Psyche
alle pijlers
Darkest before dawn
woensdag 6 januari 2010 om 10:49
Begin 2007 heb ik een zwaar auto-ongeluk gehad waar ik chronisch letsel aan heb overgehouden, ben afgekeurd, vaste fijne baan weg, eigen bedrijven in opstartfase weg, financiele onzekerheid deed z'n intrede.
Bijna 3 jaar lang hield ik me vast aan revalidatie, aan de kick van koopjesjagen en zo goedkoop mogelijk een maaltijd op tafel zetten, èn de gedachte dat er ooit, op enig moment, een zak met geld van de tegenpartij zou komen om de financiele onzekerheid een halt toe te roepen of in ieder geval te verminderen.
Oudjaarsdag kreeg ik op de valreep nog een mailtje van m'n advocaat dat de tegenpartij accoord is met het voorgestelde schadebedrag en dat e.e.a. qua papierwinkel nog afgehandeld zou worden maar dan zijn we klaar. Eindelijk!!!
En in plaats van beter, gaat het sinds die dag alleen maar slechter. Ik ben in aan het storten. Ik kan niet meer. M'n man idem. Die heeft (mede door de stress n.a.v. mijn ongeluk maar dat is echt niet de hoofdoorzaak, dat weten we ook wel) een klein herseninfarct gehad en daar clusterhoofdpijn aan over gehouden.
6 weken geleden waren we gestopt met roken. En met blowen (gebruikten we allebei als pijnstilling op doktersadvies). En ik heb er niet af kunnen blijven, van die sigaretten. Gisteren aan man opgebiecht dat ik de afgelopen dagen zo vaak de hond uitliet om dan stiekem een sigaret te kunnen roken. Man biechtte op dat hij die tijd gebruikte om er stiekem ook een op te steken. We konden er om lachen en stoppen weer met roken.
Maar nu... we hebben allebei niet geslapen vannacht. Heb zojuist de speelafspraak van zoon voor vanmiddag hier thuis afgebeld, ik trek het niet. Zoon mag daar gaan spelen als hij wil, en omdat school hier in de straat staat ga ik dadelijk gewoon naar school toe om dat zelf aan zoon te zeggen. Lief van die moeder.
Er kwam ook nog bericht van de belastingdienst, die willen nog wat stukken hebben. Prima, maar ik ben zo in de war dat ik niet weet waar ik moet beginnen.
Nu ga ik naar m'n zweefsio (fysiotherapeute die zweeftherapieën er bij doet) en dat wordt janken dat weet ik nu al. Ik heb ook maar weer een tube stesolid besteld, want als na grote stress er vooruitzicht is op het wegvallen van die stress dan wil ik nog wel eens een epileptische aanval krijgen in m'n slaap. En met die stesolid kan die aanval gestopt worden. Al 5 jaar aanvalsvrij maar ik voel 'm aankomen, ik voel de stress en ik kan 't niet stoppen.
In het zicht van de haven toch nog stranden, zo voelt het een beetje. It's always darkest before dawn, ik weet het. En uiteindelijk zal het allemaal best goed komen want zo'n advocaat belooft zoiets niet voor niets. Ook na dat mailtje is er nog contact geweest trouwens en het is allemaal hosanna en positief.
Maar ik kan niet meer. Ik ben op. Ik wil de dekens over m'n hoofd trekken en wakker worden als het afgehandeld is.
Bijna 3 jaar lang hield ik me vast aan revalidatie, aan de kick van koopjesjagen en zo goedkoop mogelijk een maaltijd op tafel zetten, èn de gedachte dat er ooit, op enig moment, een zak met geld van de tegenpartij zou komen om de financiele onzekerheid een halt toe te roepen of in ieder geval te verminderen.
Oudjaarsdag kreeg ik op de valreep nog een mailtje van m'n advocaat dat de tegenpartij accoord is met het voorgestelde schadebedrag en dat e.e.a. qua papierwinkel nog afgehandeld zou worden maar dan zijn we klaar. Eindelijk!!!
En in plaats van beter, gaat het sinds die dag alleen maar slechter. Ik ben in aan het storten. Ik kan niet meer. M'n man idem. Die heeft (mede door de stress n.a.v. mijn ongeluk maar dat is echt niet de hoofdoorzaak, dat weten we ook wel) een klein herseninfarct gehad en daar clusterhoofdpijn aan over gehouden.
6 weken geleden waren we gestopt met roken. En met blowen (gebruikten we allebei als pijnstilling op doktersadvies). En ik heb er niet af kunnen blijven, van die sigaretten. Gisteren aan man opgebiecht dat ik de afgelopen dagen zo vaak de hond uitliet om dan stiekem een sigaret te kunnen roken. Man biechtte op dat hij die tijd gebruikte om er stiekem ook een op te steken. We konden er om lachen en stoppen weer met roken.
Maar nu... we hebben allebei niet geslapen vannacht. Heb zojuist de speelafspraak van zoon voor vanmiddag hier thuis afgebeld, ik trek het niet. Zoon mag daar gaan spelen als hij wil, en omdat school hier in de straat staat ga ik dadelijk gewoon naar school toe om dat zelf aan zoon te zeggen. Lief van die moeder.
Er kwam ook nog bericht van de belastingdienst, die willen nog wat stukken hebben. Prima, maar ik ben zo in de war dat ik niet weet waar ik moet beginnen.
Nu ga ik naar m'n zweefsio (fysiotherapeute die zweeftherapieën er bij doet) en dat wordt janken dat weet ik nu al. Ik heb ook maar weer een tube stesolid besteld, want als na grote stress er vooruitzicht is op het wegvallen van die stress dan wil ik nog wel eens een epileptische aanval krijgen in m'n slaap. En met die stesolid kan die aanval gestopt worden. Al 5 jaar aanvalsvrij maar ik voel 'm aankomen, ik voel de stress en ik kan 't niet stoppen.
In het zicht van de haven toch nog stranden, zo voelt het een beetje. It's always darkest before dawn, ik weet het. En uiteindelijk zal het allemaal best goed komen want zo'n advocaat belooft zoiets niet voor niets. Ook na dat mailtje is er nog contact geweest trouwens en het is allemaal hosanna en positief.
Maar ik kan niet meer. Ik ben op. Ik wil de dekens over m'n hoofd trekken en wakker worden als het afgehandeld is.
Iets anders
dinsdag 12 januari 2010 om 21:26
Morgenochtend eerst maar eens een rondje bellen. Denk dat ik wel weet waar het probleem zit: december is betaald, januari niet. December heb ik echter ook veel te laat betaald, eind van de afgelopen maans pas. Het lijkt er op dat, met de jaarwisseling, mijn overboeking niet op tijd bij hun binnen was en daarmee dus 2 maanden achterstand was begin januari.
Een deel van het geld dat de deurwaarder nu wil hebben, staat dus al op de rekening van de verhuurder. Nu wil ik met de verhuurder gaan overleggen of zij die opdracht bij de deurwaarder in willen trekken, als ik bijv. die laatste maand telefonisch overboek of zo. Omdat man zijn uitkering wekelijks krijgt, heb ik dat geld nú (tenminste, morgen) wel en eind afgelopen maand nog niet.
Ik heb al veel vaker met verhuurder overlegd en er zijn vaker achterstanden geweest maar daar ben ik altijd in overleg met hun uitgekomen. Ze weten ook van de situatie af, als het goed is tenminste. Ik had gehoopt dat ze deurwaarders nog even buiten beschouwing zouden laten, vanwege de situatie, maar het is natuurlijk hun goed recht om wèl een deurwaarder in te schakelen, dat begrijp ik zonder meer.
Had alleen gehoopt dit geld te kunnen gebruiken voor de wegenbelasting, maar daar moet hare majesteit dan nog maar een weekje op wachten. Het is niet anders, kan het nog altijd niet zelf drukken.
Schoonouders zijn lieverds, en als het echt niet anders kan dan zullen ze heus bijspringen. Ze zijn echter... ehmz... hoe zeg ik dat netjes... "wat apart". Ken je die tv-serie "Vrienden voor het leven"? De ouders van Eddie, zo zijn mijn schoonouders ook. Ze weten dat het niet makkelijk is voor ons, en zullen ons niet bewust dingen verwijten. Maar onbewust rollen er toch altijd een heleboel kwetsende dingen over hun lippen in stressvolle tijden. En momenteel kunnen man en ik dat allebei niet negeren, en dan komt er zo'n enorme bonje van.... De laatste keer is 4 jaar geleden en we willen het zoveel mogelijk voorkomen. Want ze zijn lief en bedoelen het absoluut niet zo rot als het hun strot uit komt en uitgezonderd stress kunnen we het heel goed met ze vinden.
Schoonmoeder heeft ook al vaak aangeboden te komen helpen met poetsen etc. Maar stelt daar een voorwaarde aan: ze doet dat maar 1 keer en daarna MOET ik het dagelijks bijhouden. En helaas, dat kan ik niet beloven. En ik weet dat ze gaat preken (en kwetsende dingen zeggen) als ik haar laat helpen en het niet bij kan houden daarna.
Een deel van het geld dat de deurwaarder nu wil hebben, staat dus al op de rekening van de verhuurder. Nu wil ik met de verhuurder gaan overleggen of zij die opdracht bij de deurwaarder in willen trekken, als ik bijv. die laatste maand telefonisch overboek of zo. Omdat man zijn uitkering wekelijks krijgt, heb ik dat geld nú (tenminste, morgen) wel en eind afgelopen maand nog niet.
Ik heb al veel vaker met verhuurder overlegd en er zijn vaker achterstanden geweest maar daar ben ik altijd in overleg met hun uitgekomen. Ze weten ook van de situatie af, als het goed is tenminste. Ik had gehoopt dat ze deurwaarders nog even buiten beschouwing zouden laten, vanwege de situatie, maar het is natuurlijk hun goed recht om wèl een deurwaarder in te schakelen, dat begrijp ik zonder meer.
Had alleen gehoopt dit geld te kunnen gebruiken voor de wegenbelasting, maar daar moet hare majesteit dan nog maar een weekje op wachten. Het is niet anders, kan het nog altijd niet zelf drukken.
Schoonouders zijn lieverds, en als het echt niet anders kan dan zullen ze heus bijspringen. Ze zijn echter... ehmz... hoe zeg ik dat netjes... "wat apart". Ken je die tv-serie "Vrienden voor het leven"? De ouders van Eddie, zo zijn mijn schoonouders ook. Ze weten dat het niet makkelijk is voor ons, en zullen ons niet bewust dingen verwijten. Maar onbewust rollen er toch altijd een heleboel kwetsende dingen over hun lippen in stressvolle tijden. En momenteel kunnen man en ik dat allebei niet negeren, en dan komt er zo'n enorme bonje van.... De laatste keer is 4 jaar geleden en we willen het zoveel mogelijk voorkomen. Want ze zijn lief en bedoelen het absoluut niet zo rot als het hun strot uit komt en uitgezonderd stress kunnen we het heel goed met ze vinden.
Schoonmoeder heeft ook al vaak aangeboden te komen helpen met poetsen etc. Maar stelt daar een voorwaarde aan: ze doet dat maar 1 keer en daarna MOET ik het dagelijks bijhouden. En helaas, dat kan ik niet beloven. En ik weet dat ze gaat preken (en kwetsende dingen zeggen) als ik haar laat helpen en het niet bij kan houden daarna.
Iets anders
dinsdag 12 januari 2010 om 21:38
Ik wil nog terugkomen op wat dingen die eerder geschreven zijn, dat lukte me eerder niet:quote:mamzelle schreef op 10 januari 2010 @ 22:20:
Ik wil niet mijn vader weer op pad sturen om zoon uit school te halen en de hond uit te laten terwijl mijn moeder de stofzuiger pakt zodat ik even kan gaan liggen om bij te komen van het boodschappen doen.
Je wil het. Maar is het haalbaar?Inmiddels is de situatie zo dat het huis redelijk aan kant is, voor ons doen dan. M.u.v. de slaapkamers en de badkamer. En de stapel was. Maar dat laat ik los nu, dat lukt me nu. Mijn ouders komen morgen in de middag, als zoon al thuis is. Morgenochtend mag ik weer naar zweefsio en dat zal me ook veel goed doen. En mams zal morgen of donderdag misschien wel een keer de stofzuiger pakken of het strijkijzer, maar als ze dat wil hou ik haar niet tegen. En anders komt het een andere keer wel.quote:Een andere manier om je ouders te laten weten dat je zo ontzettend blij bent dat ze er zijn is een soort document maken, waarin je je herinneringen aan je jeugd opschrijft, of waarin je dingen die je bij zijn gebleven in de afgelopen jaren van hen memoreert. Sowieso zullen ze blij zijn voor je dat het einde in zicht is wat betreft de schadeafwikkeling.Zoiets heb ik verleden jaar bij de verjaardag van mijn moeder al eens gedaan, goed idee om dat nog eens te doen als het allemaal achter de rug is!quote:Is het bij deze gelegenheid trouwens een optie om je boodschappen door albert.nl te laten bezorgen zodat je meer energie vrij hebt? Helaas, daar heb ik ook al aan gedacht, maar om aan dat minimum bedrag te komen moet ik allemaal artikelen extra gaan kopen die ik normaal gesproken ergens anders voor de helft van de prijs haal. Maar omdat het schoonmaken en opruimen al een eind op streek is nu, heb ik wat meer tijd om boodschappen te halen morgenochtend.quote:Wat betreft de kennissen: het helpt om uit te leggen hoe je in elkaar steekt, dat het je moeite kost om dingen te onthouden. Misschien durf je het zelfs ooit aan om kleine aantekeningen te maken tijdens een gesprek. Odd, maar als het jou helpt om attent te blijven, waarom niet, en goede mensen leren best met zo iets omgaan.. Over die schroom moet ik me inderdaad heen zetten, ik maak het mezelf onnodig moeilijk nu. Is wel iets dat hoog op m'n lijstje staat van dingen die ik anders wil gaan doen als ik ergens een potje energie en een flesje rust gevonden heb quote:Als ik de site bekijk zou MEE je wel kunnen helpen bij het aanvragen van de indicaties, en het zorgen voor passende hulp wanneer die zijn toegewezen. Zeker bellen!Staat ook voor morgen op de lijst!
Ik wil niet mijn vader weer op pad sturen om zoon uit school te halen en de hond uit te laten terwijl mijn moeder de stofzuiger pakt zodat ik even kan gaan liggen om bij te komen van het boodschappen doen.
Je wil het. Maar is het haalbaar?Inmiddels is de situatie zo dat het huis redelijk aan kant is, voor ons doen dan. M.u.v. de slaapkamers en de badkamer. En de stapel was. Maar dat laat ik los nu, dat lukt me nu. Mijn ouders komen morgen in de middag, als zoon al thuis is. Morgenochtend mag ik weer naar zweefsio en dat zal me ook veel goed doen. En mams zal morgen of donderdag misschien wel een keer de stofzuiger pakken of het strijkijzer, maar als ze dat wil hou ik haar niet tegen. En anders komt het een andere keer wel.quote:Een andere manier om je ouders te laten weten dat je zo ontzettend blij bent dat ze er zijn is een soort document maken, waarin je je herinneringen aan je jeugd opschrijft, of waarin je dingen die je bij zijn gebleven in de afgelopen jaren van hen memoreert. Sowieso zullen ze blij zijn voor je dat het einde in zicht is wat betreft de schadeafwikkeling.Zoiets heb ik verleden jaar bij de verjaardag van mijn moeder al eens gedaan, goed idee om dat nog eens te doen als het allemaal achter de rug is!quote:Is het bij deze gelegenheid trouwens een optie om je boodschappen door albert.nl te laten bezorgen zodat je meer energie vrij hebt? Helaas, daar heb ik ook al aan gedacht, maar om aan dat minimum bedrag te komen moet ik allemaal artikelen extra gaan kopen die ik normaal gesproken ergens anders voor de helft van de prijs haal. Maar omdat het schoonmaken en opruimen al een eind op streek is nu, heb ik wat meer tijd om boodschappen te halen morgenochtend.quote:Wat betreft de kennissen: het helpt om uit te leggen hoe je in elkaar steekt, dat het je moeite kost om dingen te onthouden. Misschien durf je het zelfs ooit aan om kleine aantekeningen te maken tijdens een gesprek. Odd, maar als het jou helpt om attent te blijven, waarom niet, en goede mensen leren best met zo iets omgaan.. Over die schroom moet ik me inderdaad heen zetten, ik maak het mezelf onnodig moeilijk nu. Is wel iets dat hoog op m'n lijstje staat van dingen die ik anders wil gaan doen als ik ergens een potje energie en een flesje rust gevonden heb quote:Als ik de site bekijk zou MEE je wel kunnen helpen bij het aanvragen van de indicaties, en het zorgen voor passende hulp wanneer die zijn toegewezen. Zeker bellen!Staat ook voor morgen op de lijst!
Iets anders
dinsdag 12 januari 2010 om 21:43
@ Chameleon: Ik ben inderdaad gezegend met mijn ouders! En je (jullie!) hebt gelijk dat ik wat meer hulp moet aanvaarden. Wil inderdaad teveel zelf doen omdat ik nou een grote meid ben, maar ik blijf natuurlijk hun kind.
Voor morgen heb ik een overzichtje: zoon naar school, rondje bellen, boodschappen, zweefsio, zoon uit school en dan komen papa en mama! Druk maar moet te doen zijn.
En dat verwennen van m'n ouders als alles weer rustiger is, dat gaan we zeker doen!
Voor morgen heb ik een overzichtje: zoon naar school, rondje bellen, boodschappen, zweefsio, zoon uit school en dan komen papa en mama! Druk maar moet te doen zijn.
En dat verwennen van m'n ouders als alles weer rustiger is, dat gaan we zeker doen!
Iets anders
dinsdag 12 januari 2010 om 21:59
Vandaag stond ik huilend te stofzuigen toen man onder de douche uit kwam. Man zit ook aan z'n tax, net als ik. En mij te zien huilen kon hij er niet bij hebben. We reageerden allebei kribbig en ik smeet er als uitsmijter achteraan:"Ja nee, nòu voel ik me echt gesteund zeg!!!" waarop man wijselijk zweeg (God wat hou ik van die vent!). Want het ging nergens over, en wij ruzieën niet op die manier. Dus deed hij dat nu ook niet alhoewel ik hard probeerde wel zo'n ruzie van de grond te krijgen. En in je eentje ruziet niet zo best dus ik was snel klaar daarmee.
We gingen allebei onze eigen gang, zonder elkaar te negeren maar echt gesprekken hadden we ook niet. Schoonouders zijn geweest en dat was gezellig.
Voor avondeten ging ik frietjes halen (dat hun verjaardagsgeld grotendeels in de huishoudpot terecht komt weten ze, en dat is niet erg) en onderweg in de auto hoorde ik Maria Mena zingen. "All this time", prachtig liedje. Haalde er veel kracht uit. Maar bij "Now call your boyfriend, and apologize. You pushed him pretty far away last night. He really loves you, You just don't always love yourself." stroomden de tranen over m'n gezicht. Toen ik thuis kwam met de frietjes heb ik man vastgepakt en m'n excuses aangeboden voor m'n gedrag de laatste tijd. Ik weet het, en ik wil het niet zo maar het lukt me niet altijd om dat gedrag tegen te houden. Maar ik blijf proberen. En dat wist man ook wel, duh... Even fijn geknuffeld en gezoend.
Later zoon bij me geroepen en ook aan hem gezegd dat mijn gedrag me spijt en ik nog beter m'n best ga doen niet meer zo knorrig te zijn. Van zoon ook fijne knuffel gehad.
Nu gaat het wel. Man heeft m'n pc weer gereanimeerd (voor de 3e keer deze week geloof ik) en we hebben het gezellig samen. En morgen wordt ook gezellig en leuk!
Nog steeds stort ik meerdere keren per dag in, of sta op het punt. Het worden wel minder keren op een dag, maar de angst het die ene keer niet te redden wordt wel groter. Morgen maar eens met zweefsio over hebben. En met papa en mama, daar kan ik ook fijn mee praten. En hier op het forum kan ik m'n ei kwijt, en jullie reacties helpen me met relativeren. Daar ben ik nog steeds heel blij mee!!!
We gingen allebei onze eigen gang, zonder elkaar te negeren maar echt gesprekken hadden we ook niet. Schoonouders zijn geweest en dat was gezellig.
Voor avondeten ging ik frietjes halen (dat hun verjaardagsgeld grotendeels in de huishoudpot terecht komt weten ze, en dat is niet erg) en onderweg in de auto hoorde ik Maria Mena zingen. "All this time", prachtig liedje. Haalde er veel kracht uit. Maar bij "Now call your boyfriend, and apologize. You pushed him pretty far away last night. He really loves you, You just don't always love yourself." stroomden de tranen over m'n gezicht. Toen ik thuis kwam met de frietjes heb ik man vastgepakt en m'n excuses aangeboden voor m'n gedrag de laatste tijd. Ik weet het, en ik wil het niet zo maar het lukt me niet altijd om dat gedrag tegen te houden. Maar ik blijf proberen. En dat wist man ook wel, duh... Even fijn geknuffeld en gezoend.
Later zoon bij me geroepen en ook aan hem gezegd dat mijn gedrag me spijt en ik nog beter m'n best ga doen niet meer zo knorrig te zijn. Van zoon ook fijne knuffel gehad.
Nu gaat het wel. Man heeft m'n pc weer gereanimeerd (voor de 3e keer deze week geloof ik) en we hebben het gezellig samen. En morgen wordt ook gezellig en leuk!
Nog steeds stort ik meerdere keren per dag in, of sta op het punt. Het worden wel minder keren op een dag, maar de angst het die ene keer niet te redden wordt wel groter. Morgen maar eens met zweefsio over hebben. En met papa en mama, daar kan ik ook fijn mee praten. En hier op het forum kan ik m'n ei kwijt, en jullie reacties helpen me met relativeren. Daar ben ik nog steeds heel blij mee!!!
Iets anders
dinsdag 12 januari 2010 om 22:28
Lieve Babsjuh, ik ken je helemaal niet, maar ik vind je zo'n fijn mens!
Ondanks alle moeilijkheden, blijf je oog hebben voor wat ècht belangrijk in het leven en dat vind ik reuze knap! En natuurlijk ben je een mens met menselijke trekjes en heb ook je je tax en val je weleens uit je 'wenselijke' rol, maar ik vind het zo mooi dat je dat ook inziet en vooral dat wat met dat inzicht doet.
Jullie hebben elkaar zo nodig: jij, je man, je zoon, je ouders...allemaal kunnen jullie elkaar steunen en opbeuren en zo help je elkaar door het dal omhoog. Maar poeh, als je weer eens struikelt of niet meer kunt van vermoeidheid, dan is degene die je zo na staat ook degene op wie je het afreageert. Zo logisch, maar ook zo pijnlijk...
Weet je Babsjuh, 'falen' is niet het vallen, maar het blijven liggen en jou zie ik elke keer weer moedig opkrabbelen, wat er ook gebeurt. Steeds weer weet jij de veerkracht te vinden om jezelf overeind te helpen en daarmee help je ook de anderen weer overeind.
Je zoekt bewust naar datgene wat je de kracht en dat zetje geeft om weer op te staan, al is maar voor vandaag. Een liedje, een aardig gebaar, een paar troostende woorden, een sneeuwballengevecht of een Unox-muts...het maakt niet uit en tegelijk maakt het een wereld van verschil. En jij ziet dat en dat is een bijzondere gave...
Ben je morgen jarig Babsjuh?
Dan wens ik jou alvast een ècht fijne dag, met de mensen waarvan je houdt en die van jou houden en maak het samen tot een onvergetelijk moment. Zet de tijd en de zorgen maar een dag stil en geniet van elkaar. En ik wens je alle geluk voor je nieuwe levensjaar!
Ondanks alle moeilijkheden, blijf je oog hebben voor wat ècht belangrijk in het leven en dat vind ik reuze knap! En natuurlijk ben je een mens met menselijke trekjes en heb ook je je tax en val je weleens uit je 'wenselijke' rol, maar ik vind het zo mooi dat je dat ook inziet en vooral dat wat met dat inzicht doet.
Jullie hebben elkaar zo nodig: jij, je man, je zoon, je ouders...allemaal kunnen jullie elkaar steunen en opbeuren en zo help je elkaar door het dal omhoog. Maar poeh, als je weer eens struikelt of niet meer kunt van vermoeidheid, dan is degene die je zo na staat ook degene op wie je het afreageert. Zo logisch, maar ook zo pijnlijk...
Weet je Babsjuh, 'falen' is niet het vallen, maar het blijven liggen en jou zie ik elke keer weer moedig opkrabbelen, wat er ook gebeurt. Steeds weer weet jij de veerkracht te vinden om jezelf overeind te helpen en daarmee help je ook de anderen weer overeind.
Je zoekt bewust naar datgene wat je de kracht en dat zetje geeft om weer op te staan, al is maar voor vandaag. Een liedje, een aardig gebaar, een paar troostende woorden, een sneeuwballengevecht of een Unox-muts...het maakt niet uit en tegelijk maakt het een wereld van verschil. En jij ziet dat en dat is een bijzondere gave...
Ben je morgen jarig Babsjuh?
Dan wens ik jou alvast een ècht fijne dag, met de mensen waarvan je houdt en die van jou houden en maak het samen tot een onvergetelijk moment. Zet de tijd en de zorgen maar een dag stil en geniet van elkaar. En ik wens je alle geluk voor je nieuwe levensjaar!
woensdag 13 januari 2010 om 09:46
Dank je wel lieve Chameleon... Ik bloos tot achter m'n oren...
Vandaag ben ik inderdaad jarig, van zoon een natte lebber gekregen ("Heppie bursdee mama!") en man ligt nog op 1 oor.
Deurwaarder gebeld: paar weken uitstel en dan opnieuw bellen hoe het er voor staat. Goed gesprek gehad, open kaart gespeeld en begrip gevraagd en gekregen! Weer eventjes lucht!
Belastingdienst gebeld: schriftelijk verzoek om uitstel van de aangifte moet er ingediend worden. Advies gekregen wat er in te zetten n.a.v. mijn situatie. Brief meteen gemaakt, die ligt klaar om aangetekend verzonden te worden.
Ben nu even in dubio: nu boodschappen doen en aansluitend naar zweefsio of nu even momentje voor mezelf, dan zweefsio en daarna boodschappen terwijl man zoon uit school haalt... Denk dat 't het laatste gaat worden.
"It's my party and I'll cry if I want to." <-- klinkt ongezellig, maar dat is wel mijn mantra van vandaag. Door te besluiten dat ik niet gezellig hoef te doen valt er een hoop druk weg en zijn m'n emoties een stuk rustiger. En gefeest wordt er toch wel, mantra of niet
Vandaag ben ik inderdaad jarig, van zoon een natte lebber gekregen ("Heppie bursdee mama!") en man ligt nog op 1 oor.
Deurwaarder gebeld: paar weken uitstel en dan opnieuw bellen hoe het er voor staat. Goed gesprek gehad, open kaart gespeeld en begrip gevraagd en gekregen! Weer eventjes lucht!
Belastingdienst gebeld: schriftelijk verzoek om uitstel van de aangifte moet er ingediend worden. Advies gekregen wat er in te zetten n.a.v. mijn situatie. Brief meteen gemaakt, die ligt klaar om aangetekend verzonden te worden.
Ben nu even in dubio: nu boodschappen doen en aansluitend naar zweefsio of nu even momentje voor mezelf, dan zweefsio en daarna boodschappen terwijl man zoon uit school haalt... Denk dat 't het laatste gaat worden.
"It's my party and I'll cry if I want to." <-- klinkt ongezellig, maar dat is wel mijn mantra van vandaag. Door te besluiten dat ik niet gezellig hoef te doen valt er een hoop druk weg en zijn m'n emoties een stuk rustiger. En gefeest wordt er toch wel, mantra of niet
Iets anders
woensdag 13 januari 2010 om 10:46
Je krabbelt niet alleen weer op, je verzet bergen! In elk geval in de afgelopen dagen ben je gekomen van 'ik weet niet hoe ik mijn ouders netjes moet ontvangen' naar 'het huis is op orde op een aantal ruimtes na'. En pleeg je dagelijks (?) telefoontjes, schrijf je brieven, dingen waarvan mensen in een heel stuk minder penibele situatie denken 'dat komt nog wel'. Onderhoud je je relaties, wacht je niet tot iemand anders dat voor je doet.
It's your party, and you will cry.. maar dat mag ook
Gefeliciteerd
It's your party, and you will cry.. maar dat mag ook
Gefeliciteerd
donderdag 14 januari 2010 om 20:36
Dank jullie wel voor jullie lieve felicitaties, bemoedigende woorden en complimenten
Ik heb een heerlijke dag gehad! Eerst bij zweefsio lekker uitgehuild, en ik weet niet wat ze daarna gedaan heeft (weer iets met chakra's en nierenergie en nog van alles vaags) maar ik voelde me geweldig toen ik bij haar wegging! Thuis kopje koffie gedronken met man, en toen zoon uit school gehaald. Kom ik op het schoolplein, wie komen er net aan? Mijn ouders!! Die waren eerder thuis weggegaan en kwamen ons verrassen. Geweldig!! Zoon is met hun vast mee naar huis gegaan terwijl ik nog een paar boodschapjes ging halen (taart!).
Toen ik daarmee thuis kwam, stond ook net m'n schoonvader voor de deur (schoonmoeder moest werken) en hebben we met z'n allen heerlijk taart zitten eten. Met zoon nog even op het ijs geweest en daarna met m'n vader een wandeling gemaakt met de hond. Fijn gepraat, en soms ook wel confronterend. Papa maakt een beetje hetzelfde door als ik het doorgemaakt met willen werken maar niet kunnen. Had al geprobeerd hem te waarschuwen maar het is eens te meer duidelijk waar ik m'n eigenwijsheid vandaan heb Hij gaat in ieder geval contact opnemen met mijn revalidatie-arts of zij een kliniek in hun omgeving weet waar ze ook veel weten van deze specifieke problematiek en de aanpak die in mijn geval is gevolgd. Ik denk dat mijn vader daar veel aan kan hebben, net als ik heb gehad, maar de kliniek waar ik ben geweest is voor mijn vader te ver weg.
Mijn ouders zijn blijven slapen, en vanmorgen hebben papa en ik samen zoon naar school gebracht. Geweldig vond zoon dat! Stelde Opa netjes voor aan juf en hij mocht laten zien waar hij zat en allemaal mee bezig was.
Helaas moesten papa en mama daarna snel weer naar huis. Papa was vergeten dat hij had toegezegd vandaag om 11 uur op het werk te verschijnen, had die afspraak eigenlijk naar de middag zullen verplaatsen. Maar goed, daar kwam hij gisteravond laat pas achter en er was niks meer aan te doen. En ik snap papa ook wel, tenminste: I get where he's coming from. Hij moet en zal en wil het proberen want je lichaam geeft je het gevoel dat het allemaal wel kan. En dan zit je daar, en je pleegt 3 telefoontjes en je bent op en leeg omdat je concentratievermogen nog maar een fractie is van wat het was. Om dat toe te geven (want je voelt het niet aankomen, never nooit niet, dat is ook niet te leren omdat je lichaam geen signalen afgeeft) is moeilijk. Helaas zal papa zijn werk op moeten geven. Omdat hij 65+ is krijgt hij niet te maken met UWV voor keuringen ed., die mazzel heeft hij in ieder geval wel.
Toen man en ik daarna aan de koffie zaten, vroeg hij:"En, wat gaan we doen vandaag?" en mijn antwoord was:"Niks, heulemaal niks... Ik neem een dag vrij!". Ben met een dekentje op de bank wat achterstallig tv-kijk werk gaan wegwerken
Eind van de ochtend belde schoonmoeder: we willen heel graag naar eurodisney als het geld binnen is. Er is nu een mooie aanbieding die misschien niet meer te boeken is tegen die tijd. Schoonouders schieten nu dat geld voor en mocht het geld er om wat voor reden nog niet zijn als we afreizen naar Parijs krijgen we ook nog een flinke duit aan zakgeld van ze mee.... Wow!!!
Man heeft gelijk gebeld, en geboekt. Eind volgende maand gaan wij, wat er ook gebeurt, een paar dagen naar disney!!! M'n favo hotel, we gaan met de trein, rolstoel is gereserveerd, briefje van huisarts is ook al binnen, en we zitten de hele middag al te voorpretten!!!
Hè, heerlijk! Begin me weer een beetje m'n oude zelf te voelen... De hele situatie vliegt me steeds minder vaak naar m'n strot. Gelukkig!
Ik heb een heerlijke dag gehad! Eerst bij zweefsio lekker uitgehuild, en ik weet niet wat ze daarna gedaan heeft (weer iets met chakra's en nierenergie en nog van alles vaags) maar ik voelde me geweldig toen ik bij haar wegging! Thuis kopje koffie gedronken met man, en toen zoon uit school gehaald. Kom ik op het schoolplein, wie komen er net aan? Mijn ouders!! Die waren eerder thuis weggegaan en kwamen ons verrassen. Geweldig!! Zoon is met hun vast mee naar huis gegaan terwijl ik nog een paar boodschapjes ging halen (taart!).
Toen ik daarmee thuis kwam, stond ook net m'n schoonvader voor de deur (schoonmoeder moest werken) en hebben we met z'n allen heerlijk taart zitten eten. Met zoon nog even op het ijs geweest en daarna met m'n vader een wandeling gemaakt met de hond. Fijn gepraat, en soms ook wel confronterend. Papa maakt een beetje hetzelfde door als ik het doorgemaakt met willen werken maar niet kunnen. Had al geprobeerd hem te waarschuwen maar het is eens te meer duidelijk waar ik m'n eigenwijsheid vandaan heb Hij gaat in ieder geval contact opnemen met mijn revalidatie-arts of zij een kliniek in hun omgeving weet waar ze ook veel weten van deze specifieke problematiek en de aanpak die in mijn geval is gevolgd. Ik denk dat mijn vader daar veel aan kan hebben, net als ik heb gehad, maar de kliniek waar ik ben geweest is voor mijn vader te ver weg.
Mijn ouders zijn blijven slapen, en vanmorgen hebben papa en ik samen zoon naar school gebracht. Geweldig vond zoon dat! Stelde Opa netjes voor aan juf en hij mocht laten zien waar hij zat en allemaal mee bezig was.
Helaas moesten papa en mama daarna snel weer naar huis. Papa was vergeten dat hij had toegezegd vandaag om 11 uur op het werk te verschijnen, had die afspraak eigenlijk naar de middag zullen verplaatsen. Maar goed, daar kwam hij gisteravond laat pas achter en er was niks meer aan te doen. En ik snap papa ook wel, tenminste: I get where he's coming from. Hij moet en zal en wil het proberen want je lichaam geeft je het gevoel dat het allemaal wel kan. En dan zit je daar, en je pleegt 3 telefoontjes en je bent op en leeg omdat je concentratievermogen nog maar een fractie is van wat het was. Om dat toe te geven (want je voelt het niet aankomen, never nooit niet, dat is ook niet te leren omdat je lichaam geen signalen afgeeft) is moeilijk. Helaas zal papa zijn werk op moeten geven. Omdat hij 65+ is krijgt hij niet te maken met UWV voor keuringen ed., die mazzel heeft hij in ieder geval wel.
Toen man en ik daarna aan de koffie zaten, vroeg hij:"En, wat gaan we doen vandaag?" en mijn antwoord was:"Niks, heulemaal niks... Ik neem een dag vrij!". Ben met een dekentje op de bank wat achterstallig tv-kijk werk gaan wegwerken
Eind van de ochtend belde schoonmoeder: we willen heel graag naar eurodisney als het geld binnen is. Er is nu een mooie aanbieding die misschien niet meer te boeken is tegen die tijd. Schoonouders schieten nu dat geld voor en mocht het geld er om wat voor reden nog niet zijn als we afreizen naar Parijs krijgen we ook nog een flinke duit aan zakgeld van ze mee.... Wow!!!
Man heeft gelijk gebeld, en geboekt. Eind volgende maand gaan wij, wat er ook gebeurt, een paar dagen naar disney!!! M'n favo hotel, we gaan met de trein, rolstoel is gereserveerd, briefje van huisarts is ook al binnen, en we zitten de hele middag al te voorpretten!!!
Hè, heerlijk! Begin me weer een beetje m'n oude zelf te voelen... De hele situatie vliegt me steeds minder vaak naar m'n strot. Gelukkig!
Iets anders
vrijdag 15 januari 2010 om 12:52
Vanmorgen: zoon naar school en ik ben weer teruggekropen naast man in bed. Dekbed over m'n hoofd getrokken <-- zo'n bui dus.
11 uur: telefoon. Thuiszorg dat de rolstoel inderdaad gereserveerd staat. Thanx
half 12: telefoon. M'n vader, voor een prietpraatje. Thanx pap, ik bel vanmiddag wel even terug if you don't mind. En pap mind dat gelukkig niet.
12 uur: omroepwagen door de straat! Water wordt afgesloten. Geen vermelding waarom, maar man en ik vliegen uit bed om bad te vullen, flessen water, koffiemachine enz. enz.. Allebei een humeur om op te schieten. Man want 3 keer wakker geschrokken en knallende hoofdpijn en ik omdat, nou ja, gewoon omdat ik wakker ben en eigenlijk wil slapen.
Terwijl ik de laatste flessen sta te vullen maakt man koffie en sloft naar de gang om te kijken of er post is. En die is er!!! Van advocaat!!! Hij vond het te lang duren eer tegenpartij met de nog te tekenen overeenkomsten over de brug kwam en heeft ze gebeld dat hij die overeenkomsten dan zelf wel op zou stellen. Nou graag was de reactie van tegenpartij, want zóóó druk!
Ik zit nu naar een dikke envelop met getekende overeenkomsten te kijken, die gaan zo op de post. Trillende handen, weet met m'n gevoel geen raad!!! Wauw!!!
Het gevoel wat nu overheerst is eigenlijk vooral dat ik advocaat zo'n toffe peer vindt!!! Lekker pro-actief!!! Wat nou te druk om stukken in orde te maken? Dan doet hij dat zelf wel! Geweldig!!!
En ja... ook een raar gevoel over die telefoontjes vanmorgen en de omroepwagen. Geeft mij het gevoel dat het universum vond dat ik te lang in bed bleef liggen terwijl er zulk goed nieuws in de brievenbus lag!! Eruit moest ik!! Opstaan!! Desnoods met behulp van een omroepwagen
*zingt disneyliedje* red yellow green red blue blue blue
11 uur: telefoon. Thuiszorg dat de rolstoel inderdaad gereserveerd staat. Thanx
half 12: telefoon. M'n vader, voor een prietpraatje. Thanx pap, ik bel vanmiddag wel even terug if you don't mind. En pap mind dat gelukkig niet.
12 uur: omroepwagen door de straat! Water wordt afgesloten. Geen vermelding waarom, maar man en ik vliegen uit bed om bad te vullen, flessen water, koffiemachine enz. enz.. Allebei een humeur om op te schieten. Man want 3 keer wakker geschrokken en knallende hoofdpijn en ik omdat, nou ja, gewoon omdat ik wakker ben en eigenlijk wil slapen.
Terwijl ik de laatste flessen sta te vullen maakt man koffie en sloft naar de gang om te kijken of er post is. En die is er!!! Van advocaat!!! Hij vond het te lang duren eer tegenpartij met de nog te tekenen overeenkomsten over de brug kwam en heeft ze gebeld dat hij die overeenkomsten dan zelf wel op zou stellen. Nou graag was de reactie van tegenpartij, want zóóó druk!
Ik zit nu naar een dikke envelop met getekende overeenkomsten te kijken, die gaan zo op de post. Trillende handen, weet met m'n gevoel geen raad!!! Wauw!!!
Het gevoel wat nu overheerst is eigenlijk vooral dat ik advocaat zo'n toffe peer vindt!!! Lekker pro-actief!!! Wat nou te druk om stukken in orde te maken? Dan doet hij dat zelf wel! Geweldig!!!
En ja... ook een raar gevoel over die telefoontjes vanmorgen en de omroepwagen. Geeft mij het gevoel dat het universum vond dat ik te lang in bed bleef liggen terwijl er zulk goed nieuws in de brievenbus lag!! Eruit moest ik!! Opstaan!! Desnoods met behulp van een omroepwagen
*zingt disneyliedje* red yellow green red blue blue blue
Iets anders
vrijdag 15 januari 2010 om 22:56
Is dat in bed kruipen (voor jou) niet een doodnormale reactie na het mooie, maar vast ook intensieve, feestje?
Mooi dat je advocaat zo doorpakt! Ik hoop dat hij ook op spoedige ondertekening en retournering door de tegenpartij aandringt (als het via de advocaat ervan gaat zal het al gauw minstens een week duren).
Naar Disney is natuurlijk helemaal te gek! Iets om naar uit te zien. En over een maand moet toch in elk geval de overeenkomst al rond zijn, lijkt me.
Mooi dat je advocaat zo doorpakt! Ik hoop dat hij ook op spoedige ondertekening en retournering door de tegenpartij aandringt (als het via de advocaat ervan gaat zal het al gauw minstens een week duren).
Naar Disney is natuurlijk helemaal te gek! Iets om naar uit te zien. En over een maand moet toch in elk geval de overeenkomst al rond zijn, lijkt me.
vrijdag 15 januari 2010 om 23:21
@ Pelikaan: ga ik zeker doen!!
@ mamzelle: dat in bed kruipen was zeker ook vermoeidheid, had ook niet zo best geslapen en idd de drukte van de verjaardag.
De papierhandel kan nu heel snel afgehandeld zijn. Ik heb de stukken teruggestuurd aan advocaat, en die stuurt het door naar de verzekeraar van de tegenpartij. Die verzekeraar is al akkoord, maar hebben deze papieren nog nodig om uit te mogen betalen i.v.m. belastingvrijstelling. Er hoeft verder dus niet nog een partij te tekenen o.i.d. Dus eind komende week moet het toch wel bij die verzekeraar op het bureau liggen en theoretisch hoeven ze dan alleen nog maar op een knopje te drukken om geld over te maken. Ik heb in het verleden voorschotten van ze gehad, en dat overmaken ging altijd heel vlotjes. Ik reken zelf op nog een week of 2, is het geld er dan nog niet dan weet ik zeker dat advocaat dagelijks bij ze aan de bel gaat trekken. Nee, het moet zeker mogelijk zijn dat alles rond is vóór we naar disney vertrekken!!!
@ mamzelle: dat in bed kruipen was zeker ook vermoeidheid, had ook niet zo best geslapen en idd de drukte van de verjaardag.
De papierhandel kan nu heel snel afgehandeld zijn. Ik heb de stukken teruggestuurd aan advocaat, en die stuurt het door naar de verzekeraar van de tegenpartij. Die verzekeraar is al akkoord, maar hebben deze papieren nog nodig om uit te mogen betalen i.v.m. belastingvrijstelling. Er hoeft verder dus niet nog een partij te tekenen o.i.d. Dus eind komende week moet het toch wel bij die verzekeraar op het bureau liggen en theoretisch hoeven ze dan alleen nog maar op een knopje te drukken om geld over te maken. Ik heb in het verleden voorschotten van ze gehad, en dat overmaken ging altijd heel vlotjes. Ik reken zelf op nog een week of 2, is het geld er dan nog niet dan weet ik zeker dat advocaat dagelijks bij ze aan de bel gaat trekken. Nee, het moet zeker mogelijk zijn dat alles rond is vóór we naar disney vertrekken!!!
Iets anders
zondag 17 januari 2010 om 12:30
Grmbl...
Ben strontsjagrijnig en waarom? Kan 1001 dingen opnoemen maar dat is 't eigenlijk ook niet. 't Wanhopige gevoel van "wanneer komt er in vredesnaam een keer een eind aan" heb ik gelukkig niet meer. Maar ben wel zo labiel als de neten momenteel.
Man idem. En zoon reageert daar weer op natuurlijk. Wat zoon vooral meekrijgt is dat er minder stress is. En dat is op zichzelf geweldig. Maar zoon's reactie daarop is mega druk worden. Ook niks mis mee, ieder uit en verwerkt dingen op z'n eigen manier en dit is zijn manier. Hij leeft het leven heel hard en intens, heeft zoon altijd al gedaan. Maar zo'n stuiterballetje die naast me staat te stuiteren als ik probeer een kop koffie te maken voor mezelf na weer een nacht erg weinig slaap... Man man man wat vind ik dat moeilijk op het moment. Doe m'n best niet uit te vallen, vriendelijk te blijven, kalm te vragen of hij een beetje rustiger wil doen. Maar al dagen is zoon zo hard aan het leven dat hij door het huis rent, gilt en stampt, allemaal met een schitterend, niet stuk te krijgen humeur, en met niemand rekening houdt. Niet met de buren, niet met onze dieren, niet met ons.
En ik wìl hem ook helemaal niet intomen. Ik wil dat geluk niet beteugelen. Maar ik kan het niet bijbenen, het is me te druk, te veel, too much. Zoon is nu met vriendje en diens moeder naar het zwembad. En ik slaakte een zucht van verlichting toen ik de deur achter zoon dicht deed zojuist. Ik weet ook wel dat dat me geen slechte moeder maakt, maar juist gewoon mens. Ik hoop alleen dat ik deze uurtjes kan benutten om m'n accu weer een beetje op te laden zodat ik straks niet weer tegen 'm ga snauwen en 'm niet weer de hele tijd loop te verbieden. Want zo wil ik niet zijn.
*zucht* ach wat zeik ik ook...
Ben strontsjagrijnig en waarom? Kan 1001 dingen opnoemen maar dat is 't eigenlijk ook niet. 't Wanhopige gevoel van "wanneer komt er in vredesnaam een keer een eind aan" heb ik gelukkig niet meer. Maar ben wel zo labiel als de neten momenteel.
Man idem. En zoon reageert daar weer op natuurlijk. Wat zoon vooral meekrijgt is dat er minder stress is. En dat is op zichzelf geweldig. Maar zoon's reactie daarop is mega druk worden. Ook niks mis mee, ieder uit en verwerkt dingen op z'n eigen manier en dit is zijn manier. Hij leeft het leven heel hard en intens, heeft zoon altijd al gedaan. Maar zo'n stuiterballetje die naast me staat te stuiteren als ik probeer een kop koffie te maken voor mezelf na weer een nacht erg weinig slaap... Man man man wat vind ik dat moeilijk op het moment. Doe m'n best niet uit te vallen, vriendelijk te blijven, kalm te vragen of hij een beetje rustiger wil doen. Maar al dagen is zoon zo hard aan het leven dat hij door het huis rent, gilt en stampt, allemaal met een schitterend, niet stuk te krijgen humeur, en met niemand rekening houdt. Niet met de buren, niet met onze dieren, niet met ons.
En ik wìl hem ook helemaal niet intomen. Ik wil dat geluk niet beteugelen. Maar ik kan het niet bijbenen, het is me te druk, te veel, too much. Zoon is nu met vriendje en diens moeder naar het zwembad. En ik slaakte een zucht van verlichting toen ik de deur achter zoon dicht deed zojuist. Ik weet ook wel dat dat me geen slechte moeder maakt, maar juist gewoon mens. Ik hoop alleen dat ik deze uurtjes kan benutten om m'n accu weer een beetje op te laden zodat ik straks niet weer tegen 'm ga snauwen en 'm niet weer de hele tijd loop te verbieden. Want zo wil ik niet zijn.
*zucht* ach wat zeik ik ook...
Iets anders
zondag 17 januari 2010 om 15:59
Dikke knuf
Wees blij dat er mensen zijn die je zoon opvangen. Als hij weer thuiskomt heb je wat energie bijgeladen zodat je er weer even tegenaan kan.
Overigens herken ik het onvermogen om met zoveel leven om te gaan. Hier kan ik ze in tweetallen of met drie tegelijk naar buiten sturen. Bij 1 zoon is dat op een zondag natuurlijk knap lastiger.
Het is voor zoon overigens wel duidelijker als je een bepaalde vaste modus erin houdt. Verbieden binnen te herrie-en moet dus wel als je dit niet vol kunt houden. Sta hem dan een paar halve uurtjes per dag binnen razen toe en laat hem voor de rest (vermits beschaafd weer) buiten razen. Of trek er samen op uit voor een uurtje of zo zodat 'ie los kan. Hier is het zo, dat als ik het al wel zou trekken, dat leven, dat mijn buurvrouw steigert. Dus zo bijzonder is het niet als kinderen zich min of meer in moeten houden in huis.
Wees blij dat er mensen zijn die je zoon opvangen. Als hij weer thuiskomt heb je wat energie bijgeladen zodat je er weer even tegenaan kan.
Overigens herken ik het onvermogen om met zoveel leven om te gaan. Hier kan ik ze in tweetallen of met drie tegelijk naar buiten sturen. Bij 1 zoon is dat op een zondag natuurlijk knap lastiger.
Het is voor zoon overigens wel duidelijker als je een bepaalde vaste modus erin houdt. Verbieden binnen te herrie-en moet dus wel als je dit niet vol kunt houden. Sta hem dan een paar halve uurtjes per dag binnen razen toe en laat hem voor de rest (vermits beschaafd weer) buiten razen. Of trek er samen op uit voor een uurtje of zo zodat 'ie los kan. Hier is het zo, dat als ik het al wel zou trekken, dat leven, dat mijn buurvrouw steigert. Dus zo bijzonder is het niet als kinderen zich min of meer in moeten houden in huis.
zondag 17 januari 2010 om 16:19
Je hebt gelijk mamzelle (as usual ) dat het niet bijzonder is dat hij zich wat in moet houden in huis. Op dit moment werken zijn opgeluchte stemming en mijn labiele humeur elkaar tegen. Omdat hij zo opgelucht is, komt alles wat ik zeg net even wat minder ernstig bij hem binnen en moet ik dingen, die eerst maar 2 of 3 keer gezegd hoefden te worden, 10 keer zeggen voor het aankomt bij zoon. En omdat ik een erg kort lontje heb, ben ik dat na de 2e keer al zat waar ik voorheen rustig iets 20 keer kon zeggen zonder geïrriteerd te raken. Door mijn irritatie wordt hij nog drukker, en daar word ik weer sjagrijniger van etc etc.
Ghe... ik merk: ik wéét het allemaal wel, hoe het werkt en zo Daarom was het ook inderdaad heel fijn dat hij mee mocht zwemmen met z'n vriendje. Vriendje woont 1 straat verderop, heeft ook geen broers en/of zussen en bij mooi weer maken ze vaak samen de buurt onveilig. Nu zitten ze hier samen te WII-en (klinkt misschien gek: maar ze zitten heel rùstig te WII-en.... is een beetje een apart duo wat dat betreft) en man gaat vanavond pannenkoeken maken en vriendje mag mee-eten. De afgelopen uren heb ik wat geslapen en dat heeft wonderen gedaan voor m'n humeur.
Had vandaag wat aan het huishouden willen doen, morgen dan maar. Merk aan mezelf dat ik graag in huis aan de slag wil, er zit dit keer geen heilig moeten achter maar heb er echt zin in. M'n lichaam wilde vandaag echter niet mee. Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Stapje voor stapje, beetje bij beetje, begint de stress echt van me af te vallen. Nog heel even volhouden.
Ghe... ik merk: ik wéét het allemaal wel, hoe het werkt en zo Daarom was het ook inderdaad heel fijn dat hij mee mocht zwemmen met z'n vriendje. Vriendje woont 1 straat verderop, heeft ook geen broers en/of zussen en bij mooi weer maken ze vaak samen de buurt onveilig. Nu zitten ze hier samen te WII-en (klinkt misschien gek: maar ze zitten heel rùstig te WII-en.... is een beetje een apart duo wat dat betreft) en man gaat vanavond pannenkoeken maken en vriendje mag mee-eten. De afgelopen uren heb ik wat geslapen en dat heeft wonderen gedaan voor m'n humeur.
Had vandaag wat aan het huishouden willen doen, morgen dan maar. Merk aan mezelf dat ik graag in huis aan de slag wil, er zit dit keer geen heilig moeten achter maar heb er echt zin in. M'n lichaam wilde vandaag echter niet mee. Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Stapje voor stapje, beetje bij beetje, begint de stress echt van me af te vallen. Nog heel even volhouden.
Iets anders
zondag 17 januari 2010 om 17:59
Mijn opvoedingsondersteuner zei me dat het de bedoeling is dat ik ervoor zorg dat iets na twee of drie keer gehoord wordt, dat tien of twintig keer zeggen zinloos is omdat het kind door zal gaan totdat het consequenties zal voelen.
Nu ben ik toevallig heel slecht in het bedenken van consequenties.
Maar misschien kun jij een heel eind op weg als je kunt kiezen uit straf, beloning, complimentjes, uitleg vooraf van wat je verwacht, negeren, afleiden, in gesprek gaan, een nieuwe consequentie bedenken.
Nu ben ik toevallig heel slecht in het bedenken van consequenties.
Maar misschien kun jij een heel eind op weg als je kunt kiezen uit straf, beloning, complimentjes, uitleg vooraf van wat je verwacht, negeren, afleiden, in gesprek gaan, een nieuwe consequentie bedenken.
maandag 18 januari 2010 om 19:38
Zoon vandaag "ziek" thuis. Heeft het ook helemaal gehad. Gaat graag naar school, vandaag toch gevist of er wat achter stak maar 't probleem zit iig niet op school. Ochtendje bankgehangen en vanmiddag paar uurtjes naar verjaardag schoonvader. Ligt nu in bed en gaat morgen weer naar school.
Heb zelf vandaag veel absences. Bijverschijnsel van de epilepsie, maar geen indicator of er aanval aan zit te komen. Vooral vermoeiend vandaag omdat die absences heel lang zitten te broeien voor ze doorzetten nu. Vaak voel ik er een aan komen, ga rustig zitten en laat 't gebeuren. Ben vandaag heel vaak gaan zitten, maar dan bleven ze uit. Paar keer bijna tegen de vlakte gegaan toen ze toch doorkwamen, net op tijd kunnen gaan zitten. Ben gesloopt, verkrampt door het schrapzetten tegen die absences en daardoor veel pijn in m'n schouder en arm. Extra pilletje genomen. Zo met dekbedje op de bank. Ben het zat, na laatste absence waarbij ik zo ongeveer ter aarde stortte kwam er een huilbui. Bleef maar denken dat ik dit niet verdien. Niet nu. Heb rust verdiend. Maar die komt ook wel.
Heb zelf vandaag veel absences. Bijverschijnsel van de epilepsie, maar geen indicator of er aanval aan zit te komen. Vooral vermoeiend vandaag omdat die absences heel lang zitten te broeien voor ze doorzetten nu. Vaak voel ik er een aan komen, ga rustig zitten en laat 't gebeuren. Ben vandaag heel vaak gaan zitten, maar dan bleven ze uit. Paar keer bijna tegen de vlakte gegaan toen ze toch doorkwamen, net op tijd kunnen gaan zitten. Ben gesloopt, verkrampt door het schrapzetten tegen die absences en daardoor veel pijn in m'n schouder en arm. Extra pilletje genomen. Zo met dekbedje op de bank. Ben het zat, na laatste absence waarbij ik zo ongeveer ter aarde stortte kwam er een huilbui. Bleef maar denken dat ik dit niet verdien. Niet nu. Heb rust verdiend. Maar die komt ook wel.
Iets anders
dinsdag 19 januari 2010 om 08:59
@ Sarah: thanx
@ mamzelle: consequent zijn en vooral tijdig ingrijpen i.p.v. door laten sudderen is ook hier de magische manier zeg maar. En idd ontbreekt mij nu de creativiteit om consequenties te bedenken en vooral om die ook werkelijk op te leggen. Terwijl zoon die zo nodig heeft, die grenzen. Maar goed, 1 ding tegelijk en iedere dag weer zien als een nieuw begin, dat is nu mijn instelling een beetje. En meestal gaat het ook gewoon goed, alleen nu even niet.
Vannacht was het weer 3 uur voor ik de slaap kon vatten, maar gelukkig geen grote absences meer gehad. Werd vannacht ineens heel bang een grote aanval te krijgen, geen idee waarom ik zo bang werd. Was wel even heel moeilijk, maar heb mezelf uit die angst kunnen halen.
Advocaat schreef trouwens gisterochtend om 9 uur al een mailtje dat hij de stukken had ontvangen en dat die inmiddels al onderweg waren naar de verzekeraar. Vandaag zullen die dus daar binnen komen, en is het wachten op het grote moment dat er daar iemand tijd heeft om op de knop te drukken dat het geld over gemaakt wordt.
Echt, als iets of iemand de komende dagen het betalingsverkeer in de war stuurt op wat voor manier dan ook... Denk dat ik dan moordneigingen ga krijgen
Heel langzaamaan zie ik in de verte de zon opkomen. It's still dark but dawn is definately coming!!!!
@ mamzelle: consequent zijn en vooral tijdig ingrijpen i.p.v. door laten sudderen is ook hier de magische manier zeg maar. En idd ontbreekt mij nu de creativiteit om consequenties te bedenken en vooral om die ook werkelijk op te leggen. Terwijl zoon die zo nodig heeft, die grenzen. Maar goed, 1 ding tegelijk en iedere dag weer zien als een nieuw begin, dat is nu mijn instelling een beetje. En meestal gaat het ook gewoon goed, alleen nu even niet.
Vannacht was het weer 3 uur voor ik de slaap kon vatten, maar gelukkig geen grote absences meer gehad. Werd vannacht ineens heel bang een grote aanval te krijgen, geen idee waarom ik zo bang werd. Was wel even heel moeilijk, maar heb mezelf uit die angst kunnen halen.
Advocaat schreef trouwens gisterochtend om 9 uur al een mailtje dat hij de stukken had ontvangen en dat die inmiddels al onderweg waren naar de verzekeraar. Vandaag zullen die dus daar binnen komen, en is het wachten op het grote moment dat er daar iemand tijd heeft om op de knop te drukken dat het geld over gemaakt wordt.
Echt, als iets of iemand de komende dagen het betalingsverkeer in de war stuurt op wat voor manier dan ook... Denk dat ik dan moordneigingen ga krijgen
Heel langzaamaan zie ik in de verte de zon opkomen. It's still dark but dawn is definately coming!!!!
Iets anders
dinsdag 19 januari 2010 om 11:53
Balen dat je zo ontregeld raakt door de absences (maar wel weer goed nieuws dat ze vanmorgen weg waren.. hoop dat dat zo blijft). Ik heb er geen verstand van, in elk geval niet in die zin dat ik me iets kan voorstellen bij schrapzetten.
Hou je taai
Nog even..
En dan? Wat dan eigenlijk? Heb je daar al een idee van?
Hou je taai
Nog even..
En dan? Wat dan eigenlijk? Heb je daar al een idee van?
dinsdag 19 januari 2010 om 20:47
Nog even ja... En oh boy heb ik al een idee van wat dan!!!
Heb je even?
Boodschappen doen zonder altijd alles uit te rekenen. Wasverzachter i.p.v. azijn in m'n karretje donderen. Een keertje een biefstukje meenemen bij de Aldi. Lekkere koffie i.p.v. dat goedkope bocht. Bij de zwemles van zoon een keertje een tosti bij m'n koffie.
Schulden van de bedrijven afbetalen. Die rekeningen èn bedrijven eindelijk opheffen. Dat boek is namelijk al lang uit en kan dan eindelijk dicht. Achterstallige rekeningen betalen, creditcard aflossen. Dan blijft er nog een heel net spaarpotje over. Alle roodstandmogelijkheden gaan van de rekeningen en de creditcard af. Dan haal ik m'n bakje met enveloppen weer uit de kluis en ga dat systeem weer hanteren. Eens per maand geld halen en over die enveloppen verdelen. Op=op, weg=pech, tussendoor niet extra pinnen tenzij noodgeval.
Kennis die zijn rekening aan een van onze bedrijven niet kon betalen is huisschilder, die komt z'n rekening in natura voldoen en het halve huis van binnen schilderen. Slaapkamers opknappen, nieuwe eettafel kopen, nieuwe dekbedden. Dagje shoppen. En een paar dagen naar Disneyland Parijs. Dan is 't geld op (op de, redelijk riante, buffer op de spaarrekening na) en lopen we allemaal in 't nieuw (niks geks, H&M-etjes), staat 't huis er netjes bij en zijn we lekker weg geweest.
Voor volgende maand staat op 't programma.... Nee grapje Het geld is dan op een verstandige, verantwoorde èn leuke manier besteed. M'n pensioenopbouw loopt gelukkig door, dat was eerder al geregeld. En van m'n WIA-uitkering kunnen we niet jaarlijks naar Saint Tropéz maar als we een beetje opletten kunnen we wel af en toe naar Disney of twee weken Zuid-Frankrijk. En hopelijk biedt de ontspanning die dan volgt m'n lichaam net genoeg ruimte om het herstel verder door te zetten. Ik hoop binnen een paar jaar weer "gewoon" m'n eigen brood te kunnen verdienen, en dat is volgens artsen ook zeer zeker mogelijk.
Je ziet: ik heb niet alleen lopen piekeren de afgelopen jaren Man en ik praten makkelijk en constructief over dit soort dingen. Zijn fijne gesprekken waarbij heus ruimte is om te dagdromen maar waar de realiteit ook aan bod komt. Ik leer er altijd veel van, mag graag filosoferen en dagdromen.
Nog even...
voor alle meelezers en -schrijvers. Fijn dat dit forum er is, waar ik een hoekje in gebruik kan nemen om van me af te praten. Heerlijk.
Heb je even?
Boodschappen doen zonder altijd alles uit te rekenen. Wasverzachter i.p.v. azijn in m'n karretje donderen. Een keertje een biefstukje meenemen bij de Aldi. Lekkere koffie i.p.v. dat goedkope bocht. Bij de zwemles van zoon een keertje een tosti bij m'n koffie.
Schulden van de bedrijven afbetalen. Die rekeningen èn bedrijven eindelijk opheffen. Dat boek is namelijk al lang uit en kan dan eindelijk dicht. Achterstallige rekeningen betalen, creditcard aflossen. Dan blijft er nog een heel net spaarpotje over. Alle roodstandmogelijkheden gaan van de rekeningen en de creditcard af. Dan haal ik m'n bakje met enveloppen weer uit de kluis en ga dat systeem weer hanteren. Eens per maand geld halen en over die enveloppen verdelen. Op=op, weg=pech, tussendoor niet extra pinnen tenzij noodgeval.
Kennis die zijn rekening aan een van onze bedrijven niet kon betalen is huisschilder, die komt z'n rekening in natura voldoen en het halve huis van binnen schilderen. Slaapkamers opknappen, nieuwe eettafel kopen, nieuwe dekbedden. Dagje shoppen. En een paar dagen naar Disneyland Parijs. Dan is 't geld op (op de, redelijk riante, buffer op de spaarrekening na) en lopen we allemaal in 't nieuw (niks geks, H&M-etjes), staat 't huis er netjes bij en zijn we lekker weg geweest.
Voor volgende maand staat op 't programma.... Nee grapje Het geld is dan op een verstandige, verantwoorde èn leuke manier besteed. M'n pensioenopbouw loopt gelukkig door, dat was eerder al geregeld. En van m'n WIA-uitkering kunnen we niet jaarlijks naar Saint Tropéz maar als we een beetje opletten kunnen we wel af en toe naar Disney of twee weken Zuid-Frankrijk. En hopelijk biedt de ontspanning die dan volgt m'n lichaam net genoeg ruimte om het herstel verder door te zetten. Ik hoop binnen een paar jaar weer "gewoon" m'n eigen brood te kunnen verdienen, en dat is volgens artsen ook zeer zeker mogelijk.
Je ziet: ik heb niet alleen lopen piekeren de afgelopen jaren Man en ik praten makkelijk en constructief over dit soort dingen. Zijn fijne gesprekken waarbij heus ruimte is om te dagdromen maar waar de realiteit ook aan bod komt. Ik leer er altijd veel van, mag graag filosoferen en dagdromen.
Nog even...
voor alle meelezers en -schrijvers. Fijn dat dit forum er is, waar ik een hoekje in gebruik kan nemen om van me af te praten. Heerlijk.
Iets anders
woensdag 20 januari 2010 om 21:15
M'n bankrekening lijkt nog verdacht veel op een echoput, maar er is ander goed nieuws!!!
Ik krijg nu een loongerelateerde WGA-uitkering (WIA) maar die loopt medio dit jaar af. Ik had al lang een brief verwacht van het UWV voor een nieuwe keuring, en toen ik vanmorgen een envelop van het UWV in de brievenbus zag met mijn naam er op.... Nee, toen had ik even helemaal geen zin om 'm open te maken. Wéér iets om me druk over te maken dacht ik. En dat was ik vandaag niet van plan.
Ik mag van mezelf post 1 dag laten liggen. Dat geeft me soms even wat broodnodige lucht op dagen dat alles achter elkaar lijkt te komen. En dat was ik vandaag dan ook van plan. Maar dan had ik toch buiten man gerekend Die plofte die envelop op m'n bureau en ging me als een nieuwsgierige jonge puppy aan zitten kijken. Ik kon er niet onderuit.
Ik hoef deze ronde niet gekeurd te worden!!!! Op basis van m'n dossier hebben ze me gewoon een WGA-loonaanvullingsuitkering toegekend!!!
Kan er alleen geen chocola van maken waarom ik precies niet gekeurd hoef te worden en hoe lang deze uitkering gaat lopen. Heb al gezocht op de site van het UWV, en vind daar alleen dingen voor mensen die t/m 79% arbeidsongeschikt zijn. En ik heb 't stempeltje 80 tot 100% arbeidsongeschikt gekregen.
Heb de obligate 6 weken de tijd gekregen voor bezwaar (Yeah right! As if!) dus ik zal volgende week eens in de telefoon klimmen met de vakbond.
Zo'n keuring hoort er bij, dat weet ik en ik heb geen moment geprobeerd er onderuit te komen. Maar jongens, wat zag ik er tegen op!!! En wat ben ik blij dat ik niet hoef nu en toch een aanvullende uitkering krijg!!!
Ik krijg nu een loongerelateerde WGA-uitkering (WIA) maar die loopt medio dit jaar af. Ik had al lang een brief verwacht van het UWV voor een nieuwe keuring, en toen ik vanmorgen een envelop van het UWV in de brievenbus zag met mijn naam er op.... Nee, toen had ik even helemaal geen zin om 'm open te maken. Wéér iets om me druk over te maken dacht ik. En dat was ik vandaag niet van plan.
Ik mag van mezelf post 1 dag laten liggen. Dat geeft me soms even wat broodnodige lucht op dagen dat alles achter elkaar lijkt te komen. En dat was ik vandaag dan ook van plan. Maar dan had ik toch buiten man gerekend Die plofte die envelop op m'n bureau en ging me als een nieuwsgierige jonge puppy aan zitten kijken. Ik kon er niet onderuit.
Ik hoef deze ronde niet gekeurd te worden!!!! Op basis van m'n dossier hebben ze me gewoon een WGA-loonaanvullingsuitkering toegekend!!!
Kan er alleen geen chocola van maken waarom ik precies niet gekeurd hoef te worden en hoe lang deze uitkering gaat lopen. Heb al gezocht op de site van het UWV, en vind daar alleen dingen voor mensen die t/m 79% arbeidsongeschikt zijn. En ik heb 't stempeltje 80 tot 100% arbeidsongeschikt gekregen.
Heb de obligate 6 weken de tijd gekregen voor bezwaar (Yeah right! As if!) dus ik zal volgende week eens in de telefoon klimmen met de vakbond.
Zo'n keuring hoort er bij, dat weet ik en ik heb geen moment geprobeerd er onderuit te komen. Maar jongens, wat zag ik er tegen op!!! En wat ben ik blij dat ik niet hoef nu en toch een aanvullende uitkering krijg!!!
Iets anders
