Psyche
alle pijlers
Darkest before dawn
woensdag 6 januari 2010 om 10:49
Begin 2007 heb ik een zwaar auto-ongeluk gehad waar ik chronisch letsel aan heb overgehouden, ben afgekeurd, vaste fijne baan weg, eigen bedrijven in opstartfase weg, financiele onzekerheid deed z'n intrede.
Bijna 3 jaar lang hield ik me vast aan revalidatie, aan de kick van koopjesjagen en zo goedkoop mogelijk een maaltijd op tafel zetten, èn de gedachte dat er ooit, op enig moment, een zak met geld van de tegenpartij zou komen om de financiele onzekerheid een halt toe te roepen of in ieder geval te verminderen.
Oudjaarsdag kreeg ik op de valreep nog een mailtje van m'n advocaat dat de tegenpartij accoord is met het voorgestelde schadebedrag en dat e.e.a. qua papierwinkel nog afgehandeld zou worden maar dan zijn we klaar. Eindelijk!!!
En in plaats van beter, gaat het sinds die dag alleen maar slechter. Ik ben in aan het storten. Ik kan niet meer. M'n man idem. Die heeft (mede door de stress n.a.v. mijn ongeluk maar dat is echt niet de hoofdoorzaak, dat weten we ook wel) een klein herseninfarct gehad en daar clusterhoofdpijn aan over gehouden.
6 weken geleden waren we gestopt met roken. En met blowen (gebruikten we allebei als pijnstilling op doktersadvies). En ik heb er niet af kunnen blijven, van die sigaretten. Gisteren aan man opgebiecht dat ik de afgelopen dagen zo vaak de hond uitliet om dan stiekem een sigaret te kunnen roken. Man biechtte op dat hij die tijd gebruikte om er stiekem ook een op te steken. We konden er om lachen en stoppen weer met roken.
Maar nu... we hebben allebei niet geslapen vannacht. Heb zojuist de speelafspraak van zoon voor vanmiddag hier thuis afgebeld, ik trek het niet. Zoon mag daar gaan spelen als hij wil, en omdat school hier in de straat staat ga ik dadelijk gewoon naar school toe om dat zelf aan zoon te zeggen. Lief van die moeder.
Er kwam ook nog bericht van de belastingdienst, die willen nog wat stukken hebben. Prima, maar ik ben zo in de war dat ik niet weet waar ik moet beginnen.
Nu ga ik naar m'n zweefsio (fysiotherapeute die zweeftherapieën er bij doet) en dat wordt janken dat weet ik nu al. Ik heb ook maar weer een tube stesolid besteld, want als na grote stress er vooruitzicht is op het wegvallen van die stress dan wil ik nog wel eens een epileptische aanval krijgen in m'n slaap. En met die stesolid kan die aanval gestopt worden. Al 5 jaar aanvalsvrij maar ik voel 'm aankomen, ik voel de stress en ik kan 't niet stoppen.
In het zicht van de haven toch nog stranden, zo voelt het een beetje. It's always darkest before dawn, ik weet het. En uiteindelijk zal het allemaal best goed komen want zo'n advocaat belooft zoiets niet voor niets. Ook na dat mailtje is er nog contact geweest trouwens en het is allemaal hosanna en positief.
Maar ik kan niet meer. Ik ben op. Ik wil de dekens over m'n hoofd trekken en wakker worden als het afgehandeld is.
Bijna 3 jaar lang hield ik me vast aan revalidatie, aan de kick van koopjesjagen en zo goedkoop mogelijk een maaltijd op tafel zetten, èn de gedachte dat er ooit, op enig moment, een zak met geld van de tegenpartij zou komen om de financiele onzekerheid een halt toe te roepen of in ieder geval te verminderen.
Oudjaarsdag kreeg ik op de valreep nog een mailtje van m'n advocaat dat de tegenpartij accoord is met het voorgestelde schadebedrag en dat e.e.a. qua papierwinkel nog afgehandeld zou worden maar dan zijn we klaar. Eindelijk!!!
En in plaats van beter, gaat het sinds die dag alleen maar slechter. Ik ben in aan het storten. Ik kan niet meer. M'n man idem. Die heeft (mede door de stress n.a.v. mijn ongeluk maar dat is echt niet de hoofdoorzaak, dat weten we ook wel) een klein herseninfarct gehad en daar clusterhoofdpijn aan over gehouden.
6 weken geleden waren we gestopt met roken. En met blowen (gebruikten we allebei als pijnstilling op doktersadvies). En ik heb er niet af kunnen blijven, van die sigaretten. Gisteren aan man opgebiecht dat ik de afgelopen dagen zo vaak de hond uitliet om dan stiekem een sigaret te kunnen roken. Man biechtte op dat hij die tijd gebruikte om er stiekem ook een op te steken. We konden er om lachen en stoppen weer met roken.
Maar nu... we hebben allebei niet geslapen vannacht. Heb zojuist de speelafspraak van zoon voor vanmiddag hier thuis afgebeld, ik trek het niet. Zoon mag daar gaan spelen als hij wil, en omdat school hier in de straat staat ga ik dadelijk gewoon naar school toe om dat zelf aan zoon te zeggen. Lief van die moeder.
Er kwam ook nog bericht van de belastingdienst, die willen nog wat stukken hebben. Prima, maar ik ben zo in de war dat ik niet weet waar ik moet beginnen.
Nu ga ik naar m'n zweefsio (fysiotherapeute die zweeftherapieën er bij doet) en dat wordt janken dat weet ik nu al. Ik heb ook maar weer een tube stesolid besteld, want als na grote stress er vooruitzicht is op het wegvallen van die stress dan wil ik nog wel eens een epileptische aanval krijgen in m'n slaap. En met die stesolid kan die aanval gestopt worden. Al 5 jaar aanvalsvrij maar ik voel 'm aankomen, ik voel de stress en ik kan 't niet stoppen.
In het zicht van de haven toch nog stranden, zo voelt het een beetje. It's always darkest before dawn, ik weet het. En uiteindelijk zal het allemaal best goed komen want zo'n advocaat belooft zoiets niet voor niets. Ook na dat mailtje is er nog contact geweest trouwens en het is allemaal hosanna en positief.
Maar ik kan niet meer. Ik ben op. Ik wil de dekens over m'n hoofd trekken en wakker worden als het afgehandeld is.
Iets anders
zaterdag 17 april 2010 om 12:15
Lieve Babs, ik heb gisteravond je hele topic gelezen, maar te moe en te slechte concentratie om nog wat te typen. Ik vind het jammer dat ik je topic niet eerder heb gelezen.
Allereerst: je klinkt als een geweldige vrouw, partner en moeder. (Geniale uitspraken van je zoon!)
Ik heb alle bewondering voor hoe je knokt en je realiteitszin.
En alles wat ik kan zeggen is: het heeft tijd, tijd en nog eens tijd nodig.
Ik herken namelijk zoveel van wat je schrijft. Ik heb een whiplash sinds '93. Ik raakte mezelf behoorlijk kwijt in het 'niet meer kunnen'. Mijn zaak heeft zich 10 jaar voortgesleept (oh de onzekerheid, het gaat wel over je toekomst). Je onmacht, frustraties, zelfs je jaloezie, je verdriet, je hoop ik herken het allemaal.
Inmiddels werk ik 50% (hoogst haalbare) heb ik een 'ritme' gevonden dat voor mij werkt, is iedereen om mij heen op de hoogte en begripvol (de echte vrienden bleven over, zeg maar, en zeker ook nieuwe vrienden erbij), kan ik zelf veel makkelijker aangeven hoe en wat.
Ik wilde eigenlijk voornamelijk een aan je geven, houd moed, je doet het goed!
Hou de dingen die moeten gebeuren klein en overzichtelijk.
Maak desnoods een lijst, die je weer in subcategorieën onderverdeeld (grotere taak in kleinere taakjes uitsplitsen), dan kun je vinken. En alle kleine vinkjes geven je meer overzicht en (in mijn geval dan) een zeer goed gevoel.
Het lijkt niet meer zo onoverkomelijk en uiteindelijk bereik je je doel.
Heel veel liefs, Lys
Allereerst: je klinkt als een geweldige vrouw, partner en moeder. (Geniale uitspraken van je zoon!)
Ik heb alle bewondering voor hoe je knokt en je realiteitszin.
En alles wat ik kan zeggen is: het heeft tijd, tijd en nog eens tijd nodig.
Ik herken namelijk zoveel van wat je schrijft. Ik heb een whiplash sinds '93. Ik raakte mezelf behoorlijk kwijt in het 'niet meer kunnen'. Mijn zaak heeft zich 10 jaar voortgesleept (oh de onzekerheid, het gaat wel over je toekomst). Je onmacht, frustraties, zelfs je jaloezie, je verdriet, je hoop ik herken het allemaal.
Inmiddels werk ik 50% (hoogst haalbare) heb ik een 'ritme' gevonden dat voor mij werkt, is iedereen om mij heen op de hoogte en begripvol (de echte vrienden bleven over, zeg maar, en zeker ook nieuwe vrienden erbij), kan ik zelf veel makkelijker aangeven hoe en wat.
Ik wilde eigenlijk voornamelijk een aan je geven, houd moed, je doet het goed!
Hou de dingen die moeten gebeuren klein en overzichtelijk.
Maak desnoods een lijst, die je weer in subcategorieën onderverdeeld (grotere taak in kleinere taakjes uitsplitsen), dan kun je vinken. En alle kleine vinkjes geven je meer overzicht en (in mijn geval dan) een zeer goed gevoel.
Het lijkt niet meer zo onoverkomelijk en uiteindelijk bereik je je doel.
Heel veel liefs, Lys
Known to cause insanity in laboratory mice
zaterdag 17 april 2010 om 21:06
quote:mamzelle schreef op 16 april 2010 @ 22:06:
Het staat er duidelijk hoor.
Ik ben zelf met een studie begonnen. Een miljoenjarenplan gezien de ruimte die ik daarvoor vrij kan maken in mijn hoofd of leven. Maar het gevoel van tenminste iets te doen waarvan ik 'groei', nou ja, dat gun ik je wel. Hoop dat jij ook zo'n project kan vinden wat je voldoening geeft en meer ruimte voor acceptatie van de dingen die moeizamer zijn.
Ik ben idd ook al een poosje een beetje aan het rondkijken voor een studie of cursus. Liefst iets wat ik thuis kan doen, zodat ik niet met verplichte cursusdagen of -avonden zit waar ik op slechte dagen niet naartoe kan, dus NTI of LOI of iets in die richting. Eerst "proberen" met een cursus van een paar maanden, het is meer als 15 jaar geleden dat ik iets qua studie heb gedaan, eerst weer even proeven hoe dat ook al weer was en hoe dat nu gaat. Weet alleen nog niet in wat voor richting precies, maar dat hoef ik nu ook nog niet te weten, ik snuffel gewoon lekker rond.
Inderdaad die "groei" waar jij het ook over hebt. Iets om naar te streven, al is het maar het afronden van de cursus "achterstevoren punniken" of zo
En terwijl ik dit schrijf en steeds even teruglees wat jij schreef, besef ik dat ik me eigenlijk tegen laat houden door het niet goed kunnen afronden wat ik nu "doe". De administratie, het huishouden, overzicht hebben. Misschien wordt het tijd dat ik eens ga inzien dat juist wat ik nu "doe" even laten voor wat het is, en me gaan richten op wat anders, juist die vaardigheden los kan maken die ik nodig heb om dan straks weer op te kunnen pakken wat ik nu moet laten liggen. Dan maar via een omweg, zoiets. Lekker vaag weer
Het staat er duidelijk hoor.
Ik ben zelf met een studie begonnen. Een miljoenjarenplan gezien de ruimte die ik daarvoor vrij kan maken in mijn hoofd of leven. Maar het gevoel van tenminste iets te doen waarvan ik 'groei', nou ja, dat gun ik je wel. Hoop dat jij ook zo'n project kan vinden wat je voldoening geeft en meer ruimte voor acceptatie van de dingen die moeizamer zijn.
Ik ben idd ook al een poosje een beetje aan het rondkijken voor een studie of cursus. Liefst iets wat ik thuis kan doen, zodat ik niet met verplichte cursusdagen of -avonden zit waar ik op slechte dagen niet naartoe kan, dus NTI of LOI of iets in die richting. Eerst "proberen" met een cursus van een paar maanden, het is meer als 15 jaar geleden dat ik iets qua studie heb gedaan, eerst weer even proeven hoe dat ook al weer was en hoe dat nu gaat. Weet alleen nog niet in wat voor richting precies, maar dat hoef ik nu ook nog niet te weten, ik snuffel gewoon lekker rond.
Inderdaad die "groei" waar jij het ook over hebt. Iets om naar te streven, al is het maar het afronden van de cursus "achterstevoren punniken" of zo
En terwijl ik dit schrijf en steeds even teruglees wat jij schreef, besef ik dat ik me eigenlijk tegen laat houden door het niet goed kunnen afronden wat ik nu "doe". De administratie, het huishouden, overzicht hebben. Misschien wordt het tijd dat ik eens ga inzien dat juist wat ik nu "doe" even laten voor wat het is, en me gaan richten op wat anders, juist die vaardigheden los kan maken die ik nodig heb om dan straks weer op te kunnen pakken wat ik nu moet laten liggen. Dan maar via een omweg, zoiets. Lekker vaag weer
Iets anders
zaterdag 17 april 2010 om 21:08
quote:Talkinghead schreef op 17 april 2010 @ 00:47:
Babsjuh, ik wil je hier even een geven. Een lange tekst lukt me nu niet maar koester de stappen die je hebt gezet en bouw daar op voort. Je kan je wereld niet in 1 dag veranderen. Ik kom er later (na dit weekend) op terug. Maar moet nu ff slapen na een avond vol drank en lol. Lief van je TH! Maar jij moet nu gewoon lekker even de boel op stelten zetten ginds, 't dak moet er af!!
Babsjuh, ik wil je hier even een geven. Een lange tekst lukt me nu niet maar koester de stappen die je hebt gezet en bouw daar op voort. Je kan je wereld niet in 1 dag veranderen. Ik kom er later (na dit weekend) op terug. Maar moet nu ff slapen na een avond vol drank en lol. Lief van je TH! Maar jij moet nu gewoon lekker even de boel op stelten zetten ginds, 't dak moet er af!!
Iets anders
zaterdag 17 april 2010 om 21:18
quote:Lys schreef op 17 april 2010 @ 12:17:
En fijn dat vannacht wat beter geslapen hebt, oververmoeidheid is killing. Ik ben dan vaak nogal labiel, zeg maar...
Labiel? Ikkuh? Mwuaahahahahahaha... *kuch* Herkenning dus hier aan deze kant
Dank je wel voor je lieve posts Lys
Ik schrok wel van die 10 jaar... Zó lang voor het geregeld was met de tegenpartij? Ik wéét wel dat dat helaas geen uitzondering is, maar mozeskriebels, ik vond 3 jaar al zo'n bezoeking. Echt, ik ga m'n advocaat voor een lintje voordragen of zo, fantastische vent en zonder hem had mijn zaak ook makkelijk 10 jaar aan kunnen lopen denk ik.
Ik word wel heel verlegen van je complimenten over hoe ik er in sta en knok... Eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik het niet voor het eerst hoor, maar ehm... 't zit kennelijk in me of zo. Ik kan niet anders. En daar ben ik dan maar gewoon heel blij mee, en ook dankbaar voor.
Je vertelde dat je nu 50% werkt, mag ik vragen wat voor soort werk je nu doet? En is dat heel anders als het werk dat je deed voor de whiplash? Ik zit namelijk geregeld te filosoferen wat ik "later" graag zou willen doen, ook vanwege de cursussen die ik wil gaan doen. Zou leuk zijn als ik daar later wat mee kan. Maar ik zie eigenlijk in iedere beroepsgroep en in ieder vak wel grote problemen i.c.m. de whiplash. Op zich natuurlijk niet gek aangezien ik nu volledig afgekeurd ben, da's ook niet vanwege m'n blauwe ogen natuurlijk. Maar ik vind het zo moeilijk een inschatting te maken van wat ik zou kunnen doen als het weer wat beter gaat.
In de revalidatiekliniek ben ik getraind in het maken van lijstjes. Iets te goed zegt man wel eens, want het is zo ongeveer het enige dat er uit m'n handen komt op sommige dagen Weer lijstjes en ideeën voor projectjes en dingetjes. Maar m'n handen laten wapperen, ho maar. Maar goed, het besef dat dáár iets niet goed gaat is er nu, en ik weet dat de doorstart, waarin ik dan dingen wel op kan pakken, niet lang op zich laat wachten als dat besef er eenmaal is.
En fijn dat vannacht wat beter geslapen hebt, oververmoeidheid is killing. Ik ben dan vaak nogal labiel, zeg maar...
Labiel? Ikkuh? Mwuaahahahahahaha... *kuch* Herkenning dus hier aan deze kant
Dank je wel voor je lieve posts Lys
Ik schrok wel van die 10 jaar... Zó lang voor het geregeld was met de tegenpartij? Ik wéét wel dat dat helaas geen uitzondering is, maar mozeskriebels, ik vond 3 jaar al zo'n bezoeking. Echt, ik ga m'n advocaat voor een lintje voordragen of zo, fantastische vent en zonder hem had mijn zaak ook makkelijk 10 jaar aan kunnen lopen denk ik.
Ik word wel heel verlegen van je complimenten over hoe ik er in sta en knok... Eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik het niet voor het eerst hoor, maar ehm... 't zit kennelijk in me of zo. Ik kan niet anders. En daar ben ik dan maar gewoon heel blij mee, en ook dankbaar voor.
Je vertelde dat je nu 50% werkt, mag ik vragen wat voor soort werk je nu doet? En is dat heel anders als het werk dat je deed voor de whiplash? Ik zit namelijk geregeld te filosoferen wat ik "later" graag zou willen doen, ook vanwege de cursussen die ik wil gaan doen. Zou leuk zijn als ik daar later wat mee kan. Maar ik zie eigenlijk in iedere beroepsgroep en in ieder vak wel grote problemen i.c.m. de whiplash. Op zich natuurlijk niet gek aangezien ik nu volledig afgekeurd ben, da's ook niet vanwege m'n blauwe ogen natuurlijk. Maar ik vind het zo moeilijk een inschatting te maken van wat ik zou kunnen doen als het weer wat beter gaat.
In de revalidatiekliniek ben ik getraind in het maken van lijstjes. Iets te goed zegt man wel eens, want het is zo ongeveer het enige dat er uit m'n handen komt op sommige dagen Weer lijstjes en ideeën voor projectjes en dingetjes. Maar m'n handen laten wapperen, ho maar. Maar goed, het besef dat dáár iets niet goed gaat is er nu, en ik weet dat de doorstart, waarin ik dan dingen wel op kan pakken, niet lang op zich laat wachten als dat besef er eenmaal is.
Iets anders
zaterdag 17 april 2010 om 21:27
Dé schilder. Die komt dus over een week. En we hebben een briljant plan bedacht. Denk ik.
In plaats van eerst alles uitgezocht en opgeruimd te willen hebben vóór we de kamers leeg gaan ruimen, gaan we het anders doen.
In de woonkamer/keuken is een grote open plek. Daar zou normaal gesproken een eethoek staan. Die heb ik vorig jaar verkocht, kon het geld toen goed gebruiken en ik was er op uitgekeken. Nu moet er dus een nieuwe komen, maar daar heb ik mee gewacht tot na de omruiling van de kamers, want dan is er tenminste ruimte om dingen neer te zetten terwijl de kamers opgeknapt worden.
Op die open plek gaat alles neergezet worden wat met het uitzoeken en opruimen niet nodig is. De muziek-pc, bureau van zoon, zijn pc, dozen met boeken etc etc. Dan heb ik hier meer ruimte en beter overzicht. En iedere keer als iets af is, gaat het naar die open plek. Dan wordt het kantoor steeds leger en leger en krijg ik steeds beter overzicht en vooral inzicht in hoeveel werk het nou precies nog is. Want vooral dat laatste zorgt er voor dat de moed me in de schoenen zinkt steeds.
En het geeft man ook iets nuttigs te doen terwijl ik dingen uitzoek, loopt hij me niet steeds voor de voeten
Vandaag trouwens zoon op de fiets naar scouting gebracht, en het was fijn om te merken dat m'n evenwicht steeds beter wordt. Anderhalf jaar geleden kon ik niet meer fietsen namelijk, bizar als je vroeger dagelijks 16 km heen en 16 km terug fietste naar je werk. Dus ja, er zit nog altijd verbetering in gelukkig.
Twijfel alleen wel of ik zometeen nog een pilletje zal nemen of niet. Pilletje van gisteren heeft me wel goed gedaan, maar bleef vooral qua lachkick erg lang hangen. En morgenmiddag moeten we bij de inlaws op de thee...
In plaats van eerst alles uitgezocht en opgeruimd te willen hebben vóór we de kamers leeg gaan ruimen, gaan we het anders doen.
In de woonkamer/keuken is een grote open plek. Daar zou normaal gesproken een eethoek staan. Die heb ik vorig jaar verkocht, kon het geld toen goed gebruiken en ik was er op uitgekeken. Nu moet er dus een nieuwe komen, maar daar heb ik mee gewacht tot na de omruiling van de kamers, want dan is er tenminste ruimte om dingen neer te zetten terwijl de kamers opgeknapt worden.
Op die open plek gaat alles neergezet worden wat met het uitzoeken en opruimen niet nodig is. De muziek-pc, bureau van zoon, zijn pc, dozen met boeken etc etc. Dan heb ik hier meer ruimte en beter overzicht. En iedere keer als iets af is, gaat het naar die open plek. Dan wordt het kantoor steeds leger en leger en krijg ik steeds beter overzicht en vooral inzicht in hoeveel werk het nou precies nog is. Want vooral dat laatste zorgt er voor dat de moed me in de schoenen zinkt steeds.
En het geeft man ook iets nuttigs te doen terwijl ik dingen uitzoek, loopt hij me niet steeds voor de voeten
Vandaag trouwens zoon op de fiets naar scouting gebracht, en het was fijn om te merken dat m'n evenwicht steeds beter wordt. Anderhalf jaar geleden kon ik niet meer fietsen namelijk, bizar als je vroeger dagelijks 16 km heen en 16 km terug fietste naar je werk. Dus ja, er zit nog altijd verbetering in gelukkig.
Twijfel alleen wel of ik zometeen nog een pilletje zal nemen of niet. Pilletje van gisteren heeft me wel goed gedaan, maar bleef vooral qua lachkick erg lang hangen. En morgenmiddag moeten we bij de inlaws op de thee...
Iets anders
zaterdag 17 april 2010 om 21:53
Ik reageer morgen wat uitgebreider (yep, wederom moe ), maar ik moest lachen om je lijstjes. Ik ben ook heel goed in lijstjes, veel lijstjes, eigenlijk heeeeel veel lijstjes. Zeg maar, zoveel lijstjes dat ik eigenlijk een lijst moet maken voor de lijstjes....
Tóch was het een goedbedoelde tip, haha.
(oh, wat is het makkelijk anderen te vertellen hoe en wat.... in mijn tas heb ik ook 3 notitieblokjes... Ik moet nu hardop lachen om mijn lijst-fetisj, die eigenlijk dus helemaal niet werkt)
Bottomline: het geeft mij het gevoel van overzicht. En soms is dat gevoel al voldoende.
ik ga even kijken of 'vriendjes' met je kan worden, ivm herkenning wil mijn baan hier niet vermelden.
Hopelijk slaap je vannacht redelijk tot goed, dat geeft weer energie voor de nieuwe dag!
Tóch was het een goedbedoelde tip, haha.
(oh, wat is het makkelijk anderen te vertellen hoe en wat.... in mijn tas heb ik ook 3 notitieblokjes... Ik moet nu hardop lachen om mijn lijst-fetisj, die eigenlijk dus helemaal niet werkt)
Bottomline: het geeft mij het gevoel van overzicht. En soms is dat gevoel al voldoende.
ik ga even kijken of 'vriendjes' met je kan worden, ivm herkenning wil mijn baan hier niet vermelden.
Hopelijk slaap je vannacht redelijk tot goed, dat geeft weer energie voor de nieuwe dag!
Known to cause insanity in laboratory mice
zaterdag 17 april 2010 om 21:57
Vrienden maken lukt niet... sinds kort ben ik nog maar 0 dagen lid en heeft Viva mijn vrienden en vriendinnen opgeslokt... en (funny, hoor) kan ik enkel vrienden worden met mezelf...
Als je wilt vraag ik een engeltje of ze mijn adres naar jou willen sturen, laat maar weten, okay.
Als je wilt vraag ik een engeltje of ze mijn adres naar jou willen sturen, laat maar weten, okay.
Known to cause insanity in laboratory mice
zaterdag 17 april 2010 om 22:04
quote:Lys schreef op 17 april 2010 @ 21:57:
Vrienden maken lukt niet... sinds kort ben ik nog maar 0 dagen lid en heeft Viva mijn vrienden en vriendinnen opgeslokt... en (funny, hoor) kan ik enkel vrienden worden met mezelf...
Als je wilt vraag ik een engeltje of ze mijn adres naar jou willen sturen, laat maar weten, okay.Oh leuk Lys! Ik geef wel even een gil op 't modtopic. En ach, vrienden zijn met jezelf is ook iets wat niet iedereen lukt
Vrienden maken lukt niet... sinds kort ben ik nog maar 0 dagen lid en heeft Viva mijn vrienden en vriendinnen opgeslokt... en (funny, hoor) kan ik enkel vrienden worden met mezelf...
Als je wilt vraag ik een engeltje of ze mijn adres naar jou willen sturen, laat maar weten, okay.Oh leuk Lys! Ik geef wel even een gil op 't modtopic. En ach, vrienden zijn met jezelf is ook iets wat niet iedereen lukt
Iets anders
zondag 18 april 2010 om 08:46
Lieve Babs,
Ik "ken" je alleen van het tettertopic maar nu ik deze posts gelezen heb...wat een herkenning !
In januari 2003 was ik betrokken bij een auto ongeluk, ik zat bij iemand in de auto en toen we stil stonden reed er met 50 km per uur een andere auto achter binnen..
Ik heb toendertijd een whiplash opgelopen die me 2 jaar thuis heeft gehouden
Gek werd ik ervan dat ik moest "boeten" voor iemand anders zijn fout en hij leefde vrolijk verder terwijl mijn leven letterlijk op pauze stond..
Maar ik worstelde en kwam boven...in 2004 ben ik in overleg met het UWV begonnen aan een opleiding..na lang zoeken heb ik toen gekozen voor het hondentrimmen omdat ik dol ben op ze en omdat ik in dat vak alle mogelijke dingen kan doen om mijn nek te ontlasten
Nu zijn we 6 jaar verder, de tegenpartij heeft in 2005 toegegeven en een schadevergoeding betaald (alsof je een prijs kan hangen aan wat ons overkomen is..) ik werk inmiddels weer 40 uur in de week voor een factoringsmaatschappij en trim daarnaast nog steeds geregeld hondjes...zo fijn dat mijn leven weer van mij is en hoewel ik nog steeds regelmatig even een time out neem vanwege mijn nek kan ik nu zeggen dat deze hele periode me ook veel goeds heeft gebracht, ik ben er veel sterker uitgekomen en dat merk ik ook aan jouw posts en die van Lys.
We komen er wel, daar ben ik van overtuigd !
Dikke knuf lieve Babs en hou vol !!!
Ik "ken" je alleen van het tettertopic maar nu ik deze posts gelezen heb...wat een herkenning !
In januari 2003 was ik betrokken bij een auto ongeluk, ik zat bij iemand in de auto en toen we stil stonden reed er met 50 km per uur een andere auto achter binnen..
Ik heb toendertijd een whiplash opgelopen die me 2 jaar thuis heeft gehouden
Gek werd ik ervan dat ik moest "boeten" voor iemand anders zijn fout en hij leefde vrolijk verder terwijl mijn leven letterlijk op pauze stond..
Maar ik worstelde en kwam boven...in 2004 ben ik in overleg met het UWV begonnen aan een opleiding..na lang zoeken heb ik toen gekozen voor het hondentrimmen omdat ik dol ben op ze en omdat ik in dat vak alle mogelijke dingen kan doen om mijn nek te ontlasten
Nu zijn we 6 jaar verder, de tegenpartij heeft in 2005 toegegeven en een schadevergoeding betaald (alsof je een prijs kan hangen aan wat ons overkomen is..) ik werk inmiddels weer 40 uur in de week voor een factoringsmaatschappij en trim daarnaast nog steeds geregeld hondjes...zo fijn dat mijn leven weer van mij is en hoewel ik nog steeds regelmatig even een time out neem vanwege mijn nek kan ik nu zeggen dat deze hele periode me ook veel goeds heeft gebracht, ik ben er veel sterker uitgekomen en dat merk ik ook aan jouw posts en die van Lys.
We komen er wel, daar ben ik van overtuigd !
Dikke knuf lieve Babs en hou vol !!!
zondag 18 april 2010 om 13:24
zondag 18 april 2010 om 20:55
Lieve Kat,
Dank je wel voor je bericht! Bizar he, dat zo'n relatief lage snelheid zoveel ellende op kan leveren. Bij mij was het 80 km/h, maar dan in 3-en (3 auto's achterop en doorgeschoven op m'n voorligger).
Dat in overleg met UWV een opleiding doen, had dat nog veel voeten in aarde? Ik heb het idee dat zoiets momenteel erg moeilijk ligt daar. Ik ben er nog niet aan toe, maar hoop t.z.t. wel iets te kunnen gaan doen gericht op de arbeidsmarkt.
Ik was wat verbaasd te lezen dat je honden trimmen omschrijft als iets dat je makkelijk aan je klachten aan kunt passen. Maar kennelijk zijn er aanpassingen mogelijk waar ik helemaal niet bij stilsta. Maar tegelijkertijd weet ik ook wel dat juist bij whiplash de klachten van mens tot mens heel erg kunnen verschillen. Mijn spieren slaan al pijnlijk op slot bij de gedachte aan het optillen van een hond zwaarder als 2 kg, maar dat kan bij jou natuurlijk heel anders zijn. Het lijkt me wel heerlijk werk, dat zonder meer! Fijn dat het uiteindelijk voor jou zo'n goede draai heeft gekregen, en idd we komen er wel!
Dikke knuf terug!
Dank je wel voor je bericht! Bizar he, dat zo'n relatief lage snelheid zoveel ellende op kan leveren. Bij mij was het 80 km/h, maar dan in 3-en (3 auto's achterop en doorgeschoven op m'n voorligger).
Dat in overleg met UWV een opleiding doen, had dat nog veel voeten in aarde? Ik heb het idee dat zoiets momenteel erg moeilijk ligt daar. Ik ben er nog niet aan toe, maar hoop t.z.t. wel iets te kunnen gaan doen gericht op de arbeidsmarkt.
Ik was wat verbaasd te lezen dat je honden trimmen omschrijft als iets dat je makkelijk aan je klachten aan kunt passen. Maar kennelijk zijn er aanpassingen mogelijk waar ik helemaal niet bij stilsta. Maar tegelijkertijd weet ik ook wel dat juist bij whiplash de klachten van mens tot mens heel erg kunnen verschillen. Mijn spieren slaan al pijnlijk op slot bij de gedachte aan het optillen van een hond zwaarder als 2 kg, maar dat kan bij jou natuurlijk heel anders zijn. Het lijkt me wel heerlijk werk, dat zonder meer! Fijn dat het uiteindelijk voor jou zo'n goede draai heeft gekregen, en idd we komen er wel!
Dikke knuf terug!
Iets anders
maandag 19 april 2010 om 05:48
Babske,
Ik heb stage gelopen in een salon waar ik in principe alleen de kleine hondjes op de tafel tilde en de grote gingen zelf op de (verlaagde) tafel staan en dan automatisch omhoog.
Vandaag de dag trim ik alleen de kleintjes, ik heb een tafeltje dat op mijn lengte is aangepast.De grote honden zijn voor mij helaas niet te doen. Nu ben ik meestal anderhalf uur bezig en dat gaat prima.
Je zou me ooit moeten zien knippen, de meest vreemde houdingen neem ik aan maar ik weet na zoveel jaar intussen hoe ik voor mezelf het beste kan bewegen met zo min mogelijk pijn, want dat heb ik nog iedere dag, maar ik heb het een plekje kunnen geven en het hoort nu bij mij ( ik zou ook niet meer weten hoe het voor het ongelik voelde).
Mijn whiplash zit in de 5e nekwervel, ik ben in 2004 naar het whiplash centrum in Rotterdam geweest, moest ik van te voren speciale foto's laten maken in het ziekenhuis en daarop was dus goed te zien dat het stuk was
7 jaar geleden ging een opleiding krijgen via het UWV nog relatief eenvoudig, nu zal het inderdaad niet meevallen maar hé, op wilskracht zijn we al en heel eind gekomen toch ?
Ik heb stage gelopen in een salon waar ik in principe alleen de kleine hondjes op de tafel tilde en de grote gingen zelf op de (verlaagde) tafel staan en dan automatisch omhoog.
Vandaag de dag trim ik alleen de kleintjes, ik heb een tafeltje dat op mijn lengte is aangepast.De grote honden zijn voor mij helaas niet te doen. Nu ben ik meestal anderhalf uur bezig en dat gaat prima.
Je zou me ooit moeten zien knippen, de meest vreemde houdingen neem ik aan maar ik weet na zoveel jaar intussen hoe ik voor mezelf het beste kan bewegen met zo min mogelijk pijn, want dat heb ik nog iedere dag, maar ik heb het een plekje kunnen geven en het hoort nu bij mij ( ik zou ook niet meer weten hoe het voor het ongelik voelde).
Mijn whiplash zit in de 5e nekwervel, ik ben in 2004 naar het whiplash centrum in Rotterdam geweest, moest ik van te voren speciale foto's laten maken in het ziekenhuis en daarop was dus goed te zien dat het stuk was
7 jaar geleden ging een opleiding krijgen via het UWV nog relatief eenvoudig, nu zal het inderdaad niet meevallen maar hé, op wilskracht zijn we al en heel eind gekomen toch ?
maandag 19 april 2010 om 13:02
Even gauw tussendoor, ga me zo storten op de puinhoop in zoon's kamer, maar moest even wat kwijt:
Man is door 'n bedrijf gevraagd te helpen met het in de markt zetten van een nieuwe vinding m.b.t. auto's (errug vaag zo, maar ik laat 't lekker even zo vaag ) èn werd net gebeld om bij een heel ander (groooooot) bedrijf te komen babbelen met een hotemetoot om daar te komen werken! Geen sollicitatiebrieven, geen open sollicitaties, geen netwerkgehengel van zijn kant, 't kòmt gewoon op zijn pad nu!
Wow.... ben er gewoon even stil en beduusd van...
Man is door 'n bedrijf gevraagd te helpen met het in de markt zetten van een nieuwe vinding m.b.t. auto's (errug vaag zo, maar ik laat 't lekker even zo vaag ) èn werd net gebeld om bij een heel ander (groooooot) bedrijf te komen babbelen met een hotemetoot om daar te komen werken! Geen sollicitatiebrieven, geen open sollicitaties, geen netwerkgehengel van zijn kant, 't kòmt gewoon op zijn pad nu!
Wow.... ben er gewoon even stil en beduusd van...
Iets anders
donderdag 22 april 2010 om 09:04
Vannacht slecht geslapen. Lag maar te piekeren over de papierwinkel die nog afgehandeld moet worden, liefst vóór de schilder komt. En had ik nou m'n jaaropgave van het UWV gehad? Waar had ik die gelaten dan? En alles moet nog opgeruimd en weggegooid en behang van de muren en waar waar waar moet ik beginnen? Toen ging man midden in de nacht nog eventjes douchen, ook al zo fijn, doet 'ie alleen maar als 'm wat dwars zit en wat zou 'm dan dwars zitten en ik ben zo moe en ik wil slapen en waarom kan ik dat niet en en en .... Zzzzz.....
7 uur, wekker gaat. Man ligt me met grote ogen aan te kijken. Wat mottie vamme? Zoon komt onze kamer op, kruipt er gezellig bij. Man zit maar te pushen dattie koffie wil. Jaahaaa!! Komt er zo aan! Krijg je heus wel maar ik heb nog 'n half uur om te snoozen en oh boy wat heb ik die nodig vandaag dus laammenou! Zoon wil ontbijt, man stuurt 'm naar beneden, ga zelf maar een bam smeren. En man wil nog steeds koffie, pruttelt dat hij die zelf wel gaat halen dan.
En stiekem lig ik te hopen dat hij voor mij ook koffie mee naar boven neemt. Ja hallo! Ik breng hem 6 van de 7 dagen koffie op bed, mag ik ook 'n keer? Tsssk.
Half 8 inmiddels. Ik lig alleen in bed in een nagenoeg lege slaapkamer, schilder kan híer zo aan de slag. 't Echoot. En 't is verdacht stil in huis. Ik sta op, hijs 'n ochtendjas om m'n schouders en sjok naar beneden. Zoon zit met bam voor de tv. "Waar is papa?" Beneden, in de computerkamer. Ik sjok voorbij de keuken, doe 'n schietgebedje dat man mijn koffie dan maar mee naar beneden heeft genomen en .... Zie dat er in de keuken computermeubels staan! En zoons computer, losgekoppeld! En bureaulampen! Hè??? Wat????
Met knikkende knieën de trap af. De computerkamer binnen. Waar man met een grijns van oor tot oor op me zit te wachten. In een òpgeruimde computerkamer! ALLES heeft hij uitgezocht! Vannacht! Er moeten nog wat dingetjes in ordners en in dozen, paar instanties gebeld maar dan is 't AF! En m'n jaaropgaven van UWV zat er gewoon tussen, die had ik gewoon gekregen, niks aan 't handje!
En ik? Ik jank de ogen uit m'n hoofd... De héle nacht is man bezig geweest hier en 't is gewoon bijna klaar! Meubels naar boven en behang van de muur en er kan geschilderd worden! Wauw.... En terwijl ik dit typ kijk ik steeds rond... Wat een ruimte! En 't echoot hier ook
Confronterend, dat zeker. Ik wilde en moest en zou het zelf doen. Want in de revalidatiekliniek had ik zóveel geleerd! Maar wat ze er daar wel in wilden tìmmeren is nou weer niet blijven hangen: dat ik dit soort dingen niet kàn en misschien ook wel nooit gá kunnen. Maar dat kwartje is nu ook gevallen en 't blijkt helemaal niet erg te zijn. Want ik heb de allerliefste man van de hele wereld! En samen kunnen we de wereld aan!! Nou ja, de hele wereld? In ieder geval de schilder èn de belastingdienst
7 uur, wekker gaat. Man ligt me met grote ogen aan te kijken. Wat mottie vamme? Zoon komt onze kamer op, kruipt er gezellig bij. Man zit maar te pushen dattie koffie wil. Jaahaaa!! Komt er zo aan! Krijg je heus wel maar ik heb nog 'n half uur om te snoozen en oh boy wat heb ik die nodig vandaag dus laammenou! Zoon wil ontbijt, man stuurt 'm naar beneden, ga zelf maar een bam smeren. En man wil nog steeds koffie, pruttelt dat hij die zelf wel gaat halen dan.
En stiekem lig ik te hopen dat hij voor mij ook koffie mee naar boven neemt. Ja hallo! Ik breng hem 6 van de 7 dagen koffie op bed, mag ik ook 'n keer? Tsssk.
Half 8 inmiddels. Ik lig alleen in bed in een nagenoeg lege slaapkamer, schilder kan híer zo aan de slag. 't Echoot. En 't is verdacht stil in huis. Ik sta op, hijs 'n ochtendjas om m'n schouders en sjok naar beneden. Zoon zit met bam voor de tv. "Waar is papa?" Beneden, in de computerkamer. Ik sjok voorbij de keuken, doe 'n schietgebedje dat man mijn koffie dan maar mee naar beneden heeft genomen en .... Zie dat er in de keuken computermeubels staan! En zoons computer, losgekoppeld! En bureaulampen! Hè??? Wat????
Met knikkende knieën de trap af. De computerkamer binnen. Waar man met een grijns van oor tot oor op me zit te wachten. In een òpgeruimde computerkamer! ALLES heeft hij uitgezocht! Vannacht! Er moeten nog wat dingetjes in ordners en in dozen, paar instanties gebeld maar dan is 't AF! En m'n jaaropgaven van UWV zat er gewoon tussen, die had ik gewoon gekregen, niks aan 't handje!
En ik? Ik jank de ogen uit m'n hoofd... De héle nacht is man bezig geweest hier en 't is gewoon bijna klaar! Meubels naar boven en behang van de muur en er kan geschilderd worden! Wauw.... En terwijl ik dit typ kijk ik steeds rond... Wat een ruimte! En 't echoot hier ook
Confronterend, dat zeker. Ik wilde en moest en zou het zelf doen. Want in de revalidatiekliniek had ik zóveel geleerd! Maar wat ze er daar wel in wilden tìmmeren is nou weer niet blijven hangen: dat ik dit soort dingen niet kàn en misschien ook wel nooit gá kunnen. Maar dat kwartje is nu ook gevallen en 't blijkt helemaal niet erg te zijn. Want ik heb de allerliefste man van de hele wereld! En samen kunnen we de wereld aan!! Nou ja, de hele wereld? In ieder geval de schilder èn de belastingdienst
Iets anders
donderdag 22 april 2010 om 10:28
donderdag 22 april 2010 om 10:31
donderdag 22 april 2010 om 10:38
Whoowee! Wat een prachtig verhaal! Die wending had ik niet aan zien komen.
Wàt een schat van een man. Ik zit echt helemaal mee te genieten.
Ik kan me zo voorstellen dat hij echt genoten heeft van je gezicht op het moment dat je de ruimte binnenkwam, dat ie maar zat te wachten tot jij de kamer binnenkwam. Hij heeft er vast ook veel voorpret van gehad. (zou ik wel hebben namelijk)
Kan die man van je wel zoenen.
Lieve Babs, geniet van de echo!
Wàt een schat van een man. Ik zit echt helemaal mee te genieten.
Ik kan me zo voorstellen dat hij echt genoten heeft van je gezicht op het moment dat je de ruimte binnenkwam, dat ie maar zat te wachten tot jij de kamer binnenkwam. Hij heeft er vast ook veel voorpret van gehad. (zou ik wel hebben namelijk)
Kan die man van je wel zoenen.
Lieve Babs, geniet van de echo!
Known to cause insanity in laboratory mice
donderdag 13 mei 2010 om 14:12
Huis is klaar. Man gaat elke dag beter. En ik kan dat alles, hem, het leven, niet bijhouden.
Afgelopen weken op mijn manier gebuffeld. En de afgelopen dagen wil het allemaal niet meer. Dat begint met "ja dat doe ik zo" om het dan te vergeten. Niet bevorderlijk voor de sfeer in huis natuurlijk. Dus gisteren bonje, uitgepraat, weer bonje, weer uitgepraat. Maar wel verdrietig. Onmachtig. Niet kunnen voldoen.
Vandaag allerlei plannen, moeten nog 2 kasten uitgezocht en accountant moet nog laatste stapel papieren hebben voor beëindiging bedrijven. Voor 'n gezond mens paar uurtjes werk. En zo is man dat ook weer aan het bezien, is maar 'n paar uurtjes werk. Maar IK kan het niet. Niet nu, niet vandaag.
Ik werd duizelig wakker, en ben dat nu nog. M'n voet draait naar binnen, ook een teken dat m'n whiplash enorm opspeelt.
Zaterdag is mijn mama jarig, en man zei net (terecht!) dat als ik niet kan rijden, we niet gaan. Hij kan nl. niet rijden nu vanwege z'n medicijnen. Maar met moederdag heb ik mijn mams ook al niet gezien. En ik mis haar zo....
Ik heb heimwee, drie dagen per jaar of zo. Man weet dat, kunnen we goed over praten, en vandaag is ook weer zo'n dag. Ondanks dat hij gelijk heeft over het wel of niet gaan zaterdag, maakt het me toch verdrietig... Heel erg verdrietig...
Afgelopen weken op mijn manier gebuffeld. En de afgelopen dagen wil het allemaal niet meer. Dat begint met "ja dat doe ik zo" om het dan te vergeten. Niet bevorderlijk voor de sfeer in huis natuurlijk. Dus gisteren bonje, uitgepraat, weer bonje, weer uitgepraat. Maar wel verdrietig. Onmachtig. Niet kunnen voldoen.
Vandaag allerlei plannen, moeten nog 2 kasten uitgezocht en accountant moet nog laatste stapel papieren hebben voor beëindiging bedrijven. Voor 'n gezond mens paar uurtjes werk. En zo is man dat ook weer aan het bezien, is maar 'n paar uurtjes werk. Maar IK kan het niet. Niet nu, niet vandaag.
Ik werd duizelig wakker, en ben dat nu nog. M'n voet draait naar binnen, ook een teken dat m'n whiplash enorm opspeelt.
Zaterdag is mijn mama jarig, en man zei net (terecht!) dat als ik niet kan rijden, we niet gaan. Hij kan nl. niet rijden nu vanwege z'n medicijnen. Maar met moederdag heb ik mijn mams ook al niet gezien. En ik mis haar zo....
Ik heb heimwee, drie dagen per jaar of zo. Man weet dat, kunnen we goed over praten, en vandaag is ook weer zo'n dag. Ondanks dat hij gelijk heeft over het wel of niet gaan zaterdag, maakt het me toch verdrietig... Heel erg verdrietig...
Iets anders
donderdag 13 mei 2010 om 14:35
quote:mamzelle schreef op 13 mei 2010 @ 14:24:
Nu alleen een
Het lukt me zelf niet om te concentreren. Maar dan gaat het om futiliteiten als net een logeerpartijtje achter de rug.
terug
En als het zo'n invloed heeft, dan is het voor jóu dus geen futiliteit he... Jaja, voor een ander weet ik 't allemaal wel...quote:Is er echt niemand die jullie even heel lief bij mama kan brengen zaterdag?Kan niemand bedenken... Is ook 135 km enkele reis, dus eventjes wegbrengen is het ook niet echt.
Nu alleen een
Het lukt me zelf niet om te concentreren. Maar dan gaat het om futiliteiten als net een logeerpartijtje achter de rug.
terug
En als het zo'n invloed heeft, dan is het voor jóu dus geen futiliteit he... Jaja, voor een ander weet ik 't allemaal wel...quote:Is er echt niemand die jullie even heel lief bij mama kan brengen zaterdag?Kan niemand bedenken... Is ook 135 km enkele reis, dus eventjes wegbrengen is het ook niet echt.
Iets anders
