Psyche
alle pijlers
De eetbui.
maandag 21 september 2009 om 03:18
Het begint omdat ik iets zoek
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
vrijdag 13 november 2009 om 23:06
Lief jullie reacties.
Ik verdien ze alleen niet.
Ik heb een flinke terugslag. Ook iets wat mij niet geheel onbekend .
Ik moet je helaas in je theorie teleurstellen Noa.
Weg gaan uit de situatie lost het op langere termijn niet op.
Het moet kunnen slagen in het leventje zoals je het hebt,en daar knelt het kennelijk bij mij.
Ik begin steeds meer te geloven dat ik tegen een vloek vecht die nooit weg zal gaan.
Ik verdien ze alleen niet.
Ik heb een flinke terugslag. Ook iets wat mij niet geheel onbekend .
Ik moet je helaas in je theorie teleurstellen Noa.
Weg gaan uit de situatie lost het op langere termijn niet op.
Het moet kunnen slagen in het leventje zoals je het hebt,en daar knelt het kennelijk bij mij.
Ik begin steeds meer te geloven dat ik tegen een vloek vecht die nooit weg zal gaan.
zaterdag 14 november 2009 om 11:04
Ik weet niet of ik je een knuffel wil geven of liever even flink door elkaar rammel.
Je hebt tijdens de vakantie ervaren hoe het ook kan.
Maar daar had je alleen de zorg voor jezelf, geen aandacht en energie te verdelen over anderen.
De situatie thuis is heel anders.
Veel minder rust, minder tijd en energie voor jezelf, verwachtingen (van anderen en jezelf) waar je aan wil voldoen.
Toch heb je heel goed thuis een lijn door weten te zetten.
Je gaat op tijd naar bed en dat alleen is al een hele winst.
Ook met andere dingen is het goed gegaan.
Dat je een terugslag hebt nu is niet zo gek.
Je was al moe, nauwelijks energie, en dan kom je er ook nog een paar dagen alleen voor te staan. En dat is zwaar.
Probeer niet teveel van jezelf te eisen.
Je verandert niet alles in een keer.
Kijk naar wat wel goed gaat, want je doet het echt goed Iry.
Ik ben heel trots op je, maar ik zou zo graag zien dat je dat zelf ook kan zijn en vast kan houden.
En ik denk nog even verder na over die knuffel of je door elkaar rammelen.
Je ziet vanmiddag wel wat het wordt
Je hebt tijdens de vakantie ervaren hoe het ook kan.
Maar daar had je alleen de zorg voor jezelf, geen aandacht en energie te verdelen over anderen.
De situatie thuis is heel anders.
Veel minder rust, minder tijd en energie voor jezelf, verwachtingen (van anderen en jezelf) waar je aan wil voldoen.
Toch heb je heel goed thuis een lijn door weten te zetten.
Je gaat op tijd naar bed en dat alleen is al een hele winst.
Ook met andere dingen is het goed gegaan.
Dat je een terugslag hebt nu is niet zo gek.
Je was al moe, nauwelijks energie, en dan kom je er ook nog een paar dagen alleen voor te staan. En dat is zwaar.
Probeer niet teveel van jezelf te eisen.
Je verandert niet alles in een keer.
Kijk naar wat wel goed gaat, want je doet het echt goed Iry.
Ik ben heel trots op je, maar ik zou zo graag zien dat je dat zelf ook kan zijn en vast kan houden.
En ik denk nog even verder na over die knuffel of je door elkaar rammelen.
Je ziet vanmiddag wel wat het wordt
maandag 16 november 2009 om 17:23
Onzin om te denken dat je geen positieve reacties verdient.
Je doet het toch ook niet expres. Ik denk dat je de lat voor jezelf veel te hoog legt.Wordt niet boos op je zelf als je een keer de mist in gaat. Iets wat in 10 jaar is opgebouwd bouw je niet in een korte tijd weer af, daar gaat een veel langere tijd in zitten.
Je zegt dat je alles hebt wat je hartje begeerd, maar is dat wel zo? Kennelijk ontbreekt toch de innerlijke rust om te accepteren wie en wat je bent. Je kan de leukste partner, huis, kindjes of andere zaken hebben, maar als je die innerlijke rust niet hebt, ga je de mist in.
Rare vraag misschien maar waar is je partner als je een eetbui krijgt? Slaapt hij daar doorheen? of woont hij gewoon ergens anders?
Je doet het toch ook niet expres. Ik denk dat je de lat voor jezelf veel te hoog legt.Wordt niet boos op je zelf als je een keer de mist in gaat. Iets wat in 10 jaar is opgebouwd bouw je niet in een korte tijd weer af, daar gaat een veel langere tijd in zitten.
Je zegt dat je alles hebt wat je hartje begeerd, maar is dat wel zo? Kennelijk ontbreekt toch de innerlijke rust om te accepteren wie en wat je bent. Je kan de leukste partner, huis, kindjes of andere zaken hebben, maar als je die innerlijke rust niet hebt, ga je de mist in.
Rare vraag misschien maar waar is je partner als je een eetbui krijgt? Slaapt hij daar doorheen? of woont hij gewoon ergens anders?
vrijdag 22 januari 2010 om 15:18
Even een update.
Ik ben inmiddels begonnen aan het middel Topamax
Het lijkt een wondermiddeltje te zijn wat betreft het laten verdwijnen van de eetbuien en het daarbij behorende compensatie gedrag.
Al is het een heftig middel, ik zit nog steeds in de opbouwfase en bikkel door de nare bijwerkingen heen.
Ik was de wanhoop nabij, de eetbuien werden extreem en de gedachte hierover in constante aanwezigheid uitermate belastend.
Ik heb gesmeekt om dit middel.
Echter, ik heb 1 ding over het hoofd gezien.
Ik had niet verwacht dat ze toch nog wel een functie hadden.
Ik dacht dat ze niet meer zo werkte.
Want nu, het middel inmiddels een maand te nemen zijn de eetbuien haast niet meer aanwezig, *poef* weg!
En ik loop vreselijk met mijn ziel onder mijn arm.
Ik voel mij leeg, ik weet niet waar ik nu alles in moet stoppen.
Ben daar vreselijk onrustig en opgefokt door,het stormt in mijn hoofd .
De stemmen zijn heel boos, en ik ben de pineut.
Ik slaap vrijwel niet meer.
Dat had ik niet verwacht, ik dacht dat het alleen maar zou oplossen.
Maar mijn lijf krijgt rust, en dat is fijn!
Ik ben daarom ook blij en verdrietig tegelijk.
Zo lach ik zo huil ik, ik ben vriend en vijand kwijt en dat is even een groot verlies wat zich met vreugde en verdriet afwisselt.
En wat zich nog helemaal niet laat opvullen, dat voelt vreselijk verloren.
Hoe dit medicijn op langere termijn werkzaam blijft weet ik nog niet.
Overigens ben ik uiteraard niet van mijn eetstoornis af, slechts nu van dit gedrag.
Het begint pas, ik moet nu ook nog gaan leren eten het volgende gevaar ligt op de loer want zonder eetbuien, geen eten....
Althans bij lange na niet voldoende meer.
Ik ploeter door en blijf vechten, het vind wel weer zijn weg.
Helaas nog steeds zonder hulp, pas te horen gekregen dat ik nog wel aan aantal maanden aan de al 10 maanden wachtijd mag plakken .
Nou ja, we blijven doorlopen komt vast wel een eind aan dit pad
Ik ben inmiddels begonnen aan het middel Topamax
Het lijkt een wondermiddeltje te zijn wat betreft het laten verdwijnen van de eetbuien en het daarbij behorende compensatie gedrag.
Al is het een heftig middel, ik zit nog steeds in de opbouwfase en bikkel door de nare bijwerkingen heen.
Ik was de wanhoop nabij, de eetbuien werden extreem en de gedachte hierover in constante aanwezigheid uitermate belastend.
Ik heb gesmeekt om dit middel.
Echter, ik heb 1 ding over het hoofd gezien.
Ik had niet verwacht dat ze toch nog wel een functie hadden.
Ik dacht dat ze niet meer zo werkte.
Want nu, het middel inmiddels een maand te nemen zijn de eetbuien haast niet meer aanwezig, *poef* weg!
En ik loop vreselijk met mijn ziel onder mijn arm.
Ik voel mij leeg, ik weet niet waar ik nu alles in moet stoppen.
Ben daar vreselijk onrustig en opgefokt door,het stormt in mijn hoofd .
De stemmen zijn heel boos, en ik ben de pineut.
Ik slaap vrijwel niet meer.
Dat had ik niet verwacht, ik dacht dat het alleen maar zou oplossen.
Maar mijn lijf krijgt rust, en dat is fijn!
Ik ben daarom ook blij en verdrietig tegelijk.
Zo lach ik zo huil ik, ik ben vriend en vijand kwijt en dat is even een groot verlies wat zich met vreugde en verdriet afwisselt.
En wat zich nog helemaal niet laat opvullen, dat voelt vreselijk verloren.
Hoe dit medicijn op langere termijn werkzaam blijft weet ik nog niet.
Overigens ben ik uiteraard niet van mijn eetstoornis af, slechts nu van dit gedrag.
Het begint pas, ik moet nu ook nog gaan leren eten het volgende gevaar ligt op de loer want zonder eetbuien, geen eten....
Althans bij lange na niet voldoende meer.
Ik ploeter door en blijf vechten, het vind wel weer zijn weg.
Helaas nog steeds zonder hulp, pas te horen gekregen dat ik nog wel aan aantal maanden aan de al 10 maanden wachtijd mag plakken .
Nou ja, we blijven doorlopen komt vast wel een eind aan dit pad
vrijdag 22 januari 2010 om 15:32
Wat moet dat raar voor je zijn om opeens geen eetbuien meer te hebben. Je beschrijft heel helder hoe het nu voor je is. Ik wens je veel sterkte voor de komende tijd zo zonder vriend/vijand de eetbui en ik baal met je mee dat je zo ontzettend lang moet wachten op hulp. Ik vind het belachelijk en op het criminele af om mensen zo lang op een wachtlijst te laten staan!
zaterdag 23 januari 2010 om 04:35
'' When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me '
Dit dekt het wel wat het betekent voor mij, en hoe wankel ik mij nu voel zonder terwijl ik haar inderdaad nog wel volledig heb.
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me '
Dit dekt het wel wat het betekent voor mij, en hoe wankel ik mij nu voel zonder terwijl ik haar inderdaad nog wel volledig heb.
zaterdag 23 januari 2010 om 15:07
Lieve Iry,
wat een gevecht, wat een hoop emoties.. Gun je lijf deze rust maar even, het heeft het hard nodig. Ik ken je gevoelens maar al te goed. Deze eetstoornis is ook jarenlang mijn allerbeste vriend en mijn allergrootste vijand geweest. Na lang ploeteren,veel praten en heel hard werken is het mij gelukt om een eetbuien-vrij leven te leiden. Het kan! Ik wil je sterkte,liefs,kracht en wijsheid wensen.
Lfs Ezel
wat een gevecht, wat een hoop emoties.. Gun je lijf deze rust maar even, het heeft het hard nodig. Ik ken je gevoelens maar al te goed. Deze eetstoornis is ook jarenlang mijn allerbeste vriend en mijn allergrootste vijand geweest. Na lang ploeteren,veel praten en heel hard werken is het mij gelukt om een eetbuien-vrij leven te leiden. Het kan! Ik wil je sterkte,liefs,kracht en wijsheid wensen.
Lfs Ezel
zaterdag 23 januari 2010 om 17:31
Iry,goed om weer van je te lezen!Ik kan me je emoties goed voorstellen.Ze lopen gewoon hoop op op dit moment.Wat je inneemt is dan wel aan de ene kant geen wondermiddel maar aan
de andere kant ben je nu eetbui vrij.Maar het lijkt me ook logisch
dat je niet verlosst bent van je eetprobleem.De emotionele kant weegt namelijk ook zwaar.Hoop dat je iets hebt aan het verhaal van ezeltjeprik.Genezen is moeilijk maar niet onmogelijk en als je al zo ver komt dat je eetprobleem in ieder geval naar de achtergrond zakt dan ben je al heel ver gekomen (ook als je er niet helemaal vanaf bent).Iedere kleine stap is er eentje en zoveel waard.Wil in ieder geval ook kwijt dat ik je
een sterke vrouw en een echte kanjer vind.Voor jou:
ezeltjeprik,super dat je van je eetprobleem af bent!Al kan ik me
voorstellen dat dit echt vechten was.Wat heeft je uiteindelijk geholpen en kreeg je ook steun uit je omgeving?
de andere kant ben je nu eetbui vrij.Maar het lijkt me ook logisch
dat je niet verlosst bent van je eetprobleem.De emotionele kant weegt namelijk ook zwaar.Hoop dat je iets hebt aan het verhaal van ezeltjeprik.Genezen is moeilijk maar niet onmogelijk en als je al zo ver komt dat je eetprobleem in ieder geval naar de achtergrond zakt dan ben je al heel ver gekomen (ook als je er niet helemaal vanaf bent).Iedere kleine stap is er eentje en zoveel waard.Wil in ieder geval ook kwijt dat ik je
een sterke vrouw en een echte kanjer vind.Voor jou:
ezeltjeprik,super dat je van je eetprobleem af bent!Al kan ik me
voorstellen dat dit echt vechten was.Wat heeft je uiteindelijk geholpen en kreeg je ook steun uit je omgeving?
zaterdag 23 januari 2010 om 19:58
@Geraldine: in een hele kleine notendop hoor: ik ben nadat ik zoveel was afgevallen dat ik zowel psychisch als lichamelijk niet meer in staat was om te werken in therapie gegaan (ik laat even de naam van de behandelde organisatie weg ivm herkenbaarheid). Een paar dagen in de week 1 op 1 vooral cognitieve gedragstherapie met een therapeute die zelf ervaringsdeskundige is. Dit leek me in eerste instantie eigenlijk te weinig omdat mijn eetbuien en compenserende gedrag met de dag erger werden,vooral na de sessies met haar. Maar gaandeweg begon ik mezelf aardiger te vinden. Ik vond steeds meer en meer dat ik het waard was om zonder deze ellende te leven. Om uberhaupt te leven. Mijn vriend zat er bovenop, het dubbelleven dat ik leidde kon ik niet meer volhouden nadat ik hem alles had opgebiecht. Hij las alles over eetstoornissen wat hij maar kon vinden (Handboek Eetstoornissen is echt een aanrader voor de omgeving) en heeft me volledig gesteund in mijn strijd. Mijn ouders en een aantal vrienden wilden het eigenlijk allemaal niet weten. Ze vonden het, hoe langer het duurde steeds vervelender worden. Als ik nou maar weer gewoon ging eten dan was alles weer goed. Ik heb wat verloren maar ook heel veel gewonnen, want in augustus 2008 stond ik onder de douche, klaar om mijn eetbui door het putje te spullen en dacht: "ik doe het niet! ik doe dit niet meer" En dat was het..
Klinkt simpel en gek genoeg was dat het op dat moment ook. Geen eetbui meer gehad na zeker 18 jaar geklooi met eten. Mijn lijf heeft een paar maanden later van deze gezonde gelegenheid gebruik gemaakt, want was zwanger !! En in augustus vorig jaar heb ik een kindje gekregen. Het is allemaal nog best wel eens verwarrend, natuurlijk ook tijdens de zwangerschap, want dik worden is altijd mijn angst geweest. Maar ik ga goed. Ik zet door. En ik ga af en toe nog even praten met mijn therapeute. Dat lucht altijd op en geeft me kracht om door te gaan. Veel liefs aan iedereen die nu met deze zware last moet leven. er is hoop. Echt. Lfs Ezel
Klinkt simpel en gek genoeg was dat het op dat moment ook. Geen eetbui meer gehad na zeker 18 jaar geklooi met eten. Mijn lijf heeft een paar maanden later van deze gezonde gelegenheid gebruik gemaakt, want was zwanger !! En in augustus vorig jaar heb ik een kindje gekregen. Het is allemaal nog best wel eens verwarrend, natuurlijk ook tijdens de zwangerschap, want dik worden is altijd mijn angst geweest. Maar ik ga goed. Ik zet door. En ik ga af en toe nog even praten met mijn therapeute. Dat lucht altijd op en geeft me kracht om door te gaan. Veel liefs aan iedereen die nu met deze zware last moet leven. er is hoop. Echt. Lfs Ezel
zondag 24 januari 2010 om 00:23
Dank je voor jullie lieve berichtjes en de moeite die jullie nemen om te reageren .
Sjakie, ik deel ook je mening hoor.
Ik heb al een twee maal therapie gericht op enkel een eetstoornis gehad, intensieve dagtherapie..
En wat losse therapie, dat heeft helaas niet voldoende gebracht.
Vandaar dus nu een andere weg.
Sjakie, ik deel ook je mening hoor.
Ik heb al een twee maal therapie gericht op enkel een eetstoornis gehad, intensieve dagtherapie..
En wat losse therapie, dat heeft helaas niet voldoende gebracht.
Vandaar dus nu een andere weg.
