Darkest before dawn

Begin 2007 heb ik een zwaar auto-ongeluk gehad waar ik chronisch letsel aan heb overgehouden, ben afgekeurd, vaste fijne baan weg, eigen bedrijven in opstartfase weg, financiele onzekerheid deed z'n intrede.



Bijna 3 jaar lang hield ik me vast aan revalidatie, aan de kick van koopjesjagen en zo goedkoop mogelijk een maaltijd op tafel zetten, èn de gedachte dat er ooit, op enig moment, een zak met geld van de tegenpartij zou komen om de financiele onzekerheid een halt toe te roepen of in ieder geval te verminderen.



Oudjaarsdag kreeg ik op de valreep nog een mailtje van m'n advocaat dat de tegenpartij accoord is met het voorgestelde schadebedrag en dat e.e.a. qua papierwinkel nog afgehandeld zou worden maar dan zijn we klaar. Eindelijk!!!



En in plaats van beter, gaat het sinds die dag alleen maar slechter. Ik ben in aan het storten. Ik kan niet meer. M'n man idem. Die heeft (mede door de stress n.a.v. mijn ongeluk maar dat is echt niet de hoofdoorzaak, dat weten we ook wel) een klein herseninfarct gehad en daar clusterhoofdpijn aan over gehouden.



6 weken geleden waren we gestopt met roken. En met blowen (gebruikten we allebei als pijnstilling op doktersadvies). En ik heb er niet af kunnen blijven, van die sigaretten. Gisteren aan man opgebiecht dat ik de afgelopen dagen zo vaak de hond uitliet om dan stiekem een sigaret te kunnen roken. Man biechtte op dat hij die tijd gebruikte om er stiekem ook een op te steken. We konden er om lachen en stoppen weer met roken.



Maar nu... we hebben allebei niet geslapen vannacht. Heb zojuist de speelafspraak van zoon voor vanmiddag hier thuis afgebeld, ik trek het niet. Zoon mag daar gaan spelen als hij wil, en omdat school hier in de straat staat ga ik dadelijk gewoon naar school toe om dat zelf aan zoon te zeggen. Lief van die moeder.



Er kwam ook nog bericht van de belastingdienst, die willen nog wat stukken hebben. Prima, maar ik ben zo in de war dat ik niet weet waar ik moet beginnen.



Nu ga ik naar m'n zweefsio (fysiotherapeute die zweeftherapieën er bij doet) en dat wordt janken dat weet ik nu al. Ik heb ook maar weer een tube stesolid besteld, want als na grote stress er vooruitzicht is op het wegvallen van die stress dan wil ik nog wel eens een epileptische aanval krijgen in m'n slaap. En met die stesolid kan die aanval gestopt worden. Al 5 jaar aanvalsvrij maar ik voel 'm aankomen, ik voel de stress en ik kan 't niet stoppen.



In het zicht van de haven toch nog stranden, zo voelt het een beetje. It's always darkest before dawn, ik weet het. En uiteindelijk zal het allemaal best goed komen want zo'n advocaat belooft zoiets niet voor niets. Ook na dat mailtje is er nog contact geweest trouwens en het is allemaal hosanna en positief.



Maar ik kan niet meer. Ik ben op. Ik wil de dekens over m'n hoofd trekken en wakker worden als het afgehandeld is.

quote:mamzelle schreef op 08 februari 2010 @ 21:13:

Heeft je man dan ook precies ruzie gemaakt over je slaapgedrag?

Een paar dagen van die pillen kan geen kwaad, ik hoop dat het helpt.

Wel jammer dat het knallende ruzie was.

Ik kan me voorstellen dat je niet zit te wachten op een aanval, aan de andere kant zou je na een aanval mss weer een poos aanvalsvrij zijn?

Ghe, de ruzie begon 's-ochtends vroeg toen ik me op de rand van het bed aan zat te kleden. Man begint (voor mij out of the blue) te mopperen:"En de manier waarop jij je 's-nachts omdraait in bed zeg! Het hele bed schudt heen en weer!"

Ik:"Goh... vervelend... weet ook niet wat ik daar aan kan doen hoor, ik slaap dan he"

Man:"Ja maar 't is ECHT NIET normaal!!"

<cue limburgs accent> en zoo ist gekoomuh



En zo hakketakten we verder, werd ruzie over slaapgedrag (echt, we maken zelden ruzie maar als we 't doen gaat 't over maffe, rare, stupide dingen), jij snurkt ja maar jij óók etc etc

En ineens gaat het dan over in een constructief gesprek, is het lomp omdraaien in bed niet meer het probleem maar een symptoom ergens van et voila: binnen 2 uur hakketakken en bonje had ik 'n diagnose èn 'n oplossing te pakken *grijnz*



De pillen helpen wel, heb nu 2 nachten redelijk goed geslapen. Wordt nog wel wakker midden in de nacht als zoon onze kamer op komt banjeren, maar ben niet meer degene die automatisch als eerste overeind vliegt. Kennelijk geven die pillen me een alibi om te blijven liggen en het aan man over te laten. Die helemaal voor een gelijke verdeling van taken is, ook de middernachtelijke, maar meestal niet wakker wordt van zoon. Nu dus wel. Ik hoor 't, en draai me weer om (nog steeds even lomp maar hey... je kunt niet alles hebben toch?) en slaap weer verder.



Ik weet niet of de epilepsie langer wegblijft als ik nu een aanval krijg. Ik ben nu een kleine 5 jaar aanvalsvrij. Maar de weinige aanvallen die ik heb gehad zijn gelijk enorme aanvallen, grand mal, tonisch clonisch, alles d'r op en d'r an. Knaag m'n gebit aan gort, bijt stukjes uit m'n tong, heb artsen die me wilden platspuiten knock-out geslagen omdat ik toch echt éérst naar de wc wilde, dat werk. Ik ben gewoon hartstikke bang om dat toe te laten, wil niet dat dat weer gebeurt.



Maar nu ik een paar nachten beter geslapen heb, voel ik me ook beter. Heb ook fijn met de huisarts er over kunnen praten, dat scheelt ook enorm.

Wat wel heel jammer is, is dat onze valentijnsplannen in het water zijn gevallen. Er was iets mis gegaan met de boeking en nu kunnen we pas om 19 uur terecht. Maar het hele gebeuren duurt ruim 'n uur, dan nog nazit, naar huis, en dan is 't half 10 op z'n vroegst dat zoon in bed ligt... Die de dag er na gewoon naar school moet en al zoveel spannende dingen heeft meegemaakt en nog gaat meemaken... Nee, dat gaat 'm niet worden helaas.



We gaan rondkijken voor 'n leuk sauna-arrangement voor ons tweetjes, dan maar niet op valentijnsdag, maakt niet zoveel uit. Jammer van dat trouwen voor 1 dag, maar 't was dan misschien wel stukken hilarischer geworden, zo leuk en mooi als onze echte trouwdag was 't toch niet geworden

Dat is een goede term mamzelle: gesizzel!



M'n neus sizzelt, niet van binnen of zo net alsof je moet niezen, maar op de neusrug. Het gevoel van een zenuwachtig ooglid, van die zenuwtrekjes, maar dan op m'n neusrug. En plotseling enorme jeuk op 1 klein plekje waar niks aan te zien is, en dat plekje wandelt rond. Gisteren ook gesizzel aan m'n oorlel. Gek word ik er van af en toe!

En absences, die heb ik in dit soort tijden van veel stress ook heel veel.

Kon gisteren ook heel slecht uit m'n woorden komen en delen van zinnen die ik herhaal alsof de plaat blijft hangen. "Ik ga zo even douchen en lekker op m'n gemak m'n haren wassen lekker op m'n gemak m'n haren wassen" of "Ga je mee als we zoon's paspoort op gaan halen? Paspoort op gaan halen?"

Man reageert daar dan zo lekker nuchter op:"Dat haar van jou wordt wel erg schoon zo. Was je de verf er niet uit?" en "Hoeveel paspoorten heb je besteld voor 'm dan?"



Zweefsio heeft afgebeld deze week ivm prive omstandigheden. Begrijpelijk, maar baal er wel van. Volgende week de schade maar inhalen.



Verder gaat het eigenlijk wel. Al kon ik vannacht niet slapen (en dan ga ik spoken op "Actueel" ) en verviel in m'n oude patroon van niet tegen man willen zeggen omdat ik niet wil dat hij zich zorgen maakt etc etc. Mezelf in m'n nekvel gegrepen, naar beneden gegaan en in één adem tegen man gezegd:"Ik kan niet slapen, twijfel over nog een pilletje maar ben bang dat ik dan morgen niet goed wakker kan worden als zoon naar school moet en ik wilde 't tegen jou niet zeggen maar dan doe ik weer hetzelfde als begin van de week en dat is niet goed." Waarop man me een dikke zoen en dito knuffel gaf en een beker warme melk voor me ging maken. En me heerlijk even liet rondspoken. Uiteindelijk nog wel redelijk geslapen.



Zoon is nu op school, man slaapt nog. Straks schoonmoeder van de kapper ophalen en vanmiddag paspoort ophalen, zelf naar de kapper en boodschappen doen. Verder doe ik niks vandaag. Gisteren met onze nieuwe stoomreiniger de hal en het toilet gepoetst. Ik ben zó blij met dat apparaat!!! Werkt perfect, is lekker licht en 't is nog nooit zó schoon geweest.



Zo, en toen was er koffie...

Slik jij ook medicijnen tegen de epilepsie mamzelle? Ik moet eigenlijk weer een keer een afspraak maken bij de neuroloog, om de medicijnen af te bouwen. Maar ik weet nog niet goed of ik dat wel wil eigenlijk. Aan de ene kant wel, want ik hou veel vocht vast wat volgens HA en neuroloog van de medicijnen komt, aan de andere kant is dat ook de enige bijwerking waar ik last van heb. Me maar eens goed voor laten lichten denk ik.



De lucht helder houden zijn wij gelukkig wel goed in. Lukt niet altijd, maar is wel een van de sterke kanten van onze relatie. En daar ben ik iedere dag weer blij om

@ mamzelle: sorry voor m'n late reactie! Maar ik bleek opeens een léven te hebben dat erg leuk is

Nja, ik dol er nu over maar ik had, in m'n nieuw hervonden euforie, eventjes moeite om over m'n schouder te kijken naar de periode die nog zo vers achter me lag.



Over die epilepsie: ik heb zo'n spuit (rektiole stesolid) in de slaapkamer liggen. Of eigenlijk heeft man die daar liggen, want hij moet 'm toedienen in geval van. Heeft hij jaren geleden ook een paar keer moeten doen.



Ik denk dat ik 't allemaal een poosje laat betijen, gebruik nu nog steeds m'n oude dosering van 2 maal daags en dat bevalt eigenlijk wel. Over een paar maanden maak ik dan wel een keer een afspraak bij de neuroloog om het er daar eens over te hebben. Dan is het stof hier een beetje gezakt en kan ik denk ik beter inschatten wat verstandig is.

Ik loop al een paar dagen te verzinnen om hier een soort van afsluitingspost neer te zetten. Niet het afsluiten van het topic maar van een nare periode. En al heb ik 1001 leuke dingen te melden, ik weet eigenlijk niet goed wat ik in zo'n post neer wil zetten. Dus tik ik maar een eind voor het vaderland weg, eens zien wat er van komt.



In een notedop: het gaat goed! Heel goed!



Deels is dat misschien nog wel de euforie van Disneyland, want daar zijn we afgelopen week geweest! Heerlijk!! Geweldige noten, eh... geweldig genoten!! Het had wel wat voeten in aarde, we zouden met de trein gaan maar vanwege dat tragische ongeluk bij Halle werd dat problematisch. Uiteindelijk toch gekozen voor de auto, en achteraf daar heel blij om geweest. Het afwisselend autorijden ging voor man en mij heel goed, we hadden de tijd aan onszelf en zijn lekker vaak gestopt. En de rolstoel die we gehuurd hadden bij de thuiszorgwinkel bleek halverwege de eerste dag in het park aan het instorten te zijn... Moet er niet aan denken dat dat was gebeurd tijdens de treinreis... Nu konden we in het park een andere huren, dus het was vervelend maar geen groot probleem.



Man heeft in die dagen maar 1 klein aanvalletje gehad, maar bij thuiskomst was het weer raak. Dat heeft tot nieuwe inzichten geleid: ergens gaat iets gruwelijk mis bij het verwerken van indrukken en omgaan met stress. De stress van de treinreis die autoreis werd veroorzaakte geen aanvallen, de stress van de kapotte rolstoel veroorzaakte geen aanvallen, de stress van het park (want alhoewel leuk is het toch een kakafonie aan geluiden en beelden, nog los van de drukte) veroorzaakte geen aanvallen, de stress van de kapotte ruitenwisser op de terugreis veroorzaakte geen aanvallen (terwijl een weigerend setje ruitenwissers tijdens een stortbui met 80 km/h in een vreemd land en daarna moeten afwachten of de wegenwacht 't weer in elkaar kan McGyveren toch best stressvol is). Maar de brief van het UWV bij thuiskomst, die al lang en breed verwacht werd, dat man wordt opgeroepen voor keuring leverde meteen 7 grote aanvallen op 1 dag op... Terwijl man dat hele keurings-gebeuren kent van toen ik gekeurd moest worden. Hij denkt er niet licht over, zeker niet, maar met steun en advies van de vakbond verwacht hij zeker geen grote problemen.

Raar dus, dat patroon. Man gaat met huisarts bellen, overleggen of er geen mogelijkheid is dat hij daar mee aan de slag kan, in een revalidatiekliniek of zo. Want het verwerken van indrukken en omgaan met stress is een heel groot deel van mijn revalidatietraject geweest, vandaar dat hij het eerst in die richting gaat zoeken.



Zoon gaat geweldig, kan niet anders zeggen! Heeft het natuurlijk waanzinnig gehad in Disneyland, maar daar zelf ook vele harten gestolen! Vooral in het hotel waren ze gek met 'm, maar ook in restaurants had hij soms een streepje voor vanwege de manier waarop hij zich gedroeg. Als een echte wereldreiziger, lief en beleefd, probeerde Frans of Engels te praten, en wond iedereen om z'n vinger. Onze al-niet-meer-zo-kleine charmeur! Mooiste vond ik wel bij de Wild West Show: zoon had een paar dagen eerder aan mij gevraagd wat hij moest doen als hij de wc niet kon vinden. Ik had hem verteld dat personeel van Disney bepaalde buttons droeg, en als hij daar aan zou vragen:"Excusez moi? Toilet?" dat ze hem dan wel zouden wijzen waar hij moest zijn. Er van uit gaande dat wel op zou vallen dat Frans niet zijn eigen taal is en dat er handen en voeten aan te pas zouden moeten komen bij het antwoord.

Bij de Wild West Show schakelde hij moeiteloos tussen Frans en Engels spreken: zoon moest naar de wc, had dat niet tegen mij gezegd maar klampte de voorbijlopende ober aan en vroeg:"Excusez moi? Toilet?" De ober stopte en zei:"Ofcourse Sir! The toilet is down those stairs, then to the left, down the hall and there, on your right hand side, is the men's room!" op het verkeerde been gezet doordat man en ik Engels met ober hadden gesproken de hele avond. En zoon antwoordde zonder blikken of blozen:"Thank you very much!" en krabbelde overeind... Man is voor de zekerheid toch maar even meegelopen



En met mij? Het gaat geweldig! Echt euforisch! Zoooo maf is dat! In de week voor we naar Disney gingen, ging het niet zo heel best. Ik kon niet slapen, en kreeg eerst slaaptabletjes. Dat hielp niks, omdat ik bleef malen. Toen ander tabletjes gekregen, om me uit dat malen te krijgen. Tabletjes tegen angsten waren dat, kan even niet op de naam komen. Ik mocht er max 6 per dag, maar heb er in 3 dagen totaal 3 gebruikt. Kreeg er een ontzettende lachkick van, en heb heerlijk geslapen. En die lachkick is blijven hangen, en we zijn inmiddels anderhalve week verder. Echt heel erg raar! Maar het zit me niet in de weg, ik ben niet hyper, slaap goed, ben gewoon irritant gelukkig, dat is 't 'm eigenlijk



De toekomst? Ik heb in de afgelopen jaren lemonade weten te maken van de lemons die ik toegeworpen kreeg in het leven, links en rechts geholpen door heel veel lieve mensen, maar uiteindelijk heb ik het wel zelf moeten doen en dat geeft me heel veel vertrouwen. Ik zie de toekomst dan ook met vertrouwen tegemoet! Ooit komt er een dag dat ik weer een betaalde baan kan gaan zoeken, maar hoe en wat weet ik niet, laat staan wanneer. Maar er komen dingen op mijn pad, dat is zeker!

Ergens tegen de zomer wil ik een cursus gaan doen, iets met schrijven of een taal leren (heb weer helemaal de smaak te pakken gekregen van de franse taal, misschien ga ik daar wat mee doen). En verder hou ik oren en ogen open voor vrijwilligerswerk, iets wat ik vanuit huis kan doen bijvoorbeeld en waarbij ik makkelijk in kan delen op welk moment van de dag ik iets er aan doe. M'n lijf wil dan nog eventjes niet zo, ik ga wel m'n best doen m'n geest scherp te houden!



Verder wil ik wat af gaan vallen, er "moet" niks af van mezelf, maar ik zit wel aan de grens van overgewicht te schurken. Dus afvallen door gezonder te eten en proberen of ik nog wat meer beweging in m'n dag kan aanbrengen. Ik kan heel veel dingen niet maar wil wel gaan kijken of ik wat ik wel kan uit kan breiden. Yoga, WII-fit, wandelen en misschien kan ik weer leren fietsen, maar daarvoor moet m'n evenwicht nog eventjes wat beter worden. Maar dat kan ik weer oefenen op de WII



Oh ja, en ik wil een paard zoeken waar ik af en toe mee mag knuffelen. Heb jarenlang op semi-professioneel niveau paardgereden, en mis het contact met die dieren gewoon heel erg. Maneges zijn er echter niet happig op om mensen in de stallen toe te laten die ze verder niet kennen. Dat snap ik wel, maar ik weet verder geen mensen met paarden hier, dus daar zal ik echt naar op zoek moeten. Komt ook nog wel.

@ Hiltje: ik hou me aanbevolen!!! Ik woon in R'dam Prinsenland, en heb een auto voor de deur staan. Kan en wil er best een stukje voor rijden om een paard te kunnen omhelzen en idd poetsen en andere groom-dingen te doen. Ik kan trouwens prachtig manen vlechten al zeg ik het zelf Iemand die wedstrijden rijdt ondersteunen met bijv. groomen en tuig schoonmaken vind ik ook leuk om te doen, al zal ik op wedstrijddagen zelf waarschijnlijk niet mee kunnen.



*denk* ga zo ook maar een oproepje hier op 't prikbord neerzetten, wie weet wat er van komt!



@ Sarah: tevreden, dat is het inderdaad!! Heerlijk, echt heerlijk!

terug

Zit al 'n half uur naar het beeldscherm te staren. Zal ik hier verder gaan? Het ging toch zo goed? Alles was toch hosanna?



Ja, toen wel. Maar nu eventjes niet. Ik wil zo graag zo hard roepen:"HELP!! HELP ME!!" Maar niemand kan iets doen... Ik loop nu gewoon heel hard tegen m'n fysieke en geestelijke beperkingen aan. En die zijn er nu eenmaal. Boem en m'n leven is nooit meer zoals het was.



Nog 8 dagen en dan staat de schilder op de stoep. Komt ons computerhok schilderen, dat wordt dan onze slaapkamer. Zoon krijgt onze slaapkamer en zijn oude kamertje wordt ons nieuwe computerhokje. Maar voor die tijd moet de computerkamer leeg. En de administratie op orde. Belasting moet nog geregeld. Papieren bij elkaar gezocht. Heel veel rotzooi weggegooid. En ik weet niet waar te beginnen. Zie 2000 spijkers en ik sta er voor met m'n hamertje. Wil spijkers met koppen slaan, maar geen idee waar ik moet beginnen. Man helpt, doet het meeste moet ik eigenlijk zeggen. Maar in de tijd dat hij er zo slecht aan toe was heb ik met hangen en wurgen de administratie van 3 bedrijven en van ons privé proberen te voeren. Het hoogst noodzakelijke (lees: brieven open maken en rekeningen betalen) kon ik doen, voor de rest ontbreekt me het overzicht.

En nog heb ik dat overzicht niet. Die 3 bedrijven zijn allemaal weg, officieel moet dat allemaal dit jaar ten einde komen.



Man krijgt nieuwe uitdagingen toegeworpen en hij grijpt ze gretig met beide handen aan. Wil mij uitleggen hoe en wat, wil met mij sparren over de aanpak, en ik volg het niet. Kan het niet volgen. Ik zie zijn enthousiasme, zijn eagerness, en ik ben gewoon stikjaloers. Ik gun het hem, met alles wat ik in me heb. Maar ik zie tegelijkertijd groen van jaloezie.



Vandaag, al moet ik zeggen gisteren want het is al 4 uur in de ochtend, heb ik precies 1 wasmachine aangezet, hond uitgelaten, kind naar school gebracht en weer opgehaald en de monteur voor de verwarming binnen gelaten. Voor de rest van de tijd heb ik met m'n hamertje in de hand naar m'n spijkertjes zitten staren. Ik zie het niet, weet niet waar te beginnen, wat er allemaal nog moet gebeuren, wat er nog nodig is voor de schilder aan de slag kan. Vroeger repatrieerde ik hele gezinnen inclusief auto, caravan en hond vanuit verre oorden. All in a days work. Ik kan dat niet meer. De lijstjes vliegen je om de oren als je het huis binnen stapt. Er staat altijd wel ergens een alarm af te gaan zodat ik niet vergeet zoon van school te halen of eten te gaan koken. De hond heeft een beter besef van welke dag het is dan ik, die staat tenminste op woensdag om 12 uur al klaar om zoon uit school te halen. Ik niet, merk vaak pas aan het onrustige gedrag van de hond dat ik iets vergeet.



Ik kan het me niet permitteren te wachten tot het beter gaat. Ik moet nu iets doen, want dat beter gaan kan nog jaren duren. Maar er is niks wat gedaan kan worden. Die lijstjes en de alarmen zijn mijn houvast. Maar eigenlijk moet iemand anders die lijstjes voor me maken, op prioriteit. Want prioriteiten stellen kan ik niet meer. Misschien wel nooit meer. En dus blijven het 2000 spijkertjes. En 1 hamertje. En wel de wil om spijkers met koppen te slaan, maar geen idee met welke ik moet beginnen.

Man ziet dit al een paar dagen aankomen. Niet persé "dit" maar wel iets. Hij kent me zó goed. Vraagt al een paar dagen of er iets is, wat er is. En ik roep steeds maar dat er niks is, hooguit een beetje moe, maar dat komt wel weer goed.



En straks moet ik hem echt gaan vertellen wat er is. Want dat heb ik hem beloofd, dat ik dit soort dingen niet meer voor me blijf houden tot het me opvreet van binnen. Ik weet ook dat dat beter is. Dat ik nu wel moet want die schilder he, die komt en dan moet 't af zijn.



Maar daarmee duw ik hem van z'n wolkje, waar hij nu zo heerlijk op zit te dobberen, genietend van alle nieuwe dingen die zijn kant op komen nu het met hem weer zo goed gaat. Krijgt hij mijn gezeik er weer bij. For better and for worse, in sickness and in health. Ik wil hem zo graag laten genieten nu het beter gaat, hij verdient het zo. Maar, zoals het altijd gaat bij ons, nu de een beter gaat dreigt de ander weer om te vallen. En ik wil hem dat niet meer aandoen. Maar heb ik wel een keus?

Wil nog even reageren, maar schirk niet van m'n spelfouten en toon asjeblieft. Heb 'n pilletjegenomen, tegen angsten etc wat ik eerder al heb gehad van de huisarts (voor we naar disneyu gingen toen). Op advies van man en hij heeft gewoon gelijk daarin, krijg er lachtstuipen van en haalt al die hobbels weg. Geeft me gewoon een zetje in de goed e richting. Maar ik ga er wel rot van typen En praten en rechtlopen wil ook even niet zo. Neem die pilletjes hooguit een paar dagen, eentje per dag, terwijl ik er max 6 per dag gedurende week mag nemen.



Maar goed, vanmorgen zoon naar school, hond uitgelaten en toen terug naar bed,. Toch nog paar uurtjes geslapen, daarna met poes naar de dierenarts. Had verleden week al aan man gevraagd o fhij mee ging, praktijk = verhuisd en dan heb ik moeite met dingen. Heb n navigatiesysteem maar dat haalt niet alle poblemen weg. Helaas, toen we weg moesten kwam man met de mededeling dat hij niet mee kon. Ben alleen gegaan en t ging gewoon goed! Toen ik met poes wer thuis kwam heb ik man wel alels verteld, ook over de jaloezie en zo. Dat ik het hem absoluut gun dat het beter gaat maar mezelf ook en dat het verschil nu gewoon even hard binnen komt. Bij hem bleek het een ander pilletje te zijn dat de problemen oploste, en die pilletjes bestaan gewoon niet voor whiplash. Man was lief, heel lief, liet me vertellen en huilen en m'n frustratie van me af praten. En hielp me relativeren, inzien hoeveel ik al geleerd heb en hoeveel er al veranderd is, hoeveel beter ik al ben tov 3 jaar geleden.



Morgen ga ik 1 ding doen: cd's uitzoeken. Leuk klusje waar ik zin in heb, lege doosjes bij schijfjes zoeken en dan kijken wat we weg doen en wat blijft. En als dat klaar is kijken man en ik samen wat ik dan kan gaan doen. Intussen doet hij gewoon lekker door met opruimen en uitzoeken, en we zien wel waar het schip strandt.



Heb het er nog steeds wel moeilijk mee dat ik zo stil blijf staan voor mijn gevoel. Dat is iets dat voorlopig wel even zal bijven zowel het stilstaan als het moeilijk hebben daarmee. Zo af en toe komt dat ineens opzetten. Geef niks, mag ook, en komt ook wel weer goed.



Ik wil komnde week emt huisarts gaan praten ove dat CIZ en zo. Huisatrs is toffe vent, kan met 'm lachen en janken en hij weet hoe we er voor staan natuurlijk. HIj kan dan misschien niet praktisch helpen met aanvragen en zo maar kan ast wel vertellen war ik wel moet zijn.



Jullie zijn lief! *bloemetje*

Bedankt voor je link mamzelle! Ga eens goed rondkijken daar als ik weer wat helderder ben.



En ja, tis acceptatie. Dat is het toverwoord. Maar weet je, ergens heb ik het gevoel dat als ik af en toe van deze episodes heb, dat ik gewoon godsgruwlijk baal, ik wel gemotiveerd blijf om te kijken nar wat ik wel beter kan en hoe dat kan. Daar zit geen heilig moeten achter of zo, maar wel een bepaalde honger. Tevereden zijn met hoe het nu gaat maar ogen open houden voor vebetertingen zeg maar. Pffft. krijg het niet goed uitgelegd. Ga morgen ngo een pooging wagen

Na een nachtje goed geslapen te hebben gaat het al weer wat beter. Pilletje zorgt nog steeds voor lachkick, wel grappig. Ook voor trillende handen, da's minder handig. Droger staat aan, zoon is z'n eigen kamer aan 't opruimen en zometeen ga ik lekker douchen en daarna de CD's aanvallen en een paar ordners. Uit die ordners de papieren halen die weg kunnen (ouder als 5 jaar bij prive en ouder als 10 jaar bij zakelijk, dat houden we maar aan). En verder zie ik wel.



Vraag me nog steeds af hoe 't allemaal af moet zijn voor volgende week zaterdag, maar ik probeer 't los te laten. Met man 2 spijkertjes afgesproken die ik vandaag op de kop ga timmeren en als die klaar zijn zien we weer verder.