Psyche
alle pijlers
De eetbui.
maandag 21 september 2009 om 03:18
Het begint omdat ik iets zoek
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
zaterdag 26 september 2009 om 09:08
Lieve Iry...ik ben stil van je post en voor het eerst sinds maanden breekt er iets in mij...Je bent lief.
Het eten/braken is inderdaad een verslaving geworden. Er zijn wetenschappers die beweren dat dit onderdeel van boulimia anders werkt dan een verslaving, maar ik denk van niet. Ik krijg heftige psychisch-fysieke klachten als mijn eetbui niet door kan gaan. Of ik als ik halverwege word gestoord. Ik ben geen haar beter dan de junks die ik vanuit het raam zie zitten op een bankje, het enige verschil is dat ik mijzelf weet te handhaven conform de eisen van mijn omgeving. Ik voldoe niet aan de stereotype junk, maar ben het net zo goed.
Ontzettend lief wat je zegt over mijn hulpverlenersschap. Ik probeer het ook zo goed mogelijk te doen (ben daarin ook erg perfectionistisch), hoop dat mensen met een goed gevoel aan de behandeling terugdenken.
Jouw keuze tot behandeling en gevecht met de ziekte vind ik nog moediger en nog zwaarder, juist omdat je kinderen hebt. Goed dat je gemotiveerd bent, hopelijk flucuteert dat niet te veel en houd je je doel voor ogen!
Ik zou in de toekomst ook graag een kindje willen, maar soms krijg ik er enorme eetgestoorde gedachten bij. Zwanger zijn, dat kost je lichaam meer energie, dus als ik normaal blijf eten dan val ik af. En het verzorgen van een baby, dan heb ik geen tijd meer voor eetbuien. Stom dat die gedachten dan opspelen.
Hoe is het jou gelukt de eetbuien terug te brengen? Krijg je veel steun uit je omgeving?
Het is toch zo destructief...de afgelopen jaren zijn mijn tanden erg beschadigd door dit gedrag, met alle gevolgen van dien. Ik vind dat zo erg (net zoals de constante moeheid, gezwollen klieren, refluxklachten), maar toch kan ik het niet laten. Weet jij of de tandarts kan helpen met het beschermen van het gebit (ik durf dit soort dingen niet te bespreken)? Mijn tandarts is niet echt helpend, al weet hij ook niet van de eetbuien.
Ik had ooit zo'n mooi en gaaf gebit... Ik ben nu slechts een schaduw van wie ik ooit was, dat doet pijn.
Lieve Iry, dit topic is zeker van waarde voor alle mensen die hiermee worstelen. Er zullen zeker ook mensen tussenzitten die niet durven te posten, maar hier wel wat aan hebben. Al was het alleen maar om de herkenning, dat ook zij niet alleen staan.
Nogmaals bedankt voor je lieve woorden!
Het eten/braken is inderdaad een verslaving geworden. Er zijn wetenschappers die beweren dat dit onderdeel van boulimia anders werkt dan een verslaving, maar ik denk van niet. Ik krijg heftige psychisch-fysieke klachten als mijn eetbui niet door kan gaan. Of ik als ik halverwege word gestoord. Ik ben geen haar beter dan de junks die ik vanuit het raam zie zitten op een bankje, het enige verschil is dat ik mijzelf weet te handhaven conform de eisen van mijn omgeving. Ik voldoe niet aan de stereotype junk, maar ben het net zo goed.
Ontzettend lief wat je zegt over mijn hulpverlenersschap. Ik probeer het ook zo goed mogelijk te doen (ben daarin ook erg perfectionistisch), hoop dat mensen met een goed gevoel aan de behandeling terugdenken.
Jouw keuze tot behandeling en gevecht met de ziekte vind ik nog moediger en nog zwaarder, juist omdat je kinderen hebt. Goed dat je gemotiveerd bent, hopelijk flucuteert dat niet te veel en houd je je doel voor ogen!
Ik zou in de toekomst ook graag een kindje willen, maar soms krijg ik er enorme eetgestoorde gedachten bij. Zwanger zijn, dat kost je lichaam meer energie, dus als ik normaal blijf eten dan val ik af. En het verzorgen van een baby, dan heb ik geen tijd meer voor eetbuien. Stom dat die gedachten dan opspelen.
Hoe is het jou gelukt de eetbuien terug te brengen? Krijg je veel steun uit je omgeving?
Het is toch zo destructief...de afgelopen jaren zijn mijn tanden erg beschadigd door dit gedrag, met alle gevolgen van dien. Ik vind dat zo erg (net zoals de constante moeheid, gezwollen klieren, refluxklachten), maar toch kan ik het niet laten. Weet jij of de tandarts kan helpen met het beschermen van het gebit (ik durf dit soort dingen niet te bespreken)? Mijn tandarts is niet echt helpend, al weet hij ook niet van de eetbuien.
Ik had ooit zo'n mooi en gaaf gebit... Ik ben nu slechts een schaduw van wie ik ooit was, dat doet pijn.
Lieve Iry, dit topic is zeker van waarde voor alle mensen die hiermee worstelen. Er zullen zeker ook mensen tussenzitten die niet durven te posten, maar hier wel wat aan hebben. Al was het alleen maar om de herkenning, dat ook zij niet alleen staan.
Nogmaals bedankt voor je lieve woorden!
zaterdag 26 september 2009 om 14:23
Ik lees dit topic met interesse en ook vanuit betrokkenheid met de problematiek. Zowel bij Iry en ook bij zusje merk ik dat ondanks de ernstige psychiatrische ziekte en de uitwerking daarvan op je lichaam er ook nog een gezond denkend deel zit.
Wat ik als leek een gestoorde gedachte vind is dat je anorexia prefereert boven boulimia.
Wat ik als leek een gestoorde gedachte vind is dat je anorexia prefereert boven boulimia.
zaterdag 26 september 2009 om 14:51
Ik ga nu als Harper verder, 2 mensen achter dezelfde nick zorgt al langer voor wat verwarring, dus nu heb ik mijn eigen nick. Ik woon bij mijn zus, vandaar dat ik soms haar nick gebruik(te).
Titana: Fijn dat je het aanhaalt, dat er ook nog iets gezonds is. En weet je, ik kan zo goed theater spelen dat niemand ook maar iets vermoed. Ja, mijn zus, maar ook voor haar is het niet makkelijk om ermee om te gaan. Ze respecteert gelukkig mijn wens er met niemand over te praten.
Anorexia boven boulimia verkiezen is inderdaad vreemd. Maar stabiel laag in gewicht zijn, is voor je lichaam echt veel minder zwaar dan schommelingen van kilo's en de risico's van braken. Zo heb ik dat ervaren.
Ik ben met de therapie nooit verder gekomen. Nog steeds zit ik in de fase 'ik wil afvallen om dun te worden', ik kan gewoon geen achterliggende oorzaak bedenken. Ik vind mezelf dik en walg ervan. Anorexia is net zo erg, alleen dat dunne lijf gaf mij een beter gevoel, boulimia niet. En dat is wat het zo moeilijk maakt om beter te worden, ik krijg nog zoveel van de eetstoornis, ik heb het nog nodig denk ik.
Titana: Fijn dat je het aanhaalt, dat er ook nog iets gezonds is. En weet je, ik kan zo goed theater spelen dat niemand ook maar iets vermoed. Ja, mijn zus, maar ook voor haar is het niet makkelijk om ermee om te gaan. Ze respecteert gelukkig mijn wens er met niemand over te praten.
Anorexia boven boulimia verkiezen is inderdaad vreemd. Maar stabiel laag in gewicht zijn, is voor je lichaam echt veel minder zwaar dan schommelingen van kilo's en de risico's van braken. Zo heb ik dat ervaren.
Ik ben met de therapie nooit verder gekomen. Nog steeds zit ik in de fase 'ik wil afvallen om dun te worden', ik kan gewoon geen achterliggende oorzaak bedenken. Ik vind mezelf dik en walg ervan. Anorexia is net zo erg, alleen dat dunne lijf gaf mij een beter gevoel, boulimia niet. En dat is wat het zo moeilijk maakt om beter te worden, ik krijg nog zoveel van de eetstoornis, ik heb het nog nodig denk ik.
zaterdag 26 september 2009 om 15:00
Objectief gezien is de kans om aan anorexia te sterven groter dan bij boulimia.
Ik heb een (niet directe)collega met anorexia gehad en op een gegeven moment was het niet meer mogelijk dat anderen op haar konden vertrouwen. De signalen en het vermoeden dat zij een eetstoornis had waren er al langer. Je kunt jezelf niet meer zien door de bril van de buitenwereld.
Boulimia kun je beter verborgen houden dan anorexia, denk ik.
Ik vraag me weleens af wat een eetbui is. Voor de een is dat al een mandarijntje en twee koekjes.
Ik heb een (niet directe)collega met anorexia gehad en op een gegeven moment was het niet meer mogelijk dat anderen op haar konden vertrouwen. De signalen en het vermoeden dat zij een eetstoornis had waren er al langer. Je kunt jezelf niet meer zien door de bril van de buitenwereld.
Boulimia kun je beter verborgen houden dan anorexia, denk ik.
Ik vraag me weleens af wat een eetbui is. Voor de een is dat al een mandarijntje en twee koekjes.
zaterdag 26 september 2009 om 16:11
Dat klopt titana, maar ik vond anorexia fysiek iets minder slopend. Maar dat kwam met name door het ondergewicht, ik voelde niets meer.
Moeilijk, van je collega. In welk opzicht konden anderen niet op haar vertrouwen? Bedoel je daarmee het lieggedrag of het instabiel zijn?
Eetbuien zijn inderdaad subjectief, maar tijdens therapie noemende we het een subjectieve eetbui (dus maar 3 koekjes ofzo) en een objectieve eetbui (feitelijk heel veel eten). Mijn eetbuien zijn in die zin objectief. Gemiddeld eet ik bij een eetbui eerst heel veel groenten, dan 2 avondmaaltijden, een hele taart, 3 pakken koekjes, 2 bakjes yoghurt met cruesli of een een schaaltje ijs. Verschrikkelijk veel dus. Ik weeg rond de 65 kilo en ben 1.75, dus ik ben feitelijk niet te dik, maar wel 20 kg aangekomen in 2 jaar tijd. Ik voel mij dus wel te dik en ben bang om aan te komen, constant.
Moeilijk, van je collega. In welk opzicht konden anderen niet op haar vertrouwen? Bedoel je daarmee het lieggedrag of het instabiel zijn?
Eetbuien zijn inderdaad subjectief, maar tijdens therapie noemende we het een subjectieve eetbui (dus maar 3 koekjes ofzo) en een objectieve eetbui (feitelijk heel veel eten). Mijn eetbuien zijn in die zin objectief. Gemiddeld eet ik bij een eetbui eerst heel veel groenten, dan 2 avondmaaltijden, een hele taart, 3 pakken koekjes, 2 bakjes yoghurt met cruesli of een een schaaltje ijs. Verschrikkelijk veel dus. Ik weeg rond de 65 kilo en ben 1.75, dus ik ben feitelijk niet te dik, maar wel 20 kg aangekomen in 2 jaar tijd. Ik voel mij dus wel te dik en ben bang om aan te komen, constant.
zondag 27 september 2009 om 00:37
Met name het niet stabiel zijn. En het vele afwezig zijn voor langere perioden maakte dat er meer druk op anderen kwam te staan.
Je lichaam wil naar het setpoint gewicht toe en zoekt naar een balans. Objectief gezien heb je een prachtig gewicht. Met een gemiddelde van nog geen kilo per maand over twee jaar is dat evenwichtig en niet te veel, maar dat voel jij waarschijnlijk anders, Harper. De angst is niet realistisch.
Je lichaam wil naar het setpoint gewicht toe en zoekt naar een balans. Objectief gezien heb je een prachtig gewicht. Met een gemiddelde van nog geen kilo per maand over twee jaar is dat evenwichtig en niet te veel, maar dat voel jij waarschijnlijk anders, Harper. De angst is niet realistisch.
zondag 27 september 2009 om 02:54
Dat wil ik even recht zetten dit misverstand.
Boulimia is gevaarlijker dan pure Anorexia.
Het compensatie gedrag brengt grotere risico's mee dan het hebben van ondergewicht.
Braken zorgt voor een verstoord electrolytegehalte.
Met name het lage kalium gehalte kan het hart ernstig beschadigen en daardoor zelfs begeven.
Zo is er nog een rijtje risico's
Nieren kunnen flinke schade oplopen
Je slokdarm en maag worden aangetast
Je darmen kunnen verstoord raken en beschadigen.
En nog meer...
Kortom, belangrijke lichaamsfunctie;s lijden het hardst onder het compensatie gedrag en brengt ook de grootste risico's met zich mee
Na genezing of het stoppen met compensatiegedrag kunnen de schades al onomkeerbaar zijn.
Bij ondergewicht lijdt het lichaam ook,maar met het terugkeren naar gezond gewicht kan alles herstellen.
Wel kan het hart ook begeven bij ondergewicht (meestal praat je dan over ernstig ondergewicht) maar is echt kleiner dan bij boulimia.
Ik sta dan ook onder controle bij mijn huisarts om mijn kaliumgehalte bij te houden,zodat deze indien nodig aangevuld wordt met tabletten.
Ook andere bloedwaarde en functies worden met regelmaat gecontroleerd.
Ik hoop ook dat met dit topic mensen die aan boulima lijden te kunnen bereiken door de zeer sprekende en herkenbare post.
En hopelijk (al is het er maar 1) ook aan te sporen om hulp te zoeken of stapjes te nemen naar verbetering/genezing.
In te laten zien dat de ernst en noodzaak groot is door bovengenoemde risico's.
Dus wat de gezondheidsrisico;s betreft verkies ik mijn anorectische tijd boven boulimisch.
Daarnaast voel je je zwakker en zieker.
Geestelijk gezien.
Ik weet niet of ik dat goed uit kan leggen.
Maar je voelt je beter doordat je alles beter onder " controle" hebt.
Sterker door het beheersen van je gewicht.
Minder vies en minder schaamte.
Ik zeg weleens voor de grap, boulimia is de anorexia zonder beheersing
Je faalt altijd.
En ergens is dat geen grap,maar juist pijnlijk tekenend voor het mislukte gevoel.
Het geestelijk deel is uiteraard vanuit mijn beleving.
Die ik niet eens goed genoeg kan uitleggen.
Ik wil hiermee overigens niet Anorexia baggateliseren.
Het geestelijk lijden van beide is subjectief en niet te meten.
We praten hier over twee ernstige ziektes die in de kern eigenijk identiek zijn.
Kortom,het is" kiezen" uit twee kwaden zoals ik al eerder schreef.
Maar de echte keuze moet natuurlijk geen van beide zijn.
Ik wil dan ook niet terug naar die tijd waarbij ik mij ook allerminst gelukkig voelde.
Ik wil verbetering,daar kies ik voor.
Want grof gezegd zijn beide vormen van een eetstoornis vreselijk kut om te hebben.
Boulimia is gevaarlijker dan pure Anorexia.
Het compensatie gedrag brengt grotere risico's mee dan het hebben van ondergewicht.
Braken zorgt voor een verstoord electrolytegehalte.
Met name het lage kalium gehalte kan het hart ernstig beschadigen en daardoor zelfs begeven.
Zo is er nog een rijtje risico's
Nieren kunnen flinke schade oplopen
Je slokdarm en maag worden aangetast
Je darmen kunnen verstoord raken en beschadigen.
En nog meer...
Kortom, belangrijke lichaamsfunctie;s lijden het hardst onder het compensatie gedrag en brengt ook de grootste risico's met zich mee
Na genezing of het stoppen met compensatiegedrag kunnen de schades al onomkeerbaar zijn.
Bij ondergewicht lijdt het lichaam ook,maar met het terugkeren naar gezond gewicht kan alles herstellen.
Wel kan het hart ook begeven bij ondergewicht (meestal praat je dan over ernstig ondergewicht) maar is echt kleiner dan bij boulimia.
Ik sta dan ook onder controle bij mijn huisarts om mijn kaliumgehalte bij te houden,zodat deze indien nodig aangevuld wordt met tabletten.
Ook andere bloedwaarde en functies worden met regelmaat gecontroleerd.
Ik hoop ook dat met dit topic mensen die aan boulima lijden te kunnen bereiken door de zeer sprekende en herkenbare post.
En hopelijk (al is het er maar 1) ook aan te sporen om hulp te zoeken of stapjes te nemen naar verbetering/genezing.
In te laten zien dat de ernst en noodzaak groot is door bovengenoemde risico's.
Dus wat de gezondheidsrisico;s betreft verkies ik mijn anorectische tijd boven boulimisch.
Daarnaast voel je je zwakker en zieker.
Geestelijk gezien.
Ik weet niet of ik dat goed uit kan leggen.
Maar je voelt je beter doordat je alles beter onder " controle" hebt.
Sterker door het beheersen van je gewicht.
Minder vies en minder schaamte.
Ik zeg weleens voor de grap, boulimia is de anorexia zonder beheersing
Je faalt altijd.
En ergens is dat geen grap,maar juist pijnlijk tekenend voor het mislukte gevoel.
Het geestelijk deel is uiteraard vanuit mijn beleving.
Die ik niet eens goed genoeg kan uitleggen.
Ik wil hiermee overigens niet Anorexia baggateliseren.
Het geestelijk lijden van beide is subjectief en niet te meten.
We praten hier over twee ernstige ziektes die in de kern eigenijk identiek zijn.
Kortom,het is" kiezen" uit twee kwaden zoals ik al eerder schreef.
Maar de echte keuze moet natuurlijk geen van beide zijn.
Ik wil dan ook niet terug naar die tijd waarbij ik mij ook allerminst gelukkig voelde.
Ik wil verbetering,daar kies ik voor.
Want grof gezegd zijn beide vormen van een eetstoornis vreselijk kut om te hebben.
zondag 27 september 2009 om 03:02
Ik zou overigens graag zien dat er in dit topic niet gesproken word over de hoeveelheid en inhoud van een eetbui.
En ook niet het benoemen van gewicht.
Dit omdat het triggerend kan werken.
En het door vergelijk vervelende gedachtes kan geven bij anderen met een eetstoornis.
Ik wil benadrukken dat het niet zo is dat het er niet mag zijn.
maar slechts verzoek ik het om elkaar (alle poster en lezers ) daarin te beschermen.
Ik hoop dat daar begrip voor is .
En ook niet het benoemen van gewicht.
Dit omdat het triggerend kan werken.
En het door vergelijk vervelende gedachtes kan geven bij anderen met een eetstoornis.
Ik wil benadrukken dat het niet zo is dat het er niet mag zijn.
maar slechts verzoek ik het om elkaar (alle poster en lezers ) daarin te beschermen.
Ik hoop dat daar begrip voor is .
zondag 27 september 2009 om 03:04
kom je hier even een knuffel brengen.
Dat achter de Iry met wie ik zo gelachen heb gisternacht op het 10 jaar forum, deze Iry schuilgaat had ik echt niet kunnen vermoeden.
Ik hoop dat er ooit een dag komt waarop de ziekte je minder in zijn greep heeft. Waarop we inderdaad als twee oude besjes zonder schuldgevoel een ijsje kunnen eten op een bankje in de zon. Maar eerlijk gezegd hoop ik dat dat al wat eerder kan dan als oud besje.
Lieve Iry, geef niet op en jij lief Zusje ook niet.
Dat achter de Iry met wie ik zo gelachen heb gisternacht op het 10 jaar forum, deze Iry schuilgaat had ik echt niet kunnen vermoeden.
Ik hoop dat er ooit een dag komt waarop de ziekte je minder in zijn greep heeft. Waarop we inderdaad als twee oude besjes zonder schuldgevoel een ijsje kunnen eten op een bankje in de zon. Maar eerlijk gezegd hoop ik dat dat al wat eerder kan dan als oud besje.
Lieve Iry, geef niet op en jij lief Zusje ook niet.
Er zijn momenten waar je intens van geniet, tel die momenten en je leeft!
zondag 27 september 2009 om 03:16
Wat Lief Noanne dat je dat komt schrijven.
Misschien is juist mijn humor wat het toch dragelijk maakt.
Bovendien heb ik de stoornis al 20 jaar,ik denk dat je er dan ook anders mee omgaat.
En vaak ook is het het masker wat je opzet omdat je de pijn niet kan/wil tonen.
Ik denk altijd maar zo,ik maak er maar het beste van,anders wordt het nog erger.
Nogmaals,dank voor de moeite die je neemt hier een bericht achter te laten .
Misschien is juist mijn humor wat het toch dragelijk maakt.
Bovendien heb ik de stoornis al 20 jaar,ik denk dat je er dan ook anders mee omgaat.
En vaak ook is het het masker wat je opzet omdat je de pijn niet kan/wil tonen.
Ik denk altijd maar zo,ik maak er maar het beste van,anders wordt het nog erger.
Nogmaals,dank voor de moeite die je neemt hier een bericht achter te laten .
zondag 27 september 2009 om 03:20
zondag 27 september 2009 om 09:32
Anorexia gaat vaker gepaard met eetbuien (subjectief-objectief) en de schade die het onthouden van voedsel aan je lichaam met zich meebrengt is enorm, met de dood vaker als gevolg.
Er zijn vele typen eetstoornissen en perioden kunnen zich afwisselen. Na een periode van sterke voedselonthouding en sterke controle komt er een periode dat je die controle niet meer kan vasthouden. Volgens mij is dat ook een fysieke reactie van je lijf.
Maar, ik ben geen deskundige.
Hoe jij daar zelf in staat, geestelijk, Iry, is vanuit jouw beleving. Goed dat je dat vermeldt.
Boulimia is anorexia zonder beheersing. Wat jij zegt is dat aan de basis dezelfde ziekte ligt.
Er zijn vele typen eetstoornissen en perioden kunnen zich afwisselen. Na een periode van sterke voedselonthouding en sterke controle komt er een periode dat je die controle niet meer kan vasthouden. Volgens mij is dat ook een fysieke reactie van je lijf.
Maar, ik ben geen deskundige.
Hoe jij daar zelf in staat, geestelijk, Iry, is vanuit jouw beleving. Goed dat je dat vermeldt.
Boulimia is anorexia zonder beheersing. Wat jij zegt is dat aan de basis dezelfde ziekte ligt.
zondag 27 september 2009 om 12:18
zondag 27 september 2009 om 13:07
Aan de kern van de boulimia ligt dikwijls de anorexia. Voedselonthouding lokt op een gegeven moment eten uit. Het een houdt het ander in stand.
Even kort door de bocht; nu kan je lezen, met name als je daar gevoelig voor bent en je geweten wilt sussen, anorexia is minder erg dan boulimia en dat wil ik bestrijden.
Even kort door de bocht; nu kan je lezen, met name als je daar gevoelig voor bent en je geweten wilt sussen, anorexia is minder erg dan boulimia en dat wil ik bestrijden.
zondag 27 september 2009 om 13:42
Niet minder erg Titana,want het lijden is even groot of beter gezegd subjectief .
Maar puur gezondheidstechnisch is compensatiegedrag levensbedreigender dan een laag gewicht.
En je bestrijd helaas een onwaarheid Titana.
Ik ken beide vormen,door ervaring en kennis.
Heb geen geweten te sussen overigens,want ben nog steeds anorectisch.
Met boulimsiche inslag weliswaar.
Maar puur gezondheidstechnisch is compensatiegedrag levensbedreigender dan een laag gewicht.
En je bestrijd helaas een onwaarheid Titana.
Ik ken beide vormen,door ervaring en kennis.
Heb geen geweten te sussen overigens,want ben nog steeds anorectisch.
Met boulimsiche inslag weliswaar.
zondag 27 september 2009 om 13:53
Ik ben geen deskundige.
Ik wil enkel zeggen dat aan de basis de anorexia ligt. Dus het een lokt het ander uit of houdt het in stand.
Nu lijkt het toch:
anorexia, want geen compensatie, is minder erg dan boulimia. Ik denk dat anderen daar mogelijk gevoelig voor kunnen zijn.
Absoluut niets persoonlijk bedoeld naar jou toe.
Iemand die niet eet sterft.
Ik wil enkel zeggen dat aan de basis de anorexia ligt. Dus het een lokt het ander uit of houdt het in stand.
Nu lijkt het toch:
anorexia, want geen compensatie, is minder erg dan boulimia. Ik denk dat anderen daar mogelijk gevoelig voor kunnen zijn.
Absoluut niets persoonlijk bedoeld naar jou toe.
Iemand die niet eet sterft.
zondag 27 september 2009 om 13:54
Overigens wil ik benadrukken dat erg/minder erg geen punt van discussie mag zijn.
Nogmaals praten we hier over twee ziektes die haast identiek zijn,ik praat dan ook altijd liever over een eetstoornis.
Geestelijk lijden en gezondheidsproblemen zijn bij een eetstoornis in welke vorm dan ook hoog.
Ik wil deze discussie dan ook hier bij laten
Enkel hoop ik dat compensatiegedrag serieus genoeg genomen wordt om de strijd aan te gaan.
Daar doe je je lichaam een groot plezier mee.
Net als je je lichaam ook een groot plezier doet je gewicht te verhogen bij ernstig ondergewicht.
Alle eetstoornissen zitten tenslotte in hetzelfde kamp.
Nogmaals praten we hier over twee ziektes die haast identiek zijn,ik praat dan ook altijd liever over een eetstoornis.
Geestelijk lijden en gezondheidsproblemen zijn bij een eetstoornis in welke vorm dan ook hoog.
Ik wil deze discussie dan ook hier bij laten
Enkel hoop ik dat compensatiegedrag serieus genoeg genomen wordt om de strijd aan te gaan.
Daar doe je je lichaam een groot plezier mee.
Net als je je lichaam ook een groot plezier doet je gewicht te verhogen bij ernstig ondergewicht.
Alle eetstoornissen zitten tenslotte in hetzelfde kamp.
zondag 27 september 2009 om 13:58
zondag 27 september 2009 om 14:35
Ja, laten we de discussie stoppen. Mee eens.
Iedereen bekijkt het onderwerp vanuit zijn eigen achtergrond en ervaringen.
Misschien dat ik me voor een deel verantwoordelijk voel vanuit mijn achtergrond. Je bent een sterke vrouw, Iry. Twintig jaar een eetstoornis overleefd. Ook dat kan sommigen doen denken dat het dan wel mee zal vallen. Al geef jij absoluut niet de indruk dat dat zo is. Integendeel.
Dat er enorm veel variatie is in gradaties ben ik me van bewust, maar de aandoening aan zich zelfs in de lichtste gradatie is zeer ernstig en levensbedreigend.
Nogmaals, ik heb bewondering voor je eerlijkheid en de manier waarop je je kunt uitdrukken. Al besef ik dat dat een klein deel is van wie jij bent: het forumbeeld.
Iedereen bekijkt het onderwerp vanuit zijn eigen achtergrond en ervaringen.
Misschien dat ik me voor een deel verantwoordelijk voel vanuit mijn achtergrond. Je bent een sterke vrouw, Iry. Twintig jaar een eetstoornis overleefd. Ook dat kan sommigen doen denken dat het dan wel mee zal vallen. Al geef jij absoluut niet de indruk dat dat zo is. Integendeel.
Dat er enorm veel variatie is in gradaties ben ik me van bewust, maar de aandoening aan zich zelfs in de lichtste gradatie is zeer ernstig en levensbedreigend.
Nogmaals, ik heb bewondering voor je eerlijkheid en de manier waarop je je kunt uitdrukken. Al besef ik dat dat een klein deel is van wie jij bent: het forumbeeld.
zondag 27 september 2009 om 14:43
Lijkt mij prima Titana om het hier bij te laten.
Ik weet niet wat jou achtergrond is,maar kennelijk beweegt dat je aan jou visie vast te houden.
En dat is gewoon prima Titana.
Ik probeer hier echt enkel de feiten te benoemen,niets meer niet minder.
En heb absoluut geen waard oordeel over wat beter of slechter is.
Wat mij betreft zit het allemaal in dezelfde hoek.
En ja,eerlijk gezegd ben ik ook gaan geloven dat ik een lichaam van beton heb na 20 jaar eetstoornis,waarin dieptepunten van gewicht en ernstig compensatiegedrag een rol spelen.
Hoewel de laatste tijd die gedachte bij mij op de wip staat.
Gelukkig,want daarom ga ik weer net een stapje harder strijden.
En hoop anderen te inspireren.
Ik weet niet wat jou achtergrond is,maar kennelijk beweegt dat je aan jou visie vast te houden.
En dat is gewoon prima Titana.
Ik probeer hier echt enkel de feiten te benoemen,niets meer niet minder.
En heb absoluut geen waard oordeel over wat beter of slechter is.
Wat mij betreft zit het allemaal in dezelfde hoek.
En ja,eerlijk gezegd ben ik ook gaan geloven dat ik een lichaam van beton heb na 20 jaar eetstoornis,waarin dieptepunten van gewicht en ernstig compensatiegedrag een rol spelen.
Hoewel de laatste tijd die gedachte bij mij op de wip staat.
Gelukkig,want daarom ga ik weer net een stapje harder strijden.
En hoop anderen te inspireren.
maandag 28 september 2009 om 05:37
Iry, wat was het weer nachtwerk voor je vandaag.. gisteren.
Harper, als niet ervaringsdeskundige schrik ik echt van dit stukje van je tekst 'ik kan niet bij de achterliggende oorzaak komen, ik wil alleen afvallen'.
Ik dacht dat al die achterliggende shit gewoon altijd duidelijk zou zijn. Dat de eetstoornis een vorm van coping is, maar dat je weet waarom je het doet.
Ik vraag me dan gelijk af of een eetstoornis inderdaad los van andere psychische zooi kan bestaan, en dat het dus een intrinsieke ontregeling is van je lichaam, of zo.
Harper, als niet ervaringsdeskundige schrik ik echt van dit stukje van je tekst 'ik kan niet bij de achterliggende oorzaak komen, ik wil alleen afvallen'.
Ik dacht dat al die achterliggende shit gewoon altijd duidelijk zou zijn. Dat de eetstoornis een vorm van coping is, maar dat je weet waarom je het doet.
Ik vraag me dan gelijk af of een eetstoornis inderdaad los van andere psychische zooi kan bestaan, en dat het dus een intrinsieke ontregeling is van je lichaam, of zo.
maandag 28 september 2009 om 14:26
Het compensatiegedrag, waaronder laxeerpillen slikken en braken, lijkt me enorm schadelijk voor je lijf, maar is dat niet het gevolg van de stoornis? Ik kan me niet voorstellen dat iemand dat wil en doet, maar dat is natuurlijk de ziekte die de kop opsteekt.
Als je je lijf toe zou kunnen staan te eten dan zou dat compensatiegedrag niet meer nodig zijn?
Of denk ik nu simpel?
Is de behandeling van het compensatiegedrag niet symptoombestrijding?
Als je je lijf toe zou kunnen staan te eten dan zou dat compensatiegedrag niet meer nodig zijn?
Of denk ik nu simpel?
Is de behandeling van het compensatiegedrag niet symptoombestrijding?
