Psyche
alle pijlers
dwaallicht ouders
woensdag 17 december 2014 om 17:39
Hallo allemaal,
Wil met dit topic een plek maken voor ons, volwassen mensen, die het best doen in het leven met alle goede en minder goede dingen die daar zijn en voorbij komen. Geen drama´s in het hier en nu.
Behalve 1 groot verdriet en of gemis, ouders die niet in staat zijn gebleken ouders te zijn. Ouders die opvoeders waren, ouders die verwekkers waren, met hun leuke en minder leuke kanten. Maar in het hier en nu is er een gemis aan ouders want diegene uit wie we voort zijn gekomen zijn emotioneel dusdanig van ons vervreemd dat we geen band voelen zoals we weten uit de boekjes en zien bij naasten hoe het wel hoort. Misschien heb je het contact verbroken, daar zijn topics over, misschien heb je nog wel contact maar doet dat steeds weer pijn. Omdat je steeds als een klein kind blijft verlangen naar iets wat er niet is, wat er ook niet gaat komen.
Er is een boek van Lillian B. Rubin dat heet het onverwoestbare kind. Dat heb ik jaren geleden gelezen, gaf mij een goed gevoel. Mensen die veel hebben meegemaakt en op hun pootjes terecht zijn gekomen.
Ben zelf tegen de 40 en weet dat het leven het leven is, maar soms, na een contact met een ouder, zou ik willen dat ik gewoon ook blij zou kunnen zijn. Gaat niet gebeuren, snap ik.
Maar goed, een knuffel voor ons allen,
Laten we hier komen als we willen praten, of gewoon ons moeder willen bellen, of gewoon willen dat ons vader trots is,
Of als we even willen verzuchten...het valt ook niet mee!
Maar het leven is leuk en mooi en rijk en we zijn groot geworden!
Zal hier zelf ook schrijven en kort samengevat, heb vandaag gevoeld dat ik geen ouders heb in de inhoudelijke gevoelsmatige zin van het woord en dat doet verdriet. Maar toch weer anders dan 20 jaar geleden toen ik dat ook voelde. Ik ben trots op wie ik ben, heb het goed en geniet.
Voel je vrij om te reageren of mee te lezen!
Wil met dit topic een plek maken voor ons, volwassen mensen, die het best doen in het leven met alle goede en minder goede dingen die daar zijn en voorbij komen. Geen drama´s in het hier en nu.
Behalve 1 groot verdriet en of gemis, ouders die niet in staat zijn gebleken ouders te zijn. Ouders die opvoeders waren, ouders die verwekkers waren, met hun leuke en minder leuke kanten. Maar in het hier en nu is er een gemis aan ouders want diegene uit wie we voort zijn gekomen zijn emotioneel dusdanig van ons vervreemd dat we geen band voelen zoals we weten uit de boekjes en zien bij naasten hoe het wel hoort. Misschien heb je het contact verbroken, daar zijn topics over, misschien heb je nog wel contact maar doet dat steeds weer pijn. Omdat je steeds als een klein kind blijft verlangen naar iets wat er niet is, wat er ook niet gaat komen.
Er is een boek van Lillian B. Rubin dat heet het onverwoestbare kind. Dat heb ik jaren geleden gelezen, gaf mij een goed gevoel. Mensen die veel hebben meegemaakt en op hun pootjes terecht zijn gekomen.
Ben zelf tegen de 40 en weet dat het leven het leven is, maar soms, na een contact met een ouder, zou ik willen dat ik gewoon ook blij zou kunnen zijn. Gaat niet gebeuren, snap ik.
Maar goed, een knuffel voor ons allen,
Laten we hier komen als we willen praten, of gewoon ons moeder willen bellen, of gewoon willen dat ons vader trots is,
Of als we even willen verzuchten...het valt ook niet mee!
Maar het leven is leuk en mooi en rijk en we zijn groot geworden!
Zal hier zelf ook schrijven en kort samengevat, heb vandaag gevoeld dat ik geen ouders heb in de inhoudelijke gevoelsmatige zin van het woord en dat doet verdriet. Maar toch weer anders dan 20 jaar geleden toen ik dat ook voelde. Ik ben trots op wie ik ben, heb het goed en geniet.
Voel je vrij om te reageren of mee te lezen!
woensdag 24 december 2014 om 18:24
vrijdag 26 december 2014 om 11:33
Vanmorgen op tijd eruit gegaan. De kleren van mijn dochter gestreken en haar netjes gemaakt voor haar kerstfeest. Ze werd opgehaald door mijn ex om naar opa & oma te gaan. Mijn ex schoonouders dus. Het is mijn derde kerst zonder mijn ex. De eerste twee jaar had ik het te druk met de scheiding, de verkoop van de woning en dergelijke. nu woon ik bijna een jaar in mijn eigen huis, heb de boel wat dat betreft weer op orde. Daarmee ook weer de ruimte om echt te voelen wat het voor me betekend. Aan de ene kant vind ik het niet zo heel erg dat ik nu niet een hele dag hoef te 'zitten'. Aan de andere kant doet het pijn. Pijn om geen onderdeel meer uit te mogen maken van....
Twintig jaar lang waren zij een soort ouders voor mij. Zelf heb ik geen ouders. Natuurlijk ben ik me er ergens altijd wel bewust van geweest dat het een breekpaar punt is om schoonouders als ouders te gaan ervaren. 'Helaas' ging dat vanzelf. Bij hen voelde ik dat wat ik thuis nooit had gevoeld. Dat maakt ook dat het zo hard aankomt. Me te beseffen dat er eigenlijk geen plek meer is waar op me wordt gerekend. Een plek waar mensen om me geven en het belangrijk vinden hoe ik me voel.
Mijn scheiding betekende niet alleen dat het leven samen met mijn ex stopte, maar ook dat ik mijn familie kwijt ben. Sociale contacten waren (op een paar na) gedeelde contacten en die hebben voor mijn ex 'gekozen.'
Ik weet niet waarom dit alles nu zo naar boven komt. Met kerst heb ik verder niet zoveel. Ik denk meer dat het komt omdat ik nu weer de ruimte heb om te voelen wat het met me doet. Het voelt in ieder geval k*t.
meestal lukt het me aardig om naar het positieve te zoeken / kijken en ik weet ook dit gaat weer voorbij. Toch doet het me wel goed om dit zo even van me af te schrijven.
Twintig jaar lang waren zij een soort ouders voor mij. Zelf heb ik geen ouders. Natuurlijk ben ik me er ergens altijd wel bewust van geweest dat het een breekpaar punt is om schoonouders als ouders te gaan ervaren. 'Helaas' ging dat vanzelf. Bij hen voelde ik dat wat ik thuis nooit had gevoeld. Dat maakt ook dat het zo hard aankomt. Me te beseffen dat er eigenlijk geen plek meer is waar op me wordt gerekend. Een plek waar mensen om me geven en het belangrijk vinden hoe ik me voel.
Mijn scheiding betekende niet alleen dat het leven samen met mijn ex stopte, maar ook dat ik mijn familie kwijt ben. Sociale contacten waren (op een paar na) gedeelde contacten en die hebben voor mijn ex 'gekozen.'
Ik weet niet waarom dit alles nu zo naar boven komt. Met kerst heb ik verder niet zoveel. Ik denk meer dat het komt omdat ik nu weer de ruimte heb om te voelen wat het met me doet. Het voelt in ieder geval k*t.
meestal lukt het me aardig om naar het positieve te zoeken / kijken en ik weet ook dit gaat weer voorbij. Toch doet het me wel goed om dit zo even van me af te schrijven.
Ja, dat is toekomst muziek... Dat is mooi om naar te luisteren..
vrijdag 26 december 2014 om 11:39
Och Marielle wat kan je dan veel verliezen hè? Mooi dat er dan fora zijn waar jij jouw verhaal even kwijt kan. Heb je nu zelf al een weg gevonden waardoor je meer mensen ontmoet?
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
vrijdag 26 december 2014 om 12:39
quote:Enn schreef op 26 december 2014 @ 11:39:
Och Marielle wat kan je dan veel verliezen hè? Mooi dat er dan fora zijn waar jij jouw verhaal even kwijt kan. Heb je nu zelf al een weg gevonden waardoor je meer mensen ontmoet?
Ja, ik ben op dit forum gekomen met die reden. Een oproepje bij contacten. Dat heeft een leuke reactie opgeleverd:)
Binnenkort ga ik 'live' afspreken zeg maar......
Och Marielle wat kan je dan veel verliezen hè? Mooi dat er dan fora zijn waar jij jouw verhaal even kwijt kan. Heb je nu zelf al een weg gevonden waardoor je meer mensen ontmoet?
Ja, ik ben op dit forum gekomen met die reden. Een oproepje bij contacten. Dat heeft een leuke reactie opgeleverd:)
Binnenkort ga ik 'live' afspreken zeg maar......
Ja, dat is toekomst muziek... Dat is mooi om naar te luisteren..
vrijdag 26 december 2014 om 22:11
Wat een verdrietige verhalen.
Hier ervoer ik pas rouw toen een zeer gewaardeerde college en mentor van mijn werk ineens overleed tijdens mijn afwezigheid door ziekte. Ik was een jaar uit de picture en had hem nooit meer gesproken, hoewel ik hem graag een keer wilde opzoeken. En toen was hij ineens dood. Ik besefte dat die man meer vader voor mij geweest was dan mijn eigen vader, en zijn vertrouwen in mij en zijn waardering waren zo fijn geweest. We hadden dezelfde humor en hij kon tijdens vergaderingen heerlijk bulderen van het lachten. Ik voelde me toen erg schuldig dat ik hem miste terwijl zijn gezin pas echt recht had op verdriet. Mijn psycholoog heeft me wel duidelijk gemaakt dat het goed was om toch te mogen huilen om het verlies.
Hij had ooit vele jaren ervoor gezegd dat ik een goede moeder zou zijn, hoewel ik nooit wilde beginnen aan kinderen. Toen ik met hem meereed op kraamvisite naar een collega, kon ik dus niet voor mij houden dat ik net zwanger was (per ongeluk maar meteen welkom). Alsof ik het mijn vader vertelde... Hij had hele leuke dochters die op dezelfde school zaten als waar mijn zoontje nu zit, en ik mis echt de kans om af en toe met hem over opvoeden te praten. Hij zat vol wijsheid en levenservaring die hij met me deelde. Hij kon het met iedereen goed vinden.
Nou ja; dit krijg ik dus allemaal niet bij mijn eigen ouders, en het gekke is dus dat ik daar ook allang niet meer op reken. Het is alleen jammer als je het bij iemand anders mag voelen, en je het dan weer kwijt raakt.
Mijn moeders getrek aan mijn zoontje (haar enige kleinkind) is wel een kwelling want ik zie dat ook daar weer alles om haar draait, en niet om mijn zoontje. Ook mijn ervaring als moeder wordt steeds afgewezen, want volgens haar sta ik te veel tussen haar en hem in (omdat ik hem uit de wind houd). Ze wil alleen maar (over zijn hoofd heen) bewijzen hoe leuk ze is als oma.
Degene die zo snedig opmerkte dat je je ouders wel vergeeft omdat zij ook het product zijn van hun eigen beroerde verleden, maakt de misvatting dat wij hier allemaal zitten te wrokken over onze ouders en ze dingen willen verwijten. Ik ben met mijn moeder nog steeds de confrontatie niet aangegaan over haar verrotte oma gedrag. Ik geef wel grenzen aan, maar probeer haar niet te overtuigen hoe slecht ze het doet. Als het tot haar zou kunnen doordringen wat ze heeft aangericht en hoe incompetent ze met mensen omgaat, zou dat haar alleen maar waanzinnig onzeker zou maken. Daar win ik niets mee, en haar leven wordt veel moeilijker.
Dus geen verwijten, wel heb ik er erg veel last van; schade en gewoon uit balans raken als ze weer over me heen probeert te walsen. Ik kan me niets voorstellen bij haar overlijden of dat van mijn vader. het zal vast aangrijpender zijn dan ik nu bedenk. Nu kan ik er alleen maar aan denken als een opluchtend idee dat ik dan niet meer met de problemen zit hoe ik met haar om moet gaan. Misschien kom ik over een paar jaar beter in balans, en kan er alsnog iets groeien. Voor nu gaat het met mij niet zo goed, en heb ik echt alleen maar last van het feit dat ik nog geen voor mijzelf gezonde modus heb gevonden om met haar om te gaan. Mijn vader is makkelijker want die trekt niet aan me; "hij heeft niets met kleine jongetjes" dus zijn kleinzoon doet hem ook niet zo veel.
Hier ervoer ik pas rouw toen een zeer gewaardeerde college en mentor van mijn werk ineens overleed tijdens mijn afwezigheid door ziekte. Ik was een jaar uit de picture en had hem nooit meer gesproken, hoewel ik hem graag een keer wilde opzoeken. En toen was hij ineens dood. Ik besefte dat die man meer vader voor mij geweest was dan mijn eigen vader, en zijn vertrouwen in mij en zijn waardering waren zo fijn geweest. We hadden dezelfde humor en hij kon tijdens vergaderingen heerlijk bulderen van het lachten. Ik voelde me toen erg schuldig dat ik hem miste terwijl zijn gezin pas echt recht had op verdriet. Mijn psycholoog heeft me wel duidelijk gemaakt dat het goed was om toch te mogen huilen om het verlies.
Hij had ooit vele jaren ervoor gezegd dat ik een goede moeder zou zijn, hoewel ik nooit wilde beginnen aan kinderen. Toen ik met hem meereed op kraamvisite naar een collega, kon ik dus niet voor mij houden dat ik net zwanger was (per ongeluk maar meteen welkom). Alsof ik het mijn vader vertelde... Hij had hele leuke dochters die op dezelfde school zaten als waar mijn zoontje nu zit, en ik mis echt de kans om af en toe met hem over opvoeden te praten. Hij zat vol wijsheid en levenservaring die hij met me deelde. Hij kon het met iedereen goed vinden.
Nou ja; dit krijg ik dus allemaal niet bij mijn eigen ouders, en het gekke is dus dat ik daar ook allang niet meer op reken. Het is alleen jammer als je het bij iemand anders mag voelen, en je het dan weer kwijt raakt.
Mijn moeders getrek aan mijn zoontje (haar enige kleinkind) is wel een kwelling want ik zie dat ook daar weer alles om haar draait, en niet om mijn zoontje. Ook mijn ervaring als moeder wordt steeds afgewezen, want volgens haar sta ik te veel tussen haar en hem in (omdat ik hem uit de wind houd). Ze wil alleen maar (over zijn hoofd heen) bewijzen hoe leuk ze is als oma.
Degene die zo snedig opmerkte dat je je ouders wel vergeeft omdat zij ook het product zijn van hun eigen beroerde verleden, maakt de misvatting dat wij hier allemaal zitten te wrokken over onze ouders en ze dingen willen verwijten. Ik ben met mijn moeder nog steeds de confrontatie niet aangegaan over haar verrotte oma gedrag. Ik geef wel grenzen aan, maar probeer haar niet te overtuigen hoe slecht ze het doet. Als het tot haar zou kunnen doordringen wat ze heeft aangericht en hoe incompetent ze met mensen omgaat, zou dat haar alleen maar waanzinnig onzeker zou maken. Daar win ik niets mee, en haar leven wordt veel moeilijker.
Dus geen verwijten, wel heb ik er erg veel last van; schade en gewoon uit balans raken als ze weer over me heen probeert te walsen. Ik kan me niets voorstellen bij haar overlijden of dat van mijn vader. het zal vast aangrijpender zijn dan ik nu bedenk. Nu kan ik er alleen maar aan denken als een opluchtend idee dat ik dan niet meer met de problemen zit hoe ik met haar om moet gaan. Misschien kom ik over een paar jaar beter in balans, en kan er alsnog iets groeien. Voor nu gaat het met mij niet zo goed, en heb ik echt alleen maar last van het feit dat ik nog geen voor mijzelf gezonde modus heb gevonden om met haar om te gaan. Mijn vader is makkelijker want die trekt niet aan me; "hij heeft niets met kleine jongetjes" dus zijn kleinzoon doet hem ook niet zo veel.
vrijdag 26 december 2014 om 22:23
Mijn moeders getrek aan mijn zoontje (haar enige kleinkind) is wel een kwelling want ik zie dat ook daar weer alles om haar draait, en niet om mijn zoontje. Ook mijn ervaring als moeder wordt steeds afgewezen, want volgens haar sta ik te veel tussen haar en hem in (omdat ik hem uit de wind houd). Ze wil alleen maar (over zijn hoofd heen) bewijzen hoe leuk ze is als oma.
Ja inderdaad. Het doet pijn wanneer je het bij anderen mag voelen en het dan weer kwijt raakt. Dat heb je mooi omschreven. Je omschrijving over het gedrag van je moeder is zo herkenbaar. Ik heb het contact met die van mij afgelopen juni verbroken. Zag gewoon een herhaling in haar gedrag richting mijn dochter. Dat laat ik dus niet gebeuren. Mijn dochter vraagt ook nooit naar haar. Toen mijn dochter vijf was (nu zeven) en we daar een keer waren, zag ik het voor mijn ogen gebeuren. Dat ziekelijke gedrag. Mijn dochter zei toen; mam, zullen we naar huis gaan. Ik vind het hier niet leuk! Oma heeft geen tijd voor mij. Wat een wijsheid en heerlijk eerlijk. Geweldig!
Ja inderdaad. Het doet pijn wanneer je het bij anderen mag voelen en het dan weer kwijt raakt. Dat heb je mooi omschreven. Je omschrijving over het gedrag van je moeder is zo herkenbaar. Ik heb het contact met die van mij afgelopen juni verbroken. Zag gewoon een herhaling in haar gedrag richting mijn dochter. Dat laat ik dus niet gebeuren. Mijn dochter vraagt ook nooit naar haar. Toen mijn dochter vijf was (nu zeven) en we daar een keer waren, zag ik het voor mijn ogen gebeuren. Dat ziekelijke gedrag. Mijn dochter zei toen; mam, zullen we naar huis gaan. Ik vind het hier niet leuk! Oma heeft geen tijd voor mij. Wat een wijsheid en heerlijk eerlijk. Geweldig!
Ja, dat is toekomst muziek... Dat is mooi om naar te luisteren..
vrijdag 26 december 2014 om 22:27
vrijdag 26 december 2014 om 22:45
quote:eldorado schreef op 26 december 2014 @ 22:27:
[...]
Geloof me, een moeder die je haar hele leven bestookt met haar schuldgevoel is ook niet alles O dat geloof ik. Maar er zit n verschil tussen een fout toegeven en iemand blijven bestoken met je eigen schuldgevoel. En daarbij, mijn ma zou n beetje schuldgevoel niet misstaan.
[...]
Geloof me, een moeder die je haar hele leven bestookt met haar schuldgevoel is ook niet alles O dat geloof ik. Maar er zit n verschil tussen een fout toegeven en iemand blijven bestoken met je eigen schuldgevoel. En daarbij, mijn ma zou n beetje schuldgevoel niet misstaan.
AFSCHEID NEMEN BESTAAT PIET
vrijdag 26 december 2014 om 22:48
quote:hatsetats schreef op 26 december 2014 @ 22:45:
[...]
O dat geloof ik. Maar er zit n verschil tussen een fout toegeven en iemand blijven bestoken met je eigen schuldgevoel. En daarbij, mijn ma zou n beetje schuldgevoel niet misstaan.
Misschien moeten we ze aan elkaar voorstellen, kunnen ze wat middelen met elkaar.
Lijkt me niet fijn, jouw ma.
[...]
O dat geloof ik. Maar er zit n verschil tussen een fout toegeven en iemand blijven bestoken met je eigen schuldgevoel. En daarbij, mijn ma zou n beetje schuldgevoel niet misstaan.
Misschien moeten we ze aan elkaar voorstellen, kunnen ze wat middelen met elkaar.
Lijkt me niet fijn, jouw ma.
vrijdag 26 december 2014 om 23:23
Geloof me, een moeder die je haar hele leven bestookt met haar schuldgevoel is ook niet alles
Als je vragen hebt, kan je ze stellen. Een rij vraagtekens is wat nutteloos. Oké. Dacht dat je dan wel zou begrijpen dat ik me afvraag wat je met bovenstaande bedoeld
Als je vragen hebt, kan je ze stellen. Een rij vraagtekens is wat nutteloos. Oké. Dacht dat je dan wel zou begrijpen dat ik me afvraag wat je met bovenstaande bedoeld
Ja, dat is toekomst muziek... Dat is mooi om naar te luisteren..
vrijdag 26 december 2014 om 23:31
vrijdag 26 december 2014 om 23:44
quote:marielle75 schreef op 26 december 2014 @ 23:23:
Geloof me, een moeder die je haar hele leven bestookt met haar schuldgevoel is ook niet alles
Als je vragen hebt, kan je ze stellen. Een rij vraagtekens is wat nutteloos. Oké. Dacht dat je dan wel zou begrijpen dat ik me afvraag wat je met bovenstaande bedoeldwat snap je er niet aan?
Geloof me, een moeder die je haar hele leven bestookt met haar schuldgevoel is ook niet alles
Als je vragen hebt, kan je ze stellen. Een rij vraagtekens is wat nutteloos. Oké. Dacht dat je dan wel zou begrijpen dat ik me afvraag wat je met bovenstaande bedoeldwat snap je er niet aan?
vrijdag 2 januari 2015 om 12:44
Hoi dames,
Tis een beetje stil hier.
Ik zit nu zelf midden in de verwerking, ik zou wel graag in contact komen met forumleden die in dezelfde soort situatie zit als mij.
Ik heb 2 kinderen en mijn ouders storten zich er helemaal op. Ze zijn wel een leuke opa en oma maar ik merk dat ik er moeite mee heb.
Ik hoor het graag!
Tis een beetje stil hier.
Ik zit nu zelf midden in de verwerking, ik zou wel graag in contact komen met forumleden die in dezelfde soort situatie zit als mij.
Ik heb 2 kinderen en mijn ouders storten zich er helemaal op. Ze zijn wel een leuke opa en oma maar ik merk dat ik er moeite mee heb.
Ik hoor het graag!
vrijdag 2 januari 2015 om 13:02
Toen mijn dochter kwam, ging 'moeders' ook meer contact zoeken. Na mijn scheiding werd het nog meer (heel irritant). Op het moment dat ik 'het gedrag' van haar voor mijn ogen zag herhalen richting mijn dochter heb ik het contact verbroken. Ik had toch al niets met d'r. Mijn dochter vindt dit helemaal niet erg. Gelukkig heeft ze een hele lieve opa & oma (ouders van mijn ex). Ze vraagt nooit naar haar andere oma. Dat verbaasd me ook niet echt.
Ja, dat is toekomst muziek... Dat is mooi om naar te luisteren..
zaterdag 3 januari 2015 om 19:25
Hmm; het lastige is dat mijn zoontje nog geen grens heeft bereikt met oma.
Hij zegt wel eens dat hij er heen wil. Ik voel me dan eigenlijk verplicht om het te proberen, maar momenteel kost dat mij vaak zoveel energie (alert zijn, frustratie etc.) dat ik het zelf niet trek (zit met een hevige burn-out). Met name de avond/dagen erna ben ik er waanzinnig druk mee in mijn hoofd. Uiteindelijk is dat energie die niet naar mijn gezin gaat, en daarom probeer ik mezelf voor te houden dat ik echt niet "moet". Maar het is niet fijn dat ik het eigenlijk niet kan parkeren; het blijft regelmatig opspelen.
Ik heb het er wel met hulpverleners over gehad dat logeren bij mijn ouders echt een hele erge no-go is (niet veilig genoeg als je problemen van opa en oma bij elkaar op telt), maar dat zoon best zelf tegen de grenzen van oma aan zou mogen lopen. Het zal hem niet zo beschadigen als het mij deed omdat hij verder in een stabiele situatie opgroeit. Als hij grenzen aangeeft die ze niet respecteert, zal zoon zelf ook niet meer zo nodig willen, en ben ik van mijn dilemma af. Of hij is flexibel en kan zich wel plooien; dan leert hij met verschillende soorten mensen omgaan. Ze heeft hem de laatste keer dat we er waren zonder reden nat gesproeid omdat ze aandacht wilde, en het inkleedde als "grapje" (dat echt helemaal nergens op sloeg). Hij moest er toen even om huilen, maar verder is hij wel een bikkeltje. Maar ik trek het zelf gewoon niet om mijn moeder weer over een kind heen te zien walsen; dat roept hele nare herinneringen op...
Hij zegt wel eens dat hij er heen wil. Ik voel me dan eigenlijk verplicht om het te proberen, maar momenteel kost dat mij vaak zoveel energie (alert zijn, frustratie etc.) dat ik het zelf niet trek (zit met een hevige burn-out). Met name de avond/dagen erna ben ik er waanzinnig druk mee in mijn hoofd. Uiteindelijk is dat energie die niet naar mijn gezin gaat, en daarom probeer ik mezelf voor te houden dat ik echt niet "moet". Maar het is niet fijn dat ik het eigenlijk niet kan parkeren; het blijft regelmatig opspelen.
Ik heb het er wel met hulpverleners over gehad dat logeren bij mijn ouders echt een hele erge no-go is (niet veilig genoeg als je problemen van opa en oma bij elkaar op telt), maar dat zoon best zelf tegen de grenzen van oma aan zou mogen lopen. Het zal hem niet zo beschadigen als het mij deed omdat hij verder in een stabiele situatie opgroeit. Als hij grenzen aangeeft die ze niet respecteert, zal zoon zelf ook niet meer zo nodig willen, en ben ik van mijn dilemma af. Of hij is flexibel en kan zich wel plooien; dan leert hij met verschillende soorten mensen omgaan. Ze heeft hem de laatste keer dat we er waren zonder reden nat gesproeid omdat ze aandacht wilde, en het inkleedde als "grapje" (dat echt helemaal nergens op sloeg). Hij moest er toen even om huilen, maar verder is hij wel een bikkeltje. Maar ik trek het zelf gewoon niet om mijn moeder weer over een kind heen te zien walsen; dat roept hele nare herinneringen op...
zondag 4 januari 2015 om 08:08
Hallo allemaal,
We zijn de feestdagen weer door. Lastig lijkt me als je je ouders waar je zelf een aparte band mee hebt om ziet gaan met je eigen kinderen...maar wel een goede dat je kind zelf opgroeit in jouw gezin en dus jou als veilige basis heeft waar jij dat vroeger niet bij je ouders had.
Ben zelf de dagen goed doorgekomen maar daarna was er weer is iets met een ouder en het verdriet en boosheid die dan naar boven komen zijn niet mals. Gelukkig kan ik er thuis over praten...merk ook dat ik gegroeid ben in mn reacties maar toch het blijft moeilijk.
Op naar de volgende fase zullen we maar zeggen!
Gelukkig 2015 allemaal!
We zijn de feestdagen weer door. Lastig lijkt me als je je ouders waar je zelf een aparte band mee hebt om ziet gaan met je eigen kinderen...maar wel een goede dat je kind zelf opgroeit in jouw gezin en dus jou als veilige basis heeft waar jij dat vroeger niet bij je ouders had.
Ben zelf de dagen goed doorgekomen maar daarna was er weer is iets met een ouder en het verdriet en boosheid die dan naar boven komen zijn niet mals. Gelukkig kan ik er thuis over praten...merk ook dat ik gegroeid ben in mn reacties maar toch het blijft moeilijk.
Op naar de volgende fase zullen we maar zeggen!
Gelukkig 2015 allemaal!
zondag 4 januari 2015 om 10:24
Goeiemorgen,
Kwam dit topic tegen en herken (helaas) veel.
Dit opschrijven is al alsof ik m'n moeder "verraadt", naar buiten toe waren wij het perfecte gezin.
Mijn moeder heeft twee gezichten. Ze kan de moeder zijn die ik graag wil hebben, en regelmatig is ze ook de moeder die jullie omschrijven.
Ik heb vaak het gevoel dat ik er weer intrap, al word ik steeds kouder naar haar toe, oppervlakkiger, zodat ze me minder goed kan raken.
Zijn jullie wel eens bang om ook zo te worden? Dat is mijn grootste angst, omdat het lijkt of ze helemaal niks doorheeft. Misschien ben ik ook wel zo en heb ik het niet door.
Ik heb het daar regelmatig over met mijn man.
En "iedereen" vindt mijn moeder zo'n leuk mens.
Ik weet niet of ik hier mee kom schrijven verder, maar nu kan ik het topic in ieder geval gemakkelijk terug vinden. Misschien vind ik het fijn om mee te lezen.
En ook de beste wensen voor jullie van mij gewenst.
Kwam dit topic tegen en herken (helaas) veel.
Dit opschrijven is al alsof ik m'n moeder "verraadt", naar buiten toe waren wij het perfecte gezin.
Mijn moeder heeft twee gezichten. Ze kan de moeder zijn die ik graag wil hebben, en regelmatig is ze ook de moeder die jullie omschrijven.
Ik heb vaak het gevoel dat ik er weer intrap, al word ik steeds kouder naar haar toe, oppervlakkiger, zodat ze me minder goed kan raken.
Zijn jullie wel eens bang om ook zo te worden? Dat is mijn grootste angst, omdat het lijkt of ze helemaal niks doorheeft. Misschien ben ik ook wel zo en heb ik het niet door.
Ik heb het daar regelmatig over met mijn man.
En "iedereen" vindt mijn moeder zo'n leuk mens.
Ik weet niet of ik hier mee kom schrijven verder, maar nu kan ik het topic in ieder geval gemakkelijk terug vinden. Misschien vind ik het fijn om mee te lezen.
En ook de beste wensen voor jullie van mij gewenst.
verdwaald op het nieuwe forum
