Psyche
alle pijlers
Depressief en er klaar mee
vrijdag 23 september 2016 om 15:11
Het zoveelste topic over dit onderwerp waarschijnlijk, daarvoor sorry.
Ik ben al een hele tijd depressief. Heb ook een angststoornis gehad en daar met vlagen nog last van, ondanks veel therapie. Ik ben ook nu in therapie en slik AD. Maar ik kom maar niet vooruit en ik ben er gewoon zo klaar mee. Mijn leven voelt ontzettend nutteloos. Dagen gaan tergend langzaam, ondanks dat ik wel voldoende bezigheden heb. Ik heb geen doel. Niets waar ik voldoening of plezier uit haal. Niets waar ik naar uitkijk. Ik vraag me soms af hoe lang je dit nou vol moet houden voor je mag zeggen: joh, het is genoeg.
Sorry, even een klaagbericht. Ik weet gewoon niet waar ik met mijn gevoelens heen moet en voel me ontzettend somber en alleen.
Ik ben al een hele tijd depressief. Heb ook een angststoornis gehad en daar met vlagen nog last van, ondanks veel therapie. Ik ben ook nu in therapie en slik AD. Maar ik kom maar niet vooruit en ik ben er gewoon zo klaar mee. Mijn leven voelt ontzettend nutteloos. Dagen gaan tergend langzaam, ondanks dat ik wel voldoende bezigheden heb. Ik heb geen doel. Niets waar ik voldoening of plezier uit haal. Niets waar ik naar uitkijk. Ik vraag me soms af hoe lang je dit nou vol moet houden voor je mag zeggen: joh, het is genoeg.
Sorry, even een klaagbericht. Ik weet gewoon niet waar ik met mijn gevoelens heen moet en voel me ontzettend somber en alleen.
dinsdag 27 september 2016 om 00:08
dinsdag 27 september 2016 om 22:12
Hoi Rosanne, hoe is 't vandaag?
Ik heb de afgelopen dagen veel aan je gedacht, over dat je best veel vrienden lijkt te hebben maar er toch te weinig mee af kunt spreken voor je gevoel. Ik zou willen dat ik je een geweldige suggestie aan de hand kan doen, maar je bent zelf natuurlijk intelligent genoeg om die allemaal al bedacht te hebben. Ik kwam ook niet verder dan langer vooruit plannen (niet steeds vragen of ze dit weekend iets willen doen, maar consequent een maand of twee van te voren vragen of ze op dag x af willen spreken). Dat vooruit werken is niet zo spontaan als je graag wil, maar levert misschien wel meer afspraken op dan nu.
Ik weet even niet meer wie het schreven, maar werken aan je zelfbeeld en zelf je beste vriendin zijn, kunnen je misschien helpen. Ik heb me ook heel lang zo waardeloos gevoeld toen ik erg depressief was. Toen ik daar (uiteindelijk, want ik vond mijn zelfbeeld heel realistisch) aan ging werken, voelde ik me eerst een leugenaar en alsof ik mezelf voor de gek stond te houden. Maar op een gegeven moment heb ik besloten het écht, écht te proberen en heb het zo goed en consequent mogelijk gedaan. Dat was niet makkelijk, en ging met vallen en opstaan, maar het heeft me uiteindelijk wel geholpen, misschien wel het meest van wat ik geprobeerd had.
Oh, en wat ik ook nog even wilde zeggen is dat ik het heel knap vind dat je zoveel ballen zo goed in de lucht weet te houden. Afleiding lijkt me heel goed (in die activiteiten vluchten niet, maar ik denk niet dat je dat doet).
Ik heb de afgelopen dagen veel aan je gedacht, over dat je best veel vrienden lijkt te hebben maar er toch te weinig mee af kunt spreken voor je gevoel. Ik zou willen dat ik je een geweldige suggestie aan de hand kan doen, maar je bent zelf natuurlijk intelligent genoeg om die allemaal al bedacht te hebben. Ik kwam ook niet verder dan langer vooruit plannen (niet steeds vragen of ze dit weekend iets willen doen, maar consequent een maand of twee van te voren vragen of ze op dag x af willen spreken). Dat vooruit werken is niet zo spontaan als je graag wil, maar levert misschien wel meer afspraken op dan nu.
Ik weet even niet meer wie het schreven, maar werken aan je zelfbeeld en zelf je beste vriendin zijn, kunnen je misschien helpen. Ik heb me ook heel lang zo waardeloos gevoeld toen ik erg depressief was. Toen ik daar (uiteindelijk, want ik vond mijn zelfbeeld heel realistisch) aan ging werken, voelde ik me eerst een leugenaar en alsof ik mezelf voor de gek stond te houden. Maar op een gegeven moment heb ik besloten het écht, écht te proberen en heb het zo goed en consequent mogelijk gedaan. Dat was niet makkelijk, en ging met vallen en opstaan, maar het heeft me uiteindelijk wel geholpen, misschien wel het meest van wat ik geprobeerd had.
Oh, en wat ik ook nog even wilde zeggen is dat ik het heel knap vind dat je zoveel ballen zo goed in de lucht weet te houden. Afleiding lijkt me heel goed (in die activiteiten vluchten niet, maar ik denk niet dat je dat doet).
tobbert wijzigde dit bericht op 27-09-2016 22:25
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
zondag 2 oktober 2016 om 15:00
Sorry dat ik niet eerder reageerde. Ik weet soms simpelweg niet wat te zeggen of hoe te reageren, dus reageer ik dan maar niet. Ik vind het wel heel lief dat jullie de moeite nemen om in mijn topic te reageren.
blueeyes*3: Ik zal eens bespreken met mijn psycholoog of zij me zoiets ook kan bieden. Als ik google, kan ik er maar weinig over vinden. Maar ik denk eigenlijk dat zelfbeeld-therapie voor mij een hele geode zou zijn. Ik had er nooit eerder van gehoord eigenlijk. Bedankt dat je het met verteld hebt!
Tobbert, ik heb niet zo heel veel vrienden hoor haha, voordat iedereen denkt dat ik zwem in de vrienden. Ik heb er vier, waarvan drie vriendschappen wel echt hecht zijn. Vooruit plannen klinkt prachtig in theorie. Maar dat werkt niet in de praktijk. Veel mensen leven echt met de dag. Dus stel je hebt afgesproken 1 augustus afgesproken om iets te doen op 1 oktober. Maar op 1 oktober kom je er achter dat je het heel druk hebt, je geen zin hebt, of juist zin in iets heel anders: dan ga je dat doen. Althans, dat is een beetje wat in mijn omgeving de standaard is. Weekendjes weg worden binnen mijn groepje ook maximaal een maand van tevoren gepland. En feestjes/festivals hooguit een dag van tevoren.
Dat werkt twee kanten op: het is goed om naar je gevoel te luisteren en daardoor niet vaak dingen te doen waar je je niet goed bij voelt, maar tegelijkertijd zeg je daardoor wel soms afspraken af. Ik zeg zelf eigenlijk zelden afspraken af, omdat ik echt behoefte heb aan die sociale contacten. En als ik een afspraak af zeg: wie weet hoe lang het dan nog duurt voor men weer tijd heeft.
Afgelopen week ging het best ok. Ik had fijne dagen op mijn werk, maar nu in het weekend voel ik me zo klote. Gisteravond moest ik weer werken. En nu keek ik net in de groepsapp en blijkt dat mijn vrienden gisteren hebben afgesproken. En niemand vraagt mij. Misschien dat ze me willen ontlasten? Misschien dat ze geen zin hebben in mij? Misschien dat ze dachten dat ik lang moest werken? Komt nog bij dat mijn vriend er ook bij was. Die woont nu in het buitenland, maar is nu een paar dagen in NL en blijkbaar was hij op hetzelfde feest als mijn vrienden. En dat hoor ik nu. En dat doet dan zoveel pijn. Ik voel me echt genegeerd, terwijl ik misschien wel niet eens was gegaan.
Het is vandaag zondag en mijn zus appte hoe het ging en of ik vandaag nog wat ging doen. En dan moet ik (weer) terugsturen dat ik niets heb. Ik kan wel de stad in gaan, maar dan? Ik kan gaan wandelen, maar alleen word ik daar alleen maar triest van. Ik kan op een terras gaan zitten, maar dan voel ik me toch alleen maar eenzaam. Ik ben dan zo trots dat ik op tijd op ben gestaan, heb gedoucht, gegeten, eigenlijk alle normale dingen die voor gezonde mensen heel vanzelfsprekend zijn. Maar voor mij reuze moeilijk op een vrije dag. En dan denk ik: waarom? Ik had net zo goed wel in bed kunnen blijven liggen. Ik huil al de hele dag. Wat heeft het dan voor zin? Sorry dat ik zo klaag. Ik heb gewoon het idee dat ik al mijn ‘mooie jaren verspil’ aan deze depressie. Slaat nergens op. Maar van alle kanten wordt het me ingewreven dat het belangrijk is dat je op deze leeftijd toch wel veel uitgaat, zuipt, sociaal bent, vrolijk bent, zorgeloos bent, een vrij leven hebt etc. Ik heb dat niet. Nooit gehad ook.
Toen ik vorig jaar eens te laat binnen kwam bij een afspraak met mijn begeleider op mijn opleiding, omdat ik gewoon een shit-dag had, vroeg hij gelijk: zo zo leuk feestje gehad gisteren? En dan denk ik: hou je kop man! Er wordt zoveel druk op gelegd dat het nu allemaal leukleukleuk moet zijn, terwijl ik hele dagen in bed lig te huilen en denk aan de beste manier om er een eind aan te maken. Sorry, ik moet stoppen met klagen en positief proberen te zijn, maar dat is soms gewoon zo moeilijk. Ik heb echt het idee dat ik er niet toe doe. Dat ik niet eens gemist zou worden als ik er niet meer zou zijn.
blueeyes*3: Ik zal eens bespreken met mijn psycholoog of zij me zoiets ook kan bieden. Als ik google, kan ik er maar weinig over vinden. Maar ik denk eigenlijk dat zelfbeeld-therapie voor mij een hele geode zou zijn. Ik had er nooit eerder van gehoord eigenlijk. Bedankt dat je het met verteld hebt!
Tobbert, ik heb niet zo heel veel vrienden hoor haha, voordat iedereen denkt dat ik zwem in de vrienden. Ik heb er vier, waarvan drie vriendschappen wel echt hecht zijn. Vooruit plannen klinkt prachtig in theorie. Maar dat werkt niet in de praktijk. Veel mensen leven echt met de dag. Dus stel je hebt afgesproken 1 augustus afgesproken om iets te doen op 1 oktober. Maar op 1 oktober kom je er achter dat je het heel druk hebt, je geen zin hebt, of juist zin in iets heel anders: dan ga je dat doen. Althans, dat is een beetje wat in mijn omgeving de standaard is. Weekendjes weg worden binnen mijn groepje ook maximaal een maand van tevoren gepland. En feestjes/festivals hooguit een dag van tevoren.
Dat werkt twee kanten op: het is goed om naar je gevoel te luisteren en daardoor niet vaak dingen te doen waar je je niet goed bij voelt, maar tegelijkertijd zeg je daardoor wel soms afspraken af. Ik zeg zelf eigenlijk zelden afspraken af, omdat ik echt behoefte heb aan die sociale contacten. En als ik een afspraak af zeg: wie weet hoe lang het dan nog duurt voor men weer tijd heeft.
Afgelopen week ging het best ok. Ik had fijne dagen op mijn werk, maar nu in het weekend voel ik me zo klote. Gisteravond moest ik weer werken. En nu keek ik net in de groepsapp en blijkt dat mijn vrienden gisteren hebben afgesproken. En niemand vraagt mij. Misschien dat ze me willen ontlasten? Misschien dat ze geen zin hebben in mij? Misschien dat ze dachten dat ik lang moest werken? Komt nog bij dat mijn vriend er ook bij was. Die woont nu in het buitenland, maar is nu een paar dagen in NL en blijkbaar was hij op hetzelfde feest als mijn vrienden. En dat hoor ik nu. En dat doet dan zoveel pijn. Ik voel me echt genegeerd, terwijl ik misschien wel niet eens was gegaan.
Het is vandaag zondag en mijn zus appte hoe het ging en of ik vandaag nog wat ging doen. En dan moet ik (weer) terugsturen dat ik niets heb. Ik kan wel de stad in gaan, maar dan? Ik kan gaan wandelen, maar alleen word ik daar alleen maar triest van. Ik kan op een terras gaan zitten, maar dan voel ik me toch alleen maar eenzaam. Ik ben dan zo trots dat ik op tijd op ben gestaan, heb gedoucht, gegeten, eigenlijk alle normale dingen die voor gezonde mensen heel vanzelfsprekend zijn. Maar voor mij reuze moeilijk op een vrije dag. En dan denk ik: waarom? Ik had net zo goed wel in bed kunnen blijven liggen. Ik huil al de hele dag. Wat heeft het dan voor zin? Sorry dat ik zo klaag. Ik heb gewoon het idee dat ik al mijn ‘mooie jaren verspil’ aan deze depressie. Slaat nergens op. Maar van alle kanten wordt het me ingewreven dat het belangrijk is dat je op deze leeftijd toch wel veel uitgaat, zuipt, sociaal bent, vrolijk bent, zorgeloos bent, een vrij leven hebt etc. Ik heb dat niet. Nooit gehad ook.
Toen ik vorig jaar eens te laat binnen kwam bij een afspraak met mijn begeleider op mijn opleiding, omdat ik gewoon een shit-dag had, vroeg hij gelijk: zo zo leuk feestje gehad gisteren? En dan denk ik: hou je kop man! Er wordt zoveel druk op gelegd dat het nu allemaal leukleukleuk moet zijn, terwijl ik hele dagen in bed lig te huilen en denk aan de beste manier om er een eind aan te maken. Sorry, ik moet stoppen met klagen en positief proberen te zijn, maar dat is soms gewoon zo moeilijk. Ik heb echt het idee dat ik er niet toe doe. Dat ik niet eens gemist zou worden als ik er niet meer zou zijn.
zondag 2 oktober 2016 om 21:47
Ik denk dat ik mijn psycholoog ga vragen of ik een intensievere therapie zou kunnen krijgen. Na een aantal jaar therapie ben ik nog niets vooruit.
Heeft iemand van jullie ervaring met meer therapie? Meerdere uren per week of echt een dagbehandeling bijvoorbeeld? Ik heb daar al best wel eens naar gevraagd, maar er werd me altijd verteld dat ik daar niet voor in aanmerking kwam. Weet iemand misschien hoe dat zit? Ik weet niet wat de 'eisen' zijn, maar ik heb het idee dat dat mijn enige optie nog is. En ik denk dat ik ga vragen of mijn AD opgehoogd mag worden.
Heeft iemand van jullie ervaring met meer therapie? Meerdere uren per week of echt een dagbehandeling bijvoorbeeld? Ik heb daar al best wel eens naar gevraagd, maar er werd me altijd verteld dat ik daar niet voor in aanmerking kwam. Weet iemand misschien hoe dat zit? Ik weet niet wat de 'eisen' zijn, maar ik heb het idee dat dat mijn enige optie nog is. En ik denk dat ik ga vragen of mijn AD opgehoogd mag worden.
zondag 2 oktober 2016 om 23:10
Lieve Rosanne, Ik weet niet goed wat te zeggen maar mijn hart gaat uit naar jou.
Je klinkt echt alsof je de bodem aan het bereiken bent... Doet me veel, is herkenbaar en ik zou willen dat ik je kon helpen.
Ik heb dagbehandeling gehad, groepstherapie. Dat is echt heel goed geweest. Zwaar, maar wel goed. Jouw problemen zijn ernstig genoeg om meer therapie te krijgen, of om ook in dagbehandeling te gaan. De groepsleden kunnen van grote waarde zijn.
Een groep werkt als een mini-maatschappij, waarin je hetzelfde overkomt als in het dagelijkse leven, maar dan veilig en beschermd, en met de mogelijkheid om te gaan oefenen om anders met je gevoelens om te gaan. In een groepstherapie komt niemand voor zijn of haar zweetvoeten, dus het mag allemaal even duren voordat het beter gaat. Je mag struggelen met jezelf, daar is aandacht en begrip voor. Dat is in het dagelijks leven vaak niet zo. Dan sta je er vaak toch alleen voor, en dat is erg zwaar zoals je zelf ook beschrijft.
Ik zou ernaar vragen, als ik jou was.
Je klinkt hier in elk geval sterk genoeg om het aan te kunnen.
En je hebt nog een heel leven voor je, waarin je je veel, veel beter zou moeten voelen dan nu!
Ga ervoor, dat is mijn advies.
Liefs Jackie
Je klinkt echt alsof je de bodem aan het bereiken bent... Doet me veel, is herkenbaar en ik zou willen dat ik je kon helpen.
Ik heb dagbehandeling gehad, groepstherapie. Dat is echt heel goed geweest. Zwaar, maar wel goed. Jouw problemen zijn ernstig genoeg om meer therapie te krijgen, of om ook in dagbehandeling te gaan. De groepsleden kunnen van grote waarde zijn.
Een groep werkt als een mini-maatschappij, waarin je hetzelfde overkomt als in het dagelijkse leven, maar dan veilig en beschermd, en met de mogelijkheid om te gaan oefenen om anders met je gevoelens om te gaan. In een groepstherapie komt niemand voor zijn of haar zweetvoeten, dus het mag allemaal even duren voordat het beter gaat. Je mag struggelen met jezelf, daar is aandacht en begrip voor. Dat is in het dagelijks leven vaak niet zo. Dan sta je er vaak toch alleen voor, en dat is erg zwaar zoals je zelf ook beschrijft.
Ik zou ernaar vragen, als ik jou was.
Je klinkt hier in elk geval sterk genoeg om het aan te kunnen.
En je hebt nog een heel leven voor je, waarin je je veel, veel beter zou moeten voelen dan nu!
Ga ervoor, dat is mijn advies.
Liefs Jackie
Confidence is not; "I know they'll like me". Confidence is; "I'll be fine if they don't".
maandag 3 oktober 2016 om 13:06
Ha Rosanne, hoe gaat het vandaag? Wanneer heb je weer een afspraak met je psycholoog?
Mocht je psycholoog blijven aangeven dat je niet in aanmerking komt voor intensievere therapie dan zou ik vragen aan de psycholoog om dit duidelijk toe te lichten en bekijken of je het zelf wel of niet eens bent met deze redenatie. Mocht je het er niet mee eens zijn dan zou ik dit ook bij je psycholoog aangeven en zeggen dat jouw voorkeur toch uitgaat naar een andere psycholoog en/of behandelvorm. Als het een goede psycholoog is dan neemt hij/zij dit serieus omdat vertrouwen in de behandelaar en behandelwijze een belangrijke voorwaarde is voor het slagen van therapie. Wanneer je als cliënt geen vertrouwen hebt is het dan ook altijd belangrijk om dit serieus te nemen en te bedenken wat er gedaan kan worden zodat je er wel weer vertrouwen in krijgt. Zelfs als dit betekent dat de huidige therapie gestopt wordt en je doorverwezen wordt naar een andere behandelaar of behandelsetting.
Mocht je er niet met je psycholoog uitkomen dan kun je ook altijd nog een afspraak maken bij je huisarts en dit aan hem/haar voorleggen (bij een overstap zal je huisarts sowieso op de hoogte moeten worden gebracht (door jou of je huidige psycholoog) omdat hij/zij een nieuwe verwijsbrief moet schrijven.)
Voor nu wil ik je vooral ook een knuffel sturen en ik zou zeggen, blijf hier vooral schrijven over hoe het gaat en welke stappen je aan het nemen bent/waar je mee worstelt. Wij kunnen hier een beetje met je meedenken zodat je misschien minder het gevoel hebt dat je er alleen voor staat. Weet dat je niet de enige bent met zulke gedachten en gevoelens en dat je het heus niet altijd mooi hoeft te omschrijven; ook als je even niet weet wat je "moet" zeggen kun je dat delen!
En, ik vind ook zeker dat je trots mag zijn als je het je lukt om uit bed te komen, te douchen etc!! Ik zou het je heel erg gunnen dat dat voor zo'n dag dan ook genoeg is, ik krijg de indruk dat je hier in eerste instantie trots op bent maar dat er vervolgens een kant van jou is die dat toch niet "goed genoeg" vindt, waardoor je je vervolgens continue naar en onrustig voelt. In schematherapie noemen ze dit de "veeleisende kant" en leer je om deze kant steeds minder invloed op je leven te laten hebben. Misschien is dat ook nog iets voor jou?
Mocht je psycholoog blijven aangeven dat je niet in aanmerking komt voor intensievere therapie dan zou ik vragen aan de psycholoog om dit duidelijk toe te lichten en bekijken of je het zelf wel of niet eens bent met deze redenatie. Mocht je het er niet mee eens zijn dan zou ik dit ook bij je psycholoog aangeven en zeggen dat jouw voorkeur toch uitgaat naar een andere psycholoog en/of behandelvorm. Als het een goede psycholoog is dan neemt hij/zij dit serieus omdat vertrouwen in de behandelaar en behandelwijze een belangrijke voorwaarde is voor het slagen van therapie. Wanneer je als cliënt geen vertrouwen hebt is het dan ook altijd belangrijk om dit serieus te nemen en te bedenken wat er gedaan kan worden zodat je er wel weer vertrouwen in krijgt. Zelfs als dit betekent dat de huidige therapie gestopt wordt en je doorverwezen wordt naar een andere behandelaar of behandelsetting.
Mocht je er niet met je psycholoog uitkomen dan kun je ook altijd nog een afspraak maken bij je huisarts en dit aan hem/haar voorleggen (bij een overstap zal je huisarts sowieso op de hoogte moeten worden gebracht (door jou of je huidige psycholoog) omdat hij/zij een nieuwe verwijsbrief moet schrijven.)
Voor nu wil ik je vooral ook een knuffel sturen en ik zou zeggen, blijf hier vooral schrijven over hoe het gaat en welke stappen je aan het nemen bent/waar je mee worstelt. Wij kunnen hier een beetje met je meedenken zodat je misschien minder het gevoel hebt dat je er alleen voor staat. Weet dat je niet de enige bent met zulke gedachten en gevoelens en dat je het heus niet altijd mooi hoeft te omschrijven; ook als je even niet weet wat je "moet" zeggen kun je dat delen!
En, ik vind ook zeker dat je trots mag zijn als je het je lukt om uit bed te komen, te douchen etc!! Ik zou het je heel erg gunnen dat dat voor zo'n dag dan ook genoeg is, ik krijg de indruk dat je hier in eerste instantie trots op bent maar dat er vervolgens een kant van jou is die dat toch niet "goed genoeg" vindt, waardoor je je vervolgens continue naar en onrustig voelt. In schematherapie noemen ze dit de "veeleisende kant" en leer je om deze kant steeds minder invloed op je leven te laten hebben. Misschien is dat ook nog iets voor jou?
woensdag 5 oktober 2016 om 14:03
quote:rosanne12 schreef op 02 oktober 2016 @ 21:47:
Ik denk dat ik mijn psycholoog ga vragen of ik een intensievere therapie zou kunnen krijgen. Na een aantal jaar therapie ben ik nog niets vooruit.
Heeft iemand van jullie ervaring met meer therapie? Meerdere uren per week of echt een dagbehandeling bijvoorbeeld? Ik heb daar al best wel eens naar gevraagd, maar er werd me altijd verteld dat ik daar niet voor in aanmerking kwam. Weet iemand misschien hoe dat zit? Ik weet niet wat de 'eisen' zijn, maar ik heb het idee dat dat mijn enige optie nog is. En ik denk dat ik ga vragen of mijn AD opgehoogd mag worden.
Geen ervaring mee, maar ik denk dat het goed is als je met je therapeut gaat evalueren wat je bereikt hebt, wat je nog kunt bereiken bij die therapeut, en of een andere therapeut/therapievorm/intensievere begeleiding meer resultaat zullen opleveren. Ik schrik namelijk wel dat je al een aantal jaar in therapie bent zonder vooruit te komen. (En spaar je therapeut niet van hoe slecht je je echt voelt, het is zijn of haar werk om daarmee te dealen en pas als ze echt weten hoe slecht het met je gaat, kan hij of zij inschatten of je aan de 'eisen' voldoet.)
Voor nu geen tijd om verder te reageren, maar wilde je even aanmoedigen om het met je therapeut over het effect van je behandeling te hebben. Dat lijkt me best moeilijk.
Ik denk dat ik mijn psycholoog ga vragen of ik een intensievere therapie zou kunnen krijgen. Na een aantal jaar therapie ben ik nog niets vooruit.
Heeft iemand van jullie ervaring met meer therapie? Meerdere uren per week of echt een dagbehandeling bijvoorbeeld? Ik heb daar al best wel eens naar gevraagd, maar er werd me altijd verteld dat ik daar niet voor in aanmerking kwam. Weet iemand misschien hoe dat zit? Ik weet niet wat de 'eisen' zijn, maar ik heb het idee dat dat mijn enige optie nog is. En ik denk dat ik ga vragen of mijn AD opgehoogd mag worden.
Geen ervaring mee, maar ik denk dat het goed is als je met je therapeut gaat evalueren wat je bereikt hebt, wat je nog kunt bereiken bij die therapeut, en of een andere therapeut/therapievorm/intensievere begeleiding meer resultaat zullen opleveren. Ik schrik namelijk wel dat je al een aantal jaar in therapie bent zonder vooruit te komen. (En spaar je therapeut niet van hoe slecht je je echt voelt, het is zijn of haar werk om daarmee te dealen en pas als ze echt weten hoe slecht het met je gaat, kan hij of zij inschatten of je aan de 'eisen' voldoet.)
Voor nu geen tijd om verder te reageren, maar wilde je even aanmoedigen om het met je therapeut over het effect van je behandeling te hebben. Dat lijkt me best moeilijk.
woensdag 5 oktober 2016 om 22:58
Ik heb volgende week weer een afspraak. Deze week lukte het niet om te plannen. Dat vind ik soms wel lastig. Een fysio bijvoorbeeld werkt vaak ook buiten kantooruren, maar een psycholoog bij een GGZ-instelling eigenlijk niet. Ik kan niet zomaar eerder weg van mijn werk of later beginnen, want dan moet er een invaller komen. Dus dat is soms best een gepuzzel helaas, waardoor ik niet wekelijks een afspraak heb.
Tobbert, ik ben heel eerlijk hoor. Ze weet van mijn zm-poging en van de keren dat ik op het punt stond. Ook mijn huisarts is hiervan op de hoogte. Voor deze psycholoog heb ik drie andere psychologen gehad. Bij de eerste durfde ik inderdaad niet helemaal eerlijk te zijn, maar daar heb ik wel van geleerd. Dus sindsdien ben ik eigenlijk een open boek bij therapie en bespreek ik alles, ook de moeilijke of zware dingen. Ook hoe de therapie gaat bespreken we soms, ik moet bijvoorbeeld vragenlijsten invullen elke zoveel maanden en dan worden de resultaten vergeleken. Ik weet eigenlijk niet meer wat ze heeft gezegd over het feit dat ik niet echt vooruit kom met de therapie.
Wat betreft de deeltijd: ik geloof dat het ook te maken heeft met het feit dat ik een baan heb. Over het algemeen wordt werken naast zo'n intensieve therapie afgeraden. Maar werken is ontzettend goed voor je en het is goed om dat vol te blijven houden. Na de therapie weer gaan werken is behoorlijk pittig. Ik geloof dat dat vooral een reden is, wat ik heel goed begrijp, maar ik weet nu dan niet zo goed hoe of wat.
NewSkies, bedankt voor je advies. Ik ben op de hoogte van hoe het werkt wat betreft therapie en dergelijke. Ik zit al bij psycholoog nummer 4 (wel de eerste binnen een GGZ-instelling) en heb ook al verschillende soorten therapie gehad. Mijn huisarts betekent hier overigens niet veel in. Ik heb eigenlijk zelf alles tot nu toe geregeld. Ben zelf gaan googlen, mensen gaan bellen. Mijn huisarts wist bijvoorbeeld niet eens van het bestaan van exposure therapie af en daarom ben ik zelf een angstbehandelcentrum gaan benaderen. Ik heb het eigenlijk altijd zelf gedaan, want zij zegt vooral dat ze het niet weet en dat ze niet meer kan dan me doorverwijzen naar de GGZ.
Tobbert, ik ben heel eerlijk hoor. Ze weet van mijn zm-poging en van de keren dat ik op het punt stond. Ook mijn huisarts is hiervan op de hoogte. Voor deze psycholoog heb ik drie andere psychologen gehad. Bij de eerste durfde ik inderdaad niet helemaal eerlijk te zijn, maar daar heb ik wel van geleerd. Dus sindsdien ben ik eigenlijk een open boek bij therapie en bespreek ik alles, ook de moeilijke of zware dingen. Ook hoe de therapie gaat bespreken we soms, ik moet bijvoorbeeld vragenlijsten invullen elke zoveel maanden en dan worden de resultaten vergeleken. Ik weet eigenlijk niet meer wat ze heeft gezegd over het feit dat ik niet echt vooruit kom met de therapie.
Wat betreft de deeltijd: ik geloof dat het ook te maken heeft met het feit dat ik een baan heb. Over het algemeen wordt werken naast zo'n intensieve therapie afgeraden. Maar werken is ontzettend goed voor je en het is goed om dat vol te blijven houden. Na de therapie weer gaan werken is behoorlijk pittig. Ik geloof dat dat vooral een reden is, wat ik heel goed begrijp, maar ik weet nu dan niet zo goed hoe of wat.
NewSkies, bedankt voor je advies. Ik ben op de hoogte van hoe het werkt wat betreft therapie en dergelijke. Ik zit al bij psycholoog nummer 4 (wel de eerste binnen een GGZ-instelling) en heb ook al verschillende soorten therapie gehad. Mijn huisarts betekent hier overigens niet veel in. Ik heb eigenlijk zelf alles tot nu toe geregeld. Ben zelf gaan googlen, mensen gaan bellen. Mijn huisarts wist bijvoorbeeld niet eens van het bestaan van exposure therapie af en daarom ben ik zelf een angstbehandelcentrum gaan benaderen. Ik heb het eigenlijk altijd zelf gedaan, want zij zegt vooral dat ze het niet weet en dat ze niet meer kan dan me doorverwijzen naar de GGZ.
donderdag 6 oktober 2016 om 15:23
Wat leuk dat je reageert Rosanne en dat horkerige vind ik erg meevallen hoor Fijn om te horen dat de knuffels je goed doen en natuurlijk heel fijn om te lezen dat je je gisteren even ietsje fijner voelde! Hopelijk kun je daar dan ook van genieten en put je daar kracht uit op de momenten dat je je minder fijn voelt.
Mij helpt het altijd wel om gevoelens niet in te delen in slecht-beter-goed, omdat dat de indruk geeft dat het niet "goed" is om je bijvoorbeeld verdrietig, boos of angstig te voelen. Ik vind het prettiger om al deze gevoelens te accepteren en het oké te vinden als ik me zo voel, en ook te beseffen dat dat gevoel weer voorbij gaat/minder wordt (ook al voelt dat niet altijd zo als je er middenin zit en lukt het dan ook niet altijd om dat te bedenken, daarbij helpt het mij om bepaalde dingen te hebben die me daaraan helpen herinneren, bv een kaartje met een tekst erop of een schilderijtje wat ik ooit van een vriendin heb gekregen). En als ik nu het idee heb: ik voel me slecht, probeer ik te voelen wat ik écht voel bijvoorbeeld: ik voel me verdrietig of: ik voel me eenzaam. Vervolgens probeer ik dat oké te vinden van mezelf en eventueel dit ook te uiten naar iemand anders, als ik daar behoefte aan heb, zonder het meteen proberen weg te nemen. Ik merk dat het daardoor uiteindelijk makkelijk "vanzelf" weer weggaat dan wanneer ik me verzet tegen hetgeen wat ik voel of dit label als "niet goed". Dit even terzijde, misschien kun je hier helemaal niks mee maar mij heeft dit erg geholpen.
Dat wat je schrijft over je psychologen is heel goed te volgen en zo te lezen heb je behoorlijk wat doorzettingsvermogen moeten inzetten om te staat waar je nu al staat, ik vind het echt knap dat je hierin zo volhardend bent geweest!!
Ik kan me wel voorstellen dat het jouw voorkeur zou hebben om elke week een afspraak te hebben. Weten ze op je werk dat je dit traject volgt? Wellicht zou je dan kunnen overleggen naar een meer structurele oplossing zodat er wel ruimte is om elke week een afspraak in te plannen?
Mocht je geen zin hebben om op al deze vragen een antwoord te geven dan hoeft dat natuurlijk ook niet!
In ieder geval sowieso nog een !
Mij helpt het altijd wel om gevoelens niet in te delen in slecht-beter-goed, omdat dat de indruk geeft dat het niet "goed" is om je bijvoorbeeld verdrietig, boos of angstig te voelen. Ik vind het prettiger om al deze gevoelens te accepteren en het oké te vinden als ik me zo voel, en ook te beseffen dat dat gevoel weer voorbij gaat/minder wordt (ook al voelt dat niet altijd zo als je er middenin zit en lukt het dan ook niet altijd om dat te bedenken, daarbij helpt het mij om bepaalde dingen te hebben die me daaraan helpen herinneren, bv een kaartje met een tekst erop of een schilderijtje wat ik ooit van een vriendin heb gekregen). En als ik nu het idee heb: ik voel me slecht, probeer ik te voelen wat ik écht voel bijvoorbeeld: ik voel me verdrietig of: ik voel me eenzaam. Vervolgens probeer ik dat oké te vinden van mezelf en eventueel dit ook te uiten naar iemand anders, als ik daar behoefte aan heb, zonder het meteen proberen weg te nemen. Ik merk dat het daardoor uiteindelijk makkelijk "vanzelf" weer weggaat dan wanneer ik me verzet tegen hetgeen wat ik voel of dit label als "niet goed". Dit even terzijde, misschien kun je hier helemaal niks mee maar mij heeft dit erg geholpen.
Dat wat je schrijft over je psychologen is heel goed te volgen en zo te lezen heb je behoorlijk wat doorzettingsvermogen moeten inzetten om te staat waar je nu al staat, ik vind het echt knap dat je hierin zo volhardend bent geweest!!
Ik kan me wel voorstellen dat het jouw voorkeur zou hebben om elke week een afspraak te hebben. Weten ze op je werk dat je dit traject volgt? Wellicht zou je dan kunnen overleggen naar een meer structurele oplossing zodat er wel ruimte is om elke week een afspraak in te plannen?
Mocht je geen zin hebben om op al deze vragen een antwoord te geven dan hoeft dat natuurlijk ook niet!
In ieder geval sowieso nog een !
vrijdag 7 oktober 2016 om 09:10
Bedankt dat je zo uitgebreid de tijd neemt om op me te reageren, dat waardeer ik zeer!
Ik snap wat je wilt zeggen en ik geloof ook wel dat het werkt, alleen niet in het geval van een depressie. Want het gevoel gaat niet zomaar voorbij. Er zijn dagen dat ik me iets minder alleen of verdrietig of angstig voel en dagen waarop dat erger is. Maar het gevoel is er. Altijd. Ik sta daarmee op en ik ga ermee naar bed. Al een aantal jaar lang. Er zijn dagen geweest waarop de gevoelens echt wel wat minder waren, maar weg zijn ze niet geweest.
Als ik nu zou moeten omschrijven welke gevoelens ik ervaar: hopeloosheid, eenzaamheid, verdriet over hoe het leven loopt en angst voor de toekomst. Het is inderdaad beter om het zo te benoemen ipv goed/beter/slecht.
Bij beide banen weten ze niet van mijn situatie. Ga ik ook niet doen, want dan zou ik bij een baan bepaalde taken niet meer uit mogen voeren en weet ik nu al dat mijn contract niet verlengd gaat worden.
Ik snap wat je wilt zeggen en ik geloof ook wel dat het werkt, alleen niet in het geval van een depressie. Want het gevoel gaat niet zomaar voorbij. Er zijn dagen dat ik me iets minder alleen of verdrietig of angstig voel en dagen waarop dat erger is. Maar het gevoel is er. Altijd. Ik sta daarmee op en ik ga ermee naar bed. Al een aantal jaar lang. Er zijn dagen geweest waarop de gevoelens echt wel wat minder waren, maar weg zijn ze niet geweest.
Als ik nu zou moeten omschrijven welke gevoelens ik ervaar: hopeloosheid, eenzaamheid, verdriet over hoe het leven loopt en angst voor de toekomst. Het is inderdaad beter om het zo te benoemen ipv goed/beter/slecht.
Bij beide banen weten ze niet van mijn situatie. Ga ik ook niet doen, want dan zou ik bij een baan bepaalde taken niet meer uit mogen voeren en weet ik nu al dat mijn contract niet verlengd gaat worden.
vrijdag 7 oktober 2016 om 11:09
vrijdag 7 oktober 2016 om 11:23
Ha Rosanne, leuk om ook weer iets van je terug te lezen! Je hebt helemaal gelijk dat deze gevoelens tijdens een depressie vaak helemaal niet weggaan, ik zie nu dat ik het niet genuanceerd genoeg geformuleerd hebt dus heb het aangepast. Sorry, ik wil je niet het gevoel geven dat ik er makkelijk over denk. Ik heb zelf ook jaren geworsteld met de gevoelens die jij omschrijft en ook hele moeilijke momenten gekend en ik weet van die tijd dat ik het zelf superirritant vond als mensen met "oplossingen" aankwamen. Anderzijds helpt het mij soms wel als mensen dingen over zichzelf delen omdat ik dan soms een andere benaderingswijze/zienswijze tegenkom die ik zelf tot dan toe nog niet bedacht had. En vooral het beter leren kennen van mijn gevoelens en het accepteren dat ik ze heb heeft mij erg geholpen, vandaar dat ik dit toch even met je wilde delen.
Ik zou nog wel meer met je willen delen maar merk ook dat ik niet al te veel in detail wil treden omdat dat op dit forum allemaal openbaar is. Mocht je behoefte hebben om verder te schrijven zou je me dan willen PB-en? Mocht je er geen behoefte aan hebben dan is dat natuurlijk ook helemaal prima.
Ik zou nog wel meer met je willen delen maar merk ook dat ik niet al te veel in detail wil treden omdat dat op dit forum allemaal openbaar is. Mocht je behoefte hebben om verder te schrijven zou je me dan willen PB-en? Mocht je er geen behoefte aan hebben dan is dat natuurlijk ook helemaal prima.
vrijdag 7 oktober 2016 om 13:40
NewSkies, oh dat snap ik wel. Ik zal je nog PB'en! Bedankt voor alle fijne reacties in elk geval.
Jackie: alleen 1 op 1 inderdaad. Exposure, EMDR, CGT, schematherapie en 'gewone' gesprekken.
Ik vind het eigenlijk best opvallend dat je opname en groepstherapie zo in een zin noemt. Opname gebeurt hier alleen bij crisisgevallen en zelfs dan nog niet altijd. Groepstherapie is nooit genoemd en ik denk/hoop eigenlijk dat mijn psycholoog me dat zou vertellen als ze zou denken dat ik daar baat bij zou hebben.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet zo zit te wachten op groepstherapie. Ik heb ooit bij een groep 'lotgenoten' gezeten, iedereen had last van een angststoornis. En ik voelde me daar helemaal niet tussen passen. Ik ben na 2 sessies ook niet meer gegaan, want had niet het idee dat ik er iets uit zou halen. Ik ben daarom een beetje huiverig voor groepstherapie eigenlijk.
Jackie: alleen 1 op 1 inderdaad. Exposure, EMDR, CGT, schematherapie en 'gewone' gesprekken.
Ik vind het eigenlijk best opvallend dat je opname en groepstherapie zo in een zin noemt. Opname gebeurt hier alleen bij crisisgevallen en zelfs dan nog niet altijd. Groepstherapie is nooit genoemd en ik denk/hoop eigenlijk dat mijn psycholoog me dat zou vertellen als ze zou denken dat ik daar baat bij zou hebben.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet zo zit te wachten op groepstherapie. Ik heb ooit bij een groep 'lotgenoten' gezeten, iedereen had last van een angststoornis. En ik voelde me daar helemaal niet tussen passen. Ik ben na 2 sessies ook niet meer gegaan, want had niet het idee dat ik er iets uit zou halen. Ik ben daarom een beetje huiverig voor groepstherapie eigenlijk.
dinsdag 11 oktober 2016 om 19:33
Wat klote dat je je zo voelt, Rosanne. Wil je hier van je af schrijven? Of gewoon een beetje kletsen? Of is er iets anders dat je op dit moment kan helpen je weer wat beter/minder slecht te voelen?
Wat heeft je vorige keren geholpen, weet je dat nog? En kun je dat opnieuw proberen?
Wat heeft je vorige keren geholpen, weet je dat nog? En kun je dat opnieuw proberen?
tobbert wijzigde dit bericht op 11-10-2016 19:35
Reden: te snel op 'versturen' drukken...
Reden: te snel op 'versturen' drukken...
% gewijzigd
dinsdag 11 oktober 2016 om 23:00
woensdag 12 oktober 2016 om 10:06
donderdag 13 oktober 2016 om 19:27
ZO LIEF dat jullie reageren. Echt. Ik sta elke keer versteld als blijkt dat er mensen zijn die dit lezen en er ook op reageren. Ik wil jullie daar echt voor bedanken, dat doet me goed. En dan ben ik zo stom om daar weer niet op te reageren 
Ik weet niet zo goed wat ik wil. Ik heb het idee dat ik geen kant op kan met dit gevoel en dan moet ik het gewoon ergens kwijt. Vooral hier dus. En bij mijn psycholoog. Ik vind het heel zwaar. Ik denk zoveel aan hetgene wat ik hier niet mag bespreken. Mijn psycholoog is daar overigens van op de hoogte. Zulke dingen mail ik haar, omdat ik het lastig vind om uit te spreken als ze tegenover me zit.
Ik had vandaag een afspraak met haar. Ze gaat overleggen wat ze voor me kunnen betekenen en gaat me aanmelden voor een groepstherapie. Ik weet eigenlijk niet meer welke. Deze zou dan starten in januari en ze moet er nog achteraan of ik daar bij kan en wanneer deze is, ik hoop dat het te combineren is met mijn werk.
Leya, ik zal je een berichtje sturen. Bedankt voor je aanbod!
Tobbert, hmm ik weet het niet. Ik denk vooral tijd? Ik heb best wel schommelingen. Soms gaat het een periode wat beter, dan berust ik me er wat meer in en soms gaat het een periode helemaal niet en voel ik me ontzettend alleen en moedeloos. Ik heb veel angst voor de toekomst, dat het altijd zo zal blijven. En ik denk dat ik me in de betere periodes daar wat minder mee bezig houd en meer met de dag leef?
Ik weet niet zo goed wat ik wil. Ik heb het idee dat ik geen kant op kan met dit gevoel en dan moet ik het gewoon ergens kwijt. Vooral hier dus. En bij mijn psycholoog. Ik vind het heel zwaar. Ik denk zoveel aan hetgene wat ik hier niet mag bespreken. Mijn psycholoog is daar overigens van op de hoogte. Zulke dingen mail ik haar, omdat ik het lastig vind om uit te spreken als ze tegenover me zit.
Ik had vandaag een afspraak met haar. Ze gaat overleggen wat ze voor me kunnen betekenen en gaat me aanmelden voor een groepstherapie. Ik weet eigenlijk niet meer welke. Deze zou dan starten in januari en ze moet er nog achteraan of ik daar bij kan en wanneer deze is, ik hoop dat het te combineren is met mijn werk.
Leya, ik zal je een berichtje sturen. Bedankt voor je aanbod!
Tobbert, hmm ik weet het niet. Ik denk vooral tijd? Ik heb best wel schommelingen. Soms gaat het een periode wat beter, dan berust ik me er wat meer in en soms gaat het een periode helemaal niet en voel ik me ontzettend alleen en moedeloos. Ik heb veel angst voor de toekomst, dat het altijd zo zal blijven. En ik denk dat ik me in de betere periodes daar wat minder mee bezig houd en meer met de dag leef?
zaterdag 15 oktober 2016 om 09:31
Ik zie op het moment zo tegen mijn werk op. Ik heb een angststoornis en in deze tijd van het jaar is die het ergst.
Weer een hele middag en avond in paniek.
Ik wil dit niet meer. Ik leef van dag naar dag, waarbij ik me elke dag eenzamer, angstiger, verdrietiger en wanhopiger ga voelen. Ik wil dit niet meer.
Weer een hele middag en avond in paniek.
Ik wil dit niet meer. Ik leef van dag naar dag, waarbij ik me elke dag eenzamer, angstiger, verdrietiger en wanhopiger ga voelen. Ik wil dit niet meer.
zaterdag 15 oktober 2016 om 09:58
Waarom meld je je niet ziek op je werk, Rosanne?
En ik geloof dat je dat laatste hier niet mag schrijven. Je kunt dat beter veranderen in; "ik zie geen enkele uitweg meer".
Wellicht is het ook beter om zo tegen jezelf te praten, want door deze dingen te denken maak je jezelf mss nog angstiger.
En is dat niet wat er écht aan de hand is? Dat je de uitweg niet meer ziet, behalve in die ene verschrikkelijke daad die alles stop zet?
Alles, ook de mogelijkheid om weer beter te worden en hier sterker uit te komen?
En ik geloof dat je dat laatste hier niet mag schrijven. Je kunt dat beter veranderen in; "ik zie geen enkele uitweg meer".
Wellicht is het ook beter om zo tegen jezelf te praten, want door deze dingen te denken maak je jezelf mss nog angstiger.
En is dat niet wat er écht aan de hand is? Dat je de uitweg niet meer ziet, behalve in die ene verschrikkelijke daad die alles stop zet?
Alles, ook de mogelijkheid om weer beter te worden en hier sterker uit te komen?
Confidence is not; "I know they'll like me". Confidence is; "I'll be fine if they don't".
zaterdag 15 oktober 2016 om 10:04
Daar had ik inderdaad aan moeten denken, ik zal mijn bericht zo aanpassen.
Ziek melden wil ik niet, dat is vermijding, en vermijding maakt de angst nog erger.
Ik kan me ook niet echt ziek melden, omdat ik me al een tijd ziek had gemeld en ik ben zo bang dat mijn contract dan niet verlengd gaat worden.
En ik zie inderdaad de uitweg niet meer
Ziek melden wil ik niet, dat is vermijding, en vermijding maakt de angst nog erger.
Ik kan me ook niet echt ziek melden, omdat ik me al een tijd ziek had gemeld en ik ben zo bang dat mijn contract dan niet verlengd gaat worden.
En ik zie inderdaad de uitweg niet meer
