De eetbui.

Het begint omdat ik iets zoek

Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd

De stemmen te temmen.



Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.

Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.

Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.

Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.

Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.

Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.

Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.



De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.



Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...

Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde



Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.



Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.



Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.



Nu:



Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.

Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.

Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.

Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.



Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?

Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?

Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.



Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.

Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.



Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.

Hoe mijn maag zich verzet.

Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.

Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.

Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.



Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.

Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.

Ik voel nu....

Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.

Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.

Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...

Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.

Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.



Ik stel uit...

Want braken is het volgende nare station.

Maar ik moet.

Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.

Ik haat dit!!

Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.



Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.

Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.

Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.



Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.

Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.

Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.

Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...

Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.



Ik spoel koud water,veel koud water.

Ik moet de geur van mij af douchen.

Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.



Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.

Ik poets mijn tanden zorgvuldig.



Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.



Geen spanning die weg is

Geen rust in mijn hoofd

Geen goed gevoel.



Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.

Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.

Mijn keel brand.

Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.

Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.



Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.



Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.

En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.



Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.





En ik ben moe.

Ik weet niet singlala.



Maar afwachten tot het vanzelf over gaat werkt sowieso niet.



De stap het niet te doen moet gezet worden.

Al wat er dan gaat gebeuren moet ik dan maar doorheen.

Maar eten is dan geen optie.

Ohw..er gaat nog geen belletje rinkelen singlala.

Maar je vult mijn gedachte wel met iets anders!

(was het maar zo makkelijk,dan ging elke dag cryptogrammen maken)

Ik wil inderdaad meer uit mijn leven halen,naast al het andere.

En daar heb ik gewoon meer energie voor nodig die nu verloren gaat aan dingen die niets met leven te maken hebben.

Leefnu,dank je voor de link.

Ik ga er morgen naar kijken.

quote:singalala schreef op 21 september 2009 @ 04:24:

[...]





Haha, als dat je hoofd vult, dan vertel ik je lekker niets meer .

Ga ik doen.

Ik zie als een berg tegen morgen op en voel mij een beetje opgefokt.

Maar opblijven helpt ook niet natuurlijk.



Tegelijk met mijn eetbuien wordt ook mijn slaapritme aangepakt.

Morgen dus.



Slaap lekker allemaal!

Deal!!

Dank je wel voor jullie reacties.



Ben nog niet zo lang boven water vanwege de emotionele nacht.

Vandaag maar verder op een laag tempo.

En bedenken hoe ik vanavond de avond in ga vullen.



Appel en Saar,

Jullie doen al veel voor mij door er altijd te willen zijn voor een luisterend oor.

Jullie zijn lieverds.