Psyche
alle pijlers
De eetbui.
maandag 21 september 2009 om 03:18
Het begint omdat ik iets zoek
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
donderdag 1 oktober 2009 om 00:43
Die afhankelijkheid moet je dan wel een beetje timen, de medicatie moet je namelijk kort voor of tijdens een maaltijd innemen en dan mag je pas twee uur laten de laxeermiddelen.
Ja, ben ook wel blij dat het effect heeft. Nu zijn mijn mannekes tenminste weer bij mij, dat ging voor die tijd echt niet.
Wanneer dit voorgeschreven gaat worden, dan zou ik daar inderdaad pas na je vakantie mee beginnen. En realiseer je dat het geen wonderpil is, maar dat doe je geloof ik al hè.
Weltrusten en sterkte vannacht!
Ja, ben ook wel blij dat het effect heeft. Nu zijn mijn mannekes tenminste weer bij mij, dat ging voor die tijd echt niet.
Wanneer dit voorgeschreven gaat worden, dan zou ik daar inderdaad pas na je vakantie mee beginnen. En realiseer je dat het geen wonderpil is, maar dat doe je geloof ik al hè.
Weltrusten en sterkte vannacht!
Er zijn momenten waar je intens van geniet, tel die momenten en je leeft!
donderdag 1 oktober 2009 om 06:32
Iry, ik zou je adviseren je medicamenteus goed te laten opvolgen door een professional met ervaring en ook na te gaan wat deze medicatie doet in combinatie met de andere middelen die je gebruikt.
Ik vind het een beetje gevaarlijk middelengebruik hier te bespreken. Het is zo subjectief en hoeft niet voor anderen zo te werken. Zeker niet als er een combinatie is met andere medicatie.
Je weet niet wat een neurolepticum(?) doet met een in ontwikkelend, jong brein.
Ik weet dat dat niet jullie bedoeling is, maar het kan anderen toch beinvloeden.
Wat erg dat je darmen niet meer werken en dat je afhankelijk bent van laxeerpillen. Komt dit door het niet kunnen verdragen van voeding?
Ik vind het een beetje gevaarlijk middelengebruik hier te bespreken. Het is zo subjectief en hoeft niet voor anderen zo te werken. Zeker niet als er een combinatie is met andere medicatie.
Je weet niet wat een neurolepticum(?) doet met een in ontwikkelend, jong brein.
Ik weet dat dat niet jullie bedoeling is, maar het kan anderen toch beinvloeden.
Wat erg dat je darmen niet meer werken en dat je afhankelijk bent van laxeerpillen. Komt dit door het niet kunnen verdragen van voeding?
donderdag 1 oktober 2009 om 10:09
Ster, in 22.42 van gisteravond vermeld je dus een overwinning! Kun je dat ook zo zien, dat al die kleine overwinningen samen een grote maken?
Welke mogelijkheden heb je trouwens om nu van dat verdrietige gevoel af te komen?
Topamax ken ik niet. Ik ben inmiddels wat betreft medicijnen wel zo ver dat ik niets slik waarbij gewichtstoename een bijwerking is. Heb een behoorlijk heftige gewichtstoename door medicijngebruik achter de rug (ben weer slank). Dit geldt dus niet voor topamax, al vraag ik me af of gewichtsverlies een goede bijwerking is, weet niet op welk gewicht jij nu staat. Nog even afgezien van alle andere bijwerkingen.
Titana, Iry's brein is toch niet zo jong meer? Verder eens met eerste alinea. Maar deze medicatie krijg je dus ook alleen van een professional.
Welke mogelijkheden heb je trouwens om nu van dat verdrietige gevoel af te komen?
Topamax ken ik niet. Ik ben inmiddels wat betreft medicijnen wel zo ver dat ik niets slik waarbij gewichtstoename een bijwerking is. Heb een behoorlijk heftige gewichtstoename door medicijngebruik achter de rug (ben weer slank). Dit geldt dus niet voor topamax, al vraag ik me af of gewichtsverlies een goede bijwerking is, weet niet op welk gewicht jij nu staat. Nog even afgezien van alle andere bijwerkingen.
Titana, Iry's brein is toch niet zo jong meer? Verder eens met eerste alinea. Maar deze medicatie krijg je dus ook alleen van een professional.
donderdag 1 oktober 2009 om 11:14
Titana.
Je hebt helemaal gelijk dat medicatie hier niet aangeprezen moet worden.
Dat is ook niet mijn bedoeling en ik hoop idd dat dat niet zo gelezen zal worden.
Het is voor mij echter een medicijn waar ik het een en ander over gelezen heb als een middel dat mogelijk goede resultaten kan boeken bij mijn problematiek.
Word idd enkel voorgeschreven door een arts idd en ik ga dit dan ook zorgvuldig overleggen.
En zoals Mamz opmerkt,mijn brein is niet meer jong, ik ben 37.
Denk eerder dat het al aan het aftakelen is .
Ik weet dat gewichtsafname een bijwerking kan zijn Mamz.
Dit zal ook overlegd moeten worden.
Ik zit nu precies op een gezond gewicht voor mijn lengte.
Wellicht dat er een dieetiste bij ingezet moet worden.
Je hebt helemaal gelijk dat medicatie hier niet aangeprezen moet worden.
Dat is ook niet mijn bedoeling en ik hoop idd dat dat niet zo gelezen zal worden.
Het is voor mij echter een medicijn waar ik het een en ander over gelezen heb als een middel dat mogelijk goede resultaten kan boeken bij mijn problematiek.
Word idd enkel voorgeschreven door een arts idd en ik ga dit dan ook zorgvuldig overleggen.
En zoals Mamz opmerkt,mijn brein is niet meer jong, ik ben 37.
Denk eerder dat het al aan het aftakelen is .
Ik weet dat gewichtsafname een bijwerking kan zijn Mamz.
Dit zal ook overlegd moeten worden.
Ik zit nu precies op een gezond gewicht voor mijn lengte.
Wellicht dat er een dieetiste bij ingezet moet worden.
donderdag 1 oktober 2009 om 23:39
Noanne.
Ik heb al geprobeerd eerst contact met mijn psych te krijgen.
Krijg het alleen niet voor elkaar (tsja, Ggz) en zit nu in principe niet meer bij hem.
Ik krijg straks weer een nieuwe toegewezen bij mijn nieuwe therapie.
Ik wil het bespreken met mijn huisarts en vragen of hij daarover in overleg wil gaan met een psychiater.
Ga echt wel zorgvuldig en kritisch te werk, don't worry!! .
Ik ben niet iemand die zomaar wat gaat slikken.
Bovendien denk ik dat het nog lastig zal zijn,gezien het nog niet zo bekend is deze toepassing
Ik heb al geprobeerd eerst contact met mijn psych te krijgen.
Krijg het alleen niet voor elkaar (tsja, Ggz) en zit nu in principe niet meer bij hem.
Ik krijg straks weer een nieuwe toegewezen bij mijn nieuwe therapie.
Ik wil het bespreken met mijn huisarts en vragen of hij daarover in overleg wil gaan met een psychiater.
Ga echt wel zorgvuldig en kritisch te werk, don't worry!! .
Ik ben niet iemand die zomaar wat gaat slikken.
Bovendien denk ik dat het nog lastig zal zijn,gezien het nog niet zo bekend is deze toepassing
vrijdag 2 oktober 2009 om 12:37
Hoi.
Ik zal even updaten want ben inmiddels bij de huisarts geweest.
Daar een heel lang gesprek gehad.
O.a over mijn lichamelijke gezondheid en hoe verder.
Heb een kuur spuiten vit.B12 gehad en de klachten komen weer stuk voor stuk terug.
Huisarts is hier niet zo bekend mee en weet niet precies wat wijsheid is.
Ik lees,hoor allerlei geluiden dat lang spuiten dan wenselijk is en dat bloedwaarde na een kuur nog niet veelzeggend is.
Dit gaat de huisarts nog allemaal uit zoeken nu.
Zit zelf ook niet zo te wachten op allerlei onderzoeken,maarja..wat is wijsheid?
Ik ben het wel erg zat om mij lichamelijk zo zwak te voelen.
Met dit draadje ook de eetstoornis weer besproken en onder de loep gelegd.
De knelpunten,de trage hulpverlening,het feit dat ik al zo veel therapie achter de rug heb,de langdurigheid en de ernst ervan.
Ook de antipilecticum besproken.
Hij gaat contact opnemen met een psychiater van de gespecialiseerde afdeling elders (waar ik ook in behandeling ben geweest twee keer) om te overleggen.
Het is een nieuwe arts in onze praktijk en het viel hem op dat ik er over praat alsof het niet over mijzelf gaat.
Ik wist niet zo goed wat daarop te zeggen.
Meestal dissocieer ik als ik moeilijk kwesties bespreek,wellicht ben ik dan idd op zo' afstand van mijzelf.
Toen hij zei..maar dit wat we bespreken gaat wel allemaal over jou.
Tsja.....wist niet wat ik moest zeggen.
Hij vond wel dat ik een goede instelling had en sterk dat ik blijf strijden en proberen.
Heb gezegd dat ik nu wel eens een keer de resultaten zou willen hebben.
Anyway,volgende week weer een bezoek en dan praten we over hoe verder en hopelijk heeft hij dan meer info.
En nu.....ik ben thuis nu en eigenlijk best heel verdrietig.
Ik zal even updaten want ben inmiddels bij de huisarts geweest.
Daar een heel lang gesprek gehad.
O.a over mijn lichamelijke gezondheid en hoe verder.
Heb een kuur spuiten vit.B12 gehad en de klachten komen weer stuk voor stuk terug.
Huisarts is hier niet zo bekend mee en weet niet precies wat wijsheid is.
Ik lees,hoor allerlei geluiden dat lang spuiten dan wenselijk is en dat bloedwaarde na een kuur nog niet veelzeggend is.
Dit gaat de huisarts nog allemaal uit zoeken nu.
Zit zelf ook niet zo te wachten op allerlei onderzoeken,maarja..wat is wijsheid?
Ik ben het wel erg zat om mij lichamelijk zo zwak te voelen.
Met dit draadje ook de eetstoornis weer besproken en onder de loep gelegd.
De knelpunten,de trage hulpverlening,het feit dat ik al zo veel therapie achter de rug heb,de langdurigheid en de ernst ervan.
Ook de antipilecticum besproken.
Hij gaat contact opnemen met een psychiater van de gespecialiseerde afdeling elders (waar ik ook in behandeling ben geweest twee keer) om te overleggen.
Het is een nieuwe arts in onze praktijk en het viel hem op dat ik er over praat alsof het niet over mijzelf gaat.
Ik wist niet zo goed wat daarop te zeggen.
Meestal dissocieer ik als ik moeilijk kwesties bespreek,wellicht ben ik dan idd op zo' afstand van mijzelf.
Toen hij zei..maar dit wat we bespreken gaat wel allemaal over jou.
Tsja.....wist niet wat ik moest zeggen.
Hij vond wel dat ik een goede instelling had en sterk dat ik blijf strijden en proberen.
Heb gezegd dat ik nu wel eens een keer de resultaten zou willen hebben.
Anyway,volgende week weer een bezoek en dan praten we over hoe verder en hopelijk heeft hij dan meer info.
En nu.....ik ben thuis nu en eigenlijk best heel verdrietig.
vrijdag 2 oktober 2009 om 12:50
Dank je Robo en leefnu.
Ik denk de ontlading van het gesprek nu leefnu.
Nu ik thuis ben en alleen kan ik de emotie denk ik toe laten.
Ik ben gewoon verdrietig dat ik een eetstoornis heb die ik niet wil.
En ben zo moe van het strijden er tegen,wil gewoon eens een keer klaar ermee zijn.
Voel mij denk ik ook eenzaam en opgesloten daardoor.
En hulp wil tot nu toe maar niet zijn vruchten afwerpen terwijl ik wel het gevoel heb mijn stinkende best te doen.
Maarja...het is niet anders,hoofd laten hangen heeft geen zin.
Ik denk de ontlading van het gesprek nu leefnu.
Nu ik thuis ben en alleen kan ik de emotie denk ik toe laten.
Ik ben gewoon verdrietig dat ik een eetstoornis heb die ik niet wil.
En ben zo moe van het strijden er tegen,wil gewoon eens een keer klaar ermee zijn.
Voel mij denk ik ook eenzaam en opgesloten daardoor.
En hulp wil tot nu toe maar niet zijn vruchten afwerpen terwijl ik wel het gevoel heb mijn stinkende best te doen.
Maarja...het is niet anders,hoofd laten hangen heeft geen zin.
vrijdag 2 oktober 2009 om 12:59
Maar dat gesprek was toch in feite en stapje verder richting een oplossing, ofwel naar een hoopvoller situatie? Of heeft het je juist minder hoop gegeven dat gesprek?
En over dat praten alsof het niet over jezelf gaat...Je zegt zelf om 'afstand te nemen'...Afstand van wat?
Van de pijn die je voelt wegens je eetstoornis?
Of afstand nemen van de verantwoordelijkheid die je hebt om er van af te komen ?
(Niet veroordelend bedoeld hoor, gewoon geïnteresseerd in je gedachten daarover ... )
En over dat praten alsof het niet over jezelf gaat...Je zegt zelf om 'afstand te nemen'...Afstand van wat?
Van de pijn die je voelt wegens je eetstoornis?
Of afstand nemen van de verantwoordelijkheid die je hebt om er van af te komen ?
(Niet veroordelend bedoeld hoor, gewoon geïnteresseerd in je gedachten daarover ... )
vrijdag 2 oktober 2009 om 13:04
Natuurlijk is het gesprek een richting naar een oplossing geweest leefnu.
Maar het bespreken en waarom het zo lastig is en wat er onder de eetstoornis zit dat is best heftig voor mij.
Vandaar ook de afstand die ik dan kennelijk neem.
Op die manier kan ik er makkelijk over praten,met emotie niet.
Afstand van mijn verantwoordelijkheid zeker niet.
Dan zou ik niet van alles aanpakken en proberen toch?
Maar het bespreken en waarom het zo lastig is en wat er onder de eetstoornis zit dat is best heftig voor mij.
Vandaar ook de afstand die ik dan kennelijk neem.
Op die manier kan ik er makkelijk over praten,met emotie niet.
Afstand van mijn verantwoordelijkheid zeker niet.
Dan zou ik niet van alles aanpakken en proberen toch?
vrijdag 2 oktober 2009 om 13:11
quote:iry schreef op 02 oktober 2009 @ 13:04:
Maar het bespreken en waarom het zo lastig is en wat er onder de eetstoornis zit dat is best heftig voor mij.
Vandaar ook de afstand die ik dan kennelijk neem.
Op die manier kan ik er makkelijk over praten,met emotie niet.
Afstand van mijn verantwoordelijkheid zeker niet.
Dan zou ik niet van alles aanpakken en proberen toch?
Helemaal begrijpelijk Iry, echt waar.
Ik praat ook afstandelijk over mezelf als ik in het ziekenhuis zit, echt, dat is gewoon een zelfbeschermingsreactie.
En uiteraard loop je niet voor je verantwoordelijkheid weg, integendeel zelfs, als ik je zo lees!
Maar het bespreken en waarom het zo lastig is en wat er onder de eetstoornis zit dat is best heftig voor mij.
Vandaar ook de afstand die ik dan kennelijk neem.
Op die manier kan ik er makkelijk over praten,met emotie niet.
Afstand van mijn verantwoordelijkheid zeker niet.
Dan zou ik niet van alles aanpakken en proberen toch?
Helemaal begrijpelijk Iry, echt waar.
Ik praat ook afstandelijk over mezelf als ik in het ziekenhuis zit, echt, dat is gewoon een zelfbeschermingsreactie.
En uiteraard loop je niet voor je verantwoordelijkheid weg, integendeel zelfs, als ik je zo lees!
vrijdag 2 oktober 2009 om 13:15
vrijdag 2 oktober 2009 om 13:26
Dat 'luchtig praten' over jezelf alsof je het niet over jezelf hebt tegen andere mensen. Dat herken ik eigenlijk ook wel uit vroegere tijden. Wel over totaal andere zaken overigens. Maar dat was inderdaad een beetje willen voorkomen niet in janken uit te barsten. En dus je niet al te kwetsbaar willen opstellen.
Dat zakelijke gepraat leidde er echter wel toe dat mensen, die dat niet doorzagen, mij minder goed konden helpen, omdat ik 'sterk' leek. En ik fijn mee kon theoretiseren over mijzelf en mijn eigen leed...en ook nog eens mooi oplossingen kon aandragen..
En over die 'verantwoordelijkheid' waar ik het over had...Het praten over jezelf alsof je het zelf niet bent kwam bij mij ook wel voort uit de angst om op mijn verantwoordelijkheid te worden aangesproken. En dus passende actie te moeten ondernemen.
Hoe ik dat bedoel? Als je SAMEN MET je gesprekspartner je problemen beschouwd en bespreekt, en je in die zin een 'gelijkwaardige rol' hebt, kan het zo zijn dat de gesprekspartner zich niet vrij voelt om jou te confronteren. En op je gedrag aan te spreken.
Maar als je je in zo'n gesprek met iemand over je probleem meer vanuit 'jezelf' praat, meer van uit de persoon 'Die het echt niet meer weet'. Dan is de kans groter dat zo'n gesprekspartner je meer kan confronteren en je kan helpen, omdat je hem/haar daar de mogelijkheid toe geeft.
Dat confronteren leidt vervolgens weer tot aangesproken worden op je verantwoordelijkheid.
Lastig uit leggen dit...
Dat zakelijke gepraat leidde er echter wel toe dat mensen, die dat niet doorzagen, mij minder goed konden helpen, omdat ik 'sterk' leek. En ik fijn mee kon theoretiseren over mijzelf en mijn eigen leed...en ook nog eens mooi oplossingen kon aandragen..
En over die 'verantwoordelijkheid' waar ik het over had...Het praten over jezelf alsof je het zelf niet bent kwam bij mij ook wel voort uit de angst om op mijn verantwoordelijkheid te worden aangesproken. En dus passende actie te moeten ondernemen.
Hoe ik dat bedoel? Als je SAMEN MET je gesprekspartner je problemen beschouwd en bespreekt, en je in die zin een 'gelijkwaardige rol' hebt, kan het zo zijn dat de gesprekspartner zich niet vrij voelt om jou te confronteren. En op je gedrag aan te spreken.
Maar als je je in zo'n gesprek met iemand over je probleem meer vanuit 'jezelf' praat, meer van uit de persoon 'Die het echt niet meer weet'. Dan is de kans groter dat zo'n gesprekspartner je meer kan confronteren en je kan helpen, omdat je hem/haar daar de mogelijkheid toe geeft.
Dat confronteren leidt vervolgens weer tot aangesproken worden op je verantwoordelijkheid.
Lastig uit leggen dit...
zaterdag 3 oktober 2009 om 00:16
He Saar.
Ik heb je mail gelezen, nog niet gereageerd( je weet het, daar ben ik zo slecht in ).
Vandaag een vreselijke drukke dag,erg vol met van alles en mijn nichtjes logeren hier vandaag.
Veel heen en weer gevlogen en de hele avond iemand over de vloer gehad voor zakelijke dingen.
Ik ben bek af en trillerig en huilerig nu
Weer met mijn neus op de feiten dat zoveel drukte te veel inspanning en concentratie kost waar ik door van slag raak.
Maar hee,ik heb er een eetbui vrije dag bij kado gekregen
Hoewel de drang nu groot is om wat weg te laten vloeien,vind ik het zonde nu ik deze dag al zover heb uitgezongen.
Ik kies ervoor om naar bed te gaan zo en probeer wat met vriend te delen om op die manier wat rust in mijn lijf en hoofd te vinden.
Een te volle dag met te veel drukte en emotie.
Hopelijk word ik beloond voor mijn goede gedrag om op tijd naar bed te gaan en krijg ik wat nachtrust.
Morgen wil ik rust...
Hoop je snel te spreken!
Liefs.
Ik heb je mail gelezen, nog niet gereageerd( je weet het, daar ben ik zo slecht in ).
Vandaag een vreselijke drukke dag,erg vol met van alles en mijn nichtjes logeren hier vandaag.
Veel heen en weer gevlogen en de hele avond iemand over de vloer gehad voor zakelijke dingen.
Ik ben bek af en trillerig en huilerig nu
Weer met mijn neus op de feiten dat zoveel drukte te veel inspanning en concentratie kost waar ik door van slag raak.
Maar hee,ik heb er een eetbui vrije dag bij kado gekregen
Hoewel de drang nu groot is om wat weg te laten vloeien,vind ik het zonde nu ik deze dag al zover heb uitgezongen.
Ik kies ervoor om naar bed te gaan zo en probeer wat met vriend te delen om op die manier wat rust in mijn lijf en hoofd te vinden.
Een te volle dag met te veel drukte en emotie.
Hopelijk word ik beloond voor mijn goede gedrag om op tijd naar bed te gaan en krijg ik wat nachtrust.
Morgen wil ik rust...
Hoop je snel te spreken!
Liefs.
zaterdag 3 oktober 2009 om 11:15
zaterdag 3 oktober 2009 om 12:02
Wel beloond met een meer uitgerust gevoel.
Vannacht even heel beroerd gevoel, maar bedacht mij dat ik niet zo goed had gegeten die dag .
Dus heb vannacht iets moeten eten en ging mij wat beter voelen.
Nichtje en Frummel stonden om half zeven naast mijn bed .
Evenal...voel mij wel beter,dat motiveert.
Vannacht even heel beroerd gevoel, maar bedacht mij dat ik niet zo goed had gegeten die dag .
Dus heb vannacht iets moeten eten en ging mij wat beter voelen.
Nichtje en Frummel stonden om half zeven naast mijn bed .
Evenal...voel mij wel beter,dat motiveert.
