De eetbui.

Het begint omdat ik iets zoek

Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd

De stemmen te temmen.



Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.

Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.

Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.

Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.

Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.

Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.

Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.



De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.



Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...

Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde



Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.



Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.



Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.



Nu:



Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.

Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.

Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.

Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.



Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?

Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?

Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.



Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.

Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.



Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.

Hoe mijn maag zich verzet.

Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.

Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.

Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.



Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.

Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.

Ik voel nu....

Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.

Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.

Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...

Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.

Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.



Ik stel uit...

Want braken is het volgende nare station.

Maar ik moet.

Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.

Ik haat dit!!

Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.



Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.

Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.

Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.



Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.

Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.

Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.

Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...

Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.



Ik spoel koud water,veel koud water.

Ik moet de geur van mij af douchen.

Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.



Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.

Ik poets mijn tanden zorgvuldig.



Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.



Geen spanning die weg is

Geen rust in mijn hoofd

Geen goed gevoel.



Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.

Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.

Mijn keel brand.

Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.

Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.



Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.



Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.

En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.



Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.





En ik ben moe.

Thanks lieve wurm.

Doet mij goed.

Maar nog maar het begin he.



Hopelijk wel het begin tot iets structureels,man wat zal ik daar gelukkig mee zijn!

Eindelijk tijd en energie voor de honderden dingen die ik wil doen.

Nee mamz,

Dat geloof ik absoluut niet dat het triggerend werkt.

Vreemd genoeg triggeren hele ander dingen die je als niet eetstoornishebbende niet zou zien.

Een opmerking, een rotgevoel,een stem in je hoofd,vermoeidheid, een volle pan boerenkool voor je neus, ja zelfs de allerhande van de ah kan triggeren.



De post zoals hierboven geeft eerder aan hoe schijnend het is en niets oplossends.

Je wordt er niet slank van(eerder dik,en je buik word bol),niet gelukkig (dat leest den ik wel duidelijk)

En je problemen worden uiteindelijk alleen maar groter.



Maar voorlichtingen geven is nog even ver van mijn bed.

Eerst mijn eigen strijd opstarten,daarna ga ik verder strijden voor anderen.



Maar wel een goede vraag.





Leefnu.



Lief dat je die link plaatst.

Ik richt mij echter nu eerst op de behandeling die komen gaat.

Maar misschien ooit iets voor de restverschijnselen ofzo?

Edit.



Ik kan natuurlijk niet in ieders brein van iemand met een eetstoornis kijken.

Dank je mamz...dat vind ik een lief compliment.

En je haalt idd een terecht punt aan over het rust creeeren.

Maar deze kwestie ligt zo kwetsbaar en ingewikkeld.

Het is ook moeilijk daar de juiste weg in te vinden.



Titana ik deel je mening dat er geen enkele trigger in de op voorkomt,kan het mij echt niet voorstellen.

Beschrijft zo duidelijk de last die het geeft dat je niet bedenkt,goh goed plan zeg!

Ook niet als je al een eetstoornis hebt,dan zal je enkel herkenning lezen,triggers liggen dan op een heel ander punt.

Vanavond wurm.



Dan is stap twee en is het doel voor deze week bereikt!!

En ben ik echt trots dat het mij gelukt is.

We houden dit doel aan en gaan als het goed gaat weer een stap verder.



Moet zeggen dat ik er vanavond meer tegen op zie dan de eerste keer.

Maar ook dat moet ik trotseren,wat er ook gebeurt,eten is op de eetbuivrije dag geen optie!!





Geraldine.

Het klopt dat het na een lange tijd een deel van je wordt.

Het wordt net zo nodig voor je als ademen bijv.

Met het verschil dat zuurstof nodig is. En dit je lichaam geen goed doet.

Dat veranderen zal een lange weg zijn.



Mijn eetstoornis staat inmiddels ook te boek als chronisch.

Maar zo ongelukkig word ik ervan en het is zo verlammend dat ik nu een stapje harder ga strijden voor beperken...en wie weet hoe ver ik kan komen.

Dank je voor je compliment.





Lichtpuntjes.

Je post klinkt absoluut niet gek!!!

Het verwoord ook goed hoe de drang zo meester wordt (immers ben je de weg al kwijt waarom je het doet).

En ook hoe de biologische functies invloed hebben.



De onregelmatigheid in eten ,het hongersignaal wat daar uit voort komt (of je lichaam raakt helmaal de weg kwijt in signalen)

Het geen maat kunnen houden( het ik zit vol signaal niet voelen)



Heel herkenbaar ook.

Dat allemaal te doorbreken komt heel wat meer bij kijken.

Ik weet ook dat ik wat moet gaan doen om mijn eetpatroon te verbeteren,regelmaat enzo.

Dit zal de trigger vanuit honger wegnemen en je lijf rust geven.

Bovendien een zeer gunstig effect om je gewicht stabiel te houden.

Van klooien met eten raakt het alleen de weg kwijt.

Je verziekt het normale verterings en opname functie (je lichaam snapt er immers niets meer van)



Dit kan prima hersteld worden als je weer leert normaal te eten.

Klinkt makkelijk,maar oh wat is dat moeilijk he..er moeten nogal wat angsten en gedachtefouten getrotseerd worden.



Ook weer leren vertrouwen op je lichaam (waar je meestal toch al geen dikke vrienden mee bent) is een verdomd moeilijke weg.



Heb je al eens hulp opgezocht lichtpuntjes?

Ik vind het ook lastig om gewoon te eten bij anderen.



Gewoon maat houden ook zeg maar,of ik eet te weinig.

Of ik denk dat ik teveel van de tafel pak.

Heb altijd het gevoel dat ik opval (al zal dat echt niet altijd zo zijn)

Bij heel goede vrienden of fam. ben ik wat meer ontspannen.

Maar er ligt ten alle tijden een druk op mij.



Tussen misselijk worden,vol zitten of door kunnen gaan zit bij mij wel een verschil in mijn gemoedstoestand.

Bij een normale maaltijd waar ik mij rustiger voel,zou ik makkelijker kunnen voelen dat ik vol raak.

Vind ik het slecht dat ik toch gegeten heb en voel mij er waardeloos onder,dan kan ik mij echt misselijk voelen van een sumiere avondmaaltijd bijv.



Ben ik in een eetbui gemoedtoestand,dan voel ik lang geen grens,niet vol zitten,niet misselijk (hoewel ik pijnijk genoeg wel tot dat punt doorga)

Zie hoe je geest je lichaam ook voor de gek houdt?



Zou je niet graag hulp willen hebben lichtpuntjes?

Misschien eerst op kleine schaal? (ik denk aan een dieetiste bijv.?).



De kans dat het uit de hand loopt ligt altijd zo op de loer.

Vind je dat zorgelijk?

Uit de ban van eetbuien toch?

Hmm....beetje onrustig.

Net maar even lekker onder de douche geweest en even getut.

Maak nu een lekkere kop verse muntthee.(nieuwe verslaving maar wel een gezonde )

Goed van je Ster om dat boek te bestellen.

Misschien fijn om te lezen en wat tips uit te halen.



mag ik concluderen dat je nu ook voorzichtige stapjes gaat nemen?

Dank je Saar!



En ik weet je zeker te vinden!!

Moet nog even horen welke bikini' s je hebt besteld (voordat we dadelijk echt als jut en jul rondlopen ).



Ster,heel goed van je!!!

Balen dat wachten he...frustreert mij ook inmiddels heel erg.

Eten geen optie vanavond!!



Vriend heeft als back up plan bedacht dat we samen de was op gaan ruimen en wat in het huishouden gaan doen.

Belachelijk plan (nou ja..niet echt,maar het klinkt niet bepaald fun)

Wandelen ga ik ook eens voorstellen.