Psyche
alle pijlers
De eetbui.
maandag 21 september 2009 om 03:18
Het begint omdat ik iets zoek
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
maandag 21 september 2009 om 03:39
Inmiddels heb ik al jaren therapie achter de rug met tot nu toe weinig succes.
Ik sta nu weer op een wachtlijst.
Een therapie waar ik hard voor moest knocken om sowieso een kans te krijgen.
Want dit zou niet mogelijk zijn,ik was te zwak en dit te zwaar.
Maar wat moest ik?
Alle op eetstoornis gerichte therapieen slaan niet aan.
Ik ben de wanhoop nabij en boos.
Heb mijn figuurlijke vuist op tafel geslagen want niemand ontneemt mij de kans.
Een klein jaar geleden kreeg ik voet tussen de deur en met een haast afgedwongen verwijsbrief begon ik aan een nieuwe intake.
Ik word geplaatst....op de wachtlijst.
En daar sta al zeker een half jaar nog altijd wachtend op een oproep.
Wat in totaal al op een jaar wachten brengt.
Therapieloos,ik ploeter maar wat aan.
Mijn gewicht groeit,gebukt onder de eetbuien.
En met deze groei,groeit de haat nog meer naar mijn lijf.
Ik ben echt de wanhoop nabij.
Maar wachten gaat niet meer,er moet nu wat gebeuren.
En daar begin ik morgen aan.
Met hulp van mijn vriend.
Belachelijk eigenlijk,want hij is mijn vriend,niet mijn therapeut.
En ik..wat al die jaren niet is gelukt met alle professionele hulp,moet ik nu op eigen kracht doen.
Ik ben onzeker en eigenlijk best bang om zoiets groots zonder adequate begeleiding te gaan bevechten.
20 jaar eetstoornis.
Morgen opnieuw mijn eerste bewuste eetbuivrije dag.
Maar dan alleen.
En een beetje met vriend, die dit niet op zijn schouders zou moeten krijgen.
Ik sta nu weer op een wachtlijst.
Een therapie waar ik hard voor moest knocken om sowieso een kans te krijgen.
Want dit zou niet mogelijk zijn,ik was te zwak en dit te zwaar.
Maar wat moest ik?
Alle op eetstoornis gerichte therapieen slaan niet aan.
Ik ben de wanhoop nabij en boos.
Heb mijn figuurlijke vuist op tafel geslagen want niemand ontneemt mij de kans.
Een klein jaar geleden kreeg ik voet tussen de deur en met een haast afgedwongen verwijsbrief begon ik aan een nieuwe intake.
Ik word geplaatst....op de wachtlijst.
En daar sta al zeker een half jaar nog altijd wachtend op een oproep.
Wat in totaal al op een jaar wachten brengt.
Therapieloos,ik ploeter maar wat aan.
Mijn gewicht groeit,gebukt onder de eetbuien.
En met deze groei,groeit de haat nog meer naar mijn lijf.
Ik ben echt de wanhoop nabij.
Maar wachten gaat niet meer,er moet nu wat gebeuren.
En daar begin ik morgen aan.
Met hulp van mijn vriend.
Belachelijk eigenlijk,want hij is mijn vriend,niet mijn therapeut.
En ik..wat al die jaren niet is gelukt met alle professionele hulp,moet ik nu op eigen kracht doen.
Ik ben onzeker en eigenlijk best bang om zoiets groots zonder adequate begeleiding te gaan bevechten.
20 jaar eetstoornis.
Morgen opnieuw mijn eerste bewuste eetbuivrije dag.
Maar dan alleen.
En een beetje met vriend, die dit niet op zijn schouders zou moeten krijgen.
maandag 21 september 2009 om 03:45
Mijn hoofd is een kermis leefnu.
Vol met vroegere ellende.
Vol met beelden
Vol met zorgen van nu
Auditief psychotisch ( waar ik op zich aan gewend ben,ik weet niet beter).
En daarnaast toch redelijk functioneren vreet energie.
En dat lukt meestal omdat mijn wereldje klein is,maar er blijft niets over voor wat ik voor mij graag wil.
En het wordt tijd dat daar ruimte voor komt.
Dank je wel trouwens voor de reacties.(nu al zeg)
Vol met vroegere ellende.
Vol met beelden
Vol met zorgen van nu
Auditief psychotisch ( waar ik op zich aan gewend ben,ik weet niet beter).
En daarnaast toch redelijk functioneren vreet energie.
En dat lukt meestal omdat mijn wereldje klein is,maar er blijft niets over voor wat ik voor mij graag wil.
En het wordt tijd dat daar ruimte voor komt.
Dank je wel trouwens voor de reacties.(nu al zeg)
maandag 21 september 2009 om 03:56
maandag 21 september 2009 om 03:58
Geen idee waarom het niet wil werken leefnu.
Ik ben 1 van de voorbeelden uit de realiteit waarbij te zien is hoe hardnekkig een eetstoornis is.
En therapie die echt werkt bij langdurige eetstoornissen nog altijd grijpbaar is.
Maar ik wil tot het naadje gaan.
Zo ver mogelijk komen.
Eetstoornisvrij geloof ik niet meer in.
Maar ik spring een gat in de lucht als het op de achtergrond komt.
Ik ben 1 van de voorbeelden uit de realiteit waarbij te zien is hoe hardnekkig een eetstoornis is.
En therapie die echt werkt bij langdurige eetstoornissen nog altijd grijpbaar is.
Maar ik wil tot het naadje gaan.
Zo ver mogelijk komen.
Eetstoornisvrij geloof ik niet meer in.
Maar ik spring een gat in de lucht als het op de achtergrond komt.
maandag 21 september 2009 om 04:01
quote:iry schreef op 21 september 2009 @ 03:45:
Mijn hoofd is een kermis leefnu.
Vol met vroegere ellende.
Vol met beelden
Vol met zorgen van nu
Auditief psychotisch ( waar ik op zich aan gewend ben,ik weet niet beter).
....maar er blijft niets over voor wat ik voor mij graag wil.
.(nu al zeg)Ik gebruik zelf weleens mijn deleteknop aangaande Het Verleden'. Loslaten, vergeven, accepteren...het kan...geloof me. Scheelt kopzorgen.
Wat betreft Het Heden...Het is zoals het is. Meer dan je best kan je niet doen. Accepteer dat, zonder jezelf te veroordelen...
Wat betreft De Toekomst...niet te gefixeerd bezig zijn met de Grote Dromen. In jouw situatie , waarin je nog erg zwak bent, kan dat vooral frustreren...
Mijn hoofd is een kermis leefnu.
Vol met vroegere ellende.
Vol met beelden
Vol met zorgen van nu
Auditief psychotisch ( waar ik op zich aan gewend ben,ik weet niet beter).
....maar er blijft niets over voor wat ik voor mij graag wil.
.(nu al zeg)Ik gebruik zelf weleens mijn deleteknop aangaande Het Verleden'. Loslaten, vergeven, accepteren...het kan...geloof me. Scheelt kopzorgen.
Wat betreft Het Heden...Het is zoals het is. Meer dan je best kan je niet doen. Accepteer dat, zonder jezelf te veroordelen...
Wat betreft De Toekomst...niet te gefixeerd bezig zijn met de Grote Dromen. In jouw situatie , waarin je nog erg zwak bent, kan dat vooral frustreren...
maandag 21 september 2009 om 04:06
Lieve Iry, van eerdere slapeloze nachten (onder mijn oude nick) ken ik je. Ik weet van je eetproblemen, maar ik wist niet dat het zo heftig was.
Ga voor je eetstoornisvrije dag morgen, en dan nog een dag en nog een.... Een keer falen is helemaal niet erg, dat doet iedereen. Iedereen valt weleens terug in gedrag dat ze zichzelf hebben aangeleerd, maar wat niet goed voor ze is. Weet ik helaas maar al te goed. Maar jij bent niet je fouten, jij bent Iry. En dat is een ontzettend goedwillend persoon met een hart op de juiste plek.
Ga voor je eetstoornisvrije dag morgen, en dan nog een dag en nog een.... Een keer falen is helemaal niet erg, dat doet iedereen. Iedereen valt weleens terug in gedrag dat ze zichzelf hebben aangeleerd, maar wat niet goed voor ze is. Weet ik helaas maar al te goed. Maar jij bent niet je fouten, jij bent Iry. En dat is een ontzettend goedwillend persoon met een hart op de juiste plek.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
maandag 21 september 2009 om 04:08
maandag 21 september 2009 om 04:10
maandag 21 september 2009 om 04:11
quote:leefnu schreef op 21 september 2009 @ 04:08:
[...]
Wat goed dat je het niet opgeeft! Je valt, en staat weer op. Dat geeft aan dat je toch wel wilskracht ergens hebt.Ik geloof eerlijk gezegd dat Iry een heleboel wilskracht heeft!!! Dat moet wel met je kinderen bv. Maar de eetstoornis is een zwakke plek, zoals iedereen zwakke plekken heeft. De ene beheerst meer je leven dan de andere...
[...]
Wat goed dat je het niet opgeeft! Je valt, en staat weer op. Dat geeft aan dat je toch wel wilskracht ergens hebt.Ik geloof eerlijk gezegd dat Iry een heleboel wilskracht heeft!!! Dat moet wel met je kinderen bv. Maar de eetstoornis is een zwakke plek, zoals iedereen zwakke plekken heeft. De ene beheerst meer je leven dan de andere...
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
maandag 21 september 2009 om 04:13
quote:iry schreef op 21 september 2009 @ 04:10:
Dank je singlala(je maakt mij wel nieuwsgierig.
De afspraak is twee eetbuivrije dagen per week.
En als dat lukt,voeg ik er weer 1 toe.
Ik geef mijzelf de tijd,maar ook weer niet teveel ruimte.
Het wordt een beetje zoeken naar de juiste balans daar in.
Nou zoveel hebben we ook niet 's nachts gechat hoor , maar ik was ........... eerder. Ivm twijfels over herkenning heb ik nick gewijzigd.
Werkt dat systeem van eetbuivrije dagen voor je? heb je dat al eens eerder gedaan?
Dank je singlala(je maakt mij wel nieuwsgierig.
De afspraak is twee eetbuivrije dagen per week.
En als dat lukt,voeg ik er weer 1 toe.
Ik geef mijzelf de tijd,maar ook weer niet teveel ruimte.
Het wordt een beetje zoeken naar de juiste balans daar in.
Nou zoveel hebben we ook niet 's nachts gechat hoor , maar ik was ........... eerder. Ivm twijfels over herkenning heb ik nick gewijzigd.
Werkt dat systeem van eetbuivrije dagen voor je? heb je dat al eens eerder gedaan?
anoniem_88914 wijzigde dit bericht op 21-09-2009 19:10
Reden: weggehaald ivm mogelijke herkenning
Reden: weggehaald ivm mogelijke herkenning
% gewijzigd
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
maandag 21 september 2009 om 04:16
maandag 21 september 2009 om 04:20
