Psyche
alle pijlers
De eetbui.
maandag 21 september 2009 om 03:18
Het begint omdat ik iets zoek
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
woensdag 23 september 2009 om 17:19
quote:iry schreef op 23 september 2009 @ 13:23:
Maar ook dat moet ik trotseren,wat er ook gebeurt,eten is op de eetbuivrije dag geen optie!!
Lieve Iry, je bedoelt hopelijk niet dat je op een eetbuivrijedag helemaal niets eet? Dat is ook echt niet goed hoor!
Maar ook dat moet ik trotseren,wat er ook gebeurt,eten is op de eetbuivrije dag geen optie!!
Lieve Iry, je bedoelt hopelijk niet dat je op een eetbuivrijedag helemaal niets eet? Dat is ook echt niet goed hoor!
I only get one shot at life - so I shoot to kill
woensdag 23 september 2009 om 17:39
quote:iry schreef op 23 september 2009 @ 17:04:
Dank je Saar!
En ik weet je zeker te vinden!!
Moet nog even horen welke bikini' s je hebt besteld (voordat we dadelijk echt als jut en jul rondlopen ).
Hahaha! Ja, dat moeten we wel even afstemmen.
Heb vandaag contact gehad met Kenia en we kunnen toch wat voor de kids meenemen waar we ze een groot plezier mee doen.
Hebben we het vanavond wel even over.
Ze zijn al tekeningen aan het maken voor ons
Dank je Saar!
En ik weet je zeker te vinden!!
Moet nog even horen welke bikini' s je hebt besteld (voordat we dadelijk echt als jut en jul rondlopen ).
Hahaha! Ja, dat moeten we wel even afstemmen.
Heb vandaag contact gehad met Kenia en we kunnen toch wat voor de kids meenemen waar we ze een groot plezier mee doen.
Hebben we het vanavond wel even over.
Ze zijn al tekeningen aan het maken voor ons
woensdag 23 september 2009 om 18:40
Oh nee spijker.
Sorry als dat verkeerd overkomt (kan het mij ook wel weer een beetje voorstellen).
Overdag is nog mijn "normale" eetrirme.
Moet ik in de toekomst ook gaan veranderen.
Ik zorg in ieder geval dat ik een goede avondmaaltijd heb (dat gaat eigenlijk sowieso altijd goed ).
Om geen hongersignaal als trigger te hebben.
Verder heb ik op maandagavond samen met vriend goed bedacht wat ik wel kan eten zonder dat het verkeerd voelt.
Dat was een eierkoek bij de thee en s'avonds een bakje komkommer met een dipsausje.
Misschien ook een tip voor jouw Ster?
Weet niet of het voor jou kan helpen,mar het hielp mij om niet obsessief aan "verkeerd" voedsel te denken.
Immers mocht ik gewoon iets.
En het toestaan van wat te nemen hoort er ook bij.
Leren jezelf te begrenzen maar ook niet de verkeerde kant opslaan. (te veel of niets).
Sorry als dat verkeerd overkomt (kan het mij ook wel weer een beetje voorstellen).
Overdag is nog mijn "normale" eetrirme.
Moet ik in de toekomst ook gaan veranderen.
Ik zorg in ieder geval dat ik een goede avondmaaltijd heb (dat gaat eigenlijk sowieso altijd goed ).
Om geen hongersignaal als trigger te hebben.
Verder heb ik op maandagavond samen met vriend goed bedacht wat ik wel kan eten zonder dat het verkeerd voelt.
Dat was een eierkoek bij de thee en s'avonds een bakje komkommer met een dipsausje.
Misschien ook een tip voor jouw Ster?
Weet niet of het voor jou kan helpen,mar het hielp mij om niet obsessief aan "verkeerd" voedsel te denken.
Immers mocht ik gewoon iets.
En het toestaan van wat te nemen hoort er ook bij.
Leren jezelf te begrenzen maar ook niet de verkeerde kant opslaan. (te veel of niets).
woensdag 23 september 2009 om 19:18
Ja gaaf he sing!!!
Zit er echt heel vol van.
Een grote wens een verre reis te maken kwam zo op mijn pad.
En met Saar durf ik hem aan.
Ster je vroeg nog of ik het moeilijk ga vinden in Kenia met mijn eetstoornis.
Uiteraard!!
Ik zal best tegen hobbels aanlopen.
Maarja,ik wil niet(meer) dat mijn eetstoornis altijd maar alles in de weg staat.
Dus ja...we'll cross that bridge when we come to it.
Ervaring is wel dat het op vakantie altijd beter gaat.
Kan niet mijn vinger erop leggen waar dat hem inzit (ontspannen? regelmaat?)
Zit er echt heel vol van.
Een grote wens een verre reis te maken kwam zo op mijn pad.
En met Saar durf ik hem aan.
Ster je vroeg nog of ik het moeilijk ga vinden in Kenia met mijn eetstoornis.
Uiteraard!!
Ik zal best tegen hobbels aanlopen.
Maarja,ik wil niet(meer) dat mijn eetstoornis altijd maar alles in de weg staat.
Dus ja...we'll cross that bridge when we come to it.
Ervaring is wel dat het op vakantie altijd beter gaat.
Kan niet mijn vinger erop leggen waar dat hem inzit (ontspannen? regelmaat?)
woensdag 23 september 2009 om 20:49
Mooi zeg, naar Kenia! Ben benieuwd hoe je het daar gaat vinden. Ook hoe het voor je zal zijn om in een land te zijn waar met eten absoluut niet gesold wordt. Als jij het niet eet eet iemand anders het. In een land ook waar eten uitdelen de vorm van gastvrijheid is en waar eten weigeren met lede ogen wordt aangezien.
Ach, ik heb in Afrika heel weinig gegeten, en ze vonden het maar zo zo. Het was niet anders. Ik kon dat hete eten niet weg krijgen.
Ach, ik heb in Afrika heel weinig gegeten, en ze vonden het maar zo zo. Het was niet anders. Ik kon dat hete eten niet weg krijgen.
woensdag 23 september 2009 om 21:01
quote:iry schreef op 23 september 2009 @ 20:39:
We gaan over een paar weken Moon.
Echt een avontuur (al is mij niet duidelijk of dat is om Kenia,of omdat het met Saar is )
Spannend. Saar en jij kennen elkaar via het forum?
(ben nog redelijk nieuw, weet dat soort dingen allemaal niet)
We gaan over een paar weken Moon.
Echt een avontuur (al is mij niet duidelijk of dat is om Kenia,of omdat het met Saar is )
Spannend. Saar en jij kennen elkaar via het forum?
(ben nog redelijk nieuw, weet dat soort dingen allemaal niet)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 23 september 2009 om 22:50
Ik zal maar even antwoord geven Moonlight.
Iry is zo traag...
We kennen elkaar idd via het forum.
Ik weet ook niet hoe ik het zover heb kunnen laten komen, maar ineens walste ze mijn leven binnen. En nu dus zelfs samen op vakantie
Wel heel bijzonder hoor dat dit is ontstaan en dat we zelfs een vakantie aandurven met elkaar.
Gelukkig zijn we wel aan elkaar gewaagd.
Iry is zo traag...
We kennen elkaar idd via het forum.
Ik weet ook niet hoe ik het zover heb kunnen laten komen, maar ineens walste ze mijn leven binnen. En nu dus zelfs samen op vakantie
Wel heel bijzonder hoor dat dit is ontstaan en dat we zelfs een vakantie aandurven met elkaar.
Gelukkig zijn we wel aan elkaar gewaagd.
woensdag 23 september 2009 om 22:52
quote:iry schreef op 23 september 2009 @ 20:39:
We gaan over een paar weken Moon.
Echt een avontuur (al is mij niet duidelijk of dat is om Kenia,of omdat het met Saar is )
He trut!
Ik kan alsnog gewoon alleen gaan hoor.
Of een minder leuke grap uit gaan halen daar.
Iets met voor de leeuwen gooien ofzo
We gaan over een paar weken Moon.
Echt een avontuur (al is mij niet duidelijk of dat is om Kenia,of omdat het met Saar is )
He trut!
Ik kan alsnog gewoon alleen gaan hoor.
Of een minder leuke grap uit gaan halen daar.
Iets met voor de leeuwen gooien ofzo
donderdag 24 september 2009 om 08:00
Iry, zal het op vakantie beter gaan met je psychiatrische problematiek, waaronder de eetstoornis, omdat je uit je normale routine gehaald wordt en waarschijnlijk veel afleiding hebt?
Anderzijds je neemt jezelf en hoe je in elkaar steekt altijd en overal mee.
Kenia lijkt me een prachtig land.
Byzonder dat je gaat met een forumvriendin.
Het zal een geweldige tijd worden.
Anderzijds je neemt jezelf en hoe je in elkaar steekt altijd en overal mee.
Kenia lijkt me een prachtig land.
Byzonder dat je gaat met een forumvriendin.
Het zal een geweldige tijd worden.
donderdag 24 september 2009 om 10:10
iry,je mag zeker wel trots op jezelf zijn.Je hebt er alle reden toe.Ook knap dat je zo open over alles bent!Ik vind dat je veel te bieden hebt.Je bent een goed raadgever,een goede moeder en vriendin en vooral een goed mens met een klein hart.Knoop dat voor altijd in je oren!Als het ff niet meezit denk dan aan mijn woorden en ook an die van velen anderen hier!Leuk dat je er bent meid!Ik zou je zo als forummer van de maand kiezen.
En verder ook bedankt voor je heldere uitleg!Inderdaad,zoals je zelf ook al zegt,zuurstof heeft je lijf nodig en een eetprobleem niet.Maar als je kunt leren om er goed mee om te gaan en het eetprobleem in de achtergrond rukt dan ben je al erg ver gekomen.Ja de weg is lang maar zeker waard om te bewandelen (sorry maar weet niet of jullie dat in het Nederlands zo uitdrukken,moedertaal is toch Duits en Deens).
Uit de ban van eetbuien,is dat een verhaal van een ervaringsdeskundige of meer een uitleg over eetstoornissen?
En goed dat het al zo goed gaat met het avondeten.Een eierkoek bij de the,lekker,is ontbijtkoen misschien iets voor je?Ik neem zelf namelijk als tussendoortje altijd een stuk fruit en dan b.v. een snelle Jelle kruidkoek (een soort ontbijtkoek)of een pak sultana met 3 koekjes of een dubbel op (ook een soort ontbijtkoek).En verder vind ik het positief klinken dat je zelf ook al zegt dat jij jezelf iets toestaat en er ook gewoon van geniet zoals ook de komkommerschijven met een dipsausje.Mag ik vragen wat voor sausje je neemt?(Dan heb ik altijd een extraidee voor mijn verjaardag).
En wat leuk dat Saartje en jij naar Kenia gaan.Voor lang eigenlijk?Mijn moeder is al 2 keer naar Indie geweest en de tweede keer met een van mijn zussen.Heb een hoop mooie fotos gezien en zou dolgraag eens naar Indie willen.En ik denk ook dat ff tussenuit goed voor je is.Zal voor je duimen dat je een goed balans vind met alles.Denk je dat een verre reiz effectiever is dan een therapie?Alleen zomaar een vraagje!Jij kunt het namelijk nog het beste zelf beantwoorden.
Jahaaa,een hele lap text!Maar er ging zoveel door me heen en een hoop vragen.Vind het altijd interessant je stukjes te lezen.Je kunt dingen zo mooi verwoorden.Een dikke applaus!
En verder ook bedankt voor je heldere uitleg!Inderdaad,zoals je zelf ook al zegt,zuurstof heeft je lijf nodig en een eetprobleem niet.Maar als je kunt leren om er goed mee om te gaan en het eetprobleem in de achtergrond rukt dan ben je al erg ver gekomen.Ja de weg is lang maar zeker waard om te bewandelen (sorry maar weet niet of jullie dat in het Nederlands zo uitdrukken,moedertaal is toch Duits en Deens).
Uit de ban van eetbuien,is dat een verhaal van een ervaringsdeskundige of meer een uitleg over eetstoornissen?
En goed dat het al zo goed gaat met het avondeten.Een eierkoek bij de the,lekker,is ontbijtkoen misschien iets voor je?Ik neem zelf namelijk als tussendoortje altijd een stuk fruit en dan b.v. een snelle Jelle kruidkoek (een soort ontbijtkoek)of een pak sultana met 3 koekjes of een dubbel op (ook een soort ontbijtkoek).En verder vind ik het positief klinken dat je zelf ook al zegt dat jij jezelf iets toestaat en er ook gewoon van geniet zoals ook de komkommerschijven met een dipsausje.Mag ik vragen wat voor sausje je neemt?(Dan heb ik altijd een extraidee voor mijn verjaardag).
En wat leuk dat Saartje en jij naar Kenia gaan.Voor lang eigenlijk?Mijn moeder is al 2 keer naar Indie geweest en de tweede keer met een van mijn zussen.Heb een hoop mooie fotos gezien en zou dolgraag eens naar Indie willen.En ik denk ook dat ff tussenuit goed voor je is.Zal voor je duimen dat je een goed balans vind met alles.Denk je dat een verre reiz effectiever is dan een therapie?Alleen zomaar een vraagje!Jij kunt het namelijk nog het beste zelf beantwoorden.
Jahaaa,een hele lap text!Maar er ging zoveel door me heen en een hoop vragen.Vind het altijd interessant je stukjes te lezen.Je kunt dingen zo mooi verwoorden.Een dikke applaus!
donderdag 24 september 2009 om 16:43
Wat een lieve reacties!
Ik word er een beetje ongemakkelijk van.
Misschien Dapper dat ik het ga doen....knap pas als het op lange termijn gaat lukken.
Gisteren heb ik het heel zwaar gehad.
Ik zat op het randje om het wel,of niet te laten lukken.
Maar vriend heeft met een paar zinnen mij weer kracht gegeven.
Weer mijn neus op de feiten gedrukt waarom ik deze stap ging zetten
Kiezen tusssen de volgende dag mij kut voelen.
Of goed..omdat het gelukt is....ik koos voor het laatste en ging bikkelen.
Ben echt blij dat het gelukt is deze week en voel mij er heel goed onder.
Ik juich nog niet te hard want realiseer mij best dat ik best nog ga struikelen,maar ook dat hoort erbij.
Echt lief en bedankt voor jullie reacties .
(probeer vanavond wat uitgebreider te reageren)
Ik word er een beetje ongemakkelijk van.
Misschien Dapper dat ik het ga doen....knap pas als het op lange termijn gaat lukken.
Gisteren heb ik het heel zwaar gehad.
Ik zat op het randje om het wel,of niet te laten lukken.
Maar vriend heeft met een paar zinnen mij weer kracht gegeven.
Weer mijn neus op de feiten gedrukt waarom ik deze stap ging zetten
Kiezen tusssen de volgende dag mij kut voelen.
Of goed..omdat het gelukt is....ik koos voor het laatste en ging bikkelen.
Ben echt blij dat het gelukt is deze week en voel mij er heel goed onder.
Ik juich nog niet te hard want realiseer mij best dat ik best nog ga struikelen,maar ook dat hoort erbij.
Echt lief en bedankt voor jullie reacties .
(probeer vanavond wat uitgebreider te reageren)
donderdag 24 september 2009 om 22:02
Iry, een hele dikke knuffel van mij. Ik post niet zo vaak meer, maar lees wel mee, hier en daar. Nu even wat meer vanwege ziekte.
Ik kwam jou daarbij tegen op overig, bij de discussie over de blog. Wat een ontzettend wijze woorden, een verademing na alle (te) hoog opgelopen emoties, hoe begrijpelijk ook. Ik hoop zo dat je jezelf ook wat ruimte kunt geven in je eigen strijd!
Ik wens je alle rust, ruimte en regelmaat die je nodig hebt!
Liefs, Zoe
Ik kwam jou daarbij tegen op overig, bij de discussie over de blog. Wat een ontzettend wijze woorden, een verademing na alle (te) hoog opgelopen emoties, hoe begrijpelijk ook. Ik hoop zo dat je jezelf ook wat ruimte kunt geven in je eigen strijd!
Ik wens je alle rust, ruimte en regelmaat die je nodig hebt!
Liefs, Zoe
vrijdag 25 september 2009 om 21:29
Deze post is even niet van milaatje, maar van haar zusje (ik dus).
Ik vind dit topic erg confronterend, maar misschien is dat wel goed. Ik worstel helaas al vanaf mijn 13e met een eetstoornis (ben nu 25). Ik vond mijzelf altijd al te dik (werd veel gepest ook) en het begon onschuldig met af en toe eten overslaan. Inmiddels heb ik al vele behandelingen (inclusief opnames) erop zitten vanwege anorexia. De laatste jaren is dit helaas meer boulimisch geworden, ik zeg helaas, de mensen met een eetstoornis zullen denk ik wel begrijpen dat mensen met deze ziekte anorexia verkiezen boven boulimia. Ik heb dagelijks eetbuien en braak gemiddeld zo'n 4 keer. Ik háát het zo, ik schaam mij zo, en toch verlang ik er naar en geeft het een bevredigend gevoel. Veel mensen in mijn omgeving denken dat het erg goed met mij gaat, ik wil ze ook gewoon niet opnieuw teleurstellen en speel daarom goed weer. Ik heb uiteindelijk met veel vertraging mijn studie afgemaakt en geef nu zelf therapie. Daar schaam ik mij voor, ik spreek mensen met verslavingen en ondersteun hen, terwijl ik mijzelf niet eens goed kan helpen! Ik voel mij zo'n slecht mens, slechte hulpverlener, slechte dochter, slechte zus, slechte vriendin. Ik durf en wil het aan niemand vertellen dat het zo slecht gaat en heb nog steeds de hoop dat ik er zelf uit kan komen. Denken jullie dat het mogelijk is?
Iry: ik heb zoveel bewondering en respect dat jij het gevecht wél aangaat. Ondertussen ben ik weer mijn volgende vreet en kotsbui aan het plannen. Ik ben ook heel blij met dit topic trouwens. Het helpt mij om eens te kunnen praten met mensen die mij niet veroordelen. Ik zit, mede dankzij jou Iry, ook te denken aan hulpverlening. Maar het heeft mij nooit echt geholpen, hoe gemotiveerd ik ook was. Misschien moet ik toch eens gaan kijken naar een andere vorm van hulp.
Het is zo klote, ik voel mij zo ongelukkig met mijn mijzelf. Waarom moet ik dit leven lijden, ik vind het zo oneerlijk en vind niet dat ik dit heb verdiend. Soms vraag ik mij oprecht af waarom dit mij overkomt.
Ik vind dit topic erg confronterend, maar misschien is dat wel goed. Ik worstel helaas al vanaf mijn 13e met een eetstoornis (ben nu 25). Ik vond mijzelf altijd al te dik (werd veel gepest ook) en het begon onschuldig met af en toe eten overslaan. Inmiddels heb ik al vele behandelingen (inclusief opnames) erop zitten vanwege anorexia. De laatste jaren is dit helaas meer boulimisch geworden, ik zeg helaas, de mensen met een eetstoornis zullen denk ik wel begrijpen dat mensen met deze ziekte anorexia verkiezen boven boulimia. Ik heb dagelijks eetbuien en braak gemiddeld zo'n 4 keer. Ik háát het zo, ik schaam mij zo, en toch verlang ik er naar en geeft het een bevredigend gevoel. Veel mensen in mijn omgeving denken dat het erg goed met mij gaat, ik wil ze ook gewoon niet opnieuw teleurstellen en speel daarom goed weer. Ik heb uiteindelijk met veel vertraging mijn studie afgemaakt en geef nu zelf therapie. Daar schaam ik mij voor, ik spreek mensen met verslavingen en ondersteun hen, terwijl ik mijzelf niet eens goed kan helpen! Ik voel mij zo'n slecht mens, slechte hulpverlener, slechte dochter, slechte zus, slechte vriendin. Ik durf en wil het aan niemand vertellen dat het zo slecht gaat en heb nog steeds de hoop dat ik er zelf uit kan komen. Denken jullie dat het mogelijk is?
Iry: ik heb zoveel bewondering en respect dat jij het gevecht wél aangaat. Ondertussen ben ik weer mijn volgende vreet en kotsbui aan het plannen. Ik ben ook heel blij met dit topic trouwens. Het helpt mij om eens te kunnen praten met mensen die mij niet veroordelen. Ik zit, mede dankzij jou Iry, ook te denken aan hulpverlening. Maar het heeft mij nooit echt geholpen, hoe gemotiveerd ik ook was. Misschien moet ik toch eens gaan kijken naar een andere vorm van hulp.
Het is zo klote, ik voel mij zo ongelukkig met mijn mijzelf. Waarom moet ik dit leven lijden, ik vind het zo oneerlijk en vind niet dat ik dit heb verdiend. Soms vraag ik mij oprecht af waarom dit mij overkomt.
zaterdag 26 september 2009 om 01:14
Je raakt mij erg met je post zusje van Milaatje.
En ja ik herken het anorexia verkiezen boven boulimia.
Hoewel het natuurlijk een keuze is tussen twee kwaden,
Je hoeft je niet slecht te voelen,hoewel ik ook dat gevoel ken.
Voel mij vaak een blok aan het been.
De last draag ik niet alleen en dat drukt zwaar op mijn schouders.
Maar toch..het is een ziekte en je kiest hier niet voor.
Dus hoe terecht is de schuld? niet toch?
Zoals je inmiddels ook gelezen hebt worstel ik ook al 20 jaar met de ziekte.
Afwisselend met minder erge periodes tot dieptepunten.
Of je er vanaf kan komen?
Als ik eerlijk ben over mijzelf denk ik niet dat ik er nog volledig vanaf kom.
Maar ik blijf streven naar het hoogst haalbare.
Gewoon...omdat ik er vreselijk veel last van heb.
Voor mijn gezondheid.
Omdat het keven zoveel te bieden heeft,dat heb ik lang niet altijd gezien.
Maar vooral ook omdat ik voorzichtig ga geloven dat ik ook wat te bieden heb (al wisselt die gedachte per dag)
Nummer 1 motivatie zijn natuurlijk mijn kinderen,vriend ,familie en vrienden.
Ik ben het verplicht naar hun,en nu ook best naar mijzelf eigenlijk.
Daarom geef ik nooit op zusje,en ik hoop jij ook niet.
Want als ik lees hoe jij je inzet voor anderen als hulpverlener heb je heel wat te bieden.
En dit zal slechts een deel van jou aanbod zijn.
En nee,je bent niet slecht omdat je er zelf nog mee loopt.
Ik denk juist daarom weet je de kern te raken bij anderen en heb je de grote drive deze mensen te helpen.
Kunst is te ontdekken waar de knelpunten zitten en welke hulp daar bij aan kan sluiten.
Zoek daarna,speur internet af en ik denk dat jij als hulpverlener meer wegen kent.
Wat de eetbuien en het braken betreft.....ik denk dat jij ook erg gebukt gaat onder het verslavende aspect inmiddels.
Ook ik heb periode gekend van meerdere malen per dag.
Dit ook terug kunnen dringen tot minimaal dor de zelfde manier als ik nu weer ga doen.
Eetbuien en braken is geen optie...en zo met kleine stappen de aantallen verminderen.
Dat ging mij overigens overdag beter af dan in de avonden.
Want er komt een hoop op je af als je het niet doet en dat is zwaar.
Maar de drang ebt weg als je consequent een eetbui weg laat.
Ik vind het super om te lezen dat mijn topic je weer aan het denken heeft gezet.
Dat maakt mij sterk in het nut van dit topic (je bent de tweede nu die al voorzichtig nadenkt).
Ik wens je heel veel sterkte zusje met jezelf proberen te bevrijden van eetbuien.
Want een bevrijding zal het zijn.
Liefs.
En ja ik herken het anorexia verkiezen boven boulimia.
Hoewel het natuurlijk een keuze is tussen twee kwaden,
Je hoeft je niet slecht te voelen,hoewel ik ook dat gevoel ken.
Voel mij vaak een blok aan het been.
De last draag ik niet alleen en dat drukt zwaar op mijn schouders.
Maar toch..het is een ziekte en je kiest hier niet voor.
Dus hoe terecht is de schuld? niet toch?
Zoals je inmiddels ook gelezen hebt worstel ik ook al 20 jaar met de ziekte.
Afwisselend met minder erge periodes tot dieptepunten.
Of je er vanaf kan komen?
Als ik eerlijk ben over mijzelf denk ik niet dat ik er nog volledig vanaf kom.
Maar ik blijf streven naar het hoogst haalbare.
Gewoon...omdat ik er vreselijk veel last van heb.
Voor mijn gezondheid.
Omdat het keven zoveel te bieden heeft,dat heb ik lang niet altijd gezien.
Maar vooral ook omdat ik voorzichtig ga geloven dat ik ook wat te bieden heb (al wisselt die gedachte per dag)
Nummer 1 motivatie zijn natuurlijk mijn kinderen,vriend ,familie en vrienden.
Ik ben het verplicht naar hun,en nu ook best naar mijzelf eigenlijk.
Daarom geef ik nooit op zusje,en ik hoop jij ook niet.
Want als ik lees hoe jij je inzet voor anderen als hulpverlener heb je heel wat te bieden.
En dit zal slechts een deel van jou aanbod zijn.
En nee,je bent niet slecht omdat je er zelf nog mee loopt.
Ik denk juist daarom weet je de kern te raken bij anderen en heb je de grote drive deze mensen te helpen.
Kunst is te ontdekken waar de knelpunten zitten en welke hulp daar bij aan kan sluiten.
Zoek daarna,speur internet af en ik denk dat jij als hulpverlener meer wegen kent.
Wat de eetbuien en het braken betreft.....ik denk dat jij ook erg gebukt gaat onder het verslavende aspect inmiddels.
Ook ik heb periode gekend van meerdere malen per dag.
Dit ook terug kunnen dringen tot minimaal dor de zelfde manier als ik nu weer ga doen.
Eetbuien en braken is geen optie...en zo met kleine stappen de aantallen verminderen.
Dat ging mij overigens overdag beter af dan in de avonden.
Want er komt een hoop op je af als je het niet doet en dat is zwaar.
Maar de drang ebt weg als je consequent een eetbui weg laat.
Ik vind het super om te lezen dat mijn topic je weer aan het denken heeft gezet.
Dat maakt mij sterk in het nut van dit topic (je bent de tweede nu die al voorzichtig nadenkt).
Ik wens je heel veel sterkte zusje met jezelf proberen te bevrijden van eetbuien.
Want een bevrijding zal het zijn.
Liefs.
