Psyche
alle pijlers
De eetbui.
maandag 21 september 2009 om 03:18
Het begint omdat ik iets zoek
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
maandag 21 september 2009 om 15:04
ik weet er niet veel van hoor, maar het is toch gebruikelijk als je in het stadium bent dat je zo diep gaat, dat je je dan laat opnemen? Gewoon een soort van 'afkicken' van de slechte gewoonte? of helpt dat niet... Ik kan me hier totaal niet in vinden en ik kan het ook niet begrijpen maar het heeft wel mijn interesse en ik vind het echt vreselijk klinken!
een eetbuitje hebben we allemaal wel eens, wist ook dat er mensen zijn met eetstoornissen maar dat het met zo vreselijk veel ellende gepaard gaat heb ik nooit beseft!
Is dit nu ook allemaal gewichtsgerelateerd (wil dus dun zijn) of is het gewoon het gevoel om vol/leeg te zijn?
sterkte...
een eetbuitje hebben we allemaal wel eens, wist ook dat er mensen zijn met eetstoornissen maar dat het met zo vreselijk veel ellende gepaard gaat heb ik nooit beseft!
Is dit nu ook allemaal gewichtsgerelateerd (wil dus dun zijn) of is het gewoon het gevoel om vol/leeg te zijn?
sterkte...
maandag 21 september 2009 om 15:05
Iry, ik lees net je openingspost en ik ben echt erg geraakt.
Wat je beschrijft geeft mij voorhet eerst inzicht in hoe dat nou werkt, een eetstoornis, in het hoofd en het hart van degene die eraan lijdt.
Wat een hel zeg. Serieus, het lijkt me een hel.
Ik vind je heel dapper dat je dit zo open opschrijft. Ik vind het ook heel confronterend om te lezen, waarom precies weet ik niet eens, maar het komt wél binnen.
Ik heb geen ervaring met jouw probleem en heb dus ook geen tips of hulp. Wel wil ik je een oprecht grote knuffel geven en je toewensen dat je ooit, op een mooie dag, verlost zult zijn van dit slopende eetmonster.
Wat je beschrijft geeft mij voorhet eerst inzicht in hoe dat nou werkt, een eetstoornis, in het hoofd en het hart van degene die eraan lijdt.
Wat een hel zeg. Serieus, het lijkt me een hel.
Ik vind je heel dapper dat je dit zo open opschrijft. Ik vind het ook heel confronterend om te lezen, waarom precies weet ik niet eens, maar het komt wél binnen.
Ik heb geen ervaring met jouw probleem en heb dus ook geen tips of hulp. Wel wil ik je een oprecht grote knuffel geven en je toewensen dat je ooit, op een mooie dag, verlost zult zijn van dit slopende eetmonster.
maandag 21 september 2009 om 15:06
quote:iry schreef op 21 september 2009 @ 15:03:
Samen naar bed Ster,anders maak ik het mijzelf wel heel moeilijk alleen beneden te blijven.
En ja ik heb een gouden vriend,
Nu voel ik mij nog wel oke.
Het is zo naar he, die eetbuien..
Je bent een vechtertje.
Huur leuke DVD's voor als je niet kunt slapen, kun je die in bed kijken naast vriend. Doe ik heel vaak.
Of een boekje of tijdschriften.
En zorg dat je gezond maar wel genoeg eet bij het avondeten. Zodat je een verzadigd gevoel hebt.
Wat zit ik jou nou tips te geven, eerst hier maar eens puinruimen..
Samen naar bed Ster,anders maak ik het mijzelf wel heel moeilijk alleen beneden te blijven.
En ja ik heb een gouden vriend,
Nu voel ik mij nog wel oke.
Het is zo naar he, die eetbuien..
Je bent een vechtertje.
Huur leuke DVD's voor als je niet kunt slapen, kun je die in bed kijken naast vriend. Doe ik heel vaak.
Of een boekje of tijdschriften.
En zorg dat je gezond maar wel genoeg eet bij het avondeten. Zodat je een verzadigd gevoel hebt.
Wat zit ik jou nou tips te geven, eerst hier maar eens puinruimen..
maandag 21 september 2009 om 15:08
Iry,
Als je vriend daar goed mee kan omgaan, zonder geïrriteerd of denigrerend naar jou te zijn, kan dat zeker helpen! Maar als hij daar geen geduld voor heeft, zou ik dat niet doen. Kan je alleen maar ruzie krijgen...
En afleiding zoeken en je niet focussen op Het Probleem is ook een prima idee, mits je die afleiding niet een vervanger laat zijn voor het eten en uitspugen. Want in feite is dat eten ook maar een 'afleiding', een 'verdoving' . Elke willekeurige andere activiteit kan die plaats innemen...
Iry, heb je nog wat aan mijn link gehad? Of is dat een ver van mijn bed show ?
Als je vriend daar goed mee kan omgaan, zonder geïrriteerd of denigrerend naar jou te zijn, kan dat zeker helpen! Maar als hij daar geen geduld voor heeft, zou ik dat niet doen. Kan je alleen maar ruzie krijgen...
En afleiding zoeken en je niet focussen op Het Probleem is ook een prima idee, mits je die afleiding niet een vervanger laat zijn voor het eten en uitspugen. Want in feite is dat eten ook maar een 'afleiding', een 'verdoving' . Elke willekeurige andere activiteit kan die plaats innemen...
Iry, heb je nog wat aan mijn link gehad? Of is dat een ver van mijn bed show ?
maandag 21 september 2009 om 16:53
Robo,
Ik denk dat niemand echt weet wat het inhoudt als je er zelf geen ervaring mee hebt.
Het zijn niet zomaar eetbuien,er zit vreselijk veel achter.
Het mechanisme is ook best ingewikkeld en daardoor kan het ook zo lang in stand houden (immers doorbreken vergt nogal wat en is niet voor iedereen haalbaar)
Ik vind je post heel lief Robo.
Van iedereen trouwens,voel mij even erkent in mijn gevecht.
Roaring
Opname is een weg om te bewandelen.
Soms even de enige.
Ik heb zelf al veel dagtherapie achter de rug (4 volle dagen)
Opname...tsja bijna geen enkele therapie brand zijn handen aan mijn problematiek en dat voelt erg machteloos.
Bovendien vind ik een opname niet in mijn leven passen,ik vraag mij af of ik daar zoveel beter door ga worden.
En daarbij, en dat zie je triest genoeg te vaak,je moet het uiteindelijk gaan bestrijden in je eigen omgeving.
Met alle valkuilen ,triggers en mogelijkheden,dat lukt meeste niet na een opname.
In deze veilige setting is het " makkelijker " tijdens een opname.
Maar als je buiten staat is het zoveel moeilijker.
Ik vind zeker dat er een verslavend aspect aan zit.
Maar enkel een verslaving waar je van moet afkicken is het gewoon niet.
Maar goed,die discussie heb ik al eerder gevoerd.
Mamzelle.
Ik weet gewoon zo erg dat het mij niets meer oplevert.
Hoewel waarschijnlijk nog wel iets,maar bij lange na niet genoeg om de ellende voor lief te willen nemen.
En daarom wil ik er zoooo graag vanaf,of het flink kunnen beperken.
Ik vind het vreselijk.
Ik denk dat niemand echt weet wat het inhoudt als je er zelf geen ervaring mee hebt.
Het zijn niet zomaar eetbuien,er zit vreselijk veel achter.
Het mechanisme is ook best ingewikkeld en daardoor kan het ook zo lang in stand houden (immers doorbreken vergt nogal wat en is niet voor iedereen haalbaar)
Ik vind je post heel lief Robo.
Van iedereen trouwens,voel mij even erkent in mijn gevecht.
Roaring
Opname is een weg om te bewandelen.
Soms even de enige.
Ik heb zelf al veel dagtherapie achter de rug (4 volle dagen)
Opname...tsja bijna geen enkele therapie brand zijn handen aan mijn problematiek en dat voelt erg machteloos.
Bovendien vind ik een opname niet in mijn leven passen,ik vraag mij af of ik daar zoveel beter door ga worden.
En daarbij, en dat zie je triest genoeg te vaak,je moet het uiteindelijk gaan bestrijden in je eigen omgeving.
Met alle valkuilen ,triggers en mogelijkheden,dat lukt meeste niet na een opname.
In deze veilige setting is het " makkelijker " tijdens een opname.
Maar als je buiten staat is het zoveel moeilijker.
Ik vind zeker dat er een verslavend aspect aan zit.
Maar enkel een verslaving waar je van moet afkicken is het gewoon niet.
Maar goed,die discussie heb ik al eerder gevoerd.
Mamzelle.
Ik weet gewoon zo erg dat het mij niets meer oplevert.
Hoewel waarschijnlijk nog wel iets,maar bij lange na niet genoeg om de ellende voor lief te willen nemen.
En daarom wil ik er zoooo graag vanaf,of het flink kunnen beperken.
Ik vind het vreselijk.
maandag 21 september 2009 om 17:04
Oh nee sorry roaring zo bedoelde ik het weer niet.
Nou ja ,ik hop dat het antwoord het uitlegt waarom ik niet zo'n voorstander ben om zomaar opname er tegenaan te gooien.
Hoewel ik soms wel vind dat het even de enige optie is.
Als je echt een gevaar voor jezelf gaat worden en je omgeving te zwaar belast wordt...ja dan wel.
Nou ja ,ik hop dat het antwoord het uitlegt waarom ik niet zo'n voorstander ben om zomaar opname er tegenaan te gooien.
Hoewel ik soms wel vind dat het even de enige optie is.
Als je echt een gevaar voor jezelf gaat worden en je omgeving te zwaar belast wordt...ja dan wel.
maandag 21 september 2009 om 17:13
Ik begrijp dat het niet "zomaar" eetbuien zijn.
Als ik lees hoe dat spel heen en weer gaat in je hoofd, hoe je hele geest in bezit wordt genomen door de eetbui, dan ziet iedereen wel in dat het niet eens echt om het eten gààt.
Nogmaals, het lijkt me echt heel zwaar.
Juist relatief kleine details, die je er even tussenzet, die raakten me. Zoals dat je overgeeft tot je maag bloedt, lieverd, ik vind dat echt zo naar om te lezen. Naar voor jou.
Nogmaals, ik ben er helemaal niet mee bekend. Maar hoe is de prognose voor iemand met een eetstoornis zoals jij die ervaart? Is het succespercentage van therapie bijvoorbeeld hoog of laag? En ik lees dat je al heel wat stappen gezet hebt, en van alles geprobeerd hebt, dus hoe zie je het zelf?
Denk jij, diep van binnen, dat de genezing er ooit komt, dat je ooit hiervan verlost bent?
(als je hierop niet wilt antwoorden begrijp ik dat, ik zie dat het redelijk intieme vragen zijn).
Als ik lees hoe dat spel heen en weer gaat in je hoofd, hoe je hele geest in bezit wordt genomen door de eetbui, dan ziet iedereen wel in dat het niet eens echt om het eten gààt.
Nogmaals, het lijkt me echt heel zwaar.
Juist relatief kleine details, die je er even tussenzet, die raakten me. Zoals dat je overgeeft tot je maag bloedt, lieverd, ik vind dat echt zo naar om te lezen. Naar voor jou.
Nogmaals, ik ben er helemaal niet mee bekend. Maar hoe is de prognose voor iemand met een eetstoornis zoals jij die ervaart? Is het succespercentage van therapie bijvoorbeeld hoog of laag? En ik lees dat je al heel wat stappen gezet hebt, en van alles geprobeerd hebt, dus hoe zie je het zelf?
Denk jij, diep van binnen, dat de genezing er ooit komt, dat je ooit hiervan verlost bent?
(als je hierop niet wilt antwoorden begrijp ik dat, ik zie dat het redelijk intieme vragen zijn).
maandag 21 september 2009 om 17:23
iry wat een emotioneel verhaal in je openingspost... een hele duidelijke kreet. En ik vind het erg, dat je nog steeds en al zo lang moet wachten op de behandeling die je wilt (helaas geen onbekend fenomeen).
Ik hoop maar een ding voor je en dat is dat de dag snel mag komen dat je problemen -die nu zo belemmeren- zijn verbleekt en dat je je dat beseft op een mooi moment met verbazing en ontroering. En dan zal dat moment zich nog vaak herhalen totdat het echt tot je door dringt dat je meer vrij bent geworden, dat hoop ik voor je
Ik hoop maar een ding voor je en dat is dat de dag snel mag komen dat je problemen -die nu zo belemmeren- zijn verbleekt en dat je je dat beseft op een mooi moment met verbazing en ontroering. En dan zal dat moment zich nog vaak herhalen totdat het echt tot je door dringt dat je meer vrij bent geworden, dat hoop ik voor je
maandag 21 september 2009 om 17:40
Iry, even een knuffel (smileys doen het niet.. maar dan maar met woorden). Zo laat in de nacht en dan zo alleen met je eigen gedachten die je zo in de tang hebben..
Ik weet hoe het voelt en ben blij dat ik het al jaren niet meer zo gevoeld heb... ik herken je verhaal heel goed.
Dikke knuffel en veel sterkte met alles! Ook sterkte voor je man.
Ik weet hoe het voelt en ben blij dat ik het al jaren niet meer zo gevoeld heb... ik herken je verhaal heel goed.
Dikke knuffel en veel sterkte met alles! Ook sterkte voor je man.
maandag 21 september 2009 om 18:00
Hoi Iry,
Ik was degene die het woord 'verslaving' liet vallen in dit topic. Ik bedoel dat niet in de zin van 'nicotineverslaving' of 'alcoholverslaving'. Dit zijn intrinsiek verslavende middelen. (Dus middelen die ook echt een verslavende stof in zich hebben...)
Maar ik vergelijk de eetstoornis meer met zoiets als een gameverslaving of sexverslaving,etc.... Deze middelen zijn meer een soort 'afleiding'. Doorgaans om gedachten en gevoelens over het verleden en het heden te 'onderdrukken'. Of om een leegte 'op te vullen'. Een leegte die eigenlijk met liefde, acceptatie of zelfwaardering zou moeten worden gevuld.
Of kan je je in deze vergelijking ook niet vinden?
Natuurlijk weet ik totaal niet welke diepe zaken ten grondslag liggen aan jouw eetprobleem...en daar hoef je ook niet over uit te wijden, omdat je dat waarschijnlijk al vaker hebt gedaan.
Maar welke functie heeft dat eten en overgeven voor jou dan als ik vragen mag? Wat is de betekenis die je er op DAT BEWUSTE MOMENT aan geeft?
Welke betekenis geef jij het zelf?
Ik was degene die het woord 'verslaving' liet vallen in dit topic. Ik bedoel dat niet in de zin van 'nicotineverslaving' of 'alcoholverslaving'. Dit zijn intrinsiek verslavende middelen. (Dus middelen die ook echt een verslavende stof in zich hebben...)
Maar ik vergelijk de eetstoornis meer met zoiets als een gameverslaving of sexverslaving,etc.... Deze middelen zijn meer een soort 'afleiding'. Doorgaans om gedachten en gevoelens over het verleden en het heden te 'onderdrukken'. Of om een leegte 'op te vullen'. Een leegte die eigenlijk met liefde, acceptatie of zelfwaardering zou moeten worden gevuld.
Of kan je je in deze vergelijking ook niet vinden?
Natuurlijk weet ik totaal niet welke diepe zaken ten grondslag liggen aan jouw eetprobleem...en daar hoef je ook niet over uit te wijden, omdat je dat waarschijnlijk al vaker hebt gedaan.
Maar welke functie heeft dat eten en overgeven voor jou dan als ik vragen mag? Wat is de betekenis die je er op DAT BEWUSTE MOMENT aan geeft?
Welke betekenis geef jij het zelf?
maandag 21 september 2009 om 18:08
Ik heb nooit een idee gehad wat dat nou precies is, een eetbui, maar jij beschrijft het zo duidelijk dat ik wel snap dat het veel erger is dan ik me ooit had kunnen voorstellen.
Ik hoop dat je een manier vindt om hier uit te komen. Jij komt op mij altijd over als een heel leuk persoon en ik gun je zoveel beters dan dit.
Ik hoop dat je een manier vindt om hier uit te komen. Jij komt op mij altijd over als een heel leuk persoon en ik gun je zoveel beters dan dit.
Cum non tum age
maandag 21 september 2009 om 19:05
maandag 21 september 2009 om 19:12
dinsdag 22 september 2009 om 00:40
