Psyche
alle pijlers
De eetbui.
maandag 21 september 2009 om 03:18
Het begint omdat ik iets zoek
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
maandag 28 september 2009 om 15:09
Hmm.....Het ligt veel ingewikkelder dan dat Titana.
Voor mij dan moet ik erbij zetten.
Hoewel jezelf toe kunnen staan normaal te eten we leen enorme vooruitgang zal zijn en ook compensatiegedrag zal veminderen.
Dus geen rare gedachte van je.
Je ziet vaak wel dat compensatiegedrag meerdere functies heeft dan enkel gewichtscontrole.
En ja het is idd alleen symtoombestrijding.
Dat is denk ik waarom het vaak na behandeling weer mis gaat bij velen.
Hoewel de symtoombestrijding wel andere aspecten kan aanpakken zoals o.a de verslavende factor.
Eigenlijk ligt het zo ingewikkeld dat ik het best moeilijk vind om uit te leggen.
Maar geeft wel weer aan waarom adequate behandeling nog altijd niet voor handen ligt.
En eetstoornissen de meest moeilijke psychische ziektes zijn om te genezen.
En willen,volmondig nee,maar er grip op krijgen........
Voor mij dan moet ik erbij zetten.
Hoewel jezelf toe kunnen staan normaal te eten we leen enorme vooruitgang zal zijn en ook compensatiegedrag zal veminderen.
Dus geen rare gedachte van je.
Je ziet vaak wel dat compensatiegedrag meerdere functies heeft dan enkel gewichtscontrole.
En ja het is idd alleen symtoombestrijding.
Dat is denk ik waarom het vaak na behandeling weer mis gaat bij velen.
Hoewel de symtoombestrijding wel andere aspecten kan aanpakken zoals o.a de verslavende factor.
Eigenlijk ligt het zo ingewikkeld dat ik het best moeilijk vind om uit te leggen.
Maar geeft wel weer aan waarom adequate behandeling nog altijd niet voor handen ligt.
En eetstoornissen de meest moeilijke psychische ziektes zijn om te genezen.
En willen,volmondig nee,maar er grip op krijgen........
maandag 28 september 2009 om 15:18
Je stel een goede vraag mamzelle.
Ik heb ooit een groepsgenote gehad die idd ook geen achterliggende problematiek had.
Enkel afvallen, daar in doorgeslagen.
Wel had ze karakter eigenschappen zoals perfectionisme en controledrang.
Misschien is dit zeldzaam,ik weet het niet.
Weet jij hoe het ontstaan is bij jou Harper?
En waarom het afvallen zo belangrijk is?
Want ergens moet er een flinke onzekerheid zijn bij jou of een verstoorde verhouding met je lichaam.
Ik heb ooit een groepsgenote gehad die idd ook geen achterliggende problematiek had.
Enkel afvallen, daar in doorgeslagen.
Wel had ze karakter eigenschappen zoals perfectionisme en controledrang.
Misschien is dit zeldzaam,ik weet het niet.
Weet jij hoe het ontstaan is bij jou Harper?
En waarom het afvallen zo belangrijk is?
Want ergens moet er een flinke onzekerheid zijn bij jou of een verstoorde verhouding met je lichaam.
maandag 28 september 2009 om 16:51
Lieve Iry,
ik ben ook even aan het vergrootglazen geslagen na ons enorme feest en ben echt stil geworden van wat ik hier las. Heb er even over na moeten denken, vandaar dat ik nu pas reageer. Ik heb zelf ooit op het randje gestaan om anorexia te ontwikkelen, maar toen is er (gelukkig) hard ingegrepen door mijn moeder die me zeer streng begeleid heeft. Ik was 17, niet sterk in mn schoenen en te zwaar.
Maar ik kan niks anders tegen je zeggen dan dat ik niet weet wat ik zou moeten zeggen. Ik wil je alleen vertellen dat ik je heel sterk vind, dat ik het geweldig van je vind dat je zo'n enorme humor hebt ondanks dit alles en je een dikke geven.
ik ben ook even aan het vergrootglazen geslagen na ons enorme feest en ben echt stil geworden van wat ik hier las. Heb er even over na moeten denken, vandaar dat ik nu pas reageer. Ik heb zelf ooit op het randje gestaan om anorexia te ontwikkelen, maar toen is er (gelukkig) hard ingegrepen door mijn moeder die me zeer streng begeleid heeft. Ik was 17, niet sterk in mn schoenen en te zwaar.
Maar ik kan niks anders tegen je zeggen dan dat ik niet weet wat ik zou moeten zeggen. Ik wil je alleen vertellen dat ik je heel sterk vind, dat ik het geweldig van je vind dat je zo'n enorme humor hebt ondanks dit alles en je een dikke geven.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
dinsdag 29 september 2009 om 22:50
He Bonny.
Lief dat je hier een berichtje achterlaat.
Gelukkig heb ik mijn humor behouden misschien ook wel een beetje mijn kracht.
En soms mijn tegenstander want vaak de neiging om dingen maar grappig te maken terwijl ik van binnen helemaal niet hoef te lachen.
Geeft soms dubbele signalen af zeg maar.
Ik heb het zwaar deze week.
Mijn week is erg druk,er zijn dingen waar ik geen grip op heb en word een beetje geleefd zeg maar.
In die zin dat anderen mij even nodig hebben.
Alles door mijn onhandigheid in de soep loopt.
En zit in een zware piekermodus waardoor mijn stemmen ook nog eens opstanding worden (tsss....stelletje kinderen )
En dan toch mijn doelen halen,terwijl alles nu roept naar de noodzaak ervan.
Moet mijzelf constant overtuigen dat dat niets oplost en dat ik echt iets wil veranderen.
Dit te schrijven helpt wel een beetje.
Maar eerlijk zit ik iedere keer te balanceren in gemotiveerd zijn of de handoek in de ring te gooien.
Weet niet of ik er kwaad om moet zijn of verdrietig.
Ben vooral vreselijk moe.
Mijn vaste dag is dan ook mislukt,maar heb het doel direct naar de volgende dag geschroven,vandaag dus.
Zodat ik hopelijk aan het eind van de week toch mij toch tevreden kan voelen in plaats van mislukt.
En ook in lastige tijden moet ik het kunnen doen.
Want die zullen er altijd op zijn tijd zijn.
En terugvallen in je gedrag om die reden is geen vooruitgang.
(pff...wat zit ik mijzelf moed in te praten hier)
Lief dat je hier een berichtje achterlaat.
Gelukkig heb ik mijn humor behouden misschien ook wel een beetje mijn kracht.
En soms mijn tegenstander want vaak de neiging om dingen maar grappig te maken terwijl ik van binnen helemaal niet hoef te lachen.
Geeft soms dubbele signalen af zeg maar.
Ik heb het zwaar deze week.
Mijn week is erg druk,er zijn dingen waar ik geen grip op heb en word een beetje geleefd zeg maar.
In die zin dat anderen mij even nodig hebben.
Alles door mijn onhandigheid in de soep loopt.
En zit in een zware piekermodus waardoor mijn stemmen ook nog eens opstanding worden (tsss....stelletje kinderen )
En dan toch mijn doelen halen,terwijl alles nu roept naar de noodzaak ervan.
Moet mijzelf constant overtuigen dat dat niets oplost en dat ik echt iets wil veranderen.
Dit te schrijven helpt wel een beetje.
Maar eerlijk zit ik iedere keer te balanceren in gemotiveerd zijn of de handoek in de ring te gooien.
Weet niet of ik er kwaad om moet zijn of verdrietig.
Ben vooral vreselijk moe.
Mijn vaste dag is dan ook mislukt,maar heb het doel direct naar de volgende dag geschroven,vandaag dus.
Zodat ik hopelijk aan het eind van de week toch mij toch tevreden kan voelen in plaats van mislukt.
En ook in lastige tijden moet ik het kunnen doen.
Want die zullen er altijd op zijn tijd zijn.
En terugvallen in je gedrag om die reden is geen vooruitgang.
(pff...wat zit ik mijzelf moed in te praten hier)
dinsdag 29 september 2009 om 22:58
Hou je taai, vanavond.
Heb jij geen recht op een pgb of zo zodat je jezelf een persoonlijke coach in de hand kunt nemen, liefst iemand die terdege kennis heeft van eetstoornissen. Iemand naar wie je van je af kunt schrijven op het moment dat afglijden dreigt. Iemand die je helpt je dag en je taken zo te structureren dat jij weer het gevoel hebt dat je de boel onder controle hebt?
In een heel ander verband heb ik zo iemand. En dat helpt, zeg. We zitten gewoon te hakken en te plakken in de dag en hij wordt er verdraaid overzichtelijker van.
En als je terugvalt kun je je altijd, altijd, herpakken. Je hebt pas gefaald als je dat niet meer de moeite vindt.
Heb jij geen recht op een pgb of zo zodat je jezelf een persoonlijke coach in de hand kunt nemen, liefst iemand die terdege kennis heeft van eetstoornissen. Iemand naar wie je van je af kunt schrijven op het moment dat afglijden dreigt. Iemand die je helpt je dag en je taken zo te structureren dat jij weer het gevoel hebt dat je de boel onder controle hebt?
In een heel ander verband heb ik zo iemand. En dat helpt, zeg. We zitten gewoon te hakken en te plakken in de dag en hij wordt er verdraaid overzichtelijker van.
En als je terugvalt kun je je altijd, altijd, herpakken. Je hebt pas gefaald als je dat niet meer de moeite vindt.
dinsdag 29 september 2009 om 22:58
dinsdag 29 september 2009 om 23:04
he Mamz.
Ik denk vaak aan het aanvragen van een pgb.
O.a voor wat jij hier beschrijft.
Maar ook voor hulp voor als het even niet gaat.
Nu vangt mijn lieve achterban het dan op.
Maar zou het zo fijn vinden als ik hen voor deze taak zou kunnen vergoeden.
Weet alleen gewoon niet hoe aan zo'n aanvraag te beginnen.
Hoewel het mij vaak genoeg is geadviseerd door het Ggz.
Misschien op een rustige dag toch eens bekijken.
Echter...touwtjes uit handen gaan geven?
Iemand in mijn leventje binnen laten komen.
Ik weet niet of ik dat kan?
En denk ook,dat is meer voor mensen die het harder nodig hebben dan ik.
Want ergens red ik mij wel.
Ik denk vaak aan het aanvragen van een pgb.
O.a voor wat jij hier beschrijft.
Maar ook voor hulp voor als het even niet gaat.
Nu vangt mijn lieve achterban het dan op.
Maar zou het zo fijn vinden als ik hen voor deze taak zou kunnen vergoeden.
Weet alleen gewoon niet hoe aan zo'n aanvraag te beginnen.
Hoewel het mij vaak genoeg is geadviseerd door het Ggz.
Misschien op een rustige dag toch eens bekijken.
Echter...touwtjes uit handen gaan geven?
Iemand in mijn leventje binnen laten komen.
Ik weet niet of ik dat kan?
En denk ook,dat is meer voor mensen die het harder nodig hebben dan ik.
Want ergens red ik mij wel.
dinsdag 29 september 2009 om 23:09
Je redt je wel. Ja. En toch zou het je goed doen, iemand die je helpt liefdevol naar jezelf te kijken.
Op het punt eetstoornis red je je op zijn zachtst gezegd zeer, zeeeeer moeizaam.
En bij alle (goede) hulp ben jij degene die bepaalt wat, wanneer, en hoeveel, dus dat uit handen geven valt wel mee.
Op het punt eetstoornis red je je op zijn zachtst gezegd zeer, zeeeeer moeizaam.
En bij alle (goede) hulp ben jij degene die bepaalt wat, wanneer, en hoeveel, dus dat uit handen geven valt wel mee.
woensdag 30 september 2009 om 00:17
Iry, wat kennen we elkaar nou helemaal... Het aanvragen van een PGB is wat paperassen werk, een indicatiestelling en dan nog wat paperassen. (chargeer nu een beetje) Als je dat echt wilt, dan wil ik je wel op weg helpen.
Sterkte vanavond/vannacht.
Sterkte vanavond/vannacht.
Er zijn momenten waar je intens van geniet, tel die momenten en je leeft!
woensdag 30 september 2009 om 00:21
woensdag 30 september 2009 om 00:42
Lezen noanne, lezen...
Wat je kunt verwachten van hulp/ondersteuning vanuit je PGB is precies die hulp/ondersteuning die JIJ nu nodig hebt op het moment dat je die nodig hebt en van de persoon/instelling van jouw keuze. Dit is wel een beetje het ideaal beeld, maar doordat je zelf je zak met geld beheert hou je veel meer de touwtjes zelf in handen en kun je veel meer in een soort van opdrachtgever - opdrachtnemer relatie stappen met degene die jou de hulp/ondersteuning geeft.
Wat je kunt verwachten van hulp/ondersteuning vanuit je PGB is precies die hulp/ondersteuning die JIJ nu nodig hebt op het moment dat je die nodig hebt en van de persoon/instelling van jouw keuze. Dit is wel een beetje het ideaal beeld, maar doordat je zelf je zak met geld beheert hou je veel meer de touwtjes zelf in handen en kun je veel meer in een soort van opdrachtgever - opdrachtnemer relatie stappen met degene die jou de hulp/ondersteuning geeft.
Er zijn momenten waar je intens van geniet, tel die momenten en je leeft!
woensdag 30 september 2009 om 00:45
Hmm.....ik denk dat het vooral op het emotionele vlak ligt Noanne.
Het benoemen van je beperkingen zo zwart op wit is erg confronterend.
Ik laveer in het dagelijks leven zo'n beetje rond deze beperkingen heen zodat ik in ieder geval mijn kids daar niet (te veel) mee belast.
Maar liever zou ik dat anders zien,dat waar nu energie in de verkeerde dingen gaat,het overblijft voor de leuke/praktische dingen.
Voel mij nog al eens tekort schieten namelijk.
Hoewel ik in 1 ding geen beperkingen heb,en dat is in mijn liefde geven aan mijn kids.
Het benoemen van je beperkingen zo zwart op wit is erg confronterend.
Ik laveer in het dagelijks leven zo'n beetje rond deze beperkingen heen zodat ik in ieder geval mijn kids daar niet (te veel) mee belast.
Maar liever zou ik dat anders zien,dat waar nu energie in de verkeerde dingen gaat,het overblijft voor de leuke/praktische dingen.
Voel mij nog al eens tekort schieten namelijk.
Hoewel ik in 1 ding geen beperkingen heb,en dat is in mijn liefde geven aan mijn kids.
woensdag 30 september 2009 om 00:54
Oh en in die liefde geven voel ik mij heel geslaagd,dat dan weer wel.
En dat bevestigde o.a mijn dochter laatst weer door een prachtig gedicht wat ze geschreven had.
Ik plak hem even hier,hoewel dat egostrelend lijkt.
Maar ben ook gewoon zo trots op haar en de band die we hebben (met alle mijn kids trouwens)
Our mother is the sweetest
And most delicate of all
She knows more of paradise
Than angels can recall
She's not only beautiful
But passionately young
Playful as a kid, yet wise
As one who has lived long
Her love is like the rush of life
A bubbling, laughing spring
That runs through all like liquid light
And makes the mountains sing
And makes the meadows turn to flower
And trees to choicest fruit
She is at once the field and bower
In which our hearts make root
She is at once the sea and shore
Our freedom and our past
With her we launch our daring ships
Yet keep the things that last
Nou ja....was er stil van.
En illustreert ook mooi waarom ik nooit zal opgeven.
En dat bevestigde o.a mijn dochter laatst weer door een prachtig gedicht wat ze geschreven had.
Ik plak hem even hier,hoewel dat egostrelend lijkt.
Maar ben ook gewoon zo trots op haar en de band die we hebben (met alle mijn kids trouwens)
Our mother is the sweetest
And most delicate of all
She knows more of paradise
Than angels can recall
She's not only beautiful
But passionately young
Playful as a kid, yet wise
As one who has lived long
Her love is like the rush of life
A bubbling, laughing spring
That runs through all like liquid light
And makes the mountains sing
And makes the meadows turn to flower
And trees to choicest fruit
She is at once the field and bower
In which our hearts make root
She is at once the sea and shore
Our freedom and our past
With her we launch our daring ships
Yet keep the things that last
Nou ja....was er stil van.
En illustreert ook mooi waarom ik nooit zal opgeven.
woensdag 30 september 2009 om 01:04
Prachtig gedicht Iry! Je moet een geweldige moeder zijn, anders krijg je niet zo'n gedicht.
Het is ook erg confronterend om zaken zwart op wit te zien. Om echt met de billen bloot te gaan. En om je verhaal te moeten doen tegen iemand die dan gaat bepalen hoe erg je eraan toe bent. Dat is en blijft zwaar kaauuuteee
Tegelijkertijd lijdt je nu in relatieve eenzaamheid. Je naasten vangen je op, maar kruipen daarmee in een rol die eigenlijk niet goed is. Zij zijn jouw naasten, niet je hulpverleners. (Ben even hard)
En nog harder, om te kunnen leven ipv overleven wat je nu voornamelijk lijkt te doen moet er ECHT iets gebeuren. Ik heb gelezen dat je al veel geprobeerd hebt en dat je een vechter bent. Ik gun je iemand die vanuit zijn of haar professie met je meevecht, op de momenten dat jij het het hardst nodig hebt. (Desnoods in de uren van 2300 tot 200 ofzo)
Lieve Iry, ik schrijf dit niet, omdat ik het beter weet of het wel even via het forum op ga lossen ofzo. Ik schrijf dit, omdat ik je een prachtig mens vind, een mooie diamant. En ik zou die diamant wel eens in al zijn pracht willen zien schitteren, want er ligt nu nog een stukje waar de zon niet bijkan. En jij verdient het om de voor jou passende ondersteuning te krijgen, zodat je misschien ooit helemaal kunt schitteren. (of in ieder geval meer kunt schitteren dan je nu doet, een beetje meer kunt gaan leven ipv heel veel overleven...)
Het is ook erg confronterend om zaken zwart op wit te zien. Om echt met de billen bloot te gaan. En om je verhaal te moeten doen tegen iemand die dan gaat bepalen hoe erg je eraan toe bent. Dat is en blijft zwaar kaauuuteee
Tegelijkertijd lijdt je nu in relatieve eenzaamheid. Je naasten vangen je op, maar kruipen daarmee in een rol die eigenlijk niet goed is. Zij zijn jouw naasten, niet je hulpverleners. (Ben even hard)
En nog harder, om te kunnen leven ipv overleven wat je nu voornamelijk lijkt te doen moet er ECHT iets gebeuren. Ik heb gelezen dat je al veel geprobeerd hebt en dat je een vechter bent. Ik gun je iemand die vanuit zijn of haar professie met je meevecht, op de momenten dat jij het het hardst nodig hebt. (Desnoods in de uren van 2300 tot 200 ofzo)
Lieve Iry, ik schrijf dit niet, omdat ik het beter weet of het wel even via het forum op ga lossen ofzo. Ik schrijf dit, omdat ik je een prachtig mens vind, een mooie diamant. En ik zou die diamant wel eens in al zijn pracht willen zien schitteren, want er ligt nu nog een stukje waar de zon niet bijkan. En jij verdient het om de voor jou passende ondersteuning te krijgen, zodat je misschien ooit helemaal kunt schitteren. (of in ieder geval meer kunt schitteren dan je nu doet, een beetje meer kunt gaan leven ipv heel veel overleven...)
Er zijn momenten waar je intens van geniet, tel die momenten en je leeft!
woensdag 30 september 2009 om 01:28
Niet hard Noanne.
Ik ben het eens dat mijn naasten geen hulpverleners moeten zijn.
Ik mag mij wel heel gelukkig prijzen met lieve mensen om mij heen (waar ik hopelijk ook weer wat aan teruggeef)
Ze steunen mij,maar kunnen natuurlijk nooit echt bijdragen aan daar waar de kern zit.
Bedankt dat je meedenkt Noanne.
Erg lief.
En nu naar mijn bed, om morgen wat fitter en tevreden op te staan.
Ik ben het eens dat mijn naasten geen hulpverleners moeten zijn.
Ik mag mij wel heel gelukkig prijzen met lieve mensen om mij heen (waar ik hopelijk ook weer wat aan teruggeef)
Ze steunen mij,maar kunnen natuurlijk nooit echt bijdragen aan daar waar de kern zit.
Bedankt dat je meedenkt Noanne.
Erg lief.
En nu naar mijn bed, om morgen wat fitter en tevreden op te staan.
woensdag 30 september 2009 om 12:34
He Ster!
Heb je het boek al binnen?
En zo ja,ben je er al in begonnen?
Ik ga hem ook eens ergens opduikelen uit de 20 dozen die nog in de garage staan.
Ga hem weer lezen ter motivatie.
Ik ga mijn strategie veranderen.
Merk dat hoe ik de eetbuivrije dagen had ingepland best lastig is.
Er zitten dan 4 dagen "vrijspel" tussen en dat is te lang naar mij idee.
Omdat ik in die dagen erg terug val,ook in mijn motivatie.
Plan is nu om de dag en hoop dat ik dan het meer vast kan houden.
Ik heb het er zwaar mee,maarja.
Als het makkelijk zou zijn was het mij al veel eerder gelukt natuurlijk.
Ik ga deze week met mijn huisarts overleggen wat er nog aangereikt kan worden op korte termijn ter ondersteuning..
Wil een medicijn aankaarten die een gunstig effect zou hebben op o.a eetbuien en daarnaast ook nog op andere stoornissen die ik heb.
Hoop dat hij mee wil werken,want contact krijgen met het Ggz verloopt heel moeizaam.
Daar wed ik al niet meer op.
Heb je het boek al binnen?
En zo ja,ben je er al in begonnen?
Ik ga hem ook eens ergens opduikelen uit de 20 dozen die nog in de garage staan.
Ga hem weer lezen ter motivatie.
Ik ga mijn strategie veranderen.
Merk dat hoe ik de eetbuivrije dagen had ingepland best lastig is.
Er zitten dan 4 dagen "vrijspel" tussen en dat is te lang naar mij idee.
Omdat ik in die dagen erg terug val,ook in mijn motivatie.
Plan is nu om de dag en hoop dat ik dan het meer vast kan houden.
Ik heb het er zwaar mee,maarja.
Als het makkelijk zou zijn was het mij al veel eerder gelukt natuurlijk.
Ik ga deze week met mijn huisarts overleggen wat er nog aangereikt kan worden op korte termijn ter ondersteuning..
Wil een medicijn aankaarten die een gunstig effect zou hebben op o.a eetbuien en daarnaast ook nog op andere stoornissen die ik heb.
Hoop dat hij mee wil werken,want contact krijgen met het Ggz verloopt heel moeizaam.
Daar wed ik al niet meer op.
woensdag 30 september 2009 om 14:28
