Psyche
alle pijlers
De eetbui.
maandag 21 september 2009 om 03:18
Het begint omdat ik iets zoek
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
Iets om rust te krijgen van de storm in mijn hoofd
De stemmen te temmen.
Enkel denken aan eten,enkel zoeken ,plannen,organiseren.
Ik bedenk het gecontroleerd,geen beestachtige praktijken.
Maar doordacht,wat ga ik eten,en hoe raakt mijn gewicht niet in gevaar.
Eerst iets concreets waarvan je later kan herkennen dat alles er uit is,een manderijntje.... als die eruit is ,is alles eruit.
Daarna kan het beginnen,eerst voedsel met weinig cal.
Verder in de eetbui meer suiker,ik raak wat hyper meer in trance.
Er komt rust,nu is mijn lichaam en daarmee mijn hoofd gevuld met iets wat een makkelijke materie is om mee bezig te zijn.
De stemmen zijn tevreden en spreken mij troostend toe,ik doe het goed zo.
Dan mag het vet komen,iets waar ik erg vol van ga raken,misselijk zelfs...
Het gaat mijn lichaam dwingen er van af te raken en zo nadert het einde
Volkomen sereen,een trance, rust, en met het naar buiten werken van al deze sedatie komt de ontlading,letterlijk vloeit de spanning naar buiten.
Ik voelde even niets,ik dacht even niets moeilijks,er werd mij niets gemeens ingefluisterd en de beelden werden vervangen door het uitstallen van het voedsel.
Het leverde mij iets op en zo ook ontstond de dwang.
Nu:
Het functioneert niet meer maar de dwang blijft.
Ik weet niets anders te doen en kennelijk klampt iets in mij vast aan hetgeen mij ooit zo hielp.
Maar nu geen rust,geen trance,geen sedatie.
Wat ik eerde niet opmerkte voel en beleef ik nu.
Het begint dwangmatig,want zo ging het toch altijd?
Iets moet weggenomen worden en dit was toch de manier?
Mijn gedachte hier aan vullen zich in de loop van de dag,ja de dwang is er duidelijk.
Ik moet dit doen,maar anders dan voorheen verzet het deel dat hier nu zo'n last van heeft heftig.
Want last heb ik,dat is nu ook nog enkel wat het oplevert.
Het eten begint en als snel voel ik hoe ziek ik er van word.
Hoe mijn maag zich verzet.
Hoe ik met tegenzin kauw,hoe niet smakelijk alles is.
Ja de eerst happen smaken prima,ik mag immers iets eten en ik heb honger.
Maar als dat signaal bevredigt is komt de ellende.
Ik eet wat ik niet wil,de smaak is walgelijk,ik voel mij beroerd.
Niet zomaar beroerd,maar letterlijk biedt mijn lijf verzet.
Ik voel nu....
Voel hoe pijnlijk mijn maag is omdat de hoeveelheid geen ruimte heeft.
Hoe misselijk ik word omdat dit lichaam niet gebouwd is op de combinatie suiker en vet.
Mijn buik gaat verkrampen,mijn darmen gaan opzetten...
Dit eten kan er niet in blijven,geestelijk niet.
Maar ook mijn lijf zegt,dit voedsel krijg ik niet verwerkt.
Ik stel uit...
Want braken is het volgende nare station.
Maar ik moet.
Uiteindelijk strompel ik naar het toilet.
Ik haat dit!!
Ik weet dat ik hier heel beroerd van word,dat mijn maag de pijn laat voelen tot bloeden toe.
Dan zak ik op de grond,mijn gezicht vol tranen en uitgelopen mascara.
Ik voel mij duizelig,ziek ,wil het liefst nu per direct in mijn bed liggen.
Maar dat kan niet,niet met deze smaak in mijn mond en deze geur.
Ik sta op en sleep mij naar de badkamer.
Ik schrik iedere keer weer van mijn spiegelbeeld.
Mijn gezicht zo opgezwollen dat ik de persoon niet herken.
Zwarte strepen over mijn wangen en lippen trillen...
Ik tril overigens helemaal en moet mij aan de wasbak vasthouden.
Ik spoel koud water,veel koud water.
Ik moet de geur van mij af douchen.
Kan mijn tanden nog niet poetsen ,maar spoel om nog een beetje glazuur op mijn tanden te houden.
Dan slinkt mijn gezicht weer,de geur van douchegel snuif ik inmiddels op,hoewel ik ergens nog denk wat anders te ruiken.
Ik poets mijn tanden zorgvuldig.
Ik loop trillend naar mijn bed en trek het dekbed over mij heen.
Geen spanning die weg is
Geen rust in mijn hoofd
Geen goed gevoel.
Enkel zwakte, trillend hou ik mijn buik vast omdat ik denk dat dat de pijn enigzins verlicht.
Ik wil niet meer bewegen,zo misselijk voel ik mij.
Mijn keel brand.
Mijn hart slaat op hol en mijn lijf voelt opgefokt.
Hoe moe ik ook ben,ik weet dat mijn lijf nu niet in staat is te slapen.
Ik ben moe,doodop en zie op tegen de ochtend die gevuld zal zijn met darmkrampen vanwege de standaard dosis laxeertabletten.
Ik wil dit niet meer,maar dwang heeft mijn wil ingehaald.
En ik heb nog geen andere manier om op te lossen waar ik zo mee worstel.
Dus dit gebeurt.....vrijwel iedere avond tot ver in de nacht.
En ik ben moe.
vrijdag 9 oktober 2009 om 23:14
Iri en Noa, dank je wel voor alle lieve woorden....Noa de zin die je schrijft dat iedereen recht heeft op een normaal leven vond ik erg mooi gezegd.
Ik wil vooral mijn kind een mooi en goed leven gunnen dat staat voorop. ik twijfel niet aan mijn moedergevoel of opvoeding.
Sta eigenlijk best goed in het leven.
leuke baan, mooi lief kind, fijn huis.
Maar dat vernietigende monster in me raak ik maar niet kwijt.
Ik eet ook niet na een moeilijke dag of een leuke dag.
Ik eet altijd als ik alleen ben en de confrontatie met mezelf niet aan durf.
Heb geen last van over of onder gewicht, kortom voor de buitenwereld ben ik een zelfstandige leuke vrouw met alles om gelukkig te zijn.
Niemand weet van mijn geheim,zelfs mijn partner niet.
In het verleden heb ik hulp gezocht.. het zit natuurlijk veel dieper dan eten en kotsen en bang zijn om aan te komen.
Maar zo diep wil ik juist niet gaan.. niet voor mezelf en niet voor mijn kind en partner.
Heel mijn leven staat dan op zijn kop, en dus lijdt ik in stilte en vreet ik mezelf vol om maar niet tot de kern te hoeven gaan van mijn probleem.
Juist die cirkel doorbreken is voor mij heel moeilijk, het is het enige waar ik me aan vast kan houden.
PFFFFF wat een geklaag .. ik ben echt niet op zoek naar medelijden maar het lucht op om er zonder omwegen over te kunnen praten.. ik hoef me niet mooier voor te doen bij jullie.
Mijn masker kan af op dit forum.
Helaas meiden ik ga me ontdoen van al het gif in mijn lijf en kom zodadelijk terug.
Morgen weer een dag..
Ik wil vooral mijn kind een mooi en goed leven gunnen dat staat voorop. ik twijfel niet aan mijn moedergevoel of opvoeding.
Sta eigenlijk best goed in het leven.
leuke baan, mooi lief kind, fijn huis.
Maar dat vernietigende monster in me raak ik maar niet kwijt.
Ik eet ook niet na een moeilijke dag of een leuke dag.
Ik eet altijd als ik alleen ben en de confrontatie met mezelf niet aan durf.
Heb geen last van over of onder gewicht, kortom voor de buitenwereld ben ik een zelfstandige leuke vrouw met alles om gelukkig te zijn.
Niemand weet van mijn geheim,zelfs mijn partner niet.
In het verleden heb ik hulp gezocht.. het zit natuurlijk veel dieper dan eten en kotsen en bang zijn om aan te komen.
Maar zo diep wil ik juist niet gaan.. niet voor mezelf en niet voor mijn kind en partner.
Heel mijn leven staat dan op zijn kop, en dus lijdt ik in stilte en vreet ik mezelf vol om maar niet tot de kern te hoeven gaan van mijn probleem.
Juist die cirkel doorbreken is voor mij heel moeilijk, het is het enige waar ik me aan vast kan houden.
PFFFFF wat een geklaag .. ik ben echt niet op zoek naar medelijden maar het lucht op om er zonder omwegen over te kunnen praten.. ik hoef me niet mooier voor te doen bij jullie.
Mijn masker kan af op dit forum.
Helaas meiden ik ga me ontdoen van al het gif in mijn lijf en kom zodadelijk terug.
Morgen weer een dag..
zaterdag 10 oktober 2009 om 00:10
Daar zijn we weer... alles weer oke.. opgelucht en vandaag begint een nieuwe dag.. heb net alles maar dan ook echt alles wat ik aan snoep, koek en chips in huis had weggegooid, een hele vuilniszak vol.
Schrok er zelf van, en heb dit nog nooit gedaan.
Het weekend ziet er rustig uit, weet bij god niet hoe verder maar het is een begin.
Ga morgen met mijn partner praten, hij weet van de onderliggende problemen, maar niet van de eet en kots buien.
Weet ook nog niet of ik het ga vertellen.
Heeft er iemand advies hoe te beginnen?
Schrok er zelf van, en heb dit nog nooit gedaan.
Het weekend ziet er rustig uit, weet bij god niet hoe verder maar het is een begin.
Ga morgen met mijn partner praten, hij weet van de onderliggende problemen, maar niet van de eet en kots buien.
Weet ook nog niet of ik het ga vertellen.
Heeft er iemand advies hoe te beginnen?
zondag 11 oktober 2009 om 18:42
Meesje ik heb waarschijnlijk makkelijk praten hoor maar ik zou denken kies een goed moment. Geef in de middag vast aan dat als je kids naar bed zijn je iets heel belangrijks van je af moet praten. Geef aan hoe moeilijk je het vind, hoezeer je je schaamt en hoe rot je je voelt. Zeg dat je op dat moment geen oplossing zoekt maar dat je wil dat hij weet hoe jij je voelt en steun en warmte nodig hebt.
Een oplossing ga je samen in alle rust zoeken als het ook bij je partner even heeft kunnen inwerken.
Misschien psychologie van de koude grond hoor, maar volgens mij moet je toch echt ook je onderliggende problemen onder ogen komen en verwerken. Pas als je die verwerkt kan je werken aan herstel van lichaam en geest.
Met praten en verwerken maak je jezelf vrij en "ontlast" je jezelf van die zaken die maken dat jij je zo rot voelt.
En als je denkt dat iedereen vindt dat jij geen problemen mag hebben omdat je zo'n "leuk"leven hebt, Weet dan dat ieder huisje zn kruisje heeft. Van de buitenkant lijkt het allemaal fijn en zorgeloos, maar je hoeft maar even op verschillende topics te kijken om te weten dat het leven niet altijd makkelijk is.
Dus meis, heel veel sterkte!!
Een oplossing ga je samen in alle rust zoeken als het ook bij je partner even heeft kunnen inwerken.
Misschien psychologie van de koude grond hoor, maar volgens mij moet je toch echt ook je onderliggende problemen onder ogen komen en verwerken. Pas als je die verwerkt kan je werken aan herstel van lichaam en geest.
Met praten en verwerken maak je jezelf vrij en "ontlast" je jezelf van die zaken die maken dat jij je zo rot voelt.
En als je denkt dat iedereen vindt dat jij geen problemen mag hebben omdat je zo'n "leuk"leven hebt, Weet dan dat ieder huisje zn kruisje heeft. Van de buitenkant lijkt het allemaal fijn en zorgeloos, maar je hoeft maar even op verschillende topics te kijken om te weten dat het leven niet altijd makkelijk is.
Dus meis, heel veel sterkte!!
maandag 12 oktober 2009 om 09:08
lieve iry,
het spijt me als ik een beetje inbreek in je topic, maar wil toch ook even iets kwijt..
ik herken zoveel in je postings ,het is gewoon bijna eng..
Ik heb zo'n 17 jaar geleden een zware boulimiaperiode gehad, verschrikkelijk,maar ben er toen weer redelijk bovenop gekrabbeld...Een paar jaar geleden voelde ik dat het weer in alle hevigheid terug zou keren ..de angst daarvoor was zo groot dat ik doorsloeg naar de andere kant, de anorexia dus..Het dieptepunt was afgelopen oudejaarsdag toen de weegschaal mijn laagste punt ooit aangaf 43.9..toen was het genoeg en had ik eindelijk de moed om er iets aan te doen..de eerste kilo;s gingen redelijk makkelijk,en toen kreeg ik hulp. Ik vond iemand die me op de juiste wijze kon stimuleren.Tot de 50 kilo ging het best goed, toen kwam de angst voor de boulimia in alle hevigheid weer terug..ik at nog steeds niet echt normaal..dus als ik dat wel zou doen ..hoe zwaar zou ik dan in hemelsnaam gaan worden ?? Na weken bikkelen met zo min mogelijk calorieen was ik zelfs nog meer aangekomen..ik begrijp mijn lichaam niet meer.Ik vind het genoeg, ik wil niet meer aankomen, dat lijf is niet van mij. Vanmiddag moet ik weer naar therapie..ik heb geen zin ,ik wil niet .Zoals sophie rozendaal zou mooi beschreef in haar boek..ik wil wel normaal eten maar niet aankomen.Misschien dat ik door evetuele reacties van jullie toch weer een beetje op het rechte spoor kan komen ,want de terugval is al in gang gezet, ik haat mijn lijf, de kleren die niet meer lekker zitten,mijn opgezette buik, de neiging tot vreetbuien die heel dicht op de loer liggen..de laxeermiddelen zijn nog niet gekocht maar het idee speelt al dagen door mijn hoofd..pfffffff ik ben moe,mijn lichaam voelt log en zwaar..en het schuldgevoel tegenover de mensen die me liefhebben groeit met de dag..waarom kan ik het niet loslaten?? iemand die me heel dierbaar is ,is van de ene op de andere dag gestopt met drinken omdat ze er klaar mee was, en dat gaat prima, waarom lukt het mij dan niet met het eten? Sorry is het toch weer een lang verhaal geworden...
het spijt me als ik een beetje inbreek in je topic, maar wil toch ook even iets kwijt..
ik herken zoveel in je postings ,het is gewoon bijna eng..
Ik heb zo'n 17 jaar geleden een zware boulimiaperiode gehad, verschrikkelijk,maar ben er toen weer redelijk bovenop gekrabbeld...Een paar jaar geleden voelde ik dat het weer in alle hevigheid terug zou keren ..de angst daarvoor was zo groot dat ik doorsloeg naar de andere kant, de anorexia dus..Het dieptepunt was afgelopen oudejaarsdag toen de weegschaal mijn laagste punt ooit aangaf 43.9..toen was het genoeg en had ik eindelijk de moed om er iets aan te doen..de eerste kilo;s gingen redelijk makkelijk,en toen kreeg ik hulp. Ik vond iemand die me op de juiste wijze kon stimuleren.Tot de 50 kilo ging het best goed, toen kwam de angst voor de boulimia in alle hevigheid weer terug..ik at nog steeds niet echt normaal..dus als ik dat wel zou doen ..hoe zwaar zou ik dan in hemelsnaam gaan worden ?? Na weken bikkelen met zo min mogelijk calorieen was ik zelfs nog meer aangekomen..ik begrijp mijn lichaam niet meer.Ik vind het genoeg, ik wil niet meer aankomen, dat lijf is niet van mij. Vanmiddag moet ik weer naar therapie..ik heb geen zin ,ik wil niet .Zoals sophie rozendaal zou mooi beschreef in haar boek..ik wil wel normaal eten maar niet aankomen.Misschien dat ik door evetuele reacties van jullie toch weer een beetje op het rechte spoor kan komen ,want de terugval is al in gang gezet, ik haat mijn lijf, de kleren die niet meer lekker zitten,mijn opgezette buik, de neiging tot vreetbuien die heel dicht op de loer liggen..de laxeermiddelen zijn nog niet gekocht maar het idee speelt al dagen door mijn hoofd..pfffffff ik ben moe,mijn lichaam voelt log en zwaar..en het schuldgevoel tegenover de mensen die me liefhebben groeit met de dag..waarom kan ik het niet loslaten?? iemand die me heel dierbaar is ,is van de ene op de andere dag gestopt met drinken omdat ze er klaar mee was, en dat gaat prima, waarom lukt het mij dan niet met het eten? Sorry is het toch weer een lang verhaal geworden...
maandag 12 oktober 2009 om 22:31
Wat een lieve post van je Noa.
Meeesje.
Ik herken wel wat in je verhaal hoor.
Ook ik vind dat ik het moederschap goed vervul hoewel ik soms wel wat beperkt ben maar den dat ik dat weer compenseer met andere kwaliteiten.
Echter die beperkingen zou ik wel van de baan willen hebben (meer energie hebben vooral).
Ik heb zelf 10 jaar met dit geheim rondgelopen voordat het bespreekbaar werd.
En in de tweede 10 jaar ben ik er steeds opener in geworden en wil zelfs graag zien dat het taboe rond een eetstoornis meer doorbroken wordt (met alle vooroordelen en misvattingen die bestaan).
Ik hoop echt voor je dat het lukt om een gesprek met je partner te hebben.
Want ook al zal je de strijd voor een groot deel zelf moeten leveren, het is fijn als het minder eenzaam mag van jezelf en je steun kan vragen.
De cirkel doorbreken,ik ben er hard mee bezig.
Tot nu toe lukt het om om de dag geen eetbui te hebben en soms zelfs twee dagen achter elkaar.
Het doet mij goed dat het lukt en haal er ook wat uit,daarin tegen is de prijs nog even hoog omdat wat erdoor blijft liggen nog geen andere oplossing heeft.
Maar ik ga dapper door, ik wil zo vreselijk graag en mijn lichaam schreeuwt om gezond behandelt te worden.
Singlemama.
Je breekt helmaal niet in hoor!!
Kom alsjeblieft schrijven hier als je behoefte hebt.
Ik herken jouw verhaal uiteraard ook en voel jou frustratie letterlijk haast.
De zin...ik wil normaal eten maar niet aankomen, zou ook zo door mij gezegd kunnen worden.
Want ik strijd nu tegen compensatie gedrag maar dat is slechts een deel van het grotere geheel.
Wie weet kunnen we elkaar een beetje op weg helpen hier of gewoon om je ei kwijt te kunnen.
Meeesje.
Ik herken wel wat in je verhaal hoor.
Ook ik vind dat ik het moederschap goed vervul hoewel ik soms wel wat beperkt ben maar den dat ik dat weer compenseer met andere kwaliteiten.
Echter die beperkingen zou ik wel van de baan willen hebben (meer energie hebben vooral).
Ik heb zelf 10 jaar met dit geheim rondgelopen voordat het bespreekbaar werd.
En in de tweede 10 jaar ben ik er steeds opener in geworden en wil zelfs graag zien dat het taboe rond een eetstoornis meer doorbroken wordt (met alle vooroordelen en misvattingen die bestaan).
Ik hoop echt voor je dat het lukt om een gesprek met je partner te hebben.
Want ook al zal je de strijd voor een groot deel zelf moeten leveren, het is fijn als het minder eenzaam mag van jezelf en je steun kan vragen.
De cirkel doorbreken,ik ben er hard mee bezig.
Tot nu toe lukt het om om de dag geen eetbui te hebben en soms zelfs twee dagen achter elkaar.
Het doet mij goed dat het lukt en haal er ook wat uit,daarin tegen is de prijs nog even hoog omdat wat erdoor blijft liggen nog geen andere oplossing heeft.
Maar ik ga dapper door, ik wil zo vreselijk graag en mijn lichaam schreeuwt om gezond behandelt te worden.
Singlemama.
Je breekt helmaal niet in hoor!!
Kom alsjeblieft schrijven hier als je behoefte hebt.
Ik herken jouw verhaal uiteraard ook en voel jou frustratie letterlijk haast.
De zin...ik wil normaal eten maar niet aankomen, zou ook zo door mij gezegd kunnen worden.
Want ik strijd nu tegen compensatie gedrag maar dat is slechts een deel van het grotere geheel.
Wie weet kunnen we elkaar een beetje op weg helpen hier of gewoon om je ei kwijt te kunnen.
dinsdag 13 oktober 2009 om 20:13
dank je ivy.. mijn gesprek met de psych heeft wel een beetje geholpen,ik hoef me even niet meer te focussen op het aankomen ,maar op het terugkrijgen van een eetritme...toch blijf ik ook vandaag weer kwakkelen.Smorgens kwark, smiddags fruit, sávonds wat crackers met beleg om vervolgens toch weer in de pot pindakaas te gaan lepelen.
Pff heb het gevoel dat ik mezelf eerst weer moet bewijzen dat ik nog kan afvallen voordat ik uberhaupt weer kan gaan beginnen met verstandig aankomen,maar zelfs het afvallen lukt me niet meer..Volgens de pscych stabiliseert mijn gewicht vanzelf een keer ,maar dat wil er bij mij niet in..heb het gevoel dat het aankomen nooit meer zal ophouden ...Ik probeer wanhopig om de rust in mijn hoofd terug te brengen zodat ik weer wat realistischer en nuchterder kan nadenken ,maar nu overheerst de angst alles..ik blijf meelezen en als ik kan meeschrijven en ik wens jou heel veel sterkte en kracht met je eigen moeizame gevecht..
Pff heb het gevoel dat ik mezelf eerst weer moet bewijzen dat ik nog kan afvallen voordat ik uberhaupt weer kan gaan beginnen met verstandig aankomen,maar zelfs het afvallen lukt me niet meer..Volgens de pscych stabiliseert mijn gewicht vanzelf een keer ,maar dat wil er bij mij niet in..heb het gevoel dat het aankomen nooit meer zal ophouden ...Ik probeer wanhopig om de rust in mijn hoofd terug te brengen zodat ik weer wat realistischer en nuchterder kan nadenken ,maar nu overheerst de angst alles..ik blijf meelezen en als ik kan meeschrijven en ik wens jou heel veel sterkte en kracht met je eigen moeizame gevecht..
dinsdag 13 oktober 2009 om 21:05
Lieve Allemaal.
Dank je wel voor jullie lieve raad en mooie woorden.
Ik heb het nog niet met mijn partner besproken, ben bang dat hij heel erg op me gaat letten, en dat kan ik nu even niet gebruiken.
Maarrrr heb er 3 (vr)eetbuiloze dagen op zitten.. dat is me in 20 jaar nog niet gelukt.
Heerlijk die rust in me hoofd, heb 3 geweldige dagen gehad.
Jammer dat het vandaag weer mis ging, maar ik geef niet op.
Iry jouw reactie op mijn posting deed me goed, ik sta mezelf deze eetbui toe en probeer de eetbuien tot twee te verlagen per week.
Zo is het schuldgevoel minder en hoop ik de vicieuze cirkel te doorbreken.
Het is een begin in ieder geval.
single mama.. fijn dat je er bent.. mag ik weten hoeveel je nu weegt? kom je echt zoveel aan, of denk je dat maar.
Jouw situatie is toch anders dan die van mij.. ikzelf eet heel gezond de rest van de dag, en dan bedoel ik gewoon 3 maaltijden per dag en ook normale hoeveelheden.
Ik ga ten tijd van een eetbui ook doelgericht te werk: ik koop een grote tas vol snoep, koek en chips.. werk dat naar binnen en ga het dan weer uit kotsen.
Ik weet eigenlijk niet hoe dat bij de andere forummers is.
Zo zie je maar dat het bij iedereen anders kan zijn.
Veel succes allemaal lieve mensen en tot snel.
Dank je wel voor jullie lieve raad en mooie woorden.
Ik heb het nog niet met mijn partner besproken, ben bang dat hij heel erg op me gaat letten, en dat kan ik nu even niet gebruiken.
Maarrrr heb er 3 (vr)eetbuiloze dagen op zitten.. dat is me in 20 jaar nog niet gelukt.
Heerlijk die rust in me hoofd, heb 3 geweldige dagen gehad.
Jammer dat het vandaag weer mis ging, maar ik geef niet op.
Iry jouw reactie op mijn posting deed me goed, ik sta mezelf deze eetbui toe en probeer de eetbuien tot twee te verlagen per week.
Zo is het schuldgevoel minder en hoop ik de vicieuze cirkel te doorbreken.
Het is een begin in ieder geval.
single mama.. fijn dat je er bent.. mag ik weten hoeveel je nu weegt? kom je echt zoveel aan, of denk je dat maar.
Jouw situatie is toch anders dan die van mij.. ikzelf eet heel gezond de rest van de dag, en dan bedoel ik gewoon 3 maaltijden per dag en ook normale hoeveelheden.
Ik ga ten tijd van een eetbui ook doelgericht te werk: ik koop een grote tas vol snoep, koek en chips.. werk dat naar binnen en ga het dan weer uit kotsen.
Ik weet eigenlijk niet hoe dat bij de andere forummers is.
Zo zie je maar dat het bij iedereen anders kan zijn.
Veel succes allemaal lieve mensen en tot snel.
dinsdag 13 oktober 2009 om 22:04
Even vast een korte reactie.
Meeesje wat goed!!!!!!!
En idd begin met kleine stappen dat maakt het wat rustiger en met minder schuldgevoel,volg je eigen tempo!
Maar hou deze dan wel vast!! (dat probeer ik zo in ieder geval)
Singlemama.
Ik herken het afvalrobleem en weinig vertrouwen hebben in je lichaam.
Ook de drang nog 1 keer willen afvallen, maar ook hier lukt dat niet (maar goed ook natuurlijk,ik moet gaan wennen aan mijn " gezonde" gewicht)
Meeesje wat goed!!!!!!!
En idd begin met kleine stappen dat maakt het wat rustiger en met minder schuldgevoel,volg je eigen tempo!
Maar hou deze dan wel vast!! (dat probeer ik zo in ieder geval)
Singlemama.
Ik herken het afvalrobleem en weinig vertrouwen hebben in je lichaam.
Ook de drang nog 1 keer willen afvallen, maar ook hier lukt dat niet (maar goed ook natuurlijk,ik moet gaan wennen aan mijn " gezonde" gewicht)
woensdag 14 oktober 2009 om 00:52
woensdag 14 oktober 2009 om 04:23
Meeesje... Ik weeg op t moment zo'n 53 kilo..ik weet dat het te weinig is ..ik moet voor een redelijk normaal gewicht toch richting de 58 met mijn lengte van 1.74. Dat heb ik ook jaaaaren gewogen, tot volle tevredenheid , al kan ik me dat op dit moment gewoon niet voorstellen.Het is niet zo dat ik geen hap door mijn keel krijg zoals veel meiden met anorexia, voedsel staat me niet tegen, ik vind het heerlijk om te eten,lust veel en houd van koken.Maar de angst dat de boulimia terugkomt is zooo groot, dat ik soms het gevoel heb liever voor de anorexia te kiezen omdat ik geen tussenweg zie..het is het 1 of het ander .En in mijn hoofd is de anorexia minder erg dan boulimia.. eerst mezelf even weer proberen op te laden voor een nieuwe dag met mijn gezin ,mijn werk en tot overmaat van ramp een verjaardag.... ik hoop voor jullie op een geslaagde dag, op welke manier dan ook...
woensdag 14 oktober 2009 om 10:16
Ff in het kort,kom er weer op terug,alvast een dikke knuf!Ik ben
helemaal stil van jullie verhalen...jullie zijn dappere meiden en
bijzonder moedig vind ik dat jullie er zo open over zijn.Vergeet
niet dat ''IEDER DAG ZONDER EETBUI'' er eentje is.Je moet
natuurlijk niet teveel in een keer willen.Maar ''little by little'' en
''step by step'' komen jullie er wel.
helemaal stil van jullie verhalen...jullie zijn dappere meiden en
bijzonder moedig vind ik dat jullie er zo open over zijn.Vergeet
niet dat ''IEDER DAG ZONDER EETBUI'' er eentje is.Je moet
natuurlijk niet teveel in een keer willen.Maar ''little by little'' en
''step by step'' komen jullie er wel.
woensdag 14 oktober 2009 om 15:24
Lieve Singlemama,
Ik herken zeker iets in je verhaal.. je wil eerst een gestabiliseerd gewicht om daarna aan je boulimia te werken.
Maar wat is volgens jou dan je "streefgewicht".
Ik ben er heilig van overtuigd dat je een soort van basis gewicht hebt (wat voor iedereen verschillend is) waarbij je je goed voelt en goed kunt functioneren.
Zelf had ik een bepaald gewicht voor ogen waar ik me lekker bij voel.
maar om me volledig vol te vreten om dat gewicht te behalen, daar had ik geen zin in.( ik wilde 3 kilo aankomen)
Dus ben ik gaan sporten,waarbij ik dus spiermassa ben gaan kweken.
Nu heb ik een lengte van 1.73 en weeg ik 53 kilo.
Voor mij een perfect gewicht en het sporten geeft me heel veel energie en zelfvertrouwen.
Dit heb ik gedaan om vanuit daar te werken aan mijn eetbuien
Ik ben er nog lang niet, maar dit forum geeft me in ieder geval de moed om er iets aan te doen.
Dus jouw idee om eerst je gewicht te stabiliseren en daarna te gaan werken aan je probleem is echt wel goed.
Alleen moet je een manier vinden waarbij je op een gezonde manier naar dat gewicht toe werkt.
En stoppen met drinken is natuurlijk ook hel erg moeilijk, maar gezond omgaan met eten misschien nog wel veel moeilijker omdat je er zeker elke maaltijd aan herrinnerd wordt, eten is ook een sociaal gebeuren en je wordt er dagelijks mee geconfronteerd.
Samen komen we vast een heel eind...
Ik herken zeker iets in je verhaal.. je wil eerst een gestabiliseerd gewicht om daarna aan je boulimia te werken.
Maar wat is volgens jou dan je "streefgewicht".
Ik ben er heilig van overtuigd dat je een soort van basis gewicht hebt (wat voor iedereen verschillend is) waarbij je je goed voelt en goed kunt functioneren.
Zelf had ik een bepaald gewicht voor ogen waar ik me lekker bij voel.
maar om me volledig vol te vreten om dat gewicht te behalen, daar had ik geen zin in.( ik wilde 3 kilo aankomen)
Dus ben ik gaan sporten,waarbij ik dus spiermassa ben gaan kweken.
Nu heb ik een lengte van 1.73 en weeg ik 53 kilo.
Voor mij een perfect gewicht en het sporten geeft me heel veel energie en zelfvertrouwen.
Dit heb ik gedaan om vanuit daar te werken aan mijn eetbuien
Ik ben er nog lang niet, maar dit forum geeft me in ieder geval de moed om er iets aan te doen.
Dus jouw idee om eerst je gewicht te stabiliseren en daarna te gaan werken aan je probleem is echt wel goed.
Alleen moet je een manier vinden waarbij je op een gezonde manier naar dat gewicht toe werkt.
En stoppen met drinken is natuurlijk ook hel erg moeilijk, maar gezond omgaan met eten misschien nog wel veel moeilijker omdat je er zeker elke maaltijd aan herrinnerd wordt, eten is ook een sociaal gebeuren en je wordt er dagelijks mee geconfronteerd.
Samen komen we vast een heel eind...
woensdag 14 oktober 2009 om 23:25
Allemaal herkenbaar...
Ik dacht écht dat ik de enige was die zulke eetbuien elke dag maar weer had...Dit topic geeft me kracht. En gelukkig anderen ook, voor jou ook Iry?
Inmiddels gaat het best goed met mij, zit totaal niet meer in de fase die jij beschreef Iry, maar weet hoe het is. Vind het misschien gewoon fijn hier af en toe mee te lezen en wil iedereen heel veel sterkte en succes wensen die met zo'n es kampt!! Het verknoeit je leven...en de eetstoornis is veel sterker dan jou, maar probeer te laten zien dat jíj sterker bent .
Ik dacht écht dat ik de enige was die zulke eetbuien elke dag maar weer had...Dit topic geeft me kracht. En gelukkig anderen ook, voor jou ook Iry?
Inmiddels gaat het best goed met mij, zit totaal niet meer in de fase die jij beschreef Iry, maar weet hoe het is. Vind het misschien gewoon fijn hier af en toe mee te lezen en wil iedereen heel veel sterkte en succes wensen die met zo'n es kampt!! Het verknoeit je leven...en de eetstoornis is veel sterker dan jou, maar probeer te laten zien dat jíj sterker bent .
donderdag 15 oktober 2009 om 10:36
Hoi eyris,lang niet meer gesproken,hoe is het met je?En wat heeft je geholpen om van die eetbuien af te komen?Ik miss je wel op ons topic.
En de rest hier,vandaag een nieuwe dag.Ik kan het niet vaak genoeg zeggen,iedere dag zonder eetbui is er eentje en een kleine stap in de goede richting.Het gaat met vallen en opstaan en als het dan weer een keer misgaat zo denk eraan dat het niet zo is dat alles wat je al hebt bereikt in een dag weg is.Blijf vechten dames,ik zal jullie verder steunen en stimuleren.Het is geen makkelijke weg maar elkaar steunen helpt altijd.
Heel veel sterkte en succes iedereen,Meesje,Iry,Singlemama etc...jullie zijn toffe meiden en jullie mogen er echt zijn.
En de rest hier,vandaag een nieuwe dag.Ik kan het niet vaak genoeg zeggen,iedere dag zonder eetbui is er eentje en een kleine stap in de goede richting.Het gaat met vallen en opstaan en als het dan weer een keer misgaat zo denk eraan dat het niet zo is dat alles wat je al hebt bereikt in een dag weg is.Blijf vechten dames,ik zal jullie verder steunen en stimuleren.Het is geen makkelijke weg maar elkaar steunen helpt altijd.
Heel veel sterkte en succes iedereen,Meesje,Iry,Singlemama etc...jullie zijn toffe meiden en jullie mogen er echt zijn.
woensdag 21 oktober 2009 om 23:21
Hai lieve meiden..
Waar is iedereen en hoe gaat het met jullie?
Ben zelf ook niet zo'n regelmatige schrijver, en schrijf liever wanneer het goed gaat dan slecht.
Maar nu gaat het K*T met peren.
Moet ongesteld worden, kindje is erg ziek.. trubbels met man en dus een goede aanleiding om te gaan schransen.
Kan geen pepernoot meer zien haha.
Heb volgens mij de hele voorraad van AH al op.
Maar goed, morgen weer een dag, weer een nieuwe kans.
Ik wil zo graag en voel me schuldig tov mijn kind.
Ben bang hem onbewust het verkeerde voorbeeld te geven.
Ga nu lekker slapen en te leven bij de dag, wat betreft de eetbuien.
Voor iedereen een dikke knuffel en sterkte.
Tot snelxxxxx
Waar is iedereen en hoe gaat het met jullie?
Ben zelf ook niet zo'n regelmatige schrijver, en schrijf liever wanneer het goed gaat dan slecht.
Maar nu gaat het K*T met peren.
Moet ongesteld worden, kindje is erg ziek.. trubbels met man en dus een goede aanleiding om te gaan schransen.
Kan geen pepernoot meer zien haha.
Heb volgens mij de hele voorraad van AH al op.
Maar goed, morgen weer een dag, weer een nieuwe kans.
Ik wil zo graag en voel me schuldig tov mijn kind.
Ben bang hem onbewust het verkeerde voorbeeld te geven.
Ga nu lekker slapen en te leven bij de dag, wat betreft de eetbuien.
Voor iedereen een dikke knuffel en sterkte.
Tot snelxxxxx
zaterdag 24 oktober 2009 om 21:08
dag meesje en alle anderen...ook ik heb niet zoveel tijd om te schrijven,maar ook hier is het zwaar..ben al weer 2 weken aan het bikkelen op weinig calorieen en toch aangekomen! wat een klap in mijn gezicht..soms wil ik alles overboord gooien en gewoon gaan eten waar ik zin in heb maar het lukt me niet om los te laten.....meesje ook ik ben heeeel bang deze ziekte door te geven aan mijn kinderen en toch lukt het me maar niet om er vanaf te komen...aankomende week moet ik weer naar therapie...maar ik zie er geen heil meer in..toch ga ik ,mijn partner (sinds een paar maanden) gaat mee dus het beloofd een heftige sessie te worden..ik houd jullie op de hoogte,op de 1 of andere manier geeft me dat toch een vorm van steun... ik denk aan jullie, aan jullie eigen gevecht tegen het eten..eens moeten wij dit toch kunnen winnen...liefs
dinsdag 10 november 2009 om 20:53
Lief dat je dat komt vragen Noa.
Ben nu even heel moe maar probeer toch een stukje te schrijven hoe het gaat.
Eigenlijk gaat het de goede kant op.
Mijn vakantie in Kenia heeft wel een extra impuls gegeven.
Slaapritme verbeterd en daar heb ik twee weken geen eetbuien gehad en een nornaal eetpatroon aangehouden.
Ik heb kunnen ervaren dat een normaal eetpatroon eetbuidrang ook vermindert en bovendien mijn gewicht juist daalde(wat een grote angst is dat ik alleen maar aankom bij iedere hap die binnen blijft)
Nou ja,in het kort.
Ik probeer dit gegeven vast te houden en thuis zoveel mogelijk door te voeren.
Normaal eetpatroon wil nog niet heel goed lukken,maar de eetbuien zijn een stuk minder.
Even zonder de emotie erbij te benoemen wat dat met mij doet
Maar het positieve gevolg wint het en blijft nu de kracht.
Liefs!
Ben nu even heel moe maar probeer toch een stukje te schrijven hoe het gaat.
Eigenlijk gaat het de goede kant op.
Mijn vakantie in Kenia heeft wel een extra impuls gegeven.
Slaapritme verbeterd en daar heb ik twee weken geen eetbuien gehad en een nornaal eetpatroon aangehouden.
Ik heb kunnen ervaren dat een normaal eetpatroon eetbuidrang ook vermindert en bovendien mijn gewicht juist daalde(wat een grote angst is dat ik alleen maar aankom bij iedere hap die binnen blijft)
Nou ja,in het kort.
Ik probeer dit gegeven vast te houden en thuis zoveel mogelijk door te voeren.
Normaal eetpatroon wil nog niet heel goed lukken,maar de eetbuien zijn een stuk minder.
Even zonder de emotie erbij te benoemen wat dat met mij doet
Maar het positieve gevolg wint het en blijft nu de kracht.
Liefs!
dinsdag 10 november 2009 om 21:05
Hoi Iry,
Wat goed om te horen dat het al iets beter gaat met het eten. Ik denkt dat je gewicht niet als uitgangspunt moet nemen om over je ES heen te komen. Wat belangrijker is, is denk ik dat je je lekker in je vel voelt; vrij en ontlast van de dwang om te gaan eten. Als je dat voor elkaar kunt krijgen zul je merken dat gewicht er helemaal niet toe doet, en zoals je zelf al schrijft het vanzelf (ongemerkt) minder wordt.
Wat goed om te horen dat het al iets beter gaat met het eten. Ik denkt dat je gewicht niet als uitgangspunt moet nemen om over je ES heen te komen. Wat belangrijker is, is denk ik dat je je lekker in je vel voelt; vrij en ontlast van de dwang om te gaan eten. Als je dat voor elkaar kunt krijgen zul je merken dat gewicht er helemaal niet toe doet, en zoals je zelf al schrijft het vanzelf (ongemerkt) minder wordt.
dinsdag 10 november 2009 om 21:07
donderdag 12 november 2009 om 00:40
Hai Iry, fijn te horen dat je je iets beter voelt.
Wat ieniemienie schijft is waar, je gewicht op de weegschaal is slechts een getal. Laat een getal je leven niet overheersen. Je bent een mens en die zijn in alle soorten en vormen welkom in deze wereld.
Ik ken het gevoel wel hoor. Ook ik ben ooit extreem met mn gewicht bezig geweest. Zat ik ook maar een streepje voor het door mijzelf opgelegde gewicht was ik de hele dag boos op mezelf en had zelfs een hekel aan mezelf, moest ik voor straf een half uur extra sporten. Ik at ook bijna nooit meer met mn gezin mee en begon soms te kokhalsen bij het idee dat ik de voor hun bereidde maaltijd zelf zou moeten eten. Toen mijn dochter op een avond vroeg of ze weer geen bord voor mij hoefde te dekken omdat ik toch niets at, ben ik me dood geschrokken. Gelukkig heb ik het tij kunnen keren toen ik inzag dat ik heel fout bezig was. Helemaal begrijpen zoals jullie je voelen kan ik (gelukkig) niet, maar ik snap wel waar het begint.
Fijn dat je in Kenia hebt ervaren dat je ook zonder eetbuien kan functioneren. Dat is ook wat ik bedoelde in het topic van dat 17 jarige meisje. Als je ergens bent waar er op een heel andere manier een beroep op je wordt gedaan en je door het ritme en de afleiding met een compleet andere wereld wordt geconfronteerd kan je het destructieve gedrag misschien makkelijker achter je laten. Heel goed dat jij nu hebt gezien dat je het kan, ik hoop dat het je sterkt in de krachtige persoon die je bent en je dit vast kan houden.
Je kan het, als je geloofd dat je het kan!
Wat ieniemienie schijft is waar, je gewicht op de weegschaal is slechts een getal. Laat een getal je leven niet overheersen. Je bent een mens en die zijn in alle soorten en vormen welkom in deze wereld.
Ik ken het gevoel wel hoor. Ook ik ben ooit extreem met mn gewicht bezig geweest. Zat ik ook maar een streepje voor het door mijzelf opgelegde gewicht was ik de hele dag boos op mezelf en had zelfs een hekel aan mezelf, moest ik voor straf een half uur extra sporten. Ik at ook bijna nooit meer met mn gezin mee en begon soms te kokhalsen bij het idee dat ik de voor hun bereidde maaltijd zelf zou moeten eten. Toen mijn dochter op een avond vroeg of ze weer geen bord voor mij hoefde te dekken omdat ik toch niets at, ben ik me dood geschrokken. Gelukkig heb ik het tij kunnen keren toen ik inzag dat ik heel fout bezig was. Helemaal begrijpen zoals jullie je voelen kan ik (gelukkig) niet, maar ik snap wel waar het begint.
Fijn dat je in Kenia hebt ervaren dat je ook zonder eetbuien kan functioneren. Dat is ook wat ik bedoelde in het topic van dat 17 jarige meisje. Als je ergens bent waar er op een heel andere manier een beroep op je wordt gedaan en je door het ritme en de afleiding met een compleet andere wereld wordt geconfronteerd kan je het destructieve gedrag misschien makkelijker achter je laten. Heel goed dat jij nu hebt gezien dat je het kan, ik hoop dat het je sterkt in de krachtige persoon die je bent en je dit vast kan houden.
Je kan het, als je geloofd dat je het kan!
