Psyche
alle pijlers
dwaallicht ouders
woensdag 17 december 2014 om 17:39
Hallo allemaal,
Wil met dit topic een plek maken voor ons, volwassen mensen, die het best doen in het leven met alle goede en minder goede dingen die daar zijn en voorbij komen. Geen drama´s in het hier en nu.
Behalve 1 groot verdriet en of gemis, ouders die niet in staat zijn gebleken ouders te zijn. Ouders die opvoeders waren, ouders die verwekkers waren, met hun leuke en minder leuke kanten. Maar in het hier en nu is er een gemis aan ouders want diegene uit wie we voort zijn gekomen zijn emotioneel dusdanig van ons vervreemd dat we geen band voelen zoals we weten uit de boekjes en zien bij naasten hoe het wel hoort. Misschien heb je het contact verbroken, daar zijn topics over, misschien heb je nog wel contact maar doet dat steeds weer pijn. Omdat je steeds als een klein kind blijft verlangen naar iets wat er niet is, wat er ook niet gaat komen.
Er is een boek van Lillian B. Rubin dat heet het onverwoestbare kind. Dat heb ik jaren geleden gelezen, gaf mij een goed gevoel. Mensen die veel hebben meegemaakt en op hun pootjes terecht zijn gekomen.
Ben zelf tegen de 40 en weet dat het leven het leven is, maar soms, na een contact met een ouder, zou ik willen dat ik gewoon ook blij zou kunnen zijn. Gaat niet gebeuren, snap ik.
Maar goed, een knuffel voor ons allen,
Laten we hier komen als we willen praten, of gewoon ons moeder willen bellen, of gewoon willen dat ons vader trots is,
Of als we even willen verzuchten...het valt ook niet mee!
Maar het leven is leuk en mooi en rijk en we zijn groot geworden!
Zal hier zelf ook schrijven en kort samengevat, heb vandaag gevoeld dat ik geen ouders heb in de inhoudelijke gevoelsmatige zin van het woord en dat doet verdriet. Maar toch weer anders dan 20 jaar geleden toen ik dat ook voelde. Ik ben trots op wie ik ben, heb het goed en geniet.
Voel je vrij om te reageren of mee te lezen!
Wil met dit topic een plek maken voor ons, volwassen mensen, die het best doen in het leven met alle goede en minder goede dingen die daar zijn en voorbij komen. Geen drama´s in het hier en nu.
Behalve 1 groot verdriet en of gemis, ouders die niet in staat zijn gebleken ouders te zijn. Ouders die opvoeders waren, ouders die verwekkers waren, met hun leuke en minder leuke kanten. Maar in het hier en nu is er een gemis aan ouders want diegene uit wie we voort zijn gekomen zijn emotioneel dusdanig van ons vervreemd dat we geen band voelen zoals we weten uit de boekjes en zien bij naasten hoe het wel hoort. Misschien heb je het contact verbroken, daar zijn topics over, misschien heb je nog wel contact maar doet dat steeds weer pijn. Omdat je steeds als een klein kind blijft verlangen naar iets wat er niet is, wat er ook niet gaat komen.
Er is een boek van Lillian B. Rubin dat heet het onverwoestbare kind. Dat heb ik jaren geleden gelezen, gaf mij een goed gevoel. Mensen die veel hebben meegemaakt en op hun pootjes terecht zijn gekomen.
Ben zelf tegen de 40 en weet dat het leven het leven is, maar soms, na een contact met een ouder, zou ik willen dat ik gewoon ook blij zou kunnen zijn. Gaat niet gebeuren, snap ik.
Maar goed, een knuffel voor ons allen,
Laten we hier komen als we willen praten, of gewoon ons moeder willen bellen, of gewoon willen dat ons vader trots is,
Of als we even willen verzuchten...het valt ook niet mee!
Maar het leven is leuk en mooi en rijk en we zijn groot geworden!
Zal hier zelf ook schrijven en kort samengevat, heb vandaag gevoeld dat ik geen ouders heb in de inhoudelijke gevoelsmatige zin van het woord en dat doet verdriet. Maar toch weer anders dan 20 jaar geleden toen ik dat ook voelde. Ik ben trots op wie ik ben, heb het goed en geniet.
Voel je vrij om te reageren of mee te lezen!
zondag 4 januari 2015 om 12:01
zaterdag 10 januari 2015 om 19:14
zooooo de rook uit mijner oren is weer gezakt op het familie front maar ik sudder door...wil er verder niet over praten ofzo... .maar blijft lastig. Heb wel besloten dat ik me vooral bezig blijf houden met wat fijn en goed is....en dat is...jazelfs in de wereld van heden ten dagen, heel veel!
Een kat die achterstevoren aan een schutting hangt en me aankijkt van joh wat moet je dan....
Een lief klein kind dat me vol vuur een verhaal vertelt...
Een controleur in de tram die...goedemorgen en fijne daaaahaaaag zegt...
Heerlijk eten...zelfgemaakt met liefde en plezier....
kortom.....
Een kat die achterstevoren aan een schutting hangt en me aankijkt van joh wat moet je dan....
Een lief klein kind dat me vol vuur een verhaal vertelt...
Een controleur in de tram die...goedemorgen en fijne daaaahaaaag zegt...
Heerlijk eten...zelfgemaakt met liefde en plezier....
kortom.....
woensdag 21 januari 2015 om 18:02
Contact met de mensen die mij op de wereld hebben gezegd, je weet wel, die ouders worden genoemd, heb ik niet meer. Met de één al 22 jaar niet meer en de met ander sinds een maand of 8 ook definitief verbroken. Van echt contact is eigenlijk nooit sprake geweest.
Degene met wie ik al 22 jaar heb gebroken houd me niet meer bezig. Daar denk ik eigenlijk nooit meer aan. De ander had mij in haar macht. Ik ben al jaren niet meer afhankelijk van haar, maar ondanks dat bleef het gevoel dat zij mij in haar macht had wel. Daar gedroeg ik me ook naar.
Vorige week, tijdens mijn SE therapie, hebben we hier expliciet aandacht aan besteed. Afgelopen week voelde ik me goed. Het was alsof ik mezelf toestemming had gegeven om ook van binnen echt te breken met haar. Echt een stap richting een soort bevrijding. Vandaag, tijdens SE, hier mee verder gegaan en ja het is pittig, maar o het voelt zo goed! Voel me steeds krachtiger en vooral VRIJ:)
Weet niet waarom, maar voelde de behoefte die te delen.
Degene met wie ik al 22 jaar heb gebroken houd me niet meer bezig. Daar denk ik eigenlijk nooit meer aan. De ander had mij in haar macht. Ik ben al jaren niet meer afhankelijk van haar, maar ondanks dat bleef het gevoel dat zij mij in haar macht had wel. Daar gedroeg ik me ook naar.
Vorige week, tijdens mijn SE therapie, hebben we hier expliciet aandacht aan besteed. Afgelopen week voelde ik me goed. Het was alsof ik mezelf toestemming had gegeven om ook van binnen echt te breken met haar. Echt een stap richting een soort bevrijding. Vandaag, tijdens SE, hier mee verder gegaan en ja het is pittig, maar o het voelt zo goed! Voel me steeds krachtiger en vooral VRIJ:)
Weet niet waarom, maar voelde de behoefte die te delen.
Ja, dat is toekomst muziek... Dat is mooi om naar te luisteren..
woensdag 21 januari 2015 om 19:50
Wat een herkenbaar topic!
Dikke nuffel voor iedereen, hier.
Zelf opgegroeid als nakomertje (oeps) in een gezin waar moeder onstabiel is en onredelijke eisen stelde aan haar 3 meisjes, een vader die zijn mond niet durfde opendoen en bang was van zijn eigen gevoelens en 2 zussen die in die fase van het leven waarin het allemaal om jezelf draait zaten.
Moeder gooide elke dag verwijten naar mijn hoofd. Dingen die ik aan de psy heb verteld en waar ze dan met open mond bij achterbleef, terwijl ikzelf al die verwijten maar normaal vond.
Voorbeelden: jij bent geschift en je hoort in een instelling - je bent lelijk en zult nooit een man kunnen houden - ik hoop dat jij nooit kinderen krijgt - je denkt toch niet dat je ooit iets zult betekenen in je werkveld - ik wou dat ik je nooit had gehad - je bent niet geworden wat ik verwacht.
Overgehouden aan heel die zooi: minderwaardigheidscomplex van heb ik je daar, heb constant bevestiging nodig, geloof niet dat iemand me graag kan zien, voel me alleen op de wereld.
Tijd geleden overwogen om de heel boel achter te laten, maar wil mijn zussen en vader niet verliezen.
Sinds we ons huisje verbouwen en vader helpt, zijn we iets dichter naar elkaar gegroeid.
Jaren in therapie aan gewerkt. Sinds een jaar of zo kan ik beter om met haar uitspraken en dien ik haar ook van antwoord.
Ik geloof niet dat haar stem me ooit gaat verlaten in mijn hoofd. Zelfs als ze er niet meer zal zijn. Ik zie haar in de spiegel... meer en meer.
Ik ben ook als de dood om als haar te worden.
Veel gedoe.
Eigenlijk zou ik hen de rekening van de psy moeten sturen...
Dikke nuffel voor iedereen, hier.
Zelf opgegroeid als nakomertje (oeps) in een gezin waar moeder onstabiel is en onredelijke eisen stelde aan haar 3 meisjes, een vader die zijn mond niet durfde opendoen en bang was van zijn eigen gevoelens en 2 zussen die in die fase van het leven waarin het allemaal om jezelf draait zaten.
Moeder gooide elke dag verwijten naar mijn hoofd. Dingen die ik aan de psy heb verteld en waar ze dan met open mond bij achterbleef, terwijl ikzelf al die verwijten maar normaal vond.
Voorbeelden: jij bent geschift en je hoort in een instelling - je bent lelijk en zult nooit een man kunnen houden - ik hoop dat jij nooit kinderen krijgt - je denkt toch niet dat je ooit iets zult betekenen in je werkveld - ik wou dat ik je nooit had gehad - je bent niet geworden wat ik verwacht.
Overgehouden aan heel die zooi: minderwaardigheidscomplex van heb ik je daar, heb constant bevestiging nodig, geloof niet dat iemand me graag kan zien, voel me alleen op de wereld.
Tijd geleden overwogen om de heel boel achter te laten, maar wil mijn zussen en vader niet verliezen.
Sinds we ons huisje verbouwen en vader helpt, zijn we iets dichter naar elkaar gegroeid.
Jaren in therapie aan gewerkt. Sinds een jaar of zo kan ik beter om met haar uitspraken en dien ik haar ook van antwoord.
Ik geloof niet dat haar stem me ooit gaat verlaten in mijn hoofd. Zelfs als ze er niet meer zal zijn. Ik zie haar in de spiegel... meer en meer.
Ik ben ook als de dood om als haar te worden.
Veel gedoe.
Eigenlijk zou ik hen de rekening van de psy moeten sturen...
vrijdag 23 januari 2015 om 11:55
maandag 2 februari 2015 om 21:36
dag allemaal, een tijdje geleden schreef ik al dat ik me herkende in dit topic, nu weer even de behoefte hier te lezen. Eigenlijk omdat ik afgelopen weekend zo blij was om mijn broer te spreken met wie ik sinds een paar jaar weer een fijne band heb. We denken hetzelfde over onze ouders. Ik kan veel van hem leren, hij lijkt een stuk nuchterder dan ik.
Mijn ouders hebben weer contact met me gezocht na vele jaren. Ik wil ze niet te dichtbij laten komen, maar ben tegelijk bang dat dat het enige is wat ze willen: intens contact. Ik houd afstand en merk wel waar het schip strandt.
Op oudjaarsdag had ik een positieve zwangerschapstest, maar met acht weken is het misgegaan. Het idee dat ik zelf moeder word/kan worden brengt gedachten aan mijn ouders weer naar voren. Ik ben niet bang om te worden zoals mijn moeder, maar vrees wel de sporen die bij mij zijn achtergelaten en de schade die die weer aan een kind kunnen toebrengen.
Mijn ouders hebben weer contact met me gezocht na vele jaren. Ik wil ze niet te dichtbij laten komen, maar ben tegelijk bang dat dat het enige is wat ze willen: intens contact. Ik houd afstand en merk wel waar het schip strandt.
Op oudjaarsdag had ik een positieve zwangerschapstest, maar met acht weken is het misgegaan. Het idee dat ik zelf moeder word/kan worden brengt gedachten aan mijn ouders weer naar voren. Ik ben niet bang om te worden zoals mijn moeder, maar vrees wel de sporen die bij mij zijn achtergelaten en de schade die die weer aan een kind kunnen toebrengen.
zaterdag 7 februari 2015 om 09:53
Hallo daat ben ik weer is.
@jope wat verdrietig van je zwangerschap
Denk dat het besef dat je zelf moeder gaat worden veel doet met je denken en voelen over je eigen ouders...denk dat je vertrouwen moet hebben in je eigen mens zijn en dat je vanuit je eigen kijk en gevoel je kind op zal gaan voeden. Natuurlijk ben je gevormd door ervaringen maar je bent meer dat die ervaringen. Heb makkelijk praten hierin want heb geen kinderen of de wens tot. Fijn dat je het met je broer zo goed kan vinden!
@RF Welkom hier. ook een knuffel voor jou! De rekening doorsturen lijkt me wel gepast
@ Marielle75
Heftig hoor! Heb ook met periodes geen contact gehad maar heb meer rust door minimaal contact dan geen contact. Voor nu is dat...misschien veranderd dat weer in de toekomst. Hou je goede gevoel van vrij zijn vast!!
Ouders weten gewoon soms echt niet wat ze aanrichten met hun gedrag!
Met mij gaat het rustig en goed op het moment. Waren wat dingen rond de feestdagen maar inmiddels weer rustig hier. Ik minimaliseer het contact en daar voel ik me het beste bij...ik ga ze niet begrijpen en zij mij ook niet. Dat is verdrietig...maar durf te zeggen dat daar niks meer aan te doen is. Dus ik richt me op het goede...en dat is gelukkig heel veel.
Als je een kind wil en je hebt het geluk dat je een kind mag krijgen, want zo zie ik het ook al heb ik zelf de wens niet, dat wil je toch het beste, hou je ervan, onvoorwaardelijk en wil je het beschermen en onder jouw vleugels groot en sterk laten worden en dat trots zijn op alles wat het kan en de eigenheid die het heeft en die het verder ontwikkeld. Ouder-mensen die daar afbreuk aan doen uit eigen onvermogen of wat het dan ook is...ik vind het...zo zonde.
Maar goed...na deze overdenking....
fijn weekend voor jullie!
@jope wat verdrietig van je zwangerschap
Denk dat het besef dat je zelf moeder gaat worden veel doet met je denken en voelen over je eigen ouders...denk dat je vertrouwen moet hebben in je eigen mens zijn en dat je vanuit je eigen kijk en gevoel je kind op zal gaan voeden. Natuurlijk ben je gevormd door ervaringen maar je bent meer dat die ervaringen. Heb makkelijk praten hierin want heb geen kinderen of de wens tot. Fijn dat je het met je broer zo goed kan vinden!
@RF Welkom hier. ook een knuffel voor jou! De rekening doorsturen lijkt me wel gepast
@ Marielle75
Heftig hoor! Heb ook met periodes geen contact gehad maar heb meer rust door minimaal contact dan geen contact. Voor nu is dat...misschien veranderd dat weer in de toekomst. Hou je goede gevoel van vrij zijn vast!!
Ouders weten gewoon soms echt niet wat ze aanrichten met hun gedrag!
Met mij gaat het rustig en goed op het moment. Waren wat dingen rond de feestdagen maar inmiddels weer rustig hier. Ik minimaliseer het contact en daar voel ik me het beste bij...ik ga ze niet begrijpen en zij mij ook niet. Dat is verdrietig...maar durf te zeggen dat daar niks meer aan te doen is. Dus ik richt me op het goede...en dat is gelukkig heel veel.
Als je een kind wil en je hebt het geluk dat je een kind mag krijgen, want zo zie ik het ook al heb ik zelf de wens niet, dat wil je toch het beste, hou je ervan, onvoorwaardelijk en wil je het beschermen en onder jouw vleugels groot en sterk laten worden en dat trots zijn op alles wat het kan en de eigenheid die het heeft en die het verder ontwikkeld. Ouder-mensen die daar afbreuk aan doen uit eigen onvermogen of wat het dan ook is...ik vind het...zo zonde.
Maar goed...na deze overdenking....
fijn weekend voor jullie!
donderdag 26 februari 2015 om 22:00
donderdag 26 februari 2015 om 22:01
zaterdag 7 maart 2015 om 08:54
Wat knap dan van je dat je hem hebt laten weten dat je er op deze manier geen zin meer in hebt op verder te praten.
Ik ken je situatie verder niet en dat hoeft ook niet om die gemengde gevoelens te kunnen begrijpen. Deze zijn bij mij misschien compleet anders, maar mijn ervaring is wel dat deze vaak te maken hebben met het ingewikkelde ambivalente stuk.
Het contact met mijn "vader" heb ik al 22 jaar geleden verbroken. Ik ben nu zelf 40 jaar. Alhoewel er eigenlijk ook nooit echt spraken geweest is van echt contact met mijn "moeder", heb ik het soort contact wat er nog was ook definitief verbroken. Dit is nu zo'n tien maanden geleden. Dat was niet alleen voor mijn eigen rust beter, maar ik heb dit ook gedaan om mijn dochter te beschermen. Ondanks dat wordt ik bij tijden ook nog geconfronteerd met dat ambivalente stuk. De wens, hoop, op 'iets' wat er nooit is geweest en er ook nooit zal zijn. Toch hou ik vast aan mijn besluit.
Ik hoop dat jij de kracht vindt om het vast te houden dat je "op deze manier" geen "zin" meer hebt om verder te praten. Hoe verdrietig het misschien ook voelt.
Veel sterkte en kracht toegewenst!
Ik ken je situatie verder niet en dat hoeft ook niet om die gemengde gevoelens te kunnen begrijpen. Deze zijn bij mij misschien compleet anders, maar mijn ervaring is wel dat deze vaak te maken hebben met het ingewikkelde ambivalente stuk.
Het contact met mijn "vader" heb ik al 22 jaar geleden verbroken. Ik ben nu zelf 40 jaar. Alhoewel er eigenlijk ook nooit echt spraken geweest is van echt contact met mijn "moeder", heb ik het soort contact wat er nog was ook definitief verbroken. Dit is nu zo'n tien maanden geleden. Dat was niet alleen voor mijn eigen rust beter, maar ik heb dit ook gedaan om mijn dochter te beschermen. Ondanks dat wordt ik bij tijden ook nog geconfronteerd met dat ambivalente stuk. De wens, hoop, op 'iets' wat er nooit is geweest en er ook nooit zal zijn. Toch hou ik vast aan mijn besluit.
Ik hoop dat jij de kracht vindt om het vast te houden dat je "op deze manier" geen "zin" meer hebt om verder te praten. Hoe verdrietig het misschien ook voelt.
Veel sterkte en kracht toegewenst!
Ja, dat is toekomst muziek... Dat is mooi om naar te luisteren..
maandag 6 april 2015 om 20:10
Hallo allemaal, hoe is het ermee?
Hoop dat het jullie goed gaat en dat er rust is aan het ouder front
Was laatst even weg...tijd voor mezelf en in plaats van te malen over ouders was ik gewoon relaxed. Een goede stap denk ik. Ik merk dat ik kies voor mezelf zijn zonder mn ouders. Het contact wat er is niet veel en dat is goed.
Het is jammer dat het leven zo gelopen is maar ik ervaar geen wederkerige band. Ja dat is verdrietig...maar ik blijf zorgen voor mezelf...en de mensen die mij dierbaar zijn.
Voor iedereen een dikke knuffel en een schopje omhoog voor wie het nodig heeft
Hoop dat het jullie goed gaat en dat er rust is aan het ouder front
Was laatst even weg...tijd voor mezelf en in plaats van te malen over ouders was ik gewoon relaxed. Een goede stap denk ik. Ik merk dat ik kies voor mezelf zijn zonder mn ouders. Het contact wat er is niet veel en dat is goed.
Het is jammer dat het leven zo gelopen is maar ik ervaar geen wederkerige band. Ja dat is verdrietig...maar ik blijf zorgen voor mezelf...en de mensen die mij dierbaar zijn.
Voor iedereen een dikke knuffel en een schopje omhoog voor wie het nodig heeft
