het stof.
Hoop dat man en ik komende dagen lichamelijk wat beter er aan toe zijn, dat we daar wat aan kunnen doen.
Thuiszorg krijgen we niet. "Men" is van mening dat man de dingen moet kunnen die ik niet kan en ik de dingen moet kunnen die man niet kan. Leuk idee, werkt ook als man en ik samen tegelijk goede dagen hebben. Maar dat is zo'n 5 dagen per jaar of zo en dan lieg ik niet.
*zucht* Hopelijk kunnen we ergens dit jaar nog zelf een poets inhuren. Als we er een kunnen vinden die het aandurft tenminste...
Man had vannacht weer zuurstof nodig tegen de clusterhoofdpijnen, en dat is een teken dat het slecht met hem gaat. Hij probeert mij er buiten te houden, maar dat lukt niet echt. En is ook niet nodig en ik wil dat ook niet. Want als hij mij niet vertelt wat er is, merk ik toch aan hem dat er iets is en ga ik me dáár weer zorgen over lopen maken, moet ik 't uit hem trekken en dat is voor ons allebei veel naarder en vermoeiender dan dat hij gewoon zegt wat er is. Maar goed, er is weer een nieuwe fles zuurstof naar boven, kan hij weer een paar nachten vooruit.
Volgende week ben ik jarig, en m'n ouders komen een paar dagen. Moet echt het huis op orde zien te krijgen voor die tijd maar of dat gaat lukken... Het is echt erg hier. 't Is niet zo dat de schimmel op de muren of in de koelkast staat, of de vuilniszakken tot het plafond opgestapeld staan, maar het stadium daarvóór? Daar zitten we ondertussen wel vrees ik... Stapels papieren in de ene kamer die hoognodig opgeruimd moeten worden. Stapel was bij de wasmachine waar nog zomerkleren tussen zitten. Stapel schone was bij het bed waar ik overheen moet hinkstapspringen om in bed te kunnen kruipen. De kerstboom moet nog opgeruimd (gelukkig geen echte: nog meer rommel en rotzooi). Stofzuigen is ook geen overbodige luxe, en in de woonkamer moet je niet te hard lopen anders stuift 't van het stof.
Hoop dat man en ik komende dagen lichamelijk wat beter er aan toe zijn, dat we daar wat aan kunnen doen.
Thuiszorg krijgen we niet. "Men" is van mening dat man de dingen moet kunnen die ik niet kan en ik de dingen moet kunnen die man niet kan. Leuk idee, werkt ook als man en ik samen tegelijk goede dagen hebben. Maar dat is zo'n 5 dagen per jaar of zo en dan lieg ik niet.
*zucht* Hopelijk kunnen we ergens dit jaar nog zelf een poets inhuren. Als we er een kunnen vinden die het aandurft tenminste...
Iets anders
zaterdag 9 januari 2010 om 20:37
Toch even terugkomen op iets wat ik eerder vandaag schreef:quote:Babsjuh schreef op 09 januari 2010 @ 16:03:
Het is inderdaad een beetje stil hier, maar denk dat het voor veel mensen ook een ver van hun bed show is. Geeft niks, als iets je niet raakt of je hebt er niks mee, dan is het ook lastig soms.
Is dàt het inderdaad? Dat het een ver van hun bed show is voor veel mensen? Dat er daarom weinig gereageerd wordt hier?
Pffft... het is geen populariteitswedstrijd, en ik schrijf hier ook niet om "ook" een goedlopend topic te hebben. Ik schrijf hier vooral om m'n gedachten even kwijt te kunnen, even een realitycheck op sommige momenten. Maar feedback is wel fijn...
*zucht* Weet ook niet goed onder woorden te brengen nu wat ik wil zeggen. Dat ik het jammer vind in ieder geval dat er weinig reacties komen. En dat ik me afvraag waar 'm dat in zit. Maar tegelijkertijd weet ik dat je reacties niet af kunt dwingen, moet je ook niet willen en ik wìl dat ook niet.
Ach, ik weet 't ook allemaal niet...
Het is inderdaad een beetje stil hier, maar denk dat het voor veel mensen ook een ver van hun bed show is. Geeft niks, als iets je niet raakt of je hebt er niks mee, dan is het ook lastig soms.
Is dàt het inderdaad? Dat het een ver van hun bed show is voor veel mensen? Dat er daarom weinig gereageerd wordt hier?
Pffft... het is geen populariteitswedstrijd, en ik schrijf hier ook niet om "ook" een goedlopend topic te hebben. Ik schrijf hier vooral om m'n gedachten even kwijt te kunnen, even een realitycheck op sommige momenten. Maar feedback is wel fijn...
*zucht* Weet ook niet goed onder woorden te brengen nu wat ik wil zeggen. Dat ik het jammer vind in ieder geval dat er weinig reacties komen. En dat ik me afvraag waar 'm dat in zit. Maar tegelijkertijd weet ik dat je reacties niet af kunt dwingen, moet je ook niet willen en ik wìl dat ook niet.
Ach, ik weet 't ook allemaal niet...
Iets anders
zaterdag 9 januari 2010 om 20:58
Wat mij betreft is non-reactie omdat ik zelf ook een leven heb, waarin ik iets heb gehoord dat me heel erg deed schrikken. Ik was ook van mening dat er genoeg respons op je topic was om weg te kunnen blijven.
Het klopt dat er soms zo'n complexe situatie gepresenteerd wordt, dat er weinig anders te posten is dan een 'hou vol' of een . En dat voelt dan ook niet bevredigend (voor de poster), mss 1 keer wel, maar daarna niet meer. Ik ben bang dat het stikbelangrijk is dat je nu in je directe omgeving op zoek gaat naar hulptroepen.
Zou het je lukken om je de komende tijd (dagen, weken, maand) te beperken tot dingen die echt strikt noodzakelijk zijn? Geen mogelijkheid om je ouders te vertellen dat ze op dit moment echt niets van je kunnen verwachten dan een min of meer bewoonbare woonkamer, wc, gang en keuken? Ken je vriendinnen (of vrienden) die bereid zijn eenmalig samen met jullie de bezem door je huis te trekken zodat je weer wat meer lucht voelt? De thuiszorg zou iets makkelijker te realiseren zijn als je instanties zoals ggz, of huisarts, achter je hebt.
Sterkte!
Het klopt dat er soms zo'n complexe situatie gepresenteerd wordt, dat er weinig anders te posten is dan een 'hou vol' of een . En dat voelt dan ook niet bevredigend (voor de poster), mss 1 keer wel, maar daarna niet meer. Ik ben bang dat het stikbelangrijk is dat je nu in je directe omgeving op zoek gaat naar hulptroepen.
Zou het je lukken om je de komende tijd (dagen, weken, maand) te beperken tot dingen die echt strikt noodzakelijk zijn? Geen mogelijkheid om je ouders te vertellen dat ze op dit moment echt niets van je kunnen verwachten dan een min of meer bewoonbare woonkamer, wc, gang en keuken? Ken je vriendinnen (of vrienden) die bereid zijn eenmalig samen met jullie de bezem door je huis te trekken zodat je weer wat meer lucht voelt? De thuiszorg zou iets makkelijker te realiseren zijn als je instanties zoals ggz, of huisarts, achter je hebt.
Sterkte!
zaterdag 9 januari 2010 om 21:10
Nou, dan neem ik de moeite om aan jou te schrijven Babsjuh, want tot dusver heb ik je wel gelezen, maar niet gereageerd.
En eigenlijk weet ik niet waarom ik niet gereageerd heb, want je verhaal raakt me weldegelijk en ik voel ook dat je behoefte hebt aan een beetje morele ondersteuning (al is het maar wat woorden op een forum).
Ik heb helaas geen adviezen voor je en kan je ervaringen niet delen, maar ik kan je wel een gemeende hug geven en je zeggen dat ik met je meeleef. Dat ik een warm gevoel krijg van hoe jij je best doet om je aandacht bij de positieve dingen in je leven te houden. Ook al is dat best moeilijk, in jouw omstandigheden.
En ik moet glimlachen om de muts van je zoon (en die supermarktman met het hart op de goeie plaats!) en ik voel jouw blijdschap als je verrast wordt met een ontbijt met pannenkoeken!
Hou nog even vol hè meis? Niet stranden in het zicht van de haven, maar rustig doorzwemmen en je hoofd boven water houden. (Of ik kan beter zeggen: rustig doorschaatsen en in niet in een wak vallen... )
Je wordt gelezen hoor, ook al lijkt het misschien van niet. En al zijn het geen dozijnen reacties, deze ene van mij is wel voor jou!
En eigenlijk weet ik niet waarom ik niet gereageerd heb, want je verhaal raakt me weldegelijk en ik voel ook dat je behoefte hebt aan een beetje morele ondersteuning (al is het maar wat woorden op een forum).
Ik heb helaas geen adviezen voor je en kan je ervaringen niet delen, maar ik kan je wel een gemeende hug geven en je zeggen dat ik met je meeleef. Dat ik een warm gevoel krijg van hoe jij je best doet om je aandacht bij de positieve dingen in je leven te houden. Ook al is dat best moeilijk, in jouw omstandigheden.
En ik moet glimlachen om de muts van je zoon (en die supermarktman met het hart op de goeie plaats!) en ik voel jouw blijdschap als je verrast wordt met een ontbijt met pannenkoeken!
Hou nog even vol hè meis? Niet stranden in het zicht van de haven, maar rustig doorzwemmen en je hoofd boven water houden. (Of ik kan beter zeggen: rustig doorschaatsen en in niet in een wak vallen... )
Je wordt gelezen hoor, ook al lijkt het misschien van niet. En al zijn het geen dozijnen reacties, deze ene van mij is wel voor jou!
zaterdag 9 januari 2010 om 21:15
quote:mamzelle schreef op 09 januari 2010 @ 20:58:
Wat mij betreft is non-reactie omdat ik zelf ook een leven heb, waarin ik iets heb gehoord dat me heel erg deed schrikken. Ik was ook van mening dat er genoeg respons op je topic was om weg te kunnen blijven.
Het klopt dat er soms zo'n complexe situatie gepresenteerd wordt, dat er weinig anders te posten is dan een 'hou vol' of een . En dat voelt dan ook niet bevredigend (voor de poster), mss 1 keer wel, maar daarna niet meer.Denk dat ik wel snap wat je bedoelt mamzelle, en ik denk ook dat je gelijk hebt.quote:Ik ben bang dat het stikbelangrijk is dat je nu in je directe omgeving op zoek gaat naar hulptroepen.
Zou het je lukken om je de komende tijd (dagen, weken, maand) te beperken tot dingen die echt strikt noodzakelijk zijn?Helaas doe ik dat al maanden: uitsluitend wat echt nodig is. Meer lukt gewoonweg niet. En zo langzaamaan groeit het allemaal boven m'n hoofd. Omdat ik het nu geestelijk ook allemaal eventjes niet meer trek. Maar we hebben schone kleren aan ons lijf, eten in de kast en de verwarming doet het. En dat zijn de hoogstnoodzakelijke dingen, toch?quote:Geen mogelijkheid om je ouders te vertellen dat ze op dit moment echt niets van je kunnen verwachten dan een min of meer bewoonbare woonkamer, wc, gang en keuken?M'n ouders weten dat en vinden het ook niet erg. Vinden het erg voor mìj maar kunnen er zelf wel tegen een keertje in de rotzooi te zitten. Dit is iets dat ik mezelf opleg, waar ik het mezelf nu onnodig moeilijk mee maak realiseer ik nu. Ik ben jarig, ik krijg mensen te logeren (ouders wonen ver weg en blijven 1 nachtje) en moet, moet, moet zoveel daarvoor regelen van mezelf. En terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat ik het inderdaad alleen van mezelf moet en van of voor niemand anders...quote:Ken je vriendinnen (of vrienden) die bereid zijn eenmalig samen met jullie de bezem door je huis te trekken zodat je weer wat meer lucht voelt?Helaas, de afgelopen jaren zijn de vrienden die dichtbij wonen allemaal afgehaakt. We konden niet meer meedoen en kennelijk reikte de vriendschap toch niet verder als de fles wijn die geregeld gedeeld werd.quote:De thuiszorg zou iets makkelijker te realiseren zijn als je instanties zoals ggz, of huisarts, achter je hebt. Tja, die staan ook achter me, maar zo zijn kennelijk de regels hier. Revalidatiekliniek, huisarts, psych, fysio, neuroloog, allemaal hebben ze zich ingezet om een soort van thuiszorg, al was het maar minimaal, te regelen en het is niet gelukt. Ik weet werkelijk niet welke wegen ik daarin nog zou kunnen bewandelen.quote:Sterkte!Dank je wel!
Wat mij betreft is non-reactie omdat ik zelf ook een leven heb, waarin ik iets heb gehoord dat me heel erg deed schrikken. Ik was ook van mening dat er genoeg respons op je topic was om weg te kunnen blijven.
Het klopt dat er soms zo'n complexe situatie gepresenteerd wordt, dat er weinig anders te posten is dan een 'hou vol' of een . En dat voelt dan ook niet bevredigend (voor de poster), mss 1 keer wel, maar daarna niet meer.Denk dat ik wel snap wat je bedoelt mamzelle, en ik denk ook dat je gelijk hebt.quote:Ik ben bang dat het stikbelangrijk is dat je nu in je directe omgeving op zoek gaat naar hulptroepen.
Zou het je lukken om je de komende tijd (dagen, weken, maand) te beperken tot dingen die echt strikt noodzakelijk zijn?Helaas doe ik dat al maanden: uitsluitend wat echt nodig is. Meer lukt gewoonweg niet. En zo langzaamaan groeit het allemaal boven m'n hoofd. Omdat ik het nu geestelijk ook allemaal eventjes niet meer trek. Maar we hebben schone kleren aan ons lijf, eten in de kast en de verwarming doet het. En dat zijn de hoogstnoodzakelijke dingen, toch?quote:Geen mogelijkheid om je ouders te vertellen dat ze op dit moment echt niets van je kunnen verwachten dan een min of meer bewoonbare woonkamer, wc, gang en keuken?M'n ouders weten dat en vinden het ook niet erg. Vinden het erg voor mìj maar kunnen er zelf wel tegen een keertje in de rotzooi te zitten. Dit is iets dat ik mezelf opleg, waar ik het mezelf nu onnodig moeilijk mee maak realiseer ik nu. Ik ben jarig, ik krijg mensen te logeren (ouders wonen ver weg en blijven 1 nachtje) en moet, moet, moet zoveel daarvoor regelen van mezelf. En terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat ik het inderdaad alleen van mezelf moet en van of voor niemand anders...quote:Ken je vriendinnen (of vrienden) die bereid zijn eenmalig samen met jullie de bezem door je huis te trekken zodat je weer wat meer lucht voelt?Helaas, de afgelopen jaren zijn de vrienden die dichtbij wonen allemaal afgehaakt. We konden niet meer meedoen en kennelijk reikte de vriendschap toch niet verder als de fles wijn die geregeld gedeeld werd.quote:De thuiszorg zou iets makkelijker te realiseren zijn als je instanties zoals ggz, of huisarts, achter je hebt. Tja, die staan ook achter me, maar zo zijn kennelijk de regels hier. Revalidatiekliniek, huisarts, psych, fysio, neuroloog, allemaal hebben ze zich ingezet om een soort van thuiszorg, al was het maar minimaal, te regelen en het is niet gelukt. Ik weet werkelijk niet welke wegen ik daarin nog zou kunnen bewandelen.quote:Sterkte!Dank je wel!
Iets anders
zaterdag 9 januari 2010 om 21:16
quote:Chameleon schreef op 09 januari 2010 @ 21:10:
Nou, dan neem ik de moeite om aan jou te schrijven Babsjuh, want tot dusver heb ik je wel gelezen, maar niet gereageerd.
En eigenlijk weet ik niet waarom ik niet gereageerd heb, want je verhaal raakt me weldegelijk en ik voel ook dat je behoefte hebt aan een beetje morele ondersteuning (al is het maar wat woorden op een forum).
Ik heb helaas geen adviezen voor je en kan je ervaringen niet delen, maar ik kan je wel een gemeende hug geven en je zeggen dat ik met je meeleef. Dat ik een warm gevoel krijg van hoe jij je best doet om je aandacht bij de positieve dingen in je leven te houden. Ook al is dat best moeilijk, in jouw omstandigheden.
En ik moet glimlachen om de muts van je zoon (en die supermarktman met het hart op de goeie plaats!) en ik voel jouw blijdschap als je verrast wordt met een ontbijt met pannenkoeken!
Hou nog even vol hè meis? Niet stranden in het zicht van de haven, maar rustig doorzwemmen en je hoofd boven water houden. (Of ik kan beter zeggen: rustig doorschaatsen en in niet in een wak vallen... )
Je wordt gelezen hoor, ook al lijkt het misschien van niet. En al zijn het geen dozijnen reacties, deze ene van mij is wel voor jou! Dank je wel!
Nou, dan neem ik de moeite om aan jou te schrijven Babsjuh, want tot dusver heb ik je wel gelezen, maar niet gereageerd.
En eigenlijk weet ik niet waarom ik niet gereageerd heb, want je verhaal raakt me weldegelijk en ik voel ook dat je behoefte hebt aan een beetje morele ondersteuning (al is het maar wat woorden op een forum).
Ik heb helaas geen adviezen voor je en kan je ervaringen niet delen, maar ik kan je wel een gemeende hug geven en je zeggen dat ik met je meeleef. Dat ik een warm gevoel krijg van hoe jij je best doet om je aandacht bij de positieve dingen in je leven te houden. Ook al is dat best moeilijk, in jouw omstandigheden.
En ik moet glimlachen om de muts van je zoon (en die supermarktman met het hart op de goeie plaats!) en ik voel jouw blijdschap als je verrast wordt met een ontbijt met pannenkoeken!
Hou nog even vol hè meis? Niet stranden in het zicht van de haven, maar rustig doorzwemmen en je hoofd boven water houden. (Of ik kan beter zeggen: rustig doorschaatsen en in niet in een wak vallen... )
Je wordt gelezen hoor, ook al lijkt het misschien van niet. En al zijn het geen dozijnen reacties, deze ene van mij is wel voor jou! Dank je wel!
Iets anders
zaterdag 9 januari 2010 om 21:43
quote:Babsjuh schreef op 09 januari 2010 @ 21:15:
M'n ouders weten dat en vinden het ook niet erg. Vinden het erg voor mìj maar kunnen er zelf wel tegen een keertje in de rotzooi te zitten. Dit is iets dat ik mezelf opleg, waar ik het mezelf nu onnodig moeilijk mee maak realiseer ik nu. Ik ben jarig, ik krijg mensen te logeren (ouders wonen ver weg en blijven 1 nachtje) en moet, moet, moet zoveel daarvoor regelen van mezelf. En terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat ik het inderdaad alleen van mezelf moet en van of voor niemand anders...
Ik ben blij dat je het zelf ook zo ziet, want ik zou ook graag willen benadrukken: je mòet niks Babsjuh. Leg de lat niet te hoog en spaar je energie! Je ouders zullen er maar begrip voor moeten hebben dat het huis niet helemaal spick&span is dit jaar (en anders helpen ze toch even een handje mee ) Probeer prioriteiten te stellen en bepaal wat nu ècht nodig is (de rest komt later wel).
Ik hoop dat je vooral van je verjaardag en de logé's en visite kunt genieten. Misschien kun je deze dag zien als een mijlpaal in een moeilijke periode. De lente komt er straks aan en ik wens je dat jouw leven binnenkort ook een stuk lichter mag worden.
Hang in there!
M'n ouders weten dat en vinden het ook niet erg. Vinden het erg voor mìj maar kunnen er zelf wel tegen een keertje in de rotzooi te zitten. Dit is iets dat ik mezelf opleg, waar ik het mezelf nu onnodig moeilijk mee maak realiseer ik nu. Ik ben jarig, ik krijg mensen te logeren (ouders wonen ver weg en blijven 1 nachtje) en moet, moet, moet zoveel daarvoor regelen van mezelf. En terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat ik het inderdaad alleen van mezelf moet en van of voor niemand anders...
Ik ben blij dat je het zelf ook zo ziet, want ik zou ook graag willen benadrukken: je mòet niks Babsjuh. Leg de lat niet te hoog en spaar je energie! Je ouders zullen er maar begrip voor moeten hebben dat het huis niet helemaal spick&span is dit jaar (en anders helpen ze toch even een handje mee ) Probeer prioriteiten te stellen en bepaal wat nu ècht nodig is (de rest komt later wel).
Ik hoop dat je vooral van je verjaardag en de logé's en visite kunt genieten. Misschien kun je deze dag zien als een mijlpaal in een moeilijke periode. De lente komt er straks aan en ik wens je dat jouw leven binnenkort ook een stuk lichter mag worden.
Hang in there!
zaterdag 9 januari 2010 om 21:44
quote:Babsjuh schreef op 09 januari 2010 @ 21:15:
M'n ouders weten dat en vinden het ook niet erg. Vinden het erg voor mìj maar kunnen er zelf wel tegen een keertje in de rotzooi te zitten. Dit is iets dat ik mezelf opleg, waar ik het mezelf nu onnodig moeilijk mee maak realiseer ik nu. Ik ben jarig, ik krijg mensen te logeren (ouders wonen ver weg en blijven 1 nachtje) en moet, moet, moet zoveel daarvoor regelen van mezelf. En terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat ik het inderdaad alleen van mezelf moet en van of voor niemand anders...
Niet doen dus. Er zijn vast wel minder arbeidsintensieve manieren te bedenken om je ouders te laten weten dat je blij bent dat ze op je verjaardag komenquote:Helaas, de afgelopen jaren zijn de vrienden die dichtbij wonen allemaal afgehaakt. We konden niet meer meedoen en kennelijk reikte de vriendschap toch niet verder als de fles wijn die geregeld gedeeld werd.Da's verdrietig. Ik merk in mijn omgeving dat er toch verrassende vriendschappen kunnen ontstaan bijvoorbeeld met de ouders van de school van mijn kinderen. Niet dat je die kan overvragen, maar een bak koffie en verhalen uitwisselen kan ook al zoveel goed doen. Kan het zijn dat je schuw bent om je te melden als potentiele kennis? (ken het hoor, gelukkig zijn die mensen in mijn omgeving niet schuw).quote:Tja, die staan ook achter me, maar zo zijn kennelijk de regels hier. Revalidatiekliniek, huisarts, psych, fysio, neuroloog, allemaal hebben ze zich ingezet om een soort van thuiszorg, al was het maar minimaal, te regelen en het is niet gelukt. Ik weet werkelijk niet welke wegen ik daarin nog zou kunnen bewandelen.
Al bij het WMO geweest met behulp van die instanties? CIZ aangevraagd? Meer mogelijkheden ken ik niet. Ik denk dat zowel bij CIZ als bij het WMO keihard duidelijk moet worden gemaakt dat jullie beiden beperkt zijn en dat er dus geen ondervanging over en weer te realiseren is, in elk geval niet voldoende. Als het dan al niet voor jullie kan worden gerealiseerd, dan toch in elk geval voor de leefomgeving van jullie zoon.
Al krijg je zo'n WMO medewerker maar zover om bij jullie te komen kijken naar de chaos. Bij mij (alleenstaand, dus helaas niet vergelijkbaar) waren ze ook niet happig op toekenning van thuiszorg, maar het is er wel gekomen, en zelfs verlengd met een jaar. En dat scheelt op de lange duur best wel in de chaos.
M'n ouders weten dat en vinden het ook niet erg. Vinden het erg voor mìj maar kunnen er zelf wel tegen een keertje in de rotzooi te zitten. Dit is iets dat ik mezelf opleg, waar ik het mezelf nu onnodig moeilijk mee maak realiseer ik nu. Ik ben jarig, ik krijg mensen te logeren (ouders wonen ver weg en blijven 1 nachtje) en moet, moet, moet zoveel daarvoor regelen van mezelf. En terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat ik het inderdaad alleen van mezelf moet en van of voor niemand anders...
Niet doen dus. Er zijn vast wel minder arbeidsintensieve manieren te bedenken om je ouders te laten weten dat je blij bent dat ze op je verjaardag komenquote:Helaas, de afgelopen jaren zijn de vrienden die dichtbij wonen allemaal afgehaakt. We konden niet meer meedoen en kennelijk reikte de vriendschap toch niet verder als de fles wijn die geregeld gedeeld werd.Da's verdrietig. Ik merk in mijn omgeving dat er toch verrassende vriendschappen kunnen ontstaan bijvoorbeeld met de ouders van de school van mijn kinderen. Niet dat je die kan overvragen, maar een bak koffie en verhalen uitwisselen kan ook al zoveel goed doen. Kan het zijn dat je schuw bent om je te melden als potentiele kennis? (ken het hoor, gelukkig zijn die mensen in mijn omgeving niet schuw).quote:Tja, die staan ook achter me, maar zo zijn kennelijk de regels hier. Revalidatiekliniek, huisarts, psych, fysio, neuroloog, allemaal hebben ze zich ingezet om een soort van thuiszorg, al was het maar minimaal, te regelen en het is niet gelukt. Ik weet werkelijk niet welke wegen ik daarin nog zou kunnen bewandelen.
Al bij het WMO geweest met behulp van die instanties? CIZ aangevraagd? Meer mogelijkheden ken ik niet. Ik denk dat zowel bij CIZ als bij het WMO keihard duidelijk moet worden gemaakt dat jullie beiden beperkt zijn en dat er dus geen ondervanging over en weer te realiseren is, in elk geval niet voldoende. Als het dan al niet voor jullie kan worden gerealiseerd, dan toch in elk geval voor de leefomgeving van jullie zoon.
Al krijg je zo'n WMO medewerker maar zover om bij jullie te komen kijken naar de chaos. Bij mij (alleenstaand, dus helaas niet vergelijkbaar) waren ze ook niet happig op toekenning van thuiszorg, maar het is er wel gekomen, en zelfs verlengd met een jaar. En dat scheelt op de lange duur best wel in de chaos.
zaterdag 9 januari 2010 om 21:50
Hee Babshuh,
Ik zie je topic nu pas, en juist dat je ervan baalt dat je weinig reacties kreeg, raakt me.
Je schrijft leuk, met humor en ontzettend veel realiteitszin. Gebruik dit topic om fijn van je af te schrijven, ongeacht de reacties.
Volgens mij heb je het verstandelijk goed op orde en weet je het ook allemaal wel. Maar het voelt niet zo..... en met je denken krijg je je gevoel niet meer helemaal goed onder controle. Dat is doodeng.
Ik heb zelf een depressie gehad en ken het gevoel. En ook het er tegen vechten. 100 keer tegen jezelf zeggen dat het toch heus best goed gaat en als je dat vervolgens zelf niet meer gelooft, boos op jezelf zijn omdat je de moed verliest.
En die interne discussie kost zoveel energie en maakt het zo zwaar. Toen ik het uiteindelijk los kon laten, ging het beter.
Dat loslaten was dat het er uiteindelijk op neer komt dat je het verdraagt. Dat je ook in je slechtste momenten kunt proberen om te ontspannen en niet wegvlucht van het gevoel. En je sombere gedachten met een korrel zout nemen, want ze vertellen je niet de waarheid, ze worden veroorzaakt door de stress en de vermoeidheid.
Als die stress en vermoeidheid afnemen gaan die gedachten automatisch weer de goede kant op.
Ik zal morgen je topic nog lezen maar ga daarna op vakantie. Hang in there! Je hebt de hete vuren doorstaan. Je bent dus sterk dat je nu pas instort en je lichaam gaat nu met geweld opeisen wat het nodig heeft. Rust en liefde en vertroeteld worden door je jezelf en niet langer meer die strenge interne stem die zegt dat je door moet!
Ik zie je topic nu pas, en juist dat je ervan baalt dat je weinig reacties kreeg, raakt me.
Je schrijft leuk, met humor en ontzettend veel realiteitszin. Gebruik dit topic om fijn van je af te schrijven, ongeacht de reacties.
Volgens mij heb je het verstandelijk goed op orde en weet je het ook allemaal wel. Maar het voelt niet zo..... en met je denken krijg je je gevoel niet meer helemaal goed onder controle. Dat is doodeng.
Ik heb zelf een depressie gehad en ken het gevoel. En ook het er tegen vechten. 100 keer tegen jezelf zeggen dat het toch heus best goed gaat en als je dat vervolgens zelf niet meer gelooft, boos op jezelf zijn omdat je de moed verliest.
En die interne discussie kost zoveel energie en maakt het zo zwaar. Toen ik het uiteindelijk los kon laten, ging het beter.
Dat loslaten was dat het er uiteindelijk op neer komt dat je het verdraagt. Dat je ook in je slechtste momenten kunt proberen om te ontspannen en niet wegvlucht van het gevoel. En je sombere gedachten met een korrel zout nemen, want ze vertellen je niet de waarheid, ze worden veroorzaakt door de stress en de vermoeidheid.
Als die stress en vermoeidheid afnemen gaan die gedachten automatisch weer de goede kant op.
Ik zal morgen je topic nog lezen maar ga daarna op vakantie. Hang in there! Je hebt de hete vuren doorstaan. Je bent dus sterk dat je nu pas instort en je lichaam gaat nu met geweld opeisen wat het nodig heeft. Rust en liefde en vertroeteld worden door je jezelf en niet langer meer die strenge interne stem die zegt dat je door moet!
zaterdag 9 januari 2010 om 22:06
Oh dju.... Jullie zeggen zoveel lieve en rake en ware dingen... Er komt zoveel los nu bij me, zit hier te snotteren. Op een paar hele zere plekken worden lieve vingers gelegd nu, en dat komt eventjes hard binnenfietsen. Geeft niet, is goed juist! Maar nu trek ik het eventjes niet. Ga even wat anders doen maar kom er zeker op terug want jullie hebben de goede denkradartjes hier in werking gezet, dat zeker!!!
Iets anders
zaterdag 9 januari 2010 om 22:16
Bel je ouders op en zeg dat ze van harte welkom zijn, maar vraag of ze misschien iets eerder kunnen komen om je te helpen met poetsen.
Ik vraag me af of je niet een nieuwe indicatiestelling kunt krijgen. Ga om de tafel met je huisarts, laat zien (dus niet stoer doen) dat het zo NIET MEER gaat, dat het je over de schoenen loopt, dat je verzuipt, dat je je kinderen op deze manier tekort gaat doen etcetera. Er moet toch een manier zijn om hulp te krijgen in jullie situatie. Mocht er niets uitkomen, dan zou je, als het mogelijk is qua geld, een poetser inhuren. Gewoon doen hoor, al is het maar een paar uurtjes per twee weken ofzo, dat maakt al een heel verschil. Ook in je hoofd, wat rust is geen overbodige luxe.
Het is klote dat jullie vrienden jullie hebben laten zitten. Is dat dan vriendschap, kun je je afvragen. Is er niemand in je buurt die je om een beetje steun kunt vragen? Geen zussen, broers, ooms, tantes, buren, kennissen, wat dan ook? Je zult versteld staan van de hulpvaardigheid van sommige mensen. Je hoeft echt niet ten overstaan van die mensen je hele ziel en zaligheid op tafel te leggen maar gewoon een kort en bondig: zou je me kunnen helpen, we redden het even niet, kan al heel wat teweeg brengen. Als iemand mij dit zou vragen in jouw context, dan wist ik het wel.
Sterkte!
Ik vraag me af of je niet een nieuwe indicatiestelling kunt krijgen. Ga om de tafel met je huisarts, laat zien (dus niet stoer doen) dat het zo NIET MEER gaat, dat het je over de schoenen loopt, dat je verzuipt, dat je je kinderen op deze manier tekort gaat doen etcetera. Er moet toch een manier zijn om hulp te krijgen in jullie situatie. Mocht er niets uitkomen, dan zou je, als het mogelijk is qua geld, een poetser inhuren. Gewoon doen hoor, al is het maar een paar uurtjes per twee weken ofzo, dat maakt al een heel verschil. Ook in je hoofd, wat rust is geen overbodige luxe.
Het is klote dat jullie vrienden jullie hebben laten zitten. Is dat dan vriendschap, kun je je afvragen. Is er niemand in je buurt die je om een beetje steun kunt vragen? Geen zussen, broers, ooms, tantes, buren, kennissen, wat dan ook? Je zult versteld staan van de hulpvaardigheid van sommige mensen. Je hoeft echt niet ten overstaan van die mensen je hele ziel en zaligheid op tafel te leggen maar gewoon een kort en bondig: zou je me kunnen helpen, we redden het even niet, kan al heel wat teweeg brengen. Als iemand mij dit zou vragen in jouw context, dan wist ik het wel.
Sterkte!
zaterdag 9 januari 2010 om 22:59
Meditatie heeft mij ontzettend geholpen en doet het nog steeds.
Ik heb een cursus mindfulness gevolgd. Programma van 8 wekelijkse sessies van 2 uur. Werd vergoed door de verzekering.
Doe het nu nog bijna elke dag 3/4 uur. Ik voel me eerlijk gezegd best nog vaak slecht (stress en erg vermoeid) maar ik heb er op de een of andere manier minder 'last' van. Het piekeren over en het vechten tegen negatieve gevoelens is minder geworden. En ik herken toch elke keer weer met enige regelmaat hoe ik mezelf toch onbewust aan het 'aanpakken' ben. En dan kan ik er meer afstand van nemen.
Maar: mindfulness en meditatie is niet iets dat je moet gaan leren als je midden in de ellende zit. Eerst een beetje boven jan komen en dan ermee aan de slag voor de toekomst. Er kunnen namelijk best veel gevoelens op je af gaan komen.
Aanvulling: mindfulness is ontwikkeld in een amerikaans academisch ziekenhuis (door Jon Kabat-Zin) voor mensen met chronische pijn en het heet wetenschappelijk bewezen een zeer positief effect op de kwaliteit van leven van pijnpatienten. Pas later werd het ook toegepast bij primaire psychische klachten. Dus zou heel geschikt voor je kunnen zijn Babsjuh. Google maar eens op een lezing van Jon Kabat-Zin (voor medewerkers van bedrijf google. Dan zie je dat het helemaal geen zweverige man is.
Ik heb een cursus mindfulness gevolgd. Programma van 8 wekelijkse sessies van 2 uur. Werd vergoed door de verzekering.
Doe het nu nog bijna elke dag 3/4 uur. Ik voel me eerlijk gezegd best nog vaak slecht (stress en erg vermoeid) maar ik heb er op de een of andere manier minder 'last' van. Het piekeren over en het vechten tegen negatieve gevoelens is minder geworden. En ik herken toch elke keer weer met enige regelmaat hoe ik mezelf toch onbewust aan het 'aanpakken' ben. En dan kan ik er meer afstand van nemen.
Maar: mindfulness en meditatie is niet iets dat je moet gaan leren als je midden in de ellende zit. Eerst een beetje boven jan komen en dan ermee aan de slag voor de toekomst. Er kunnen namelijk best veel gevoelens op je af gaan komen.
Aanvulling: mindfulness is ontwikkeld in een amerikaans academisch ziekenhuis (door Jon Kabat-Zin) voor mensen met chronische pijn en het heet wetenschappelijk bewezen een zeer positief effect op de kwaliteit van leven van pijnpatienten. Pas later werd het ook toegepast bij primaire psychische klachten. Dus zou heel geschikt voor je kunnen zijn Babsjuh. Google maar eens op een lezing van Jon Kabat-Zin (voor medewerkers van bedrijf google. Dan zie je dat het helemaal geen zweverige man is.
zondag 10 januari 2010 om 21:18
Ben gisteravond even wat anders gaan doen (o.a. ander hoekje op 't forum opgezocht ) en op me in laten werken wat hier geschreven is en wat dat losmaakte.
Mijn ouders komen dus deze week op mijn verjaardag. En ik maak me druk om het gepoets dat dat met zich meebrengt. Waarom maak ik me daar zo druk om? In ieder geval niet omdat de relatie met mijn ouders niet goed is, in tegendeel zelfs: mijn relatie met mijn ouders is eigenlijk zoals veel mensen die zich wensen. Kan alles bij ze kwijt, ze hebben mij dingen bijgebracht, me gestuurd en opgevangen gedurende mijn hele leven maar nooit gedwongen of verboden. Ze zijn lief, hartelijk en meelevend zonder (te) zachte heelmeesters te zijn. Enige nadeel dat ik kan bedenken aan ze is dat ze zo ver weg wonen, maar dat heb ik aan mezelf te danken
Nee, wat me dwars zit is dat zìj in het eerste jaar onze thuiszorg waren. Wonen ruim 150 km verderop, maar namen vrije dagen op en schoven met roosters om iedere week een paar dagen aaneengesloten hier te kunnen zijn. Papa nam zoon op sleeptouw en mama deed het huishouden. Man werkte toen nog. En ik lag de hele dag op bed of op de bank als ik niet in de revalidatiekliniek was. Toen werd man ziek, en waren zij er weer voor ons. Langzaam aan ging het iets beter en leek hun zorg niet meer zo nodig. En een paar maanden geleden kreeg mijn vader óók een ongeluk met de auto. En zijn letsel is qua aard grotendeels hetzelfde als het mijne maar gelukkig veel en veel minder hevig en waarschijnlijk niet chronisch. En ik kon nìks doen om ze te helpen. Alleen het nr van mijn letselschadeadvocaat geven.
En nu... komen ze op mijn verjaardag. Ik wil ze als geëerde en gewaardeerde gasten op mijn verjaardag kunnen ontvangen. Ik wil niet mijn vader weer op pad sturen om zoon uit school te halen en de hond uit te laten terwijl mijn moeder de stofzuiger pakt zodat ik even kan gaan liggen om bij te komen van het boodschappen doen.
Waar is mijn man in dit verhaal? Als hij geen aanval heeft, is hij ook iets aan het opruimen of poetsen terwijl mijn moeder en vader ook aan de slag zijn. Maar, en dat klinkt heel hard maar is gewoon de waarheid: ik kan er niet op rekenen dat hij meehelpt die dag. Op goede dagen heeft hij weinig aanvallen en knipt hij de heg, poetst de badkamer en de keuken en verschoont de bedden. Allemaal doet hij dat grondig, goed en snel. Maar op slechte dagen kan hij niks. Helemaal niks. En anders dan bij mij, kan hij dat niet aan voelen komen of op anticiperen. Ik ga er dus van uit dat hij niks kan doen en alles wat hij wel kan is meegenomen.
Als ik het mijn ouders vraag, dan zijn ze er. Komen ze eerder om te poetsen en boodschappen te doen. Zonder vragen, verwijten of nare opmerkingen maar met liefde en plezier. Moet het alleen nog even vragen, en op de een of andere manier kan ik dat nu niet.
quote:mamzelle schreef op 09 januari 2010 @ 21:44:
Da's verdrietig. Ik merk in mijn omgeving dat er toch verrassende vriendschappen kunnen ontstaan bijvoorbeeld met de ouders van de school van mijn kinderen. Niet dat je die kan overvragen, maar een bak koffie en verhalen uitwisselen kan ook al zoveel goed doen. Kan het zijn dat je schuw bent om je te melden als potentiele kennis? (ken het hoor, gelukkig zijn die mensen in mijn omgeving niet schuw).
Ben inderdaad schuw wat dat betreft ja. Ik kan zo 3 moeders bedenken die in ieder geval wel voor een bak koffie in zouden zijn, afgaande op het contact dat we hebben. En soms kan ik ook wel een beetje m'n verhaal bij ze kwijt, tussen de bedrijven door. Maar ik vind het moeilijk om die stap van die bak koffie ook echt te zetten. Ben vorige week nog gevraagd om een kopje thee te drinken toen ik zoon kwam ophalen, maar had het al afgeslagen voor ik er erg in had. Ben bang om andere mensen teveel te belasten met mijn verhaal. En zo communicatief vaardig als ik hier misschien over kom, zo slecht gaat dat verbaal. Door dat letsel. Ik hakkel, vergeet waar we het over hadden, kan niet op woorden komen en vergeet dingen die mensen mij vertellen. Zó genant als je gesprekspartner je de vorige keer heeft verteld dat ze ergens aan geopereerd is en de keer daarop moet ze exact dat verhaal nòg een keer uit de doeken doen want ik weet het ècht niet meer.
Ik weet... dat zijn grenzen die ik mezelf opleg en aannames die ik doe. Ik moet daar zelf overheen. En hopelijk gaat dat over een tijdje lukken, maar nu lukt het me niet. Maar ik blijf proberen!
quote:Al bij het WMO geweest met behulp van die instanties? CIZ aangevraagd? Meer mogelijkheden ken ik niet. Ik denk dat zowel bij CIZ als bij het WMO keihard duidelijk moet worden gemaakt dat jullie beiden beperkt zijn en dat er dus geen ondervanging over en weer te realiseren is, in elk geval niet voldoende. Als het dan al niet voor jullie kan worden gerealiseerd, dan toch in elk geval voor de leefomgeving van jullie zoon.
Al krijg je zo'n WMO medewerker maar zover om bij jullie te komen kijken naar de chaos. Bij mij (alleenstaand, dus helaas niet vergelijkbaar) waren ze ook niet happig op toekenning van thuiszorg, maar het is er wel gekomen, en zelfs verlengd met een jaar. En dat scheelt op de lange duur best wel in de chaos.
Anderhalf jaar geleden is WMO en CIZ voor het laatst voorbij gekomen. Maar ik zat toch al te overwegen morgen naar de huisarts te gaan voor iets kalmerends, en zal het er nog eens met de huisarts over hebben. Steeds hebben we aan alle kanten het gevoel gehad dat het niet klopte dat wij geen thuiszorg konden krijgen, maar we liepen overal tegen een muur op.
Vraag ik me ineens af: ik lees links en rechts op het forum dingen over MEE, zouden die ons misschien kunnen helpen of zijn die weer voor andere situaties?
Over meditatie en mindfulness: meditatie doe ik sinds de revalidatiekliniek bijna dagelijks. M'n revalidatiepsych had een paar heerlijke CD's voor me samengesteld die me daarbij goed helpen. Ik denk wel eens dat dat heel erg belangrijk is geweest in het al die tijd overeind blijven. Weet niet of ik het anders zo lang had vol kunnen houden.
Mindfulness wil ik inderdaad me in gaan verdiepen als het weer beter gaat. Ik zie er veel goeds in, het ligt me ook wel denk ik, maar voor nu lijkt het mij ook teveel van het goede.
Mijn ouders komen dus deze week op mijn verjaardag. En ik maak me druk om het gepoets dat dat met zich meebrengt. Waarom maak ik me daar zo druk om? In ieder geval niet omdat de relatie met mijn ouders niet goed is, in tegendeel zelfs: mijn relatie met mijn ouders is eigenlijk zoals veel mensen die zich wensen. Kan alles bij ze kwijt, ze hebben mij dingen bijgebracht, me gestuurd en opgevangen gedurende mijn hele leven maar nooit gedwongen of verboden. Ze zijn lief, hartelijk en meelevend zonder (te) zachte heelmeesters te zijn. Enige nadeel dat ik kan bedenken aan ze is dat ze zo ver weg wonen, maar dat heb ik aan mezelf te danken
Nee, wat me dwars zit is dat zìj in het eerste jaar onze thuiszorg waren. Wonen ruim 150 km verderop, maar namen vrije dagen op en schoven met roosters om iedere week een paar dagen aaneengesloten hier te kunnen zijn. Papa nam zoon op sleeptouw en mama deed het huishouden. Man werkte toen nog. En ik lag de hele dag op bed of op de bank als ik niet in de revalidatiekliniek was. Toen werd man ziek, en waren zij er weer voor ons. Langzaam aan ging het iets beter en leek hun zorg niet meer zo nodig. En een paar maanden geleden kreeg mijn vader óók een ongeluk met de auto. En zijn letsel is qua aard grotendeels hetzelfde als het mijne maar gelukkig veel en veel minder hevig en waarschijnlijk niet chronisch. En ik kon nìks doen om ze te helpen. Alleen het nr van mijn letselschadeadvocaat geven.
En nu... komen ze op mijn verjaardag. Ik wil ze als geëerde en gewaardeerde gasten op mijn verjaardag kunnen ontvangen. Ik wil niet mijn vader weer op pad sturen om zoon uit school te halen en de hond uit te laten terwijl mijn moeder de stofzuiger pakt zodat ik even kan gaan liggen om bij te komen van het boodschappen doen.
Waar is mijn man in dit verhaal? Als hij geen aanval heeft, is hij ook iets aan het opruimen of poetsen terwijl mijn moeder en vader ook aan de slag zijn. Maar, en dat klinkt heel hard maar is gewoon de waarheid: ik kan er niet op rekenen dat hij meehelpt die dag. Op goede dagen heeft hij weinig aanvallen en knipt hij de heg, poetst de badkamer en de keuken en verschoont de bedden. Allemaal doet hij dat grondig, goed en snel. Maar op slechte dagen kan hij niks. Helemaal niks. En anders dan bij mij, kan hij dat niet aan voelen komen of op anticiperen. Ik ga er dus van uit dat hij niks kan doen en alles wat hij wel kan is meegenomen.
Als ik het mijn ouders vraag, dan zijn ze er. Komen ze eerder om te poetsen en boodschappen te doen. Zonder vragen, verwijten of nare opmerkingen maar met liefde en plezier. Moet het alleen nog even vragen, en op de een of andere manier kan ik dat nu niet.
quote:mamzelle schreef op 09 januari 2010 @ 21:44:
Da's verdrietig. Ik merk in mijn omgeving dat er toch verrassende vriendschappen kunnen ontstaan bijvoorbeeld met de ouders van de school van mijn kinderen. Niet dat je die kan overvragen, maar een bak koffie en verhalen uitwisselen kan ook al zoveel goed doen. Kan het zijn dat je schuw bent om je te melden als potentiele kennis? (ken het hoor, gelukkig zijn die mensen in mijn omgeving niet schuw).
Ben inderdaad schuw wat dat betreft ja. Ik kan zo 3 moeders bedenken die in ieder geval wel voor een bak koffie in zouden zijn, afgaande op het contact dat we hebben. En soms kan ik ook wel een beetje m'n verhaal bij ze kwijt, tussen de bedrijven door. Maar ik vind het moeilijk om die stap van die bak koffie ook echt te zetten. Ben vorige week nog gevraagd om een kopje thee te drinken toen ik zoon kwam ophalen, maar had het al afgeslagen voor ik er erg in had. Ben bang om andere mensen teveel te belasten met mijn verhaal. En zo communicatief vaardig als ik hier misschien over kom, zo slecht gaat dat verbaal. Door dat letsel. Ik hakkel, vergeet waar we het over hadden, kan niet op woorden komen en vergeet dingen die mensen mij vertellen. Zó genant als je gesprekspartner je de vorige keer heeft verteld dat ze ergens aan geopereerd is en de keer daarop moet ze exact dat verhaal nòg een keer uit de doeken doen want ik weet het ècht niet meer.
Ik weet... dat zijn grenzen die ik mezelf opleg en aannames die ik doe. Ik moet daar zelf overheen. En hopelijk gaat dat over een tijdje lukken, maar nu lukt het me niet. Maar ik blijf proberen!
quote:Al bij het WMO geweest met behulp van die instanties? CIZ aangevraagd? Meer mogelijkheden ken ik niet. Ik denk dat zowel bij CIZ als bij het WMO keihard duidelijk moet worden gemaakt dat jullie beiden beperkt zijn en dat er dus geen ondervanging over en weer te realiseren is, in elk geval niet voldoende. Als het dan al niet voor jullie kan worden gerealiseerd, dan toch in elk geval voor de leefomgeving van jullie zoon.
Al krijg je zo'n WMO medewerker maar zover om bij jullie te komen kijken naar de chaos. Bij mij (alleenstaand, dus helaas niet vergelijkbaar) waren ze ook niet happig op toekenning van thuiszorg, maar het is er wel gekomen, en zelfs verlengd met een jaar. En dat scheelt op de lange duur best wel in de chaos.
Anderhalf jaar geleden is WMO en CIZ voor het laatst voorbij gekomen. Maar ik zat toch al te overwegen morgen naar de huisarts te gaan voor iets kalmerends, en zal het er nog eens met de huisarts over hebben. Steeds hebben we aan alle kanten het gevoel gehad dat het niet klopte dat wij geen thuiszorg konden krijgen, maar we liepen overal tegen een muur op.
Vraag ik me ineens af: ik lees links en rechts op het forum dingen over MEE, zouden die ons misschien kunnen helpen of zijn die weer voor andere situaties?
Over meditatie en mindfulness: meditatie doe ik sinds de revalidatiekliniek bijna dagelijks. M'n revalidatiepsych had een paar heerlijke CD's voor me samengesteld die me daarbij goed helpen. Ik denk wel eens dat dat heel erg belangrijk is geweest in het al die tijd overeind blijven. Weet niet of ik het anders zo lang had vol kunnen houden.
Mindfulness wil ik inderdaad me in gaan verdiepen als het weer beter gaat. Ik zie er veel goeds in, het ligt me ook wel denk ik, maar voor nu lijkt het mij ook teveel van het goede.
Iets anders
zondag 10 januari 2010 om 22:20
Ik wil niet mijn vader weer op pad sturen om zoon uit school te halen en de hond uit te laten terwijl mijn moeder de stofzuiger pakt zodat ik even kan gaan liggen om bij te komen van het boodschappen doen.
Je wil het. Maar is het haalbaar? Een andere manier om je ouders te laten weten dat je zo ontzettend blij bent dat ze er zijn is een soort document maken, waarin je je herinneringen aan je jeugd opschrijft, of waarin je dingen die je bij zijn gebleven in de afgelopen jaren van hen memoreert. Sowieso zullen ze blij zijn voor je dat het einde in zicht is wat betreft de schadeafwikkeling. Is het bij deze gelegenheid trouwens een optie om je boodschappen door albert.nl te laten bezorgen zodat je meer energie vrij hebt?
Wat betreft de kennissen: het helpt om uit te leggen hoe je in elkaar steekt, dat het je moeite kost om dingen te onthouden. Misschien durf je het zelfs ooit aan om kleine aantekeningen te maken tijdens een gesprek. Odd, maar als het jou helpt om attent te blijven, waarom niet, en goede mensen leren best met zo iets omgaan..
Als ik de site bekijk zou MEE je wel kunnen helpen bij het aanvragen van de indicaties, en het zorgen voor passende hulp wanneer die zijn toegewezen. Zeker bellen!
Je bent bijna jarig dus. Dat is sowieso een tijd in het jaar waarin je alles wat je hebt bereikt en alles wat er nog tegen zit langs laat gaan in je gedachten. Niet raar dus dat je, met hiernaast nog een opening in zicht, best van slag af bent.
Ik hoop dat je het jezelf toestaat die verjaardag gewoon te vieren. Jij mag er zijn. Je ouders vinden dat ook, geniet dan even van hun goede zorgen. Denk dat ze het ook graag geven.
Je wil het. Maar is het haalbaar? Een andere manier om je ouders te laten weten dat je zo ontzettend blij bent dat ze er zijn is een soort document maken, waarin je je herinneringen aan je jeugd opschrijft, of waarin je dingen die je bij zijn gebleven in de afgelopen jaren van hen memoreert. Sowieso zullen ze blij zijn voor je dat het einde in zicht is wat betreft de schadeafwikkeling. Is het bij deze gelegenheid trouwens een optie om je boodschappen door albert.nl te laten bezorgen zodat je meer energie vrij hebt?
Wat betreft de kennissen: het helpt om uit te leggen hoe je in elkaar steekt, dat het je moeite kost om dingen te onthouden. Misschien durf je het zelfs ooit aan om kleine aantekeningen te maken tijdens een gesprek. Odd, maar als het jou helpt om attent te blijven, waarom niet, en goede mensen leren best met zo iets omgaan..
Als ik de site bekijk zou MEE je wel kunnen helpen bij het aanvragen van de indicaties, en het zorgen voor passende hulp wanneer die zijn toegewezen. Zeker bellen!
Je bent bijna jarig dus. Dat is sowieso een tijd in het jaar waarin je alles wat je hebt bereikt en alles wat er nog tegen zit langs laat gaan in je gedachten. Niet raar dus dat je, met hiernaast nog een opening in zicht, best van slag af bent.
Ik hoop dat je het jezelf toestaat die verjaardag gewoon te vieren. Jij mag er zijn. Je ouders vinden dat ook, geniet dan even van hun goede zorgen. Denk dat ze het ook graag geven.
maandag 11 januari 2010 om 00:35
Wat een zegen dat je zulke fijne en behulpzame ouders hebt Babsjuh! En wat zullen zij het fijn vinden dat ze jou en je man een helpende hand kunnen geven. Tenslotte blijf jij altijd hun kind met wie ze begaan zijn en hebben zij jou ongetwijfeld zien worstelen met alles wat jou en je gezin overkomen is. Ze zullen vast weleens tegen elkaar gezegd hebben dat het goed is dat zij er ook zijn om de situatie wat te verlichten en wat praktische hulp te bieden. Vanuit deze gedachte zullen je ouders het dan ook geen enkel probleem vinden om met jouw verjaardag nog even te hulp te schieten....
Maar, ik begrijp jou ook hoor. Het liefst zou je gewoon zelf willen doen en regelen. Je bent volwassen, hebt een gezin en zou je ouders nu niet meer 'nodig' moeten hebben. Toch?
En toch, lieve Babsjuh, zou je jezelf een groot plezier doen als je een klein beetje hulp toch aanvaart. (Mocht het nodig zijn...)
Jij en je man wat minder stress, moeite en tijdsdruk en je ouders kunnen zich ook even weer 'nodig' voelen.
Ik weet niet hoeveel speling je nog hebt in tijd, maar misschien kun je een overzichtje maken van alles wat gebeuren moet. Daarbij alle taken prioriteiten toekennen, kijken wat je schrappen kan, een planning maken en evt alternatieven bedenken.
Klinkt wat omslachtig misschien, maar dan heb je wel een overzicht en wellicht wat meer grip op alle drukte. Dat geeft ook wat meer rust in je hoofd. Helpt mij (chaoot en uitsteller ) vaak wel in complexe situaties.
En wat je ouders betreft, wat let je om, als alles wat rustiger is en je financieel weer op orde bent, ze eens lekker te verwennen als blijk van waardering voor alle goede zorg?
Maar, ik begrijp jou ook hoor. Het liefst zou je gewoon zelf willen doen en regelen. Je bent volwassen, hebt een gezin en zou je ouders nu niet meer 'nodig' moeten hebben. Toch?
En toch, lieve Babsjuh, zou je jezelf een groot plezier doen als je een klein beetje hulp toch aanvaart. (Mocht het nodig zijn...)
Jij en je man wat minder stress, moeite en tijdsdruk en je ouders kunnen zich ook even weer 'nodig' voelen.
Ik weet niet hoeveel speling je nog hebt in tijd, maar misschien kun je een overzichtje maken van alles wat gebeuren moet. Daarbij alle taken prioriteiten toekennen, kijken wat je schrappen kan, een planning maken en evt alternatieven bedenken.
Klinkt wat omslachtig misschien, maar dan heb je wel een overzicht en wellicht wat meer grip op alle drukte. Dat geeft ook wat meer rust in je hoofd. Helpt mij (chaoot en uitsteller ) vaak wel in complexe situaties.
En wat je ouders betreft, wat let je om, als alles wat rustiger is en je financieel weer op orde bent, ze eens lekker te verwennen als blijk van waardering voor alle goede zorg?
maandag 11 januari 2010 om 16:21
Pffft... net alle moed bij elkaar geraapt om de advocaat te bellen, is 'ie er niet.... Er is notitie gemaakt en hij belt terug. Dat zal hij ook zeker doen, daar twijfel ik niet aan want dat heeft hij steeds gedaan.
Maar het bellen ging niet soepel: heb een uur lang moed zitten verzamelen. Man gevraagd om te bellen en dat wilde hij niet, vind dat ik dat zelf moet doen en daar heeft hij ook groot gelijk in. Hij zat wel naast me, telefoon stond op speaker, dus hij steunt me absoluut wel.
Eerste keer bellen: geen gehoor. Tweede keer bellen: piepjes van onbereikbaar nummer. Derde keer bellen: ging eerst over toen rare toon en dode lijn. Pas bij de vierde keer bellen kreeg ik iemand aan de lijn. En ik wéét dat dat "gewoon" techniek is die even niet meewerkt. Maar in m'n achterhoofd speelt dan gelijk dat er iets aan de hand zal zijn en kantoor opgedoekt en centen weg.... Schrok daar van, van die gedachten. Want daar is 0,0 reden voor!!! Begin ik nou ook al paranoïde te worden?
Maar het bellen ging niet soepel: heb een uur lang moed zitten verzamelen. Man gevraagd om te bellen en dat wilde hij niet, vind dat ik dat zelf moet doen en daar heeft hij ook groot gelijk in. Hij zat wel naast me, telefoon stond op speaker, dus hij steunt me absoluut wel.
Eerste keer bellen: geen gehoor. Tweede keer bellen: piepjes van onbereikbaar nummer. Derde keer bellen: ging eerst over toen rare toon en dode lijn. Pas bij de vierde keer bellen kreeg ik iemand aan de lijn. En ik wéét dat dat "gewoon" techniek is die even niet meewerkt. Maar in m'n achterhoofd speelt dan gelijk dat er iets aan de hand zal zijn en kantoor opgedoekt en centen weg.... Schrok daar van, van die gedachten. Want daar is 0,0 reden voor!!! Begin ik nou ook al paranoïde te worden?
Iets anders
maandag 11 januari 2010 om 16:37
Aangezien je je bewust bent van de mindfuck die jouw brein kennelijk met je uithaalt ben je niet paranoide aan het worden.
Ik hoop dat je snel duidelijkheid hebt over wanneer en wat, wat ben je daar verschrikkelijk aan toe zo onderhand. *hou er ondertussen rekening mee dat het mss nog wel maanden duurt*
Ik hoop dat je snel duidelijkheid hebt over wanneer en wat, wat ben je daar verschrikkelijk aan toe zo onderhand. *hou er ondertussen rekening mee dat het mss nog wel maanden duurt*
maandag 11 januari 2010 om 16:58
Dank je wel Mamzelle. Heb je ook wel gelijk in, dat ik de mindfuck doorheb en het zal wat dat betreft ook wel loslopen.
Advocaat belde net terug! (Zie je wel? riep man al meteen Nog net geen "I told you so, I told you so"dansje er bij)
Het is een kwestie van weken, in ieder geval niet van maanden volgens advocaat. Ieder moment kunnen de stukken bij hem binnen komen (uitkering is voor mij belastingvrij, evt. belastingen moet verzekeraar tegenpartij betalen en daar moeten handtekeningen voor worden gezet, eerder mogen ze niet uitbetalen en dat is begrijpelijk) en vanaf dan gaat het snel.
Ga nu even naar buiten, zoon is sneeuwballen aan het gooien en wilde nog even schaatsen voor het eten.
Advocaat belde net terug! (Zie je wel? riep man al meteen Nog net geen "I told you so, I told you so"dansje er bij)
Het is een kwestie van weken, in ieder geval niet van maanden volgens advocaat. Ieder moment kunnen de stukken bij hem binnen komen (uitkering is voor mij belastingvrij, evt. belastingen moet verzekeraar tegenpartij betalen en daar moeten handtekeningen voor worden gezet, eerder mogen ze niet uitbetalen en dat is begrijpelijk) en vanaf dan gaat het snel.
Ga nu even naar buiten, zoon is sneeuwballen aan het gooien en wilde nog even schaatsen voor het eten.
Iets anders
dinsdag 12 januari 2010 om 13:24
Man staat onder de douche, over 'n uurtje zijn m'n schoonouders hier. Kunnen morgen niet komen en komen dus vandaag een bakkie doen. Moet nog stofzuigen, taart halen, kind van school halen en net maak ik 'n envelop open die in de brievenbus lag: deurwaarder die 2 maanden huur + een berg kosten wil hebben. We lopen achter, maar 1 maand en geen 2 maanden...
Iets anders
dinsdag 12 januari 2010 om 18:31
De taal van deurwaarders is dreigend maar er vallen wel (soms ook coulante) regelingen met hen te treffen. Je zult alleen een opgave moeten doen van je gezinsinkomen en de vaste lasten/andere afbetalingen. Als je op 12 januari december en januari nog niet hebt betaald loop je overigens twee maanden achter, ze willen vooruit geld zien (maar goed, ik weet niet hoe jullie situatie is). Als je een minimuminkomen hebt moet je het aanbod aan hen ook minimaal houden, bijvoorbeeld maximaal 50 euro per maand.
Zijn je schoonouders mensen bij wie je terecht kan als je je niet goed voelt? Is het nog gelukt allemaal?
Zijn je schoonouders mensen bij wie je terecht kan als je je niet goed voelt? Is het nog gelukt allemaal?
