Psyche
alle pijlers
dwaallicht ouders
woensdag 17 december 2014 om 17:39
Hallo allemaal,
Wil met dit topic een plek maken voor ons, volwassen mensen, die het best doen in het leven met alle goede en minder goede dingen die daar zijn en voorbij komen. Geen drama´s in het hier en nu.
Behalve 1 groot verdriet en of gemis, ouders die niet in staat zijn gebleken ouders te zijn. Ouders die opvoeders waren, ouders die verwekkers waren, met hun leuke en minder leuke kanten. Maar in het hier en nu is er een gemis aan ouders want diegene uit wie we voort zijn gekomen zijn emotioneel dusdanig van ons vervreemd dat we geen band voelen zoals we weten uit de boekjes en zien bij naasten hoe het wel hoort. Misschien heb je het contact verbroken, daar zijn topics over, misschien heb je nog wel contact maar doet dat steeds weer pijn. Omdat je steeds als een klein kind blijft verlangen naar iets wat er niet is, wat er ook niet gaat komen.
Er is een boek van Lillian B. Rubin dat heet het onverwoestbare kind. Dat heb ik jaren geleden gelezen, gaf mij een goed gevoel. Mensen die veel hebben meegemaakt en op hun pootjes terecht zijn gekomen.
Ben zelf tegen de 40 en weet dat het leven het leven is, maar soms, na een contact met een ouder, zou ik willen dat ik gewoon ook blij zou kunnen zijn. Gaat niet gebeuren, snap ik.
Maar goed, een knuffel voor ons allen,
Laten we hier komen als we willen praten, of gewoon ons moeder willen bellen, of gewoon willen dat ons vader trots is,
Of als we even willen verzuchten...het valt ook niet mee!
Maar het leven is leuk en mooi en rijk en we zijn groot geworden!
Zal hier zelf ook schrijven en kort samengevat, heb vandaag gevoeld dat ik geen ouders heb in de inhoudelijke gevoelsmatige zin van het woord en dat doet verdriet. Maar toch weer anders dan 20 jaar geleden toen ik dat ook voelde. Ik ben trots op wie ik ben, heb het goed en geniet.
Voel je vrij om te reageren of mee te lezen!
Wil met dit topic een plek maken voor ons, volwassen mensen, die het best doen in het leven met alle goede en minder goede dingen die daar zijn en voorbij komen. Geen drama´s in het hier en nu.
Behalve 1 groot verdriet en of gemis, ouders die niet in staat zijn gebleken ouders te zijn. Ouders die opvoeders waren, ouders die verwekkers waren, met hun leuke en minder leuke kanten. Maar in het hier en nu is er een gemis aan ouders want diegene uit wie we voort zijn gekomen zijn emotioneel dusdanig van ons vervreemd dat we geen band voelen zoals we weten uit de boekjes en zien bij naasten hoe het wel hoort. Misschien heb je het contact verbroken, daar zijn topics over, misschien heb je nog wel contact maar doet dat steeds weer pijn. Omdat je steeds als een klein kind blijft verlangen naar iets wat er niet is, wat er ook niet gaat komen.
Er is een boek van Lillian B. Rubin dat heet het onverwoestbare kind. Dat heb ik jaren geleden gelezen, gaf mij een goed gevoel. Mensen die veel hebben meegemaakt en op hun pootjes terecht zijn gekomen.
Ben zelf tegen de 40 en weet dat het leven het leven is, maar soms, na een contact met een ouder, zou ik willen dat ik gewoon ook blij zou kunnen zijn. Gaat niet gebeuren, snap ik.
Maar goed, een knuffel voor ons allen,
Laten we hier komen als we willen praten, of gewoon ons moeder willen bellen, of gewoon willen dat ons vader trots is,
Of als we even willen verzuchten...het valt ook niet mee!
Maar het leven is leuk en mooi en rijk en we zijn groot geworden!
Zal hier zelf ook schrijven en kort samengevat, heb vandaag gevoeld dat ik geen ouders heb in de inhoudelijke gevoelsmatige zin van het woord en dat doet verdriet. Maar toch weer anders dan 20 jaar geleden toen ik dat ook voelde. Ik ben trots op wie ik ben, heb het goed en geniet.
Voel je vrij om te reageren of mee te lezen!
woensdag 17 december 2014 om 17:47
Grappig. Ik zit hier juist mee. Moet ik nog wel of geen moeite (meer) doen om een band te hebben met mijn autistische vader? Hij heeft me nooit mishandeld oid, maar is ook nooit echt een vader geweest en heeft niet echt interesse in mij. Waarschijnlijk omdat ik niet geworden ben wie hij wil dat ik ben.
Hij heeft mij laatst een brief geschreven. Over mijn beslissing om te trouwen. Vage brief. Nu weet ik alleen niet of ik überhaupt wel zin heb om die brief te beantwoorden.
Hij heeft mij laatst een brief geschreven. Over mijn beslissing om te trouwen. Vage brief. Nu weet ik alleen niet of ik überhaupt wel zin heb om die brief te beantwoorden.
woensdag 17 december 2014 om 17:51
Toevallig dat je daar ook mee bezig bent op dit moment...`lastig` ook lijkt me voor je een vader met autisme...
Dwaallicht kwam gewoon in me op...had ook wegggewaaide dakraam ouders kunnen heten...maar meer van er is wel een klein lichtje ergens wat rondgaat maar het is niet stabiel...het is vluchtig...zoiets????
Dwaallicht kwam gewoon in me op...had ook wegggewaaide dakraam ouders kunnen heten...maar meer van er is wel een klein lichtje ergens wat rondgaat maar het is niet stabiel...het is vluchtig...zoiets????
woensdag 17 december 2014 om 17:53
Altijd geroepen dat ik zo'n fijne jeugd had. Totdat een paar jaar geleden ik eindelijk eerlijk durfde te zijn tegen mij zelf. Met dank aan een aantal hele slimme vrouwen
Het was helemaal niet zo leuk. Mijn moeder is haar hele leven al overtuigd dat zij nooit iets verkeerd heeft gedaan, mijn pa is te oud en te vergeetachtig maar hij heeft weleens gezegd dat ie een 'aantal dingen anders had kunnen doen'.
Enniewee, pa is onlangs 96 geworden en ik ben niet op zijn verjaardag geweest. Voor het overgrote deel omdat de verhoudingen tussen mij en broers/zussen niet optimaal is, maar voorheen ging ik dan op een andere dag. Dit jaar ff niet
Het was helemaal niet zo leuk. Mijn moeder is haar hele leven al overtuigd dat zij nooit iets verkeerd heeft gedaan, mijn pa is te oud en te vergeetachtig maar hij heeft weleens gezegd dat ie een 'aantal dingen anders had kunnen doen'.
Enniewee, pa is onlangs 96 geworden en ik ben niet op zijn verjaardag geweest. Voor het overgrote deel omdat de verhoudingen tussen mij en broers/zussen niet optimaal is, maar voorheen ging ik dan op een andere dag. Dit jaar ff niet
AFSCHEID NEMEN BESTAAT PIET
woensdag 17 december 2014 om 17:56
woensdag 17 december 2014 om 18:07
Hoi allemaal,
Kan me hier zo bij aansluiten helaas
TO schreef: "heb vandaag gevoeld dat ik geen ouders heb in de inhoudelijke gevoelsmatige zin van het woord en dat doet verdriet. "
Daar ben ik ook mee bezig... stapje voor stapje voelen hoe pijnlijk het gemis is.
Toen ik in de OP las over moeder willen bellen, of steun van vader voelen... dat heb ik nooit gehad, realiseer ik me steeds vaker (heb het ook nog deel toegedekt met een dekentje van 'ach, zo erg was het ook niet..')
Kan me hier zo bij aansluiten helaas
TO schreef: "heb vandaag gevoeld dat ik geen ouders heb in de inhoudelijke gevoelsmatige zin van het woord en dat doet verdriet. "
Daar ben ik ook mee bezig... stapje voor stapje voelen hoe pijnlijk het gemis is.
Toen ik in de OP las over moeder willen bellen, of steun van vader voelen... dat heb ik nooit gehad, realiseer ik me steeds vaker (heb het ook nog deel toegedekt met een dekentje van 'ach, zo erg was het ook niet..')
woensdag 17 december 2014 om 18:08
quote:zwerfkipje schreef op 17 december 2014 @ 17:56:
@hatsetats...wat stoer dat je niet naar de verjaardag bent gegaan! Dat is echt kiezen voor jezelf...mijn ouders zijn gescheiden en ga bij de ene wel en bij de ander niet naar de verjaardag...als ik dan niet ga voel ik me schuldig en als ik wel ga voel ik me verschrikkelijk, dagen van de leg joh! het is niet makkelijk hoor, kan zomaar zijn laatste verjaardag zijn dus ook hier wel iets dat knaagt.
@hatsetats...wat stoer dat je niet naar de verjaardag bent gegaan! Dat is echt kiezen voor jezelf...mijn ouders zijn gescheiden en ga bij de ene wel en bij de ander niet naar de verjaardag...als ik dan niet ga voel ik me schuldig en als ik wel ga voel ik me verschrikkelijk, dagen van de leg joh! het is niet makkelijk hoor, kan zomaar zijn laatste verjaardag zijn dus ook hier wel iets dat knaagt.
AFSCHEID NEMEN BESTAAT PIET
woensdag 17 december 2014 om 18:09
woensdag 17 december 2014 om 18:11
woensdag 17 december 2014 om 18:13
Erg herkenbaar. Ik ben het kind van een psychisch instabiele, onvoorspelbare moeder en een (waarschijnlijk) autistische vader.
Zelf heb ik Asperger, net als de meeste van mijn neven en nichten van vaderskant. Hij herkent zichzelf in de kenmerken, maar heeft geen behoefte aan een diagnose. Ik geloof ook niet dat dat op zijn leeftijd (midden zeventig) nog toevoegd.
Ik ben nooit geworden wat mijn ouders dachten. Doe dingen nog immer op manieren die zij niet kunnen of willen begrijpen en krijg keer op keer kritiek.
Ik ben inmiddels 46, zou toch moeten beseffen dat ze nooit meer gaan veranderen. En toch verlang ik bij tijd en wijle nog steeds naar de acceptatie van mijn ouders. Ik weet alleen dat hij nooit gaat komen.
Ook ik ben recent bezig met nadenken over wel of geen contact, wat ik nog wil in het contact met mijn ouders.
Ga dit topic zeker volgen en wellicht ook wel verder reageren (blijft voor mij altijd lastig).
Zelf heb ik Asperger, net als de meeste van mijn neven en nichten van vaderskant. Hij herkent zichzelf in de kenmerken, maar heeft geen behoefte aan een diagnose. Ik geloof ook niet dat dat op zijn leeftijd (midden zeventig) nog toevoegd.
Ik ben nooit geworden wat mijn ouders dachten. Doe dingen nog immer op manieren die zij niet kunnen of willen begrijpen en krijg keer op keer kritiek.
Ik ben inmiddels 46, zou toch moeten beseffen dat ze nooit meer gaan veranderen. En toch verlang ik bij tijd en wijle nog steeds naar de acceptatie van mijn ouders. Ik weet alleen dat hij nooit gaat komen.
Ook ik ben recent bezig met nadenken over wel of geen contact, wat ik nog wil in het contact met mijn ouders.
Ga dit topic zeker volgen en wellicht ook wel verder reageren (blijft voor mij altijd lastig).
woensdag 17 december 2014 om 18:17
woensdag 17 december 2014 om 18:20
Mijn moeder geeft dus wel toe dat zij en mijn vader schade hebben aangericht in mijn jeugd. Mijn vader blijft vinden dat hij niet anders kon, dus erkent wel dat ik en broer het zwaar hebben gehad, maar vindt niet dat hij iets fout heeft gedaan.
Mijn moeder is in de loop der jaren stabieler geworden, maar blijft in basis nog steeds niet in staat buiten haar eigen kaders te kijken. Ze erkent dus wel wat er mis is gegaan, maar is blind voor het feit dat ze in basis nog steeds hetzelfde gedrag vertoont.
De erkenning voor wat er is gebeurd levert bij mij dus een heel dubbel gevoel.
Enerzijds ben ik er blij mee en levert het ruimte op, maar het verandert wezenlijk uiteindelijk niets omdat het gedrag van zowel mijn vader als van mijn moeder onveranderd blijft.
Mijn moeder is in de loop der jaren stabieler geworden, maar blijft in basis nog steeds niet in staat buiten haar eigen kaders te kijken. Ze erkent dus wel wat er mis is gegaan, maar is blind voor het feit dat ze in basis nog steeds hetzelfde gedrag vertoont.
De erkenning voor wat er is gebeurd levert bij mij dus een heel dubbel gevoel.
Enerzijds ben ik er blij mee en levert het ruimte op, maar het verandert wezenlijk uiteindelijk niets omdat het gedrag van zowel mijn vader als van mijn moeder onveranderd blijft.
woensdag 17 december 2014 om 18:21
woensdag 17 december 2014 om 18:22
quote:zwerfkipje schreef op 17 december 2014 @ 17:54:
Had je vader een sterke mening over je huwelijk? Herken wat je zegt over het nog niet weten of je wel wil reageren...kost energie...maar dan toch...
-ok kan niet geloven dat ik dit hier ga typen maar fuck it-
Hij heeft verloofde nog nooit ontmoet, ook nooit interesse in getoond. Maar hij maakt wel duidelijk dat hij mijn keuze niet steunt. En hij wil best op de bruiloft komen maar wil niet de bruid weggeven (want dat wou ik ook echt vragen ) geen zegeningen, gelukswensen of weetikhet wat geven en hij komt alleen als het zus en zo laat is en niet te ver van huis en als hij dan toevallig in het land is.
Nja, laat dan maar he. Maar ik vind het dan ook weer kut om te zeggen dat hij van mij niet hoeft te komen. Dat voelt ook niet goed En ja die hele brief die ik hem nog moet schrijven. Ik zou dat echt moeten doen, een keer gewoon op papier zetten naar hem wat me dwars zit en wat ik allemaal gemist heb, maar ik heb er geen zin in
Had je vader een sterke mening over je huwelijk? Herken wat je zegt over het nog niet weten of je wel wil reageren...kost energie...maar dan toch...
-ok kan niet geloven dat ik dit hier ga typen maar fuck it-
Hij heeft verloofde nog nooit ontmoet, ook nooit interesse in getoond. Maar hij maakt wel duidelijk dat hij mijn keuze niet steunt. En hij wil best op de bruiloft komen maar wil niet de bruid weggeven (want dat wou ik ook echt vragen ) geen zegeningen, gelukswensen of weetikhet wat geven en hij komt alleen als het zus en zo laat is en niet te ver van huis en als hij dan toevallig in het land is.
Nja, laat dan maar he. Maar ik vind het dan ook weer kut om te zeggen dat hij van mij niet hoeft te komen. Dat voelt ook niet goed En ja die hele brief die ik hem nog moet schrijven. Ik zou dat echt moeten doen, een keer gewoon op papier zetten naar hem wat me dwars zit en wat ik allemaal gemist heb, maar ik heb er geen zin in
woensdag 17 december 2014 om 18:24
quote:Qian schreef op 17 december 2014 @ 18:18:
@Hats: Heb je ook dat je weet dat het niet haalbaar is? Dus het hopen eigenlijk zinloos?
Ja. Ma wordt hoe ouder hoe koppiger. En speelt nog vaker de 'pity card' dan voorheen. Als er iemand de vermoorde onschuld is, dan zij wel.
En het is zo'n deel van haar geworden dat ze het zelf ook echt gelooft. Het ligt niet aan haar.
@Hats: Heb je ook dat je weet dat het niet haalbaar is? Dus het hopen eigenlijk zinloos?
Ja. Ma wordt hoe ouder hoe koppiger. En speelt nog vaker de 'pity card' dan voorheen. Als er iemand de vermoorde onschuld is, dan zij wel.
En het is zo'n deel van haar geworden dat ze het zelf ook echt gelooft. Het ligt niet aan haar.
AFSCHEID NEMEN BESTAAT PIET
