Psyche
alle pijlers
De eetbui.
maandag 21 september 2009 om 03:18
Het begint omdat ik iets zoek
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
dinsdag 22 september 2009 om 10:50
He lekker wijffie van me!
Hoe is het nu?
Ik las dat je de avond door bent gekomen zonder eetbui. Die eerste stap heb je weer gezet!!
Goed ook dat je bent blijven liggen, ondanks de rotnacht.
Snap het ook wel, ik was er niet om je een goede nacht te wensen. Maar vanavond ben ik er weer, dan gaat het vast beter
Ik heb trouwens over je gedroomd vannacht.
Mijn grap was een groot succes
Vriend vond het ook geweldig. Snap alleen niet wat hij daar deed. (je neemt hem toch niet stiekem mee in je koffer??)
Hoe is het nu?
Ik las dat je de avond door bent gekomen zonder eetbui. Die eerste stap heb je weer gezet!!
Goed ook dat je bent blijven liggen, ondanks de rotnacht.
Snap het ook wel, ik was er niet om je een goede nacht te wensen. Maar vanavond ben ik er weer, dan gaat het vast beter
Ik heb trouwens over je gedroomd vannacht.
Mijn grap was een groot succes
Vriend vond het ook geweldig. Snap alleen niet wat hij daar deed. (je neemt hem toch niet stiekem mee in je koffer??)
dinsdag 22 september 2009 om 14:15
Hoi allemaal.
Ik heb begrepen dat dit topic moet sluiten.
De motieven zijn mij nog niet helemaal duidelijk en/of dit topic er dan wel onder zal vallen.
Ik wil jullie bedanken voor jullie lieve reacties.
En melden dat gisterenavond gelukt is!!!!!!
Geen eetbui,overmorgen weer een strijd.
Als sluit dit topic want ik echt jammer zal vinden.
Mijn strijd sluit niet in ieder geval.
(dat heeft het overigens nooit gedaan)
Verder wil ik een ieder die zich herkent in mijn topic iets meegeven.
Zoek profesionele hulp!!
De eerst stap is contact zoeken met je huisarts.
Kijk naar wat je denk wat het beste bij je hulpvraag aansluit.
Laat je niet wegsturen en denk nooit dat je hopeloos bent!!
Een eetstoornis is een serieuze ziekte.
Hoe sneller je het aanpakt hoe groter de kans van slagen.
Geef nooit op!!!
Het leven is zoveel mooier en makkelijker zonder.
Liefs!
Ik heb begrepen dat dit topic moet sluiten.
De motieven zijn mij nog niet helemaal duidelijk en/of dit topic er dan wel onder zal vallen.
Ik wil jullie bedanken voor jullie lieve reacties.
En melden dat gisterenavond gelukt is!!!!!!
Geen eetbui,overmorgen weer een strijd.
Als sluit dit topic want ik echt jammer zal vinden.
Mijn strijd sluit niet in ieder geval.
(dat heeft het overigens nooit gedaan)
Verder wil ik een ieder die zich herkent in mijn topic iets meegeven.
Zoek profesionele hulp!!
De eerst stap is contact zoeken met je huisarts.
Kijk naar wat je denk wat het beste bij je hulpvraag aansluit.
Laat je niet wegsturen en denk nooit dat je hopeloos bent!!
Een eetstoornis is een serieuze ziekte.
Hoe sneller je het aanpakt hoe groter de kans van slagen.
Geef nooit op!!!
Het leven is zoveel mooier en makkelijker zonder.
Liefs!
dinsdag 22 september 2009 om 14:21
Wat goed van je Iry!
Maar waarom moet het topic sluiten? Vinden de moderators dit een beetje teveel "behandeling op eigen houtje" oid/
Maar waarom moet het topic sluiten? Vinden de moderators dit een beetje teveel "behandeling op eigen houtje" oid/
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
dinsdag 22 september 2009 om 14:26
Ik probeer het te begrijpen, maar ik snap het toch niet helemaal. (En dit is niet aanvallend bedoeld)
Het dwangmatige, dat snap ik niet zo goed. Je hebt al vaker geschreven dat de eetstoornis sterker is dan jij, dat de ES de touwtjes in handen heeft en jij de marionettepop bent. Ik vind dat moeilijk te begrijpen.
Je wilt gezond worden (denk ik) maar waarom dan toch die laxeerpillen? Komt er nooit een dag dat je denkt: ik neem ze niet meer, ik koop ze niet meer, weg met die troep.
Of 'moet' je die nemen van de stemmen.
Ik heb tijdens depressies geen eetbuien gehad, maar drinkbuien (alcohol dus). Drinken drinken drinken en na verloop van tijd kotsen. Maar dat wilde ik zelf, ik wilde verdoving en ieder drankje dat ik pakte was ik met mijn verstand bij. En als ik wilde stoppen, dan stopte ik.
Dat dwangmatige kan ik me niet zo goed voorstellen, hoe dat dan gaat.
Het dwangmatige, dat snap ik niet zo goed. Je hebt al vaker geschreven dat de eetstoornis sterker is dan jij, dat de ES de touwtjes in handen heeft en jij de marionettepop bent. Ik vind dat moeilijk te begrijpen.
Je wilt gezond worden (denk ik) maar waarom dan toch die laxeerpillen? Komt er nooit een dag dat je denkt: ik neem ze niet meer, ik koop ze niet meer, weg met die troep.
Of 'moet' je die nemen van de stemmen.
Ik heb tijdens depressies geen eetbuien gehad, maar drinkbuien (alcohol dus). Drinken drinken drinken en na verloop van tijd kotsen. Maar dat wilde ik zelf, ik wilde verdoving en ieder drankje dat ik pakte was ik met mijn verstand bij. En als ik wilde stoppen, dan stopte ik.
Dat dwangmatige kan ik me niet zo goed voorstellen, hoe dat dan gaat.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 22 september 2009 om 14:30
Nee.
Ik weet de echte reden nog niet.
Er staat een stuk terug een discussie over op het angels en beleid topic mocht je er wat van willen lezen.
Het besluit staat er vandaag op.
Behandeling op eigen houtje is het zeer zeker niet,want ik wacht op behandeling.
Bovendien doe ik niet zomaar wat gezien ik al 9 jaar therapierervaring in mijn broekzak heb zitten.
Mocht dan nog wel niet baten,maar hopelijk met andere randvoorwaarden en nieuwe therapie dadelijk wel.
Ik weet de echte reden nog niet.
Er staat een stuk terug een discussie over op het angels en beleid topic mocht je er wat van willen lezen.
Het besluit staat er vandaag op.
Behandeling op eigen houtje is het zeer zeker niet,want ik wacht op behandeling.
Bovendien doe ik niet zomaar wat gezien ik al 9 jaar therapierervaring in mijn broekzak heb zitten.
Mocht dan nog wel niet baten,maar hopelijk met andere randvoorwaarden en nieuwe therapie dadelijk wel.
dinsdag 22 september 2009 om 14:36
Ik kan nog wel antwoord geven denk ik Moonlight ,het topic staat er nog.
Het dwangmatige komt zeker voort uit o.a de stemmen.
Deze hoop ik met therapie wat te kunnen temmen.
Er zit ook een verslavend aspect aan,die weliswaar met een hoop wilskracht te lijf gegaan kan worden (wat ik nu hoop te doen)Maar die wel een hoop consequenties heeft.
En de consequenties liggen dan weer op psychisch vlak.
Met kanttekening dat bijv stoppen met laxeren weer een behoorlijke nare lichamelijke consequentie zal hebben.
Misschien moeilijk uit te leggen in een notedop.
Maar veel gaat gepaard met angst en denkfouten,laag zelfbeeld en wat biologische factoren (verstoring in de hersenen)
En dat zo.n beetje lokt de dwang uit.
(weet niet of ik het zo goed uitleg)
Het dwangmatige komt zeker voort uit o.a de stemmen.
Deze hoop ik met therapie wat te kunnen temmen.
Er zit ook een verslavend aspect aan,die weliswaar met een hoop wilskracht te lijf gegaan kan worden (wat ik nu hoop te doen)Maar die wel een hoop consequenties heeft.
En de consequenties liggen dan weer op psychisch vlak.
Met kanttekening dat bijv stoppen met laxeren weer een behoorlijke nare lichamelijke consequentie zal hebben.
Misschien moeilijk uit te leggen in een notedop.
Maar veel gaat gepaard met angst en denkfouten,laag zelfbeeld en wat biologische factoren (verstoring in de hersenen)
En dat zo.n beetje lokt de dwang uit.
(weet niet of ik het zo goed uitleg)
dinsdag 22 september 2009 om 14:39
Ja, heel erg bedankt voor je uitleg.
Wat is het complex he, zoiets. Voor een (redelijk) gezonde buitenstaander zijn sommige dingen moeilijk te begrijpen. Maar een brein dat in de war is kan hele rare dingen doen.
Ik wens je heel veel sterkte, wat voor behandeling je nu ook gaat krijgen.
En iets heel anders: Hoe gaat het me je dochter, ze woont op kamers nu?
(of kan ik dat in een ander topic lezen... ik lees je graag namelijk)
Wat is het complex he, zoiets. Voor een (redelijk) gezonde buitenstaander zijn sommige dingen moeilijk te begrijpen. Maar een brein dat in de war is kan hele rare dingen doen.
Ik wens je heel veel sterkte, wat voor behandeling je nu ook gaat krijgen.
En iets heel anders: Hoe gaat het me je dochter, ze woont op kamers nu?
(of kan ik dat in een ander topic lezen... ik lees je graag namelijk)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 22 september 2009 om 14:42
Ik heb even bijgelezen bij het beleid topic... daar heb ik al gezegd dat het m.i. niet nodig is om dit topic te sluiten.
Wat ik wel een beetje eng is van dit topic, is om te vernemen dat het niet goed gaat en je weer eetbuien krijgt. Of: niets meer van je te horen als het mis gaat. Eng is een groot woord hoor, maar ik denk dat je dan heel erg teleurgesteld zal zijn in jezelf en dat dan ook nog al die forummers die meekijken een extra druk is waardoor het "falen' zwaarder voelt. Misschien werkt dit voor jou niet zo, je weet zelf het beste hoe dt in je koppie werkt.
Wat ik wel een beetje eng is van dit topic, is om te vernemen dat het niet goed gaat en je weer eetbuien krijgt. Of: niets meer van je te horen als het mis gaat. Eng is een groot woord hoor, maar ik denk dat je dan heel erg teleurgesteld zal zijn in jezelf en dat dan ook nog al die forummers die meekijken een extra druk is waardoor het "falen' zwaarder voelt. Misschien werkt dit voor jou niet zo, je weet zelf het beste hoe dt in je koppie werkt.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
dinsdag 22 september 2009 om 14:59
Tsja..sing.
Falen hoort bij de strijd.
Dat besef ik uiteraard.
Maar de strijd zal ik nooit opgegeven en bovendien komt er weer prof.hulp die mee gaat lopen met hulp.
Nee het falen gaat niet zwaarder voelen door het forum.
Moon.
Ik zal kijken of ik het topic terug kan vinden om wat te schrijven.
Maar het gaat super met mijn dochter!!
Falen hoort bij de strijd.
Dat besef ik uiteraard.
Maar de strijd zal ik nooit opgegeven en bovendien komt er weer prof.hulp die mee gaat lopen met hulp.
Nee het falen gaat niet zwaarder voelen door het forum.
Moon.
Ik zal kijken of ik het topic terug kan vinden om wat te schrijven.
Maar het gaat super met mijn dochter!!
dinsdag 22 september 2009 om 15:12
quote:iry schreef op 21 september 2009 @ 03:18:
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
Ik vind je hele openingspost goed, maar deze zin springt er voor mij echt uit. Ik denk dat je hier namelijk de kern van alle eetstoornissen te pakken hebt. Ik heb zelf anorexia. Héél erg gehad, en nu nog worstelend met het laatste restje. En ook bij mij was er die dwang. Niet om te eten weliswaar, maar om af te vallen. Die dwangmatigheid is slopend, het kan je leven tot een ware hel maken.
Sterkte met alles, en moedig van je om het hier zo duidelijk op te schrijven.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
Ik vind je hele openingspost goed, maar deze zin springt er voor mij echt uit. Ik denk dat je hier namelijk de kern van alle eetstoornissen te pakken hebt. Ik heb zelf anorexia. Héél erg gehad, en nu nog worstelend met het laatste restje. En ook bij mij was er die dwang. Niet om te eten weliswaar, maar om af te vallen. Die dwangmatigheid is slopend, het kan je leven tot een ware hel maken.
Sterkte met alles, en moedig van je om het hier zo duidelijk op te schrijven.
You don't have to fit into the format
dinsdag 22 september 2009 om 15:44
quote:iry schreef op 22 september 2009 @ 14:59:
Moon.
Ik zal kijken of ik het topic terug kan vinden om wat te schrijven.
Maar het gaat super met mijn dochter!!Goed om te horen. Uit huis gaan is niet voor iedereen makkelijk (weet ik alles van). Een hele zorg minder als het bij dochter goed gaat. Maar vast ook wel eens moeilijk dat je haar moet missen.
Moon.
Ik zal kijken of ik het topic terug kan vinden om wat te schrijven.
Maar het gaat super met mijn dochter!!Goed om te horen. Uit huis gaan is niet voor iedereen makkelijk (weet ik alles van). Een hele zorg minder als het bij dochter goed gaat. Maar vast ook wel eens moeilijk dat je haar moet missen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 22 september 2009 om 15:50
dinsdag 22 september 2009 om 15:56
Ik weet het lotte.
Het is een vreselijk ziekte.
Wil ook heel graag voorlichtingen op scholen geven via een preventieprogramma als mijn energiepijl weer wat hoger is.
Het bespreekbaar maken,uit de taboesfeer halen en hopelijk al is het maar 1 persoon te bewegen hardop te zeggen ik heb een eetprobleem en heb hulp nodig.
Vooral ook te laten beseffen dat snel hulp nodig is.
Want klooien met eten word vaak (nog) niet als gevaarlijk gezien ,maar soms een tijdelijke oplossing voor gewichtcontrole.
Dat de kern een hele andere controle is en de drang je wil in gaat halen komt dan te laat.
Daar zo ik graag over spreken.
Hoe dit werkt en hoe ernstig een eetstoornis is.
Echt..goed gedaan Lotte,zonder te bagateliseren hoe je strijd eruit moet hebben gezien,die begrijp ik (helaas)
Het is een vreselijk ziekte.
Wil ook heel graag voorlichtingen op scholen geven via een preventieprogramma als mijn energiepijl weer wat hoger is.
Het bespreekbaar maken,uit de taboesfeer halen en hopelijk al is het maar 1 persoon te bewegen hardop te zeggen ik heb een eetprobleem en heb hulp nodig.
Vooral ook te laten beseffen dat snel hulp nodig is.
Want klooien met eten word vaak (nog) niet als gevaarlijk gezien ,maar soms een tijdelijke oplossing voor gewichtcontrole.
Dat de kern een hele andere controle is en de drang je wil in gaat halen komt dan te laat.
Daar zo ik graag over spreken.
Hoe dit werkt en hoe ernstig een eetstoornis is.
Echt..goed gedaan Lotte,zonder te bagateliseren hoe je strijd eruit moet hebben gezien,die begrijp ik (helaas)
dinsdag 22 september 2009 om 16:13
iry, ik ben ooit met zo'n traject begonnen, waarin je als het ware wordt 'opgeleid' om voorlichting te geven op middelbare scholen. De eerste bijeenkomst bestond uit een kennismaking met de andere kandidaten, en een uitleg van hoe het allemaal in z'n werk zou gaan. Het sprak me ontzettend aan, moet ik zeggen.Het was sowieso erg prettig om in een groep mensen te zijn die ongeveer hetzelfde hadden doorstaan. Maar hoe leuk ik het ook vond, ik merkte meteen dat ik er nog niet klaar voor was. Die anderen wel hoor, die waren min of meer genezen. Ik toen nog lang niet. Was een flinke tegenvaller voor me. Nu gaat het dus stukken beter, en speel ik weer regelmatig met de gedachte weer contact op te nemen met die organisatie.
You don't have to fit into the format
dinsdag 22 september 2009 om 16:19
He wat leuk om te lezen Lotte!
Goed dat je het besluit wist te nemen dat het voor jou nog geen goed idee was.
Ik heb mij ook al eerder eens een keer aangemeld.
Ook adviesgesprek gehad enzo.
Maar ook afgehaakt omdat ik voelde dat ik nog niet de verantwoordlijkheid kon dragen de verplichting aan te gaan.
Meer op energie,ik denk dat ik het verhaal brengen wel kon.
Wel vonden ze mij toen geschrikt voor het project.
En met dat gegeven zit het nog in het vat bij mij.
Want ook mij spreekt het erg aan.
Goed dat je het besluit wist te nemen dat het voor jou nog geen goed idee was.
Ik heb mij ook al eerder eens een keer aangemeld.
Ook adviesgesprek gehad enzo.
Maar ook afgehaakt omdat ik voelde dat ik nog niet de verantwoordlijkheid kon dragen de verplichting aan te gaan.
Meer op energie,ik denk dat ik het verhaal brengen wel kon.
Wel vonden ze mij toen geschrikt voor het project.
En met dat gegeven zit het nog in het vat bij mij.
Want ook mij spreekt het erg aan.
