Psyche
alle pijlers
De eetbui.
maandag 21 september 2009 om 03:18
Het begint omdat ik iets zoek
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
zaterdag 3 oktober 2009 om 12:02
Wel beloond met een meer uitgerust gevoel.
Vannacht even heel beroerd gevoel, maar bedacht mij dat ik niet zo goed had gegeten die dag .
Dus heb vannacht iets moeten eten en ging mij wat beter voelen.
Nichtje en Frummel stonden om half zeven naast mijn bed .
Evenal...voel mij wel beter,dat motiveert.
Vannacht even heel beroerd gevoel, maar bedacht mij dat ik niet zo goed had gegeten die dag .
Dus heb vannacht iets moeten eten en ging mij wat beter voelen.
Nichtje en Frummel stonden om half zeven naast mijn bed .
Evenal...voel mij wel beter,dat motiveert.
dinsdag 6 oktober 2009 om 02:37
Dank je lieve mensen voor de warme reacties.
Zit even in een verdrietige modus.
Zie op tegen morgen,en overmorgen en...
Zou het liefst mij voor een paar dagen onder een deken willen verstoppen.
Het is zo'n gekkenhuis hier en mijn draadje is niet zo sterk nu.
Voelt als op het randje balanceren hoewel ik inmiddels weet dat ik nooit mijn evenwicht verlies.
Maar het gevoel is gewoon even heel rot.
Het is allemaal een beetje dubbel.
Aan de ene kant voelt het goed dat de strijd gestreden wordt en voel ik mij er goed onder.
De andere kant is.....ik voel mij vreselijk stuurloos nu.
En ook best een beetje alleen.
Dat laatste doe ik zelf.
Kan best lastig de diepere lagen delen en heb een soort van manier alles zo nuchter te vertellen irl.
Wuif het maar een beetje weg,ik word er eerlijk gezegd altijd een beetje nerveus van.
Kan daar zo emotieloos door reageren.
Daardoor staan mensen er weliswaar even bij stil,maar door mijn reactie gaat het als snel over tot de orde van de dag.
En dan vooral bij mensen die zo dichtbij mij staan,is dat een soort bescherming voor anderen?
Maak je maar geen zorgen over mij?
Terwijl mijn gevoel het soms wil uitschreeuwen.
Ik heb het moeilijk! zie het dan!
En ja moeilijk heb ik het nu.
Het is vreselijk druk in mijn hoofd,de stemmen zijn opstandig en het zuipt energie om mij op het moment te concentreren.
Daarnaast is het dus druk nu en moet er heel veel,ik kan echt totaal niet tot rust komen.
Constant veel mensen om mij heen.
Mis mijn dochter nu heel erg.
Niet om op haar te leunen,zeker niet en nooit gedaan ook.
Maar ze bezit de kunst om dwars door mij heen te kijken en kan met een nonchelante opmerking de omgeving even weer op scherp zetten.
Misschien is dat dan toch wel een vorm van leunen,ik weet het niet.
Gewoon het feit iemand in je buurt te hebben die je niet voor de gek kan houden ofzo.
Vriend is vreselijk trots op mij,dat doet mij heel goed.
Toch vind ik het beste moeilijk om hem echt dichtbij te laten.
Ik stroom een beetje over denk ik.
En daarnaast wil mijn lijf ook even niet ,had zo gehoopt dat ik weer b12 kon gaan spuiten want denk echt dat het ook daar aan ligt.
Merk dat mij dat best frustreert dat ik geen medewerking krijg. Omdat een bepaalde oorzaak weg genomen kan worden en daar gewoon noodzaak voor is gezien het al even zwaar genoeg is zo.
Vandaar het gevoel weg te willen kruipen.
Mag ik er even niet zijn?
Met deze strijd ligt er gewoon al meer dan genoeg op mijn bord.
Met de rest erbij zit het bord gewoon overvol.
En daar zit best een dubbele bodem in want een te vol bord is helemaal niet wenselijk als je eetbuien wil beperken .
Eigenlijk helemaal niet om te lachen.
De tranen zitten mij heel hoog.
Zit even in een verdrietige modus.
Zie op tegen morgen,en overmorgen en...
Zou het liefst mij voor een paar dagen onder een deken willen verstoppen.
Het is zo'n gekkenhuis hier en mijn draadje is niet zo sterk nu.
Voelt als op het randje balanceren hoewel ik inmiddels weet dat ik nooit mijn evenwicht verlies.
Maar het gevoel is gewoon even heel rot.
Het is allemaal een beetje dubbel.
Aan de ene kant voelt het goed dat de strijd gestreden wordt en voel ik mij er goed onder.
De andere kant is.....ik voel mij vreselijk stuurloos nu.
En ook best een beetje alleen.
Dat laatste doe ik zelf.
Kan best lastig de diepere lagen delen en heb een soort van manier alles zo nuchter te vertellen irl.
Wuif het maar een beetje weg,ik word er eerlijk gezegd altijd een beetje nerveus van.
Kan daar zo emotieloos door reageren.
Daardoor staan mensen er weliswaar even bij stil,maar door mijn reactie gaat het als snel over tot de orde van de dag.
En dan vooral bij mensen die zo dichtbij mij staan,is dat een soort bescherming voor anderen?
Maak je maar geen zorgen over mij?
Terwijl mijn gevoel het soms wil uitschreeuwen.
Ik heb het moeilijk! zie het dan!
En ja moeilijk heb ik het nu.
Het is vreselijk druk in mijn hoofd,de stemmen zijn opstandig en het zuipt energie om mij op het moment te concentreren.
Daarnaast is het dus druk nu en moet er heel veel,ik kan echt totaal niet tot rust komen.
Constant veel mensen om mij heen.
Mis mijn dochter nu heel erg.
Niet om op haar te leunen,zeker niet en nooit gedaan ook.
Maar ze bezit de kunst om dwars door mij heen te kijken en kan met een nonchelante opmerking de omgeving even weer op scherp zetten.
Misschien is dat dan toch wel een vorm van leunen,ik weet het niet.
Gewoon het feit iemand in je buurt te hebben die je niet voor de gek kan houden ofzo.
Vriend is vreselijk trots op mij,dat doet mij heel goed.
Toch vind ik het beste moeilijk om hem echt dichtbij te laten.
Ik stroom een beetje over denk ik.
En daarnaast wil mijn lijf ook even niet ,had zo gehoopt dat ik weer b12 kon gaan spuiten want denk echt dat het ook daar aan ligt.
Merk dat mij dat best frustreert dat ik geen medewerking krijg. Omdat een bepaalde oorzaak weg genomen kan worden en daar gewoon noodzaak voor is gezien het al even zwaar genoeg is zo.
Vandaar het gevoel weg te willen kruipen.
Mag ik er even niet zijn?
Met deze strijd ligt er gewoon al meer dan genoeg op mijn bord.
Met de rest erbij zit het bord gewoon overvol.
En daar zit best een dubbele bodem in want een te vol bord is helemaal niet wenselijk als je eetbuien wil beperken .
Eigenlijk helemaal niet om te lachen.
De tranen zitten mij heel hoog.
dinsdag 6 oktober 2009 om 10:40
Lieve Ivy,
Lees je topic nu pas voor de eerste keer.
Je opening deed me emotioneel erg veel.
Wat een vreselijk herkenbaar verhaal... de strijd.. de moeheid.. elke dag weer opnieuw beginnen en de innerlijke pijn en teleurstelling.
Ik kan je een hand geven, ben ook al 20 jaar onderweg.. weet precies waarom en wanneer het begonnen is.
Had me er zo langzamerhand bij neer gelegd, en helaas geaccepteerd dat het bij me hoorde.
Maar jouw topic, geeft me mijn vechtlust weer terug.
Mag ik bij je aanschuiven en de moeilijke momenten met je delen?
Heb nog nooit iemand ontmoet die zo helder wist te omschrijven hoe het voelt.
Morgen.. NEE VANDAAG ga ik ook voor een vreetbuiloze dag.
Het moet ophouden.. want het maakt je moe en verdrietig en uitzichtloos.
Ik trek me misschien een beetje te veel aan je op.
Maar ben zooooo blij met zoveel herkenning.
Tot snel...
x
Lees je topic nu pas voor de eerste keer.
Je opening deed me emotioneel erg veel.
Wat een vreselijk herkenbaar verhaal... de strijd.. de moeheid.. elke dag weer opnieuw beginnen en de innerlijke pijn en teleurstelling.
Ik kan je een hand geven, ben ook al 20 jaar onderweg.. weet precies waarom en wanneer het begonnen is.
Had me er zo langzamerhand bij neer gelegd, en helaas geaccepteerd dat het bij me hoorde.
Maar jouw topic, geeft me mijn vechtlust weer terug.
Mag ik bij je aanschuiven en de moeilijke momenten met je delen?
Heb nog nooit iemand ontmoet die zo helder wist te omschrijven hoe het voelt.
Morgen.. NEE VANDAAG ga ik ook voor een vreetbuiloze dag.
Het moet ophouden.. want het maakt je moe en verdrietig en uitzichtloos.
Ik trek me misschien een beetje te veel aan je op.
Maar ben zooooo blij met zoveel herkenning.
Tot snel...
x
dinsdag 6 oktober 2009 om 18:33
Iry
Is er echt geen manier om pauzes te nemen in de komende dagen? Heb je wel eens ontspannings- of aardingstechnieken geleerd?
Die twintig minuten of dertig minuten die je om de zoveel uur voor jezelf gunt kunnen net de tijd zijn waardoor die brokken van intense activiteit behapbaarder worden.
Jij bent Iry en naar ik hier lees kun je niet 48 uur of meer achter elkaar sociaal zijn. Punt. Deel je het op in brokjes van 4 uur (da's nog flink).
In elk geval is dit de tactiek die ik (probeer) te hanteren. Uiteraard loop ik mezelf ook eens in de zoveel tijd weer over de kop, want 'we moeten wel normaal zijn'.
Als je dat laatste uit je hoofd weet te zetten kun je, hoop ik, verder.
Al weet ik niet hoe die kleine stiltes voelen met stemmen in je hoofd.
Is er echt geen manier om pauzes te nemen in de komende dagen? Heb je wel eens ontspannings- of aardingstechnieken geleerd?
Die twintig minuten of dertig minuten die je om de zoveel uur voor jezelf gunt kunnen net de tijd zijn waardoor die brokken van intense activiteit behapbaarder worden.
Jij bent Iry en naar ik hier lees kun je niet 48 uur of meer achter elkaar sociaal zijn. Punt. Deel je het op in brokjes van 4 uur (da's nog flink).
In elk geval is dit de tactiek die ik (probeer) te hanteren. Uiteraard loop ik mezelf ook eens in de zoveel tijd weer over de kop, want 'we moeten wel normaal zijn'.
Als je dat laatste uit je hoofd weet te zetten kun je, hoop ik, verder.
Al weet ik niet hoe die kleine stiltes voelen met stemmen in je hoofd.
dinsdag 6 oktober 2009 om 21:21
Mees,
Natuurlijk mag je hier ook meeschrijven.
Fijn juist dat ik wat bi je heb los kan maken en je toch weer een stapje wil wagen.
Fijn voor jou bedoel ik dan vooral.
Weet je mees,mij is jaren ook voorgelegd dat ik de chronische aard moet accepteren en moet leven leren leven met deze handicap.
En daar leef je dan ook een beetje naar denk ik.
Hoewel ik ook de chronische aard inmiddels erken.
Maar er zo mee leren leven is niet oke,niet voor mij, Ik heb er last van en heel veel zelfs.Bovendien is mijn leven en mijn gezondheid te belangrijk om er het meest haalbare voor uit te halen.
Dus ja,ik hoop dat je de strijdbijl weer mee oppakt!!!
Mamz.
Wat je mij aanreikt is hartstikke goed.
Ik ben echt ronduit slecht in stresshantering,ik voel het pas als het te laat is. Kan geen nee zeggen en trek veel te veel naar mij toe (uit controledrang,touwtjes in handen willen hebben)
En wil niemand teleurstellen,misschien zit het nog wel ingewikkelder en dieper dan dat.
Vandaag is mijn touwtje wel even gebroken.
Ik trek het niet meer en ben uitgeput.
Vanavond na het eten brak ik,tranen bleven komen en mijn keel kneep dicht.
Vanmiddag al even vriendin aan de telefoon gesproken die mij streng toesprak.
Ik eens niet zo veel moet willen en pech wat een ander daar dan van denkt.
Bij vriend brak ik dus vanavond en hij heeft mij (na lange toespreken) op de bank gezet en alles even overgenomen.
Heb even een uurtje totale rust gehad door even alleen te kunnen zijn.
Nu is hij dingen aan het verzorgen voor morgen (verjaardag van zoon).
Vind het rot dat ik het nu aan hem overlaat,maar het is ook fijn.
Bovendien wat afspraken gemaakt om mijn hoofd een beetje leeg te krijgen.
Wat een schat is het.
Natuurlijk mag je hier ook meeschrijven.
Fijn juist dat ik wat bi je heb los kan maken en je toch weer een stapje wil wagen.
Fijn voor jou bedoel ik dan vooral.
Weet je mees,mij is jaren ook voorgelegd dat ik de chronische aard moet accepteren en moet leven leren leven met deze handicap.
En daar leef je dan ook een beetje naar denk ik.
Hoewel ik ook de chronische aard inmiddels erken.
Maar er zo mee leren leven is niet oke,niet voor mij, Ik heb er last van en heel veel zelfs.Bovendien is mijn leven en mijn gezondheid te belangrijk om er het meest haalbare voor uit te halen.
Dus ja,ik hoop dat je de strijdbijl weer mee oppakt!!!
Mamz.
Wat je mij aanreikt is hartstikke goed.
Ik ben echt ronduit slecht in stresshantering,ik voel het pas als het te laat is. Kan geen nee zeggen en trek veel te veel naar mij toe (uit controledrang,touwtjes in handen willen hebben)
En wil niemand teleurstellen,misschien zit het nog wel ingewikkelder en dieper dan dat.
Vandaag is mijn touwtje wel even gebroken.
Ik trek het niet meer en ben uitgeput.
Vanavond na het eten brak ik,tranen bleven komen en mijn keel kneep dicht.
Vanmiddag al even vriendin aan de telefoon gesproken die mij streng toesprak.
Ik eens niet zo veel moet willen en pech wat een ander daar dan van denkt.
Bij vriend brak ik dus vanavond en hij heeft mij (na lange toespreken) op de bank gezet en alles even overgenomen.
Heb even een uurtje totale rust gehad door even alleen te kunnen zijn.
Nu is hij dingen aan het verzorgen voor morgen (verjaardag van zoon).
Vind het rot dat ik het nu aan hem overlaat,maar het is ook fijn.
Bovendien wat afspraken gemaakt om mijn hoofd een beetje leeg te krijgen.
Wat een schat is het.
dinsdag 6 oktober 2009 om 23:08
Iry, ik hoop dat je min of meer opgelucht bent dat je lijf of hoofd of allebei nu vanavond even aan de rem trok.
Je hebt lieve mensen om je heen. En die verdien je ook om je heen te hebben. In deze wereld waren we om met elkaar samen te werken of zo (als eenling ben ik zelf nogal eens geneigd dat te vergeten 'moet alles zelf kunnen', herken je dit?)
Je hebt lieve mensen om je heen. En die verdien je ook om je heen te hebben. In deze wereld waren we om met elkaar samen te werken of zo (als eenling ben ik zelf nogal eens geneigd dat te vergeten 'moet alles zelf kunnen', herken je dit?)
woensdag 7 oktober 2009 om 13:11
Een dikke knuf Iry!Lieve meid,denk alsjeblieft ook om jezelf!Je kunt het niet iedereen naar de zin maken.Jij bent er ook nog en je mag er zijn.Wat is de reden dat het gisteren avond misging?Wat gaf de aanleiding?
En vandaag een nieuwe dag!En vergeet niet dat er veel mensen zijn die om je geven.Ik ben er ook eentje van,al ben ik digitaal maar ik meen wat ik zeg.Mijn woorden zijn simpel maar het komt uit een groot haart.Sterkte!
En vandaag een nieuwe dag!En vergeet niet dat er veel mensen zijn die om je geven.Ik ben er ook eentje van,al ben ik digitaal maar ik meen wat ik zeg.Mijn woorden zijn simpel maar het komt uit een groot haart.Sterkte!
woensdag 7 oktober 2009 om 13:48
Zo te lezen heb je het heel zwaar, fijn dat die vriendin en je partner even wat teugels van je overnemen. Ook al is het zwaar klote dat jij je breekpunt hebt bereikt.
En dat je je dochter mist, die aan een half woord of een halve blik genoeg heeft... dat is eerder vriendschap die je met haar hebt dan afhankelijkheid. En op haar leeftijd kan dat volgens mij ook. En is dat idd heel waardevol.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:02
Iry, hoe is het met je?... ben je een beetje bijgekomen.
Meid.. je hebt er ook wel een zware tijd opzitten als ik alles zo lees.
Fijn dat je een partner hebt die je zo steunt en je dingen uit handen kan nemen.. dat verdien je ook.
Voel je aub niet schuldig, voor je partner is het fijn om jou te kunnen en mogen helpen.
Nou mijn goede voornemen is helaas op niets uitgelopen.
Ik heb mijn "handicap" volledig geaccepteerd lijkt wel.
Ben vooral boos op mezelf dat ik zo makkelijk in die vicieuze cirkel blijf hangen van.. spanning, eten(HEEEEEEL VEEEEEL ETEN), kotsen, me ziek en rillerig voelen en de volgende dag zeker weten dat alles gaat veranderen.
Iry.. ik wil het net als jij niet accepteren.. het hoort bij me maar ik wil het kwijt..DUS morgen weer een dag.. ik wil zo graag maar ben zo moe..
Tot snel x
Meid.. je hebt er ook wel een zware tijd opzitten als ik alles zo lees.
Fijn dat je een partner hebt die je zo steunt en je dingen uit handen kan nemen.. dat verdien je ook.
Voel je aub niet schuldig, voor je partner is het fijn om jou te kunnen en mogen helpen.
Nou mijn goede voornemen is helaas op niets uitgelopen.
Ik heb mijn "handicap" volledig geaccepteerd lijkt wel.
Ben vooral boos op mezelf dat ik zo makkelijk in die vicieuze cirkel blijf hangen van.. spanning, eten(HEEEEEEL VEEEEEL ETEN), kotsen, me ziek en rillerig voelen en de volgende dag zeker weten dat alles gaat veranderen.
Iry.. ik wil het net als jij niet accepteren.. het hoort bij me maar ik wil het kwijt..DUS morgen weer een dag.. ik wil zo graag maar ben zo moe..
Tot snel x
vrijdag 9 oktober 2009 om 01:01
He meeesje.
Meid het geeft niet dat het nog niet gelukt is.
Misschien heb je gewoon ook even tijd nodig om aan het idee te wennen dat je er tegen in wil gaan.
De vicieuze cirkel iets doorbreken.
Dat kost nogal wat (weet ik helaas )
Wellicht een plannetje voor jezelf opschrijven,een motivatie,een doel(lekker klein om te beginnen).
Geraldine.
Vandaag heb ik een leuke dag gehad en dat heeft mij goed gedaan.
Besef ook dat ik meer moet waken voor gedoseerde rust.
De verjaardag gisteren ging ook wel goed.
Dit is mijn patroon,touwtje staat op scherp,breekt en ik hervat weer snel.
Hoewel dit keer dat touwtje zwak blijft,reden om eens onder de loep te nemen waar het zo fout gaat.
En ja....het hoort er denk ik bij dat deze komende tijd niet echt stabiel in mijn emotie zal zijn.
Noanne,
Dank je voor je knuffel en lief dat je komt schrijven.
Het voelt nog niet zo goed zoals ik het doe maar wel goed dat ik zelf een stap nam en doorzet,
met vallen en opstaan...maar dat geeft niet .
Fijn dat jullie komen schrijven!
Liefs!
Meid het geeft niet dat het nog niet gelukt is.
Misschien heb je gewoon ook even tijd nodig om aan het idee te wennen dat je er tegen in wil gaan.
De vicieuze cirkel iets doorbreken.
Dat kost nogal wat (weet ik helaas )
Wellicht een plannetje voor jezelf opschrijven,een motivatie,een doel(lekker klein om te beginnen).
Geraldine.
Vandaag heb ik een leuke dag gehad en dat heeft mij goed gedaan.
Besef ook dat ik meer moet waken voor gedoseerde rust.
De verjaardag gisteren ging ook wel goed.
Dit is mijn patroon,touwtje staat op scherp,breekt en ik hervat weer snel.
Hoewel dit keer dat touwtje zwak blijft,reden om eens onder de loep te nemen waar het zo fout gaat.
En ja....het hoort er denk ik bij dat deze komende tijd niet echt stabiel in mijn emotie zal zijn.
Noanne,
Dank je voor je knuffel en lief dat je komt schrijven.
Het voelt nog niet zo goed zoals ik het doe maar wel goed dat ik zelf een stap nam en doorzet,
met vallen en opstaan...maar dat geeft niet .
Fijn dat jullie komen schrijven!
Liefs!
vrijdag 9 oktober 2009 om 02:06
Ik zou Iri en Meesje en alle andere meiden die zo met zichzelf vechten wel in een groepshug willen nemen. Ik zou jullie zo graag gunnen dat je je lekker in je vel kunt voelen.
Het leven is niet makkelijk en er kunnen zoveel zorgen en problemen op je pad komen dat je gewoon van het pad afraakt.
Maar blijf geloven in jezelf en het recht dat je hebt op een normaal leven. Je kan het als je geloofd dat je het kan.
Stapje voor stapje en gaat het een keer mis, is dat het einde van de wereld niet. Iets wat je in 10 of 20 jaar hebt opgebouwd breek je niet af in een korte periode.
Het leven is niet makkelijk en er kunnen zoveel zorgen en problemen op je pad komen dat je gewoon van het pad afraakt.
Maar blijf geloven in jezelf en het recht dat je hebt op een normaal leven. Je kan het als je geloofd dat je het kan.
Stapje voor stapje en gaat het een keer mis, is dat het einde van de wereld niet. Iets wat je in 10 of 20 jaar hebt opgebouwd breek je niet af in een korte periode.
