Psyche
alle pijlers
Depressief en er klaar mee
vrijdag 23 september 2016 om 15:11
Het zoveelste topic over dit onderwerp waarschijnlijk, daarvoor sorry.
Ik ben al een hele tijd depressief. Heb ook een angststoornis gehad en daar met vlagen nog last van, ondanks veel therapie. Ik ben ook nu in therapie en slik AD. Maar ik kom maar niet vooruit en ik ben er gewoon zo klaar mee. Mijn leven voelt ontzettend nutteloos. Dagen gaan tergend langzaam, ondanks dat ik wel voldoende bezigheden heb. Ik heb geen doel. Niets waar ik voldoening of plezier uit haal. Niets waar ik naar uitkijk. Ik vraag me soms af hoe lang je dit nou vol moet houden voor je mag zeggen: joh, het is genoeg.
Sorry, even een klaagbericht. Ik weet gewoon niet waar ik met mijn gevoelens heen moet en voel me ontzettend somber en alleen.
Ik ben al een hele tijd depressief. Heb ook een angststoornis gehad en daar met vlagen nog last van, ondanks veel therapie. Ik ben ook nu in therapie en slik AD. Maar ik kom maar niet vooruit en ik ben er gewoon zo klaar mee. Mijn leven voelt ontzettend nutteloos. Dagen gaan tergend langzaam, ondanks dat ik wel voldoende bezigheden heb. Ik heb geen doel. Niets waar ik voldoening of plezier uit haal. Niets waar ik naar uitkijk. Ik vraag me soms af hoe lang je dit nou vol moet houden voor je mag zeggen: joh, het is genoeg.
Sorry, even een klaagbericht. Ik weet gewoon niet waar ik met mijn gevoelens heen moet en voel me ontzettend somber en alleen.
zaterdag 15 oktober 2016 om 10:08
Wat is het toch een kutgevoel hè, en ik wil je niet verder omlaag duwen, maar volgens mij mag je dat hier inderdaad niet zo noemen. Misschien moeten we een codewoord bedenken? Dat je het toch kunt benoemen, dat helpt namelijk.
Een paar dagen geleden had je ook het gevoel dat je er nooit meer uit zou komen. Toen vroeg ik wat zou helpen en antwoordde je 'tijd' (kort samengevat). Ik was geloof ik alleen niet duidelijk, want ik bedoelde wat je op zo'n moment zou kunnen helpen. Da's namelijk heel persoonlijk. Helpt een luisterend oor als je je zo voelt? Ideeën om afleiding te zoeken? Iets anders?
Effe praktisch nu....Helpt het om je inderdaad ziek te melden, wat Jackie voorstelt? Of biedt je werk je toch ook afleiding van de angst, paniek? Bij mij werd die vaak minder als ik eenmaal bezig was, maar dat kan voor jou natuurlijk anders zijn. Als je thuis blijft, kun je dan ook je psycholoog bellen? Want alleen thuis zitten panieken en geen uitweg zien, is natuurlijk ook geen doen.
zaterdag 15 oktober 2016 om 10:16
Thuis heb ik geen paniek, want daar is datgene waar ik angst voor heb niet (specifieke fobie).
Maar wat ik bij therapie zo geleerd heb is dat ik niet moet vermijden. Dat heeft me al een baan gekost en veel geldzorgen opgeleverd. Ik moet er (hoe moeilijk ook) gewoon elke keer doorheen.
Wat me nu op dit moment zou helpen? Een knuffel van mijn vriend. Een vriendin die er even voor me is. Wandelen met mijn zus. Dat soort dingen, maar dat kan allemaal niet. Ik heb eens een crisissignaleringsplan gemaakt met mijn psycholoog. Ik moest van haar dingen niemen die ik alleen kon doen, maar ik heb gemerkt dat dat niet zo helpend is. Helaas. Ik zou zo graag willen dat ik mezelf kon helpen.
Maar wat ik bij therapie zo geleerd heb is dat ik niet moet vermijden. Dat heeft me al een baan gekost en veel geldzorgen opgeleverd. Ik moet er (hoe moeilijk ook) gewoon elke keer doorheen.
Wat me nu op dit moment zou helpen? Een knuffel van mijn vriend. Een vriendin die er even voor me is. Wandelen met mijn zus. Dat soort dingen, maar dat kan allemaal niet. Ik heb eens een crisissignaleringsplan gemaakt met mijn psycholoog. Ik moest van haar dingen niemen die ik alleen kon doen, maar ik heb gemerkt dat dat niet zo helpend is. Helaas. Ik zou zo graag willen dat ik mezelf kon helpen.
zaterdag 15 oktober 2016 om 10:19
Kun je eigenlijk nog een klein beetje genieten van dingen die je voor-de-depressie leuk vond? Muziek, series, de natuur in? Dan kun je daar misschien afleiding zoeken van dat gevoel. Is geen oplossing, maar kan het misschien wel wat dragelijker maken, de scherpste randjes even afvlakken.
'De' oplossing voor depressie is er niet; het is een zoektocht naar wat bij jou past, wat voor jou werkt. Die kan lang zijn, helaas Wat voor mij hielp, hoeft niet voor jou te werken. Maar voor de zekerheid: rond de tijd dat ik eenmaal écht besefte dat mijn gedachtes (letterlijk) ziek waren, las ergens een uitspraak die (ongeveer) zei dat depressies hardnekkig kunnen zijn, maar dat jij hardnekkiger moet zijn. Op een dag vind je hopelijk wat voor jou werkt en zal het langzaamaan beter gaan. Je moet de depressie niet laten winnen, maar gewoon koppig zijn en doorzoeken - hoe moeilijk dat ook is. Ik kan niet uitleggen waarom, maar mij heeft die gedachte enorm geholpen. Ik hoop dat jij ook snel iets vindt dat je erdoor kan slepen in de zwartste momenten.
'De' oplossing voor depressie is er niet; het is een zoektocht naar wat bij jou past, wat voor jou werkt. Die kan lang zijn, helaas Wat voor mij hielp, hoeft niet voor jou te werken. Maar voor de zekerheid: rond de tijd dat ik eenmaal écht besefte dat mijn gedachtes (letterlijk) ziek waren, las ergens een uitspraak die (ongeveer) zei dat depressies hardnekkig kunnen zijn, maar dat jij hardnekkiger moet zijn. Op een dag vind je hopelijk wat voor jou werkt en zal het langzaamaan beter gaan. Je moet de depressie niet laten winnen, maar gewoon koppig zijn en doorzoeken - hoe moeilijk dat ook is. Ik kan niet uitleggen waarom, maar mij heeft die gedachte enorm geholpen. Ik hoop dat jij ook snel iets vindt dat je erdoor kan slepen in de zwartste momenten.
zaterdag 15 oktober 2016 om 10:24
quote:rosanne12 schreef op 15 oktober 2016 @ 10:17:
Mijn psycholoog kan ik niet zomaar bellen, ik moet een telefonische afspraak maken via het secretariaat. Mailen kan wel altijd. Ze werkt alleen kantooruren, dus dan zou ze maandag terug mailen.Mag ik even hard zijn over je psycholoog? Ik vind dat ze je in de steek laat met haar plan en kunnen mailen. Daar heb jij op dit moment niet genoeg aan. Misschien kun je erover nadenken of je dat eens aan wilt kaarten bij haar. Want ik wil graag meedenken en je proberen te helpen, maar ik ben er niet voor opgeleid en weet niet hoe ik dat het beste kan doen. Zij wel.
Mijn psycholoog kan ik niet zomaar bellen, ik moet een telefonische afspraak maken via het secretariaat. Mailen kan wel altijd. Ze werkt alleen kantooruren, dus dan zou ze maandag terug mailen.Mag ik even hard zijn over je psycholoog? Ik vind dat ze je in de steek laat met haar plan en kunnen mailen. Daar heb jij op dit moment niet genoeg aan. Misschien kun je erover nadenken of je dat eens aan wilt kaarten bij haar. Want ik wil graag meedenken en je proberen te helpen, maar ik ben er niet voor opgeleid en weet niet hoe ik dat het beste kan doen. Zij wel.
zaterdag 15 oktober 2016 om 12:04
Ik lees eigenlijk vooral eenzaamheid. En ik vind het ook bijzonder dat je vriend zonder jou naar een feestje gaat wanneer hij enkele dagen in Nederland is. En toen hij nog in Nederland was, had hij blijkbaar ook niet al te veel tijd voor jou.
Je verdient beter.
Waarom kan er nu niet een vriendin voor je zijn? Of je zus?
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
zaterdag 15 oktober 2016 om 12:42
Oh wat dom, ik had een berichtje getypt, maar vergeten te posten en toen het forum weggeklikt.
Tobbert, dat wat je zegt over mijn psycholoog ben ik niet met je eens. Het beleid bij de GGZ, althans deze vestiging, is gewoon zo. Psychologen en psychiaters zijn bereikbaar tussen kantooruren, mits ze die dagen werken. En daarbuiten kun je mailen en voor spoed is er de huisarts, hap of eventueel crisisdienst. Mijn psycholoog is een hele fijne en maakt echt tijd voor me, maar het is gewoon haar baan en dus is ze niet 24/7 beschikbaar. Ben ik ook niet.
En vind het heel erg lief dat je zo met me meedenkt, echt. Dat waardeer ik zo! En dat wat je zegt, probeer ik tot nu toe ook wel. Ik blijf doorgaan met therapie, zoeken naar oplossingen, baan aanhouden, ritme aanhouden, voor mezelf zorgen. Hoe moeilijk dat soms ook is. Ik doe eigenlijk al die dingen die in de boeken staan beschreven zeg maar.
En ik hoop dat het ooit gaat helpen.
Kopjekoffie, nouja ik snap het ergens wel. Ik heb natuurlijk genoeg momenten waarop ik echt niet de leukste ben op het moment. Ondanks dat ik wel mijn best doe. En hij is gewoon heel druk. Hij heeft veel sociale verplichtingen.
Ik heb gisteren een vriendin en ook mijn zus gebeld en die vriendin bleek een weekend weg en mijn zus had het heel druk dit weekend.
Ik ga nu op weg naar mijn werk. Ik kan dit!
Tobbert, dat wat je zegt over mijn psycholoog ben ik niet met je eens. Het beleid bij de GGZ, althans deze vestiging, is gewoon zo. Psychologen en psychiaters zijn bereikbaar tussen kantooruren, mits ze die dagen werken. En daarbuiten kun je mailen en voor spoed is er de huisarts, hap of eventueel crisisdienst. Mijn psycholoog is een hele fijne en maakt echt tijd voor me, maar het is gewoon haar baan en dus is ze niet 24/7 beschikbaar. Ben ik ook niet.
En vind het heel erg lief dat je zo met me meedenkt, echt. Dat waardeer ik zo! En dat wat je zegt, probeer ik tot nu toe ook wel. Ik blijf doorgaan met therapie, zoeken naar oplossingen, baan aanhouden, ritme aanhouden, voor mezelf zorgen. Hoe moeilijk dat soms ook is. Ik doe eigenlijk al die dingen die in de boeken staan beschreven zeg maar.
En ik hoop dat het ooit gaat helpen.
Kopjekoffie, nouja ik snap het ergens wel. Ik heb natuurlijk genoeg momenten waarop ik echt niet de leukste ben op het moment. Ondanks dat ik wel mijn best doe. En hij is gewoon heel druk. Hij heeft veel sociale verplichtingen.
Ik heb gisteren een vriendin en ook mijn zus gebeld en die vriendin bleek een weekend weg en mijn zus had het heel druk dit weekend.
Ik ga nu op weg naar mijn werk. Ik kan dit!
zondag 16 oktober 2016 om 20:41
quote:rosanne12 schreef op 15 oktober 2016 @ 12:42:
Tobbert, dat wat je zegt over mijn psycholoog ben ik niet met je eens. Het beleid bij de GGZ, althans deze vestiging, is gewoon zo. Psychologen en psychiaters zijn bereikbaar tussen kantooruren, mits ze die dagen werken. En daarbuiten kun je mailen en voor spoed is er de huisarts, hap of eventueel crisisdienst. Mijn psycholoog is een hele fijne en maakt echt tijd voor me, maar het is gewoon haar baan en dus is ze niet 24/7 beschikbaar. Ben ik ook niet.
En vind het heel erg lief dat je zo met me meedenkt, echt. Dat waardeer ik zo! En dat wat je zegt, probeer ik tot nu toe ook wel. Ik blijf doorgaan met therapie, zoeken naar oplossingen, baan aanhouden, ritme aanhouden, voor mezelf zorgen. Hoe moeilijk dat soms ook is. Ik doe eigenlijk al die dingen die in de boeken staan beschreven zeg maar.
En ik hoop dat het ooit gaat helpen.
Volgens mij doe je het heel goed! Ik hoop dat het snel (en dus niet: ooit) gaat werken!
Wat je hier schrijft over je psycholoog vind ik al een stuk beter klinken dan het beeld dat ik eerder kreeg; ik dacht namelijk dat er geen enkele achterwacht geregeld was. Misschien had 'ie beter bij een ggz kunnen liggen, maar de hap is ook prima. Als je maar ergens heen kunt, als je het echt niet meer trekt. Ik had het idee dat dat niet zo was, en aangezien je behoorlijk diep depressief kunt zijn, vond ik dat onvoldoende. Maar natuurlijk bedoelde ik niet dat jou psychologe 24/7 voor je klaar zou moeten staan, da's onmenselijk!
Heb je gister nog een beetje okee kunnen werken? Hopelijk zijn je angstgevoelens snel weggeëbt toen je ging werken? Heb je nog met je zus kunnen praten? Of iemand anders?
Vraagje trouwens was jij nu degene die ook nog studeerde, naast je werk? En die voort moest maken qua geld en studiepunten? Zoiets herinner ik me van een vorig topic waarin jij (als jij het dus was) ook schreef. Voor ik allemaal manieren ga helpen verzinnen om je aan nieuwe sociale contacten te helpen zodat je wat minder eenzaam bent, want dat lijkt me dan een beetje te veel voor nu. Dan is het misschien handiger om eerst wat ruimte te creëren op je takenlijst (maar misschien heb ik nu totaal de verkeerde voor me, in dat geval sorry!).
Tobbert, dat wat je zegt over mijn psycholoog ben ik niet met je eens. Het beleid bij de GGZ, althans deze vestiging, is gewoon zo. Psychologen en psychiaters zijn bereikbaar tussen kantooruren, mits ze die dagen werken. En daarbuiten kun je mailen en voor spoed is er de huisarts, hap of eventueel crisisdienst. Mijn psycholoog is een hele fijne en maakt echt tijd voor me, maar het is gewoon haar baan en dus is ze niet 24/7 beschikbaar. Ben ik ook niet.
En vind het heel erg lief dat je zo met me meedenkt, echt. Dat waardeer ik zo! En dat wat je zegt, probeer ik tot nu toe ook wel. Ik blijf doorgaan met therapie, zoeken naar oplossingen, baan aanhouden, ritme aanhouden, voor mezelf zorgen. Hoe moeilijk dat soms ook is. Ik doe eigenlijk al die dingen die in de boeken staan beschreven zeg maar.
En ik hoop dat het ooit gaat helpen.
Volgens mij doe je het heel goed! Ik hoop dat het snel (en dus niet: ooit) gaat werken!
Wat je hier schrijft over je psycholoog vind ik al een stuk beter klinken dan het beeld dat ik eerder kreeg; ik dacht namelijk dat er geen enkele achterwacht geregeld was. Misschien had 'ie beter bij een ggz kunnen liggen, maar de hap is ook prima. Als je maar ergens heen kunt, als je het echt niet meer trekt. Ik had het idee dat dat niet zo was, en aangezien je behoorlijk diep depressief kunt zijn, vond ik dat onvoldoende. Maar natuurlijk bedoelde ik niet dat jou psychologe 24/7 voor je klaar zou moeten staan, da's onmenselijk!
Heb je gister nog een beetje okee kunnen werken? Hopelijk zijn je angstgevoelens snel weggeëbt toen je ging werken? Heb je nog met je zus kunnen praten? Of iemand anders?
Vraagje trouwens was jij nu degene die ook nog studeerde, naast je werk? En die voort moest maken qua geld en studiepunten? Zoiets herinner ik me van een vorig topic waarin jij (als jij het dus was) ook schreef. Voor ik allemaal manieren ga helpen verzinnen om je aan nieuwe sociale contacten te helpen zodat je wat minder eenzaam bent, want dat lijkt me dan een beetje te veel voor nu. Dan is het misschien handiger om eerst wat ruimte te creëren op je takenlijst (maar misschien heb ik nu totaal de verkeerde voor me, in dat geval sorry!).
zondag 23 oktober 2016 om 18:38
Hoooo, ik was mijn wachtwoord vergeten, maar nu ben ik er weer
Tobbert, dat was ik inderdaad. Knap onthouden! Ik deed een voltijds hbo-studie en liep daarbij heel veel stage. Ik werk nu op mijn oude stage-plek en heb mijn bijbaan aangehouden. Alles is (gelukkig!) eerder afgerond dan verwacht. Ik heb in februari mijn diploma-uitreiking. Daar ben ik wel heel trots op. Het heeft me 7 jaar en 1 maand gekost, maar hee dan heb je ook wat.
Tobbert, wat bedoel je met het feit dat de achterwacht beter bij de ggz had kunnen liggen? Want na 6 uur is daar iedereen wel zo'n beetje weg. Dus vandaar dat hap dan logischer is.
Mijn werk is uiteindelijk redelijk gegaan. Op het werk werd het heel erg. Ik ben een paar keer goed in paniek geraakt, maar ja, ik moest gewoon door. Vandaag moest ik ook weer werken en ik blijf het heftig vinden, al ga ik er al beter mee om dan een paar jaar geleden.
Ik heb mijn zus nog wel gesproken, maar dat helpt eigenlijk niet echt. We vertellen een beetje over hoe het gaat enzo en dan hoor ik van haar van alles en dan voel ik me vaak alleen nog maar ellendiger. Ik ben stiekem gewoon stikjaloers. Een hele stomme eigenschap.
Ik zie op tegen vanavond en morgen. Ik ben vrij en weet niet wat te doen. Ik voel me heel eenzaam en hopeloos. Ik ben heel somber en kijk op tegen komende maanden.
Tobbert, dat was ik inderdaad. Knap onthouden! Ik deed een voltijds hbo-studie en liep daarbij heel veel stage. Ik werk nu op mijn oude stage-plek en heb mijn bijbaan aangehouden. Alles is (gelukkig!) eerder afgerond dan verwacht. Ik heb in februari mijn diploma-uitreiking. Daar ben ik wel heel trots op. Het heeft me 7 jaar en 1 maand gekost, maar hee dan heb je ook wat.
Tobbert, wat bedoel je met het feit dat de achterwacht beter bij de ggz had kunnen liggen? Want na 6 uur is daar iedereen wel zo'n beetje weg. Dus vandaar dat hap dan logischer is.
Mijn werk is uiteindelijk redelijk gegaan. Op het werk werd het heel erg. Ik ben een paar keer goed in paniek geraakt, maar ja, ik moest gewoon door. Vandaag moest ik ook weer werken en ik blijf het heftig vinden, al ga ik er al beter mee om dan een paar jaar geleden.
Ik heb mijn zus nog wel gesproken, maar dat helpt eigenlijk niet echt. We vertellen een beetje over hoe het gaat enzo en dan hoor ik van haar van alles en dan voel ik me vaak alleen nog maar ellendiger. Ik ben stiekem gewoon stikjaloers. Een hele stomme eigenschap.
Ik zie op tegen vanavond en morgen. Ik ben vrij en weet niet wat te doen. Ik voel me heel eenzaam en hopeloos. Ik ben heel somber en kijk op tegen komende maanden.
dinsdag 25 oktober 2016 om 10:45
Een hele praktische vraag. Wat doe je als iemand vraagt: 'hoe gaat het?'.
Ik las laatst een topic (volgens mij van jou jackie) waarbij heel duidelijk werd geroepen dat je niet 'goed' moet zeggen, wanneer het slecht gaat. Maar mijn ervaring is dat je bij het spreken van de waarheid juist een zeikerd bent. Omdat dit als kind al over me werd gezegd, ben ik heel bang om klagerig over te komen. Dus ik weet nooit goed hoe te antwoorden. Vaak ben ik eerlijk, maar dan ben ik zo bang dat men me een zeur vindt. Ik probeer dan ook altijd het gesprek niet alleen over mij en nare dingen te laten gaan, maar juist ook over de ander en over goede fijne dingen. Niet alleen over mijn problemen, dat wil ik absoluut niet. Maar als men naar dingen over mij vraagt, kom je daar toch al snel bij terecht.
Wat zeggen jullie? Elke keer 'slecht' antwoorden is ook zoiets. Na 5x vragen is iemand er wel klaar mee. Men kan niet altijd goed omgaan met de problemen of het leed van een ander en dat wil ik ook niet van ze vragen.
Ik las laatst een topic (volgens mij van jou jackie) waarbij heel duidelijk werd geroepen dat je niet 'goed' moet zeggen, wanneer het slecht gaat. Maar mijn ervaring is dat je bij het spreken van de waarheid juist een zeikerd bent. Omdat dit als kind al over me werd gezegd, ben ik heel bang om klagerig over te komen. Dus ik weet nooit goed hoe te antwoorden. Vaak ben ik eerlijk, maar dan ben ik zo bang dat men me een zeur vindt. Ik probeer dan ook altijd het gesprek niet alleen over mij en nare dingen te laten gaan, maar juist ook over de ander en over goede fijne dingen. Niet alleen over mijn problemen, dat wil ik absoluut niet. Maar als men naar dingen over mij vraagt, kom je daar toch al snel bij terecht.
Wat zeggen jullie? Elke keer 'slecht' antwoorden is ook zoiets. Na 5x vragen is iemand er wel klaar mee. Men kan niet altijd goed omgaan met de problemen of het leed van een ander en dat wil ik ook niet van ze vragen.
dinsdag 25 oktober 2016 om 13:33
quote:rosanne12 schreef op 25 oktober 2016 @ 10:45:
Een hele praktische vraag. Wat doe je als iemand vraagt: 'hoe gaat het?'.
Ik las laatst een topic (volgens mij van jou jackie) waarbij heel duidelijk werd geroepen dat je niet 'goed' moet zeggen, wanneer het slecht gaat. Maar mijn ervaring is dat je bij het spreken van de waarheid juist een zeikerd bent. Omdat dit als kind al over me werd gezegd, ben ik heel bang om klagerig over te komen. Dus ik weet nooit goed hoe te antwoorden. Vaak ben ik eerlijk, maar dan ben ik zo bang dat men me een zeur vindt. Ik probeer dan ook altijd het gesprek niet alleen over mij en nare dingen te laten gaan, maar juist ook over de ander en over goede fijne dingen. Niet alleen over mijn problemen, dat wil ik absoluut niet. Maar als men naar dingen over mij vraagt, kom je daar toch al snel bij terecht.
Wat zeggen jullie? Elke keer 'slecht' antwoorden is ook zoiets. Na 5x vragen is iemand er wel klaar mee. Men kan niet altijd goed omgaan met de problemen of het leed van een ander en dat wil ik ook niet van ze vragen.
Haha, ja dat was een leuk topic, ja...
Nou, dat is dus preciés waar ik ook mee zit. Moeilijk is dat hé..?
Ik ben ook heel erg gedreven geworden in het gesprek richting de ander te duwen.
Pfoeh, advies... Moeilijk.
Weet je? Ik denk eigenlijk dat het er nu eenmaal even bijhoort. Acceptatie. Nee, het gaat niet goed en nee, dat vinden mensen niet gezellig. Dat klopt, en dat is echt niet leuk.
Maar iedereen krijgt z'n portie in het leven hoor, en nu heb jij je portie en ben je even niet zo "gezellig". Over een poosje, na je therapie (want dat gaat echt helpen, Rosanne), dan kun je weer oprecht zeggen dat het goed met je gaat. Maar nu even niet.
De gedachtes die jij erover hebt, dat ze je een zeur vinden, dat is wel heel erg straffend. Dat zullen ze echt niet denken. Ik denk eerder dat ze het vervelend voor je vinden. Hoogstens worden ze er een beetje ongemakkelijk van, maar ze zullen echt niet denken "wat een zeur". En als ze dat wel doen zijn het geen leuke mensen
Er werden in mijn topic wat zinnetjes genoemd, die je kunt zeggen. Zat er niet eentje bij die voor jou goed voelt?
Een hele praktische vraag. Wat doe je als iemand vraagt: 'hoe gaat het?'.
Ik las laatst een topic (volgens mij van jou jackie) waarbij heel duidelijk werd geroepen dat je niet 'goed' moet zeggen, wanneer het slecht gaat. Maar mijn ervaring is dat je bij het spreken van de waarheid juist een zeikerd bent. Omdat dit als kind al over me werd gezegd, ben ik heel bang om klagerig over te komen. Dus ik weet nooit goed hoe te antwoorden. Vaak ben ik eerlijk, maar dan ben ik zo bang dat men me een zeur vindt. Ik probeer dan ook altijd het gesprek niet alleen over mij en nare dingen te laten gaan, maar juist ook over de ander en over goede fijne dingen. Niet alleen over mijn problemen, dat wil ik absoluut niet. Maar als men naar dingen over mij vraagt, kom je daar toch al snel bij terecht.
Wat zeggen jullie? Elke keer 'slecht' antwoorden is ook zoiets. Na 5x vragen is iemand er wel klaar mee. Men kan niet altijd goed omgaan met de problemen of het leed van een ander en dat wil ik ook niet van ze vragen.
Haha, ja dat was een leuk topic, ja...
Nou, dat is dus preciés waar ik ook mee zit. Moeilijk is dat hé..?
Ik ben ook heel erg gedreven geworden in het gesprek richting de ander te duwen.
Pfoeh, advies... Moeilijk.
Weet je? Ik denk eigenlijk dat het er nu eenmaal even bijhoort. Acceptatie. Nee, het gaat niet goed en nee, dat vinden mensen niet gezellig. Dat klopt, en dat is echt niet leuk.
Maar iedereen krijgt z'n portie in het leven hoor, en nu heb jij je portie en ben je even niet zo "gezellig". Over een poosje, na je therapie (want dat gaat echt helpen, Rosanne), dan kun je weer oprecht zeggen dat het goed met je gaat. Maar nu even niet.
De gedachtes die jij erover hebt, dat ze je een zeur vinden, dat is wel heel erg straffend. Dat zullen ze echt niet denken. Ik denk eerder dat ze het vervelend voor je vinden. Hoogstens worden ze er een beetje ongemakkelijk van, maar ze zullen echt niet denken "wat een zeur". En als ze dat wel doen zijn het geen leuke mensen
Er werden in mijn topic wat zinnetjes genoemd, die je kunt zeggen. Zat er niet eentje bij die voor jou goed voelt?
Confidence is not; "I know they'll like me". Confidence is; "I'll be fine if they don't".
vrijdag 28 oktober 2016 om 17:55
Rosanne, wat een goed nieuws dat je je opleiding af hebt! Gefeliciteerd! Ik weet niet of je er al van kan genieten, maar je hebt 't toch maar voor elkaar gekregen! Heel erg knap
Met de opmerking over de achterwacht bij de ggz bedoelde ik alleen dat huisartsen/de hap weinig over heel veel weten, en de ggz veel specialistischer kennis heeft. Misschien kunnen ze daardoor sneller helpen. Da's alles. Het is echter anders geregeld, en het belangrijkste is dat je - als het nodig is - ergens aan kunt kloppen.
Toen het met mij slecht ging, vond ik de vraag 'hoe gaat het' heel confronterend. Tegen sommige mensen kon ik eerlijk antwoord geven. Tegen de meeste anderen niet. Dan zei ik vaags en algemeens, zoals: 'Het is beter geweest, maar dat komt vanzelf wel weer.' Of ik vermeed antwoorden door eigenlijk een andere vraag te beantwoorden en in plaats daarvan iets te zeggen dat ik wel meende of waar was: 'wat fijn, hè, dat het lekker weer is na al die regen' Of 'ik heb net spullen gekocht om lekker pasta te koken.' Of: 'Over drie weken heb ik vakantie'. Of zo vaag antwoorden een goede strategie is, weet ik niet, maar zo deed ik het. Niet iedereen kan immers omgaan met depressies. Degenen die dat wel kunnen en willen, merken wel dat je niet goed in je zit en vragen door.
Heb je iets leuks gepland voor het weekend?
Met de opmerking over de achterwacht bij de ggz bedoelde ik alleen dat huisartsen/de hap weinig over heel veel weten, en de ggz veel specialistischer kennis heeft. Misschien kunnen ze daardoor sneller helpen. Da's alles. Het is echter anders geregeld, en het belangrijkste is dat je - als het nodig is - ergens aan kunt kloppen.
Toen het met mij slecht ging, vond ik de vraag 'hoe gaat het' heel confronterend. Tegen sommige mensen kon ik eerlijk antwoord geven. Tegen de meeste anderen niet. Dan zei ik vaags en algemeens, zoals: 'Het is beter geweest, maar dat komt vanzelf wel weer.' Of ik vermeed antwoorden door eigenlijk een andere vraag te beantwoorden en in plaats daarvan iets te zeggen dat ik wel meende of waar was: 'wat fijn, hè, dat het lekker weer is na al die regen' Of 'ik heb net spullen gekocht om lekker pasta te koken.' Of: 'Over drie weken heb ik vakantie'. Of zo vaag antwoorden een goede strategie is, weet ik niet, maar zo deed ik het. Niet iedereen kan immers omgaan met depressies. Degenen die dat wel kunnen en willen, merken wel dat je niet goed in je zit en vragen door.
Heb je iets leuks gepland voor het weekend?
tobbert wijzigde dit bericht op 28-10-2016 18:04
Reden: duwde te snel op verzenden
Reden: duwde te snel op verzenden
% gewijzigd
vrijdag 28 oktober 2016 om 18:59
Hmm ik lees je topic nu pas. Ik heb ook eens een topic van mezelf moeten aanpassen omdat er dingen in stonden die ze niet okee vinden. Wat ik snap, als je heftige dingen zegt maar niemand je kan helpen of bereiken.
Bel jij weleens de huisartsenpost als het heel slecht met je gaat? Ik doe dat dan braaf wel en word dan teruggebeld door de crisisdienst. Wat ik zo moeilijk vind is de vraag "hoe kan ik je helpen?". Inmiddels heb ik er eindelijk een antwoord op. Je kunt wel beter vroeg bellen om het tij te keren, in plaats van lang te wachten en eigenlijk dan alleen nog bellen omdat dat de afspraak was. Omdat je andere plannen hebt. Zo is Poes uiteindelijk verschillende keren in crisis semi-vrijwillig opgenomen...
Wat goed dat je nog zoveel weet vol te houden trouwens!
Op vragen hoe het gaat, zeg ik meestal dat het niet geweldig is. Om vervolgens snel die ander aan het woord te laten Vriendinnen willen wel graag het hele antwoord horen, maar ik bespreek het niet met de overbuurvrouw of de postbode natuurlijk. Als je bepaalde gevoelens en wensen hebt, is dat wel zwaar om te horen voor die ander. Ook iets om rekening mee te houden in hoe je het verwoordt. Ik vind ook vaak dat ik loop te mauwen, maar heb dat nog niet 1 x als reactie terug gehad. Enkel bezorgde en meelevende antwoorden... Verder merkte ik dat vriendinnen het juist fijn vonden als ze er even voor me konden zijn door hun verhalen te vertellen (afleiding) of door iets praktisch te doen. Dat maakt van onmacht ineens dat ze echt iets kunnen doen, hoe klein ook. Vinden ze fijn. Meedenken over de "lichtpuntjes" (zie topic van Jackie), of er 1 zijn, gewoon tegen me aan praten hoe het met hen ging of bijvoorbeeld samen iets gaan doen...
Bel jij weleens de huisartsenpost als het heel slecht met je gaat? Ik doe dat dan braaf wel en word dan teruggebeld door de crisisdienst. Wat ik zo moeilijk vind is de vraag "hoe kan ik je helpen?". Inmiddels heb ik er eindelijk een antwoord op. Je kunt wel beter vroeg bellen om het tij te keren, in plaats van lang te wachten en eigenlijk dan alleen nog bellen omdat dat de afspraak was. Omdat je andere plannen hebt. Zo is Poes uiteindelijk verschillende keren in crisis semi-vrijwillig opgenomen...
Wat goed dat je nog zoveel weet vol te houden trouwens!
Op vragen hoe het gaat, zeg ik meestal dat het niet geweldig is. Om vervolgens snel die ander aan het woord te laten Vriendinnen willen wel graag het hele antwoord horen, maar ik bespreek het niet met de overbuurvrouw of de postbode natuurlijk. Als je bepaalde gevoelens en wensen hebt, is dat wel zwaar om te horen voor die ander. Ook iets om rekening mee te houden in hoe je het verwoordt. Ik vind ook vaak dat ik loop te mauwen, maar heb dat nog niet 1 x als reactie terug gehad. Enkel bezorgde en meelevende antwoorden... Verder merkte ik dat vriendinnen het juist fijn vonden als ze er even voor me konden zijn door hun verhalen te vertellen (afleiding) of door iets praktisch te doen. Dat maakt van onmacht ineens dat ze echt iets kunnen doen, hoe klein ook. Vinden ze fijn. Meedenken over de "lichtpuntjes" (zie topic van Jackie), of er 1 zijn, gewoon tegen me aan praten hoe het met hen ging of bijvoorbeeld samen iets gaan doen...
vrijdag 28 oktober 2016 om 19:25
Die lichtpuntjes bedenken en plannen vond ik wel een goed idee. Kan met vrienden, maar kunnen ook andere dingen zijn, misschien? Een dagje vakantie ofzo (doe ik een keer in de zoveel tijd; lekker doen alsof ik thuis op vakantie ben en dus lekker (gaan) eten en geen werk of huishouden doen en iets toeristisch in eigen stad ondernemen).
zaterdag 29 oktober 2016 om 11:14
Tobbert, dankjewel! Ik ben ook wel trots op mezelf, dat ik het ondanks alles heb gehaald. Ik zou nog wel verder willen studeren ooit, want ik heb deze opleiding 8 jaar geleden gekozen toen ik 16 was, maar de sector past helemaal niet bij me. Maar voorlopig eerst nog maar een paar jaar werken en blij zijn dat ik er even vanaf ben
En wat je zegt over de hap klopt hoor, helemaal mee eens. Helaas is het allemaal niet zo goed geregeld in de geestelijke gezondheidszorg.
Ik moet vandaag weer werken! En morgen weet ik nog niet wat ik ga doen. Heb in elk geval een skype-date met mijn vriend gepland.
Poesiepoes, ja de hap kent me inmiddels wel. Maar daar heb ik tot nog toe nooit zoveel aan gehad. Met de crisisdienst heb ik nog nooit contact gehad, alleen mijn oud-huisgenoot ooit voor mij.
Fijn dat jij nooit zo'n reactie hebt gehad, ik dus wel... En daarom ben ik er zo bang voor. Mijn vriend vindt soms dat ik zeur. Hij snapt mijn psychische problemen totaal niet. Mijn angststoornis wel, maar mijn depressie is voor hem zo vaag dat hij er niets mee kan. De enige keren dat hij zich rot voelde, was toen zijn grootvader of de hond overleed. Hij is een en al optimisme en nouja, heel eerlijk, heeft verder ook niets meegemaakt in zijn leven om zich rot te voelen. Niet dat dat perse moet, een depressie is ook niet altijd met een reden, maar nouja, je snapt vast wat ik bedoel
Mijn moeder en zus hebben wel eens gezegd dat ik te veel klaag en dat ik energieslurpend ben. Ik snap op zich wel wat ze bedoelen, als je me vergelijkt met een gezond iemand kost ik inderdaad meer energie. Maar het is niet zo dat ik de hele tijd loop te klagen. Ik toon gewoon interesse in het leven van anderen en kan ook prima leuke gesprekken voeren. En daarbij spreek en zie ik mijn moeder en zus niet zo vaak, juist om die reden.
Ik denk dat heel veel mensen het niet eens aan me zien eigenlijk. Ik zet niet eens een masker op ofzo, maar volgens mijn psych lijkt dat bijna. Omdat ik gewoon heel goed over koetjes en kalfjes kan praten en spontaan overkom en er altijd verzorgd uit zie. Toen ik op de wachtlijst stond, dacht ik wel eens: misschien moet ik gewoon mezelf niet meer verzorgen, nog meer afvallen (ik heb een laag BMI) en de hele dag treurig voor me uitstaren en dat ze dan inzien dat het echt slecht met me gaat. Maar omdat ik er normaal uitzie en gewoon kan 'kletsen' denken veel mensen bij de ggz dat het allemaal wel mee zal vallen.
Poesiepoes, heftig zeg die opnames. Heeft jou dat geholpen? En hoe heb je dat ervaren? Als je het niet wil vertellen dan snap ik dat hoor Ik ben misschien iets te nieuwsgierig.
Ik heb overigens een nieuwe huisarts sinds kort, mijn vorige is vervangen. Is het de bedoeling dat ik een afspraak maak om me voor te stellen en mijn verhaal te vertellen of kan ik gewoon de eerste de beste keer dat ik een afspraak nodig heb binnen wandelen? Ik ben nooit zo goed in zulke 'ongeschreven regels'.
En wat je zegt over de hap klopt hoor, helemaal mee eens. Helaas is het allemaal niet zo goed geregeld in de geestelijke gezondheidszorg.
Ik moet vandaag weer werken! En morgen weet ik nog niet wat ik ga doen. Heb in elk geval een skype-date met mijn vriend gepland.
Poesiepoes, ja de hap kent me inmiddels wel. Maar daar heb ik tot nog toe nooit zoveel aan gehad. Met de crisisdienst heb ik nog nooit contact gehad, alleen mijn oud-huisgenoot ooit voor mij.
Fijn dat jij nooit zo'n reactie hebt gehad, ik dus wel... En daarom ben ik er zo bang voor. Mijn vriend vindt soms dat ik zeur. Hij snapt mijn psychische problemen totaal niet. Mijn angststoornis wel, maar mijn depressie is voor hem zo vaag dat hij er niets mee kan. De enige keren dat hij zich rot voelde, was toen zijn grootvader of de hond overleed. Hij is een en al optimisme en nouja, heel eerlijk, heeft verder ook niets meegemaakt in zijn leven om zich rot te voelen. Niet dat dat perse moet, een depressie is ook niet altijd met een reden, maar nouja, je snapt vast wat ik bedoel
Mijn moeder en zus hebben wel eens gezegd dat ik te veel klaag en dat ik energieslurpend ben. Ik snap op zich wel wat ze bedoelen, als je me vergelijkt met een gezond iemand kost ik inderdaad meer energie. Maar het is niet zo dat ik de hele tijd loop te klagen. Ik toon gewoon interesse in het leven van anderen en kan ook prima leuke gesprekken voeren. En daarbij spreek en zie ik mijn moeder en zus niet zo vaak, juist om die reden.
Ik denk dat heel veel mensen het niet eens aan me zien eigenlijk. Ik zet niet eens een masker op ofzo, maar volgens mijn psych lijkt dat bijna. Omdat ik gewoon heel goed over koetjes en kalfjes kan praten en spontaan overkom en er altijd verzorgd uit zie. Toen ik op de wachtlijst stond, dacht ik wel eens: misschien moet ik gewoon mezelf niet meer verzorgen, nog meer afvallen (ik heb een laag BMI) en de hele dag treurig voor me uitstaren en dat ze dan inzien dat het echt slecht met me gaat. Maar omdat ik er normaal uitzie en gewoon kan 'kletsen' denken veel mensen bij de ggz dat het allemaal wel mee zal vallen.
Poesiepoes, heftig zeg die opnames. Heeft jou dat geholpen? En hoe heb je dat ervaren? Als je het niet wil vertellen dan snap ik dat hoor Ik ben misschien iets te nieuwsgierig.
Ik heb overigens een nieuwe huisarts sinds kort, mijn vorige is vervangen. Is het de bedoeling dat ik een afspraak maak om me voor te stellen en mijn verhaal te vertellen of kan ik gewoon de eerste de beste keer dat ik een afspraak nodig heb binnen wandelen? Ik ben nooit zo goed in zulke 'ongeschreven regels'.
zaterdag 29 oktober 2016 om 11:16
Oh en die lichtpuntjes. Ik vind dat lastig. Zo'n dagje toerist in eigen stad spelen heb ik vaak genoeg gedaan, maar ik word daar ontzettend verdrietig van. Ik voel me dan ongelofelijk alleen en somber. Ik vind het heel moeilijk om lichtpuntjes te bedenken. Films en series kan ik mijn aandacht niet bij houden, van muziek word ik somber, de natuur in maakt me heel erg sentimenteel etc. Nu lijkt het net of ik alles afkaats, maar ik heb hier echt al vaak over nagedacht met mijn psycholoog en ook echt al heel veel dingen geprobeerd!
Waar ik me goed door voel is gezelschap van mensen die dicht bij me staan. Triest eigenlijk hoe vreselijk afhankelijk ik ben.
Waar ik me goed door voel is gezelschap van mensen die dicht bij me staan. Triest eigenlijk hoe vreselijk afhankelijk ik ben.
zaterdag 29 oktober 2016 om 11:21
quote:Onkruit schreef op 28 oktober 2016 @ 20:19:
Misschien kun je eens kijken bij deviersprong.nl.
Goede ervaringen gehoord over kortdurende dynamische psychotherapie (ISTDP).
Er moet echt iets gebeuren hoor! Laat je niet meer van het kastje naar de muur sturen.
Klinkt interessant die therapie! Helaas is dat voor mij geen optie. Drie dagen in de week gaat gewoonweg niet icm mijn werk. En daarbij zou de reis me ruim 45euro per dag gaan kosten.
Heb jij zelf ervaring met de viersprong toevallig?
Ik ben wel vaker op zoek gegaan naar dit soort therapieën, maar zowel mijn psycholoog als psychiater raden het me af, vanwege mijn (toen studie) en nu werk. Ze vinden het belangrijk dat ik dat ritme aanhoud. Daarbij is het financieel ook gewoon niet haalbaar.
Misschien kun je eens kijken bij deviersprong.nl.
Goede ervaringen gehoord over kortdurende dynamische psychotherapie (ISTDP).
Er moet echt iets gebeuren hoor! Laat je niet meer van het kastje naar de muur sturen.
Klinkt interessant die therapie! Helaas is dat voor mij geen optie. Drie dagen in de week gaat gewoonweg niet icm mijn werk. En daarbij zou de reis me ruim 45euro per dag gaan kosten.
Heb jij zelf ervaring met de viersprong toevallig?
Ik ben wel vaker op zoek gegaan naar dit soort therapieën, maar zowel mijn psycholoog als psychiater raden het me af, vanwege mijn (toen studie) en nu werk. Ze vinden het belangrijk dat ik dat ritme aanhoud. Daarbij is het financieel ook gewoon niet haalbaar.
zaterdag 29 oktober 2016 om 17:23
Ik heb de neiging om dingen heel klein te maken en daardoor kreeg ik in het begin ook amper hulp via de HAP. Met mijn psycholoog heb ik toen een zinnetje bedacht dat ik kan zeggen, waarmee het voor mij niet dramatisch lijkt maar de andere partij weet dat het heel serieus genomen moet worden.
Tot nu toe ben ik elke keer teruggebeld door de crisisdienst (daar kun je gewoon naar vragen) en de keren dat ze hierheen zijn gekomen, was dat ook echt wel nodig. Ik ga dan als ik zo laag zit dissocieëren, waardoor gesprekken amper lukken. Ik raak vast op die ene actie, die ene wens. De keren dat ik opgenomen ben (1e x bijna twee maanden, verder steeds 1 week) was dat ook echt nodig. Ik noem het semi-vrijwillig, omdat het erop neerkomt dat als zij het niet veilig vinden, je hoe dan ook moet. Vrijwillig het liefst, maar als het nodig is trommelen ze vrij snel een clubje mensen op dat het verplicht kan maken. Dat weet ik, dus ik ging maar braaf.
De eerste dagen crisisopname strak van de stress, niet kunnen eten of slapen en in de rouw omdat ik er nog was. Daarna kwam ik langzaam wat tot rust. Ik kon mijn ei kwijt bij de verpleegkundigen (wat ik eerst ook niet durfde trouwens) en voelde me serieus genomen. Na een week was het ook wel het moment om weer naar huis te gaan. Ben ook weleens eerder gegaan, met een hoop plannen waarin Kater een grote rol speelde, maar dat bleek dan te vroeg, het ging weer mis en Kater ging kapot van de stress en zorgen om mij.
Ik zou het je wel aanraden, als het geadviseerd wordt, om te gaan.
Tot nu toe ben ik elke keer teruggebeld door de crisisdienst (daar kun je gewoon naar vragen) en de keren dat ze hierheen zijn gekomen, was dat ook echt wel nodig. Ik ga dan als ik zo laag zit dissocieëren, waardoor gesprekken amper lukken. Ik raak vast op die ene actie, die ene wens. De keren dat ik opgenomen ben (1e x bijna twee maanden, verder steeds 1 week) was dat ook echt nodig. Ik noem het semi-vrijwillig, omdat het erop neerkomt dat als zij het niet veilig vinden, je hoe dan ook moet. Vrijwillig het liefst, maar als het nodig is trommelen ze vrij snel een clubje mensen op dat het verplicht kan maken. Dat weet ik, dus ik ging maar braaf.
De eerste dagen crisisopname strak van de stress, niet kunnen eten of slapen en in de rouw omdat ik er nog was. Daarna kwam ik langzaam wat tot rust. Ik kon mijn ei kwijt bij de verpleegkundigen (wat ik eerst ook niet durfde trouwens) en voelde me serieus genomen. Na een week was het ook wel het moment om weer naar huis te gaan. Ben ook weleens eerder gegaan, met een hoop plannen waarin Kater een grote rol speelde, maar dat bleek dan te vroeg, het ging weer mis en Kater ging kapot van de stress en zorgen om mij.
Ik zou het je wel aanraden, als het geadviseerd wordt, om te gaan.
zondag 30 oktober 2016 om 18:46
Mag ik je vragen wat dat zinnetje was? Of zou je het me anders willen PB'en als het te persoonlijk is?
Ik heb niet het idee dat ik me klein maak, in het begin wel, maar inmiddels weet ik dat dat wat er is ook menens is. Ik merk vooral dat ik er 'groter/sterker' uit zie van de buitenkant. Heftig die dissociatie, vooral dat het zo sterk is.
Ik heb zelf last van, ja geen idee, ik haal al die termen (derealisatie, depersonalisatie en dissociatie) door elkaar. Ik heb het zelf gelukkig niet in die mate dat ik geen gesprek meer kan voeren, het is meer een onprettig en onveilig gevoel.
Heftig die opnames. Krijg het idee dat je partner je wel goed opvangt en er is voor je, dat is fijn! Bedankt voor het reageren
Ik heb niet het idee dat ik me klein maak, in het begin wel, maar inmiddels weet ik dat dat wat er is ook menens is. Ik merk vooral dat ik er 'groter/sterker' uit zie van de buitenkant. Heftig die dissociatie, vooral dat het zo sterk is.
Ik heb zelf last van, ja geen idee, ik haal al die termen (derealisatie, depersonalisatie en dissociatie) door elkaar. Ik heb het zelf gelukkig niet in die mate dat ik geen gesprek meer kan voeren, het is meer een onprettig en onveilig gevoel.
Heftig die opnames. Krijg het idee dat je partner je wel goed opvangt en er is voor je, dat is fijn! Bedankt voor het reageren
zondag 30 oktober 2016 om 19:52
Net als jij zie ik er vaak ook heel gezond uit. Tot nu toe ben ik overal waar ik opgenomen was weleens voor personeel aangezien. Zelfs de laatste keer, toen ik na een paar dagen amper mijn kamer uit eens naar de huiskamer ging. Ik heb bewust mijn minst charmante trui aangetrokken, pantoffels aan etc. En dan nóg... Je ziet niet veel aan mij. En als dat wel zo is, laat ik me niet zien. Confronterend is het wel. Poes is psycholoog...
Ik ben hoog opgeleid en op ratio kom ik een heel eind. Ik fake niets expres, maar ben me werkelijk bij focus op de ander of een taak, nergens van bewust. Geen pijn, geen verdriet etc. Heel handig met mijn lichamelijke klachten. Zie daarvoor mijn topic onder Werk en studie - "WIA keuring na loonsanctie? En hoe klachten uitleggen?"
Ze vermoeden dat het daarom nog zo lang geduurd heeft tot die dissociatie werd gezien en tot ik uiteindelijk helemaal vastliep.
Het zinnetje is dat ik in fase 3 zit van mijn signaleringsplan en dat ik dan snel met een hulverlener moet spreken.
Ik denk dat ze ook in mijn dossier wel dingen hebben toegevoegd. Veel mensen bellen snikkend en snotterend, met hele dramatische verhalen, en dan ben ik natuurlijk wel het andere uiterste. Rustig, onverschillig (maar dat hoor je niet zo), en ik bel alleen omdat dat zo met de psycholoog is afgesproken. Hoewel de laatste keren dit wel anders was; toen belde ik in de hoop het tij nog te keren. Wat de laatste keren ook gelukt is.
Ik heb ook weleens mindere ervaringen gehad met de crisisdienst. Van die "neem je zo nodig medicatie en ga slapen"- achtige adviezen, waar ik niks mee kon. Maar ik heb langzaam ook geleerd wat ik dan van die ander nodig heb. Dat vroegen ze ook steeds en ik had geen idee. Nu wel. Iemand die er even voor me is, die luistert, meedenkt en vervolgens ook mij aan het denken zet. Dus nu staat dat erbij in het systeem van de GGz
Ik ben hoog opgeleid en op ratio kom ik een heel eind. Ik fake niets expres, maar ben me werkelijk bij focus op de ander of een taak, nergens van bewust. Geen pijn, geen verdriet etc. Heel handig met mijn lichamelijke klachten. Zie daarvoor mijn topic onder Werk en studie - "WIA keuring na loonsanctie? En hoe klachten uitleggen?"
Ze vermoeden dat het daarom nog zo lang geduurd heeft tot die dissociatie werd gezien en tot ik uiteindelijk helemaal vastliep.
Het zinnetje is dat ik in fase 3 zit van mijn signaleringsplan en dat ik dan snel met een hulverlener moet spreken.
Ik denk dat ze ook in mijn dossier wel dingen hebben toegevoegd. Veel mensen bellen snikkend en snotterend, met hele dramatische verhalen, en dan ben ik natuurlijk wel het andere uiterste. Rustig, onverschillig (maar dat hoor je niet zo), en ik bel alleen omdat dat zo met de psycholoog is afgesproken. Hoewel de laatste keren dit wel anders was; toen belde ik in de hoop het tij nog te keren. Wat de laatste keren ook gelukt is.
Ik heb ook weleens mindere ervaringen gehad met de crisisdienst. Van die "neem je zo nodig medicatie en ga slapen"- achtige adviezen, waar ik niks mee kon. Maar ik heb langzaam ook geleerd wat ik dan van die ander nodig heb. Dat vroegen ze ook steeds en ik had geen idee. Nu wel. Iemand die er even voor me is, die luistert, meedenkt en vervolgens ook mij aan het denken zet. Dus nu staat dat erbij in het systeem van de GGz
